ΑΚΕΛ, μια γερασμένη πολιτική πατσαβούρα

του Λουκά Σταύρου

Η ακελική αριστερά ποτέ δεν υπήρξε επαναστατική. Από την εποχή που αρνήθηκε να συμμετάσχει στον απελευθερωτικό αγώνα συμβάδισε με τους βρετανούς αποικιοκράτες και στη συνέχεια στήριξε το μετα-αποικιακό μόρφωμα της ντόπιας ολιγαρχίας που εξέθρεψε το Μακαριακό κατεστημένο.

Στήριξε επίσης την γραμμή της υποχώρησης που εγκαινίασε ο Μακάριος με τις προδοτικές και κατάπτυστες λεγόμενες συμφωνίες κορυφής του 1977.

Έκτοτε ακολουθεί πιστά αυτή την γραμμή στο εθνικό θέμα αγκαλιάζοντας τους τούρκους, αρνούμενη να δεχτεί πως οι λεγόμενοι τουρκοκύπριοι υπάρχουν μόνο στη φαντασία της , αρνούμενη να δεχθεί την πραγματικότητα της ομογενοποίησης των πάλαι ποτέ τουρκοκυπρίων με τους εκ τουρκίας έποικους και τον τουρκικό κατοχικό στρατό.

Φαντάζονται οι ακελικοί ότι εκεί απέναντι υπάρχουν κάποιοι τουρκοκύπριοι αδελφοί τους καταπιεσμένοι από τους εκ τουρκίας τούρκους που θα σμίξουν ξανά για να κάνουν την αποστρατικοποιημένη Κύπρο που κατά κάποιο τρόπο θα καλυφθεί από μια γυάλα ώστε να μην επηρεάζεται από τα γεωπολιτικά συγκρουόμενα ρεύματα στην ευρύτερη περιοχή.

Η ακελική αριστερά οραματίζεται ένα παράδεισο στην Ανατολική Μεσόγειο δηλαδή έχει θεολογικοποιήσει την πολιτική.

Στα κοινωνικά και πολιτειακά ζητήματα η ακελική αριστερά δεν εκφράζει κάποια επαναστατική ιδέα αλλαγής.

Αποδέχεται γονυπετής τους θεσμούς της καπιταλιστικής τραπεζοκρατικής οικονομίας και πολιτικής εξουσίας στους οποίους συμμετέχει.

Η μοναδική δράση της ακελικής αριστεράς περιορίζεται σε κάποιες συνδικαλιστικές διεκδικήσεις κυρίως των δημοσίων υπαλλήλων που κατόρθωσε να διορίσει κατά την μακρά πορεία των συνεργασιών της με το σύστημα και το ολιγαρχικό κατεστημένο.

Αναφορικά με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα έχει επίσης συμμαχήσει με την ολιγαρχία διότι υπεραμύνεται των ανοικτών συνόρων και της εισροής ξένων εργατών που σαν αποτέλεσμα έχουν την φτωχοποίηση των ντόπιων εργατών και την μετατροπή τους σε μετανάστες. Δηλαδή το ΑΚΕΛ στηρίζει την αντικατάσταση του πληθυσμού από ξένους πάσης εθνικότητας και πολιτισμού.

Στο πολιτειακό ζήτημα το ΑΚΕΛ συμπορεύεται θαυμάσια με τον συγκεντρωτικό κοινοβουλευτισμό και την αυταρχική διαχείριση της εκτελεστικής εξουσίας.

Δέχεται δηλαδή πως οι συμμορίες των κομματικών μηχανισμών έχουν δικαίωμα να ασκούν εξουσία και ο λαός να σιωπά και η μοναδική του πολιτική δραστηριότητα να είναι η επιλογή των εκλεκτών των κομμάτων και μετά να βυθίζεται πάλι στο σκοτεινό τούνελ της σιγής μέχρι τις επόμενες εκλογές.

Το ΑΚΕΛ με λίγα λόγια δεν έχει να προτάξει κάποιο αίτημα λαϊκής πραγματικής εξουσίας.

Αναφορικά με την τυραννία των Βρυξελλών δεν έχει να πει τίποτα.

Απλά τάσσεται υπέρ της ευρωζώνης και της κάθετης σχέσης της κεντρικής ευρωπαϊκής τράπεζας με την ντόπια τραπεζοκρατία.

Κατά τα άλλα βάφεται λαϊκά. Αλλά με όλα τα κοκκινάδια δεν κρύβει το γεγονός ότι είναι μια γερασμένη πατσαβούρα πολιτική πόρνη που αναζητά εραστές στο πεζοδρόμιο του συστήματος της ντόπιας ταξικής τυραννίας και της εθνικής υποτέλειας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.