Απόσπασμα από το «Ο εχθρός είναι η Αμερική» του Danielle Perra

"Αλλά η κριτική για τη δημοκρατία δεν αποτελεί προνόμιο του εικοστού αιώνα. Αυτή, στην πραγματικότητα, δεν έλειπε ήδη από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας.

Σε ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε το 2018 από τις Εκδόσεις υπό την σημαία του Veltro με τον τίτλο Το πολιτικό καθεστώς των Αθηναίων (Athenaion Politeia), ο συγγραφέας [4] θεωρεί τη δημοκρατία όχι ως «κυβέρνηση του λαού» αλλά ως κυβέρνηση απατεώνων  (oi poneroi). Από την άλλη πλευρά, το ότι αυτή η δημοκρατία ήταν το χειρότερο δυνατό καθεστώς επιβεβαιώθηκε επίσης από τον Αλκιβιάδη, σύμφωνα με τον οποίο αυτό το σύστημα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια «πάνδημος αναγνωρισμένη τρέλα».

Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτή η τρέλα βρήκε την μέγιστη σύγχρονη έκφρασή της στο δυτικό ημισφαίριο, εκείνη η «Δύση» που ο ισλαμικός μυστικισμός καθόρισε, σε συμφωνία με την ελληνική ιδέα της «διακυβέρνησης των πονηρών», ως το «λάκκο των απατεώνων». Και δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η δημοκρατία, από την αρχαιότητα, συνδέεται εγγενώς με τη θαλασσοκρατία: με τον έλεγχο της θάλασσας και των εμπορικών ροών που ρέουν πάνω της.

Ο Γερμανός φιλόλογος Walter F. Otto έχει επανειλημμένα τονίσει τον εγγενή δεσμό που η κλασική ελληνικότητα συνέδεσε τη θάλασσα με την ύλη και, κατά κάποιο τρόπο, με την υπερβολή. Ο ίδιος ο Ποσειδώνας, θεός της θάλασσας, ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με την ύλη για να μπορεί να κατέχει την πραγματική ανύψωση του θεού. Η σφαίρα εξουσίας του περιορίστηκε στην πραγματικότητα σε μια περιορισμένη υλική σφαίρα, όπου η βία και το πνεύμα της επικράτησης θριαμβεύουν [5]. Οι Κύκλωπες, γιοι του Ποσειδώνα, περιγράφονται στην Οδύσσεια ως αλαζονικά και άδικα όντα: δηλαδή, ως αρχέγονη έκφραση αυτού του «γιγάντιου» που στη νεωτερικότητα βρήκε αντιστοιχία στην ιδέα του άμετρου και του άπειρου υπολογισμού.

Αντίθετα, η πιο αυστηρά ελληνική θεϊκή εκδήλωση (αυτή του Δία, της Αθηνάς ή του Απόλλωνα) δεν έχει τίποτα από την ασύμμετρη φύση της δύναμης που ρέπει στο κολοσσιαίο. Η «τερατώδης δυναμική» εξαλείφεται με ένα χαμόγελο από την καθαρή μεγαλειότητα της φύσης [6]. Ο καθαυτό Έλληνας θεός αποκαλύπτει τι είναι σωστό αλλά ποτέ τον εαυτό του. Ο Απόλλωνας,  ερωτώμενος από τους προσκυνητές στο Μαντείο των Δελφών, δεν μιλά ποτέ για τον εαυτό του ή το μεγαλείο του. «Όταν λέει «Γνῶθι σε αυτόν!» Δεν επιβάλλει ένα τεστ γνώσης. Αλλά λέει: «έχετε μάτια για τις ιερές μορφές της φύσης, θυμηθείτε τα όρια του ανθρώπου. ξέρετε τι είναι ο άνθρωπος και πόση απόσταση τον χωρίζει από το μεγαλείο των αιώνων μορφών "" [7]

Υπό το πρίσμα αυτό, φαίνεται σχεδόν αδιανόητο ότι ακόμη και σήμερα η πρώιμη ελληνική σκέψη θεωρείται ως η πρώτη φιλοσοφική έκφραση της «Δύσης». Ειδικά αν θεωρήσουμε ότι οι ίδιοι οι Έλληνες δεν θεωρούσαν καθόλου «Δυτικούς» τους εαυτούς τους, αλλά κατοίκους του «κέντρου του κόσμου». Η «Πατρίδα» τους βρισκόταν σε ένα διάμεσο διάστημα μεταξύ των ανθρώπων που ζουν προς την αυγή και εκείνων που ζουν προς το δυτικό σκοτάδι [8].

Στην πραγματικότητα, αυτό που τώρα ονομάζεται «Δύση» βασίζεται σε δύο πτυχές: α) τη θαλασσοκρατική ιδέα, της οποίας τα θεμέλια χρονολογούνται από την Αθήνα και τον Πελοποννησιακό πόλεμο, η οποία μελετάται ευρέως σε στρατιωτικές ακαδημίες της Βόρειας Αμερικής. β) μια ιδεολογική υπερδομή που μπορεί να συνδεθεί με μια «Ιουδαϊο-Χριστιανική» θρησκευτική μορφή η οποία, με έμφαση στην «ηθική», βρίσκεται στους αντίποδες της αρχικής παράδοσης της Ευρώπης."

Μετάφραση: Τίτος

πηγή