Η αθλιότητα του ελλαδικού παρόντος.

Πριν λίγες ημέρες ήρθε στο φως της δημοσιότητας ένα ακόμη γεγονός που αναδεικνύει την αθλιότητα του ελλαδικού παρόντος. Ο αστυνομικός - οδηγός ενός εκ των συνοδευτικών αυτοκινήτων της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη, (ξέρετε, χρειάζονται πολλά αυτοκίνητα οι βουλευτές), αγνοώντας τους τροχονομικούς κανονισμούς παραβίασε τις σημάνσεις και (οδηγώντας το βουλευτικό αυτοκίνητο) τράκαρε έναν νεαρό οδηγό μοτοσικλέτας, έξω από το κοινοβούλιο.

Η τραγωδία ήταν διπλή. Γιατί πέρα από την ανθρώπινη ζωή ενός αθώου Έλληνα που χάθηκε στην άσφαλτο, η όλη συμπεριφορά του θύτη και η συνακόλουθη διαχείριση του ζητήματος από την κυβερνητική κουστωδία της φαμίλιας που κυβερνά τον τόπο, έκανε την φρίκη ακόμη μεγαλύτερη. Ο οδηγός αντί να σταματήσει για να βοηθήσει τον χτυπημένο, τον αγνόησε και μπήκε με το όχημα που οδηγούσε στην Βουλή. Μάλιστα ο τροχονόμος που βρισκόταν έξω από το κοινοβούλιο, λειτουργώντας με το κομματικό σκεπτικό της παράταξης των "νοικοκυραίων" και όχι βάσει του αστυνομικού καθήκοντος, έσπευσε να διώξει και να απειλήσει τους αυτόπτες μάρτυρες, φοβούμενος το πολιτικό κόστος που θα προκαλούσε στο κόμμα του η γνωστοποίηση του γεγονότος.

Η συμπεριφορά του δράστη, του τροχονόμου και της οικογένειας που διαφεντεύει κράτος και δήμους απέδειξε τα εξής.

α) ότι τα στελέχη των "τριτοκοσμικών ευρωπαϊστών" που κυβερνούν τον τόπο υπό τις οδηγίες της Μέρκελ, των Η.Π.Α,  του Ισραήλ και άλλων φιλελεύθερων δυνάμεων, νιώθουν ότι ζουν σε ένα χωράφι τους. Όποτε θέλουν τηρούν και επικαλούνται τους νόμους, όποτε θέλουν τους παραβιάζουν. Γι αυτούς όλα επιτρέπονται. Το κόμμα τους διοικεί μια αποικία. Και οι ζωές των ιθαγενών δεν μπορεί να έχουν την ίδια αξία με το κομματικό προφίλ.

β) ότι όλα μπορεί να έχουν όριο. Όχι όμως η απανθρωπιά και η προστυχιά των θιασωτών της φιλελεύθερης ιδεολογικής ηγεμονίας. Αν και αυτό είναι κάτι γνωστό σε όσους διαβάζουν την ιστορία του 19ου και του 20ου αιώνα, η παρατήρηση του πολιτικού παρόντος αρκεί για να μας το υπενθυμίσει.

Ο εν λόγω τύπος, που έχει το θράσος να φορά το εθνόσημο, πόσο διαφορετικά θα είχε κριθεί απ' όσους σοβαρούς Έλληνες  έχουν απομείνει αν είχε σταματήσει να περιθάλψει και να βοηθήσει τον τραυματία; Κανείς δεν θέλει ένα τροχαίο, αλλά δυστυχώς είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Πόσο ανθρώπινο και υπεύθυνο θα ήταν αν, μόλις γινόταν το ατύχημα, σταματούσε και έσπευδε να βοηθήσει τον τραυματία; Τι θα μπορούσε τότε να του προσάψει κανείς; Αμέλεια, απροσεξία, θάνατο εξ αμελείας; Ναι.

Αλλά όλα αυτά, όσο τραγικά και αν είναι, μπορούν να συμβούν στον καθένα μας. Αντιθέτως ο ελεεινός πραιτοριανός δεν συμπεριφέρθηκε όπως το συναίσθημα του κάθε κανονικού ανθρώπου θα πρόσταζε. Σκέφτηκε ότι η δημοσιοποίηση του ατυχήματος μπορεί να προκαλούσε ζημιά στο πολιτικό προφίλ της οικογένειας που τον προσέλαβε ως οδηγό. Και από το να προκληθεί μια ρωγμή στο πολιτικό προφίλ της κυβερνητικής μαφίας, προτίμησε να αποκρύψει το συμβάν. Να φύγει για το πάρκινγκ της Βουλής και να υποκριθεί ότι δεν συνέβη τίποτε!! Εξάλλου αν ζούσε ο τραυματίας, το mediaακό και το πολιτικό κατεστημένο θα φρόντιζαν να διαχειριστούν το ζήτημα με τρόπο που δεν θα προκαλούσε εντάσεις.

Μόνο που ο τραυματίας πέθανε. Μόνο που ζούμε στην εποχή των social media και το γεγονός καταγράφηκε και μαθεύτηκε. Χρειάστηκε λοιπόν να περάσουν τρεις ολόκληρες μέρες απόκρυψης και συγκάλυψης του γεγονότος από τον πολιτικό κόσμο και τα ΜΜΕ, για να ψελλίσει το κόμμα των "νοικοκυραίων" μια δικαιολογία της συμφοράς, όταν το διαδίκτυο βοούσε.

Αλλά όπως λέμε διαρκώς (και δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε) αυτά και χειρότερα αξίζουν στον μέσο Ελλαδίτη. Δυστυχώς είναι λίγοι σήμερα εκείνοι που κρατούν ακόμη στην ψυχή τους τις αξίες του παλιού ελληνισμού. Τα ήθη και τις πρακτικές που μεγάλωσαν γενεές επί γενεών. Ποια ευθύνη, ποια αλληλεγγύη, ποια εντιμότητα; Αυτά είναι ξεπερασμένα πράγματα οπισθοδρομικών μυαλών. Οι περισσότεροι προτιμούν στις μέρες μας τον μεταμοντέρνο συρμό της εποχής. Θέλουν "πρόοδο", φιλελευθερισμό, τηλεριάλιτι, life style, ελεύθερες αγορές, ελεύθερες διασκεδάσεις, ελεύθερα ήθη, πρεστίζ χαρτογιακάδων. Αυτή είναι η ηθική και η κουλτούρα των "νοικοκύρηδων" της εποχής μας. Αυτών που θέλουν να γίνουν "Ευρωπαίοι", "Αμερικανοί" και, ασφαλώς, αυτών που ψηφίζουν τους πολιτικούς οι οποίοι εγγυώνται όλα τα παραπάνω.

Όλοι εκείνοι που εκδηλώνουν σήμερα τα συμπεριφορικά γνωρίσματα του "καθώς πρέπει" Έλληνα (κάτω από τον μανδύα μιας σοβαροφάνειας και ενός επιδερμικού φολκλόρ δεξιάς κοπής) εκφράζουν μια συμπλεγματική αντιπάθεια προς την σοβαρότητα και προς τις αξίες που ευδοκίμησαν σε παλαιότερες εποχές. Αλλά ακόμη μεγαλύτερη είναι η βιωματική τους πίστη στο σύστημα της παρούσας εξουσίας και στην κουλτούρα του. Μια πίστη για την οποία δεν διστάζουν να θυσιάσουν και μερικές ζωές προκειμένου να την υπερασπιστούν. Μόνο που αγνοούν ότι αυτές οι ζωές που θυσιάζονται μπορεί να είναι και των παιδιών τους.

πηγή