Περὶ τοῦ ἐξόχου κειμένου τοῦ Adriano Romualdi (εκτενές σχόλιο του Στέφανου Γκέκα)

Μόλις εἶδα τὸ κείμενο τοῦ Ρομουάλντι. Ὅ,τι καλλίτερο ἔχω δεῖ ἐδῶ καὶ χρόνια! Φοβερὸ κείμενο - καὶ 100% στὸ πνεῦμα τοῦ Ἅρματος. Συγχαίρω τὸν ἀγαπητό μου Κωνσταντῖνο Μποβιάτσο γιὰ τὴν ἐπιλογὴ τοῦ κειμένου· τὸν καλῶ ὅμως ἐκ παραλλήλου νὰ ξαναδουλέψῃ τὸ κείμενο μὲ λεπτολόγο ἐννοιολογικὴ ἀκρίβεια, ὅπως ἀξίζει καὶ στὸ κείμενο ἀλλὰ καὶ στὴν καταταλαιπωρημένη μας γλῶσσα. Ἔχω ξεχωρίσει μερικὰ χαρακτηριστικὰ ἀποσπάσματα, ποὺ ἔχουν νὰ μᾶς διδάξουν πολλὰ καὶ οὐσιώδη – μὲ κάποιες μου τροποποιήσεις τῆς προκειμένης μεταφράσεως.

Ὅπως ἔχω ἐπισημάνει καὶ στὶς ἐκπομπές μου (“Βορεινὰ Σαλπίσματα”), ἡ ἔννοια τῆς “Δεξιᾶς” δὲν εἶναι κατ᾿ ἀρχὴν αὐτὴ ποὺ κατήντησε. Ἀρκεῖ νὰ θυμίσω τὸ κριτικὸ ἔργο τοῦ Ἰουλίου Ἔβολα “Ὁ Φασισμὸς κρινόμενος ἐκ δεξιῶν”! Ὑπ᾿ αὐτὴν τὴν ἔννοιαν “Δεξιᾶς” οἱ συνήθεις “(ἀκρο-)δεξιοὶ” εἶναι στὴν πραγματικότητα ἀριστερώτατοι – ἢ στὴν καλλίτερη περίπτωσι λειτουργοῦν ὡς Δούρειος Ἵππος πρὸς καθυπόταξιν τῶν ὑγιῶν, αὐθεντικῶν ἀξιῶν – ποὺ κατ᾿ αὐτὴν τὴν ὁρολογίαν συνιστοῦν τὴν ἀληθῆ Δεξιάν. Ὁ δὲ φιλελευθερισμὸς εἶναι δίδυμο ἀδελφάκι τοῦ χειρίστου τύπου Μαρξισμοῦ καί, κατὰ συνέπειαν, σφόδρα ἀντιδεξιός, ἀτρεκῶς διακρίνοντες.

Ἡ γλωσσικὴ Βαβυλωνία εἶναι ἀλληλένδετος πρὸς τὴν μερικὴν καὶ ὁλικὴν νοητικὴν Σύγχυσιν – καὶ δὲν ὑπάρχει καμμία ἀπόλυτος γλωσσικὴ ἄμυνα: Ἡ Σῆψις, ἡ Σύγχυσις, ἡ δειλία, ἡ ποταπὴ ἰδιοτέλεια, ἀκόμη καὶ ἡ χειρίστη νοσηρὰ ψύχωσις δὲν δυσκολεύεται καθόλου νὰ φορέσῃ οἱονδήποτε γλωσσικὸν (καὶ οὐ μόνον) ἀπατηλὸν ἔνδυμα, τὸ λέγει ἄλλως τε καὶ ὁ Ρομουάλντι ἐδῶ: Θέλετε Ἐθνικοσοσιαλισμό, θέλετε Φασισμό, θέλετε … Πλατωνισμὸ κ.ο.κ. - ἡ νοσηρὰ ἀναίδεια οὐ μόνον πρὸ μηδενὸς ὀρρωδεῖ ἀλλ᾿, ἀπεναντίας, ὅσῳ μᾶλλόν τις νοσηρὸς καὶ ἀναιδὴς τυγχάνει, τόσῳ καὶ αὐθαιρέτως καὶ δολίως ἐνδύεται σεπτὰ ἐνδύματα διὰ νὰ στολίσῃ τὴν ποταπότητά του!

Ἡ δὲ ἐποχή μας, ὡς ἐποχὴ μεγίστης ἀδιακρισίας καὶ ἐλαχίστης αὐθεντικῆς ἀμέσου αἰσθήσεως καὶ ὁράσεως πού, κατὰ Ρομουάλντι, ἀκριβῶς κεῖται εἰς τὸν πυρῆνα τῆς ἀληθοῦς Δεξιᾶς, εἶναι ἰδεώδης διὰ τοιούτους καρναβάλους καὶ νοσηροὺς παρενδυσίας...

Ἡ μόνη πραγματικὴ ἄμυνα δύναται νὰ πραγματοῦται ὑπὸ μιᾶς αὐθεντικῆς Κοινότητος, ἐν ταὐτῷ ἀποτελούσης φυλετικὴν καὶ πνευματικὴν Ἀριστοκρατίαν καὶ πολεμικὴν κοσμοθεωρητικὴν Τάξιν!

Ἰδοὺ τὰ ἀποσπάσματα ποὺ ἐπέλεξα:

“... Το έργο του Gobineau θα βρει συνέχεια στα γραπτά των Γερμανών F. Clauss, Hans Günther, Alfred Rosenberg, του Γάλλου Vacher de Lapouge, του Άγγλου H. S. Chamberlain. Μέσα από αυτήν την γραμμή η έννοια της «καταγωγής», θεμελιώδους σημασίας για τον εθνικισμό, αποσπάται από την αυθαιρεσία των διαφόρων εθνικών μύθων και επανέρχεται στο νορδικό-ινδοευρωπαϊκό ιδεώδες ως αντικειμενικό απτό μέτρο του ευρωπαϊκού ιδεώδους.... έχουν προσδώσει στην εθνική ιδέα ένα χαρακτήρα παραδοσιακότητος, ἱεραρχίας, αὐθεντίας.

... Στην πραγματικότητα ο απροσδιόριστος (ασαφής) περί «λαού» μύθος εξακολουθεί να εξυπηρετεί την λαθραία διακίνηση μιας σειράς ιδεών που δεν είναι δεξιές. Εξ ού και η κακή πρόσφυση των Φασιστικών καθεστώτων της Ιταλίας και της Γερμανίας στον τομέα του πολιτισμού.

... Υπό αυτές τις συνθήκες ήταν φυσικό να αγνοηθεί το έργο ενός Julius Evola.

... Στη σκιά του Fascio, πίσω από την πρόσοψη των αετών και των  στολών, συνέχισε να ανθίζει μια ουδέτερη, ανόητη (ἐπιπολαίως ἐπαμφοτερίζουσα) κουλτούρα, μερικές φορές πιστή στο καθεστώς λόγω ενός οικείου μικροαστικού πατριωτισμού, πιο συχνά καταλήγουσα σε μια υφέρπουσα εχθρική και προκλητική στάση.

... η «Φασιστική Κουλτούρα», η επίσημη των Littoriali της νεολαίας, πίσω από μια πρόσοψη κολακευτικών αφιερωμάτων στον Ντούτσε, στο καθεστώς, στην Αυτοκρατορία, παρέμεινε ένα μείγμα «πατριωτικού» σοσιαλισμού, «εθνικού» φιλελευθερισμού και «ιταλικού» καθολικισμού.

... μεταξύ του '18 και του '33 άνθισε στη Γερμανία η λεγόμενη «Συντηρητική Επανάσταση» με συγγραφείς ευρωπαϊκής περιωπής: οι Oswald Spengler και Ernst Jünger, Othmar Spann και Moeller van den Bruck, Ernst von Salomon και Hans Grimm είναι γνωστά ονόματα ακόμη και εκτός γερμανικών συνόρων. Ο ίδιος ο Thomas Mann είχε παράσχει με τις “Θεωρήσεις ενός απολίτικου” (Betrachtungen eines Unpolitischen) μια θεμελιώδη συμβολή στην υπόθεση της Γερμανικής δεξιάς.

Κι εδώ, όμως, ο διαβόητος ασαφής περί «λαού» (ὡς σωροῦ καὶ περίπου ἀνόργανης μάζας) μύθος κατηύθυνε το χέρι των κυβερνώντων και η ισοπέδωση (Gleichschaltung) φίμωσε κάθε κριτική, ακόμη και εποικοδομητική. Αλλ ̓, απεναντίας προς τον Φασισμό, ο Εθνικοσοσιαλισμός είχε την εξυπνάδα να εξαναγκάσει την επαμφοτετρίζουσα κι απροσδιόριστη κάλπικη κουλτούρα να ενδώσει. Αυτός (ὁ Ε/Σ), πολύ περισσότερο από το Ιταλικό καθεστώς, είχε την συνείδηση ότι αντιπροσώπευε ένα αυθεντικό όραμα του κόσμου, βίαια εχθρικό προς όλην την σήψη και τις στρεβλώσεις της σύγχρονης Ευρώπης. Το ξεμπρόστιασμα της εκφυλισμένης τέχνης, το κάψιμο των βιβλίων είχαν, αν μή τι άλλο, ένα ιδεῶδες επαναστατικό νόημα, ένα χαρακτήρα ανοιχτής εξεγέρσεως ενάντια στα φετίχ ενός κόσμου σε αποσύνθεση.

... Ωστόσο, ήταν εντός Εθνικοσοσιαλιστικού περιβάλλοντος που σχεδιάστηκε το φιλόδοξο έργο προς δημιουργίαν ενός «Weltanschaulicher Stosstrupp», ήτοι μιας «κοσμοθεωρητικής μονάδος κρούσεως» (SS), για να διανοίξει ένα πέρασμα στον γκρίζο ορίζοντα της γλυκανάλατης αστικής κουλτούρας. Και η ίδια η αντίληψη των SS, η υπέρβαση του απλού Γερμανικού πατριωτισμού στον μύθο της Αρίας Φυλής (Artsgedanke), η σύλληψη του Κράτους ως κατευθυνομένου ὑπὸ ενός ανδροπρεπούς Τάγματος, η ιδέα μιας ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας του Γερμανικού έθνους θέτουν τον Εθνικοσοσιαλισμό στην πρώτη γραμμή εν σχέσει προς την διατύπωση του ιδεακού περιεχομένου μιας καθαρής Δεξιάς.

... Πρέπει να καταστεί σαφές ότι για τον αυθεντικό άνθρωπο της δεξιάς οι πολιτιστικές αξίες δεν καταλαμβάνουν την υψηλή θέση στην οποία τις ανεβάζουν συγγραφείς με ορθολογικό (ρασιοναλιστικό) υπόβαθρο. Ο Δεξιός πολιτισμός και η τέχνη δεν μπορούν να ισχυρίζονται ότι είναι ο ναός αλλά μόνον ο προθάλαμος του ναού. Η ζώσα αλήθεια είναι πιο πέρα. Εξ ου και μια ορισμένη δυσπιστία του γνησίου ανθρώπου προς το επιτακτικῶς προβαλλόμενο “δικαίωμα συμμετοχής στον σύγχρονο πολιτισμό”, μια απρόσωπη περιφρόνηση για τον συνήθη κόσμο των συγγραφέων, των δημοσιογράφων. Θυμηθείτε τα λόγια του Νίτσε: «Κάποτε η σκέψη ήταν Θεός, μετά έγινε άνθρωπος, τώρα κατήντησε πληβείος. Άλλος ένας αιώνας αναγνωστών και το πνεύμα θα σαπίσει και θα βρωμήσει». Ο Χοσέ Αντόνιο συνέστησε στους Φαλαγγίτες του το «ασκητικό και στρατιωτικό αίσθημα της ζωής».

... Στο πεδίο της κοσμοθεωρίας ο ορισμός μιας οργανικής και όχι μηχανικής, μιας ποιοτικής και μη ποσοτικής αντιλήψεως, μιας ολιστικής μαθήσεως (Ganzheitslehre) ...

...Δεν πρέπει να παραλειφθεί η κριτική της επιστήμης και της μαθηματικής αντιλήψεως του σύμπαντος, στην οποία τόσο η κριτική της έννοιας του φυσικού νόμου από έναν Boutroux όσο και ακόμη και η ζῳογόνος ἐνόρμησις (Yélan vital) του Bergson μπορούν να χρησιμεύσουν ως στοιχεία για μια μη μαθηματική αλλά βουλησιοκρατική και πνευματική σύλληψη του σύμπαντος.

... Στο περιθώριο της επιστήμης βρίσκεται ένα από τα πιο συζητημένα θέματα σήμερα: η οικολογία. Λοιπόν, θα ήταν παράλογο για τη Δεξιά να εγκαταλείψει αυτό το θέμα προς τα αριστερά όταν ...

... Γενικά, δεν υπάρχει ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά μόνο μια ιστορία των διαφορετικών γενεαλογικών γενεών και πολιτισμών, για παράδειγμα μια ιστορία της Ευρώπης ως δημιουργήματος των ινδοευρωπαϊκών γενεαλογικών γενεών μέσω των προϊστορικών, ελληνορωμαϊκών και μεσαιωνικών κύκλων. Αυτή η αντίληψη για έναν ευρωπαϊκό «πολιτισμό» είναι επίσης που μας βοηθά να κατανοήσουμε την πιο πρόσφατη ιστορία. Όλη η δεξιά ιστοριογραφία από τον 19ο αιώνα και μετά ήταν γραμμένη σε εθνικό και εθνικιστικό πνεύμα. Αυτό το σχήμα δεν ήταν μεν μεθοδολογικά λανθασμένο αλλά ήταν στενό. Έδειξε τα όριά του όταν ο Φασισμός παρουσιάστηκε ως ευρωπαϊκό κίνημα για την αναδιάρθρωση ολόκληρου του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

... Δείτε για παράδειγμα το βιβλίο «Στα μαρμάρινα βράχια» (Auf den Marmorklippen) του Ernst Jünger. Αυτός ο συγγραφέας, αν και σε κάποια περίοδο ήταν πολύ κοντά στον Εθνικοσοσιαλισμό, αργότερα αποσπάστηκε από αυτόν υιοθετώντας κριτική στάση. Αλλά δύσκολα θα μπορούσαμε να βρούμε κάτι πιο «σωστό» από αυτό το παραμύθι: η αριστοκρατική απροσωπία της αφήγησης, το άψογο και αστραφτερό ύφος, η απουσία έστω και της παραμικρής νιφάδας αστικού ψυχολογισμού καθιστούν δύσκολο να ξεθωριάσῃ αυτό το πρότυπο. Γενικά τέτοιοι χαρακτήρες βρίσκονται σε καθένα από τα καλύτερα έργα του Ernst Jünger. 

... Όποιος είναι αληθινά δεξιός, που εσωτερικά χαρακτηρίζεται από ορισμένες αξίες, από ένα ιδιαίτερο ήθος, θα μπορέσει αμέσως να διακρίνει τις καλλιτεχνικές εντυπώσεις που ανήκουν στον κόσμο του. Η αισθητική προέρχεται από το αισθάνομαι, μια γνώση από την ΑΜΕΣΗ (απ ̓ εὐθείας) ΑΙΣΘΗΣΗ/ΑΝΤΙΛΗΨΗ.”