.jpg)
«Γιατί ένας αυτοαποκαλούμενος Φασίστας να πανηγυρίζει μια νίκη του Τραμπ; Γιατί ένας ένθερμος Κομμουνιστής να χύνει δάκρυα για την ήττα της Κάμαλα Χάρις; Αν κάποιος από εσάς χρειάζεται βοήθεια για να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του - ή ίσως να βρει ένα σπίτι για όλους αυτούς τους αδιάβαστους τόμους του Μαρξ και του Τζεντίλε - θα ήμουν περισσότερο από ευτυχής να σας κατευθύνω προς τη σωστή κατεύθυνση. Απλά ανοίξτε την καρδιά σας στις δυνατότητες της ιδεολογικής πίστης»
Troy Southgate
Μετάφραση: Έχεμος
«Όσοι υποστηρίζουν τον Πούτιν ως παρακλάδι της παγκόσμιας Λερναίας Ύδρας θα κάνουν τα πάντα για να διαστρεβλώσουν αυτό που πραγματικά συμβαίνει στη Ρωσία και αυτό περιλαμβάνει τον γελοίο ισχυρισμό ότι οι Εβραίοι ολιγάρχες της χώρας εκδιώχθηκαν μόλις ο Πούτιν επιλέχθηκε για να αντικαταστήσει τον δισεκατομμυριούχο σκύλο Μπόρις Γέλτσιν.
Αυτό που δεν τους αρέσει να γνωρίζουν οι άνθρωποι αυτοί, είναι ότι ο Πούτιν παραμένει το υποδεέστερο παιχνίδι των Εβραίων ολιγαρχών όπως των Alexander Abramov, Petr Aven, Vadic Moshkovic, Andrei Rappoport, Roman Abramovic, Victor Vekselberg, German Khan, Moshe Kantor, Yuri Milner, Mikhail Prokorov, God Nisanov, Boris Mints, Alexander Klyachin, Mikhail Fridman, Oleg Deripaska, Leonid Mikhelson, Arkady Rotenberg, Igor Rotenberg, Boris Rotenberg και πολλών άλλων.
Είναι καιρός οι ευρασιανιστές οπαδοί να αποτινάξουν τους ιστούς
της αράχνης από το μυαλό τους και να δουν πέρα από την κατασκευασμένη προσωπικότητα που
χρησιμοποιείται για να θωρακίσει αυτά τα παράσιτα της
καριέρας. Εκτός βέβαια και αν τους ενδιαφέρει κάτι μάλλον πιο «ευρασιατικό» απ'
όσο νομίζαμε»
«Σε αντίθεση με την αδυσώπητη απάτη που προπαγανδίζει ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, ένας άνθρωπος που έχει επιλέξει να παραχαράξει με θράσος ορισμένα στοιχεία της Δύσης και στη συνέχεια διαστρεβλώνει τις πιο άξιες πτυχές της δικής μας ευρωπαϊκής κληρονομιάς για να παγιδεύσει τα ανυποψίαστα θύματα του, την παραληρηματική σκέψη του που οδηγεί κάποιον στο να υποστηρίξει τις τρέχουσες φιλοδοξίες του ρωσικού κράτους και να επικεντρώνεται σε μια εντελώς υποτιμημένη ερμηνεία της «παράδοσης».
Ενώ τόσο η Ρωσία όσο και ο λαός της έχουν δημιουργήσει μερικές εξαιρετικές πολιτιστικές προσωπικότητες - ανάμεσα τους ο Τολστόι, ο Ντοστογιέφσκι, ο Σολζενίτσιν και πολλοί άλλοι - το διεφθαρμένο σύστημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Βλαντιμίρ Πούτιν αντιπροσωπεύει το τέλος ενός κύκλου και όχι, όπως θα το έλεγαν οι υποστηρικτές του ένα υψηλό σημείο πολιτισμού που με οποιονδήποτε τρόπο προσφέρει έναν πιο πνευματικό ή υπερβατικό τρόπο ζωής σε αντίθεση με αυτόν της ολοένα και πιο εκφυλισμένης Δύσης.
Πράγματι, το να υψώνεις ψηλά το όραμα μιας ακόρεστης ολιγαρχίας που έχει δραστικά καταστρέψει την αυθεντική ρωσική ψυχή με την αχαλίνωτη απληστία και την καταπίεση της είναι σαν να γιορτάζεις τα πιο ψευδή και υποβαθμισμένα στοιχεία μιας μορφής νεωτερικότητας που απέχει ένα εκατομμύριο έτη φωτός από το αιώνιο πνεύμα της Παράδοσης.
Εάν σκέφτεστε σοβαρά τους οικονομικούς γύπες της άρχουσας
τάξης τα αρπακτικά της χώρας να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή μιας νέας Χρυσής
Εποχής - με τους ίδιους φρικτούς ουρανοξύστες, τα αστραφτερά εμπορικά κέντρα
και την τεχνοκρατική επιστημοσύνη που βρίσκει κανείς πιο κοντά στο σπίτι του - τότε
είστε ευπρόσδεκτοι σε αυτό»
From the snow-covered environs of Norway and secluded graveyards of England to the dark forests of Germany and remote woodlands of Poland and Ukraine, an unstoppable Black Metal beast has dominated the extreme end of the musical scale for more than three decades. Black Metal is an aesthetic, an emotion, an attitude and, for many, a way of life.
Exposing the inner workings of your delicate eardrums to unbridled screams of primeval fury, an unending torrent of galloping rhythms and indomitable wall of buzzing guitars is like being thrown head-first into the whirling eye of a chthonic vortex. Black Metal can be disturbing, invigorating, provoking and empowering.
One persistent and enduring image that is often associated with Black Metal is that of semi-comedic corpse-paint, futile church-burnings and Satanic ritual; but the genre itself can often take on a decidedly political and cultural form and many of its exponents have controversial views and opinions that are frequently overlooked by the commentators of the underground music industry.
We aim to examine some of those tendencies in this book. Since Varg Vikernes was courting media headlines for all the wrong reasons, Black Metal – like a fine wine, perhaps - has matured a great deal. This steady process of counter-cultural ripening has led to the formation of various sub-genres, among them Viking Metal, Progressive Black Metal, Blackened Death Metal, Symphonic Black Metal and National Socialist Black Metal.
So whether you like your music traditional and ground-breaking like Venom, Bathory and Hellhammer; raw and brutal like Mayhem, Emperor and Immortal; slick and polished like Cradle of Filth, Dimmu Borgir and Old Man's Child; or politically controversial like Graveland, Drudkh and Absurd; this book is for you.
Contributors include Tony ‘The Demolition Man’ Dolan
(Venom/Atomkraft/M-Pire of Evil), Jeff ‘Mantas’ Dunn (Venom/Mantas/M-Pire of
Evil), Hendrik Möbus (Absurd), Alex Kurtagic (Supernal Records), Jarl von
Hagall (Der Stürmer), Alexander Wieser (Uruk-Hai), Gareth Giles (Hrafnblóð),
Matt Kay (Wodfreca Records), Vijay Prozak, Elena Semenyaka, Smierc Polarsternm,
Neil Hiatt, Nils Wegner and Chris G. Hicks.
"Παρά την υστερία ότι οι «φασίστες» έρχονται ως εκ θαύματος στην εξουσία και ότι οι αδελφοί της Ιταλίας (FdI) είναι οι κληρονόμοι του MSI του Mussolini, η Giorgia Meloni δήλωσε ανοιχτά ότι θαυμάζει «τους Βρετανούς Tories, τους Ρεπουμπλικάνους των ΗΠΑ και το Ισραηλινό Likud». Οι kosher - εθνικιστές βγαίνουν από την ίδια γραμμή παραγωγής εδώ και χρόνια και ο προβλέψιμος σάλος που προκαλείται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι τόσο διάχυτος που ακόμη και οι πραγματικοί φασίστες ξεγελιούνται από αυτούς τους έτοιμους απατεώνες"
Troy Southgate
«Η καρδιά μου ήθελε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να κυκλοφορούν με τον τίτλο ‘’Ο Γκορμπατσόφ ήταν μια μαφιόζικη μαριονέτα που κάλυψε το Τσερνόμπιλ και βοήθησε στη διάδοση της ασθένειας του παγκόσμιου καπιταλισμού’’, αλλά το μυαλό μου πάντα ήξερε ότι θα ήταν μια περίπτωση του τύπου «Ο Πούτιν μπορούσε να μάθει ένα ή δύο πράγματα σχετικά με την ειρήνη από αυτόν τον μεγάλο πρωταθλητή των σχέσεων Ανατολής - Δύσης».
Πόσο εφικτό είναι να ισχυριστεί κανείς
ότι τα παράσιτα όπως ο Γκορμπατσόφ, ο Πούτιν ή οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός
έχουν τις δικές τους αρχές και πεποιθήσεις όταν είναι απλώς διευθυντικά στελέχη
της ίδιας ‘’Διαβολικής Ύδρας’’; Αυτή η εμμονή με τις προσωπικότητες πρέπει να
σταματήσει»
Troy Southgate
52 χρόνια πριν, την 1η Σεπτεμβρίου 1969 ο Muammar Qaddafi και οι σύμμαχοι του πραγματοποιούν την επανάσταση της Al - Fateh και μεταμορφώνουν την Λιβύη από μια φιλοδυτική μοναρχία σε μια νέα παναραβική σοσιαλιστική κοινωνία, που για ένα κομμάτι της αριστεράς ονομάστηκε «αναρχολενινιστική» ενώ για τους Ευρωπαίους συναγωνιστές της «Τρίτης Θέσης» ως «εθνικοεπαναστατική».
Έχουν περάσει δέκα χρόνια από την εισβολή των καπιταλιστών στην Λιβύη και την καταστροφή της Τζαμαχιρίγια ένα έργο ληστρικής κατοχής το οποίο επικρότησε το σύνολο των εθνομηδενιστών από την πλατεία Εξαρχείων μέχρι το μέγαρο Μαξίμου. Οι πρώτοι προσπαθούν σήμερα με χρονοκαθυστέρηση να ξεπλύνουν επικοινωνιακά τις αμαρτίες τους μέσω της κακόγουστης μαριονέτας Αμάλ και των ΜΚΟ.
Δεν ξεχνάμε ότι ήταν οι ίδιοι που ζητούσαν το 2011 μέσω του Indymedia το κεφάλι του Qaddafi και αργότερα αυτό του Άσαντ καθώς και την καταστροφή του Συριακού στρατού (την ίδια ένοχη στάση κράτησαν όλα αυτά τα χρόνια για τους θύτες και τα θύματα των πολέμων σε Υεμένη, Λιβύη, Συρία), ενώ οι δεύτεροι κρατούν στο σκοτάδι την άγνωστη εγκληματική συμμετοχή της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας (πήρε και βραβείο από το ΝΑΤΟ) στους βομβαρδισμούς της ανεξάρτητης Λιβύης και τα εγκλήματα πολέμου της τότε κυβέρνησης.
Την 1η Σεπτεμβρίου του 2021 ο υιός του ιστορικού ηγέτη Saif al - Islam ανακοίνωσε την συμμετοχή του στις εκλογές και υποσχέθηκε την αναγέννηση της χώρας. Εκδηλώσεις χαράς έλαβαν μέρος σε πόλεις και χωριά για την κίνηση αυτή.
Στην Λιβυκή επανάσταση έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση ισλαμισμού, αλλά με έναν ιδιότυπο συγκρητισμό ανάμεσα στον αραβικό εθνικισμό, τον ισλαμισμό και τις σοσιαλιστικές αντιλήψεις. Ο Καντάφι, στο «Πράσινο Βιβλίο» του υπερβαίνει τον Ισλαμισμό και το Κοράνι.
Η προσπάθεια αυτή αποτελεί μια ιδιότυπη και πρωτότυπη μορφή χρήσης του ισλαμικού υπόβαθρου για τον κοινωνικό μετασχηματισμό της Λιβύης, προς την κατεύθυνση της εκβιομηχάνισης. Από τον ισλαμισμό κρατάει τη λογική της «ενότητας», της άρνησης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και της αντικατάστασής της από τα «λαϊκά συμβούλια», άποψη που συμβαδίζει με την απόρριψη των κοινωνικών ανταγωνισμών και η οποία βέβαια, πέρα από οποιεσδήποτε προθέσεις, εμπεριέχει και ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά.
Η κοινή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και η αυτοδιαχείριση δεν έχουν την πηγή τους στον Ισλαμισμό, παρόλο που ενδύονται στην εφαρμογή τους ισλαμικό ένδυμα και φρασεολογία.
Για περισσότερα σχετικά με τον Μάρτυρα της Λιβυκής επανάστασης του οποίου το βιβλίο επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Έξοδος» διαβάστε εδώ …
Δημοσιεύτηκε στα ελληνικά εδώ και πρώτη φορά εδώ
Πριν από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, το NF - ήδη τότε το όνομα ενός μαγαζιού, αν και για όλους τους λάθος λόγους - ήταν μια αρκετά αρνητική οργάνωση όπου σύχναζε ένα μείγμα βρετανών ιμπεριαλιστών και φαντασμένων ακροδεξιών, αλλά μόλις καθάρισε από μερικά από τα πιο αντιδραστικά στοιχεία από τις τάξεις του, η ομάδα άρχισε γρήγορα να εξελίσσεται σε ένα επαναστατικό κίνημα ταγμένο στην εθνική ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανατροπή της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης. Ως αποτέλεσμα, η «Τρίτη Θέση» του NF - «ούτε Αριστερά ούτε Δεξιά» - οδήγησε την ομάδα να ευθυγραμμιστεί με ορισμένους αντιφρονούντες σε όλο τον κόσμο που είχαν κοινό συμφέρον να αντιταχθούν στα δίδυμα κακά τόσο του καπιταλισμού όσο και του κομμουνισμού.
Αυτό περιλάμβανε, για παράδειγμα, τον Αγιατολάχ Χομεϊνί του Ιράν, ο οποίος, το 1979, είχε οδηγήσει τη χώρα του μακριά από το να είναι το φιλοαμερικανικό κουτάβι του καθεστώτος του Σάχη και έφτασε σε μια Σιιτική θεοκρατία. Το NF απέδειξε επίσης την υποστήριξη του στους μαύρους ριζοσπάστες όπως ο Jerry Rawlings της Γκάνας και ο Louis Farrakhan των Ηνωμένων Πολιτειών, για να μην αναφέρουμε τον θετικό αφροκεντρισμό του αείμνηστου Marcus Garvey.
Ομοίως, η οργάνωση εντυπωσιάστηκε επίσης από την αντισιωνιστική ηγετική φυσιογνωμία της Λιβύης, τον Muammar al - Qaddafi, έναν άνθρωπο που είχε αψηφήσει και αντισταθεί στην συνδυασμένη δύναμη των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατιών για πολύ καιρό και που, την ίδια χρονιά που ανακάλυψα το «Πράσινο Βιβλίο», είχε υποστεί τη στρατιωτική οργή του αμερικάνικου προέδρου, Ronald Reagan.
Στη συνέχεια, και με την πλήρη ευλογία της Margaret Thatcher, η Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών ξεκίνησε ένα κύμα ιμπεριαλιστικών αεροπορικών επιθέσεων από το αγγλικό έδαφος και η πατρίδα της Βόρειας Αφρικής του Qaddafi βομβαρδίστηκε δεόντως από την φαινομενικά άμεμπτη επίθεση του Διεθνούς Σιωνισμού. Το αγγλοαμερικανικό κοινό, εύπιστο ως συνήθως, ήταν έτοιμο να πιστέψει οτιδήποτε του έριξαν οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις τους και, ήδη από πολύ καιρό, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χτυπιούνταν κατά του «τρελού σκύλου» του Qaddafi. Ο ίδιος ο Qaddafi, εν τω μεταξύ, έχασε ένα από τα παιδιά του στις βομβαρδιστικές επιδρομές. Ο πραγματικός λόγος που ο Qaddafi είχε στοχοποιηθεί από τους Σιωνιστές, φυσικά, είναι που η «Σοσιαλιστική Λαϊκή Λιβυκή Αραβική Jamahiriya» (SPLAJ) ήταν σκληρός αντίπαλος του Ισραηλινού κράτους και ένθερμος υποστηρικτής της Παλαιστινιακής αυτοδιάθεσης.
Ο Qaddafi, ο οποίος έγινε γνωστός κατά τη διάρκεια ενός αναίμακτου πραξικοπήματος την 1η Σεπτεμβρίου 1969, κληρονόμησε μια χώρα η οποία, μέχρι τότε, είχε ηγηθεί από τον βασιλιά Idris I, έναν μονάρχη που δεν φοβόταν να εκφράσει τις συμπάθειες του για τη Βρετανία και την Αμερική. Μόλις ο Qaddafi και οι υποστηρικτές του έδιωξαν το παλιό καθεστώς, σύντομα ίδρυσαν ένα Επαναστατικό Διοικητικό Συμβούλιο. Πράγματι, σε αντίθεση με τη δυτική προπαγάνδα ότι ο Καντάφι ήταν κάποιος «δικτάτορας», συνέχισε να διατηρεί το αξίωμα του ως Συνταγματάρχης στο Λιβυκό στρατό και τέτοια ήταν η δημοτικότητα του μεταξύ των απλών ανθρώπων που μπορούσε να περπατήσει στους δρόμους χωρίς να φοβάται να τον δολοφονήσουν.
Οι ιδέες που περιέχονται στο «Πράσινο Βιβλίο», που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1975, αποτελούν σοβαρή απειλή για τον δυτικό φιλελευθερισμό και υπονομεύουν πλήρως την καταρρέουσα βιτρίνα της «δημοκρατίας», για την οποία πιστεύουμε ότι λειτουργεί ως διοικητικό και νομοθετικό πρότυπο για όλο τον κόσμο. Το αντίγραφο του Πράσινου Βιβλίου που αγόρασα το 1986 είχε τυπωθεί στη Μαλαισία στα τέλη της δεκαετίας του 1970, λίγο μετά την πρώτη εφαρμογή των ιδεών του Qaddafi - γνωστών ως η «Τρίτη Οικουμενική Θεωρία» - στη Λιβύη. Ήταν ένα ελκυστικό χαρτόδετο τσέπης - πράσινο, φυσικά - και μερικά από τα πιο σημαντικά και αξέχαστα συνθήματα στο κείμενο είχαν επισημανθεί σκόπιμα. Αυτές οι φράσεις εμφανίζονταν στο περιθώριο και περιλάμβαναν φράσεις όπως «καμία εκπροσώπηση αντί του λαού», «η εκπροσώπηση είναι άρνηση συμμετοχής» και «η εκπροσώπηση είναι διαστρέβλωση της δημοκρατίας».
Εκείνο που τόνιζε ο συγγραφέας είναι ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία - δηλαδή ένα σύστημα στο οποίο οι άνθρωποι εκλέγουν έναν πολιτικό για να "εξυπηρετεί" τα συμφέροντα τους - είναι ουσιαστικά ανοιχτό στην κατάχρηση. Ο Qaddafi υποστηρίζει την πραγματική συμμετοχή του ίδιου του λαού, κάτι που, σίγουρα, στις Βρετανικές Νήσους, θα οδηγούσε στη δημιουργία επιτροπών δρόμων, γειτονιών και περιφερειών αντικαθιστώντας το κάθε Μέλος του Κοινοβουλίου (MP) για κάθε εκλογική περιφέρεια.
Σε αντίθεση με το είδος της «δημοκρατίας» που λειτουργεί επί του παρόντος από το Κοινοβούλιο, μέσω του οποίου οι βουλευτές παραμένουν στην εξουσία για περίοδο τουλάχιστον τεσσάρων ετών, το μοντέλο της Λιβύης ήταν μια μορφή «άμεσης δημοκρατίας» και εάν οι εκπρόσωποί του δεν υπηρετούσαν πιστά τα συμφέροντα των ανθρώπων τους αντικαθιστούσαν αμέσως. Η λύση στην απάτη του κοινοβουλευτισμού, ως εκ τούτου, είναι γνωστή στη Λιβύη ως «η εξουσία του λαού».
Το βιβλίο του Qaddafi εξετάζει επίσης την οικονομική κατάσταση και προσφέρει μια πραγματική εναλλακτική λύση στις αποστειρωμένες θρησκείες του καπιταλισμού και του κομμουνισμού που, μεταξύ τους τότε, είχαν χωρίσει μεγάλο μέρος του κόσμου. Ο συγγραφέας αποκαλεί την ιδέα του «Σοσιαλισμό», αλλά έχει πολλά περισσότερα κοινά με τον ριζοσπαστικό αντικαπιταλισμό ανθρώπων όπως ο Robert Owen, ο William Morris και ο Robert Blatchford, ή ο Διανεμισμός του Hilaire Belloc και του Chesterton, παρά με τον πρακτικά ανεφάρμοστο δόγμα της ψευδοισότητας που προσφέρεται από την νεομαρξιστική Αριστερά.
Οι εργαζόμενοι στη Λιβύη είχαν μερίδιο στα εργοστάσια τους και κατείχαν τα μέσα παραγωγής, κάτι που δεν άφησε ποτέ το θεωρητικό σχέδιο σε μέρη όπως η Σοβιετική Ρωσία και η πρώην Ανατολική Γερμανία. Ο Qaddafi ασχολείται επίσης με το πώς αυτές οι ιδέες θα επηρεάσουν την κοινωνική σφαίρα και εξετάζει τη σχέση μεταξύ του ατόμου, της οικογένειας, της φυλής και του έθνους, καθώς και ζητήματα που σχετίζονται με τις γυναίκες, την εκπαίδευση, την τέχνη και τον αθλητισμό.
Επιπλέον, τα μικρά εργοστάσια και οι επιχειρήσεις μετατράπηκαν σε συνεταιρισμούς σύμφωνα με το δημοφιλές σύνθημα, «συνεργάτες, όχι μισθωτοί». Αλλά αυτό δεν ισχύει πάντα για τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στη Λιβύη και ως εκ τούτου η επανάσταση της Al Fateh ήταν ένα συνεχές φαινόμενο που έπρεπε να επιτύχει πολλά ακόμη εάν οι ιδέες που περιέχονται στο «Πράσινο Βιβλίο» ήταν να εφαρμοστούν πιστά.
Η τοκογλυφία ήταν επίσης παράνομη στη Λιβύη και οι άνθρωποι που επιθυμούσαν να χτίσουν ένα σπίτι μπορούσαν να δανειστούν χρήματα από δημόσιους πόρους, πληρώνοντας ένα μικρό ποσό περίπου 7-10% για το προνόμιο, σίγουρα τίποτα στην κλίμακα του εκβιαστικού τόκου που χρεώνουν τα δυτικά τραπεζικά ιδρύματα. Τα χρήματα στη συνέχεια διοχετεύονταν ξανά στη δημόσια οικονομία.
Τα σούπερ μάρκετ ήταν κρατικά, αλλά κάθε περιοχή είχε το δικό της συνεργατικό κατάστημα που περιλάμβανε πάγκους τροφίμων, ηλεκτρικούς προμηθευτές και οικογενειακά εργαστήρια. Όλα κάτω από μια στέγη. Ο ανταγωνισμός ελέγχεται μέσω του καθορισμού τιμών, κάτι που σχεδόν δεν ακούγεται στη Δύση από την εποχή των "δικαίων τιμών" του Μεσαίωνα. Οι μισθοί ήταν επίσης περιορισμένοι, παρέχοντας οικονομική ασφάλεια σε όλους τους ενδιαφερόμενους.
Η Λιβύη κατάργησε επίσης την κρατική αστυνομική δύναμη στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και την αντικατέστησε με τις «Πράσινες Φρουρές του Λαού» που αποτελούνται από απλούς ανθρώπους που ζουν σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Το έγκλημα ήταν πολύ χαμηλό στη χώρα, επίσης, γιατί σε αντίθεση με την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να ζουν μεταξύ των εκτεταμένων οικογενειών τους και όλοι γνώριζαν όλους τους άλλους.
Σε έναν κόσμο που ελέγχεται αδίστακτα από ισχυρές τράπεζες και τις απρόσωπες εταιρείες, ωστόσο, αυτό το μεγάλο κοινωνικοοικονομικό πείραμα δεν γινόταν παρά να βρεθεί σε μια πορεία σύγκρουσης με τους ιμπεριαλιστικούς εχθρούς του. Στις 20 Οκτωβρίου 2011, καθώς η Λιβύη ήταν στην διαδικασία ανατροπής από έναν στρατό ψευδοισλαμιστών εξτρεμιστών, εγκληματικών στοιχείων και ξένων μισθοφόρων - πολλοί από τους οποίους είχαν εκπαιδευτεί κρυφά από το ΝΑΤΟ - ο ηγέτης της επανάστασης, Muammar al Qaddafi, τελικά συνελήφθη και εκτελέστηκε χωρίς δίκη. Ο άνθρωπος που θαύμαζα από μακριά για ένα τέταρτο του αιώνα δολοφονήθηκε βάναυσα με εντολή των Σιωνιστών και η συγκλονιστική εικόνα του μελανιασμένου και χτυπημένου προσώπου του Qaddafi στην οθόνη της τηλεόρασης είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Σε πιο θετικό πνεύμα, ενώ το «Πράσινο Βιβλίο» είχε τεράστιο αντίκτυπο στη ζωή μου και βοήθησε να διαμορφώσω τις δικές μου πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές ιδέες, είμαι βέβαιος ότι μπορεί να έχει το ίδιο ευεργετικό αποτέλεσμα στους αναγνώστες και τους ακτιβιστές του εικοστού πρώτου αιώνα. Εάν όχι ως πολιτικό σύστημα που μπορεί να εφαρμοστεί σε εθνικό επίπεδο, τότε σίγουρα όσον αφορά την αξιοσημείωτη «κατεδάφιση» από μέρους του συγγραφέα της «δημοκρατίας» δυτικού τύπου.
1. Ποια η αναγκαιότητα φυλετικών / εθνικοαναρχικών κοινοτήτων μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα;
Στα χρόνια που έρχονται το καπιταλιστικό σύστημα θα αρχίσει να αποσυντίθεται με τον ίδιο τρόπο που η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία έριξε τους σπόρους της δικής της καταστροφής. Αρχίζοντας την πολιτική της σταδιακής εξάπλωσης και του ελέγχου της περιφέρειας.
Είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει αναγκαιότητα ενός νέου μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης που να στηρίζεται σε μικρές κοινότητες ή χωριά, οικονομικά αυτουποστηριζόμενα, πολιτισμικά αυθεντικά που θα δουλεύουν αρμονικά και όχι "ανταγωνιστικά" με τη φύση.
2. Κάποιοι λένε ότι αυτό το μοντέλο αφήνει ακάλυπτο το θέμα της άμυνας και της ασφάλειας των κοινοτήτων.
Η άμυνα θα διακανονίζεται μέσα από συνεργατικές ρυθμίσεις μεταξύ των διαφόρων χωριών και κοινοτήτων. Οι αστυνομικές δυνάμεις σε μια τέτοια οργάνωση δεν είναι ούτε αναγκαίες ούτε επιθυμητές ...
3. Ποιος είναι ο οικολογικός προσδιορισμός των αυτοργανωμένων κοινοτήτων;
Μελετώντας τις σκέψεις του Penti Linkola ή όποιου άλλου μοντέρνου οικολόγου είναι ξεκάθαρη η επερχόμενη ολοσχερής καταστροφή του περιβάλλοντος καθώς και το τέλος του λεγόμενου μοντέρνου τρόπου ζωής.
Ένας από τους τρόπους που μπορούμε να προετοιμαστούμε για αυτές τις αλλαγές είναι ασφαλώς η επιμόρφωση των παιδιών μας στο σπίτι από εμάς τους ίδιους, αλλά και η δική μας αυτομόρφωση.
Τέλος χρειαζόμαστε μια Επανάσταση ... Στις μέρες μας ο κόσμος φοβάται τη λέξη όμως να θυμίσω ότι οι Επαναστάσεις μπορούν να είναι θετικές όπως στην περίπτωση της εξέγερσης των Luddites στα 1812 ...
Οι Luddites κατέστρεψαν τις μηχανές κόντρα στη βιομηχανοποίηση που τους άφηνε χωρίς δουλειά και άλλαζε άρδην τον τρόπο ζωής τους. Πρόταξαν το ανθρώπινο "κόστος" της τεχνολογίας απέναντι στους νέους κυρίαρχους.
link: Αποκλειστικό: ο Troy Southgate για τα γεγονότα στο Λονδίνο.
link: Troy Southgate - ο κύριος θεωρητικός του Εθνικoαναρχικού κινήματος.
link: Μια εισαγωγή στον Εθνικοαναρχισμό.
link: H.E.R.R. - The Fall of Constantinople.
του Troy Southgate
Ο όρος National-Anarchism αναφέρεται σε μια πολιτική ιδεολογία που είναι πιθανώς παλαιότερη αλλά ο όρος δημιουργήθηκε αρχικά στη δεκαετία του ΄90 από μια Αγγλική ομάδα που εκείνη την περίοδο αποκαλούταν NRF ( National Revolutionary Faction-Εθνική Επαναστατική Φράξια ). Το NRF ήταν μια φράξια αποσπασμένη από μια άλλη οργάνωση, την αποκαλούμενη International Third Position (Διεθνής Τρίτη Θέση) η οποία ήταν επίσης αρχικά μια φατρία η οποία αποσπάστηκε από το γνωστό Βρετανικό National Front. Ο κλασικός αναρχισμός έχει οριστεί συχνά ως αντεξουσιαστικός σοσιαλισμός. Με τον ίδιο σχεδόν τρόπο κάποιος θα μπορούσε σύντομα να περιγράψει τον Εθνικοαναρχισμό σαν αντιεξουσιαστικό εθνικισμό.Υπάρχει η διαδεδομένη άποψη ότι ο εθνικισμός είναι συνώνυμος του φασισμού επειδή ο εθνικιστής ταυτίζεται με ένα συγκεντρωτικό ολοκληρωτικό κράτος.
Ο εθνικισμός, εντούτοις, δεν χρειάστηκε πάντα να επικεντρωθεί προς το κράτος. Πολλά χρόνια πριν την εμφάνιση των ιδεών του 19ου αιώνα περί εθνών-κρατών σε αυξημένη κλίμακα υπήρχε μια άλλη μορφή εθνικισμού. Ένας εθνικισμός στον οποίο ο εθνικιστής αυτοπροσδιορίζεται όχι με το κράτος αλλά με το Γένος του, την Εθνική ομάδα του και την τοπική κοινότητά του.Υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που απορρίπτουν το κράτος, και την ελλοχεύουσα ιδέα της εξουσίας σαν βασική αρχή της κοινωνίας όπως αυτό προϋποθέτει σαν μορφή οργάνωσης, και επιδιώκουν περισσότερη ατομική ελευθερία αλλά σε συνάρτηση με την περηφάνια και την αγάπη για τις εθνικές καταβολές τους. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που μπορούν να οριστούν ως Εθνικοαναρχικοί και η ιδεολογία τους ως Εθνικοαναρχισμός (ή Αναρχοεθνικισμός). Ο ΑναρχοΕθνικισμός συνδέεται έτσι με το σημερινό εθνικισμό με τον ίδιο σχεδόν τρόπο όπως ο αναρχισμός συνδέεται με το σοσιαλισμό. Οι αναρχικοί όπως ο Bakunin και ο Kropotkin είχαν σχεδόν την ίδια ατζέντα με το υπόλοιπο σοσιαλιστικό εργατικό κίνημα : Την ριζική αλλαγή της οικονομικής διανομής μέσα στην κοινωνία και δημιουργία έτσι μιας κοινωνίας οικονομικής και κοινωνικής ισότητας. Τα μέσα προς την επίτευξη των στόχων τους, εντούτοις, ήταν διαφορετικά.
Με τον ίδιο σχεδόν τρόπο οι αναρχοεθνικιστές στοχεύουν στη δημιουργία μιας κοινωνίας θεμελιωμένης επάνω στις παραδοσιακές εθνικιστικές αρχές της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, της αλληλεγγύης και της αυτάρκειας αλλά η μέθοδος των αναρχοεθνικιστών προς την επίτευξη αυτού του είδους κοινωνίας είναι διαφορετική από αυτήν του τυπικού σύγχρονου εθνικιστή. Ο αναρχοεθνικιστής είναι, όπως οι κλασικοί αναρχικοί, ενάντια στον απολυταρχισμό και βλέπει την προσωπική ελευθερία σαν τη σημαντικότερη αρχή στον κόσμο - απορρίπτοντας έτσι το κράτος και τις αυταρχικές εξουσιαστικές οργανώσεις ως μέσο επίτευξης μιας Εθνικιστικής κοινωνίας. Ο Αναρχοεθνικισμός είναι επομένως σε αντίθεση με την πλειοψηφία των ιδεών που κυριαρχούν αυτήν την στιγμή στα εθνικιστικά κινήματα και που στόχος τους είναι η κατάληψη του κράτους-εξουσίας και ώθηση μετά των εθνικιστικών ιδανικών μέσω της ισχύος. Οι αναρχοεθνικιστές συνειδητοποιούν ότι το αληθινό εθνικιστικό συναίσθημα * πρέπει να ρεύσει από τις μάζες στην ελίτ και όχι αντιστρόφως. Ο εθνικοαναρχικός στοχεύει έτσι να δημιουργήσει ένα είδος λαϊκού εθνικισμού στον οποίο η κουλτούρα του έθνους του/της θα κρατιέται ζωντανός μέσω ενός ζωηρού και ζωντανού ενδιαφέροντος από το κοινό για την κουλτούρα του έθνους παρά μέσω μιας τεχνητής κρατικής υποστήριξης: Ένας λαϊκός εθνικισμός στον οποίο οι άνθρωποι θα αποφασίζουν ελεύθερα να απολαμβάνουν την εθνική κουλτούρα τους.
Ο Εθνικοαναρχισμός είναι, φυσικά όχι μια ιδεολογία που εστιάζει μονάχα στην εσωτερική πολιτική. Στο πλαίσιο της ιδεολογίας ανήκει επίσης και η σκέψη για το χειρισμό των διεθνών σχέσεων και την επίλυση των διεθνών προβλημάτων. Η ανάλυση σε βάθος σε αυτό το θέμα θα καθιστούσε αυτό το κείμενο πάρα πολύ μεγάλο αλλά βασικά στόχος των αναρχοεθνικιστών είναι ένα διεθνές σύστημα στηριζόμενο στις παραδοσιακές εθνικιστικές αρχές της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας για όλους τους ανθρώπους και στις αναρχικές ιδέες για έναν κόσμο μικρών αυτοδιαχειρζόμενων και αυταρκών, πολιτικών μονάδων.
Ως εκ τούτου ο πυρήνας των ιδεών του σημερινού εθνικοαναρχισμού είναι:
1.Ότι μια παγκόσμια κυβέρνηση, είτε υπό μορφή de jure παγκόσμιου υπερκράτους είτε υπό μορφή de facto παγκόσμιου υπερκράτους που προκύπτει από μια εξελιγμένη κατάσταση της παγκοσμιοποίησης, είναι κάτι το αρνητικό και κακό.
2.Ότι ο ιμπεριαλισμός και ο νέο ιμπεριαλισμός είναι επίσης αρνητικά.. Αυτό περιλαμβάνει την αντίθεση στον πολιτισμικό ιμπεριαλισμό και σημαίνει ότι οι αναρχοεθνικιστές επιθυμούν την διατήρηση της εθνικής ποικιλίας που ενυπάρχει μέσα στην ανθρωπότητα.
3.Ότι η δημιουργία μικρών, περισσότερο ή λιγότερων, ανεξάρτητων κοινοτήτων είναι μια επιθυμητή εναλλακτική λύση απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, τον ιμπεριαλισμό και τον νεο-ιμπεριαλισμό και ότι ένας κόσμος ενισχυμένος από τέτοιες κοινότητες θα ήταν κάτι το θετικό.
4.Ότι η παραδοσιακή πολιτική διάκριση μεταξύ «αριστεράς» και «δεξιάς» είναι απλοϊκή και αταίριαστη στο σύγχρονο κόσμο.
5.Ότι στον ιδιαίτερα παγκοσμιοποιημένο κόσμο του σήμερα, που τείνει σε ένα de facto παγκόσμιο υπερκράτος, μια πιο χρήσιμη διάκριση είναι αυτή μεταξύ «σύστημα» και «εχθροί του συστήματος».
6. Ότι το καθιερωμένο σύστημα , όντας παγκοσμοιοποιητικό, ιμπεριαλιστικό και νέο ιμπεριαλιστικό όργανο, είναι ένα κάτι αρνητικό που πρέπει να αντιταχθεί και γενικά οποιοδήποτε σύστημα που αφαιρεί δύναμη από τους τοπικές κοινότητες και τους απλούς ανθρώπους πρέπει να αντιταχθεί.
7.Ότι θα ήταν κάτι θετικό κάποιος βαθμός σχηματισμού συμμαχίας μεταξύ των εχθρών του συστήματος.
Κάποιοι μπορεί να πουν ότι ένας τέτοιος συνδυασμός εθνικιστικών και αναρχικών αρχών δεν μπορεί να λειτουργήσει δεδομένου ότι ο αναρχισμός και ο εθνικισμός δεν μπορούν να λειτουργήσουν μαζί **.Με περαιτέρω στοχασμό όμως είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα δούνε πώς διάφορα πράγματα συνδέουν στην πραγματικότητα τον εθνικισμό και τον αναρχισμό μεταξύ τους. Πρώτα απ' όλα και οι δύο ιδεολογίες είναι ιδεολογίες βασισμένες στο στοιχείο της ελευθερίας. Ενώ ο εθνικισμός ασχολείται με την ελευθερία της εθνικής ομάδας, ο αναρχισμός ασχολείται με την ελευθερία του ατόμου. Σύμφωνα με την Εθνικόαναρχική ιδέα αυτές οι δύο μορφές ελευθερίας, η εθνικής και η ατομική, μπορούν να συνδυαστούν... κι ακόμη ότι είναι η μία προϋπόθεση της άλλης.
Καμία ομάδα δεν μπορεί να είναι αληθινά ελεύθερη εάν τα άτομα που αποτελούν την ομάδα δεν είναι ελεύθερα, όπως δεν μπορεί κανένα άτομο που έχει μια αληθινή, συναισθηματική σύνδεση με μια ομάδα να αισθάνεται ελεύθερο εκτός αν η ομάδα συνολικά είναι ελεύθερη. Επομένως οποιοσδήποτε αγώνας για την ελευθερία μιας ομάδας -είτε αυτή είναι εθνική, θρησκευτική, εργασιακή ή οτιδήποτε - πρέπει συγχρόνως να είναι κι ένας αγώνας για την ελευθερία του ατόμου ενάντια στην γενική καταπίεση. Από την απελευθέρωση της ομάδας πρέπει αμέσως να προέλθει η ανάδυση μιας αποκεντρωμένης κοινωνίας με την τοπική και ατομική αυτοδιάθεση της. Επομένως ο αναρχισμός και ο εθνικισμός μπορούν εξαίσια να συνταιριαστούν μεταξύ τους.
*Εθνικιστικό συναίσθημα εδώ σημαίνει την υπερηφάνεια και το ενδιαφέρον για το εθνικό υπόβαθρο, το γένος και όχι εθνικό-σοβινιστικό μίσος ή περιφρόνηση για άλλους
** εάν πράγματι μπορούμε να μιλήσουμε για έναν συνδυασμό, μίας και ο αντιαυταρχικός και αντιεξουσιαστικός εθνικισμός στον οποίο αναφερόμαστε εδώ σαν Εθνικοαναρχισμό
(ή Αναρχοεθνικισμό ) είναι στην πραγματικότητα πολύ παλαιότερος και από τον Αναρχισμό και από την τύπου 19ου αιώνα κρατική ιδεολογία που συνδέθηκε με τον όρο Εθνικισμό.
-wzor.jpg)
