Η έννοια του πολιτικού Χώρου (εναλλακτικά έχει
χρησιμοποιηθεί και η έννοια της Σκηνής) είναι στατική. Δεν ανήκω σε κανέναν
τέτοιο. Ο Χώρος ορίζεται, είναι Επικράτεια. Στην επικράτεια κάποιος πρέπει να
επικρατεί, να ηγεμονεύει στην τελική. Εξού ενδεχομένως και οι πολλές
συγκρούσεις ...
Που εκ των πραγμάτων γίνονται μέχρι τελικής επικράτησης και
εκμηδένισης του άλλου, του διαφωνούντος. Πρέπει να ξεφύγουμε από αυτήν την
λογική. Πρέπει να αντιληφθούμε τους εαυτούς μας ως ένα Ρεύμα.
Σκέψης, Δράσης, Πράξης, Πολιτισμού, Μεταπολιτικής ...
Δεν τολμώ να πω Κίνημα
γιατί είμαστε οι Μαύροι Λιγοστοί. Το Ρεύμα δεν το ηγεμονεύει κανείς. Ένα Ρεύμα λοιπόν και με διαφορετικές τάσεις.
Κι ας διαφωνούμε σε σημεία, έτσι θα βγούνε σπινθήρες ... εδώ οι διαφωνίες είναι
δημιουργικές.
Έργο μας είναι να ανοίξουμε περάσματα για να διαβεί. Και να
το πλαταίνουμε και να το κρατάμε καθαρό. Και - το πιο δύσκολο απ 'όλα - να τ'
ανεβαίνουμε κι ανάποδα. Στην ανηφόρα. Να γυρνάμε στις Πηγές. Να πίνουμε τα
Νάματα.
Μα τότε πώς θα αναδειχθεί ο Ηγέτης; Αν όχι μέσα από αυτές
τις συγκρούσεις για την Χωροκράτεια μας; Ωραία εικόνα, αλλά ταιριάζει
περισσότερο σε ντοκιμαντέρ για την Άγρια Φύση.
Ας σκεφτούμε μόνο ότι πίσω από την ανακήρυξη του Χριστού ως
Ηγέτη του Πολωνικού κράτους και τον τίτλο του Υποδιοικητή (Sub-comadante) των
Ζαπατίστας βρίσκεται η ίδια λογική:
"Κριτής κι
αφέντης είναι ο Θεός
Και δραγουμάνος του ο
Λαός"
Πρώτα θα πάρουμε τα βουνά. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ιδεολογικά και πνευματικά. Μετά θα βγουν οι Καπετάνιοι. Κοτζαμπάσηδες δεν
έχουμε.
Σε μια εποχή που όλες οι αξίες και οι θεσμοί ισοπεδώνονται
και διαστρέφονται, οι Νέοι Εθνικιστές αντιστεκόμαστε. Τα κόμματα και τα
παρακλάδια τους δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε απολύτως, παρά μόνο φροντίζουν
για τη δική τους βολή και επιβολή.
Επειδή όμως είμαστε Έλληνες και δε μπορούμε να υποταχθούμε
στον αξιακό, ηθικό, ψυχολογικό πόλεμο που μας κάνουν, επιλέγουμε την εναντίωση.
Οι νέοι άνθρωποι επιθυμούμε να δώσουμε ένα νέο ορίζοντα στην
βιωματική και καθημερινή εφαρμογή των αξιών του Έθνους μας. Η ιδεολογία του
ενδόξου παρελθόντος μας, με τη ματιά του Νέου, προσαρμοσμένο στο σύγχρονο τρόπο
ζωής.
Δεν μένουμε μόνο στο παρελθόν, ορίζουμε το μέλλον.
Δραστηριοποιήσου, μην μένεις ανενεργός, η απάθεια είναι υποδούλωση! Ξεκίνησε
από σήμερα να φτιάχνεις το μέλλον, εμείς αυτό θα προσπαθήσουμε και σε θέλουμε
μαζί μας.
Δημιουργούμε πυρήνες αντίστασης μέσω των εκδόσεων,
ακτιβισμού, πολύπλευρης ενημέρωσης, εισαγωγής των Ιδεών μας στην κοινωνία.
Οι Νέοι Έλληνες που θέλουν κάτι άλλο από αυτό που προσέφεραν
άλλοι πριν από αυτήν, οφείλουν να ενεργοποιηθούν. Οι Ιδέες δεν ανήκουν σε
ορισμένους μόνον, ανήκουν σε όλους όσους σκέφτονται και λειτουργούν Εθνικά. Τα
ονόματα μας είναι Δραγούμης, Γιαννόπουλος και Συκουτρής.
Μην μένεις αμέτοχος, δράσε! Δημιουργηθήκαμε από τις Ιδέες
του παρελθόντος και ανήκουμε στο Μέλλον!
Δεν είναι μόνο η υπαρκτική ελευθερία που πρέπει να μας
απασχολεί, ή η ελευθερία σε μεταφυσικό και φιλοσοφικό επίπεδο. Στην
κοινωνικοπολιτική δραστηριότητα το στοίχημα για την ελευθερία είναι εξίσου
σημαντικό και ορισμένες φορές αγγίζει παραμέτρους της ίδιας μας της επιβίωσης.
Από τον σύγχρονο κόσμο και τα ιδεολογικά του ρεύματα έχουμε να πάρουμε κάποια
πράγματα αναφορικά με ακολουθητέες μεθόδους δράσης. Πολύ περισσότερο, καθώς οι
παραστάσεις γίνονται όλο και πιο περιοριστικές, αν όχι ασφυκτικές.
Αν στρέφουμε συχνά το βλέμμα στην λειτουργία των
προνεωτερικών κοινωνιών, δεν είναι για την ανάκληση φαντασμάτων, δεν είναι για
να εξιδανικεύσουμε ή να δώσουμε υπόσταση στο παρελθόν, το οποίο έτσι κι αλλιώς
είχε τα μειονεκτήματα και τις παθογένειές του και έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Δεν είναι για να προβάλλουμε στο παρόν ένα πλαστό κοσμοείδωλο.
Είναι διότι η συνισταμένη των κοινωνιών αυτών, μέσα από τις
διαφοροποιήσεις, τις αντιλήψεις, τις συμπεριφορές και τα στερεότυπα πάνω στα
οποία αναπτύχθηκαν, εναρμονίζεται στην ουσία της με την φυσική και φυσιολογική
ροπή του ανθρώπου. Η ουσία τους δηλαδή ανταποκρινόταν σε ένα οντολογικό και
ανθρωπολογικό υπόβαθρο υγιές.
Γνωρίζουμε ότι η τομή του μοντερνισμού στην Ιστορία,
αποκρυστάλλωσε την ατομικότητα, έφερε την αυτονόμησή της και οδήγησε- στην
ύστερη φάση- στην ισχυροποίησή της, μέχρι του σημείου να χτιστεί μια αυταπάτη
παντοδυναμίας της.
Σήμερα, καθώς πολλοί συμφωνούν στο πέρασμα της ανθρωπότητας,
και κυρίως της Δύσης, σε μια μετανεωτερική φάση, το άτομο σταδιακά καλείται να
έρθει αντιμέτωπο με τα αδιέξοδα που γέννησαν οι επιλογές του, με την οντολογική
μοναξιά του.
Είναι γνωστό ότι ο νεωτερικός άνθρωπος στάθηκε έντονα στο
θέμα της εκζήτησης ατομικής ελευθερίας. Το αίτημα αυτό προσδιόρισε τον
χαρακτήρα των θεσμών, την σύσταση και λειτουργία των συλλογικοτήτων, και πέρα
από την πολιτική, πέρασε στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Έγινε ένα καινούριο
αυτονόητο. Η μετανεωτερικότητα φτάνοντας τα ίδια τα δεδομένα της μοντέρνας
πραγματικότητας στα ακραία τους όρια, επέφερε έναν κατακερματισμό στο άτομο και
από την άλλη συνέτεινε στην ανάδυση των κάθε είδους κοινωνικών μειονοτήτων και
υποομάδων, που και σήμερα βλέπουμε να επιδιώκουν την θωράκισή τους με την
κάρπωση όλο και περισσότερων δικαιωμάτων. Αυτές στάθηκαν οι οριακές εκφράσεις
του ζητήματος της ελευθερίας στον σύγχρονο κόσμο.
Ο σύγχρονος ριζοσπαστικός εθνικισμός, με βάση τα
παραπάνω, έχει να επιβιώσει και να
εκφραστεί σε αυτό το περιβάλλον. Αυτή είναι η εποχή του. Μια εποχή που δεν την
επέλεξε και δεν την μορφοποίησε ο ίδιος. Έτσι το καλύτερο που μπορεί να γίνει
χωρίς να κλείνονται τα μάτια στην πραγματικότητα, είναι να αντληθούν τα
στοιχεία του παρόντος που μπορούν να αποδειχθούν ωφέλιμα. Σίγουρα ο εθνικισμός
δεν μπορεί να απεμπολήσει το οργανικό του δεδομένο που είναι η πρόταξη της
συλλογικότητας, της κοινότητας. Δεν μπορεί να χάσει την κοινωνική του αναφορά.
Ταυτόχρονα όμως, με γνώμονα τις δικές του καταβολές και την
κληρονομία του, μπορεί να επεξεργαστεί το ζήτημα της ελευθερίας διεκδικώντας
ζωτικό χώρο εντός της κατεστημένης συνθήκης. Όχι της εθνικής ελευθερίας μόνο.
Αλλά της ελευθερίας που κατανέμεται στην μεταμοντέρνα πραγματικότητα,
κομματιασμένη μέσα στις κοινωνίες, διαμοιρασμένη στις κάθε είδους κοινωνικές
ομαδοποιήσεις. Έχει δηλαδή να κοπιάσει για την ανάσχεση της ετερονομίας, του
ετεροκαθορισμού, που πλήττει τον πυρήνα της υπόστασής του. Μια διπλή προοπτική
είναι αφενός μεν να διατηρήσει το φορτίο των ιδεών και των ιδανικών του, να
διατηρήσει την εσωτερική του συνοχή και τις ορίζουσες γραμμές της υπόστασής
του, και αφετέρου σε εξωτερικό επίπεδο να εκμεταλλευτεί την περιρρέουσα
πολυδιάσπαση προκειμένου να αντλήσει νέες δυνάμεις και δυνατότητες.
Με δυο λόγια, να πολεμήσει τον μοντέρνο κόσμο, με τα ίδια
του τα όπλα.
Η σημερινή ανάπτυξη των εθνικιστών και των κινημάτων τους σε
άξονες διαφορετικούς από εκείνους του παρελθόντος, ίσως αποτελεί ένα
ενθαρρυντικό δείγμα ωριμότητας και της ισχύος εκείνης που έχει να κάνει με την
προσαρμογή στις εκάστοτε συνθήκες.
Ο σκεπτικισμός
απέναντι στον αρχηγισμό και στις αυτόκλητες αυθεντίες, η περιστολή των
αντιδράσεων του θυμικού και η επένδυση σε στοιχεία εκλογικευμένα, η αποδυνάμωση
της άτεγκτης ιεραρχίας και η απόδοση οριζόντιων μορφών συνεργασίας, ο
παραγκωνισμός των κλασσικών τρόπων άσκησης πολιτικής, συνιστούν βήματα
ελπιδοφόρα μέσα στο ζοφερό περιβάλλον, αποδεικνύουν μια τάση ανανέωσης
όσων οι παλαιότεροι θεωρούσαν δεδομένα.
Οι εθνικιστές οφείλουν να αποδείξουν ότι αντέχουν την
ελευθερία, ανθίστανται στην χειραγώγηση και είναι ικανοί να θέτουν δημιουργικούς στόχους με το να
αφουγκράζονται το παρόν. Έχουν την ευκαιρία να μεταμορφώσουν την δυσκολία σε
πλεονέκτημα.
Η εκλογική κατάρρευση και η διάλυση της «Χρυσής Αυγής» έχει
φέρει στην επιφάνεια σημαντικές φυγόκεντρες δυνάμεις μέσα στο κόμμα του
Μιχαλολιάκου. Το μέτωπο νεολαίας της οργάνωσης είναι υπό διάλυση ενώ πολλές τοπικές
αναμένεται να βάλουν λουκέτο. Εύκολα μπορεί κάποιος να διακρίνει ότι ανάμεσα σε
αυτούς που αποχωρούν μαζικά από το φρενοκομείο της αστικής ακροδεξιάς, ένα μεγάλο
κομμάτι είναι νεολαίοι που ένιωσαν την προδοσία εκ μέρους της ηγεσίας αλλά δεν
υποχωρούν. Δεν αφήνουν την απογοήτευση να τους πλημμυρίσει αλλά συνεχίζουν να
πιστεύουν στις Ιδέες του ριζοσπαστικού εθνικισμού ή του εθνικοσοσιαλισμού. Απέναντι
σε αυτή την πραγματικότητα οφείλουμε να τους δείξουμε ένα άλλο μονοπάτι το
οποίο είναι μια πρόταση ζωής και δεν έχει σχέση με εκλογές ή τον στενό κομματισμό.
Αυτό που προτείνουν κάποιοι Συναγωνιστές είναι η Εθνική Αυτονομία η οποία έχει τις
ρίζες της στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Για όποιους ενδιαφέρονται μπορεί
κάποιος να διαβάσει εδώτα άρθρα του «Μαύρου Κρίνου» σχετικά με το θέμα αυτό. Το
παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2018 και παραμένει επίκαιρο μέχρι
σήμερα.
του Φαιού Λύκου
Αυτό το ερώτημα μπορεί να απαντηθεί εύκολα, αν κάποιος
εξετάσει την πολεμική των Σιωνιστικών Κατοχικών Κυβερνήσεων ενάντια στο
Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα. Ξανά και ξανά τα πολιτικά κόμματα, οι ανοιχτές
οργανώσεις έγιναν στόχος επιθέσεων από το σύστημα και τις γνωστές εφεδρείες του
που είναι από μέλη της antifa μέχρι τους κρατιστές και φυσικά τους ασφαλίτες.
Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο έλαβαν μέρος διάφορες απαγορεύσεις με γελοίους ισχυρισμούς και ακολούθησαν
μαζικές έρευνες σε οικίες συναγωνιστών με αποτέλεσμα οι Πολιτικοί Στρατιώτες να
μην μπορούν να δράσουν τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο αφού υπολόγιζαν
σε άλλες διαδικασίες για την μελλοντική συνέχιση του αγώνα.
Πολύτιμος χρόνος και ενέργεια μπορεί να χαθεί όταν περιμένει
κάποιος τους «κομματικούς φωστήρες» να δώσουν λύσεις σε σύνθετα προβλήματα ή να
μην μπορούν τελικά να υπερβούν τα εμπόδια που ενισχύει το ίδιο το Κράτος και
φυσικά το γνωστό παρακράτος. Οι δομές των κλασσικών κομμάτων δεν διακρίνονται
για την ευκινησία τους απέναντι σε καταστάσεις κρίσιμες για τους Συντρόφους και
τις Συντρόφισσες.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 οι Ευρωπαίοι Σύντροφοι
αποφάσισαν να προχωρήσουν στην δημιουργία Αυτόνομων δομών και αρχών. Χωρίς
σταθερές δομές παρεμποδίζεται το έργο των κατοχικών αρχών. Ένα ακόμη
πλεονέκτημα είναι το γεγονός ότι μπορεί κάποιος να ξεπεράσει τις όποιες
διασπάσεις υπάρχουν στο κίνημα και να συμμετέχει παντού χωρίς αρχηγούς και
υπεύθυνους. Αυτή η αρχή έγινε κομβική στο σκεπτικό όλων όσων συμφωνούσαν με την
Εθνική Αυτονομία. Άμεσα τα αποτελέσματα των αρχών καταστολής ήταν πενιχρά αφού
οι επιχειρήσεις και οι διώξεις ξαφνικά έπρεπε να σταματήσουν αφού δεν υπήρχαν
σταθερές δομές άρα και ξεκάθαροι στόχοι. Το σύστημα δεν γνώριζε ποιος πράττει
και που ενεργεί αφού δεν υπήρχαν στοιχεία, διευθύνσεις και ηλεκτρονικά ίχνη.
Η εναλλαγή ονομάτων στις αναλήψεις ευθυνών, το κλειστό
κύκλωμα των Πολιτικών Στρατιωτών, η άγνοια για το ποιος βρίσκεται πίσω από τις
επαναστατικές ενέργειες, υπήρξε το κύριο χαρακτηριστικό των Αυτόνομων ομάδων. Ο
εχθρός που είναι το κράτος και φυσικά το κατοχικό καθεστώς και οι πραιτοριανοί
του αδυνατούσε να υπολογίσει το εύρος των δυνάμεων της Αυτονομίας, να εντοπίσει
και να εξουδετερώσει τις φίλιες δυνάμεις ενώ κάθε μέρα μια καινούρια ενέργεια
λάμβανε μέρος προκαλώντας ανησυχία ανάμεσα στους αξιωματούχους της εξουσίας.
Ο στόχος της δράσης παρά τις όποιες συνθήκες ήταν σταθερός
και δεν ήταν άλλος από την διάδοση των αρχών του Εθνικοσοσιαλισμού. Οι δράσεις
και παρεμβάσεις δεν είχαν να κάνουν μόνο για παράδειγμα με τις απολύσεις από
την εργασία ή τους επιθετικούς πολέμους του ΝΑΤΟ αλλά με την διάδοση ιδεών και
αρχών. Υπήρξε ανάγκη για μια πολυεπίπεδη δράση η οποία θα προηγείται των όποιων
ειδήσεων με βαρύτητα φυσικά στην προπαγάνδα για τον Σιωνισμό χωρίς να περιμένει
όμως κάποιος την νέα σφαγή των Παλαιστινίων.
Οι κλασσικές δομές των κομμάτων και των οργανώσεων
υποχρεώνουν τα μέλη να κινούνται στα οριοθετημένα πλαίσια ώστε να μην υπάρξει
κάποιος αποκλεισμός ή και λόγος απαγόρευσης. Ως Αυτόνομος μπορείς να είσαι
πάντα και παντού ενεργός, να μην λαμβάνεις υπόψιν τρίτους. Στις κινήσεις
προπαγάνδας υπάρχει μεγάλο εύρος κινήσεων και πρωτοβουλιών χωρίς να χρειάζεται
να τηρήσεις κανόνες και νόμους απαγόρευσης. Το βασικό στοιχείο της Αυτονομίας
παραμένει η ελευθερία σκέψης και δράσης με πυξίδα την Ιδεολογία μας και εφόδια
την εμπιστοσύνη ανάμεσα στους Συντρόφους.
Είναι λανθασμένο το ότι η Επανάσταση αποτελεί μια μαζική
διαδικασία. Κι αν έτσι εκδηλώνεται κατά την έκβασή της, στις απαρχές, ωστόσο,
είναι κάτι το εντελώς προσωπικό. Αυτό αποδείχτηκε και από τα επαναστατικά
κινήματα του προηγουμένου αιώνα, αλλά και από κάθε ανατρεπτική προσπάθεια,
ακόμα κι αν αυτή κατέληξε σε αποτυχία. Η γέννησή της κάθε άλλο παρά μαζικά
χαρακτηριστικά ενείχε.
Το ότι πρόκειται για μια λαϊκή εκδήλωση, αφήνει περιθώρια
για παρανοήσεις, ανάλογα με την εννοιολόγηση του όρου «λαός». Η συγκρότηση των
συνειδητοποιημένων προσώπων, των ταγμένων σε έναν σκοπό καθ’ όλα
προσδιορισμένο, και η πειθαρχημένη δράση, δεν περιέχει τα στοιχεία της
μαζικότητας. Το αντίθετο μάλιστα. Η συλλογική αφύπνιση είναι κάτι διαφορετικό από
την αποχαλιναγώγηση των μαζικών ορμέφυτων. Εξάλλου, στην έννοια του λαού δεν
μπορούν να συγκαταλέγονται οι φίλαυτοι ιδιωτεύοντες, οι καιροσκόποι
ωφελιμιστές. Όσο πιο συσταλτικά προσδιορίζεται η έννοια του λαού, τόσο πιο
ξεκάθαρο γίνεται το πώς αναπτύσσεται ένα πραγματικά λαϊκό κίνημα. Ένα επαναστατικό αίτημα, πρώτα πρώτα, οφείλει να απευθύνεται
σε μια συμπαγή σε νοοτροπία ομάδα, σε ένα υποσύνολο που μπορεί να οδηγήσει στην
διαμόρφωση ενός κοινωνικού συνόλου προς υγιείς επιλογές, ενός λαού με συλλογικό
όραμα. Κατά την έννοια αυτή, η επαναστατική διαδικασία λαμβάνει διαστάσεις
εκλεκτικές και περιοριστικές. Είναι μειοψηφική και ελιτιστική.
Ποιος ο ρεαλιστικός λόγος όμως, για να ανακαλούμε σήμερα την
έννοια της Επανάστασης; Μα, διότι το πρόκριμα είναι εσωτερικό, είναι μια
εσωτερική μεταμόρφωση των ατόμων, μια ριζική εσωτερική αλλαγή, η οποία αν
ελλείπει απαλείφεται και το αποτέλεσμα. Είναι αυτή η βασική προϋπόθεση κάθε επαναστατικής πρότασης,
κάθε αιτήματος δηλαδή για την ολιστική αναδιαμόρφωση της παρούσας Τάξης: η
εσωτερική αντίκρουση των κατεστημένων αρχών, θεσμών, της νοοτροπίας. Είναι η
αντιπαραβολής μιας «λογικής» προς μια άλλη, η θέαση του κόσμου και των
πραγμάτων μέσα από μια συγκρουσιακή οπτική, ο τρόπος του να σκέφτεται και να
δρα κανείς, έξω από τα πλαίσια που τίθενται από τα πριν και από τα πάνω και
καθορίζουν την ζωή του, περιορίζουν και στενεύουν τις επιλογές του.
Πρώτο λοιπόν βήμα η σύγκρουση, η ανυποταγή, ο σκεπτικισμός,
η αντίδραση. Ενόσω υπάρχει «διάλογος» δεν είναι δυνατόν να αποκρυσταλλωθεί επαναστατική
προοπτική. Με το να συνδιαλέγεται κανείς, καταλήγει στο να συνδιαλλάσσεται.
Επομένως στο να αφομοιώνεται, να αλλοτριώνεται, να χάνει τα καθαρά του
στοιχεία, τις προϋποθέσεις της μεταβολής και της ανατροπής. Να χάνει το
πλεονέκτημα της αυθυπαρξίας και της ανεξαρτησίας. Η αυτοδύναμη δράση είναι ένα
πλεονέκτημα που αφορά όχι τόσο τα πραγματιστικά δεδομένα, αλλά την εσωτερική
οπτική από την οποία ξεκινά η δράση. Έτσι εκείνο το οποίο οφείλουν οι Εθνικιστές, είναι η
αποστασιοποίηση από τα δεδομένα που καθορίζουν την κοινωνική και πολιτική ζωή.
Είναι η ουσιαστική αποκόλληση από κάθε κατεστημένη δομή, από την «λογική» του
συνόλου, και έπειτα η εισαγωγή στην πολιτική της δικής τους ματιάς. Η άγρυπνη
αντίθεση σε καθετί που ξεπροβάλλει μέσα από την υπάρχουσα πολιτική μηχανική και
τις διεργασίες που εδραιώνουν το παρόν καθεστώς. Όσο κανείς αναλώνεται στο να
«αλλάξει» το καθεστώς ή να επιδράσει σε αυτό με το να γίνεται μέρος του, τόσο
οι συνεχόμενες προσπάθειες θα αποτυγχάνουν και τα πάντα θα πρέπει να ξεκινήσουν
πάλι εκ του μηδενός.
Ο συναγελασμός και ο διάλογος με σχέσεις ομοταξίας, με την
πολιτική τάξη, δεν βελτιώνει την τελευταία, αλλά παραμορφώνει τους Εθνικιστές.
Και πάνω από όλες τις πολιτικές επιλογές βρίσκεται η εσωτερική τοποθέτηση, η
οποία πρέπει να παραμένει αμετακίνητα συγκρουσιακή, πέραν της υποταγής δια της
δήθεν εξωστρέφειας. Τώρα που οι πολιτικοί είναι απαξιωμένοι στα μάτια του λαού,
τώρα είναι η ευκαιρία, για την καλλιέργεια της γενιάς των ανυπότακτων. Ανθρώπων
που θα θέσουν εκ νέου τους δικούς τους όρους για να οικοδομηθεί εκ θεμελίων μια
διαφορετική Τάξη!
Since
today, in the literary club "Plomin" may be found a book about the
legendary events of the turbulent 1970s in Italy, also known as "the
leaden 70s." The author is a journalist Ricardo Alvares.
The book
describes the concept of the "armed spontaneity" and the principles
of the activities of "armed revolutionary cells" in the context of
the historical events of Italy. The ideal of those years were brave people who
were ready to bring their desperate idealism into action.
Namely on the Italian
soil happened the cultural revolution and rethinking of the image of the
"legionary" in the war with the System. The symbiosis of Spirit and
Style gave rise to the unique phenomenon of the "new right" and gave
impetus to the formation of a new conception of right activism in the post-war
era.
Price - 100
UAH.
You can buy
a book:
- in the
literary club "Plomin" (Kiev, Shevchenko lane 5, metro st. Maidan
Nezalezhnosti, Kozatskyi Dim - 3rd floor)
Το 2007 ένα νέο ανεξάρτητο περιοδικό κάνει την εμφάνιση
του στον ελληνικό εθνικιστικό «χώρο». Τα κείμενα της συντακτικής ομάδας
υπερασπίζονται την Παραδοσιοκρατία προσθέτοντας την αναγκαία σύνθεση στο πεδίο
των Ιδεών, σε μια χρονική περίοδο που η Αυτόνομη σκέψη και δράση αναπτύσσεται με
ταχύτητα σε πολλές περιοχές της πατρίδας μας.
Οι απόψεις που φιλοξενούνται στις σελίδες του
περιοδικού, δείχνουν μια διαφορετική οπτική που δεν έχει καμιά σχέση με την
γνωστή φιλοκαθεστωτική ακροδεξιά η οποία και αποτελεί τον μεταστατικό καρκίνο του
Εθνικοεπαναστατικού Κινήματος. Η εν λόγω ποιοτική προσπάθεια στήριξε τις Αυτόνομες κινήσεις και εκδόσεις
και φυσικά προβλήθηκε από όλες εκείνες τις δυνάμεις που μπορούν να ονομαστούν «εξωκοινοβουλευτικές».
Τα 3 πρώτα τεύχη έχουν εξαντληθεί εδώ και καιρό ενώ
μπορείς κάποιος να βρει το 4ο τεύχος στον χώρο του Ιδεάπολις
(Θεσσαλονίκη) και στα βιβλιοπωλεία «Ελεύθερη Σκέψη» (Αθήνα) και «Αριστοτέλειο»
(Θεσσαλονίκη). Στο πρώτο τεύχος τα πρόσωπα JuliusEvola, Ιωάννης Συκουτρής, MartinHeidegger, AlaindeBenoist, Λορέντζος Μαβίλης, Βασίλειος
Πολεδούρης, Νίκος Βεργίδης είναι ο καλύτερος λόγος για να μελετήσετε με προσοχή
το εν λόγω έντυπο.
Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» οφείλει να
ευχαριστήσει δημοσίως τον αρχισυντάκτη του περιοδικού για την άδεια να
προβληθούν τα 3 τεύχη του περιοδικού.
Η επικαιροποίηση του επαναστατικού αιτήματος για τον
μονοπολιτισμό, τον μαχητικό αντικρατισμό και την εμπέδωση της διαλεκτικής του
φυλετικού σοσιαλισμού, είναι καιρός πια να έρθει από τα κάτω. Είναι καιρός,
δηλαδή, να αναδυθούν από την βούληση των μαζών, των εκφασισμένων
αυτοχθόνων νέο-προλετάριων, οι νεοπαγείς ελίτ που θα ενσπείρουν και θα
διαχύσουν εκ νέου, στις αυτοφυείς κοινότητες της άρνησης, την βιωμένη εμπειρία
της κουλτούρας της ανατροπής. Και η ανατροπή θα είναι απόλυτα εξακριβωμένη,
απτή και προσδιορισμένη: οι νέοι θεσμοί, που θα υποκαταστήσουν την παρούσα
τάξη, θα είναι η νέα πνευματική μας πατρίδα! Όσο ανέφικτη κι αν ακούγεται μια
διακήρυξη επανάστασης θεσμικής, τόσο πραγματοποιήσιμος είναι ο σκοπός της
πρωτογενούς ριζοσπαστικοποίησης ενός σημαντικού τμήματος της νεολαίας και
κατόπιν της οργάνωσής του στην βάση της αυτοδιαχείρισης και της αυτονομίας.
Μάθαμε από νωρίς ότι εθνικισμός σημαίνει ενέργεια. Μόνο που η «ενέργεια» είναι,
θα λέγαμε, τυφλή, η πράξη είναι, αντιθέτως, στοχευμένη και γι’ αυτό, κατά πολύ
δραστικότερη. Πρώτα-πρώτα, ωστόσο, θα πρέπει να γίνει συνείδηση στις αυτόνομες
ομάδες και στις ενεργές συλλογικότητες, να δουλευτεί επίσης από τον καθένα στο
εσωτερικό πεδίο, ότι ο εγωισμός-ατομισμός είναι παν’ απ’ όλα ένα ζήτημα
πολιτικής αφετηρίας, αφετηρίας σαφώς προσδιορισμένης ιστορικά, που δεν ανάγεται
παρά στις ίδιες τις απαρχές της μοντέρνας ευρωπαϊκής συλλογικής ταυτότητας. Το
παραπάνω, είναι συμπέρασμα αλλά και μια απαρχή σκέψης και δράσης. Έχει
πρακτικές και διαχειρίσιμες
διακλαδώσεις, δεν είναι ένα «θεωρητικό» πλάσμα. Γίνεται πολλές φορές το
λάθος, ακόμα και οι αντιμοντερνιστές, να θεωρούν τον εγωισμό-ατομισμό, ένα
συναισθηματικό ή ηθικό πρόβλημα, και ως τέτοιο προσπαθούν να το αντιμετωπίσουν.
Έτσι ίσως εξηγείται η σημερινή αποτυχία να δομηθούν οργανικές κοινωνίες εντός
των πλαισίων του μοντέρνου κόσμου.
Ενδέχεται, το ζήτημα της διάσπασης του
προσώπου και κατά συνέπεια της ανάδυσης της κερματισμένης μεταμοντέρνας
ψευδοκοινωνίας, να είναι η πυρηνική παθογένεια του νεωτερικού πολιτιστικού
υποδείγματος από την οποία προκύπτουν οι πολλαπλές παραμορφώσεις του συλλογικού
και προσωπικού βίου του συγκαιρινού μας ανθρώπου, ο οποίος λησμόνησε την
παραδοσιοκρατική τραγικότητα, και γι’ αυτό ακριβώς φαντάζει τόσο αντιηρωικά τραγικός.
Ας μην γελιόμαστε, η μοντερνιστική εξατομίκευση, η ρίζα της κοινωνιολογικής
παθολογίας, δηλητηριάζει και τις πιο πρακτικές, καθημερινές, βιοτικές εκφράσεις
του σημερινού ανθρώπου, έστω κι αν ορισμένες φορές λανθάνει η δραστικότητά της.
Το άμεσο πιθανό συμπέρασμα είναι ότι αυτή η απάνθρωπη παρέκβαση, επηρεάζει,
συχνά καταλυτικά και τους ίδιους τους εκφραστές των παραδοσιακών αρχών, της
αντιμοντερνιστικής πρότασης.
Πώς λοιπόν θα μπορέσουν να αναπτυχθούν υγιώς οι
δικές μας ομαδοποιήσεις, να ποιο είναι το γόνιμο ερώτημα. Ένα ερώτημα βέβαια, η
απάντηση στο οποίο δεν εξαντλείται σε έναν θεωρητικό αφορισμό. Είναι ίδια η τριβή μέσω της δράσης που θα δώσει εν
καιρώ την απάντηση. Μα, χρήσιμο οδοδείκτη, θα μπορούσε να αποτελέσει η
παραίνεση που κοινοποιήθηκε επιδερμικά, είναι η αλήθεια, παραπάνω. Να
επανακαθορισθεί δηλαδή το εύρος της σημαντικής της Πολιτικής, ως έννοιας με
παραδοσιακή εκκίνηση και γι’ αυτό διαχρονική λειτουργική σημασία.
Ακόμη μια Αυτόνομη ομάδα Συναγωνιστών που υπερασπίζεται αξίες και ιδανικά και αρνείται να υποκύψει σε κοινοβουλευτικές λογικές και απέναντι στις απειλές των ακροαριστερών και ακροδεξιών ρουφιάνων.
Από την περιοχή της Μαγνησίας και την πόλη του Βόλου, η ομάδα "Ελλήνων Δύναμις" στέλνει αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλους όσους μάχονται το κατοχικό καθεστώς, την αστική δημοκρατία και τον παρλιαμενταρισμό!
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Συνέντευξη με τον Ανένταχτο Συναγωνιστή Κωνσταντίνο Σ. από την Αιτωλοακαρνανία (Ανένταχτοι Εθνικιστές Αιτωλοακαρνανίας)
Πες μας λίγα λόγια για σένα και πότε ξεκίνησες την δράση σου
ως Πολιτικός Στρατιώτης;
Καταρχάς θα ήθελα να χαιρετίσω την συντακτική ομάδα του
«Μαύρου Κρίνου» τους συναγωνιστές και συντρόφους, καθώς επίσης τους φίλους και
τους αναγνώστες του ιστολογίου σας. Είχα την ιδιαίτερη τιμή και χαρά να ενταχθώ
στους αγώνες για την εθνική ιδέα τον Σεπτέμβρη του 2007, μετά από ιδιαίτερη ανησυχία
και ευαισθησία για τα εθνικά κοινωνικά και πολιτικά θέματα της ελληνικής
πατρίδας. Εντάχθηκα κατά την διάρκεια των μαθητικών μου χρόνων στην «Οργάνωση
Ελληνόψυχων Μαθητών», έναν χρόνο αργότερα εντάχθηκα στις γραμμές του «Λαϊκού
Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή» κίνημα το οποίο και υπηρέτησα με πίστη και αυταπάρνηση
μέχρι τον Ιούνιο του 2015 όπου και απεχώρησα.
Πως αυτοπροσδιορίζεσαι πολιτικά, και ποια ιστορικά πρόσωπα
είναι αυτά που σε έχουν επηρεάσει στο επίπεδο των ιδεών;
Αυτοπροσδιορίζομαι ως Εθνικός Κοινωνιστής μη ενταγμένος σε
κάποιον πολιτικό φορέα. Πάμπολλα είναι αυτά τα πρόσωπα τα οποία ένας ακτιβιστής
θα μπορούσε να τα θεωρήσει ως παραδείγματα και υποδείγματα των ιδεών του.
Συγκριμένοι χαρακτήρες και μορφές που με έχουν επηρεάσει θα έλεγα πώς είναι οι
Gabriele D'Annunzio, Ezra Pound, Friedrich Nietzsche, Dominique Venner, Julius
Evola, Leon Degrelle, Rudolf Hess, Ernst Röhm, Ramiro Ledesma Ramos, Corneliu
Codreanu, José Antonio Primo de Rivera, και Yukio Mishima.
Όσον αφορά τα πρόσωπα και τις μορφές της Ελληνικής φυλής από
πού να αρχίσει και να τελειώσει κάνεις... Ας ξεκινήσω από το κλέος των ηρωικών
αγωνιστών και εθνεγερτών του 1821 τους οποίους πάντοτε οφείλω να βάζω πρώτους.
Τον αρχιστράτηγο του γένους Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον αήττητο Γεώργιο
Καραισκάκη, τον ηθικοαντρειωμένο Νικήτα Σταματελόπουλο (Νικηταρά) τον λεοντόκαρδο Μάρκο Μπότσαρη, το καμάρι της κλεφτουριάς Οδυσσέα Ανδρούτσο, τον
Φώτη Χρυσανθόπουλο (Φωτάκο) τον μπουρλοτιέρη των ψυχών Γρήγοριο Δικαιό (Παπαφλέσσα)
τον Ιωάννη Μακρυγιάννη, και τον Άγιο και Εθνομάρτυρα Θανάση Διάκο (Μασσαβέτα).
Για να καταλήξω στους στίχους του Κωστή Παλαμά, στην πένα της Σίτσας
Καραϊσκάκη, του Νίκου Καζαντζάκη και του Λορέντζου Μαβίλη μέχρι τις ηρωικές
μορφές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο μας.
Πως βλέπεις την κατάσταση στην Αιτωλοακαρνανία και πως δρα η αυτόνομη ομάδα σας;
Ως γνωστόν μιλάμε για τον μεγαλύτερο νομό της Ελλάδας σε
έκταση με αμέτρητους φυσικούς πόρους και πρωτογενή παραγωγή όπως η καλλιέργεια
και η κτηνοτροφία που πάντοτε αποτελούσαν τον βασικό πυλώνα της ανάπτυξης της
Ελληνικής υπαίθρου. Πλέον αυτό εδώ και μερικά χρόνια έχει τελειώσει όλο και
περισσότεροι άνθρωποι (κυρίως νέοι) της περιοχής μας στρέφουν το βλέμμα τους
προς τα αστικά κέντρα για αναζήτηση εργασίας, με αποτέλεσμα να συμβάλουν στην
πληθυσμιακή συσσώρευση και την αστικοποίηση εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και
της αντεθνικής πολιτικής που ακολουθούν οι πολιτικές κυβερνήσεις της χώρας.
Όσον αφορά για το πολιτικό-ιδεολογικό ταμπεραμέντο θα έλεγε
κανείς πως αυτό που επικρατεί στον νομό της Αιτωλοακαρνανίας είναι ο
νεοφιλελευθερισμός και ο μαρξισμός, λόγω της πολιτικής παράδοσης του νομού που
τον καθιστούσε πάντοτε προπύργιο της μαρξιστικής αριστεράς. Ειδικά στην
ιστορική πρωτεύουσα του νομού την Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου και κυρίως στην
μεγαλύτερη πόλη του νομού το Αγρίνιο, το στοιχείο των ομάδων της άκρας
αριστεράς είναι ιδιαίτερα έντονο και οι άνανδρες επιθέσεις σε νεαρούς
εθνικιστές και πολιτικούς ακτιβιστές του χώρου μας είναι συχνό φαινόμενο κυρίως
τα προηγούμενα χρόνια.
Ως ανένταχτοι εθνικιστές ο τρόπος δράσης μας είναι η
αυτοοργάνωση, ο ακτιβισμός, η μελέτη της ιδεολογίας μας και οι συχνές
παρεμβάσεις μέσω της προπαγάνδας έχοντας πλέον αναλάβει ένα δύσκολο έργο μιας
και οι εκπρόσωποι του κοινοβουλευτικού «εθνικισμού» είναι παντελώς ανύπαρκτοι
από την τοπική κοινωνία. Τέλος ένας από τους βασικότερους σκοπούς μας είναι η
δημιουργία η κατήχηση και η γαλούχηση αγνών ιδεολόγων Πολιτικών Στρατιωτών, οι
οποίοι μέσω την αδερφικότητας και της συλλογικότητας θα καταφέρουν να
αποκτήσουν τον τίτλο τιμής του Συντρόφου και του αγωνιστή με τον οποίον θα
πορευτούν στην ζωή τους.
Ποια η γνώμη σου για την Χρυσή Αυγή και τι πιστεύεις για την
ηγεσία της;
Με μεγάλη θλίψη αλλά και οργή διακρίνω ότι η Χρυσή Αυγή από
ένα κίνημα πολιτικών ακτιβιστών και ιδεολόγων πλέον έχει μετατραπεί και
καταστεί σε ένα μικροαστικό ακροδεξιό κόμμα αγανάκτησης και καταγγελίας, με
σκοπό την περισυλλογή ψήφων πλήρως υποταγμένη στα έδρανα της κοινοβουλευτικής
δημοκρατίας και της βουλευτικής μισθοδοσίας. Η έλλειψη της πολιτικής ικανότητας
των στελεχών της και η τυφλή υπακοή τους στην οικογενειοκρατία του ηγετίσκου
της, την έχουν οδηγήσει στον ηθικόπνευματικό ξεπεσμό και την κατάπτωση. Όλο και
περισσότεροι νέοι ακτιβιστές μέρα με την μέρα παίρνουν τον δρόμο της εξόδου από
τα γραφεία των τοπικών της οργανώσεων - πού πολλές εξ αυτών βρίσκονται υπό
διάλυση - απογοητευμένοι και αηδιασμένοι αναζητώντας τον πραγματικό ιδεαλισμό
και τον αγωνιστικό τρόπο ζωής που αρμόζει σε έναν αγνό πολιτικό στρατιώτη.
Λίγα λόγια για τα παρακάτω πρόσωπα: Σπύρο Σταθόπουλο,
Λεωνίδα Σταθόπουλο, Θεόδωρο Καραμπέτσο.
Ως γνωστόν ο νομός της Αιτωλοακαρνανίας φημίζεται για τους
ιδεολόγους πολιτικούς αγωνιστές της που πάντοτε πρωτοστατούσαν στους αγώνες της
ιδέας, ένας εξ αυτών ήταν ο Σπύρος Σταθόπουλος όπου από τα εφηβικά του χρόνια
εντάχθηκε ως στέλεχος στο κόμμα της «4ης Αυγούστου». Στα χρόνια των σπουδών του
στην Ιταλία μαζί με τον συντοπίτη του Αγρινιώτη Θεόδωρο Καραμπέτσο ίδρυσαν τον
«Εθνικό Σύνδεσμο Σπουδαστών Ιταλίας» (ΕΣΕΣΙ).
Έχοντας έντονη εθνικιστική δράση
ειδικά κατά την διάρκεια των φονικών συγκρούσεων στα «Χρόνια του Μολυβιού» στην
Ιταλική πρωτεύουσα την δεκαετία του 1970 όπου και απέδειξαν με την δράση τους
αυτή και το έργο τους το τι πραγματικά σημαίνει πραγματικός Ριζοσπαστικός
Εθνικισμός. Μετά την επιστροφή τους στην Ελλάδα έχοντας πλέον αποκτήσει μεγάλη
εμπειρία με μεγάλες προσωπικότητες των κάτωθι Ιταλικών κινημάτων (Mοvimento
Sociale Italiano - ΜSI FUAN Fronte Della Gioventu Alleanza Nationale Ordine
Nuovo) όπου εντάχθηκαν στήριξαν και αγωνίστηκαν και με διατριβή στον ιδεολογικό
και πολιτικό τομέα, στήριξαν με την παρουσία τους και την διδασκαλία τους άλλες
Ελληνικές εθνικές και πατριωτικές κινήσεις.
Ένας από τους μαθητές και με κοινές
ρίζες αίματος που ένωναν τον Σπύρο Σταθόπουλο ήταν ο ανιψιός του Λεωνίδας
Σταθόπουλος ενταγμένος από τα νεανικά του χρόνια στο Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα
(ΕΝΕΚ) αργότερα μέλος και στέλεχος της Χρυσή Αυγής στον νομό της
Αιτωλοακαρνανίας, όπου πρωταγωνίστησε στην λειτουργία των οργανώσεων του
κινήματος στην Δυτική Στερεά την Πελοπόννησο και την Ήπειρο μέχρι την αποχώρηση
και την παραίτηση του από τις τάξεις της Χρυσής Αυγής τον Σεπτέμβρη του 2014.
Λίγες μέρες αργότερα έφυγε από την ζωή σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα βυθίζοντας
στην θλίψη της καρδιές της οικογένειας του των συγγενών του των φίλων και
συναγωνιστών του αφήνοντας ένα μεγάλο πλήγμα στους αγώνες της εθνικής ιδέας.
Πως βλέπεις την πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική
κατάρρευση της χώρας και το μέλλον της νεολαίας;
Είναι παρά πολλοί οι άνθρωποι αυτοί που πιστεύουν ότι η χώρα
μαστίζεται μόνο από την οικονομική κρίση πιστεύω ότι η πατρίδα μας έχει δεχτεί
ένα τεράστιο πλήγμα, στις παραδοσιακές της αρχές στην ταυτότητα και στις αξίες
όπως η οικογένεια και το συναίσθημα της αγάπης και προσφοράς προς την πατρίδα.
Με λίγα λόγια μιλάμε για μια ηθικοπνευματική κρίση που έχει εξωτερικευθεί
κυρίως μετά την επιβολή της βοράς των καλόπαιδών της «γενιάς του Πολυτεχνείου»
και με την συνδρομή των ξένων κέντρων εξουσίας.
Με μια νεολαία πλήρως
κυριευμένη από το δηλητήριο του φιλελευθερισμού και του μαρξισμού, αγνοώντας
και κατακρίνοντας ότι εστί εθνικό, όπως είναι γνωστό ο φιλελευθερισμός χτυπάει
στην καρδία του έθνους δηλαδή την νεότητα του δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι
μαρξιστές γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πώς πρέπει να δράσουν και μέσο της παιδείας
και της γαλούχησης χτυπούν την νεότητα την μετατρέπουν και την πλάθουν σύμφωνα
με τα δικά τους πρότυπα και την στρέφουν κατά του έθνους. Στην μαρξιστική και
αντεθνική λαίλαπα που σε τέτοιος καιρούς κυριεύει καταστρέφει και κατακαίει στο
διάβα της εμείς καλούμαστε να γίνουμε το ανάχωμα, και να αποδείξουμε με την
αντίσταση αυτή ότι πράγματι είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας.
Υπάρχει μια τάση της ακροδεξιάς τα τελευταία χρόνια να
προσπαθεί να στήσει μαγαζάκια - και εκτός Χρυσής Αυγής - στο όνομα δήθεν του Εθνικισμού ενώ την ίδια στιγμή τα εν λόγω άτομα διατηρούν
σχέσεις με μπάτσους, προωθούν μια γραφική και άκρατη προσωπολατρεία,
«σερβίρουν» έναν γελοίο φετιχισμό και μια μιζέρια όταν δεν γεμίζουν τις τσέπες
τους με απάτες και ραδιουργίες ή δεν περιμένουν τον Wotan να τους σώσει ... Κάποιοι άλλοι επιλέγουν να λασπολογούν τους Αυτόνομους συντρόφους και τις
συντρόφισσες και να ασκούν κριτική σε τέσσερις τοίχους παρά το γεγονός ότι η
Εθνική Αυτονομία ουδέποτε ασχολήθηκε μαζί τους.
Ποια η άποψη σου για τις
«κινήσεις» αυτές που σήμερα προωθούν την διχόνοια και την παραπληροφόρηση με
κάθε τρόπο, ενώ δεν διστάζουν ακόμη και να συνεργαστούν με μασονικές στοές και
παρακρατικούς (όταν δεν δίνουν στοιχεία συναγωνιστών και διευθύνσεις στο
διαδίκτυο) με μοναδικό στόχο την πολεμική ενάντια στα υγιή και δυναμικά στοιχεία
του «χώρου»;
Ανέκαθεν ο εθνικό-πατριωτικός χώρος έκρυβε στις τάξεις του
ανθρώπους εγωιστές, προσωπολάτρες, ανόητους, φετιχιστές, πολιτικάντηδες, άτομα
με αρχηγικές τάσεις που μέσω των ηγετικών ρόλων τους κινούσαν ύποπτα υπόγεια
και σκοτεινά νήματα. Το τελευταίο χρονικό διάστημα παρατηρώ την πλήρη
αποσύνθεση του «χώρου» και με μεγάλη απογοήτευση για το κατάντημα του, άτομα τα
οποία κατά το παρελθόν τους έτρεφα μια εκτίμηση τους βλέπω να στήνουν διάφορα
μαγαζάκια και να συνεργάζονται με πρόσωπα που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν στο
πλάι πολιτικών που ξεπούλησαν απ’ άκρη σ άκρη την πατρίδα, στηρίζοντας
εθνοκτόνα μνημόνια και καταδυναστεύοντας τον ελληνικό λαό.
Ακόμα δεν δίστασαν
οι φίλοι τους να φυλακίσουν συναγωνιστές μας και με μεγάλη απογοήτευση και οργή
που νιώθω μέσα στην ψυχή μου θέτω το ερώτημα στον εαυτό μου «μα πώς τα άτομα
αυτά είναι δυνατόν να θεωρούν τον εαυτό τους εθνικιστή» δεν είναι καθόλου
τυχαίου που παλαιοί αγωνιστές μαχητές και καθοδηγητές του χώρου όπως ο Ανδρέας
Δενδρινός αποχώρησαν (σ.σ. απεβίωσε τον Ιούλιο του 2016) με μεγάλη θλίψη και
αηδία έχοντας θυσιάσει στον βωμό του αγώνα για την εθνική ιδέα τα καλύτερα τους
χρόνια.
Την εικόνα σου και την πρόταση σου για τις Αυτόνομες ομάδες,
κινήσεις και συλλογικότητες και με ποιες από αυτές υπάρχει επαφή και συνεργασία;
Μερικές από τις κινήσεις και ομάδες που πιστεύω ότι
πραγματικά συνδράμουν μέσω της προσπάθειας τους και του αγώνα τους είναι η
μαχητική κοινότητα «Propatria» ο «Κύκλος Ιδεάπολις» και άλλες συλλογικότητες
παλαιοτέρων αγωνιστών και Συντρόφων. Πιστεύω ακράδαντα μέσα από τον ιδεαλισμό
που τις διακατέχει και τις επαφές με μεγάλα κινήματα της Ευρώπης όπως το
κοινωνικό κίνημα της Ιταλίας (Casa Pound) θα παράγουν τους αυριανούς αγωνιστές
και τα στελέχη του εθνικιστικού κινήματος.
(φωτογραφία: ομάδα Propatria)
Ποια η πρόταση σου για τους νεολαίους συναγωνιστές και ένα
μήνυμα σου στους αναγνώστες συντρόφους φίλους αλλά και εχθρούς της συντακτικής
μας ομάδας;
Αταλάντευτη πίστη στο Έθνος. Προσφορά και μελέτη στα ιδεώδη
του Εθνικισμού. Αδιάκοπος αγώνας χωρίς προσωπικά συμφέροντα και εγωισμούς. Ψηλά
το φρόνημα. Και τέλος αδερφικότητα συντροφικότητα και συνεργασία.
Το ψέμα και η πλάνη είναι συνώνυμα της ντόπιας «εθνικοφροσύνης»
που στέκεται άτολμη και ανίκανη, μια άβουλη μάζα απέναντι στις προκλήσεις των
καιρών. Μιας πλέμπας που πίσω από τα κουστούμια και τα κοινοβουλευτικά έδρανα
πασχίζει να κρύψει τα ξύγκια της καλοπέρασης κάτω από τα πουκάμισα Lewisκαι
τα σημάδια στα χέρια από το μελάνι της δήλωσης. Εδώ και χρόνια παίρνει μαζί της
στην άβυσσο της λήθης ψυχές και σώματα που πίστεψαν στο δηλητήριο της αντιφασιστικής
ακροδεξιάς, και έγιναν όλοι μαζί λογάδες και αγγελιοφόροι του ψεύδους. Θέλει χρόνο
και κόπο για να αποκρούσεις την λόγχη της παραπληροφόρησης η οποία ψάχνει να σε
«κεντήσει» με μαεστρία στα πλευρά.
Ασπίδα σε αυτή την επέλαση της πλάνης δεν
είναι άλλη παρά η Εθνικοεπαναστατική Αυτονομία που στέκει εκεί ανάμεσα στην
έρημο της κατήφειας και της υποταγής ένας μικρός τόπος για ανασυγκρότηση και
επανεκκίνηση. Μια διαχρονική αξία και στάση ζωής ουσιαστική που αποκρούει τον σεκταρισμό
και την διχόνοια, αρρώστιες που συνεχίζουν να έρπουν δυστυχώς ακόμη και έξω από
τα κομματικά ψυχιατρεία και βρίσκουν καταφύγιο σε φετιχιστές ταγούς και
προβληματικούς εμποράκηδες.
Σε έναν αγώνα που δείχνει χαμένος (;) οφείλεις να
πάρεις μέρος αφού όπως έγραψαν κάποιοι «τρελοί» κάποτε «τα τείχη έπεσαν οι
καρδιές μας όμως όχι». ΕΣΥ λοιπόν πρέπει να διαλέξεις τον τρόπο αντίστασης και όχι οι
τυχάρπαστοι για λογαριασμό σου. Το οφείλεις στους Αγέννητους και τους Νεκρούς. Σε
αυτούς που έφυγαν και ήρθαν. Σε εκείνους τους νέους που έπεσαν στις στέπες της Ασίας
και κάηκαν στα ερείπια του Βερολίνου. Σε αυτούς που ένα παγωμένο πρωινό του
Οκτώβρη άφησαν την Πατρίδα και πήραν το τρένο για τα Ανατολικά ώστε να νιώσουν
αλλού την πνοή της Ευρώπης και να αποφύγουν να ρίξουν την ματιά τους στους ανατολίτες
επιδρομείς του Λονδίνου. Σε αυτούς που εκείνο το Μαύρο Σύμβολο της Αχίλλειας
υπερηφάνειας και της Μακεδονικής γραμμής αίματος φαντάζει σαν άστρο και Οδηγός
στο Σκοτάδι της πλουτοκρατικής δημοκρατίας. Η μόνη ατραπός, το μόνο μονοπάτι
για να περάσεις απέναντι και να αποφύγεις με το ελάχιστο κόστος τα συντρίμμια της
Βαβέλ τα οποία στέκουν 70 χρόνια μετά απειλητικά πάνω από τα κεφάλια της ανθρωπότητας.
Αυτονομία είναι να πάρεις την τύχη στα χέρια σου και να ετοιμαστείς για την
Τελική Μάχη που έρχεται.
Εμείς είμαστε η σπορά των ηττημένων του 1945, και όχι οι
ευτραφείς παλιάτσοι που φλυαρούν σε τέσσερις τοίχους, που στοιχίζονται στα
περιστύλια της βουλής με ένα σαρδόνιο χαμόγελο να τους συντροφεύει μπροστά στο
φακό των δημοσιοκάφρων, ενώ πουλάνε κομματικούς φανφαρονισμούς με το κιλό.
Εσείς είστε η σπορά των ηττημένων του 1945, όλοι εσείς που
διαβάζετε αυτές τις γραμμές και ξέρετε ότι το δίκιο είναι με το μέρος μας, και
ξέρετε ακόμη καλύτερα ότι δεν έχουμε να απολογηθούμε για τίποτα και σε κανέναν,
ποτέ και πουθενά!
Αυτοί είναι η Σπορά των Ηττημένων του 1945: ο φοιτητής
και η φοιτήτρια που το βράδυ διαβάζει και το πρωί εργάζεται με το φως να
αντανακλά στον Κέλτικο που έχει κρεμάσει ψηλά στο δωμάτιο, ο εργάτης και ο
αγρότης με τα σημάδια του μόχθου στα χέρια αλλά και την άδεια τσέπη, ο άνεργος
που σκέφτεται πως θα τα βγάλει πέρα σήμερα αλλά βρίσκει τις απαντήσεις στον
Έβολα και στον Σελίν, ο οικογενειάρχης που μισεί την δημοκρατική σήψη και δρα
κάθε μέρα πέρα από τα όρια της νομιμότητας αφού έχει να θρέψει στόματα, ο
πιτσιρικάς σκίνχεντ που δεν φοβάται να φτύσει την αστική σήψη και να προκαλέσει
πανικό.
Μπροστά στην ολομέτωπη επίθεση του καθεστώτος δεν έχεις παρά να
παραμείνεις Πιστός στην Ιδέα και Πολιτικός Στρατιώτης όποιες και αν είναι οι
εξελίξεις. Γνωρίζεις πλέον πολύ καλά και ποιοι έπαιξαν θέατρο εις βάρος σου και
ποιοι στάθηκαν δίπλα ως Συναγωνιστές και Συμμαχητές. Οι αυταπάτες έχουν πια τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια
και είναι στο χέρι σου αν θα συνεχίσεις να προσφέρεις ή απλά θα γκρινιάξεις
για μια ακόμη φορά. Υπάρχει και η επιλογή να συνεχίσεις να ανέχεσαι τις καινούργιες
μαριονέττες του συστήματος που έρχονται - συντόμως - θα αντικαταστήσουν τις παλιές
και «φθαρμένες» επιλογές. Μπροστά σου θα παρουσιαστούν ως νέοι και μοντέρνοι, γιατί
όχι και «ακραίοι» κάποιες φορές, ως «τσαμπουκάδες» και έτοιμοι να κερδίσουν νέα
ποσοστά και να πλύνουν τις αμαρτίες τους για μια ακόμη φορά στο αίμα των Συντρόφων μας όπως έπραξαν πολλές φορές στο παρελθόν. Αγνόησε τους πριν να
είναι αργά, πολέμησε τους διότι δεν είναι απλά ρουφιάνοι αλλά και ριψάσπιδες
που έπεσαν σαν κοράκια στις ελπίδες των Ελλήνων, ροκάνισαν το κρατικό χρήμα,
κλείνοντας με ταχυδακτυλουργικό τρόπο τα στόματα και την σκέψη, όμοιοι με τους μπολσεβίκους
σε όλα, τόσο αχόρταγα που ακόμη και ο παχύσαρκος Πάγκαλος θα φοβόταν αν τους έβλεπε
να παραγγέλνουν με μιας ολόκληρο τον κατάλογο στο εστιατόριο του ναού της δημοκρατίας!
Ύψωσε το Λάβαρο της Ψυχής σου γιατί εσύ είσαι η Σπορά
εκείνων που αγνόησαν τους τοίχους εκτελέσεων και τις αγχόνες, τον εξευτελισμό
και τις εξορίες στην Σιβηρία, την απομόνωση και τον κατατρεγμό. Εσύ - και όχι
οι κρατικοδίαιτοι κοινοβουλευτικοί θίασοι - έχεις στα χέρια σου την Σημαία της Επανάστασης
να φωτίζει τα Μάτια και τον Νου σου, ενώ δεν κρύβεις ότι κάθε Δωρικός Χαιρετισμός
είναι και μια ακόμη μαχαιριά στην αδυσώπητη «μόρα» του κοινοβουλευτισμού. Αν
αφουγκραστείς το κοχύλι και το μυστικό που κρύβει μέσα του μπροστά σου το
πεπρωμένο που σε καλεί να υπερασπιστείς μόνος και μετά πολλών, τις Αξίες εκείνες
που παραμένουν αστείρευτη λάβα στις Ψυχές μας και Λόγχη στον Οφθαλμό της εξουσίας.
Πάψε λοιπόν να αναρωτιέσαι το πώς και το γιατί, προχώρα
σε αυτό που νομίζεις πια σωστό, και ατένισε κάθε πρωί την Χαμογελαστή
Νεκροκεφαλή που σου γνέφει να πράξεις το αυτονόητο για τους Ομοίους και την Ράτσα
που 70 χρόνια μετά όχι μόνο δεν έχασε αλλά δείχνει να αρπάζει και πάλι την
πρόκληση για αντίσταση και ηρωισμό. Και αν στην χώρα αυτή τα πάντα σου
φαίνονται χαμένα να θυμάσαι ότι μια Σπίθα αρκεί για να αρπάξουν τα πάντα Φωτιά,
και μόνο μέσα από αυτή θα Αναγεννηθούμε ως Έλληνες και Εθνικοσοσιαλιστές!
-wzor.jpg)
