Ο Γκαμπριέλε Ντ' Ανούντσιο (Gabriele D'Annunzio) ήταν Ιταλός ποιητής, δημοσιογράφος, δραματουργός, σεναριογράφος, δοκιμιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, πολιτικός και στρατιώτης στη διάρκεια του Α΄ Παγκ. Πολ., αλλά κι επιφανής εθνικιστής. Ο ρόλος του στη πολιτική αμφιλεγόμενος λόγω της επιρροής του στο φασισμό και της ιδιότητας του σαν -υποτίθεται- προπομπού του Μουσολίνι. Υπήρξε απ' τους περιφημότερους ποιητές της εποχής του, επηρέασε γενιές Ιταλών συγγραφέων και προκάλεσε έντονες εντυπώσεις σ' όλη την Ευρώπη. Για την αεροπορική του δράση στον Α΄ Παγκ. Πόλ., που στοίχισε την απώλεια όρασης από το ένα μάτι, τη προπαγανδιστική του πτήση πάνω απ' την εχθρική Βιέννη και την εν συνεχεία κατάληψη του Φιούμε (η σημερινή Ριέκα), που οργάνωσε κι εκτέλεσε επικεφαλής ατάκτων, θεωρήθηκε εθνικός ήρωας της Ιταλίας. Η ποιητική του φήμη συναγωνιζόταν αυτήν των ερωτικών και συγγραφικών σκανδάλων του. Γεννήθηκε 12 Μάρτη 1863 στη Πεσκάρα της επαρχίας Abbruzzi και πέθανε από εγκεφαλικό 1η Μάρτη 1938 στο Γκαρντόνε Ριβιέρα της Μπρέσσια, σε ηλικία 75 ετών. Η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη σε μνήμα από λευκό μάρμαρο, στο νεκροταφείο Il Vittoriale degli Italiani.
Το 1883 νυμφεύτηκε τη δούκισσα Maria Hardοuin di Gallese, τη 1η του σύζυγο που θα του χαρίσει 3 παιδιά, το Mario (1885-1964) τον Gabriellino (1886-1945) και τον Ugo Veniero (1887-1945). Το 1890 η Maria αποπειράθηκε ν' αυτοκτονήσει κι ο γάμος τους κατέληξε σε διαζύγιο. Το 1891 γνωρίστηκε µε τη πριγκίπισσα Maria Gravina Cruyllas di Ramacca από τη Σικελία, που το 1892 έγινε η 2η σύζυγός του. Μαζί της έζησε ως το 1898, όταν διαλύθηκε ο γάμος τους. Επέστρεψε στην Ιταλία με την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και τέθηκε επικεφαλής των οπαδών της συμμετοχής της Ιταλίας στον πόλεμο, θέση που υποστήριξε μαχητικά μ' έντονη αρθρογραφία, δημόσιες ομιλίες, ακόμη και με τα ποιήματά του. Η αεροπορική του δράση στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, -κατατάχθηκε εθελοντικά στην Αεροπορία-, του στοίχισε το ένα του μάτι, όταν στους Λογχοφόρους της Νοβάρα, το 1916, στη διάρκεια μιας πτήσης υποχρεώθηκε σε αναγκαστική προσθαλάσσωση, τραυματίστηκε κι έχασε μερικώς την όρασή του. Πραγματοποίησε προπαγανδιστική πτήση στη Βιέννη τον Αύγουστο του 1918 κι αναδείχθηκε σε εθνικό ήρωα της Ιταλίας. Υπήρξεν υπέρμετρα ανδρείος στο πεδίο της μάχης, επέδειξε πίστη δίχως όρια στους άντρες του αλλά κι αξεπέραστη σκληρότητά, καθώς πίστευε ότι: "...ο μόνος τρόπος για να κερδίσει μία φυλή το σεβασμό είναι να χύσει το αίμα των τέκνων της". Υπηρέτησε και στο ναυτικό εκτός της αεροπορίας. κι έλαβεν επιίσης μέρος στη ναυτική επιχείρηση του Μπούκαρι.
Καταγόταν από πλούσια οικογένεια γαιοκτημόνων με ισχυρή πολιτική επιρροή. Γονείς του ήταν ο Φραντσέσκο Πάολο Ραπανιέτα κι η Λουίζα ντε Μπενεντίκτις. Στα 12 του γράφεται στο Κολλέγιο Τσικονίνι στο Πράτο, όπου έλαβε κλασσική παιδεία μ' εξαιρετικές επιδόσεις. Όταν το 1878, έφηβος πια, θα διαβάσει τις Βάρβαρες Ωδές του Τζοζουέ Καρντούτσι, του 'στειλε επιστολή όπου του εξέφραζε την επιθυμία ν' ακολουθήσει τα χνάρια του. Το 1881 εγκαταστάθηκε στη Ρώμη, για να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο της, όπου γρήγορα έγινε ο πρωταγωνιστής της λογοτεχνικής και κοσμικής ζωής, δίχως να αποφοιτήσει. Τα χρόνια της παραμονής του στη Ρώμη του επέτρεψαν να συνειδητοποιήσει τις κλίσεις του, ενώ οι έρωτες, οι μονομαχίες, οι δίκες, τα χρέη ήταν οι πρώτες μορφές με τις οποίες εκδήλωσε το ιδεώδες της ζωής του. Το 1897 εκλέχθηκε βουλευτής στην Ιταλική βουλή, όπου συντάχθηκε αρχικά µε ακραία συντηρητική παράταξη, όμως μετατοπίστηκε ιδεολογικά προς την αριστερά σταδιακά, ενώ παρέμεινε βουλευτής για 3 έτη. Επηρεάστηκε έντονα από τις ιδέες του Νίτσε κι ιδιαίτερα από τη θεωρία του Υπερανθρώπου. Το 1899 μετακόμισε στην υπερπολυτελή έπαυλη La Caponcina στο Σεντινιάνο της Τοσκάνης, κοντά στη Φλωρεντία, με την ηθοποιό Ελεονόρα Ντούζε, την οποία υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το 1910, όταν αναγκάστηκε να διαφύγει στη Γαλλία, κυνηγημένος από τους πιστωτές του. Τη δεκαετία του 1920 είχε στη κατοχή του μία Trikappa Lancia εξοπλισμένη με 8κύλινδρο κινητήρα V, ικανό να φτάνει στην ιλιγγιώδη για την εποχή ταχύτητα των 130 χιλιομέτρων ανά ώρα.
Υπήρξεν ο εμπνευστής του χαιρετισμού με υψωμένο το δεξί χέρι, στη σύγχρονη εποχή, που εμφανίστηκε στο σινεμά στη ταινία Καμπίρια το 1914. Η ταινία θεωρείται απ' τα έργα που ενέπνευσαν τον ιταλικό εθνικισμό, καθώς παρουσίαζε τους αρχαίους Ρωμαίους ευγενείς ως ήρωες κατά τη διάρκεια του Καρχηδονιακού πολέμου. Ο Γκαμπριέλε Ντ’ Aννούντσιο, που έγραψε το σενάριο θεωρείται ο πατέρας του ιταλικού φασισμού κι αυτός που διέδωσε το χαιρετισμό στην Ιταλία. Το 1919 χρησιμοποίησε το χαιρετισμό στο Φιούμε και το 1926 ο χαιρετισμός έγινε υποχρεωτικός για όλους τους Ιταλούς πολίτες. Το 1922, έπεσε από το παράθυρο της έπαυλης του και τραυματίστηκε σοβαρά. Υποστήριζε φανατικά τον Μουσολίνι, αν κι ο Ντούτσε θεωρούσε ότι ουδέποτε εξασφάλισε την υποστήριξη του «Πάπα» του ιταλικού φασισμού, για τον οποίο είχε πει: "Όταν υπάρχει ένα σάπιο δόντι, έχεις 2 λύσεις. Ή βγάζεις το δόντι και το πετάς ή το γεμίζεις χρυσάφι. Με τον Ντ' Αννούντσιο προτίμησα τη 2η λύση". Ο Λένιν τον είχε χαρακτηρίσει σαν τον μόνο αληθινό επαναστάτη της Ιταλίας στον οποίο λόγω της γενικότερης προσφοράς του, του απονεμήθηκαν οι τίτλοι του Πρίγκιπα του Μοντενεβόζο το 1924 και το 1937, ο τίτλος του Προέδρου της Ιταλικής Ακαδημίας, ενώ στις μέρες μας το πανεπιστήμιο της Πεσκάρα φέρει το όνομα του.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
-wzor.jpg)
