ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ

Militant Black Metal: Asgardsrei V fest 18.12.2016 Kiev (Nokturnal Mortum - Peste Noire - M8L8TH - Kroda - Wehrwolf)

http://militant.zone/ar2016/

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η Συντηρητική Επαναστατική δυνατότητα της Black Metal τέχνης.

«Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί» Το NSBM είναι μια Ιδεολογία που ακούγεται …
Βιβλιοπαρουσίαση : «Όπως οι Λύκοι ανάμεσα στα πρόβατα» - «Come Lupi tra le Pecore» η ιστορία και η ιδεολογία του Εθνικοσοσιαλιστικού Black Metal (edizioni Tsunami)
N.S.B.M (The Pagan Front) Εθνικοσοσιαλιστικό Black Metal: το Μουσικό Ξίφος της Ιδέας!

Alex Kurtagić: "Black Metal Ethno Nationalism - Waging Culture War"

Έλληνες Εθνικοί Θύρσος: Γράμμα στον Ταγίπ Ερντογάν για τις τελευταίες δηλώσεις του.

"A man's character is his fate"

Heraclitus of Ephesus

Mr. President Erdogan.

We read the recorded by the press statements from the speech you delivered in a University that bears your name (…). “Our physical boundaries are different from the boundaries of our heart. We should differentiate between them. We, of course, show respect for physical boundaries; but we cannot draw boundaries to our heart, nor do we allow it”. We would like to say that we agree with you. Wholeheartedly! The borders of the heart are too important to be ignored. Borders created through the centuries by the work and the lives of our Ancestors. Cultural Lines of Arts, Science, Literature, Achievements inspired by our Gods. Lifelines in the History of the indigenous people. Colourful Lines, usually in the shades of red; the colour of blood. The blood of our ancestors that was shed violently by the sword of people who knew only things like conquest, bloodshed, intrigue, cunning.
People that have nothing left to celebrate today, but the conquest of a City they flooded by rivers of blood and rejoiced in its looting; in a piece of land they were neither born, nor came as friends. Their Feast is a brutal triumph of the sword that attacks and destroys.
In any case, we will not draw boundaries to our hearts, either. We will preserve the Lands of our Ancestors that still carry the remains of their achievements, and the remaining of their offspring, with the same inspiration deriving from the Glory of our Gods. And we certainly respect the current physical boundaries. In fact, we respect them so much that we plan to further safeguard the ones we have, if necessary, as befits those who love their Fatherland, their Sisters and their Brothers. We believe you can totally understand this feeling of pure Patriotism.

For the

House of Ethnikoi Hellenes

Thyrsos

πηγή

Γιώργος Δημητρούλιας - Ελληνική Δράση: Ελληνική συμμετοχή στο συνέδριο της Ουκρανικής Εθνικοεπαναστατικής Azov (10/2016).

Ο Γιώργος Δημητρούλιας με τον Αρχηγό των

Ουκρανών Εθνικιστών Αντρέι Μπιλέτσκι.

Μέχρι την εξέγερση της MAIDAN (Κεντρική πλατεία του Κιέβου) η Ουκρανική πολιτική ήταν μια καλή δουλειά για να βγάλεις χρήματα. Μετά την εξέγερση της ΜAIDAN όλα άλλαξαν. Οι εξεγερθέντες Εθνικιστές δημιούργησαν το εθελοντικό σώμα AZOV προκειμένου να καταπολεμήσουν την διείσδυση των Ρώσων του Πούτιν στις ανατολικές περιοχές της πατρίδας τους.

Την προηγούμενη εβδομάδα και συγκεκριμένα στις 14 Οκτωβρίου την ημέρα της εθνικής τους εορτής του Ουκρανικού ηρωισμού δημιουργήθηκε ο πολιτικός φορέας των εθελοντών του AZOV με την ονομασία ΕΘΝΙΚΟ ΣΩΜΑ (NATIONAL CORPS).

Περιοδικό "Ανάκτηση" - Κυκλοφορεί στην Αθήνα και στα μέσα Νοεμβρίου στην επαρχία μέσω των πρακτορείων τύπου. Ξεχωρίζει το ρεπορτάζ του Γιώργου Δημητρούλια για την Azov. Για περισσότερες πληροφορίες εδώ

Μια νέα οργάνωση και ταυτόχρονα μια οργάνωση για την νεολαία όπως θα διαπιστώσετε από τις φωτογραφίες και τα βίντεο. Συνάμα βιώνουν την ουσία του Εθνικισμού εφόσον προστατεύουν την Πατρίδα τους και πολεμούν για τις Ιδέες τους. Και μην ξεχνάτε όλα τα Εθνικιστικά κινήματα του Μεσοπολέμου δημιουργήθηκαν από παλιούς πολεμιστές οι οποίοι απέκτησαν στο μέτωπο Πατριωτικό φρόνημα.

Το Εθνικιστικό κίνημα AZOV τα περιλαμβάνει Όλα Ιδέες και Πράξεις. Το Μέλλον όχι μόνο για την Ουκρανία αλλά και για τον Ευρωπαϊκό Εθνικισμό είναι ΕΔΩ!

για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: «Εδώ Ελλαδιστάν, ο Βοτανικός Εάλω!» - Ο δημοτικός σύμβουλος Χάρης Μιχαλακόπουλος για την εκκένωση της κατάληψης του Βοτανικού από τους Ισλαμοτροτσκιστές και τους ένστολους μισθοφόρους.

Όποιος πλέον έχει τις αμφιβολίες του γιατί ονομάζουμε το απόκομμα του Νίκου, του Τάκη, της Ελένης και της Ουρανίας (σιγά μην δείτε άλλη ηγεσία, τώρα που η Αγία οικογένεια έχει κάνει όλα τα deal) συστημικό και ουρά των ΣυριζΑνελ, πρέπει πολύ σοβαρά να αναθεωρήσει τη σκέψη ότι είναι πνευματικά υγιής ή να αλλάξει διατροφή (το πολύ σανό πειράζει την εγκεφαλική λειτουργία). Εξαιρούνται φυσικά οι πάση φύσεως «κουμπάροι» και μισθοδοτούμενοι ιδεολόγοι «εθνικισταράδες» λόγω εξάρτησης και χρηματικών απολαβών.

Ο Βοτανικός ΕΑΛΩ, την κατάλληλη στιγμή για τους έρποντες πολιτικούς της Ελληνικής βο(υ)λής, προς τέρψη της Κυβέρνησης των Βρυξελλών. Η μοναδική ανεξέλεγκτη για το σύστημα δομή, θυμίζουμε ότι δεν είχε κανένα πρόβλημα και εξελισσόταν ως μια αρκετά ικανοποιητική «Στέγη Άστεγων Ελλήνων», όσο αυτή περιφρουρούταν ΑΥΤΟΝΟΜΑ. Το σύστημα εδώ και μήνες (από την αρχή της προσπάθειας) προσπάθησε νομικά να «αδειάσει» τον εν λόγω χώρο, αλλά απέτυχε.

Μετά έβαλε τα πρώτα και γνώριμα χρηματοδοτούμενα παιδάκια του (ΑνταρCIA, antifa,«αντιεξουσιαστές» κ.α.) να αποδομήσουν το εγχείρημα, αλλά «έφαγε τα μούτρα του». Όταν πριν μερικές ημέρες το ΙΔΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ χρησιμοποίησε τα καινούργια «δεξιά» συνεταιράκια του, οι οποίοι κατέφτασαν ΜΑΖΙ με τις τηλεοπτικές κάμερες(!) τις οποίες τόσο δήθεν απεχθάνονται, οι έχοντες γνώση κατάλαβαν ότι το τέλος είναι κοντά. Μάλιστα το ότι επιστρατεύτηκε ο άφαντος τόσο καιρό στο πεζοδρόμιο Ν.Γ.Μ. ή «Στρατηγός της Νίκης» - για να γελάσουμε και λίγο - μια ημέρα βροχερή, δείχνει ότι κάποιοι έπαιζαν τα «ρέστα» τους. Κραδαίνοντας κομματικές σημαίες και με αφορισμούς σε όποιον δεν είναι με το κομματικό κοπάδι τους, «καπέλωσαν» την δομή και απομάκρυναν έτσι με πλάγιο τρόπο, όσους θα ήθελαν απλά και γνήσια να ασχοληθούν με αυτή τη προσπάθεια που άνθιζε συνέχεια.

Η ενέργεια αυτή, όπως αποδεικνύεται από το αμέσως επόμενο βήμα (εισβολή των κατοχικών ΜΑΤ και εκκένωση του χώρου), το οποίο έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα και ευθύς αμέσως (…) ένα μακρόσυρτο «ΟΥΦ» ακούστηκε στο ΜΑΞΙΜΟΥ, στη ΠΕΙΡΑΙΩΣ, στη ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ και στα υπόλοιπα κομματικά μαγειρεία. Ο Σουλτάνος και οι Βρυξέλλες να κερδίζουν .κατά το γνωστό ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω ....

ΥΓ1. Το ότι οι συλληφθέντες παρεδόθησαν, χωρίς αντίσταση στους πραιτοριανούς, αφήνει κάκιστες εντυπώσεις για πολλούς λόγους.

ΥΓ2. Το ότι είχα προβλέψει ΑΚΡΙΒΩΣ τη σειρά των γεγονότων δεν με κάνει μάγο, αλλά γνώστη όλων αυτών των περίεργων τύπων που πουλάνε σε τιμή πατάτας και κρεμμυδιών «πατριωτισμό και εθνικοφροσύνη»

ΥΓ3. Να ανησυχείτε λοιπόν γιατί εμείς τις ασπίδες δεν τις παραδίδουμε τόσο εύκολα, και δεν τις έχουμε κοστολογήσει.

Χάρης Βασιλείου Μιχαλακόπουλος 6981063751

Μνήμη Pino Rauti: ο «Μαύρος Γκράμσι» (19.11.1926 - 02.11.2012)

Πίνο Ράουτι (Giuseppe, [Pino], Umberto Rauti), Ιταλός εθνικιστής διανοούμενος, δημοσιογράφος, συγγραφέας και πολιτικός που διατέλεσε Γραμματέας του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, [«Movimento Sociale Italiano», σε συντομογραφία «M.S.I.»], βουλευτής και ευρωβουλευτής του Ιταλικού Εθνικιστικού Κινήματος, μία από τις σημαντικότερες μορφές του Πνεύματος στον 20ο αιώνα, γεννήθηκε στο Cardinale της επαρχίας του Catanzaro στην Καλαβρία της Σικελίας στις 19 Νοεμβρίου 1926 και πέθανε στις 2 Νοεμβρίου 2012 στη Ρώμη.

Ίδρυσε το Κέντρο Μελετών «Νέα Τάξη», [Centro Studi «Ordine Nuovo»], με σύμβολο το Διπλό Πέλεκυ, καθώς και το το Εθνικιστικό βιβλιοπωλείο και εκδοτικό οίκο «Europa», [Ευρώπη], μέσα από τον οποίο εκδόθηκαν βιβλία Πολιτικής, Ιστορίας, Φιλοσοφίας, Λογοτεχνίας, Εσωτερισμού, Θρησκειών, Παραδόσεων, Αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων, αλλά και έργα φιλοσόφων και διανοητών όπως οι Φρειδερίκος Νίτσε, Μάρτιν Χάιντεγκερ, Όσβαλντ Σπένγκλερ, Άλφρεντ Ρόζεμπεργκ, Ιούλιος Έβολα, Τζιοβάνι Τζεντίλε, Μάσσιμο Σκαλίτζερο, Ερνστ Γιούνγκερ, Χανς Γκύντερ, Ζωρζ Ντυμεζίλ, Βιλφρέντο Παρέτο, Άρνολντ Γκέλεν, Αλαίν ντε Μπενουά, Έζρα Πάουντ, Γιούκο Μισίμα, Πιέρ Ντριέ Λα Ροσέλ, Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, Κνουτ Χάμσουν, Γκαμπριέλε Ντ’ Ανούντσιο, Τζ. Ρ. Τόλκιν, και άλλων.

Παράλληλα από τον εκδοτικό οίκο κυκλοφόρησαν βιβλία αναθεωρητών ιστορικών για το «Ολοκαύτωμα» και τα «εγκλήματα του φασισμού», βιβλία που αναφέρονται στα εγκλήματα των συμμάχων κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και τίτλοι ιδεολογικού περιεχομένου, πολιτικής, οικονομίας και οικολογίας. Ήταν ο εμπνευστής και δημιουργός οργανώσεων Νέων όπως το «Κίνημα άνεργων Νέων», οι «Ομάδες Οικολογικών Ερευνών», οι οργανώσεις γυναικών του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, αλλά και δεκάδων ραδιοφωνικών σταθμών και πολιτιστικών κέντρων σε μια σειρά από πόλεις της Ιταλίας. Δημιούργησε τις κατασκηνώσεις «Hobbit», τίτλο που εμπνεύστηκε από το ομώνυμο μυθιστόρημα φανταστικής λογοτεχνίας του Βρετανού συγγραφέα J. J. Tolkien, στις οποίες συμμετείχαν χιλιάδες νέοι Ιταλοί αλλά και Ευρωπαίοι Εθνικιστές.

Έδωσε έμφαση στην ανάγκη της δημιουργίας κοινοτήτων, στη συμμετοχή των εθνικιστών στην λύση προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι τοπικές κοινωνίες, καθώς και στον εθελοντισμό, μέσα από τις τάξεις της «Casa Pound», που δραστηριοποιείται σχεδόν σε όλες τις πόλεις και τα χωριά της Ιταλίας. Έθεσε ως προτεραιότητα την «μεταπολιτική» και δημιούργησε τις βάσεις για την κατάργηση της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς στους χώρους της διανοήσεως και των μέσων Μαζικής Ενημερώσεως και για το σύνολο του ιδεολογικού του έργου χαρακτηρίστηκε ως ο «Μαύρος Γκράμσι».

Έγινε θύμα αναπόδεικτων διώξεων και στις 4 Μαρτίου 1972, εκδόθηκε εναντίον του ένταλμα συλλήψεως από δικαστή του Τρεβίζο για τις βομβιστικές επιθέσεις σε τρένο στις 8 και στις 9 Αυγούστου 1969, ενώ το κατηγορητήριο επεκτάθηκε και συμπεριέλαβε τις επιθέσεις της 12ης Δεκεμβρίου. Στη συνέχεια ασκήθηκε εναντίον του δίωξη για τη σφαγή στην Piazza della Loggia της Brescia και στις 15 Μαΐου 1978 παραπέμφθηκε σε δίκη, περίπου τη χρονική περίοδο στην οποία διεξάγεται το 12ο Συνέδριο του MSI, όμως στις 16 Νοεμβρίου 1980 αθωώθηκε, λόγω ελλείψεως αποδεικτικών στοιχείων. Αποτέλεσε, ίσως, τη σημαντικότερη εθνικιστική προσωπικότητα, διανοητή, φιλοσόφου και ηγέτη, στην Ευρώπη, στη διάρκεια του 20ου και στην 1η δεκαετία του 21ου αιώνα.

Έγραφε εκατοντάδες βιβλία, δοκίμια και άρθρα που βρίθουν από ριζοσπαστικές ιδέες, τα οποία αποτελούν πνευματική εργασία περίπου εξήντα χρόνων που επηρέασαν τους αγωνιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας. Ήταν σταθερός υπέρμαχος του ένοπλου ακτιβισμού και κατά καιρούς συμπαραστάθηκε σε όσους εναντιώνονταν στην αστική δημοκρατία, ενώ πρεσβεύοντας τον επαναστατικό «αριστερό Φασισμό» κατάφερε να προσελκύσει και να εντάξει στις τάξεις του Εθνικισμού χιλιάδες ανθρώπους με μαρξιστικές ιδέες. Συνεργάστηκε με τον αντάρτη πόλεων Franco Freda και συνέβαλε αποφασιστικά στην δημιουργία των ένοπλων πυρήνων N.A.R.

πηγή

Βιβλιοπαρουσίαση: Otto Strasser - My Struggle A Political Autobiography & Political Soldier - The Life and Death of Ernst Röhm

facebook

Paypal address:
blackfrontpress@yahoo.co.uk

amazon

«Τη μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί» (Γ. Σεφέρης)

του Wood Brother

Σε μια επέτειο «μαύρη» όπως είναι η σημερινή πολλές φορές δεν χρειάζεται να γράψεις πάρα πολλά αλλά μόνο να σιωπήσεις, να πενθήσεις ή και να πράξεις σύμφωνα με την συνείδηση σου. Υπάρχουν βέβαια και στιγμές που θες να μοιραστείς μερικές σκέψεις για τα γεγονότα που σημάδεψαν τόσο εσένα προσωπικά όσο και τον «χώρο». Το πένθος για τους 2 νεκρούς Εθνικιστές οι οποίοι και δολοφονήθηκαν από τα δίποδα κτήνη της σιωνιστικής εξουσίας, δεν θα πρέπει να γίνει αιτία για να σιωπήσουν κάποιοι επειδή αυτό θα φανεί χρήσιμο σε ψηφοθηρικά σχέδια και μελλοντικούς σχεδιασμούς κομμάτων.

Η δολοφονία των Φουντούλη - Καπελώνη την εποχή που έλαβε μέρος έκλεισε προσωρινά τον κύκλο αντιπαράθεσης με την ηγεσία της «Χρυσής Αυγής» η οποία πριν την φυλάκιση των στελεχών της έσπευσε να δηλώσει ότι «έχει εμπιστοσύνη στην αστική δικαιοσύνη και την αντιτρομοκρατική» (…) και έδωσε το έναυσμα για συλλογική περισυλλογή και συσπείρωση απέναντι στο πολυπρόσωπο παρακράτος. Το τελευταίο ξέρει να στήνει καλά το σκηνικό με πάντα τον λαό να πληρώνει το κόστος. Ας μην γελιόμαστε, ηθικοί υπεύθυνοι για την δολοφονία των 2 νέων Εθνικιστών είναι ο Σαμαράς και ο Δένδιας καθώς και τα τοξικά ΜΜΕ τα οποία στο όνομα του αντιφασισμού των ΜΚΟ και των πολυεθνικών, της antifa - του πολυεθνικού χωροφύλακα των ημερών μας - έδωσε το «πράσινο φως» για να εκτελεστούν άνανδρα 2 άοπλοι νεολαίοι στο κέντρο των Αθηνών εξυπηρετώντας σκοπιμότητες αλλά και την εργολαβία που ζητούσε επίμονα και με δυνατή φωνή η πιο σιχαμερή όψη της κομματικής αντίδρασης.

Σε αυτό το σημείο πολλοί μπορούν να σκεφτούν πολλά για τους δράστες, να υποθέσουν ακόμη περισσότερα και να κάνουν τα δικά τους σενάρια για το ποιοι κρύβονται από πίσω, από πού ήρθαν οι δράστες και ποιοι τους έστειλαν, ποιοι πλήρωσαν τα συμβόλαια θανάτου με την αντιφασιστική εξουσία η οποία μετουσιώθηκε στην κυβέρνηση της καραμανλικής δεξιάς με την τελευταία να συνεχίζει - και πάλι - το δολοφονικό της έργο. Μια διαδρομή αίματος που ξεκινάει για την Ελλάδα από την εκτέλεση Εθνικιστών διαδηλωτών την δεκαετία του '50 σε πορεία υπέρ της ΕΟΚΑ και του Στρατηγού Γρίβα, συνεχίζεται με την δολοφονία Ελληνοκύπριου Ενωτικού αγωνιστή και καταλήγει τέλος στο Νέο Ηράκλειο όπου για 2 οικογένειες το βάρος είναι τόσο μεγάλο όσο λίγοι μπορούν να καταλάβουν. Και ναι αυτές οι οικογένειες είναι οι μόνες που μπορούν να νιώσουν την δυσβάσταχτη απώλεια με την μια εξ αυτών να μην αποδέχεται ούτε καν την χρήση του ονόματος του παιδιού της από το γνωστό κόμμα, γεγονός που αποδεικνύει ότι το ηθικό βάρος της ηγεσίας δεν μπορεί όχι μόνο να κερδίσει την κοινωνία ή να αντισταθεί στην λαίλαπα του πολιτιστικού μαρξισμού αλλά ούτε καν να προσεγγίσει συναισθηματικά και ουσιαστικά την μια πλευρά που το παιδί της πέθανε στο πεζοδρόμιο φορώντας τον Μαίανδρο, θυμίζοντας σε πολλούς το ανάλογο φιάσκο με την χήρα του Μανώλη Κάνταρη.

Όμως δεν χρειάζεται τώρα να αναλυθούν οι αιτίες της έντασης και η μακρά διαμάχη των «άκρων» αφού έχουν ήδη γραφτεί τόνοι μελανιού από όλες τις πλευρές και ο καθένας γνωρίζει πρόσωπα και τις καταστάσεις καθώς και το που οδήγησε η διαμάχη στην Αμφιάλη. Το αστικό καθεστώς είναι άριστα οργανωμένο από την εποχή που έβαζε τις ξιφολόγχες των πραιτοριανών στον λαιμό των δικαστών που δεν υπέγραψαν για την καταδίκη - από την Βαυαροκρατία - του Λιονταριού της Αρβανιτιάς του Στρατηγού Κολοκοτρώνη, μέχρι την ημέρα που έβγαζε ως αποδεικτικά στοιχεία εγκλημάτων και μπροστά σε κάμερες τις κορνίζες από σπίτια κατηγορουμένων με το ίδιο ηρωικό πρόσωπο του 1821.

Καθόλου τυχαίο το σημερινό φύλλο του Περισσού, πίσω από τον τίτλο επιχαίρει για την άνανδρη δολοφονία και μάλιστα την ίδια ημέρα που εκτελέστηκαν οι 2 άοπλοι νεολαίοι Εθνικιστές. Η όποια αντιπαλότητα ενάντια στην Χρυσή Αυγή δεν είναι παρά ένα ακόμη ενδοοικογενειακό επεισόδιο του ντόπιου κοινοβουλευτισμού, αφού και τα 2 κόμματα μέσω των ηγεσίων τους στηρίζουν την βουλή και το αστικό καθεστώς ...

Τουτέστιν το σύστημα δεν επιλέγει τυχαία καμιά κίνηση και ακολουθεί πιστά και προσχεδιασμένα τις επιταγές στοών και πρεσβειών. Οι ημερομηνίες των δικαστικών διώξεων και οι αποφάσεις των πολυετών δικών για να ικανοποιηθεί ο ιθαγενής πληθυσμός των αριστεριστών ενόψει της σημερινής ημέρας, τα εξώφυλλα εφημερίδων αστικών κομμάτων που λειτουργούν ως μαντρόσκυλα της βουλής και νομιμοποιήθηκαν από τον μισητό Καραμανλισμό ενώ έχουν στα χέρια τους ακόμη το αίμα της Ελένης Παπαδάκη και της δολοφονικής ΟΠΛΑ - η οποία και αποτέλεσε αντίγραφο του ISIS σε αποκεφαλισμούς την εποχή πριν και μετά τον εμφύλιο των συμμοριών της δεξιάς και της αριστεράς - οι τακτικές υποχωρήσεις της ηγεσίας της ακροδεξιάς η οποία επιλέγει να κρατάει σε χαμηλό προφίλ το θέμα της ταυτότητας των δραστών της επίθεσης στο Νέο Ηράκλειο καθώς και τις όποιες εξελίξεις υπάρχουν σχετικά με την έρευνα των αρχών του κατοχικού καθεστώτος δεν είναι παρά τα διαφορετικά φύλλα της σημαδεμένης εξουσιαστικής τράπελας.

Όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να μας αποπροσανατολίσουν οι Αυτόνομοι/Ανένταχτοι Εθνικιστές/Εθνικοσοσιαλιστές θα συνεχίσουν να θυμούνται και να τιμούν τους 2 νεκρούς αλλά και να αναφέρονται στις ευθύνες για τον χαμό και τους τάφους των 2 νεολαίων Εθνικιστών, μέχρι να λογοδοτήσουν οι δράστες στα λαϊκά δικαστήρια της δικής μας δικαιοσύνης, αφού άλλωστε το Αίμα δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από τις βουλευτικές έδρες και τους μισθούς της προδοτικής ευρωβουλής ούτε πίσω από γραβάτες και χειραψίες με τους ριψάσπιδες τρόφιμους του κ(υ)νοβουλευτισμού.

Αιωνία η μνήμη των 2 νεκρών Εθνικιστών.

Βιβλιοπαρουσίαση: Τα καταφύγια της Αττικής (του Κωνσταντίνου Κυρίμη)

email: kkirimis@otenet.gr

για μια πρόγευση σχετικά με το βιβλίο εδώ

Ανακαλύψτε τον συναρπαστικό κόσμο των παλαιών καταφυγίων της Αττικής και «ξεκλειδώστε» την ιστορία και τα μυστικά τους. Περιπλανηθείτε μέσα σε σκοτεινούς θαλάμους και υπόγειες στοές, σε μέρη που ξεχάστηκαν από τον χρόνο. Περιλαμβάνει λεπτομερή παρουσίαση των καταφυγίων, στατιστικούς πίνακες, χάρτες, δεκάδες αναλυτικά σχεδιαγράμματα και περίπου 300 φωτογραφίες.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Το τέλος ενός μισθοφόρου - Σε ποιου τα χέρια πεθαίνουν οι ένοπλοι του Ντονμπάς;

Το τέλος ενός μισθοφόρου - Σε ποιου τα χέρια πεθαίνουν οι ένοπλοι του Ντονμπάς;

του Πάβελ Καζάριν στο intersection

μετάφραση για τον «Μαύρο Κρίνο»: Ασφάλιος

Το μεγαλύτερο πρότζεκτ για την κινητοποίηση της Ρωσικής κοινωνίας μπήκε σε εφαρμογή στην Ρωσική τηλεόραση πριν τρία χρόνια. Αυτή η πρωτοβουλία ήταν dejure ανεπίσημη όμως defacto με την υποστήριξη του κράτους: δημόσιοι λειτουργοί και πολιτικοί στριμώχτηκαν μαζικά στις τηλεοπτικές οθόνες για να μιλήσουν για το ότι ο πόλεμος στο Ντομπάς είναι «μια άλλη μάχη του Στάλιγκραντ», χρησιμοποιώντας ρητορικές του είδους: «η αδυναμία να προστατευτεί το Ντομπάς από τον Ουκρανικό στρατό σήμερα, θα οδηγήσει τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ να στρατοπεδεύσουν στον Βόλγα αύριο και αυτό θα σημάνει το τέλος της Ρωσίας». Αυτό το πρότζεκτ περιείχε τα πάντα και δεν σταματούσε πουθενά: Τα κρατικά Ρωσικά ΜΜΕ ξόδεψαν όλη τους την ενέργεια και πρωτοτυπία στο να περιγράψουν «τις φρικαλεότητες της Ουκρανικής χούντας».

Η προπαγάνδα δεν μπορεί να είναι αμερόληπτη καθώς πάντα απαιτεί κάποιον ήρωα. Ο Αρσέν Παβλώφ, γνωστός με το ψευδώνυμο «Μοτορόλα», έγινε αυτό το είδος του ήρωα το 2014. Καταγόταν από την Ρωσική Δημοκρατία του Κόμι της οποίας το προ-πολεμικό ιστορικό ήταν σχεδόν ασήμαντο: μεγαλωμένος από την γιαγιά του, υπηρέτησε στους πεζοναύτες, υπάλληλος σε πλυντήριο αυτοκινήτων. Το ραντεβού του με την ιστορία επήλθε όταν, κατά τα λεγόμενά του, δεν μπορούσε πια να κάθετε πάνω στις δάφνες του κι έτσι έφυγε για το Ντονμπάς για να πολεμήσει τον Ουκρανικό στρατό.

Ο «Μοτορόλα» ήταν ένας από τους παίκτες κλειδιά στον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία και τα Ρωσικά ΜΜΕ μετέφεραν την ιστορία του ως ένα κλασικό επιτυχημένο παραμύθι: Ένας γενναίος πολεμιστής του οποίου το θάρρος, του έφερε θαυμασμό και σεβασμό. Ατυχώς, σκοτώθηκε από μια έκρηξη στο ασανσέρ της πολυκατοικίας του στα μέσα του Οκτώβρη του 2016 στην ίδια την καρδιά του Ντόνετσκ και από τότε ο θάνατός του έχει θεωρηθεί ως μια από τις πιο σημαντικές μεσούσες φάσεις του πολέμου που διεξάγει το Κρεμλίνο στο έδαφος της γειτονικής Ουκρανίας.

Μάχη για επικράτηση

Ο Αρσέν δεν ήταν ο πρώτος ένοπλος που σκοτώθηκε. Άλλα διάσημα πρόσωπα πίσω από την Ρωσική εισβολή είχαν προηγουμένως χάσει την ζωή τους πολύ πίσω από την γραμμή του μετώπου. Για παράδειγμα, ο Παβέλ Ντρέμωφ δολοφονήθηκε τον Δεκέμβρη του 2015. Ήταν ένας από τους «ηγέτες» μιας αυτόκλητης στρατιωτικής ομάδας του Λουγκάνσκ η οποία είχε επανειλημμένως ασκήσει κριτική στον Ιγκόρ Πλοτνίτσκυ, τον επικεφαλής της τοπικής τρομοκρατικής οργάνωσης. Η αυτοκινητοπομπή του έπεσε σε ενέδρα στο δρόμο για το χωριό Σταχάνοβ οπού ο Ντρέμωφ θα παντρευόταν.

Μισό χρόνο νωρίτερα, τον Ιούλιο του 2015, σκοτώθηκε άλλος ένας οπλαρχηγός, ο Αλεξέι Μοζγκοβόι. Η αυτοκινητοπομπή του έπεσε και αυτή σε ενέδρα καθοδόν για το Λουγκάνσκ. Ο Μοζγκοβόι έχασε τη ζωή του μαζί με τέσσερις άλλους που τον συνόδευαν. Όπως και σε όλες τις άλλες περιπτώσεις η Ουκρανική υπηρεσία πληροφοριών δολιοφθοράς κατηγορήθηκε για την δολοφονία, αν και πρόσωπα προσκείμενα στον Μοζγκοβόι ισχυρίστηκαν ότι ήταν σε διαμάχη με άλλους οπλαρχηγούς.

Ένας από τους πιο σεβαστούς εκ των Ρώσων πολεμιστών στο Ντονμπάς, ο Αλεξάντρ Μπέντνωφ, ή αλλιώς «Βatman», σκοτώθηκε τον Ιανουάριο του 2015. Η αυτοκινητοπομπή του δέχτηκε επίθεση με χρήση «Σμέλ» (Bumblebbe) φλογοβόλα πεζικού. Η μόνη διαφορά μεταξύ αυτής και των επομένων δολοφονιών ήταν ότι οι αρχές της, όπως λέγεται, Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ, ανέλαβαν την ευθύνη, δηλώνοντας πως ο θάνατος του Μπέντνωφ είχε διαταχτεί μετά από την άρνηση του να καταθέσει τα όπλα του και να υπακούσει στις διαταγές των ανωτέρων του.

Κοινά σημεία που συνδέουν όλες αυτές τις δολοφονίες υπάρχουν στο γεγονός ότι: όλες διεπράχθησαν σε Ρωσικό έδαφος – όπου ισχυρό έλεγχο εξασκούσαν οι ίδιοι οι ένοπλοι – και στο ότι όλοι όσοι σκοτώθηκαν ήταν σεβαστοί οπλαρχηγοί που διοικούσαν αποσπάσματα και ήταν συχνά σε σύγκρουση με τις αρχές των μη-αναγνωρισμένων «Δημοκρατιών». Οι ένοπλοι σταθερά κατηγόρησαν την Ουκρανία για τις δολοφονίες των πρώην συντρόφων τους, υπήρξαν όμως και ισχυρισμοί, μετά από κάθε δολοφονία, ότι αυτές έγιναν ως αποτέλεσμα της πάλης για επικράτηση. Παρ’ όλα αυτά, η τελευταία δολοφονία του Αρσέν «Μοτορόλα» Παβλώφ, υπήρξε η πλέον περίβλεπτη ανάμεσα σε όλες τις προαναφερθείσες δολοφονίες απλά επειδή ήταν ο πρωταγωνιστής που συγκέντρωσε πάνω του την μεγαλύτερη προσοχή από τα ΜΜΕ.

Πόλεμος μέσω τηλεόρασης

Η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν περιορίστηκε στην προμήθεια όπλων και στρατιωτικών εγκεφάλων. Τα Ρωσικά ΜΜΕ έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην επέμβαση μέσω της κάλυψής τους σχετικά με ειδήσεις περί «ηρωϊκών ανταρτών πολεμιστών» που αντιστέκονται στα «τάγματα του ΝΑΤΟ» στο Ντονμπάς από την πρώτη κιόλας ημέρα του πολέμου. Δύο άνδρες επιλέχτηκαν να εκπροσωπήσουν τις «χαμηλότερες τάξεις» σε απόλυτη ταύτιση με τους κανόνες της δραματικής τέχνης. Ένας από αυτούς ήταν ο Μικαϊλ Τόλστυκχ, πιο γνωστός από το παρατσούκλι του «Γκίβι», και ο άλλος ήταν ο πρόσφατα θανών Ἀρσεν «Μοτορόλα» Παβλώφ.

Ο Μιχαϊλ Τόλστυκχ ήταν Ουκρανός πολίτης και στρατολογημένος πολεμιστής σε θητεία στον Ουκρανικό στρατό. Όμως, μετά την Ρωσική επέμβαση στην Κριμαία και το Ντονμπάς, εισχώρησε στους αποσχιστές. Ήταν διοικητής στο τάγμα των «Σομαλών» και έπαιξε σημαντικό ρόλο στις εχθροπραξίες. Τα Ρωσικά μέσα με μεγάλη ζέση τον παρουσίαζαν σαν εκπρόσωπο του στοιχείου εκείνου του Ουκρανικού λαού που ήταν αντίθετοι με την στροφή της χώρας προς την Δύση και που πολεμούσαν για την Ρωσική ταυτότητα του Ντομπάς. Τον παρουσίασαν σαν έναν «ηρωικό στρατιώτη» που «βγήκε μπροστά για να προστατέψει την μητέρα πατρίδα» σε μια στιγμή που εκείνη βρίσκονταν «υπό απειλή».

Το όνομα του Άρσεν «Μοτορόλα» Παβλώφ βρίσκονταν συνεχώς στα δελτία ειδήσεων. Έγινε η προσωποποίηση του πνεύματος των Ρώσων «εθελοντών» που είχαν έρθει για να βοηθήσουν τον «λαό του Ντομπάς». Ακόμη, η βιογραφία του καθ’ αυτή ήταν μια μορφή προπαγάνδας: ένας καθαριστής αυτοκινήτων και ο «κανένας» εχθές, ένας ένστολος συνταγματάρχης, πολλαπλά παρασημοφορημένος από την, όπως λέγεται, Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονμπάς, σήμερα. Ο «Μοτορόλα» συνάντησε την γυναίκα του μέσα στον ντόπιο πληθυσμό του Ντονμπάς και όλα τα τηλεοπτικά κανάλια της Ρωσίας μετέδωσαν την γαμήλια τελετή του ζεύγους. Αργότερα διέρρευσε πως ο Άρσεν Παβλώφ είχε εγκαταλείψει στην Ρωσία μια άλλη σύζυγο κι ένα παιδί, το γεγονός όμως αυτό έλαβε ελάχιστη κάλυψη από τα Ρωσικά τηλεοπτικά δίκτυα.

Ο «Μοτορόλα» έγινε μια προπαγανδιστική βερσιόν του Κάπτεν Αμέρικα. Το μήνυμα ήταν απλό: αν είσαι γενναίος, έχεις κουράγιο και θέληση να αφήσεις τα πάντα πίσω σου για να πολεμήσεις στο Ντονμπάς, καριέρα, πλούτος και δόξα αλλά και μια ευτυχισμένη οικογένεια σε περιμένουν. Υπό το φως της Ρωσικής προπαγάνδας, ο Παβλώφ πέτυχε να συμβολίζει την «φιλία των λαών», ένας πολίτης της Ρωσίας που, αφού στάθηκε στα πόδια του, επέδραμε στην Ουκρανία για να βοηθήσει τον «αδελφό λαό» και να νικήσει την «χούντα».

Και τώρα δεν υπάρχει. Ο πολεμικός του σύντροφος στα χαρακώματα και στην Τιβί, ο Μικαϊλ «Γκίβι» Τόλστυκχ, ορκίστηκε να ισοπεδώσει όλες τις Ουκρανικές πόλεις μέχρι το Κίεβο στα δυτικά ως αντίποινα. Ηγέτες στρατιωτικών ομάδων συνεχώς κατηγορούν το Κίεβο για την δολοφονία μέχρι και του ισχυρισμού ότι ο φόνος του ήταν ισοδύναμος με κήρυξη πολέμου. Αυτός όμως ο ισχυρισμός είναι αμφιλεγόμενος, με δεδομένο το γενικότερο πλαίσιο αυτής της δολοφονίας, ιδιαίτερα εφόσον, όπως συνέβη και με παλαιότερες περιπτώσεις, μια διαμάχη περί των σφαιρών επιρροής μεταξύ αντιμαχόμενων φατριών στην υπό Ρωσική κατοχή Ουκρανική περιοχή φαίνεται να είναι μία κατά πολύ περισσότερο πιθανή εξήγηση.

Τέλος εποχής

Ο φόνος του «Μοτορόλα» υποσκάπτει την υπόσχεση για «κοινωνική άνοδο», που το Κρεμλίνο προωθούσε κατά τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Απ’ ότι φαίνεται ούτε η πανεθνική δόξα αλλά ούτε και η προσωπική τύχη του «Φύλακα της Νοβοροσίγια» μπόρεσε να αποτρέψει τον θάνατό του στο ίδιο το κέντρο της Ουκρανικής πόλης που «προστάτευε» από τις επελάσεις του Ουκρανικού στρατού, και ο θάνατος του συμπίπτει με την στροφή της κοινής γνώμης στην Ρωσική Ομοσπονδία που έχει πάρει μορφή τα τελευταία δύο χρόνια.

Ο πόλεμος της Ρωσίας στο Ντονμπάς άρχισε ακριβώς την στιγμή που η λαϊκή ευφορία στην Ρωσία είχε φτάσει στο απόγειό της. Η Μόσχα είχε μόλις εξασφαλίσει τους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σότσι και είχε μόλις καταλάβει την Ουκρανική Κριμαία εν ριπή οφθαλμού. Η συναλλαγματική αξία του ρουβλιού σε σχέση με το δολάριο ήταν σχετικά σταθερή, οι τιμές δεν είχαν ακόμη ανέβει σε δραματικό επίπεδο και τα μηνύματα που μεταδίδονταν από την τηλεόραση δεν εκλαμβάνονταν σαν να έχουν ακόμα σχέση με το περιεχόμενο του ψυγείου των Ρώσων, ενώ ρητορικές που άπτονταν σε «φασίστες που προσπαθούσαν να καταλάβουν την Ουκρανία» δεν είχαν ακόμη καταντήσει ανιαρές για τον μέσο Ρώσο όπως και το ισχυρότατο κύμα προπαγάνδας δεν είχε ακόμα χάσει τη λάμψη του.

Όμως, οι κοινωνίες δεν μπορούν να συνεχίζουν να διατηρούν τόσο συναισθηματισμό για τόσο πολύ. Το ενδιαφέρον για τον πόλεμο στην Ουκρανία εξαντλήθηκε μετά από δύο χρόνια ανυποχώρητης μάχης. Και τώρα, ακόμη και ο Ιγκόρ Στρέλκοφ, πρώην ηγέτης των φιλορωσικών στρατιωτικών ομάδων, παραπονιέται ότι τα επίπεδα των εισφορών για την πρόβλεψη «ανθρωπιστικής βοήθειας» στους κατοίκους του Ντονμπάς έχουν«καταρρεύσει». Το Ντονμπάς έχει πάψει να βρίσκεται στο κέντρο της Ρωσικής ατζέντας και η Συρία, μεταξύ άλλων, το έχει από καιρό εκτοπίσει στην θεματολογία της σχετικά με την αντιπαράθεση με την Δύση».

Αν ένα σύμβολο πάψει ναι είναι τέτοιο, δεν χρειάζεται πια κάποιο πρόσωπο. Το Ντονμπάς έχει οργανική χρησιμότητα στην Ρωσική πολιτική. Έτσι, θέσεις για όσους ξέρουν πολλά και βλέπουν τα πάντα, λόγω της δημοφιλίας τους, μπορεί ναι μην βρίσκονται σε άμεση διαθεσιμότητα και μένει να δούμε ποιων οπλαρχηγών οι θάνατοι θα μεταδοθούν ως «πεσόντων ηρωικά» κατά τους ερχόμενους μήνες.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: «Η Ουκρανία και οι Ευρωπαίοι Εθνικιστές», του συναγωνιστή Igor Zahrebelny (άρθρο της 24ης Δεκεμβρίου 2014/ Ukrainian Crusade)

Η Ουκρανική εξέγερση και ο πολιτικός παρενδυτισμός της ελληνικής ακροδεξιάς.

Ο Μύθος της “Μάχης της Cable Street”

του Kevin Scott (Alternative Right) / ΚΟ

Οι λίμπεραλ και οι αριστεροί είναι κατενθουσιασμένοι για την ογδοηκοστή επέτειο της λεγόμενης «Μάχης της Οδού Cable» (‘Battle of Cable Street’), που συνέβη στις 4 Οκτωβρίου 1936, στους δρόμους του ανατολικού Λονδίνου. Στις 9 Οκτωβρίου, αυτού του μήνα, ο μουσουλμάνος δήμαρχος του Λονδίνου, Sadiq Khan, και ο ηγέτης των Εργατικών Jeremy Corbyn, θα μιλήσουν σε συγκέντρωση που διοργανώνει το Εβραϊκό Φόρουμ του Λονδίνου, στην οποία θα συμμετέχει επίσης ο αρχιραβίνος Ephraim Mirvis, για να τιμήσει την εκδήλωση.

Σύμφωνα με την ψευδή αφήγηση τους*, μια αυθόρμητη συμμαχία Εβραίων, κομμουνιστών και «αντιφασιστών» εργατών από το ανατολικό Λονδίνο σχηματίστηκε για να σταματήσουν τον Sir Oswald Mosley της Βρετανικής Ένωσης Φασιστών (BUF), από το να κάνει πορεία μέσα στο πολυπολιτισμικό ανατολικό Λονδίνο, χάρη σε μια μαζική διαδήλωση στην οποία συμμετείχαν δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές, οι οποίοι αργότερα συγκρούστηκαν με πάνω από έξι χιλιάδες αστυνομικούς, που κάποιοι από αυτούς ήταν έφιπποι, τερματίζοντας έτσι την πολιτική έκκληση του κινήματος των Μελανοχιτώνων (Blackshirts), του πρώην βουλευτή των Εργατικών.

Στην πραγματικότητα, η «αντιφασιστική» σύγκρουση διοργανώθηκε από Εβραίους μετανάστες γκάνγκστερ, με επικεφαλής τον περιβόητο Jack "Spot" (Jacob Colmore, 1912 – 1996 - φώτο) και Εβραίους μέλη του κομμουνιστικού κόμματος, με πολλούς από αυτούς να έχουν καταφθάσει με λεωφορεία εκεί για να συγκρουστούν με την αστυνομία. Και ο ίδιος ο Mosley συμφώνησε με την αστυνομία να βαδίσει με τους τρεις χιλιάδες υποστηρικτές της BUF μακριά από τα οδοφράγματα που είχαν ανεγερθεί στην περιοχή γύρω από την Οδό Cable από εβραϊκά εγκληματικά στοιχεία, προκειμένου να σταματήσουν την απολύτως νόμιμη και νομοταγή πορεία των Μελανοχιτώνων.

Η μόνη σύγκρουση που αναφέρθηκε μεταξύ των υποστηρικτών της BUF και του όχλου των αριστερών αλλοδαπών συνέβη όταν ο πραγματικός ήρωας της Cable Street, ο γεννημένος στο Newcastle ακτιβιστής Tommy Moran (φώτο), δέχθηκε επίθεση ενώ οδηγούσε μια μικρή ομάδα Geordie Μελανοχιτώνων σε ένα σημείο που είχαν ραντεβού πριν από την προγραμματισμένη πορεία. Παρόλο που κατέφερε και εξουδετέρωσε αρκετούς από τον όχλο, με μερικές σκηνές από την μάχη να έχουν καταγραφεί από μια κάμερα επικαίρων, ο Moran τελικά κτυπήθηκε από πίσω στο κεφάλι, με μια καρέκλα τυλιγμένη σε συρματόπλεγμα, και χρειάστηκε ιατρική θεραπεία, άλλο ένα περιστατικό που κατέγραψαν οι κάμερες.

Και στις αναφορές από τα επίκαιρα της εποχής αργότερα η είδηση μεταδόθηκε έτσι: «κομμουνιστές, Εργατικοί και Εβραίοι μπλόκαραν την φασιστική πορεία, αντιστεκόμενοι στις ειρηνικές προσπάθειες της μεγαλύτερης αριθμητικά αστυνομίας να ανοίξει το δρόμο», δείχνοντας νεαρούς Εβραίους να σφίγγουν τις γροθιές τους κάνοντας τον κομμουνιστικό χαιρετισμό και φωνάζοντας "One, two, three, four, five - we want Mosley, dead or alive" (“Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε - θέλουμε Mosley, νεκρό ή ζωντανό”) …

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Dominique Venner

Μετάφραση: Λοθάριος

"Υπάρχω σημαίνει πολεμώ ότι με αρνείται. Η ανυποταγή δεν συνίσταται στη συλλογή αιρετικών βιβλίων, την ονειρία φαντασμαγορικών συνομωσιών ή αντάρτικων στα Καρπάθια. Σημαίνει ότι είσαι απέναντι στον εαυτό σου ο ίδιος σου ο κανόνας από πίστη προς έναν ανώτερο κανόνα. Ότι κρατιέσαι από πάνω σου μπροστά στο μηδέν. Ότι φροντίζεις να μην γιάνεις ποτέ απ’ τη νιότη σου. Ότι προτιμάς να φέρεις όλο τον κόσμο ενάντιά σου απ’ το να κυλιστείς κάτω. Μέσα στις συμφορές, να μη θέτεις ποτέ το ερώτημα της χρησιμότητας της πάλης. Δρα κανείς γιατί θα ‘ταν ανάξιο να σταυρώσει τα χέρια και περισσότερο αξίζει να πεθάνει πολεμώντας παρά να παραδοθεί."

Dominique Venner: "Ένας Σαμουράι της Δύσεως -

Το Εγκόλπιο των ανυποτάκτων" 2013