Συνέντευξη με έναν Αριστερό Εθνικιστή. Ά μέρος.


Κρίναμε σωστό να παρουσιάσουμε μια συνέντευξη ενός Έλληνα συντρόφου που ανήκει στην λεγόμενη «αριστερή» έκφραση του Επαναστατικού Κοινωνικού Εθνικισμού.

Με προσωπικό αγώνα και πολιτική δράση που αρχίζει από την δεκαετία του ’80 και συνεχίζεται ως σήμερα πάντα στα πλαίσια της αυτόνομης δράσης αποτελεί κάτι περισσότερο από σημαντικό να γίνει γνωστή η οπτική γωνία ενός αριστερού Εθνικιστή για τις σημερινές πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις.

Για τις ανάγκες αυτής της συνέντευξης ο σύντροφος θα αναφέρετε ως Οδυσσέας.


1. Σύντροφε Οδυσσέα καταρχάς είναι τιμή μας να σε φιλοξενούμε στο ιστολόγιο μας.


Οδ : Και για μένα είναι ιδιαίτερη χαρά , καθότι το συγκεκριμένο ιστολόγιο αποτελεί σήμερα σημείο αναφοράς για πολύ κόσμο από ένα ευρύ φάσμα ιδεολογικών αφετηριών και είναι ιδιαίτερα αγαπητό στο χώρο της νεολαίας. Και είναι πολύ ελπιδοφόρο που δεν μένει μόνο σε πολιτικές αναλύσεις αλλά συμβάλλει και στην ανάπτυξη και το συντονισμό κοινωνικής παρέμβασης και δράσης.


2. Δεν θα θέλαμε να ρωτήσουμε τυπικά πράγματα που ρωτάνε όλοι σε συνεντεύξεις συντρόφων. Μας ενδιαφέρουν οι πολιτικές σου απόψεις περισσότερο από κάθε τι άλλο. Αριστερός Εθνικιστής λοιπόν.. Τι σημαίνει για σένα η λέξη αριστερά ; Πιστεύεις ότι ο Επαναστατικός Σοσιαλιστικός Εθνικισμός είναι κίνημα της αριστεράς ; Και αν ναι γιατί ;


Οδ : Η έννοια «αριστερά» ταυτίστηκε με την επανάσταση και τον αντικαπιταλισμό. Ταυτίστηκε με τους κοινωνικούς αγώνες και τα επαναστατικά κινήματα της εργατικής τάξης , της αγροτιάς και των καταπιεσμένων από τον καπιταλισμό κοινωνικών στρωμάτων. Ταυτίστηκε επίσης με τους αγώνες και τα ποτάμια από χυμένο αίμα των λαών της γης για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία , στους οποίους είχανε απέναντί τους όχι μόνο τους ιμπεριαλιστές και τους αποικιοκράτες , αλλά και τη ντόπια πλουτοκρατία των ίδιων των χωρών τους που λειτούργησε και λειτουργεί όπως πάντα ως ντόπιος συνεργάτης των ιμπεριαλιστών.

Αν ήθελε κάποιος να περιγράψει το κινηματικό και κοινωνικό περιεχόμενο της έννοιας του Επαναστατικού Σοσιαλιστικού Εθνικισμού , τα ίδια ακριβώς με τα παραπάνω δε θα έλεγε ; Ο Επαναστατικός Σοσιαλιστικός Εθνικισμός , για αυτά τα ζητήματα πάντα πάλευε και παλεύει με συνέπεια και ήτανε πάντα πρωτοπόρος σε όλους αυτούς τους αγώνες. Αντίθετα πολλές δυνάμεις που καπηλεύτηκαν και χρησιμοποίησαν την έννοια της «αριστεράς», όχι μόνο δεν ταυτίζονται με τα παραπάνω , αλλά συχνά πάλεψαν και παλεύουν για ακριβώς τα αντίθετα από όλα αυτά.



Η έννοια «αριστερά» σχετίστηκε άμεσα με την έννοια «κοινωνική επανάσταση». Άλλες δυνάμεις βάζουν απλώς το ζήτημα της επαναστατικής υλιστικής ανακατανομής του ελέγχου των μέσων παραγωγής. Τα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα που σχετίζονται με τον Εθνικιστικό Σοσιαλισμό δε μένουν όμως μόνο σε αυτό το ζήτημα, αλλά έχουν στον πυρήνα τους την επαναστατική ανατροπή όλου του εκφυλισμένου τρόπου σκέψης , «αξιών» και «ηθικής» που κληρονομήθηκαν από τις αστικές «δημοκρατίες» τα οποία διατηρούνται στις επαναστάσεις οικονομίστικου τύπου που επικαλούνται άλλες δυνάμεις και μάλιστα αρκετά από όλα αυτά ανήκουν και στον ιδεολογικό τους πυρήνα.




Αντίθετα με αυτούς , τα ρεύματα του Εθνικιστικού Σοσιαλισμού εκτός από την αλλαγή στον τρόπο παραγωγής , θέλουν να οικοδομήσουν κοινωνίες με ένα πολύ διαφορετικό τρόπο σκέψης , με εντελώς διαφορετική ηθική και αξίες , ζητούν το σεβασμό των υπαρκτών φυσικών νόμων και τον εναρμονισμό των ανθρώπινων κοινωνιών με αυτούς , σε όλες τις πλευρές της ζωής. Εκείνη λοιπόν η ιδεολογική και πολιτική κατεύθυνση που ανταποκρίνεται ακριβώς στην έννοια της «επανάστασης» άρα και την έννοια «αριστερά» είναι ο εθνικιστικός σοσιαλισμός , αφού έχει γνήσια επαναστατικό ρόλο, αντίθετα με δυνάμεις που η επανάστασή τους μένει μόνο στο ζήτημα της αλλαγής της οικονομίας.

Παίρνοντας λοιπόν το περιεχόμενο της έννοιας «αριστερά», βλέπουμε ότι ο εθνικιστικός σοσιαλισμός είναι ο μόνος που ανταποκρίνεται καθαρά σε όλα όσα περιέχονται σε αυτή την έννοια και θα ήταν παράλογο να «χαρίζεται» ο όρος «αριστερά» σε δυνάμεις που είτε έχουν πολύ μικρότερη σχέση με όλα αυτά , είτε διεκδικούν ακριβώς τα αντίθετα ! Στην ουσία αυτές οι δυνάμεις ανταποκρίνονται από λιγότερο έως καθόλου στο περιεχόμενο της έννοιας «αριστερά» και αυτές είναι που δε θα έπρεπε να την χρησιμοποιούν , το κάνουν όμως για να εγκλωβίζουν εργατικά στρώματα και ανθρώπους με επαναστατικές ανησυχίες. Και φυσικά ο εθνικιστικός σοσιαλισμός καμιά σχέση δεν μπορεί να έχει με την ακροδεξιά , που είναι ταυτισμένη με την υποταγή στην πλουτοκρατία και διεθνείς καπιταλιστικούς οργανισμούς και «επαναστάσεις» καταστολής υποκινούμενες από τέτοιους οργανισμούς και όχι από την εργατική τάξη , την αγροτιά και τους αγώνες τους.



Ο εθνικιστικός σοσιαλισμός , δεν τοποθετεί καμιά πολιτική του προοπτική πουθενά μέσα στο φάσμα του σημερινού πολιτικού συστήματος , αλλά η προοπτική του είναι τελείως έξω από αυτό. Υπάρχει όμως και δρα και μέσα στο σημερινό κοινωνικό και ταξικό πεδίο και παίρνει θέση στα ζητήματα της πάλης της εργατικής τάξης και των αγώνων της. Και η θέση που παίρνει σε όλα αυτά τα ζητήματα , είναι ακριβώς το περιεχόμενο του όρου «αριστερά» όπως σας το είπα στην αρχή. Η αποφυγή της χρήσης του όρου «αριστερά» το κύριο αποτέλεσμα που έχει είναι να μην δείχνεις ανοιχτά και ξεκάθαρα τι θέση παίρνεις πάνω στα ζητήματα αυτά σήμερα , ενώ δίνει επίσης το δικαίωμα στον καθένα να υποθέτει για σένα οτιδήποτε ή να σε κατατάσσει οπουδήποτε.


3. Η αριστερή έκφραση των Εθνικιστών τονίζει ότι το εθνικό στοιχείο συμβαδίζει απόλυτα με το ταξικό - κοινωνικό και το ένα συμπληρώνει το άλλο στον αγώνα για την λαϊκή δικαιοσύνη και την εθνική ανεξαρτησία.
Τι απαντάς σε όλους αυτούς που αποφεύγουν να προβάλλουν αυτή την πραγματικότητα ;


Οδ : Πολύ σημαντική ερώτηση και θα χρειαστεί να πω αρκετά πράγματα για να γίνω αντιληπτός. Ελπίζω να μη σας κουράσω.

Δε χρειάζεται να μιλήσω αυτή τη στιγμή για χώρους που στηρίζουν το χτύπημα του εθνικού στοιχείου , δηλαδή τη νεοταξική αριστερά, διότι ο ρόλος της είναι γνωστός. Θα απαντήσω πρώτα σε αυτούς που βάζουν το κοινωνικό στοιχείο ενώ δε βάζουν καθόλου το εθνικό και έχουν πραγματικές αναφορές και σχέση με την εργατική τάξη και όπως και την ιδέα της επανάστασης. Οι περισσότεροι από όσους βρίσκονται στη βάση τέτοιων χώρων , είναι καλοπροαίρετοι άνθρωποι , αρκετοί από αυτούς μάλιστα είναι εργάτες , αγρότες και άνεργοι , που υποφέρουν από την κοινωνική σκλαβιά. Η δράση τέτοιων πολιτικών χώρων , έχει κάποιες φορές κάποια βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα.




Κατάφεραν να καθυστερήσουν την εφαρμογή σε κάποιες από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, για παράδειγμα αλλαγές στη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων , στο ασφαλιστικό , στην διάλυση της δημόσιας παιδείας υγείας κλπ. Σε βάθος χρόνου όμως δεν κατάφεραν να εμποδίσουν καμιά από τις αντιδραστικές αλλαγές, αντίθετα φέρουν σοβαρή ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος.

Πέρα από την όποια λοιπόν συνδικαλιστική τους δράση , που εκτός από την καθυστέρηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων κανένα άλλο αποτέλεσμα δεν έχει, η πραγματικότητα είναι ότι εφόσον αυτοί οι χώροι δεν αντιληφθούν και δεν προβάλλουν το ρόλο του εθνικού - αντιιμπεριαλιστικού στοιχείου , η δράση τους δεν έχει καμιά απολύτως προοπτική. Σε ένα σύστημα διεθνοποιημένου καπιταλισμού ιμπεριαλισμού , ο μόνος δρόμος για κοινωνική απελευθέρωση είναι η απόσχιση των εθνών από το σύστημα αυτό , και η οικοδόμηση μιας άλλης διεθνούς κατάστασης, που θα βασίζεται στην έννοια της εθνικής αυτοκυριαρχίας και ανεξαρτησίας, όπου κάθε λαός και έθνος θα είναι αφέντης στον τόπο του .

Δε θα είναι τα έθνη απομονωμένα, θα υπάρχει συνεργασία ανάμεσα στα ελεύθερα από τον καπιταλισμό έθνη στη λογική του αμοιβαίου οφέλους , χωρίς να υπάρχει καμιά κάστα αφεντικών που να κυριαρχεί πάνω από αυτά τα έθνη , ούτε κανένα έθνος πάνω στο άλλο. Και βέβαια θα υπάρχουν παραγωγικές και πολιτιστικές και κάθε άλλης μορφής συνεργασίες και ομαδοποιήσεις ανάμεσα σε διαφορετικά ελεύθερα από τον καπιταλισμό έθνη , και είναι εμφανές ότι μια τέτοια ομαδοποίηση είναι πολύ πιο εύκολη όταν υπάρχουν κοινές πολιτιστικές και φυλετικές ρίζες ανάμεσα στα έθνη αυτά. Τέτοιοι διαφορετικοί μεταξύ τους φυσικοί πόλοι που μπορούν να δημιουργηθούν είναι αυτός των εθνών της Λατινικής Αμερικής , αυτός του Αραβικού κόσμου , αυτός των εθνών της Ευρώπης και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Αυτοί οι πόλοι όπως και άλλοι , αποτελούνται από έθνη που εφόσον απελευθερωθούν από το καπιταλισμό θα είναι φυσικό να έχουν μεταξύ τους κοινή πορεία.

Καμιά κοινωνική απελευθέρωση δεν είναι εφικτή αν δεν υπάρχει πρώτα απόσχιση , ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία εθνών από το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Γιατί για την απόσχιση μιας οποιασδήποτε ομάδας ανθρώπων από τον καπιταλισμό , αυτό που χρειάζεται είναι να υπάρχει στενός συνεκτικός κρίκος ανάμεσα σε αυτή την ομάδα , που να τη βοηθά να παλέψει μαζί και μετά την επανάστασή της και να συμβιώσει μαζί. Και οι φυσικοί συνδετικοί κρίκοι αυτοί βρίσκονται σε χαρακτηριστικά που είναι χαρακτηριστικά του έθνους, όπως η φυλή , η γλώσσα , ο πολιτισμός , οι παραδόσεις , όπως και στον κοινό τόπο γέννησης, κατοικίας και εργασίας. Με τη διάλυση των κοινωνικών ιστών και των συνδετικών αυτών κρίκων, ομαδοποίηση για κοινή δράση και απόσχιση από τον καπιταλισμό είναι πολύ δύσκολο να γίνει εφικτή.

Ας πάρουν οι όποιοι «αριστεροί» που έχουν γι αυτό το θέμα αμφιβολία , ως παράδειγμα τις χώρες της Λατινικής Αμερικής που προσπαθούν να αποτινάξουν τον καπιταλισμό και να αποσχιστούν από το σύστημα αυτό, η μια μετά την άλλη. Ή ας πάρουν παράδειγμα τους Ζαπατίστας , τους Βιετκόνγκ , το λαό της Κορέας ή όποιον άλλο θέλουν. Πάντα ιστορικά όλες οι κοινωνικές ταξικές επαναστάσεις γίνανε σε εθνικό επίπεδο. Πουθενά δε δημιουργήθηκαν πολυφυλετικές και πολυπολιτισμικές ομάδες που να επαναστάτησαν και να κατάφεραν να καταλάβουν μια περιοχή και να εφαρμόσουν ένα δικό τους διαφορετικό σύστημα.

Αν έχουν αμφιβολίες ας πάρουνε για παράδειγμα τι έγινε με την ανατροπή της φεουδαρχίας ως κοινωνικού συστήματος. Η απόσχιση από το φεουδαρχικό σύστημα έγινε από έθνη και όχι από πολυφυλετικές ομάδες. Το ίδιο θα γίνει και με τον καπιταλισμό. Όσοι λένε το αντίθετο , απλά ζητάνε μια κοινωνική επανάσταση που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ και στην ουσία εγκλωβίζουν κόσμο που θέλει να παλέψει για κοινωνική απελευθέρωση σε ένα πλήρες αδιέξοδο. Δεν είναι τυχαίο ότι θέσεις που κινούνται στο χώρο της αριστεράς και προβάλλουν τέτοιες αντιλήψεις και αρνούνται το εθνικό στοιχείο, προβάλλονται μανιωδώς με θετικό τρόπο από το αστικό καπιταλιστικό σύστημα , ενώ κάθε πολιτική θέση προς πραγματικά επαναστατική κατεύθυνση συκοφαντείται με το χειρότερο τρόπο.

Ας πάμε τώρα στην άλλη πλευρά, αυτή που μιλάει για «εθνικό» στοιχείο και δεν λέει τίποτα για το κοινωνικό και το ταξικό. Στην πραγματικότητα αυτή η πλευρά κάθε άλλο παρά «εθνική» δεν είναι. Διότι στηρίζει τον καπιταλισμό, ένα σύστημα το οποίο από τη φύση του δημιουργεί οικονομικούς πολυεθνικούς οργανισμούς, αυτούς που σήμερα διαλύουν κάθε μορφή εθνικής κυριαρχίας για να κυβερνάνε τον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτού του είδους οι «εθνικιστές» που αυτοπαρουσιάζονται και ως «Ελληνόψυχοι» πουθενά δεν βάζουν το ζήτημα για έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και τη νεοταξική Ευρώπη των πολυεθνικών , φορείς που διαλύουν κάθε εθνική κυριαρχία και εθνική συνείδηση.




Επίσης «εθνική» δεν μπορεί να είναι μια πολιτική όταν τα μέσα παραγωγής σε μια χώρα δεν ανήκουν στο λαό της , στο έθνος, αλλά στα χέρια μιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας που εκμεταλλεύεται τον υπόλοιπο λαό. Και στα πλαίσια του καπιταλισμού , είναι αδύνατον σήμερα να περάσουν τα μέσα παραγωγής μιας χώρας σε μια ντόπια «εθνική» πλουτοκρατία, καθώς όλη η παραγωγική διαδικασία και η οικονομία είναι διεθνοποιημένη. Αλλά ακόμα και αν κάποιος πρότεινε ως λύση κάτι τέτοιο, τι θα άλλαζε στη ζωή της εργατικής τάξης και τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού της χώρας , εκτός από την «εθνικότητα» του αφέντη για τον οποίον θα δούλευαν ως μισθωτοί σκλάβοι ; Τίποτα. Βέβαια οι καπιταλιστές σήμερα τουλάχιστον στην Ελλάδα πλέον δεν έχουνε ούτε πατρίδα ούτε εθνικότητα.

Οι εποχές που οι Έλληνες καπιταλιστές παρίσταναν τους εθνικιστές ονειρευόμενοι να είναι αυτοί η «εθνική» αστική τάξη που θα παίξει καλύτερα το παιχνίδι των «Μεγάλων Δυνάμεων» για να αρπάξουν ένα μικρό μέρος από τον πλούτο γειτονικής τους χώρας , έχουν περάσει. Τέτοιες θέσεις βρίσκουν έδαφος σήμερα μόνο στην ακροδεξιά. Οι Έλληνες καπιταλιστές σήμερα προσπαθούν να κερδίσουν μέσα από την προώθηση της πτώσης των συνόρων και την ενσωμάτωσή τους στις διαδικασίες τις καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και διεθνών υπερεθνικών οργανισμών.

Λοιπόν η ουσία όσον αφορά αυτούς που σήμερα αποσυνδέουν το εθνικό στοιχείο από το κοινωνικό ταξικό , είναι ότι δεν πρόκειται για εθνικιστές , αλλά για μικρές ομάδες με υπόγειες διαδρομές ανάμεσά τους όπως και με το νεοταξικό κράτος και την διεθνοποιημένη πλουτοκρατία, με ξένες και ντόπιες μυστικές υπηρεσίες, την ασφάλεια και μηχανισμούς καταστολής. Το μόνο που εξυπηρετούν τέτοιοι μηχανισμοί, είναι να γίνονται μέρος των σχεδιασμών του ΝΑΤΟ στην περιοχή , και να χρησιμοποιηθούν αν χρειαστεί για να επιβάλλουν οι Αμερικανοσιωνιστές ακόμα πιο σκληρή χούντα από τη σημερινή σε βάρος του λαού μας , μια χούντα ντυμένη με την Ελληνική σημαία και ένα γελοίο κιτς που θα θυμίζει απόκριες.

Είναι σημείο πνευματικού εκφυλισμού και παρακμής το ότι καταφέρνουν και κοροϊδεύουν έστω και λίγους ανθρώπους παρουσιάζοντας τους ως «εθνικισμό» το κοινωνικό σύστημα που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ και του Αμερικανοσιωνισμού , κουνώντας απλά Ελληνικές σημαίες και βάζοντας παντού πανοπλίες και περικεφαλαίες και πουλώντας τους «εθνικιστικά» ημερολόγια και τσολιαδάκια μπιμπελό made in Korea.


4. Κύρια στοιχεία της αριστερής έκφρασης είναι ο έντονος αντισιωνισμός , ο αντικαπιταλισμός και η υποστήριξη όλων των κινημάτων ( Αραβικά κινήματα , Τσάβες , Μοράλες , ) που αγωνίζονται για αυτοδιάθεση και ένα καλύτερο αύριο.

Πιστεύεις ότι όλα αυτά τα στοιχεία μαζί μπορούν να προβληθούν σε μια ενιαία πολιτική έκφραση σήμερα ; Είναι αίτημα των καιρών να στηρίξουμε όλα αυτά τα κινήματα ; Ποιος είναι ο φορέας / κίνηση που στην Ελλάδα μπορεί να κάνει πραγματικότητα αυτή την συμπόρευση δυνάμεων ;


Οδ : Τα κινήματα αυτά , με τις ιδιαιτερότητες του καθενός ανάλογα με τη χώρα του , και τον πολιτισμό και την παράδοσή της , έχουν κοινό στοιχείο ότι είναι κινήματα λαϊκά , με αγώνες για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία , ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το Σιωνισμό και τις λογικές της υποτέλειας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα και τον διεθνοποιημένο καπιταλισμό. Έχουν το χαρακτηριστικό επίσης ότι σέβονται τις παραδόσεις του λαού τους και προβάλλουν ένα άλλο τρόπο ζωής και σκέψης , εναρμονισμένο με τη φύση , την παράδοση και τον πολιτισμό τους, έξω από τον κοσμοπολιτισμό της νέας τάξης.

Οποιαδήποτε λοιπόν πολιτική έκφραση του σήμερα μιλά για πολιτισμό, παράδοση, κοινωνική απελευθέρωση, σοσιαλισμό , εθνική ανεξαρτησία και αντίσταση στη νέα τάξη , δεν μπορεί παρά να έχει κεντρικό της σημείο αναφοράς τα κινήματα αυτά. Διαφορετικά δείχνει ξεκάθαρα ότι καμιά σχέση δεν έχει με τέτοιους αγώνες και ότι απλώς μιλά γενικά και αόριστα για «έθνος» και αντίσταση στην νέα τάξη, για να κοροϊδεύει τον κόσμο , να τον εγκλωβίζει και να τον εμποδίζει να περάσει σε πραγματική επαναστατική δράση που βασίζεται σε αυτές τις αξίες.

Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα , μαζικός οργανωμένος φορέας που να βάζει αυτά τα ζητήματα , δεν υπάρχει. Υπάρχει ο Μαύρος Κρίνος , υπάρχουν επίσης και διάφορες άλλες ομάδες , όπως και συσπειρώσεις και έντυπα ανένταχτων που κινούνται σε μια τέτοια κατεύθυνση. Όμως χωράνε σε αυτή την προσπάθεια και σκέφτονται πολύ κοντά σε αυτό τον τρόπο και άνθρωποι που βρίσκονται σήμερα μέσα σε πολλούς και διάφορους πολιτικούς χώρους , ετερογενείς και από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες.




Αυτό το οποίο είναι βασική απαίτηση της εποχής , είναι να υπάρξει συνεργασία και κοινές πρωτοβουλίες και δράσεις ανάμεσα σε αυτές τις ομάδες, και αξιοποιώντας και την ιδέα της αυτοργάνωσης από τα κάτω και της αυτόνομης δράσης , άνθρωποι με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες να συνεργαστούν κινηματικά, διατηρώντας καθένας τις δικές του τις ιδεολογικές απόψεις , και να βοηθήσουν στο να μπει μια βάση για να χτιστεί και στην Ελλάδα ένα κίνημα με αυτά τα χαρακτηριστικά , και φυσικά ανάλογο με γεωγραφικές , κοινωνικές , πολιτιστικές , ιστορικές κλπ ιδιαιτερότητες και συνθήκες του σήμερα στη χώρα μας.


5. Ποια είναι η γνώμη σου για την σημερινή κατάσταση του λεγόμενου «εθνικιστικού» χώρου ; Τι νομίζεις ότι μπορεί και πρέπει να αλλάξει άμεσα ;


Οδ : Πριν απαντήσω σε αυτό, θα σας βάλω να λύσετε ένα υποθετικό πρόβλημα κριτικής σκέψης.

Φανταστείτε ότι μαζεύονται σε μια μεγάλη αίθουσα 100 άτομα. 20 από αυτούς είναι άνεργοι , 30 χαμηλόμισθοι και ανασφάλιστοι εργάτες , 20 αγρότες , 10 μικρομεσαίοι , 10 βιομήχανοι και 10 ακόμη άτομα εκ των οποίων δύο είναι ΜΑΤατζήδες , δύο είναι ασφαλίτες , δύο ΚΥΠατζήδες , δύο της CIA , και δύο ακόμη που έχουνε κάνει επάγγελμα να λένε στους χαμηλόμισθους εργάτες , τους άνεργους τους αγρότες και τους μικρομεσαίους ότι θέλουν οι βιομήχανοι. Σύνολο 100 άτομα.

Τα μισά ακριβώς άτομα από κάθε μια από τις παραπάνω κατηγορίες , φοράνε μπλούζα με την ελληνική σημαία πάνω, ενώ τα άλλα μισά από κάθε μία από τις κατηγορίες αυτές φοράνε μπλούζα με τον Τσε Γκεβάρα. Σύνολο 50 άτομα με κάθε μπλούζα. Βάζω λοιπόν το παρακάτω πρόβλημα κριτικής σκέψης , να βρείτε ποιοι είναι οι πραγματικοί υπαρκτοί και διακριτοί φυσικοί πολιτικοί «χώροι» μέσα στην αίθουσα. Η δική μου η άποψη, είναι ότι κάποιος που θα έλεγε ότι οι χώροι είναι αυτός με τις «εθνικιστικές» μπλούζες και αυτός με τις «αριστερές», είναι τελείως εκτός πραγματικότητας. Ακριβώς όπως είναι δυστυχώς αρκετός κόσμος σήμερα , που νομίζει ότι ο διαχωρισμός είναι ανάλογα τις μπλούζες και τα σύμβολα , και αυτό έχει φροντίσει πολύ καλά να το πετύχει το σύστημα μέσα και από τα κόμματα και διάφορες πολιτικές ομάδες που παίζουν το παιχνίδι του.

Η σωστή απάντηση στο παραπάνω πρόβλημα, είναι ότι οι χώροι είναι πράγματι δύο αλλά δεν χωρίζονται ανάλογα με τις μπλούζες , αλά ανάλογα με το κοινωνικό συμφέρον και την ταξική τους θέση. Στη μια πλευρά είναι οι άνεργοι , οι εργάτες , οι αγρότες και οι μικρομεσαίοι , στην άλλη είναι οι βιομήχανοι μαζί με τους διάφορους χαφιέδες και υπηρέτες του συστήματος. Έτσι λοιπόν πραγματικά σήμερα ο φυσικός διαχωρισμός σε χώρους , δεν είναι ο «εθνικιστικός» και ο «αριστερός» χώρος , αλλά είναι σε αυτές τις δύο πλευρές που σας είπα. Και από τις δύο πλευρές υπάρχουνε και «εθνικιστές» και «αριστεροί».

Μιας και με ρωτήσατε λοιπόν για το ποια είναι η κατάσταση του λεγόμενου «εθνικιστικού χώρου», το πρώτο πράγμα που έχω να πω, είναι ότι η ιδέα ότι όλοι όσοι λένε συνέχεια τη λέξη «έθνος» ανήκουν στον ίδιο «χώρο» , είναι η μεγαλύτερη απάτη που έχουν σήμερα να αντιμετωπίσουν οι κοινωνικοί εθνικιστές. Απάτη αντίστοιχη με αυτή που έχουν να αντιμετωπίσουν οι αριστεροί , όσον αφορά την έννοια της «αριστεράς» και τα περί «ενότητας της αριστεράς». Και ο Ιωαννίδης έβαζε ελληνικές σημαίες και έλεγε για έθνη και πατρίδες και έδωσε την μισή Κύπρο στους Τούρκους με τις οδηγίες των Αμερικάνων. Ήταν δηλαδή εθνικιστής επειδή έλεγε για έθνος ;

Σήμερα υπάρχουν κάποιοι που αναγνώρισαν τις κατοχικές κυβερνήσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και έχουνε πάρει ανοιχτά θέση να σταματήσει λέει ο αντιαμερικανισμός και να υποταχθούμε περισσότερο στους Αμερικάνους και τους Σιωνιστές (στους οποίους η κυβέρνηση , η οικονομία και ο πολιτισμός της χώρας μας είναι ήδη υποταγμένα) για να «βοηθήσουν» λέει αυτοί την Ελλάδα περισσότερο και όχι … τα Σκόπια και την Αλβανία ! Είναι ακριβώς η λογική του ραγιαδισμού επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας , που έλεγε να μην αντιδράμε στους Τούρκους κατακτητές για να μας δώσουνε κάποια παραπάνω προνόμια σε σχέση με άλλους σκλάβους λαούς !




Δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζονται οι ραγιάδες και οι ΝΑΤΟικοί ακροδεξιοί… ως «εθνικιστές» και να θεωρούνται ότι ανήκουν στον «εθνικιστικό χώρο». Ούτε είναι δυνατόν σήμερα να είναι εθνικιστές όσοι στηρίζουν τον καπιταλισμό , το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση , δηλαδή συστήματα και οργανισμούς που έχουν στη φύση τους το χτύπημα κάθε εθνικής κυριαρχίας και εθνικού στοιχείου !Και όμως η πλειοψηφία του λεγόμενου «εθνικού χώρου» από τέτοιους αποτελείται σήμερα….

Αλλά δεν είναι μόνο εκεί το ζήτημα. Σε μια ταξική κοινωνία, ο αστικός «εθνικισμός» βαφτίζει «εθνικό» το συμφέρον της ντόπιας άρχουσας τάξης σε βάρους του υπόλοιπου λαού , που είναι και ο κορμός του έθνους , και βαφτίζει την ιδεολογία της υποταγής όλου του λαού σε αυτό το συμφέρον ως «εθνικισμό». Ο αστικός «εθνικισμός» της ακροδεξιάς είναι φύση αντίθετος με το λαϊκό κοινωνικό επαναστατικό εθνικισμό , είναι τα ακριβώς αντίθετα μεταξύ τους πολιτικά ρεύματα!

Δεν μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για υπαρκτό «εθνικό» χώρο , διότι κανένας τέτοιος «χώρος» δεν υπάρχει με φυσικό τρόπο , αλλά υπάρχει μόνο ως κατασκευασμένη απάτη εγκλωβισμού λαϊκών μαζών στους σχεδιασμούς και τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας , της νέας τάξης και του καπιταλισμού. Μπορούμε να μιλάμε μόνο για τον «λεγόμενο» ως «εθνικό» χώρο. Διότι αυτό που υπάρχει πραγματικά σήμερα είναι δεν είναι κάποιος «εθνικός» χώρος , αλλά δύο «εθνικοί» χώροι κάθετα αντίθετοι μεταξύ τους. Ο χώρος του λαϊκού κοινωνικού αντιιμπεριαλιστικού εθνικισμού, και από την άλλη η ΝΑΤΟική νεοταξική αστική ακροδεξιά του συστήματος.

Το πρώτο πρόβλημα λοιπόν του λεγόμενου «εθνικού χώρου» είναι ότι ελάχιστοι έχουν συνειδητοποιήσει τα παραπάνω , γιατί κάποιοι έχουν αναλάβει να τους πουλάνε παραμύθια για «εθνικούς χώρους» και «ενότητα των εθνικιστών». Σε σχέση με αυτό, αυτό που πρέπει και είναι ανάγκη να γίνει αλλάξει άμεσα είναι να σπάσουνε αυτές οι αντιλήψεις.

Από εκεί και πέρα, υπάρχει σε διάφορες ομάδες ένας έντονος αυτισμός. Ομάδες με επίκεντρο δράσης όχι την ανάπτυξη κινηματικών διαδικασιών και τη δραστηριοποίηση όσο γίνεται περισσότερου κόσμου σε επαναστατική κατεύθυνση , αλλά επίκεντρο δράσης τον ίδιο τον εαυτό τους και το μικρόκοσμό τους.

Το δεύτερο λοιπόν που πρέπει άμεσα να αλλάξει είναι να σπάσει ο αυτισμός και να υπάρξει κοινή δράση σε επίπεδο κινηματικό ταξικό εθνικό και κοινωνικό, δηλαδή σε επίπεδο αυτοργάνωσης της βάσης, όλων αυτών που πραγματικά κινούνται σε κατεύθυνση ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος και της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης πραγμάτων. Καθένας ας διατηρήσει την δικιά του διαφορετική άποψη και ιδεολογική ταυτότητα αλλά το ποιος είναι ο εχθρός και ποιος ο σύμμαχος αυτό πρέπει να είναι φανερό και το ίδιο ακριβώς για όλους.

Για να σπάσει βέβαια αυτός ο αυτισμός, πρέπει καθένας και σε ατομικό επίπεδο αλλά και σε συλλογικό , να καταλάβει το βάθος της ευθύνης που του αναλογεί , και να συγκρουστεί με λογικές που έχουν σκοπό απλά να κρατάνε τον κόσμο στο κοινωνικό περιθώριο και σε ένα εσωτερικό τους μικρόκοσμο. Σε λογικές που τον κρατάνε μακριά από την εργατική τάξη , τα κινήματά της όπως και από κινηματικές πρωτοβουλίες αυτοργάνωσης και αυτόνομης δράσης, τις οποίες μια επαναστατική οργάνωση θα έπρεπε κανονικά να προωθεί και να προσπαθεί να αναπτύξει , και όχι να εμποδίσει η να προσπαθήσει να καταστείλει. Διότι η οποιαδήποτε επαναστατική αρχή , θα έχει γίνει κοινωνική πραγματικότητα μόνο όταν μεγάλα τμήματα του λαού θα έχουνε μάθει να αυτοοργανώνονται , να αντιστέκονται και να πολεμάνε ενάντια στο σύστημα και την ιμπεριαλιστική νέα τάξη , έτσι μόνο μπορεί να διαμορφωθεί ένα κυρίαρχο ρεύμα που θα ανατρέψει την σημερινή κατάσταση και θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Καλή λοιπόν η παρέα , η φιλία και οι μικρόκοσμοι , αλλά τίποτα επαναστατικό με αυτά δε γίνεται. Η επαναστατική δράση είναι αυτή που είναι κοντά στον εργάτη , τον άνεργο , τον αγρότη , όπως και στους χώρους σπουδών και οπουδήποτε υπάρχει νεολαία και προσπαθεί να τον πείσει όχι να ακολουθήσει ο ίδιος ως οπαδός κάποιο χώρο και κάποιο αρχηγό, αλλά αντίθετα να πάρει δικές του πρωτοβουλίες , να αντισταθεί εκεί που ο ίδιος κινείται , στη γειτονιά του , στη δουλειά του , στο σχολείο ή στη σχολή του , να βρει και άλλους να αυτοοργανωθούν μαζί και να συγκρουστούν με το σύστημα , να σκεφτεί και να εκφράσει τη δική του άποψη, να τη συζητήσει , να την επεξεργαστεί και να τη βελτιώνει βιωματικά μέσα από την εμπειρία ατομική , συλλογική και κοινωνική , και να τη μεταδίδει και σε άλλους.



Πρέπει να αναλάβει ο καθένας της ευθύνες του , να φύγει από το μικρόκοσμό όπου μπορεί να είναι κλεισμένος σε γυάλα με τους φίλους του , καλά βολεμένος και φοβάται να βγει από αυτόν, και να πάει να βρει την εργατική τάξη , τη νεολαία , να τη μάθει να αναπτύσσει τη δράση της , να τη μάθει να παίρνει αυτόνομες πρωτοβουλίες και να αντιστέκεται στο σύστημα και τα ντόπια και πλανητικά αφεντικά.

Να φύγει ο «εθνικιστής» από το κοινωνικό περιθώριο και να γίνει κοινωνικός εθνικοεπαναστάτης , να γίνει κοινωνική επαναστατική πρωτοπορία, να γίνει ο καταλύτης για την ανάπτυξη αντιστάσεων στην ιμπεριαλιστική νέα τάξη πραγμάτων και τον καπιταλισμό. Αυτά βέβαια είναι αντίθετα και με τις λογικές που βλέπουν τις οργανώσεις ως μαγαζιά και τα νέα μέλη ως νέα πελατεία που θα φέρουν νέα έσοδα και θα βοηθήσουν τον κάθε μαγαζάτορα να διατηρήσει το εισόδημά του αναλλοίωτο.

Ο κοινωνικός εθνικιστής λοιπόν δεν είναι αυτός που θα κάνει συγκέντρωση μόνο και αποκλειστικά για τα εθνικά θέματα. Ούτε αυτός που αν το θυμηθεί μπορεί να κάνει και καμιά συγκέντρωση την Πρωτομαγιά. Είναι αυτός που θα πάει σε τακτική βάση στο εργοστάσιο , στους ναυτεργάτες , στους μαθητές , στους φοιτητές , στους ανέργους , ή στους απεργούς οδοκαθαριστές ή της ΔΕΗ και θα συζητήσει μαζί τους τα προβλήματά τους , θα τους στηρίξει στον αγώνα τους ενάντια στους εκμεταλλευτές τους και θα τους προτείνει κατευθύνσεις έτσι ώστε αυτός ο αγώνας να έχει αποτέλεσμα και προοπτική , να είναι κοινός και σε κοινή κατεύθυνση με τα άλλα λαϊκά στρώματα του έθνους , ενάντια στον καπιταλισμό και την ιμπεριαλιστική νέα τάξη πραγμάτων.



Βασικό ζήτημα που πρέπει επίσης να αλλάξει, είναι η δράση στον τομέα του πολιτισμού και της διάδοσης των ιδεών. Πρέπει να δημιουργηθούν εναλλακτικοί χώροι συσπείρωσης της νεολαίας , όπως καταλήψεις , οι οποίες θα είναι ανοιχτές , με πολιτιστικές εκδηλώσεις όλων των ειδών , όπως προβολή ταινιών , συναυλίες, αυτόνομους ραδιοφωνικούς σταθμούς , διοργάνωση με αθλητικές δραστηριότητες , παιχνίδια που καλλιεργούν τη σκέψη όπως σκάκι κλπ , και πολιτική κοινωνική και πολιτιστική παρέμβαση στο χώρο τους. Στον τομέα της διάδοσης των ιδεών βασικό ζήτημα είναι η δυνατότητα καθένας να έχει προσβάσιμο άμεσα υλικό όπως βιβλία , μουσική κλπ.



Γι αυτό είναι βασικό ζήτημα να σκαναριστούν ιδεολογικά βιβλία όπως και μουσικά cd και να μοιράζονται δωρεάν μαζικά, όχι μόνο σε άτομα που γνωρίζουν για τις ιδέες μας και θέλουν να μάθουν περισσότερα, αλλά σε όλους , ανοιχτά , ακόμα και στους δρόμους και τα σχολεία. Ένα άγραφο DVD κοστίζει σήμερα κάπου 20 Ευρωλεπτά και χωράει εκατοντάδες βιβλία σκαναρισμένα όπως και δεκάδες μουσικά cd. Είναι κάτι που όσοι έχουν ή μπορούν να αγοράσουν ένα σκάνερ ένα υπολογιστή και ένα αντιγραφικό πρέπει να το αρχίσουν άμεσα. Επίσης μέσα σε αυτά μπορεί να γίνει και διάδοση παλιών περιοδικών που θα γίνουν προσβάσιμα στους νεότερους με αυτό τον τρόπο, όπως και να υπάρξουν μη κερδοσκοπικές πρωτοβουλίες για μεταφράσεις άρθρων και βιβλίων στα Ελληνικά , νέες μη κερδοσκοπικές και επομένως φτηνές και προσβάσιμες σε όλους εκδόσεις κλπ.

Αυτά είναι τα βασικά ζητήματα που πρέπει να αλλάξουν. Καταλαβαίνετε και από το πρώτο παράδειγμα που σας έδωσα ότι κάτι που πρέπει να αλλάξει άμεσα είναι να γίνει ξεκάθαρα αντιληπτό ότι ο κοινωνικός εθνικιστής δεν μπορεί να χει καμιά δουλειά μέσα σε «εθνικές» συμμαχίες όπου μέσα χωρά κράτος και παρακράτος , ΜΑΤατζήδες , μυστικές υπηρεσίες , ασφάλειες και όλα αυτά τα οποία είναι χαρακτηριστικά της ακροδεξιάς , αλλά αντίθετα παλεύει με συνέπεια ενάντια σε όλα αυτά που είναι σαφώς με την πλευρά του εθνικού και ταξικού εχθρού.


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Μια χειροβομβίδα για κάθε Αμερικάνο !


Εναντιωνόμαστε με κάθε μέσο στην εισβολή και κατοχή του Ιράκ από τον στρατό του Μπους και των συμμάχων του , που – υποτίθεται - μάχεται για ένα πιο «ασφαλή» κόσμο. Τέσσερα χρόνια μετά , ο πόλεμός τους συνεχίζεται και ο μέχρι στιγμής απολογισμός είναι παραπάνω από τραγικός : Πάνω από 1.000.000 οι Ιρακινοί νεκροί. Ξεπέρασαν τους 4.000 οι επίσημα καταγεγραμμένοι νεκροί στρατιώτες των κατοχικών δυνάμεων και οι τραυματίες τους 30.000 !



Το Ιράκ βυθίζεται όλο και περισσότερο στην αιματοχυσία , οι υποδομές παραμένουν κατεστραμμένες, τα νοσοκομεία δεν μπορούν να ανταποκριθούν , το ηλεκτρικό ρεύμα εξακολουθεί να είναι είδος εν ανεπάρκεια.



Και , παρόλα αυτά ο Μπους κλιμακώνει τον πόλεμο και ετοιμάζεται να στείλει νέους στρατιώτες για ενίσχυση των κατοχικών δυνάμεων. Στο Αφγανιστάν , στην Παλαιστίνη , στο Λίβανο , η κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο εκρηκτική από τον πόλεμο που έχουν κηρύξει οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοι τους.




Το Ιράν και η Συρία παραμένουν στο στόχαστρο ΗΠΑ - Ισραήλ που , παρά την ήττα τους στο Λίβανο , εντείνουν και πάλι τις οικονομικές , διπλωματικές και στρατιωτικές πιέσεις…

Οι απώλειες των αντάρτικων δυνάμεων δεν θα λυγίσουν τους αγωνιστές της αντίστασης μιας αντίστασης που βρίσκει υποστηρικτές σε όλο τον κόσμο.




Χρέος των Αριστερών Εθνικιστών η αλληλεγγύη μας στα Έθνη που αντιστέκονται !

Κάτω τα χέρια από το Ιράν !

Αντισταθείτε στον Διεθνή Σιωνισμό !


Χαμάς.

Η επίσημη ίδρυση της Χαμάς , στις 15-12-1987 , έξι μέρες δηλαδή μετά το ξέσπασμα της πρώτης πενταετούς Ιντιφάντα το 1987-1992 , δείχνει την ταυτότητα της οργάνωσης. Οι ρίζες της όμως βρίσκονται βαθιά στην ιστορία του Κινήματος Αδελφών Μουσουλμάνων της Παλαιστίνης , στα Ιεροσόλυμα πρώτα και στη Γάζα αργότερα , ως παράρτημα του διεθνούς Κινήματος των Αδελφών μουσουλμάνων , που πρωτοεμφανίστηκαν στην Αίγυπτο και στη Συρία.



Πολλοί ιστορικοί συγκλίνουν στην άποψη ότι εάν δεν είχαν ιδρύσει οι Παλαιστίνιοι μουσουλμάνοι τη Χαμάς στη Παλαιστίνη , θα είχε περιθωριοποιηθεί το διεθνές Κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων. Η σαρωτική άνοδος του αραβικού εθνικισμού , με τον πρώην πρόεδρο της Αιγύπτου , Νάσερ την περίοδο 1954 -1968 και ο πόλεμος που κήρυξε εναντίον τους ανάγκασαν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους να μετονομάσουν το κίνημά τους και να δημιουργήσουν νέα κινήματα και ιδρύματα.



Στην Παλαιστίνη δρούσαν πρώτα μέσα από το κίνημα «Μουραμπιτούν» και λίγο αργότερα μέσα από το «Κίνημα Ισλαμικού Αγώνα» και μέσα από πολλούς θρησκευτικούς συνδυασμούς και φιλανθρωπικά ιδρύματα ως την ίδρυση της Χαμάς , η οποία παίρνει το όνομά της από τα αρχικά της φράσης Κίνημα Ισλαμικής Αντίστασης.

Αξίζει να αναφερθεί ότι ο ιδρυτής της Φατάχ - το 1965 - Γιάσερ Αραφάτ υπήρξε ενεργό μέλος των Αδελφών Μουσουλμάνων. Αυτός ήταν ο κυριότερος λόγος που ο Νάσερ αρνούνταν να συναντηθεί μαζί του τα πρώτα χρόνια της δράσης της Φατάχ. Το κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Παλαιστίνη περιθωριοποιήθηκε περισσότερο , όταν πολλά μέλη και στελέχη του έφυγαν για να πολεμήσουν τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν.




Η ίδρυση της Χαμάς δεν έβρισκε στα πρώτα χρόνια θετική ανταπόκριση στους Αδελφούς Μουσουλμάνους , καθώς παραβίασε τη βασική αρχή τους : «προετοιμασία της γενιάς» πριν από την απελευθέρωση. Τελικά η Χαμάς δικαιώθηκε , γιατί έχτισε τη γενιά μέσα στον απελευθερωτικό αγώνα και έφερε τους Αδελφούς σε πολύ δύσκολη θέση.



( Η εκπαίδευση για την υπεράσπιση της Πατρίδας αρχίζει από πολύ νωρίς. )

Το 1990 η Χαμάς ίδρυσε τη στρατιωτική πτέρυγα Εζ Αλ-Ντιν Αλ-Κασάμ , η οποία ευθύνεται για το μεγαλύτερο αριθμό θανάτων Ισραηλινών στη διάρκεια της Δεύτερης Ιντιφάντα που ξέσπασε το 2000. Η Χαμάς απέρριψε όλες τις συμφωνίες που υπέγραψε η PLO - Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης - και ο πρώην πρόεδρός της , Αραφάτ, με το Ισραήλ , όπως τις Συμφωνίες του Όσλο και του Γουάιτ Ρίβερ.

Αρνείται μέχρι σήμερα να αναγνωρίσει το Ισραήλ και μέσα στο στρατηγικό της πρόγραμμα συμπεριλαμβάνεται η καταστροφή του και η ίδρυση ισλαμικού κράτους στην Παλαιστίνη.


Ζήτω η Χαμάς !

Λευτεριά στην Παλαιστίνη !


Ο Γκρεμιστής.


Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής , γιατί είμ' εγώ κι ο κτίστης ,
ο διαλεχτός της άρvησης κι ο ακριβογιός της πίστης.
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.
Στου μίσους τα μεσάvυχτα τρέμει εvός πόθου αστέρι.

Κι αν είμαι της vυχτιάς βλαστός , του χαλασμού πατέρας ,
πάvτα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.
εγώ ο σεισμός ο αλύπητος , εγώ κι ο ανοιχτομάτης .
του μακρεμένου αγvαvτευτής , κι ο κλέφτης κι ο απελάτης

και με το καριoφίλι μου και με τ' απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.
Kάλλιo φυτρώστε , αγριαγκαθιές , και κάλλιo ουρλιάστε , λύκοι ,
κάλλιο φουσκώστε , ποταμοί και κάλλιο ανoίχτε , τάφοι ,

και , δυvαμίτη , βρόvτηξε και σιγοστάλαξε , αίμα ,
παρά σε πύργους άρχοvτας και σε vαούς το Ψέμα.
Τωv πρωτογέvvητωv καιρών η πλάση με τι αγρίμια
ξαvάρχεται. Καλώς να ρθή. Γκρεμίζω την ασκήμια.

Ειμ’ ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το 'χει
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι
δεν του αποκρίvεται καvείς , και πάει κι όλο προσμέvει
το λόγο που δεν έρχεται, και μια vτροπή το δένει

Μα το τσεκούρι μοvαχά στο χέρι σαv κρατήσω ,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ' ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιός μάγος , ποιό στοιχειό του δούλεψε τ' ατσάλι
και vιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι ,

και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές v' αvοίξω ,
και μ’ ενα Ναι να τιναχτώ , μ' ένα Όχι να βροvτήξω
Καβάλα στο νοητάκι μου , δεν τρέμω σας όποιοι είστε
Γρικάω , βγαίvει από μέσα του μια προσταγή : Γκρεμίστε !




Κωστής Παλαμάς.



Με το Κοράνι και το Καλάσνικοφ.

Το μαχόμενο Ισλάμ δείχνει τον δρόμο για την ελευθερία.

του Άβαδη Κ.

Είναι προφανές ότι πολλοί βλέπουν με προκατάληψη την θρησκεία του Ισλάμ. Πραγματικά όμως , το Ισλάμ σήμερα είναι μια απλή θρησκεία ; Μήπως είναι κάτι πολύ παραπάνω ;

Ο Χριστιανικός κόσμος σήμερα τελεί υπό πλήρη Αμερικανό - Σιωνιστική κατοχή. Καλώς ή κακώς , είναι λογικό το μίσος των αράβων απέναντι ακόμη και στους Χριστιανούς. Πώς να ξεχάσει ο μη - χριστιανικός κόσμος τα κακά που ήρθαν από τους ανθρώπους της Γηραιάς Ηπείρου; Τόσες και τόσες αποικίες , ξεριζωμοί , καταστροφές…



Ο Λευκός άνθρωπος εκτός από πολιτισμό έφερέ μαζί του και την καταστροφή. Ας μην κοροϊδευόμαστε - δεν φταίνε οι εβραίοι για την σημερινή κατάσταση , εμείς οι ίδιοι φτάσαμε τα πράματα σε αυτό το σημείο. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος ήταν ένας ηλίθιος εμφύλιος.

Ο Χίτλερ , ο Τσόρτσιλ και ο Στάλιν ήταν όλοι τους Λευκοί , και όμως καθίσανε και φαγωθήκανε μεταξύ τους. Ο Μπους και ο Κλίντον μήπως δεν είναι και αυτοί λευκοί ; Ξέρω , θα μου πείτε , την Αμερική την κυβερνούν οι εβραίοι...



Όντως, αλλά ποιοι τους δώσανε το δικαίωμα να μας κυβερνήσουν ; Εμείς οι ίδιοι ! Καλό λοιπόν είναι να λέμε τα πράματα με το όνομά τους. Ο διεθνής εβραίος δεν είναι ούτε ο απλός πολίτης του Ισραήλ , ούτε ο θρησκευόμενος εβραίος που δεν ξέρουμε στο κάτω κάτω ακριβώς και σε ποια φυλή ανήκει. Ο διεθνής εβραίος είναι ο Μπους , ο Κλίντον , ο Σαρόν , ο Μπλαίρ , ο Καραμανλής...


Αυτοί είναι οι πραγματικοί εβραίοι. Βέβαια κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι το Ισραήλ είναι ένα καθαρά Σιωνιστικό δημιούργημα , ενώ η Αμερική είναι εθελουσίως όργανό του.


Και ποια η αντίδραση των λευκών ; «Αριστερές» οργανώσεις διαμαρτύρονται από καμία φορά (όποτε το θυμηθούν) για την κακή μεταχείριση των αιχμαλώτων της Αμερικής , φωνάζοντας κατά του Ιμπεριαλισμού και περιμένοντας από τον ΟΗΕ να τους σώσει , «εθνικιστικές» οργανώσεις που φωνάζουν ότι ο εθνικισμός τους θα μας σώσει ( τώρα πως θα γίνει αυτό , ένας Αλλάχ το ξέρει !! ) και , γενικώς , υπάρχει μια ηλίθια αποχαύνωση σε όλο τον λευκό κόσμο , που καταλήγει δυστυχώς σε μαζική απραξία.


Το κακό με εμάς είναι ότι μένουμε μόνο στα λόγια. Μας συνηθίσανε εξάλλου τώρα πια και τα αφεντικά μας , μας έχουν αστικοποιήσει τόσο πολύ που τρομάζουμε και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να υπάρχει άνθρωπος κάπου σε ένα άλλο μέρος της γης που να εξεγείρεται ενάντια στον τύραννο.

Γι' αυτό αντιμετωπίζουμε και με φόβο τους Άραβες και τον επαναστατικό Ισλαμισμό τους. Μήπως δηλαδή σαν θρησκεία ο Χριστιανισμός μας είναι καλύτερος του Ισλαμισμού ; Και οι δυο Ιουδαιογενείς θρησκείες είναι , με μόνη διαφορά βέβαια το ότι ο Χριστιανισμός είναι η απόλυτη θρησκεία των σκλάβων.



Και τώρα , ας δούμε κάτι άλλο. Σκεφτείτε οι Ισλαμιστές να είχαν κατακλύσει και να είχαν καταλάβει την Ευρώπη. Τι χειρότερο από τη σημερινή σκλαβιά μπορεί να υπάρξει ; Σήμερα ο Καπιταλισμός μας κατατρώγει τα σωθικά , έχουμε πραγματικά σαπίσει , το Ισλάμ είναι όαση ελευθερίας , όχι για αυτά που πρεσβεύει ως θρησκεία , αλλά γιατί , πολύ απλά , σήμερα αποτελεί την συνειδητοποιημένη εμπροσθοφυλακή της εξέγερσης ενάντια στον σύγχρονο κόσμο και τον δυνάστη του.

Ας πάψουν λοιπόν οι κάθε λογής υποκριτές να μας μιλούνε για Ισλαμικό κίνδυνο και λοιπές μπουρδολογίες. Ο κίνδυνος σήμερα είμαστε εμείς οι ίδιοι , ο αποχαυνωμένος και ηλίθιος λαός μας , που του αξίζει ένα γερό μάθημα. Είτε το θέλουμε είτε όχι , μόνο μέσω της Απόλυτης Καταστροφής του σημερινού Κόσμου θα έρθει ένα νέο αύριο.


Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το παράδειγμα των αδελφών Ισλαμιστών...


Μπουρλότο Και Φωτιά !



Δημοσιεύτηκε στο τέταρτο τεύχος του περιοδικού Γαμμάδιον.


Επισημαίνουμε ότι τα κείμενα που φιλοξενούνται στο ιστολόγιο μας δεν εκφράζουν το σύνολο της συντακτικής μας ομάδας.

Ενάντια στις κοιμισμένες συνειδήσεις.

Ο Μποτέρο είναι ένας διάσημος Κολομβιανός ζωγράφος , ο οποίος τάραξε τα νερά πολλών κοιμισμένων συνειδήσεων , παρουσιάζοντας μια σειρά πινάκων του με θέματα από τις φυλακές του κατεχόμενου Ιράκ.



Ας μη ξεχνάμε πως ο πλανητάρχης επιδιώκει τη νομιμοποίηση των αποκαλούμενων ‘’εικονικών βασανιστηρίων’’ , ως αποδεκτών ανακριτικών μεθόδων και δημόσια υπεραμύνθηκε της εφαρμογής του ονομαζόμενου ‘’εικονικού πνιγμού’’.



Μια λεπτομέρεια , άγνωστη σε πολλούς , είναι το ότι οι σκληρότερα βασανιζόμενοι δεν είναι Φονταμενταλιστές του Ισλάμ , αλλά πρώην μέλη του Ιρακινού κόμματος Μπάαθ.



Ας θυμηθούμε μερικούς από τους πίνακες του Μποτέρο και την απεικονιζόμενη φρίκη.


Εργατική Πρωτομαγιά. Από το Σικάγο του 1886 στην Ελλάδα του 2008.


του Μαύρου Λύκου.


Σικάγο 1836 : Οι αγώνες , το 8άωρο και η πρώτη Εργατική Πρωτομαγιά.

Τα εργατικά συνδικάτα της ΗΠΑ και του Καναδά , το 1886 , σε μια εποχή που η καθορισμένη ημερήσια διάρκεια εργασίας ήτανε οι 12 έως 14 ώρες την ημέρα , αποφασίζουν μονομερώς ότι από 1η Μάη 1886 και έπειτα οι εργάτες θα δουλεύουν 8άωρο. Καλούν σε γενική απεργία για την 1η Μάη, μέρα στην οποία περίπου μισό εκατομμύριο εργάτες βγαίνουν στο δρόμο , σε πολλές πόλεις και κωμοπόλεις της Αμερικής και διεκδικούν το δικαίωμά τους σε μια πιο ανθρώπινη ζωή.

Η μεγαλύτερη συγκέντρωση έγινε στο Σικάγο, μια πόλη που τότε αποτελούσε το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ. Οι 1350 εθνοφρουροί με πλήρη οπλισμό περίμεναν να δράσουν. «Στην πόλη μας υπάρχουν δύο επικίνδυνοι κακοποιοί , δύο ακαμάτηδες δειλοί που πάνε να δημιουργήσουν φασαρίες. Ο ένας λέγεται Parsons , ο άλλος Spies...» «Θυμηθείτε τα ονόματα τους σήμερα. Παρακολουθήστε τους. Θεωρήστε τους προσωπικά υπεύθυνους για όποια φασαρία δημιουργηθεί. Τιμωρήστε τους παραδειγματικά αν σημειωθούν ταραχές!» έγραφε εκείνη τη μέρα η εφημερίδα Mail.

Όμως η διαδήλωση ήταν παρότι μαζική ήταν απόλυτα ειρηνική. Οι απεργίες και μαζικές διαδηλώσεις συνεχίζονται και τις επόμενες μέρες. Στις 3 Μάη 1886, στο Σικάγο η αστυνομία παίρνει εντολή να πυροβολήσει εν ψυχρώ , τραυματίζει δεκάδες εργάτες ενώ δολοφονεί τέσσερις. Οι εργάτες του Σικάγο καλούν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Haymarket.

H προκήρυξη που μοίραζαν οι οργανωτές καλώντας στην πλατεία Haymarket :



Η συγκέντρωση ξεκινά και είναι μαζική και ειρηνική , απέναντί της η αστυνομία παρατάσσεται εξοπλισμένη ακόμα και με οπλοπολυβόλα. Η αστυνομία διατάζει να διαλυθεί αμέσως η συγκέντρωση. O κόσμος άρχισε να τρέχει. Εκείνη τη στιγμή προβοκάτορας της αστυνομίας δίνει την αφορμή για την επίθεση με έκρηξη βόμβας, από την οποία τραυματίζονται αστυνομικοί και η αστυνομία ανοίγει πυρ. Δεκάδες τραυματίες , νεκροί εργάτες αλλά και αστυνομικοί από πυρά συναδέλφων τους που πυροβολούσαν παντού μέσα στο πλήθος.


Την επόμενη μέρα οι εφημερίδες έγραφαν : ''... ο όχλος έμοιαζε να έχει χάσει τα λογικά του, διψούσε για αίμα. Μένοντας σταθερά στη θέση , έριξε καταιγισμούς πυρών στους αστυνομικούς». "Αίμα τώρα!" , "Κρεμάστε τους πρώτα και ύστερα δικάστε τους". Οι διαδηλώσεις και απεργίες συνεχίζονται ολοένα και πιο μαζικές. 185.000 εργάτες ξεκινούν να δουλεύουν 8άωρο και τουλάχιστον 200.000 άλλοι μειώνουν τις ώρες εργασίας τους σε 9 ή 10 ώρες. Η πλουτοκρατία των ΗΠΑ αρχίζει τις συλλήψεις. Συλλαμβάνονται οκτώ από τους οργανωτές τις συγκέντρωσης, κατηγορούμενοι για την έκρηξη της βόμβας και για δολοφονία αστυνομικών, με τα οποία καμιά σχέση δεν είχαν.


Ήταν οι August Spies, Adolph Fischer, George Engel, Louis Lingg, Michael Schwab, Samuel Fielden , Albert Parsons και Oscar Neebe. Από αυτούς οι πέντε πρώτοι ήταν Γερμανοί μετανάστες. Οι Parsons , Spies , Fischer και Engel καταδικάζονται σε θάνατο και απαγχονίζονται στις 11 Νοέμβρη 1887, ο Lingg βρίσκεται νεκρός στο κελί του και οι υπόλοιποι καταδικάζονται σε πολλά χρόνια καταναγκαστικά έργα.

Τέσσερα χρόνια μετά, η Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργασίας , προκηρύσσει γενική απεργία την 1η Μάη 1990, και η Δεύτερη Εργατική Διεθνής καλεί σε γενική απεργία σε όλες τις χώρες του κόσμου την ίδια μέρα, με κύριο αίτημα την καθιέρωση του 8αώρου. Μέσα από μαζικούς εργατικούς αγώνες το 8άωρο , ξεκινώντας από τις ΗΠΑ το 1886, καταφέρνει να κατακτηθεί από τους εργάτες σε μια σειρά από χώρες.


Οι πρώτες συγκεντρώσεις της Ελληνικής εργατικής πρωτομαγιάς.


Η πρώτη Πρωτομαγιά στην Ελλάδα γιορτάστηκε το 1893 , με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη , που ιδρύθηκε από τον τελευταίο στις 20 Ιούλη του 1890 και εξέδιδε την εφημερίδα Σοσιαλιστής. Ο «Σοσιαλιστής» του δευτέρου 15ήμερου του Μάη 1893 κάνει λόγο για πάνω από 2 χιλιάδες συγκεντρωμένους. Γράφει συγκεκριμένα :

«Εις τας δύο Μαΐου ώρα 5 μ.μ. παρά το αρχαίον Στάδιον , τα μέλη του "Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου" και μέγα πλήθος εκ των πασχουσών εργατικών τάξεων των ευρισκομένων υπό τον ζυγόν του μισθού, ακολουθούντες τον διεθνή των πασχουσών τάξεων αγώνα, συνηθροίσθησαν προς διαμαρτύρησιν εναντίον του σημερινού αθλίου συστήματος, όπου δυστυχούν οι πολλοί κοπιωδώς εργαζόμενοι και ευτυχούν οι ολίγοι οκνηροί, πλούσιοι , μη εργαζόμενοι και απολαμβάνοντες τον ιδρώτα των πολλών εργαζομένων... συνήλθον πλέον των 2 χιλιάδων ατόμων...»

Η επόμενη συγκέντρωση γίνεται το 1894 Στη συγκέντρωση μίλησε ο Πλάτων Δρακούλης πάνω στο ιστορικό της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο Στ. Καλλέργης , του οποίου η ομιλία ήταν σε πολεμικό τόνο και γεμάτη «μίσος κατά της πλουτοκρατίας» και , τέλος , το λόγο έλαβαν ο φοιτητής νομικής Ευάγγελος Μαρκαντωνάτος και ο Δ. Γραμματικός.



Ο Πλάτων Δρακούλης


Στο τέλος η συγκέντρωση κατέληξε στο παρακάτω ψήφισμα:

« Συνελθόντες σήμερον την 1η Μαΐου του 1894 έτους, ημέραν Κυριακήν και ώραν 5 μ.μ. πάντες οι διεθνείς Σοσιαλισταί και εν γένει πάντες οι υπό μισθόν ευρισκόμενοι και πάσχοντες εργάται Αθηνών - Πειραιώς, αποφασίζομεν και ψηφίζομεν τα εξής:

α) Την Κυριακήν να κλείωνται τα καταστήματα καθ' όλην την ημέραν και οι εργάται ν' αναπαύωνται.

β) Οι εργάται να εργάζωνται επί 8 ώρας την ημέραν και ν' απαγορευθή η εργασία εις τους ανηλίκους.

γ) Να απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανίκανους προς συντήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.

δ) Να καταργηθώσιν αι θανατικαί εκτελέσεις.

ε) Ανατίθεται εις τους διευθυντάς των σοσιαλιστικών εφημερίδων η επίδοσις του παρόντος ψηφίσματος εις την κυβέρνησιν, επί τη βάσει του οποίου παρακαλείται αύτη να συντάξη νομοσχέδιο και υποβάλη τούτο εις την Βουλήν προς ψήφισιν κατά την αμέσως συγκληθησομένην αυτής σύνοδον.

Αθήναι, 1η Μαΐου 1894».


Η Θεσσαλονίκη του 1936 , το 8άωρο και η κοινωνική ασφάλιση στην Ελλάδα.

Στις 14 Μάρτη 1936 ορκίζεται η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Δερμετζή , με αντιπρόεδρο τον Ιωάννη Μεταξά , που είχε διοριστεί ως υπουργός στρατιωτικών από τις 9 Μαρτίου , από τον βασιλιά Γεώργιο Β’. Ένα μήνα αργότερα ο Δερμετζής πεθαίνει και ο Μεταξάς λαμβάνει ψήφο εμπιστοσύνης στη βουλή και διορίζεται από το βασιλιά ως πρωθυπουργός. Επρόκειτο για μια περίοδο γεμάτη εργατικούς αγώνες με εκατοντάδες συλλήψεις και πολλές δολοφονίες εργατών. Μέσα στα αιτήματα , ήταν μεταξύ άλλων οι αυξήσεις των μισθών , η κατοχύρωση της κοινωνικής ασφάλισης (το ΙΚΑ είχε ήδη ιδρυθεί με νόμο 6.298 «περί κοινωνικών ασφαλίσεων» του 1934 αλλά η ασφάλιση δεν είχε κατοχυρωθεί) και η θεσμοθέτηση της 8ωρης εργασίας.

29 Απρίλη 1936. Δώδεκα χιλιάδες καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης - εκ των οποίων περίπου το 70% γυναίκες - αυτή τη μέρα δεν πιάνουν δουλειά , αλλά κατεβαίνουν σε απεργία , ύστερα από απόφαση του συνδικαλιστικού τους φορέα, της Πανελλήνιας Καπνεργατικής Ομοσπονδίας. Πολύ γρήγορα, η απεργία επεκτείνεται και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Την Πέμπτη 30 Απρίλη στην απεργία κατεβαίνουν τα Σωματεία καπνεργατών στην Καβάλα και στη Δράμα. Υπό την πίεση αυτών των γεγονότων, στις 30 Απρίλη, η Βουλή δίνει με ψήφισμά της απόλυτη ελευθερία δράσης στο Μεταξά. Την Πρωτομαγιά ακολουθεί στη Θεσσαλονίκη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση.




Τμήμα από τη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση της Θεσσαλονίκη.

Το Σάββατο 2 Μάη στην απεργία θα προστεθούν τα Σωματεία Αγρινίου, Κομοτηνής, Σάμου, Σιδηροκάστρου, Προσοτσάνης , Νιγρίτας , Ξάνθης, Λαγκαδά , Σιάτιστας , Καρδίτσας , Πειραιά κ.ά. Την Τρίτη 5 Μάη - 7η μέρα της απεργίας , κατεβαίνουν σε συμπαράσταση στη Θεσσαλονίκη οι κλωστοϋφαντουργοί , οι χαρτεργάτες , οι τσαγκαράδες και οι λαστιχάδες. Στις 6 Μάη το μεσημέρι μέλη ακροδεξιών οργανώσεων τους οποίους χρησιμοποιεί το κράτος πυροβολούν και τραυματίζουν τον καπνεργάτη Κώστα Σαμιώτη 20 χρονών.

Την επομένη, 7 Μάη, το Ενωτικό Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης καλεί την εργατική τάξη σε επιφυλακή για 24ωρη απεργία συμπαράστασης. Εν τω μεταξύ , η εργατική τάξη της Ελλάδας συμπαραστέκεται στους απεργούς. Οι πιο μαζικές ομοσπονδίες του Ηλεκτρισμού , Δέρματος , Οικοδόμων, Επισιτισμού , Ιματισμού , Κουρέων , Αρτεργατών , Φυματικών , το Ενωτικό Εργατικό Κέντρο Αθήνας, με τηλεγραφήματά τους προς τη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας τονίζουν ότι αν δε λυθούν τα δίκαια αιτήματα των Καπνεργατών , των τσαγκαράδων και υφαντουργών και σε περίπτωση που εφαρμοστούν τα τρομοκρατικά μέτρα που εξαγγέλθηκαν , η εργατιά όλης της χώρας θα κατέβει σε πανελλαδική απεργία.

Αυτή τη μέρα φτάνει στη Θεσσαλονίκη, επιστρέφοντας από το Βελιγράδι , ο πρωθυπουργός της χώρας και μετέπειτα δικτάτορας Ι. Μεταξάς, ο οποίος σε κοινή σύσκεψη που είχε με τον Γενικό Διευθυντή και τον Σωματάρχη του Γ΄ Σώματος Στρατού δίνει το «πράσινο φως» για την καταστολή της απεργίας.

Στις 8 Μάη , λίγο πριν το μεσημέρι , εφτά χιλιάδες απεργοί της Θεσσαλονίκης κατευθύνθηκαν προς τη γενική Διοίκηση Βορείου Ελλάδος , για να απαιτήσουν την άμεση επίλυση των αιτημάτων τους. Δυνάμεις έφιππης και πεζής χωροφυλακής προσπάθησαν να τους σταματήσουν, χωρίς όμως να το πετύχουν. Τότε άρχισαν να πυροβολούν κατά του άοπλου πλήθους , που ύστερα από το πρώτο σοκ ανασύνταξε τις δυνάμεις του κι άρχισε να στήνει οδοφράγματα. Την ίδια ώρα , άλλη διαδήλωση από τρεις χιλιάδες περίπου εργάτες, που κατευθυνόταν επίσης προς το διοικητήριο , δέχτηκε κι αυτή επίθεση από τους χωροφύλακες. Οι εργάτες κατάφεραν να σπάσουν τις ζώνες των χωροφυλάκων και να ενωθούν με τους συναδέλφους τους στα οδοφράγματα.




Στη φωτογραφία οι εργάτες της Θεσσαλονίκης που στήνουν οδοφράγματα.

Μέσα σε λίγη ώρα τα νέα είχαν φτάσει σε κάθε σημείο της πόλης κι ο κόσμος κατέβαινε από τις συνοικίες προς το κέντρο για να βοηθήσει τους αγωνιζόμενους εργάτες. Οι αρχές τρομοκρατήθηκαν. Ο Διοικητής της φρουράς Θεσσαλονίκης έδωσε διαταγή στο στρατό να χτυπήσει τους διαδηλωτές αλλά οι φαντάροι δεν υπάκουσαν. Τρεισήμισι ώρες κράτησαν οι οδομαχίες και τελικά οι διαδηλωτές υποχώρησαν. Πολλοί εργάτες είχαν τραυματιστεί αλλά η αγανάκτηση το λαού ήταν στο κατακόρυφο. Το βράδυ , πολλά σωματεία της Θεσσαλονίκης (αυτοκινητιστές , λιμενεργάτες , οικοδόμοι , τροχιοδρομικοί κ.ά.) κήρυξαν απεργία. Μαζί με τους εργάτες κατέβηκαν σε απεργία διαμαρτυρίας και οι επαγγελματίες, οι βιοτέχνες και οι φοιτητές.

Οι χωροφύλακες από νωρίς το πρωί άρχισαν τις επιθέσεις εναντίον εργατικών συγκεντρώσεων. Η πρώτη σοβαρή σύγκρουση έγινε μεταξύ χωροφυλακής και απεργών αυτοκινητιστών στην οδό Εγνατίας. Οι χωροφύλακες χτύπησαν στον ψαχνό και σε λίγο έπεσε ο πρώτος νεκρός απεργός : ήταν ο αυτοκινητιστής Τάσος Τούσης. Το πλακόστρωτο και οι γύρω δρόμοι βάφονται με αίμα. Παντού ακούγονται αγκομαχητά των πληγωμένων και οι κατάρες του πλήθους ενάντια στους φονιάδες.




Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής οι νεκροί ήταν περίπου 30. Κάποια από τα ονόματα που έγιναν γνωστά είναι τα :


Αναστασία Καρανικόλα , καπνεργάτρια , 23 χρόνων ,

Ιντο Σρέντορ , 22 χρόνων ,

Γιάννης Πανόπουλος , 23 χρόνων ,

Δημήτρης Αγλαμίδης , 25 χρόνων ,

Σαλβατόρ Ματαράσο , 20 χρόνων ,

Δημήτρης Λαϊλάνης ή Λαϊνάς , 17χρόνων ,

Σταύρος Διαμαντόπουλος , 23 χρόνων,

Μανόλης Ζαχαρίου , 26 χρόνων ,

Ευθύμιος Αδαμαντίου , 18 χρόνων ,

Ευάγγελος Χολής , 32 χρόνων , καπνεργάτης

Oι καμπάνες των εκκλησιών σε όλες τις συνοικίες κτυπάν συναγερμό , ο λαός ξεχύνεται στους δρόμους και κατηφορίζει προς το Κέντρο.



Οι μαζικές δολοφονίες διαδηλωτών αντί να κάμψουν τη λαϊκή αντίσταση , τη θεριεύουν προκαλώντας νέα κύματα οργής και αγανάκτησης. Όλη η πόλη έχει ξεσηκωθεί ενώ οι στρατιώτες παραβαίνουν τις διαταγές , αρνούνται να σηκώσουν όπλο κατά του λαού και συγκρούονται με τους χωροφύλακες.



Η φωτογραφία είναι από τη λαϊκή διαδήλωση διαμαρτυρίας στη Θεσσαλονίκη για την άγρια δολοφονία των εργατών

Το μεσημέρι ο διοικητής του Γ΄ Σώματος Στρατού διατάσσει τους χωροφύλακες να κλειστούν στα αστυνομικά τμήματα , δίνει εντολή σε αξιωματικούς του στρατού να αναλάβουν τη Διοίκηση των αστυνομικών τμημάτων, και βγάζει ανακοίνωση που απαγορεύει κάθε συγκέντρωση ακόμα και λίγων ατόμων σε κλειστό ή ανοιχτό χώρο , ενώ κλείνει και τα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης. Το γεγονός αυτό οξύνει ακόμη περισσότερο τα πνεύματα. Στις 5 μ.μ. πραγματοποιείται νέα λαϊκή συγκέντρωση στη διασταύρωση των οδών Εγνατίας και Βενιζέλου. Οι συγκεντρωμένοι εκδίδουν ψήφισμα που ζητά μεταξύ άλλων παραίτηση της κυβέρνησης Μεταξά και την αγανάκτηση και αποτροπιασμό του για τις μαζικές δολοφονίες εργατών.




Στη φωτογραφία η μητέρα του Τάσου Τούση , βρίσκει το γιό της δολοφονημένο μέσα στο δρόμο και τον θρηνεί. Είναι η φωτογραφία που ενέπνευσε το Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον «Επιτάφιο». Η κυβέρνηση Μεταξά κατάσχει τα αντίτυπα και τα καίει στις στήλες του Ολυμπίου Διός.

Το βράδυ της 9ης Μάη του 1936 ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς δίνει διαταγή ένα σύνταγμα στρατού από τη Λάρισα να μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη και μοίρα του στόλου να καταπλεύσει στο λιμάνι της πόλης προς αντιμετώπιση των εργατών που βρίσκονταν σε απεργία. Εκδίδει επίσης διάταγμα επιστράτευσης των τροχιοδρομικών και σιδηροδρομικών.
Τα γεγονότα αυτά ξεσηκώνουν το λαό σε όλη την Ελλάδα.

Μαζικό κύμα απεργιών εκδηλώνεται παντού. Μέσα σε αυτό το κλίμα και με κύριο σκοπό να σταματήσει τις εργατικές κινητοποιήσεις ο Μεταξάς προχωρά στην Δικτατορία της 4ης Αυγούστου και αναγκάζεται να υποχωρήσει σε κάποια από τα εργατικά αιτήματα. Εγκαινιάζει το ΙΚΑ που είχε ιδρυθεί από το 1934, αφού όμως προχωρά σε υποχρεωτικό δανεισμό όλων των αποθεματικών του στο κράτος και αποδέχεται τη θεσμοθέτηση της κοινωνικής ασφάλισης, βάζοντας όμως τις εισφορές σε εργοδοσία και εργαζόμενους , αντί για εργοδοσία και κράτος όπως ήτανε το λαϊκό αίτημα. Κάτω από την πίεση των μαζικών γενικών απεργιών η αστική τάξη υποχωρεί και εφαρμόζεται για πρώτη φορά το οκτάωρο στην Ελλάδα.

Ο τρόπος που οι εργάτες της Ελλάδας κέρδισαν το οκτάωρο, και οι κινήσεις καταστολής της κυβέρνησης των ΗΠΑ και της κυβέρνησης Μεταξά , μοιάζουν σε πολλά σημεία, με τη διαφορά ότι στην Ελλάδα οι δολοφονημένοι εργάτες και το αίμα που χύθηκε ήταν πολύ περισσότερο, και ότι χρειάστηκε να περάσουν 50 ολόκληρα χρόνια από τη νίκη των εργατών του Σικάγο για να γίνει η ίδια νίκη και στην Ελλάδα.

Η κομμουνιστική αριστερά για λόγους εύκολης προπαγάνδας , αποκάλεσε και αποκαλεί κάθε κυβέρνηση που έχει επιβάλλει ιδιαίτερα βίαιη καταστολή ενάντια στο εργατικό κίνημα ως φασιστική , συμπεριλαμβάνοντας μέσα όλες τις ακροδεξιές χούντες του πλανήτη. Η νεοταξική αριστερά μαζί με τα αστικά κόμματα από την άλλη πλευρά αποκαλούν ως φασιστικό κάθε καθεστώς διαφορετικό από αυτό της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, συμπεριλαμβανομένων και κομμουνιστικών καθεστώτων, ενώ τα τελευταία χρόνια έχουν γενικεύσει την έννοια αποκαλώντας ως φασιστική γενικά κάθε άποψη που είναι ενάντια στην ιμπεριαλιστική νέα τάξη πραγμάτων.

Η πραγματικότητα όμως δείχνει ότι το ιστορικό κοινωνικό κα πολιτικό περιεχόμενο της γέννησης και ανάπτυξης του φασισμού καμιά σχέση δεν είχε με την κυβέρνηση Μεταξά. Η κυβέρνηση Μεταξά δεν ήταν φασιστική , αλλά ήταν απλά μια Αγγλόδουλη αστική βασιλική και άκρως αντιλαϊκή και αντεργατική δικτατορία.

Κάποια από τα πολλά στοιχεία που το δείχνουν ξεκάθαρα αυτό είναι :

- Ο φασισμός σε κάθε χώρα που εμφανίστηκε , ξεκίνησε με κοινωνικά ρεύματα που συγκροτήθηκαν πατώντας στην εργατική τάξη, τους ανέργους αλλά και μικροέμπορους που έχαναν τη δουλειά τους από τον καπιταλισμό. Η κυβέρνηση Μεταξά ξεκίνησε με διορισμό από την αστική βουλή και το βασιλιά Γεώργιο Β’ και δεν είχε καμιά αφετηρία ή σχέση με τέτοια κοινωνικά στρώματα.

- Τα φασιστικά ρεύματα πριν πάρουν την εξουσία , συμμετείχαν στις εργατικές απεργίες και έβαζαν αιτήματα για γη σε άκληρους αγρότες και μέτρα για το χτύπημα της ανεργίας. Η άνοδός τους στην εξουσία πάτησε στην απόχτηση της αποδοχής τους από μεγάλη έως συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία και λαϊκή αποδοχή. Αντίθετα η κυβέρνηση Μεταξά δολοφονούσε διαρκώς και έστελνε σε φυλακές εξορίες και βασανιστήρια απεργούς εργάτες και ήταν μισητή σε όλη την εργατική τάξη και την μεγάλη πλειοψηφία του λαού την οποία χτυπούσε με βίαιη καταστολή για να εμποδίσει την διεκδίκηση από αυτούς των εργασιακών δικαιωμάτων τους και της μείωσης του τεράστιου βαθμού εκμετάλλευσής τους από την πλουτοκρατία.

- Τα φασιστικά ρεύματα εκτός από τις κοινωνικές αναφορές είχαν ως βάση τους τον εθνικισμό, αντίθετα η κυβέρνηση Μεταξά είχε την υποτέλεια στους Άγγλους. Στα ημερολόγια του γράφει ότι τα συμφέροντα της χώρας είναι στο πλευρό των θαλασσίων δυνάμεων (Αγγλία , Γαλλία) και σημειώνει ότι : ‘’όποιος Έλληνας είναι εθνικοσοσιαλιστής η Φασίστας είναι προδότης’’. Μάλιστα άσκησε διώξεις και έβγαλε εκτός νόμου φασιστικές και εθνικοσοσιαλιστικές οργανώσεις της Ελλάδας, ενώ στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο πήρε το μέρος της Αγγλίας ενάντια στους Ιταλούς.

- Τα φασιστικά ρεύματα είχαν έντονη αντίθεση στο Σιωνισμό. Αντίθετα ο Μεταξάς ήταν υπήρξε σεβάσμιος της τεκτονικής στοάς «Ησίοδος» ενώ ο Γεώργιος Β’ που τον ανέδειξε ήταν τέκτονας 33oυ βαθμού στη στοά Wallwood.

- Τα φασιστικά ρεύματα βασίζονταν στον πλήρη έλεγχο , σχεδιασμό και συντονισμό ιδιωτικής και δημόσιας παραγωγικής διαδικασίας από το κράτος. Αντίθετα επί κυβέρνησης Μεταξά η οικονομία συνέχισε να λειτουργεί με όρους πλήρους ελεύθερης αγοράς , ενώ το κράτος είχε αναλάβει απλά τον τομέα της καταστολής (φυσικής και ιδεολογικής).

Οι όποιες «χαιρετούρες» καρικατούρα του Ιταλικού φασισμού, δεν είναι βέβαια αυτό που μπορεί να ταυτίσει το καθεστώς Μεταξά με τα φασιστικά καθεστώτα , εφόσον η πολιτική που εφάρμοσε και όλα τα στοιχεία του ήταν τελείως διαφορετικά και ξένα με τα καθεστώτα αυτά. Ούτε βέβαια η ΕΟΝ, η οποία δεν ήταν παρά η σχεδόν υποχρεωτική ενσωμάτωση χιλιάδων μαθητών μέσω των σχολείων τους , σε στρατιωτικούς σχηματισμούς και διαδικασίες μέσα στις οποίες μάθαιναν μεταξύ άλλων την τυφλή πίστη στον αγγλόδουλο βασιλέα , στον διάδοχο , στον κυβερνήτη και στον Γενικό Επιθεωρητή. Η ΕΟΝ δεν είχε καμιά σχέση με τον τρόπο που οργανώθηκαν και λειτούργησαν οι φασιστικές νεολαίες στο εξωτερικό ούτε με το ιδεολογικό τους περιεχόμενο.

Για περισσότερα σχετικά με το θέμα της ουσιώδης διαφοράς της αγγλόδουλης βασιλοχουντικής αστικής αντιλαϊκής δικτατορίας του Μεταξά με το ιστορικό , κοινωνικό πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο του φασισμού, μπορείτε να διαβάσετε στους παρακάτω συνδέσμους :


http://faiokokkinometwpo.blogspot.com/2007/10/blog-post_28.html

http://faiokokkinometwpo.blogspot.com/2007/09/4.html


Η διάλυση και χειραγώγηση του εργατικού κινήματος και η κατάργηση του οκταώρου, της ασφάλισης και των εργασιακών δικαιωμάτων.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 80 , μέχρι και σήμερα, η συνεχής επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και η διαμόρφωση της «νέας τάξης πραγμάτων» οδήγησαν σε σχεδόν πλήρη πλέον κατάργηση όλων των εργατικών κεκτημένων. Σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία της νεολαίας δουλεύει ανασφάλιστη , με ελάχιστους να έχουν ελπίδες να συμπληρώσουν έστω και στα 70 τους χρόνια τα απαραίτητα ένσημα για μια σύνταξη πείνας. Ενώ η παραγωγικότητα της εργασίας ενός ατόμου έχει αυξηθεί κατά εκατοντάδες φορές από ότι ήταν το 1886 λόγω της ανάπτυξης της τεχνολογίας , το οκτάωρο διαλύθηκε , όπως και κάθε έννοια του ωραρίου και έχει αρχίσει να προωθείται η ιδέα της εργασίας ακόμα και τις Κυριακές.

Σε ετήσια βάση το μέσο κέρδος των επιχειρήσεων πολλαπλασιάζεται συνεχώς , και αντί να υπάρχει αντίστοιχη αύξηση στους μισθούς, αντίθετα η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων μειώνεται συνεχώς , με τεράστια ποσοστά εργαζομένων να ζουν πλέον στις ανεπτυγμένες χώρες κάτω από το όριο της φτώχειας. Εκτός από τη μείωση της αγοραστικής αξίας των μισθών , το κόστος ζωής επίσης ανεβαίνει συνέχεια, με τη συνεχή εμπορευματοποίηση στους τομείς της υγείας , της παιδείας , των μεταφορών και την συνεχή κατάργηση κοινωνικών πολιτικών.

Για να οδηγηθούμε σε αυτή την κατάσταση , με μοναδικό σκοπό να έχει η πλουτοκρατία μυθικά υπερκέρδη σε βάρος των εργαζομένων , απαραίτητη ήταν η ενσωμάτωση και διάλυση του εργατικού κινήματος. Αυτή τη δουλειά ανέλαβε να εκτελέσει η νεοταξική αριστερά. Οι συνδικαλιστές εργατοπατέρες , που οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν δουλέψει ούτε μια εργάσιμη μέρα όλα τα τελευταία χρόνια και που απολαμβάνουν πλήρεις και τεράστιους μισθούς είτε από μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες είτε από αστικά κόμματα όπου είναι στελέχη, είτε από το Ελληνικό δημόσιο, πήγαιναν και υπέγραφαν κάθε χρόνο συλλογικές συμβάσεις πολύ κάτω του πραγματικού πληθωρισμού , ενώ συναίνεσαν σε όλες τις αντιλαϊκές πολιτικές.

Παράδειγμα η πρόσφατη συλλογική σύμβαση εργασίας που υπέγραψε η ΓΣΕΕ για τα επόμενα χρόνια , που εμφανίζεται να είναι ελάχιστα πάνω ενός εικονικού πληθωρισμού της τάξης του 4.4% , ενώ τιμές βασικών ειδών διατροφής έχουν αυξηθεί μέχρι και 50% τον τελευταίο χρόνο. Στο ίδιο μήκος κύματος ήτανε και όλες οι προηγούμενες συλλογικές συμβάσεις. Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας , ξεκίνησαν και θεσμοθετήθηκαν κάποτε ως εργατικό αίτημα , μέσα από αγώνες , με το σκεπτικό να μπορούν οι εργάτες να αναγκάζουν τους καπιταλιστές να δεσμεύονται σε συγκεκριμένες αυξήσεις μισθών , διασφαλίζοντας έτσι τα εργασιακά δικαιώματα. Αυτό που συμβαίνει σήμερα , είναι ακριβώς το αντίθετο.




Οι καπιταλιστές
, χρησιμοποιούν τις συλλογικές συμβάσεις , για να αναγκάζουν τους εργάτες να υπογράφουν συγκεκριμένες μειώσεις μισθών για τα επόμενα χρόνια και έτσι να είναι σίγουροι ότι δε θα έχουν κανένα πλέον δικαίωμα να βγουν να διεκδικήσουν κάτι παραπάνω, εφόσον έχουν υπογράψει τη μείωση. Εκ μέρους «των εργατών», τις συλλογικές συμβάσεις υπογράφουν οι επαγγελματίες «συνδικαλιστές» , άνθρωποι που πληρώνονται από το αστικό σύστημα για να προωθούν τις θέσεις της εργοδοσίας εμφανίζοντάς τες ως θέσεις εργαζομένων. Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα με το ρόλο της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και διάφορων καπελωμένων συνδικάτων όσον αφορά την καταψήφιση και παρεμπόδιση απεργιών, τον απεργοσπαστικό ρόλο, την συνεχή παραχώρηση εργατικών δικαιωμάτων στο μεγάλο κεφάλαιο.

Για παράδειγμα στο θέμα του ασφαλιστικού , στηρίζουν τον αντιασφαλιστικό νόμο Ρέππα του ΠΑΣΟΚ , ενώ συναίνεσαν να στο να «ανοίξει το ζήτημα» ξανά από την κυβέρνηση με δεδομένη την κατάληξη που θα είχε. Όπου είναι δυνατό , η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ προσπαθούν να νομιμοποιήσουν τα αντιλαϊκά μέτρα με τη μέθοδο των «κοινωνικών διαλόγων», όπου οι εργατοπατέρες κάθονται γύρω από ένα τραπέζι με την κυβέρνηση και τους βιομήχανους και απλά συναινούν σε όλες τις προτάσεις τους.

Την παρεμπόδιση κάθε δράσης και κινητοποίησης του εργατικού κινήματος και την μετατροπή του σε ακροατήριο στους εργατοπατέρες, ανέλαβε να διεκπεραιώσει και πέτυχε σε μεγάλο βαθμό η Νεοταξική αριστερά. Εμπόδισαν με όποιο τρόπο μπορούσαν κάθε είδους εργατική κινητοποίηση και μορφή αγώνα, με την αιτιολογία ότι διαφωνούσαν μαζί τους οι εργατοπατέρες κυρίως των ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ (μεγαλοστελέχη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ). Εφόσον υπήρχαν κάποιοι που διαφωνούσαν, η κινητοποίηση έπρεπε λέει να μη γίνει , διότι «διασπούσε την ενότητα των εργαζομένων». Στην πραγματικότητα διασπούσε αυτό που θα διασπούσε θα ήταν την ενότητα των εργαζομένων με τα ελάχιστα άτομα που έχουν ως επάγγελμα την καταστολή , την χειραγώγηση , το σαμποτάζ ενάντια στο εργατικό κίνημα και την νομιμοποίηση όλων των αντιλαϊκών πολιτικών.

Παράλληλα η νεοταξική αριστερά απέρριψε μαζί με τους φίλους της των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ κάθε εργατική διεκδίκηση με οποιοδήποτε αντίκρισμα, στο όνομα του «να μην θιγεί η ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας» εννοώντας στην ουσία να μη θιγούν τα κέρδη ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών από τη μείωση του βαθμού εκμετάλλευσης της Ελληνικής εργατικής τάξης.

Μέσα από αυτές τις καταστάσεις, τα συνδικάτα απαξιώθηκαν πλήρως και μειώθηκε εντυπωσιακά ο αριθμός των συνδικαλιζόμενων εργαζομένων. Εκτός από την αιτία της απαξίωσης, άλλες αιτίες για το φαινόμενο αυτό είναι η θεσμοθέτηση της μερικής απασχόλησης, της αδήλωτης και ανασφάλιστης εργασίας και της εργασίας εκατοντάδων χιλιάδων παράνομων μεταναστών, που προφανώς δε συνδικαλίζονται.

Πέρα από τις ξεπουλημένες αντιεργατικές ηγεσίες των συνδικάτων , βασικό χαρτί στα χέρια των καπιταλιστών για τη μείωση των μισθών και την ανασφάλιστη εργασία ήταν η χρήση των παράνομων μεταναστών. Δέχονταν να εργάζονται για ελάχιστα χρήματα και φυσικά ανασφάλιστοι καθότι παράνομοι, ρίχνοντας έτσι τον μισθό σε κάθε επάγγελμα που έκαναν κατά πολύ και βοηθώντας να γεννηθεί η λεγόμενη «γενιά των 700 Ευρώ».

Οι μετανάστες επίσης χρησιμοποιήθηκαν από το κεφάλαιο για την παρεμπόδιση γενικών απεργιών σε πολλούς κλάδους. Το όπλο της γενικής απεργίας σε κάποιο κλάδο ήταν να σταματήσει την παραγωγή και να αναγκάσει τους εργοδότες να υποχωρήσουν σε κάποια αιτήματα των εργαζομένων. Σήμερα σε προσπάθειες γενικής απεργίας, οι καπιταλιστές επιστρατεύουν μετανάστες που είναι πρόθυμοι να συνεχίσουν την παραγωγική διαδικασία ως εφεδρείες.

Και ενώ κάθε εργασιακό δικαίωμα πλέον τείνει να διαλυθεί, η νεοταξική αριστερά αντί να πιέσει πάνω σε αυτά τα ζητήματα , βάζει ως κεντρικό πρόβλημα την αντιμετώπιση του «ρατσισμού» εννοώντας ως ρατσισμό κάθε άποψη που αντιτίθεται στη χρήση των μεταναστών από το κεφάλαιο για τη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και τη διάλυση των κοινωνικών ιστών και άρα των κοινωνικών αντιστάσεων. Παράλληλα βάζει ως βασικό αίτημα τα «σύνορα ανοιχτά» «για όλους τους εργάτες». Η πραγματικότητα λέει ότι δε θα χρειάζονταν «σύνορα ανοιχτά» αλλά θα αρκούσε μια απλή αύξηση του αριθμού των μεταναστών στην Ελλάδα κατά 50% για να κατεβάσει τους μισθούς από τα 700 στα 500 Ευρώ και να έχουμε πλέον εργάτες που δουλεύουν σε πλήρη απασχόληση (Έλληνες και μετανάστες) να πεθαίνουν από υποσιτισμό , μετατρέποντας τη χώρα σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης εργασίας μέχρι θανάτου και σε μαζικά φαινόμενα εγκληματικότητας με μοναδικό σκοπό την απόκτηση τροφής και την επιβίωση.

Στον αντίποδα της νεοταξικής αριστεράς βρίσκεται το δίδυμο αδερφάκι της , η νεοταξική ακροδεξιά. Ευτυχώς, για τους εργαζόμενους , απουσιάζει σχεδόν πλήρως από τα συνδικάτα και το συνδικαλιστικό κίνημα και έτσι δε συμβάλλει στο σαμποτάζ εκ των έσω, κάτι που θα έκανε την κατάσταση ακόμα χειρότερη από ότι είναι τώρα. Αυτό που κάνει όμως είναι ότι προσπαθεί με κάθε τρόπο να συμβάλλει στο σαμποτάζ και την καταστολή του εργατικού κινήματος από έξω.

Με την παρουσία του σε συλλόγους εμπόρων, το ΛΑΟΣ ζήτησε την απαγόρευση των εργατικών διαδηλώσεων σε ώρες που είναι ανοιχτά τα μαγαζιά , με τον ισχυρισμό ότι δήθεν μειώνεται η πελατεία τους λόγω των κινητοποιήσεων. Οι ίδιοι μπορεί να ισχυρίζονται ότι δεν ανήκουν στην ακροδεξιά , όμως στο πρόγραμμά τους παρατηρούμε το χτύπημα του εργατικού κινήματος , κάτι που είναι χαρακτηριστικό κάθε ακροδεξιού πολιτικού φορέα στην ιστορία. Μιλάνε ουσιαστικά για διάλυση του εργατικού συνδικαλισμού και αντικατάστασή του με τη «σωματειακή βουλή» όπου «θα εκπροσωπούνται όλες οι παραγωγικές και κοινωνικές τάξεις» (π.χ. μεγαλοβιομήχανοι , τραπεζίτες , μεγαλέμποροι αντιπρόσωποι ή μέτοχοι πολυεθνικών που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας, εργαζόμενοι κλπ).


Η λειτουργία αυτού του οργάνου θα γίνεται όπως γράφει το πρόγραμμα του ΛΑ.Ο.Σ. «με τρόπο που θα εμποδίζει την εκδήλωση των προβλημάτων του συνδικαλιστικού κινήματος» (μήπως στα προβλήματα συγκαταλέγει και τις εργατικές απεργίες και κινητοποιήσεις;) και θα είναι σε πλήρη συνεργασία με το καπιταλιστικό αστικό κράτος αφού «οι αποφάσεις της θα υποβάλλονται στην κυβέρνηση προκειμένου να γίνουν νόμοι του Κράτους» όπως γράφει ξανά το πρόγραμμα του ΛΑΟΣ.

Εργατική Πρωτομαγιά 2008. Συμμετέχουμε στην Απεργία.

Γνωρίζουμε καλά ότι εργατική πολιτική είναι αυτή που στέκεται στο πλευρό των εργαζομένων , από τα ναυπηγεία της Ελευσίνας και του Σκαραμαγκά μέχρι τους εργάτες της Καισαριανής , τις φτωχογειτονιές της Αθήνας , τις βιομηχανικές ζώνες όλης της Ελλάδας , το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και όπου χτυπά η καρδιά της εργατικής τάξης. Γνωρίζουμε λοιπόν ότι αυτοί που είχαν τη δυνατότητα και τον κόσμο αλλά ποτέ όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουν επισκεφτεί κανένα εργατικό χώρο , και σήμερα βγάζουν διακηρύξεις υποστήριξης δήθεν της εργατικής τάξης , απλά μας κοροϊδεύουν.



Εμείς θέλουμε να συνεισφέρουμε την ανάπτυξη του ταξικού εργατικού κινήματος, στους δρόμους τους εργατικούς αγώνες και στους χώρους δουλειάς, μακριά από τους ξεπουλημένους ψευτοσυνδικαλιστές και τις λογικές της γραφειοκρατίας. Παράλληλα κάνουμε προσπάθειες να συμβάλλουμε στο βαθμό που μας επιτρέπουν βέβαια τα πλαίσια αυτού του συστήματος , στις προσπάθειες ανέργων συντρόφων μας να βρουν εργασία , μέσα από ένα αυτόνομο δίκτυο υποστήριξης και πληροφόρησης.

Οι Αυτόνομες Ομάδες του Μαύρου Κρίνου , συμμετέχουν και στηρίζουν την απεργία της Εργατικής Πρωτομαγιάς όπως και όλους τους εργατικούς ταξικούς αγώνες.




Για την Πρωτομαγιά του 2008 στηρίζουμε τα αιτήματα του ταξικού εργατικού κινήματος και διεκδικούμε :

- Πλήρη και σταθερή εργασία για όλους, με μείωση των ωρών εργασίας και αύξηση των αποδοχών στα 1400 Ευρώ κατώτατο μισθό , όσο δηλαδή είναι οι βασικές ανάγκες ενός ατόμου στη σύγχρονη κοινωνία.

- Σύνταξη στο 80% του βασικού μισθού ανεξαρτήτως ηλικίας στα 30 χρόνια εργασίας, ή στα 55 για τις γυναίκες και 60 για τους άνδρες , 55 επίσης για τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα.

- Δημόσια υποχρεωτική ασφάλιση για όλους και άμεση επιστροφή των κλεμμένων χρημάτων στα ασφαλιστικά ταμεία. Κανένας εργαζόμενος ανασφάλιστος.

- Πλήρη απαγόρευση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στους τομείς της παιδείας της υγείας και της πρόνοιας και δημόσιες δωρεάν υπηρεσίες για όλους σε αυτούς τους τομείς.

- Σταμάτημα της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων στους εθνικής και κοινωνικής σημασίας τομείς των Τηλεπικοινωνιών, της Ενέργειας και των Μεταφορών.

- Επίδομα ανεργίας στα 80% του βασικού μισθού και προσμέτρηση του χρόνου ανεργίας στα συντάξιμα χρόνια. Η εργασία είναι αυτονόητη ανάγκη στον άνθρωπο για να ζήσει , και άρα ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα που το ίδιο τον εμποδίζει να εργαστεί ( αφού του στερεί την πρόσβαση στα μέσα παραγωγής που τα κατέχει μια μικρή μειοψηφία ) οφείλει τουλάχιστον να του παρέχει τα βασικά για να επιβιώσει.

Παράλληλα στηρίζουμε κάθε άλλο δίκαιο εργατικό αίτημα. Δεν περιμένουμε την επανάσταση για να διεκδικήσουμε την ικανοποίηση βασικών εργατικών και λαϊκών αναγκών , παράλληλα όμως δεν έχουμε καμιά αυταπάτη ότι το σύστημα είναι δυνατόν να μας παραχωρήσει τίποτα από τα παραπάνω χωρίς μακροχρόνιους πραγματικούς εργατικούς ταξικούς αγώνες , αγώνες που για να αναπτυχθούν χρειάζεται να αλλάξουν ριζικά πολλά πράγματα στο εργατικό κίνημα στην Ελλάδα.

Πρέπει η διεκδίκηση και πάλη των εργατικών αιτημάτων να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων και όχι να ανατίθεται σε εκπροσώπους και γραφειοκρατίες ή στον εργοδοτικό συνδικαλισμό. Πρέπει οι εργαζόμενοι να διεκδικούν αυτά που πραγματικά τους αναλογούν σε ότι παράγουν έξω από τις λογικές του δήθεν «ρεαλισμού» της «κατάστασης της οικονομίας» που δεν είναι τίποτε άλλο από τον «ρεαλισμό» του να μη θιγούν τα τεράστια υπερκέρδη των πολυεθνικών.


Και πρέπει οι εργαζόμενοι να καταλάβουν ότι οι όποιες εργατικές κατακτήσεις επιτευχθούν, δεν πρόκειται ποτέ να κατοχυρωθούν ουσιαστικά αν δεν ανατραπεί το σύστημα της καπιταλιστικής νεοταξικής βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης της εργασίας των πολλών από τους λίγους.



Δημιουργοί Νέας Αντίληψης DNA.


Κυκλοφόρησε πρόσφατα στην Κύπρο ο πρώτος δίσκος του Ελληνοκυπριακού χιπ - χοπ συγκροτήματος , των «Δημιουργών Νέας Αντίληψης».

Ο ψηφιακός δίσκος περιέχει 5 δυνατά μουσικά κομμάτια των DNA που με την δική τους αντίληψη των πραγμάτων αφήνουν στα αυτιά και στο μυαλό σας το στίγμα τους. Όλα τους τραγούδια κρίνουν και επικρίνουν έμμεσα , πλην όμως έντονα , και στην περίπτωση του κομματιού «Κυπριακή Πραγματικότητα» καυστικότατα , την ηθικά ξεπεσμένη και από πλευράς θεσμών και αξιών παρηκμασμένη ελληνοκυπριακή κοινωνία.



Οι αναφορές τους σε «κλώνους» αντικατοπτρίζει πλήρως τον πιθηκισμό της κυπριακής κοινωνίας σε κάθε τι το ξενόφερτο και το «μοδάτο» που μας πλασάρεται. Επίσης αναδεικνύεται η υποκρισία που διακρίνει μεγάλη μερίδα νέων στην προσπάθειά τους για αυτοπροβολή και παρουσιάζει την φρενήρη πορεία τους για κοινωνική ανέλιξη πάση θυσία.

Χαρακτηριστικότερο δείγμα της κριτικής ικανότητας των DNA είναι το κομμάτι που προαναφέραμε («Κυπριακή Πραγματικότητα») όπου με φόντο τον οικείο σκοπό του «Ζεϊμπέκικου της Ευδοκίας» ξεσκεπάζονται και αναδεικνύονται οι προαναφερθείσες ψυχοφθόρες τάσεις και συνήθειες της ελληνοκυπριακής κοινωνίας. Ο τίτλος συνεπώς του τραγουδιού τα λέει όλα.



Σκεπτόμενοι και ανησυχούντες καθώς είναι οι DNA δεν θα μπορούσαν να μην αναφερθούν και στην αιμάσσουσα πληγή της ιδιαίτερης τους πατρίδας. Το Κυπριακό πρόβλημα λοιπόν αποτελεί το θέμα για το «Βορράς και Νότος». Το διδακτικό πραγματικά αυτό τραγούδι είναι έντονα παραστατικό και η ατμόσφαιρά του σε περιβάλλει ακαριαία τοποθετώντας σε ως θεατή και ακροατή σε μια συζήτηση μεταξύ δύο νέων και μιας μητέρας πρόσφυγα ένα βροχερό βράδυ στη Λευκωσία με την μητέρα να προσπαθεί να παρουσιάσει στους νέους την κατάσταση των ανθρώπων πριν την τουρκική εισβολή με τους δύο νέους της γενιάς μας να προσπαθούν μεν αλλά να μην μπορούν να αντιληφθούν τα συναισθήματα , τα βιώματα και τις αναμνήσεις της εκτοπισθείσας μάνας.



Προτροπή για κινητοποίηση , αφύπνιση και αντίσταση αποτελεί επίσης το κομμάτι «Πορεία», καλώντας μας να εξέλθουμε επιτέλους από την κατευθυνόμενη «πραγματικότητα» και να ζήσουμε και να δραστηριοποιηθούμε ελεύθερα.

Χωρίς να είμαι μουσικός κριτής με την ιδιότητα και μόνο του απλού ακροατή αξιολογώ ότι η πρώτη δουλειά των DNA είναι αξιέπαινη , τόσο για τα κυπριακά δεδομένα , κυρίως με την μειωμένη περί χιπ-χοπ αντίληψη. Είμαι σίγουρος ότι στο μέλλον θα δούμε και θα απολαύσουμε και άλλη από την εξαιρετική δουλειά τους. Το έχουν άλλωστε στο ...DNA τους !!

Η πρώτη δισκογραφική δουλειά των DNA.

Ένα EP που περιλαμβάνει 5 τραγούδια :

("Της τύχης έρμαιο", "Μιχαλάκης", "Πορεία" , "Βορράς και Νότος" , "Κυπριακή Πραγματικότητα")

Κυκλοφορεί από την ΑΚ SOUNDplan



• Hip-Hop.com.cy : Δελτίο Τύπου των DNA Διαβάστε όλα τα νέα για το συγκρότημα όπως επίσης και πληροφορίες για το που μπορείτε να προμηθευτείτε τα CD.

• Hip-Hop.gr : Ακούστε τραγούδια των DNA - Εδώ θα βρείτε σε μορφή mp3 τα τραγούδια «Κυπριακή Πραγματικότητα» και «Της τύχης έρμαιο»