Το πραγματικό του όνομα ήταν Knut Petersen, το Hamsun ήταν
λογοτεχνικό ψευδώνυμο, και γεννήθηκε ως μέλος μια φτωχής αγροτικής οικογένειας
στις 4 Αυγούστου του 1859. Σε ηλικία 9 ετών ο Hamsun θα σταλεί από τους γονείς
του στο αγρόκτημα του θειου του, όπου περνά δύσκολα και σκληρά παιδικά χρόνια,
αλλά εκεί θα έχει την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με τον κόσμο του βιβλίου,
καθώς ο θείος του διευθύνει την τοπική βιβλιοθήκη. Το 1873 εγκαταλείπει το
αγρόκτημα και περιπλανιέται ασκώντας διάφορα επαγγέλματα, ενώ το 1877 σε ηλικία
18 ετών δημοσιεύει το πρώτο του διήγημα με τον τίτλο «Ο αινιγματικός», το οποίο
ήταν μια ερωτική ιστορία του βορρά. Μέχρι το 1882 εκδίδει διάφορα ακόμη
διηγήματα και ποιήματα. Το έτος αυτό αποφασίζει να μεταναστεύσει στην Αμερική,
όπου εργάζεται σε εμπορικό κατάστημα, ενώ παράλληλα δημοσιεύει άρθρα σε
εφημερίδες και δίνει διαλέξεις. Από τα πρώτα του κείμενα είναι φανερό πως ο
Hamsun είναι ο πρώτος που παρουσιάζει το διήγημα που στηρίζεται στην ψυχολογική
καταγραφή των χαρακτήρων. Αρχίζει να νιώθει αποξενωμένος στην Αμερική, ενώ
ταυτόχρονα αρρωσταίνει από φυματίωση.
Επιστρέφει στη Νορβηγία, όπου παραμένει
άνεργος και διαβιεί υπό άθλιες συνθήκες, έτσι αναγκάζεται να φύγει ξανά για την
Αμερική όπου εργάζεται σε έργα οδοποιίας στο Σικάγο. Το 1888 όμως επιστρέφει
ξανά στην πατρίδα του, και εκεί θα γνωρίσει την πρώτη αναγνώριση του έργου του.
Τη χρονιά εκείνη αρχίζει να γράφει στην Κοπεγχάγη το μεγαλειώδες έργο του «Η
πείνα», του οποίου θα καταφέρει να δημοσιεύσει ένα μικρό απόσπασμα σε ένα
περιοδικό. Το γεγονός αυτό θα του δώσει τη δυνατότητα να γίνει αποδεκτός από
τους λογοτεχνικούς κύκλους, και δίδει διαλέξεις σε πανεπιστήμια. Ο Hamsun πλέον
αρχίζει να καταξιώνεται, και το όνομα του γίνεται γνωστό στο λογοτεχνικό κοινό.
Το επόμενο έτος συγγράφει ένα βιβλίο με τίτλο «Περί του πνευματικού βίου της
σύγχρονης Αμερικής». Αυτό είναι το πρώτο έργο του Hamsun που δηλώνει ξεκάθαρα
τις αντιλήψεις του για την κοινωνία και τον άνθρωπο. Μέσα από το έργο αυτό
ασκεί μια αδυσώπητη κριτική στο χυδαίο καπιταλιστικό και υλιστικό σύστημα των
ΗΠΑ. Παράλληλα εκφράζει την αντίρρηση του προς τη δημοκρατία και τον
οχλοκρατικό πολιτικό της χαρακτήρα.
Ερμηνεύει τον Αμερικανικό Εμφύλιο ως πόλεμο
των καπιταλιστών του Βορρά εναντίον της αριστοκρατίας του Νότου και γράφει
«αντί να δημιουργήσει μια πνευματική ελίτ, η Αμερική εγκαθίδρυσε ένα εκτροφείο
μιγάδων»....
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμοεδώ ...
«Οι καθώς πρέπει
αξιοπρεπείς, μικροαστοί κάθε εποχής, ήταν πάντα, η κοινωνική, αναλώσιμη σαβούρα. Η κουλτούρα
και η ιστορία εξελίσσονται μόνον από τους τρελούς»
«Μισώ αυτό το βιβλίο. Το μισώ με όλη μου την καρδιά. Μου
έδωσε τη δόξα, εκείνο το φτωχό πράγμα που ονομάζεται φήμη, αλλά είναι επίσης η
πηγή όλων των δυστυχίων μου. Γι' αυτό το βιβλίο, έχω γνωρίσει πολλούς μήνες στη
φυλακή, (...) αστυνομικές διώξεις από ασήμαντες ως σκληρές. Γι 'αυτό το βιβλίο,
έχω βιώσει την προδοσία των φίλων, των εχθρών, την κακή πίστη, τον εγωισμό και
την κακία των ανθρώπων. Από αυτό το βιβλίο έχει προκύψει ο ηλίθιος μύθος που με
έκανε να γίνω κυνικός και σκληρός, ένα είδος Μακιαβέλι μεταμφιεσμένος σαν τον
Καρδινάλιο de Retz, που αυτοί θα ήθελαν να δουν σε μένα». Αν και γραμμένο από
τον Κούρτσιο Μαλαπάρτε στην εισαγωγή του περίφημου δοκίμιου του «Η Τεχνική του
Πραξικοπήματος», ο Giorgio Freda, ο συγγραφέας του «Η Διάλυση του Συστήματος»,
θα μπορούσε να έχει κάνει αυτές οι γραμμές δικές του. Επειδή, γράφοντας αυτό το
μικρό βιβλιαράκι περίπου εξήντα πολύ πυκνών σελίδων, το οποιο υπονόμευσε τη
βάση του αστικού συστήματος, ο νεαρός εκδότης έχει υποστεί χρόνια δικαστικών
και μιντιακών διώξεων.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑR
Στις 26 Οκτωβρίου 1963, ο γερουσιαστής Umberto Terracini, ένα ισχυρό
μέλος της εβραϊκής κοινότητας και του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ανέφερε
δημοσίως προς τους Υπουργούς Εσωτερικών και Δικαιοσύνης τη διάδοση στην Πάντοβα
«ενός άθλιου φυλλάδιου που φέρει τον τίτλο Gruppo di Ar (Ομάδα AR ), η οποία, υιοθετώντας τις πιο
χυδαίες ρατσιστικές θεωρίες του Ιταλικού Εθνικοσοσιαλισμού, απεικονίζει ανοιχτά
τους συγγραφείς ως τους εκδότες που υποστηρίζουν αντιδημοκρατική ιδεολογία»,
και ζητά «εάν και ποια μέτρα έχουν προταθεί και έχουν ληφθεί για να καυτηριάσουν
την πληγή και να σταματήσουν τη μόλυνση πριν πάρει ευρύτερη διάδοση και μπει
στη σφαίρα της δράσης».
Αρχικά δημόσια
στιγματισμένη, η ομάδα βρήκε ένα νεαρό Πλατωνιστή και Εβολιανό δικηγόρο που
ονομάζεται Giorgio Freda. Ο όρος που είχε επιλεγεί από την ομάδα για το όνομά
της, Ar, ήταν άκρως συμβολικός, καθώς σε πολλές ινδοευρωπαϊκές γλώσσες είναι η
σημασιολογική ρίζα που υπονοεί την ιδέα της ευγένιας και της αριστοκρατίας. Το 1964, ο Freda είχε να αντιμετωπίσει δίκη για ένα
φυλλάδιο που κατήγγειλε την Σιωνιστική πολιτική στην Παλαιστίνη. Αυτή ήταν μόνο
η πρώτη από τις πολλές. Την ίδια χρονιά, οι Εκδόσεις Αr, που είχε μόλις ιδρύσει, δημοσίευσαν
το πρώτο βιβλίο τους, «Ένα Δοκίμιο για την Ανισότητα των Φυλών» από τον Arthur
de Gobineau. Ακολούθησαν τα έργα του
Julius Evola και του Corneliu Codreanu. Κάθε τίτλος είχε κυκλοφορία 2000
αντίτυπων.
Υπήρχαν δύο σταθερές στην μαχητική δέσμευση του Freda:
η καταπολέμηση του Διεθνούς Σιωνισμού, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ, η οποία
πίστευε ότι ήταν μόνο η κορυφή του αγώνα και ενάντια στο αστικό φιλελεύθερο σύστημα,
που εκφράζεται από τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό στην Ευρώπη από το 1945.
Σχετικά με το Αντισιωνισμό, ο Freda ήταν ο πρώτος εκδότης στην Ιταλία, που
υποστήριξε τους Παλαιστίνιους μαχητές, ακόμη και η Δεξιά, που ενσαρκωνόταν από
το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα MSI
(Movimento Sociale Italiano), εγκωμίασε το Ισραήλ ως «προπύργιο της Δύσης
εναντίον των σκλαβωμένων από τη Μόσχα Αράβων". Ήταν αυτός που οργάνωσε στην Πάντοβα τον
Μάρτιο 1969 - από κοινού με την ομάδα Μαοϊκών, Potere Operairo (Εργατική Εξουσία)
- την πρώτη σημαντική συνάντηση στην Ιταλία για την υποστήριξη της Παλαιστινιακής
αντίστασης με την παρουσία των εκπροσώπων της Fatah του Γιασέρ Αραφάτ. Το Σιωνιστικό
λόμπι δεν τον συγχώρησε ποτέ. Επιπλέον, δεν ήταν ικανοποιημένος με την απλή
λεκτική υποστήριξη, όπως και τόσοι πολλοί διακεκριμένοι διανοούμενοι, και αυτός
θα παρείχε κρυφά χρονόμετρα σε έναν υποτιθέμενο εκπρόσωπο της Fatah.
Η ΔΙΑΛΥΣΗ
ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Αλλά ο Giorgio Freda είναι πάνω από όλα ένας άνθρωπος
του κειμένου. Και τι κειμένου! «Η Διάλυση
του Συστήματος» γράφτηκε το 1969 καθώς οι διαμαρτυρίες των φοιτητών ήταν σε
πλήρη ισχύ. Η Ιταλία, στη συνέχεια
υποβλήθηκε, όχι σε μια ξαφνική έκρηξη και σε συνέπειες τόσο γρήγορες όσο στη
Γαλλία, αλλά σε ένα «υφέρποντα Μάη". Πεπεισμένος για την επείγουσα ανάγκη της
ριζικής ανατροπής του αστικού κόσμου, ο Freda πίστευε ότι τα πάντα πρέπει να
προωθηθούν και, όταν τόσοι πολλοί νέοι άνθρωποι επιδίωκαν να δώσουν ένα
πραγματικά επαναστατικό περιεχόμενο στην εξέγερση των φοιτητών, ότι αυτό θα
πρέπει να ανακτηθεί από τους υποστηρικτές του ορθόδοξου μαρξισμού ή σοσιαλδημοκρατικού
ρεφορμισμού. Ήταν για αυτούς τους νέους ανθρώπους που είχαν ως στόχο «η Διάλυση του Συστήματος», και παρ’ όλο
που δεν ήταν το προσωπικό πρόγραμμα του Freda, συνέθεσε τα κοινά αιτήματα του
συνόλου του Εθνικοεπαναστατικού χώρου, από την Giovane Europe (Νεανική Ευρώπη) έως
τη Lotta di Popolo (Λαϊκή Πάλη).
Ο τόνος του κειμένου είναι αναμφισβήτητα επιθετικός. Μαθητής
του Evola, ο Freda είναι η πρώτος που όχι μόνο σχολιάζει σοφά τα γραπτά του
δασκάλου του, αλλά κινείται από τη θεωρία στην πράξη, τόσο πολύ έτσι ώστε να
μπορεί κανείς να δει στην «Η Διάλυση του Συστήματος»
την πολιτική πρακτική της θεωρίας που περιγράφονται στο "Ιππεύοντας
την Τίγρη", το τελευταίο από τα γραπτά του Evola. Με αυτό
το βιβλίο, ο Βαρόνος έδωσε το πνευματικό πλαίσιο επιβεβαιώνοντας την πεποίθηση του
Freda ότι δεν μπορεί να υπάρξει κανένας συμβιβασμός με το σύστημα αστών.
"Υπάρχει μια λύση, γράφει ο Evola, που πρέπει σταθερά να αποκλειστεί: που
είναι να οικοδομήσουμε ότι διασωθεί από
τον αστικό κόσμο, και να το υπερασπιστούμε ως βάση για να πολεμήσουμε εναντίον
των ρευμάτων της διάλυσης και την πιο βίαιη ανατροπή, αφού, ενδεχομένως,
προσπαθήσουμε να διευκολύνουμε ή να ενισχύσουμε τα υπολείμματα με κάποιες
υψηλότερες αξίες που είναι πιο παραδοσιακές". Και ο Βαρόνος πρόσθεσε:
"Θα μπορούσε να είναι καλό να βοηθήσουμε να καταστραφεί το ήδη παραπαίον
και ό, τι ανήκει στον κόσμο του χθες, αντί να επιδιώκουμε να το υποστηρίξουμε
και να του παρατείνουμε τεχνητά τη ζωή. Αυτή η πιθανή τακτική, έτσι ώστε να
αποφευχθεί η τελική κρίση, είναι το έργο των αντίθετων δυνάμεων, που στη
συνέχεια θα αναλάβουν την πρωτοβουλία. Ο κίνδυνος αυτός είναι προφανής: δεν
γνωρίζουμε ποιος έχει την τελευταία λέξη".
Στην «Διάλυση», ο Freda δεν ήταν ευαίσθητος με τα
είδωλα και τις αξίες της αστικής κοινωνίας. Τάξη για χάρη της τάξης, το απαραβίαστο
της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, τον καπιταλισμό, τον ηθικό κομφορμισμό και τον
φρικιαστικό τυφλό φιλοσιωνισμό και φιλοαμερικανισμό, αλλά και τον Θεό, τους ρασοφόρους,
δικαστές, τραπεζίτες - τίποτα και κανείς δεν διέφυγε από την κριτική του. Στο
κυρίαρχο μοντέλο της αγοράς, πρόσφερε μια πραγματική εναλλακτική λύση,
επαναβεβαιώνοντας την παραδοσιακή θεωρία του κράτους, πλήρως αντιτιθέμενο με
τις ψευδοαστικές αξίες, και ανάπτυξε ένα συνεκτικό πολιτειακό σχέδιο, με την
πιο θεαματική πτυχή που συμπεριλάμβανε την οργάνωση μίας κοινωνικής οικονομίας,
έναν Σπαρτιατικό και ελιτιστικό κοινωνισμό, ο οποίος επηρρεάζεται περισσότερο
από τον Πλάτωνα παρά από τον Καρλ Μαρξ.
Ένας άνθρωπος της δράσης, ο Freda ήταν αηδιασμένος από
τους ψευδο-διανοούμενους των Evolaκαι
Guenonπου
ήταν κλειδωμένοι στους γυάλινους πύργους τους. Είχε σκληρά λόγια για ορισμένους
οπαδούς του Evola:
«στείροι απολογητές του λόγου σχετικά με το κράτος», «λάτρεις των αφηρημένων
ιδεών», «πρωταθλητές των εννοιολογικών χειρονομιών", οι οποίοι στα μάτια
του ήταν αναβάτες χάρτινων τίγρεων. "Για μας, γράφει ο Freda, είναι αληθινό το όραμα μας για τον
κόσμο - και ως εκ τούτου του κράτους - σημαίνει να συμμορφωθούμε με αυτό, αφήνοντας
τίποτα που να μην κάνουμε για να το επιτύχει ιστορικά". Σε αυτή την
προοπτική, δείχνει σαφώς την πρόθεση να φτάσει σε τομείς που εμπλέκονται στην
αντικειμενική άρνηση του αστικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένου της εξτρεμιστικής εξωκοινοβουλευτικής
αριστεράς προς την οποία είχε προτείνει μια στρατηγική που ήταν πιστή σε μια
ενωμένη πάλη ενάντια στο σύστημα. Τότε ήταν που ήρθε σε επαφή με διάφορες
μαοϊκές ομάδες, όπως η Potere Operaio και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας το
Μ-Λ.
«Για έναν πολιτικό στρατιώτη, η καθαρότητα δικαιολογεί την
οποιαδήποτε σκληρότητα, αδιαφορία, τον κάθε δόλο, ενώ το απρόσωπο που
αποτυπώνεται στον αγώνα διαλύει όλες τις ηθικές ανησυχίες." Με αυτές τις
ισχυρές λέξεις τελειώνει το μανιφέστο.
ΘΥΜΑ
ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Στις 12 Δεκεμβρίου, το 1969, μια βόμβα εξερράγη στην
Εθνική Αγροτική Τράπεζα, την Piazza Fontana στο Μιλάνο, σκοτώνοντας 16
ανθρώπους και τραυματίζοντας 87. Το ιταλικό τμήμα της Διεθνούς Καταστασιακής,
της ακρας αριστεράς εξέδωσε μανιφέστο με τίτλο «Το Ράιχσταγκ Καίγεται»,
καταγγέλλοντας το καθεστώς ως το πραγματικό διοργανωτή της σφαγής. Οι
καταστασιακοί θα συνεχίσουν να επαναλαμβάσνουν ότι η βόμβα στην Piazza Fontana δεν
ήταν «ούτε από αναρχικούς, ούτε από φασίστες».
Ο Giorgio Freda, εν τω μεταξύ, συνέχισε την διανοητική
πάλη του ενάντια στο Σύστημα. Το 1970, σε ένα πρόλογο σε ένα κείμενο από τον Evola,
καλωσόρισε τη δυνατότητα των αστικών εχθροπραξιών στην Ιταλία. Τον Απρίλιο του
1971, οι Εκδόσεις Ar δημοσιεύουν επίσημα για πρώτη φορά στη χερσόνησο από το
1945, τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών». Τον ίδιο μήνα, ο Freda συνελήφθη και
κατηγορήθηκε ότι «έχει διανέμει βιβλία, έντυπα και γραπτές πληροφορίες που
περιέχουν προπαγάνδα ή υποκίνηση σε βίαιη ανατροπή". Η κατασταλτική μηχανή
κινητοποιείται. Για πρώτη φορά μετά το τέλος του Φασιστικού καθεστώτος, ένας
δικαστής που προορίζεται για την εφαρμογή του άρθρου 270 (νόμος κατά ανατρεπτικής
κίνησης) του κώδικα Rocco (ονομάστηκε έτσι από τον γενικό εισαγγελέα του Mussolini). Λίγο μετά, οι Εκδόσεις Ar δημοσίευσαν «Ο εχθρός του ανθρώπου», μια
συλλογή των Παλαιστινιακής πολεμικής ποίησης, προκαλώντας την οργή των
Σιωνιστών.
Τον Ιούλιο του 1971, ο δικαστής τροποποίησε τις
κατηγορίες και κατηγόρησε τον Freda για «προπαγάνδα σχετικά με την βίαιη
ανατροπή της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης του κράτους» μέσω
του βιβλίου «Η Διάλυση του Συστήματος»,
«όπου υπαινίσσεται την ανάγκη της ανατροπής με βίαια μέσα, του αστικού
δημοκρατικού κράτους και την αντικατάστασή του από ένα κράτος που ορίζεται και
χαρακτηρίζεται ως ένα λαϊκό κράτος».
Απτόητες από την καταστολή, οι Εκδόσεις Ar δημοσίευσαν
τον Νοέμβριο του 1971, την ιταλική μετάφραση του «Διεθνής Εβραίος» του Henry Ford. Στις 5 Δεκεμβρίου, 1971 ο Freda συνελήφθη και πάλι. Δεν
διώκεται πλέον για εγκλήματα γνώμης, αλλά ωμά κατηγορείται ότι οργάνωσε τη
σφαγή της Piazza Fontana. Δεδομένου ότι απέτυχαν να πιάσουν τους "αναρχοφασίστες",
αποφάσισαν να τσιμπήσουν τους «Nazi-Maoists». Οι κατηγορίες εναντίον του
Freda βασίστηκαν σε δύο στοιχεία: ότι αγόρασε τα χρονόμετρα όπως εκείνα που βρέθηκαν
στην τράπεζα, καθώς και τις τσάντες ταξιδίου που είχαν τοποθετηθεί οι βόμβες. Ο
Freda είχε πράγματι αγοράσει τα χρονόμετρα, αλλά τα είχε δώσει σε ένα Λοχαγό των
αλγερινών μυστικών υπηρεσιών, που τα
ειχε ζητήσει για τους Παλαιστίνιους. Το εβδομαδιαίο έντυπο Candido, που
διερεύνησε το RFA από τον κατασκευαστή, συγκέντρωσε στοιχεία που αποδεικνύουν
ότι τα χρονόμετρα που πωλούνται στην Ιταλία δεν ήταν 57, όπως υποστήριξε ο
δικαστής, - ο Freda είχε αγοράσει 50 - αλλά εκατοντάδες, και ότι τα μοντέλα που
αγοράστηκαν από τον εκδότη διέφεραν από εκείνα που χρησιμοποιήθηκαν στην
επίθεση. Επιπλέον, ο έμπορος από την Μπολόνια που είχε πουλήσει τέσσερις
ταξιδιωτικούς σάκους παρόμοιους με εκείνους που χρησιμοποιήθηκαν στην επίθεση,
δεν αναγνώρισε τον Freda ως τον αγοραστή, αλλά δύο αστυνομικούς ...
Φυσικά, ο
δικαστής δεν έλαβε υπόψη τα απαλλακτικά στοιχεία. Ο Freda ξεκίνησε μόνος την
περιοδεία του στις ιταλικές φυλακές το 1972 - στην Πάδοβα, το Μιλάνο και την
Τεργέστη. Στη συνέχεια στη Ρώμη, το Μπάρι, Μπρίντιζι και το Catanzaro. Χαρακτηρίστηκε ως "μαοϊκός" προδότης ή
«πράκτορας της κομμουνιστικής Κίνας» από τη Δεξιά, ειδικά από τους ακροδεξιούς
του MSI ή ένας «ρατσιστής φανατικός» και «παραισθητικός αντισημίτης» από τη
νομικίστικη αριστερά και τους Σιωνιστικούς κύκλους, και από φόβο απορρίφθηκε
από μερικούς ακροαριστερούς άνδρες με τους οποίους είχε ενεργά συνεργαστεί, ο
Giorgio Freda στη συνέχεια εξαπατήθηκε από τον Τύπο στο να πάρει την δήθεν
δυσφημιστική ετικέτα του "Ναζιστή-Μαοϊστή." Χάρη στη δημοσιότητα,
αυτό που μόνο κατέληξε να είναι θετικό ηταν οτι γρήγορα εξαντλήθηκε το απόθεμα
των 1500 αντίτυπων του βιβλίου «η Διάλυση
του Συστήματος». Λίγα χρόνια αργότερα, ο Freda παραδέχθηκε ότι το κείμενο
είχε ληφθεί περισσότερο υπόψιν από εξτρεμιστές της αριστεράς από εκείνους της
δεξιάς.
Η ΔΙΚΗ
Η μεγάλη δίκη της Piazza Fontana άρχισε τον Ιανουάριο
του 1975 ενώπιον του Δικαστηρίου Κακουργιοδικείου στο Catanzaro. Κατηγορούμενος
ήταν ο αναρχικός Pietro Valpreda και έντεκα συνεργοί, ο νεοφασίστας Giorgio
Freda και δώδεκα συγκατηγορούμενοι του.
Φτάνοντας στο τέλος της προληπτικής κράτησης του, ο Freda αφέθηκε ελευθερος και
τέθηκε υπό κατ 'οίκον περιορισμό, τον Αύγουστο του 1976. Αλλά οι πεποιθήσεις
του παρέμειναν άθικτες. Έτσι το 1977, όταν είχε να αντιμετωπίσει ποινή ισόβιας
κάθειρξης, ο ίδιος δεν δίστασε: σε μια συνέντευξη που έδωσε στο φίλο του
Claudio Mutti μίλησε για ένοπλο αγώνα ως την καλύτερη μορφή της αντιπολίτευσης
στο Σύστημα στην Ιταλία!
Πεπεισμένος ότι τα ζάρια φορτώθηκαν και ότι η καταδίκη
του δεν ήταν σε αμφιβολία, ο Freda διεφυγε τον Οκτώβριο του 1978. Συνελήφθη το
καλοκαίρι του 1979 στην Κόστα Ρίκα, από την οποία δεν εκδόθηκε, αλλά εξαναγκάστηκε
να επιστρέψει από την ιταλική πολιτική αστυνομία. Η δικαστική φάρσα συνεχίζεται. Τον Δεκέμβριο του 1984 η
τέταρτη δίκη για τη σφαγή της Piazza Fontana άνοιξε στο Μπάρι. Μετά από δεκαέξι
χρόνια έρευνας, ο Freda τελικά απαλλάχθηκε από τη βομβιστική επίθεση, αλλά έμεινε
στη φυλακή για εγκλήματα γνώμης, "ανατρεπτική δράση", σύμφωνα με την
ιταλική νομική γλώσσα, η οποία του έδωσε την ποινή δεκαπέντε χρόνια στη φυλακή. Κατά την απελευθέρωσή του, τα μέσα μαζικής εξαπάτησης
ακόμα μιλούσαν για τον Freda, επειδή ίδρυσε το Fronte Nazionale (Εθνικό Μέτωπο), για
το οποίο και πάλι συνελήφθη και κατηγορήθηκε τον Ιούλιο του 1993. Σίγουρα η
ποιότητα του αίματος δεν μπορεί να λέει ψέμματα!
Ο Ίων Δραγούμης (1878-1920) ως λογοτέχνης κατατάσσεται στην
γενιά των ρεαλιστών η οποία ανήλθε στο προσκήνιο κατά την δεκαετία του 1880 και
διαμόρφωσε τα λογοτεχνικά πρότυπα στην χώρα μας μέχρι και τις αρχές εκείνης του
1930. Ωστόσο μια συνολική μελέτη του έργου και της ζωής του που πέρα από τα
μυθιστορήματα θα συμπεριλάβει την αρθρογραφία, την επιστολογραφία και την ιστορική
του διαδρομή, μπορεί να βοηθήσει τον ερευνητή να αντιληφθεί ότι στον φιλοσοφικό
και τον πολιτικό του στοχασμό καθώς επίσης και στην προσωπική του στάση ζωής, ο
Δραγούμης αποτέλεσε έναν γνήσιο Έλληνα εκφραστή του ρομαντικού πνεύματος,
μολονότι ο Ρομαντισμός είχε υποχωρήσει ως πνευματική τάση στην χώρα μας, ήδη
από την δεκαετία του 1880.
Πολυσχιδής και φαινομενικά αντιφατικός ο Δραγούμης, σύμφωνα
με τις εκτιμήσεις αρκετών μελετητών, δεν κατάφερε να ισορροπήσει τις
φιλοσοφικές και λογοτεχνικές του επιρροές σε μια συνεκτική προσωπική πρόταση.
Ωστόσο είμαι πεπεισμένος πως η άποψη αυτή χωρά πολλή συζήτηση. Και τούτο γιατί
δεν υπάρχει σήμερα ικανοποιητικός αριθμός Ελλήνων ερευνητών που έχουν
αντιληφθεί τι πραγματικά ήταν ο Ρομαντισμός. Και η αλήθεια είναι πως η
κατανόηση ενός ρομαντικού στοχαστή καθίσταται από δύσκολη έως αδύνατη στην
περίπτωση που δεν έχει μελετηθεί επαρκώς το ρομαντικό πεδίο.
Γνώμη μου είναι ότι η περίπτωση του Δραγούμη διαθέτει μια
μοναδικότητα, ιδιότροπη βέβαια και με ριψοκίνδυνες ισορροπίες όπως καθετί
ρομαντικό, στην οποία όμως μπορεί να ανιχνευθεί η προσωπική του πρόταση στο
πνευματικό γίγνεσθαι της νεότερης Ελλάδος. Μέσω των φιλοσοφικών του αναζητήσεων
ο Ίων Δραγούμης εισήλθε κατά την διάρκεια της ζωής του σε έναν πνευματικό αγώνα
ο οποίος εκδηλώθηκε σε δυο πεδία. Σε εκείνο της ιδεολογίας και σε αυτό της
απόπειρας να ερμηνεύσει τον προσωπικό του ρόλο στα πράγματα και την ιστορία.
Στο πεδίο της ιδεολογίας ο Έλληνας στοχαστής προσπάθησε να
ισορροπήσει ανάμεσα σε δυο αντίθετους πόλους, τον οικουμενιστικό ανθρωπισμό και
τον ρομαντικό εθνικισμό. Από την μια ένοιωθε ότι ήταν ένας άνθρωπος που
υιοθετούσε την εποπτική θέαση ενός οικουμενικού πνεύματος και από την άλλη
αντιλαμβανόταν ότι ο στοχαστικός του προσανατολισμός ήταν προδιαγεγραμμένος από
την εθνική του καταγωγή. Στα κείμενα του Δραγούμη αυτή η αντίθεση επανέρχεται
συνεχώς και με ισχυρή ένταση. Η ισορροπία που επιχειρεί να επιτύχει τον κάνει
να μοιάζει με πνευματικό σχοινοβάτη, που ενώ επιθυμεί να διαλεχθεί με την ιδέα
της οικουμενικότητας αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως κύτταρο ενός συγκεκριμένου
συλλογικού οργανισμού όπως είναι το έθνος. Όπως πολύ χαρακτηριστικά έγραφε σε
ένα χωρίο που παραπέμπει στην πολιτική σκέψη του Έντμουντ Μπέρκ «μεσ’ στην
πατρίδα ταξιδεύω δουλευτής, μεσ’ στην πατρίδα θυμούμαι περασμένα, τωρινά κι
ερχόμενα και πρέπει να είμαι δεσμός των παλαιών με τα μελλούμενα[1]», καθώς
επίσης και σε μια δήλωση της οργανιστικής πολιτικής του αντίληψης υποστήριξε
«εγώ δεν είμαι άτομο, μα πρέπει το άτομό μου να το καταλάβω για να νοιώσω πως
δεν είμαι άτομο. Εγώ δεν είμαι τίποτα μπροστά στο Γένος[2]». Από την άλλη,
όμως, ποτέ δεν έπαψε να θεωρεί πως ο πνευματικός άνθρωπος είναι «πάντα ξένος,
ερημοσπίτης, δίχως σταθμό και δίχως λιμάνι κανένα ποτέ[3]» και δεν κάνει τίποτε
άλλο από το να «περπατεί στο δρόμο που η μοίρα του προόρισε. Βλέπει σα σε
ζωγραφιά, και τη δική του ζωή και των άλλων ανθρώπων και τις ζωές ανθρώπων
άλλων καιρών και την ιστορία όλη των ανθρώπων. Και μέσα σ’ αυτή την κοντή
προοπτική, που ανοίγει τόσο μεγάλον ορίζοντα, σβήνουν και χάνονται οι
ψιλοκοπιές της καθημερινής τους ζωής κι απομένουν μόνον εκείνα που χαράζονται
άθελα στην ψυχή του, τα κύρια χαρακτηριστικά του ανθρώπου, που αιώνια θα
μείνουν ανάλλαχτα[4]».
Η αλήθεια είναι ότι η εν λόγω προβληματική είχε περιγραφτεί
διαυγώς από τον πατέρα της ρομαντικής εθνικιστικής πολιτικής θεωρίας, τον
Γερμανό στοχαστή Γιόχαν Γκότφριντ Χέρντερ. Ο Χέρντερ απάντησε σε αυτή την
πρόκληση υποστηρίζοντας ότι το κάθε έθνος αποτελεί ένα απαραίτητο λουλούδι στον
κήπο της οικουμένης. Η διαφορετικότητα των λουλουδιών είναι εκείνη που
σηματοδοτεί με φυσικό τρόπο την ύπαρξη ενός κήπου και όχι η ύπαρξη μοναχά ενός
τύπου λουλουδιού. Τα έθνη αποτελούν ψηφίδες στον καμβά της οικουμένης. Δίχως
τις ψηφίδες αυτές ο καμβάς δεν υφίσταται. Συνεπώς, ο δρόμος της
οικουμενικότητας περνά μέσα από τον εθνικισμό. Κι αν υπάρχει κάτι που απειλεί
την οικουμενικότητα δεν είναι ο εθνικισμός και τα έθνη αλλά η προοπτική των
διεθνιστικών ιδεολογιών και της παγκοσμιοποίησης , που εξομοιώνοντας τις
ψηφίδες του καμβά της οικουμένης αφήνουν πίσω τους ένα μονοδιάστατο τίποτα. Ο
Δραγούμης δεν κατάφερε να αποδώσει τόσο περιγραφικά μια κοσμοθεωρητική πρόταση
υπεράσπισης του εθνικισμού ως προοπτική της οικουμενικότητας, όπως έκανε ο
Χέρντερ. Υιοθέτησε όμως την ίδια στάση και έφτασε κοντά στο να το κάνει, πράγμα
που γίνεται αντιληπτό μέσα από τα κείμενα του ...
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Συνέντευξη με τον Ανένταχτο Συναγωνιστή Κωνσταντίνο Σ. από την Αιτωλοακαρνανία (Ανένταχτοι Εθνικιστές Αιτωλοακαρνανίας)
Πες μας λίγα λόγια για σένα και πότε ξεκίνησες την δράση σου
ως Πολιτικός Στρατιώτης;
Καταρχάς θα ήθελα να χαιρετίσω την συντακτική ομάδα του
«Μαύρου Κρίνου» τους συναγωνιστές και συντρόφους, καθώς επίσης τους φίλους και
τους αναγνώστες του ιστολογίου σας. Είχα την ιδιαίτερη τιμή και χαρά να ενταχθώ
στους αγώνες για την εθνική ιδέα τον Σεπτέμβρη του 2007, μετά από ιδιαίτερη ανησυχία
και ευαισθησία για τα εθνικά κοινωνικά και πολιτικά θέματα της ελληνικής
πατρίδας. Εντάχθηκα κατά την διάρκεια των μαθητικών μου χρόνων στην «Οργάνωση
Ελληνόψυχων Μαθητών», έναν χρόνο αργότερα εντάχθηκα στις γραμμές του «Λαϊκού
Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή» κίνημα το οποίο και υπηρέτησα με πίστη και αυταπάρνηση
μέχρι τον Ιούνιο του 2015 όπου και απεχώρησα.
Πως αυτοπροσδιορίζεσαι πολιτικά, και ποια ιστορικά πρόσωπα
είναι αυτά που σε έχουν επηρεάσει στο επίπεδο των ιδεών;
Αυτοπροσδιορίζομαι ως Εθνικός Κοινωνιστής μη ενταγμένος σε
κάποιον πολιτικό φορέα. Πάμπολλα είναι αυτά τα πρόσωπα τα οποία ένας ακτιβιστής
θα μπορούσε να τα θεωρήσει ως παραδείγματα και υποδείγματα των ιδεών του.
Συγκριμένοι χαρακτήρες και μορφές που με έχουν επηρεάσει θα έλεγα πώς είναι οι
Gabriele D'Annunzio, Ezra Pound, Friedrich Nietzsche, Dominique Venner, Julius
Evola, Leon Degrelle, Rudolf Hess, Ernst Röhm, Ramiro Ledesma Ramos, Corneliu
Codreanu, José Antonio Primo de Rivera, και Yukio Mishima.
Όσον αφορά τα πρόσωπα και τις μορφές της Ελληνικής φυλής από
πού να αρχίσει και να τελειώσει κάνεις... Ας ξεκινήσω από το κλέος των ηρωικών
αγωνιστών και εθνεγερτών του 1821 τους οποίους πάντοτε οφείλω να βάζω πρώτους.
Τον αρχιστράτηγο του γένους Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον αήττητο Γεώργιο
Καραισκάκη, τον ηθικοαντρειωμένο Νικήτα Σταματελόπουλο (Νικηταρά) τον λεοντόκαρδο Μάρκο Μπότσαρη, το καμάρι της κλεφτουριάς Οδυσσέα Ανδρούτσο, τον
Φώτη Χρυσανθόπουλο (Φωτάκο) τον μπουρλοτιέρη των ψυχών Γρήγοριο Δικαιό (Παπαφλέσσα)
τον Ιωάννη Μακρυγιάννη, και τον Άγιο και Εθνομάρτυρα Θανάση Διάκο (Μασσαβέτα).
Για να καταλήξω στους στίχους του Κωστή Παλαμά, στην πένα της Σίτσας
Καραϊσκάκη, του Νίκου Καζαντζάκη και του Λορέντζου Μαβίλη μέχρι τις ηρωικές
μορφές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο μας.
Πως βλέπεις την κατάσταση στην Αιτωλοακαρνανία και πως δρα η αυτόνομη ομάδα σας;
Ως γνωστόν μιλάμε για τον μεγαλύτερο νομό της Ελλάδας σε
έκταση με αμέτρητους φυσικούς πόρους και πρωτογενή παραγωγή όπως η καλλιέργεια
και η κτηνοτροφία που πάντοτε αποτελούσαν τον βασικό πυλώνα της ανάπτυξης της
Ελληνικής υπαίθρου. Πλέον αυτό εδώ και μερικά χρόνια έχει τελειώσει όλο και
περισσότεροι άνθρωποι (κυρίως νέοι) της περιοχής μας στρέφουν το βλέμμα τους
προς τα αστικά κέντρα για αναζήτηση εργασίας, με αποτέλεσμα να συμβάλουν στην
πληθυσμιακή συσσώρευση και την αστικοποίηση εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και
της αντεθνικής πολιτικής που ακολουθούν οι πολιτικές κυβερνήσεις της χώρας.
Όσον αφορά για το πολιτικό-ιδεολογικό ταμπεραμέντο θα έλεγε
κανείς πως αυτό που επικρατεί στον νομό της Αιτωλοακαρνανίας είναι ο
νεοφιλελευθερισμός και ο μαρξισμός, λόγω της πολιτικής παράδοσης του νομού που
τον καθιστούσε πάντοτε προπύργιο της μαρξιστικής αριστεράς. Ειδικά στην
ιστορική πρωτεύουσα του νομού την Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου και κυρίως στην
μεγαλύτερη πόλη του νομού το Αγρίνιο, το στοιχείο των ομάδων της άκρας
αριστεράς είναι ιδιαίτερα έντονο και οι άνανδρες επιθέσεις σε νεαρούς
εθνικιστές και πολιτικούς ακτιβιστές του χώρου μας είναι συχνό φαινόμενο κυρίως
τα προηγούμενα χρόνια.
Ως ανένταχτοι εθνικιστές ο τρόπος δράσης μας είναι η
αυτοοργάνωση, ο ακτιβισμός, η μελέτη της ιδεολογίας μας και οι συχνές
παρεμβάσεις μέσω της προπαγάνδας έχοντας πλέον αναλάβει ένα δύσκολο έργο μιας
και οι εκπρόσωποι του κοινοβουλευτικού «εθνικισμού» είναι παντελώς ανύπαρκτοι
από την τοπική κοινωνία. Τέλος ένας από τους βασικότερους σκοπούς μας είναι η
δημιουργία η κατήχηση και η γαλούχηση αγνών ιδεολόγων Πολιτικών Στρατιωτών, οι
οποίοι μέσω την αδερφικότητας και της συλλογικότητας θα καταφέρουν να
αποκτήσουν τον τίτλο τιμής του Συντρόφου και του αγωνιστή με τον οποίον θα
πορευτούν στην ζωή τους.
Ποια η γνώμη σου για την Χρυσή Αυγή και τι πιστεύεις για την
ηγεσία της;
Με μεγάλη θλίψη αλλά και οργή διακρίνω ότι η Χρυσή Αυγή από
ένα κίνημα πολιτικών ακτιβιστών και ιδεολόγων πλέον έχει μετατραπεί και
καταστεί σε ένα μικροαστικό ακροδεξιό κόμμα αγανάκτησης και καταγγελίας, με
σκοπό την περισυλλογή ψήφων πλήρως υποταγμένη στα έδρανα της κοινοβουλευτικής
δημοκρατίας και της βουλευτικής μισθοδοσίας. Η έλλειψη της πολιτικής ικανότητας
των στελεχών της και η τυφλή υπακοή τους στην οικογενειοκρατία του ηγετίσκου
της, την έχουν οδηγήσει στον ηθικόπνευματικό ξεπεσμό και την κατάπτωση. Όλο και
περισσότεροι νέοι ακτιβιστές μέρα με την μέρα παίρνουν τον δρόμο της εξόδου από
τα γραφεία των τοπικών της οργανώσεων - πού πολλές εξ αυτών βρίσκονται υπό
διάλυση - απογοητευμένοι και αηδιασμένοι αναζητώντας τον πραγματικό ιδεαλισμό
και τον αγωνιστικό τρόπο ζωής που αρμόζει σε έναν αγνό πολιτικό στρατιώτη.
Λίγα λόγια για τα παρακάτω πρόσωπα: Σπύρο Σταθόπουλο,
Λεωνίδα Σταθόπουλο, Θεόδωρο Καραμπέτσο.
Ως γνωστόν ο νομός της Αιτωλοακαρνανίας φημίζεται για τους
ιδεολόγους πολιτικούς αγωνιστές της που πάντοτε πρωτοστατούσαν στους αγώνες της
ιδέας, ένας εξ αυτών ήταν ο Σπύρος Σταθόπουλος όπου από τα εφηβικά του χρόνια
εντάχθηκε ως στέλεχος στο κόμμα της «4ης Αυγούστου». Στα χρόνια των σπουδών του
στην Ιταλία μαζί με τον συντοπίτη του Αγρινιώτη Θεόδωρο Καραμπέτσο ίδρυσαν τον
«Εθνικό Σύνδεσμο Σπουδαστών Ιταλίας» (ΕΣΕΣΙ).
Έχοντας έντονη εθνικιστική δράση
ειδικά κατά την διάρκεια των φονικών συγκρούσεων στα «Χρόνια του Μολυβιού» στην
Ιταλική πρωτεύουσα την δεκαετία του 1970 όπου και απέδειξαν με την δράση τους
αυτή και το έργο τους το τι πραγματικά σημαίνει πραγματικός Ριζοσπαστικός
Εθνικισμός. Μετά την επιστροφή τους στην Ελλάδα έχοντας πλέον αποκτήσει μεγάλη
εμπειρία με μεγάλες προσωπικότητες των κάτωθι Ιταλικών κινημάτων (Mοvimento
Sociale Italiano - ΜSI FUAN Fronte Della Gioventu Alleanza Nationale Ordine
Nuovo) όπου εντάχθηκαν στήριξαν και αγωνίστηκαν και με διατριβή στον ιδεολογικό
και πολιτικό τομέα, στήριξαν με την παρουσία τους και την διδασκαλία τους άλλες
Ελληνικές εθνικές και πατριωτικές κινήσεις.
Ένας από τους μαθητές και με κοινές
ρίζες αίματος που ένωναν τον Σπύρο Σταθόπουλο ήταν ο ανιψιός του Λεωνίδας
Σταθόπουλος ενταγμένος από τα νεανικά του χρόνια στο Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα
(ΕΝΕΚ) αργότερα μέλος και στέλεχος της Χρυσή Αυγής στον νομό της
Αιτωλοακαρνανίας, όπου πρωταγωνίστησε στην λειτουργία των οργανώσεων του
κινήματος στην Δυτική Στερεά την Πελοπόννησο και την Ήπειρο μέχρι την αποχώρηση
και την παραίτηση του από τις τάξεις της Χρυσής Αυγής τον Σεπτέμβρη του 2014.
Λίγες μέρες αργότερα έφυγε από την ζωή σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα βυθίζοντας
στην θλίψη της καρδιές της οικογένειας του των συγγενών του των φίλων και
συναγωνιστών του αφήνοντας ένα μεγάλο πλήγμα στους αγώνες της εθνικής ιδέας.
Πως βλέπεις την πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική
κατάρρευση της χώρας και το μέλλον της νεολαίας;
Είναι παρά πολλοί οι άνθρωποι αυτοί που πιστεύουν ότι η χώρα
μαστίζεται μόνο από την οικονομική κρίση πιστεύω ότι η πατρίδα μας έχει δεχτεί
ένα τεράστιο πλήγμα, στις παραδοσιακές της αρχές στην ταυτότητα και στις αξίες
όπως η οικογένεια και το συναίσθημα της αγάπης και προσφοράς προς την πατρίδα.
Με λίγα λόγια μιλάμε για μια ηθικοπνευματική κρίση που έχει εξωτερικευθεί
κυρίως μετά την επιβολή της βοράς των καλόπαιδών της «γενιάς του Πολυτεχνείου»
και με την συνδρομή των ξένων κέντρων εξουσίας.
Με μια νεολαία πλήρως
κυριευμένη από το δηλητήριο του φιλελευθερισμού και του μαρξισμού, αγνοώντας
και κατακρίνοντας ότι εστί εθνικό, όπως είναι γνωστό ο φιλελευθερισμός χτυπάει
στην καρδία του έθνους δηλαδή την νεότητα του δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι
μαρξιστές γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πώς πρέπει να δράσουν και μέσο της παιδείας
και της γαλούχησης χτυπούν την νεότητα την μετατρέπουν και την πλάθουν σύμφωνα
με τα δικά τους πρότυπα και την στρέφουν κατά του έθνους. Στην μαρξιστική και
αντεθνική λαίλαπα που σε τέτοιος καιρούς κυριεύει καταστρέφει και κατακαίει στο
διάβα της εμείς καλούμαστε να γίνουμε το ανάχωμα, και να αποδείξουμε με την
αντίσταση αυτή ότι πράγματι είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας.
Υπάρχει μια τάση της ακροδεξιάς τα τελευταία χρόνια να
προσπαθεί να στήσει μαγαζάκια - και εκτός Χρυσής Αυγής - στο όνομα δήθεν του Εθνικισμού ενώ την ίδια στιγμή τα εν λόγω άτομα διατηρούν
σχέσεις με μπάτσους, προωθούν μια γραφική και άκρατη προσωπολατρεία,
«σερβίρουν» έναν γελοίο φετιχισμό και μια μιζέρια όταν δεν γεμίζουν τις τσέπες
τους με απάτες και ραδιουργίες ή δεν περιμένουν τον Wotan να τους σώσει ... Κάποιοι άλλοι επιλέγουν να λασπολογούν τους Αυτόνομους συντρόφους και τις
συντρόφισσες και να ασκούν κριτική σε τέσσερις τοίχους παρά το γεγονός ότι η
Εθνική Αυτονομία ουδέποτε ασχολήθηκε μαζί τους.
Ποια η άποψη σου για τις
«κινήσεις» αυτές που σήμερα προωθούν την διχόνοια και την παραπληροφόρηση με
κάθε τρόπο, ενώ δεν διστάζουν ακόμη και να συνεργαστούν με μασονικές στοές και
παρακρατικούς (όταν δεν δίνουν στοιχεία συναγωνιστών και διευθύνσεις στο
διαδίκτυο) με μοναδικό στόχο την πολεμική ενάντια στα υγιή και δυναμικά στοιχεία
του «χώρου»;
Ανέκαθεν ο εθνικό-πατριωτικός χώρος έκρυβε στις τάξεις του
ανθρώπους εγωιστές, προσωπολάτρες, ανόητους, φετιχιστές, πολιτικάντηδες, άτομα
με αρχηγικές τάσεις που μέσω των ηγετικών ρόλων τους κινούσαν ύποπτα υπόγεια
και σκοτεινά νήματα. Το τελευταίο χρονικό διάστημα παρατηρώ την πλήρη
αποσύνθεση του «χώρου» και με μεγάλη απογοήτευση για το κατάντημα του, άτομα τα
οποία κατά το παρελθόν τους έτρεφα μια εκτίμηση τους βλέπω να στήνουν διάφορα
μαγαζάκια και να συνεργάζονται με πρόσωπα που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν στο
πλάι πολιτικών που ξεπούλησαν απ’ άκρη σ άκρη την πατρίδα, στηρίζοντας
εθνοκτόνα μνημόνια και καταδυναστεύοντας τον ελληνικό λαό.
Ακόμα δεν δίστασαν
οι φίλοι τους να φυλακίσουν συναγωνιστές μας και με μεγάλη απογοήτευση και οργή
που νιώθω μέσα στην ψυχή μου θέτω το ερώτημα στον εαυτό μου «μα πώς τα άτομα
αυτά είναι δυνατόν να θεωρούν τον εαυτό τους εθνικιστή» δεν είναι καθόλου
τυχαίου που παλαιοί αγωνιστές μαχητές και καθοδηγητές του χώρου όπως ο Ανδρέας
Δενδρινός αποχώρησαν (σ.σ. απεβίωσε τον Ιούλιο του 2016) με μεγάλη θλίψη και
αηδία έχοντας θυσιάσει στον βωμό του αγώνα για την εθνική ιδέα τα καλύτερα τους
χρόνια.
Την εικόνα σου και την πρόταση σου για τις Αυτόνομες ομάδες,
κινήσεις και συλλογικότητες και με ποιες από αυτές υπάρχει επαφή και συνεργασία;
Μερικές από τις κινήσεις και ομάδες που πιστεύω ότι
πραγματικά συνδράμουν μέσω της προσπάθειας τους και του αγώνα τους είναι η
μαχητική κοινότητα «Propatria» ο «Κύκλος Ιδεάπολις» και άλλες συλλογικότητες
παλαιοτέρων αγωνιστών και Συντρόφων. Πιστεύω ακράδαντα μέσα από τον ιδεαλισμό
που τις διακατέχει και τις επαφές με μεγάλα κινήματα της Ευρώπης όπως το
κοινωνικό κίνημα της Ιταλίας (Casa Pound) θα παράγουν τους αυριανούς αγωνιστές
και τα στελέχη του εθνικιστικού κινήματος.
(φωτογραφία: ομάδα Propatria)
Ποια η πρόταση σου για τους νεολαίους συναγωνιστές και ένα
μήνυμα σου στους αναγνώστες συντρόφους φίλους αλλά και εχθρούς της συντακτικής
μας ομάδας;
Αταλάντευτη πίστη στο Έθνος. Προσφορά και μελέτη στα ιδεώδη
του Εθνικισμού. Αδιάκοπος αγώνας χωρίς προσωπικά συμφέροντα και εγωισμούς. Ψηλά
το φρόνημα. Και τέλος αδερφικότητα συντροφικότητα και συνεργασία.
Σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού εξωτερικών της «Λαϊκής
Δημοκρατίας του Ντόνετσκ» AlexanderKofman(Ιουδαϊκής
καταγωγής) δεκάδες πρώην μέλη των Ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων συμμετέχουν στις επιχειρήσεις
στην Ανατολική Ουκρανία - στο πλευρό των αποσχιστών - με την ελπίδα να σκοτώσουν «ναζί» . Ανάμεσα τους το
μέλος του Ισραηλινού κομμουνιστικού κόμματος InaLevitan…
για περισσότερες πληροφορίες στον σύνδεσμο εδώ ...
Σήμερα το πρωί 15 συναγωνιστές από την CasaPound στην Ιταλία συνελήφθησαν επειδή προσπάθησαν να εμποδίσουν την έξωση 2 οικογενειών από κτίρια του δημοσίου. Η μια οικογένεια έχει ανάπηρο παιδί και η άλλη μια υπέργηρη γυναίκα. Κάποιοι ήδη έχουν προφυλακιστεί, όπως ο υπεύθυνος εξωτερικών σχέσεων Sébastien de Boeldieu αλλά και ο αντιπρόεδρος Simone di Stefano.
"Εάν παρέμενε μέσα μου ένα απόθεμα συμπόνιας θα μπορούσα
να λυπηθώ τους μετανάστες από την Μαύρη Αφρική, το Μαγκρέμπ, την Τουρκία ή την
ινδική υποήπειρο που εισήχθησαν μαζικά με σκοπό να ρίξουν τους μισθούς των
Ευρωπαίων εργαζομένων. Ένας ειδεχθής σκοπός συνδεδεμένος με το αισχρό κι
αρρωστημένο σχέδιο του εκφυλισμού της Ευρώπης και της αντικατάστασης πληθυσμού.
[...]
Η μοίρα των λεγομένων Γάλλων "de souche" (αυτοχθόνων), αυτών
που, στα προάστια, αποκαλούν "Γαλάτες", μου φαίνεται πολύ πιο
συγκλονιστική και απελπιστική. Και ξέρω ότι το ίδιο συμβαίνει παντού στην
σημερινή παραμορφωμένη Ευρώπη. Συνεπώς την συμπόνια μου την επιφυλάσσω στους
αυτόχθονες Ευρωπαίους»
Dominique Venner, "Un samouraï d'occident-Le bréviaire
des insoumis
(Ένας Σαμουράι της Δύσεως - Το εγκόλπιον των ανυποτάκτων)
Σχεδόν σύσσωμο το πολιτικό κατεστημένο της Κύπρου στο οποίο
συμπεριλαμβάνεται και το ακροδεξιό ελαμ σε πλήρη συμβατότητα με τα συμφέροντα
της ληστρικής εκκλησιαστικό- ιδιωτικής ολιγαρχίας, τάσσεται υπέρ της
δημιουργίας άξονα Ισραήλ - Κύπρου - Ελλάδος προς εκμετάλλευση και μεταφορά του
φυσικού αερίου της Ανατολικής μεσογείου μέσω υποθαλάσσιου αγωγού (east med)
στην Ευρωπαϊκή ένωση. Ως εδώ τα πράγματα ακούγονται ωραία.
Όμως πρέπει να εξετάσουμε το ζήτημα κάτω από το κυρίαρχο
δεδομένο που είναι η αδυναμία της κυπριακής δημοκρατίας να ασκήσει κυριαρχία
τόσο στο έδαφος της όσο και στην ΑΟΖ αυτής. Η κατοχική Τουρκία δείχνει με την συμπεριφορά της ότι
διεκδικεί εξ ονόματος των τουρκοκυπρίων αλλά και για δικό της λογαριασμό στο
ζήτημα της χάραξης της ΑΟΖ , δικαιώματα στην κυπριακή ΑΟΖ.
Δηλαδή δεν έχουμε μόνο αδυναμία άσκησης κυριαρχίας αλλά
έχουμε επίσης να αντιμετωπίσουμε και νέα επιθετικότητα της Τουρκίας σε σημείο
πολεμικής ρήξης. Αυτό σημαίνει πως αν επιμένουμε πως πρέπει να εξορυχθεί το
αέριο πάση θυσία τότε είναι αναγκαίο να καλυφθεί αυτό το εγχείρημα κάτω από μια
αμυντική ομπρέλα.
Και εφόσον η εξόρυξη του φυσικού αερίου θα γίνει σε
συνεργασία με το Ισραήλ σημαίνει πως η Κύπρος όντας ανίσχυρη αμυντικά, γιατί
έτσι την ήθελαν οι κρατούντες, θα αναγκαστεί να τεθεί κάτω από την στρατιωτική
ομπρέλα του Ισραήλ. Η πράξη αυτή ισοδυναμεί με περαιτέρω απώλεια της κυριαρχίας
της κυπριακής δημοκρτίας αλλά και με επέκταση της ζώνης επιρροής του Ισραήλ σε
ολόκληρη σχεδόν την Ανατολική Μεσόγειο ...
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
-wzor.jpg)
