Το οικτρό τέλος του κ. Ανώτερου (Περιοδικό Γαμμάδιον, Έκτο Τεύχος, Φθινόπωρο 2005)
Αρβανίτες: η Δρακογενιά του Πύρρου και του Σκεντέρμπεη.
του Σκάμανδρου
Οι Αρβανίτες είναι πληθυσμιακή ομάδα της Ελλάδος που ανήκουν
στην ίδια φυλετική ομοεθνία με τους Έλληνες, κοινή ριζά οι μακρινοί Πελασγοί. Πάντα
στο πέρασμα της μακραίωνης ιστορίας μας είχαμε συνέχεις καθόδους Αρβανιτών από
την περιοχή της Ιλλυρίας -σημερινής Αλβανίας- από την εποχή του Βασιλείου Βουλγαροκτόνου με
την γνωστότερη ιστορικά να λαμβάνει μέρος τον 14ο αιώνα (να σημειωθεί πως
γινόταν συνήθως με βασιλικά διατάγματα). Το αίμα αυτό πάντα ερχόταν να δώσει ανάσα
στον ήδη ύπαρχων Ελληνικό πληθυσμό και λόγω της φυλετικής συγγενείας πάντα «έδενε»
αμέσως και μεγαλουργούσε ειδικά σε περιόδους οπού ο τόπος ήταν αραιοκατοικημένος
λόγω πόλεμων αρρώστιες κ.α. Το πολεμικό γεμάτο λεβεντιά αίμα τους ήταν μια «μπαταρία»,
ένα εμβόλιο για να δώσει ανάσα στον ευλογημένο αυτό τόπο και πραγματικά να
σώσει πολλές φόρες με τις κοινότητες του την παράδοση μας.
Παρά την σκόπιμη
παρασιώπηση ή ακόμη πολλές φόρες λόγω της απλής λαϊκής αδιαφορίας - αν και υπήρχε από πολλούς λογίους που
δασκάλευαν την χώρα μια ιδιαίτερη μαύρη προπαγάνδα ή διάφορα τραγελαφικά
όπως η κατάρα του «Κόσμα του Αιτωλού» για όσους
μιλούν την αρβανίτικη - μεταεπαναστατικά
η αρβανίτικη σφραγίδα υπάρχει ακόμη, και
θα υπάρχει για να τονίζει και να συνδέει την ιστορία του Ελληνισμού, αρχαίου
και νέου. Παντού σε κάθε άκρη της χωράς μας έχει περάσει το αρβανίτικο γένος
έως τις πόλεις, όπου και στις μέρες μας
επιβιώνουν τα αρβανίτικα στις παλαιότερες γενεές. Για παράδειγμα στα νησιά του Αργοσαρωνικού,
Πελοπόννησο, Θράκη, Στερεά Ελλάδα και πολλά άλλες περιοχές.
Ήθη και έθιμα στον λαϊκό πολιτισμό μας όπως ο δωρικός τρόπος ζωής
που ήταν ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους, η άποψη και αντίληψη για την μουσική τους (τσάμικα,
καγκέλια, μοιρολόγια) που μπορεί να σε γαληνέψει και από τη μια στιγμή στην άλλη
να ξυπνήσει μέσα σου εικόνες μάχης και λεβεντιάς
έως τα σκληρά χαρακτηριστικά στο βλέμμα τους με το στρατιωτικό κούρεμα τους που
χρησιμοποιείτο από την ομηρική περίοδο, οι λεγόμενοι «όπισθεν κομμωόντες» και η εμβληματική φουστανέλα «το πιο όμορφο ντύσιμο
στον κόσμο» συμφωνά με τους έμπειρους σε θέματα αισθητικής Φρανσουά Πουκεβίλ
και Λόρδο Βύρωνα. Ευτυχώς κάποια έθιμα και αντιλήψεις έχουν σωθεί από τα παραπάνω
έστω και σε πολύ μικρό βαθμό, παρόλο που
ο λαός μας σήμερα επιλέγει τα «λαϊκά» τραγούδια όπου η ψυχική κατάπτωση είναι
το κυρίαρχο συναίσθημα και ρυθμοί που θυμίζουν πρωινό χασμουρητό.
Οι παραδόσεις και τα σημάδια είναι πολλά: από τις βασικές δομές της κοινωνίας (φάρες)
έως τα φυλαχτά του Μεγάλου Αλέξανδρου που φέρνουν τύχη στον πολεμιστή. Το πολεμικό
ήθος και η κληρονομιά του Σκετέρμπεη. Η φάρα των Αρβανιτών - όπως η φάρα των Μποτσαραίων
των Τζαβελαίων κ.α. - είναι η κοινωνική δομή και οργάνωση της κοινωνίας.Ένας κλειστός κύκλος αίματος που τους βοήθησε
να μείνουν καθαροί και αλώβητοι στο χρόνο, πάντα όμως υπήρχε έντονο το χαρακτηριστικό
του συμφέροντος της κάθε μιας φάρας οπού σε συνδυασμό με την ξεροκεφαλιά πολλών
έφερνε συγκρούσεις μεταξύ τους με τις γνώστες βεντέτες που περνούσαν από γενιά
σε γενιά... αέναες Ελληνικές συνήθειες που υπήρχαν πάντα για να ταλαιπωρούν τον λαό
μας, άλλες φορές όμως για να του δίνουν πείσμα και ιερό χρέος να σηκώνεται όρθιος
και να πολεμάει και στο τέλος να επιβιώνει. Όχι όμως και η γλώσσα του που είναι τόσο
πλούσια ιστορικά ακόμη και για την υπόλοιπη Ινδοευρωπαϊκή ομογλωσσία και που στις μέρες μας δύσκολα και σε λίγα χωριά πια
θα συναντήσεις.
Η Ελληνική υπερίσχυσε της Αρβανίτικης και την εξαφάνισε αφήνοντας
λίγες γενιές και μεγαλύτερους σε ηλικία σήμερα να την θυμούνται έστω αμυδρά, σε διαφορά
όμως χωριά της χωράς μας από ανατολικά και δυτικά των Αθηνών, στην Βοιωτία, περισσότερο
στην Εύβοια και σε αρκετές περιοχές στους περισσότερους νόμους της χωράς. Το κεφάλαιο
της Αρβανίτικης είναι τόσο μεγάλο που θα ασχοληθούμε σε άλλο άρθρο, ενδεικτικά αναφέρω
το μεγάλο έργο του Ιάκωβου Θωμοπούλου «Τα Πελασγικά», ολόκληρη την βιβλιογραφία
του αείμνηστου Αριστείδη Κόλλια, και από ξένους συγγραφείς τον Johann Georg von Hann με
το Griechische und albanesische Märchen καθώς και αναφορές
από την εγκυκλοπαίδεια του Γερμανού Franz Bopp.
Ειδική μνεία κατέχουν οι Αρβανίτες για την συμβολή τους στην
εθνεγερσία του 1821 χωρίς βεβαία να παραλείψουμε να πούμε ότι και πιο πριν υπήρχαν
Αρβανίτες που αναστάτωναν την Οθωμανική αυτοκρατορία (Καντακουζηνός). Πάντα οι αρβανίτες
πιστοί στην πολεμική τους παράδοση και γνώση. Οι πατέρες του γένους μας έδωσαν μεγάλο
φόρο αίματος για να αναγεννηθεί η Ελλάδα. Οι Κατσαντώνης, Ανδρούτσος, Λαλλαίοι,
Κανάρης, Καραϊσκάκης, Μιαούλης, Μπουμπουλίνα, Κουντουριώτης είναι μόνο λίγα από
τα ονόματα από όσους πρωτοστάτησαν και τους οφείλουμε την ανεξαρτησία, ακόμη και ο Κολοκοτρώνης
που πολλοί αμφισβητούν το αν είναι αρβανίτης από πολλούς αποκαλείται με το παρατσούκλι
«Μπίθγκουρας», μέχρι και τον Αλή Πάσα που τον έχουμε μάθει σαν έναν «τουρκαλβανό»
που πολέμησε τους Σουλιώτες (σχολικά βιβλία), και όντως ήταν καταραμένη αυτή
τους η διαμάχη για την ιστορία.
Πουθενά όμως δεν μάθαμε για την συνεννόηση που είχαν
αργότερα μεταξύ τους και ότι ο Αλή Πασάς σκοτώθηκε πολεμώντας υπέρ ενός ανεξάρτητου
Ελληνικού έθνους την ίδια στιγμή που ήταν φοβέρα πλούσιος και εγκατέλειπε μια βασιλική
ζωή χάρη σε αυτό που είχε οραματιστεί χρονιά πριν, ένα ελεύθερο Ελληνικό κράτος
οπού θα ομιλούνται τα Ελληνικά τα Αρβανίτικα και οι θρησκείες δεν θα διχάζουν τον λαό. Να σημειώσουμε ότι πολλοί Αρβανίτες ήταν μουσουλμάνοι αφήνοντας
όμως δεύτερη τη θρησκεία μπροστά στη πίστη προς τη φυλή τους. Ηρωικές μάχες με Αρβανίτες
να πολεμούν ακόμη και με τα δεκάχρονα παιδία τους που γνώριζαν από άρματα (βλέπε
Σούλι) και με τις γυναίκες τους δίπλα. Σήμα κατατεθέν η τόλμη για την υπεράσπιση
της κοινότητας τους και η γνώση στον πόλεμο, οι Αρβανίτες βάλανε την σφραγίδα τους
σε πολλές μάχες και έξω από τα Βαλκάνια από αρχές της επέκτασης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας
όπως με τους μισθοφόρους στρατιώτες Estradioti όπως τους ονόμασαν
οι Βενετσιάνοι. Ένας από αυτούς ο Μερκούρης Μπούας ο απόγονος του Πύρρου. Ξακουστοί
μισθοφόροι για την εποχή τους.
Αυτή η παράδοση θα περάσει στους κλεφτές και στους
αρματολούς με τις γνώστες συνέπειες μέχρι να φύγουν οι Τούρκοι από τον ιερό αυτό
τόπο. Η ιστορία δυστυχώς θα επαναληφτεί στα μεταεπαναστατικα χρονιά με τον ίδιο
απεχθές τρόπο, κάποιοι λόγιοι και κοτζαμπάσηδες θα παραμερίσουν τους επαναστάτες
και ή θα τους δικάσουν ή θα τους αφήσουν μακριά από αξιώματα για πολιτικούς η
και θρησκευτικούς λόγους. Με τη σειρά τους το αγνό αυτό και αριστοκρατικό κομμάτι
της φυλής μας που έδωσε το περισσότερο αίμα και είναι υπεύθυνο για την ελευθερία
μας και την αναγέννηση μας, θα περάσει στην αφάνεια η κάποιοι από αυτούς ξανά
στην κλεφτουριά για να επιβιώσουν αναγκαστικά
αυτοί και η οικογένεια τους, περνώντας σε πιο σύγχρονα είδη παρανομίας.
Πολλές φόρες
έξαλλου σε αυτό το τόπο δεν κυβέρνησαν οι άριστοι αλλά οι καιροσκόποι και οι μεγάλες
δυνάμεις για όσους γνωρίζουν και κρατούν ακόμη την αξιοπρέπεια τους και δεν ξεχνούν
να τιμούν ένα κομμάτι της φυλής, αυτή την «δρακογενιά», που σε τέτοιες διαβρωμένες
εποχές που δεν υπάρχει καμιά αισθητική συνεχίζει
να μεγαλουργεί και να μας δείχνει ποιότητα και ατόφιο Ελληνισμό όπως ο συνθέτης
Νίκος Σκαλκώτας, η ηθοποιός Έλλη Λαμπέτη και πολλοί άλλοι.
Γιατί η θρησκεία μας
είναι το ΑΙΜΑ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ!
Κιο γκλιούχα Αρμπeρίστe
ίστe γκλιούχ τρμeρίστε
Ε φλιτ ναυάρχοϊ Μιαούλη
Μπότσαρη εδε γκιθ Σούλι.
Μετάφραση:
Αυτή η γλώσσα η Αρβανίτικη
είναι γλώσσα παλικαρίσια.
Τη μιλούσε ο Ναύαρχος Μιαούλης,
ο Μπότσαρης κι όλο το Σούλι.
Προτεινόμενη βιβλιογραφία :
-Αριστείδης Κόλλιας:
αρβανίτες και η καταγωγή των Ελλήνων
-Αδαμάντινος Παναγιώτης: χρονογραφία της Ηπείρου
-Κώστας Μπίρης: Αρβανίτες οι Δωριείς του νεότερου Ελληνισμού
-Τίτος Γιοχάλας: Η Αρβανιτιά στον Μοριά
-Απάντα Αγγελή Λιάπη
-Βάσω Ψιμούλη: Σούλι και Σουλιώτες
-Άρθρα από τα περιοδικά: Άρβανον, Νουμάς, Μπέσα
-Αποσπάσματα από τα έργα των ιστορικών:
Τρικούπη, Χαλκοκονδύλη, Καρολίδη και Φωτιάδη.
Τρικούπη, Χαλκοκονδύλη, Καρολίδη και Φωτιάδη.
Hanns Johst (08.07.1890 - 23.11.1978)
Αυτό είναι βέβαιο! Το συρματόπλεγμα είναι συρματόπλεγμα! Γνωρίζω σε τι είμαι ενάντια... Δεν υπάρχει ρόδο δίχως αγκάθι!... Και το τελευταίο πράγμα που θα υπερασπιζόμουν είναι ιδέες που θέλουν να με κάνουν καλύτερο!
Γνωρίζω αυτές τις αηδίες από το '18... αδελφότης, ισότης..., ελευθερία..., ομορφιά και αξιοπρέπεια! Πάντα κάποιος πρέπει να χρησιμοποιεί το σωστό δόλωμα. Και ύστερα, βρίσκεσαι στη μέση μιας συζήτησης και λένε: Ψηλά τα χέρια! Είσαι αφοπλισμένος..., δημοκρατικά ψηφοφορικά γουρούνια!
- Όχι, άσ' τους με την όλη ιδεολογική σούπα τους να κρατηθούν σε μια ασφαλή απόσταση... Εγώ πυροβολώ με αληθινά πυρά! Όταν ακούω την λέξη κουλτούρα..., απασφαλίζω το περίστροφο μου!
"Schlageter"
Louis-Ferdinand Céline - 1947
Έχω λάβει τρία μικρά φέρετρα, δέκα επιστολές που αναγγέλουν το θάνατό μου, τουλάχιστον είκοσι απειλητικές επιστολές, δύο ξυράφια, μια μικρή εγγλέζικη χειροβομβίδα και πενήντα γραμμάρια υδροκυάνιου… με θεωρούν ήδη χαμένο στις σκιές… Όλα σ' αυτήν τη νύχτα που πέφτει με μιλάνε για το θανάτο μου, το έναστρο μπλε εκεί επάνω από το Sacre-Couer, γίνεται μωβ και μετά σκοτεινό, σκοτεινό… Τα πάντα τελειώσαν για μένα, για τους δύο μας, Lucette…
Ότι έχει απομείνει για μας είναι εκείνο το χάσμα εκεί έξω, πέρα από την αίθουσα μπροστά από το παράθυρο, αυτή η τεράστια κοιλάδα, όλο το Παρίσι εκατομμύρια και εκατομμύρια ποιός-ξέρει-τι εκδικήσεων, στέγες που απλώνονται παντοτινά, αιχμηρές, κοφτερές, φοβερές, γεμάτες με ανθρώπους που μας μισούν… Το απέραντο χάσμα είναι εκεί για τους δύο μας… ολόκληρος ο κόσμος μας οδηγεί εκεί… ολόκληρος ο κόσμος με κομμένη την ανάσα του, ζουν μόνο για το θάνατο μας, τα βασανιστήρια μας, εκεί κάτω από εκείνες τις στέγες που γίνονται μπλε, αμυδρές, σκοτεινές, χιλιάδες και χιλιάδες κόλπα, κακόβουλα σπίτια, ακόμα διακριτικά μέχρι τώρα, ψιθυρίζουν… εκατομμύρια ανθρώπων που αναμένουν τη χαρά τους… η ημέρα της επαγγελίας…
Κάθε λέξη στο ραδιόφωνο του Λονδίνου είναι και μία απειλή, στο Μπραζαβίλ οι υπαινιγμοί είναι πιο συγκεκριμένοι, ανακοινώνουν "λίστες", όλες οι φραγμένες από σκατά ψυχές κοχλάζουν με όλη τους την κακία, το φθόνο, με έντονη επιθυμία, τα σκατό ξεπετάγεται από εκατομμύρια καρδιές, όλη η σεμνότητα αφημένη κατά μέρος, κάθε φραγμός έχει σπάσει, εκατομμύρια και εκατομμύρια δολοφόνων, κανιβάλων, ουρλιάζουν ενστικτωδώς κάθε νύχτα, θέλουν να πιούν το αίμα μας, πρέπει να το κάνουν, αυτό απαιτεί Η Πατρίς.
Kaarlo Pentti Linkola & Οικοφασισμός: Ιδέες
Ο Πέντι Λινκόλα γράφει σχετικά με τις σαν από σκηνή της
Αποκάλυψης κλιματικές αλλαγές που πρόκειται να μας επηρεάσουν όλους εδώ στο «ανθρωπιστάν»,
αλλά σε αντίθεση με τους περισσότερους συγγραφείς, δεν δίνει εύκολες λύσεις.
Αντίθετα, επιλέγει να είναι αποτρόπαια ειλικρινής και σκέφτεται ότι έχουμε ήδη
χάσει το τραίνο σχετικά με την μεταστροφή της ζημιάς που έχουμε προκαλέσει στη
Γη, έτσι αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αρχίσουμε να εξαλείφουμε τις
ανθρώπινες και τεχνολογικές υπερβάσεις από τώρα.
Ρήσεις
«Τι πρέπει να γίνει, όταν ένα πλοίο που κουβαλά εκατό
επιβάτες ξαφνικά αναποδογυρίζει και υπάρχει μόνο μια σωσίβια λέμβος; Όταν η
λέμβος γεμίσει, αυτοί που μισούν τη ζωή θα προσπαθήσουν να την γεμίσουν με
ακόμα περισσότερο κόσμο και να τους στείλουν όλους στο βυθό. Αυτοί που αγαπούν
και σέβονται τη ζωή θα πάρουν το τσεκούρι του πλοίου και θα κόψουν τα επιπλέον
χέρια που γραπώνονται στη λέμβο.»
«Η σύνθεση των Πρασίνων φαίνεται να είναι ίδια με αυτή
του γενικότερου πληθυσμού – κυρίως παρασυρόμενα κούτσουρα, άνθρωποι που ποτέ
δεν σκέφτονται.»
«Μια μειονότητα δεν μπορεί ποτέ να έχει άλλο μέσο ώστε
να επηρεάσει την πορεία των γεγονότων παρά μόνο μέσω της χρήσης βίας.»
«Οποιαδήποτε δικτατορία θα ήταν καλύτερη από την
σύγχρονη δημοκρατία. Δεν μπορεί να υπάρξει τόσο ανίκανος δικτάτορας, που θα
έδειχνε μεγαλύτερη ηλιθιότητα από μια
πλειοψηφία πολιτών. Η καλύτερη δικτατορία θα ήταν εκείνη κατά την οποία πολλά
κεφάλια θα έπεφταν και η κυβέρνηση θα απέφευγε οποιαδήποτε οικονομική
ανάπτυξη.»
«Η πλέον κεντρική και παράλογη πίστη μεταξύ των
ανθρώπων είναι η πίστη στην τεχνολογική πρόοδο και την οικονομική ανάπτυξη. Οι
κήρυκες της πιστεύουν μέχρι θανάτου πως η υλική ευμάρεια φέρνει χαρά και
ευτυχία - παρ’ όλο του ότι όλες οι αποδείξεις στην Ιστορία έχουν δείξει πως
μόνο η έλλειψη και η προσπάθεια οδηγούν σε μια ζωή που αξίζει να βιωθεί, πως η
υλική ευμάρεια δεν φέρνει τίποτε άλλο παρά απόγνωση. Αυτοί οι κήρυκες πιστεύουν
στην τεχνολογία ακόμα και όταν πνίγονται μέσα στις αντι-ασφυξιογόνες μάσκες
τους.»
«Το ότι υπάρχουν δισεκατομμύρια άνθρωποι άνω των 60
κιλών βάρους πάνω στον πλανήτη συνιστά ασυνειδησία.»
«Τα εναλλακτικά κινήματα συνιστούν μια ευπρόσδεκτη
βοήθεια και πραγματικό δώρο προς την κοινωνία της οικονομικής προόδου.»
«Θα πρέπει να μαθαίνουμε από την ιστορία των
επαναστατικών κινημάτων - τους Εθνικοσοσιαλιστές, του Φινλανδούς Σταλινιστές,
από τα πολλά στάδια της Ρωσικής επανάστασης, από τις μεθόδους των ερυθρών
ταξιαρχιών - και να ξεχάσουμε τους ναρκισσιστικούς εαυτούς μας.»
«Οτιδήποτε έχουμε δημιουργήσει τα τελευταία 100 χρόνια,
πρέπει να καταστραφεί.»
«Ένα θεμελιώδες, καταστροφικό λάθος είναι να χτίζεται
ένα πολιτικό σύστημα πάνω στην επιθυμία. Η κοινωνία και η ζωή έχουν οργανωθεί
πάνω στο τι επιθυμεί το άτομο, όχι πάνω στο τι είναι καλό για εκείνο… Ακριβώς
όπως μόνο ένας μέσα στους 100.000 έχει το ταλέντο να γίνει μηχανικός ή
ακροβάτης, έτσι μόνο λίγοι είναι εκείνοι που είναι πραγματικά ικανοί να
διαχειριστούν τα θέματα ενός έθνους ή της ανθρωπότητας ως συνόλου… Αυτή την
περίοδο και σε αυτό το μέρος του κόσμου κρεμόμαστε ασυλόγιστα πάνω στην
δημοκρατία και στο κοινοβουλευτικό σύστημα, παρά το γεγονός ότι αυτά είναι τα
πιο παράλογα και απελπισμένα πειράματα της ανθρωπότητας… Στις δημοκρατικές
χώρες η καταστροφή της φύσης και η συσσώρευση οικολογικών καταστροφών έχει
συντελεστεί κατά το πλείστον… Η μόνη μας ελπίδα εναπόκειται στην συγκεντρωτική
διακυβέρνηση και στον αδιαπραγμάτευτο έλεγχο του ατόμου - πολίτη.»
«Εάν ο παρών πληθυσμός της γης διατηρηθεί και μειωθεί
μόνο μέσω του ελέγχου των γεννήσεων, τότε: Η τεκνοποίηση πρέπει να γίνεται με άδεια.
Για να βελτιωθεί η ποιότητα του πληθυσμού, γενετικά ή κοινωνικά ακατάλληλες
οικογένειες θα πρέπει να στερηθούν απογόνων, έτσι ώστε περισσότερες άδειες
τεκνοποίησης να αποδοθούν σε ποιοτικές οικογένειες. Η παραγωγή ενέργειας πρέπει να μειωθεί
δραστικά. Ο ηλεκτρισμός να επιτρέπεται μόνο για τον πλέον αναγκαίο φωτισμό και
επικοινωνίες. Τροφή: Το κυνήγι πρέπει να γίνει πιο αποδοτικό.
Η ανθρώπινη δίαιτα θα περιλαμβάνει ποντίκια και ασπόνδυλα. Η γεωργία θα
μετακινηθεί σε μικρές από-μηχανοποιημένες μονάδες. Όλη η ανθρώπινη κοπριά θα
χρησιμοποιείται σα λίπασμα. Η συγκοινωνία θα γίνεται κυρίως με ποδήλατα
και κωπήλατες λέμβους. Τα ιδιωτικά αυτοκίνητα θα κατάσχονται. Τα ταξίδια
μεγάλων αποστάσεων θα γίνονται μόνο με αραιή μαζική μεταφορά. Δέντρα θα
φυτευτούν στους περισσότερους δρόμους. Διεθνείς σχέσεις: Όλη η μαζική μετανάστευση
και οι περισσότερες εισαγωγές-εξαγωγές πρέπει να σταματήσουν. Εκτός συνόρων
ταξίδια θα επιτρέπονται μόνο σε μικρούς αριθμούς διπλωματών και απεσταλμένων. Η επιχειρηματικότητα κατά κύριο λόγο θα
παύσει. Η κατασκευές θα επιτρέπονται μόνο για τεκμηριωμένες ανάγκες. Το σύνολο
της κατασκευαστικής παραγωγής θα είναι δημόσιο. Τα προϊόντα θα είναι ανθεκτικά
και θα διαρκούν για γενεές ολόκληρες. Επιστήμη και εκπαίδευση: Η παιδεία θα
επικεντρωθεί σε πρακτικές δεξιότητες. Όλος ο ανταγωνισμός θα ξεριζωθεί. Η
τεχνολογική έρευνα θα μειωθεί στο απόλυτο μίνιμουμ. Κάθε παιδί όμως θα μαθαίνει
πως καθαρίζεται ένα ψάρι με τρόπο που μόνο τα εντελώς γυμνά κόκαλά του θα
απομένουν.»
Επιρροή
Ο Λινκόλα είναι μια από τις λίγες
φωνές που ζητά:
1.
Μηδέν μετανάστευση
2.
Μείωση πληθυσμού
3.
Θάνατο των προβληματικών
4.
Σταμάτημα της καλπάζουσας τεχνολογία
Κατά τις πιο έγκριτες
πηγές, ο πλανήτης Γη μπορεί να διατηρήσει μισό δις ανθρώπων χωρίς κάποια εκτενή
καταστροφή του βιότοπού μας, ή κάποια απώλεια σε είδη του ζωϊκού βασιλείου ή
στην σταθερότητα του οικοσυστήματος. Οποιοσδήποτε αριθμός υψηλότερος αυτού, όσο
κι αν ανακυκλώνει, θα επιφέρει περιβαλλοντικό χάος. Οι του σύγχρονου, αριστερών
αποχρώσεων οικολογικού κινήματος τρέμουν στην ιδέα ότι δεν θα μπορούν να
αναπαράγονται και να συνεχίσουν να καταναλώνουν ότι τους γυαλίζει, κάποιος όμως
πρέπει στο μέλλον να το κάνει αυτό.
Όσο πιο σύντομα το κάνουμε, τόσο λιγότεροι άνθρωποι μελλοντικά θα μείνουν χωρίς
μέσα αυτοσυντήρησης και έτσι να χρειαστεί να απομακρυνθούν. Όπως ο Λινκόλα ο ίδιος
έχει πει, «Έχουμε ακόμα κάποια ευκαιρία να γίνουμε βίαιοι. Όμως αν δεν είμαστε
βίαιοι σήμερα, όλα έχουν χαθεί.»
πηγή
πηγή
Ακόμη μια ιστορική ψευδολογία από τον αρχηγίσκο της «Χρυσής Αυγής» …
του Wolverine
Εντελώς τυχαία διάβασα σε ένα ιστολόγιο (εδώ) γεγονότα που
δεν γνώριζα για το ΚΚ της Δεξιάς (Χρυσή Αυγή) ενώ είχα την «ατυχία» να υποστώ
ένα ακόμη μαρτύριο, αφού έπρεπε να παρακολουθήσω το show της
ιστορικής ανακρίβειας από τον γενικό γραμματέα του ακροδεξιού κόμματος.
Για όσους δεν το γνωρίζουν ο πιο παρασημοφορημένος
Έλληνας Αξιωματικός (μετά τον Στρατηγό Κόρκα) υπήρξε ο Στρατηγός Ιωαννίδης που
συκοφαντήθηκε επειδή αντιστάθηκε στην δημοκρατική σαπίλα. Δεν είναι καθόλου
τυχαία αυτή η παράλειψη (;) στον δημόσιο λόγο του Μιχαλολιάκου μέσα στην πολυτελή
αίθουσα με τα ψηλά ποτήρια και την coca-cola
στο
τραπέζι (!) καθώς και η διαχρονική υπεράσπιση του Συνταγματάρχη
Παπαδόπουλου μέσα από τα έντυπα αλλά και τις άλλες δημοσιεύσεις της «Χρυσής
Αυγής».
Για τον Στρατηγό Ιωαννίδη μπορείτε να διαβάσετε αποκλειστικά
άρθρα εδώ, εδώ και εδώ ενώ για την ανιστόρητη αναφορά του Μιχαλολιάκου δείτε στο
07.20 στο βίντεο εδώ. Όσοι δηλώνουν Αντιδημοκράτες και θέλουν να ξεράσουν πάνω
στο πτώμα του ακροδεξιού κόμματος ας παρακολουθήσουν στο 8.40 ...
Περιττό να αναφέρω ότι η «Χρυσή Αυγή» τα τελευταία χρόνια είχε υποβαθμίσει πλήρως το γεγονός της παράνομης φυλάκισης των Ελλήνων
Αξιωματικών από την αστική δημοκρατία και τον Καραμανλισμό, ενώ δεν έπραξε το παραμικρό
για να αλλάξει κάτι πλην των ελαχίστων τυπικών άρθρων που δημοσιεύτηκαν στα έντυπα της. Την ίδια ένοχη σιωπή κράτησε και για τον θάνατο του
Στρατηγού Ιωαννίδη ο οποίος φυλακίστηκε παρανόμως επί 35 συναπτά έτη και
ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ από τις δημοκρατικές καθεστωτικές ύαινες. Τέλος σε μια επίδειξη πολιτικαντισμού ο βουλευτής Παππάς είχε δημοσιεύσει το άρθρο εδώ παρά τις όποιες θεατρινίστικες κινήσεις εδώ
Βιβλιοπαρουσίαση: Αντιμοντερνισμός - του Άγγελου Δημητρίου
του Άγγελου Δημητρίου: Η προσέγγιση της σύγχρονης πραγματικότητας μέσα από την επαναστατική οπτική των Παραδοσιακών Αρχών. Μια συλλογή δοκιμίων για την μαχητική υπεράσπιση του κόσμου της Ταυτότητας
για περισσότερα εδώ
5 βιβλιοπροτάσεις
Tρίτη 1η Φεβρουαρίου του 1944. Στις 9.30 το πρωί, δολοφονείται στο κέντρο της Aθήνας, μπροστά στο άγαλμα του Bύρωνα, ο Kίτσος Mαλτέζος, ο τελευταίος απόγονος του Στρατηγού Mακρυγιάννη, το χαρισματικό παιδί της γενιάς του '40. Tη δολοφονία, που θυμίζει δράση τρομοκρατικής οργάνωσης, έχει αναλάβει ο EΛAΣ Σπουδάζουσας. Έκτοτε το γεγονός θα μυθοποιηθεί και θα μεταμορφωθεί σε ένα από τα ισχυρότερα ταμπού της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας. H «αριστερά» θα αρνείται επίμονα την οποιαδήποτε αναφορά σε μιαν από τις πιο σκοτεινές σελίδες της δράσης της, ενώ η σκληρή μετεμφυλιακή «δεξιά» θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει πολιτικά τον θάνατο ενός ανθρώπου που στην πραγματικότητα δεν της ανήκε. O Mαλτέζος θα πρωταγωνιστήσει στην υπόθεση δύο μυθιστορημάτων, στην Tειχομαχία του Θεόφιλου Φραγκόπουλου και στο Xρονικό μιας Σταυροφορίας του Pόδη Pούφου.
H βιογραφία που έγραψε ο Πέτρος Στ. Mακρής-Στάϊκος μπορεί να διαθέτει την αφηγηματική χάρη ενός μυθιστορήματος, όμως είναι και η πρώτη απόπειρα σοβαρής ιστορικής προσέγγισης της υπόθεσης, προσφέροντας συγχρόνως στον αναγνώστη μια συνθετική τοιχογραφία της χαμένης γενιάς του '40.
Τα χρόνια που έρχονται χαράζουν τρομακτικά για το μέλλον της Ελλάδας. Ένα άγρυπνο κακό αρχίζει να σκοτεινιάζει τον ελληνικό ουρανό. Έχουμε συνείδηση της πραγματικότητας. Γνωρίζουμε πως σήμερα όποιος δηλώνει Εθνικιστής είναι υπό διωγμόν, δεν έχει θέση στην κοινωνία που κατασκευάζουν. Είναι επιλογή μας λοιπόν αν θα συμβιβασθούμε ή αν θα αντισταθούμε με έναν ανυποχώρητο ιδεολογικό αγώνα. Το βιβλίο αυτό επιλέγει την αντίσταση, έστω και αν χαρακτηρισθεί ακραίο, φανατικό, γραφικό, ή οτιδήποτε άλλο σκαρφιστούν οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές. Τουλάχιστον γράφτηκε με ειλικρίνεια σε εποχή υποκρισίας, και αυτό πιστεύω είναι αρκετό για να το κρίνει κάποιος.
Αυτή είναι η διήγηση από πρώτο χέρι ενός προσκολλημένου στο παρελθόν στρατιώτη των SS, ο οποίος μετά την διαταγή συνθηκολογήσεως διέφυγε και μετά από περιπέτειες κατατάχθηκε ως μισθοφόρος στην Λεγεώνα των Ξένων. Έχοντας σταλεί στην Ινδοκίνα για να πολεμήσει τους Βιετμίνχ, το "Γερμανικό Τάγμα των Καταραμένων" εφάρμοσε το: Βόμβα στην Βόμβα! Σφαίρα στην σφαίρα! Φόνος στον φόνο! "Η Φρουρά του Διαβόλου" αποτελεί το προσωπικό ντοκουμέντο αντιποίνων και αντί-αντιποίνων ενός άνδρα και της μονάδας του, μια καταγραφή εγκληματικής βίας και από τις δύο πλευρές, ενός πολέμου στην πιο ωμή,την πιο άγρια και ανατριχιαστική μορφή του.
Το βιβλίο εξεδόθη στα Αγγλικά για πρώτη φορά την δεκαετία του '70 προκαλώντας θυελλώδεις αντιδράσεις και διχογνωμίες από τους κριτικούς και το αναγνωστικό κοινό.Σε μικρό χρονικό διάστημα εξαντλήθηκε και παρέμεινε για δεκαετίες ένα βιβλίο-φάντασμα, μη μπορώντας κανείς να εντοπίσει κάποιο αντίτυπο παρά μόνο σε εξειδικευμένα παλαιοπωλεία και σε πολύ υψηλές τιμές. Σήμερα, μάλλον δικαίως, θεωρείται από ειδήμονες και απλούς αναγνώστες, ότι είναι το πλέον αντιπροσωπευτικό βιβλίο που γράφτηκε ποτέ, πάνω στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων.
Η κατάληψη της Βαστίλης και η εκθρόνιση του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ σηματοδότησαν για τη Γαλλία την αρχή ενός ολομέτωπου αγώνα στο εσωτερικό της χώρας για να ανατραπεί εκ βάθρων το κοινωνικό καθεστώς, ενώ την ίδια περίπου χρονική περίοδο όλη ουσιαστικά η Ευρώπη πολεμούσε εναντίον της Γαλλίας. Η διακήρυξη της Τρομοκρατίας στις 5 Σεπτεμβρίου 1793 βύθισε τη Γαλλία στον όλεθρο· μισό εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, πολλοί φυλακίστηκαν και υπέστησαν βασανιστήρια, και το χειρότερο όλων, η Τρομοκρατία έγινε γνωστή στην Ευρώπη επινοώντας τους ολέθριους μηχανισμούς αστυνομοκρατίας, εκφοβισμού και παρανοϊκής καταδίωξης των διαφωνούντων.
Ο Ροβεσπιέρος, προτάσσοντας τον άσπιλο, ενάρετο χαρακτήρα του, επονομάστηκε Αδιάφθορος και πήρε στα χέρια του την κάθαρση του έθνους. Πίστευε με όλη τη δύναμη της ψυχής του ότι αυτό που έκανε ήταν σωστό. Με τη βεβαιότητα αυτή άλλαξε τη γλώσσα, διαμόρφωσε θεσμούς, έδωσε καινούρια ονόματα σε πράγματα παλιά και οδήγησε στην γκιλοτίνα όλους όσοι δεν ανταποκρίνονταν στα πρότυπα της εξαγνισμένης κοινωνίας που είχε ο ίδιος στο μυαλό του. Το τέλος του ήταν τραγικό, αλλά η κληρονομιά του τρόμου που άφησε πίσω του στοιχειώνει και τις σημερινές κοινωνίες καθιστώντας σαφές το μήνυμα της διαρκούς πολιτικής επαγρύπνησης απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς, γιατί αν θεωρούμε αυταπόδεικτο ότι εμείς είμαστε δίκαιοι και οι εχθροί μας φαύλοι, και ότι μπορούμε να καταργήσουμε τα απαράγραπτα δικαιώματα των άλλων, τότε βαδίζουμε ολοταχώς προς την Τρομοκρατία.
17 Απριλίου 1975. Ο στρατός των Ερυθρών Χμερ με ηγέτη τον διαβόητο Πολ Ποτ κατέλαβε την Πνομ Πεν και όρισε την αρχή του «έτους μηδέν» για την Καμπότζη, γράφοντας μια από τις πιο μελανές σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας. Ακολουθώντας το όραμα της αγροτικής ουτοπίας, απαγόρευσε τη βουδιστική λατρεία, ξερίζωσε χιλιάδες νέους από τις οικογένειές τους, επέβαλε ενιαίο ενδυματολογικό κώδικα και τους στρατολόγησε στις παραγωγικές κοοπερατίβες. «Αρκεί ένα εκατομμύριο καλοί επαναστάτες για να οικοδομήσουμε τη χώρα μας. Δε χρειαζόμαστε τους υπόλοιπους. Προτιμάμε να σκοτώσουμε δέκα αθώους παρά να αφήσουμε ζωντανό ένα εχθρό», διακήρυτταν οι Χμερ. Η γενοκτονία του Πολ Ποτ διήρκησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια και ήταν για το λαό της Καμπότζης μια συνεχής κάθοδος στην κόλαση...
Για τον Άνθρωπο του Χιονισμένου Μονοπατιού.
του Σταμάτη Μαμούτου
Μέσα στο απέραντο λευκό τοπίο του παγωμένου καναδικού βορρά.
Με τις νιφάδες του χιονιού άλλοτε να αιωρούνται απαλά, κι άλλοτε να λικνίζονται
σε αιθέριους στροβιλισμούς, ακολουθώντας τους ρυθμούς του ανέμου κάτω απ’ τις
γλυκά ιριδίζουσες ανταύγειες του μολυβένιου ουρανού. Ενός ουρανού που μοιάζει
με αστροκέντητο χιτώνα, απλωμένου σαν την αυλαία του κόσμου όλου, έτσι που
φαντάζει λες, σαν το ύστατο όριο, ανάμεσα στο πεδίο της υλικής εμπειρίας και
στο βασίλειο του Θεού. Κάπου εκεί, στο μεταίχμιο της ανθρωπινότητας και του
υπερβατικού, τοποθέτησε το ξύλινο κατάλυμα λίγων ύστερων προμάχων του
ευρωπαϊκού ψυχισμού, ο σπουδαίος Αμερικανός λογοτέχνης Τζακ Λόντον, στο διήγημα
που φέρει τον τίτλο «Για τον άνθρωπο του χιονισμένου μονοπατιού».
Ήταν βράδυ των Χριστουγέννων στα τέλη του 19ου αιώνα. Λίγοι
Αμερικανοί, όλοι τους ευρωπαϊκής καταγωγής, άντρες από εκείνους που είχαν
ερωτευθεί την περιπέτεια και αρέσκονταν να σηκώνουν το γάντι στις προκλήσεις,
τις ανεγειρόμενες από τον μύχια του εαυτού τους, βρίσκονταν γύρω απ’ τη ζεστή
σόμπα, απολαμβάνοντας την θαλπωρή του ξύλινου καταλύματος. Επρόκειτο για
μερικούς από τους εκείνους που βίωναν το τέλος μιας περιπέτειας, η οποία είχε
αρχίσει για τον άνθρωπο της λευκής φυλής με την κατάκτηση της «άγριας δύσης».
Πριν ακόμη οι Αμερικανοί συγκροτήσουν το ανεξάρτητο κράτος
τους, η αγγλοσαξονική κοινότητα, που βρισκόταν στο επίκεντρο του αμερικανικού
βίου, μετέτρεπε κιόλας σε ιστορική πράξη την έμφυτη τάση των ευρωπαϊκών εθνών
για κατακτήσεις και περιπέτειες. Η αμερικανική δύση ήταν ακόμη παρθένα και στα
μάτια των αγγλοσαξόνων άφηνε την υπόσχεση μιας αέναης κατακτητικής επέκτασης.
Οι άγνωστες γαίες έπρεπε να εξερευνηθούν και να τεθούν στην διάθεση των παιδιών
εκείνης της φυλής, που απ’ την αυγή της ιστορίας είχε μάθει να κυριαρχεί.
Ωστόσο, στην μακρινή δύση, η έμφυτη τάση για περιπέτεια και κατάκτηση,
απογυμνωμένη καθώς ήταν από την παραδοσιακή ευρωπαϊκή πολιτισμική δυναμική, και
δίχως να διαθέτει την ενοποιητική ουσία που προϋποθέτει η συμβίωση στα πλαίσια
μιας εθνικότητας, εκφράστηκε με έναν πρωτόγνωρο, στρεβλό και οικονομιστικό
τρόπο.
Στην Αμερική οι αγγλοσάξονες δεν έμειναν μόνοι τους αλλά
πλαισιώθηκαν από ένα πολύβουο πλήθος μεταναστών, που προέρχονταν και κατάγονταν
από διαφορετικές εθνότητες. Το πολυφυλετικό μωσαϊκό των Η.Π.Α ενστερνίστηκε,
πάντως, το επεκτατικό όραμα των αγγλοσαξόνων. Κι έτσι, ιδίως μετά τον
αμερικανικό εμφύλιο, η κατάκτηση της ηπείρου απέκτησε τον λεγόμενο «δυτικό
προσανατολισμό». Η πολυφυλετική μάζα των Αμερικανών άρχισε να εισχωρεί όλο και
πιο δυτικά στην αμερικανική ενδοχώρα, προκειμένου να θέσει υπό τον έλεγχό της
τις απάτητες γαίες. Ώσπου κάποια στιγμή, ο στόχος επετεύχθη και οι Αμερικανοί
έφτασαν στις ακτές του δυτικού ωκεανού. Η άγνωστη χώρα είχε κατακτηθεί. Όσοι
πρόλαβαν να ιδιοποιηθούν τις νέες γαίες, εξόρυξαν μέταλλα και ορυκτά, κι αφού
εξόντωσαν τους γηγενείς Ινδιάνους και μόλυναν το περιβάλλον, έγιναν οικονομικά
ισχυροί.
Υπήρξαν, όμως, κι εκείνοι που δεν τα κατάφεραν. Εκείνοι που
έμειναν εργάτες, δίχως να διαθέτουν αξιοζήλευτα περιουσιακά στοιχεία. Πράγμα
ιδιαίτερα άδοξο και δύσκολο σε μια χώρα αχαλίνωτα φιλελεύθερη και αδυσώπητα
καπιταλιστική. Σε μια χώρα δίχως, αντινεωτερική ή τουλάχιστον σοσιαλιστική,
φιλεργατική παράδοση. Εκείνοι οι Αμερικανοί ήταν οι πρώτοι που ένιωσαν τις
συνέπειες του κραχ που ταλάνισε τις Η.Π.Α κατά το 1893. Η εργατική τάξη και οι
ασθενέστεροι οικονομικά αντιλήφθηκαν τι σημαίνει οικονομική καταστροφή,
κοινωνική ισοπέδωση και ψυχική απόγνωση. Κι ενώ αυτή η ιστορική συγκυρία σε μια
χώρα της Ευρώπης ενδεχομένως να αποτελούσε την σπίθα για έναν κοινωνικό
ξεσηκωμό, στις καπιταλιστικές Η.Π.Α η έξαρση του ενστίκτου της κυριαρχικής
επιβίωσης, που χαρακτηρίζει ιστορικά τον λευκό άνθρωπο, εκδηλώθηκε στρεβλά με
την τάση για μια νέα εκστρατεία κατάκτησης γαιών.
Ο καναδικός βορράς αποτελούσε εκείνη την εποχή το μοναδικό
σημείο της βόρειας Αμερικής που δεν είχε κατακτηθεί και τα εδάφη του παρέμεναν
παρθένα. Έτσι, κάποιοι κατεστραμμένοι κοινωνικά φτωχοδιάβολοι, όντας οι
τελευταίοι Ροβινσώνες, ατσαλωμένοι από τις δυσκολίες του βίου της εργατικής
τάξης, επιχείρησαν την τελευταία έφοδο προς τον βορρά. Ήταν από το έτος 1896
έως και το 1899, όταν εκείνοι οι απόκληροι γενναίοι άντρες εγκατέλειπαν τα
σπίτια τους, φορτώνονταν στους ώμους τα απαραίτητα για την επιβίωση και την
τροφή τους και εισέβαλαν στον αρκτικό κύκλο, δίχως να διαθέτουν τα κατάλληλα
μέσα θέρμανσης και στέγασης.
Μεγάλοι αριθμοί από αυτούς έχασαν τις ζωές τους σε εκείνη
την οδύσσεια της νεότερης ιστορίας. Ωστόσο το χειρότερο ήταν πως, σύντομα, οι
καλά πληροφορημένοι άνθρωποι του αμερικανικού αστικού κατεστημένου άπλωσαν την
κυριαρχία τους στις καλύτερες γαίες και στα πλουσιότερα ορυχεία του καναδικού
βορρά. Για τους απόκληρους εργάτες -και μετέπειτα Ροβινσώνες- απέμειναν λίγα
κοιτάσματα στα πιο επικίνδυνα και αφιλόξενα μέρη. Κι όμως, μολονότι η
οικονομική επιτυχία έμοιαζε αμφίβολη, κάτι βαθύτερο ήταν αυτό που έσπρωχνε τους
αδάμαστους εκείνους άντρες προκειμένου να λάβουν μέρος στην περιπέτεια του
βορρά.
Ο ίδιος ο Τζακ Λόντον, όντας πρώην εργάτης, έγκλειστος σε
φυλακές και ρομαντικός σοσιαλιστής, συμμετείχε σε εκείνη την εκστρατεία προς
τον απάτητο καναδικό βορρά, κατά το έτος 1897. Η αλήθεια είναι ότι οικονομικά
δεν κατάφερε τίποτε. Μοναχά ταλαιπώρησε τον εαυτό του με μια συνηθισμένη βαριά
ασθένεια του αρκτικού κλίματος. Εντούτοις, για έναν χρόνο έζησε από κοντά και
γνώρισε τους σκληροτράχηλους πολεμιστές της ζωής, στους οποίους έδωσε
μυθιστορηματική υπόσταση μέσα από τα δημοφιλή, μετέπειτα, αφηγήματά του ...
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
