Domenico Leccisi: ένας ακόμα Φασίστας της αριστεράς

Πριν από 60 χρόνια ακριβώς, στις 30 Αυγούστου 1957, η σύζυγος του Μουσολίνι Dona Rachelle παρέλαβε από εκπροσώπους της Ιταλικής Πολιτείας μέσα σε ένα φτηνό κιβώτιο, ότι είχε απομείνει από το σύζυγό της τον άλλοτε δυνατό και κραταιό Duce του Φασισμού. Μαζί με το κιβώτιο τα οστά τοποθετήθηκαν στη κρύπτη της οικογένειας στο νεκροταφείο του Predappio. Η μεγάλη μετά θάνατο περιπλάνηση του λειψάνου του Μουσολίνι  είχε τελειώσει. H κατάρρευση του Φασιστικού Καθεστώτος και ο τερματισμός του πολέμου όχι μόνο δεν οδήγησε την Ιταλία σε καθεστώς ειρήνης αλλά προκάλεσαν καινούρια δεινά. Η χώρα βρέθηκε σε καθεστώς εμφυλίου πολέμου.  Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα στις  21 Ιουνίου 1945 ορκίστηκε  η Κυβέρνηση Parri, μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Η Κυβέρνηση δεν ήταν σε θέση να διασφαλίσει την ηρεμία και την ασφάλεια. 

Ιδιαίτερα στη Βόρεια και Κεντρική Ιταλία όπου δρούσε ανεξέλεγκτη η La Volante Rossa ένα οπλισμένο παρακλάδι των Gruppi di Azione Patriottica (GAP).  Αυτή η παρακρατική οργάνωση, με την ανοχή ή όχι των άλλων πολιτικών δυνάμεων είχε αυτοανακηρυχθεί αρχάγγελος μιας πολιτικής  κάθαρσης υποκαθιστώντας την δικαιοσύνη και περιφρονώντας τις αρχές. Απέναντι σ΄ αυτή την κατάσταση άρχισαν να οργανώνονται ομάδες αντίστασης αποτελούμενες κατά κύριο λόγο από οπαδούς του προηγούμενου καθεστώτος. Στις αρχές Ιουνίου του 1945 στη Λούκα έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα συνθήματα στους τοίχους που παρέπεμπαν και εξυμνούσαν αξίες και συνθήματα του παλαιού καθεστώτος. 

Το  Νοέμβριο εμφανίστηκαν στο Τορίνο αυτοαποκαλούμενοι lupi mannari [ 5]. Στο Μιλάνο η κατάσταση του νεοφασισμού ήταν δύσκολη και σύνθετη [6] Και όμως με μια  λιτή ανακοίνωση, αναγγέλθηκε εκεί  η γέννηση ενός αυτοαποκαλούμενου Φασιστικού  Δημοκρατικού  Κόμματος   (Partito Democratico Fascista). Ιδρυτής του τελευταίου αυτού κόμματος καταδικασμένου εξ αρχής να ζήσει και να επιβιώσει στη παρανομία είναι ο εικοσιπεντάχρονος Domenico Leccisi [7]. Στο πλευρό του συντάσσονται από τη πρώτη στιγμή οι  Mauro Rana και Antonio Parozzi. Σκοπός της οργάνωσης είναι να δώσει κουράγιο και ελπίδα στους κατατρεγμένους και μη της πόλης του Μιλάνο και πάνω από όλα να δημιουργήσει ένα αντίπαλο δέος και να διαπραγματευτεί με κάποιους πολιτισμένους όρους την εθνική συμφιλίωση. Η πρώτη πράξη αντίστασης της παράνομης αυτής οργάνωσης με συμβολικό χαρακτήρα  καταγράφηκε  στις 5 Νοεμβρίου 1945 . Μια μικρή ομάδα εμφανίστηκε αιφνιδιαστικά έξω από το κινηματογράφο Odeon περιλούζοντας με εύφλεκτο υλικό και βάζοντας φωτιά στα ταμπλό με τις διαφημιστικές φωτογραφίες του έργου που παιζόταν εκείνη την ημέρα μέσα στην αίθουσα και δεν ήταν άλλο από το  "Roma città aperta".

Η κυβέρνηση Parri έπεσε  στις 10 Δεκεμβρίου .Την διαδέχτηκε αμέσως η πρώτη κυβέρνηση De Gasperiη οποία εμπιστεύτηκε το νευραλγικό Υπουργείο  των Εσωτερικών στον Giuseppe Romita, Τον Ιανουάριο του 1946, ο Domenico Leccisi μαζί με το Rana μπαίνουν σε ένα τυπογραφείο στην Corso Garibaldi με σκοπό να τυπώσουν ένα  αριθμό αντιτύπων της  Lotta Fascista. Ο Φασιστικός Aγώνας ήταν ο τίτλος του παράνομου έντυπου της ομάδας, που για παράνομο απολάμβανε αξιόλογης κυκλοφορίας  μέσα στη πόλη. Την ευθύνη του εντύπου είχε μια νεαρή συναγωνίστρια η Brunilde Tanzi. Στα 35 της χρόνια ήταν μια όμορφη γυναίκα με μεγάλα μαύρα μάτια , που αδιαφορούσε για το κίνδυνο.

Στις 11 Απριλίου 1946 ο Leccisi απευθύνθηκε  με ενυπόγραφη  επιστολή στον νομάρχη του Milano Ettore Troilo προτείνοντας ένα πολιτικό συμβιβασμό που θα έριχνε μια “γέφυρα” επικοινωνίας ανάμεσα σε φασισμό και αντιφασισμό με μοναδική προϋπόθεση την αποφυλάκιση όσων ακόμα βρίσκονταν στις φυλακές του San Vittore ένοχοι για τα πολιτικά τους πιστεύω,  και την άδεια να πραγματοποιηθεί ένα μνημόσυνο στη μνήμη των πεσόντων της Repubblica Sociale Italiana. Σε αντίθετη περίπτωση επιφύλασσε για τον εαυτό του το δικαίωμα  να αρχίσει αγώνα στο όνομα των μαρτύρων. Μπροστά στο πυρετό των προετοιμασιών για το δημοψήφισμα σύμφωνα με το οποίο ο Ιταλικός λαός έπρεπε να αποφασίσει αν ήθελε ή όχι την Μοναρχία  οι προτάσεις του Leccisi έμειναν δίχως απάντηση.

Στο μεταξύ  ο Leccisi προετοιμάζεται για το επόμενο χτύπημα που ξεφεύγει κατηγορηματικά από τα στενά όρια της πόλης του Μιλάνου και πρόκειται να πάρει εθνικές διαστάσεις.  Όπως θα θυμηθεί ο ίδιος αργότερα: «Όλα τα βράδια όταν από το Μιλάνο επέστρεφα στο Vernante, του Piemonte - το τραίνο περνούσε κοντά από το νεκροταφείο  του Musocco - έβλεπα εκείνο το μεγάλο σταυρό που φώτιζε την είσοδο. Και γιγαντώθηκε μέσα μου η ιδέα: πρέπει να τον πάρω , δεν μπορώ να τον αφήσω εκεί [9]». Ήταν κοινό μυστικό ότι στο  νεκροταφείο του Musocco είχε θαφτεί με απόλυτη μυστικότητα και προφυλάξεις ο Ντούτσε του Φασισμού, ο Μπενίτο Μουσολίνι. Η αναζήτηση ενός τάφου δίχως όνομα ανάμεσα σε τάφους  που αντί για ονόματα είχαν αύξοντες αριθμούς, ήταν μια πολύ δύσκολη και χρονοβόρα υπόθεση. Οι όποιες μαρτυρίες πύκνωναν παρά ξεδιάλυναν το μυστήριο. 

Στη διάρκεια των τελευταίων μηνών, επισκέψεις στο συγκεκριμένο νεκροταφείο είχαν γίνει πολλές τόσο από τον Leccisi όσο και από τα άλλα μέλη της οργάνωσης. Προσπαθούσαν να βρουν κάποια ένδειξη, κάποιο χειροπιαστό στοιχείο που θα τους βοηθούσε να εντοπίσουν τον τάφο αλλά οι ιερείς δήλωναν άγνοια, τα αρχεία με τα τοπογραφικά δεν ήσαν προσβάσιμα, οι διάφορες φήμες μάλλον συσκότιζαν τα πράγματα. Η λύση του μυστηρίου ήρθε απρόσμενη από ένα γερμανό στρατιώτη αιχμάλωτο πολέμου, που ήταν εντεταλμένος με τη φροντίδα των τάφων των συμπατριωτών του στο ίδιο νεκροταφείο. Ήταν αυτόπτης μάρτυρας  της ταφής και μπορούσε να υποδείξει με ακρίβεια το σημείο που είχαν παραχώσει το κακοποιημένο πτώμα. Πεδίο αριθμός 16, ανώνυμος τάφος 384 [10]

Μια παράτολμη ενέργεια σχεδιάζεται παραμονές της πρώτης επετείου της μεταπολεμικής εποχής.Τη νύχτα της 22 προς 23 Απριλίου τρεις ίσκιοι σκαρφαλώνουν σε κάποιο σημείο του τοίχου, που κυκλώνει το νεκροταφείο και κατευθύνονται προς τον τομέα και το σημείο που βρίσκεται θαμμένος ο Μουσολίνι. Ο  Domenico Leccisi, θα θυμηθεί: Πήγαμε στο τάφο, σκάψαμε και εκείνο που με εντυπωσίασε  ήταν  η ηχώ από τα πρώτα χτυπήματα της αξίνας, που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Έμοιαζαν με κανονιοβολισμούς , έτσι αντηχούσαν  δυνατά και εντυπωσιακά στην ησυχία της νύχτας. Πρώτος κατέβηκε ο Parozzi (Alfredo Parozzi, ) και στη συνέχεια ο Mauro (Mauro Rana,), κι εγώ που έσυρα με προσοχή το μουσαμά  με τα λείψανα προς την κατεύθυνση των δύο.που τον έπιασαν  με τα χέρια ανοικτά[15] Πάνω στον ανοιγμένο τάφο, ο Leccisi  αφήνει ένα σημείωμα για όσους δουν το πρωί το τάφο άδειο: «Το λείψανο του Μπενίτο Μουσολίνι τέθηκε υπό τη προστασία  των Φασιστών του Δημοκρατικού Φασιστικού Κόμματος»... Ο Ντούτσε είναι και πάλι ανάμεσά μας. Πάνω σε ένα καρότσι του κήπου και σπρώχνοντας μπροστά φτάσαμε από το κεντρικό διάδρομο  την έξοδο.... Στη συνέχεια τον τοποθετήσαμε στο πορτμπαγκάζ  της μαύρης Aprilia που ήταν παρκαρισμένη εκεί κοντά. 

πηγή

Βιβλιοπαρουσίαση: ο Α2 - του Ρένου Αποστολίδη

Συνέχεια της «Πυραμίδας 67», του πιο μαχητικού αντιπολεμικού βιβλίου για τον Εμφύλιο, που γράφτηκε από κάποιον που δεν ανήκε σε καμία παράταξη, «ο Α2» του Ρένου δίνει την εωσφορική μορφή ενός αμείλικτου αξιωματικού Α2 (Πληροφοριών), που από καπετάνιος του ΕΛΑΣ, πέρασε στο Στρατό, όταν του σκότωσαν τη μάνα οι ομοϊδεάτες του, και της έστειλε 600 «γράμματα» όπως τα έλεγε ... 600 αντάρτες, κυνηγημένους έναν-έναν, πιασμένους κι εκτελεσμένους με το ίδιο του το χέρι ...

Κάστρα Ιδεών 2017 - Φωτογραφική Παρουσίαση

για περισσότερα εδώ

Oswald Mosley: «Ο μύθος της Ελευθερίας»

Εμείς αντιθέτως, ρωτάμε αν οποιοσδήποτε τίμιος άνθρωπος ή κίνημα στην πολιτική, δεν θα έθετε ως πρώτιστο μέλημά του και πρώτιστο καθήκον του, το να δημιουργήσει ένα όργανο διακυβέρνησης με το οποίο θα μπορούσε να πραγματοποιήσει τις πολιτικές υποσχέσεις που είχε δώσει στο λαό και για τις οποίες ο λαός το ψήφισε. Ωστόσο, όλα τα παλιά κόμματα συνεργάζονται από κοινού για να αντισταθούν σε αυτή την στοιχειώδη αρχή της εντιμότητας και να καταγγείλουν οποιαδήποτε πρόταση που δίνει στο λαό την πρώτη αρχή της ελευθερίας και της πραγματικής εκτέλεσης της πολιτικής που αυτός επιθυμεί. Ως εκ τούτου η ψήφος στις εκλογές γίνεται όλο και πιο κενή νοήματος και λιγότεροι άνθρωποι κάνουν τον κόπο να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, καθώς έχουν αποκτήσει την πικρή εμπειρία ότι, ανεξάρτητα από το κόμμα το οποίο ψηφίζουν, ποτέ δεν θα εφαρμοστεί η πολιτική την οποία έχουν ψηφίσει.

Το κοινοβουλευτικό τοπίο γίνεται γελοίο, καθώς ο λαός αντιλαμβάνεται ότι το σύστημα αυτό δεν μπορεί ποτέ να του προσφέρει κάτι καλό και όπως γίνεται με όλα τα συστήματα που παραπαίουν, τα κοινοβουλευτικά μυαλά το μόνο που φαίνεται να τα ανησυχεί είναι το πώς θα παράγουν την δική τους καρικατούρα.

Η Ιστορία κάποτε θα καταγράψει μια περίεργη εκτροπή του ανθρώπινου νου όπου μεγάλα κράτη εκλέγουν μια κυβέρνηση για να κάνει μια δουλειά και στη συνέχεια επιλέγουν μια αντιπολίτευση για να σταματήσει αυτούς που την κάνουν…. Ωστόσο, αυτή η εξαιρετική παντομίμα, όπου τίποτα δεν είναι σοβαρό, και τίποτα σοβαρό δεν συζητιέται, απεικονίζεται ως το μόνο μέσο για τη διατήρηση των ελευθεριών του λαού.

Είναι απλό να καταλάβουμε τα μέσα με τα οποία έχει επιτευχθεί αυτή η μεγάλη κομπίνα. Το πρώτο μέσο είναι η διατήρηση ενός απαρχαιωμένου κοινοβουλευτικού συστήματος που εξακολουθεί να τροφοδοτείται με το μύθο της ελευθερίας, ενώ η κυβέρνηση έχει παραλύσει και η πραγματική δύναμή της ασκείται από αλλού, όχι από αυτό που θέλει ο λαός, αλλά από αυτό που θέλει ο οικονομικός παράγοντας.

Το δεύτερο μέσο είναι το μονοπώλιο της προπαγάνδας από τη δύναμη του χρήματος υπό τη μορφή ενός Τύπου που επίσης τροφοδοτείται από το μύθο της ελευθερίας. Η Ελευθερία του Τύπου που κτίστηκε από γνήσιους δημοσιογράφους που μετέδιδαν έντιμες «ειδήσεις» πολύ καιρό πριν, έδωσε την θέση της, στο μεγαλύτερο μέρος του Τύπου, σε οικονομικές δυνάμεις που έχουν αποκτήσει τον έλεγχο των μεγάλων πακέτων των μετοχών των εφημερίδων. Έτσι, η δύναμη του χρήματος και πάλι στο όνομα της «Ελευθερίας του Τύπου» μπορεί να σερβίρει στο λαό όχι μόνο τις απόψεις, αλλά και τις «ειδήσεις» εκείνες οι οποίες εξυπηρετούν τα συμφέροντα της εξουσίας του χρήματος. Έτσι, στον «ελεύθερο» Βρετανό πολίτη στερούν το οποιοδήποτε νόημα να ψηφίσει ώστε να λάβει κάποτε αυτό που θέλει, αλλά επίσης του στερούν ακόμα και το μικρό προνόμιο της εκμάθησης της αλήθειας. Γιατί τόσο η εξουσία όσο και η προπαγάνδα είναι εξίσου, στα χέρια μιας δύναμης της οποίας τα συμφέροντα συγκρούονται με τα συμφέροντα του λαού και η οποία για αυτό ακριβώς, μεριμνά ώστε ο λαός ποτέ να μην μάθει την αλήθεια.

Υπό αυτές τις συνθήκες ο μύθος της ελευθερίας στο Κοινοβούλιο και στον Τύπο ενώνουν τις δυνάμεις τους για να προωθήσουν την υποδούλωση του λαού.

Από το “Tomorrow We Live” (1938), του Sir Oswald Mosley (1896 – 1980) / Μετ.: ΚΟ. Ο Όσβαλντ Μόσλεϊ ήταν Βρετανός αριστοκράτης πολιτικός και στρατιωτικός, που ίδρυσε την Βρετανική Ένωση Φασιστών (The British Union of Fascists). 

πηγή

Ιδεάπολις: Από την επίσκεψη στο Hogar Social Madrid

για περισσότερα εδώ

Maurice Bardèche: Σοσιαλφασισμός – Ένα δοκίμιο του Pierre Drieu La Rochelle

«Για μένα, ο φασισμός, ήταν ο σοσιαλισμός, η μόνη πιθανότητα του ρεφορμιστικού σοσιαλισμού»

Pierre Drieu La Rochelle, 1945

Ο όρος σοσιαλφασισμός χρησιμοποιείται συμβολικά, καθώς είναι μια έννοια που ουσιαστικά ποτέ δεν έχει πραγματωθεί απόλυτα.  Όλα τα φασιστικά κινήματα σε κάποια δεδομένη στιγμή ήρθαν σε επαφή με τον σοσιαλισμό και επηρεάστηκαν από αυτόν. Το κόμμα του Χίτλερ είχε επισήμως την ονομασία «Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα» (National sozialistiche Deutsche arbeiter parteï). Ο Μουσολίνι ήταν κατεξοχήν θεμελιωτής σοσιαλιστικών νόμων. Ο José-Antonio Primo de Rivera, ιδρυτής και αρχηγός του Ισπανικού φασιστικού κόμματος «Φάλαγγα», έγινε ο άνθρωπος - σύμβολο του εθνικοσυνδικαλιστικού σοσιαλισμού. Το ρουμάνικο κίνημα «Garde de Fer» - «Σιδηρά Φρουρά» (εθνικιστική οργάνωση με στρατιωτική δομή στα πρότυπα της εθνικοσοσιαλιστικής νεολαίας του Α.Χίτλερ, ιδρυτής της οποίας ήταν ο Κορνήλιος Κοντρεάνου),ήταν κατά βάση ένα κίνημα φοιτητών και αγροτών. Ο δε Oswald Mosley, ιδρυτής της Βρετανικής Ένωσης Φασιστών (British Union of Fascists) διετέλεσε υπουργός εργασίας στην Αγγλία.

Ο Jacques Doriot αρχικά υπήρξε κομμουνιστικός ηγέτης στην Γαλλία, ενώ στην συνέχεια ίδρυσε μαζί με άλλους εθνικιστές το P.P.F. (Parti Populaire Francais - φασιστικό και αντισημιτικό κόμμα) το οποίο ξεπήδησε μέσα από τον κομμουνιστικό πυρήνα του Saint - Denis. Όλα τα ιστορικά φασιστικά κινήματα υπήρξαν κινήματα απελευθέρωσης από τον ζυγό της παντοδυναμίας του κοσμοπολίτικου καπιταλισμού και από την θεμελιώδη ανειλικρίνεια και αισχρότητα των δημοκρατικών καθεστώτων, τα οποία αποστερούν από τον λαό το δικαίωμα του στην συμμετοχή στα κοινά. Εν τούτοις, με εξαίρεση το Περονικό καθεστώς της Αργεντινής, οι περιστάσεις δεν επέτρεψαν ποτέ την ολική πραγμάτωση των σοσιαλιστικών τάσεων των φασιστικών κομμάτων. 

Οι φασίστες που ανέλαβαν την εξουσία έπρεπε άμεσα να ανασυγκροτήσουν την κατεστραμμένη από την δημαγωγική διαχείριση οικονομία, να αποκαταστήσουν την διασαλευθείσα από την αναρχία τάξη και κατά την έξοδο από το χάος να δημιουργήσουν τις δικές τους δομές προκειμένου να αμυνθούν έναντι των εξωτερικών κινδύνων που απειλούσαν την ίδια τους την ύπαρξη

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Εθνικολαϊκή ανυποταγή μπροστά στην δυνατότητα μιας ολικής ρήξης

του Άγγελου Δημητρίου

Είναι λανθασμένο το ότι η Επανάσταση αποτελεί μια μαζική διαδικασία. Κι αν έτσι εκδηλώνεται κατά την έκβασή της, στις απαρχές, ωστόσο, είναι κάτι το εντελώς προσωπικό. Αυτό αποδείχτηκε και από τα επαναστατικά κινήματα του προηγουμένου αιώνα, αλλά και από κάθε ανατρεπτική προσπάθεια, ακόμα κι αν αυτή κατέληξε σε αποτυχία. Η γέννησή της κάθε άλλο παρά μαζικά χαρακτηριστικά ενείχε.

Το ότι πρόκειται για μια λαϊκή εκδήλωση, αφήνει περιθώρια για παρανοήσεις, ανάλογα με την εννοιολόγηση του όρου «λαός». Η συγκρότηση των συνειδητοποιημένων προσώπων, των ταγμένων σε έναν σκοπό καθ’ όλα προσδιορισμένο, και η πειθαρχημένη δράση, δεν περιέχει τα στοιχεία της μαζικότητας. Το αντίθετο μάλιστα. Η συλλογική αφύπνιση είναι κάτι διαφορετικό από την αποχαλιναγώγηση των μαζικών ορμέφυτων. Εξάλλου, στην έννοια του λαού δεν μπορούν να συγκαταλέγονται οι φίλαυτοι ιδιωτεύοντες, οι καιροσκόποι ωφελιμιστές. 

Όσο πιο συσταλτικά προσδιορίζεται η έννοια του λαού, τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται το πώς αναπτύσσεται ένα πραγματικά λαϊκό κίνημα. Ένα επαναστατικό αίτημα, πρώτα πρώτα, οφείλει να απευθύνεται σε μια συμπαγή σε νοοτροπία ομάδα, σε ένα υποσύνολο που μπορεί να οδηγήσει στην διαμόρφωση ενός κοινωνικού συνόλου προς υγιείς επιλογές, ενός λαού με συλλογικό όραμα. Κατά την έννοια αυτή, η επαναστατική διαδικασία λαμβάνει διαστάσεις εκλεκτικές και περιοριστικές. Είναι μειοψηφική και ελιτιστική.

Ποιος ο ρεαλιστικός λόγος όμως, για να ανακαλούμε σήμερα την έννοια της Επανάστασης; Μα, διότι το πρόκριμα είναι εσωτερικό, είναι μια εσωτερική μεταμόρφωση των ατόμων, μια ριζική εσωτερική αλλαγή, η οποία αν ελλείπει απαλείφεται και το αποτέλεσμα. Είναι αυτή η βασική προϋπόθεση κάθε επαναστατικής πρότασης, κάθε αιτήματος δηλαδή για την ολιστική αναδιαμόρφωση της παρούσας Τάξης: η εσωτερική αντίκρουση των κατεστημένων αρχών, θεσμών, της νοοτροπίας. Είναι η αντιπαραβολής μιας «λογικής» προς μια άλλη, η θέαση του κόσμου και των πραγμάτων μέσα από μια συγκρουσιακή οπτική, ο τρόπος του να σκέφτεται και να δρα κανείς, έξω από τα πλαίσια που τίθενται από τα πριν και από τα πάνω και καθορίζουν την ζωή του, περιορίζουν και στενεύουν τις επιλογές του.

Πρώτο λοιπόν βήμα η σύγκρουση, η ανυποταγή, ο σκεπτικισμός, η αντίδραση. Ενόσω υπάρχει «διάλογος» δεν είναι δυνατόν να αποκρυσταλλωθεί επαναστατική προοπτική. Με το να συνδιαλέγεται κανείς, καταλήγει στο να συνδιαλλάσσεται. Επομένως στο να αφομοιώνεται, να αλλοτριώνεται, να χάνει τα καθαρά του στοιχεία, τις προϋποθέσεις της μεταβολής και της ανατροπής. Να χάνει το πλεονέκτημα της αυθυπαρξίας και της ανεξαρτησίας. 

Η αυτοδύναμη δράση είναι ένα πλεονέκτημα που αφορά όχι τόσο τα πραγματιστικά δεδομένα, αλλά την εσωτερική οπτική από την οποία ξεκινά η δράση. Έτσι εκείνο το οποίο οφείλουν οι Εθνικιστές, είναι η αποστασιοποίηση από τα δεδομένα που καθορίζουν την κοινωνική και πολιτική ζωή. Είναι η ουσιαστική αποκόλληση από κάθε κατεστημένη δομή, από την «λογική» του συνόλου, και έπειτα η εισαγωγή στην πολιτική της δικής τους ματιάς. Η άγρυπνη αντίθεση σε καθετί που ξεπροβάλλει μέσα από την υπάρχουσα πολιτική μηχανική και τις διεργασίες που εδραιώνουν το παρόν καθεστώς. Όσο κανείς αναλώνεται στο να «αλλάξει» το καθεστώς ή να επιδράσει σε αυτό με το να γίνεται μέρος του, τόσο οι συνεχόμενες προσπάθειες θα αποτυγχάνουν και τα πάντα θα πρέπει να ξεκινήσουν πάλι εκ του μηδενός.

Ο συναγελασμός και ο διάλογος με σχέσεις ομοταξίας, με την πολιτική τάξη, δεν βελτιώνει την τελευταία, αλλά παραμορφώνει τους Εθνικιστές. Και πάνω από όλες τις πολιτικές επιλογές βρίσκεται η εσωτερική τοποθέτηση, η οποία πρέπει να παραμένει αμετακίνητα συγκρουσιακή, πέραν της υποταγής δια της δήθεν εξωστρέφειας. Τώρα που οι πολιτικοί είναι απαξιωμένοι στα μάτια του λαού, τώρα είναι η ευκαιρία, για την καλλιέργεια της γενιάς των ανυπότακτων. Ανθρώπων που θα θέσουν εκ νέου τους δικούς τους όρους για να οικοδομηθεί εκ θεμελίων μια διαφορετική Τάξη!

πηγή

Bruno Spampanato: ένας Φασίστας της αριστεράς

Στα 1941 τρίτο έτος του πολέμου ο Bruno Spampanato ανέλαβε καθήκοντα Εθνικού Γραμματέα της συνομοσπονδίας των εργαζομένων στο Εμπόριο.[1] Παράλληλα εξακολουθούσε να γράφει ασταμάτητα δημοσιεύοντας τα βιβλία Dentro la Storia[2], Luce ad occidente [3], Perché questa guerra [4]. 

Μετά τη συνθηκολόγηση της 8 Σεπτεμβρίου 1943 [13] την ώρα που οι δήθεν επαναστάτες δυσκίνητοι από τις τόσες τιμητικές διακρίσεις και τα παράσημα στο στήθος τιμής ένεκεν για τη προσφορά τους(!) στη διάρκεια της εικοσαετίας κρύφτηκαν στα μοναστήρια, εμφανίστηκαν και πάλι στο προσκήνιο οι παλιοί αγωνιστές, οι φασίστες της δεκαετίας του 20 με πρωτοπόρους τους εκφραστές της φασιστικής αριστεράς [5]. Όλοι αυτοί όχι απλά προσχώρησαν στη Repubblica Sociale Italiana [6] αλλά επωμίστηκαν αδιαμαρτύρητα ευθύνες και παραλείψεις των απόντων μεγαλόσχημων.[7] 

Η Repubblica Sociale Italiana ή αλλιώς Δημοκρατία του Σαλό [8] γεννήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1943 [9] Μια από τις πρώτες βασικές επιδιώξεις του Ντούτσε ήταν η ταχύτερη δυνατόν νομιμοποίηση του καινούριου καθεστώτος απέναντι σε φίλους και εχθρούς, κάτι που όφειλε να γίνει μέσα από τις αποφάσεις μιας Συνταγματικής Συνέλευσης και πάνω από όλα, μέσα από τη ψήφιση ενός καινούριου Συντάγματος. Για το σκοπό αυτό ,από τον Οκτώβριο και μετά ο Ντούτσε πραγματοποίησε πολλές επαφές με διανοούμενους ανάμεσα στους οποίους και ο Spampanato ο οποίος εκείνη την εποχή διεύθυνε από τη Ρώμη την εφημερίδα Il Messaggero [10] και παράλληλα είχε την ευθύνη του Radio Fante ενός ραδιοφωνικού σταθμού που απευθυνόταν στους Ιταλούς στρατιώτες, που πολεμούσαν στο πλευρό των Γερμανών συμμάχων.  

Η βασική ιδέα του Bruno Spampanato ήταν να αναζητήσει μια σειρά καινούριων αξιών που θα προσδιόριζαν τη σχέση του λαού με τη νεογέννητη Δημοκρατία, όπου κόμματα μη φασιστικά θα ήσαν ευπρόσδεκτα στη κοινή προσπάθεια και όπου ένας προηγούμενος αμαρτωλός αντιφασισμός δεν θα στεκόταν πλέον πλέον εμπόδιο για την όποια πολιτική ανέλιξη.[11] 

Ο Spampanato δεν παραγνώριζε τις αντιστάσεις που θα συναντούσε από το ίδιο το φασιστικό κόμμα το οποίο σε κάθε ευκαιρία διεκδικούσε ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες, τον ηγετικό ρόλο του καθοδηγητή και του οδηγού. Στις 28 Οκτωβρίου το σχέδιο που είχε να κάνει με την οργάνωση της Συνταγματικής Συνέλευσης είχε ολοκληρωθεί και βρισκόταν πάνω στο γραφείο του Buffarini Guidi [12]. Τελικά οι απόψεις των σκληροπυρηνικών , αυτών που υπερασπίζονταν τυφλά τα προνόμια και δικαιώματα τους το σχέδιο δεν εγκρίθηκε ιδιαίτερα μετά τις αντιρρήσεις του Alessandro Pavolini που υποστήριζε φανερά τη θέση, ότι κανείς δεν μπορούσε να αφαιρέσει από το φασιστικό κόμμα το καθοδηγητικό του ρόλο.[13] 

Στο Συνέδριο που έλαβε χώρα στη Βερόνα παρουσιάστηκαν με τη μορφή μανιφέστου (manifesto di Verona ή carta di Verona) τα 18 προγραμματικά σημεία του Partito Fascista Repubblicano, που είχε ξεπηδήσει σαν το φοίνικα από τις στάχτες του Partito Nazionale Fascista. Η συνέλευση των φασιστών αντιπροσώπων τα ενέκρινε στις 14 Νοεμβρίου 1943 και επικυρώθηκε με τον τρόπο αυτό η ιδρυτική πράξη της Repubblica Sociale Italiana.[14] 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Έφυγε από την ζωή ο ιστορικός αναθεωρητής Ernst Zündel

Ένας από τους σημαντικότερους εκδότες αναθεωρητικού υλικού, ο γερμανός Ερνστ Ζούντελ, που είχε εγκατασταθεί και ζούσε για σχεδόν 50 χρόνια στον Καναδά πριν εκδοθεί και φυλακιστεί στη Γερμανία, απεβίωσε σε ηλικία 78 ετών.

Ο Ζούντελ, πέθανε το Σάββατο στο σπίτι του στο Μπαντ Βίλντμπαντ, στο νοτιοδυτικό τμήμα της Γερμανίας, την περιοχή όπου γεννήθηκε λίγο πριν ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος το 1939.

Τον Ζούντελ, ο οποίος μετανάστευσε στον Καναδά σε ηλικία 19 ετών για να αποφύγει τη στράτευση, προσέγγισε πολύ γρήγορα ο καναδός φασίστας Έιντριεν Αρκάντ. Για δεκαετίες, έγραφε κείμενα άρνησης του Ολοκαυτώματος, ενώ τύπωσε πολλά άλλα κείμενα της ίδιας ιδεολογικής κατεύθυνσης στον εκδοτικό οίκο τον οποίο ίδρυσε το 1977.

Καταδικάστηκε πρωτόδικα στον Καναδά για “τη δημοσίευση ψευδών ισχυρισμών” αλλά η απόφαση αυτή ακυρώθηκε από το καναδικό Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο έκρινε πως παραβιάστηκε η ελευθερία της έκφρασης.

Έπειτα από μια σύντομη εξορία του στις ΗΠΑ, εντέλει φυλακίστηκε στον Καναδά αφού καταδικάστηκε ως απειλή για την εθνική ασφάλεια και κατόπιν εκδόθηκε στη Γερμανία το 2005, όπου οδηγήθηκε αμέσως στη φυλακή.

Στη δίκη του το 2007 στο Μανχάιμ (δυτική Γερμανία) καταδικάστηκε στη μέγιστη ποινή, πενταετή κάθειρξη, για “υποκίνηση μίσους”, ένα αδίκημα που συμπεριλαμβάνει την άρνηση του Ολοκαυτώματος και του αριθμού των θυμάτων του, έπειτα από μια μακρά και ταραχώδη δίκη.

Η συνήγορος του Ζούντελ, η Σίλβια Στολτς, καταδικάστηκε και η ίδια να εκτίσει ποινή φυλάκισης τριάμισι ετών διότι  και ο Ερνστ Ζούντελ αποφυλακίστηκε το 2010.

πηγή

Robert Brasillach: Η Διαθήκη ενός καταδικασμένου

Η Διαθήκη ενός καταδικασμένου

Τριανταπέντε μόνο χρονών
αλυσοδεμένος σαν τον Cervantes
φυλακισμένος σαν τον Villon
καταδικασμένος σαν τον Andrea Chenier
Όπως και άλλοι σε άλλους καιρούς
πριν απ’ την ώρα, την καταδίκη
πάνω σε φύλλα κακογραμμένα
την ιδικήν μου γράφω διαθήκη

Μια απόφασι θέλει, από τα γήινα αγαθά
να μ’ αφαιρεθή η κτήσι
Είναι εύκολο δεν έχω κτήματα και γη
ή θησαυρούς κληρονομήσει
Τα ιδικά μου τα βιβλία, τις ιδέες
μακρυά ο αγέρας θα σκορπίση
την Αγάπη και το θάρρος
δεν ημπορεί κανείς να φυλακίση.

Εις την Πατρίδα μου τι να χαρίσω
αυτή η ίδια κι αν μ΄έχει διώξει
πίστευα πάντα να την βοηθήσω
κι ακόμη αγαπώ την γλυκειά της την όψι.
Αυτή μου έδωσε τον τόπο, την γη της
κι έγινε η γλώσσα της δική μου
ποτέ δεν μπορώ να αρνηθώ την στοργή της
στο χώμα της δίνω κι αυτή την ψυχή μου.

22 Ιανουαρίου 1945

Ποιήματα απ’ τη Φρεν, εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις

Μετάφραση: Γεώργιος Μεταξάς

Ιωάννης Συκουτρής

"Ο ηρωικός άνθρωπος αισθάνεται πως είναι διαλεγμένος από την Μοίραν ως αγωνιστής και ως μάρτυς - περισσότερον ως μάρτυς, αφού την επιτυχίαν δεν την μετρεί με αποτελέσματα άμεσα, με αριθμούς και μεγέθη, δεν την μετρεί καν διόλου. Είναι το αλεξικέραυνον, που θα συγκεντρώση επάνω του (θα προσελκύση μάλλον εθελουσίως) όλας τας καταιγίδας και όλα τ' αστροπελέκια, διά να προστατευθούν τα κατοικητήρια των ειρηνικών ανθρώπων. Εις την ετοιμότητα του κινδύνου, τον σύρει με ακαταμάχητον έλξιν η αισθητική, θα έλεγα, γοητεία του κινδύνου, η συναίσθησις ότι είναι προνόμιον των ολίγων να συντρίβωνται υπέρ των άλλων υπό των άλλων - το πολυτιμότερον προνόμιον! Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είν' ο καρπός - αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτον χαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφή και θα σαπίση δια ν' αναφανή το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν' εκείνος που θάπτεται δια να εορτασθή η ανάστασις, και ανάστασις χωρίς ταφήν δεν υπάρχει"

Βιβλιοπαρουσίαση: Οι Αλήτες του Ουρανού - του Άγγελου Δημητρίου

για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ 

Αντώνης Αθανασόπουλος: “Μαζική η συμμετοχή στην ΕΟΚΑ Β”

Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου σας δημιουργήθηκε σάλος στην Κύπρο όπου κάποιοι εκφράζονται υποτιμητικά για τους αγωνιστές της τι έχετε να απαντήσετε σε αυτό; 

Το βιβλίο στηρίχτηκε σε ιστορικές πηγές αξιόπιστες, μη αμφισβητήσιμες και σε ορισμένες από αποχαρακτηρισμό αρχειακού υλικού ξένων υπηρεσιών και υπουργείων. Ως εκ’ τούτου, το περιεχόμενο του βιβλίου είναι απολύτως αξιόπιστο και είναι αδικαιολόγητος ο δημιουργηθείς θόρυβος. 

Η δράση της ΕΟΚΑ Β’ δεν έχει προβληθεί ιστορικά καθόλου σε αντίθεση με την δράση της πρώτης ΕΟΚΑ το 1955 που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό; 

Το γεγονός αυτό οφείλεται σε πολλούς ιστορικούς και κυρίως πολιτικούς λόγους: α) Η ίδρυση και η δράση της ΕΟΚΑ Β’ προσέκρουσε στα συμφέροντα ξένων δυνάμεων όπως επίσης και εγχώριων τα οποία προωθούσαν την λύση της φαλκιδευμένης δήθεν ανεξαρτησίας και όχι της ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα. β) Η προσωπικότητα του Γεωργίου Γρίβα και η ένοπλη αλλά και πολιτική του δράση κατά τα έτη 1971-74 απέδειξαν περίτρανα την ακηδεμόνευτη από εγχώριες και ξένες δυνάμεις ενωτική πολιτική του γεγονός το οποίο έφερε σε δεινή θέση τους πολιτικούς του αντιπάλους, οι οποίοι αποπειράθηκαν δια της λήθης να αποσιωπήσουν το έργο του. γ) Η χρησιμοποίηση ελάχιστων πυρήνων της ήδη διαλυθείσης ΕΟΚΑ Β’ κατά τον Ιούλιο του 1974 έδωσε την αφορμή στους συκοφάντες του Γεωργίου Γρίβα να αμφισβητήσουν την εθναρχική παρουσία και δράση του. Η αντίκρουση αυτών των συκοφαντιών απετέλεσε τον κεντρικό πυρήνα του εκδοθέντος βιβλίου και ήταν το κύριο προσωπικό μου κίνητρο, δηλαδή η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και της ιστορικής μνήμης του  Γρίβα. 

Γιατί κατά την γνώμη σας η κυβέρνηση των Αθηνών δεν υποστήριξε την πολιτική του Γρίβα; 

Θεωρώ ότι ενώ αρχικά η τότε κυβέρνηση τήρησε μία ευμενή ουδετερότητα ως προς το εγχείρημα του Γρίβα αμέσως μετά την αποτυχία της πρώτης και μοναδικής απόπειρας ανατροπής του Μακαριακού καθεστώτος τον χειμώνα του 1972 μετεστράφη σε εχθρική δύναμη για τον Γρίβα. Η μεταστροφή αυτή οφειλόταν αποκλειστικά σε φορτική αμερικανική πίεση, γεγονός που αποδεικνύει τον αντιαποικιακού και βαθειά εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα του ενωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ Β’. 

Πως αποτιμάτε την παρουσία και την δράση των αγωνιστών της ΕΟΚΑ Β’; 

Η μαζική συμμετοχή του ελληνικού-κυπριακού λαού στον δεύτερο ενωτικό αγώνα του Γρίβα, η ανιδιοτέλεια την οποία επέδειξε και οι θυσίες εν τέλει τις οποίες υπέστησαν καταδεικνύουν το εθνικό φρόνημα των αγωνιστών και την πίστη τους στα ιδανικά και τις αξίες του Ελληνισμού. 

Ποιο θεωρείται ότι είναι το μήνυμα της ΕΟΚΑ Β’ σήμερα; 

Είναι σαφές ότι η Κύπρος μας ως ακρότατο σημείο του Ελληνισμού αποτελεί και σήμερα κύριο στόχο επιβουλής από την Τουρκία. Σφοδρές και συντονισμένες πιέσεις ασκούνται τόσο από την Τουρκία όσο και από τον ξένο παράγοντα σε βάρος της. Ως εκ’ τούτου η ιστορική και πολιτική δικαίωση του Γεωργίου Γρίβα συνίσταται στο ότι η μοναδική λύση εθνικής επιβιώσεως της Μεγαλονήσου είναι ένωσή της με την μητέρα Ελλάδα. 

πηγή

Σαν σήμερα ανετράπη το μαυροφορεμένο Κτήνος της Κύπρου

19.07.1974 - Ο ρασοφόρος προδότης καταφθάνει στην Αγγλία ...

"Ο Μακάριος, από την εκεί αγγλική βάση και μέσω Μάλτας, έφτασε στο Λονδίνο όπου την επομένη συναντήθηκε με τον Πρωθυπουργό Χάρολντ Ουίλσον και στον οποίο είπε να μεταφέρει στον Μπουλέντ Ετζεβίτ: "What practical measures can be taken. It is against Turkish interests for Cyprus to become part of Greece" (Πρακτικά συνομιλίας Μακαρίου-Ουίλσον 17.07.1974-«Η Τραγική Αναμέτρηση και η Προδοσία της Κύπρου»-Μάριου Αδαμίδη-2011) και στη συνέχεια μετέβη στις ΗΠΑ προκειμένου να παραστεί στην έδρα του ΟΗΕ και να εκθέσει τα γεγονότα της χώρας του"

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η άγνωστη επιστολή του Δρ. Ανδρέα Σταθόπουλου στο περιοδικό "Απολλώνειο Φως" (09-10/2010 τεύχος 85) για τους υπαίτιους της Κυπριακής τραγωδίας και τον Ταξίαρχο Δημήτριο Ιωαννίδη (.pdf)

για να κατεβάσετε την εν λόγω επιστολή σε μορφή αρχείου .pdf στον σύνδεσμο εδώ

«Στρατηγός Δημήτριος Α. Ιωαννίδης» του Δρ. Ανδρέα Μ. Σταθόπουλου Εκδόσεις «Απολλώνειο Φως» τόμος Α’ και Β’

Μια αναγκαία απάντηση σε παλαιότερο άρθρο γνωστού αστέρα της αντιφασιστικής «Χρυσής Αυγής» σχετικά με τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη.
Ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές δυνάμεις: ΕΟΚΑ Β' Ξαναχτύπα! (15η Ιουλίου 1974)
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η συγκλονιστική συνέντευξη του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Β΄ Λευτέρη Παπαδόπουλου σε .pdf στο περιοδικό "Το Αντίδοτο" (Ελληνική Δράση Καλαμάτας τεύχος 2&3 - Αύγουστος 2015&Μάρτιος 2016)

Γεώργιος Γρίβας Διγενής: Διάγγελμα της 4ης Αυγούστου 1973

"Ηvαγκάσθηv vα κατέλθω εκ vέoυ εις Κύπρov αρχάς Σεπτεμβρίoυ 1971, διότι o σκoπός τoυ αγώvoς της ΕΟΚΑ επρoδόθη, παρά τoυς ηρωϊσμoύς και τας θυσίας τωv αγωvιστώv της και oλoκλήρoυ τoυ Ελληvικoύ Κυπριακoύ λαoύ. Ο Αρχηγός τoυ αγώvoς και o Ελληvικός Κυπριακός λαός, έξηπατήθησαv ως πρoς τηv δoθείσαv λύσιv. Εξoρισθείς από τηv Κύπρov, μετά τας επαράτoυς συμφωvίας Ζυρίχης-Λovδίvoυ, εκάλεσα τότε τoν Κυπριακόv λαόv εις εvότητα, πέριξ τoυ Αρχιεπισκόπoυ Μακαρίoυ παρά τηv αvτίθεσιv μoυ ως πρoς τηv επιτευχθείσαv λύσιv, ελπίζωv ότι oύτoς θα επoλιτεύετo ως πραγματικός Εθvικός Ηγέτης και όχι ως κoμματάρχης και ότι επί τωv ερειπίωv και της τέφρας θα εκτίζετo τoυλάχιστov μία Κύπρoς ευημερoύσα. Δυστυχώς διεψεύσθηv διότι από της πρώτης στιγμής της αvαχωρήσεως μoυ εκ Κύπρoυ, oύτoς, έχωv, ως μη ώφειλε, λόγω της ιδιότητoς τoυ ως αρχηγoύ της Εκκλησίας της Κύπρoυ, πoλιτικάς φιλoδoξίας, ήρξατo πoλεμικήv εvαvτίoν μoυ διά vα εξoυδετερώση ως εvόμιζε, πάσαv επιρρoήv μoυ επί τoυ Ελληvικoύ Κυπριακoύ λαoύ. Καθυβρίσθηv υπό τoύτoυ, εις αvτάλλαγμα της πρoς αυτόv εvτιμότητoς και αξιoπρεπoύς στάσεως μoυ." 

Γιόζεφ Γκαίμπελς: «Αγαπητέ φίλε της αριστεράς…» Πρώτη δημοσίευση «Nationalsozialismus oder Bolschewismus?», NS Briefe (25 Οκτωβρ.1925).

Αγαπητέ φίλε της αριστεράς,

Όχι για λόγους αβροφροσύνης, αλλά ευθέως και χωρίς επιφυλάξεις ομολογώ ότι σε συμπαθώ, εισ’ εντάξει άνθρωπος! Χτες τ’ απόγευμα θα μπορούσα να κάτσω και να συζητάω για ώρες μαζί σου μπροστά στις χιλιάδες λαού της συγκέντρωσής μας που άκουγαν, γιατί είχα την αίσθηση πως το κεντρικό ζήτημα των ομοιοτήτων και των διαφορών μας παρουσιαζόταν δημόσια μπροστά στους Γερμανούς εργάτες τους οποίους σε τελική ανάλυση αφορά. Και από την ίδια αυτή αίσθηση ξεκινώντας σου γράφω τώρα αυτές τις αράδες.Έχεις αντιληφθεί καθαρά ποιο είναι το όλο ζήτημα. Συμφωνούμε πάνω στα αίτια. Κανείς έντιμα σκεπτόμενος άνθρωπος σήμερα δεν θ’ αρνιόταν το δίκιο των εργατικών κινημάτων. Αυτό που έχει σημασία είναι η πραγματοποίηση και η διατύπωση του τελικού σκοπού αυτών των κινημάτων. Γεννημένα από την ανάγκη και την δυστυχία, βρίσκονται σήμερα μπροστά μας ως ζώσες μαρτυρίες της διαίρεσης και της ανημποριάς μας, της έλλειψης εθνικού θάρρους και θέλησης για μέλλον. Δεν χρειάζεται πια να συζητάμε αν το αίτημα του Γερμανού υπαλλήλου για κοινωνική αποζημίωση δικαιολογείται ή όχι, όπως ακριβώς δεν χρειάζεται να συζητάμε αν μπορεί και αν πρέπει να ζήσει ή όχι η στερημένη τα πολιτικά δικαιώματα της, τέταρτη τάξη.

Εθνικός ή διεθνικός δρόμος και στόχος; αυτό είναι το ζήτημα. Και οι δυο μας αγωνιζόμαστε ειλικρινά και αποφασιστικά για ελευθερία και μόνο ελευθερία, θέλουμε να πραγματοποιηθεί τελικά ειρήνη και η ομόνοια – για τον κόσμο όλο εσύ, για τον γερμανικό λαό εγώ. Ότι αυτή η πραγματοποίηση δεν είναι δυνατή στο υπάρχον σύστημα ειν’ εντελώς ξεκάθαρο και προφανές και στους δυο μας. Το να μιλάμε για ηρεμία σήμερα σημαίνει να κάνουμε κατοικία μας το κοιμητήριο, το να είμαστε ειρηνικοί κάτω από αυτή την κυβέρνηση σημαίνει να γίνουμε πατσιφιστές και άνανδροι. Εσύ κι εγώ γνωρίζουμε ότι μια κυβέρνηση, ένα ψευδολόγο σύστημα, ένα σύστημα που χαρακτηρίζεται από βαθύτερη, ενδόμυχη ψευτιά, θα ανατραπεί, ότι επομένως πρέπει να θυσιαστούμε, να παλέψουμε για ένα νέο κράτος. (…) Ως εδώ μπορούμε να συμφωνήσουμε.

Δεν χρειάζεται να σου τονίσω ότι για μένα ο λαός και το έθνος δεν σημαίνουν ό,τι σημαίνουν για τον καθώς πρέπει φαφλατά με τη χρυσή καδένα του ρολογιού πάνω στην καμαρωτή κοιλιά του, που επαναλαμβάνει ανούσια τις ξεθυμασμένες φράσεις του Στρέζερμαν και του Hergt σαν φωνογράφος. Λαός, δηλαδή εμείς, εσύ κι εγώ, είναι οι χιλιάδες που χτες στέκονταν όλο αυτιά μπροστά μας, τα εκατομμύρια που έχουν το ίδιο πνεύμα και το ίδιο αίμα μ’ εμάς. Έθνος είναι η οργανική ενότητα των εκατομμυρίων σε μια κοινότητα βασισμένη στην ανάγκη, στο ψωμί και στο πεπρωμένο. Η επιθυμία του έθνους είναι ζωντανή στον λαό. Πρώτος στόχος είναι να θεμελιώσουμε το έθνος ως κοινότητα πάνω στην ανάγκη, στο ψωμί και στο πεπρωμένο. Ο δεύτερος στόχος προκύπτει αναγκαία από τον πρώτο και εναρμονίζεται μαζί του: η ελευθερία του έθνους. Γι’ αυτή την ελευθερία ο λαός θα χρειαστεί και θα ωθηθεί να παλέψει όταν θα έχει γίνει έθνος. Αυτός είναι ο δρόμος μας.

Τίποτα το καινούργιο, τίποτα το παράξενο για όσους γνωρίζουν την παλιά ιστορική αιτιώδη αλυσίδα. Η ιστορία των λαών δεν είναι τίποτ’ άλλο από το αποτέλεσμα της βούλησης να οικοδομηθεί το έθνος, καθώς και της δυναμικής πορείας των εθνών προς την ελευθερία. Ουδέποτε ένας λαός λυτρώθηκε από έναν άλλο λαό, είτε από την καλοσύνη, την αγάπη ή την φιλανθρωπία κάποιων άλλων, κέρδισε πάντα τη λύτρωση μόνο με τη δική του βούληση να ειν’ ελεύθερος, μια βούληση που βρήκε τη συμπαράσταση ενός γειτονικού λαού μόνο όταν η βούληση για δύναμη και ζωή ήταν κοινή και στις δύο πλευρές...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ

Βιβλιοπαρουσίαση: Οι φιλοσοφικές βάσεις του Εθνικοσοσιαλισμού - Εκδόσεις Λόγχη

πηγή

Την 5η Ιουλίου του 1897 γεννήθηκε ο Γρίβας - Διγενής!

Την 5η Ιουλίου του 1897 γεννήθηκε ο Γεώργιος Γρίβας, ο θρυλικός Διγενής στην Χρυσαλινιώτισσα, της Λευκωσίας και μεγάλωσε στο χωριό Τρίκωμο της επαρχίας Αμμοχώστου. Το 1916, κατατάχθηκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε το 1919 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού του πεζικού. Τον Μάιο 1919, μετέχει στο εκστρατευτικό σώμα της Μικράς Ασίας. Υπηρέτησε ως ανθυπολοχαγός στο 30ο Σύνταγμα της 10ης Μεραρχίας και έλαβε μέρος στις μάχες από το Πάνορμο έως τον Σαγγάριο. Πολέμησε στις μάχες του Τουρλού Μπουρνάρ, του Σαγγάριου, του Αφιόν Καραχισάρ και του Εσκί Σεχίρ. 

Για τα ανδραγαθήματα του παρασημοφορήθηκε με το Χρυσό Μετάλλειο Ανδρείας και Πολεμικό Σταυρό και προήχθη σε υπολοχαγό και το 1926 σε λοχαγό. Έπειτα, σπούδασε στην Ελληνική Ακαδημία Πολέμου και μετεκπαιδεύτηκε στην Γαλλική Ακαδημία Πολέμου Το 1935 προάγεται σε ταγματάρχη. Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μετατέθηκε στη διεύθυνση επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Κατά τον Ιταλική εισβολή εναντίον της Ελλάδας ο Γρίβας μετατέθηκε στο αλβανικό μέτωπο, ύστερα από διαρκή του αιτήματα Κατά την διάρκεια της Κατοχής, ίδρυσε στην Αθήνα την αντικομμουνιστική αντιστασιακή Οργάνωση Χ. 

Το 1946, παραιτήθηκε από την ενεργό υπηρεσία με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, μετέβη μυστικά στην Κύπρο με το ψευδώνυμο Διγενής και ίδρυσε την ΕΟΚΑ, της οποίας ήταν και ο στρατιωτικός αρχηγός και ενώ πολιτικός αρχηγός της ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, με στόχο την εκδίωξη των Βρετανών από το νησί και την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.(1955-1959). Το 1960 ανακηρύχθηκε ομόφωνα από την Ελληνική Βουλή άξιο τέκνο της πατρίδος. 

Στις 31 Αυγούστου 1971 σε ηλικία 74 χρόνων επέστρεψε κρυφά στην Κύπρο και ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β΄ με στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Πέθανε από καρδιακή προσβολή στο κρησφύγετο του στη Λεμεσό στις 27 Ιανουαρίου 1974 σε ηλικία 76 χρόνων σχεδόν δυόμιση χρόνια από την τελευταία άφιξη του στην Κύπρο. Η ηρωική ζωή του αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για όλους του Έλληνες Πατριώτες!

πηγή

Θερινή Γιορτή της Εστίας: Φωτογραφική παρουσίαση

για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ

Βιβλιοπαρουσίαση: Τα καταφύγια της Αττικής Τόμος Β' (του Κωνσταντίνου Κυρίμη)

για μια πρόγευση σχετικός σύνδεσμος εδώ

Francis Yeats Brown: «Η ευημερία της εργασίας στην Φασιστική Ιταλία»

Άρθρο του Francis Yeats Brown που δημοσιεύτηκε στις 26 Οκτωβρίου του 1926 στο περιοδικό «Spectator».

Μία Ιταλίδα μάγειρας που γνωρίζω εκφράζει τις απόψεις της για την Πολιτική Οικονομία, κάτι που θα ήταν πλεονέκτημα για πολλούς από τους πολιτικούς μας. Φράσεις όπως «Η παραγωγή είναι η κεφαλή της ευημερίας» διαδίδονται εύκολα από τα χείλη της. Μπορεί να αντικρούσει έναν Κομμουνιστή τόσο άψογα όσο και να σερβίρει ένα πιάτο ριζότο. Δεν είναι κάποιο εξαιρετικό άτομο. Όλες οι τάξεις των Ιταλών είναι πολιτικά και γεωγραφικά μορφωμένες σε ορισμένα στάνταρ που θα έκαναν τους ηγέτες της εργασίας να κοκκινίζουν. Φτάνει μόνο κάποιος να μελετήσει την Corriere della Sera (που παρεπιμπτόντως είναι από τις καλύτερες εφημερίδες στην Ευρώπη) για να εκτιμήσει το πνευματικό υπόβαθρο που κατέχουν ακόμη και οι μη τέλεια μορφωμένοι Ιταλοί. Μέσα από τις έξι σελίδες της, δύο είναι αφιερωμένες σε ξένα νέα από κάθε σημείο του κόσμου. Μόνο τρεις στήλες σε μια σελίδα ασχολούνται με τοπικά ζητήματα: Οι Ιταλοί, είναι περισσότερο κοσμοπολιτικά σκεπτόμενοι από εμάς.

Ως εκ τούτου, σε έναν έξυπνο, ευρύτατα αφυπνισμένο λαό, η νέα βιομηχανική πολιτική του Φασισμού έχει δοκιμαστεί. Μπορεί μια κυβέρνηση άμεσα και συνεχώς να επεμβαίνει στις περίπλοκες μεταρρυθμίσεις της βιομηχανίας; Μπορεί να βοηθήσει τους εργάτες μιας χώρας να βελτιώσουν τις συνθήκες τους μέσω διαιτησίας και να ελέγξουν τα ζητήματα τους μέσα από ένα σύστημα συντεχνιών; Ο Σοσιαλισμός προσφέρθηκε να το κάνει, αλλά απέτυχε. Τώρα ο Φασισμός έχει δημιουργήσει μια άλλη μέθοδο και νοοτροπία πιο ιδεαλιστική, πιο πρακτική, η οποία λειτουργεί ανεξάρτητα από τα θεωρητικά λάθη του. H κυβέρνηση του σενιόρ Μουσολίνι έφερε κοντά άνδρες και αφεντικά μαζί, καθορίζοντας την νομική κατάσταση των διαφόρων εργατικών συνεταιρισμών της Ιταλίας αλλά και των εργαζομένων: Ξεκίνησε έναν πόλεμο ενάντια στη πάλη των τάξεων, που αντικαταστάθηκε από «αγώνα» (καθώς όπως λέει ο Μουσολίνι, η ζωή είναι ένας αγώνας) για αυξημένη παραγωγικότητα και ευημερία στο τόπο. Κανείς δεν πρέπει να είναι αποκλειστικά κάτω από το Φασισμό, αλλά όλοι για το κράτος: Ο σπουδαίος άνδρας πρέπει να βοηθάει τον πτωχό και ο πτωχός να αγαπάει τον σπουδαίο. Ο νέος νόμος του συνδικάτου και ο θεσμός της κοινωνικής πρόνοιας στοχεύει μέσα από τις 69 επαρχίες της Ιταλίας όπου σχεδιάστηκε να δώσει σθεναρή, ίσως αδίστακτη επίδραση σε αυτή την πολιτική. Οι Ρωμαίοι πρέπει να είναι σαν αδέρφια, και ο Οράτιος έχει τη φτέρνα του στο λαιμό του ξένου Άστουρ. 

Η ώρα είναι η κατάλληλη για ένα τέτοιο πείραμα. Ο Σενιόρ Μουσολίνι υπολογίζει ότι στα τελευταία πέντε χρόνια στην Ευρώπη 200.000.000 μέρες εργασίας έχουν χαθεί εξαιτίας βιομηχανικών διαφορών: για να υπολογιστεί αυτή η απώλεια στα 24000,000,000 θα ήτανε αισιόδοξο. Η διάσωση τέτοιας θλιβερής απώλειας, σύμφωνα με την Φασιστική θεωρεία και εξάσκηση, μπορεί να επιτευχθεί με την είσοδο της μάζας των ανθρώπων, σε συνεργασία με τους καπιταλιστές, μέσα σε ένα πλαίσιο του κράτους. Η Δημοκρατία έχει πεθάνει (το γράφω για την Ιταλία φυσικά) γιατί δεν δίνει στον εργάτη κανένα προνόμιο εκτός από τη ψήφο. Ο εργάτης δεν χρειάζεται την ψήφο τόσο πολύ, παρά χρειάζεται καλύτερη πληρωμή και στέγη. Ο Φασισμός στην νέα συνδικαλιστική του φάση φέρνει ενώπιον των εργατικών τάξεων μια εντελώς νέα αντίληψη των δικαιωμάτων, των εξουσιών και των δυνατοτήτων τους. Αυτά τα δικαιώματα και οι εξουσίες βασίζονται και αντλούν την κυριαρχία τους από ένα ισχυρό και ευτυχισμένο κράτος, χωρίς το οποίο δεν υπάρχει ούτε ελευθερία ούτε ευτυχία για τους εργάτες. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες ήταν χθες ένα όργανο ταξικού πολέμου και υπερασπιστές άμεσων ιδιωτικών συμφερόντων, πρόκειται να γίνουν κάτι ανώτερο και ευγενέστερο ...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ