O Γιουκίο Μισίμα και η παραδοσιακή λατρεία του Αυτοκράτορα στην Ιαπωνία

Σήμερα ο περισσότερος κόσμος  θυμάται τον Γιουκίο Μισίμα ως πιθανόν τον σημαντικότερο Ιάπωνα μυθιστορηματογράφο του τελευταίου αιώνα. Οι άνθρωποι τον θυμούνται για τα πολλά γραπτά του, πιθανόν κάποιες από τις δραματικές φωτογραφίες του και συνήθως κάτι από τον ασυνήθιστο θάνατο του. Ασυνήθιστο στο ότι έγινε για να διατηρηθεί μια πανάρχαια παράδοση, την οποία πολλοί θεωρούσαν ότι ανήκε στο παρελθόν. Παραμένει μια αμφιλεγόμενη φιγούρα, τόσο για την προσωπική  ζωή, όσο και για τις πολιτικές του απόψεις, τις οποίες πολλοί απομονώνουν από τα γραπτά του, τα οποία σχεδόν εξυμνούνται σε όλο τον κόσμο. Ήταν τρείς φορές υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ και ήταν ένας  παραγωγικός καλλιτέχνης, που μας έδωσε σαράντα μυθιστορήματα, είκοσι βιβλία με δοκίμια, είκοσι βιβλία με μικρές ιστορίες, δεκαοκτώ θεατρικά έργα, ένα λιμπρέτο και μια ταινία.

Όλα αυτά είναι γνωστά και έχουν τιμηθεί σε ευρεία κλίμακα. Ίσως λιγότερο γνωστό είναι το γεγονός ότι ήταν ένας ένθερμος οπαδός της μοναρχίας, αν και ένα ιδιαίτερο είδος μοναρχίας  έτσι όπως εννοείτο μέσα στην δική του κουλτούρα και  πολιτιστικό υπόβαθρο. Πίστευε σε ένα είδος μοναρχισμού που ήταν συνδεδεμένος με την καλλιτεχνική του άποψη περί ομορφιάς και των διαχρονικών, ιερών πλευρών της ύπαρξης, τις οποίες το ανθρώπινο είδος δεν μπορεί πλήρως να αντιληφθεί και αν το προσπαθούσε, το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν  να τις καταστρέψει. Ήταν ένας πολύπλοκος χαρακτήρας, αλλά οι προτεραιότητες του μπορούν να ειδωθούν καθαρά στο τρόπο με τον οποίο έφυγε από αυτήν την ζωή, καλώντας για μια πλήρη αποκατάσταση του Αυτοκράτορα με τον παραδοσιακό τρόπο. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Μικέλης Άβλιχος: Μεταξύ Εθνικισμού και Αναρχίας

του Κωνσταντίνου Σπέρα

Είναι γεγονός πως έχουμε συνηθίσει, όταν μιλούμε περί Αναρχίας στην σύγχρονη Ελλάδα, να φέρνουμε στον νου μας κρατικοδίαιτους χιπστερο-αντιφασίστες και πρώην παιδιά της Κ.Ν.Ε., οι οποίοι, επειδή δεν ήθελαν πλέον τον καθιερωμένο ελεγχόμενο και ιεραρχικό κομμουνισμό, πέρασαν στον ... αναρχοκομμουνισμό - υμνώντας κατά βάθος τον κόκκινο απολυταρχισμό - τον οποίο ξεμπρόστιασε κάποτε τόσο καίρια ο Σολζενίτσιν !

Όμως υπήρξε μια περίοδος κατά την οποία υπήρξαν στην Ελλάδα πραγματικοί Έλληνες Αναρχικοί, που όμως σέβονταν την Εθνική Παράδοση, όπως κάθε ελεύθερος άνθρωπος που όντως αντιτίθεται στο αστικό σύστημα και στην καπιταλιστική ομογενοποίηση, και οι οποίοι είχαν μια Αριστοκρατική Οπτική περί της Αναρχίας. Ένας από αυτούς ήταν ο Μικέλης Άβλιχος (1844-1917), ο πρώτος ίσως Έλληνας Εθνικοαναρχικός!

Γεννηθείς στο Ληξούρι της Κέρκυρας, από αριστοκρατική οικογένεια, αποτέλεσε ένα εξέχον μέλος της Επτανησιακής Διανόησης, λάτρης της καυστικής γραφίδας του συντοπίτη του Ανδρέα Λασκαράτου και ταυτόχρονα φίλος του Ελληνολάτρη Ποιητή Κωστή Παλαμά, του Νιτσεϊκού Εθνικιστή Λορέντζου Μαβίλη, του οποίου ύμνησε τον ηρωικό θάνατο (βλέπε ποίημα ‘’Ο καϋμός μου’’), καθώς και του Αναρχικού Αριστοκράτη Μιχαήλ Μπακούνιν, τον οποίο και γνώρισε όντας φοιτητής στην Βέρνη !

Έγραψε Λυρικά και Σατυρικά ποιήματα, ενώ πολλές επιστολές και καταγεγραμμένα αποσπάσματα από προφορικές ομιλίες του, διασώζονται ακόμη στα εξαντλημένα πια Άπαντα του, με επιμέλεια του Αριστείδη Ρουχώτα. Μέσα στα ποιήματά του πέρα από ερωτικά και φυσιολατρικά θέματα μπορεί να βρεί κανείς κριτικές στην σύγχρονη επιστήμη και στην καταναλωτική ηθική (π.χ. στα ποιήματα :‘’Στην Επιστήμη’’, ‘’Πως Σκέπτεται σήμερα ο Κόσμος’’, ‘’Η Μόδα’’  και ‘’Το Τραγούδι των Εργατών’’), όπως και ακραιφνώς εθνικιστικά και πατριωτικά ποιητικά ξεσπάσματα κατά  των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, για τις οποίες πίστευε ορθά πως επιβουλεύονταν και χρησιμοποιούσαν την Ελλάδα προς όφελός τους (π.χ.’’Κραυγή περί Δικαίου’’ και ‘’Η Πόλη’’). Κατακεραυνώνοντας ταυτόχρονα τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που επί της ουσίας, με την στάση του, υποστήριξε την εισβολή δυνάμεων της Αντάντ στον Πειραιά το 1916, οι οποίες στην αρχή αποκρούστηκαν άμεσα από τις δυνάμεις των πρωτοφασιστών Επιστράτων (βλέπε τα τρία ειρωνικά και ομότιτλα αντιβενιζελικά ποιήματα με τον χαρακτηριστικό τίτλο ‘’Ο Μεσσίας’’). 

Ενώ δεν διστάζει να κατηγορήσει την προγονοπληξία ως μορφή ψυχικής στειρότητας και μη πραγματικής υπηρεσίας στον Ελληνισμό και στην κοινοτική αρετή του :«Ο ένας για όλους, όλοι υπέρ του ενός», όπως χαρακτηριστικά μας περιγράφει στο ποίημά του ‘’Ο Ελληνισμός’’! Εξάλλου για αυτόν «Πατρίδα κάνει μόνο η Αρετή..» και «ούτε εθνισμός εισάγεται με κλύσματα», όπως μας αναφέρει στο ‘’Ποίημα Παιδευτικόν’’. Οπότε δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ήταν κατά της Μεγάλης Ιδέας του Ελληνισμού, αλλά ότι ήταν κριτικός προς τους διάφορους απλοϊκούς ψευτο - ‘’πατριώτες’’, που με την στάση τους δεν υπηρετούσαν τίποτα ουσιαστικό (βλέπε ποίημα ‘’Ο μοχθηρός ψευδοφιλόπατρις’’).

Έχοντας μια αριστοκρατική οπτική περί Αναρχίας, όπως μας λέει ο ίδιος : «Η Αναρχία είναι άκρατος Αριστοκρατία», δεν δίστασε να εκφράσει την μομφή του στην άρνηση της φιλοπατρίας, θέλοντας να την συνταιριάξει με αυτό που ονόμαζε ‘’κοσμοπολιτισμό’’, όπως αναφέρει σε μια  επιστολή προς τον φίλο του Ανδρέα Μομφεράτο, στις 12 Ιουλίου του 1876. Με αυτήν την λέξη εννοούσε την συνολική εξέλιξη και σύμπνοια της ανθρωπότητας, αλλά χωρίς να επιθυμεί την απώλεση των επιμέρους ταυτοτήτων, όπως αντίθετα επιθυμούν οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι  και οι … ελευθεριακοί ‘’επαναστάτες’’..

Έτσι δεν είναι τυχαίο ότι περιγράφηκε στον ‘’Νουμά’’ από τον Χ. Αντωνάτο, σε άρθρο του τελευταίου το 1920, κατά λέξη, ως : «κράμα περίεργο σοσιαλιστή, αναρχικού, εθνικόφρονα»! Είναι γεγονός βέβαια πως δεν αποτέλεσε, εν τέλει, κάποιο ‘’κράμα’’ και μάλιστα ‘’περίεργο’’, αλλά μια αριστοκρατική και επιλεκτική φύση που απέφευγε τον σύγχρονο κόσμο, όπως χαρακτηριστικά περιέγραψε ταπεινά τον εαυτό του στον Κωστή Παλαμά : «Μα εγώ είμαι έρημου βράχου μια βρυσούλα,/που έρημη ρέει σ’ έρημο γιαλό..»(‘’Εις τον Ποιητή Παλαμά’’).

Δεν ήταν λοιπόν μια ακαλλιέργητη στρατευμένη φιγούρα των γραμμάτων, αλλά όντας Ιδεαλιστής και Λάτρης του Ωραίου δεν δίστασε να συνταιριάξει αυτά, που για κάποιους μονολιθικούς φάνταζαν και φαντάζουν αντίρροπα ...

Ο καθεστωτικός εθνικισμός στην υπηρεσία του Ισραήλ

του Λουκά Σταύρου

Το Ισραήλ για λόγους που αφορούν στην άμυνα του πάντα ήθελε να έχει πρόσβαση στην Κύπρο και να χρησιμοποιεί τον χώρο της ως δικό του στρατηγικό βάθος. Η κυβέρνηση Αναστασιάδη στα πλαίσια της γειτνίασης των οικοπέδων της κυπριακής ΑΟΖ με την ΑΟΖ του Ισραήλ βρήκε την ευκαιρία να ανοίξει τις πύλες της Κύπρου στο Ισραήλ. Χωρίς να ανακοινωθεί κάποια αμυντική συμμαχία με ξεκάθαρους όρους και υποχρεώσεις ο Ισραηλινός στρατός σχεδόν καθημερινά κάνει ασκήσεις στην Κύπρο, σε ξηρά , θάλασσα και αέρα.

Οι κυβερνώντες αφήνουν να νοηθεί προς τους ψηφοφόρους της δεξιάς ότι το Ισραήλ προσφέρει αμυντική ασπίδα στη Κύπρο και οι διάφοροι έμμισθοι κονδυλοφόροι αναπαράγουν αυτόν τον ψίθυρο που κάνει την «εθνικοφροσύνη» να αγάλλεται. Βέβαια δεν είδαμε πουθενά το Ισραήλ να αντιμετωπίζει την Τουρκική εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ. Οι Ισραηλινοί χρησιμοποιούν ξεκάθαρα την Κύπρο για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων κάτω από άγνωστες και μυστικές δοσοληψίες με τους κυβερνώντες.

Τι είδους ωφελήματα έχουν οι διάφοροι μεσάζοντες στην παράδοση της Κύπρου στο αμυντικό βάθος του Ισραήλ παραμένουν αδιευκρίνιστα. Οι κυβερνήσεις της Ελλάδος επίσης τόσο επί Τσίπρα όσο και επί Μητσοτάκη δείχνουν να αποδέχονται την Ισραηλινή επέκταση στη Κύπρο καλύπτοντας την ενοχή τους κάτω από αδιευκρίνιστες πληροφορίες περί άξονος Ισραήλ- Κύπρου- Ελλάδος. 

Τι είδους άξονας είναι αυτός και τι προνοεί;

Η απάντηση είναι προφανής. Δεν υπάρχει κανένας άξονας, απλά Κύπρος και Ελλάδα υπακούοντας στα μεγάλα αφεντικά παρέδωσαν την Κύπρο στο Ισραήλ και γενικά στα  Αμερικανοσιωνιστικά συμφέροντα με σκοτεινά ανταλλάγματα. Με αυτή την πραγματικότητα συναινούν τα πλείστα κοινοβουλευτικά κόμματα της Κύπρου.  Ενώ από κανένα κόμμα δεν τέθηκε ούτε μια ερώτηση στη βουλή για το ζήτημα της χρήσης της Κύπρου από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ.

Ανάμεσα σε αυτά συγκαταλέγεται και το ΕΛΑΜ που με την κραυγαλέα σιγή του δείχνει να συγκατατίθεται στην πρόσδεση της Κύπρου στο άρμα των Αμερικανοσιωνιστικών συμφερόντων. Είναι ξεκάθαρο ότι αναφορικά με το ΕΛΑΜ έχουμε να κάνουμε με ένα κόμμα ανάχωμα της ακροδεξιάς που ο κύριος ρόλος του είναι να υπηρετεί με κάθε τρόπο το κατεστημένο της κυπριακής ολιγαρχίας εκφράζοντας τον καθεστωτικό συστημικό εθνικισμό που θέλει την πατρίδα τσιφλίκι της εκκλησιαστικο-ιδιωτικής ολιγαρχίας και των ξενοκρατικών συνάψεων της. 

Τι σημαίνει όμως η επέκταση του Ισραήλ στη Κύπρο;

Σημαίνει μια δεύτερη κατοχή που θα εξελιχθεί χειρότερη από την τουρκική κατοχή. Σημαίνει επίσης την τελειωτική απομάκρυνση της Κύπρου από την Ελλάδα που θα έχει δραματικές συνέπειες για τον Κυπριακό Ελληνισμό. 

Ted Kaczynski : ένας αμετανόητος εχθρός του τεχνολογικού πολιτισμού

του Κωνσταντίνου Σπέρα

Για παραπάνω από 20 χρόνια έξυπνα κατασκευασμένοι εκρηκτικοί μηχανισμοί στέλνονταν σποραδικά σε υμνητές, αλλά και οπαδούς, της τεχνολογικής ‘’προόδου’’ και  ‘’εξέλιξης’’, ακόμη και σε μικρές εταιρείες υλοτομίας, που δρούσαν ανεξέλεγκτα. 

Ο ‘’δράστης’’ αποκλήθηκε από το F.B.I., UN.A.BOMBER, λόγω της αποστολής βομβών σε πανεπιστημιακούς χώρους, κυρίως σε σχολές προγραμματισμού και άλλων σχετικών με τις νέες τεχνολογίες, καθώς και λόγω μιας αποτυχημένης προσπάθειας βομβιστικής επίθεσης σε αεροπλάνο, στο γενικότερο σχεδιασμό για το σαμποτάζ, όχι μόνο των πανεπιστημιακών φορέων, που προήγαγαν την εκφαινόμενη, ήδη από τότε, αναβαθμισμένη και εκκοσμικευμένη θρησκεία της προόδου, αλλά και γενικότερων δομών του συστήματος. 

Ένοχος κρίθηκε για τις επιθέσεις ο Ted Kaczynski, γεννηθείς τον Μάιο του 1942, ο οποίος προτού συλληφθεί τον Απρίλιο του 1996 από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις με την συνδρομή του F.B.I., έξω από την καλύβα του στο Lincoln της Montana των Η.Π.Α., την οποία είχε φτιάξει μόνος του, είχε καταφέρει να αναγκάσει απειλώντας τον αστικό τύπο της εποχής, να δημοσιεύσουν, το 1995, το Μανιφέστο του με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Η Βιομηχανική Κοινωνία και το Μέλλον της».

Theodore J.Kaczynski, Η Βιομηχανική Κοινωνία και το Μέλλον της, μετ. Σωτήρης Γιαννέλης, εκδ.Έξοδος 

Επηρεασμένος κυρίως από τον ριζοσπάστη φιλόσοφο  Jacques Ellul, τον επαναστάτη στοχαστή Friedrich Nietzsche και αρκετούς άλλους μη ‘’πολιτικά ορθούς’’ διανοούμενους, αλλά και μελετώντας εξονυχιστικά κάθε πλευρά του τεχνολογικού συστήματος και πως επιδρά αυτό στις ανθρώπινες ζωές και συμπεριφορές, άφησε πίσω του ένα κείμενο απεριόριστης σαφήνειας και σημασίας για την κατανόηση της Βιομηχανικής Κοινωνίας!

Μέσα στο κείμενο αυτό, το οποίο συνοπτικά θα παρουσιάσουμε, αναφέρεται στο πως μέσα στην σύγχρονη κοινωνία όπου επικρατούν τα τεχνολογικά μέσα, από τις έμφυτες παρορμήσεις του ανθρώπου που είναι τρείς, δηλαδή: 1) αυτές που ικανοποιούνται με ελάχιστη προσπάθεια, 2) αυτές που ικανοποιούνται με σοβαρή προσπάθεια, 3) αυτές που δεν ικανοποιούνται με όση προσπάθεια και αν καταβληθεί, ισχυροποιούνται μόνο αυτές της 1 και της 3 κατηγορίας. 

Έτσι βλέπουμε ελεύθερη διακίνηση αγαθών και εμπορευμάτων, τα οποία αποτελούν ενός είδους πρωτόγονων Τοτέμ ή μαγικών Φετίχ, όπως θα έλεγε και ο Μαρξ, για την άμεση ικανοποίηση των αναγκών και ταυτόχρονα μια συνεχή έλλειψη ικανοποίησης των βασικών αναγκών του ανθρώπου, καθότι η παραγωγή προιόντων και αγαθών είναι συνεχής και ακόμη και ο τρόπος συμπεριφοράς υπάγεται κάτω από τα υφάδια της αγοράς και της μόδας της εποχής, η οποία μεταβάλλεται γοργά ...

Αντίθετα η διαδικασία απόκτησης δύναμης, που είναι μια εγγενής κατάσταση στον άνθρωπο, με σκοπό την αυτάρκεια και την ελευθερία του, βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στην παρόρμηση δεύτερης κατηγορίας, σε αυτήν δηλαδή που ικανοποιείται μετά από έντονη και σοβαρή προσπάθεια ... Αυτή η διαδικασία είναι μια νησίδα ελευθερίας τόσο συνειδησιακή όσο και υλική για τον άνθρωπο που την εφαρμόζει. Ο ίδιος ο συγγραφέας μάλιστα εφάρμοσε αυτήν του την αρχή, όταν εγκαταλείποντας την πανεπιστημιακή του θέση, που κατείχε επάξια από νεαρή ηλικία, στο Harvard, κατέφυγε στην πυκνόφυτη περιοχή, όπου θα ζούσε για τις επόμενες δεκαετίες μέχρι την σύλληψή του, μαθαίνοντας να συντηρείται και να επιβιώνει, κυριολεκτικά μόνος του ενάντια στις άγριες δυνάμεις της φύσης.

Βέβαια ο ίδιος ο Kaczynski δεν κατέφυγε ποτέ στην ανάξια και παιδαριώδη αντίληψη της αριστερίζουσας τάσης κάποιων οικολόγων, οι οποίοι δεν κατάλαβαν ποτέ, κατά αυτόν, ότι το τέλος του πολιτισμού δεν θα σήμαινε  μια νέα ‘’χαρούμενη κοινωνία’’, όπως νόμιζαν αυτοί, αλλά μια απότομη και δραματική μείωση του πληθυσμού και απότομη πιθανή έλλειψη ακόμη και των βασικών αγαθών. Επίσης σε αντίθεση με αυτούς και άλλους οπαδούς μιας πιο "αναρχοπριμιτιβιστικής" αντίληψης δεν είχε αυταπάτες πάνω στο τι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να επιβιώσει στην φύση και να σκληραγωγηθεί, ώστε να απαγγιστρωθεί από τον σύγχρονο κόσμο.

Επιπροσθέτως για αυτόν οι σύγχρονοι θιασώτες του αριστερισμού και του δικαιωματισμού είναι ένα σύνολο ατόμων που ανήκουν κατά κύριο λόγο στην αστική κοινωνία, και μάλιστα στο πιο βολεμένο κομμάτι της, και εμφορούμενοι από χαμηλή αυτοεκτίμηση και άλλα κόμπλεξ (π.χ.κατωτερότητας), προσπαθούν με πρόφαση τα δικαιώματα των πάσης φύσεως και μορφής μειονοτήτων, να τα καλύψουν, μεταφέροντας την προσωπική τους μειονεξία και διάθεση ψευδοεπαναστατικότητας σε επίπεδο πολιτικό και κοινωνικό. Επίσης δεν ξεχνάει την άλλη πλευρά και κατακεραυνώνει καίρια τους συντηρητικούς, οι οποίοι αν και δηλώνουν ενάντιοι, όπως πάντοτε εξάλλου, στην όποια αλλαγή ξερογλύφονται με την όποια ιδέα ‘’ανάπτυξης’’, όταν τους δίνεται στο πιάτο, αποδεικνύοντας πόσο κίβδηλοι είναι οι πάσης υφής υμνητές των "παραδοσιακών αξιών" ...

Σε αυτά τα πλαίσια δηλώνει αντίθετος σε όλους αυτούς και ‘’Αναρχικός’’, με την έννοια του ανθρώπου που είναι αριστοκρατικά ενάντια και πέρα από την μάζα των ψεύτικων και των δειλών, αλλά  ταυτόχρονα πέρα από το σύστημα και της δομές του. Όχι όμως, με ημίμετρα και υλικές αποδοχές από αυτό, όπως ονειρεύονται ακόμη και τώρα πολλοί σύγχρονοι ‘’οπαδοί’’ της Aναρχίας, που απλά τσιμπολογούν σαν ύαινες, λόγω μόδας, μια λέξη και μια σημασία που κάποτε υιοθετήθηκε από πρωτοΦασίστες και πρωτοΕθνικοσοσιαλιστές μέχρι και μέλη του πνευματικού κινήματος της ‘’Συντηρητικής Επανάστασης’’, όπως ο Ernst Junger, και τους δικούς μας αριστοκράτη αναρχικό Μικέλη Άβλιχο και τον ‘’αριστερό’’ Εθνικοσοσιαλιστή Γιώργο Βεντούρη, σαν μορφή αντιεξουσιαστικής εξέργεσης ενάντια στον σύγχρονο Κόσμο !

Τέλος έχοντας σκιαγραφήσει τις βασικές αρχές του Μανιφέστου, έχει ενδιαφέρον να ειπωθεί ότι πάνω σε αυτές κινούνται και άλλα έργα του (π.χ. στα υπόλοιπα κείμενα του στο συλλογικό τόμο: Technological Slavery: The collected writings of Theodore J.Kaczynski, a.k.a. ‘’Unabomber’’ και στο  Anti-Tech Revolution: Why and How), στα οποία προσθέτει και τις μορφές πρακτικής και οργανωτικής αντίστασης των πραγματικά Επαναστατημένων Ατόμων  ενάντια στο Τεχνολογικό Σύστημα.  

Επίσης εξίσου ενδιαφέρον έχει ότι τα περισσότερα δημοσιευμένα έργα ή κείμενα του  τα συνέγραψε στην υψίστης ασφάλειας φυλακή στην πόλη Florence του Colorado, όπoυ κρατείται μέχρι σήμερα, όπως και άλλα ανέκδοτα κείμενά του, όπως το αυτοβιογραφικό Truth versus Lies, και άλλα που δυστυχώς πουλήθηκαν σε ιδιώτες, όπως αποφάσισαν οι δικαστικές αρχές παράνομα και ενάντια στην θέλησή του. Ιδιαίτερο δε ενδιαφέρον έχουν οι επιστολές του, στις οποίες περιγράφεται η  όλη σκευωρία των δικηγόρων και της οικογένειας του εναντίον του, καθώς και η επαφή του, εντός της φυλακής, με τους σχεδιαστές και πρωτεργάτες της βομβιστικής επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους και στην Oklahoma αντίστοιχα: Ramzi Yousef και Timothy McVeigh. 

Η Παράδοση και το Περιθώριο

του Αριδαίου

Μια απορία βλέπω να επανέρχεται συχνά μεταξύ των εθνικιστών. Πώς καταφέρνουν οι αριστεροί και οι αναρχικοί να είναι φορείς αυτής της περίφημης Ανανέωσης της Παράδοσης, ενώ παράλληλα είναι φορείς μιας ιδεολογίας που μισεί κάθε τι το εθνικό και πατριωτικό; Θα προσπαθήσω να απαντήσω.

Η «εθνικοφροσύνη» ταυτισμένη με την δυτικής προέλευσης κλασικιστική εικόνα για την Ελλάδα, αλλά και κυρίως με τον αντιπαραδοσιαρχικό Μοντερνισμό, πάντα απεχθανόταν το γνήσιο Νεοελληνικό "φολκλόρ", το "Volk-ισισμό" μας. Πάλι καλά που ήταν κι εκείνος ο Γκαίτε που ύμνησε τη Δημοτική μας ποίηση ως γνησίως ... Ομηρική! Έπαιζαν μπάλα μόνοι τους λοιπόν. Την εποχή που στα Βαλκάνια του "Ανατολικού Μπλοκ" είχαν πανεπιστημιακές έδρες και μελετούσαν τη λαογραφία τους, εμείς εδώ είχαμε μια Δόμνα Σαμίου στα όρια της περιφρόνησης από το επίσημο ελληνοφοβικό κράτος. Για να μην πω τι έκανε σε όσους έπρεπε να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.

Ο Κομμουνισμός του Ανατολικού Μπλοκ, αλλά και αλλού, είχε αυτό το παράδοξο, λειτούργησε σαν Παγετώνας κάτω από τον οποίο οι ρίζες έμειναν θερμές. Ίσως γιατί κατάφερε και απορρόφησε τους ναροντικούς (narod,volk,λαός), ίσως γιατί παντού στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο τα κομμουνιστικά κινήματα ήταν ταυτόχρονα και εθνικοαπελευθερωτικά, εκτός από το ότι οι λαοί αυτοί ήταν αγροτικοί και άρα πιο κοντά στην Λαϊκή Παράδοση, κατά παράβαση του μαρξιστικού ευαγγελίου, που θέλει τις κομμουνιστικές επαναστάσεις υπόθεση των εργατών κι όχι των αγροτών. Ή ο Μαρξ είχε λάθος ή αυτά τα κινήματα ήταν πιότερο "τριτοθεσίτικα" (νεοφασιστικά) παρά  κομμουνιστικά (Κιτσίκης). Η Ευρώπη ανήκει στον Τρίτο Κόσμο (Ντε Μπενουά). Αντίθετα η "ζεστασιά" της δυτικής οικονομικής ακμής μόλυνε τις ρίζες ...

Να γιατί θεωρώ σημαντικό τον Λαϊσμό. Ίσως όντως ο λαός να είναι πιο ολιστική έννοια από το έθνος και το έθνος ίσως όντως κατασκεύασμα. Γιατί στο έθνος συμπεριλαμβάνονται και η πλουτοκρατική ελίτ με το αποκρουστικό της πρόσωπο. Το πρόσωπο της δήθεν αιώνιας νιότης! Ενώ ο λαός γερνάει, όπως είναι φυσιολογικό, και οι γιαγιάδες είναι όντως γιαγιάδες και για αυτό τις αγαπάμε. Καλά την έκανε την Φάουστ(α) ότι την έκανε ο "Μεγάλος" Κωνσταντίνος.

Πώς καταφέρνουν οι αριστεροί και οι αναρχικοί να παραμένουν φορείς αυτού του πολιτισμικού Λαϊσμού, λοιπόν, ενώ παράλληλα είναι φορείς μιας ιδεολογίας που μισεί κάθε τι το εθνικό και πατριωτικό; Ίσως γιατί, εν αγνοία τους τις περισσότερες φορές, είναι συντονισμένοι ήδη με αυτό που έρχεται. Την δύση του εθνοκράτους και την επιστροφή των Μεγάλων Χώρων, με τις πολλές περιφέρειες, περιοχές, επαρχίες, μικρές ιδιαίτερες πατρίδες.

Στο μυαλό τους μέσα αυτό είναι η Πολυπολιτισμικότητα! Λάθος. Αυτό είναι ο Εθνοπλουραλισμός. Η Εθνοπολιτισμική Ποικιλότητα. Να τα βάλουμε σε μια σειρά; Το αντίστοιχο της Βιοποικιλότητας της Φύσης στις ανθρώπινες κοινωνίες ΔΕΝ είναι η Πολυπολιτισμικότητα. Η Πολυπολιτισμικότητα είναι το αντίστοιχο της υβριδικής (ή και μεταλλαγμένης) Μονοκαλλιέργειας. Το αντίστοιχο της Βιοποικοιλότητας είναι η Εθνοποικιλότητα. Η Ευρώπη των Εκατό Φλάμπουρων. Τα Μιλιέτ των Οθωμανών, δυστυχώς, ήταν ένα είδος υπαρκτής Εθνοποικιλότητας. Οπότε αν προσθέσουμε την ροπή της προς τον εκφυλισμό της υπερσεξουαλικοποίησης και της φιλολογίας των φύλων θα βρούμε κι άλλες ομοιότητες ... Ο ευνουχισμός είναι πανάρχαια παράδοση, όχι μοντέρνα.

Να πώς εξηγείται το πώς καταφέρνουν οι αναρχικοί να ανανεώνουν την Παράδοση πιο καλαίσθητα από το απύθμενο κιτς του "μην παραχαράσσετε την ιστορία...". Όταν οι αριστεροί άκουγαν Ξυλούρη, Μαρκόπουλο, Θεοδωράκη και τους υπολοίπους, οι εθνικιστές μιλούσαν για άπλυτους κι άλλες βλακείες. Να πώς εξηγείται το πώς στοχαστές σαν τον Ντούγκιν είναι για πολλούς εθνικιστές αντιφασίστας, ενώ από τους αντιφασίστες θεωρείται φασίστας! Όταν θα ξανά ανοίξει η αυλαία μετά τη Μεταβατική Περίοδο το σκηνικό θα είναι αλλαγμένο.

Το νεοελληνικό κράτος είναι αποικία. Αποικία του Μοντερνισμού. Ένα από τα πιο μοντέρνα κράτη που ιδρύθηκε ποτέ. Ο λαός του όμως ποτέ δεν υπήρξε γνησίως μοντέρνος και το χάσμα αυτό μετουσιώθηκε πρώτα σε Πολιτισμική/Υπαρξιακή Αγωνία που έδωσε αριστουργήματα και στην συνέχεια, αφού εξαντλήθηκε, σε εσωτερικό κενό. Σε Παρακμή. Και ήταν ο παραδοσιακός "αριστερός", ο πατριώτης, πριν η "Αριστερά" ασπαστεί πλήρως την Κριτική Θεωρία της Σχολής της Φρανκφούρτης και την ατζέντα του Πολιτιστικού Μαρξισμού, με την ροπή του προς την "θυματοποίηση" που εξέφρασε καλύτερα αυτήν την Αγωνία ενός Λαού που πεθαίνει.

Ο Μοντερνισμός όμως τελειώνει. Δίνει τη θέση του στο μεταμοντέρνο Νέο-Μεσαιωνισμό. Η πρόταση για παράταση ζωής της Νεωτερικότητας με την βοήθεια ενός κλασικού τύπου Φασισμού ή μάλλον ενός πινοσετικού τύπου δεν είναι παρά το αποκρουστικό πρόσωπο της αιώνιας νιότης της Φάουστ(ας). Ο σημερινός ρατσισμός των ελίτ εναντίον του Λαού είναι μετεξέλιξη του παλιού ρατσισμού της αποικιοκρατίας. Ο κλασικός σοβινιστικός εθνικιστής ταυτιζόμενος με το νεοελληνικό κράτος άθελά του έγινε οπαδός των αφεντικών του. Μέχρι τα χθες τουλάχιστον. Γιατί οι μαγνητικοί πόλοι αρχίζουν και αντιστρέφονται ...

Γιατί δεν μπορεί κανείς να παραπονιέται και για την Βανδέα και για την δικτατορία της πολυπολιτισμικής ομογενοποίησης. Το ισοπεδωτικό εθνοκράτος έκανε σε επίπεδο εθνικών επικρατειών ότι σήμερα κάνει η παγκοσμιοποίηση σε ευρύτερη κλίμακα. Η επιστροφή του ταυτοτισμού στην δυτική Ευρώπη και κυρίως στις λατινόφωνες χώρες (με το Κέλτικο υπόστρωμα) γίνεται παράλληλα με την επιστροφή του εθνοτικού τοπικισμού και την άρνηση της "κατασκευής" του έθνους-κράτους. Δεν θα αργήσει να κάνει την εμφάνιση του και μια πρόταση Λατινικού Ιμπέριουμ.

Αυτά βέβαια στην Δύση όπου τα κράτη έφτιαξαν τα έθνη. Εμείς είμαστε ανατολικοευρωπαίοι. Εδώ τα έθνη έφτιαξαν τα κράτη. Εκτός από την Τουρκία. Εμείς βέβαια έχουμε κι άλλη μία ιδιαιτερότητα: όχι απλά είμαστε το μοναδικό έθνος της Ευρώπης που δεν ελευθέρωσε την πρωτεύουσα του και δεν αποκαταστάθηκε στα φυσικά του σύνορα, αλλά είμαστε και το μόνο έθνος - όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω τουλάχιστον - που δεν ελευθέρωσε την ψυχή του. Είμαστε δέσμιοι αλλότριων δογμάτων, του Μοντερνισμού συμπεριλαμβανομένου. Επίσης αυτή η περίφημη εθνοαποδόμηση που στην Ελλάδα λειτουργεί ανθελληνικά, στις γειτονικές μας χώρες λειτουργεί φιλελληνικά, αν όχι ελληνολατρικά! Και είναι η ίδια η μονολιθική, η σοβινιστική εκδοχή (η κυρίαρχη εκδοχή) του νεοελληνικού εθνικισμού που διαπράττει αυτοχειρία σε σχέση με αυτήν την επιστροφή της ελληνοκεντρικής συνείδησης σε πολλούς γείτονες. Είναι η απόρριψη του ερωτευμένου που γεννάει το μίσος. Δεν θελήσαμε να "ελληνοποιήσουμε" Αλβανούς και Σκοπιανούς και τώρα μας εποικίζει το Πακιστάν, αλλά αδυνατούμε να δούμε τη σύνδεση.

Να γιατί θεωρώ επιτακτική την ανάγκη τόσο για την δημιουργία "Γκραμσιανού" εθνικισμού. Ένα Συνειδητό Λαϊκό Εθνικό Πολιτισμικό Πόλο. Κι αυτό δεν θα έπρεπε να θεωρείται ανταγωνιστικό σε σχέση με τα διάφορα δόγματα και τάσεις του εθνικισμού. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια της μίζερης αλληλοφαγωμάρας. Οι antifa είναι χίλιες φράξιες ενωμένες κάτω από τη κοινή μιαρή σημαία του μίσους για κάθε τι το ελληνικό, ευρωπαϊκό, ινδοευρωπαϊκό και άριο. Ο Εθνικισμός ή θα μάθει από την Αριστερά ή θα παραμείνει σε ένα κακώς εννοούμενο Περιθώριο. Το περιθώριο του ετεροκαθορισμού. Γιατί το συνειδητό περιθώριο είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση. Είναι τα ποιμενικά που κινούνται περιμετρικά του κοπαδιού. Είναι η Εμπροσθοφυλακή.

Όσο και για μια αυτουπέρβαση ως προς την αυτοεικόνα μας σε δύο επίπεδα. Ένα το ιδεολογικό. Να πάψουμε να βλέπουμε αριστερούς και δεξιούς, αναρχικούς και φασίστες. Αλλού βρίσκεται η τομή. Πατρίδα ή Διεθνισμός/Κοσμοπολιτισμός. Σε τι διαφέρουν δηλαδή οι Δαπίτες από τους antifa εκτός από το dress code; Εμείς είμαστε οι Άπλυτοι, αυτοί είναι οι ξεπλυμένοι και οι ξεπουλημένοι.

Δύο η εθνογεωγραφία. Είμαστε απομονωμένοι ως Λάος όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία μας. Ίσως όπως την εποχή της Άλωσης. Μοιάζουν άλλωστε καταπληκτικά οι δύο εποχές και ως προς αλλά δεδομένα. Από εκεί λοιπόν πρέπει να το πιάσουμε. Από εκεί που το άφησαν οι ύστατοι υπερασπιστές του Μεσαιωνικού Ελληνισμού. Η απάντηση λοιπόν στον νεο-οθωμανισμο δεν μπορεί να είναι ο νέο-φαναριωτισμός, αυτό σημαίνει νέο-ραγιαδισμός για τον Λαό. Επανίδρυση! Επανελληνισμός! Αλλά και Νέο Βυζαντινισμός! Χρειαζόμαστε έναν δικό μας Αναγεννησιακό Νέο Βυζαντινισμό που να μας ενώνει, να μας συμπυκνώνει, αλλά και να μας καθιστά πόλο έλξης.  Άρα χρειαζόμαστε έναν Ορατό Πόλο. Ένα Πολιτισμικό Κέντρο. Ένα  Ελληνό-Ορθόδοξο Πατριαρχείο - και σε δογματικό επίπεδο, όπου η κάθε λέξη έχει το νόημα της ... - κι όχι απλά μια αυτοκέφαλη αρχιεπισκοπή Αθηνών και πάσης Ελλάδος άμα λάχει ναούμε. Αυτό είναι σαν το ΚΚΕ που δεν είναι ελληνικό, αλλά της Ελλάδος!

Ας αφήσουμε λοιπόν την κλάψα κι ας διεκδικήσουμε την Κληρονομιά μας. Ξεκινώντας από τα απλά. Από τον καθημερινό μας πολιτισμό. Πού όταν θα μας ξαναγίνει βίωμα θα τον ανανεώνουμε ανεπαίσθητα πια. Θα αναβλύζει! Μέχρι τότε θα τρώμε την σκόνη των εθνομηδενιστών. Πρέπει λοιπόν να επανασυνδεθούμε οργανικά όχι μόνο με την Μεγάλη αλλά και κυρίως με την μικρή μας Πατρίδα, την ιδιαίτερη, την τοπική. Γιατί από κει πηγάζουν οι Παραδόσεις μας. Αυτό είναι που δίνει ακόμα προβάδισμα στους "αριστερούς", παρά τον εθνομηδενισμό τους. Γιατί αρνούνται την Μεγάλη Πατρίδα, όχι την ιδιαίτερη κι έτσι καλύπτουν και την εσωτερική ανάγκη του ριζώματος. Εκείνοι που αρνούνται και τις δύο καταλήγουν ή παρακμιακοί, πρεζάκια, "σχιζομητροπολιτάνοι" ή κοσμοπολίτες που μάλιστα εκεί που πηγαίνουν αναπόφευκτα είναι Έλληνες!

Ενώ εμείς συχνά ταυτιζόμαστε με την Μεγάλη μας Πατρίδα ή την Ρομαντική Ιδέα που έχουμε για αυτήν - και καλά κάνουμε - αλλά περιφρονούμε την ταπεινή μας λαογραφία. Γιατί αυτή μας θυμίζει πως με όλους τους γειτονικούς μας λαούς, των εχθρών μας συμπεριλαμβανομένων, είμαστε συγγενείς! Κι αυτό είναι κομβικό να το συνειδητοποιήσουμε και να συμφιλιωθούμε μαζί του. Με τον εαυτό μας! Να συμφιλιωθούμε ακόμα και με την ιδέα των δίγλωσσων, των "αλλόφωνων" Ελλήνων. Να συνειδητοποιήσουμε πως, οι μουσικές μας, για παράδειγμα, είναι ίδιες σε κάθε τόπο με των γειτόνων κι όμως εμείς έχουμε αυτό το κάτι που μετουσιώνει το τοπικό τόσο σε Πανελλήνιο όσο και σε Οικουμενικό! Τον Ελληνισμό μας!

Εδώ να κάνω μία διευκρίνιση. Δεν γίνεται λόγος για την κοσμοπολίτικη αντίληψη περί Ελληνισμού, όπου με το ζόρι κάθε άσχετος που δήθεν μετέχει της Ελληνικής Παιδείας είναι Έλληνας. Αλλά το ότι υπάρχουν ελληνογενείς πληθυσμοί από την Κάτω Ιταλία/ Μεγάλη Ελλάδα ως τον Πόντο και από την Κριμαία και την Ουκρανία ως τον Λίβανο και την Συρία δεν είναι υπόθεση κοσμοπολιτισμού, αλλά ακριβώς έκφανση αυτής της διαλεκτικής μεταξύ της Μικρής μα ιδιαίτερης τοπικότητας και της Μεγάλης μας Πατρίδας. Αλλά τα σύνορα του νεοελληνικού κράτους, αλλά τα σύνορα του Πανελληνίου. Αυτή τη Μετά Βυζαντινή λαογεωγραφία ονομάζω Νεοβυζαντινισμό.

Ελπίζω να κατάφερα να δώσω μια εξήγηση.

Υ.Γ.

Και μετά προχωράμε και στα αμιγώς πολιτικά και γεωπολιτικά ζητήματα. Ως προς τα οποία δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες. Ο δρόμος του Πινοσέτ θα είναι για μας ότι και ο δρόμος των Ενωτικών. Παταγώδης αποτυχία και οσμανικός προάγγελος. Για την Ε.Ε. και όλη την Δύση είμαστε ανταλλάξιμοι. Ευρώμπατσοι περιπολούν τα βόρεια σύνορα μας, έτοιμοι από καιρό για την μέρα που θα μας πετάξουν έξω και από την Σένγκεν, αφήνοντας μας με τους νεοεποίκους!

Αν λοιπόν δεν θέλουμε να απορροφηθούμε από τον νέο οθωμανισμό ο Τρίτο-Τέταρτος Δρόμος του Εθνικό Επαναστατικού Λαϊκού Πατριωτικού Κοινωνισμού είναι μονόδρομος. Ένας συνδυασμός Συντηρητικής Επανάστασης και Εθνικού Κοινωνισμού και Κοινοτισμού. Το παράδειγμα του Ιράν. Η μαχητική αγωνιστική αντιπρόταση στον νέο οθωμανισμό δεν μπορεί να είναι η συνέχεια των καταναλωτικών ψευδαισθήσεων, αλλά ένα διαφορετικό Έθνος-Κράτος, χωρίς τους κομπλεξισμούς του παρελθόντος στο εσωτερικό και η Ελληνιστική, η Νέο-Βυζαντινή, η Καθ'ημάς Ανατολή ως ολοκληρωμένη αντι-πρόταση στο εξωτερικό. Κι αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει συνειδητά να τεθούμε στο αυτοπροσδιοριστικό περιθώριο (που όμως ανοίγει περάσματα) - Ακρίτες - πριν μας πετάξουν για τα καλά στον Καιάδα τους. Γιατί τότε ο ίδιος δρόμος σε μικρότερη κλίμακα θα έχει για υπόδειγμα τη Χεζμπολάχ.

Έρρωσθε!

Τεν Τεν, η αλήθεια πίσω από ένα σκίτσο ...

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Πολλά έχουμε διαβάσει και άλλα τόσα έχουμε ακούσει από τους δημοκράτες κουλτουριάρηδες για την τέχνη γενικά. Και επιμελώς κρύβουν πάντα πολλές αλήθειες για την αληθινή καταγωγή ή τους λόγους δημιουργίας διαφόρων ειδών τέχνης. Και αυτό γίνεται διότι κάποια αριστουργήματα είτε μουσικά είτε συγγραφικά είτε άλλα γενικά, δεν είναι “πολιτικά ορθά”, με λίγα λόγια δεν ακολουθούν το σύστημα.

Ένα από τα θύματα αυτά είναι και ο Herge ο δημιουργός του Τεν Τεν. Και για την ακρίβεια το θύμα είναι το ίδιο το σκίτσο του. Η τεράστια επιτυχία του παγκοσμίως δεν θα μπορούσε να επιτρέψει στο καθεστώς να γνωρίζει ο κόσμος την πραγματική καταγωγή του Τεν Τεν και για ποιους λόγους ο Herge τον δημιούργησε.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο George Remi, κατά τον κόσμο Herge, γεννήθηκε στις Βρυξέλλες από πατέρα Βαλλώνο και μητέρα Φλαμανδή. Είχε μέσα του το ταλέντο του σκίτσου απλά δεν είχε την δυνατότητα να το κάνει επάγγελμα. Νέος, δούλευε περιστασιακά σε διάφορα περιοδικά αλλά με σχεδόν μηδενική επιτυχία. «Όλα τα οφείλω σε έναν ηγούμενο, τον ηγούμενο Norbert Wallez», λέει μετά από χρόνια ο Herge. Ο συγκεκριμένος ηγούμενος ήταν και ιδιοκτήτης μιας καθολικής εφημερίδος της « Le ΧΧ siècle», που αργότερα ο Ηerge το έφτιαξε πιο καλλιτεχνικό σε «Le vingtieme Siecle». Ο Wallez πίστεψε πάρα πολύ στον νεαρό George με αποτέλεσμα να τον βοηθήσει να αναδείξει το μεγάλο του ταλέντο στα σκίτσα και έγινε αναντικατάστατος στην εφημερίδα. 

Πολύ φίλος του Herge και σχεδόν γεννημένοι μαζί, ήταν ο Βαλλόνος, Leon Degrelle, καθολικός , ο οποίος εκείνα τα χρόνια ασχολούταν με τον προσκοπισμό και ερασιτεχνικά με τις ανταποκρίσεις διαφόρων άρθρων από κοντινά ταξίδια. Τότε παρουσιάστηκε μια ευκαιρία για την μικρή εφημερίδα για ένα θέμα που αφορούσε το μακρινό Μεξικό. Εκείνον τον καιρό στο Μεξικό, υπήρχε ένα σκληρό κομμουνιστικό καθεστώς, με δικτάτορα τον αιμοσταγή Calles, ο οποίος κυνηγούσε και εξόντωνε τους χριστιανούς.

Φυσικά υπήρξε και η αντίδραση από κάποιους καθολικούς οι οποίοι πήραν τα βουνά προσπαθώντας να σωθούν αλλά και να ελευθερώσουν τους συμπολίτες τους. Το κίνημα αυτό είναι γνωστό ως “ Cristeros”. Ο Degrelle αποφάσισε να πάει εκεί και να ζήσει από κοντά την περιπέτεια αυτή. Ο ηγούμενος διεθυντής της εφημερίδος πέταξε από την χαρά του μόλις του το πρότεινε, αφού καμιά εφημερίδα δεν είχε πάει στην Αμερική εκείνα τα χρόνια. Μάλιστα θα ταξίδευε και με ψεύτικη ταυτοτητα αφού θα πήγαινε σε ένα κράτος που υπήρχε εμφύλιος πόλεμος και τα ρίσκα ήταν μεγάλα.Τα έξοδα τα κάλυψε η ίδια η εφημερίδα μαζί με κάποια χρήματα που έστειλε η ιταλική “avvenire d’ Italia” για να κάνει ρεπορτάζ και για λογαριασμό της.

Η άφιξη του νεαρού Leon στο Μεξικό ξεκίνησε με περιπέτεις αφού τα πράγματα δεν ήταν εύκολα εκεί. Έζησε με τους Cristeros, είδε άγριες καταστάσεις, αφού ο αιμοσταγής δικτάτορας λάτρευε να κρεμάει τους χριστιανούς σε τηλεγραφικούς στύλους εκατοντάδων χιλιομέτρων και άλλα τέτοια φρικτά. Ο νεαρός ανταποκριτής ταυτόχρονα μάζευε και διάφορα κόμικς από την περιοχή, όπου έβρισκε, με γραφικά και φολκοριστικά σκίτσα, αφού θυμόταν πάντα τον καλό του φίλο και σχεδιαστή Herge, διότι με αυτόν τον τρόπο θα του έδινε έμπνευση.

Από εκεί λοιπόν πετάχτηκε ο Τεν Τεν, που ο καλός φίλος George θέλησε να φτιάξει έναν “αδερφό” του Leon, όπως τον φανταζότανε ο σχεδιαστής και να βάλει δίπλα του έναν ... Μιλού! Και γιατί ένα φοξ τεριέ; Ο ίδιος ο καλιτέχνης αρνήθηκε για πολλά χρόνια, ειδικά μετά το 1945, να πει γιατί ένα τέτοιο σκυλάκι. Αργότερα γράφτηκε ότι το σκυλάκι το εμπνέυστηκε από μια φωτογραφία του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, όπου απεικόνιζε μια διμοιρία Γερμανών στρατιωτών με τον δεκανέα τους και στην αγκαλιά τους είχαν ένα λευκό φοξ τεριέ, κάτι σαν μασκότ.Τώρα για ποιον λόγο αρνήθηκε να πει, ας αφήσουμε λίγο την φαντασία μας να καλπάσει για το ποιος ήτανε αυτός ο δεκανέας σε χαράκωμα του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και τα ερωτηματά μας θα λυθούν.

Βέβαια δεν φτάνει να βρεις όνομα και σκίτσο της φιγούρας, Για να ολοκληρωθεί πρέπει να τον ντύσεις και να του φτιάξεις τα τα μαλλιά . Έτσι ο ηρωάς μας ντύθηκε με παντελόνι στυλ γκολφ, σαν και αυτό που φορούσε ο Leon στην καθημερινότητα του σαν πολίτης. Κια μάλιστα όταν ρωτήθηκε γιατί είχε αυτή την ενδυμασία, ο Leon απάντησε: « ήθελα να είμαι ντυμένος με έναν τροπο δικό μου και παράξενα κομψό, με αποτέλεσμα να φοράω το παντελόνι του γκολφ, χωρίς να έχω παίξει ποτέ στην ζωή μου γκολφ».Και τελειοποιώντας την εμφάνιση, ήρθε το τσουλούφι πάντα σηκωμένο ψηλά σαν σημαία όπου ήταν και το σήμα κατατεθέν του ήρωα μας.

Και αυτό το εμπνεύστηκε από το ίδιο πρόσωπο και ειδικότερα από μια προσωπογραφία που ο ίδιος ο Herge είχε κάνει με κάρβουνο στον εικοσάχρονο τότε φίλο του Leon. Οι αναλυτές αργότερα που μελέτησαν τον Τεν Τεν, εντυπωσιάστηκαν από την ομοιότητα του πορτραίτου και του Τεν Τεν. Έτσι το τσουλούφι ολοκλήρωσε την εικόνα του ήρωα μας και τον έκανε μοναδικό ανάμεσα από πολλούς.

Mετά την λήξη του Πολέμου το 1945, οι δημοκρατικές δυνάμεις των Συμμάχων ξεκίνησαν μια εκστρατεία τιμωρίας των αντιπάλων τους, περιλαμβάνοντας μέσα σε αυτήν και άτομα συγγενικά όλων αυτών που κάποτε τόλμησαν απλά να έχουν έναν πατέρα , αδερφό η παππού που πολέμησε για κάποιον σκοπό. Το ίδιο έγινε και σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας αφού στόχοι έγιναν καλλιτέχνες, ποιητές, ζωγράφοι, συγγραφείς αλλά και άνθρωποι επαγγελματίες απλοί.

Ο Herge ήταν ένας από αυτούς και η οικογένεια του αλλά και ο ίδιος κατηγορήθηκε για ναζί και φυλακίστηκαν. Μετά από κάποιο διάστημα ελευθερώθηκε και συνέχισε το έργο του ξεδιπλώνοντας το τεράστιο ταλέντο του, κάνοντας τον Τεν Τεν να σημειώσει μεγάλη επιτυχία σε όλον τον κόσμο πουλώντας εκατομμύρια τεύχη σε πολλές γλώσσες.

Ο Λεόν Ντεγκρέλ που μετά τον πόλεμο ζούσε στην Ισπανία, δεν "ενόχλησε" ποτέ τον παιδικό του φίλο, καταλαβαίνοντας ότι θα έπεφταν επάνω του και θα τον κατέστρεφαν. Έτσι δεν υπήρξε καμιά επαφή πλέον. Στην τελευταία του συνέντευξη ο Herge, το 1975, σε έναν Βέλγο δημοσιογράφο είπε ότι, ο ήρωας του ο Τεν Τεν, είναι ο Λεόν Ντεγκρέλ και κάποιες περιπέτειες της ζωής του. 

Πολλά από τα σκίτσα του δημιουργού, μετά τον θανατό του εμφανίστηκαν στην δημοσιότητα και αρκετός κόσμο είδε κάποιες "αλλαγές" παράξενες από τις πρωτότυπες ιστορίες. Έχουν αντικατασταθεί κάποιοι πρωταγωνιστές διότι κατά το σύστημα δεν ήταν πολιτικά ορθόν να εμφανίζονται έτσι. Μάλιστα η πρώτη περιπέτεια του ηρώα μας, το " Ο Τεν Τεν στην χώρα των μπολσεβίκων", δεν έχει μεταφραστεί παρά σε ελάχιστες γλώσσες και φυσικά όχι στα ελληνικά... Γιατί άραγε; Και φυσικά τα αρωστημένα μυαλά κυρίως των αριστερών της δεκαετίας του 1970, διέδιδαν ότι ο Τεν Τεν είναι γκέι και άλλοι ότι είναι ανώμαλος και παιδεραστής. Ουδέν σχόλιο.

Την όλη αλήθεια που επιμελώς κρύβουν, ο Λεόν Ντεγκρελ την περιγράφει με τρόπο μοναδικό και με αποδεικτικά στοιχεία, στο βιβλίο του: "Ο συντροφός μου ο Τεν Τεν", που έχει κυκλοφορήσει αρκετό καιρό πριν - όχι στα ελληνικά - και έχει δημιουργήσει έναν θόρυβο. Ας ελπίσουμε οι δημοκράτες να καταλάβουν ότι η τέχνη δεν φιμώνεται με κανένα τρόπο. Αλλά μέχρι τότε, απολαύστε τις περιπέτειες του νεαρού Βέλγου και αφήστε την φαντασία σας ελεύθερη διότι το έχουμε όλοι ανάγκη.

Υ.Γ. το βιβλίο για τον Τεν Τεν , υπάρχει στα Γαλλικά και στα Ιταλικά.

Μετανάστευση: Ο εφεδρικός στρατός του Κεφαλαίου

Μετάφραση: Τίτος

Δημοσιεύτηκε στο Open Revolt

του Alain de Benoist

Το 1973, λίγο πριν το θάνατο του, ο Γάλλος πρόεδρος Ζορζ Πομπιντού αναγνώρισε  πως έχουν ανοίξει οι στρόφιγγες της μετανάστευσης, κατόπιν αιτήματος πολλών μεγάλων επιχειρηματιών, όπως ο Francis Bouygues, ο οποίος ήταν πρόθυμος να επωφεληθεί από την υπάκουη και τη φθηνή εργασία που στερείται ταξικής συνείδησης και οποιασδήποτε παράδοσης κοινωνικού αγώνα. Αυτή η κίνηση είχε ως στόχο να ασκήσει πίεση προς τα κάτω στους μισθούς των Γάλλων εργαζομένων, να μειώσει τον ζήλο διαμαρτυρίας τους και, επιπλέον, να διαλύσει την ενότητα του εργατικού κινήματος.  Τα μεγάλα αφεντικά, είπε, "πάντα θέλουν περισσότερα."

Σαράντα χρόνια αργότερα, τίποτα δεν άλλαξε. Σε μια εποχή που κανένα πολιτικό κόμμα δεν θα τολμούσε να ζητήσει την περαιτέρω επιτάχυνση του ρυθμού της μετανάστευσης, φαίνεται ότι μόνο οι μεγάλοι εργοδότες είναι υπέρ του - απλώς και μόνο επειδή είναι προς το συμφέρον τους. Η μόνη διαφορά είναι το ότι οι οικονομικοί τομείς που πλήττονται σήμερα είναι πλέον πολυάριθμοι και υπερβαίνουν τις βιομηχανίες και τον τομέα των υπηρεσιών ξενοδοχείων και τροφοδοσίας - τώρα συμπεριλαμβάνονται τα κάποτε "προστατευόμενα" επαγγέλματα, όπως οι μηχανικοί και οι επιστήμονες υπολογιστών.

Η Γαλλία, όπως γνωρίζουμε, ξεκινώντας από τον 19o αιώνα, κάλεσε μαζικά ξένους μετανάστες. Ο μεταναστευτικός πληθυσμός ήταν ήδη 800.000 το 1876, για να φτάσει 1.2 εκατομμύρια το 1911. Η γαλλική βιομηχανία ήταν το κύριο κέντρο έλξης για Ιταλούς και Βέλγους μετανάστες, ακολουθούμενοι από πολωνούς, ισπανούς και πορτογάλους μετανάστες. "Τέτοια μετανάστευση, ανειδίκευτων και μη συνδικαλισμένων, επέτρεψε στους εργοδότες να αποφύγουν την αύξηση των απαιτήσεων που αφορούν στο εργατικό δίκαιο" (François-Laurent Balssa,« Un choix μισθός για τις μεγάλες επιχειρήσεις »Le Spectacle du monde, Οκτώβριος 2010). Το 1924, με πρωτοβουλία της Επιτροπής Άνθρακα και μεγάλων αγροτών από το Βορειοανατολικά της Γαλλίας , ιδρύθηκε  η "γενική υπηρεσία μετανάστευσης". (Société générale της μετανάστευσης). Άνοιξε γραφεία απασχόλησης στην Ευρώπη, τα οποία λειτουργούσαν ως αντλίες απορρόφησης. Το 1931 υπήρχαν 2,7 εκατομμύρια αλλοδαποί στη Γαλλία είναι, 6,6% του συνολικού πληθυσμού. Την εποχή εκείνη η Γαλλία εμφάνισε το υψηλότερο επίπεδο μετανάστευσης στον κόσμο (515 άτομα σε 100.000 κατοίκους). “Αυτός ήταν ένας πρακτικός τρόπος για έναν μεγάλο αριθμό μεγάλων εργοδοτών να ασκήσουν πτωτική πίεση στους μισθούς ... Από τότε ο καπιταλισμός εισήλθε στον ανταγωνισμό με το εργατικό δυναμικό, με το να προσκαλεί τον εφεδρικό στρατό των μισθωτών”.

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι μετανάστες άρχισαν να φτάνουν όλο και πιο συχνά από τις χώρες του Μαγκρέμπ. Πρώτα από την Αλγερία, στη συνέχεια από το Μαρόκο. Φορτηγά ναυλωμένα από μεγάλες εταιρείες (ιδιαίτερα στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας και την κατασκευαστική βιομηχανία) ήρθαν κατά εκατοντάδες να προσλάβουν μετανάστες επί τόπου. Από το 1962 έως Το 1974, σχεδόν δύο εκατομμύρια επιπλέον μετανάστες έφθασαν στη Γαλλία από τους οποίους 550.000 προσλήφθηκαν από την Εθνική Υπηρεσία Μετανάστευσης (ONI), κρατική υπηρεσία αλλά ελεγχόμενη κάτω από το τραπέζι από τις μεγάλες επιχειρήσεις. Από τότε, το κύμα συνέχισε να αυξάνεται. Ο François - Laurent Balssa σημειώνει ότι όταν υπάρχει έλλειψη εργατικού δυναμικού σε έναν τομέα, από τις δύο δυνατές επιλογές πρέπει είτε να αυξηθεί ο μισθός είτε να καλέσει κανείς ξένους εργάτες. Συνήθως η τελευταία επιλογή ευνοήθηκε από το Εθνικό Συμβούλιο Γάλλων Εργοδοτών (CNPF) και από το 1998 από τον διάδοχό του, το Κίνημα Επιχειρήσεων (MEDEF). 

Η επιλογή αυτή αποτελεί μαρτυρία της επιθυμίας για βραχυπρόθεσμα οφέλη, καθυστερημένη πρόοδο των εργαλείων παραγωγής και τη βιομηχανική καινοτομία. Κατά την ίδια περίοδο, ωστόσο, όπως το παράδειγμα της Ιαπωνίας αποδεικνύει, η απόρριψη της ξένης μετανάστευσης και η ευνοϊκή μεταχείριση του εγχώριου  εργατικού δυναμικού επέτρεψε στην Ιαπωνία να επιτύχει την τεχνολογική της επανάσταση, πολύ πιο μπροστά από τους περισσότερους δυτικούς ανταγωνιστές της.

Μεγάλη επιχείρηση και αριστερά. Μια Ιερή Συμμαχία.

Στην αρχή, η μετανάστευση ήταν ένα φαινόμενο συνδεδεμένο με τις μεγάλες επιχειρήσεις. Ακόμα έτσι συνεχίζει να είναι. Εκείνοι που φωνάζουν για πάντα περισσότερη μετανάστευση είναι οι μεγάλες εταιρείες. Αυτή η μετανάστευση είναι σύμφωνη με το ίδιο το πνεύμα του καπιταλισμού, το οποίο αποσκοπεί στη κατάργηση των συνόρων («laissez faire, laissez passer»). "Υπακούοντας στη λογική του κοινωνικού ντάμπινγκ, συνεχίζει ο Balssa, δημιουργήθηκε μια αγορά εργασίας «χαμηλού κόστους» που  με το "μη κατοχυρωμένο" και το "χαμηλής ειδίκευσης", λειτούργησε ως υποδοχή "stopgap" του συνόλου των συναλλαγών. "Έτσι, η μεγάλη επιχείρηση άπλωσε το χέρι της προς την άκρα-αριστερά, η πρώτη με στόχο την αποσυναρμολόγηση του κράτους πρόνοιας, το οποίο θεωρείται υπερβολικά δαπανηρό, η τελευταία σκοτώνοντας το έθνος-κράτος που θεωρείται υπερβολικά αρχαϊκό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα (PCF) και το γαλλικό συνδικάτο (CGT) (που έχουν ραγδαία μεταβληθεί από τότε) είχε, μέχρι το 1981, πολεμήσει κατά της φιλελεύθερης αρχής των ανοιχτών συνόρων, στο όνομα της υπεράσπισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Ένας κάποτε καλοπροαίρετος καθολικός φιλελεύθερος συντηρητικός ο Philippe Nemo, επιβεβαιώνει  μόνο αυτές τις παρατηρήσεις: "Στην Ευρώπη υπάρχουν άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για την οικονομία και ονειρεύονται φέρνοντας στην Ευρώπη φθηνή εργασία. Πρώτον, δημιουργώντας θέσεις εργασίας για τις οποίες το τοπικό εργατικό δυναμικό είναι ελλιπές·  δεύτερον, ασκώντας σημαντική πτωτική πίεση στους μισθούς άλλων εργαζομένων στην Ευρώπη. Αυτά τα λόμπι, τα οποία διαθέτουν όλα τα απαραίτητα μέσα για να ακουστούν είτε από τις κυβερνήσεις τους είτε από την Επιτροπή, στις Βρυξέλλες, είναι, γενικά, υπέρ της μετανάστευσης και τη διεύρυνση της Ευρώπης - η οποία θα διευκόλυνε σημαντικά την μεταναστευτική εργασία. Έχουν δίκιο από την σκοπιά τους - μια σκοπιά με καθαρά οικονομική λογική [...] Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για αυτό το θέμα από οικονομική άποψη μόνο, δεδομένου ότι η εισροή του εκτός Ευρώπης  πληθυσμού έχει επίσης σοβαρές κοινωνιολογικές συνέπειες. Αν αυτοί οι καπιταλιστές δίνουν λίγη προσοχή σε αυτό το πρόβλημα, είναι ίσως επειδή απολαμβάνουν, σε γενικές γραμμές, οικονομικά οφέλη από τη μετανάστευση, χωρίς ωστόσο να υποφέρουν από τις κοινωνικές συνέπειες. Με τα χρήματα που κερδίζουν οι εταιρείες τους, των οποίων η κερδοφορία διασφαλίζεται με αυτόν τον τρόπο, μπορούν να διαμείνουν σε όμορφες γειτονιές, αφήνοντας τους λιγότερο τυχερούς συμπατριώτες τους να αντιμετωπίσουν μόνοι τους με αλλότριο πληθυσμό σε φτωχές προαστιακές περιοχές "(Philippe Nemo, Le Temps d'y pense r, 2010)

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, οι μετανάστες που ζουν σε κανονικά νοικοκυριά αντιπροσωπεύουν 5  εκατομμύρια ανθρώπους, το 8% του γαλλικού πληθυσμού το 2008. Παιδιά μεταναστών, οι οποίοι είναι άμεσοι απόγονοι ενός ή δύο μεταναστών, αντιπροσωπεύουν 6,5 εκατομμύρια άνθρωποι, που είναι το 11% του πληθυσμού. Ο αριθμός των παράνομων εκτιμάται  να είναι μεταξύ 300.000 έως 550.000. (Η απέλαση των παράνομων μεταναστών κοστίζει 232 εκατ. ευρώ ετησίως, δηλαδή 12.000 ευρώ ανά περίπτωση). Από την πλευρά του, ο Jean-Paul Gourevitch, εκτιμά τον πληθυσμό ξένης προέλευσης που ζει στη Γαλλία το 2009 σε 7,7 εκατομμύρια ανθρώπους (εκ των οποίων 3,4 εκατομμύρια προέρχονται από το Μαγκρέμπ και 2,4 εκατομμύρια από την υποσαχάρια  Αφρική), δηλαδή 12,2% του μητροπολιτικού πληθυσμού. Το 2006, ο μεταναστευτικός πληθυσμός αντιπροσώπευε το 17% των γεννήσεων στη Γαλλία. Η Γαλλία βιώνει σήμερα μεταναστευτικούς οικισμούς, γεγονός που αποτελεί άμεση συνέπεια της πολιτικής της οικογενειακής επανένωσης. Ωστόσο, περισσότερο από ποτέ, οι μετανάστες αντιπροσωπεύουν τον αποθεματικό στρατό του κεφαλαίου.

Με αυτή την έννοια είναι εκπληκτικό να παρατηρήσουμε πώς τα δίκτυα για λογαριασμό των "Χωρίς έγγραφα", που διευθύνεται από την άκρα αριστερά (η οποία φαίνεται να έχει ανακαλύψει στους μετανάστες το «υποκατάστατο προλεταριάτο» της) εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων. Ποινικά δίκτυα, λαθρεμπόρους ανθρώπων και αγαθών, μεγάλες επιχειρήσεις, ακτιβιστές "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" και εργοδότες κάτω από το τραπέζι - όλοι αυτοί, χάρη στην παγκόσμια ελεύθερη αγορά, έχουν γίνει μαζορέτες για την κατάργηση των συνόρων.

Για παράδειγμα, είναι ένα αποκαλυπτικό γεγονός ότι οι Michael Hardt και Antonio Negri στα βιβλία τους «Η αυτοκρατορία και το πλήθος» υποστηρίζουν την "παγκόσμια ιθαγένεια" όταν ζητούν την απομάκρυνση των συνόρων, τα οποία πρέπει να έχουν ως πρώτο στόχο στις αναπτυγμένες χώρες την επιταχυνόμενη διευθέτηση των μαζών εργαζομένων του Τρίτου Κόσμου με χαμηλό μισθό. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι οι μετανάστες οφείλουν σήμερα την εκτόπιση τους στην εξωτερική ανάθεση, που προήλθε από την ατελείωτη λογική της παγκόσμιας αγοράς και ότι ο εκτοπισμός τους είναι ακριβώς κάτι για το οποίο ο καπιταλισμός αγωνίζεται προκειμένου να ενταχθούν όλοι στην αγορά, και τέλος, ότι  κάθε ανθρώπινο ρίζωμα θα μπορούσε να αποτελεί μέρος των ανθρώπινων κινήτρων - δεν ενοχλεί τους δύο συγγραφείς καθόλου. Αντιθέτως, σημειώνουν με ικανοποίηση ότι «το ίδιο το κεφάλαιο απαιτεί αυξημένη κινητικότητα της εργασίας καθώς και συνεχή μετανάστευση σε επίπεδο εθνικών συνόρων». Η παγκόσμια αγορά πρέπει να αποτελεί, από τη σκοπιά τους, φυσικό πλαίσιο για την "παγκόσμια ιθαγένεια". 

Η αγορά "απαιτεί έναν ομαλό χώρο χωρίς κωδικό και ροή αποτροπής", προορισμένη να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των "μαζών", επειδή "η κινητικότητα φέρει αποτύπωμα κεφαλαίου, που σημαίνει αυξημένη επιθυμία για ελευθερία". Το πρόβλημα με μια τέτοια απολογία της ανθρώπινης μετατόπισης, που θεωρείται ως μια πρώτη προϋπόθεση της "απελευθέρωσης του νομαδισμού", είναι ότι βασίζεται σε μια εντελώς μη πραγματική προοπτική των συγκεκριμένων μεταναστών και εκτοπισμένων. Όπως ο Jacques Guigou και ο Jacques Wajnsztejn γράφει: "Οι Hardt και Negri παραπλανούνται με την ικανότητα των μεταναστευτικών ροών, οι οποίες πιστεύουν ότι αποτελούν πηγή νέων ευκαιριών για την αποτίμηση του κεφαλαίου, καθώς και τη βάση για την ενίσχυση των ευκαιριών για τις μάζες. Ωστόσο, οι μεταναστεύσεις δεν σημαίνουν τίποτα άλλο παρά μια διαδικασία παγκόσμιου ανταγωνισμού, ενώ η μετανάστευση δεν έχει περισσότερη χειραφέτηση από την παραμονή στο σπίτι. Ένα "νομαδικό" άτομο δεν έχει περισσότερη κλίση στην κριτική ή στην εξέγερση από ένα άτομο που δεν μετακινείται. "(L'évanescence de la valeur. Μια κριτική της ομάδας Krisis, 2004).

"Όσο οι άνθρωποι συνεχίζουν να εγκαταλείπουν τις οικογένειες τους, προσθέτει ο Robert Kurz και ψάχνουν για εργασία αλλού, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής τους - μόνο και μόνο για να τεμαχιστούν τελικά από τα γρανάζια  του καπιταλισμού - θα είναι λιγότεροι οι εραστές της χειραφέτησης και περισσότερο οι αυτο-επαινούμενοι πράκτορες της μεταμοντέρνας Δύσης. Στην πραγματικότητα, αντιπροσωπεύοντας μόνο μια μίζερη εκδοχή του" (Robert Kurz, «L'Empire et ses théoriciens», 2003).

Όποιος επικρίνει τον καπιταλισμό, ενώ εγκρίνει τη μετανάστευση, της οποίας η εργατική τάξη είναι το πρώτο θύμα της, καλύτερα να το βουλώνει. Όποιος επικρίνει τη μετανάστευση, ενώ παραμένει σιωπηλός για τον καπιταλισμό, πρέπει να κάνει το ίδιο. 

Oswald Spengler - Ο άνθρωπος και η τεχνική

«Ο άνθρωπος ήταν -και είναι- υπερβολικά ρηχός και δειλός για να αντέξει το γεγονός της φθαρτότητας καθετί ζωντανού. Ως εκ τούτου, κουκουλώνει τη φθαρτότητα αυτή με τη ρόδινη αισιοδοξία της Προόδου -στην οποία κανείς δεν πιστεύει πραγματικά-, τη συγκαλύπτει με τη λογοτεχνία, ενώ κρύβεται πίσω από ιδεώδη για να μην αντικρύσει το παραμικρό. Η φθαρτότητα όμως, η γένεση και η φθορά, είναι η μορφή καθετί πραγματικού […]. Κάθε δημιουργία υποκύπτει στην παρακμή· κάθε σκέψη, κάθε εφεύρεση, κάθε πράξη υποκύπτει στη λησμοσύνη. Διαισθανόμαστε παντού κοσμοϊστορικές διαδρομές που έχουν εξαφανιστεί. Ερείπια περασμένων έργων που ανήκουν σε νεκρούς πλέον πολιτισμούς κείνται παντού μπροστά στα μάτια μας. Στην ύβρη του Προμηθέα, ο οποίος φτάνει μέχρι τον ουρανό για να υποτάξει τις θεϊκές δυνάμεις στον άνθρωπο, αναλογεί η συντριβή».

Όσβαλντ Σπένγκλερ

Οι ιδέες που περιλαμβάνονται σε τούτο το σύντομο βιβλίο συνεχίζουν, εμβαθύνουν αλλά κι ανανεώνουν συνάμα, τις αναλύσεις της «Παρακμής της Δύσης», του μείζονος έργου του Όσβαλντ Σπένγκλερ. Το βασικό ζήτημα που απασχολεί εδώ τον Γερμανό φιλόσοφο είναι η ανάδυση κι οι πολλαπλές συνέπειες της επικράτησης της βιομηχανικής τεχνικής: σε επίπεδο κοινωνικό, οικονομικό και πνευματικό, εντός της ίδιας της παρακμάζουσας Δύσης· σε επίπεδο γεωπολιτικό, σε ό,τι αφορά τις σχέσεις της Δύσης με τους μη δυτικούς λαούς· τέλος, σε επίπεδο οικολογικό, καθώς ο συγγραφέας αναλύει με ποιον τρόπο η ισχύς και η θηρευτική κι επεκτατική φύση της δυτικής τεχνικής χρησιμοποιούνται από τον άνθρωπο ως το ύψιστο και πιο αποτελεσματικό όπλο στον προμηθεϊκό του αγώνα ενάντια στη Φύση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

πηγή