Ο Manuel Hedilla, ο «Κόκκινος» Φαλαγγίτης που φυλακίστηκε στην Ισπανία του Franco.

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Οι Κομμουνιστές θα τον πυροβολούσαν ευχαρίστως ή θα τον σκότωναν στη μάχη, αλλά στο τέλος αυτοί που τον συνέλαβαν και τον καταδίκασαν τον Manuel Hedilla Larrey σε θάνατο ήταν οι Φρανκιστές. Αυτό επιβεβαιώνει  ότι ίσως - όπως πιστεύουν πολλοί - εάν ο Josè Antonio Primo de Rivera, αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Falange, δεν είχε σκοτωθεί από τους Δημοκράτες στις 20 Νοεμβρίου 1936, η ιστορία της Ισπανίας θα ήταν διαφορετική.

Ποιος ήταν ο Manuel Hedilla μια ελάχιστα γνωστή φιγούρα εκτός της χώρας του; Ήταν ο άντρας, ο μαχητής, ο οποίος αντικατέστησε τον Χοσέ Αντόνιο μετά το θάνατο του και οδήγησε τους «πραγματικούς» Φαλαγγίτες για λίγους μήνες, μέχρι την άνοιξη του 1937.  Μέχρι που  το πραξικόπημα, του Caudillo Francisco Franco, μέσω του Decreto de Unificaciòn, (Διάταγμα ενοποίησης), επέβαλε βίαια τη συγχώνευση της Falange Tradizionalista (Fet) της παραδοσιακής Φάλαγγας δηλαδή  η οποία ήταν κοντά σε στρατιωτικούς κύκλους, και της Falange de la JONS.

Όπου JONS σημαίνει juntas de ofensiva nacional sindicalista, δηλαδή, η πραγματική Φάλαγγα , των Josè Antonio, Ramiro Ledesma Ramos, Ruiz de Alda και Onesimo Redondo, η οποία ιδρύθηκε το 1933 και υποστήριζε ένα εθνικό, κοινωνικό και επαναστατικό πολιτικό πρόγραμμα, εν μέρει εμπνευσμένο από τα Ευρωπαϊκά Φασιστικά κινήματα της εποχής. Πολύ διαφορετικό από αυτόν τον φανατικό και με παρωπίδες συντηρητισμό που θα αποκαλύψει αργότερα τον λεγόμενο «Φρανκισμό».

Ο Hedilla, ο οποίος ήταν τότε 34 ετών και προερχόταν από την εργατική τάξη  και τον συνδικαλισμό, μαζί με άλλους Φαλαγγίτες ηγέτες αρνήθηκαν να υποταχθούν στην επιβολή του Στρατηγού και για αυτό συνελήφθη και δικάστηκε: με την κατηγορία της συνωμοσίας εναντίον του Φράνκο. Θανατική ποινή που μετατράπηκε λίγο αργότερα σε είκοσι χρόνια φυλάκισης, για να τα  εκτίσει στις φυλακές στις Καναρίους Νήσους, την περίοδο  που είχαν διακοπεί από οποιαδήποτε σχέση με τη μητέρα πατρίδα.

Με τη φυλάκιση του Manuel Hedilla και των «Αillistas», δηλαδή των πιο αδιάλλακτων Φαλαγγιτών, το κίνημα που ίδρυσε ο Josè Antonio διαλύθηκε και στην πραγματικότητα συγχωνεύτηκε στο ενιαίο κόμμα που ήθελε ο Caudillo. Ένα κόμμα, όπως ήδη αναφέρθηκε, πολύ μακριά από τις θέσεις του Primo de Rivera και των ιδεολόγων Ledesma Ramos και Onesimo Redondo.

Γεννημένος το 1902 στο Santander, στα βόρεια της Ισπανίας, ο Manuel Hedilla Larrey έχασε τον πατέρα του σε ηλικία επτά ετών και αναγκάστηκε να μετακομίσει με τη μητέρα του στο Μπιλμπάο, όπου σπούδασε στο ινστιτούτο Salesian. Στα δεκαέξι εργάστηκε ως μαθητευόμενος σε ναυπηγείο και αργότερα ξεκίνησε ως μηχανικός στο εμπορικό ναυτικό. Μετά τον γάμο του μετακόμισε στην πόλη Cuenca της Καστίλης, όπου ίδρυσε μια μικρή εταιρεία μεταφορών. Το 1934 ήταν ήδη μαζί με τον Χοσέ Αντόνιο ως αρχηγό της Φάλαγγας και την άνοιξη του ‘36 συμμετείχε στις προετοιμασίες για τον αγώνα ενάντια στη κυβέρνηση.

Μετά την σύλληψη του ιδρυτή του κινήματος και τη μετέπειτα δολοφονία του, ο Hedilla γίνεται ο νούμερο ένα του κόμματος αλλά για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Δυστυχώς του ήταν μοιραία η επιλογή του να συνεχίσει το έργο του προκατόχου του και να αντισταθεί στις διαταγές του Φράνκο να μετατρέψει την Φάλαγγα σε ένα κίνημα συντηρητικό και κάτι σαν δόλωμα για τα πολιτικά παιχνίδια του Caudillo. Μετά από επτά χρόνια φυλάκισης στα Κανάρια, το 1943 ο Hedilla μεταφέρθηκε σε ένα πλησιέστερο σωφρονιστικό σώμα, στις Βαλεαρίδες Νήσους, και τελικά απελευθερώθηκε το 1947 χάρη στην παρέμβαση του ίδιου του Φράνκο.

Ο Hedilla είχε γράψει περισσότερες από μία φορές επιστολές στις οποίες, αν και ζητούσε επιείκεια, ισχυρίστηκε με μια περηφάνια ότι παρέμεινε πάντα πιστός στην Ισπανία και μπροστά σε τόσους προδότες στην πατρίδα του που το καθεστώς είχε επίσης συγχωρήσει, αν όχι ακόμη και προωθήσει, αυτός έμεινε σταθερός και αγωνιστής. Μετά την απελευθέρωσή του, ο γέρος Φαλαγγίτης ηγέτης, ξεχασμένος και εξοστρακισμένος από την εξουσία, παρέμεινε  στα περιθώρια της κοινωνίας, αδυνατώντας να αποκτήσει πλήρη πολιτική αποκατάσταση.

Έζησε στην Πάλμα ντε Μαγιόρκα, όπου εργάστηκε  ως υπάλληλος μέχρι το θάνατο του, στις 4 Φεβρουαρίου 1970. Φεύγει χωρίς να αφήσει πολιτικούς κληρονόμους, ακόμη και αν στην Ισπανία υπάρχει ένα μικρό κόμμα που διατηρεί τις αξίες της Falange του Josè Antonio και πρόσφατα δημοσιεύτηκε ένα βιβλίο (La Falange del silencio, από τον José Luís Jerez) αφιερωμένο στον Hedilla και τους Φαλαγγίτες που δεν συμμορφώθηκαν με την οπορτουνιστική τακτική του Franco.

Παραδόξως, ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Manuel Hedilla έφτασε στην τηλεόραση, πριν από λίγα χρόνια από τους συγγραφείς της εξαιρετικά δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς «Cuéntame como pasò», οι οποίοι μέσα από την ζωή μιας απλής οικογένειας εντοπίζουν την ιστορία της Ισπανίας από το 1968 έως την πτώση του Φράνκο, μέχρι τα πρώτα χρόνια του σοσιαλισμού του Felipe Gonzalez.

Λοιπόν, σε ένα από τα πρώτα επεισόδια, ο πρωταγωνιστής της σειράς, ο νεαρός, ο Carlos, μιλά με έναν ηλικιωμένο άνδρα  και ο οποίος του λέει ότι δεν μπόρεσε ποτέ  να πάει στην απεργία της Πρωτομαγιάς εδώ και χρόνια. Του αναφέρει ότι  κάθε φορά  με συλλαμβάνουν και με εμποδίζουν να συμμετάσχω, ακόμα κι αν με αφήνουν αμέσως μετά ελεύθερο. Αλλά αυτή τη φορά θα ήθελα πραγματικά να πάω εκεί, δεν έχω μείνει ποτέ σε όλη την πορεία και δεν μου μένουν πολλές Πρωτομαγιές ακόμη στην ζωή μου. «Μα εσύ είσαι … Kόκκινος;» τον ρωτάει ο νεαρός. «Όχι είμαι Φασίστας, αλλά Φασίστας πραγματικός όπως εκείνοι του Hedilla. Έχεις ποτέ ακούσει να μιλάνε για αυτόν;»

Και του εξηγεί ποιος ήταν ο Hedilla, πώς καταδικάστηκε και πώς ο ίδιος έλαβε ποινή φυλάκισης είκοσι ετών επειδή αντιτάχθηκε στον Φράνκο στο όνομα της αυθεντικής επανάστασης. «Πώς μας εξαπάτησαν, αγόρι ...» καταλήγει πικρά.

L'Effet C'Est Moi - Der Ritter

Ο προπαγανδιστής της 21ης Απριλίου που κατηγόρησε την Στρατιωτική Κυβέρνηση για το Πολυτεχνείο

«Ἡ νεολαία μᾶς κατηγορεῖ. Καὶ παρὰ τὶς ἀκρότητες μερικῶν μελῶν της, στὴν οὐσία ἔχει δίκιο. Οἱ νέοι πάντοτε ἔχουν δίκιο ἔστω καὶ ἄν δὲν ξέρουν οὔτε νὰ τὸ ἐκφράσουν ὀρθά, οὔτε νὰ τὸ ὑποστηρίξουν μὲ τὸν σωστὸ τρόπο. Καὶ ἐμεῖς, οἱ ἄλλοι, ἔχουμε ἄδικο. Ἀρκετὰ τοὺς κατηγορήσαμε. Ἔφτασε πιὰ ἡ ὥρα νὰ αὐτοκατηγορηθοῦμε. Καὶ κυρίως, ἔφθασε ἡ ὥρα νὰ ἐνεργήσουμε θετικὰ γιὰ νὰ μὴν ἐπαναληφθοῦν τέτοια τραγικὰ γεγονότα. Διαφορετικὰ ἡ Ἱστορία δὲν θὰ καταδικάσει τοὺς νέους. Ἐμᾶς θὰ καταδικάση. Γιατὶ ἐμεῖς θὰ φταῖμε ἄν ἀνοίξη γιὰ τὴν πατρίδα μας ἕνα κεφάλαιο μὲ τίτλο INCIPIT TRAGEDIA».

ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

«Ταράσσει τὸν νοῦν τῶν ἀνθρώπων, ὄχι τὸ πρᾶγμα, ἀλλὰ τὰ περὶ τῶν πραγμάτων δόγματα».

Ἐπίκτητος

Ὅσοι, ἀναλύοντας τὰ γεγονότα τοῦ Πολυτεχνεῖου θέλουν νὰ κολλήσουν στοὺς χαρακτηρισμοὺς «χούντα» καὶ «φασισμὸς» ἀπὸ τὴ μία ἤ «ἀναρχικοὶ» καὶ «ἐχθροὶ τοῦ ἔθνους» ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅπου καὶ ἄν ἀνήκουν, συναντῶνται σὲ ἕνα βασικὸ κοινὸ σημεῖο: ἀρνοῦνται νὰ δοῦν τὸ αἴτιο. Περιορίζονται, θεληματικὰ ἤ ἀθέλητα στὸ αἰτιατό. Δὲν θέλουν ἤ δὲν μποροῦν νὰ διεισδύσουν πίσω ἀπὸ τὰ φαινόμενα. Ὅμως αὐτὸ ἀκριβῶς ὀφείλουμε νὰ κάνουμε ὅσοι πονᾶμε τὸν τόπο καὶ τοὺς ἀνθρώπους του -ὅλους τοὺς ἀνθρώπους του, τοὺς «ἀναρχικοὺς» καὶ τοὺς «φασίστες» καὶ πρὸ πάντων τοὺς νέους, φοιτητὲς καὶ στρατιῶτες, οἰκοδόμους καὶ ἀξιωματικούς.

Νὰ ξεπεράσουμε τὰ χιλιοειπωμένα συνθήματα καὶ τοὺς ξεπερασμένους χαρακτηρισμοὺς καὶ νὰ δοῦμε πίσω ἀπὸ τὰ δακρυγόνα καὶ τὰ ὁδοφράγματα τί ὑπάρχει ἐκεῖ, στὴ ρίζα τοῦ κακοῦ. Τότε θὰ βρεθοῦμε πρόσωπο μὲ πρόσωπο μὲ τὸ Πρόβλημα. Θὰ τὸ ἀνατάμουμε. Θὰ βροῦμε τί φταίει. Καὶ θὰ διαπιστώσουμε τί πρέπει νὰ γίνη.

Ποιός φταίει γιὰ τὴν 17η Νοεμβρίου; Πιστεύω πὼς φταῖμε ὅλοι μας: ἡ Ἐπανάστασις⸱ ὁ πολιτικὸς κόσμος⸱ καὶ ἡ Κυβέρνησις.

Πρῶτον: Ἐμεῖς, ἡ Ἐπανάστασις.

Ἄν εἴχαμε χορτάσει τὴν πεῖνα τῆς νεολαίας γιὰ Ἰδεολογία, προσφέροντάς της Ἰδέες ὑψηλὲς ποὺ δίνουν νόημα στὴ ζωὴ ἀντὶ νὰ τῆς λέμε νὰ περιορίζεται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὰ μαθήματά της, λησμονῶντας ὅτι «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνον ζήσεται ὁ ἄνθρωπος».

Ἄν εἴχαμε ἱκανοποιήσει τὴν δίψα της γιὰ πολιτικὴ δρᾶσι, ἀντὶ νὰ τῆς ἀρνούμεθα τὸ δικαίωμα νὰ ἔχη πολιτικὰ ἐνδιαφέροντα. Ἄν εἴχαμε ἱδρύσει πολιτικὲς λέσχες γιὰ τοὺς νέους μας ἀντὶ νὰ τοὺς λέμε νὰ μὴν ἀσχολοῦνται μὲ τὴν πολιτική, λησμονῶντας ὅτι ὅταν λὲς στοὺς νέους νὰ μὴ κάνουν πολιτικὴ εἶναι τὸ ἴδιο σὰ νὰ τοὺς λὲς νὰ κάνουν πολιτικὴ ἐναντίον σου.

Ἄν εἴχαμε παραμερίσει ἀποφασιστικὰ τὴν γεροντοκρατία στὰ πανεπιστήμια, στὸν πνευματικὸ βίο, στὸ πολιτικὸ πεδίο, στὴν διοίκησι, στὴν ἐπιστήμη. Ἄν εἴχαμε προωθήσει παντοῦ, τολμηρὰ νέους ἀνθρώπους, μὲ νέες ἰδέες, φορεῖς νέων μεθόδων.

Ἄν εἴχαμε ἀνορθώσει τὴν Παιδεία μας. Ἄν τὸ δημοτικὸ εἶχε γίνει 8ετές. Ἄν εἶχε ἀναμορφωθῆ ἡ Μέση Παιδεία. Ἄν εἶχαν καταργηθῆ οἱ ἐξετάσεις γιὰ εἰσαγωγὴ στὸ Γυμνάσιο καὶ τὸ Πανεπιστήμιο. Ἄν εἴχαμε συγχρονίσει τὰ διδακτικὰ βιβλία καὶ συγγράμματα. Ἄν εἴχαμε γεμίσει τὴν Ἑλλάδα καινούργια σχολεῖα, σχολές, ἐργαστήρια, πανεπιστημιακὲς αἴθουσες καὶ πανεπιστημιουπόλεις. Ἄν εἴχαμε ἱδρύσει βιβλιοθήκες. Ἄν εἴχαμε πολλαπλασιάσει τὶς δαπάνες γιὰ τὴν Παιδεία. Ἄν εἴχαμε βελτιώσει ριζικὰ τὸ σύστημα καταρτίσεως τῶν ἐκπαιδευτικῶν μας. Ἄν εἴχαμε καταργήσει, μετὰ ἀπ’ ὅλα αὐτά, τὴν ἰδιωτικὴ ἐκπαίδευση, ἐνσωματώνοντάς την στὴν μία, ἑνιαία καὶ ἀδιαίρετη ἐθνικὴ Παιδεία. Ἄν εἴχαμε εἰσαγάγει στὸ σχολεῖο μας τὶς νέες γνώσεις ἀντὶ νὰ ἐπιτρέπουμε σὲ μερικοὺς παλαιολιθικοὺς σκοταδιστὰς νὰ μᾶς κατευθύνουν. Ἄν εἴχαμε συγχρονίσει οὐσιαστικὰ ὅλη τὴν μεθοδικὴ τῆς ἐκπαιδεύσεως.

Ἄν εἴχαμε καθιερώσει τὴν ἀληθινὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα, αὐτὴ ποὺ ὅλοι μιλοῦμε καὶ καταλαβαίνουμε, ξεπερνῶντας τὸ ψεύτικο σχῆμα «δημοτικὴ-καθαρεύουσα». Ἄν εἴχαμε ἐπιτρέψει κάποια συμμετοχὴ τῶν φοιτητῶν στὴν ρύθμισι τῶν θεμάτων ποὺ τοὺς ἀφοροῦν. Ἄν εἴχαμε προβλέψει τὴν παρουσία τους στὸ Ἐθνικὸ Συμβούλιο Παιδείας. Ἄν εἴχαμε προωθήσει νέους καθηγητὰς στὰ ἀνώτατα ἐκπαιδευτικά μας ἱδρύματα. Ἄν εἴχαμε ἀνοίξει μερικὲς ρωγμὲς στὰ παμπάλαια τείχη γιὰ νὰ πνεύσουν μέσα στὶς ἀνώτερες σχολὲς οἱ ζωογόνες αὖρες τῆς νέας σκέψεως. Ἄν εἴχαμε ὀργανώσει τὴν ἐλεύθερη πανεπιστημιακὴ ἔρευνα ὅπως τὸ ἐπιβάλλει ἡ ἐποχή μας. Ἄν εἴχαμε ἐνθαρρύνει τὸν καλόπιστο διάλογο μὲ τοὺς νέους, ποὺ τόσα ἔχουν νὰ ποῦν. Ἄν εἴχαμε εἰσαγάγει τὶς μεταπτυχιακὲς σπουδές. Ἄν εἴχαμε ἱδρύσει νέα πανεπιστήμια. Ἄν εἴχαμε ἀνοίξει μερικὲς δικλεῖδες γιὰ νὰ μὴν ἀσφυκτιᾶ ὁ δυναμισμὸς τοῦ νέου καὶ ἡ ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη ποὺ νιώθει νὰ ἐκφρασθῆ καὶ νὰ ὑπάρξη διὰ τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἄν δὲν καταπιέζαμε συνεχῶς κάθε μὴ συμβατικὴ ἐκδήλωση τῆς νέας γενεᾶς ποὺ δὲν ταίριαζε μὲ τὰ γοῦστα μας. Ἄν δὲν θέλαμε νὰ βλέπουμε κοντόφθαλμα τὸν σφύζοντα χῶρο της σὰν ἀπέραντο στρατῶνα καὶ ὅλους τοὺς νέος πειθήνιους, ἀπρόσωπους καὶ πειθαρχημένους ὡς τὶς πιὸ ἀσήμαντες λεπτομέρειες. Ἄν εἴχαμε καλλιεργήσει συστηματικὰ σχέσεις ἀγάπης καὶ κατανοήσεως ἀνάμεσα στοὺς ἀστράτευτους καὶ τοὺς στρατευμένους νέους, ἀνάμεσα στὴ νέα γενεὰ καὶ στὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις.

Ἄν εἴχαμε ἱδρύσει ἕνα «Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ Νεότητος» ἁρμόδιο ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευσι καὶ γιὰ τὸν ἕσω καὶ ἐξωσχολικὸ ἀθλητισμό, τὶς ὀργανώσεις τῶν νέων, τὰ πνευματικά τους ἐνδιαφέροντα καὶ τὴν ἐπαγγελματική τους ἀποκατάσταση.

Ἄν μὲ ἄλλα λόγια δὲν μᾶς ἔλειπαν τόσο πολὺ ἡ πολιτική, καὶ κοινωνιολογικὴ γνῶσις, ἡ ἰδεολογικὴ κατάρτησις, ἡ ἀναγκαία ἐμβάθυνσις στὰ κοινωνικὰ φαινόμενα καὶ δὲν νομίζαμε ὅτι ὅλα τακτοποιοῦνται μὲ ἄνωθεν διαταγὲς καὶ ἐρασιτεχνικὲς αὐστηρότητες.

Ἄν παράλληλα μὲ ὅλα αὐτὰ εἴχαμε προωθήσει τὴν λύσι ὅλων τῶν ἐπὶ μέρους προβλημάτων -ἀσφαλιστικό, ὑγειονομικό, συνταξιοδοτικό, διοικητικὸ κ.λπ. πρόβλημα- ποὺ συνθέτουν τὸ Μέγα Ἑλληνικὸ Πρόβλημα καὶ εἴχαμε καλέσει τοὺς νέους νὰ βοηθήσουν σ’ αὐτὸ τὸ τιτάνιο ἔργο ἀλλὰ καὶ τοὺς εἴχαμε παράσχει τὶς δυνατότητες γιὰ νὰ τὸ κάνουν ἔμπρακτα.

Ἄν εἴχαμε δημιουργήσει τὶς προϋποθέσεις γιὰ ἀνανέωσι τοῦ πολιτικοῦ βίου καὶ διαμόρφωσι νέου πολιτικοῦ κόσμου, μὲ νέους ἀνθρώπους, νέα σχήματα, καὶ νέες ἰδέες.

Τότε, δὲν πιστεύω νὰ ὑπῆρχε ἐξανάστασις καὶ ἐξέγερσις σ’ ἕνα τμῆμα τῆς νέας γενεᾶς. Καὶ τότε, ὅσο κι ἄν πάσχιζαν δημαγωγοὶ καὶ ἀνατροπεῖς, γεγονότα σὰν τῆς 17ης Νοεμβρίου θὰ ἦταν ἀδύνατον νὰ δημιουργηθοῦν. Μὲ ἄλλα λόγια, ἄν ἡ 21η Ἀπριλίου εἶχε σταθῆ Ἐπανάστασις πραγματική, ὄχι μόνο μὲ τὴν νομικὴ ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν εὐρύτερη ἔννοια τοῦ ὅρου, καὶ εἶχε λύσει τὸ Ἑλληνικὸ Πρόβλημα ὅπως μποροῦσε καὶ ἔπρεπε, ἡ 17η Νοεμβρίου δὲν θὰ εἶχε ὑπάρξει. Ἄς προσέξουμε. Ὑπάρχει πρόβλημα πραγματικό, κοινωνικό, ἰδεολογικό, πολιτικό, ἐκπαιδευτικό. Δὲν ἀρκεῖ ἡ καταστολὴ τῶν ταραχωδῶν ἐκδηλώσεων αὐτοῦ τοῦ προβλήματος.

Ὀφείλουμε νὰ ἄρουμε τὸ ἴδιο τὸ πρόβλημα. Ὄχι μὲ ἀστυνομικὰ μέσα, γιατὶ αὐτὸ εἶναι ἀνέφικτο, ἀλλὰ μὲ κοινωνικὰ καὶ ἐκπαιδευτικὰ μέτρα, μὲ ἰδεολογικὴ ἐργασία, μὲ πολιτικὲς ἐνέργειες. Ἀλλιῶς, ὅσο ἐθελοτυφλοῦμε καὶ ἐπιχειροῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε καινούργια φαινόμενα μὲ παλιὲς διαδικασίες, ἐκδηλώσεις σὰν τῆς 17ης Νοεμβρίου, θὰ ἐπανέρχωνται. Καὶ οἱ νέοι μὲ τὴ στολὴ τοῦ ἀστυνομικοῦ ἤ τοῦ στρατιώτη θὰ καλοῦνται νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς νέους μὲ τὶς γραβάτες ἤ μὲ τὰ μπλοῦ-τζήνς. Ἀλλὰ αὐτὴ δὲν εἶναι λύσις. Λύσις εἶναι νὰ πλησιάσουμε τὸ νέο⸱ αὐτὸν ποὺ εἶναι μέσα στὸ τάνκ καὶ αὐτὸν ποὺ εἶναι ἔξω ἀπὸ αὐτό, κατανοῶντας ὅτι ὅσο κι ἄν τοὺς χωρίζουν ἡ σύγχυσις τῶν ἰδεῶν, ἡ ὁρολογία καὶ τὰ δημιουργημένα ἀπὸ τὶς ἐσωτερικές μας συγκρούσεις αὐτόματα ἀνακλαστικά, στὸ βάθος καὶ οἱ δύο θέλουν τὰ ἴδια πράγματα: δημοκρατία, ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία, κοινωνικὴ δικαιοσύνη, ἀναγέννησι τοῦ τόπου. Μόνον τότε θὰ ἔπαυε μιὰ μερίδα τῆς νεολαίας νὰ μᾶς χαρακτηρίζει «φασίστες» καὶ ἐμεῖς νὰ τοὺς θεωροῦμε «ἀναρχικούς». Τότε θὰ μᾶς ἔβλεπαν σὰν ἀναμορφωτὰς τοῦ τόπου, σὰν ἀληθινὴ Ἐπανάστασι. Καὶ ἐμεῖς θὰ τοὺς βλέπαμε σὰν αὐριανοὺς ἰατρούς, ἀρχιτέκτονες, ἐκπαιδευτικούς, ὑπαλλήλους, διανοουμένους, σὰν τὴν αὐριανὴ Ἑλλάδα, σὰν συνεχιστὲς καὶ κληρονόμους μας.

Δεύτερον: Οἱ ἄλλοι, οἱ πολιτικοί.

Ἄν ἔπαυαν νὰ βλέπουν τὸν χῶρο τῆς νέας γενεᾶς σὰν πεδίο εὔκολης δημοκοπίας.

Ἄν ἔπαυαν νὰ θέλουν νὰ χρησιμοποιοῦν τὸν πολύτιμο νεανικὸ δυναμισμὸ γιὰ τὴν προώθησι τῶν ἐπιδιώξεών τους. Ἄν ὁ κ. Π. Κανελλόπουλος δὲν ἐξωθοῦσε τοὺς νέους σὲ ἀκρότητες. Ἀλήθεια γιατί τὸ τάνκ ποὺ ἔσπασε τὴν πύλη τοῦ Πολυτεχνείου δὲν βρῆκε μπροστά του ὄρθιο, τὸν κ. Κανελλόπουλο περιστοιχιζόμενο ἀπὸ ὅλους τοὺς «ἀντιστασιακοὺς» πολιτικούς; Ποῦ ἦσαν; Γιατὶ ἄφησαν τοὺς νέους νὰ αἱματοκυλιοῦνται καὶ αὐτοὶ ἔμεναν στὰ σαλόνια τους ἐφαρμόζοντας τὸ «ἤ ὅλοι θὰ πεθάνετε ἤ ὅλοι νὰ νικήσουμε;». Ἄν διαφωνοῦσαν μὲ τοὺς αὐτοπολιορκημενους τοῦ Πολυτεχνείου ὤφειλαν νὰ διακηρύξουν ἔγκαιρα τὴν ἀντίθεσί τους. Ἄν συμφωνοῦσαν, ὤφειλαν νὰ εἶναι ἐκεῖ, παρόντες, ἀναλαμβάνοντας τὶς εὐθύνες τους.

Τότε, δὲν θὰ μιλοῦσε περὶ «τιμημένων νεκρῶν» ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια τοῦ μακρυνοῦ Καναδᾶ ὁ κ. Ἀνδρέας Παπανδρέου.

Γιατί δὲν θὰ ὑπῆρχαν νεκροί.

Τρίτον: ἡ Κυβέρνησις Μαρκεζίνη.

Ἄν δν ἔλαμπε μὲ την ἀκατανόητη ἀπουσία της.

Ἄν ὁ Ὑπουργὸς καὶ οἱ Ὑφυπουργοὶ Παιδείας, ἔσπευδαν ἐκεῖ, ἐπὶ τόπου, νὰ συζητήσουν μὲ τοὺς νέους, ἔστω και ἄν, ὅπως ἐλέχθη ἀπὸ ἐκείνους ποὺ τοὺς συμβούλευσαν νὰ μὴ τὸ κάνουν, κινδύνευαν νὰ μεταβληθοῦν σὲ ὁμήρους.

Ἄν δὲν διαπραγματευόταν μὲ τοὺς νέους διὰ τῶν εἰσαγγελέων καὶ τῶν ἀστυνομικῶν διευθυντῶν, ἀλλὰ ἀπευθείας ἡ ἴδια, μὲ τοὺς ἁρμοδίους Ὑπουργοὺς καὶ τοὺς πνευματικούς της ἀνθρώπους. (Αὐτὸ λοιπὸν εἶναι τὸ πρόσωπο ποὺ δείχνει τὸ Κράτος πρὸς τοὺς νέους ἔστω καὶ ὅταν πλανῶνται; Ὁ ἀστυνομικός;).

Τότε ὁ κ. Μαρκεζίνης ἴσως δὲν θὰ ἀναγκαζόταν νὰ καλέση τὸν Στρατὸ νὰ ἐπιβάλη τὴν τάξη.

Ἀλλὰ ἄν τὸ Πρόβλημα παραμείνη, ἡ κρίσις θὰ ξανάρθη. Καὶ τότε, ὁ κ. Μαρκεζίνης ἤ ὁ οἱοσδήποτε διάδοχός του, θὰ καλέση καὶ πάλιν τὸν Στρατό; Πόσες φορὲς θὰ γίνη αὐτό; Ὡς πότε; Καὶ γιατί;

Ἄς μὴν ἔχουμε αὐταπάτες. Ἄν μπόρεσαν νὰ δράσουν ἀποτελεσματικὰ μερικὰ ἀνατρεπτικὰ στοιχεῖα, αὐτὸ συνέβη γιατὶ ὑπῆρχε ἀντικειμενικά, ἕνα πεδίο πρόσφορο. Στὴν ἐξάλειψι αὐτοῦ τοῦ πεδίου ὀφείλουμε νὰ βοηθήσουμε ὅλοι μας. Γιατὶ ὅλοι μας φταῖμε ποὺ ὑπάρχει; Ὅλοι συμβάλαμε γιὰ γίνη. Ἄς ἀνανήψουμε. Ἐπανάστασις, πολιτικὸς κόσμος καὶ κυβέρνησις, ἄς δοῦμε ὅλοι τὶς εὐθύνες μας.

Ἡ νεολαία μᾶς κατηγορεῖ. Καὶ παρὰ τὶς ἀκρότητες μερικῶν μελῶν της, στὴν οὐσία ἔχει δίκιο. Οἱ νέοι πάντοτε ἔχουν δίκιο ἔστω καὶ ἄν δὲν ξέρουν οὔτε νὰ τὸ ἐκφράσουν ὀρθά, οὔτε νὰ τὸ ὑποστηρίξουν μὲ τὸν σωστὸ τρόπο. Καὶ ἐμεῖς, οἱ ἄλλοι, ἔχουμε ἄδικο. Ἀρκετὰ τοὺς κατηγορήσαμε. Ἔφτασε πιὰ ἡ ὥρα νὰ αὐτοκατηγορηθοῦμε. Καὶ κυρίως, ἔφθασε ἡ ὥρα νὰ ἐνεργήσουμε θετικὰ γιὰ νὰ μὴν ἐπαναληφθοῦν τέτοια τραγικὰ γεγονότα. Διαφορετικὰ ἡ Ἱστορία δὲν θὰ καταδικάσει τοὺς νέους. Ἐμᾶς θὰ καταδικάση. Γιατὶ ἐμεῖς θὰ φταῖμε ἄν ἀνοίξη γιὰ τὴν πατρίδα μας ἕνα κεφάλαιο μὲ τίτλο INCIPIT TRAGEDIA.

Γεώργιος Γεωργαλᾶς

20 Νοεμβρίου 1973

ΣΗΜ: Τὸ ἄρθρο αὐτὸ ἐπρόκειτο νὰ δημοσιευθῆ στην ἐφημερίδα «Ἐλεύθερος Κόσμος», στη 1η σελίδα τοῦ φύλλου τῆς Κυριακῆς 25ης Νοεμβρίου ἀλλὰ λόγω τῶν γεγονότων ἀνεβλήθη για τις 2 Δεκεμβρίου 1973. Μετὰ την στοιχειοθέτηση καὶ σελίδοποίηση του ὅμως, παρενέβη ἡ λογοκρισία καὶ τὸ ἀπαγόρευσε.

Πηγή: Γεώργιος Γεωργαλᾶς, «Τὸ Ἑλληνικὸ Πρόβλημα καὶ ἡ λύσις του», σ. 19-25, Ἀθῆναι, 1975

Ιστορικό άρθρο αφιερωμένο στην μνήμη του Ιρανού πυρηνικού επιστήμονα Mohsen Fakhrizadeh που δολοφονήθηκε από τους Σιωνιστές και τους υποτακτικούς τους

 

του Anoshiruvan

Πέρσες, αδελφοί Ελλήνων εκ του Πέρσου υιού του Περσέως και γενάρχη εκ της μυθολογίας του γένους των Περσών. Οι θρυλικοί κατακτητές  της Ανατολής, από τας απαρχάς της ιστορίας των, δείχνουν το πολεμικό τους μένος, την άρια καταγωγή τους και την αριστοκρατικότητα τους. Από τον πρώτο βασιλέα Δηιόκη, στον θρυλικό Κύρο τον μεγαλύτερο άνδρα που ενεμφανίσθην προ του Μεγάλου Αλεξάνδρου, των Βασιλέα των Βασιλέων, τον τρομερό κατακτητή που έσβησε την κυριαρχία των Σημιτών επί της Δυτικής Ασίας, στον Δαρείο τον Μεγάλο ονομαστό σαν «Πέρσης υιός Πέρσου, Άριος αρίας καταγωγής» όπου  τότε το ξίφος των Περσών έφτασε από την Αίγυπτο μέχρι το Βελουχιστάν και από το Αφγανιστάν έως την Ιωνία και από την Βακτριανή έως την Φοινίκη, ο αρειομανής αυτός λαός δείχνει το αδάμαστο και κοσμοκρατορικό αίσθημα που έκαιε σαν άσβεστο πυρ στην ψυχή του. 

Παρά την πλήρη καταστροφή τους από τον Μέγα Αλέξανδρο, οι  Άριοι αυτοί επιστρέφουν  με την δυναστεία των Πάρθων και μετά με την αυτοκρατορία των Σασσανιδών. Κάπου εκεί εμφανίζεται η ρομφαία του Ισλάμ, ο Περσικός λαός  ουδέποτε κατακτήθηκε από το Ισλάμ τουναντίον κατάφερε μέσω της δίκης του κοσμοθεωρήσεως να δημιουργήσει τον Σιισμό μαχόμενος δίχως τέλος τις βλέψεις της δυναστείας των Σαούντ και των Σημιτών της περιοχής. Και κάπως έτσι φτάνουμε στην σημερινή εποχή όπου τον Ιανουάριο του 1978 χιλιάδες «madrasah» μαθητές και σύσσωμη η Iρανική νεολαία κυρίευσαν τους δρόμους  μέσω της Iσλαμικής επανάστασης και της ορμής του αγέρωχου Περσικού  λαού εναντίον της παγκοσμιοποιήσεως  και της άλωσης της γης των με κάθε τρόπο από τους  μακελάρηδες Σιωνιστές. Ως αποτέλεσμα ο Ayatollah Khomeini, να αναδεικνύεται σε ανώτατο  αρχηγό της  χώρας των Αρίων και ανατρέπει τα σχέδια των απανταχού Σιωνιστών.

Πέραν του ζην αρειμανίως, οι Πέρσες γέννησαν και την πνευματική μορφή του Ωρομάσδη, του θεού του φωτός, του άσβεστου πυρός, της αιώνιας αλήθειας, του απαράβατου θεϊκού νόμου,  της απαρέγκλιτης  ειμαρμένης, μέσω ενός μεγάλου προφήτου του Ζωροάστρη, όπου ο Θεός εμπιστεύτηκε εις αυτόν τας αποκαλύψεις του, όπου γράφτηκαν στο ιερόν βιβλίο Αβέστα.  Ο πλήρης κύκλος των απανταχού ουρανών, ο τρομερός δημιουργός ο Ωρομάσδης θα κυριαρχήσει επί του σύμπαντος συνθλίβοντας  τον Αριμάν στην τελική μάχη κατά του σκότους και του ψεύδους, υπέρ του φωτός και της τιμής.

Εξ ίσου με το πέρασμα των αιώνων ο Σιιτισμός με τον δωδέκατο Ιμάμη να είναι  ακόμη «κρυμμένος» θα έλθει γιατί ο «καιρός γαρ  εγγύς» και μέσω του ιερού jihad θα φέρει την ισορροπία, την αρμονία και την δικαιοσύνη στους ουρανούς και την γή.  Ο δωδέκατος Ιμάμης  που θα επαναφέρει το Φώς, το Αγαθόν, την Ευσέβεια, την Δικαιοσύνη και την Αθανασία εις το όνομα του Αλλάχ του πανελεήμονος και πάνσοφου .

Χαίρε χώρα των Αρίων, Χαίρε Ιράν.

Thomas Carlyle - Οι Ήρωες (εκδόσεις Αντίδοτο)

«Η ιδέα του Καρλάιλ για τον πολιτισμό έχει μια καλλιτεχνική καθώς και μια θρησκευτική συνιστώσα, αλλά αυτό δεν υπονοεί καμιά διάσπαση ή αντίφαση, διότι εδώ το θρησκευτικό υπόκειται όσο και το καλλιτεχνικό στο αισθητικό. Ο σύγχρονος καλλιτέχνης δεν αμύνεται για τον Καρλάιλ κατά του μεσαιωνικού ιερέα, αλλά με την αισθητικοποίηση η θρησκεία μετατρέπεται σε έναν αξιόπιστο σύμμαχο της τέχνης στον σημερινό αγώνα κατά του καπιταλιστικού μη πολιτισμού. Τόσο η τέχνη όσο και η αισθητικοποιημένη θρησκεία ενσαρκώνουν το υψηλότερο, το εκλεκτό, το πνευματικό, το αιώνιο στην αντίθεσή του προς τη χυδαιότητα, τη ρηχή εγκοσμιολατρία και την φθαρτότητα των υλικών αξιών και του υλιστικού τρόπου σκέψης του παρόντος. Προπάντων η θρησκεία δεν αναφέρεται σε ορισμένα δόγματα και τελετουργίες αλλά είναι η τρεφόμενη από ουράνιες πηγές στάση του πνεύματος που αρνείται να σκοτωθεί από τη φιλοκέρδεια και άλλες καπιταλιστικές αμαρτίες».

«Και όμως η θέση του Καρλάιλ διαφέρει και εδώ από εκείνη των συντηρητικών συμπατριωτών του, καθόσον δεν εννοεί την ενίσχυση του Στέμματος ως πανάκεια αλλά ως προσωρινό στήριγμα καθ' οδόν προς τη ριζική μεταρρύθμιση, που είναι γι' αυτόν ο αληθινός και μοναδικός στόχος. Η εξουσία του βασιλιά δεν έχει μεγάλη σημασία χωρίς μια αριστοκρατία ικανή να κυριαρχήσει και να κυβερνήσει».

(Παναγιώτης Κονδύλης, «Συντηρητισμός», από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) 

πηγή

Αποκλειστικό: Συνέντευξη με τον Daimon των "Legion of Doom" (NSBM)

Χαίρε Daimon! Πες μας λίγα ιστορικά στοιχεία για την μπάντα. Πότε ιδρύθηκε και ποιοι την αποτελούν σήμερα; 

Καταρχήν να σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον σας και την συνέντευξη. Όσον αφορά τους LOD δημιουργήθηκαν το 1990 από εμένα και ένα φίλο που ήμασταν μαζί στο σχολείο. Βγάλαμε κάποια demo και ένα split 7"ep και το 1995 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο. Η σύνθεση παραμένει η ίδια από την εποχή του πρώτου μας άλμπουμ μέχρι σήμερα.

Ποιες είναι οι πιο σημαντικές κυκλοφορίες σας και από πού μπορεί κάποιος να τις προμηθευτεί;

Ο πρώτος δίσκος το Kingdom of Endless Darkness και το Horned Made Flesh είναι για εμένα οι πιο σημαντικές δουλειές μας. Γενικά δεν είναι εύκολο να βρεις τις δουλειές μας σε κανονικά δισκάδικα και αν υπάρχουν θα είναι στα κρυφά σαν να ζητάς κάτι παράνομο. Αυτοί που ενδιαφέρονται θα πρέπει να κοιτάξουν σε Underground distro και κυρίως μέσω Internet και στο εξωτερικό.

Από όσο γνωρίζουμε είσαι αυτός που έχει την Hades Productions. Πες μας λίγα λόγια για αυτή την προσπάθεια καθώς και τα στοιχεία επικοινωνίας για όσους θέλουν να στηρίξουν

Ο λόγος δημιουργίας της Hades prod. είναι για να κυκλοφορούμε τις δουλειές μας από τους LOD και τα διάφορα άλλα project που έχουμε. Υπάρχουν αρκετά underground distro τόσο σε Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό που διανέμουν τις δουλείες αυτές οπότε μπορούν να τις προμηθευτούν από εκεί όσοι ενδιαφέρονται. 

Σχετικά εδώ: http://www.hades-666.com/

Πως βλέπεις το Ελληνικό Black Metal σήμερα και την σκηνή διεθνώς; 

Μου είναι εντελώς αδιάφορο το Ελληνικό Black Metal και γενικότερα η "σκηνή"... Θεωρώ το BM οτι θα πρέπει να είναι μια μορφή στρατευμένης τέχνης υπέρ της κοσμοθεωρίας του Εθνικοσοσιαλισμού (που φυσικά δεν ισχύει στο μεγαλύτερο ποσοστό του δυστυχώς) κάτι αντίστοιχο με αυτό που κάνουν οι μπολσεβίκοι με άλλα μουσικά ιδιώματα και το καταφέρνουν μια χαρά σε μεγάλο ποσοστό. Και ενώ παρουσιάζονται ως αντισυστημικοί και ασυμβίβαστοι επαναστάτες γίνονται αποδεκτοί και αγκαλιάζονται με στοργή από την μουσική βιομηχανία η οποία σε μεγάλο βαθμό ελέγχετε από τα παιδιά με τις περίεργες μύτες ... Και ο λόγος που γίνεται αυτό είναι γιατί είναι στην πραγματικότητα απόλυτα ακίνδυνοι και ελεγχόμενοι για το σύστημα "επαναστάτες".

Εκεί που το σύστημα της μουσικής βιομηχανίας (και όχι μόνο) δείχνει ανελέητο με λογοκρισία αποκλεισμούς και μποϊκοτάρισμα από όλα τα μέσα είναι στους μουσικούς της Εθνικοσοσιαλιστικής Ιδέας με το φόβο και μόνο μην μεταλαμπαδεύσουν την σπίθα της Ιδεολογίας μας και αφυπνίσουν τους Λευκούς στην θρησκεία του αίματος και της τιμής.

Τάσσομαι επίσης υπέρ της μουσικής πειρατείας διότι τα έσοδα σπάνια πάνε στους δημιουργούς. Θα πρέπει γενικά να υποστηρίζουμε μόνο ανεξάρτητες/underground μπάντες και εταιρείες.

Στην Ουκρανία τα τελευταία χρόνια πραγματοποιούνται συναυλίες με NSBM μπάντες. Συμμετέχουν και Έλληνες συναγωνιστές με μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό. Πως βλέπεις αυτή την μουσικοπολιτική προσπάθεια;

Το βλέπω ως κάτι το θετικό αυτό που γίνεται στην Ουκρανία σαν ένα διάστημα να ήταν η πρωτεύουσα του NSBM και να ήταν το πολιτιστικό γεγονός της πρωτεύουσας τους. Αυτό που συνέβαινε ήταν κάτι το απίστευτο. Παράλληλα με τα μουσικά δρώμενα πραγματοποιούνταν και ομιλίες ιδεολογικού και πολιτικού περιεχομένου δίνοντας την δυνατότητα στους παρευρισκόμενους να συμμετάσχουν σε αυτές. Η διοργάνωση ήταν υποδειγματική ακόμα και στον συναυλιακό χώρο απαγορεύονταν η κατανάλωση του αλκοόλ και του καπνίσματος κάτι που για μας εδώ φαντάζει εξωπραγματικό.

Κάτι αντίστοιχο μικρότερης κλίμακας βέβαια γίνεται και στην Βόρεια Ιταλία μια φορά το χρόνο. Το Hot Shower Festival.

Πρόσφατα γνωστό μέλος των Rotting Christ δεν έχασε την ευκαιρία να εκφέρει έναν "βαρυσήμαντο" antifa λόγο αφού υπήρχε ένα δυσώδες κλίμα που διαμόρφωσε τόσο το κράτος όσο και οι ουραγοί του, ποια η άποψη σου;

Εντάξει αν είναι να πάρουμε στα σοβαρά για το τι λέει ένας τύπος που θεωρείτε Έλληνας και έχει επίσημο fan club της μπάντας του στην Τουρκία, θεωρεί αδέλφια μας μεταλλάδες τους Τούρκους και συμμετέχει μαζί με άλλους "καλλιτέχνες" κάνοντας έρανο για τους πρόσφυγες στην Μόρια ... Πιστεύω είναι ανάξιος λόγου. Όσο για το αν ο Ναζισμός όπως λέει έχει θέση η όχι σε αυτόν τον τόπο ένα πράγμα μόνο θα πω ότι γεννήθηκε και εφαρμόστηκε  η κοσμοθεωρία  του Εθνικοσοσιαλισμού σε αυτή την χώρα.

Πως βλέπεις την κατάσταση στην χώρα μας και τι πιστεύεις ότι φταίει για την κοινωνική σήψη;

Απογοητευτική. Από το κακό στο χειρότερο.

Πιστεύω ότι η παρακμή που υπάρχει στην χώρα μας δεν είναι φαινόμενο αποκλειστικά δικό μας λίγο πολύ υπάρχει σε όλες της δημοκρατικές χώρες... Τώρα οι λόγοι είναι άπειροι αν αρχίσω να τους απαριθμώ δεν θα τελειώσω ποτέ. Απο τους βασικότερους πάντως πιστεύω είναι η έλλειψη της παιδείας επίσης  σημαντικός παράγοντας είναι η φυλετική επιμειξία που έχει υποστεί η χώρα μας για αιώνες  και το κλείνω εδώ για να μην γίνω δυσάρεστος ...

Μετά τη δίκη της Χρυσής Αυγής και την άδικη φυλάκιση των εθνικιστών πως πιστεύεις ότι μπορεί να αντιδράσει ο χώρος μας και σε ποιες υγιείς δυνάμεις μπορεί να στηριχτεί.

Ως ένας άνθρωπος που ασχολείται με αυτόν τον χώρο από τα μέσα της δεκαετίας του '90, μπορώ να πω με σιγουριά ότι το σύστημα κατάφερε ένα βαρύ χτύπημα απέναντι στις ιδέες μας, αλλά ίσως όχι βαρύτερο από κάποια λάθη που ενσυνείδητα έκαναν αυτοί που έλεγχαν τον χώρο. Το να πάρουμε συγχωροχάρτια από του εθνικούς μειοδότες αυτού του συστήματος και το να ξεπουλήσουμε τις ιδέες μας για να το παίξουμε "κάτι άλλο" δεν οδήγησε σε τίποτα άλλο πέρα από το ξεφτίλισμα της ίδιας μας της ύπαρξης, με αντάλλαγμα λίγες χούφτες ψήφων. Αυτό το σύστημα σίγουρα δεν είναι εθνικό δεν είναι όμως και ηλίθιο. Με το να βάλεις το χέρι στην τσέπη σου δεν μπορείς να κρύψεις ότι μέσα στην ψυχή σου θέλεις να το σηκώσεις ψηλά και να ασκήσεις τον πανάρχαιο χαιρετισμό στον Ήλιο.

Γυρίζοντας όμως στο τώρα, ξέρω μόνο ένα πράγμα ότι τα λάθη του χθες μπορούν και πρέπει να διορθωθούν. Μιλώντας και δρώντας ξεκάθαρα, προβάλλοντας μόνο αυτά που στα αλήθεια πιστεύουμε. Θεωρώ ότι η ένωση την υγιών δυνάμεων που έχουν απομείνει στον χώρο είναι μονόδρομος, αρκεί να γίνει πάνω σε υγιείς ιδεολογικές βάσεις και όχι σε ακροδεξιές τσαντιρομαζώξεις.

Ιδεολογικά μου αρέσει να διαβάζω κείμενα του Άρματος και της Ε.Σ.Α. να βλέπω εκπομπές της Αντικαθεστωτικής Επικαιρότητας που ξέρω ότι απηχούν τις απόψεις του Περίανδρου, τον οποίο προσωπικά εκτιμώ, σέβομαι και θαυμάζω.

Και να μην ξεχάσω να αναφέρω και την δράση του Propatria.

Πες μας ποιες θεωρείς ότι είναι οι πιο ποιοτικές μπάντες από την εγχώρια και ξένη σκηνή που με την παρουσία τους βοηθούν στην διάδοση των ιδεών μας ;

Από την εγχώρια σκηνή θεωρώ τους Der Sturmer,Wolfnacht,Hellenic Stompers,DarkThule 

Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;

Ο καθένας από εμάς ασχολείται και με διάφορα προσωπικά μουσικά project και αυτό το διάστημα εγώ τουλάχιστον είμαι επικεντρωμένος σε κάτι δικό μου.

Έχουμε πάντως ένα καινούργιο κομμάτι σχεδόν έτοιμο και θα βγει ένα split με μια μπάντα από Ιταλία. Δεν έχουμε στα άμεσα σχεδία μας να  κάνουμε νέο δίσκο. 

Ποιο το μήνυμα σας στους αναγνώστες μας;

Σας ευχαριστώ για την υποστήριξη σας και ελπίζω να συνεχίσετε την αξιόλογη δουλεία που κάνετε με το blog σας.

Έρχονται δύσκολες εποχές και θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για ακόμα πιο δύσκολες και δυσάρεστες καταστάσεις.

Ημέρα μνήμης για τον Ιάπωνα Φασιστή Yukio Mishima: αναζητώντας τον Νίτσε

Γύρω στο τέλος του Β’ ΠΠ, ένα ντροπαλό, προικισμένο 19χρονο αγόρι, με μια  φουρτουνιασμένη ψυχή, γεμάτη συγκρούσεις, ανακάλυψε ένα βιβλίο με τον τίτλο “Η γένεση της Τραγωδίας”. Αυτό έμελλε να είναι  για την ζωή του  μια στιγμή απελευθέρωσης και φωτίσματος που ποτέ δε θα ξεχνούσε.

Η Νιτσεϊκή έννοια του Διονυσιακού ως μιας παντεποπτικής, πρωτόγονης δύναμης απ’ την οποία όλοι αναδυόμαστε και στην οποία όλοι τελικά επιστρέφουμε, θα γινόταν μια τεράστια πηγή παρηγοριάς και έμπνευσης για έναν οδυνηρά εσωστρεφή και απομονωμένο νέο. Το όνομα αυτού του νεαρού ήταν Κιμιτάκε Χιραόκα (公威平岡), στην ηλικία, όμως, των 16 ετών, το 1941 πρωτοδημοσίευσε ένα έργο του με το ψευδώνυμο Γιούκιο Μίσιμα (由紀夫三島).

Όσο χειροτέρευε η κατάσταση λόγω του πολέμου, η ιδέα πως όλη η φουρτούνα και η φρενίτιδα στον κόσμο μέσα του και εκτός μπορούσαν να δαμαστούν ώστε να φτιάξουν αιθέριες  Απολλώνιες οπτασίες μιας συγκεκριμένης τέχνης χάρισε στο νου του Μίσιμα μια αίσθηση υπέρβασης που εν τέλη στάθηκε στον πυρήνα της ίδιας της ζωής του αλλά και της δημιουργίας του για πάντα.

“Ο δεσμός του Μίσιμα με τον Νίτσε”, περιγράφει ο πατέρας του μετά τον θάνατό του, “υπήρξε ιδιαίτερα φορτισμένος”. Μια εβδομάδα πριν τον φυσικό, σχεδιασμένο θάνατό του στην ηλικία των 45 το 1970 – την τελική επιστροφή του στην ζωοβόρα πυρά του Διονυσιακού Χάους - ο Μίσιμα σε μια συνέντευξή του μίλησε για την ισόβια επιρροή που άσκησε στην φαντασία του η “Γένεση της Τραγωδίας” και ο “Ζαρατούστρα”. Μετά την τελετουργική του αυτοκτονία, η μητέρα του άφησε ένα βιβλίο του Νίτσε πάνω στον τάφο του για να μπορεί να διαβάζει στην αιωνιότητα.

Ο Μίσιμα δεν έγραφε ή μίλαγε απλά στην γλώσσα του Νίτσε, αλλά υπήρξε, με την πιο καθαρή έννοια της λέξης αυτής, ο “Υπεράνθρωπος”, ένα πρόσωπο συνεχών μεταλλάξεων (“ubergehen”). Ο Μίσιμα ζούσε και ανέπνεε με τον Νίτσε. Με απόλυτα την δύναμη της θέλησης, μετέτρεψε το φιλάσθενο, αδύνατο κορμί του σε μια δική του δημιουργία κάλλους: μυώδη και εύρωστη. Πεπεισμένος πως κατοικούσε σε μια σπηλιά, βημάτισε προς το φως του Ήλιου, απ’ το οποίο λουζόταν καθημερινά ως μέρος των τελετών του. Αρνούμενος να δεχτεί οποιοδήποτε εμπόδιο που στεκόταν στο δρόμο του, έγινε σταρ του σινεμά, φωτογραφική περσόνα, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, κοσμοταξιδευτής, στρατηγός του δικού του στρατού. Έγραψε πάνω σε μια τεράστια ποικιλία στυλ, από έργα Καμπούκι μέχρι διηγήματα sci-fi. Σχεδόν όλα δεμένα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τον Νίτσε.

Όταν ο Μίσιμα αποφάσισε να γυρίσει τον κόσμο για πρώτη φορά, το 1951, διάλεξε ειδικά να ταξιδέψει στην Ελλάδα για να σταθεί πάνω στα ερείπια του θεάτρου του Διονύσου στην Αθήνα. Όταν δέχτηκε να φωτογραφηθεί στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ακόμα συζητιέται το ότι κράταγε ένα σφυρί δίπλα στο κεφάλι του, κάνοντας έτσι την αναφορά του στην πρόταση του Νίτσε περί του φιλοσοφώντας με ένα σφυρί.

Όμως,  ίσως με πιο ενδεικτικό τρόπο, όταν ο Μίσιμα τελικά σχεδίασε το δικό του σπίτι - μια παράταιρη ιταλο-σπανιόλικη δημιουργία μέσα στο σύγχρονο Τόκυο - έστησε στο μέσον του μικρού του κήπου ένα άγαλμα του Απόλλωνα.

Εδώ ήταν που έπαιρνε γύρω στο μεσημέρι το πρωινό του και δεχόταν το φως του Ήλιου. Η Απολλώνια οπτασία βρίσκονταν στο κέντρο του κόσμου της δημιουργίας του Μίσιμα και όλα στη ζωή του γύριζαν γύρω απ’ αυτήν.

Άραγε πώς θα ήταν, εκείνο το ύστατο πρωϊνό όταν αποχαιρετούσε για τελευταία φορά εκείνο το άγαλμα, σημαίνοντας  ένα τέλος για τα οράματα της τέχνης και τα όνειρα περί ομορφιάς.

Κάπου μέσα στην Δίνη του Διονυσιακού, ο Νίτσε και ο Μίσιμα πρέπει ακόμη και τώρα να ανταλλάσσουν σημειώσεις.

Damian Flanagan                                                       

Διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας The Mainichi

Μετάφραση: Ασφάλιος

『忘れてはならない歴史がある』Don't let the history fade away 英霊顕彰プロジェクト

Πρέβεζα - Θ.Γκαϊφύλλιας - ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης

Όταν ο Φασισμός ανήκε στην αριστερά.

 

Το παραδοσιακό αριστερό - δεξιό μοντέλο του πολιτικού τόξου παρουσιάζει τον Φασισμό και τον Μαρξισμό ως διαμετρικά αντίθετες ιδεολογίες. Ο Μαρξισμός θεωρείται ως μια ιδεολογία της άκρας αριστεράς ενώ ο Φασισμός υποθετικά αντιπροσωπεύει μια προοπτική που είναι περίπου όσο πιο άκρα στη δεξιά μπορεί κανείς να πάει.

Ένα άρθρο που πρόσφατα μεταφράστηκε στα αγγλικά από την πορτογαλική Finis Mundis Press, του Eric Norling «Επαναστατικός Φασισμός» κάνει πολλά στο να αποκαλύψει την οπτική του Φασισμού όπως τον θεωρούσε αυτόν ο Μουσολίνι και οι Κοόρτες του και θέτει το θέμα της ιδεολογίας της άκρας δεξιάς υπό αμφισβήτηση.

(Σ.Σ. Ο Δημήτριος Βεζανής στη μελέτη του «Η Κρίσις του Δημοκρατισμού» περιγράφει το Φασισμό ως «κυρίως μια πνευματική κίνησις, μία επανάστασις ψυχών κατά της υφισταμένης τάξεως των πραγμάτων … {…} … ο Φασισμός δεν προτιμά την δουλείαν από την ελευθερίαν. Αλλά βλέπων τον άμεσον, τον μέγα κίνδυνον όστις απειλεί όχι μόνον το παρόν αλλά και το μέλλον της φυλής θέλει να τη σώση πάσει δυνάμει, έστω και με θυσίαν των μεγαλυτέρων ανθρωπίνων αγαθών. Η διαφορά λοιπόν μεταξύ Αντιδημοκρατών και Δημοκρατών δεν είναι ότι οι πρώτοι τάσσονται υπέρ της δουλείας και οι δεύτεροι υπέρ της ελευθερίας. Αλλ’ ότι οι πρώτοι βλέπουν το ν κίνδυνον ενώ οι δεύτεροι δεν θέλουν να ιδούν αυτόν»)

Το έργο αυτό αρχικά εκδόθηκε το 2001 και ο συγγραφές Norling, είναι ένας ιστορικός και δικηγόρος Σουηδός που τώρα ζει μόνιμα στην Ισπανία. Ο Norling παρατηρεί ότι καθόλη τη διάρκεια της νεανικής ζωής του από τα παιδικά χρόνια μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ο Μουσολίνι ήταν όπως κάθε τυπικός αριστερός, όπως π.χ. ο Eugen V. Debs. Ήταν αυτός που αργότερα θα γινόταν γνωστός ως το «Μωρό με τις κόκκινες πάνες» (το οποίο σημαίνει ότι ήταν παιδί επαναστατών σοσιαλιστών γονιών). Σαν νεαρός ο ίδιος ο Μουσολίνι ήταν Μαρξιστής, φανατικά ενάντια στον κλήρο, πήγε στην Ελβετία για να αποφύγει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και είχε συλληφθεί και φυλακισθεί επειδή προέτρεπε σε απεργίες.

Τελικά έγινε αρχηγός στο Σοσιαλιστικό κόμμα της Ιταλίας και φυλακίσθηκε ξανά το 1911 για τις αντιπολεμικές ενέργειές του που σχετίζονταν με την Ιταλική εισβολή στη Λιβύη. Ο Μουσολίνι ήταν τόσο ελπιδοφόρος σαν σοσιαλιστής σε εκείνο το σημείο της καριέρας του που κέρδισε τον έπαινο του Λένιν, ο οποίος τον θεωρούσε τον φυσικό ηγέτη ενός μελλοντικού Ιταλικού σοσιαλιστικού κράτους.

Όταν ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε το 1914, ο Μουσολίνι αρχικά υποστήριζε την αντιπολεμική θέση του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, αλλά τους επόμενους μήνες άλλαξε σε μια θέση υπέρ του πολέμου, θέση που του «πρόσφερε» την διαγραφή του από το κόμμα. Μετά κατατάχτηκε στον Ιταλικό στρατό και πληγώθηκε στη μάχη. Οι λόγοι για την αλλαγή στάσης του Μουσολίνι υπέρ του πολέμου είναι απαραίτητοι για την κατανόηση της πραγματικής προέλευσης και φύσης του Φασισμού και της θέσης του μέσα στο πλέγμα της πολιτικής και θεωρητικής ιστορίας του 20^ου αιώνα.

Ο Μουσολίνι έφτασε να βλέπει τον πόλεμο σαν μια αντί ιμπεριαλιστική πάλη ενάντια σε συντηρητικές δυνάμεις όπως οι Αψβούργοι, οι Οθωμανοί Τούρκοι και η Γερμανία των Hohenzollern που επιτίθονταν σε αυτά τα καθεστώτα σαν αντεπαναστάτες εχθρούς που είχαν καταπιέσει τον σοσιαλισμό. Ο Μουσολίνι επίσης προφητικά πίστευε ότι η συμμετοχή της Ρωσίας στον πόλεμο θα ξυπνούσε αυτό το έθνος στον βαθμό που να είναι ανοιχτό σε μια σοσιαλιστική επανάσταση (που είναι ακριβώς ότι έγινε). Με άλλα λόγια, ο Μουσολίνι θεώρησε τον πόλεμο σαν μια ευκαιρία για να αναπτυχθούν αριστεροί επαναστατικοί αγώνες στην Ιταλία και αλλού.

Όταν το Ιταλικό Φασιστικό κίνημα ιδρύθηκε το 1919, τα περισσότερα από τα ηγετικά στελέχη και τους θεωρητικούς του ήταν, όπως και ο ίδιος ο Μουσολίνι πρώην Μαρξιστές και γενικότερα ριζοσπάστες αριστεροί όπως οι ακόλουθοι του επαναστάτη συνδικαλιστή George Sorel. Τα επίσημα προγράμματα που έβγαλαν οι Φασίστες, μεταφράσεις των οποίων περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Norling, αντανακλούν μια μίξη δημοκρατικών και σοσιαλιστικών ιδεών που θα ήταν κοινή σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή ομάδα της εποχής. Εάν πράγματι τα στοιχεία είναι συντριπτικά ότι ο Φασισμός έχει τις ρίζες του στην άκρα αριστερά τότε από πού πήρε ο Φασισμός τη φήμη του ως ιδεολογία προερχόμενη από τη δεξιά;

Η απάντηση φαίνεται να είναι ένας συνδυασμός τριών βασικών παραγόντων. Η Μαρξιστική προπαγάνδα η οποία δυστυχώς βρήκε τον δρόμο της στην mainstream ιστοριογραφία, η αναθεώρηση των ίδιων των αριστερών επαναστατικών αρχών από τους ηγέτες του Φασισμού και η αναπόφευκτη συμβιβασμοί και οι υποχωρήσεις που έγιναν από τον Φασισμό προκειμένου να πετύχει τον στόχο του να ελέγχει πραγματικά το κράτος. 

Σχετικά με τα πρώτα αυτά ο David Ramsey Steele περιέγραψε την κλασσική μαρξιστική θεώρηση του Φασισμού σε ένα σημαντικό άρθρο σχετικά με την ιστορία του Φασισμού. Το 1930 η έννοια του «Φασισμού» στον αγγλόφωνο κόσμο είχε μετασχηματιστεί από μια εξωτική, ίσως σικ, ιταλική αριστοκρατία σε ένα σύμβολο του κακού για κάθε χρήση. Κάτω από την επιρροή αριστερών συγγραφέων επιβλήθηκε μια θεώρηση του Φασισμού που παρέμεινε κυρίαρχη ανάμεσα στους διανοούμενους μέχρι σήμερα. Και πάει έτσι:

«Ο Φασισμός είναι καπιταλισμός χωρίς τη μάσκα. Είναι ένα εργαλείο του μεγάλου κεφαλαίου, ο οποίος κυβερνά μέσω της δημοκρατίας μέχρι να νιώσει ότι απειλείται θανάσιμα, μετά «απελευθερώνει» τον Φασισμό. Ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ πήραν την εξουσία από το μεγάλο κεφάλαιο επειδή το μεγάλο κεφάλαιο προκλήθηκε από την επαναστατική εργατική τάξη. Φυσικά πρέπει να εξηγήσουμε, μετά, πως ο Φασισμός μπορεί να είναι ένα μαζικό κίνημα και ένα κίνημα που ούτε οδηγείται ούτε οργανώνεται από το μεγάλο κεφάλαιο. Η εξήγηση είναι ότι ο Φασισμός το κάνει αυτό με έξυπνη χρήση τελετουργικών και συμβόλων. Ο Φασισμός σαν ιδεολογική κατήχηση είναι κενός σοβαρού περιεχομένου ή εναλλακτικά το περιεχόμενό του είναι ασυνάρτητος. Η επιρροή του Φασισμού είναι θέμα συναισθημάτων περισσότερο παρά ιδεών. Βασίζεται σε τραγούδισμα ύμνων, κούνημα σημαιών και άλλα μικροπράγματα που δεν είναι τίποτε άλλο παρά παράλογα μέσα που χρησιμοποιούνται από τους Φασίστες ηγέτες που έχουν πληρωθεί από το μεγάλο κεφάλαιο για να ποδηγετούν τις μάζες»

Αυτή η αντίληψη συνεχίζει να είναι η κυρίαρχη αριστερή ανάλυση του Φασισμού και χρειάζεται αρκετή προσπάθεια για να εξηγηθεί γιατί για παράδειγμα Αμερικανικά πολιτικά κινήματα ή φιγούρες που δεν έχουν απολύτως τίποτα κοινό με τον ιστορικό Φασισμό όπως για παράδειγμα το Tea Party ή οι Νεοσυντηρητικοί (ασυνάρτητοι σχολιαστές) του Fox News ή των συντηρητικών ραδιοφωνικών σχολιαστών, συνεχίζουν να είναι αποδέκτες της «φασιστικής» ταμπέλας από ακτιβιστές φιλελευθέρους και αριστερούς.

Η πραγματικότητα της προέλευσης του Φασισμού είναι εντελώς διαφορετική. Οι δημιουργοί του ήταν μια ομάδα αριστερών διανοητών και πολιτικών αντρών των οποίων κοινό σημείο αναφοράς ήταν η κοινή συνειδητοποίηση ότι ο Μαρξισμός ήταν μια αποτυχημένη ιδεολογία. 

Όπως παρατηρεί ο Στιλ:

«Ο Φασισμός ξεκίνησε ως μια αναθεώρηση του Μαρξισμού από Μαρξιστές, μια αναθεώρηση που αναπτύχθηκε σε διαδοχικά στάδια, ώστε τελικά αυτοί οι Μαρξιστές σταδιακά σταμάτησαν να σκέφτονται τους εαυτούς τους σαν Μαρξιστές και τελικά σταμάτησαν να σκέφτονται τους εαυτούς τους ως Σοσιαλιστές. Ποτέ δεν σταμάτησαν να σκέφτονται τους εαυτούς τους σαν Αντιφιλελεύθερους επαναστάτες»

Η κρίση του Μαρξισμού συνέβη στη δεκαετία του 1890. Οι Μαρξιστές διανοούμενοι μπορούσαν να ισχυριστούν ότι μιλούν εκ μέρους μαζικών σοσιαλιστικών κινημάτων σε όλη την ηπειρωτική Ευρώπη, και όμως έχει γίνει ξεκάθαρο εκείνα τα χρόνια ότι ο Μαρξισμός είχε επιβιώσει σε έναν κόσμο για τον οποίο ο Μαρξ πίστευε ότι δεν ήταν δυνατό να υπάρξει. Οι εργάτες γίνονταν πλουσιότεροι, η εργατική τάξη είχε χωριστεί σε τομείς με διαφορετικά ενδιαφέροντα, η τεχνολογική πρόοδος επιταχυνόταν αντί να έρχεται αντιμέτωπη με ένα οδόφραγμα, το «ποσοστό του κέρδους» δεν έπεφτε, ο αριθμός των πλούσιων επενδυτών («μεγιστάνες του κεφαλαίου») δεν έπεφτε αλλά αυξανόταν, η βιομηχανική συγκέντρωση δεν μεγάλωνε, και σε όλες τις χώρες οι εργάτες έβαζαν την χώρα πάνω από τις τάξεις τους.

Οι πρώιμοι Φασίστες ήταν πρώην Μαρξιστές που είχαν φτάσει σε σημείο να αμφισβητούν την επαναστατική δυνατότητα του ταξικού αγώνα, αλλά είχαν επανειλημμένως φτάσει στο σημείο να θεωρούν τον Επαναστατικό Εθνικισμό ως δείχνοντα αξιοσημείωτες πιθανότητες. 

Όπως ο Μουσολίνι είχε σημειώσει σε έναν λόγο στις 5 Δεκεμβρίου του 1914:

«Το Έθνος δεν εξαφανίστηκε. Συνηθίζαμε να πιστεύουμε ότι ήταν κενό περιεχομένου. Αντίθετα βλέπουμε το Έθνος να υψώνεται σαν μια συνταρακτική πραγματικότητα μπροστά μας … ! Η Τάξη δεν μπορεί να καταστρέψει το Έθνος. Η Τάξη αποκαλύπτει εαυτόν ως μια συλλογή ενδιαφερόντων - αλλά το έθνος είναι μια ιστορία συναισθημάτων, παραδόσεων, γλώσσας, κουλτούρας και φυλής. Η Τάξη μπορεί να γίνει ένα βασικό κομμάτι του Έθνους, αλλά το ένα δεν μπορεί να εξαλείψει το άλλο. Ο Ταξικός Αγώνας είναι ένας άσκοπος δρόμος, με αποτελέσματα και συνέπειες οπουδήποτε κάποιος βρίσκει ανθρώπους που δεν έχουν αναδείξει αυτούς στα σωστά γλωσσικά και φυλετικά πρότυπα -όπου το εθνικό πρόβλημα δεν έχει λυθεί οριστικά. Σε τέτοιες περιπτώσεις το Ταξικό κίνημα βρίσκεται να συντροφεύετε από ένα δυσοίωνο ιστορικό κλίμα»

Ο Φασισμός υποδόρια εγκατέλειψε τον ταξικό αγώνα για μια επαναστατική εθνικιστική έκβαση που εξέφραζε την ταξική συνεργασία κάτω από την ηγεσία ενός ισχυρού κράτους που ήταν ικανό να ενώσει το έθνος και να επιταχύνει την βιομηχανική πρόοδο. Πράγματι, ο Στιλ έκανε μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση σχετικά με τις ομοιότητες ανάμεσα στην Ιταλία και τα Μαρξιστικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του 3^ου κόσμου το δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα:

Η λογική που υπογράμμιζε την αλλαγή της θέσης τους ήταν ότι δυστυχώς θα γινόταν επανάσταση όχι της εργατικής τάξης είτε στα ανεπτυγμένα κράτη είτε σε λιγότερα ανεπτυγμένα κράτη όπως η Ιταλία. Η Ιταλία ήταν μόνη της και το πρόβλημα της ήταν το χαμηλό βιομηχανικό της ισοζύγιο. Η Ιταλία ήταν ένα έθνος εκμεταλλευόμενων προλεταρίων ενώ οι πλουσιότερες χώρες ήταν κορεσμένα έθνη μπουρζουάδων. Το Έθνος ήταν ο μύθος που θα ένωνε τις παραγωγικές τάξεις πίσω από έναν αγώνα για να μεγεθύνουν τις εξαγωγές. Αυτές οι ιδέες επικάλυψαν την προπαγάνδα του 3^ου Κόσμου τις δεκαετίες ’50 ’60 στις οποίες εμπνευσμένες ελίτ σε οικονομικά χαμηλές χώρες εκπροσωπούσαν λιγότερο τις δικές τους αλλά με σχολαστικό ανθρωπιστικό ρόλο σαν «προοδευτικές» γιατί αυτό θα επιτάχυνε την ανάπτυξη του 3^ου Κόσμου. Από τον Nkrumah μέχρι τον Κάστρο οι δικτάτορες του 3^ου Κόσμου θα ακολουθούσαν τα βήματα του Μουσολίνι. Ο Φασισμός ήταν μια πλήρης «πρόβα κουστουμιού» για τον μεταπολεμικό 3^ο Κόσμο.

Κατά τη διάρκεια των 23ων χρόνων στην εξουσία το καθεστώς του Μουσολίνι σίγουρα έκανε αξιοσημείωτους συμβιβασμούς με τα παραδοσιακά συντηρητικά συμφέροντα όπως την μοναρχία, το μεγάλο κεφάλαιο και την καθολική εκκλησία. Αυτοί οι πραγματιστικοί συμβιβασμοί γεννημένοι από την πολιτική ανάγκη είναι ανάμεσα στα στοιχεία που τυπικά αναφέρουν οι αριστεροί σαν δείγματα της δεξιάς φύσης του Φασισμού. Όμως υπάρχουν αρκετά στοιχεία ότι ο Μουσολίνι βασικά παρέμεινε ένας Σοσιαλιστής καθόλη τη διάρκεια της πολιτικής ζωής του. Έως το 1935, δεκατρία χρόνια αφού ο Μουσολίνι πήρε την εξουσία με την πορεία προς τη Ρώμη , το 75% της ιταλικής βιομηχανίας είχε ήδη ή κατευθείαν εθνικοποιηθεί ή βρεθεί κάτω από αυστηρό κρατικό έλεγχο. Πράγματι ήταν κυρίως προς το τέλος τόσο της ζωής του όσο και της ζωής του καθεστώτος του που η οικονομική πολιτική του Μουσολίνι ήταν κατά τον κύριο λόγο αριστερή. Αφού έχασε για λίγο την εξουσία, για μερικούς μήνες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1943 ο Μουσολίνι επέστρεψε στην ηγεσία του Ιταλικού κράτους με γερμανική βοήθεια και έστησε αυτό που ονομάστηκε «Ιταλική Σοσιαλιστική Δημοκρατία» (Σ.Σ. Repubblica Sociale Italiana). 

Το καθεστώς επίμονα εθνικοποίησε όλες τις εταιρίες που απασχολούσαν περισσότερους από 100 εργάτες, αναδιένειμε τα σπίτια που προηγουμένως ανήκαν στους εργοδότες, προχώρησε σε αναδασμό της γης και είδε έναν αριθμό προεξεχόντων Μαρξιστών να ενώνονται με την κυβέρνηση του Μουσολίνι, ανάμεσα στους οποίους και ο Nicola Bombacci, ο ιδρυτής του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και προσωπικός φίλος του Λένιν. Αυτά τα γεγονότα περιγράφονται με αξιοσημείωτες λεπτομέρειες στο έργο του Norling.

Φαίνεται ότι η ιστορική πικρή αντιδικία ανάμεσα στους  Μαρξιστές και τους Φασίστες είναι λιγότερο μια αντιδικία μεταξύ δεξιάς και αριστεράς και περισσότερο μια διαμάχη μεταξύ πρότερων παιδιών της αριστεράς. Αυτό δεν θα έπρεπε να δημιουργήσει κάποια ιδιαίτερη έκπληξη δεδομένης της συνήθειας των ριζοσπαστικών αριστερών γκρουπών για αιματηρές σεχταριστικές έριδες. Πράγματι θα μπορούσε να γίνει φανερό με επιχειρήματα ότι ο αριστερός «αντιφασισμός» έχει τις ρίζες του στη ζήλια ενός πιο πετυχημένου συγγενή περισσότερο παρά σε κάτι άλλο. Όπως επισήμανε ο Στιλ:

«Ο Μουσολίνι πίστευε ότι ο Φασισμός είναι ένα διεθνές κίνημα. Περίμενε ότι και η παρηκμασμένη μπουρζουάζικη δημοκρατία και ο δογματικός Μαρξισμός - Λενινισμός παντού θα υποχωρούσαν μπροστά στον Φασισμό, ότι ο 20^ος αιώνας θα ήταν ένας αιώνας του Φασισμού. Όπως και οι αριστεροί ανταγωνιστές του υποτίμησε την αντοχή τόσο της δημοκρατίας όσο και του φιλελευθερισμού της ελεύθερης αγοράς. Αλλά στην ουσία η πρόβλεψη του Μουσολίνι εκπληρώθηκε: Το μεγαλύτερο κομμάτι του ανθρωπίνου πληθυσμού κατά το δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα κυβερνήθηκαν από κυβερνήσεις που επί του πρακτέου ήταν πιο κοντά στον Φασισμό απ' ότι ήταν είτε στον φιλελευθερισμό είτε στον μαρξισμό - λενινισμό. Ο 20ος αιώνας ήταν πράγματι ο Φασιστικός αιώνας»

Μετάφραση από antistasi.info

Οι πραγματικοί αντιεξουσιαστές.

 

Κωνσταντίνος Στυλιανού: “Μουσική και λόγος για την Ιδέα”

Κωνσταντίνος Στυλιανού: “Μουσική και λόγος για την Ιδέα”

Βιογραφικό:

Γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1970 και σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, κάτοχος μεταπτυχιακού στην επιστήμη της Μουσικολογίας και Μουσικοπαιδαγωγικής καθώς και μεταπτυχιακού στην Εκπαιδευτική Ψυχολογία (MSc). Από το 1995 διδάσκει στην Μέση Εκπαίδευση και παράλληλα φοιτά στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Έχει εκδώσει δύο ψηφιακούς δίσκους με δικές του συνθέσεις και μελοποιήσεις ("Κατά Μέτωπον" 2012 και "Μία Μέρα" 2018), τρεις ποιητικές συλλογές με γενικό τίτλο «Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ» ("Οι μικρές ιστορίες του Πανός" 2009, "Η παραμυθία του Πανός" 2014,"Η εκδίκηση του Πανός" 2019), την εθνομουσικολογική μελέτη με τίτλο "Φυλετική συνείδηση και Ελληνική δημώδης μουσική" 2019 καθώς και τρία διηγήματα στην πρώτη Κυπριακή Ανθολογία Λογοτεχνίας του Φανταστικού ("Στο ποτάμι του χρόνου" 2017).

Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την ερευνητική και συγγραφική δραστηριότητα που αφορά στις θεραπευτικές επιδράσεις της Μουσικής σε σωματικό, νοητικό και ψυχικό επίπεδο. 

Cd: ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟΝ του Κωνσταντίνου Στυλιανού

Το cd με γενικό τίτλο ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟΝ του Κωνσταντίνου Στυλιανού κυκλοφόρησε το 2012 από το Skinhouse HELLAS και την S-Crew Records. Είναι ένα χωρίς προηγούμενο cd για την πολιτικοποιημένη ελληνική σκηνή αφού μουσικά κινείται στο χώρο του folk/rock και έντεχνου ροκ αν και θα αδικούσαμε οποιαδήποτε ταμπέλα για το συγκεκριμένο δίσκο.

Πρόκειται για ένα μοναδικό ημίωρο μουσικό ταξίδι, με πλείστα τα συναισθήματα να σε κατακλύζουν ακολουθώντας το. Μελαγχολία, νοσταλγία, πόνος, αλλά και ελπίδα, ζωντάνια και χαρά είναι τα χαρακτηριστικά του δίσκου.

Περιλαμβάνει τα πιο κάτω τραγούδια :

Κατά Μέτωπον

Λευκωσία – Μπέλφαστ

Μαύρο Πουκάμισο

Οδικός Κώδικας

Για τα παιδιά μας

Ζήτω η Νίκη

Πατρώα Γη

Σαλπάραμε

Στο εξώφυλλο του δίσκου ο Κωνσταντίνος Στυλιανού γράφει :

«Η ΑΛΗΘΕΙΑ της τέχνης μας μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να ΣΒΗΣΕΙ το ΣΚΟΤΑΔΙ. Πολύ καιρό έμεινες στην κατάψυξη. Ανάμεσα σε χιλιάδες νεκρούς, ΑΝΟΙΞΕ τα ΜΑΤΙΑ, διέκοψε την σιωπή και σταμάτα την κατρακύλα. Έτσι θα πάρει ΠΝΟΗ η γειτονιά μας και ο ΕΡΩΤΑΣ θα γεμίσει τον ελεύθερο αέρα. Αφιερωμένος ο δίσκος αυτός σε όλους όσους είναι ακόμα ΖΩΝΤΑΝΟΙ, σε όσους πιστεύουν στον ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ, στον ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, ενάντια στην κατοχή για την ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ.» Κωνσταντίνος Στυλιανού

Μπορείτε να προμηθευτείτε το cd ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟΝ στο link εδώ

ΤΙΜΗ: 10,00€

Cd: ΜΙΑ ΜΕΡΑ του Κωνσταντίνου Στυλιανού

Τον Αύγουστο του 2018 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΛΟΓΧΗ ο δίσκος ΜΙΑ ΜΕΡΑ. Ο δίσκος αυτός αποτελεί τον δεύτερο σταθμό της μουσικής διαδρομής του Κωνσταντίνου Στυλιανού που υπηρετεί το εθνικό/κοινωνικό/πολιτικό τραγούδι μέσα από την τέχνη της μουσικής.

Περιέχει 12τραγούδια εκ των οποίων τα οκτώ είναι μελοποιημένα ποιήματα των Κωστή Παλαμά, Παντελή Μηχανικού, Λουκά Σταύρου, Αριστοτέλη Καλέντζη, Μάριου Αγαθοκλέους, Άγγελου Δημητρίου και τέσσερα του δημιουργού του δίσκου. Τα τραγούδια αυτά  εκφράζουν μέσα από τους στίχους τους μια ξεχωριστή αντίσταση στο σήμερα μέσα από τον εθνικισμό και τον σοσιαλισμό.

Περιεχόμενα:

1. Μια Μέρα

Στίχοι: Κωνσταντίνος Στυλιανού

2. Καλημέρα Λεμεσός

Στίχοι: Κωνσταντίνος Στυλιανού

3. Ένα κερί

Στίχοι: Αριστοτέλης Καλέντζης

4. Εαρινό (Στην μνήμη των Γιώργου Φουντούλη και Μανώλη Καπελώνη)

Στίχοι: Άγγελος Δημητρίου

5. Αμμόχωστος

Στίχοι: Μάριος Αγαθοκλέους

6. Είμαι η οργή σου

Στίχοι: Λουκάς Σταύρου

7. Πατέρες

Ποίηση: Κωστής Παλαμάς

8. Στον δάσκαλο

Ποίηση: Κωστής Παλαμάς

9. «Ίτε»

Ποίηση: Παντελής Μηχανικός

10. Ψυκτικοί θάλαμοι

Στίχοι: Κωνσταντίνος Στυλιανού

11. Ένα μικρό παιδί

Στίχοι: Κωνσταντίνος Στυλιανού

12. Έλληνες Κένταυροι

Στίχοι: Αριστοτέλης Καλέντζης

Η τιμή του cd είναι στα 10,00€ και μπορεί κάποιος να το παραγγείλει στο link εδώ

Ποίηση : Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ

Το 2008 ο Κωνσταντίνος Στυλιανού κυκλοφόρησε το πρώτο μέρος της ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ με τίτλο ΜΙΚΡΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ. Η αυτοέκδοση του Πάνα ήταν μια ποιητική αναφορά στην καταγωγή, στον Έρωτα και στον Λόγο του καθημερινού βίου. Εκεί που η Ανάσταση αναιρεί τον Θάνατο και η φαντασία παραδίδει το φως στον Άνθρωπο. Μια συνάντηση με σκέψεις και στοχασμούς, που μας οδηγούν σε μια διαδρομή με τέρμα τα άδυτα της ψυχής και του μυαλού.

Όμως «Το τελευταίο τέλος πνίγηκε στο φως της τελευταίας ατέλειωτης νύχτας. Το κεφάλι της ψυχής στη λαιμητόμο του έρωτα λούστηκε στο αίμα ανεξάντλητου φόβου. Και η Ανάσταση παγιδεύτηκε σε μία αλκοολούχα μετάληψη. Η αυγή με βρήκε να περιμένω τα λουλούδια των φίλων μου».

Η πρώτη εμφάνιση του Πάνα ήταν μια αναφορά στο χθες, στο σήμερα και στο αύριο και διήρκησε 12 χρόνια. Μια διαδρομή στην καθ’ ημάς Ανατολή με αφετηρία την μακρινή Θούλη.

Το 2014 κυκλοφορεί την ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ και ολοκληρώνει το έργο της τριλογίας του Πανός το 2020.

Η ποιητική συλλογή με γενικό τίτλο «ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις εδώ

Μελέτη δοκίμιο : «Φυλετική Συνείδηση και Ελληνική Δημώδης Μουσική»

Η μουσικολογική μελέτη με γενικό τίτλο  «Φυλετική Συνείδηση και Ελληνική Δημώδης Μουσική» κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2019 από τις εκδόσεις  Αναζητήσεις. Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο συγγραφέας παρουσιάζει την καταγωγή και την διαδρομή της Ελληνικής δημοτικής μουσικής μέσα από την εθνοφυλετική συνείδηση των Ελλήνων. Ο Κωνσταντίνος Στυλιανού θεωρεί ότι η αισθητική ανάγκη της κοινότητας προσδιορίζει την αληθινή μουσική. Επικεντρώνεται στην σύνδεση της μουσικής παράδοσης της φυλετικής μας καταγωγής σε σχέση με την κοινωνική μας συνείδηση του χθες και του σήμερα. Θεωρεί ως πρωταρχικό σκοπό την δημιουργία εκείνων των συνθηκών που θα ευνοήσουν την έναρξη ενός ιδεολογικού πολέμου για την ριζική ανακατάταξη της κοινωνίας με βάση τον πολιτισμό.

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο στο link εδώ