Αποκλειστικό: Συνέντευξη με τον Βαγιάννη Γ. μέλος του συντονιστικού της κοινότητας «ΚΙΝΗΜΑ»

https://kinhma.com/

Η αλληλεγγύη και η κινηματική λογική μέσα από το δικό μας πρίσμα, αυτό της «Εθνικής Αυτονομίας» και της «Τρίτης Θέσης», επιβάλλει την πολύπλευρη στήριξη και την άμεση προβολή όλων των ποιοτικών αυτόνομων/ανένταχτων κινήσεων και ομάδων ακόμη και αν υπάρχουν διαφωνίες.

Σε αυτό το πλαίσιο πολιτικής σκέψης, η αυτόνομη συντακτική μας ομάδα έχει την τιμή να φιλοξενήσει μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Βαγιάννη Γ. που είναι μέλος του συντονιστικού της κοινότητας «ΚΙΝΗΜΑ». 

Οι εν λόγω συναγωνιστές δραστηριοποιούνται σε όλη την χώρα και ιδιαίτερα στην Βόρεια Ελλάδα και την Θεσσαλονίκη. Στην συμπρωτεύουσα με την δράση τους έχουν ενοχλήσει σφόδρα τόσο την εθνομηδενιστική antifa όσο και τους γνωστούς θεατρίνους της γνωστής αντιφασιστικής ακροδεξιάς.

Τους ευχαριστούμε για την τιμή και τον χρόνο. Μπορείτε να ακούσετε ένα παλαιότερο podcast για την κοινότητα τους εδώ, να δείτε φωτογραφίες εδώ, και να διαβάσετε τα άρθρα τους εδώ

Τι είναι το ΚΙΝΗΜΑ. Πότε ιδρύθηκε και ποιος ο λόγος ύπαρξης του;

Το ΚΙΝΗΜΑ δεν είναι κόμμα. Είναι μια οργανική κοινότητα, με σαφείς πολιτικές και ιδεολογικές προεκτάσεις, που πιστεύει και προωθεί την Εθνοφυλετική Ιδέα. Η δε πολιτική της "ατζέντα" στηρίζεται πάνω σε ξεκάθαρες βάσεις, δηλαδή: Πνευματική Αναγέννηση στα πρότυπα των προγόνων μας, αποφεύγοντας την προγονοπληξία. Συγκρότηση κοινοτικών ομάδων με ισχυρή εθνοφυλετική συνείδηση, σε πανελλήνια βάση. Δημιουργία προϋποθέσεων για ανατροπή του Φαύλου και Προδοτικού Συστήματος. Εγκαθίδρυση Εθνικού, Ανεξάρτητου Κράτους. Δημιουργία δομών για την Νέα Ελληνική Πολιτεία!

Ποιοι μπορούν να είναι μέλη; Η ιδιότητα του μέλους;

Μέλος του ΚΙΝΗΜΑτος μπορεί να γίνει ο κάθε Έλλην στην καταγωγή, αλλά και το Πνεύμα. Το Ήθος, η Στάση Ζωής και η Αγωνιστική διάθεση και προθυμία. Έκφυλοι, τεμπέληδες, εγωπαθείς, δειλοί και άψυχοι δεν έχουν θέση στις γραμμές μας. Διαβρωμένοι χαρακτήρες και φανατισμένοι θρησκευτικά, επίσης, δεν χωράνε στις τάξεις του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ. Ας τονίσουμε ότι η Ευπρέπεια, είναι βασικό ζητούμενο.

Γιατί ακόμα ένα "σχήμα"; Τι νομίζετε ότι διαφοροποιεί το ΚΙΝΗΜΑ από τα υπόλοιπα σχήματα;

Καίριο ερώτημα και πρέπει να σταθούμε λίγο παραπάνω ...

α) Υπάρχει ξεκάθαρη Θέση τού ΚΙΝΗΜΑτος για το τι θέλει. Το "πώς", είναι άλλο θέμα, διότι εξαρτάται από τις ιστορικές, πολιτικές και κοινωνικές συγκυρίες ... Συνοπτικά: Αγωνιζόμαστε για μια Ελλάδα Ανεξάρτητη, απαλλαγμένη από την κοινοβουλευτική γάγγραινα ! Επιστροφή στα ιδεώδη της Πολιτείας του Πλάτωνος. Θέλουμε μια Πατρίδα που θα ξαναχτιστεί πάνω στις Αρχές των κολοσσών της Ελληνικής Φιλοσοφίας και Επιστήμης, πάνω στην Σκέψη των Προγόνων μας και ΟΧΙ στις ανατολίτικες, μεσσιανικές μαγγανείες και προκαταλήψεις ...

Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει να δημιουργηθούν Πυρήνες Σκέψης και Δράσης, με ξεκάθαρο προσανατολισμό και κατάρτιση. Δεν θέλουμε ακροδεξιά συνοθυλεύματα και κράματα συστημικών ζωτωπατριωτών. Αυτοί είναι δεκανίκια τοΥ πολιτεύματος και τίποτα άλλο.

β) Το ΚΙΝΗΜΑ έχει ξεκάθαρη θέση για την Ευρώπη. Έξοδο από την σιωνιστοκρατούμενη Ευρώπη και επιστροφή στο Εθνικό νόμισμα. Δεν υπάρχει Εθνική Ανεξαρτησία χωρίς ανεξάρτητη οικονομία.

(Εξετάζονται λεπτομερώς στα έντυπα μας)

Τι σχέση έχει το ΚΙΝΗΜΑ με τον "χώρο"; Η άποψη σας για τον Εθνικοσοσιαλισμό, Φασισμό, Ελληνικό Εθνικισμό.

Το ΚΙΝΗΜΑ δεν έχει και ούτε θέλει να έχει σχέση με αυτό το "χώρο". Και οι πιο αφελείς πλέον, βλέπουν ότι αυτά τα "αθώα", χειραγωγούμενα σχήματα αλλοπρόσαλλων "ιδεολογιών" που φυτρώνουν και μαραίνονται στα γειτονικά θερμοκήπια, είναι αυτά που συνθέτουν συνήθως τις "μάχιμες" ομάδες με ημερομηνία λήξεως. Επίσης, η κατηγορία των "διανοούμενων" τού χώρου, αν δεν ξεφεύγουν από τα στενά οικονομικά τους συμφέροντα, στην καλύτερη περίπτωση, είναι τόσο πολύ εκφυλισμένοι, πού δεν αξίζει ούτε να τούς δεις, πόσω δε μάλλον να τους ακούσεις. ΟΧΙ! Αυτό δεν είναι Εθνικισμός!

Πολύ περισσότερο, δεν είναι Εθνοφυλετισμός, με την έννοια πού ο όρος εκφράζει τα πιο ευγενή ιδεώδη του Γένους μας. Τύποι ποταποί, αγύρτες, αργόσχολοι, μνησίκακοι και στείροι "θεωρητικοί", συνθέτουν αυτό που το σύστημα θεωρεί, δικαίως, "περιθωριακοί". Αυτοί, δεν είναι μόνο παντελώς ακίνδυνοι για το πολίτευμα, αλλά μάλλον πολύ χρήσιμοι, ώστε να ποινικοποιήσει την Ιδέα συλλήβδην. Ας τονίσουμε εδώ, ότι, η ΧΑ συνέβαλε άοκνα στην διαμόρφωση αυτού του "τοπίου"...

Όχι μόνο αποστασιοποιούμεθα, αλλά απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας αυτό πού πολλοί το ονομάζουν "χώρος". Δεν παύουμε όμως να τους ευχηθούμε από καρδιάς "καλή ένωση". Εμείς συνεχίζουμε τον Αγώνα μας με Προσήλωση και Αυτοθυσία. Το σάλπισμα Μάχης έχει δοθεί. Όσοι Πιστοί ας προσέλθουν!

Εις ότι αφορά τις ξένες ιδεολογίες, Φασισμός, Ε/Σ,  κτλ., δεν αποτελούν για το ΚΙΝΗΜΑ την βάση του προγράμματος του. Οι εθνικιστικές, κοινωνικές ιδεολογίες, δεν είναι δόγμα. Εξελίσσονται. Το 1930 υπήρχε "κοινωνικό ζήτημα". Το 2021 το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα της Ελλάδας (Ευρώπης) είναι η Φυλετική μας συνέχεια ως Γένος. Είμαστε αντιμέτωποι με τον απόλυτο Αφανισμό μας. Όμως, υπάρχει ευρύ πεδίο, πού μπορούμε να αντλήσουμε χρήσιμες πληροφορίες και σπουδαία διδάγματα. Επαναλαμβάνω: Αγωνιζόμαστε για την Πνευματική κ Εθνική Αναγέννηση τού Γένους μας με βάση την κληρονομιά των προγόνων μας. Σύνθημα μας: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

Η απαγκίστρωση από τα κολλήματα του παρελθόντος, είναι βασικό κριτήριο για να μπορέσει να δει κανείς ξεκάθαρα το Μέλλον. Αλλιώς, παραμένει γραφικός και θα είναι όμηρος των φετίχ (πού περισσεύουν). Είναι άλλο να μελετήσεις καλά την Ιστορία και να εξαγάγεις χρήσιμα συμπεράσματα και άλλο να προσκολλάσαι σ' αυτό, αναπαράγοντας μια, κατά φαντασίαν "επιστροφή στο παρελθόν".

Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει; Τι δεν έγινε και γιατί;

Ξεκινάμε από το τελευταίο. Αυτό που δεν έγινε, είναι η οριοθέτηση Στόχων και Πρακτικών. Με λίγα λόγια, Ποτέ στον "εθνικιστικό" χώρο (δεν συζητάμε καν για τον "πατριωτικό"), δεν τέθηκαν ισχυρά θεμέλια για την επίτευξη των στόχων.

Γιατί, απλούστατα, δεν υπήρξαν στόχοι. Ως αποτέλεσμα, η ανεπανάληπτη ιστορική ευκαιρία να ξαναγεννηθεί η Ελλάδα, χάθηκε. Ή μάλλον, την πέταξε στα σκουπίδια η ΧΑ. Όμως Εμείς το ξέραμε ... Πολλοί οι λόγοι. Η αποδόμηση των Αρίστων και η προαγωγή των βέβηλων, παρακμιακών προτύπων, αποτελούσε πάγια τακτική του επικεφαλής της. Εξέθρεψε τον τύπο της αρπαχτής, τού ρηχού και "λίγο απ' όλα" πατριώτη, χωρίς κανένα κριτήριο Ιδεολογικό, Ηθικό, Αγωνιστικό. Η δράση τους ήταν χειρίστου πεζοδρομιακού τύπου, χωρίς καμία ιδεολογική και επιμορφωτική καθοδήγηση. Δεν εξυπηρετούσε κανέναν "τακτικισμό", παρά μόνο "σκόνη για το τίποτα"... Δυστυχώς, τα ίδια βλέπουμε και με τις λοιπές "ομάδες". Βαριά η "κληρονομιά"... Η στρατηγική τού ΚΙΝΗΜΑτος δεν έχει καμία σχέση με τις ως τώρα  "εφαρμοσμένες τακτικές".

Καμία Σκέψη χωρίς Δράση και Καμία Δράση χωρίς Σκέψη!

Πολλά και δύσκολα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως Έθνος. Λίγα λόγια για την εσωτερική και εξωτερική πολιτική. Θα ήταν ουτοπικό, φθηνό αστείο, να προτείνουμε "λύσεις", ιδωμένες μέσα από τον φακό του σημερινού πολιτεύματος. Ακούμε συχνά από τον "χώρο" : να κάνουμε εκείνο, να κάνουμε το άλλο, να, να, να, να ...

Πατριωτικές κροτίδες. Η πατρίδα μας είναι υποθηκευμένη. Από την Επανάσταση του Γένους το 1821 και εντεύθεν, η Ωραία μας Πατρίδα στενάζει κάτω από τον ζυγό των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, αλλά και τον πνευματικό ζυγό πού επέβαλε το εκκλησιαστικό ιερατείο σε πλήρη συνεννόηση και αρμονία με την άρχουσα τάξη. Άρα, για ποια πολιτική μιλάμε; Ποιανού; Η Λύση είναι Μια! Γκρέμισμα του Εκφυλισμένου, Προδοτικού Καθεστώτος! Εγκαθίδρυση Εθνοφυλετικού Πολιτεύματος. Είναι η μοναδική λύση.

Covid 19. Εμβόλια.

Μετά τον ολοφάνερο Εποικισμό της Πατρίδας μας (και της Ευρώπης προηγηθείσας), είναι ξεκάθαρο ότι οι εχθροί της Λευκής Φυλής και ειδικά των Ελλήνων, έχουν προωθήσει τον ολοκληρωτικό ΑΦΑΝΙΣΜΟ μας, μέσω ενός ύπουλου και δολοφονικού σχεδίου. Αφορμή είναι ο κορωνοιός. Τα εμβόλια είναι η ταφόπλακα της ανεξάρτητης βιολογικής λειτουργίας του ανθρώπου.

Κάνουμε ΕΚΚΛΗΣΗ στους εναπομείναντες, Υγιείς Έλληνες, να αντιδράσουν πριν είναι πολύ αργά. Ο βίαιος εξαναγκασμός, να "τελειώσουν" το έργο τους, φτάνει να θέσει σε συναγερμό τα ανακλαστικά της φυσικής επιβίωσης. Φυσικά, δεν παραθέτουμε εδώ, για εξοικονόμηση χρόνου και χώρου, τις κραυγαλέες διαμαρτυρίες, των έγκριτων επιστημόνων, για την "πιστότητα" των εμβολίων. Για Εμάς,  είναι Σύμβολο Σκλαβιάς σε όλα τα επίπεδα.

Το μήνυμα του ΚΙΝΗΜΑτος;

Κλείνοντας και ευχαριστώντας θερμά την συντακτική ομάδα του «ΜΚ», σας λέμε τούτο: Στα 2,5 χρόνια της Υπάρξεως μας, έχουμε αποδείξει τι μπορεί να γίνει, όταν υπάρχει Θέληση. Η Ανάγκη για την Επιβίωση και η πραγματικότητα η κοινωνική, αποτελούν το κύριο ΜΗΝΥΜΑ της εποχής μας. Η τρυφηλή εποχή των Διακηρύξεων και των Θεωριών, έχει παρέλθει βιαίως. Η Ιστορία είναι εδώ, δίνει τα δικά της σαλπίσματα και Αυτοί πού λένε ότι "δεν μπορεί να γίνει κάτι", δεν πρέπει να διακόπτουν αυτούς που θα το κάνουν.

 Το μήνυμα, είναι ένα: ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΑ!

Κυκλοφορεί: Το Πράσινο Βιβλίο - Muammar Qaddafi

 

Με αφορμή την μαύρη επέτειο των δέκα ετών από τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς που ανέτρεψαν την Λιβυκή Τζαμαχιρία και βύθισαν την χώρα στο χάος

Για παραγγελία στις εκδόσεις Έξοδος: exodosvivlia@gmail.com

«Ὁ ἐθνικισμὸς στὸν κόσμο τῶν ἀνθρώπων καὶ τὸ ὁμαδικὸ ἔνστικτο στὸ ζωικὸ βασίλειο εἶναι σὰν τὴν δύναμη τῆς βαρύτητας στὸ πεδίο τῶν ὑλικῶν καὶ οὐρανίων σωμάτων. Ἄν ἐκλείψει ἡ βαρύτητα τοῦ ἡλίου, τὰ ἀέριά του θὰ ἐκραγοῦν καὶ ἡ ἑνότητα τοῦ κόσμου δὲν θὰ ὑπάρχει πλέον. Ἔτσι, ἡ ἑνότητα ἀποτελεῖ τὴν βάση τῆς ἐπιβίωσης. Ὁ παράγοντας τῆς ἑνότητας ὁποιασδήποτε ὁμάδας εἶναι ἕνας κοινωνικὸς παράγοντας, καὶ στὴν περίπτωση τοῦ ἀνθρώπου αὐτὸς ὁ παράγοντας εἶναι ὁ ἐθνικισμός. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο, οἱ ἀνθρώπινες κοινότητες ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἐθνική τους ἑνότητα, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν βάση τῆς ἐπιβίωσης»

Μνήμη Dominique Venner (16.03.1935 - 21.05.2013)

 

Dominique Venner, το όνομα του Γάλλου ιστορικού και δημοσιογράφου που με το αίμα του αφύπνισε χιλιάδες Ευρωπαίους μπροστά στην επερχόμενη καταιγίδα. 

Ο Επαναστάτης Φασιστής που στήριξε τους συντρόφους του μέχρι το τέλος με την πολύπλευρη δράση του ενώ δεν φοβήθηκε να κάνει καυστική κριτική στους πρωταγωνιστές της ιστορίας, αλλά και στην λαθεμένη προσέγγιση και απουσία στρατηγικής που έχει επιβληθεί στο Ευρωπαϊκό κίνημα. 

Αποτελεί τιμή για τους Έλληνες αυτόνομους/ανένταχτους συναγωνιστές ο διάλογος και η επαφή που είχαν με τον κορυφαίο Αντιδημοκράτη μαχητή σε εκδηλώσεις που έλαβαν μέρος στην Γαλλία.

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Αυτοκτονώντας  στον Παρισινό καθεδρικό ναό της Νοτρ Νταμ - στις 21 Μαΐου πριν από οκτώ χρόνια, ο Dominique Venner σκόπευε να μας προειδοποιήσει για την θανατηφόρα διαδικασία που καταστρέφει την Ευρώπη, προτρέποντας μας να πολεμήσουμε ενάντια στη μοιρολατρία.

Στα τελευταία του γραπτά, που έχουν γίνει πολύτιμη διαθήκη για όλους όσους πιστεύουν  στην ταυτότητα  της Παλιάς Ηπείρου, αναφέρεται μια πρόταση που θυμίζει τρεις θεμελιώδεις έννοιες: Η φύση ως χαράκωμα, η τελειότητα ως τέλος, η ομορφιά ως ορίζοντας .

 Αυτές είναι οι κορυφαίες γραμμές με τις οποίες πρέπει να εκδηλωθεί η αναγέννηση των Ευρωπαίων. Για να ξυπνήσει η Ευρώπη ακριβώς σύμφωνα με τον Venner πρέπει να βασιστεί στην τριάδα, φύση, αριστεία, ομορφιά ένα ταξίδι στην βαθιά παράδοση των Ευρωπαίων, που σήμερα απειλείται από μια χυδαία διαδικασία παγκόσμιας δικτατορίας  που στοχεύει στην αποδόμηση των ιδιαιτεροτήτων και στην ισοπέδωση των πάντων …

Ιστορία, οικονομία, κοινωνία, τέχνη, πολιτική, οικολογία: ο φιλελεύθερος και παγκοσμιοποιημένος μηχανισμός, που βασίζεται στην υπεροχή της αγοράς και στην διάλυση του ατόμου, διαδίδει τον ριζικό νομαδισμό μιας ανοιχτής κοινωνίας που επιβάλλει την  «μεγάλη αντικατάσταση» των πληθυσμών και την μεγάλη ακύρωση  των αναμνήσεων.

Δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για συμβιβασμούς: η κατάσταση απαιτεί μια εξαιρετική προσπάθεια, η οποία μπορεί να εκδηλωθεί μόνο μέσω μιας σκληρής πολιτιστικής και ανθρωπολογικής μάχης.

Η αναγνώριση της φύσης ως χαρακώματος σημαίνει σεβασμός της ισορροπίας του κόσμου και επανασύνδεση με την κοινοτική διάσταση των παραδόσεων μας, να βρούμε αρμονία με το τοπίο και να ξαναχτίσουμε την πόλη βάσει της χιλιετούς ταυτότητας μας. Η επιδίωξη της αριστείας σημαίνει καλλιέργεια και υπερνίκηση του εαυτού μας, για να υπογραμμίσουμε την συνέχεια σε αυτό που είμαστε πάντα σε μια μορφή που ανανεώνεται, θεωρώντας την ομορφιά ως ορίζοντα που σημαίνει απόρριψη του αστικού τρόπου σκέψης  και της κυριαρχίας της ασχολίας.

Πόσο επίκαιρος, αφού ότι έχει γράψει αποτελεί έναν φάρο για την σωτηρία και ειδικά στο «Σαμουράι της Δύσης»  όπου κρύβεται η αληθινή Ευρώπη.

«Για να ξεφύγει από την κόλαση που δημιουργήθηκε από τη δική του φαντασία, ο Ανατολικός επιδιώκει τη σωτηρία σε έναν άλλο κόσμο που γεννήθηκε από τις παραισθήσεις του. Αντιμέτωπος με μια ύπαρξη που του φαίνεται αναπόφευκτα σημαδεμένη από μια θλιβερή μοίρα, εγκαταλείπει τον αγώνα, εγκαταλείπει τη μάχη. Αντιθέτως, ο Δυτικός καταβροχθίζεται από την ανάγκη να δράσει, να πετύχει, να κερδίσει. Στην ελληνική μυθολογία, ο άνθρωπος που θέλει να ισοδυναμεί με τους Θεούς σηκώνεται, ακόμα κι αν τον χτυπήσουν οι Θεοί. Έχετε δει ποτέ μεγαλύτερη ιδιοφυΐα στη δημιουργία, περισσότερη πρωτοτυπία στον πολιτισμό, περισσότερη επιμονή στην κατάκτηση;

Η κραυγή της υπερηφάνειας του Περικλή είναι αυτή κάθε Δυτικού, σε κάθε εποχή: ‘’... έχουμε αναγκάσει ολόκληρη τη θάλασσα και ολόκληρη τη γη να είναι προσβάσιμες στο θράσος μας και έχουμε ιδρύσει παντού αιώνια μνημεία των επιχειρήσεων μας, αρνητικά και θετικά’’. Αυτή η εσωτερική φωτιά, από γενιά σε γενιά, ωθεί τον Ευρωπαίο άνθρωπο να ξεπεράσει τον εαυτό του, να δημιουργήσει ξανά και ξανά. Το πνεύμα της Ιλιάδας. Αυτό το αριστούργημα που  γράφτηκε από έναν Ευρωπαίο για τους Ευρωπαίους - τους Υπερβόρειους, θα έλεγε ο Νίτσε. Άλλοι, προερχόμενοι από άλλους λαούς, άλλους πολιτισμούς θα μπορούν να το διαβάσουν, φυσικά, αλλά μόνο από απλή πνευματική περιέργεια. Επειδή για τους Ευρωπαίους, παιδιά των διαφορετικών λαών της μεγάλης πατρίδας, αυτό το βιβλίο είναι λίγο για το ιδιαίτερο πεπρωμένο τους στο σύμπαν.

Είναι ένας προβληματισμός για τις αιτίες της παρακμής και του λήθαργου της ευρωπαϊκής ψυχής. Δείχνει τους κινδύνους της δειλίας και άλλων επιβλαβών ελαττωμάτων. Αφιερώνοντας τον εαυτό του στην ερμηνεία των ποιημάτων του Ομήρου και τις αναφορές του Στωικισμού ως μια σχολή ζωής, στρέφεται στις πιο αυθεντικές πηγές μας.

Μια σελίδα ιστορίας έχει αρχίσει να γυρίζει. Σας υπενθυμίζουμε, ένα βιβλίο δεν έχει τη δύναμη να αντιστρέψει από μόνο του την πορεία της ιστορίας και των «παραστάσεων» που έχουν σταθεί στο μυαλό με έναν προφανώς οριστικό τρόπο. Ένα βιβλίο δεν έχει ποτέ τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο και θα ήταν γελοίο να ελπίζουμε ότι θα το έκανε. Είναι ο κόσμος που αλλάζει και μερικές φορές περιμένει τα νέα βιβλία. Έχουμε πραγματοποιήσει τέτοιες αλλαγές. Παρά τις καταστροφές που έχουν κάνει την Ευρώπη ένα νωθρό, ξεχασμένο, άμορφο και ένοχο σύνολο, το οποίο προσπαθεί να ξεφύγει από τη βία των Βαρβάρων μέσω παραπομπών και δειλής κολακείας, η εξέγερση ενάντια σε αυτήν την ντροπή έχει ξεκινήσει μπροστά στα μάτια μας, συχνά προέρχονται από όπου δεν ήταν αυτό αναμενόταν, εντοπίζοντας τους οιωνούς μιας εσωτερικής επανάκτησης.

Για να ξαναγίνουμε αφεντικά και πάλι στο σπίτι μας, αυτή είναι η ελπίδα. Αυτή που να είσαι σε θέση να βλέπεις τα δικά ου παιδιά χωρίς το πέπλο ντροπής  και όταν έρθει η ώρα, να αφήσεις τη ζωή γνωρίζοντας ότι η κληρονομιά είναι εγγυημένη. Κάτω από τα μάτια μας, μια σελίδα της ιστορίας έχει αρχίσει να γυρίζει. Έχουμε εισέλθει σε μια εποχή που θα βιώσουμε έντονες αναταραχές. Αυτά θα απαιτήσουν νέες «αναπαραστάσεις», νέες κοσμοθεωρίες και νέες ενέργειες. Η πρώτη τους εκδήλωση προκαλεί αμέσως την ανάγκη να επιστρέψουν οι Ευρωπαίοι στον εαυτό τους, στο πνεύμα του πνεύματος τους. Αυτό το αριστούργημα  έχει τον μοναδικό σκοπό να συνοδεύσει και να εμβαθύνει αυτήν την ανάγκη.

Έχοντας επίγνωση του τι οφείλω ουσιαστικά στην καταγωγή μου, θέλω να πω ότι θα δικαιολογώ πάντα και θα υποστηρίζω το θεμελιώδες δικαίωμα όλων των άλλων ανθρώπων να κυριαρχούν στην πατρίδα τους, στον πολιτισμό τους, σε μια ρίζα που τους επιτρέπει να είναι οι ίδιοι κυρίαρχοι στο σπίτι τους, και να μην είναι ένα  τίποτα. Και επίσης επαναστατώ εναντίον αυτού που θέλει να με αρνηθεί. Επαναστατώ ενάντια στην προγραμματισμένη εισβολή στις πόλεις και τα έθνη μας, επαναστατώ ενάντια στην άρνηση της Γαλλικής και της Ευρωπαϊκής μνήμης. Έχω ένα χρέος σε αυτά τα παραδείγματα συμπεριφοράς, θάρρους και εξευγενισμού από το πιο μακρινό παρελθόν, εκείνων των ηρώων, του Έκτορα, της Ανδρομάχης, του Οδυσσέα της Πηνελόπης και τόσων άλλων»

Εάν είναι αλήθεια ότι τα λόγια του Venner ακούγονται πάνω απ' όλα σαν μια προτροπή, είναι επομένως απαραίτητο να τα κάνουμε ασπίδα και σπαθί της πνευματικής μας αντίστασης. Η νύχτα πέφτει ανεξέλεγκτη, αλλά έχουν ήδη ανάψει  κάποιες φωτιές: η αφύπνιση των Ευρωπαίων δεν είναι ιδιοτροπία, αλλά η μοναδική μας ευκαιρία για επιβίωση. Στην θλιβερή παράδοση των αδυνάτων ψυχών λοιπόν, επιβάλλεται μια αρρενωπή δόση πολιτισμού, από μια σπίθα μπορεί να ανάψει η φωτιά. 

Και η κληρονομιά του Venner να γίνει το φυτίλι στις καρδιές μας για την Νίκη.

link: Για μια θετική κριτική: βιβλίο μάχης του Dominique Venner

Ο Στράσσερ όπως τον γνώρισα (του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ)

 

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ τα οποία συνέγραψε υπόδικος στην Νυρεμβέργη.

«Ο Γκρέγκορ Στράσσερ ήταν ένας εξαιρετικά μεγαλόσωμος και δυνατός άντρας, έντιμος, ευθυτενής, οξύνους, φιλόδοξος και πολύ δημοφιλής ρήτορας. Σε ιδεολογικά και διανοητικά ζητήματα ήταν επηρεασμένος από τον νεότερο αδερφό του Όττο, ο οποίος ανήκε επίσης στο Κόμμα. Μαζί ίδρυσαν τον εκδοτικό οίκο Kampf verlag κι εξέδιδαν διάφορα εβδομαδιαία έντυπα στο Βερολίνο. Κι εκεί άρχισε το πρόβλημα.

Ο Γκαίμπελς τοπικός γκαουλάιτερ, απαιτούσε τον πολιτικό έλεγχο επί όλων των εκδόσεων στην επικράτεια του. Ο Στράσσερ αντιπαρέτασσε την ιεραρχικά ανώτερη θέση του, καθώς ήταν ο Οργανωτικός Αρχηγός σε όλο το Ράιχ. Κυκλοφόρησαν φήμες, που ήθελαν τον Γκαίμπελς να διαδίδει πως η μητέρα του Στράσσερ ήταν εβραία. Έστειλα μια επιστολή στον Χίτλερ, ο οποίος ήταν τότε στο Βερολίνο. Του εξήγησα ότι τέτοιες ύπουλες μέθοδοι ήταν απαράδεκτες κι ότι ο Γκαίμπελς έπρεπε να εκδιωχθεί. Ο Χίτλερ μου είπε αργότερα ότι οι εν λόγω κύριοι είχαν καθήκον να συνεργαστούν κι ότι ο ίδιος προσωπικά θα ξεκαθάριζε τα πράγματα. Εν καιρώ, επήλθε μια τυπική συμφιλίωση, αλλά ο ανταγωνισμός δεν έπαψε.

Προς τα έξω φαινόταν ότι η δύναμη του Στράσσερ μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Οι αρμοδιότητες του ως Οργανωτικού Αρχηγού είχαν αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, που σχεδόν όλες οι υποθέσεις του Κόμματος περνούσαν από τα χέρια του. Το γραφείο του ουσιαστικά λειτουργούσε ως ανεξάρτητη μονάδα. Ο Όττο Στράσσερ ήρθε σε εμάς από την σοσιαλοδημοκρατική παράταξη, με τους αρχηγούς της οποίας είχε αναπτύξει στενές επαφές. Θεωρούσα ότι τον ενδιέφερε λιγότερο η κομματική γραμμή του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών Εργατών και περισσότερο η προώθηση ορισμένων δικών του, ακόμη υπό διαμόρφωση ιδεών. Όταν μου είπε πως σχεδίαζε μια εντελώς καινούργια οικονομική δομή εξαιρετικής σημασίας, του απάντησα ότι δεν αρκούσε να την παρουσιάσει σε μορφή άρθρων αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να γράψει ένα ολοκληρωμένο, καλοδουλεμένο βιβλίο, ώστε να μπορεί το κοινό να μελετήσει καλύτερα τις ιδέες του. Τελικά, δεν πρόλαβε να κάνει κάτι τέτοιο.

Συγκρούστηκε με τον Χίτλερ, αν και ο τελευταίος έκανε πράγματι ότι περνούσε από το χέρι του, για να κρατήσει τον Όττο. Έφυγε από το Κόμμα μαζί με μέρος των οπαδών του. Όμως ο Γκρέγκορ έμεινε. Ακόμα θυμάμαι μια συζήτηση μου με τον Χίτλερ λίγο αργότερα. “Δόξα τω Θεώ”, είπε ο Χίτλερ “που ο Γκρέγκορ Στράσσερ παρέμεινε πιστός - αυτό είναι σπουδαίο για όλους μας”. Τον αγαπούσε ειλικρινά. Αλλά και ο Γκρέγκορ απέδειξε την αδελφική του αγάπη για τον Χίτλερ, παρηγορώντας τον, όταν η ανιψιά του έχασε την ζωή της και ο Φύρερ σκεφτόταν σοβαρά να εγκαταλείψει την πολιτική του καριέρα.

Ένας από τους ακολούθους του Γκρέγκορ Στράσσερ ήταν ο απόστρατος υπολοχαγός Σουλτς, ένας άνθρωπος με ξεχωριστή προσωπικότητα, ο οποίος είχε επαφές με αρκετούς στρατιωτικούς και επίσημους. Στο Βερολίνο, στην Κολωνία και αλλού τους σύστηνε τον Στράσσερ. Αυτοί οι άνθρωποι κολάκευαν τον Στράσσερ επιδιώκοντας να τον κάνουν αρχηγό ενός πιο αποδεκτού κόμματος, εάν άλλαζε η κυβέρνηση. Κι εκεί άρχισε η τραγωδία του Στράσσερ. Πίστευε ότι δεν τον συμβουλεύονταν όσο θα έπρεπε, ότι προωθούνταν υπερβολικά ο Γκαίρινγκ και ο Γκαίμπελς και δεν είχε ακόμα πειστεί για τις ικανότητες του τελευταίου - το αντίθετο μάλιστα. Έτσι έκανε κάποια βήματα πίσω από την πλάτη του Αρχηγού, βήματα που απλώς ήταν ανόητα, εγκληματικά ανόητα. Άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες για προδοσία του Στράσσερ.

Όμως εγώ πάντα αμφισβητούσα αυτές τις φήμες και μάλιστα ανοιχτά. Έπεσα πάνω στον Γκρέγκορ Στράσσερ ένα πρωί, καθώς έμπαινα στον προθάλαμο του Χίτλερ στο ξενοδοχείο Κάιζερχοφ. Πήγα να τον χαιρετίσω, αλλά εκείνος το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν μια απελπισμένη χειρονομία. Ύστερα έφυγε. Έμαθα ότι μόλις είχε παραιτηθεί από όλα του τα αξιώματα. Μεγάλο πλήγμα.

Θυμήθηκα τις ομιλίες του,  που πάντα τελείωναν μ’ αυτά τα λόγια:

”Αγωνίστηκα ως άνθρωπος του Χίτλερ. Κι ως άνθρωπος του Χίτλερ θέλω να πεθάνω”.

Αυτό είχε πια τελειώσει. Πιθανόν να μην είχε ένα ξεκάθαρο σχέδιο για ανοιχτή ανταρσία. Αλλά κυρίως , ήταν γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι ένιωθε βαθιά δεμένος με το Κίνημα. Έφυγε. Ο Χίτλερ δεν έλαβε πειθαρχικά μέτρα εναντίον του. Και μετά την ανάληψη της εξουσίας, με ρητή διαταγή του Χίτλερ, κανείς δεν πείραξε τον Γκρέγκορ Στράσσερ. Αντίθετα μάλιστα, του δόθηκε ηγετική θέση στον οργανισμό των φαρμακοποιών.

Την νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, ο Στράσσερ και ο Σλάιχερ δολοφονήθηκαν. Αρχικά νομίσαμε ότι είχαν κάποια εμπλοκή, αλλά η αστυνομία δεν ανακοίνωσε τίποτα. Ο Φύρερ φρόντισε προσωπικά για την οικονομική εξασφάλιση της χήρας του Στράσσερ, μιας πολύ ευχάριστης γυναίκας. Αργότερα, κατά την διάρκεια του Πολέμου, και οι δυο γιοι του Γκρέγκορ Στράσσερ έπεσαν μαχόμενοι ως αξιωματικοί στο μέτωπο. Τέτοιου είδους τραγωδίες είναι αναπόφευκτες σε μια επανάσταση.

Όποτε θυμάμαι τον Στράσσερ, βλέπω μπροστά μου εκείνον τον γίγαντα με τα γαλανά ευγενικά μάτια. Θυμάμαι τη γενναιοδωρία του, αλλά κι εκείνη την περιστασιακή αναποφασιστικότητα η οποία τελικά τον οδήγησε στον θάνατο. Ο Φύρερ μου είπε αργότερα ότι σκόπευε να κάνει τον Στράσσερ Υπουργό Εσωτερικών. Εάν είχε γίνει αυτό, πολλά πράγματα θα είχαν πάρει διαφορετική τροπή»

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο 6^ο τεύχος του Φυλετικού εντύπου «Γαμμάδιον» το φθινόπωρο του 2005.

link: Βιβλιοπαρουσίαση: Alfred Rosenberg "Ο μύθος του 20ου αιώνος" ενότητα Β' «Αγάπη και Τιμή» Εκδόσεις Ρήσος

Τα Γαλλικά γκέτο, ένα όπλο ενάντια στην Γαλλία και την Ευρώπη (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

 

Lamia Casual Crew 

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Παρίσι 2017 ...

Οι οπλισμένες ναρκοσυμμορίες, ο ισλαμιστικός αυτονομισμός και τα χαμένα εδάφη εξακολουθούν να είναι ημι-άγνωστοι όροι στην πατρίδα μας, όπου δεν υπάρχει πλήρης συνειδητοποίηση της κατακλυσμικής κατάστασης στην οποία βρίσκονται ένα σημαντικό μέρος των παρισινών περιφερειών.

Φαίνονται μακρινοί οι καιροί της μεγάλης εξέγερσης των banlieue, των προαστίων του 2005 που τελείωσαν με σχεδόν 3.000 συλλήψεις, 126 τραυματίες αστυνομικούς, 3 νεκρούς, 8.000 οχήματα πυρπολημένα και περισσότερες από 300 εμπλεκόμενες πόλεις. Αλλά δεν έχει σταματήσει τίποτε από τότε, και οι μικρο-ταραχές, οι πυρκαγιές και οι αστυνομικές επιθέσεις είναι καθημερινή ζωή στις γειτονιές που ξεχάστηκαν από το Elysée.

Γειτονιές που, σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι τυπικά γαλλικές, αλλά εκ των πραγμάτων ελέγχονται από ομάδες οργανωμένου εγκλήματος ή σε μεγάλο βαθμό από το ριζοσπαστικό Ισλάμ. Γειτονιές όπου δεν εισέρχεται κανείς, επειδή η πρόσβαση είναι περιορισμένη ή απαγορευμένη, και όπου η παραβίαση μπορεί να  κοστίσει τον θάνατο όπως υπενθυμίζεται από τους πυροβολισμούς στο Carpentrasso στις 5 Μαΐου. Οι γειτονιές που κυριαρχούνται από τον «ισλαμισμό και τις ορδές των αγρίων», μπορούν να θεωρηθούν με όλη την έννοια  ως υπερχείλιση ενός κουβά  που είναι έτοιμος να σκάσει και να δοκιμάσει την αντίσταση της δημοκρατίας με ένα συντριπτικό κύμα τσουνάμι.

Γειτονιές που, σύμφωνα με τους υπογράφοντες της ανοικτής επιστολής της 21^ης ​​Απριλίου, είναι ανοιχτές στον κίνδυνο να «υποβληθούν σε δόγματα αντίθετα με το σύνταγμα» και στις οποίες μπορεί να συμβεί αυτό που φοβούνται, δηλαδή μια «έκρηξη» που θα αναγκάσει τις ένοπλες δυνάμεις να ξεκινήσουν «μια επικίνδυνη αποστολή προστασίας των αξιών του πολιτισμού μας και της προστασίας των συμπατριωτών μας στην εθνική επικράτεια», όπως αναφέρει η επιστολή. Οι γειτονιές που, και αυτό δεν είναι πολιτική μυθοπλασία, είναι πιθανό να χρησιμοποιηθούν ως όπλο για την αποσταθεροποίηση της Γαλλίας τόσο από τον διεθνή τζιχαντισμό όσο και από κρατικούς φορείς όπως η Τουρκία.

Στην Γαλλία, στις 2 Οκτωβρίου 2020, ο Εμμανουήλ Μακρόν, ανακοινώνει στο κοινό την πρόθεση του να «εθνικοποιήσει» το γαλλικό Ισλάμ μέσω μιας νομοθεσίας που έχει σχεδιαστεί για να το μεταρρυθμίσει με κοσμική και δημοκρατική έννοια, καθώς βασίζεται και στην συμπίεση σε χώρους ριζοσπαστικοποίησης από ιμάμηδες εξτρεμιστές. Έτσι  ξεκινά μια σειρά αιματηρών γεγονότων που, μέχρι το τέλος του μήνα, θα οδηγούσαν στον αποκεφαλισμό ενός καθηγητή έξω από το Παρίσι, τη δολοφονία τριών ανθρώπων στη Νίκαια και τριών αποτυχημένων επιθέσεων στην Αβινιόν, την Λυών και την Σαρτρόβιλ.

Η συνέχεια δόθηκε με μια επίθεση εναντίον του Γαλλικού προξενείου στην Τζέντα (Σαουδική Αραβία), μποϊκοτάζ προϊόντων Made in France που εκτείνεται από το Μαρόκο στο Κουβέιτ και το ξέσπασμα μεγάλων και μερικές φορές βίαιων αντι-γαλλικών διαδηλώσεων σε μεγάλο μέρος του μουσουλμανικού κόσμου, από την Λιβύη έως το Μπαγκλαντές.

Ο Macron, αντιμέτωπος με τους πυρήνες που απλά παρακολουθούν ετοιμοπόλεμοι και ξύπνιοι στα περίχωρα, θα επιλέξει  την πιο ριψοκίνδυνη επιλογή: ανεπίσημα να δώσει ένα πράσινο φως στην κίνηση της σατυρικής εφημερίδος Charlie Hebdo, ευλογώντας τη δημοσίευση σατιρικών - προσβλητικών  σχεδίων με θέμα τον Ερντογάν, και την προβολή σε ορισμένα κτίρια εικόνων που απεικονίζουν τον Μωάμεθ σατιρικά, υπογεγραμμένο από το ίδιο περιοδικό.

Στη συνειδητοποίηση του κατακλυσμικού δυναμικού της εκμετάλλευσης του προφήτη του Ισλάμ, το οποίο το βίωσε άμεσα το συντακτικό προσωπικό του Charlie Hebdo στις 7 Ιανουαρίου 2015, καθώς και ο μπαρουτιασμένος αέρας που διαπερνά τα γκέτο και την εξάπλωση των Τούρκων και Αζέρων  ενάντια στους Αρμένιους - ο δεύτερος πόλεμος του Ναγκόρνο Καραμπάχ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη - ο πρόεδρος της Γαλλίας  αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την  «πανδημία» ως δικαιολογία για να κηρύξει ένα γενικό (και σωσίβιο) κλείδωμα στις 30 Οκτωβρίου, τελειώνοντας ένα μήνα έντασης .

Τρεις ήταν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές του Οκτωβρίου του τρόμου που έφεραν φόβο και αίμα στους δρόμους της Γαλλίας: ο Macron - ο ακούραστος υποστηρικτής μιας μεταρρύθμισης του Γαλλικού Ισλάμ -  ο διεθνής τζιχαντισμός, που ξύπνησε από τον ύπνο τους στρατιώτες του και η Τουρκία, της οποίας  οι πολιτικοί έχουν κυριαρχήσει και εκμεταλλευτεί με επιδεξιότητα την αγανάκτηση των μουσουλμάνων σε όλο τον κόσμο, των οποίων τα μέσα ενημέρωσης κάλυψαν σπασμωδικά την εξέλιξη των γεγονότων και της οποίας οι πράκτορες στη Γαλλία έχουν εργαστεί με την ίδια επιμέλεια για να οξύνουν τα πνεύματα τόσο σε τοπικό επίπεδο  όσο και στο εξωτερικό.

Δεν είναι τυχαίο, υπό το φως των παραπάνω σημείων, ότι οι Τούρκοι ήταν οι κύριοι στόχοι του Οκτωβρίου της μάχης της προεδρίας του Μακρόν ενάντια στον ισλαμιστικό αυτονομισμό , όπως η μη κυβερνητική οργάνωση Barakacity, που συνδέεται με την Μουσουλμανική Αδελφότητα  και η σατιρική επίθεση από το περιοδικό Charlie Hebdo. Ο Πρόεδρος Μακρόν, με αυτές τις χειρονομίες, ήθελε να στείλει ένα εύγλωττο μήνυμα στην Άγκυρα ώστε να σταματήσει να τροφοδοτεί και να ελέγχει με ριζοσπάστες ισλαμιστές την Γαλλία.

Σήμερα, επτά μήνες μετά τον εφιάλτη του Οκτωβρίου, η ηρεμία υπάρχει και πάλι στους Γαλλικούς δρόμους, παρά τις περιοδικές μίνι επιθέσεις ισλαμικού στυλ με μαχαιρώματα και κάψιμο εκκλησιών - οι οποίες, μέχρι τώρα, αποτελούν μέρος της καθημερινής ζωής στην Γαλλία - αλλά η ιστορία πρόσφατα έχει δείξει ότι δεν θέλει πολύ  για να εξαπλωθεί η φωτιά από απομακρυσμένες χαμένες περιοχές (territoires perdus) στα κέντρα διαβίωσης μεγάλων πόλεων. Εξ ου και η ανάγκη για αριθμητική εξέταση του βάρους του «τουρκικού παράγοντα» στο σενάριο εμφυλίου πολέμου που καταγγέλλεται από τις ένοπλες δυνάμεις.

Να κάποια νούμερα ανησυχητικά που θα μας δώσουν μια εικόνα για τους Τούρκους στην Γαλλία:

-         38 χρόνια ύπαρξης και λειτουργίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη Γαλλία, η οποία προσγειώθηκε εκεί το 1983

-          200 οργανώσεις, 147 τζαμιά και 18 Κορανικά σχολεία διοικούνται σε ολόκληρο το έθνος από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα.

-         50 χιλιάδες επίσημα μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας επισήμως είναι ακόλουθοι στις ισλαμικές ριζοσπαστικές σελίδες.

-          Ο Millî Görüş δραστηριοποιείται για περισσότερα από 30 χρόνια, ο οποίος ήρθε στη Γαλλία κατά τη δεκαετία του 1970.

-          300 συλλόγους, 71 τζαμιά και 10 κορανικά σχολεία διοικούνται σε ολόκληρο το έθνος από τον Millî Görüş.

-         Περίπου 2.500 ακόλουθοι του Millî Görüş στις σελίδες του

-          250 ενώσεις που συνδέονται με τη Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων (Diyanet).

-         Από τους 290 ξένους ιμάμηδες που λειτουργούν στην περιοχή, 140 έρχονται και πληρώνονται από την Άγκυρα - ακολουθεί  το Αλγέρι (120) και το Ραμπάτ (30).

-         Ένα είναι το κόμμα εμπνευσμένο από το Ισλάμ, το Parti Égalité et Justice, που ιδρύθηκε το 2017 και το οποίο υποτίθεται ότι συνδέεται με την Τουρκία.

-         2.600 τζαμιά είναι ενεργά και τακτικά εγγεγραμμένα σε εθνικό επίπεδο, εκ των οποίων τουλάχιστον 300-400 συνδέονται άμεσα με την Τουρκία.

-          Η παρουσία των «Γκρίζων Λύκων», που απαγορεύτηκαν τον περασμένο Νοέμβριο, πιστοποιήθηκε και γίνονται περιοδικά πρωταγωνιστές των αιματηρών  μαχών  εναντίον μελών των αρμενικών και κουρδικών κοινοτήτων.

-         Μεταξύ 400 χιλιάδων και 600 χιλιάδων είναι τα μέλη της τουρκικής διασποράς που διαμένουν επίσημα στη Γαλλία 

 Θα μπορούσε η Τουρκία, υπό το φως αυτών των αριθμών, να συμβάλει στην έκρηξη αυτής της πυριτιδαποθήκης; Ναι. Σύμφωνα με  πολιτικούς επιστήμονες, είναι δυνατόν να παρατηρηθεί "ένας άνευ προηγουμένου ακτιβισμός των δικτύων που προέρχονται από την Τουρκία", του οποίου η "πραγματική επιρροή αυξάνεται". Μια έρευνα για την τουρκική διείσδυση στη διαπολιτική μουσουλμανική πραγματικότητα, είναι της ίδιας γνώμης, σύμφωνα με την οποία ο μετασχηματισμός της τουρκικής διασποράς σε "Δούρειο ίππο" και των δικτύων ενώσεων και ΜΚΟ που συνδέονται με την Άγκυρα πλησιάζουν σε παράγοντες αλλαγής που λειτουργούν στην προώθηση και την κοινωνική αποδοχή του Τουρκικού Ισλάμ. Ο ίδιος ο Macron, εξάλλου, μίλησε πρόσφατα για τη συγκεκριμένη επικινδυνότητα της παρέμβασης στις επερχόμενες εκλογές από την Τουρκία.

Τέλος, δεν πρέπει να παραλειφθεί ότι, εκτός από την επιρροή που ασκείται στην εθνική ισλαμική πραγματικότητα, όλη αυτή η κατάσταση  μπορεί να επωφεληθεί από την ισχυρή αντήχηση των διεθνών μέσων ενημέρωσης, όπως το Daily Sabah και το Al Jazeera, για να ωθήσει την μεγάλη τουρκική διασπορά να σχηματίσει ένα τεράστιο εκλογικό μπλοκ. Έτσι εκμεταλλευόμενοι προκλητικούς τοπικούς πράκτορες, όπως οι «Γκρίζοι Λύκοι» και τα κύτταρα της MIT (Millî İstihbarat Teşkilâtı), τα οποία μπορούν να ενεργοποιηθούν για να εξουδετερώσουν κυβερνητικούς στόχους, αλλά και να παρακινήσουν τους κατοίκους των προαστίων να εξεγερθούν.

Η Μεγάλη Αντικατάσταση  (που είχε προφητεύσει στο βιβλίο του ο Renaud Camus) όχι μόνο γίνεται κανονικά αλλά και με κάποιους επικινδύνους ρυθμούς, σε μια Γαλλία παραδομένη σε όλα, σε μια Ευρώπη που μοιρολατρεί και αισθάνεται ένοχη για το παρελθόν της. Και σαν επίλογο σε όλα αυτά η υγειονομική δικτατορία βάζει την ταφόπλακα σε έναν τεράστιο Πολιτισμό …

Νέο τεύχος Zentromag #3

zentropafatria@protonmail.com

 

Ο Εθνικοσοσιαλιστής πολιτειολόγος και φιλόσοφος του δικαίου Carl Schmitt (1888 - 1985)

 

γράφει ο Μυρμιδών

Ένα σύντομο βιογραφικό

Ο Carl Schmitt αποτέλεσε και αποτελεί μία από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες του εθνικοσοσιαλισμού, καθώς επηρέασε με την νομική και πολιτική του σκέψη όχι μόνο το ίδιο το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα, αλλά και τα υπόλοιπα ιδεολογικά ρεύματα του μαρξισμού και του φιλελευθερισμού. Γεννημένος στο Πλέτενμπεργκ της Βεστφαλίας από οικογένεια καθολικών το διάστημα 1915-1921 σπούδασε νομικά και έπειτα ακολούθησε την διδακτορική του διατριβή ως καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Griefswald. Σύντομα εντάχθηκε στο NSDAP το 1933, όντας ήδη πλέον καθηγητής, και το Νοέμβριο του ίδιου έτους χρίστηκε Πρόεδρος της «Ένωσης Νομικών Εθνικοσοσιαλιστών» με απώτερο σκοπό του να στεφθεί «Νομικός του Γ’ Ράιχ». Οι επαφές που διατήρησε για ένα διάστημα με κύκλους Εβραίων και μαρξιστών εμπόδισαν την προαναφερθείσα προοπτική, αλλά παρά ταύτα, ο ίδιος εξακολούθησε την πίστη του στο εθνικοσοσιαλιστικό ιδεώδες και το νομικό του έργο ακόμη και μετά τον πόλεμο. Αν και δεν παραπέμφθηκε στην δίκη της Νυρεμβέργης, κρατήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης από τις κατοχικές δυνάμεις και το 1946 επέστρεψε στην γενέτειρα του, όπου συνέχισε το έργο του και την πίστη του στις αρχές του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος μέχρι και τον θάνατο του.

Ernst Junger και Carl Schmitt

Η Πολιτική του Θεωρία

Διόλου τυχαία ο Carl Schmitt έμεινε γνωστός, μεταξύ άλλων, ως ο «Thomas Hobbes του 20ου Αιώνα», καθώς ο Άγγλος πολιτικός θεωρητικός τον επηρέασε πάρα πολύ στην όλη θεωρία του, την τελευταία του οποίου μάλιστα προσπάθησε να εμπλουτίσει. Ως εθνικιστές πολλά απ’ όσα εκφράζει ο Hobbes στο έργο του «Λεβιάθαν», κυρίως εις ότι αφορά την πλήρη εναντίωση του προς τον ιδεαλισμό, την ιδέα του ρομαντισμού, του θείου και την ολοκληρωτική-οργανική μορφή κοινωνίας είναι ενάντια με την δική μας ιδεολογία, καθώς οι έννοιες αυτές είναι πλήρως συμβατές με τον εθνικοσοσιαλισμό, αλλά εκεί όπου εστιάζει ο Carl Schmitt και εν συνεχεία εμπνέεται στο έργο του, είναι το ζήτημα της κυριαρχίας του κράτους, διότι ουσιαστικά ο Schmitt θέλει να τεκμηριώσει, βάσει και του «Λεβιάθαν», την εξαιρετική σημασία και επιρροή της κυριαρχίας για την επίτευξη της ομαλότητας σε μία κοινωνία. Αρχικά, πρέπει να εξηγηθεί ο όρος της σμιτιανής θεωρίας που είναι το «Πολιτικό», έτσι ώστε να γίνει, εν συνεχεία, κατανοητό το νόημα της θεωρίας του στο κράτος. Το «Πολιτικό» στον Schmitt ορίζεται ως η διάκριση μεταξύ «Φίλου & Εχθρού», κάτι το οποίο εύκολα μπορεί κάποιος να κατανοήσει ότι είναι απολύτως υπαρκτό εις ότι αφορά την αλληλεπίδραση μεταξύ κρατών. 

Το «Πολιτικό» ως εκ τούτου, η διάκριση μεταξύ του «Φίλου & Εχθρού» πρέπει να είναι η βάση της κρατικής κυριαρχίας, το κράτος είναι αυτό, το οποίο πρέπει να ορίζει ποιος είναι σύμμαχος και το ποιος το εχθρεύεται, προκειμένου να μπορέσει να επιβιώσει το σύνολο της κοινωνίας. Το «Πολιτικό» μάλιστα είναι τόσο σημαντικό, που προηγείται του «Κρατικού», δηλαδή υπάρχει πριν καν την ίδρυση του κράτους στην σμιτιανή θεωρία, άρα σε ένα βαθμό το κράτος υπάρχει ως εργαλείο ή μέσο προκειμένου να εξασφαλίσει την διάκριση αυτή. Ο «Φίλος & Εχθρός» όμως δεν είναι ζήτημα ιδιωτικής φύσεως, γι’ αυτό άλλωστε και η θέσπιση του κράτους προκύπτει από αυτήν, αλλά είναι ζήτημα δημόσιο, ο «Εχθρός» είναι μία άλλη αντιμαχόμενη δημόσια ολότητα, η οποία νομοτελειακά, αργά ή γρήγορα θα έρθει σε σύγκρουση με μία άλλη κοινότητα/εθνότητα που δεν είναι βέβαια τίποτα άλλο παρά ένα άλλο κράτος. Γι’ αυτό και το κράτος δεν έχει κανέναν άλλο σκοπό, παρά να προετοιμάσει τους πολίτες του γι’ αυτή την σύγκρουση και να πείσει τον λαό να ταυτιστεί με το «Πολιτικό» του κράτους, ακόμη και με ολοκληρωτικές μεθόδους, διότι εάν ο απλός πολίτης δεν συσπειρωθεί με την βούληση του κράτους και εφαρμόσει το «Πολιτικό» σε ατομικό επίπεδο, τότε χάνεται η ενότητα εντός του λαού και κατ’ επέκταση το Έθνος, όντας διαιρεμένο και αποδιοργανωμένο, είναι, εν ολίγοις, έρμαιο και βορά των εχθρών του. 

Λαμβάνοντας υπόψιν τα όσα ήδη εκτέθηκαν, είναι κρίσιμο τώρα να γίνει αντιληπτή η έννοια της «κυριαρχίας» στον Schmitt ειδικά σε σχέση με την «Κατάσταση Εξαίρεσης». Για τον Γερμανό νομικό, κυρίαρχος δεν είναι άλλος παρά εκείνος που θα αποφασίσει την εξαίρεση, αυτός, ο οποίος θα επιβάλλει την δικτατορία, διότι έτσι φαίνεται ποιος παράγοντας έχει τον πλήρη έλεγχο και της ομαλής κατάστασης, αλλά και της εξαιρετικής. Για τον Schmitt, όμως, η θεωρία του προχωρά και εμβαθύνεται ακόμη περισσότερο, καθώς όχι μόνο κάνει διακρίσεις μεταξύ των 2, κατά την γνώμη του, ειδών δικτατορίας, ήτοι της «Δικτατορίας των Επιτρόπων» και της «Δικτατορίας του Κυρίαρχου», αλλά καταλήγει στο εξής φαινομενικά παράδοξο, αλλά εξίσου εύλογο συμπέρασμα, ότι δηλαδή «η εξαίρεση φτιάχνει τον κανόνα». Επειδή, όπως συμφωνούν όλοι, πραγματεύεται ο Schmitt, ήδη από τα ρωμαϊκά χρόνια σε περιόδους κρίσεων παραδίδεται η εξουσία σε έναν κυρίαρχο, ο οποίος καταλύει το πολίτευμα για να επιλύσει την κατάσταση εξαιρετικής σημασίας, καταστατική αρχή που υπάρχει μέχρι και στις ημέρες μας στα συντάγματα με υπάρχουσα σχετική ρύθμιση όλων των κρατών σχεδόν, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, και επειδή με αυτόν τον τρόπο η έκτακτη κατάσταση επιλύεται, διότι είναι η πλέον αποτελεσματική μορφή διακυβέρνησης, γιατί, αναρωτιέται ο Schmitt, αυτή η εξαίρεση να μην δημιουργήσει τον κανόνα; Άρα, έτσι τεκμηριώνεται η συνέχισή της προκειμένου να αποφευχθεί η κρίση σε μία περίοδο ομαλότητας, με άλλα λόγια μία νέα εξαίρεση, η οποία είναι η ανωμαλία σε μία περίοδο μία κανονικότητας, η οποία όμως προήλθε, με την σειρά της, από μία εξαίρεση. 

Ίσως φαίνεται αλλόκοτο, αλλά το παράδοξο αυτό έχει νόημα, αν και φυσικά στις ημέρες της απόλυτης κυριαρχίας του φιλελευθερισμού, ο επιφορτισμένος με την απόλυτη κυριαρχία θεωρείται ως το απόλυτο κακό, αλλά και γι’ αυτό, το ζήτημα, δηλαδή, του φιλελευθερισμού, έρχεται να ασκήσει δριμεία κριτική και πάλι ο Schmitt στην συνέχεια του σπουδαίου έργου του. Χρήζει αναφοράς όμως το ότι στο έργο του, ο εχθρός δεν είναι μόνο ζήτημα εξωτερικό, αλλά και εσωτερικό, δίνοντας έτσι έναυσμα και για την τότε Γερμανία, αλλά και τις σημερινές εποχές, να εξαλειφθεί το στοιχείο στο εσωτερικό των κρατών, το οποίο τα διαιρεί και τα καταστρέφει, όπως είναι οι κομμουνιστές ή οι αναρχικοί κλπ, οι οποίοι καθιστούν την ενότητα δύσκολη και το έθνος ευάλωτο σε απειλές εξωτερικές. Τέλος, πάνω στην πολιτική του θεωρία σημασία για τον Σμιτ έχει η πλήρης εναντίωση με τον φιλελευθερισμό και το διεθνές δίκαιο, έννοιες επικίνδυνες για ένα Έθνος, έννοιες, μαζί με το ζήτημα του εσωτερικού εχθρού για τις οποίες παρηγορούσε τον Hobbes, διότι στο έργο του δεν έδωσε την απαραίτητη προσοχή, ακόμη και αν το ζήτημα του Διεθνούς Δικαίου δεν ήταν την περίοδο του τελευταίου υπαρκτό σε τέτοιο βαθμό, όσο μετέπειτα.

Η κριτική του στον φιλελευθερισμό και στο Διεθνές Δίκαιο

Ο Schmitt θεωρεί ότι ο φιλελευθερισμός είναι καταστροφικός, γιατί στερεί την δυναμική της διάκρισης του «Πολιτικού», ανάγει τον ατομικισμό σε τέτοιο βαθμό που πλέον ο Εχθρός δεν είναι ζήτημα δημόσιας φύσεως, αλλά ιδιωτικής και συνεπώς ο καθείς τον αντιλαμβάνεται όπως θέλει, αδιαφορώντας ως εκ τούτου για τις συνέπειες στο σύνολο. Συγκεκριμένα, ο Εχθρός μπορεί να είναι «Ωφέλιμος» ή «Επιβλαβής», «Όμορφος» ή «Άσχημος», «Ηθικός» ή «Ανήθικος» σε ατομικό επίπεδο, ανάλογα με τον κάθε πολίτη, δηλαδή. Στην φιλελεύθερη ιδεολογία ο ιδιώτης δεν χρειάζεται να ταυτιστεί με την βούληση του κυρίαρχου και να αντιμετωπίσει τον «Εχθρό», το πρόβλημα, συνεπώς, του φιλελευθερισμού είναι ότι όχι απλά, όπως αναφέρθηκε, νομιμοποιεί και ανάγει την διάκριση σε ατομικό επίπεδο, αλλά και ότι προωθεί την συναλλαγή, την φιλία και γενικότερα την βοήθεια και στήριξη στον «Εχθρό», βάζοντας, ως εκ τούτου, το σύνολο, το Έθνος δηλαδή, σε κίνδυνο. Οι αρνητικές όψεις ενός εχθρού, ένας «Εχθρός» δηλαδή, ο οποίος είναι επί παραδείγματι «Άσχημος», «Επιβλαβής» ή «Ανήθικος», είναι χρήσιμες, διότι καθιστούν πολύ πιο εύκολα αντιληπτή σε προσωπικό και ιδιωτικό επίπεδο την σημασία της διάκρισης αυτής σε δημόσιο επίπεδο, ήτοι χρησιμεύουν εργαλειακά οι προαναφερθείσες διακρίσεις. Ο φιλελευθερισμός, από την άλλη, καταστρέφει αυτή την διάκριση, καθώς την μεταφέρει στο ατομικό επίπεδο ή όπως λέει ο ίδιος ο Schmitt εύστοχα και χαρακτηριστικά: «Το Πολιτικό υποτάσσεται στο Οικονομικό, μέσω του Ηθικού». 

Η κριτική της σμιτιανής θεωρίας στον φιλελευθερισμό δεν σταματάει όμως εκεί και ειδικά εις ότι έχει να κάνει με την φιλελεύθερη εκδοχή της δημοκρατίας. Πέραν από την εμπορευματοποίηση ή τον εξωραϊσμό του «Εχθρού», η δημοκρατία, ειδικά με την φιλελεύθερη μορφή της στην σμιτιανή θεωρία, είναι απολύτως αναποτελεσματική και υποκριτική στην αντιμετώπιση του Εχθρού και κατά συνέπεια στην επιβίωση του Έθνους. Ο Schmitt πραγματεύεται ότι η δημοκρατία πρέπει να βασίζεται συνεχώς στην συναίνεση του λαού, ειδάλλως εκλείπει η «δημοκρατικότητα» της. Αν το σκεφτεί κανείς αυτό θα καταλάβει την σημασία και την αποτυχία ή υποκρισία του «φιλελεύθερου» ειδικά συστήματος δημοκρατίας. Οι αποφάσεις, οι οποίες λαμβάνονται, συνεχίζει ο Schmitt, άνευ της συναίνεσης του κόσμου, από τους «αντιπροσώπους του» δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία μορφή «δικτατορίας», καθώς υπάρχει η έλλειψη της συναίνεσης του λαού, κατά την νομοθέτηση. 

Μία αντίληψη, η οποία βρυχάται εντόνως από διάφορες ύαινες αμόρφωτων όχλων, αλλά που κρύβει μία υπάρχουσα αλήθεια, την οποία ελάχιστοι μπόρεσαν να τεκμηριώσουν με τον λόγο τους και με επιχειρήματα. Από την άλλη, το Διεθνές Δίκαιο για τον Schmitt δεν είναι τίποτα παραπάνω παρά ένας τρόπος χαλιναγώγησης του λαού και έκθεσης του στον Εχθρό, διότι βασίζει όλη του θεωρία στο ότι ο Εχθρός δεν θα κάνει κάτι εις βάρος μίας άλλης ενότητας, εφόσον υπάρχουν γενικά παραδεκτοί κανόνες. Επιπροσθέτως, επιδιώκει κάτι, το οποίο δεν θα γίνει ποτέ μα ποτέ αποδεκτό, ούτε είναι λογικό, ήτοι να αφοπλιστεί πλήρως, εκ των πραγμάτων, ένα έθνος σκεπτόμενο ότι κατά αυτόν τον τρόπο δεν θα δεχθεί επίθεση από άλλον. Ο Carl Schmitt υπαινίχθηκε χαρακτηριστικά στα κείμενα του ότι αυτό το σόφισμα του «Διεθνούς Δικαίου» όχι μόνο δεν πρόκειται να εφαρμοστεί ποτέ, αλλά και δεν εφαρμόστηκε ποτέ και αυτό διότι όποιο κράτος το έπραξε είτε χάθηκε, επειδή κάποιο άλλο του επιτέθηκε και δεν μπόρεσε, άρα, να διαδώσει αυτό τον ανεδαφικό κανόνα, είτε επειδή κανένας δεν θα ήταν ούτως ή άλλως τόσο ανόητος για να το πράξει και να χαθεί, με άλλα λόγια και να υπήρχε κάποιος που έκανε το σφάλμα να εφαρμόσει αυτό του δόγμα του «αφοπλισμού» στο Διεθνές Δίκαιο δεν έζησε, ούτε θα ζήσει ποτέ για να το διδάξει και στους άλλους.

Ως επίλογο...

Όλο αυτό ήταν μία σύντομη ανασκόπηση του σπουδαίου έργου του Carl Schmitt, ένα πρόσωπο, δυστυχώς, ελάχιστα ή καθόλου γνωστό, παρ’ όλο που η πολιτική του σκέψη εξέθεσε σημαντικά τον φιλελευθερισμό, αναγκάζοντας ακόμη και κύματα μαρξιστών να τον επικαλεστούν για να εναντιωθούν σε αυτόν. Το έργο του Γερμανού νομικού είναι πολύ ευανάγνωστο και κατανοήσιμο, καθώς αναλύει πράγματα και σκέψεις απολύτως λογικές, εύστοχες και καθημερινές, την παράνοια ολόκληρου του συστήματος του φιλελευθερισμού. Είναι ειλικρινά αξιοσημείωτο, το ότι με αρκετά απλά λόγια, χάρη στην ολοκληρωμένη συνοχή της σκέψης του, ο Schmitt παρουσιάζει μία πλήρη αποδόμηση της φιλελεύθερης σκέψης, του δημοκρατικού συστήματος και μάλιστα, προς επίρρωση των συλλογισμών του, εκθέτει μία σειρά από ιστορικά γεγονότα και απόψεις πολλών πολιτικών θεωρητικών, πράγμα, το οποίο επαληθεύει την οξύτητα της σκέψης του και το εύρος των γνώσεων του. 

Τα βιβλία του επίσης είναι πολύ μικρά σε μέγεθος και δεν κουράζουν καθόλου τον κοινό αναγνώστη, φροντίζει μάλιστα να παρουσιάζει την θεωρία του και την σκέψη του από νωρίς τα κείμενα του, έτσι ώστε να καθηλώσει τον αναγνώστη και να του εξηγήσει, έπειτα, με παραδείγματα και εύκολες σκέψεις το πως ακριβώς βασίζεται η θεωρία του. Άτομα του δικού μας χώρου θα έπρεπε να τον διαβάσουν για να έρθουν σε επαφή με μία ναι μεν λιγότερο ιδεαλιστική προσέγγιση της εθνικοσοσιαλιστικής ιδέας, αλλά αρκετά πιο πρακτική και ως εκ τούτου χρήσιμη για την πλήρη αποδόμηση του φιλελεύθερου και σε μικρότερο βαθμό του μαρξιστικού δόγματος.

Ενδεικτικά προτείνω τα εξής βιβλία: «Η Έννοια του Πολιτικού», «Πολιτική Θεολογία», «Ο Λεβιάθαν στην Πολιτειολογία του Τόμας Χομπς». Για όσους θέλουν μία ακόμη πιο ειδική ενασχόληση με το έργο του, θα μπορούσαν επίσης να διαβάσουν το βιβλίο του «Dictatorship», το οποίο κυκλοφορεί μόνο στα Αγγλικά, την «Θεωρία του Αντάρτη» και το «Σχετικά με τα 3 Είδη της Νομικής Σκέψης», ειδικά τα 3 πρώτα μπορείτε να τα βρείτε σε πολύ καλές τιμές.

Βιβλιοπαρουσίαση: Ο Ευρωπαϊκός εμφύλιος πόλεμος - Εθνικοσοσιαλισμός και Μπολσεβικισμός (Ερνστ Νόλτε)

Ernst Νolte

Μετάφραση: Καράπαπας Γιάννης

Εκδόσεις Τροπή

07/2015

Σελίδες 608

 Ο "Ευρωπαϊκός εμφύλιος πόλεμος" του πολύ σημαντικού Γερμανού φιλοσόφου και ιστορικού Ερνστ Νόλτε δημοσιεύτηκε το 1987 στη σκιά της αποκαλούμενης διαμάχης των ιστορικών, η οποία ξέσπασε το 1986 επ αφορμή ενός άρθρου του στη Frankfurter Allgemeine Zeitung, το οποίο είχε τον τίτλο "Το παρελθόν που δεν θέλει να παρέλθει".

 Το ανά χείρας έργο αποτελεί ουσιαστικά μια διεύρυνση και μια βασισμένη σε πηγές επεξεργασία του συγκεκριμένου άρθρου. Ο Νόλτε, αναπτύσσοντας την ιστορικο-γενετική εκδοχή της θεωρίας του ολοκληρωτισμού, κάνει μια πρωτότυπη και τολμηρή πολιτικοϊστορική και φιλοσοφικοϊστορική ανάλυση της σχέσης των δύο ολοκληρωτισμών, του εθνικοσοσιαλισμού και του μπολσεβικισμού, συμβάλλοντας σημαντικά στην κατανόηση και στην ερμηνεία των δύο ολοκληρωτικών κινημάτων και καθεστώτων που σημάδεψαν τον 20ό αιώνα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα

Αντί ενός προλόγου για την πέμπτη έκδοση

Αυτό το βιβλίο και η "Διαμάχη των ιστορικών" - Ένας απολογισμός μετά από δέκα χρόνια

 Εισαγωγή: Οπτικές γωνίες θεώρησης της εποχής του παγκοσμίου πολέμου

 Τελικό σημείο και προανάκρουσμα το 1933: Η αντιμαρξιστική ανάληψη της εξουσίας στη Γερμανία

 Ανασκόπηση της περιόδου 1917 - 1932: Κομμουνιστές, Εθνικοσοσιαλιστές, Σοβιετική Ρωσία

Η κατάρρευση της Ρωσίας και η θέληση για παγκόσμια επανάσταση: Η επανάσταση του Φεβρουαρίου και η κατάληψη της εξουσίας από τους μπολσεβίκους το 1917

Η γένεση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας από τον παγκόσμιο πόλεμο και τη ρωσική επανάσταση

Η νίκη των μπολσεβίκων και οι ήττες του KPD 1919 - 1921

Ο πρώιμος αντιμπολσεβικισμός και η πρώτη άνοδος του Χίτλερ

"Παγκόσμια επανάσταση" ή "εθνική κυβέρνηση" στη Γερμανία;

Η χρονιά της κρίσης 1923

Η Σοβιετική Ένωση από το θάνατο του Λένιν μέχρι την εγκαθίδρυση της μονοκρατορίας του Στάλιν

Η περίοδος της σταθεροποίησης της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης 1924 - 1929

Οι κρατικές σχέσεις ανάμεσα στη Γερμανία και τη Σοβιετική Ένωση

Ο περιορισμένος εμφύλιος πόλεμος στη Γερμανία

Η παραμονή της εθνικοσοσιαλιστικής ανάληψης της εξουσίας

 Τα εχθρικά ιδεολογικά κράτη την περίοδο ειρήνης 1933 - 1941

Η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία και η κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση 1933/34

Το "πραξικόπημα Ρεμ" και η δολοφονία του Κίροφ το 1934

Διεθνής πολιτική 1935/1936

Η Γερμανία και η Σοβιετική Ένωση στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο

Η "μεγάλη εκκαθάριση" και το πάθος για οικοδόμηση στη Σοβιετική Ένωση

Οι θρίαμβοι του Χίτλερ και η συναίνεση της λαϊκής κοινότητας

Η αποτυχία του αντικομμουνιστικού και του αντιφασιστικού σχεδίου στη μεγάλη ευρωπαϊκή πολιτική

Το σύμφωνο Χίτλερ-Στάλιν ως ξεκίνημα του ευρωπαϊκού προλόγου για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο

Η εύθραυστη συμμαχία: Θρίαμβοι, κέρδη, εντάσεις

 Δομές δύο μονοκομματικών κρατών

Τα κρατικά κόμματα και οι ηγέτες τους

Τα όργανα της κρατικής ασφάλειας και της τρομοκρατίας

Οι ενώσεις νεολαίας

Αυτοαντίληψη και αντίληψη του ξένου στη λογοτεχνία και στην προπαγάνδα

Η πολιτικοποιημένη κουλτούρα

Δίκαιο και στέρηση δικαιωμάτων

Μετανάστευση και αντίσταση

Η ολική κινητοποίηση

 Ο γερμανο-σοβιετικός πόλεμος 1941 - 1945

Η επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης: Αποφασιστικός αγώνας; - Εκστρατεία απελευθέρωσης; - Πόλεμος εξόντωσης;

Αναγκαιότητες, τυχαιότητες και εναλλακτικές δυνατότητες στο γερμανο-σοβιετικό πόλεμο

Παγκόσμιος πόλεμος των ιδεολογιών;

Γενοκτονίες και "τελική λύση του εβραϊκού ζητήματος"

Η ανταλλαγή χαρακτηριστικών και η παράδοξη νίκη της Σοβιετικής Ένωσης

 Τελική θεώρηση / Από τον ευρωπαϊκό εμφύλιο πόλεμο 1917 - 1945 στον παγκόσμιο εμφύλιο πόλεμο 1947 - 1990

Οι εποχές του 20ού αιώνα

Συντομογραφίες

Σημειώσεις

Γράμμα του Φρανσουά Φυρέ στον Ερνστ Νόλτε

Ευρετήριο ονομάτων 

Για την φιλοσιωνιστική ακροδεξιά (του Λουκά Σταύρου)

 

Οι ακροδεξιοί θεωρούν το Ισραήλ σύμμαχο χώρα με την Κύπρο.

Πού είναι γραμμένη αυτή η συμμαχία και τι προνοεί;

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καμία συμμαχία με το Ισραήλ παρά μια παραχώρηση της Κύπρου στο Ισραήλ από το κουβέρνο Αναστασιάδη προς χρήση στρατηγικού βάθους.

Ενώ από την άλλη οι Ισραηλινοί κάνουν ανοίγματα συμφιλίωσης με την Τουρκία και προτείνουν διέλευση του αγωγού μέσα από το Τουρκικό έδαφος κατόπιν και της αγαστής συνεργασίας που είχαν Τούρκοι και Ισραηλινοί στην επίθεση κατά των Αρμενίων.

Λουκάς Σταύρου

Death to Israel - Majid Bani Fatemeh