Είναι ο «Στρασσερισμός» Μπολσεβικισμός;
Η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα όταν κάποιος ακούει το όνομα Στράσσερ δεν του έρχονται και πολλά στο μυαλό. Η πλήρης απουσία σοβαρής και κατατοπιστικής βιβλιογραφίας σε συνάρτηση με την έλλειψη φασιστικής και εθνικοσοσιαλιστικής παράδοσης συμβάλλουν στην κατάσταση άγνοιας στην όποια είναι αναγκασμένος να περιέλθει ο μέσος εθνικιστής όταν ξεκινάει τη διαδρομή του στα ιδεολογικο - πολιτικά μονοπάτια.
Οι πιο μελετηροί και εκείνοι οι οποίοι πραγματικά ενδιαφέρονται θα προχωρήσουν μελετώντας και αφού αρχικά ριζοσπαστικοποιηθούν εν συνεχεία θα γνωρίσουν την αλήθεια γύρω από την ιστορία της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας. Οι υπόλοιποι θα παραμείνουν ένας ανερμάτιστος και αμόρφωτος ανθρωποπολτός ακροδεξιών ζητωπατριωτών που απλώς θα επιβεβαιώνουν όλα τα αρνητικά αρχέτυπα που έχει κατασκευάσει η αριστερά για τους εθνικιστές.
Αυτή η ιδεολογική ένδεια φυσικά αφήνει ελεύθερο πεδίο σε όσους επιδιώκουν να μοχλεύσουν τον εθνικιστικό «χώρο» είτε εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα, είτε προκειμένου να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες. Διάφοροι αρλεκίνοι βρίσκουν την ευκαιρία να παριστάνουν τους «αρχηγίσκους» εκμεταλλευόμενοι την ελλιπή ιδεολογική μόρφωση του «χώρου» ενώ ακόμη χειρότερα βαλτοί πρακτορίσκοι επιχειρούν να αλλοιώσουν και να παραχαράξουν τις γνήσιες εθνικιστικές ιδέες μετατρέποντας τες σε έναν «light» εθνικοπατριωτικό αχταρμά με οικονομικά και πολλές φορές κοινωνικά φιλελεύθερες θέσεις.
Φυσικά για να φτάσουν εκεί πρέπει πρώτα να περάσουν από το πρώτο στάδιο το οποίο επιτάσσει την αχρήστευση κάθε ριζοσπαστικής φωνής, ικανής να αντισταθεί. Πως θα επιτευχθεί αυτό; Με τον ίδιο τρόπο με τον οποίον ολόκληρος ο εθνικισμός θα συρθεί πίσω από την ουρά της φιλελεύθερης δεξιάς: με την μόχλευση, την παραχάραξη και την αλλοτρίωση. Ο εθνικοσοσιαλισμός μετατρέπεται σε έναν οικονομικό φιλελευθερισμό με ρατσιστικό επίχρισμα (ρατσιστικό όχι με την έννοια του φυλετισμού αλλά του ιμπεριαλιστικού σοβινισμού) ο οποίος δεν πρόκειται να απειλήσει την ολιγαρχία του πλούτου αφού «δεν διεκδικούμε τίποτα από τους πλουσίους», δεν σκοπεύει να διαταράξει την ομαλή λειτουργία της ελεύθερης αγοράς και της ιδιωτικής οικονομίας και τέλος δεν επιδιώκει να αποδεσμεύσει την χώρα από υπερεθνικούς οργανισμούς ΝΑΤΟ, ΕΕ και τα δυτικά κέντρα εξουσίας (στα οποία είμαστε υποταγμένοι από το 1821 και έπειτα) διότι «οι δυτικοί είναι φυλετικοί μας αδελφοί και οποιαδήποτε συμμαχία με τους υπανθρώπους Σλάβους, Αφρικανούς και Ασιάτες σημαίνει προδοσία της φυλής».[1]
Το έκτρωμα το οποίο προκύπτει με όλες τις παραπάνω θέσεις δεν είναι εθνικοσοσιαλισμός σε καμία των περιπτώσεων. Είναι στείρα, καθαρή, γνήσια ακροδεξιά και ως γνωστόν ο μεγαλύτερός εχθρός των ακροδεξιών είναι ο μπολσεβικισμός. Συνεπώς οτιδήποτε «χαλάει το παιχνίδι τους» και στέκεται εμπόδιο στον σχεδιασμό για την υποταγή στον καπιταλισμό και το σύστημα χαρακτηρίζεται αυτομάτως ως «μπολσεβικικό» προκειμένου να βαρέσουν τα αντανακλαστικά του μέσου εθνικόφρονα που διακατέχεται από έναν στείρο και παρωχημένο αντικομμουνισμό.
Οι ριζοσπαστικοί εθνικιστές, εθνικοσοσιαλιστές και εθνικοεπαναστάτες δεν θα έπρεπε να προβληματίζονται όταν κάποιος ακροδεξιός τους αποκαλεί «μπολσεβίκους» διότι με αυτό οι ακροδεξιοί εννοούν τον οποιονδήποτε τους χαλάει την «συστημική σούπα» την οποία «μαγειρεύουν». Ωστόσο οφείλουμε να αποκαταστήσουμε την ιστορική και ιδεολογική αλήθεια για να αποφευχθούν περαιτέρω παρερμηνείες και να μπει φραγμός στο συντονισμένο σχέδιο χειραγώγησης του εθνικιστικού χώρου.
Εκείνοι οι οποίοι συνήθως στον χώρο των εθνικιστών δαιμονοποιούνται ως μπολσεβίκοι είναι οι στρασσερικοί, όσοι δηλαδή παραμένουν μέχρι σήμερα πιστοί στις αρχές του αυθεντικού και γνήσιου επαναστατικού εθνικοσοσιαλισμού όπως αυτός συνέχιζε να εκφράζεται από τα αδέλφια Στράσσερ όταν το NSDAP για μικροπολιτικούς λόγους προχώρησε σε μία σειρά ιδεολογικών εκπτώσεων.
Διότι δεν υπάρχει «αριστερός» και «δεξιός» εθνικοσοσιαλισμός. Υπάρχουν μονάχα οι συμβιβασμοί του Χίτλερ και της κομματικής νομενκλατούρας με την αντίδραση και τους μεγαλοβιομηχάνους. Πολλοί από αυτούς τους συμβιβασμούς σίγουρα ήταν απαραίτητοι για την επιβίωση του Κινήματος με βάση τα δεδομένα της Γερμανίας της εποχής αλλά οποιοσδήποτε επιθυμεί ο πολιτικός αγώνας του σήμερα να τους έχει ως εναρκτήριες αρχές είναι ή κοντόφθαλμος ή βαλτός.
Ο «στρασσερισμός» λοιπόν διατηρεί μέχρι σήμερα τον ριζοσπαστισμό και τον έκδηλο επαναστατισμό ο οποίος είναι ικανός να αντιμετωπίσει την οποιαδήποτε προσπάθεια διάβρωσης της εθνικιστικής ιδεολογίας η οποία ανέκαθεν είχε σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά. Έτσι δεξιοί και ακροδεξιοί δούλοι του εχθρού βάλλουν εναντίον του «στρασσερισμού» αποκαλώντας τον «μπολσεβικισμό» αγνοώντας σκόπιμα ότι υπάρχει θεμελιώδης κοσμοθεωρητική διαφορά μεταξύ των δύο (ασχέτως αν συμπίπτουν σε ορισμένα ζητήματα) αλλά και ότι οι αδελφοί Στράσσερ πέρα από φανατικοί αντικαπιταλιστές ήταν και φανατικοί αντικομμουνιστές ...
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
Η Εθνική Αυτονομία στην Αθήνα (άρθρο του Nero Valois)
Μέρος Α: Εισαγωγή
Ζούμε και πεθαίνουμε στην Μεταμοντέρνα Μητρόπολη, αυτός
είναι ο χώρος που διαμορφώνεται η Βιοπολιτική Παγκοσμιοποίηση, που υλοποιείται
το Κάτεργο της τεράστιας υποβάθμισης της έννοιας «ζωή» από το
ιστορικό-συμβολικό και παραδοσιακό της φορτίο σε μια ασήμαντη μονάδα ύλης με
ημερομηνία λήξης. Ο πλανήτης ολόκληρος είναι δεμένος πια με τεράστιες ζώνες
μεγαλουπόλεων που συγκεντρώνουν όλο και περισσότερο την συντριπτική πλειοψηφία
του παγκόσμιου πληθυσμού, πνίγοντας με την ακραία ετερογένεια τους κάθε
κυρίαρχη εθνική, θρησκευτική και πολιτισμική παράδοση, επιβάλλοντας ένα
περιβάλλον που ευνοεί από την μια τον ανελέητο φιλελεύθερο ατομικισμό και από
την άλλη την εξαφάνιση της Ταυτότητας του κυρίαρχου εθνικού πολιτισμού κάθε
χώρας.
Μιλάμε για
πόλεις με μάζες φτωχών και ανέργων, αοράτων στην παραγωγή και αχρήστων για το
νέο μεταβιομηχανικό καπιταλιστικό μοντέλο οικονομίας. Μάζες που φτάνουν στο
επίπεδο της σπαταλημένης ζωής,
συγκεντρώνονται δηλαδή στα τεράστια αστικά πεδία χωρίς την πάλαι ποτέ ελπίδα της
βιομηχανικής απασχόλησης που διέκρινε τους παλιούς προλετάριους .
Η διάλυση του ιστορικού κοινωνικού κράτους της Ευρώπης
μετά το 90’, η διάλυση των μεγάλων βιομηχανικών κέντρων και η ιδεολογική
επικράτηση ενός ανελέητου αμερικανισμού, κατέληξε στην ρευστοποίηση των
κοινωνικών παραδόσεων των κυρίαρχων ευρωπαϊκών εθνών, επιβάλλοντας μια νέου
τύπου κοινωνική συνύπαρξη μέσα στο χώρο των μητροπόλεων ανάμεσα σε διαφορετικές
εθνικές πολιτισμικές ομάδες με διαφορετικά στοιχεία κοινοτικής συγκρότησης στην
καθημερινή ζωή τους.
Απέναντι στην διάλυση ιστορικών ταυτοτήτων της Ευρωπαϊκής εθνικής κοινωνικής ζωής (θεσμός της οικογένειας, Θρησκευτικές δομές, συνδικάτα, πολιτικά κινήματα με εθνικό-λαϊκές βάσεις , εμπορευματοποίηση των αθλητικών συλλόγων) η νέα γενιά των μητροπολιτικών πληθυσμών που προέρχονται εκτός Ευρώπης, Ασιάτες και Αφρικανοί, διατηρεί ισχυρές μορφές θρησκευτικού, οικογενειακού και εθνικού κοινοτισμού, κάνοντας αισθητή την αντίθεση δυο φαινομένων που στο κοντινό μέλλον θα ενεργοποιήσει μεγάλες πολιτικές κρίσεις και εξελίξεις.
Το εγχείρημα της δημιουργίας ενός οργανισμού της Τρίτης
Θέσης, που ριζώνει εκεί που ζει και απειλείται η πλειοψηφία του έθνους, που
αναγνωρίζει ότι ο αγώνας για εθνική ταυτότητα, ανεξαρτησία και κοινωνική
δικαιοσύνη θα κριθεί μέσα στις μητροπόλεις, αυτό το εγχείρημα είναι καθοριστικό
για το πως θα περάσει ο πνευματικός αγώνας μέσα στο σώμα του έθνους, εκεί που
ζουν τα παιδιά του, εκεί που νιώθουν παρατημένοι και αόρατοι στον κυρίαρχο
πολιτικό κόσμο οι Έλληνες, ο δικός μας Λαός.
Πως μπορεί να διατηρηθεί η Εθνική ταυτότητα μέσω ενός
νέου κοινοτισμού στις μεγάλες μητροπόλεις ;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα κρίνει την μοίρα των
Ευρωπαϊκών εθνών, το αν μπορεί να δημιουργηθεί δηλαδή ένα αντί-κράτος
εθνικοσοσιαλιστικό που θα αποτελεί κύτταρο αντίστασης στην ατομική μοναξιά,
κοινοτικής ένταξης στις παραδόσεις και τα ιδανικά της Ιστορίας μας και
εργαστήρι αλληλεγγύης, ενότητας και δεσμού σε κάθε μέτωπο της οικονομικής, κοινωνικής και εθνικής καθημερινότητας. Ένα Αντί-Κράτος που θα δημιουργεί
δίκτυα μετάδοσης γνώσης και αλληλεγγύης, δράσης υποστήριξης του λαού, δομές
λαϊκής υγείας, εθνικής προστασίας από την φτώχεια και πνευματικής δημιουργίας
για την νέα γενιά.
Ο αγώνας για ένα τέτοιο Αντί-Κράτος μόνο θα φέρει ένα
νέο κύμα εθνικού κοινοτισμού που θα γεννήσει τότε τις προϋποθέσεις εμφάνισης
μιας πραγματικής επαναστατικής ελίτ, μετατρέποντας την μεταμοντέρνα μητρόπολη σε χώρο επιβίωσης
και ανάπτυξης μιας νέας Σοσιαλιστικής Ιδέας για το μέλλον του Ελληνισμού
ανάμεσα στα Έθνη της Ευρώπης. Αυτός είναι ο μεγάλος σκοπός μιας σύγχρονης
Εθνικής Αυτονομίας.
ΜέροςΒ: Το Ρίζωμα ενός Εθνικοσοσιαλιστικού
Αντί - Κράτους στην Αθήνα
Οι πρωτεύουσες κάθε Έθνους είναι σημαδεμένες από την
Ιστορία στο να καθορίζουν την τραγωδία αλλά και την ανάσταση των λαών τους. Για
αυτό το λόγο υπήρξαν πάντοτε οι πρώτοι στόχοι κατάκτησης κάθε εχθρού,
εξωτερικού ή και εσωτερικού αλλά και κάθε επαναστατικού κινήματος που
αποσκοπούσε στην εθνική και κοινωνική αναγέννηση του Λαού. Η Αθήνα με την
ιδιαίτερη ιστορική, συμβολική, οικονομική και κοινωνική και πληθυσμιακή σημασία
της είναι το μεγάλο πεδίο που κρίνεται όχι μόνο η λειτουργία της ξενόδουλης
φιλελεύθερης αστικής κρατικής μηχανής αλλά δυστυχώς αποτελεί μέρος, όπως
αναφέρεται και στην εισαγωγή του κειμένου αυτού, της σταδιακής μεταμοντέρνας
παρακμής της Εθνικής ταυτότητας και ταχύτατης μετάδοσης αυτής της παρακμής σε
όλο το σώμα της Ελλαδικής επικράτειας λόγω της υδροκέφαλης πληθυσμιακής
κατανομής που έχει η χώρα με το μισό ελληνικό λαό να ζει μέσα στα όρια του
λεκανοπεδίου.
Η Αθήνα επιπλέον είναι ο μεγαλύτερος χώρος συγκέντρωσης
της ελληνικής εργατικής τάξης, της ελληνικής νεολαίας, των ανέργων και των
κατώτερων μικρομεσαίων τάξεων του λαού. Αποτελεί δηλαδή την ταξική δεξαμενή της
ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Μέσα σε αυτήν στοιβάζονται μόνιμα πια
μεγάλες μάζες ξένων μεταναστών που κυριολεκτικά διαμορφώνουν το εθνικό προφίλ
του κέντρου της πόλεως σε ένα τεράστιο βαθμό.
Στην Αθήνα αυτή του 21ου αιώνα αναπτύσσονται
ραγδαία όλα τα φαινόμενα επικράτησης και κυριαρχίας της μεταμοντέρνας
πολιτιστικής αριστεράς που μέσω της βιομηχανίας των νέων μίντια, την μουσική
βιομηχανία, τη ιδεολογία της διάλυσης κάθε ταυτότητας ως αυτοσκοπό του ατόμου,
διαμορφώνει ένα νέο καταστροφικό αντεθνικό μηδενισμό μέσα στη νέα γενιά, ταΐζοντας
την antifa
στρατιά του κρατικού συστήματος με νέα μέλη και κρατώντας ζωντανή στην εντατική
μια υποτυπώδη πολιτική ύπαρξη της ετοιμοθάνατης από αστικό συστημισμό
αριστεράς.
Αυτή η Αθήνα πρέπει όμως για όλους τους παραπάνω λόγους
να γίνει η «κατάκτηση του Βερολίνου» μας, το έδαφος για την σπορά της ιδέας
ενός Εθνικού Σοσιαλισμού της Tρίτης
Xιλιετίας, το πεδίο
που πρέπει να ριζώσει το Αντί-Κράτος της Εθνικής Αυτονομίας. Δεν αρκεί ούτε να
αναζητήσουσε την λύση για μια τέτοια προσπάθεια στην αντιγραφή ξερά κορυφαίων
παραδειγμάτων από την σύγχρονη εποχή όπως αυτό της Casa Pound από την γειτονική
Ιταλία. Αν και δυστυχώς όσοι την αντέγραψαν το έκαναν για να μεγαλώσουν τις
εκλογικές τους δεξαμενές όταν πνίγονταν στον κοινοβουλευτισμό τους και όχι για
να αφήσουν πίσω δομές στήριξης της νέας γενιάς του ελληνικού λαού.
Δεν αρκεί όμως και η παράδοση σε μια απαισιοδοξία για
το ότι δεν υπάρχει απάντηση στο ποιοι, πως και ποτέ μπορούν να τα καταφέρουν να
μετατρέψουν την Αθήνα σε ένα στρατηγικό χώρο μακροχρόνιας ανάπτυξης ενός
δικτύου λαϊκών και νεολαιίστικων κοινοτήτων εθνικής αντίστασης. Αυτή την στιγμή
προέχει να μεταδοθεί η ιδέα πως σήμερα όσο ποτέ άλλοτε όσο και αν φαίνεται
άτοπο είναι ρεαλιστικό να δημιουργηθούν πρωτοβουλίες που να υπηρετούν το ρίζωμα
της «Εθνικής Αυτονομίας» και της «Τρίτης Θέσης» μέσα στην πρωτεύουσα.
Γιατί είναι πιο ρεαλιστική από ποτέ μια τέτοια ιδέα ;
Γιατί όσο ποτέ άλλοτε το πολιτικό κομματικό σύστημα
βρίσκεται σε απόσταση οργανικής σχέσης με τις τάξεις του ελληνικού λαού και
έχει μετατραπεί από τα μνημόνια και μετά σε ένα καθαρά εκτελεστικό μηχανισμό
εξουσίας του ξένου και εγχώριου κεφαλαίου χωρίς οργανωτική και ιδεολογική ηγεμονία μέσα στο λαό.
Η επιβολή, η αστυνομική τρομοκρατία, η επιστημονική
τρομοκρατία στα χρόνια της πανδημίας, το μηντιακο σύστημα και η πλήρη συναίνεση
όλων των δυνάμεων του αστικού κοινοβουλευτισμού δημιουργούν μια πλασματική εικόνα
που δεν κρύβει την πλήρη αποξένωση τους από την σύγχρονη εθνική και λαϊκή
καθημερινή ζωή σε όλους τους τομείς.
Όσο ποτέ άλλοτε μετά και την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η Αριστερά θεωρείται μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος εξουσίας και όχι μόνο αντιπολίτευσης και η ιστορική μονοπώληση της ιδέας της ανατροπής κ επανάστασης είναι απλά καρικατούρα και εξαφανισμένη ακόμα και στα εξωκοινοβουλευτικά της μορφώματα. Η ιδέα του Σοσιαλισμού και της Εθνικής επανάστασης ως απαραίτητη για την προσέγγιση του σήμερα είναι ορφανή και αναζητά νέες δυνάμεις να την υπερασπιστούν και να την συνδέσουν με την καθημερινή ζωή του λαού και των νέων. Όσο ποτέ άλλοτε η κάθε είδους δεξιά και ακροδεξιά ιδιαίτερα του συστήματος έχει εξαντλήσει τα ένσημα της και δεν αποτελεί καμία αξιόπιστη επιλογή για κανένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Όσο ποτέ άλλοτε η ζωή στην Αθήνα έχει γίνει απάνθρωπη από την πίεση οικονομικά, από την εγκληματικότητα, από την απώλεια κάθε εθνικής και κοινωνικής βάσης στήριξης στην σύγχρονη λαϊκή οικογένεια. Όσο ποτέ άλλοτε ο μηδενισμός στα νέα παιδιά παίρνει ένα βίαιο χαρακτήρα που εκφράζεται στις συμπεριφορές τους, στην ταύτιση τους με την ραπ κ τράπ μουσική που εξυμνεί την λατρεία του εγκλήματος και της ατομικής αυτοκαταστροφής. Σε αυτή την γενιά όμως αυτή η βία και η οργή μπορεί να αποτελέσει την βάση για μια άλλη συμπεριφορά που να χρησιμοποιήσει την μουσική, τους νέους κώδικες επικοινωνίας των νέων και να μιλήσει για το έθνος, την μνήμη του, την λαϊκή περηφάνια απέναντι στους πλούσιους και το σύστημα τους.
Αυτή η γενιά μέσα στην Αθήνα αναζητά ταυτότητα,
χώρους έκφρασης και μια βάση να διαχωριστεί και να εκφράσει την δύναμη και τα
όνειρα της. Μπορεί να αποτελέσει το λίκνο μιας αφύπνισης μέσα από την
αντίστροφη του μηδενισμού της σε μια νέα σύγχρονη αυτόνομη αντί-κουλτούρα
σύγκρουσης με το σύστημα και κοινότητας με την οικογένεια, τους φίλους, τους
εκτός συστήματος συμπατριώτες.
Όσο ποτέ άλλοτε οι νέες τεχνολογίες μπορούν να
δημιουργήσουν εύκολα και ποιοτικά νέες εκδόσεις, περιοδικά και γεγονότα
πολιτισμού με μια αισθητική που να συνομιλεί με τον απλό κόσμο αλλά και τους
νέους χωρίς να κρύβει αρχές και πεποιθήσεις. Η Αθήνα μπορεί να γεμίσει με
τέτοιες πρωτοβουλίες κοιτάζοντας πρώτα τις φτωχές γειτονιές, εκεί που είναι
δύσκολα να ζεις όχι μόνο κοινωνικά αλλά και εθνικά.
Όσο ποτέ άλλοτε ο κάποτε υλικός χώρος εξάπλωσης των «αντιεξουσιαστών» είναι απογοητευμένος διασπασμένος και συρρικνωμένος σε σχέση με το παρελθόν. Στέκια, χώροι, καταλήψεις σχεδόν φυτοζωούν παντού στην Αθήνα. Η στιγμή του να μπορούσε με συγκεντρωμένες όλες τις δυνάμεις η «Εθνική Αυτονομία» να επιχειρούσε την δημιουργία ενός χώρου προπύργιο έκφρασης, αλληλεγγύης και δράσης μέσα στην Αθήνα μπορεί να μην φαντάζει αδύνατη.
Παρά τον φόβο για την κρατική και antifa καταστολή ένα τέτοιο εγχείρημα
συνδεδεμένο με μια περιοχή λαϊκή θα άνοιγε νέα σελίδα στον αγώνα εξόδου από την
εσωστρέφεια και το ιδεολογικό περιθώριο και θα έβαζε σε πραγματική δοκιμασία
την επικαιρότητα των ιδεών του καθένα σε σχέση με την αληθινή ζωή του λαού, τα
προβλήματα του και τα εμπόδια που τον φοβίζουν να προχωρήσει στην στράτευση σε μια
νέα εθνικό-επαναστατική ιδέα για το μέλλον της χώρας του.
Δεν υπάρχουν Επαναστάσεις χωρίς Επαναστατικά κινήματα
και δεν υπάρχουν επαναστατικά κινήματα χωρίς να βγαίνουν μέσα από το λαό και να
καταλήγουν σε αυτόν. Πέρα και ενάντια στην Δεξιά και την Αριστερά, πέρα και
ενάντια του Φιλελευθερισμού και Μαρξισμού, πέρα και ενάντια των αστικών θεσμών
εκπροσώπησης της λαϊκής ψυχής και ζωής όπως τα κόμματα, τα συνδικάτα και το
συστημικό πνευματικό παράρτημα που ονομάζεται «Εκκλησία». Πέραν αυτών μέσα στην
Αθήνα του σήμερα περιπλανιέται μόνος πλάι σε μάζες αλλοεθνών, αποστραγγισμένος
οικονομικά, εκμηδενισμένος πνευματικά και ταπεινωμένος εθνικά ο κάθε Έλληνας,
κάθε ηλικίας, γενιάς και πολιτικής και ιδεολογικής απόχρωσης. Μέσα του ξέρει
πως όλοι απέτυχαν και μηχανικά προσπαθεί να υπερασπίσει μόνο το εγώ του για να
τα βγάλει πέρα, να επιβιώσει, να μην αρρωστήσει ασυνείδητα από αυτή την ζωή που
του χάρισε τελικά η αστική αμερικανοειδής εγχώρια παρασιτική ελίτ.
Η Αθήνα είναι η δεξαμενή της εθνικής κατάθλιψης του λαού
που την βγάζει με ψέματα, ανήμπορος ακόμα να δει όχι μόνο τις οικονομικές αλλά
και τις εθνικές καταστροφές που με βεβαιότητα θα φέρει το μέλλον. Όμως εκεί
βρίσκεται ακόμα η μεγάλη ελπίδα και η δύναμη του Ελληνισμού. Σε αυτόν που
απέμεινε μόνος με τον μηδενισμό του μπορεί να ριζώσει η Ιδέα, να στηριχθεί και
να στηρίξει το Αντί-Κράτος της Εθνικής Αυτονομίας, σε αυτόν μόνο μπορεί η Ιδέα
να πάρει την μορφή κινήματος και από πνευματική φλόγα να γίνει εθνική και
κοινωνική φωτιά.
Η Αθήνα πρέπει να γίνει δική μας !
«Ο δρόμος που άνοιξε ο Στρατηγός Σολεϊμανί δεν έχει κλείσει»
του Μαύρου Χμερ
Την στιγμή που η άκρα αριστερά εξελίσσεται στο πιο χρήσιμο εργαλείο των κυβερνητικών σχεδιασμών για την επιβολή ολοκληρωτικής διακυβέρνησης με άκρως δημοκρατικές πρακτικές, και η δεξιά υπηρετεί με πάθος τον ακραίο φιλελευθερισμό προς όφελος του κεφαλαίου που κατασπαράσσει τα πάντα, κάποιοι συνεχίζουν να αντιστέκονται στον Αμερικανισμό και τον Διεθνή Σιωνισμό.
Σε αντίθεση με τους εν Ελλάδι antifa που πανηγύρισαν την εξόντωση του με δημόσια ανακοίνωση τους και τους εθνοκάπηλους «νεοεθνικιστές» που επικρότησαν και αυτοί δημοσίως την εντολή δολοφονίας με drone που έδωσε ο φιλοσιωνιστής Trump με στόχο έναν ανώτατο αξιωματούχο ανεξάρτητης χώρας που έκανε διέλευση από το Ιράκ, υπάρχουν και Έλληνες που στηρίζουν την Ιρανική επανάσταση, μια νικηφόρα επαναστατική διεργασία και ναυαρχίδα της Αντισιωνιστικής αντίστασης από την κεντρική Ασία μέχρι το κέρας της Αφρικής. Οι προαιώνιοι αντίπαλοι του Ελληνισμού αναδεικνύονται σήμερα στους σύγχρονους «300» και προασπίζονται αξίες και αρχές απέναντι στον πολυφυλετικό στρατό των καπιταλιστών.
Δυο χρόνια συμπληρώθηκαν από την άνανδρη δολοφονία του Εθνικοεπαναστάτη Στρατηγού Qassem Soleimani. Στην πόλη των Αθηνών την 28η Δεκεμβρίου 2021 στην Σταδίου στον «Ιανό» παραβρέθηκαν δεκάδες Ιρανοί και Έλληνες - ανάμεσα τους και συναγωνιστές της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης» - στην παρουσίαση του βιβλίου των εκδόσεων Ταξιδευτής «Ο ευτυχισμένος φίλος μας», που είναι αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του δολοφονημένου Ιρανού Στρατηγού ενός Μάρτυρα του Περσικού έθνους.
Μια εκδήλωση που ελάχιστοι πρόβαλλαν από όλο το πολιτικό φάσμα που υποτίθεται ότι διαφωνεί με την Αμερικανική και Ισραηλινή εξωτερική πολιτική. Θάφτηκε κυριολεκτικά η είδηση της βιβλιοπαρουσίασης από τα «κοράκια» που διαφεντεύουν τον τόπο μας και κυρίως από αυτούς που ικανοποιούνται στο να εμφανίζονται ως δήθεν πολέμιοι του ιμπεριαλισμού ενώ να σημειωθεί ότι για λόγο που δεν γνωρίζουμε δεν έγινε όπως αναμενόταν η απευθείας μετάδοση στο διαδίκτυο της εν λόγω εκδήλωσης ενώ υπήρχε κανονικά στο πρόγραμμα των διοργανωτών ...
Το βιβλίο - η εξαιρετική μετάφραση του Αλί Καρατζί - αποτελεί ένα ανθολόγιο κειμένων από μικρές ιστορίες από συντρόφους, συνεργάτες ή απλούς στρατιώτες που μοιράστηκαν τις ενθυμήσεις τους από τον Στρατηγό Σολεϊμανί. Επίσης περιλαμβάνονται μαρτυρίες από προσωπικότητες, όπως ο ήγέτης της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα.
Το να έρχεσαι σε επαφή με έναν κόσμο που προασπίζεται επαναστατικές αρχές προς όφελος και του Ελληνισμού, αφού ο εχθρός για εμάς είναι σήμερα οι Σαούντ τα παρακλάδια τους και οι περιφερειακές συμμαχίες των ισλαμοκαπιταλιστών είναι σαφέστατα ένα καθήκον των Αυτόνομων Εθνικιστών/Εθνικοσοσιαλιστών.
Για αυτούς όμως που
αρέσκονται στο να μιλούν στο πλευρό δεξιών και εμμονικών αντιφασιστών (και
μάλιστα σε πολυτελείς αίθουσες μετά φαγητού) γενικά και αόριστα για το «Ισλάμ»
χωρίς να λένε το παραμικρό για τον καίριο ρόλο του Τελ Αβίβ στην ανάπτυξη του ISIS ή
την εμπλοκή Σιωνιστικών ΜΚΟ στην προώθηση μαζών στα νησιά και την ενδοχώρα
καθώς και τον ρόλο της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» ή τέλος έστω τον σημαντικό ρόλο
του Πακιστάν - που επισκέφτηκε την πρεσβεία του γνωστός ακροδεξιός και παλαιότερα
συνεργάτης του πολυπράκτορα Βαβύλη - τους αφήνουμε στην κρίση αυτών που
γνωρίζουν την ουσία και τις συνθήκες της σύγχρονης γεωπολιτικής διαμάχης και αρνούνται
να ακολουθήσουν πρακτικές και λογικές ενάντια στις ιδέες μας.
Άρθρο του Gabrielle Adinolfi για τον Eric Zemmour (μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)
Ένα άρθρο «πικάντικο» και καθαρά «ωμό», από τον διανοητή ακτιβιστή και ιδρυτή της «Τρίτης Θέσης» (Terza Posizione) την δεκαετία του ‘70 στην Ιταλία, του Gabrielle Adinolfi.
Άριστος γνώστης της Γαλλικής πολιτικής σκηνής, έχει άλλωστε ζήσει και πολλά χρόνια στην Γαλλία κατά την διάρκεια της απόδρασης του από την Ιταλία τα ταραγμένα χρόνια των δεκαετιών ‘70, ‘80 και ’90.
Ας απολαύσουμε λοιπόν τι μας λέει για τον διάσημο Ζemmour τον «νέο μεσσία» των γραφικών δεξιών, νέο «είδωλο» φυσικά και των απανταχού ακροδεξιών απατεώνων δήθεν «πατριωτών» που επιλέγουν την αγία τριάδα Orban - Meloni - Zemmour στον βρώμικο δρόμο τους προς την υποταγή.
Ακόμη ένα πανέξυπνο παιχνίδι - παγίδα από το καθεστώς, μετά από τους Trump, Salvini και άλλους «φωστήρες» του παρενδυτικού «λαϊκίστικου πατριωτισμού», παντοτινού εχθρού του ριζοσπαστικού εθνικισμού και της αυθεντικής αντιδημοκρατικής παράδοσης.
Γιατί
όχι ο Zemmour από το Α στο Ω!
Ο Zemmour, ο άνθρωπος που από την συναγωγή θέλει να
μεταρρυθμίσει τη Γαλλία, κινήθηκε από το Stay Behind για να θάψει την
επαναστατική «δεξιά» και να εμποδίσει τη Γαλλική και Ευρωπαϊκή πολιτική σε
παγκόσμια σενάρια. Η επίθεση Zemmour στη Γαλλία δεν είναι μεμονωμένη, είναι
μέρος μιας στρατηγικής για την Ευρώπη που πρέπει να αποφευχθεί και η οποία
πρέπει να καταπολεμηθεί. Οι λόγοι κυμαίνονται από την απάτη, δηλαδή την
μυσταγωγία και την ανατροπή βασικών αρχών και γραμμών, έως τις πολιτικές
στρατηγικές που στον τέλειο «Λενινισμό» των δημιουργών του υψηλού
χρηματοοικονομικού συστήματος, έχουν πάντα δύο ακριβείς στόχους να επιτύχουν
ταυτόχρονα.
Ας ξεκινήσουμε όμως
με τον άμεσα αντιληπτό τακτικό στόχο του.
Φέρνοντας τη Σαρκοζική
αύρα πίσω στα Ηλύσια για να
ξαναρχίσουν την αντιγαλλική και αντιευρωπαϊκή (και αντιιταλική, σκεφτείτε την
Λιβύη) πολιτική που ο Μακρόν ανέτρεψε αμέσως σε σημείο να εξαπολύσει μια
πρόκληση για την Αμερικανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Αλλά και για να αναγκάσει την
Γαλλία να παραχωρήσει έδαφος σε Κινέζους και Αμερικανούς στην Αφρική και να
βάλει τέλος στην πολιτική του Μακρόν που στραγγαλίζοντας τους από τον Νίγηρα
μείωσε την μετανάστευση από το 2018 όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και στην Ευρώπη.
Μια αντιστροφή της τάσης που ισχύει από το 1973 τουλάχιστον.
Δεν θα είναι ο ίδιος ο Zemmour που θα πραγματοποιήσει
αυτές τις ανατροπές, αλλά, συγκρατώντας τον αγώνα της Μαρίν Λεπέν, καλείται να
επιτρέψει στον υποψήφιο Σαρκοζιστή να αμφισβητήσει τα Ηλύσια και να κατακτήσει
τη Γαλλία για λογαριασμό των διεθνιστικών αδελφοτήτων του Ατλαντικού.
Όποιος ψηφίζει Zemmour ψηφίζει Pecresse (υποψήφια των
Ρεπουμπλικάνων)
Είναι ένα στοιχειώδες γεγονός. Είναι στα μαθηματικά
αλλά και στην δυναμική. Κάποιος έχει την ψευδαίσθηση ότι ο πολεμιστής είναι «ένας
άνθρωπος της πρόνοιας που γεννήθηκε κάτω από ένα λάχανο», βγήκε μέσα από την
γη, από παρθενογένεση. Δεν είναι έτσι. Ο ταλαντούχος ομιλητής είχε στη διάθεση
του για δύο χρόνια κάθε απόγευμα μια ιδιωτική τηλεόραση, το Cnews, που τον
ενδυνάμωνε δυναμικά στο στερέωμα των
προεδρικών εκλογών. Το Cnews είναι μια ιδιωτική δεξιά τηλεόραση που ξεκίνησε
από την ομάδα Canal + (παγκοσμιοποιημένη αριστερά).
Ο επιχειρηματίας που ηγείται αυτής της τηλεόρασης, ο
Bolloré, επίσης κοντά στους κύκλους της φιλελεύθερης δεξιάς που μετράει σαν
προσωπικότητα και είχε ως διευθυντή της
ομάδας τον Dominique Roux, ο οποίος, ακούστε ακούστε, είναι ο πατέρας της
Valérie Pecresse, υποψηφίου της κλασικής δεξιάς. Αυτός είναι που ωθεί την όλη
στρατηγική προς την προεδρία.
Τα στηρίγματα του «εχθρού» του συστήματος
Η υποστήριξη που απολαμβάνει ο Zemmour είναι
αξιοσημείωτη και ποτέ στην ιστορία της Γαλλίας δεν είχε σύγκριση σε αυτό το
πολιτικό περιβάλλον. Πέρα από την χρηματοδότηση, ας αναλογιστούμε την ομάδα.
Γύρω του υπάρχουν εξέχουσες προσωπικότητες της αντιδραστικής δεξιάς,
συμπεριλαμβανομένου του Philippe de Villiers, υποτιθέμενο έμβλημα της Βανδέας,
ο οποίος, πριν παρασυρθεί από ένα ιδιωτικό σκάνδαλο, είχε γίνει δημόσιο πρόσωπο
επειδή είχε παρουσιαστεί στις προεδρικές εκλογές του 1995 με το μοναδικό
δηλωμένο σκοπό, αυτόν της αφαίρεσης ψήφων προς τον Ζαν - Μαρί Λεπέν προκειμένου
να τον αποτρέψει από την πρόσβαση στον δεύτερο γύρο και σε κάθε περίπτωση να
μειώσει τις ψήφους του και τη συνακόλουθη διαπραγματευτική δύναμη.
Λίγο αργότερα, η ίδια η δεξιά πτέρυγα εργάστηκε για τη
διάσπαση των οπαδών του Μεγκρέ (που
είχε κάνει δικό του κόμμα, πιο ριζοσπαστικό από το FN) στα τέλη του 1998, το οποίο χρηματοδοτήθηκε ευρύτατα. Οι ελεγχόμενοι διασπαστές εκείνης της εποχής τώρα υποστηρίζουν τον Zemmour. Στην ηγετική ομάδα της εκστρατείας
του υπάρχουν πεπεισμένοι Σαρκοζιστές ιστορικοί.
Εθνοτική υποκατάσταση
Ο δεύτερος στόχος δεν είναι τα Ηλύσια, αλλά η
συνειδητοποίηση και στη Γαλλία μιας αντικατάστασης προσανατολισμού, ψυχής,
πνεύματος και κουλτούρας σε ένα περιβάλλον, αυτό της ακροδεξιάς περίπου, που πάντα είχε κάτι
δικό της. Με λίγα λόγια, πρόκειται για αναστάτωση του κόμματος της Μαρίν Λεπέν,
το Rassemblement National, ώστε να τους
περιορίσει αρκετά και για να επιβάλει
μια «Ζεμουριανικής» συντηρητική
και ταξική στροφή.
Δεν είναι ότι ο Zemmour έχει ασχοληθεί με θέματα που
έχουν εγκαταλειφθεί από την Marine και ότι αυτός έχει ριζοσπαστικοποιήσει τον
λόγο του ενώ η Marine
τον
έχει κάνει μαλακό. Βλακείες είναι αυτά! Η πραγματικότητα είναι πολύ
διαφορετική. Η Marine δεν έχει καν πραγματική στρατηγική, σίγουρα δεν είναι ο
πατέρας της, είναι η ηγέτης μιας λαϊκιστικής Γαλλίας, είναι μάλλον κοντόφθαλμη
αλλά επιδιώκει την κοινή λογική και πάντα με την κοινή λογική αντιμετώπιζε τα
ζητήματα που ο Zemmour αναδεικνύει, προσφέροντας βιώσιμες λύσεις,
σίγουρα πολύ περισσότερες από αυτόν.
Οι εξοργισμένοι και απογοητευμένοι όμως χρειάζονται
λόγια πυρκαγιάς έστω και ευνουχιστικά, έστω κι αν, όπως διατυπώνονται, δεν
έχουν άλλο πιθανό αποτέλεσμα από τον εκφοβισμό των κυβερνητικών που ασχολούνται
με το θέμα και, επομένως, από το να ευνοούν την επανέναρξη μαζικών
μεταναστεύσεων αυτά είναι ένας από τους κύριους στόχους των κατασκευαστών, των
δημιουργών μάνατζερ του Zemmour.
Βρισκόμαστε και βιώνουμε τον εξτρεμισμό ως παιδική ασθένεια. Και ως πρώτο εχθρό του ριζοσπαστισμού.
Η «δαιμονοποίηση» του Zemmour
Για αυτούς τους λόγους, ο Zemmour πρέπει να
δαιμονοποιηθεί αυτεπάγγελτα: για να μπορέσει, με αναγκαστική αντίδραση, να
χαλαρώσει το κλείσιμο των ροών από την Αφρική
και να κλέψει ψηφοφόρους από την Marine Le Pen. Έτσι, ο κύριος αυτός παραπονιέται ότι του φέρονται ως φασιστή,
ρατσιστή και ακόμη και αντισημίτη, αν και είναι Εβραίος. Στην πραγματικότητα,
αν τον είχαν πραγματικά μποϊκοτάρει, θα του είχε συμβεί αυτό που συμβαίνει σε
όλους αυτούς, τους πολύ λίγους, λογοκριμένους ανθρώπους που βρίσκουν απειλές από
τους εργοδότες τους, φορολογική καταστολή, μπλακάουτ, αποκλεισμός διαφημίσεων
και άλλα κόλπα του συστήματος. Στην πραγματικότητα κάποιος προσπάθησε να
εφαρμόσει αυτή την τελευταία κίνηση, αλλά αρκετοί διάσημοι χαρακτήρες
παρενέβησαν για να υπερασπιστούν τον Zemmour για να το αποτρέψουν.
Πολύ περίεργο μποϊκοτάζ ενός ατόμου που εφευρέθηκε ως
υποψήφιος από τα μέσα ενημέρωσης και όχι μόνο από το Cnews, αλλά - όπως τόνισε
ο αριστερός ηγέτης Mélenchon - εξετάστηκε για τρεις μήνες έως ότου η
υποψηφιότητά του ανακοινώθηκε κατά μέσο όρο με 164 άρθρα την ημέρα συν
συνεντεύξεις βίντεο και τηλεοπτικές εκπομπές.
Εν τω μεταξύ, ο υποψήφιος Florian Philippot (πρώην δεξί χέρι της Marine, με αρκετά «σκληρές» ιδέες), ο οποίος έχει στο πλευρό του αρκετούς τοπικούς αιρετούς και ο οποίος ηγήθηκε της εκστρατείας κατά του Health Pass (το γνωστό μας πιστοποιητικό της υγειονομικής δικτατορίας), για μήνες, εξαφανίστηκε από τα μέσα ενημέρωσης. Μέσα που τότε συσκότισαν τελείως τη Λεπέν (κάτι που συνέβη ακόμη και στον Αλμιράντε κάποτε στην Ιταλία). Όχι μποϊκοτάζ αλλά εφησυχαστική και συνένοχη «δαιμονοποίηση». Μην ξεχνάτε ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διέγραψαν τις σελίδες του Τραμπ ενώ βρισκόταν στον Λευκό Οίκο.
Το πρόβλημα της ταυτότητας
Ο Zemmour κάνει συνεχείς αναφορές στην ταυτότητα και
τον πολιτισμό, αλλά στην πραγματικότητα έχει άλυτους λογαριασμούς με τον εαυτό
του. Δεν είναι μόνο οι ιστορικοπολιτικές αντιφάσεις ή οι κάπως μυθομανικές
ταυτίσεις του με τον Ναπολέοντα και τον Ντε Γκωλ ενώ αναφέρεται στην
Νομιμοποίηση και κλείνει και το μάτι στο
Βισύ. Ένας συγκρητισμός πιθανός και
βασικά όχι σοβαρός, ακόμα κι αν ο Mitterrand είχε ήδη κάνει πολύ μα πολύ
καλύτερα από αυτόν. Αντίθετα, το ερώτημα βρίσκεται σε μια άλυτη ταυτότητα που
λάμπει ασταμάτητα, αυτή του Γάλλου εθνικιστή.
Θεωρεί την Ευρώπη μια προβολή της Γαλλίας, από την
οποία διεκδικεί τη βόρεια Ιταλία και την Καταλονία. Παίρνει την ιστορική
αντι-αγγλική ταυτότητα, αλλά είναι φίλος με τον Farrage και έχει ξεκινήσει τη
δική του εκστρατεία από το Λονδίνο. Το ιουδαιοχριστιανικό όραμα του για τον
πολιτισμό τον ωθεί να απορρίψει πολλές από τις ρίζες του. Οι πρόγονοι του ήταν
υπέρ του ιουδαιο-μουσουλμανικού πολιτισμού και ξέφυγαν από την Reconquista της
οποίας έδωσε το όνομα στο κόμμα του, το σύμβολο του οποίου θυμίζει αυτό της
φιλελεύθερης δεξιάς αλλά με οξυδερκείς ερμητικούς δεσμούς με την Καμπάλα και
μεσσιανικές υποσχέσεις.
Είναι βερβερικής καταγωγής, αλλά μάλλον Άραβας αφού για να «εξευγενίσει» πολλούς την εποχή του Βερβερισμού, πρέπει ακόμα να συμβιβαστεί με τις ρίζες του. Για αυτούς τους λόγους έχουμε τον αντιμουσουλμανικό φανατισμό του και ορισμένες δηλώσεις όπως αυτές σύμφωνα με τις οποίες η Παλαιστίνη δεν υπάρχει αλλά είναι εφεύρεση της KGB. Ανάμεσα στις πολλές εξτρεμιστικές κορώνες δράσης του ενάντια σε αυτό το «απόλυτο κακό» υπάρχει και η λύση της επιβολής ενός γαλλικού ονόματος για την αφομοίωση τους. Δεδομένου ότι ο ίδιος λέει ότι το όνομά του είναι Eric δημόσια και Moishé στη Συναγωγή, το αποτέλεσμα όμως είναι το αντίθετο καθώς έχει γίνει βιβλικός εξτρεμιστής. Η ιδεολογική του δομή είναι τύπου Maurras, αλλά αυτή η σκέψη γεννήθηκε σε αντίθεση με τις εβραϊκές ολιγαρχίες και εκφράζει μια τρανσέξουαλ εκδοχή της.
Είναι πιθανό ο ίδιος να αισθάνεται ένα ισχυρό πρόβλημα
ταυτότητας που δεν μπορεί να λύσει και έτσι να βρίσκεται ρευστός και με τρανς - ταυτότητα, ένας προφήτης της πολιτικής
ερήμου μιας ρευστής τρανς - δεξιάς. Η Εβραϊκή Κοινότητα δικαίως αγνοεί
την υβριδική και μπερδεμένη φύση της.
Καραμέλα για παιδιά
Ένα από τα ελαττωματικά χαρακτηριστικά των Γάλλων είναι
ότι συχνά σκέφτονται ως παιδιά. Είναι φυσικό τα παιδιά να βυθίζονται στα
παιχνίδια που παίζουν και να χάνουν την αίσθηση της πραγματικότητας. Έτσι, αν
και θέλουν να είναι Καρτεσιανοί, παρακαλούν να μπορούν να παίξουν (ίσως για να
εκτονώσουν όλες τους τις απογοητεύσεις) και μισούν που καλούνται πίσω στην
πραγματικότητα. Να θυμηθούμε ότι η γραμμή Maginot δεν τους προστάτευε από τις γερμανικές εισβολές ακριβώς από εκεί
που είχαν ήδη δεχθεί εισβολή δύο φορές πριν.
Η επιχείρηση Zemmour για κάποιους είναι το δώρο της
καραμέλας μπροστά από την είσοδο του σχολείου. Είναι μια ωραία προειδοποίηση
από παιδεραστές, η καραμέλα φαίνεται πολύ καλή. Ο ίδιος ο Zemmour θα μπορούσε
να είναι θύμα παιδεραστών επειδή η μεγαλομανία του έχει υπονομεύσει τη διαύγεια του. Ορισμένοι από τη ριζοσπαστική δεξιά που τον έχουν στηρίξει είναι
ασυγχώρητοι, και μιλάω για όλους εκείνους που το έπραξαν επειδή πρώτα ο
Jean - Marie Le Pen και αργότερα η κόρη του ανατίναξαν τους «ευφυείς» πολιτικούς
ελιγμούς τους … το κατάλαβαν όμως γρήγορα και ευτυχώς.
Και μιλάω για αυτούς που το έκαναν για να γίνουν μέλη
της Στοάς. Και μιλάω για αυτούς που το έκαναν για να κυνηγήσουν λεφτά και
δουλειές που μάλλον δεν θα βρουν ποτέ. Τα άλλα είναι εξαπατημένα παιδιά που
πρέπει να συνεχίσουν να τα αγαπούμε και
που θα πρέπει να πάνε στις πρώτες βοήθειες
όταν τελειώσει η καραμέλα.
Η στρατηγική της πυρκαγιάς
Ο Zemmour δεν είναι απλώς μια γαλλική απάτη. Η επίθεση
του είναι μέρος μιας στρατηγικής που έχει
δύο ειδικούς στόχους. Ο πρώτος είναι πολιτικού χαρακτήρα και εντάσσεται
στη διαμάχη μεταξύ των εξουσιών. Ο ιμπεριαλισμός στην Ευρώπη στοχεύει να θέσει
στην υπηρεσία του τους μηχανισμούς που σκοπεύουν να εκπροσωπήσουν και να
ρυθμίσουν τις δύο τάσεις που ζουν σήμερα: το λαϊκιστικό και το πράσινο. Η χρήση αυτών των ζωντανών δυνάμεων
ενάντια στην ανάπτυξη, την χειραφέτηση και την ανεξαρτησία των λαών τους είναι
το πρόγραμμα και γι' αυτό χρειάζονταν οι κυρίαρχοι και οι συντηρητικοί και θα
χρειαστούν ακόμη περισσότερο, γιατί δεν θα μιλάμε πλέον για κυριαρχία, αλλά για
τη διατήρηση των προνομίων των υποτελών, δηλαδή όλων μας πλην φυσικά των αφεντάδων!
Το δεύτερο είναι μέρος του μεταφυσικού και πνευματικού
πολέμου του Χάους ενάντια στον Κόσμο. Το χάος είναι διεμφυλικό, ρευστό και με
μια τρανς-ταυτότητα και, πρώτο χαρακτηριστικό της Αποσυντόνισης, είναι μια
καρικατούρα: μεταμφιέζεται σε Τάξη, ενώ καταστρέφει τα θεμέλιά του.
Υπάρχει ή αποσυντίθεται
Βρισκόμαστε στη μέση μιας αντι-ριζικής επίθεσης που
περιλαμβάνει αντικαταστάσεις. Για το λόγο αυτό, πριν κάποια εβδομάδα ο αντιπρόεδρος της Vox ευχήθηκε
στους Ισπανούς καλή Hannukah και για τους λόγους αυτούς ο πρώην δήμαρχος της
Νέας Υόρκης, Giuliani, ήρθε στη Ρώμη λίγες μέρες αργότερα για να την γιορτάσει. Ας
μην περιοριστούμε στο να τονίσουμε το είδος της μήτρας που επιβάλλεται να
αντικαταστήσει την αρχική, την γνήσια. Το αν είναι Εβραϊκή ή Αγγλοσάξονική, είναι
λιγότερο προβληματικό από το να είναι υποκατάστατη και δουλοπρεπή. Όσοι δεν
έχουν δική τους ταυτότητα το συζητούν συνέχεια, το ψάχνουν, το ράβουν στον
εαυτό τους και επιπλέον σε αυτή την απέλπιδα προσπάθεια χωρίς καν το ταλέντο
του Γάλλου πολεμιστή. Ίσως θα είναι λιγότερο χειρότερο, καθώς είναι ακίνδυνο,
να αναζητάς ταυτότητα στη Ρωσία ή στην Κίνα, αλλά είναι πάντα η ίδια ιστορία,
το ίδιο ελάττωμα και η ίδια εσωτερική κατάρρευση.
Πρέπει να είσαι για να γίνεις, να υπάρχεις. Η αντίθετη διαδικασία δεν μπορεί να επιτευχθεί, δηλαδή να φτάσει κανείς στο είναι μέσω του γίγνεσθαι, της γνώμης του και της στάσης του: αυτό προκύπτει μόνο σε τεχνητές ταυτότητες που είναι λεία υπαρξιακής καταστροφής και πολιτικής ισορροπίας που θεμελιώνονται, όλο και περισσότερο, σε σύγκριση μεταξύ διαφορετικών ανισόρροπων. Η δημιουργική και αντιανατρεπτική επανάσταση είναι η μόνη απάντηση. Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από τον Zemmour και το μικρό θέατρο που υπάρχει σήμερα στα δεξιά της δυτικής αστικής τάξης.
Ezra Pound - Η Πέμπτη Δεκάδα των Κάντο
“ … Ο Αμερικανός ποιητής Ezra Loomis Pound, εκ των κορυφαίων
αρχιτεκτόνων του Ευρωπαϊκού Μοντερνισμού, γεννήθηκε το 1885 στο Hailey του
Idaho και μεγάλωσε στο Wyncote της Pennsylvania, στο πολιτειακό πανεπιστήμιο της
οποίας σπούδασε Συγκριτική Λογοτεχνία. Δίδαξε για σύντομο χρονικό διάστημα
γαλλικά και ισπανικά στο Κολέγιο Wabash της Indiana. Το 1907 αναχώρησε για την
Ευρώπη, όπου παρέμεινε μέχρι το 1945, εκδίδοντας τα κλασικά πια βιβλία του.
Προκαλώντας τους συντηρητικούς λογοτεχνικούς και
καλλιτεχνικούς κύκλους, πυροδοτώντας τα ποιητικά κινήματα του Εικονισμού και
του Βορτικισμού, καινοτομώντας στην μετάφραση αρχαίων, μεσαιωνικών και
αναγεννησιακών ποιητικών έργων και επιβάλλοντας σπουδαίους συγγραφείς, όπως ο
T. S. Eliot, ο James Joyce, ο William Carlos Williams και ο Robert Frost.
Αποτελώντας ήδη την κορυφαία προσωπικότητα του αγγλόφωνου
μοντερνισμού, αλλά απογοητευμένος από την εκβαρβάρωση του Πρώτου Παγκοσμίου
Πολέμου, εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, όπου ασχολήθηκε με την συγγραφή των Cantos,
του εικονοκλαστικού έπους, που αποτέλεσε το magnum opus του.
Η ενασχόλησή του με τους οικονομικούς και πολιτικούς λόγους
της πρώτης μεγάλης ευρωπαϊκής αλληλοσφαγής τον οδήγησε στην φασιστική
ιδεολογία. Με αποτέλεσμα μια σειρά αντιαμερικανικών εκπομπών στον Κρατικό
Ραδιοσταθμό της Ρώμης. Το 1945 συνελήφθη από τα αμερικάνικα στρατεύματα και
μεταφέρθηκε στις Η.Π.Α. για να δικαστεί με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.
Η υπεράσπιση του κατάφερε να τον παρουσιάσει διανοητικά ακατάλληλο και να εξασφαλίσει τον εγκλεισμό του σε ψυχιατρική κλινική, απ’ όπου αποφυλακίστηκε το 1958 και επέστρεψε αμέσως στην Ιταλία. Ο θάνατος τον βρήκε στην Βενετία, το 1972. Αποτελούσε ήδη μια μυθική μορφή για τον ποιητικό κόσμο που έφευγε, αλλά και γι’ αυτόν που ερχόταν …”
Άρθρο του Κώστα Τάταρη για την καλύτερη έκδοση του 2021 - «Καβάλικεύοντας την τίγρη»: «Τι χαρά είναι τούτη, Θε μου, να ζεις και να βλέπεις και να παίζεις με τη μεγάλη Τίγρη και να μη φοβάσαι»
Ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία του Ιταλού φιλοσόφου Ιουλίου
Έβολα εκδόθηκε από τη “Λόγχη” σε μετάφραση - επιμέλεια του καλού φίλου, γιατρού
Αθανασίου Νοτόπουλου.
Μετά τις “Καρδιακές Αναπάλσεις”, ένα υπέροχο βιβλίο
υπαρξιακής κατάθεσης υπό το φως της ορθόδοξης μαρτυρίας, ο Θανάσης σε
συνεργασία με τις εκδόσεις “Λόγχη” μάς κάνει ένα ακόμα όμορφο δώρο.
Δούλεψε σε βάθος πάνω στο κείμενο και εκτός από την πολύ
προσεγμένη μετάφραση, έκανε μια επίσης σχολαστική επιμέλεια και μάς προσφέρει
σημαντικές πληροφορίες για πρόσωπα, ρεύματα και σχολές σκέψης που αναφέρονται
από τον συγγραφέα.
Με τον Θανάση, καρδιακό μου φίλο, είχαμε ουσιαστικές και εκτενείς συζητήσεις γύρω από το έργο του φιλοσόφου. Αποφάσισε να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο βιβλίο διότι με αυτό κλείνει η περίφημη τριλογία (“ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ” – “ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ” – ΚΑΒΑΛΙΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΙΓΡΗ“) και παρουσιάζεται η σκέψη του φιλοσόφου στην πληρότητά της.
ΚΑΒΑΛΙΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΙΓΡΗ
Για πρώτη φορά στα ελληνικά, μεταφράζεται από τις εκδόσεις Λόγχη το έργο του Ιουλίου Έβολα «Καβάλικεύοντας την τίγρη», σε μετάφραση Αθανασίου Νοτόπουλου. Παρότι ο Έβολα έγραψε το βιβλίο αυτό λίγα χρόνια μετά το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, φαντάζει εξαιρετικά επίκαιρο στις προτάσεις του και στις προοπτικές που μπορεί να λάβει.
Προτείνονται σε αυτό το πόνημα δρόμοι για την επαναπρόσληψη των παραδοσιακών αρχών μέσω μεταπολιτικών δρόμων, η αναζήτηση ενός εσωτερικού προσανατολισμού από τον άνθρωπο που δίνει νόημα στην ζωή και στην ύπαρξη. Κρίνεται η αποϊεροποιήση του σύγχρονου κόσμου και η έλλειψη υπερβατικού και παραδοσιακού οράματος. Ταυτόχρονα προτείνεται ως τρόπος αντίστασης το καβαλίκεμα της τίγρης, μια πρόκληση εσωτερικής απελευθέρωσης που οδηγεί στην αφύπνιση.
Ένα σημαντικό έργο που ανοίγει νέους δρόμους στην σκέψη αλλά
και στην ενεργό συμμετοχή.
Ο ίδιος μου ανέφερε ότι προτίμησε -και σωστά- τον όρο
“καβαλικεύοντας” αντί του “ιππεύοντας την τίγρη” διότι η ίππευση αφορά ένα
ελεγχόμενο, εξημερωμένο ζώο (πχ τα “άλογα ιππασίας”), ενώ η ΤΙΓΡΗ (οι χαοτικές
δυνάμεις του σημερινού κόσμου) είναι … άλλο ζήτημα. Εκεί ο δυνατός άνθρωπος
ύστερα από διαδικασία μύησης και μεγάλο αγώνα καβαλικεύει και δεν “ιππεύει”
απλά το άγριο στοιχείο, το στρέφει στην επιθυμητή κατεύθυνση, και αφού η
διαδικασία ολοκληρωθεί, επέρχεται η ηρεμία και γλυκύτητα, όπως φαίνεται και στο
εξώφυλλο της έκδοσης, που είναι επίσης επιλογή του μεταφραστή - επιμελητή.
Εκ μέρους της συντακτικής ομάδας: περιοδικό «Γαμμάδιον» όλα τα τεύχη σε μορφή αρχείου .pdf
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα όλο
και περισσότεροι Συναγωνιστές ενδιαφέρονται για τα πρόσωπα τις θέσεις, τις
ιδέες και τα έντυπα της «αριστερής» έκφρασης του Εθνικοσοσιαλισμού.
Στο παρελθόν είχαμε αναφερθεί σε συνδέσμους που
μπορούσε κάποιος να κατεβάσει περιοδικά με την εν λόγω θεματολογία αλλά σήμερα
για λόγους έκτακτης ενημέρωσης επανερχόμαστε στο θέμα αυτό.
Το «Γαμμάδιον» αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά περιοδικά
και έχουμε πολλές φορές στο παρελθόν αναδημοσιεύσει στο ιστολόγιο μας κάποια
από τα άρθρα που φιλοξενήθηκαν στις σελίδες του.
Ξεκίνησε η έκδοση του το καλοκαίρι του 2004 και
σταμάτησε ξαφνικά το φθινόπωρο του 2006. Μπορούσε κάποιος να το βρει σε βιβλιοπωλεία του «χώρου» και σε περίπτερα στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη αλλά κυρίως
μέσω αυτόνομων ομάδων και προσώπων.
Υπήρξε ένα ανοιχτό βήμα έκφρασης ακόμη και με διαφωνίες
ανάμεσα στους συντάκτες του. Όπως είναι φυσικό η κυκλοφορία του προκάλεσε
ιδιαίτερη αίσθηση εντός και εκτός του «χώρου» αφού ξεχώρισε για τα
ενδιαφέρονται και άκρως «αιρετικά» άρθρα του.
Η προβολή του εν λόγω εντύπου δεν σημαίνει απαραίτητα
ότι εκφράζει το σύνολο της συντακτικής μας ομάδας, ενώ να τονιστεί ότι υπήρξαν πολλές
δομικές αλλαγές στην κοινωνία σε σχέση με εκείνη την εποχή που κυκλοφόρησε η
εκδοτική αυτή προσπάθεια. Κάποιοι ίσως χρειαστεί να διαβάσουν διάφορες ενημερωτικές
πηγές για την σύνδεση των γεγονότων που αναφέρονται στις σελίδες του
περιοδικού.
Μετά από απαίτηση νεολαίων συναγωνιστών - κάποιοι από αυτούς
που θέλουν να το διαβάσουν και ζήτησαν να το προβάλλουμε διαφωνούν με
την «Τρίτη Θέση και αυτό είναι μια σημαντική παράμετρος - προβάλλουμε σήμερα τους
σχετικούς συνδέσμους.
Κάντε κλικ στους παρακάτω συνδέσμους για να το
κατεβάσετε:
Περιοδικό «Γαμμάδιον» τεύχος 1ο
Περιοδικό «Γαμμάδιον» τεύχος 2ο
Περιοδικό «Γαμμάδιον» τεύχος 3ο
Περιοδικό «Γαμμάδιον» τεύχος 4ο
Περιοδικό «Γαμμάδιον» τεύχος 5ο
Περιοδικό «Γαμμάδιον» τεύχος 6ο
Περιοδικό «Γαμμάδιον» τεύχος 7ο
Περιοδικό «Γαμμάδιον» τεύχος 8ο
Εκ μέρους της συντακτικής ομάδας: καλή ανάγνωση, υγεία
και δύναμη σε όλους για την νέα χρονιά!
Η μέθεξη στον μύθο των Χριστουγέννων και η καθιερωμένη ενημερωτική δράση της ΦΛΕ.ΦΑ.ΛΟ για το παραδοσιοκρατικό ρομαντικό κίνημα της περιόδου 1841-1843
Έχουμε επισημάνει σε παλαιότερα άρθρα ότι ένας από τους στόχους του εξουσιαστικού νεοφιλελευθερισμού είναι να επαναφέρει όσο το δυνατόν περισσότερες από τις οικονομικές και κοινωνικές ρυθμίσεις των αρχών του 19ου αιώνα. Αναφερόμαστε, ασφαλώς, στις ρυθμίσεις των βιομηχανικών χωρών της δυτικής Ευρώπης. Αυτό είναι το πρότυπο των καπιταλιστών εξουσιαστών. Η εκμηδένιση της όποιας διαπραγματευτικής δύναμης του εργασιακού προσωπικού, η ολική απόσυρση του δημοσίου από το πεδίο των αγορών και η εκμετάλλευση κάθε φυσικού πόρου προς όφελος της διεθνούς μεγαλοαστικής ελίτ που διαφεντεύει τις τύχες των λαών, ελέγχοντας τις αστικές κυβερνήσεις. Ιδίως στις συνθήκες τις παγκοσμιοποίησης, που ο μεταμοντέρνος εφαρμοσμένος διεθνισμός προσφέρει απείρως μεγαλύτερες δυνατότητες και γεννά προκλήσεις διαφορετικές από εκείνες του 19ου αιώνα, η τάση αυτή της φιλελεύθερης εξουσιαστικής ηγεμονίας θα ενταθεί. Υποθέτουμε με ασφάλεια ότι η πρόσφατη κατάργηση της αργίας την Δευτέρα μετά τα Χριστούγεννα αποτελεί μια ακόμη συμβολική θέσμιση αυτής της τάσης από την ελλαδική κυβέρνηση την οποία απολαμβάνουμε να μισούμε και να καυτηριάζουμε σε κάθε ευκαιρία.
Σημείο αναφοράς για την κατανόηση της ουσίας του φιλελεύθερου σκεπτικού αποτελεί η έλευση της νεωτερικότητας στην Βρετανία. Την χώρα που είχε, ήδη, από τις αρχές του 19ου αιώνα όλα σχεδόν τα γνωρίσματα που απέκτησαν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες στην ιστορική συνέχεια μέχρι σήμερα. Η έλευση της νεωτερικότητας σηματοδότησε στην Βρετανία την παύση των χριστουγεννιάτικων εορτασμών. Οι προνεωτερικοί δωδεκαήμεροι εορτασμοί, οι οποίοι πραγματοποιούνταν στις επαρχίες της υπαίθρου, είχαν ξεθωριάσει ήδη από τον 18ο αιώνα. Όχι μόνο γιατί θεωρήθηκαν από την κυρίαρχη ελίτ του φιλελευθερισμού ως αναχρονιστικοί και ασύμφοροι οικονομικά. Αλλά κι επειδή μεγάλες μάζες ανθρώπων της υπαίθρου είχαν ξεριζωθεί από τις επαρχίες προκειμένου να γίνουν εργάτες της αναπτυσσόμενης καπιταλιστικής βιομηχανίας (ανάμεσα στις οποίες βρίσκονταν και χιλιάδες μικρά παιδιά).
Στην νέα τους βασανιστική ζωή εκείνοι οι ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές εστίες βιομηχανικοί εργάτες απαγορευόταν να έχουν εκπροσώπηση και δικαίωμα λόγου για τις εργασιακές συνθήκες. Επίσης απαγορευόταν να απολαύσουν κάποια χριστουγεννιάτικη αργία. Η απάντηση σε αυτή την συνθήκη δόθηκε από ένα παραδοσιοκρατικό πολιτιστικό κίνημα, το οποίο οργάνωσαν διανοητές και υποστηρικτές του Ρομαντισμού. Από το 1841 ως το 1843 οι προσπάθειες εντάθηκαν. Ώσπου η αστική βρετανική ελίτ υποχώρησε. Τον Δεκέμβριο του 1844, έπειτα από την επιτυχημένη δράση εκείνου του παραδοσιοκρατικού κινήματος, οι εορτασμοί και οι πρώτες αργίες επανήλθαν σταδιακά στην Αγγλία.
Λίγοι σήμερα θυμούνται ότι μια από τις σημαντικότερες ενέργειες εκείνου του κινήματος υπήρξε η συγγραφή του βιβλίου Ο Ύμνος των Χριστουγέννων από τον Κάρολο Ντίκενς, στις 19 Δεκεμβρίου του 1843. Η επιρροή του βιβλίου ήταν τόσο μεγάλη ώστε όχι μόνο να αποτελέσει κομβικό γεγονός προκειμένου να επανέλθουν οι εορτασμοί αλλά και για να ανανεωθούν. Μέσα από το βιβλίο του Ντίκενς δόθηκε μια κατεύθυνση για το πώς θα εορτάζονταν τα Χριστούγεννα στο αστικό περιβάλλον, η οποία επηρέασε, λιγότερο ή περισσότερο, όλες τις χώρες της Ευρώπης. Η ρομαντική σκέψη, όχι μόνο κράτησε ζωντανό ένα παραδοσιακό έθιμο, αλλά και δημιούργησε έθος μέσα στις πιο σκληρές συνθήκες εξουσίας του νεωτερικού καπιταλισμού.
Σήμερα η μεταμοντέρνα νεωτερική εξουσία της παγκοσμιοποίησης, έχοντας ως επίκεντρο τις Η.Π.Α., αποχυμώνει σταδιακά τους χριστουγεννιάτικους εορτασμούς, μετατρέποντάς τους σε ένα ακόμη καταναλωτικό party. Ως απάντηση οι εναπομείναντες παραδοσιοκράτες ρομαντικοί οφείλουμε να ορθώνουμε την όποια αντίσταση μπορούμε σε αυτούς τους σχεδιασμούς. Και, ασφαλώς, να κρατούμε την φλόγα της ιστορικής μνήμης αναμμένη. Έτσι, για μια ακόμη χρονιά, η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. πραγματοποίησε την καθιερωμένη ενημερωτική δράση και αφισοκόλληση στο κέντρο των Αθηνών ...
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Ανοιχτή επιστολή του παλαίμαχου Συναγωνιστή Λουκά Σταύρου για την πλουτοκρατική ακροδεξιά και τις δηλώσεις του Κωνσταντίνου Πλεύρη υπέρ του Μητσοτάκη
Η ακροδεξιά δεν αποτελεί μια ξεχωριστή ιδεολογία του
συστήματος χειραγώγησης του λαού αλλά ένα τρόπο ιδεολογικοπολιτικής διαχείρισης
της δεξιάς παράταξης, δηλαδή της παράταξης που πάνω από όλα υπερασπίζεται τα
συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας με τις εξωτερικές διασυνδέσεις της.
Η ακροδεξιά ξεχωρίζει από όλα τα πολιτικά σχήματα του
συστήματος της αυτονομημένης εξουσίας και υπερεξουσίας από το γεγονός ότι
χρησιμοποιεί ιδεολογίες που δεν της ανήκουν όπως τις ιδεολογίες του εθνικισμού,
του εθνικοκοινωνισμού, του φασισμού και άλλων με σκοπό να εγκλωβίσει ένα μέρος
του λαού στις δεξιές πολιτικές.
Για παράδειγμα δεν γίνεται να είσαι εθνικιστής και
ταυτόχρονα να αποδέχεσαι το ξένο νόμισμα που υποθηκεύει το έθνος ή να
αποδέχεσαι ως μοίρα εξ ουρανού το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλες παρόμοιες
αναιρέσεις της εθνικής αυτονομίας.
Εκτός αυτών των ζητημάτων της εξωτερικής πολιτικής η
ακροδεξιά είναι ο φανατικότερος υποστηρικτής της ντόπιας υπερεξουσίας όπως της
ελεγχόμενης από ιδιώτες κεντρικής τράπεζας, του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος
και της εμπορευομένης εκκλησίας ΑΕ καθώς και του καθεστώτος ιδιοκτησίας,
παραγωγής και κατανάλωσης.
Με λίγα λόγια η ακροδεξιά τακτική υπεραμύνεται της δεξιάς
από κάθε εθνικοεπαναστατική επίθεση που δεν προέρχεται από την αριστερά πτέρυγα
του δημοκρατικού συστήματος χρησιμοποιώντας την καπηλεία των ιδεών και εν τέλει
την παραμόρφωση αυτών τόσο ώστε κάθε γνήσια εθνικοεπαναστατική φωνή να
ταυτίζεται με την απάτη της ακροδεξιάς.
Οι ηγετίσκοι της ακροδεξιάς είναι στρατευμένοι στην υπηρεσία των δεξιών καπιταλιστικών και ολιγαρχικών πολιτικών. Ως εκ τούτου πρέπει να αντιμετωπίζονται ως πολιτικοί απατεώνες και εχθροί του επαναστατικού εθνικισμού.
Κάθε σχέση μαζί τους είναι προδοσία.
Τώρα στο θέμα του κ. Πλεύρη. Βεβαίως εκθειάζει τον Μητσοτάκη
διότι αυτός είναι ο ρόλος του ως ακροδεξιός ηγετίσκος.
Και οφείλει να στηρίξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη όχι γιατί ο
γιός του είναι υπουργός αυτής της κυβέρνησης αλλά διότι η δεξιά χρειάζεται αυτή
την περίοδο τον αυταρχισμό για να επιβάλλει τις πολιτικές αναγκαιότητες της και
αυτός είναι και ο λόγος που απορρόφησε και υπουργοποίησε τα στελέχη του
ακροδεξιού ΛΑΟΣ.
Χρειάζεται τον αυταρχισμό και την μετατροπή της σε ακραία
δεξιά σε αυτή την φάση ενώ σε άλλες συνθήκες θα είχε υιοθετήσει “φιλελεύθερες
πολιτικές” προκειμένου να επιβάλει την υγειονομική δικτατορία, την υποταγή στα
κελεύσματα της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την εναντίωση της στην
Ρωσία από κοινού με το ΝΑΤΟ και την παραχώρηση της ελεύθερης επικράτειας της
Κύπρου στη ζώνη ελέγχου του Ισραήλ.
Πολύ βαθύ το πηγάδι της ακροδεξιάς απάτης.
Σχόλιο του παλαίμαχου συναγωνιστή, εκδότη και συγγραφέα Αθανάσιου Γιαλαμά για τις δηλώσεις του Κωνσταντίνου Πλεύρη υπέρ του Μητσοτάκη.
«Από μία ηλικία και μετά πρέπει να κάνουμε στην άκρη, επαναπαυόμενοι, σε όσα έχουμε προσφέρει. Άλλως γελοιοποιούμαστε. Καλώς η κακώς ο Κωνσταντίνος Πλεύρης με τα βιβλία του μου έδειξε τον δρόμο του Εθνικισμού. Εκεί έμαθα ότι άλλο θεωρία και άλλο πράξη. Εκεί έμαθα πως ο Έλλην Εθνικιστής δεν χρειάζεται αρχηγούς και προστάτες. Εκεί συνάντησα και την φράση: «τον Πλεύρη να τον διαβάζετε και να μην τον γνωρίζετε». Πολλά δικαιολόγησα από την ζωή του. Αλλά την σημερινή κατάντια του δεν την δικαιολογώ. Ξέπεσε ο μπάρμπα Κώστας. Κι αν δεν αποσυρθεί άμεσα ... θα καταντήσει κίτρινη κηλίδα στην κατάμαυρη πορεία των εθνικοεπαναστατών. Ίσως και να το επιδιώκει. Δεν θα παραξενευτώ αν τον δω και με κιπά כיפה»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
