Otto Strasser (1897 - 1974): Παρακμή και Αυτοκρατορία

 

link: Με το Σπαθί και το Σφυρί: Προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» την σημαία της «Τρίτης Θέσης» και του «Μαύρου Μετώπου»

Otto Strasser (1897 - 1974): Παρακμή και Αυτοκρατορία

Δημοσιεύτηκε την 15^η Ιανουαρίου 2021 στην Γαλλική εθνικοεπαναστατική ιστοσελίδα rebellion-sre.fr

Guillaume Le Carbonel

Mετάφραση: Διόνυσος Ανδρώνης

Ενδιαφέροντα άρθρα για τον Στρασσερισμό μπορείτε να διαβάσετε και εδώ ...

Αποθανών τον Αύγουστο του 1974, ο Otto Strasser παραμένει ακόμα άγνωστος στη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που αμφισβητούν και αναλογίζονται τα αδιέξοδα της εποχής μας. 

Άλλες πιο εξέχουσες προσωπικότητες της Γερμανικής Συντηρητικής Επανάστασης - εδώ σκεφτόμαστε τον Moeller van den Bruck, τον Oswald Spengler ή τον Ernst Jünger - συνέτριψαν με το απέραντο δογματικό τους σώμα έναν πιο προστατευτικό και πιο πολιτικό Στρασσερισμό. Ωστόσο, η σκέψη του Otto Strasser απέχει πολύ από το να είναι μη ρεαλιστική ή ασήμαντη. 

Αντίθετα, ο Γερμανός διανοούμενος και άνθρωπος της δράσης έχει αναπτύξει μια ολόκληρη σειρά από εξαιρετικά πρωτότυπες και καινοτόμες ιδέες, που συχνά παρουσιάζονται ως αναχρονιστικές και ουτοπικές από τους πολλούς επικριτές του. 

Για να κατανοήσουμε πλήρως τον Στρασσερισμό, είναι απαραίτητο πάνω απ' όλα να κατανοήσουμε ποιος είναι ο Otto Strasser και ποια ήταν η καριέρα του.

Από το μέτωπο στην πολιτική

Γεννημένος στις 10 Σεπτεμβρίου 1897 στο Windsheim της Βαυαρίας, ο Strasser καταγόταν από ένα μορφωμένο αστικό περιβάλλον. Ο πατέρας του, Peter, δημόσιος υπάλληλος στο δικαστήριο της πόλης, είναι ο συγγραφέας ενός μικρού φυλλαδίου που δημοσιεύτηκε το 1912 με το ψευδώνυμο Paul Wegr, (Das neue Wesen. Betrachtungen und Ausblicke), Το νέο μονοπάτι, απόψεις και προοπτικές, πολύ εμπνευσμένο από έναν κοινωνικό και εθνικό χριστιανισμό που διδάσκει στον γιο του κάθε μέρα. Αυτή η έντονη θρησκευτικότητα αποτελεί βασικό στοιχείο στην ανάπτυξη της σκέψης και των γεωπολιτικών απόψεων του Otto Strasser. 

Όπως πολλοί συνομήλικοί του Γερμανοί, ο νεαρός επιστρατεύτηκε το 1914 και πήρε μέρος στον Μεγάλο Πόλεμο ως στρατιώτης, υπαξιωματικός και στη συνέχεια αξιωματικός του πυροβολικού. Τιμημένος με τον Σιδερένιο Σταυρό της 1^ης τάξης, προτάθηκε για την τιμητική διάκριση του στρατιωτικού τάγματος του Μαξιμιλιανού - Ιωσήφ (το υψηλότερο στρατιωτικό παράσημο του Βασιλείου της Βαυαρίας) το οποίο μόνο η ανακωχή θα τον εμπόδιζε να λάβει. Δύο φορές τραυματίας, ο Στράσσερ αποστρατεύτηκε τον Ιούνιο του 1919 μετά από πέντε χρόνια έντονων μαχών. 

Το 1919, τον βρίσκουμε στις τάξεις των Freikorps von Epp να πολεμά την κομμουνιστική εξέγερση στο Μόναχο. Την επόμενη χρονιά στο Βερολίνο, πολέμησε ενάντια στο πραξικόπημα του Kapp επικεφαλής των «Κόκκινων» μάχιμων ομάδων. Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, ο Strasser βλέπει το δεύτερο γεγονός ως μια παράνομη αντιδραστική κίνηση από μια αποτυχημένη στρατιωτική κάστα. Εκεί αποκαλύπτεται σιωπηρά η μελλοντική του εχθρότητα προς τον Πρωσσισμό. Μέλος του SPD για ένα διάστημα, παραιτήθηκε στο τέλος των μαχών στο Μόναχο, πιστεύοντας ότι το κόμμα είχε εγκαταλείψει τους εργάτες στην εκδικητική συμπεριφορά των Freikorps. 

Ο Στράσσερ συνέχισε τις σπουδές του στα νομικά και τα οικονομικά και στη συνέχεια προσλήφθηκε στο υπουργείο προμηθειών. Παράλληλα με τις μισθωτές του δραστηριότητες, ο νεαρός έγινε ανταποκριτής του Ελβετικού και Ολλανδικού τύπου και δημοσίευσε ένα σημαντικό άρθρο για την εβδομαδιαία εφημερίδα Das Gewissen (Συνείδηση), την εφημερίδα που κυκλοφόρησε το 1919 από την Juni-Klub. Στην συνέχεια, ο Στράσσερ γνώρισε τον Arthur Moeller van den Bruck, τον θεωρητικό και κύριο εμψυχωτή του κλαμπ (συλλόγου) του Ιουνίου, από τον οποίο δανείστηκε πολλούς στοχασμούς που θα τροφοδοτούσαν τη σκέψη του.

Στα αριστερά του Χίτλερ

Η πρώτη συνάντηση με τον Αδόλφο Χίτλερ έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 1920 με πρωτοβουλία του Grégor Strasser, ενός φαρμακοποιού στο Landshut και αδελφού του Otto, μέλους του NSDAP από την άνοιξη και που ήλπιζε να φέρει τον μικρότερο αδερφό του στα νερά του. Η συνέντευξη είναι θυελλώδης μεταξύ του νεαρού δημοσίου υπαλλήλου και του πρώην δεκανέα της Βαυαρίας. Ο Otto αρνείται να συμμετάσχει στο κόμμα βλέποντας τον Hitler ως δημαγωγό, δουλοπρεπή πολιτικό που αγαπά την προπαγάνδα. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του Χίτλερ (1923-1924), ο Όττο Στράσσερ θα αναμειγνυόταν ωστόσο περισσότερο στον αγώνα του μάχιμου Εθνικοσοσιαλισμού, τον οποίο θα προσπαθούσε να ορίσει με δογματικούς όρους. 

Υπό αυτή την έννοια, συνεργάστηκε με την Völkischer Beobachter και δημοσίευσε πολλά άρθρα με το ψευδώνυμο Ulrich von Hutten, στη συνέχεια άφησε τη θέση του ως σύμβουλος στο υπουργείο για να εισέλθει ως στέλεχος σε μια επιχειρηματική ομάδα για το αλκοόλ. Τελικά, ο Στράσσερ πήρε το «βάπτισμα» και εντάχθηκε στο NSDAP το 1925 για να βοηθήσει τον Γκρέγκορ, που προωθήθηκε ως επικεφαλής του κόμματος για τη βόρεια Γερμανία. Το Arbeitsgemeinschaft der nord-und westdeutschen Gäue der NSDAP ιδρύθηκε γρήγορα για να αναδείξει ένα ad-hoc δογματικό σώμα. Τα δύο αδέρφια ίδρυσαν τις Kampfverlag (Εκδόσεις Μάχης) που θα αποτελούσαν την σταθερή υποστήριξη για τις διάφορες εκδόσεις που είναι απαραίτητες για το έργο της διάδοσης και θα εξέθεταν τις ιδέες τους σε ένα εσωτερικό διμηνιαίο έντυπο το Die nationalsozialistische Briefe (Τα Εθνικοσοσιαλιστικά Γράμματα), που προοριζόταν για τα τοπικά μέλη του κόμματος. 

Ένας νεαρός βοηθός επιστρατεύεται για τον Γκρέγκορ, το όνομα του είναι Joseph Goebbels. Το NSDAP της Βόρειας Γερμανίας λοιπόν πήρε έναν πολύ «αριστερό» προσανατολισμό και αποτελούσε έναν πραγματικό πνευματικό πόλο. Ο Όττο ξεκίνησε ένα φιλόδοξο έργο για την ανανέωση του κόμματος, του οποίου τον μπουρζουάδικο χαρακτήρα και τη διαφθορά κατήγγειλε από την αρχή. Ο Στράσσερ δεν διστάζει να χλευάσει τις γνωριμίες του Χίτλερ με τους καπιταλιστικούς κύκλους, ιδιαίτερα τις σχέσεις του με τον βιομήχανο Thyssen, έναν ισχυρό υποστηρικτή του κόμματος. Πολύ γρήγορα, μαντεύει ότι το NSDAP δρα μόνο κατά του Μαρξισμού, που για αυτόν είναι ημίμετρο. Οι Εθνικοσοσιαλιστές, ισχυρίζεται, δεν έχουν καμία συμπάθεια για την αστική τάξη, η οποία ευδοκιμεί μόνο στα ίδια πλαίσια με τον καπιταλισμό. Ήδη από το 1930, ο Otto Strasser συνειδητοποίησε ότι το κόμμα δεν ήταν πλέον σοσιαλιστικό και ότι είχε εγκαταλείψει τα είκοσι πέντε σημεία του προγράμματος του 1920.

Το Μαύρο Μέτωπο

Με ένα ξέσπασμα, ο Στράσσερ αποχώρησε από το κόμμα το 1930 δημοσιεύοντας ένα ιδρυτικό άρθρο στις 4 Ιουλίου με τίτλο «Οι Σοσιαλιστές εγκαταλείπουν το NSDAP»*. Στη συνέχεια ξεκίνησε το Kampfgemeinschaft Revolutionärer Nationalen Sozialisten και στη συνέχεια το 1931 το Die Schwarze Front (Μαύρο Μέτωπο). Αυτή η τελευταία οργάνωση θέλει να είναι μια σχολή στελεχών σε αντίθεση με το κόμμα. Μια αληθινή ομοσπονδία που συγκεντρώνει, εκτός από το KGRNS, τον Bund Wehrwolf, θραύσματα του Bund Oberland και την πτέρυγα Hamkens του Landvolkbewegung (Αγροτικό Κίνημα). Το δόγμα αναπτύχθηκε στο πλαίσιο της επιθεώρησης Die Tat, που διευθύνεται από τον Ferdinand Fried, και την εφημερίδα Die schwarze Front, το πρώτο τεύχος της οποίας εμφανίστηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1931. 

Για τον Otto Strasser, οι Εθνικοσοσιαλιστές πρέπει να είναι ένα ρεπουμπλικανικό κίνημα, εκτός των αρχικών προνομίων, που μάχεται τόσο ενάντια στον Μαρξισμό, που έχει διαστρεβλώσει την κοινωνική ιδέα, όσο και στον Καπιταλισμό. Η βασιλεία του χρήματος ευτελίζει την ψυχή των ανθρώπων και εμποδίζει την έλευση της Volksgemeinschaft (εθνική κοινότητα). Από αυτή την άποψη, η οικονομία παραμένει επιζήμια και πρέπει να ευθυγραμμιστεί καλύπτοντας τις ανάγκες του έθνους και μόνο. Η θεωρητική παραγωγή του Otto Strasser εμφανίζεται σε μια ανθολογία δημοσιεύσεων και άρθρων. 

Για να διατηρήσουμε μόνο μερικά από αυτά, ας παραθέσουμε το Πρόγραμμα του 1925, Εθνικοσοσιαλισμός και Κράτος (1929), την Διακήρυξη της 4^ης Ιουλίου 1930 (Οι σοσιαλιστές αποχωρούν από το NSDAP), τις Δεκατέσσερις θέσεις της Γερμανικής Επανάστασης (1^ο συνέδριο του KGRNS Οκτώβριος 1930), το Μανιφέστο του Μαύρου Μετώπου (2^ο Συνέδριο Οκτώβριος 1931), Η οικοδόμηση του Γερμανικού Σοσιαλισμού (1932) ή ακόμα και οι Προγραμματικές Αρχές των Επαναστατών Εθνικοσοσιαλιστών (άρθρο του Buchücker). Ο εθνικισμός του Strasser είναι στενά συνδεδεμένος με τον χριστιανισμό της ανατροφής του. Η Στρασσερική Γερμανία εμφανίζεται ως ο πυρσός μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης. 

Ο Otto Strasser υποστηρίζει τη συγκρότηση ενός μείζονος γερμανικού ομοσπονδιακού κράτους (ένωση γερμανικών κρατών), από το Memel στο Στρασβούργο, από το Eupen στη Βιέννη, το οποίο αντιτίθεται στον Πανγερμανισμό της κυριαρχίας. Φαντάζεται μια οργάνωση βασισμένη στο Ελβετικό μοντέλο, μια διάσπαση των εθνικών κρατών προς όφελος των εθνοτικών περιοχών (Σκωτία, Ιρλανδία, Βρετάνη, Φλάνδρα κ.λπ.). Από αυτή την άποψη, ο Strasser επενδύει τον εαυτό του σε έναν αντιιμπεριαλιστικό διεθνή αγώνα αλληλεγγύης που φέρνει κοντά όλα τα καταπιεσμένα έθνη. Παρτιζάνος ενός νέου πολέμου της ελευθερίας απέναντι στην Δύση, ήταν υπέρ μιας συμμαχίας με την ΕΣΣΔ. Πιστός αναγνώστης του Moeller van den Bruck, συνέχισε την θεωρία του των νέων ανθρώπων ενάντια σε αυτούς που ήταν εξαντλημένοι. Παρόλα αυτά ήταν αρνητικός στον Πρωσσισμό τον οποίο θεωρεί ότι είναι η πηγή της κυριαρχίας και του ολοκληρωτισμού.

Ο Völkisch ιδεαλισμός του ενσαρκώνεται σε μια θεϊκή καταγωγή. Το Volk είναι για αυτόν ένας ζωντανός οργανισμός με τα φυσικά, πνευματικά και ψυχικά του χαρακτηριστικά. Μόνο η εθνότητα μετράει (και όχι ο βιολογικός ρατσισμός) που δεν καθιερώνει καμία αξιακή κλίμακα. Ο εθνοκεντρισμός του είναι πρωτίστως πολιτιστικός, γλωσσικός και ενδογαμικός. Ο Στράσσερ σκέφτεται να απαγορεύσει τους γάμους με τους αλλοδαπούς και θα αρνηθεί να διδάσκεται μια ξένη γλώσσα πριν από το πανεπιστήμιο. Έτσι εξαγνισμένη, η Γερμανία θα μπορούσε τελικά να γίνει μια αυθεντική Volksgemeinschaft βασισμένη σε μορφές κατάλληλες για τη φύση των ανθρώπων (φέουδο, αυτοδιοίκηση). 

Ο Στράσσερ αρνείται την ταξική πάλη μέσα στο Volk (Λαό) και υποστηρίζει ένα ενιαίο μέτωπο της βάσης των κομμάτων και των συνδικάτων ενάντια στην ιεραρχία τους και ενάντια στο σύστημα. Η αρμονία είναι η λέξη κλειδί, η ενότητα στην πολυμορφία που αντιτίθεται στην τυποποίηση. Ότι οι διάφοροι ήχοι συμφωνούν για το κοινό καλό, ισχυρίζεται συχνά. Και εδώ, το θρησκευτικό θεμέλιο είναι προφανές αφού μια αρχή αγάπης για το ανασυσταθέν Volk προκύπτει από αυτή την λαϊκή επανάσταση.

Μια αγροτική ουτοπία

Oλοκληρωτικός και απόλυτος, ο σοσιαλισμός του αντιτίθεται στον φιλελευθερισμό καθώς και στον μαρξισμό. Ο Strasser βλέπει στον τελευταίο ένα προϊόν της φιλελεύθερης εποχής του οποίου η αναλυτική μέθοδος είναι ξεπερασμένη σε μια βαθιά μεταμορφωμένη Γερμανία. Δεν μπορούμε πλέον, λέει, να λογιζόμαστε με όρους ταξικούς αγώνες και σχέσεις παραγωγής (που δεν μας εμποδίζει να χρησιμοποιήσουμε την ταξική πάλη για να πετύχουμε τους σκοπούς μας). Ο Otto Strasser λοιπόν απορρίπτει τόσο το προλεταριακό μοντέλο όσο και το αστικό μοντέλο. Είναι απαραίτητο να συμβιβαστεί το γεγονός της ανάληψης υποχρέωσης (υπευθυνότητα, ανεξαρτησία, δημιουργικότητα) με το Volksgemeinschaft σε μια κοινωνία νέων εργαζομένων. 

Ο Στράσσερ φαντάζεται τότε μια κοινωνία αγροτικού τύπου με αγρότες - εργάτες, αγρότες - διανοούμενους και αγρότες - στρατιώτες. Πρέπει να γίνει διαίρεση της γης προς όφελος όλων των Γερμανών καθώς και διανομή των κερδών των εταιρειών. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή ένα κρατικιστικό φεουδαρχικό σύστημα στο οποίο το κράτος κατέχει όλη τη γη και τη μισθώνει σε ιδιώτες με τη μορφή φέουδου. Ο καθένας εκμεταλλεύεται ελεύθερα τη γη του αλλά δεν μπορεί να πουλήσει ή να υπενοικιάσει κρατική περιουσία. Χωρίς να ανησυχεί για την επέκταση του ζωτικού χώρου, ο Στράσσερ σκέφτεται να αποικίσει τα γερμανικά εδάφη στην Ανατολή. Συνιστά τη διασπορά των μεγάλων βιομηχανικών συγκροτημάτων σε μικρές μονάδες που θα μετεγκατασταθούν στις περιοχές όπου δραστηριοποιούνται οι εργάτες - αγρότες. 

Ταυτόχρονα, το 51% της ζωτικής σημασίας βιομηχανίας που συνδέεται με την εξουσία κρατικοποιείται προκειμένου να διαφυλαχθεί η εθνική ανεξαρτησία. Υπό αυτή την έννοια, ο Strasser μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως ένας από τους προδρόμους της αποκεντρωμένης ανάπτυξης. Αυτός ο αγροτικός και προβιομηχανικός τοπικισμός σε μια εικονογράφηση. Ειδικά αφού σε αυτό πρέπει να προστεθεί και μια σημαντική πτώση στην παραγωγή καταναλωτικών αγαθών και η υιοθέτηση ενός Σπαρτιατικού, αυταρχικού και τοπικού τρόπου ζωής. Καλύτερα, ο Strasser οραματίζεται μια οικονομία βασισμένη σε ανταλλαγές για να κάνει χώρο στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εδώ η μελέτη του Landvolkbewegung έπαιξε κάποιο ρόλο. Ας μην ξεχνάμε ότι την ίδια στιγμή, ο Ernst Niekisch, στο Γερμανικό Πρόγραμμα Αντίστασης, προωθεί επίσης μια δραστική μείωση του παραγωγικού μηχανισμού, τον αγροτικό αποικισμό ακόμη και στις πιο μέτριες συνθήκες, μια επιθυμία για λιτότητα και έναν απλό τρόπο ζωής, επιρροή του αγροτικού κινήματος. 

Όσον αφορά τους θεσμούς, το Reichtag θα πρέπει να αντικατασταθεί από ένα επιμελητήριο έξι εταιρειών (εργάτες, αγρότες, εργαζόμενοι, δημόσιοι υπάλληλοι, βιομήχανοι, ελεύθερα επαγγέλματα) περισσότερο σύμφωνα με την καθημερινή πραγματικότητα. Σε αυτή την κοινωνία που φαντάζεται ο Στράσσερ, δεν πρέπει να υπάρχει η δικτατορία της τεχνολογίας. Σε αντίθεση με τον Jacques Ellul, θεωρεί ότι είναι αρχικά ουδέτερη και ότι η διαστροφή του εξαρτάται αποκλειστικά από τη χρήση που του κάνει ο άνθρωπος. Ο τεχνικός, απαραίτητος για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας, πρέπει να θέσει τον εαυτό του εξ ολοκλήρου στην υπηρεσία της Volksgemeinschaft. Ομοίως, ο Γερμανός χρειάζεται μια ισχυρή ηγεσία που να απαγορεύει οποιαδήποτε χρήση της δημοκρατίας, η οποία είναι εγγενώς αδύναμη. 

Στην πραγματικότητα, όχι πολύ επικεντρωμένος στη νεωτερικότητα, ο Otto Strasser υπερασπίζεται μια επιστροφή στον Μεσαίωνα (φέουδο, επιστροφή στον Θεό) στον οποίο βλέπει το απόγειο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Σε αυτό ενώνεται με τον Edgar Julius Jung για τον οποίο το μέλλον απαιτεί ένα χριστιανικό και εταιρικό Ράιχ που ενώνει την Ευρώπη. Αυτή η ευρωπαϊκή διάσταση είναι θεμελιώδης για τον Strasser, καθώς σχεδιάζει να επεκτείνει το μοντέλο του σε ολόκληρη την ήπειρο. Η πραγματική αποστολή του Γερμανικού λαού είναι η ευρωπαϊκή ενότητα, αυτή της Αγίας Αυτοκρατορίας που διαλύθηκε το 1530. Ως εκ τούτου, ο Strasser αντιτάχθηκε σθεναρά στις αξίες της Γαλλικής Επανάστασης, αφού είδε με πίστη στον Θεό το κεντρικό στοιχείο της ενότητας της Ευρώπης στο Μεσσαίωνα. Ο αγροτικός συντηρητισμός του θα πρέπει να καταστήσει δυνατή την επανασύνδεση με τις αξίες της αλληλεγγύης και της πνευματικότητας, δηλαδή με αυτές ως αρχέγονο στοιχείο σε μια αντίληψη του κόσμου. 

Είναι μια οικονομική και ψυχική αγροτική επανάσταση που ζητά, μια κοινωνικοποίηση προς όφελος της Volksgemeinschaft και όχι ένας απλός κρατικός σοσιαλισμός. Βασικά, δεν προσπαθεί να συμβιβάσει την παρακμή και την εξουσία. Κοιτάζοντας πιο προσεκτικά, καταλαβαίνουμε καλύτερα τι θα μπορούσε να αντιταχθεί στον Στράσσερ και τον Χίτλερ όσον αφορά το πολιτικό σχέδιο. Για το πρώτο, πρόκειται για την επανίδρυση μιας προβιομηχανικής κοινωνίας σε αντίθεση με τον σύγχρονο κόσμο. Για το δεύτερο, μετράνε μόνο η στρατιωτική εκδίκηση και η εδαφική επέκταση που επιτυγχάνεται μέσω του αντιδραστικού μοντερνισμού. 

Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε. Το 1933, ο Otto Strasser πήγε εξόριστος στην Αυστρία πριν μετακομίσει στην Πράγα. Καταδιωκόμενος από τους άνδρες των Sicherheitsdienst, ταξίδεψε από τη μια πρωτεύουσα στην άλλη για να φτάσει τελικά στον Καναδά το 1939. Με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, ο Grégor Strasser αποφασίζει να μην εγκαταλείψει τη Γερμανία και παραμένει εντός του κόμματος ως Reichorganisationsleiter, δηλαδή ένας πραγματικός δεύτερος υπεύθυνος στο NSDAP. Κόντρα σε όλες τις πιθανότητες, στις 8 Δεκεμβρίου 1932 ο Γκρέγκορ υπέβαλε την παραίτησή του, έζησε στο περιθώριο για κάποιο διάστημα με την οικογένειά του, για να πυροβοληθεί θανάσιμα στο κελί του κατά την εκκαθάριση της 30^ης Ιουνίου 1934. 

Από τον Otto Strasser έχουν απομείνει μόνο λίγα βιβλία, εκ των οποίων ελάχιστες Γαλλικές εκδόσεις. Αυτό δεν πρέπει να αποτρέψει την ενασχόληση με τον Στρασσερισμό και την αγροτική του ουτοπία. Οι εποχές που έρχονται μπορεί κάλλιστα να αποδείξουν ότι έχει δίκιο.

 *για το οποίο έχουμε ήδη γράψει ένα άρθρο - σημείωμα του μεταφραστή

Ο Νίκος Καζαντζάκης και η Ισπανική Φάλαγγα

 

«Αν σου πουν πως έπεσα

να ξέρεις πως πήγα στο πόστο

που με περιμένει εκεί επάνω».

- Από το “Cara al Sol”, τον Ύμνο της ισπανικής Φάλαγγας (Κοιτάζοντας τον Ήλιο)

… Ο αρχηγός φαλαγγίτης έκλεισε την πόρτα, έπαψε η βουή. Είναι τριάντα χρονών, κοντός, εύρωστος, με παχύτατο σβέρκο, με χοντρά μπράτσα και γρήγορες απότομες χειρονομίες. Τύπος τορεαντόρ. Τα μάτια του είναι γαλάζια, με ατσαλένιες αναλαμπές. Ένιωθες πως από το άφθονο αυτό, γιομάτο κρέας σώμα, θρέφουνταν μια δυνατή, άγρια θέληση:

– Από τα τρία αιτήματα, άρχισε με βροντερή φωνή ο Φαλαγγίτης, «Θεός, Πατρίδα, Βασιληά», εμείς μονάχα για το ένα είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε μέχρι θανάτου: Για την Πατρίδα. Μια πατρίδα όμως, όχι σαν την περασμένη, που άφηνε τον λαό να σαπίζει στη φτώχεια και να στραβώνεται στην αμάθεια. Μια πατρίδα δίκαιη, που να προστατεύει όλους, πλούσιους και φτωχούς, ευγενείς και λαό, χωρίς καμμιάν προνομιούχα τάξη! …

Όσο μιλούσε τα μάτια του άναβαν, οι φλέβες του χοντρού του σβέρκου φούσκωναν. Ο τορεαντόρ μέσα του ξυπνούσε:

… Όχι! φώναξε και με βία κρατιόταν να μη χτυπήσει τη γροθιά του στο τραπέζι, όχι! Δεν κάναμε εμείς τον πόλεμο και δεν στείλαμε εκατό χιλιάδες Φαλαγγίτες να πεθάνουν, για να χοντρύνουν οι κοιλιές των πλουσίων και να πέσει πάλι ο λαός στην αθλιότητα.

Σηκώθηκε, έκαμε μερικές δρασκελιές στο δωμάτιο. Γαλήνεψε.

- Δεν είμαστε, εμείς οι Φαλαγγίτες, πολιτικό κόμμα. Είμαστε τάγμα μαχητικό. Θέμε να φέρουμε νέα κοινωνική δικαιοσύνη. Μιαν οικονομική οργάνωση απάνω από τα ταξικά συμφέροντα. Θέμε να καταργήσουμε τα πολιτικά κόμματα, την καθολική ψηφοφορία, τις εκλογές, τις κοινοβουλευτικές συμμορίες. Θέμε ένα κράτος δυνατό, που να μην είναι μήτε καπιταλιστικό, μήτε μαρξιστικό. Όλοι οι παραγωγοί θα αποτελούν, μέσα στα πλαίσια του κράτους μια οργανωμένη ολότητα. Καμμιά αναρχία στην παραγωγή, καμμιά αδικία στην κατανομή του πλούτου. Να δοθεί γης στο χωριάτη. Δικαιοσύνη και ψωμί στον εργάτη. Γράμματα σε όλους. Βλέπετε, θέμε να δημιουργήσουμε μια νέα πατρίδα …

… Έφυγα, βαθιά κρατώντας στο νου μου τα λόγια του νέου Φαλαγγίτη. Και περισσότερο από τα λόγια, την έκφραση του προσώπου, τον τόνο της φωνής, τη φλόγα του ματιού του. Ένιωθα πως μιλούσαν με το στόμα του εκατομμύρια νέοι σε όλον τον κόσμο …

… Μια δεκαριά φαλαγγίτες, περνούν αγκαλιασμένοι ώμο τον ώμο και τραγουδούν τον ύμνο της Φάλαγγας. Μπροστά πήγαιναν δυο νέες φαλαγγίτισες με ορθά τα στήθη κι απάνω στην καρδιά τους κεντημένα τα πέντε κόκκινα φαλαγγίτικα βέλη. Τέντωσα το αυτί να ακούσω. Έτσι όπως τραγουδιόταν από νεανικά λαρύγγια, ο ύμνος αυτός ξεπερνούσε τα σύνορα της Ισπανίας. Ξεπερνούσε την Ιδέα που υμνούσε και γίνουνταν, με ανάλαφρες αλλαγές, ένας παγκόσμιος ύμνος του έρωτα και του θανάτου ...

Από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Ταξιδεύοντας - Ισπανία».

Σπάνια φωτογραφία του Νίκου Καζαντζάκη από τον Ισπανικό εμφύλιο. Εικονίζεται ο μεγάλος συγγραφέας ως ανταποκριτής της "Καθημερινής", μέσα σε ένα όρυγμα της Εθνικιστικής Ισπανικής Φάλαγγας, παρέα με νεαρούς Φαλαγγίτες Εθνικιστές, που πολεμούσαν εναντίον των κομμουνιστών. 

Ο Άγνωστος Πόλεμος

 

του Μοναχικού Λύκου

Οι μαυροφορεμένοι νέοι στέκονται σε στάση προσοχής μπροστά από την Πύλη του νεκροταφείου. Τρεις από αυτούς έχουν εισέλθει στο νεκροταφείο και βρίσκονται μπροστά από το μνήμα των ηρώων της φυλής. Η νύχτα παγωμένη και ήσυχη αφήνει μακριά τα φώτα της πόλης με την οχλαγωγία της. 

Σιγή επικρατεί παντού μέχρι που ακούγεται μία ξεκάθαρη δυνατή φωνή: Συναγωνιστές, Εθνικός Ύμνος!!! Ξάφνου όλοι μαζί σηκώνουν το δεξί τους χέρι ατενίζοντας τον έναστρο ουρανό και βροντοφωνάζουν τον Εθνικό Ύμνο. "Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή ...". 

Οι ψυχές των αθανάτων ηρώων χαίρονται βλέποντας τους συναγωνιστές τους ψηλά από τον ουρανό 9 χρόνια μετά να παραμένουν άτεγκτοι και αμετακίνητοι στα Πιστεύω τους. Η ΙΔΕΑ ζει μέσα στις ψυχές των σκληραγωγημένων νέων. Οι καρδιές τους χτυπούν δυνατά γεμάτες οργή για τον εχθρό που πολεμάει το Έθνος τους. 

Τα ανθελληνικά Μέσα ενημέρωσης τους παρουσιάζουν ως αλήτες και εγκληματίες και ο αποχαυνωμένος λαός τους θεωρεί εχθρούς της ελευθερίας του. Μόνο που ελεύθεροι είναι αυτοί οι νέοι που μέσα στην νύχτα την ώρα που οι σκλάβοι είναι κλεισμένοι στα τσιμεντένια ιδιωτικά κλουβιά τους αυτοί πετούν μαζί με τις ψυχές των αθανάτων στον νυχτερινό ουρανό. 

Ένας πόλεμος λαμβάνει χώρα την ώρα που οι πολίτες κοιμούνται. Ένας πόλεμος μεταξύ των φρουρών του αίματος εναντίον των οργάνων του σκότους. Ένας πόλεμος που είναι γνωστός μόνο στους μυημένους. Μία μάχη μέχρις εσχάτων που θα αναδείξει τον τελικό νικητή. 

Αδέρφια ζείτε και σας υποσχόμαστε πως η ΝΙΚΗ θα είναι δική μας.

Νέο βιβλίο από τις εκδόσεις «Λόγχη»: “ Ο Μαύρος Μάης του 68, η ιστορία των εθνικιστικών ριζοσπαστικών κινημάτων της Γαλλίας 1900 -1972”

 

2103611590

info@logxi.com

Νέο βιβλίο από τις εκδόσεις «Λόγχη»: “ Ο Μαύρος Μάης του 68, η ιστορία των εθνικιστικών ριζοσπαστικών κινημάτων της Γαλλίας 1900 - 1972”

«Η παρακμή, πάντα η παρακμή … Η ζωή είναι μια αέναη παρακμή από την αρχή». 

Pierre Drieu la Rochelle

Μια παράξενη χώρα η Γαλλία. Δημιούργησε τον Διαφωτισμό, τη Σκοτεινή Μεγάλη Μητέρα όλων των επακόλουθων κακόβουλων σύγχρονων ιδεολογιών: φιλελευθερισμός, γιακωβινισμός, αντικληρικαλισμός, σοσιαλισμός, κομμουνισμός, παγκοσμιοποίηση. 

Η Γαλλική Επανάσταση έγινε στη Γαλλία, μια καταραμένη πηγή ενός ποταμού αίματος. Ωστόσο, από τη Γαλλία προέκυψαν και οι πιο σημαντικές μορφές της αντεπαναστατικής σκέψης όπως οι Joseph de Maistre, Luis de Bonald, Donoso Cortes. Εδώ εκδηλώθηκε ο πιο βίαιος μασονικός αντικληρικαλισμός και το πιο αντεθνικό αναρχοσοσιαλιστικό μίσος. 

Ωστόσο, είναι σε αυτή τη χώρα που μεταξύ του δέκατου ένατου και του εικοστού αιώνα άνθισαν καθολικοί στοχαστές και συγγραφείς, με συχνές αλλαγές «ακραίων» τάσεων και αρκετοί εθνικιστές «αντιΝτρέιφους» όπως ο Jules Amédée Barbey d’Aurevilly, ο Joris-Karl Huysmans, ο Leon Bloy, ο Charles Péguy, Georges Bernanos, Georges Valois, Εdouard Drumont, Maurice Barrès. 

Στη συνέχεια, την Action française του Charles Maurras και την ομάδα διανοουμένων του όπως ο Léon Daudet, ο Gustave Thibon και ο Pierre Gaxotte. 

  Η Γαλλία της δεκαετίας του 1930 ήταν εκείνη του “Λαϊκού Μετώπου”, αλλά και εκείνης της λογοτεχνικής και πολιτικής εποχής που ο Paul Sérant όρισε ως «φασιστικό ρομαντισμό» και που ενάντια στους πρωταγωνιστές του υπήρξε ένας άγριος  διωγμός των νικητών του Γκωλισμού - κομμουνισμού. 

Ενάντια λοιπόν των λεγόμενων «συνεργατών» και οπαδών του Vichy όπως ο Robert Brasillach που εκτελέστηκε, ο Drieu La Rochelle αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει, ο Louis Ferdinand Celine εξόριστος και φυλακισμένος, ο Alphonse de Châteaubriant που καταδικάστηκε σε θάνατο και πέθανε στην εξορία, ο Henry de Montherland, ο Sacha Guitry, ο Charles Maurras, ο Lucien Rebatet και πολλοί άλλοι δικάστηκαν και καταδικάστηκαν …

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Η σχέση του αρχηγού της ΕΟΚΑ, Γεωργίου Γρίβα, με την 21η Απριλίου και τον Γεώργιο Παπαδόπουλο: ένα ζήτημα ταμπού για την ελληνική και κυπριακή ιστοριογραφία και κυρίως για τον εθνικιστικό «χώρο» (.pdf)

 

Στις 27 Ιανουαρίου 1974 ένας μικρόσωμος απόστρατος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού έφυγε από τη ζωή στη Λεμεσό, έπειτα από οξύ καρδιακό επεισόδιο. 

Ήταν εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψει κάποιος πως ο ηλικιωμένος εκείνος άνδρας με το χαρακτηριστικό μουστάκι καταζητείτο σε ολόκληρη την Κύπρο αναγκάζοντας τη CIA να αφιερώνει εκθέσεις στη δράση του και τον Φιντέλ Κάστρο να του αποστέλλει συγχαρητήρια τηλεγραφήματα. 

Κι όμως, επρόκειτο για τον στρατηγό Γεώργιο Γρίβα γνωστό ως Διγενή …

Συγγραφέας: Μανώλης Πέπονας

Έκδοση ebook: Ιδιωτική έκδοση

Ευθύνη έκδοσης: storia95

για να το διαβάσετε σε .pdf στον σύνδεσμο εδώ ...

Η αλήθεια δια τον Μακάριον: το σπάνιο και απαγορευμένο βιβλίο του καθαιρεμένου μητροπολίτη Κιτίου, Άνθιμου (.pdf)

Ο Μητροπολίτης Άνθιμος ή Ανθέμιος (ο Μαχαιριώτης), Πρόεδρος Αμαθούντος, Νέας Πόλεως Λεμεσού και Κουρίου, ήταν εθνικιστής καθηγητής και θεολόγος, μέλος και αγωνιστής στον εθνικό αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., προσωπικός φίλος και εξ απορρήτων συνεργάτης του Γεωργίου Γρίβα στον αγώνα για την απελευθέρωση της Κύπρου από τον Αγγλικό ζυγό και την ένωση του νησιού με τον Ελληνικό εθνικό κορμό, μέλος της ενωτικής τριανδρίας των Μητροπολιτών, μαζί με τους Κυπριανό της Κυρήνειας και Γεννάδιο της Πάφου, που αντιτάχθηκαν στην πολιτική ανεξαρτησίας του Μακάριου Γ'. 

Η αλήθεια δια τον Μακάριον: πρόκειται για ένα σπάνιο βιβλίο το οποίο κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 1974 λίγο πριν το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Το βιβλίο εκδόθηκε στην Αθήνα σε 5.000 αντίτυπα . Κατά την αποστολή του στη Κύπρο κατασχέθηκαν στο τελωνείο Λεμεσού. Κυκλοφόρησε όμως στην Ελλάδα και υπάρχουν αντίγραφα για όποιαν ξέρει να ψάξει. 

Συγγραφέας ήταν ο καθαιρεμένος από τον Μακάριο μητροπολίτης Κιτίου Άνθιμος ο οποίος προσπαθούσε μέσα από το βιβλίο να αποκαθηλώσει πολιτικά (αλλά και θρησκευτικά) τον Μακάριο τον Γ’, αρχιεπίσκοπο και πρώτο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.  

Μέσα από αυτό το βιβλίο ο Άνθιμος παρουσιάζει τον Μακάριο, παραθέτοντας διάφορα περιστατικά τα οποία έζησε δίπλα του, ως εγωπαθή και αρχομανή που δεν πίστευε εξ αρχής στον αγώνα για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και ο οποίος κοροϊδεύοντας τους συνεργάτες του και τον λαό τροχοδρομούσε την ανεξαρτησία για δικό του όφελος. 

Αφήνει αιχμές ακόμα και για την πνευματικότητα και την χριστιανική πίστη του Μακαρίου ενώ τον κατηγορεί και για οικονομικές ατασθαλίες. Τον παρουσιάζει επίσης ως δεισιδαίμον και έχοντας αισθήματα ζήλιας απέναντι στον στρατιωτικό αρχηγό της ΕΟΚΑ Γεώργιο Γρίβα Διγενή. 

Το βιβλίο περιλαμβάνει τα ακόλουθα κεφάλαια: 

Πρόλογος 

Ο Μέγας θεατρίνος της Κύπρου 

 1. Η εν Αθήναις φοιτητική ζωή του 

 2. Αναρρίχησις Μακαρίου εις Μητροπολιτικόν θρόνον Κιτίου 

Έναρξις δυναστείας Κυκκωτών 

3. Αι πρώται μετά την αναρρίχησιν αυτού εις τον Μητροπολιτικόν θρόνον θεαματικαί ενέργειαι 

 4. Η εκλογή μου ως Μητροπολίτου Κιτίου 

  5. Αυτός ο Μακάριος … 

6. Η στάσις της Ιεράς Συνόδου έναντι του κοσμικού αξιώματος του Μακαρίου 

7. Το όνειρον Μακαρίου 

 8. Αδέσμευτος πολιτική Μακαρίου 

 9. Η φήμη του Διγενή θανάσιμος ενόχλησις Μακαρίου 

 10. Ο αριθμός 13 ... 

 11. Αλόγιστος διασπάθισις δημόσιας περιουσίας 

Επίλογος.

για να κατεβάσετε σε .pdf το βιβλίο στον σύνδεσμο εδώ ...

Tetraktys - Voreion Sellas

 

Με αφορμή ένα «αιρετικό» κείμενο που δημοσιεύτηκε από την συντακτική ομάδα «Μαύρες Λεγεώνες» για τον Joseph Goebbels καθώς και λίγα λόγια για το άγνωστο παρασκήνιο μιας θεατρικής παράστασης σχετικά με τον «δαίμονα» του Εθνικοσοσιαλισμού (υπό την συνοδεία μιας «σκοτεινής» μουσικής πινελιάς …)

 

link: Ο Joseph Goebbels απαντάει στην «εθνική δεξιά».

Ο Joseph Goebbels υπήρξε αναμφισβήτητα ο ενορχηστρωτής της Εθνικοσοσιαλιστικής προπαγάνδας, ο μετρ της προσπάθειας να κερδίσουν την καρδιά του Γερμανικού λαού, ο «διάβολος» για τους Δυτικούς δημοκράτες και το «τέρας» για τους Σοβιετικούς. 

Μια προσωπικότητα άκρως ενδιαφέρουσα που συνδέθηκε άρρηκτα αρχικά με την Στρασσερική τάση και στην συνέχεια με τον Αδόλφο Χίτλερ στον οποίο έμεινε πιστός μέχρι το τέλος. Οξυδερκής και διπλωμάτης, οργανωτικός νους και «σκοτεινός» το όνομα του συνοδεύεται από μια έκφραση φόβου όταν προφέρεται από τους αντιπάλους του. 

Ελάχιστα είναι τα άρθρα στα ελληνικά που αναφέρονται στην πρώιμη περίοδο της ένταξης του στο Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, αφού οι εντυπώσεις που αποκομίζονται μέσα από αυτά τονίζουν την έμφαση του στον σοσιαλιστικό και επαναστατικό χαρακτήρα του κόμματος. 

Το παρακάτω άρθρο το οποίο δημοσίευσε η συντακτική ομάδα «Μαύρες Λεγεώνες» - διαβάστε το εδώ - προκάλεσε διαδικτυακές αντιδράσεις ενώ ιδιαίτερη σημασία έχει και η εισαγωγή η οποία παρατίθεται στην συνέχεια με πηγή τον ιστότοπο Arplan. 

Με αφορμή την αναφορά στον υπουργό προπαγάνδας του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού καλό είναι όμως να αναφερθεί - αν και αρκετά αργοπορημένα είναι η αλήθεια - μια άλλη «καλλιτεχνική» επικοινωνιακή παράμετρος δείγμα της «αγωνίας» των αντιφασιστών που όμως αμφιβάλλουμε αν έγινε αντικείμενο καίριας παρατήρησης από τους συναγωνιστές που αυτοπροσδιορίζονται ως Εθνικοσοσιαλιστές. 

Στα τέλη του 2015 και στις αρχές του 2016 έλαβε μέρος μια θεατρική παράσταση. 

Διαβάζουμε στο διαδίκτυο: 

«Στο νέο θεατρικό έργο του Γιώργου Βέλτσου, πρωταγωνιστεί η Μάγκντα Γκαίμπελς, η γυναίκα του διαβόητου υπουργού προπαγάνδας του Χίτλερ Γιόζεφ Γκαίμπελς, εξιδανικευμένο πρότυπο συζύγου και μητέρας στη ναζιστική Γερμανία, που σκότωσε τα έξι παιδιά της πριν αυτοκτονήσουν με τον άντρα της στο μπούνκερ το 1945». 

Στην σελίδα του Εθνικού Θεάτρου διαβάζουμε: 

«Ο υπουργός προπαγάνδας του εθνικοσιαλιστικού κόμματος Γιόζεφ Γκαίμπελς, και η γυναίκα του, Μάγκντα, πρότυπο συζύγου και μητέρας στη ναζιστική Γερμανία,  περιηγούνται στο τετελεσμένο μέλλον τους και επαναθεωρούν την ιδεολογία, τις πράξεις και τα ίχνη τους στην Ιστορία, γράφοντας το χρονικό της ανόδου και της πτώσεως της χιτλερικής κοσμοθεωρίας μέσα από έναν σκληρό προσωπικό απολογισμό. 

Περιγράφοντας τη «σκηνοθεσία» του θανάτου της οικογένειας  Γκαίμπελς, το έργο του Γιώργου Βέλτσου, μιλάει για αυτό που ο σύγχρονος πολιτισμός δεν μπόρεσε να απωθήσει: την ακαταμάχητη ανθρώπινη έπαρση, την ηδονή της βίας, τη ρητορική της κυριαρχίας και του μίσους, και ότι άλλο χαρακτηρίζει το «ριζικό κακό», που κυριεύει το ανθρώπινο φαντασιακό και ανιχνεύεται μέσα στους ίδιους τους εαυτούς μας, χωρίς να γνωρίζει φυλές και έθνη. Η παράσταση είναι κατάλληλη από 18 ετών και άνω».

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια και σχόλια για την προσπάθεια κάποιων να αλλάξουν την ιστορία όπως επιτάσσει το κυρίαρχο δημοκρατικό αφήγημα ή να «μακιγιάρουν» με τρομακτικές εικόνες και πλάνα - άνευ συμβόλων - ή μονόλογους την στράτευση, την πλήρη κινητοποίηση, την αφοσίωση, την πίστη, τον φανατισμό για μια ιδεολογία που αποτελεί σήμερα το απόλυτο κακό. 

Οι υμνητές του Bomber Harris  και του Κόκκινου Στρατού που ισοπέδωσαν την Δρέσδη και το Αμβούργο αλλά και τον Πειραιά … με εμπρηστικές και εκρηκτικές βόμβες ή βίασαν παιδιά και γυναίκες σε ασύλληπτους αριθμούς, έρχονται μέσα από την «τέχνη» να πλάσουν την δική τους ιστορική εκδοχή για τον ηττημένο - σε επίπεδο μεραρχιών και όχι ιδεών - Εθνικοσοσιαλισμό. 

Έρχονται να κουνήσουν επιδεικτικά το δάχτυλο επί σκηνής - απαγορεύοντας την είσοδο κάτω των 18 για να αποφύγουν και τον κίνδυνο εμφράγματος σε περίπτωση νεανικών αντιδράσεων - ενώ ακόμη ζουν οι επιζώντες των πυρηνικών βομβών της Ιαπωνίας. 

Έρχονται να φορέσουν το κοστούμι του ανθρωπισμού και της υψηλής κριτικής πάνω στο λιωμένο δέρμα και τα κόκκαλα εκατομμυρίων νεκρών του Διεθνούς Σιωνισμού που εξόπλισε τα καθεστώτα εκείνα που είχαν και έχουν ως σημαία τους την Βία το Κακό και το Μίσος και από το ’45 και μετά ενίσχυσαν τις παγκόσμιες δυνάμεις του σκότους. 

Όσες παραστάσεις και αν ανεβάσουν, όσους διαλόγους και αν πλάσουν, ότι και να γράψουν ότι και να πουν για αυτούς που έχουν μάτια να δουν και τα αυτιά να ακούσουν η αλήθεια παραμένει: ο σημερινός σάπιος κόσμος είναι γέννημα θρέμμα της αστικής δημοκρατίας και εμείς οι θανάσιμοι εχθροί του.

«Αν έρθει  κάποια στιγμή η μέρα που θα πρέπει να φύγουμε, αν κάποια μέρα αναγκαστούμε να αφήσουμε την σκηνή της ιστορίας, θα χτυπήσουμε την πόρτα τόσο δυνατά που ο κόσμος θα ταρακουνηθεί και η ανθρωπότητα θα κάνει πίσω από την έκπληξη»

Κωνσταντίνος Παπαδογιάννης - Εἰσαγωγή στην Μεταπολιτική

 

Βασίλης Χ. Ροντογιάννης, ο «Νέστορας» της ριζοσπαστικής εθνικιστικής σκέψης και της «Τρίτης Θέσης».

 

του Wolverine

Ο Βασίλης Χ. Ροντογιάννης είναι ο «Νέστορας» της ριζοσπαστικής εθνικιστικής σκέψης. Αρθογράφος, δημοσιογράφος, φωτογράφος, ποιητής, εκδότης, μουσικός, ραδιοφωνικός παραγωγός. Με καταγωγή και πεδίο δράσης την Θεσσαλονίκη και την ευρύτερη περιοχή, υπερασπιστής της ελληνικής κληρονομιάς και της πατρώας θρησκείας, επιχείρησε να δυναμώσει οργανωτικά τις ομάδες της «Εθνικιστικής Αριστεράς», την «αριστερή» τάση του κοινωνικού εθνικισμού μέσα από τον εθνικοεπαναστατικό πυρήνα δράσης «Ιουλιανός» (1990). 

Μαζί με την εθνικοεπαναστατική ομάδα του Γ.Ι. και του Χ.Α. είχαν φτιάξει ένα δυνατό σύνολο που πολεμήθηκε γιατί ξυπνούσε συνειδήσεις, από τα γνωστά πρόσωπα που καλούσαν σε ολομέλειες ακόμη και τα μεσάνυχτα ή απειλούσαν τα εγγεγραμμένα μέλη τους σε περίπτωση που διατηρούσαν επικοινωνία μαζί του! Όσο απαγορευόταν η είσοδος του σε τέσσερις τοίχους κομματικών γραφείων τόσο περισσότερο άνοιγαν οι ορίζοντες του προς την Εθνική Αυτονομία. Για δεκαετίες βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των ιδεών απέναντι σχεδόν σε όλους τους προβεβλημένους «πατριώτες». 

Σε κάποια από τα έντυπα που δημιούργησε ή συνεργάστηκε αρθρογραφούσαν - στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές της δεκαετίας του ’90 - γνωστοί συναγωνιστές που σήμερα κάποιοι εξ αυτών συνεχίζουν να υπερασπίζονται τις ιδέες της Ευρώπης. Άμεση σχέση με τον συναγωνιστή είχαν οι εκδόσεις «Νέα Μορφή» και «Τρίαινα». 

Τα «Φάτσα - Κάρτα», «Νέα του Δίσκου», «Μπλε Μορφή», «Αναθεωρητής», «Νέο Κύμα», η εφημερίδα φαντασίας «Γεννήτωρ Ιδεών», άρθρα σε περιοδικά όπως στο τριτοθεσίτικο «Αντίδοτο» και κάποια εικονογραφημένα κόμικς είναι η πνευματική κληρονομιά του σε έντυπη μορφή καθώς και η άγνωστη συνδρομή του στον «Έλληνα Εργάτη» παρά τις αντιδράσεις της ηγεσίας της «Χρυσής Αυγής». 

Ο «Γεννήτωρ Ιδεών» (1996) μια διμηνιαία έκδοση ένα κόμικ φαντασίας σε μέγεθος εφημερίδας, που υπήρξε καρπός συνεργασίας με την συναγωνίστρια Δ.Ζ. ξεχώριζε για το περιεχόμενο και την ποιότητα του, την τεχνοτροπία του αλλά και την άτυχη πορεία του (κυκλοφόρησε μόνο τέσσερα τεύχη) αφού τα σκοτεινά συμφέροντα του τύπου στάθηκαν εμπόδιο από τα πρώτα κιόλας βήματα. Στις σελίδες του «Γεννήτωρ Ιδεών» φιλοξενούνταν «προκλητικά» άρθρα, ενώ οι δημοσιεύσεις υπέρ των fanzines των NS Skinheads/NS Headbangers δεν έλειπαν από τις σελίδες όπως και εκτενή αφιερώματα στο Heavy Metal. 

Συνέβαλλε καθοριστικά και στην ίδρυση του συλλόγου δημιουργών φαντασίας «Λουκιανός» μια πρωτοποριακή κίνηση, ενώ υπήρξε ένας από τους συναγωνιστές που στήριξαν το ΕΣΕΣΙ σε δύσκολες εποχές. Η πένα του και οι συμβουλές του μετασχηματίζουν την σκέψη από κεραυνοβόλα αντίδραση σε στοχευμένη αντιπαράθεση.  Τα τραγούδια του κυκλοφορούν στο διαδίκτυο ενώ τα επιλεγμένα άρθρα του αντικατοπτρίζουν μια σκέψη μακριά από τα αστικά ακροδεξιά καλούπια. 

Για περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια παραμένει αρωγός της συντακτικής μας ομάδας, αυτός που μας προμήθευσε σπάνιο αρχειακό υλικό, ένας παλαίμαχος του «χώρου» που αξίζει πραγματικά κάποιος να συνομιλεί μαζί του. Παρά τις καταιγίδες της ζωής και τα προβλήματα υγείας παραμένει ακμαίος ασυμβίβαστος και αμετανόητος απέναντι στις «αναθεωρητικές» τάσεις των βολεμένων ακροδεξιών, ένας ακόμη πολιτικός στρατιώτης της «Τρίτης Θέσης». 

Σύντομα γνωστό ανένταχτο εθνικιστικό περιοδικό θα φιλοξενήσει μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του συναγωνιστή Βασίλη Ροντογιάννη.

Αποκλειστικό: συνέντευξη με μια συναγωνίστρια της Κύπρου

 Πολλές οι εξαιρέσεις του δεξιού κανόνα στην γη της Μεγαλονήσου. Μια νέα γενιά μεγαλώνει χωρίς τα βαρίδια της κάλπικης «εθνικοφροσύνης» και μια παλιότερη δείχνει να αφουγκράζεται ακόμη τις προκλήσεις του μέλλοντος, πάνω από όλα όμως να πράττει εκεί όπου άλλοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν. 

Η συντακτική μας ομάδα από το 2007 σε πλήρη συνεργασία με τους συναγωνιστές της νήσου, ενώ σήμερα σειρά έχει μια αποκλειστική συνέντευξη με μια Ελληνίδα της Κύπρου που πέρα από την γοητεία της ως γυναίκα έχει να επιδείξει και μια ποιοτική πολιτική σκέψη και ακτιβιστική δράση.

 Αγαπητοί συναγωνιστές και συναγωνίστριες από την γη που πότισαν με το αίμα τους - ανάμεσα σε πολλούς άλλους - οι αντάρτες της ΕΟΚΑ Α’ & Β’ η συναγωνίστρια L’ Ombre d’ un Doute δίνει απαντήσεις για όλους και για όλα …

Χαίρε! Ευχαριστούμε για τον χρόνο και την τιμή. Πρώτη ερώτηση. Πότε εντάχθηκες στους Εθνικιστές της Κύπρου;

Κατ' αρχάς θερμές ευχαριστίες για την πρόσκληση γι' αυτή τη συνέντευξη. Στους Εθνικιστές εντάχθηκα «επίσημα» τον Ιούλιο του 2011, με αφορμή τη φονική έκρηξη στην Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» του Μαρί. Τότε 13 παλληκάρια έχασαν την ζωή τους σε μια άνιση μάχη και θυσιάστηκαν στην υπηρεσία της πατρίδος. Επιτρέψτε μου να πω ότι προηγήθηκαν εγκληματικές και θανατηφόρες αποφάσεις από τους κρατούντες που παραμένουν μέχρι σήμερα ατιμώρητες. Της έκρηξης ακολούθησε μια εκκωφαντική κοινωνική αναταραχή, που οδήγησε τους πολίτες έξω από το Προεδρικό Μέγαρο και τον τότε κομμουνιστή Πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια στο στόχαστρο. 

Και τούτο, καθώς διαφαινόταν ότι οι αποφάσεις για την φύλαξη των εμπορευματοκιβωτίων με τα εκρηκτικά, ήταν απόφαση της ίδιας της κυβέρνησης. Ακολούθησαν λοιδορίες επί των 13 ηρώων, ένα πόρισμα που αγνοήθηκε και τα συντρίμμια μιας καταρρακωμένης πολιτείας. Στις διαμαρτυρίες λοιπόν έξω από το Προεδρικό, συνάντησα κάποια παιδιά που φορούσαν μαύρα ρούχα και που έφεραν διακριτικά του εθνικιστικού χώρου. Η μαχητικότητα που τους χαρακτήριζε, η αγωνιστική τους διάθεση και η ομοψυχία που διέκρινα ανάμεσα τους με ώθησε στο να ενταχθώ ενεργά πλέον στον Εθνικιστικό χώρο, μιας και ο παλαιοκομματισμός και η δημοκρατία που ευαγγελίζεται αυτό το κράτος με άφηναν πάντα παγερά αδιάφορη.

Ποια η άποψη σου για το ΕΛΑΜ;

Το ΕΛΑΜ εισήλθε το 2016 οριακά στη Βουλή με τις θυσίες μιας μερίδας εθνικοσοσιαλιστών και άλλων γνήσιων αγωνιστών της Ιδέας. Το 2016 ήμουν ήδη στέλεχος του εν λόγω κινήματος (τώρα κόμμα), μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, με έντονη παρουσία σε δράσεις, πλούσια αρθρογραφία στην εθνικιστική ιστοσελίδα και την εφημερίδα «Ελλάς του Νότου» όπως επίσης και υποψήφια στις βουλευτικές εκλογές στην επαρχία μου, δηλαδή την Λευκωσία. Έλαβα σχεδόν 600 ψήφους από το σύνολο των 13,049 που έλαβε το ΕΛΑΜ παγκύπρια. Και αυτό μέσα από μια επώδυνη προεκλογική αφού είχα στοχοποιηθεί από τους εγχώριους «πετσωμένους» από το χρήμα καναλάρχες και δημοσιογράφους οι οποίοι είχαν δημοσιεύσει πληθώρα ανοικιών σχετικά με μια υπόθεση δικαστική. Αυτό με πείσμωσε ακόμη περισσότερο.

Με μηδαμινές προεκλογικές δαπάνες, το αποτέλεσμα ήταν ένα ηχηρό χαστούκι ενάντια στο κατεστημένο. Από το ΕΛΑΜ αποχώρησα το 2017 για καθαρά ιδεολογικούς λόγους συνειδητοποιώντας ότι δεν ήταν διατεθειμένοι να συγκρουστούν με το κράτος, τους μπάτσους και την antifa. Προτίμησαν να παραμείνουν πιστοί στις δημοκρατικές διαδικασίες και τα ξινά κόλλυβα του κοινοβουλευτισμού. Κάτι που είναι σε σύγκρουση με τις αρχές της υποφαινόμενης και το αξιακό σύστημα των γνήσιων εθνικοσοσιαλιστών και αντιδημοκρατών. Οι πραγματικοί επαναστάτες και αγωνιστές δεν αρνούνται το παρελθόν τους.

Πιστεύεις η ηγεσία του ΕΛΑΜ είναι ένα ακόμη εξάρτημα του συστήματος ή απλά πορεύεται σε θολά νερά;

Είτε απαντήσω θετικά στο πρώτο είτε στο δεύτερο, το βέβαιο είναι ότι η ηγεσία έχει αλλάξει πλεύση για την πολιτική επιβίωση της εντός του κοινοβουλευτισμού. Έχουν απεμπολήσει την Ένωση και μιλάνε για ενιαίο κράτος, δηλαδή την αναβίωση του εφιάλτη της Ζυρίχης σε συνεταιρικό κράτος με μια μειονότητα με την οποία έχουμε εθνοτικές διαφορές, τους αποκαλούμενους τούρκο«κύπριους». Παρευρέθησαν σε παρελάσεις για την επέτειο της Κυπριακής Ανεξαρτησίας, μια επέτειο θλιβερή για τον κάθε Ελληνόψυχο της Κύπρου, αφού ουσιαστικά αυτή η επέτειος υμνεί τον ενταφιασμό της Ένωσης. Για την Ένωση οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ έχυσαν το αίμα τους. Για την Ένωση οδηγήθηκε στην αγχόνη ο αγωνιστής Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο άριστος μαθητής, ο ποιητής της Ένωσης. Το  να στηλιτεύουν τις χρυσές σελίδες της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας μας ως Έλληνες της Κύπρου  (Εθνικοαπελευθερωτικός Αγώνας  1955 - 59) όπως επίσης να καπηλεύονται τις θυσίες των μαρτύρων της Φυλής για πολιτικές καριέρες είναι ανήθικο.

Με ποιες ομάδες και κινήσεις από τη μητροπολιτική Ελλάδα έχεις επαφές;

Κατά την περίοδο που ήμουν ενεργά δραστήρια στο πολιτικό χώρο της Κύπρου και λόγω της συνεργασίας του ΕΛΑΜ με τη Χρυσή Αυγή είχα επαφές με τους συναγωνιστές πάνω. Με κάποιους διατηρήσαμε επαφή ακόμη και μετά την αποκήρυξη της Χρυσής Αυγής από το ΕΛΑΜ και τη διακοπή συνεργασίας λίγο πριν τα γεγονότα της δίκης του 2020 στην Ελλάδα. Δεν έχω επαφές με άλλους πολιτικούς σχηματισμούς και δεν το επιδίωξα ούτε είναι αυτοσκοπός. Διαβάζω συστηματικά την αρθρογραφία αξιόλογων συναγωνιστών αυτόνομων πρώτα του «Μαύρου Κρίνου»  και πολλά άρθρα σε ιστολόγια άλλων αντιδημοκρατών/νεοφασιστών/εθνικοσοσιαλιστών με τους οποίους μοιράζομαι τις ίδιες ανησυχίες και προβληματισμούς

Ένας σπουδαίος ιδεολόγος είχε κάποτε γράψει:

"... πότε δεν ήταν ότι πιο περήφανο διαθέτουμε σε αυτό τον κόσμο η ίδια μας η ζωή και τα κατορθώματα που φέρνει η θέλησή μας; Και αν θυμάσαι, ακόμη και στην πρώιμη ανωριμότητα μας, ξέραμε να διακρίνουμε τους ήρωες από τις πληγές τους και όχι από τα λόγια τους. Τους εργάτες και αγωνιστές της ζωής από τα χέρια τους και τους συντρόφους από τα βλέμματα τους. Πιστεύουμε σε μια ιδιαίτερη αριστοκρατία, αυτή των πεδίων που διαμορφωθήκαμε και εμείς. Αυτός είναι ο κόσμος μας. Και αν δεν ήταν, ίσως έπρεπε να τον επιλέξουμε. Είναι η μεγάλη μας πρόκληση. Σκέψου, ήμασταν παιδιά και ασφυκτιούσαμε για μία ελπίδα ...".

Έτσι ακριβώς αισθάνομαι και εγώ στην παρούσα φάση και υιοθετώ τα ανωτέρω ως κομμάτι του είναι μου και τρόπο ζωής. Αυτό εξάλλου προστάζει τόσο η ίδια η Ιδέα μας όσο και το αξιακό μας σύστημα.

Ποια η θέση απέναντι στην ΕΟΚΑ Α’  και ΕΟΚΑ Β’;

Η ΕΟΚΑ Α’ είναι για μένα το πιο ιερό φάσμα της νεότερης Ιστορίας μας ως Έλληνες της Κύπρου. Μια χούφτα λεβέντες υπό την καθοδήγηση του Άξιου Τέκνου της πατρίδας μου, Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα - Διγενή πολέμησαν με λιγοστά μέσα και οπλισμό, ενάντια σε μια ολόκληρη Βρετανική Αυτοκρατορία και αποικιοκρατία. Σκοπός, η Ένωσις και μόνον η Ένωσις. Η ΕΟΚΑ Β’ δεν είχε άλλη αποστολή και άλλο σκοπό από αυτό της ΕΟΚΑ Α’  με πολιτικοστρατιωτική δράση. Την απαγκίστρωση δηλαδή από τα τετελεσμένα των Συμφωνιών της Ζυρίχης Λονδίνου για τα οποία την απόλυτη ευθύνη φέρουν οι Μακάριος και Καραμανλής. Θα είναι αιωνίως υπόλογοι στο Έθνος για την προδοσία τους.

Γεώργιος Γρίβας. Τι συναίσθημα έχεις όταν ακούς αυτό το όνομα;

Δέος. Ο δρόμος που είχε διαλέξει είχε σαν βάση του τα ιδανικά και τις αξίες, ένας δρόμος γεμάτος σκληρούς αγώνες για λευτεριά, τιμή και αξιοπρέπεια. Μόνος εναντίον όλων. Ενάντια στους Τούρκους, το ΑΚΕΛ, ενάντια στην 21^η Απριλίου, ενάντια στους Άγγλους και τους Τέκτονες. Μια πορεία που οδηγούσε στο σημαντικότερο, ίσως, όραμα της ζωής του, για εθνική αυτοδιάθεση και ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την Μητέρα Ελλάδα. Ο Στρατηγός Γρίβας υπήρξε ένας από τους λίγους απομείναντες Έλληνες που γνώρισε καλά από πρώτο χέρι τον κίνδυνο, την τόλμη, την δόξα και την αποφασιστικότητα. Χαρακτηριστικά που τον αναγάγουν σε ύψιστο πρότυπο προς μίμηση. Γίνεται συνεχώς μια προσπάθεια αμαύρωσης του τιμημένου ονόματος του Διγενή, τίποτα όμως και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την τεράστια προσφορά του προς το Έθνος. Γρίβα κοιμήσου, Γρίβα ξεκουράσου, η Ένωση θα γίνει τη θέλουν τα παιδιά σου. ΑΘΑΝΑΤΟΣ.

Ποιοι στηρίζουν σήμερα τη Διζωνική και ποια η άποψη σου για το μέλλον του Κυπριακού;

Όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα στηρίζουν τη λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας και το σημερινό ακροδεξιό ΕΛΑΜ την λύση ενιαίου κράτους. Στόχος της κυπριακής κομματοκρατίας είναι μια λύση - διάλυση τουρκοσυνεταιριστική που θα επιτρέψει την κυριαρχία της Τουρκίας σε ολόκληρο το νησί. Τουτέστιν, νομιμοποιούνται τα τετελεσμένα της εισβολής, οι έποικοι, οι Τουρκοκύπριοι από μειονότητα αναβαθμίζονται και παραχωρούνται τα υπερπρονόμια. Ουδέποτε κλήθηκε ο λαός να αποφασίσει αν επιθυμεί ΔΔΟ. Ουδέποτε ερωτήθη ο λαός να απαντήσει αν αποδέχεται τις τέσσερις βασικές ελευθερίες που θα παραχωρηθούν στους Τούρκους εξίσου με τους πολίτες του ελληνικού κράτους. Με λίγα λόγια θα έχουν όλοι οι Τούρκοι δικαίωμα εγκατάστασης στη Κύπρο, διακίνησης και δραστηριότητας.

Το ενιαίο κράτος που προτείνει το ΕΛΑΜ δεν είναι τίποτα άλλο από μια παραλλαγή της Διζωνικής και Δικοινοτικής θεμελίωσης του κράτους που θα νομιμοποιήσει το πολιτικό στόχο της εισβολής που ήταν η συγκέντρωση των Τουρκοκυπρίων σε μια ενιαία και αυτοδιοικούμενη εδαφική ζώνη, η οποία δεν θα παύσει ποτέ να έχει σχέσεις με την Τουρκία. Η πρόταση του ενιαίου κράτους είναι η απάτη του συστήματος του ενδοτισμού που έχει σκοπό να κτυπήσει την αντιομοσπονδιακή αντίσταση δημιουργώντας ένα μέτωπο συστημικών ακροδεξιών και λοιπών οργανώσεων. Το μέλλον του Κυπριακού διαγράφεται δυσοίωνο. Η συνεχής διολίσθηση, τα επικίνδυνα μονοπάτια μέσω των αποκαλούμενων «συνομιλιών» με τον κατακτητή είχαν μέχρι σήμερα κόστος για τον Κυπριακό Ελληνισμό της μαρτυρικής Μεγαλονήσου.

Ποια η θέση σου για το Ουκρανικό;

Οι  Ουκρανοί πολεμούν για την πατρίδα τους απέναντι σε μια αυτοκρατορία. Τι άλλο να κάνουν - και απευθύνομαι σε αυτούς που στηρίζουν το γνωστό πλυντήριο με το όνομα κυπριακή οικονομία - μήπως να γλύψουν κάποιο κόκκαλο του Κρεμλίνου μέσα από ομάδες και κόμματα όπως γίνεται εδώ αλλά στην βόρεια Ελλάδα; Δεν πολεμούν για τον εβραίο πρόεδρο τους αλλά επειδή κάποιοι χτυπούν και με ισραηλινούς πυραύλους παιδικές χαρές και άμαχους, καταστρέφουν υποδομές στο όνομα του αντιναζισμού ... αφού πρώτα διοργανώσουν και αντιφασιστικό συνέδριο με συμμετοχή των περιούσιων. Η Μαριούπολη συντρίμμια σε μια χώρα που οι Ορθόδοξοι είναι σε μεγαλύτερο αριθμό αναλογικά από τους νεοσοβιετικούς που ευλογούν εδώ και χρόνια οι μοναχοί του όρους και οι εφοπλιστές. Ο Πούτιν δεν έχει να χάσει κάτι από τις καταθέσεις και τα ακριβά γούστα του, όλοι οι μεγαλοαστοί έκρυψαν τα παιδιά τους για να μην πάνε να πολεμήσουν και οι τύποι που τον στηρίζουν θα αυξήσουν τα έσοδα από την παραχώρηση της Ουκρανικής γης σε Κινέζους και το εμπόριο όπλων. 

Ποινικοί και εγκληματίες μαζί με Ασιάτες και Καυκάσιους βιάζουν και σκοτώνουν, απαγάγουν λευκά παιδιά και κάνουν οι φανατικοί πρώην κομματικοί θρησκευτικές λειτουργίες στα ερείπια του Azovstal για να φύγουν τα κακά δαιμόνια! Μήπως να τους υποδέχονταν με ροδοπέταλα τους εισβολείς; Ξεκάθαρα ενάντια στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. όμως οι Ρώσοι το ενίσχυσαν τελικά σε κάθε επίπεδο με αυτή την ανόητη επίθεση σε ένα Σλαβικό έθνος που έχει υποφέρει όσο κανένα άλλο εδώ και εκατό χρόνια. Εδώ εκτέθηκε σε όλη της την γελοιότητα η εγχώρια εθνοκάπηλη σκηνή από τον κάθε ρωσόφιλο μέχρι τον Βδελόπουλο.  Τους σκεπάζει η μπόχα της αμάθειας, της θρησκοπληξίας και του σκοταδισμού που τους διακρίνει. Για λίγα ρούβλια ξεπουλήθηκαν όπως παλιότερα για λίγα δολάρια και αγγλικές λίρες είχαν ξεπουληθεί οι παππούδες τους.

Ποια η θέση σου για την Αυτονομία;

Αηδιασμένη απ’ την ανυπαρξία σημαντικού υποβάθρου, από τον εκφυλισμό των πολιτικών κομμάτων και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού με ότι αυτό συνεπάγεται, η αυτονομία δείχνει να αποτελεί τη μοναδική ιδεολογική επιλογή για τον κάθε Έλληνα Εθνικιστή, Φασιστή και Εθνικοσοσιαλιστή. Η διαφορά μας από τους υπόλοιπους του «χώρου» έγκειται στο ότι δεν χάσαμε ποτέ την Πίστη στην Ιδέα. Δυναμώνουμε. Σ' αυτό το γεγονός συμβάλλει το ότι ο κάθε ένας πρωτίστως νοιάζεται για να αναπτύσσεται εσωτερικώς. Μελέτη λοιπόν και άριστη γνώση ιστορικών γεγονότων και ιδεολογικών βιβλίων που γράφτηκαν με το Αίμα των αξιόλογων δασκάλων της Ιδέας. Εναντίον όλων, αναδυόμαστε πιο δυνατοί και στεκόμαστε όρθιοι στον κόσμο όπου τα πάντα  ακολουθούν μια συγκεκριμένη διαδρομή σήψεως περιμένοντας και αυτά τη σειρά τους προς τον θάνατο. Καταφέραμε και επιβιώσαμε μέσα από σκληρές δοκιμασίες, άδικες διώξεις, στοχοποιήσεις και αναμένουμε τη στιγμή της μεγάλης αντεπίθεσης.

Ποια τα σχέδια σου για το μέλλον;

Επιδιώκουμε την δημιουργία ενός κοινού επαναστατικού εθνικιστικού μετώπου. Η αστική δημοκρατία, το κομματικό κράτος και του καπιταλιστικό μοντέλο που εργάζεται αποκλειστικά για το οικονομικό όφελος δεξιστερών ολιγαρχών πρέπει να οδηγηθούν στα χρονοντούλαπα των αζήτητων της ιστορίας. Θα συνεχίσω να παρεμβαίνω στα δημόσια ζητήματα,  να αρθρογραφώ, να είμαι αλληλέγγυα και να μοιράζομαι προβληματισμούς με άλλους αξιόλογους πολιτικούς στρατιώτες της Μεγάλης Ιδέας.

Ποιο το μήνυμα σου προς τους συναγωνιστές και συναγωνίστριες;

Πετάξτε τις αλυσίδες σας. Δυναμώστε σαν ατσάλι. Προετοιμαστείτε για τη μάχη της ζωής μας για την επιβίωση. Οι αυθεντικές, επαναστατικές και εθνοκοινωνικές φωνές δε θα σιγάσουν ποτέ. Θα φτάσουν μέχρι τον ουρανό και πιο πάνω για την δική μας έφοδο. 

Ζήτω η Νίκη! Στην Κερύνεια ξανά με την ξιφολόγχη στα χέρια!

Κυκλοφορεί από την κίνηση Zentropa το Μανιφέστο για την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση του Αλαίν ντε Μπενουά

Κυκλοφορεί από την κίνηση Zentropa το Μανιφέστο για την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση του Αλαίν ντε Μπενουά. 

Θα το βρείτε στο ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο Λόγχη και στις εκδόσεις Πελασγός καθώς από τα γνωστά σημεία διανομής.

zentropafatria@protonmail.com

Γερμανοί διανοούμενοι και η κρίση της Βαϊμάρης

 

Σε περιόδους κρίσης - οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής - μπορούν οι διανοούμενοι να αποτελέσουν φάρο στην ομίχλη για τους «απλούς» πολίτες; Και αν μπορούν, θα πρέπει επίσης να το κάνουν; Ποιος είναι ακριβώς ο ρόλος τους στα πλαίσια της κοινωνίας; Είναι σωστό να περιμένουμε να είναι η κριτική μας συνείδηση; Και τι κάνει το κοινό αντ’ αυτού, μπροστά στους διανοούμενους που αμφισβητούν ένα σύστημα τώρα που πεθαίνει; Τους υψώνει στους βωμούς ενός νέου συστήματος τους προάγει σε προφήτες μιας νέας θρησκείας - είτε τους αρέσει είτε όχι. 

Όλα αυτά τα ερωτήματα και αυτές οι σκέψεις  ήρθαν στο μυαλό από  ένα διάσημο απόσπασμα του βιβλίου του H. Kohn, το  “Mind of Germany”, αφιερωμένο στους Γερμανούς διανοούμενους και την σχέση τους με τον εθνικοσοσιαλισμό. Δεν είναι και πολύ μικρό και απλό κομμάτι, αντιθέτως, ωστόσο φαίνεται απαραίτητο να το αναπαραγάγουμε στο σύνολό του, ώστε να μην κινδυνεύουμε να παραμορφώσουμε τη σκέψη του συγγραφέα απλοποιώντας την. 

Στη συνέχεια θα αναπτύξουμε τους προβληματισμούς μας, παίρνοντας τους από το ενδεχόμενο ιστορικό επίπεδο (η κρίση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και η προσέγγιση του ναζισμού στην εξουσία) σε αυτό του γενικού ιστορικο-φιλοσοφικού προβληματισμού, προκειμένου να προσπαθήσουμε να αντλήσουμε μερικά χρήσιμα διδάγματα για το παρόν και να αποδομήσουμε το διάσημο πολιτικά ορθό ...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Social Defeat - Δεν ανήκουμε

 

Bound for Glory - Vindication (feat. Joel)

 

L.C.C. - 1.11.13

Οι νεκροί του δικού μας Νοεμβρίου...

«Μπορεί σε κάποια μάχη γραμμένο η μοίρα να ’χει να μη γυρίσουμε…»

Γιώργος Φουντούλης - Μανώλης Καπελώνης, στις νήσους των μακάρων δεν χωράει λησμονιά...

Όταν ο πολιτικός αντίπαλος Βλάσης Ρασσιάς αναφέρθηκε στους αδελφούς Strasser ...

 

Henning Eichberg, ο αιρετικός φιλόσοφος της «Τρίτης Θέσης».

 

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Γεννιέται τον Δεκέμβρη του ’42 στο Schweidnitz στην Σιλεσία της Ανατολικής Γερμανίας, σύντομα όμως η οικογένεια του μετακινείται στο Αμβούργο και φεύγει από τον κόσμο αυτό σε μια πόλη της Δανίας το Odense τον Απριλίο του 2017. Πολυγραφότατος και εξαιρετικά δραστήριος με 50 βιβλία στο ενεργητικό του, εκατοντάδες άρθρα σε περιοδικά πολλά από αυτά μεταφρασμένα σε 17 γλώσσες. Ειδικός πάνω στην κουλτούρα των σπορ και της μαζικής συμμετοχής σε αυτά καθώς και της ιστορικής προέλευσης του αθλητισμού. Μια άγνωστη μορφή της «Τρίτης Θέσης» για τους εν Ελλάδι συναγωνιστές, ιδιαίτερα δημοφιλής όμως σε αυτούς του εξωτερικού. 

Κοινωνιολόγος και ιστορικός, καθηγητής σε πανεπιστήμια της Δανίας και της Γερμανίας μια μορφή που προκαλούσε το σύστημα με τις απόψεις του, αφού χαρακτήριζε δημοσίως τον εαυτό του ως έναν «παγκόσμιο φασίστα που κοιτάει στα αριστερά». Οι εργασίες του για τον εθνικισμό και τον λαό πάντα προκαλούσαν τον σχολιασμό σε στήλες των εφημερίδων και σε κριτικές των περιοδικών, ενώ ο κύριος στόχος για αυτόν είναι η προάσπιση του «εθνοπλουραλισμού» μέσω της «εθνικής ταυτότητας» και  η λαϊκή συμμαχία απέναντι στον διεθνή καπιταλισμό. 

Οι αναφορές του στον «λαϊκό εθνικισμό» της Βασκικής ΕΤΑ αλλά και του Ιρλανδικού καθολικού IRA, οι απόψεις του για τους Κορσικανούς του FNLC ακόμη και των ομάδων αντίστασης των Ινδιάνων της Αμερικής γίνονται άρθρα σε έντυπα της απέναντι πλευράς που παραχωρούν υπό την πίεση των αναγνωστών σελίδες στους ... μισητούς εχθρούς. Στους όψιμους επικριτές του ως μια άμεση απάντηση υπενθυμίζει την άγνωστη επαφή του «εθνικού σοσιαλιστή» Otto Strasser με τον αναρχικό Rudolf Rocker, οι οποίοι βρήκαν μέσα από τις διαφωνίες τα σημεία επαφής τα οποία μετουσιώθηκαν σε έναν δημόσιο διάλογο. Μολονότι αμφότερες οι πλευρές γνώριζαν ότι οι διαφορές μεταξύ τους ήταν μάλλον αδύνατον να γεφυρωθούν, και ότι καμία πλευρά δεν επρόκειτο να κερδίσει νέους προσήλυτους, η σειρά των συζητήσεων αποτέλεσε μία ενδιαφέρουσα εμπειρία. Οι συναντήσεις αυτές ήταν οι μοναδικές στον χρόνο όπου οι αναρχικοί παρέθεσαν τις απόψεις τους ελεύθερα ενώπιον ενός κοινού που αποτελείτο από εθνικοσοσιαλιστές. 

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 όταν οι συνομήλικοι του γοητεύονταν κυρίως από τα κηρύγματα της άκρας αριστεράς και την RAF αυτός έδειξε να ακολουθεί έναν δικό του δρόμο. Αρθρογράφος στην θρυλική επιθεώρηση «Nation Europa» αλλά και στα έντυπα Deutscher Studenten - Anzeiger, Deutsche National - Zeitung, Soldatenzeitung και στο Junges Forum. Παρά το γεγονός ότι θεωρεί τον εαυτό του ειλικρινή αντικομμουνιστή σε μια εποχή που το μίσος για τις ΗΠΑ λόγω του Βιετνάμ φτάνει στην μαζική υστερία, βρίσκει θετικά σημεία στον Μάη του ’68 όπως και οι Ιταλοί «αριστεροί» νεοφασίστες που εναντιώνονται στον γεροντικό ηγετικό πυρήνα του MSI. Ανακαλεί στην επικαιρότητα το σύνθημα «η καταστροφή το πρώτο μας καθήκον» προωθώντας μια διαφορετική εκπροσώπηση του ιδεαλισμού του νεοφασισμού, που γοητεύει κάποιους εκπλήσσει πολλούς και δυσαρεστεί ακόμη περισσότερους. 

Απορρίπτει συλλήβδην τον ρεφορμιστικό σοσιαλισμό και αναφέρεται στην «αριστερή» τάση του NSDAP των αρχών της δεκαετίας του 1920. Απέναντι στο γόνιμο μίσος των αριστεριστών και το πάθος τους να πολεμήσουν με τα όπλα το σιωνιστικό κράτος της μεταπολεμικής Γερμανίας των τραπεζιτών και των βιομηχάνων δεν βάζει σε καμιά περίπτωση τα μυωπικά γυαλιά της αστικής αντίδρασης, αλλά αφουγκράζεται το δυνατό ουρλιαχτό των «Κόκκινων Λυκανθρώπων» που είναι έτοιμοι να εκδικηθούν για τον χαμό των παππούδων τους και την δυστυχία των πατεράδων τους μέσα από τις συμμαχίες με τους Παλαιστίνιους αντάρτες, τους «αριστερούς» εθνικιστές του IRA ακόμη και μέσα από υπόγειες διασυνδέσεις με τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές. Πιστεύει ότι η Γερμανία είναι θύμα τόσο του Σοβιετικού όσο και του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού και είναι καιρός κάποιος να δώσει την αρμόζουσα απάντηση. Στο δικό του νοητικό πεδίο και στα δυο «άκρα» υπάρχουν «εθνικιστές» και «σοσιαλιστές» που δεν έχει τύχει να συναντηθούν, αλλά αν συναντηθούν τότε το εκρηκτικό μίγμα θα είναι πιο ισχυρό από ποτέ …

Κορυφαίος ομιλητής και διανοούμενος της «εθνικοεπαναστατικής» τάσης ή «Τρίτης Θέσης» ο οποίος απέναντι στο καίριο ερώτημα για το μέλλον της Γερμανίας αυτός απάντησε και προπαγάνδισε υπέρ ενός «Τρίτου Δρόμου» προσεγγίζοντας την σκέψη και τα έργα των Otto Strasser, Ernst Niekisch, Karl Otto Paetel, James Connolly. Η κριτική του απέναντι στον νεοφασισμό της εποχής του γρήγορα τον οδηγεί σε μονοπάτια δύσκολα για την εποχή εκείνη αφού η κριτική από πολλούς είναι εύκολη αλλά η δράση από πολλούς απαιτεί κόπο. Επικεντρώνοντας την προσοχή του στις απόψεις και κινήσεις που μάχονται τον ιμπεριαλισμό και τα ιστορικά κινήματα των αποικιών κατορθώνει κάτι που σήμερα δείχνει απίστευτο. Οι ιδέες του να φιλοξενούνται επί σειρά ετών σε αναρχικά έντυπα και εκδόσεις της άκρας αριστεράς. 

Εκδίδει  το European Solidarist Bulletin με τον Fr. N. Artemov ηγέτη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Βαυαρίας και θεωρητικό των Narodnyi Trudovoi Soyuz (NTS) υποστηρικτών των Λευκών Ρώσων αντικαθεστωτικών. Την δεκαετία του ’70 επικεντρώνεται στην «φαιά οικολογία» μια δική μας κρυφή τάση μέσα στο ευρωπαϊκό οικολογικό κίνημα. Προσπάθησε μαζί με άλλους να το αλώσει εκ των έσω με τον «οικοφασισμό» αλλά γρήγορα μέσω των Πρασίνων αυτό μεταλλάχτηκε στο σύνολο του και σήμερα είναι όργανο των πολυεθνικών. Έριξε το βάρος στην ανάγκη για συνεργασία των ακτιβιστών των «άκρων» απέναντι στην απειλή για την πλήρη καταστροφή της φύσης. 

Κατάφερνε να δίνει το παρών πέρα από τα δικά μας «ιδεολογικά ύδατα» σε ανοιχτά συνέδρια και συγκεντρώσεις της άκρας αριστεράς και της οικολογίας αφού οι πάντες παραδέχονταν ότι οι απόψεις του ναι μεν είναι «νεοφασιστικές» αλλά έχουν κάτι το «μαγικό» για την σκέψη πολλών που έχουν μια διαφορετική πολιτική αφετηρία. Το ενδιαφέρον του για τον ρομαντισμό και η μελέτη των κορυφαίων μορφών του μέσα από την πανεπιστημιακή προσέγγιση, προσέλκυσε πολλούς φοιτητές και καθηγητές προκαλώντας όμως την οργή των αντιφασιστών για την ευχέρεια του να γεμίζει τα αμφιθέατρα με νεολαίους. Αποτέλεσμα ήταν οι διώξεις σε πανεπιστήμια και η διακοπή των χρηματοδοτήσεων. Τόσο η επαφή του με την Λιβύη του Συνταγματάρχη Qaddafi την εποχή εκείνη αλλά και η τάση των ΜΜΕ να τον χαρακτηρίζουν ως τον «νονό» μιας «φαιοκόκκινης» συμμαχίας προκάλεσε μπαράζ δηλώσεων και απειλών. 

Η κριτική του για το κράτος ήταν πέρα από τα συνηθισμένα για τον εθνικιστικό «χώρο» προκαλώντας αντιδράσεις στην άκρα δεξιά αφού τονίζει ότι τεχνητή δομή της κρατικής εξουσίας μέσω της τεχνολογίας καταπιέζει την εθνική κουλτούρα του λαού. Τα βιβλία του δεν κυκλοφορούν στην χώρα μας, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του πολλοί διαφώνησαν με τις απόψεις του και τις επιλογές του. Κανείς όμως δεν αμφισβήτησε το πνεύμα του και κυρίως το θάρρος του να εκφράζει τις όποιες απόψεις του δημοσίως. 

Μαζί με τους Michael Kühnen και Horst Mahler ο Henning Eichberg συμπληρώνει την τριάδα αυτών που «βαφτίστηκαν» με τον μαρξισμό αλλά τελικά ακολούθησαν την θρησκεία του «Φασισμού»!

Της Πατρίδος, της Φύσης, της Αγάπης (Κωνσταντίνος Αργυρίου)

πηγή