Casa Pound: για τον Γιώργο και τον Μανώλη

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Μαθήματα συντροφικότητας και ηθικής, κάτι που λείπει στην Ελλάδα από πολλούς.

 "Σήμερα το πρωί αντιπροσωπεία του Casa Pound Italia έγινε δεκτή στη Ρώμη από τη γραμματεία της Ελληνικής Πρεσβείας. Παραδώσαμε μια επιστολή και ένα μπουκέτο λουλούδια στη μνήμη του Μανώλη Καπελώνη και του Γιώργου Φουντούλη, των δύο νέων του Εθνικιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής, που δολοφονήθηκαν την 1η Νοεμβρίου 2013 μπροστά στα γραφεία του κόμματος σε συνοικία της Αθήνας. Πέρυσι 21 αγωνιστές μας, που σκόπευαν να συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις μνήμης στην Ελλάδα, συνελήφθησαν εκ των προτέρων στο αεροδρόμιο της Αθήνας. Καμία καταστολή δεν θα μπορέσει να μας εμποδίσει να θυμηθούμε αυτούς τους δύο νέους ανθρώπους που σκοτώθηκαν βάρβαρα και έμειναν ακόμη χωρίς δικαιοσύνη." 

Γιόσεφ Γκέμπελς: Χίτλερ ή Λένιν; (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

 

Η ακόλουθη ομιλία, δόθηκε από τον Γιόσεφ Γκέμπελς, το 1926, σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας. 

Στόχος της ήταν η κινητοποίηση της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών μαζών, των πιο επαναστατικών - ριζοσπαστικών τμημάτων της γερμανικής κοινωνίας αλλά και των μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος, για την ένταξη τους στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα. 

Η ριζοσπαστική σοσιαλ-επαναστατική ιδεολογία των πρώτων ετών πολιτικής δραστηριότητας του Γκέμπελς είναι εμφανής, όπως επίσης οι εθνικομπολσεβικικές τάσεις και η πρωταρχική φύση του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος που αποσκοπούσε στο τσάκισμα των καταπιεστικών όρων της Συνθήκης των Βερσαλλιών, την εθνική ελευθερία, την κοινωνική απελευθέρωση και την συμμαχία με την ΕΣΣΔ εναντίον των καπιταλιστικών δυτικών αστικών δημοκρατιών.

Διαβάστε την ομιλία εδώ ...

Ανταπόκριση από την φετινή εκδήλωση Τιμής στην Μνήμη των Γιώργου Φουντούλη και Μανώλη Καπελώνη (του Γιώργου Μάστορα)

 

Χρειάστηκε να περάσουν πέντε ολόκληρα χρόνια για να πραγματοποιηθεί μια κανονική εκδήλωση Τιμής στην Μνήμη των δολοφονηθέντων από το παρακράτος της κυβέρνησης Σαμαρά, Γιώργου Φουντούλη και Μανώλη Καπελώνη. 

Από το 2020 μέχρι το 2023, όλες οι εκδηλώσεις απαγορεύτηκαν από την κυβέρνηση Μητσοτάκη με διάφορες προφάσεις.

Εφέτος, υπήρχαν δυο καλέσματα για τον Γιώργο και τον Μάνο. Στις 6 μ.μ. από την Αυτόνομη Εθνικιστική Νεολαία Αθήνας και από την Χρυσή Αυγή στις 7 μ.μ. Aυτό που έχει σημασία είναι ότι η εκδήλωση Τιμής και Μνήμης πραγματοποιήθηκε από κοινού λίγο μετά τις 7 μ.μ., δείχνοντας στην πράξη έναν ενωτικό και ελπιδοφόρο χαρακτήρα. 

Περισσότεροι από 500 Εθνικιστές παρευρέθηκαν για να Τιμήσουν την Μνήμη του Γιώργου και του Μάνου. Ομιλητές ήταν ο πατέρας του Γιώργου Φουντούλη, Λάμπρος, καθώς και ένας Χρυσαυγίτης, του οποίου δεν αναγγέλθηκε το όνομα. 

Κατόπιν, έγινε κατάθεση στεφάνων από την Χρυσή Αυγή, το Εθνικό Μέτωπο, την οργάνωση Φράκτια (αν άκουσα καλά το όνομα της) από την Κύπρο, τους οργανωμένους οπαδούς του ΑΠΟΕΛ, το κόμμα Die Heimat (όπως μετονομάστηκε το NPD το 2023), τη νεολαία του ίδιου κόμματος Junge Nationalisten, καθώς και την ουγγρική οργάνωση Legio Hungaria. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν παραβρέθηκε στην εκδήλωση κανένας πρώην ή νυν βουλευτής, με εξαίρεση τον πρώην ευρωβουλευτή της Χρυσής Αυγής Λάμπρο Φουντούλη (για ευνόητους λόγους), καθώς και τον πρώην βουλευτή του ίδιου κόμματος Απόστολο Γκλέτσο. 

Η εκδήλωση στον χώρο της δολοφονίας του Γιώργου και του Μάνου έκλεισε με την αναφορά των ονομάτων τους, τον Εθνικό Ύμνο και τον Ύμνο της Χρυσής Αυγής. Εκείνη την στιγμή ήταν που άναψαν και οι δάδες. 

Αξιοσημείωτο, επίσης, είναι το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παρευρισκόμενων στην φετινή εκδήλωση ήταν πολύ νέοι σε ηλικία Εθνικιστές. Δεν έλειψαν, φυσικά, και αρκετοί «παλιοί», οι οποίοι έδωσαν το δικό τους στίγμα στην εκδήλωση. 

Παρότι δεν ανακοινώθηκε αμέσως (προφανώς λόγω κακής συνεννόησης) ότι θα ακολουθήσει πορεία προς το νεκροταφείο του Νέου Ηρακλείου, με αποτέλεσμα κάποιοι από τους παρευρισκόμενους να αποχωρήσουν πρόωρα, εντούτοις αυτή πραγματοποιήθηκε, δονώντας την ατμόσφαιρα με τα συνθήματα εκείνα που αρμόζανε στην περίπτωση. 

Ας ελπίσουμε ότι ο φετινός ενωτικός χαρακτήρας της εκδήλωσης για τον Γιώργο και τον Μάνο θα έχει και την ανάλογη συνέχεια στο άμεσο μέλλον σε όσο το δυνατόν περισσότερες Εθνικιστικές οργανώσεις, κινήσεις και ομάδες, κάνοντας ελπιδοφόρα πρακτική το γνωστό ρητό «Η Ισχύς εν τη Ενώσει».

Γιώργος Φουντούλης-Μανώλης Καπελώνης: ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΑΙΩΝΙΟΙ-ΑΞΕΧΑΣΤΟΙ!

 Γιώργος Μάστορας

 Υ.Γ: Η ανταπόκριση αυτή γράφτηκε αμέσως μετά την ολοκλήρωση της εκδήλωσης. Οποιαδήποτε ενδεχόμενη παράλειψη σε κάποιο πρόσωπο ή σε κάποιο γεγονός που συνέβη εκείνες τις στιγμές, προφανώς και δεν γίνεται εσκεμμένα, αλλά ξεκάθαρα λόγω της έλλειψης του απαραίτητου χρόνου για να είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα.

Αυτόνομοι Αθηνών: 01/11 κάλεσμα

 

Ο Mussolini περί βίας

 

«Υπάρχει μία βία που καθιστά τους ανθρώπους ανελεύθερους και μία βία που τους ελευθερώνει. Υπάρχει μία βία που είναι ηθική και μία που είναι ανόητη και ανήθικη. Η βία που ασκείται από δέκα εναντίον ενός είναι άξια περιφρόνησης. Η βία που δεν γνωρίζει τι θέλει είναι άξια περιφρόνησης. Να περιφρονείται η βία που ασκείται μόνο για χάρη της βίας, είτε είναι δόγμα είτε σπορ. Αλλά η βία που πηγάζει από την αναγκαιότητα της στιγμής και από σαφή γνώση, και που φέρει το πραγματικό της νόημα μέσα της, αυτή η βία είναι ηθική στην υψηλότερη έννοια. Η βία δεν πρέπει να αποκλίνει από μία συγκεκριμένη υψηλή γραμμή· πρέπει να έχει, θα έλεγα, έναν αριστοκρατικό χαρακτήρα»

- Benito Mussolini, ομιλία στο Udine, 20  Σεπτεμβρίου 1922

«Είναι ο Fidel Castro φασίστας;» του Maurice Bardèche (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 Λίγοι ξέρουν ότι κατά την διάρκεια της Κουβανικής Επανάστασης 1955-1959, ο Φιντέλ Κάστρο κουβαλούσε παντού μαζί του τα "Άπαντα" του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα, αρχηγού της Ισπανικής Φάλαγγας 

Ο Κάστρο μελέτησε τον Χίτλερ σε βάθος. Ο Ισπανός Ιησουίτης ιερέας Armando Llorente, δάσκαλος, μέντορας και φίλος του Φιντέλ στο Colegio de Belén, είπε πριν από χρόνια ότι ο Κάστρο ζήτησε από τη βιβλιοθήκη του σχολείου το βιβλίο «Mein Kampf» του Χίτλερ και «τον εντυπωσίασε πολύ». 

Ο Φιντέλ Κάστρο εισέβαλε στους στρατώνες της Μονκάδα, απέτυχε, τράπηκε σε φυγή, ανακαλύφθηκε και συνελήφθη. Στη δίκη είπε στο δικαστήριο: «Η σημερινή σιωπή δεν έχει σημασία. Η ιστορία σίγουρα θα τα πει όλα». 

Αυτό δημοσιεύθηκε από τη δημοσιογράφο Marta Rojas (η οποία κάλυψε τη δίκη) στο περιοδικό Bohemia, στις 27 Δεκεμβρίου 1953 στο τμήμα "Στην Κούβα". 

Ο δημοσιογράφος δεν έγραψε «Καταδικάστε με, δεν πειράζει, η ιστορία θα με απαλλάξει», γιατί δεν ήταν αυτό που είπε ο κατηγορούμενος στη δίκη. 

Αργότερα, ήδη φυλακισμένος (22 μήνες), μετά από πρόταση του συγγραφέα και φίλου Jorge Mañach, ο caudillo έδωσε ένα μικρότερο και πιο λυρικό τέλος στην έκκληση του (πιθανώς για να δυσκολέψει την ανακάλυψη της λογοκλοπής της φράσης του Χίτλερ), το μόνο πολιτικό πρόγραμμα που έκανε σε ολόκληρη τη ζωή του και το ονόμασε "Η ιστορία θα με απαλλάξει".

link: Όταν ο Fidel Castro διάβαζε Jose Antonio Primo de Rivera και ο Guevara ήταν λαϊ(κι)στής*

Σήμερα σας παραθέτω σε μετάφραση, μια επιλογή μου από το βιβλίο «qu’est-ce que le fascisme» (Τι είναι ο φασισμός), του 1961 από τον διανοούμενο Maurice Bardèche. 

Ο Bardèche ήταν Γάλλος δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος και κριτικός τέχνης, ήταν επίσης κουνιάδος του Robert Brasillach, που εκτελέστηκε μετά την απελευθέρωση. 

Δυναμικός, με πνεύμα και λόγο, έγραψε βιβλία που προκάλεσαν τους πολιτικά ορθούς. 

Άρθρο για τον διανοούμενο αυτόν, θα βρείτε στο ιστολόγιο. 

Σας αφήνω λοιπόν να διαβάσετε το ενδιαφέρον κεφάλαιο από το βιβλίο του:

«Είναι ο Fidel Castro φασίστας;»

Γιατί οι φασίστες που αναγνωρίζουν, γενικά και χωρίς πολλές επιφυλάξεις, τον φασισμό του Nasser, να είναι απείρως πιο επιφυλακτικοί απέναντι στο καθεστώς του Fidel Castro και μάλιστα πολύ συχνά να είναι αποφασιστικά εχθρικοί προς το νέο Καθεστώς της Κούβας; 

Παρόλα αυτά, η προέλευση των δύο κινημάτων είναι παρόμοια. Και στις δύο περιπτώσεις είναι μια εθνικιστική επανάσταση, που έχει ως αντικείμενο την απελευθέρωση της χώρας από την ξένη κυριαρχία. Και στις δύο περιπτώσεις τα όργανα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, ήταν μια τοπική δικτατορία, ένα καθεστώς σύγχυσης και μοχθηρίας, μια πραιτοριανή φρουρά, ένα σύστημα τρόμου. 

Και στις δύο περιπτώσεις είναι οι εκφραστές της κατώτερης μεσαίας τάξης που ηγούνται του απελευθερωτικού κινήματος, ο λαός τους υποστηρίζει, τους καταξιώνει τη στιγμή της νίκης, χωρίς όμως να έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στον αγώνα.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Για τον Duce: Mistica Fascista

 

Μετάφραση: Wolverine

Το σχολείο του Φασιστικού Μυστικισμού εγκαθιδρύθηκε στο Μιλάνο το 1930 από τον Niccolò Giani, μπορείτε να διαβάσετε σχετικά άρθρα εδώ και εδώ. Ο σκοπός ήταν να εκπαιδευτούν τα στελέχη των ηγετών του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος. 

Ο Giani αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον όρο «Μυστικιστής» για να βαφτίσει τις ιδέες του αφού διάβασε τον ορισμό της έννοιας που έδωσε ο Γάλλος φιλόσοφος Louis Rougier: «Ο μυστικισμός είναι ένα σύνολο προτάσεων στις οποίες κάποιος εμμένει από την παράδοση ή από το συναίσθημα». Συνέλαβε την Ευρώπη χωρισμένη σε δύο μπλοκ: ένα πνευματιστικό που αναπτύχθηκε από την ανάπτυξη του ελληνολατινικού πνεύματος και ένα υλιστικό που γεννήθηκε από τη Γαλλική Επανάσταση. 

Καθώς οι δύο θέσεις ήταν ασυμβίβαστες σύμφωνα με τον Giani, αργά ή γρήγορα θα συγκρούονταν μεταξύ τους για να καθορίσουν ποια από τις δύο ήταν η ισχυρότερη (ο Ισπανικός εμφύλιος πόλεμος ήταν, σύμφωνα με τον Giani, ένα πρώτο δείγμα της προφητείας του). Ο Giani υποστήριξε ότι ο υλισμός είχε διαμορφώσει έναν στρατηγικό άξονα που συνέδεε τη Μόσχα με το Λονδίνο, τους κομμουνιστές με τους φιλελεύθερους και ότι οι εφευρέτες αυτής της συμμαχίας ήταν οι Εβραίοι. 

Ως αποτέλεσμα, ο Φασιστικός Μυστικισμός διέδωσε τον αντιιουδαϊσμό και πρότεινε ότι η Ιταλία θα πρέπει να συνεργαστεί στενά με το Τρίτο Ράιχ για την επίλυση του Εβραϊκού ζητήματος. Σύμφωνα με τους Φασίστες Μυστικιστές, το βασικό χαρακτηριστικό του νέου Ιταλού ήταν η ικανότητα του να επιβάλλεται ενάντια στις αντιξοότητες. Το Φασιστικό μυστήριο θα ήταν έτσι πίστη και έργα, απόλυτη πεποίθηση αλλά ταυτόχρονα και απόλυτη ευθύνη. Αν και ο Φασιστικός Μυστικισμός παρουσιάστηκε ως ένα σαφώς Ιταλικό δόγμα, το αποτύπωμα ξένων στοχαστών όπως ο Friedrich Nietzsche ή ο Henri Bergson ήταν περισσότερο από εμφανές.

Οι δογματικές αρχές του Φασιστικού Μυστικισμού διατυπώθηκαν κυρίως από τον Niccolò Giani και τους στενότερους συνεργάτες του: Berto Ricci, Guido Pallotta, Ferdinando Mezzasoma, Giuseppe Bottai, Telesio Interlandi και Virginio Gayda. Ο ίδιος ο Μπενίτο Μουσολίνι, κατά τη σύνταξη του «Programa per gioventù fascista») – που δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 1932 στο Giornale della gioventù fascista – συνεργάστηκε με το κίνημα περιγράφοντας τις πολιτιστικές κατευθυντήριες γραμμές που έπρεπε να ακολουθήσουν οι νέοι Ιταλοί για να γίνουν αυθεντικοί Φασίστες. Άλλοι υποστηρικτές του Φασιστικού Μυστικισμού ήταν ο παιδαγωγός Luigi Stefanini και ο δημοσιογράφος Paolo Orano. 

Ο Julius Evola συνεργάστηκε με τη Σχολή του Φασιστικού Μυστικισμού. Αποδέχθηκε τη θέση ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια ιστορική συνέχεια μεταξύ της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Φασιστικής Ιταλίας, αλλά υποστήριξε ότι, για να είναι αποτελεσματική αυτή η ιδέα, οι Φασίστες έπρεπε να επιστρέψουν στον Παγανισμό, απορρίπτοντας την Καθολική παράδοση. Πολλοί ιστορικοί ισχυρίζονται ότι η προσέγγιση του Έβολα στη Σχολή του Φασιστικού Μυστικισμού συνέβη επειδή ο φιλόσοφος προσπάθησε να διορθώσει δογματικά τον Φασισμό προκειμένου να οδηγήσει το κίνημα εκεί που δεν έφτασε ποτέ: την προώθηση υψηλότερων αξιών. Για το λόγο αυτό, για τον Έβολα, ο Φασιστικός Μυστικισμός δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από μια απλή προσπάθεια (αν και μια καλοπροαίρετη προσπάθεια) να συγκροτηθεί μια λειτουργική ηθική. 

Ο Μουσολίνι είχε περιγράψει τον Φασισμό ως «την εκκλησία των χιλίων αιρέσεων» και ως μια «θρησκευτική προσέγγιση της ζωής που προωθεί την πνευματική κοινότητα». Υποστήριζαν ιδρυτές  ότι ο Φασισμός δεν χρειαζόταν να συγκροτηθεί ως ορθολογικό δόγμα, αλλά έπρεπε να αναπτυχθεί ως Μυθολογία στην οποία κάποιος θα προσκολληθεί μέσω της πίστης. Οι ιδρυτές της σχολής σκέψης προήλθαν από σπουδαστές πανεπιστημιακών σχολών και βρήκαν στέγη στον «Φασιστικό Οίκο» που ήταν μέρος του ινστιτούτου της Φασιστικής Κουλτούρας. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 αρκετά Ιταλικά πανεπιστήμια δημιούργησαν τις δικές τους έδρες Φασιστικού Μυστικισμού. 

Κεντρικό ρόλο στην διεύθυνση τους έπαιξε ο αδερφός του Μουσολίνι Arnaldo. Η πολιτική μόρφωση και η πλήρης κατανόηση των αρχών του Φασισμού υπήρξε ο κύριος στόχος της σχολής ένας προορισμός που δεν ήταν εύκολη υπόθεση σε συνθήκες πίεσης από τις αστικές δημοκρατίες και μέσα στην ρευστή καθημερινότητα του καθεστώτος. Ομιλίες συνέδρια και αρθογραφία ήταν μόνο μερικές από τις δραστηριότητες. 

Η έκδοση περιοδικών και βιβλίων υπήρξε βασική παράμετρος για την διαμόρφωση της σκέψης. Παρά την σύναψη συμφωνίας με το Βατικανό πάντα υπέβοσκε μια κρίση με την εκκλησιαστική εξουσία η οποία όμως φαινόταν χαμηλής ισχύος. Η χρήση του όρου «Μυστικισμός» απορρίφθηκε από την Καθολική Εκκλησία, η οποία συνέλαβε τη λέξη ως συνδεδεμένη με το καθαρά θρησκευτικό και όχι με το πολιτικό. Ωστόσο, ο Giani αρνήθηκε ότι η χρήση του όρου ήταν θρησκευτικής φύσης, έτσι ώστε, σύμφωνα με τον ίδιο, ένας Φασίστας θα μπορούσε κάλλιστα να είναι Καθολικός ή ένας Καθολικός θα μπορούσε να είναι απόλυτα Φασίστας, χωρίς απαραίτητα να χρειάζεται να επιλέξει μία από τις δύο θέσεις απορρίπτοντας την άλλη. 

Ο Μουσολίνι βλέποντας την δυναμική του Πάπα προσπαθούσε να υποτάξει μέρος της εκκλησίας χωρίς όμως να φέρνει την κατάσταση στα άκρα. Η άλλη μεριά όποτε ένιωθε την πίεση έσπευδε να καταγγείλει τον «παγανισμό» του καθεστώτος. Για τον Μουσολίνι ο Φασιστικός Μυστικισμός ήταν το αντίβαρο στην εκκλησιαστική εξουσία. Ο κορυφαίος Φασιστής φιλόσοφος Giovanni Gentile τόνιζε την ανάγκη να αντιπαρατεθεί ο Φασισμός με τον Καθολικισμό. 

Κορυφαία στελέχη της σχολής πήραν μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις ενώ ο πρωτοπόρος Niccolò Giani βρίσκει τον θάνατο στις 14 Μαρτίου του 1941 στα βουνά της Αλβανίας. Ο Giani προσφέρθηκε εθελοντικά σε μια επικίνδυνη αποστολή που περιελάμβανε την κατάκτηση μιας καλά εξοπλισμένης ελληνικής θέσης. Η επίθεση ήταν αρχικά επιτυχής με την κατάληψη της θέσης, αλλά ανασυντάχθηκαν, οι Έλληνες ηγήθηκαν μιας αντεπίθεσης με επικεφαλής τον Έλληνα αξιωματικό Ιωάννη Φουσκάκη που ανέκτησε τις χαμένες θέσεις. Ο Giani έπεσε στη σύγκρουση. 

Το περιοδικό L'Illustrazione Italiana έγραψε ότι ο Έλληνας αξιωματικός που τον είχε πυροβολήσει μέχρι θανάτου θα έλεγε ότι στη σύγκρουση ο Giani είχε σταθεί μπροστά του «σαν θεός ή δαίμονας». Ένα χρόνο αργότερα η Μαρία Σαμπιέτρο, η σύζυγος του κλήθηκε στη Ρώμη για να λάβει το χρυσό μετάλλιο στρατιωτικής ανδρείας στη μνήμη του συζύγου της. Με την ευκαιρία αυτή, αφού ζήτησε ακρόαση από τον Μουσολίνι ζήτησε να επιτραπεί στον κουνιάδο της και στον αδελφό της Άλντο Σαμπιέτρο να φύγουν για την Αλβανία. 

Ο τελευταίος, με τη βοήθεια του Έλληνα αξιωματικού Φουσκάκη, ο οποίος είχε ηγηθεί της ελληνικής περιπόλου που είχε συγκρουστεί με τον Ιταλό Μυστικιστή στις 10 Ιουνίου 1942 βρήκε το πτώμα θαμμένο στο ελληνικό έδαφος. Η σορός μεταφέρθηκε στο μικρό στρατιωτικό νεκροταφείο της Κλεισούρας. 

Οι απώλειες κορυφαίων στοχαστών έφεραν το σταδιακό τέλος της σχολής που διαδραμάτισε τον δικό της ρόλο στην κληρονομιά της αντιδημοκρατικής σκέψης. Κορυφαίοι πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι και πολιτικοί επιστήμονες ασχολήθηκαν με τα τεκταινόμενα της σχολής σκέψης ενώ μέχρι και σήμερα εκδίδονται σχετικά βιβλία και πανεπιστημιακές μελέτες.

Στρατευμένο Black Metal: μια σύντομη σημείωση

 

Μετάφραση: Wolverine

Το NSBM εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ως υποείδος εντός του Black Metal, εμπνευσμένο από την «ακραία» μουσική που συνδεόταν με τις εθνικιστικές ιδεολογίες και κυρίως με τον Εθνικοσοσιαλισμό.

Οι απαρχές βρίσκονται στην Νορβηγική Black Metal σκηνή και μερικοί από τους κύριους εκπροσώπους της στην Ανατολική Ευρώπη, όπου μουσικοί και μπάντες άρχισαν να εισάγουν εθνικιστικές φυλετικές και αντισιωνιστικές απόψεις στα φωνητικά.

Μια από τις πιο σημαντικές φιγούρες είναι ο Varg Vikernes ο οποίος αν και δεν ταυτίζεται με αυτή την τάση επηρέασε την ανάπτυξη και υιοθέτηση της ανάλογης θεματολογίας εντός της σκηνής.

Μπάντες της Ανατολικής Ευρώπης όπως οι Graveland στην Πολωνία και οι Nokturnal Mortum στην Ουκρανία, επίσης συνέβαλαν στην προώθηση της μουσικής. Αυτές οι μπάντες δεν μοιράστηκαν μόνο την μουσική τους εμπειρία αλλά πρόβαλλαν τον Ευρωπαϊκό Παγανισμό και την Ευρωπαϊκή κουλτούρα μέσα από μια δυναμική οπτική.

Δεν είναι μυστικό η διασύνδεση της εν λόγω μουσικής με εθνικιστικά και εθνικοσοσιαλιστικά κινήματα. Σε πολλές περιπτώσεις πρωτοστατούν σε φεστιβάλ και συγκεντρώσεις και σε διάφορες χώρες έχουν υποστεί απαγορεύσεις και διώξεις εξαιτίας των Σιωνιστικών νόμων και των οργανώσεων που στηρίζουν τα κέντρα εξουσίας.

Δεν λείπουν οι Ελληνικές μπάντες από την μουσική εμπροσθοφυλακή ενώ εκατοντάδες συμπατριώτες μας κάθε χρόνο δίνουν δυναμικό παρών σε συναυλίες σε ολόκληρο τον κόσμο.

THE ORDER Official Trailer (2024) Jude Law

 

Με τους «μουσικούς δαίμονες» της αντιδημοκρατικής σκέψης ή με τους «εξουσιαστικούς αγγέλους» της αστικής δημοκρατίας: NSBM, γιατί κάποιοι ενοχλούνται από την «αιρετική» μουσική του «χώρου»;

 

του Baldur

Η μουσική στα επαναστατικά κινήματα αποτελεί κύριο μοχλό διαμόρφωσης της πολιτικής συνείδησης και της καθημερινής ετοιμότητας για την προσωπική αντίσταση στα σχέδια του καθεστώτος και της διαχρονικής εξουσίας. Χτυπώντας την μουσική σκηνή, χτυπάνε οι εχθροί μας ένα από τα όπλα διάδοσης των ιδεών μας και ρίχνουν άοπλο ένα κίνημα στην αιματηρή αρένα της καθημερινής διαμάχης. 

Η αστική άκρα δεξιά στην Ελλάδα ως πιστός υπηρέτης του κεφαλαίου και των ΗΠΑ προώθησε τον «ελληνοχριστιανισμό» της Ιεράς Συνόδου και την θρησκοληψία, πολέμησε λυσσαλέα κάθε εθνικοεπαναστατική προοπτική και τάση, διαμόρφωσε μια πολιτική πραγματικότητα που σε ιδεολογικό επίπεδο ήταν μια «σούπα» γραφικών της χούντας και του αντικομμουνισμού με κάποιες προσεκτικές μικρές δόσεις «φιλοναζισμού». 

Έτσι λοιπόν δεν είναι τυχαίο ότι οι γραφικοί ακροδεξιοί σπεύδουν να διαμαρτυρηθούν για τις συναυλίες του «σκληρού ήχου» και παράλληλα διαφημίζουν πρόσωπα και μουσικές που απέχουν από την ηθική και αισθητική της σποράς των «ηττημένων του 1945». Το να παραμένεις «Φασίστας» σε έναν κόσμο δημοκρατικό είναι η ύψιστη πρόκληση, για  αυτό λοιπόν όχι μόνο δεν οφείλουμε να απολογηθούμε για την δική μας μουσική αλλά οφείλουμε να υπερασπιστούμε με φανατισμό τις μπάντες και τους στίχους.

Μέσα στον δαιδαλώδη κόσμο της πληροφορίας είναι δύσκολο έως αδύνατο να συλλέξει κάποιος την αλήθεια σχετικά με τις ιδεολογικές τάσεις και τα μουσικά ρεύματα. Αναλογιζόμενος την σημερινή κατάσταση όπου στο μουσικό στερέωμα κυριαρχεί η παρακμή και η προώθηση του νεοφιλελεύθερου τρόπου ζωής απορώ πραγματικά αν έχει νόημα να προβάλλουμε εναλλακτικές προτάσεις.  Τελικά η απάντηση έρχεται και πάλι από την εθνικιστική νεολαία η οποία δείχνει να ενδιαφέρεται για μια διαφορετική πρόταση ζωής και «διασκέδασης». 

Δεν έχει νόημα να διαβαστούν τα γραφόμενα μου αν πρώτα αγαπητέ αναγνώστη και συναγωνιστή δεν μελετήσεις τα άρθρα στον σύνδεσμο εδώ τα οποία σε εισάγουν στον διαφορετικό κόσμο της εθνικοεπαναστατικής μουσικής που ονομάζεται NSBM. 

Πέρα από αυτή την πηγή μπορείς να αντλήσεις πληροφορίες εδώ για την υπόλοιπη σκηνή. 

Αναπολώντας τις εποχές όπου εκατοντάδες συναγωνιστές διακινούσαν μουσικό υλικό και στήριζαν τις εθνικιστικές μπάντες δείχνει οδυνηρό το γεγονός ότι η άκρα δεξιά των σαλονιών και των αστών κατάφερε να σύρει τον «χώρο» σε πολιτικές και μουσικές επιλογές που πραγματικά ντροπιάζουν την πολιτική κληρονομιά μας. 

Βασικό σκεπτικό στον συλλογισμό μου είναι ότι τα τελευταία πολλά χρόνια η κάθε κίνηση των προβεβλημένων «ταγών» του «πατριωτικού χώρου» υπήρξε αποτέλεσμα διεργασιών των μυστικών υπηρεσιών και του ευρύτερου παρακράτους το οποίο ήθελε να τελειώσει μια και καλή με τον Συμβολισμό και τις παρακαταθήκες των εθνικιστών. 

Συνεργάστηκαν με αυτές τις δυνάμεις τα πρόσωπα τα οποία σήμερα παίζουν κομβικό ρόλο αλλά και άλλα άγνωστα που προετοιμάζονται στα παρασκήνια με τις ευλογίες πολυεθνικών εταιρειών και σιωνιστικών κέντρων εξουσίας, τα οποία και χρηματοδοτούν τις σπουδές τους στο εξωτερικό, προσφέρουν θέσεις σε πρόσωπα που σύντομα θα βαφτιστούν ως οι νέοι «σωτήρες» αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Ας ξεκινήσω λοιπόν να εκθέτω μια άποψη σχετικά με την μουσική σκηνή και τις λυσσαλέες προσπάθειες κάποιων να μειώσουν την δυναμική κάθε κίνησης που προωθεί κάτι το διαφορετικό απέναντι στην σαπίλα της «εθνικοφροσύνης» που τράφηκε με το σχέδιο Μάρσαλ και ερεθίστηκε μέχρι οργασμού με την μυρωδιά των Αμερικανοσιωνιστικών ναπάλμ.

Η ταχύτατη εκλογική κομματική και οργανωτική κατάρρευση της «Χρυσής Αυγής» επέφερε όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, παράλληλα πλήγματα στην έκδοση και κυκλοφορία των εθνικιστικών εντύπων, στην εξαφάνιση κινηματικών δομών με θετικό πρόσημο καθώς και στον περιορισμό της δυναμικής του εθνικιστικού λόγου στα λαϊκά στρώματα. 

Μια ακόμη όμως απώλεια πριν την δημοσκοπική κορύφωση του κόμματος του Νίκου Μιχαλολιάκου ήταν η απώλεια του οργανωτικού παλμού της ροκ εθνικιστικής/εθνικοσοσιαλιστικής μουσικής προκαλώντας ερωτηματικά για τις τακτικές και επιλογές προσώπων που είχαν άμεση σχέση με τους κομματικούς μηχανισμούς. 

Το αντίδωρο στην κομματική εκπροσώπηση - σε μια συμφωνία κάτω από το τραπέζι - ήταν η εξαφάνιση κάθε υγιούς επαναστατικού στοιχείου πριν ακόμη οι βουλευτές του Μιχαλολιάκου αρχίζουν να ζεσταίνουν τα βελούδινα έδρανα της σάπιας κοινοβουλετικής εθνικής εκπροσώπησης. Λες και κάποιοι βάλθηκαν να προετοιμάσουν το δυσοίωνο μέλλον χωρίς να υπάρχουν παράλληλα τα «αγκάθια» όπως αυτό της επαναστατικής μουσικής σκηνής που εκείνη την εποχή προσέλκυε σε σημαντικούς αριθμούς αντικαθεστωτικά στοιχεία της νεολαίας, η άμεση παύση των διαδικτυακών forums που προωθούσαν τον διάλογο, η αδιαφορία για την πραγματοποίηση εκδηλώσεων που ενοχλούσαν την εξουσία αλλά και η ξαφνική αναστολή ιδεολογικών εκδόσεων που μέχρι τότε προωθούσαν μια αντικαθεστωτική σκέψη. 

Όσο η δημοκρατία σοκαρισμένη - τάχα - ανεχόταν με δυσκολία την παρουσία των «νεοναζί» ... στην πραγματικότητα δεν είχε να φοβηθεί τίποτα αφού είχε φροντίσει στο παρελθόν να προωθήσει δικούς της ανθρώπους σε κρίσιμα πόστα οι οποίοι απέκοψαν τον ομφάλιο λώρο με την radical σκέψη και προέβαλαν προς τα έξω μια εικόνα που θύμιζε κατηχητικό του Ιερώνυμου παρά μαχόμενο τμήμα εθνικιστικού κόμματος. 

Για παράδειγμα μέχρι τότε οι συναυλίες είτε κομματικές είτε εξωκοινοβουλευτικές - δηλαδή στα πλαίσια της αυτονομίας - διεξάγονταν κανονικά με αιχμή του δόρατος το γνωστό Oi! το NS Punk και το Hatecore αλλά και το NSBM κρατώντας ίσως ένα κερί στο σκότος του συστημικού ήχου. Ακολούθησε σε μικρό χρονικό διάστημα μια καταιγιστική και ταχύτατη κάθοδος στα όρια της κρίσης. 

Αυτή την κατάσταση σίγουρα δεν μπορεί να την χρεωθεί για να είμαστε δίκαιοι ο Νίκος Μιχαλολιάκος ο οποίος για κάποιον δικό του λόγο μέσα στο Vertigo της πολιτικής του σκέψης διαχρονικά στήριζε τις εθνικιστικές ροκ συναυλίες και στο τέλος απολάμβανε το χειροκρότημα εκατοντάδων «φασιστών» που χαιρετούσαν με τεταμένη την δεξιά.

Σε αντίθεση με τον «δελφίνο» Ηλία Κασιδιάρη ο οποίος επί χρόνια και εντελώς παρασκηνιακά προσπαθούσε να συμπαρασύρει το κομματικό εθνικιστικό κοινό σε πιο mainstream δρώμενα όπου κυριαρχούσαν για παράδειγμα τα τηλεοπτικά του ξεσπάσματα - που θύμιζαν αν μη τι άλλο τις εκπομπές της «Ζούγκλας» - η πλήρης απουσία πολιτικού λόγου κατά του Ισραηλινού επεκτατισμού γεγονός καθόλου τυχαίο, η επαναλαμβανόμενη στείρα συνθηματολογία του που μαγνητίζει τους πολιτικούς νάνους και που δεν έχει καμιά ουσία και πρόοδο παρά την προβολή του, η κουραστική επανάληψη εκ μέρους του της αναζήτησης συνεχών εκλογικών διαδικασιών και συστημικών προσώπων που τελικά έκαναν κακό σε έναν κόσμο της λαϊκής γειτονιάς που διψούσε για ιδέες και δράση στον δρόμο. 

Ο αοιδός Νότης και λοιποί «καλλιτέχνες» ανάλογης προέλευσης και αισθητικής βρήκαν τελικά τον χρόνο και τον χώρο εξαιτίας τέτοιων προσώπων και μόλυναν τις εθνικιστικές ιδέες που καμιά σχέση δεν έχουν με «λαϊκές» πίστες και γαρύφαλλα από τα νεκροταφεία καθώς και ανάλογες «πολιτιστικές εκδηλώσεις» για να θυμηθούμε και τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο. 

Σήμερα η εθνικοεπαναστατική σκηνή μετά από μια βαθιά κρίση δείχνει σημάδια ανάκαμψης με νέες κυκλοφορίες και συνθέσεις και υιοθετεί ακόμη πιο επαναστατικές θέσεις απέναντι στην λαίλαπα των ναρκωτράγουδων και της γυφτοειδούς παρακμής που εκφράζεται στα σκυλάδικα και τα μαζικοποιημένα «λαικά» τραγούδια που καμιά σχέση δεν έχουν με την φυλετική ψυχή του λαού μας. 

Είναι στο χέρι μας αν θα μπορέσουμε να κάνουμε να επανακάμψει η δική μας μουσική εις βάρος των δύσκολων συνθηκών και των πιθανοτήτων. Βασικό όμως στοιχείο της επανατοποθέτησης απέναντι στην σήψη της αστικής ακροδεξιάς που μολύνει ψυχές και συνειδήσεις είναι το παρακλάδι του Black Metal που ονομάζεται NSBM και το οποίο τα τελευταία χρόνια συσπειρώνει όλο και περισσότερους νεολαίους σε ένα «μουσικό χαράκωμα» που δείχνει περιθωριακό αλλά εμπεριέχει δυναμικά φιλοσοφικά στοιχεία στον στίχο και αντικαθεστωτική διάθεση στην εμφάνιση και την αισθητική. 

Και αν κάποιοι άσχετοι με την μουσική και την προπαγάνδα και με έπαρση συνεχίζουν να υιοθετούν τις κατηγορίες παρενδυτικών φαντασμάτων του διαδικτύου αλλά και του καθεστώτος για δήθεν όπως λένε «παρακμιακή μουσική που καμιά σχέση δεν έχει με την Ελλάδα» να τους θυμίσουμε την εμφανή «αγωνία» του Αντώνη Λιάκου στην παρουσίαση του βιβλίου της κυρίας Άννας Καρακατσούλη για τις ιδεολογικές εκδόσεις των εθνικιστών.  

Εκεί όπου ο εν λόγω «πρωτομάστορας» του νεομαρξισμού και του πανεπιστημιακού καθεστωτικού εθνομηδενισμού έκρουσε δημοσίως τον «κώδωνα του κινδύνου» και κάλεσε το αντιφασιστικό του κοινό να προσέξει την κοινωνική δυναμική της εν λόγω «αιρετικής» μουσικής σκηνής μιλώντας ξεκάθαρα για τον ΚΙΝΔΥΝΟ από την άνοδο του NSBM που αποτελεί για την δημοκρατία εκείνο το μουσικό όργανο σκέψης που προωθεί τον «φασισμό». 

Δεν παρέλειψε βέβαια να τονίσει την άμεση ανάγκη να γραφτεί και ένα βιβλίο για το σύνολο της εθνικιστικής μουσικής κλείνοντας το μάτι σε ποιους άραγε … για την άμεση αρχειοθέτηση καταγραφή και ανάλυση των μουσικών κύκλων των εθνικιστών και των εθνικοσοσιαλιστών. 

Για να επανέλθουμε όμως στα θετικά τα τελευταία χρόνια νέες μπάντες εμφανίζονται στην «Μαύρη Μουσική» εκατοντάδες πιτσιρικάδες ανάμεσα τους και γόνοι λευκών μεταναστευτικών κοινοτήτων ανακαλύπτουν μια άλλη διάσταση της ιδεολογίας απορρίπτοντας άμεσα την παρακμή του νεωτερισμού και τις επιλογές ενός καθεστώτος που προωθεί την παράκρουση της αγοράς, την κόκα και τον εκφυλισμό στην νεολαία μέσα από το σύνολο των ΜΜΕ. 

Και ενώ κάποιοι εντελώς επιφανειακά αντιλαμβάνονται το εν λόγω είδος του NSBM ως μια «σατανιστική» έκφραση κάποιοι άλλοι και είναι περισσότεροι από ότι νομίζουν οι ιδεολογικοί εχθροί μας και το κράτος, βρίσκουν απαντήσεις και νόημα στον αναδυόμενο Νιχιλισμό και τον Νιτσεϊκό χαρακτήρα που εμφανίζεται με ευκολία στους στίχους της εν λόγω σκηνής καθώς και στον «Μισανθρωπισμό» μιας πανδαισίας που όσο και αν δείχνει να προκαλεί με ακραίο τρόπο, στο τέλος μιλάει για τον ηρωισμό και τον πόλεμο τους αγώνες της Ευρώπης και την εναντίωση στην σάπια εκκλησιαστική εξουσία. 

Το NSBM δεν είναι απλά μια ακόμη επιλογή να περάσεις ένα ευχάριστο μουσικό διάλλειμα αλλά μια μουσική και πολιτική στράτευση στον κόσμο της Ευρωπαϊκής αντίστασης που σήμερα δεν είναι τυχαίο ότι ανθεί σε όλη την Ευρώπη αλλά και εκτός αυτής και μάλιστα ακόμη σε λαούς μη Ευρωπαϊκής καταγωγής. 

Οι αναφορές στην δόξα των Πατρώων Θεών στην καθημερινή θυσία για το δίκαιο των ιδεών μας στην απόρριψη του σύγχρονου τρόπου διασκέδασης - που βρίσκει οπαδούς από τις μικρές ακόμη ηλικίες - δεν περνούν απαρατήρητες από τους πολιτικοποιημένους συμπατριώτες μας. Τα τελευταία χρόνια οι συναγωνιστές δίνουν δυναμικό παρών σε συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό, προωθούν κάθε είδους υλικό και επαναφέρουν στην μνήμη πολλών ότι αυτό το είδος μιας σκηνής που είναι σχετικά «απαγορευμένη» έχει την τιμή να έχει ως κορυφαίες μπάντες ανάμεσα σε άλλες κάποιες Ελληνικές που αξίζουν αναγνώρισης, γεγονός που αναγνωρίζεται από όλους. 

Έτσι λοιπόν το NSBM δεν είναι τυχαίο ότι βρίσκεται στο στόχαστρο της antifa και των διωκτικών αρχών και από την άλλη σε χώρες με δυναμικά εθνικιστικά και εθνικοσοσιαλιστικά κινήματα, είναι ένας τρόπος κοινωνικής στρατολόγησης και πολιτικής ένταξης στο στρατόπεδο της αντιδημοκρατικής σκέψης. Χρέος όλων όσων αντιλαμβάνονται την κινηματική αξία και την έννοια της μουσικής προπαγάνδας είναι να στηρίξουν ακόμη περισσότερο την μουσική μας και τους ανθρώπους που την αποτελούν. 

Απέναντι στην πλήρη αλλοτρίωση που προωθεί το κοπάδι της άκρας δεξιάς που φλερτάρει με τον καθεστωτικό τρόπο σκέψης κάποιοι συνεχίζουν να χαράσσουν ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ αφού πλέον τα τείχη έπεσαν η καρδιά μας όμως όχι! Το καθεστώς επιλέγει να μοχλεύει τον εθνικιστικό «χώρο» χρησιμοποιώντας νέα πρόσωπα με παλιές τακτικές. Έτσι λοιπόν απέναντι σε ένα αόριστο και σκουριασμένο «πατρίς θρησκεία οικογένεια» και μια Γαλανόλευκη που κάθε μέρα … ξεθωριάζει από ντροπή - αφού αποτελεί και κρατικό σύμβολο με επιλογή του κράτους από το ’78 - είναι αιρετικό και μόνο το γεγονός ότι κάποιοι συνεχίζουν να πράττουν διαφορετικά και να ακούνε μια ιδέα σε βινύλιο.

Τι κέρδισε τελικά ο εθνικιστικός «χώρος» από την προβολή της «ιερότητας» προσώπων της εκκλησίας; 

Τι κέρδισε από την λαγνεία για τα σώματα ασφαλείας και τον αστικό στρατό που υπηρετεί το ΝΑΤΟ; 

Τι κέρδισε από την κουραστική επανάληψη τσιτάτων που μυρίζουν στείρο «αντικομμουνισμό»; 

Σίγουρα κανένα κέρδος για όσους είναι σύντροφοι και συναγωνιστές. Έτσι λοιπόν οι ποιοτικές εκδόσεις και δράσεις, η επαναστατική μουσική και οτιδήποτε χαλάει την εικόνα ενός «εθνικιστή» που έχουν κάποιοι συνηθίσει και σίγουρα δεν τον φοβάται η εξουσία ενοχλεί ιδιαίτερα όλους αυτούς που ποδηγετούν το εθνικιστικό κοινό και το κατευθύνουν σε ψηφοθηρικές επιλογές χωρίς κανένα τελικό αντίκρισμα στην κοινωνία.

- Είναι κάπως ενοχλητικό τελικά εκεί που όλοι υμνούν τον βραβευμένο από το ΚΙΣ Χριστόδουλο κάποιοι να μιλάνε για τις διδαχές του Vikernes. 

- Είναι σίγουρα οδυνηρό για κάποιους χουντοδεξιούς αντί να πουλάνε στον πιτσιρικά το «Πιστεύω» του αντιφασίστα Παπαδόπουλου να προτιμούν τους στίχους των Absurd. 

- Είναι σίγουρα τρομακτικό για τους υποκριτές αντί να αποδέχονται οι νεολαίοι τους «αγίους» του αιμοσταγή Γιαχβέ και την διδασκαλία του πράκτορα του ιερατείου Σαούλ να ακούνε μέσα από μπάντες και συναυλίες τους «δαίμονες» του κακού «φασισμού». 

Σε μια εποχή που τα πάντα έχουν καταρρεύσει και βρισκόμαστε ανάμεσα σε ερείπια τελικά κάποιοι προτιμούν να συνομιλούν με τους «δαίμονες» των ηττημένων της τελευταίας Τιτανομαχίας των Ιδεών παρά να συνεργάζονται με τους «αγγέλους» της σάπιας πλουτοκρατίας και της δημοκρατίας.

Καλύτερα καταραμένοι παρά ευλογημένοι από την εξουσία.

Μέρος Β', Ramiro Ledesma Ramos, μεταξύ μύθου και εθνικοεπανάστασεως (https://samuraithsdyshs.wordpress.com)

 

Σήμερα σας παραθέτω το δεύτερο και τελευταίο μέρος της εξαιρετικής και ενδιαφέρουσας ανάλυσης, αυτής της τεράστιας προσωπικότητας. 

Στο παρακάτω κείμενο θα καταλάβετε την αξία αυτού του Ισπανού εθνικοεπαναστάτη, αλλά και τον συνήθη προδοτικό ρόλο της Δεξιάς και των πατριωτικών κινημάτων, στην προσπάθεια για την εγκατάσταση μιας αληθινής εθνικιστικής κυβέρνησης στα ταραγμένα εκείνα χρόνια …

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Εις μνήμην: Γιαχία Σινουάρ

 

«Έχω πει και επαναλαμβάνω ότι αν πρέπει να φοβόμαστε τον θάνατο, φοβόμαστε να πεθάνουμε στο κρεβάτι όπου ξεκουραζόμαστε, όπως πεθαίνουν οι καμήλες, φοβόμαστε ότι θα πεθάνουμε σε τροχαίο ατύχημα ή λόγω καρδιακής προσβολής ή εγκεφαλικού, αλλά μη φοβόμαστε να πεθάνουμε στο δρόμο της πίστης μας, της πατρίδας μας, της ιερότητας μας.

Το αίμα και η ζωή μας δεν έχουν μεγαλύτερη αξία από το αίμα και τη ζωή του νεότερου μάρτυρα που θυσίασε την πολύτιμη ζωή του για την πίστη, την πατρίδα και την ιερότητα».

Yahya Sinwar

του Δημήτρη Λυτρίβη

Όσο και αν κάποιος διαφωνεί με τις θρησκευτικές θέσεις της Χαμάς ή την πρόσφατη προσέγγιση της με τον Τουρκικό παράγοντα δεν μπορεί να μην παραδεχτεί ότι ο ηγέτης της Γιαχία Σινουάρ υπερασπίστηκε με θάρρος την πατρίδα του μέχρι το τέλος. 

Ο Σινουάρ είχε τη φήμη του ανθρώπου που έχει «ξεγελάσει» το θάνατο αρκετές φορές και αυτό του έχει δώσει ηρωική υπόσταση στους κύκλους της Χαμάς αλλά και το παρατσούκλι «ποντικός της Γάζας» από τους Iσραηλινούς διώκτες του. 

Αυστηρός τιμωρός Σιωνιστών και συνεργατών των κατοχικών αρχών τους οποίους φρόντιζε να θάψει ζωντανούς ή να στραγγαλίσει με μια Παλαιστινιακή μαντήλα, ένας μαχητής που υπέμεινε τα πάντα στις Ισραηλινές φυλακές για 23 χρόνια, ο άνθρωπος που κατάφερε να κινητοποιήσει σε απεργία πείνας 1500 κρατούμενους, αυτός που μέσα στις συνθήκες κάθειρξης και απομόνωσης μελέτησε τους ανακριτές του, διάβασε τα πάντα για τον εχθρό του και έμαθε άπταιστα την γλώσσα των γιων του Δαυίδ από τις εφημερίδες και τα περιοδικά. 

Όσο και αν κάποιος υποτιμά τον Αραβικό κόσμο που μάχεται και δεν επιλέγει τα σαλόνια του Κατάρ δεν μπορεί να παραβλέψει ότι ακόμη και ακρωτηριασμένος προσπάθησε με ένα ξύλο να καταστρέψει το κατοχικό drone. Μια πράξη θάρρους πριν συναντήσει τον Θεό των πατέρων του σε μια γη που στενάζει από την Σιωνιστική βαρβαρότητα. 

Ο ηγέτης της Χαμάς, Γιαχία Σινουάρ, είχε την ευκαιρία να φύγει από τη Γάζα αλλά αρνήθηκε αναφέρει σε δημοσίευμα της η Wall Street Journal. Αψήφησε τον κίνδυνο και δεν φοβήθηκε τον μαρτυρικό θάνατο μπροστά στην κάμερα του μισητού εχθρού. «Δεν είμαι σε πολιορκία αλλά σε Παλαιστινιακό έδαφος» απάντησε όταν του πρότειναν να φύγει από την Γάζα για την Αίγυπτο μέσω διαμεσολαβητών. 

Το πιο προφανές και τολμηρό ήταν σε μια συνέντευξη τύπου, στις 27 Μαΐου 2021, όταν ανέφερε (σε ζωντανή μετάδοση) ότι θα πάει σπίτι με τα πόδια μετά τη συνέντευξη τύπου και κάλεσε τον Ισραηλινό Υπουργό Άμυνας να πάρει απόφαση για τη δολοφονία του ή όχι, στα επόμενα 60 λεπτά, μέχρι να φτάσει σπίτι του. Ο Σινουάρ πέρασε την επόμενη ώρα περιπλανώμενος στους δρόμους της Γάζας και βγάζοντας φωτογραφίες δημόσια.

Τιμή και δόξα σε αυτούς που πολεμούν τον παγκόσμιο δυνάστη.

Το κάλεσμα της Ευρώπης

 

Μέρος Α΄, Ramiro Ledesma Ramos, μεταξύ μύθου και εθνικοεπανάστασεως (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

Στο σημερινό άρθρο, θα ταξιδέψουμε λίγο πίσω στον χρόνο, μακριά από φιλοσοφικά κείμενα. Θα γνωρίσουμε μια εξαιρετική φιγούρα, τον επαναστάτη και ιδρυτή του «Εθνικοσυνδικαλισμού», τον Ισπανό Ramiro Ledesma Ramos ο οποίος διάβαζε έργα του Μπακούνιν, του Μαρξ και του Σορέλ, καθώς σύχναζε και σε μέρη αναρχικών, συνδικαλιστών και ριζοσπαστών στην Καταλονία. 

Δυστυχώς η Ισπανία τις προηγούμενες δεκαετίες, ήταν γνωστή μόνο για τη ιδιόμορφη δικτατορία του στρατηγού Franco, εγκλωβισμένου ανάμεσα στην αστική κοινωνία, τον μιλιταρισμό, την εκκλησία και την μόνιμα παρούσα και ζημιογόνα ακροδεξιά. 

Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με κάτι εντελώς διαφορετικό. Με την βοήθεια λοιπόν, του Ισπανού ιστορικού και μελετητή, Ferran Gallego, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε κάποια πράγματα, βγαλμένα από το μεγάλο ιστορικό του έργο. 

Φυσικά ο συγγραφέας δεν ανήκει στον φασιστικό χώρο και η μελέτη του αναφέρει τα γεγονότα με πηγές. Το άρθρο λόγω όγκου, το χωρίζω σε 2 μέρη για να μην σας κουράσω …

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Αφιέρωμα στους Boiling Blood με τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο

 

Το κακό πνεύμα των ΗΠΑ και οι «Kosher εθνικιστές».

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Η πολιτικά ορθή διανόηση που καταγγέλλει τον «φασισμό» στην Αμερική, δεν γνωρίζει περισσότερο την αμερικανική πραγματικότητα από αυτούς τους κλασικούς κυνηγούς μαγισσών, οι οποίοι κατήγγειλαν εκεί κάποτε, τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Ο κλασικός μαρξισμός δεν μεταμοσχεύθηκε ποτέ περισσότερο από κάποιο περιθωριακό βαθμό στις Ηνωμένες Πολιτείες, όχι επειδή οι Αμερικανοί ανακάλυψαν τα δογματικά του λάθη, δεν ήταν φυσικά ικανοί να το κάνουν, αλλά ακριβώς λόγω της αδυναμίας τους να αφομοιώσουν οποιοδήποτε δόγμα. Και ότι λειτουργεί προς τη μία κατεύθυνση, λειτουργεί εξίσου και προς την άλλη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος να δεις την Αμερική μια μέρα να γίνεται «φασιστική», από το να τη δεις να γίνεται «κομμουνιστική». Η «αμερικανική» Αμερική θα έλεγα, ίσως είναι ήδη αρκετή για να δικαιολογήσει αρκετούς φόβους προς το εξωτερικό.

Για πολλούς Αμερικανούς, ο φασισμός και ο κομμουνισμός προέρχονται από την ίδια «ιδεολογική» έμπνευση. Η δεξιά από την μία, όταν δεν περιορίζεται στην υπεράσπιση του καπιταλισμού ή του αντικρατικού συντηρητισμού, τις περισσότερες φορές εμπίπτει σε μικροπολιτικές, γραφικότητες και λαϊκισμούς, ενώ δεν λαμβάνει υπόψη την πολυπλοκότητα των επιλεκτικών πιέσεων στις ανθρώπινες κοινωνίες και κυρίως τείνει να δικαιολογήσει την εξάλειψη από αυτούς τους οποίους, δεν παίζουν το «καλό αμερικάνικο παιχνίδι».

Η αριστερά από την άλλη, όταν στρέφεται προς τον σοσιαλισμό, εκτιμά ιδιαίτερα τις ουτοπικές του ποικιλίες, με επίκεντρο τον κοινωνικό ευαγγελισμό. Στην άκρα δεξιά όπως και στην άκρα αριστερά, οι ιδέες λάμπουν δια της απουσίας τους με κωμικοτραγικό τρόπο. Αντικαθίστανται από πρωτόγονα πάθη, δημιουργώντας κρίσεις χωρίς αύριο, αφενός οι μεν με τον τυφλό πατριωτισμό και σωβινισμό αλλά και την αόριστη ξενοφοβία - με κενότητα και χωρίς δόγμα και πρόγραμμα -  με ένα φόντο πουριτανικού φανατισμού και αφετέρου οι άλλοι, με έναν υπερ-ισοτισμό και ψευδοανθρωπισμό, με ένα φόντο ανόητης οικουμενικότητας.

Επιπρόσθετα στην απόρριψη της εξουσίας, η απέχθεια προς τις ιδεολογίες οδηγεί φυσικά στην ανικανότητα των οργανώσεων σε εθνική κλίμακα. Χιλιάδες σύλλογοι, ομάδες, ομαδούλες και κόμματα, βλέπουν το φως και εξαφανίζονται σε διάστημα λίγων μηνών. Κάποια από αυτά που έχουν επιβιώσει με τα χρόνια (μικρές κομμουνιστικές ομάδες, τροτσκιστές, ψευτοφασιστοειδή γκρουπ κ.λπ.) δεν έχουν καμία πραγματική σημασία, δεν έχουν καν ένα λογικό περιεχόμενο. Αυτή είναι η «τραγωδία» της πολιτικής ζωής στην Αμερική. Επιπλέον δεν μπορεί να αποκλειστεί, ότι οι πολιτικές δολοφονίες και οι απόπειρες δολοφονιών, που ήταν και είναι πάντα συχνές στις Ηνωμένες Πολιτείες, πηγάζουν εν μέρει από το γεγονός ότι τα αληθινά επαναστατικά στοιχεία, που αντιμετωπίζουν την αδυναμία να διατυπώσουν τις ιδέες τους στις μάζες, δεν βλέπουν άλλη διέξοδο, παρά μια απελπισμένη ατομική χειρονομία. 

Μέσα σε όλα αυτά στις ΗΠΑ, υπήρξε και η  ίδρυση της “New Left”, της  νέας αριστεράς που γεννήθηκε κάπου μεταξύ των Πανεπιστημίων Columbia και Berkeley. Οι hippies, οι «κομμούνες», ο οικολογικός καταστροφισμός, η «αντιεξουσιαστική» παιδεία, ο νεοφεμινισμός, η  θεωρία του «Behaviorism» (συμπεριφορισμός) «δημιουργήθηκαν με μια λεπτομερής ανάλυση των συναισθημάτων και των αντιδράσεων των εργαζομένων και των εργατών, μέσα σε εργασιακές καταστάσεις, με ακριβή στόχο τον προσδιορισμό ταυτόχρονα των καλύτερων τεχνικών για την υπέρβαση όλων των παραγόντων που μπορούν να εμποδίσουν τη μέγιστη παραγωγικότητα» μας λέει ο Evola στο άρθρο του “O Άνθρωπος στην Αμερική”, (βλέπε ιστολόγιο “Σαμουράι της Δύσης”).

Μιλάμε για όλο το οπλοστάσιο της λεγόμενης «διαμαρτυρίας» του‘68 “made in USA”. Η πρωτεύουσα του κομμουνισμού ήταν κάποτε η Μόσχα, ενώ τώρα η πρωτεύουσα του νεομαρξισμού με τις radical chic οδηγίες (Coca-Cola Marxism) βρίσκεται σήμερα στην Washington. Πρέπει να εκπλαγούμε; Μάλλον όχι … Τo βλέπουμε άλλωστε, το ζούμε στο πετσί μας καθημερινά: Η ουτοπία που αναγεννιέται διαρκώς, η άνθιση ενός παρασιτισμού που πάντα κατηγορείται από την κοινωνία, την οποία καταγγέλλει, η έκρηξη της «αντικοινωνίας» σε μυριάδες μικρές ομάδες, η συγκρότηση μιας «διανοούμενης τάξης» υπεύθυνης για τη διατήρηση της κακής συνείδησης των «αστών», τα νέα ναρκωτικά, η διάλυση της γλώσσας, οι ελεύθερες αυταπάτες, ο πολλαπλασιασμός των αιρέσεων: όλη αυτή η «χλιδή» δεν θα μπορούσε παρά να αποπλανήσει εκείνους που τελικά, πάνω απ' όλα, ονειρεύονται μια αβίαστη επανάσταση.

Ας δούμε σε αυτό το σημείο, τι γράφει για τον αμερικανικό «φασισμό» ο F. Duprat και ο A. Renault, στο “Les fascismes américains’’, (Ο Αμερικανικός φασισμός) 1924-41: «Η εξέταση των δυνάμεων στο πεδίο, καταδεικνύει ότι ο αμερικανικός φασισμός, ένα φαινόμενο εξίσου περιθωριακό με τον αμερικανικό κομμουνισμό, εν στενή έννοια, δεν είχε τίποτα περισσότερο να κάνει με τον φασισμό, εκτός από τον λεκτικό εξτρεμισμό και την προτίμηση για τα χρωματιστά πουκάμισα. Οι κύριοι εμψυχωτές του ήταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, βιομήχανοι, όπως ο Henry Ford (του οποίου τα εμπορικά συμφέροντα κατέληξαν να υπερισχύσουν των πεποιθήσεων του: η πολιτική του δραστηριότητα δεν κράτησε ούτε καν δύο χρόνια, από τον Μάιο του 1920 έως τον Ιανουάριο του 1922). 

Επίσης κάποιοι θρησκευόμενοι, όπως ο Abbot Coughlin, ο ραδιοφωνικός ιερέας της “Εθνικής Ένωσης για την Κοινωνική Δικαιοσύνη”, ο αιδεσιμότατος Gerald L. K. Smith, της “Χριστιανικής Εθνικιστικής Σταυροφορίας” (Ο Σταυρός και η Σημαία), ο αιδεσιμότατος Winrod (“Υπερασπιστές της χριστιανικής πίστης”), ο αιδεσιμότατος Terminiello (“Ένωση Χριστιανών Σταυροφόρων”), ο αιδεσιμότατος James B. Cox (“Μπλε πουκάμισα”) και οι άλλοι διάφοροι “Εθνικοί Σταυροφόροι του εύκολου κέρδους”.  Αξιοσημείωτη είναι και η δύναμη της Βίβλου, που δεν έπαψε να εμπνέει το «κυνήγι μαγισσών» και τον πιο ανάδρομο φονταμενταλισμό. Ακόμη και στον αμερικανικό αντισημιτισμό (επίσης περιθωριακό φαινόμενο, αλλά με κάποια συνέχεια) δεν λείπουν αυτοί που αναζητούν τις ιδεολογικές τους βάσεις στην Παλαιά Διαθήκη. Έτσι βλέπουμε τους συγγραφείς της παραληρηματικής λογοτεχνίας, να αγωνίζονται να αποδείξουν ότι οι μη Εβραίοι είναι «ο αληθινός λαός του Ισραήλ», ενώ οι Εβραίοι είναι «σφετεριστές».

Και μέσα σε αυτό το παρακμιακό κάδρο, δεν θα μπορούσαν να λείψουν και οι πολιτικοί παλιάτσοι, τύπου Trump (ως δήθεν το αντίπαλον δέος στην προοδευτική τάση της Woke culture), με βαθιές ιουδαϊκές επιρροές και δόγματα - γνωστή η ιστορία της κόρης του -  ποτισμένα με ότι πιο ωμό και βίαιο οικονομικά έχει να διδάξει το “Μεγάλο Κεφάλαιο”. Άνθρωποι βασισμένοι στον αιώνιο ρομαντικό μύθο του «αυτοδημιούργητου», που γίνεται πολυεκατομμυριούχος. Όλοι βγαλμένοι από επικίνδυνες θρησκευτικές αιρέσεις και δόγματα, οδηγούμενα  από τις γνωστές Στοές και φυσικά με στόχο την οποιαδήποτε παγκόσμια κυριαρχία, αλλά κυρίως την καταστροφή της Ευρώπης, αλλά και του πλανήτη. Έτσι με την γνωστή καραμέλα του επιλεκτικού κινδύνου της μετανάστευσης, μπόρεσαν να σαγηνεύσουν κάποιους Ευρωπαίους, ώστε να προωθήσουν την επικίνδυνη πολιτική τους σκηνή, μέσα στο σπίτι μας, λες και δεν έχουμε ήδη την δικιά μας ακροδεξιά να υμνεί τα τέκνα του Ισραήλ.

Άνθρωποι που απέκτησαν κάποια εφήμερη οικονομική δύναμη και ήταν κατώτεροι των περιστάσεων, για να φανούν πολιτικά αλλά και κοινωνικά, πρόδωσαν οι ίδιοι την τεράστια, χιλιάδων χρόνων, ιστορία και πολιτιστική κληρονομιά της Ευρώπης μας. Ποδοπατώντας κάθε εθνικιστικό δόγμα, έννοια και ιδέα, υμνούν με την σειρά τους την «εκλεκτή φυλή», η οποία με τρομοκρατικό τρόπο εξαφανίζει από τους ανθρώπους, όχι μόνο το δικαίωμα να έχουν ένα κομμάτι γης, αλλά και την ίδια την ζωή τους, ενώ ταυτόχρονα διαλύουν την Ευρώπη με την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, που αυτοί δημιουργούν, με δεκάδες βίαιους αλλά και «ειρηνικούς» τρόπους.

Δεν έχουμε ανάγκη να πάρουμε τίποτε από αυτούς, ούτε να θαυμάσουμε κάποιους απίθανους τύπους που έχουν διδάξει τις αρχές της παρακμής, της καταστροφής και του υλισμού, ακολουθώντας πιστά τον Αιώνιο Αφέντη. Κατάφεραν να περάσουν όμως τον καρκίνο τους στην ήπειρο μας, με την δημιουργία αντίστοιχων θλιβερών κομμάτων. Όλα αυτά τα πολιτικά κινήματα που εμφανίστηκαν στην Ευρώπη ως «πατριώτες κατά της παγκοσμιοποίησης», έχουν την σύνδεση με το Ισραήλ ως θεμελιώδες μέρος της ερμηνείας τους για τον κόσμο. Εμείς όμως έχουμε τα όπλα του πνεύματος για να σώσουμε, έστω και τώρα που είναι αργά, ότι μπορέσουμε, μέσα από τα χαλάσματα. Και τι  ιδέες και παραδείγματα να πάρουμε άλλωστε από κάποιους που δεν αποτελούν Έθνος, αλλά ένα συνονθύλευμα φυλών και θρησκειών, ταγμένα στον Χρυσό και εχθροί στο Αίμα. 

Χαρακτηριστικά τα λόγια του μεγάλου Γάλλου μελετητή και ιστορικού Ernest Renan (1823-1892), στο “Τι είναι ένα έθνος;”:

«Ένα έθνος είναι μια ψυχή, μια πνευματική αρχή. Δύο πράγματα, που στην πραγματικότητα είναι ένα, συνθέτουν αυτήν την ψυχή και αυτήν την πνευματική αρχή. Το ένα είναι στο παρελθόν, το άλλο στο παρόν. Το ένα είναι η κατοχή μιας πλούσιας κληρονομιάς αναμνήσεων, το άλλο είναι η τρέχουσα συναίνεση, η επιθυμία για συμβίωση, η βούληση να συνεχίσουμε να διεκδικούμε την κληρονομιά που έλαβε αδιαίρετη. Ο άνθρωπος, κύριοι, δεν αυτοσχεδιάζει. Το έθνος, όπως και το άτομο, είναι το αποκορύφωμα ενός μακρού παρελθόντος προσπαθειών, θυσιών και αφοσίωσης. Η λατρεία των προγόνων είναι η πιο νόμιμη από όλες. Οι πρόγονοί μας, μας έκαναν αυτό που είμαστε:

Το έθνος είναι λοιπόν μια μεγάλη αλληλεγγύη, που αποτελείται από το συναίσθημα των θυσιών που έγιναν και εκείνων που είμαστε ακόμη διατεθειμένοι να κάνουμε μαζί. Προϋποθέτει ένα παρελθόν, αλλά συνοψίζεται στο παρόν μέσα από ένα απτό γεγονός: την συναίνεση, την ξεκάθαρα εκφρασμένη επιθυμία για συνέχιση της συμβίωσης. Η ύπαρξη ενός έθνους είναι (συγχωρέστε τη μεταφορά) ένα καθημερινό δημοψήφισμα, όπως η ύπαρξη του ατόμου, είναι μια αέναη επιβεβαίωση της ζωής».

Οι Kosher εθνικιστές ζουν και βασιλεύουν ανάμεσα μας, ερωτευμένοι με την θλιβερή αστική ζωή τους, καταλαμβάνοντας θέσεις και πολιτική δύναμη μέσα στο σύστημα και φυσικά εκτελώντας πιστά τις εντολές των αφεντάδων τους. Είναι τα νέα κορόιδα του καθεστώτος, τα νέα πρόβατα προς σφαγή και μάλιστα στην χειρότερη μορφή τους: ανήθικοι, άβουλοι, μίζεροι και προσκυνημένοι. Ανατρέποντας κάθε αντικαπιταλιστική  θεωρία, στηριζόμενοι μόνο σε έναν τυφλό και ξερό αντιμαρξισμό, στηρίζουν το ΠΑΓΚΌΣΜΙΟ Κεφάλαιο, αγνοώντας φυσικά τα μεγάλα μυαλά του παρελθόντος, που είχαν αποβάλει τον Μαρξ από τον σοσιαλισμό, για μια καλύτερη και πιο ανθρώπινη διαβίωση.

Αυτό φυσικά τονίστηκε και από τους μεγάλους στοχαστές του 1900 ιδιαίτερα με τους συγγραφείς της “Συντηρητικής Επανάστασης”, που αναπτύχθηκε στη Γερμανία μεταξύ 1918 και 1932, όπως οι Oswald Spengler, Arthur Moeller van den Bruck, Carl Schmitt, Werner Sombart, οι αδελφοί Jünger ... Και για να μην μιλήσουμε για τους εκπροσώπους της Παράδοσης όπως ο Evola, Guenon. Πέρα από τη διαφορετικότητα τους, οι «συντηρητικοί επαναστάτες» καταγγέλλουν τη νεωτερικότητα, αλλά δεν είναι απλοί αντιδραστικοί. Γι’  αυτούς είναι ζήτημα διάσωσης των παραδοσιακών αξιών, όχι με μια υποθετική διάσωση διαβρωμένων ή εξαφανισμένων θεσμών, αλλά με την οικοδόμηση μιας νέας τάξης (μια «Τρίτη Αυτοκρατορία», όπως ισχυρίζεται ο Moeller van den Bruck). 

Όπως και να έχει, κάποιοι πάντα λίγοι, παραμένουμε σε αυτόν τον δρόμοι των ηττημένων αλλά σταθεροί στον δρόμο για να βρεθεί «το πέρασμα στο δάσος», σύμφωνα με τον Junger, που θα αποτελέσει και το μέρος της ελπίδας ... 

Εξάλλου ο καθένας κάνει τις επιλογές του, διαλέγει την πορεία του αλλά μακριά μας πλέον, από αυτό το μέρος, έδαφος που έχει μια Ιστορία και μια Παράδοση … Όχι δεν είναι κανένας τέτοιος «Δικός μας» επειδή ίσως να νομίζει ότι έχει ένα κοινό σημείο. Μας χωρίζει μια  άβυσσος ... και όπως εύστοχα λέει ο λέει και ο Guenon:  

«Σε τελική ανάλυση, ο καθένας θα επιλέξει από αυτές τις μάσκες … εκείνη που αντιπροσωπεύει  τις τάσεις του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η μάσκα, κάνει αντίθετα αυτό που πραγματικά κουβαλάει μέσα του, αλλά που πρέπει συνήθως να κρύβει από τους άλλους».

Blutfahne

"Μέσα από το Σκότος το Φως 

Οι Σάλπιγγες ηχούν για την ώρα της τελικής μάχης

Οι Θεοί μας γνέφουν από την Βαλχάλα

Ας ανεμίσουν στον αγέρα τα Μελανοπόρφυρα Λάβαρα"

 

Panzer Division Marduk: μια σύντομη κουβέντα γύρω απ’ το cancel culture στο metal με αφορμή το live

 

του Noeton

Το πρώτο Σαββατοκύριακο του Νοεμβρίου (2-3/11) η μουσική Μαύρη Ίλη Αρμάτων MARDUK παρελαύνει στην πρωτεύουσα για όχι μία αλλά δύο εμφανίσεις, μια κίνηση της μπάντας που ξεχωρίζει καθώς σε καμία άλλη χώρα δεν θα εμφανιστούν δύο μέρες back-to-back στο tour του φετινού χειμώνα. Μάλιστα για την δεύτερη μέρα η μπάντα υπόσχεται ένα εντελώς διαφορετικό setlist από το επίσημο του tour. 

Οι Σουηδοί θρύλοι του Black Metal μας επισκέπτονται δώδεκα χρόνια μετά το τελευταίο τους πέρασμα από τη χώρα μας, όταν έσπερναν τον πανικό με τους Αμερικανούς “Immolation”. Δεν ήταν όμως και η τελευταία φορά που έγινε προσπάθεια να παίξουν στην Ελλάδα καθώς το 2019 το προγραμματισμένο live τους ακυρώθηκε λόγω … «τεχνικών δυσκολιών στην μετακίνηση» της μπάντας, κάτι που είχε συμβεί και το 2008. Συμπτώσεις …

Κάθε φορά που μια μπάντα του ακραίου Black Metal επισκέπτεται τη χώρα μας, ανοίγει η γνωστή κατινοσυζήτηση από τις κόκκινες κουτσομπόλες για τα «πιστεύω» των μελών κάθε μπάντας, τι σημαίνει το «περίεργο» patch που φοράει ο drummer, αν ο τραγουδιστής είχε ή δεν είχε σχέση με γνωστή αντιφασίστρια του metal πενταγράμμου (truestory), αν η κιθάρα τόλμησε να αρνηθεί συνέντευξη στο vice κι αν ο μπασίστας είχε όμορφα παιδικά χρόνια (πάντα το μπάσο την πληρώνει, νόμος) … 

Σαν άλλες θείτσες σηκώνουνε το δάχτυλο και ρωτάνε ευθαρσώς «τίνος είσαι συ;» και «τί γνώμη έχεις για τον Αδόλφο Χίτλερ;» περιμένοντας με σταυρωμένα τα χέρια την «σωστή» απάντηση ειδάλλως κάηκες … κι όταν λέμε κάηκες εννοούμε μπήκες στην «λίστα» των «κακών» κι απαγορευμένων συγκροτημάτων που ανέβασε κάποιο they/them στο reddit και την αντέγραψε το σκληροτράχηλο … αντιφασιστικό «δίκτυο μεταλλάδων» που στήνει diy live ενάντια στον καπιταλισμό με τις ευχές του δημάρχου. Άλλωστε η κούτρα επανάσταση είναι το ψωμοτύρι του antifa. Αυτό, η λεξιμαγεία και η βρωμερή ηθικολογία του.

Δόξα τον … «Εξαποδώ» στο Black Metal ποτέ δε ζητήσαμε αποδοχή από το κοινωνικό, θρησκευτικό και πολιτικό status quo. Ακόμα και στο μουσικό κομμάτι οι διαφορές που έχει η βάση των οπαδών αυτής της μουσικής με άλλους «μεταλλάδες» είναι πολλές και είναι πασιφανείς. Στο Black Metal δε μείναμε στη μπύρα και στο acab (μας αρέσουν αμφότερα) αλλά περάσαμε σε πολύ βαθύτερα και σκοτεινότερα μονοπάτια και όχι μόνο θεματικά ή στιχουργικά:

Από τους Γνωστικούς των Dissection μέχρι τους εθελοντές M8l8th στο μέτωπο της Ουκρανίας, το Black Metal ήταν πάντα η ηχητική, «πολιτιστική» έκφανση της βίας, του θανάτου της αδράνειας. Ένα μη-μελωδικό «δράσε ή σκάσε» κόντρα σε κάθε καθωσπρεπική τάση, είτε μουσική είτε πολιτική.

Οι Marduk ήταν εκεί από την αρχή της… «Σκανδιναβικής Άνοιξης». Από τους προπάτορες του δεύτερου κύματος του Black Metal, οι Σουηδοί τα έχουν δει κυριολεκτικά όλα. Τα πρώτα υπόγεια live, τα ακραία εξώφυλλα, το κυνήγι από την αστυνομία και τις τοπικές ενορίες (όταν ακόμα είχαν κάποια επιρροή στην κοινωνία), το support με φραγκοδίφραγκα να βγουν τα demo, τα zines και φυσικά τις πασίγνωστες δολοφονίες που τάραξαν τότε τη σκηνή και όχι μόνο. Στην πορεία βέβαια έζησαν και τα όμορφα που ονειρεύεται κάθε μπάντα: world tours, συμβόλαια δυνατά, κι άλλα tours, Wacken, ακόμα περισσότερα tours, τρελές πωλήσεις δίσκων και ένα fanbase που μεγαλώνει διαρκώς. Και πολλά tours. 

Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η κωμωδία που λέγεται αντιφασιστικό κίνημα. Μακάρι βέβαια να έμενε ως κωμωδία αλλά αυτός ο θίασος με την στήριξη των πάντων, από μπάτσους, δημοσιογράφους μέχρι πολιτικούς, κατάφερε και μετατράπηκε σε έναν όχλο που έχει πετύχει λίγες φορές ευτυχώς να ακυρώσει εμφανίσεις συγκροτημάτων όπως οι Marduk. Τα τελευταία χρόνια βέβαια η … πλακίτσα τελείωσε και μπάντες όπως οι Mgła, οι Marduk και άλλοι παίζουν κανονικότατα με πλήθος κόσμου να κρέμεται σε κάθε riff τους. 

Στο σημείο αυτό θα έγραφα για μεταπολιτική και δομές κλπ. αλλά είναι συζητήσεις που στον «χώρο» έχουνε γίνει πολλάκις και μια ακόμα αποψάρα δεν θα άλλαζε κάτι. Η δράση, όπως προείπαμε, υπερνικά κάθε αράδα και θεωρία. Μπορεί η ανίερη μουσική του Black Metal να μην πολιτικοποιήθηκε ποτέ επίσημα (πλην των εξαιρέσεων του NSBM) αλλά είναι η nostra musica, η δικιά μας μουσική. Θεωρώ ότι όλο το «μαύρο» μουσικό φάσμα αποτελεί κατ’ επέκταση μια δομή του Παγκόσμιου Εθνικισμού. 

Απ’ την Αργεντινή μέχρι την Ιαπωνία και απ’ το Ιράν μέχρι το Κεμπέκ του Καναδά «έχει δικά μας παιδιά» που απέρριψαν το γκλαμουριλίκι της ροκ, την επιφανειακότητα του thrash, την εφηβική καύλα του punk και έγραψαν μουσικές για την «ελίτ», την κάστα ανθρώπων που καλείται να καβαλήσει την τίγρη στα ζοφερά χρόνια της Kali Yuga. 

Μια κάστα ανθρώπων που συνειδητοποιεί το Memento Mori, όπως μας θυμίζουν οι Marduk σε αυτό το tour, αντιλαμβάνεται το πεπερασμένο της ζωής μας, αρνείται το παραμυθάκι της μετά θάνατον επιβράβευσης και ρίχνεται στο πεδίο της μάχης όχι απλά σαν «άνθρωποι ανάμεσα στα ερείπια» αλλά σαν «λύκοι ανάμεσα στα πρόβατα» που προτού ανοικοδομήσουν, ήρθαν να πάρουν εκδίκηση … 

Χαιρετίζουμε με περηφάνια τους ανθρώπους που προχωράνε σε πολιτιστικές κινήσεις (είτε στο θέατρο, είτε στη μεγάλη οθόνη είτε στις τέχνες γενικά) που πάνε κόντρα σε κάθε νεοφιλελέ και αντιφασιστικό παράσιτο που μιαίνει τον καλλιτεχνικό χώρο σε μια προσπάθεια να γίνει κυρίαρχος του κοινωνικού γίγνεσθαι και του τρόπου έκφρασης των ανθρώπων. 

Εν προκειμένω, θαυμάζουμε και επαινούμε τους διοργανωτές συναυλιών που δεν λυγίζουν στην πίεση των παρακρατικών σκυλιών που διαχρονικά το γαύγισμα τους είναι πολύ πιο δυνατό απ’ το δάγκωμα τους. 

Στηρίζουμε με την παρουσία μας και την ενέργεια μας τα live όπου και όποτε γίνονται.

Για το Black Metal

Για τον Άνθρωπο που Έρχεται

Για Εμάς

“We are a Blaze in the Northern Sky

the next Ten Thousand Years are OURS!”