ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ

Περιοδικό "Δούρειος Ίππος" τεύχος Νο 27, Ιούνιος 2016

CQB: Προσωπική μαρτυρία από την Ουκρανία

ProPatria: «Η εκμετάλλευση της Στέγης Βοτανικού πρέπει να είναι πολυεπίπεδη και να μην κλειστεί σε στεγανά»

Μαζί με τους φορείς και τις συλλογικότητες που στηρίζουν το εγχείρημα της «Στέγης Βοτανικού» συναντήσαμε και τα μέλη της ομάδας ProPatria που και αυτοί από την πλευρά τους βοηθούν και στηρίζουν την προσπάθεια αυτή. Κατ’ αρχήν να σας συγχαρούμε και εμείς από την πλευρά μας για την προσπάθειά σας και επ’ ευκαιρία θα θέλαμε να σας θέσουμε κάποια ερωτήματα. Μία τέτοια προσπάθεια, από πατριωτικούς φορείς, είναι πρωτόγνωρη για την χώρα μας, πως την κρίνετε, πιστεύετε ότι μπορεί να ευοδωθεί και τι πρέπει να γίνει γι’ αυτό;

Eίναι θετικό να πραγματοποιείται το οτιδήποτε έχει εθνικό πρόσημο και συμβάλει στην διάδοση της φωνής των Ελλήνων πατριωτών και εθνικιστών. Από εκεί και περά είναι πολλά τα πράγματα που πρέπει να γίνουν αλλά λίγα μπορούν να ειπωθούν δημόσια εξ αιτίας του ότι πρόκειται για τον μελλοντικό σχεδιασμό του φορέα «Βοτανικός Στέγη Αστέγων». Για εμάς πρέπει ο χώρος να απόκτηση ζωή και να έχει πολυεπίπεδη δράση, το κυριότατο όμως είναι να πλαισιωθεί από τον κόσμο και να αποκτήσει δημοσιότητα και τα υπόλοιπα θα έρθουν με τον χρόνο.

Η στήριξη που πρέπει να έχει το εγχείρημα αυτό θα πρέπει να είναι βάση των εθνικών ιδεωδών και όχι κάποιας κομματικής ταυτότητας, πρέπει να αποζήτηση την στήριξη οποιουδήποτε σκέφτεται πρώτα από όλα εθνικά. Η προέλευση των ατόμων που εισήλθαν στον χώρο δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Αν και χαίρουν συγχαρητήριων κάποιοι οι όποιοι φοράνε στολή έστω και έφεδροι και την τίμησαν για μια ακόμα φορά μετά το ’74 και την Κύπρο.

Είναι γνωστό ότι έχετε σχέσεις με αντίστοιχες κινήσεις στο εξωτερικό, όπως με την Casa Pound Στην γειτονική μας Ιταλία. Πιστεύετε ότι μπορούμε να διδαχτούμε από ανάλογες κινήσεις και πως μπορείτε να συμβάλλετε εσείς σε αυτό;

Πιστεύουμε ότι έχουμε πολλά να διδαχτούμε από την γειτονική Ιταλία η όποια είναι η πρώτη χωρά στην όποια εγκαταλειμμένοι χώροι στέγασαν κοινωνικούς χώρους και οργανώσεις πατριωτών. Στον Βοτανικό η δική μας η θέση ήταν και είναι να δώσουμε μια διαφορετική οπτική στην εκμετάλλευση του χώρου, λόγω του ότι έχουμε και πολλές εικόνες από το εξωτερικό, ήμασταν στην ευχάριστη θέση να προτείνουμε πέραν της στέγασης των αστέγων, να δημιουργηθούν βιβλιοθήκες, αθλητικές εγκαταστάσεις, μαθήματα για την ιστορικότητα της περιοχής και διάφορες άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες που εάν όλα πάνε καλά θα ακολουθήσουν από τον Σεπτέμβριο.

Η εκμετάλλευση του χώρου όπως προείπαμε πρέπει να είναι πολυεπίπεδη και να μην κλειστεί σε στεγανά, εμείς όσο μπορούμε θα προσανατολιστούμε σε αυτή την δημιουργική διαδικασία....

πηγή

Στην μνήμη του Friedrich Wilhelm Nietzsche.

του Κώστα W.

Απάντηση στην απορία των Χριστιανών: γιατί δεν επαναστατούμε & γιατί οι «περιούσιοι» μας ελέγχουν.

Το άρθρο δεν δύναται να κατανοηθεί και να ερμηνευτεί από άτομα που αγνοούν την προοπτική, την οργάνωση καθώς και την ψυχολογία της κοινωνικής επανάστασης, όπως και το ανθελληνικό Χριστιανικό θρησκευτικό δόγμα που παραδόθηκε σε γραπτά και διαδόθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην επαναστατημένη νέα αυτή εποχή συχνά «πέφτουμε» πάνω σε Χριστιανούς που όταν ένα καταστροφικό νομοσχέδιο τους καταδικάζει βιολογικά και κοινωνικά ή μπροστά σε μία ανθελληνική πράξη που συμβαίνει, τότε απορούν φωναχτά και δημόσια με το: (ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΟΥΜΕ;) που το συνοδεύειoυν σχεδόν πάντα με ένα (ΟΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΟΙ ΤΑ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΟΛΑ) έτσι κάθε φορά και δίχως να αντιλαμβάνονται φυσικά ότι αποτελούν και οι ίδιοι μέρος του όλου που αναφέρονται, η απορία τους «δένει» σαν μια βαρετή επαναλαμβανόμενη κοινοποίηση του ταραγμένου ψυχικού τους κόσμου στον οποίο και θα αναφερθώ. Ο Χριστιανός αυτός που απορεί στην πραγματικότητα αντιδρά και ξεθυμαίνει με το να απορεί δημόσια και φωναχτά!

Ποτέ αυτός ο Χριστιανός δεν ψάχνει πραγματικά την απάντηση μέσα στον εαυτό του και την θρησκευτική σκέψη που άθελα του αποδέχτηκε μικρός και συγκαταβατικά συνέχισε και συνεχίζει να ενισχύει. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω ότι σέβομαι την επαναστατική προσωπικότητα του Χριστού, αλλά κατανόησα μετά από μελέτη ότι η σκέψη του Χριστιανικού δόγματος δεν έχει σχέση με τον Χριστό, αλλά προήλθε από Ιουδαίους-αποστόλους με μεγαλύτερο τον Ιουδαίο και Φαρισαίο κατά παραδοχή-(Καινή διαθήκη 21,37)- Απόστολο Παύλο (Σαούλ), στον οποίο το Χριστιανικό δόγμα οφείλει την ύπαρξη του και ως εκ τούτου ένας και μόνο πραγματικός Χριστιανός υπήρξε και αυτός πέθανε πάνω στο σταυρό, ο Χριστός!

Από εκεί και μετά Χριστιανισμό ονομάζουμε τον συγκαλυμμένο Παυλικιανισμό τα διάφορα γραπτά που ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ο ''Μέγας'' αυτός δολοφόνος διάλεξε και επέβαλε... (εδώ βέβαια υπάρχει το ερώτημα γιατί επέλεξε αυτά τα γραπτά και γιατί κάποιος που δεν είναι Χριστιανός τα διάλεξε για το Λαό … Ο λόγος του είναι φανερός, ένας Αυτοκράτορας σαν τον Κωνσταντίνο που δεν δίσταζε να σκοτώσει ακόμα και συγγενείς του όταν ο θρόνος κλονιζόταν, δεν ήθελε και κάποιο επαναστατικό δόγμα και πνεύμα να κυριαρχεί στο λαό, ήθελε κάτι αντεπαναστατικό σαν δόγμα και το ευαγγελικό που αναφέρει «τά του Καίσαρος τω Καίσαρι» - (κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο) τον βόλευε καλύτερα στα σχέδια του για την μονοκρατορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας)

Χριστιανισμό θεωρητικά ονομάζουμε την οπτική γωνία του Αποστόλου Παύλου προς την ζωή - Θεό το οποίο ακόμα και σαν προοπτική (το να κάνεις την θέληση σου Θεό) είναι κάτι αρχέγονα εβραϊκό και θα το αναλύσουμε αναφορικά:

-Παύλου προς Κορινθίους Α1,20-

«Ο Θεός διάλεξε τα ανόητα πράγματα του κόσμου για να ντροπιάσει τους σοφούς, διάλεξε τα άρρωστα τα αδύναμα και τα περιφρονημένα και αυτά που δεν είναι τίποτα και να καταλύσει αυτά που είναι κάτι»

Είναι πρακτικά και θεωρητικά αδύνατο για έναν άνθρωπο που βαθιά μέσα του έχει αποδεχτεί από παιδί ότι είναι ένα «εκλεκτό τίποτα, ένας τρελός, και άρρωστος σπόρος αδυναμίας» να επαναστατήσει, ούτε καν κατά του ίδιου του του εαυτού δεν μπορεί να επαναστατήσει! Εκεί επαφίεται και ξεκινάει η κοινωνική επανάσταση (στον επαναστατημένο άνθρωπο) που θα πολεμήσει για την Γη και την Ελευθερία και γιατί πιστεύει ότι είναι Αυτός το Άτομο που μπορεί να προσφέρει Σοφία, Υγεία και Δύναμη!

Ο Χριστιανικός δογματισμός όμως δεν σταματάει εκεί αλλά εμβαθύνει και εξαφανίζει έτσι κάθε μόριο επαναστατικού ενστίκτου μέσα στον άνθρωπο.

-Κατά Μάρκον 9,47-

«Και αν σε σκανδαλίζει το μάτι σου βγάλτο, καλύτερα να μπεις με ένα μάτι στην βασιλεία του Θεού παρά αποπεμφθείς και με τα δύο σου μάτια στην γέννα του πυρός, όπου το σκουλήκι δεν παίρνει τέλος και η φωτιά δεν σβήνει»

Ο έλεγχος μέσω του φόβου ΕΔΩ και η '''αιώνια βασιλεία''' ΑΛΛΟΥ δηλαδή σαν μία κατάσταση μετά την ίδια την ζωής (την κατάσταση του θανάτου) γίνονται πλέον νόημα της ζωής … που μάλιστα πρέπει να εργάζεσαι εφ’ όρου ζωής ακόμα και αν χρειαστεί να κάνεις κακό στον ίδιο σου τον εαυτό. Όλα αυτά εκμηδενίζουν την ίδια ζωή και κάθε μορφή επαναστατικού αγώνα για ανατροπή ΕΔΩ, ρίχνοντας έντεχνα το βάρος ΑΛΛΟΥ, στην μετά θάνατον κατάσταση. Δεν μπορείς λοιπόν να επαναστατήσεις γιατί δεν πιστεύεις ότι είσαι Δυνατός και περιμένεις βαθιά μέσα σου τον παράδεισο και την δικαίωση αφού πεθάνεις, εκτός ζωής και εκτός πραγματικότητας.

Στο δεύτερο μέρος της απορίας του Χριστιανού.

(ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΟΙ ΤΑ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΟΛΑ;) Η απάντηση πηγάζει ορμώμενη από την προηγούμενη! Όταν εσύ ο ίδιος λοιπόν έχεις ασπαστεί βαθιά μέσα σου την Ιουδαϊκή αντίληψη ενός Θεού και ενός τρόπου ζωής εκτός πραγματικότητας τότε ο Αιώνιος Ιουδαίος κατάφερε να εισχωρήσει βαθιά στα άδυτα της Ελληνικής πολυθεϊστικής ψυχής σου, γιατί λοιπόν να μην εισχωρήσει στα ΜΜΕ, την τέχνη, την κυβέρνηση και τα κόμματα; Για την ακρίβεια θα ήταν αφύσικο και παράλογο αν δεν τα έλεγχαν ΟΛΑ οι Εβραίοι, διότι Καμία στρατιωτική κατοχή δεν μπορεί να συγκριθεί με τον θρησκευτικό έλεγχο και την φιλοσοφική επιβολή πάνω σε έναν άλλο λαό.

Σημείωση: Ο Σκοπός του άρθρου είναι να σκεφτείς να επαναστατήσεις και όχι να σε μεταφέρει από έναν μαυροφόρο δογματιστή σε έναν ασπροφόρο.

(Το άρθρο αφιερώνεται στη μνήμη του Φρίντριχ Νίτσε

με αφορμή τα 116 χρόνια από τον θάνατο του)

Αφιέρωμα στον ελληνικό ρομαντισμό από τον Σταμάτη Μαμούτο.

Έξοδος 1826 (movie trailer)

Το ... ανέκδοτο της αντιφασιστικής ακροδεξιάς

«Εμείς ήμασταν το καθεστώς εκείνο το οποίο εμείς

εκφράζουμε ιδεολογικά, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά».

(Ν. Μιχαλολιάκος, ΣΚΑΪ, 24/10/2012)

Εφημερίδα Χρυσή Αυγή 02/1986

Γιούκιο Μισίμα. Ο τελευταίος Σαμουράι

Ο Γιούκιο Μισίμα υπήρξε αναμφίβολα ο πλέον δημοφιλής μεταπολεμικός Ιάπωνας λογοτέχνης. Πολυγραφότατος, με παγκόσμια φήμη, αντιφατικός εν πολλοίς και αθεράπευτα ρομαντικός, ο «τελευταίος σαμουράι» αποτέλεσε αληθινό σύμβολο ζωής και θανάτου για μια γενιά αναγνωστών. Σήμερα η φήμη του εξακολουθεί να τον φέρνει στο επίκεντρο πολλών ερευνών που λαμβάνουν χώρα στον τομέα των ανθρωπιστικών σπουδών καθώς επίσης και να τον διατηρεί υψηλά στις προτιμήσεις των αναγνωστών στις Η.Π.Α και την δυτική Ευρώπη. Αντίθετα στην χώρα μας, την ταλαιπωρημένη από την πνευματική καχεξία του μεταπολιτευτικού συστήματος, ο Μισίμα όπως και πολλοί ακόμη στοχαστές οικουμενικής εμβέλειας παραμένουν σε μεγάλο βαθμό άγνωστοι. Λαμβάνοντας υπόψη τούτο το δεδομένο, θα δοκιμάσω σε αυτό το άρθρο να παρουσιάσω μια όσο το δυνατόν ικανοποιητική συνολική εικόνα της ζωής και του έργου του, μια εισαγωγική αφήγηση, δηλαδή, του προσωπικού του Μύθου.

Ο Μισίμα γεννήθηκε την 14η Ιανουαρίου του 1925 στο Τόκιο, φέροντας το όνομα Κιμιτάκε Χιραόκα. Ήταν ένα μικροκαμωμένο και φιλάσθενο αγόρι που ζούσε συνεχώς κλεισμένο στο σπίτι με την γιαγιά του. Ο πατέρας του εργαζόταν ως δημόσιος υπάλληλος. Το εν λόγω επάγγελμα περιβαλλόταν από μεγάλο κύρος στην Ιαπωνία και το στερεότυπο έλεγε ότι ο μεγαλύτερος γιος μιας οικογένειας έπρεπε να διαδεχτεί τον πατέρα στην ίδια θέση. Ωστόσο, ο Κιμιτάκε άρχισε να γράφει από μικρός στο σχολικό περιοδικό Hojinkai Zassi και να διακρίνεται για τις λογοτεχνικές του ικανότητες.

Σε εκείνα τα κείμενα μελετητές έχουν ανακαλύψει αρκετά λογοτεχνικά γνωρίσματα που έφερε ως το τέλος της ζωής του, όπως ο συνδυασμός της ειρωνείας με την κομψότητα και η ενστικτώδης ηδονή που πήγαζε από την πρόκληση βίας και την επίδειξη ωμότητας. Και όντως, ο Μισίμα αποτέλεσε τον λογοτέχνη του οποίου η ζωή συνδέθηκε με την διττή παράδοση του πολέμου και των τεχνών. Ο μικρός αρθρογράφος των σχολικών εντύπων έμελε να εξελιχθεί σε έναν στρατιώτη-συγγραφέα. Ως βασικές του επιρροές παρέμειναν μέχρι την ενηλικίωση τα κλασικά ιαπωνικά μυθιστορήματα του 8ου και του 11ου αιώνα, στα οποία ο βίαιος θάνατος ενός νέου πολεμιστή ερμηνευόταν ως εκδήλωση της απόλυτης ομορφιάς, και οι ευρωπαίοι ρομαντικοί. Λάτρευε τους Γερμανούς ρομαντικούς, αγαπούσε τα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, τις γοτθικές νουβέλες του Έντγκαρ Άλαν Πόε και τα ποιήματα του Ράινερ Μαρία Ρίλκε, εκτιμούσε τα θεατρικά του Όσκαρ Ουάιλντ και τον εντυπωσίαζε η λατρεία της βίας στα rock τραγούδια και τον κινηματογράφο.

για να διαβάσετε ολόκληρο
το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Ultima Thule - Proud & Strong

Захисники України

Η «Aγία Εβίτα» της Aργεντινής.

Συμπληρώνονται σήμερα 64 χρόνια από τον θάνατο της Εβίτα Περόν, σύμβολο του Αργεντίνικου Εθνικισμού και του Δικαοσυνισμού του Χουάν Περόν. H Εβίτα Περόν γεννήθηκε ως Εύα Ντουάρντε στις 7 Μαΐου 1919 στο χωριό Λος Τόλδος στις πάμπες της Αργεντινής. Υπήρξε ένα από πέντε εξώγαμα παιδιά του γαιοκτήμονα Τζων Ντουάρτε και της Χουάνα Ιμπαργκουρέν. Το 1920, ο Ντουάρντε γύρισε πίσω στην γυναίκα του και χωρίς την οικονομική στήριξη του, η Εβίτα και η οικογένεια της πήγαν να ζήσουν στο φτωχικό Χουνίν. Η καλλιτεχνική της καριέρα Σε ηλικία 15 χρόνων φεύγει για το Μπουένος Άιρες για να γίνει ηθοποιός. Από το 1936, δουλεύει ως μοντέλο και ως ηθοποιός στο θέατρο, τον κινηματογράφο και αργότερα στο ραδιόφωνο.

Η μεγάλη της επιτυχία ήλθε το 1942 με την ιστορική δραματική εκπομπή «Μεγάλες γυναίκες της Ιστορίας» στο δημοφιλές Ράδιο Μπελγκράνο, που διήρκεσε πέντε χρόνια. Όμως όπως γράφει και η ίδια στην αυτοβιογραφία της, η σημαντικότερη μέρα της ζωής της ήταν η 22η Ιανουαρίου 1944, όταν συνάντησε τον συνταγματάρχη Χουάν Ντομίνγκο Περόν. Ο Περόν ήταν Υπουργός Εργασίας και Πρόνοιας στην εθνικιστική κυβέρνηση του στρατηγού Ραμίρεζ και ιθύνουν νους της μυστικής στρατιωτικής οργάνωσης GUO («Ομάδα Ενωμένων Αξιωματικών» ή «Κυβέρνηση, Ένωση, Τάξη»), που ανέτρεψε τον συντηρητικό πολιτικό Ραμόν Καστίλιο ως εκπρόσωπο της ολιγαρχίας των γαιοκτημόνων και υποτελή στην Αγγλία.

Η συνάντηση της με τον Περόν Αφορμή για αυτή την συνάντηση υπήρξε ένα φιλανθρωπικό γκαλά, όπου ο Περόν καλώντας δημοφιλείς καλλιτέχνες, προσπαθούσε να μαζέψει χρήματα για τα θύματα του καταστρεπτικού σεισμού του Σαν Χουάν, που είχε σκοτώσει 10.000 πολίτες. Ο έρωτας ήταν αμοιβαίος και σύντομα άρχισαν να συγκατοικούν παρ’ όλο που δεν ήταν ακόμα παντρεμένοι. Με απόφαση του Περόν, η Εύα άρχισε να παρίσταται στα συμβούλια, δυσανασχετώντας τους αξιωματικούς. Ως υπουργός, ο Περόν ξεσήκωνε τις εργατικές μάζες με πατριωτικά και αλληλεγγυϊκά κηρύγματα και πολεμούσε την διείσδυση των Μαρξιστών στην εργατική τάξη. Από την άλλη, συνεργαζόταν με σοσιαλιστές ηγέτες της Γενικής Εργατικής Συνομοσπονδίας της Αργεντινής για να περάσει φιλεργατικά μέτρα, όπως το 8ωρο, το πάγωμα των ενοικίων και καλύτερους μισθούς.

Με αυτήν την φιλολαϊκή πολιτική, ο Περόν μάζευε γύρω του τους «ντεκαμισάδος» (χωρίς πουκάμισο), τους εργάτες και πτωχούς της Αργεντινής, που θα γινόταν οι προσωπικοί του οπαδοί. Ήταν αυτή η πλευρά του Περόν που ερωτεύθηκε η Εβίτα. Συμμεριζόταν απόλυτα τις ιδέες του Περόν και την είχε συνεπάρει με τις ιδέες του για κοινωνική δικαιοσύνη, μιας και η ίδια είχε μεγαλώσει μέσα στην φτώχεια και την ανέχεια. Όπως είχε δηλώσει αργότερα: «Παντρευτήκαμε γιατί αγαπιόμασταν, κι αγαπιόμασταν γιατί θέλαμε το ίδιο πράγμα. Εκείνος με το μυαλό. Εγώ με την καρδιά». Μάλιστα θα δραματοποιούσε τις ιδέες και τις ομιλίες του Περόν στην ραδιοφωνική της εκπομπή «Για ένα καλύτερο μέλλον»....

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

ΕΛΔΥΚ 1974: Μην αποκάμεις, Σαλπιγκτή, και μη λιγοπιστήσεις! Χιλιάδες νύχτες θα διαβούν, νύχτες σιγής και φρίκης. Μα θα 'ρθει, θά 'ρθει ένα πρωί που εσύ θα τους χτυπήσεις με την παλιά σου σάλπιγγα τους νέους σκοπούς της Νίκης!

Αυτόνομοι Αιτωλοκαρνανίας

http://anentaxtoi-ethnikistes-aitnias.blogspot.gr/

Δεσμοί Ελλήνων: Το χρονικό της ΕΛΔΥΚ 1974

O Όρκος Της ΕΟΚΑ Β'

O Όρκος Της ΕΟΚΑ Β'

1) Θα υπηρετήσω με αυτοθυσία, εμμονή και εγκαρτέρηση το σκοπό της Οργάνωσης, ο οποίος συνίσταται στην επίτευξη της Ένωσης

2) Θα εκτελώ χωρίς αντίρρηση οποιαδήποτε διαταγή του Αρχηγού της Οργάνωσης

3) Δεν θα εγκαταλείψω τον αγώνα, παρά μόνο μετά από διαταγή του Αρχηγού της Οργάνωσης και μόνον αυτού

4) Θα τηρήσω κάθε εχεμύθεια και θα διαφυλάττω κάθε μυστικό της Οργάνωσης, το οποίο περιέρχεται σε γνώση μου

5) Θα τιμήσω τα όπλα, τα οποία θα μου χορηγήσει η Οργάνωση και δεν θα τα εγκαταλείψω ποτέ, ούτε θα τα παραδώσω στον αντίπαλο

6) Δεν θα παραβώ τον όρκο μου οποιαδήποτε τιμωρία και αν μου επιβληθεί. Και αυτή ακόμα η εκτέλεση θα είναι δίκαιη

Ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές δυνάμεις: ΕΟΚΑ Β' Ξαναχτύπα! (15η Ιουλίου 1974)

Nice 14.07.2016

Ο Αετός της Αντιδημοκρατικής Σκέψης και Δράσης: Νικόλαος Σαμψών ο εκτελεστής της Αγγλοκρατίας!

Art Of Empathy - Beautiful War

South African Family Relief Project

Ancestral Cult

https://ancestralcult.com/

Propatria Coctail Party

πηγή

Φαιός Ερωτισμός

της Λίλιθ

Θυμάμαι να μου διαβάζεις κομμάτια από βιβλία «καταραμένα» που φύλαγες σαν θησαυρό στη ζωή σου. Γεμάτα σύμβολα και εικόνες από μια άλλη εποχή, τους καιρούς της νίκης και του ερωτισμού. Σου άρεσε να μου διαβάζεις δυνατά γραμμές που κάνουν την σκέψη να δίνει ρυθμό. Για το άλλο μισό της φυλής νοιαζόσουν και μου το έδειχνες είναι η αλήθεια. Ανάμεσα στα διαλλείματα της Σάρκας σου άρεσε να μοιράζεσαι λόγια και σκέψεις, και με τα ίδια εκείνα δάχτυλα που με άγγιζες χάιδευες τις κίτρινες σελίδες λες και έπαιρνες δύναμη για να επιτεθείς και πάλι στα μονοπάτια του οργασμού. Μαζί με το μαχαίρι επιβίωσης τα βιβλία σου τα πιο πολύτιμα κομμάτια της ψυχής σου, μου έλεγες.

Και εγώ χαμογελούσα. Ναι χαμογελούσα γιατί λάτρεψα στο πρόσωπο σου το ίνδαλμα της Sylvia Plath. Και ήσουν τόσο ρομαντικός πέρα από τον σύγχρονο «ρομαντισμό», τόσο Άνδρας και όχι απλά αρσενικό, τόσο Δυνατός και Αληθινός και όχι απλά ένας με ταμπέλα. Θυμάμαι να κάνουμε έρωτα κάτω από την Χαμογελαστή Νεκροκεφαλή που μας καλούσε και πάλι στην ακτή να μας ψιθυρίσει το μυστικό της νίκης … και αυτή εκεί με μια μανία να μας κοιτάει στα μάτια με τόση αγάπη και τόση έννοια. Με μια ματιά που με συγκλονίζει ακόμη όπως εκείνη την πρώτη φορά, να ημερεύει τον νου και να δίνει ελπίδα στο παρόν.

Ευλογημένοι νιώθαμε και οι δυο μας, αφού πάνω από εμάς το Σύμβολο εκείνο που τόσο αγάπησες και λάτρεψες καρδιά μου, έδινε σε Κόκκινο Λευκό και Μαύρο φόντο το έναυσμα για να αγαπηθούμε πιο πολύ και να ουρλιάξουμε από ευχαρίστηση κάτω από τους ήχους των Graveland και των Der Sturmer που τόσο λάτρεψες. Κοιτώντας και πάλι στον τοίχο το λάβαρο που αγάπησαν εκατομμύρια, αναρωτιόμουν κάποιες φορές τι ήταν εκείνο που έκανε τους τελευταίους υπερασπιστές της Ευρώπης να αναζητήσουν την ώρα του δρεπανοφόρου Χάρου την Ηδονή του κορμιού και να σκιρτήσουν στις Ιαχές της ερωτικής εφόρμησης.

Τι τους τράβηξε στα υπόγεια της καγκελαρίας κατά εκατοντάδες να μυρίσουν μαζί με το μπαρούτι τις υπέροχες οσμές της σάρκας, και μετά να ξεχυθούν σαν λύκοι και λύκαινες για να συναντήσουν τον εχθρό ψάχνοντας τι άλλο από την Λύτρωση και την καλή παρέα των Θεών. Τι ήταν αυτό που τους τραβούσε να δώσουν τα πάντα για τελευταία φορά ανάμεσα στον ιδρώτα της Έλξης και το Πάθος της νιότης την ίδια στιγμή που τα ψωριασμένα σκυλιά έξω από τα καταφύγια ούρλιαζαν για τρόπαια. Τι ήταν αυτό που τους έδινε την δύναμη να ζευγαρώσουν για τελευταία φορά όλοι μαζί ή και χωριστά βλέποντας το Τέλος αλλά αδιαφορώντας πλήρως για την προσωρινή ήττα και την «ηθική» των ανήθικων νικητών του πολέμου.

Αγάπη μου η απάντηση κάθε φορά ήταν η ίδια. Η ίδια η Ιδέα, ο Εθνικός Σοσιαλισμός, εκείνο το Σύμβολο το τρίχρωμο δεν σημαίνει παρά Λαγνεία για την ζωή και την Φύση, ένα δυνατό χαστούκι απέναντι στην σάπια ψευτοηθική και μια χειροβομβίδα στην Καρδιά για αυτούς που έχουν και δεν την έχασαν ακόμη. Εκείνοι οι τραγικοί Τελευταίοι Υπερασπιστές συναισθανόμενοι την εποχή του πλαστικού ανθρώπου που ερχόταν αποφάσισαν να στείλουν μια φωτοβολίδα Ζωής που φώτισε πέρα ως πέρα το σκότος των σακάτηδων του βασιλείου της τρέλας και της ειρήνης που μύριζε νεκροτομείο. Θυμάμαι ακόμη να με κοιτάς με λατρεία και να ζητάς τα φιλιά μου να σκάψουν το κορμί σου όπως οι οβίδες της Μεραρχίας που είχες το σύμβολο της στο μπράτσο σου. Και πάλι χανόμασταν μαζί με μιας στις λυσσαλέες αντεπιθέσεις της σάρκας ψάχνοντας το λάβαρο του οργασμού που για άλλους αποτελεί αυτό που ψάχνουν αλλά ανίκανοι να το βρουν μισούν κάθε τι αληθινό και ερωτικό.

Και σήμερα που ένα ποτήρι μαυροδάφνη στέκεται στο τραπέζι μόνο του ενώ εσυ λείπεις και το λίγο φως χτυπάει και πάλι το Σύμβολο μας, το μυαλό τρέχει σε σένα, που τόσο αγαπώ ενώ στην αγκαλιά μου έχω την Χαμογελαστή Νεκροκεφαλή για να νιώθω εσένα και μόνο …

Σχετικά με τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη: αναζητώντας την αλήθεια πέρα από την παρακμή του "χώρου"

«Στρατηγός Δημήτριος Α. Ιωαννίδης» του Δρ. Ανδρέα Μ. Σταθόπουλου - Εκδόσεις «Απολλώνειο Φως» τόμος Α’ και Β’

Σχολιασμός του Brexit στην εκπομπή "Ατσάλινο Ρόδο"

Τα παλληκάρια τα καλά σύντροφοι τα σκοτώνουν ....

Η εξέγερση των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilung - S.A.) του Βερολίνου και η εσωκομματική διαπάλη στο NSDAP: Κοινωνικό υπόβαθρο και πολιτικές σημαντικές.

Τα «Τάγματα Εφόδου» και η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»: τολμώντας να θυμηθούμε την 30η Ιουνίου 1934 και την εσωκομματική τραγωδία των Εθνικοσοσιαλιστών !

Death in June: Αντιδημοκρατικές σκέψεις.

Σχετικά με την «αριστερή» έκφραση του Εθνικοσοσιαλισμού.

Βιβλιοπαρουσίαση: Η ποιητική του ανορθολογισμού

Παράξενο αλήθεια, στην εποχή της θεοκρατίας του ορθολογισμού, όταν πια αυτός αποτελεί όχι μόνον μία φιλοσοφική επιλογή, αλλά το ευαγγέλιο του σύγχρονου ανθρώπου, ένας περίεργος νεαρός να συγγράφει την ποιητική του ανορθολογισμού…

Πόσο άκαιρος αλήθεια, στον καιρό μας που τον μετρήσαμε με όλων των ειδών τα ρολόγια και τα ημερολόγια, και τον βρήκαμε να κείτεται στο τέλος της ιστορίας! Πόσο άτοπος πραγματικά, στον τόπο που αναζητεί τεχνοκράτες για να τον σουλουπώσουν και αγορές πρόθυμες να τον αφήσουν να εκδοθεί στην πιάτσα τους!

Κι αν αυτουνού του την βάρεσε να την δει ποιητής και φιλόσοφος, την ώρα που μιλούν οι οικονομολόγοι, εμάς πόσο θα πρέπει να μας νοιάζει η μυρωδιά των γιασεμιών ή η “ξέπνοη μελαγχολία του φθινοπώρου”, την ώρα που μας εξηγούν την θεωρία των παιγνίων ή την σύγχρονη κοινωνική μηχανική της ανάπτυξης;

Μιάς και μου ζητήθηκε να προλογίσω αυτή την συλλογή, και ειλικρινής όπως θα ήθελα να είμαι, θα σας πρότεινα να μην χάσετε τον χρόνο σας να την διαβάσετε. Πρώτον διότι ως γνωστόν ο χρόνος είναι χρήμα και τούτη την εποχή δεν έχουμε ούτε χρόνο ούτε χρήμα για χάσιμο. Δεύτερον διότι η ανορθολογικότητα της ποίησης δημιουργεί παρενέργειες, επί το πλείστον αντιπαραγωγικές. Έχασα κι εγώ τρείς ώρες να την διαβάσω, άκουσα για μέρη και ανθρώπους που με ανατρίχιασαν. Ιστορίες, μυρωδιές και νοσταλγίες που με βούρκωσαν. Κι όλα τούτα δίχως ένα χειροπιαστό και μετρίσιμο τέλος πάντων κέρδος…

Και δεν μου έφταναν αυτά… Έκοψα το απόγευμα ένα ρόδι για να φάω και το είδα να στάζει αίμα. Ξάπλωσα το βράδυ να κοιμηθώ και τα μαλλιά της κοπελιάς μου μύριζαν καλοκαιρινή αμμουδιά. Έφυγα τρεχάτος και καθυστερημένος το πρωί για την δουλειά και τα γέλια των παιδιών από το διπλανό σχολείο, άρχισαν να χορεύουν ανάμεσα στα μαραμένα φθινοπωρινά φύλλα της κερασιάς, που παρατήρησα πως έχουμε στον κήπο. Έσβησα την μηχανή που βούιζε, για να δώ πως χορεύουν τα παιδικά γέλια ανάμεσα στα μαραμένα φύλλα της κερασιάς… Η ανορθολογικότητα της ποίησης δημιουργεί παρενέργειες, επί το πλείστον αντιπαραγωγικές…

για την συνέχεια στον σύνδεσμο εδώ ...

Για τον αριστερό εθνικισμό και την κοινωνική επανάσταση.

του Άγγελου Δημητρίου

Μιλώντας για τον Σοσιαλισμό, εκκινούμε από το ανθρώπινο Πρόσωπο και καταλήγουμε πάλι σ’ αυτό. Αναφερόμαστε, δηλαδή, σε μία εδραία περσοναλιστική οντολογία. Στον αντίποδα του οικονομισμού και του ιστορικού υλισμού, που διακατέχουν τον Φιλελευθερισμό και τον Μαρξισμό, ο Σοσιαλισμός, στο πλαίσιο της Εθνικής Ιδέας, θέτει ως κέντρο και άξονα αναφοράς τον άνθρωπο και την οντολογική ελευθερία του ανθρωπίνου Προσώπου.

Θα πρέπει, λοιπόν, στην προβληματική μας να ξεκινήσουμε από το ερώτημα περί της φύσης της ανθρώπινης ύπαρξης. Η αρχαία ελληνική παράδοση και η ορθόδοξη πνευματική παράδοση είναι αμφότερες σαφώς Προσωποκεντρικές. Ωστόσο, κάθε προσωποκεντρική θεώρηση της ύπαρξης κατατείνει στον κοινωνιοκεντρισμό, τον βασικό πυλώνα του αριστερού ανθρωπισμού. Απλούστερα, το ανθρώπινο Πρόσωπο, εξ υπαρχής και φυσικά, σχετίζεται δημιουργώντας κοινωνία Προσώπων, την πολιτική κοινωνία. Κατά τον ίδιο τρόπο, η κοινωνιοκεντρική τάση έχει ως σκοποθεσία την οικουμενικότητα. Με άλλα λόγια, ο Σοσιαλισμός βιώνεται δια της εύρυνσης του Προσώπου προς την παγκοσμιότητα. Στην περίπτωση αυτή δεν πρόκειται για διεθνισμό, διότι οι κοινωνικές και φυλετικές αναφορές δεν καταργούνται αλλά υπερβαίνονται. Οι αρχές αυτές, όταν απαγωγικά εφαρμοστούν στην οικονομική πολιτική θα επιλύσουν και τα διάφορα διαχειριστικά ζητήματα.

Τα παραπάνω είναι τα θεωρητικά προαπαιτούμενα για την εφαρμογή μιας ανατρεπτικής κοινωνικής πολιτικής, που δεν θα παραγνωρίζει την αυταξία του ανθρώπου. Η τοποθέτηση στα Αριστερά τονίζει την αναγκαιότητα της κοινωνικής ανατροπής, η επίκληση του Σοσιαλισμού ισοδυναμεί με το αίτημα για δραστική κοινωνικοποίηση του πλούτου. Προϋποτίθεται, ακόμα, ο εξοβελισμός κάθε μαρξιστικού υπολείμματος που οδηγεί στην κοινωνική ισοπέδωση έναντι της αξιοκρατικής ιεράρχησης και στο ταξικό μίσος έναντι της συνεργασίας. Το ίδιο απορριπτέος είναι και ο φιλελεύθερος δρόμος, ο οποίος θέλει τον άνθρωπο αποστεωμένο από την κοινωνική σημαντική του. Η συνιστώσα του εθνικισμού θα έρθει με την σειρά της συμπληρωματικά να υπερτονίσει την αίσθηση της κοινότητας, της ταυτότητας, της ιεραρχίας, της παράδοσης, της διαφορετικότητας.

Ξεχάσαμε ότι η Επανάσταση είναι ταυτόχρονα δυσπρόσιτη αλλά και εφικτή. Έτσι, άλλοι απογοητεύτηκαν κι άλλοι έγιναν γραφικοί. Κάθε προσπάθεια για κοινωνική παρέμβαση πρέπει να έχει στέρεα ερείσματα στα ουσιώδη ερωτήματα για το «νόημα», για την «αιτία» και τον «σκοπό». Με άλλα λόγια, πρέπει να είναι πάντα ανοιχτή προς την μεταφυσική. Κάθε συζήτηση για την εισαγωγή στο κοινωνικό γίγνεσθαι μιας επαναστατικής πρότασης, οφείλει να στρέφεται πρώτα προς τον ουρανό προκειμένου να υπηρετήσει χρηστά τη γη…

πηγή

Gabriele D’Annunzio: ο νονός του Φασισμού

O Gabriele D’Annunzio, (γεννήθηκε 12.3.1863, Πεσκάρα Ιταλία - πέθανε 01.03.1938, Gardone Riviera - Ιταλία), ήταν Ιταλός ποιητής, μυθιστοριογράφος, δραματουργός, συγγραφέας διηγημάτων, δημοσιογράφος, στρατιωτικός ήρωας και πολιτικός ηγέτης, στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα. Ο γιος, ενός πολιτικά εμφανούς και πλούσιου γαιοκτήμονα της Πεσκάρα, ο D’Annunzio εκπαιδεύτηκε στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Στα 16 του δημοσιεύτηκαν τα πρώτα του ποιήματα ‘Primo Vere’ [στις αρχές της Ανοιξης-1879].

Το ποίημα του ‘Canto novo' [New Song -1882?] είχε περισσότερη ατομικότητα, γεμάτο από πάθος και αισθησιασμό. Ακολουθούν το αυτοβιογραφικό ‘il piacere' [το παιδί της ευχαρίστησης] όπου εισάγει κατά πρώτον, το πάθος του γιά τους νιτσεικούς ήρωες.Το 1892 ακολουθεί ο Έισβολέας' [L’innocente]. Είναι ήδη διάσημος, όταν κυκλοφορεί το γνωστό του ‘ο θρίαμβος του Θανάτου’. Ο D’Annunzio συνέχισε την τεράστια λογοτεχνική παραγωγή μέχρι το Α’Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μεγάλο ποιητικό έργο του είναι η λυρική συλλογή Laudi del cielo del mare della Terra e degli EROI (1899 ?) Αλκυόνη (1904). Το τρίτο βιβλίο αυτής της σειράς ‘Αλκυόνη-1904’ γεμάτο από μυρωδιές, γεύσεις, ήχους και εμπειρίες του καλοκαιριού της Τοσκάνης, θεωρείται από πολλούς το μεγαλύτερο ποιητικό του έργο. Το 1894, σε συνεργασία με την ηθοποιό Ελεωνόρα Duse, στράφηκε στό γράψιμο έργων γι’αυτήν κυρίως με τραγωδίες. ’La Gioconda-1899′ και’ Francesca da Riminι-1901′. Διέκοψε τη σχέση και ακολούθησε το ερωτικό μυθιστόρημα, ’Il fuoco -1900′. Το 1904, La figlia di Iorio, ένα ισχυρό ποιητικό δράμα για τους φόβους και τίς προληψεις των χωρικών Αbruzzi. Ο εξωφρενικός τρόπος ζωής και τα χρέη του, τον ανάγκασαν να φύγει στη Γαλλία.

Επέστρεψε όμως με τον Α΄ Παγκόσμιο για να παροτρύνει τη πατρίδα του στον πόλεμο. Αναζητώντας ο ίδιος επικίνδυνες αποστολές, καταλήγει στην Πολεμική Αεροπορία, όπου έχασε και το ένα του μάτι. Λάτρης στις μεμονωμένες στρατιωτικές ενέργειες, έριξε χιλιάδες φυλλάδια προπαγάνδας, με τη πτήση του πάνω απ΄τη Βιέννη [1918] και έκανε φάρσα με τολμηρή επίθεση - έκπληξη με βάρκες στον Αυστριακό στόλο στον κόλπο του Buccari.

Το 1919 ο D’Annunzio και περίπου 300 υποστηρικτές του, σε πείσμα της Συνθήκης των Βερσαλλιών, κατέλαβαν το λιμάνι της Δαλματίας του Fiume (Rijeka στη σημερινή Κροατία), που η Ιταλική κυβέρνηση και οι Σύμμαχοι είχαν προτείνει να ενσωματωθεί στο νέο Γιουγκοσλαβικό κράτος, αλλά που ο D’Annunzio πίστευε ότι δικαίως ανήκει στην Ιταλία. Με τη τολμηρή δράση του είχε κινήσει το ενδιαφέρον και το λιμάνι έγινε Ιταλικό το 1924. Στη συνέχεια ο D’ Annunzio έγινε ένας ένθερμος Φασίστας και ανταμείφθηκε από τον Μπενίτο Μουσολίνι με έναν τίτλο και μια εθνική έκδοση των έργων του, αλλά δεν άσκησε καμία περαιτέρω επιρροή στην ιταλική πολιτική.

Αποσύρθηκε στο Gardone Riviera στη Λομβαρδία και έγραψε μερικά απομνημονεύματα και εξομολογήσεις. Εχτισε ένα γήπεδο, πού εμφανίζεται ένα πλοίο μισό θαμμένο στη πλαγιά του λόφου. Μετά το θάνατό του, ένα μεγάλο μαυσωλείο κατασκευάστηκε εκεί και τοποθετήθηκαν τα λείψανα του. Η Gardone Riviera έγινε όχι μόνο μνημείο του, αλλά και ένα μνημείο για τόν Ιταλικό εθνικισμό και ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα της Ιταλίας.

Η πολύχρωμη καριέρα τού D’Annunzio, οι σκανδαλώδεις ερωτοδουλειές του, η τόλμη του στη διάρκεια του πολέμου, η ευγλωττία του και η πολιτική ηγεσία του σε δύο εθνικές κρίσεις, συνέβαλαν όλα στό να θεωρείται , μία από τις πιο εντυπωσιακές προσωπικότητες της εποχής του. Τα λογοτεχνικά έργα του χαρακτηρίζονται από τήν εγωκεντρική σκοπιά τους, το ομαλό και μελωδικό ύφος τους και τήν επιτακτική έμφαση τής ικανοποίησης των αισθήσεων, είτε μέσα από την αγάπη τών γυναικών, είτε της Φύσης. Ως ποιητής, ο Gabriele D’Annunzio, αντλούσε τή δημιουργική δύναμη του από την μεγάλη συναισθηματική ευαισθησία του.