ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ

Η τραγική περίπτωση του Γιατρού Τσιρώνη ή πως το Κράτος δολοφονεί

του Κωνσταντίνου Σπέρα

Η «εκκεντρικότητα» κάποιων προσώπων και συμβάντων μας κάνει πολλές φορές να ακυρώνουμε την σημασία που έχουν αυτά όχι μόνο για την ιστορική εξέλιξη και σημασία μιας εποχής αλλά πιο ειδικά για την μορφή που παίρνουν οι δομές εξουσίας που υπάρχουν και διαμορφώνονται μέσα στα σπάργανα της. Μια τέτοια ‘εκκεντρικότητα’ ήταν και ο sui generis Εθνικιστής Βασίλης Τσιρώνης.

Ο Βασίλης Τσιρώνης γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1929 στην Αθήνα από οικογένεια Ελλήνων προσφύγων από την Μικρά Ασία. Το 1947 με πολύ κόπο, προσωπικό αγώνα και παρά την θέληση του στρατιωτικού πατέρα του, περνάει στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Το 1958 ενώ τα σημάδια του εμφυλίου ήταν ακόμη νωπά στην Ελληνική Κοινωνία στέλνεται στον Άη Στράτη ως γιατρός του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού όπου εκεί προκαλεί την μήνη του Κατεστημένου με τις αποκαλύψεις που πραγματοποιεί για τις συνθήκες διαβίωσης των πολιτικών κρατουμένων.

Μια διευκρίνηση σε αυτό το σημείο· το κατεστημένο της εποχής, για κακή τύχη πολλών σύγχρονων ακροδεξιών, δεν κυνηγούσε μόνο Κομμουνιστές και αριστερών πεποιθήσεων άτομα ούτε είχε σκοπό να δώσει δικαίωση στις όντως διαπραγμένες αδικίες και εγκλήματα του Ε.Α.Μ.-ΕΛ.Α.Σ., αλλά αντίθετα εξυπηρετούσε, με χυδαίο τρόπο, τα ψυχροπολεμικά συμφέροντα των Η.Π.Α. όπως αντίστοιχα οι ‘’αγνοί αγωνιστές της αριστεράς’’ της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι ίδιοι που επιτελούσαν αυτές τις διώξεις έπεσαν με λύσσα πάνω στους αγωνιστές των συλλαλητηρίων της Αθήνας υπέρ του Κυπριακού Αγώνα και αργότερα διαπόμπευσαν με περισσή αλητεία τους αγωνιστές Εθνικιστές της Εισβολής της Βουλής το 1964!

Επανερχόμενοι όμως στον Τσιρώνη μετά από αυτή του την πρωτοβουλία αρχίζει μια περίοδος διώξεων και φυλακίσεων που θα τον ακολουθούν για πολλά χρόνια και ιδιαίτερα την περίοδο της Χούντας των Συνταγματαρχών. Λόγω αυτής της άσχημης για αυτόν κατάστασης καταφεύγει μέσω καλοσχεδιασμένης και πρωτότυπης αεροπειρατείας το 1969 στην Χοτζική Αλβανία και από εκεί μεταφέρεται με αίτημα του στην Σουηδία, αλλά κλείνεται, παρά την θέλησή του και άδικα, στις εκεί φυλακές. Εκεί μετονομάζει το πολιτικό σχηματισμό που είχε δημιουργήσει από το 1962 με το χαρακτηριστικό όνομα «Κόμμα των Αδεσμεύτων», σε «Ουδετερόφιλο Ελλαδικό Μέτωπο», με δύο παρακλάδια ένα Πατριωτικό - ‘Αστικό’ το «Ε.Α.Κ.»(Εθνικό Αστικό Κόμμα) και ένα Εθνικομπολσεβικικό το «Ε.Κ.Ε.»(Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα). Το κόμμα αυτό υποστήριζε μια Τρίτη Θέση στην παγκόσμια πολιτική σκηνή μακριά τόσο από την Ουάσινγκτον όσο και από την Μόσχα, μια διεθνή πολιτική που προσπαθούσαν να ακολουθούσαν αρκετές χώρες εκείνη την εποχή (χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αίγυπτος του Νάσσερ).

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα κατά την Μεταπολίτευση δημοσιεύει το ιδεολογικό του Μανιφέστο με τίτλο «Το Γαλάζιο Βιβλίο του Τσιρώνη», κατά αναλογία του «Κόκκινου Βιβλίου» του Μάο. Μέσα σε αυτό το βιβλίο ορίζει τον Κόσμο ως μια αντιμαχία τριών πόλων: α) των «Μαύρων», όπως όρισε τις Ιμπεριαλιστικές Δυνάμεις των Η.Π.Α. και της Σοβιετικής Ρωσίας, οι οποίες πρεσβεύουν την οικονομική εκμετάλλευση, β) των «Κόκκινων», μη ξεπουλημένων όπως οι Ρώσοι στον Ιμπεριαλισμό, σε αυτή την κατηγορία ανήκει η Κίνα του Μάο, που έχει σαν αρχή την κοινοκτημοσύνη των αγαθών και τέλος γ) οι «Λευκοί», οι Πατριώτες που έχουν σκοπό ούτε άνισα ούτε ίσα αλλά δίκαια να μοιράσουν τα υλικά αγαθά.

Σε αυτό το παιχνίδι η Κίνα θα μπορούσε κατά τον Τσιρώνη να οδηγήσει τον αγώνα κατά του «Μαύρου» Ιμπεριαλισμού, αν δεν ήθελε τον συμβιβασμό μαζί του με αποτέλεσμα να προδίδει τον αγώνα των «Λευκών» Πατριωτών. Εξάλλου υπό συνθήκες η επαναστατική προοπτική του Μάο με την περίεργη εθνική και κομμουνιστική της προέκταση θα μπορούσε να αποτελέσει προέκταση και προσανατολισμό του Αγώνα των «Λευκών» στο Μέλλον.

Παρά ταύτα δεν χάνει την πεποίθησή του ότι μόνο «οι Εθνικιστές «Λευκοί», ο Λευκός κι όχι ο Κόκκινος Αγώνας, είναι η αγωνιστική προφυλακή της αντιιμπεριαλιστικής Ελλάδας και Ανθρωπότητας! Οι Λευκοί είναι το πρώτο Χαράκωμα !»(σελ.32). Ο Τσιρώνης σιγά σιγά με τις κραυγαλέα αντιθετικές για την εποχή του θέσεις, κέρδισε το μίσος και την συμπάθεια πολλών τόσο στη αριστερά όσο και στη δεξιά. Μα το σημαντικότερο λόγω της δράσης των οπαδών του με εμπρηστικές επιθέσεις κατά διάφορων στόχων και τις επιθέσεις του κατά του διαπλεκόμενου ειδησεογραφικού συγκροτήματος Λαμπράκη άρχισε να τραβάει τα βλέμματα του Κράτους και των υπηρεσιών πάνω του ξανά. Έτσι δόθηκε εντολή για την σύλληψη του την οποία και απέφυγε με την χρήση όπλου το οποίο έστρεψε κατά των αστυνομικών δυνάμεων και έτσι από τον Δεκέμβρη του 1977 μέχρι το βράδυ της 11ης Ιουλίου του 1978 έμεινε ταμπουρωμένος στο διαμέρισμά του στο Παλαιό Φάληρο, το οποίο και ανακήρυξε ανεξάρτητο Κράτος, μάλιστα σε εμπόλεμη κατάσταση με το υφιστάμενο !!

Στις 11 Ιουλίου του 1978 ειδικές μονάδες της αστυνομίας τελικά κατάφεραν και εισέβαλλαν στο διαμέρισμά του και τον δολοφόνησαν, αργότερα διαδόθηκε ότι ... «αυτοκτόνησε». Ενώ δεν δόθηκαν άλλες εξηγήσεις ή λεπτομέρειες. Το παράδειγμα του αλλόκοτου αυτού συμβάντος δείχνει πως η «κατάσταση εξαίρεσης», όπου το «αστικό δίκαιο» αυτοαναιρείται και επεμβαίνει χυδαία και αυθαίρετα στην καθημερινή ζωή - ζήτημα που πραγματεύτηκε κάποτε ο Σμιτ και συνέχισε να απασχολεί διανοητές σαν τον Αγκάμπεν, δεν είναι κάτι που πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους ειδικά σε μια εποχή που το απρόσωπο και αντεθνικό Κράτος παρανομεί και σαν στυγνό τέρας σε περιορίζει και περιμένει να σε κατασπαράξει. Επίσης μας δείχνει πως μπορεί ο καθένας μας μέσα στην ζωή του με την ανάλογη θέληση να δημιουργήσει Προσωρινές ή όχι Αυτόνομες Ζώνες αντίστασης ενάντια στην Εξουσία.

Πανδημία κορωναϊού και ατζέντα της Νέας Παγκόσμιας Τάξης

«Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας». ( Άμλετ)

Στις 11 Μαρτίου 2020, η γερμανική (αριστερή) ιστοσελίδα "Neue Rheinische Zeitung NRhZ" επέστησε την προσοχή (άρθρο "Two Corona Mosaic Stones") σε μια δημοσίευση της γερμανικής κυβέρνησης τον Ιανουάριο του 2013: "Πληροφορίες από τη γερμανική κυβέρνηση - Έκθεση για την ανάλυση κινδύνου στην πολιτική προστασία 2012 "(έντυπο 17/12051 της 3ης Ιανουαρίου 2013). Σε αυτό, μπορούν να φανούν τρομακτικές ομοιότητες με αυτό που συμβαίνει σήμερα - ιδιαίτερα αναφέροντας ρητώς τον «κοροναϊό του SARS (CoV)». Το σενάριο που παρουσιάστηκε, στο οποίο περιγράφονται η εξάπλωση, η πορεία, η διάρκεια, η θνησιμότητα κ.λπ., φτάνει στο σημείο να απαιτεί ένα δραστικό περιορισμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων.

Το σενάριο αναφέρει σχετικά:

"Οι αρμόδιες αρχές, πρωτίστως οι αρχές δημόσιας υγείας και πρωτίστως οι υπεύθυνοι για τη δημόσια υγεία πρέπει να λάβουν μέτρα για την πρόληψη των μεταδοτικών ασθενειών. Το IfSG [Infektionsschutzgesetz / ο γερμανικός νόμος για την προστασία από τη μόλυνση] επιτρέπει, μεταξύ άλλων, περιορισμούς των θεμελιωδών δικαιωμάτων (§16 IfSG), όπως το δικαίωμα απαραβίαστου της οικίας (άρθρο 13 παράγραφος 1 GG). Στο πλαίσιο των αναγκαίων προστατευτικών μέτρων μπορεί επίσης να περιοριστεί το θεμελιώδες δικαίωμα της προσωπικής ελευθερίας (άρθρο 2 παράγραφος 2 εδάφιο 2 GG) και η ελευθερία του συνέρχεσθαι (άρθρο 8 GG) (§ 16 παράγραφοι 5 έως 8 και § 28 IfSG). Εκτός από αυτά τα μέτρα που πρέπει να παραγγείλει απευθείας ο υπεύθυνος δημόσιας υγείας, το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Υγείας μπορεί να διατάξει με νομοθετική διάταξη ότι απειλούμενα τμήματα του πληθυσμού πρέπει να συμμετέχουν σε προστατευτικούς εμβολιασμούς ή άλλα μέτρα ειδικής προφύλαξης (άρθρο 20 παράγραφος 6) IfSG), βάσει των οποίων μπορεί να περιοριστεί το δικαίωμα στη σωματική ακεραιότητα (άρθρο 2, παράγραφος 2, φράση 1 GG) ".

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Το ζήτημα δεν είναι η Κυριαρχία στην Παγκόσμια Οικονομία, αλλά η Κυριαρχία στο Παγκόσμιο Νησί.

του Τίτου

Κάποιοι μίλησαν για το επερχόμενο Κράχ της δυτικής και κατά συνέπεια παγκόσμιας οικονομίας εδώ και πολύ καιρό. Το ζήτημα δεν είναι η Κυριαρχία στην Παγκόσμια Οικονομία, αλλά η Κυριαρχία στο Παγκόσμιο Νησί. Οι γεωπολιτικές θεωρίες των Μακίντερ, Χαουζχόφερ, Ντούγκιν κτλ είναι λίγο ή πολύ γνωστές. Το Νησί του Κόσμου είναι η Ευρώπη, η Ασία και η Αφρική μαζί. Όποιος ελέγχει το Νησί του Κόσμου ελέγχει τον Κόσμο. Δύο τρόποι υπάρχουν για να ελέγξει κανείς το Νησί του Κόσμου. Ή να ελέγχει την Καρδιά του Κόσμου ( Heartland) που είναι πάνω κάτω η Ρωσία με τις γύρω χώρες, κυρίως της Κεντρικής Ασίας ή να ελέγχει τον Δακτύλιο του Κόσμου (Rimland). Μια έκταση γης περιμετρικά της Καρδιάς του Κόσμου. Από την Ευρώπη ως την Ινδοκίνα μέσω του Βοσπόρου, της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και της Ινδίας χονδρικά.

Λίγη σημασία έχει αν το επερχόμενο Κράχ θα το φέρει ο ιός ή αν ιός εφευρέθηκε για να προλάβει το Κράχ και να λειτουργήσει ως ένα είδος ελεγχόμενης κατεδάφισης της Παγκόσμιας Φιλελεύθερης, Χαοτικής Οικονομίας Καζίνο. Ή ποιος τελικά από όλους τους παγκόσμιους παίχτες αμόλησε αυτόν τον ιό. Εκείνο που έχει σημασία είναι, ότι μέχρι να τελειώσει αυτή η Κρίση και μέχρι να βγούμε από την Καραντίνα, ποιος θα ελέγχει Το Νησί του Κόσμου. Δηλαδή Τον Δακτύλιο του Κόσμου, διότι η Καρδιά είδαμε ότι είναι η Ρωσία. Ακόμα και στην περίπτωση που η "πανδημία" αυτή να είναι όντως φυσικό φαινόμενο οι εξελίξεις έχουν ήδη δρομολογηθεί και η μετά τον κορονοΐο εποχή θα πολύ διαφορετική.

Άρα μιλάμε και για επιστροφή της πολιτικής και της γεωπολιτικής, της γεωστρατηγικής, της γεωπολιτισμικότητας, της δημογραφίας και του μιλιταρισμού έναντι του οικονομοκεντρισμού. Καθώς και της Σύγκρουσης των Πολιτισμών του Χάντιγκτον. Ένα πέρασμα από την Μονοπολική Οικονομοκεντρική Παγκοσμιοποίηση στην Γεωπολιτική Πολυπολικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο. Και μια δυνητική Επιστροφή στο Έθνος Κράτος της Εθνικής Ανεξαρτησίας - Λαϊκής Κυριαρχίας εντός της Δύσης. Αυτήν την τελευταία είναι που θέλουν να την προλάβουν και να την αποτρέψουν.

Διότι Επιστροφή στην Εθνική Κυριαρχία, αυτό που είπαν sovranismo (κυριαρχισμός) στην Ιταλία, θα σημάνει και διάθεση εκ μέρους κάποιων χωρών να αναζητήσουν αλλού, εκτός Δύσης συμμάχους. Η περίπτωση π.χ. της Ιταλίας, αλλά και δυνητικά της Ελλάδας, στο απίθανο εκείνο ενδεχόμενο να υπήρχε μια αληθινή εθνική κυβέρνηση που να εξυπηρετεί τα αληθινά συμφέροντα του ελληνικού λαού, την επαύριο τόσο των Μνημονίων, όσο και της Καραντίνας. Κι όλοι θυμόμαστε τι έγινε την τελευταία φορά που υπήρχαν φήμες πως μια ελληνική κυβέρνηση αναζήτησε στήριξη εκτός Δύσης...

Η επιστροφή στο Έθνος Κράτος σε μας (θα) είναι η παρωδία που σχεδόν πάντα ήταν, όλο και περισσότερο μετά την Επανάσταση. Βαζάλος ενός Υψηλού Επικυρίαρχου. Διότι αν πριν για να βγούμε από την Κρίση και για να ανακτήσουμε μια κάποια Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία απαιτούνταν πιο ευέλικτη διπλωματία, αλλά Μένανε Ευρώ(πη), φανταστείτε τι θα απαιτείται μετά την Κατάρρευση που έρχεται! Και πού Μένουμε;

Είναι η Καραντίνα γεωπολιτικό Μνημόνιο;

Είναι "η πανδημία" όπλο υβριδικού πολέμου;

Παράλληλα ο εποικισμός συνεχίζεται και εντείνεται...

Λίγες σκέψεις σχετικά με "Το Ιμπέριουμ", "Την Αυτοκρατορία":

Ταυτίζεται το αμερικανικό Ιμπέριουμ* με "Το Ιμπέριουμ", "Την Αυτοκρατορία"; Οπωσδήποτε ειδικά μετά τους δυο νικηφόρους Παγκόσμιους Πολέμους καθώς και την έκβαση του Ψυχρού υπήρξε μια όλο και μεγαλύτερη αλληλοεπικάλυψη. Ταυτίζονται όμως; Στον βαθμό που οι Αμερικανοί πατριώτες συνειδητοποιούν ότι τα συμφέροντα του δικού τους Ιμπέριουμ δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τα συμφέροντα "Της Αυτοκρατορίας" και στον βαθμό που οι ΗΠΑ αντιλαμβάνονται ότι τα συμφέροντα τους βρίσκονται σε μια κάποια Αναδίπλωση, μια Επιστροφή στον Απομονωτισμό και τον Προστατευτισμό, μιας μορφής διάσταση, ένα "διαζύγιο" λαμβάνει χώρα. Διότι μπορείς να ελέγξεις όλες τις "Αμερικές" και να είσαι ισχυρός για αυτό. Το Δόγμα Μονρόε. Αλλά για να ελέγχεις Το Νησί του Κόσμου από την Αμερικανική ήπειρο πρέπει πάντα να έχεις την Ναυτική Υπεροπλία, άρα δεν επιτρέπεται η αναδίπλωση.

Είναι Η Αυτοκρατορία τόσο ευάλωτη ώστε να καταρρεύσει ή να ακολουθήσει έστω την Ατλαντική Αναδίπλωση; Δεν το νομίζω. Η Αυτοκρατορία δεν έχει πατρίδα. Σήμερα οι ΗΠΑ, αύριο η Κίνα, δεν έχει σημασία. Εκείνο που μοιάζει σίγουρο είναι ότι "Η Αυτοκρατορία" δεν είναι η Ρωσία. Κι αντί για Πολυπολικότητα τίποτα δεν αποκλείει ένα νέο διπολισμό μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας με τον Τρίτο Δρόμο να είναι και πάλι τα ΕθνικοΑπελευθερωτικά / ΕθνικοΕπαναστατικά Κινήματα. Αυτή τη φορά όχι απαραίτητα ή όχι μόνο του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου.

Ενώ λοιπόν ο πυρήνας της Καρδιάς του Κόσμου είναι η Ρωσία, ο Δακτύλιος του Κόσμου χαρακτηρίζεται από ποικιλομορφία. Ποικιλομορφία όμως που μια επιστροφή στα Έθνη -Κράτη, και ακριβώς επειδή κάθε μικρό Έθνος Κράτος είναι αδύναμο από μόνο του, η αναζήτηση ευρύτερων σχημάτων, συνενώσεις κρατών, οδηγεί στους Πόλους. Ποιοι θα μπορούσαν να είναι αυτοί; Η Ευρώπη, η Ρωσία (Ευρασία), η Κίνα, ο Αραβικός Κόσμος γύρω από την Αίγυπτο, ο Ιρανοσιϊτικός Κόσμος, η Ινδία είναι πόλος από μόνος της και η Ιαπωνία όπως η Ινδία. Κι άλλοι φυσικά, αλλά αν οι περισσότεροι από αυτούς καταφέρουν και συνεννοηθούν είναι πανίσχυροι και ελέγχουν το Νησί του Κόσμου Πολυπολικά.

Τι θα μπορούσε να είναι μια βόμβα στα θεμέλια μιας τέτοιας συνεννόησης - διαδικασίας; Πού θα μπορούσε να εδράζεται "Η Αυτοκρατορία" για να ελέγξει Τον Δακτύλιο, αφού δεν ελέγχει την Καρδιά; Το ουχαμπιστικό, σαλαφιστικό Ισλάμ - το Χαλιφάτο - είναι βόμβα στα θεμέλια της Ευρώπης, της Ρωσίας, της Ινδίας, της Κίνας, του Ιράν και του Κοσμικού Αραβισμού μαζί. Δεν είναι απαραίτητο βραχυπρόθεσμα ή και μεσοπρόθεσμα να αποτελέσει ενιαίο Κράτος - Πόλο. Υπάρχει και η Σαουδαραβία άλλωστε, το πλέον σκοταδιστικό καθεστώς του πλανήτη για το οποίο σπάνια ακούμε οτιδήποτε από τους κατά τα άλλα λαλίστατους δικαιωματιστές. Αρκεί να επικρατεί το Χάος. Όπως στο Αφγανιστάν εδώ και τουλάχιστον 40 χρόνια. Η Ευρώπη βέβαια ανήκει λιγότερο στον εαυτό της από όσο για παράδειγμα ανήκει η Ινδία στον δικό της, παρά το φαινομενικό χάσμα στην ποιότητα ζωής.

Στα καθημάς θεωρώ εντελώς απίθανο να μπορέσει στην Ελλάδα να διαμορφωθεί εγκαίρως κίνημα ικανό να πείσει τους Έλληνες πού βρίσκεται το συμφέρον μας. Η οικονομική και όχι μόνο κατοχή και ο εποικισμός θα συνεχιστούν και θα ενταθούν. Το Χαλιφάτο εξυπηρετεί δυνητικά "Την Αυτοκρατορία" καλύτερα από οτιδήποτε. Ως ο Μόνιμος Δακτύλιος του Νησιού της Γης. Η Νέο-Οθωμανία είναι η εκδοχή του Χαλιφάτου γύρω από τον Βόσπορο, την Μικρά Ασία και τον Αίμο. Η Ελλάδα προορίζεται να επιστρέψει τουλάχιστον νοτίως του Ολύμπου ("μια μικρή οθωμανική επαρχία") ή εναλλακτικά αν θέλει να κρατήσει την τρέχουσα εδαφική επικράτεια να είναι κατάσπαρτη με "ισλαμοεποίκους" δυνητικούς πεμπτοφαλαγγίτες, αν όχι και Στρατός Κατοχής.

Υπάρχει μάλιστα το ενδεχόμενο μια τέτοια Ελλάδα, πλήρως υποταγμένη σε αυτήν την Νέα Τάξη Πραγμάτων, να τύχει και ευνοϊκής μεταχείρισης. Η Χώρα, όχι ο Λαός! Η Χώρα μπορεί και να γίνει Παγκόσμιο Κέντρο Διεθνών Οργανισμών. Ο νατιβισμός όμως θα παταχθεί και θα περιθωριοποιηθεί. Ο Ελληνισμός μάλιστα ως Πολιτισμός δεν αποκλείεται να προβληθεί μέσω της Μαύρης Αθηνάς ... Από την οποία όποιος θέλει να ξεφύγει, θα μπορεί να επιλέξει εναλλακτικά το Ισλάμ. Ισλαμοποίηση για όσους προτιμούν την Ράτσα και αφρικανοποίηση για όσους προτιμούν τον "ελληνισμό", καθότι οι μουσουλμάνοι θα εξαιρούνται από την υποχρεωτική φυλετική πρόσμιξη (interbreeding).

Και σε αυτόν τον σχεδιασμό νογώ πως συμπεριλαμβάνεται και το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, αν όχι όλη. Όταν λοιπόν εφιστούμε την προσοχή στον ισλαμικό εποικισμό καλό είναι να θυμόμαστε και την «αρχοντοπουτάνα τον Καλλέργη». Νομίζω πως μια Εθνική Πρωτοπορία έχει ήδη συνειδητοποιήσει ποιά είναι Τα Μετερίζια του Μέλλοντος μας.

Να είστε καλά!

* Εδώ με την έννοια του Πόλου. Διότι ένα Έθνος Κράτος τέτοιων διαστάσεων δεν είναι απλά ένα Έθνος Κράτος όπως π.χ. η Ελλάδα, αλλά ήδη ένας ενιαίος χώρος όπως επιδιώκει να γίνει η Ευρώπη και είναι ήδη η Κίνα και η Ινδία στο εσωτερικό της οποίας υπάρχει μια ποικιλομορφία ίσως και μεγαλύτερη αυτής της Ευρώπης.

Κατάσταση Εξαίρεσης ή Φεουδαρχικοποίηση της Αυτοκρατορίας και Πολλαπλασιασμός των Συνόρων με περαιτέρω συγχώνευση Πρώτου και Τρίτου Κόσμου;

του Τίτου

Το «μένουμε σπίτι» αργά ή γρήγορα θα πρέπει να τελειώσει γιατί δεν είναι διαχειρίσιμο σε βάθος χρόνου από την ίδια την ελίτ που το επιβάλει. Η επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση, δεν φαίνεται πιθανή. Έτσι όταν θα βγούμε από τα σπίτια μας θα δεχτούμε με ανακούφιση, πέρα από τα καθεαυτά εθνικά σύνορα και τα τελωνεία, τα διόδια και τα checkpoints παντού! Ώστε περιοχές ολόκληρες, ή ειδικές πληθυσμιακές κατηγορίες, να μπορούν να μπαίνουν σε καραντίνα ανά δήμο, νόμο κτλ. Όπως οι "πρόσφυγες" στους οικισμούς εγκατάστασης έτσι και όλοι μας λίγο ή πολύ. Το μοντέλο της Κίνας. Ή για τους λάτρεις της ιστορίας η ρωμαϊκή κατοχή της Μακεδονίας.

Και σε βάθος χρόνου από την μια η νέα (μεγάλο)μεσαία τάξη των υπερνομάδων της Παγκοσμιοποίησης και από την άλλη οι μάζες των νέοκολίγων που ούτως ή άλλως θα γινόμασταν. Λόγω των οικονομικών εξελίξεων ειδικά όσοι πεισματάρηδες «Τα Καράβια Μας Καίμε και Μένουμε Ελλάδα πάση θυσία». Με κάποιους από μας, από ανάγκη επιβίωσης, προσαρμογή στα δεδομένα, αλλά και από ιδιοσυγκρασία, να υιοθετούμε το μοντέλο του ημινομαδισμού π.χ. συνδυασμός εργασίας στην πόλη για την χρηματοδότηση του βίου και Επιστροφή στην Ύπαιθρο για την επιδίωξη της πρωτογενούς αυτάρκειας, της ποιότητας ζωής και της ζωντανής, οργανικής πνευματικής σχέσης με την Γη των Προγόνων μας.

Η Αυτοκρατορία φεουδαρχοποιείται και, όντας μπροστά, αναπροσαρμόζεται και αναβαθμίζεται. Τρόπον τινά βρισκόμαστε στην εποχή του Διοκλητιανού, όχι τόσο ή όχι μόνο σε ότι αφορά τους διωγμούς (ούτως ή άλλως η θρησκεία που φαίνεται να κυριαρχεί, δεν μοιάζει να έχει σχέση με τον Αήττητο Ήλιο αλλά στην καλύτερη με την Μεγάλη Μητέρα, ενώ τίποτα δεν αποκλείει την θεσμοθέτηση νέας θρησκείας στα επόμενα χρόνια), όσο σε σχέση με την Αποκατάσταση της Τάξης στην Πολιτεία και στον Κόσμο Urbis et Orbis.

Αν και ίσως να είναι πολύ νωρίς για οριστικά συμπεράσματα και ασφαλείς προβλέψεις, εμείς, παρόλο που έχουμε ήδη αργήσει πολύ, ποτέ δεν είναι αργά και θα πρέπει να προσαρμοζόμαστε στα εκάστοτε δεδομένα - Καβαλώντας την Τίγρη - προκειμένου να συνεχίζουμε τον Αγώνα.

Πολλές καταστάσεις εκείνων των φαινομενικά μακρινών εποχών, μαζί με σύγχρονα φαινόμενα όπως το DIY, είναι που θα επανέλθουν, εκτός από τον Στωικισμό και τον Νεοπλατωνισμό, την Φεουδαρχία και ίσως τα Αρματολίκια και τα Καπετανάτα (ο Νταηφάς), ο Κοινοτισμός, η Κολληγιά, οι αχρήματες ανταλλαγές οικιακών προϊόντων, τα Σταυραδέρφια αλλά και η Αλληγορία των Παραμυθιών...

Να Είστε Καλά!

Η δολοφονία του Francois Duprat

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Στις 18 Μαρτίου 1978, δολοφονήθηκε ο Francois Duprat, ιστορικός, πολιτόλογος και πολιτικός της εθνικοεπαναστατικής γαλλικής δεξιάς. Το αυτοκίνητό του μεταμορφώθηκε σε μια άμορφη μάζα, από την έκρηξη, έξω από το σπίτι του, που προκάλεσε μια βόμβα την οποία είχαν τοποθετήσει άγνωστοι. Ήταν ο άνθρωπος που με κάποιες έρευνες που είχε κάνει, είχε ανακινήσει κάποια γενικά ύποπτα περιστατικά που από πίσω κρυβόταν η γαλλική κυβέρνηση. Το πιο σημαντικό από αυτά ήταν την σχέση που είχε η Mossad, με την εξέγερση του περίφημου Μάη του 68 στο Παρίσι. Μια είδηση που είχε δημιουργήσει πολύ θόρυβο εκείνη την εποχή κσι ειδικότερα στις κυβερνήσεις της Γαλλίας, Γερμανίας και ΗΠΑ.

Η δολοφονία του Duprat ήταν έργο των μυστικών υπηρεσιών ή κάποιων που προστατευόταν από αυτούς και επρόκειτο για μια ενέργεια άψογα εκτελεσμένη αν θεωρήσουμε ότι αφορούσε έναν πολιτικό ακτιβιστή αρκετά νέο, 37 χρονών. Στην Γαλλία εκείνη την εποχή υπήρχαν οι Sac (ένα είδος μυστικής αστυνομίας με απεριόριστη εξουσία), οι οποίοι χτυπούσαν σε πολλαπλές κατευθύνσεις: σε όποιον ενοχλεί την γκωλική πλειοψηφία αλλά και πιο ειδικά μετά το περάσμα από τον De Gaulle στον Pompidou, τους αντιπάλους της τράπεζας Rothschild και της Γαλλικής gladio (σε αυτήν την οργάνωση υπήρχαν πολλοί αριστεροί που σύμφωνα με τον Duprat είχαν σχέση με την Mossad).

Περίπου ενάμιση χρόνο πριν είχε δολοφονηθεί ο Γερμανός συνταγματάρχης Joachim Peiper, ο οποίος κάηκε ζωντανός στο εξοχικό του σπίτι του στην Γαλλία. Είμαστε πλέον στα χρόνια της ένοπλης τρομοκρατίας που προστατευόταν από τα Γαλλικά κέντρα ισχύος. Είναι μια δολοφονία που έγινε 2 μέρες πιο μετά από την απαγωγή Aldo Moro στην Ιταλία, μια ενέργεια εκτελεσμένη από την σούπερ οργάνωση Hyperion του Παρισίου, μια οργάνωση που αποτελούνταν από ισχυρά πρόσωπα της εποχής ...

πηγή

Μαρίνος Αντύπας: ο Εθνικοεπαναστάτης

του Κωνσταντίνου Σπέρα

Μέσα στην Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας έχουν «ανθίσει» άνθρωποι σαν όμορφα τριαντάφυλλα, οι οποίοι έφεραν ή προσπάθησαν να φέρουν με την αγνότητα του σκοπού τους την κατάλληλη αλλαγή στο Τόπο μας. Ένας από αυτούς ήταν και ο Εθνικοεπαναστάτης Μαρίνος Αντύπας. Ο Μαρίνος Αντύπας γεννήθηκε το 1872 στην Κεφαλλονιά και άνηκε σε πολυμελή οικογένεια. Τα χρόνια διαμονής στο πατρικό του σπίτι κάθε άλλο παρά εύκολα ήταν για τον νεαρό τότε Μαρίνο, ο οποίος όμως λόγω ικανοτήτων κατάφερε να σπουδάσει στην Αθήνα νομικά.

Με την έκρηξη της Κρητικής Επανάστασης του 1896 πολέμησε μαζί με άλλους φοιτητές εθελοντικά στο πλευρό των Επαναστατών. Βλέποντας όμως από κοντά την ανάμειξη των μεγάλων δυνάμεων και τον ρόλο της βασιλικής οικογένειας και με αφορμή τον ατυχή πόλεμο του 1897 και την οικτρή ήττα της Ελλάδας στην Θεσσαλία από τα τουρκικά στρατεύματα, καταγγέλλει την ύπουλη και εχθρική στάση τους.

Αυτή του η ενέργεια εν τέλει οδηγεί στην φυλάκισή του, οπότε το 1898 αναγκαστικά επιστρέφει στην Κεφαλλονιά, όπου και εκδίδει την εφημερίδα «Ανάστασις», μέσα στην οποία προπαγανδίζει τις θέσεις του. Λόγω των ιδεών του όμως διώκεται και πάλι, οπότε καταφεύγει στο Βουκουρέστι, όπου πείθει επίτηδες τον θείο του Γεώργιο Σκιαδαρέση να αγοράσει γη στην πολύπαθη, από την εγκληματική δράση των τσιφλικάδων, Θεσσαλία, όπου όπως θα δούμε θα είναι ο στόχος της μετέπειτα δράσης του.

Με την επιστροφή του στην Κεφαλλονιά ιδρύει την πολιτική εκπαιδευτική λέσχη «Λαϊκό αναγνωστήριο: Ισότις» και βοηθάει στον σχηματισμό της ένωσης μαθητών Αργοστολίου με το όνομα «Πρόοδος», όπως και άλλων ομάδων, συλλόγων και εργατικών συνδέσμων. Επίσης δίνει διαλέξεις και εκφωνεί λόγους ακούραστα και έχει επαφές με εργατικά σωματεία.

Η κριτική του δεν αφήνει έξω ούτε τους βασιλιάδες, ούτε τα κόμματα, ούτε τις στρατιωτικές αρχές, ούτε τα εκκλησιαστικά κατεστημένα, ούτε κανέναν! Κηρύσσει μια «Επανάστασιν Ιδεών, Επανάστασιν Αισθημάτων, Παγκόσμιον Επανάστασιν Διοικητικού και Πολιτικού και Θρησκευτικού Ζητήματος». Μια Επανάσταση, η οποία θα αναδείξει τις αξίες της Αγάπης, της Ελευθερίας της Αλληλοβοήθειας, κατά πως κήρυττε και ο Κροπότκιν.

Όπου ο απλός εργάτης, ο χωρικός , ο στρατιώτης, ο έντιμος πολίτης και ο φτωχός ιερέας θα έχουν μεγαλύτερη αξία από τον κάθε διεφθαρμένο βασιλιά, πλουτοκράτη, βουλευτή, αρχιερέα και τσιφλικά. Μόνο με την καταπάτηση της εξουσίας των τελευταίων και την δημιουργία ομαλά λειτουργούντων Εργοστασίων και διαμοιρασμού της ελληνικής γης, ειδικά της Θεσσαλίας στους μικροκαλλιεργητές της θα επέλθει η Κοινωνική Δικαιοσύνη !

Ο Μαρίνος Αντύπας επηρεασμένος, όπως οι πρωτεργάτες της Φιλικής Εταιρείας, ο Ρήγας Βελεστινλής και πολλοί άλλοι, από τις Διαφωτιστικές αρχές όπως αυτές σχηματοποιήθηκαν από την Γαλλική Επανάσταση, με το σύνθημα «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα», ήθελε μια Ανθρωπότητα χωρίς διαχωρισμούς, που όμως δεν θα εξάλειφε την όποια Ταυτότητα και Ιδιαιτερότητα, εξάλλου στο πρόγραμμά του (βλέπε εφημερίδα «Ανάστασις», αρ.12, 23 Απριλίου 1905) βασική του θέση ήταν «η περιφρούρηση των δικαιωμάτων του Ελληνισμού», «η διάπλαση και μόρφωση των κατοίκων της Ελλάδας» και η ανάπτυξη «των παραγωγικών δυνάμεών της». Βασικός στόχος του ήταν ο Ελληνικός Λαός να γίνει «ευκατάστατος, ανεξάρτητος» και να «εξασφαλίσει τα δικαιώματα του», και η Ελλάδα να δομηθεί με βάση το σύστημα των Ελβετικών Καντονίων.

Έτσι τον Ιούνιο του 1906 βρίσκεται στα κτήματα του θείου του στην Θεσσαλία, όπου πήρε πλέον την απόφαση να γίνει αμύντορας και εκφραστής της θέλησης των Κολίγων, των Ελλήνων δηλαδή μικροκαλλιεργητών του θεσσαλικού κάμπου, που οι τσιφλικάδες τους είχαν υπό καθεστώς σχεδόν δουλείας, όπως ακριβώς οι Οθωμανοί. Για αυτή του την εθνική και κοινωνική δράση απέναντι σε όντως αντι-εθνικά και πλουτοκρατικά στοιχεία δολοφονείται εγκληματικά στις 8 Μαρτίου του 1907 από τον Ιωάννη Κυριακού, επιστάτη ενός τσιφλικά για 12.200 δραχμές, προς ανακούφιση όλων των τσιφλικάδων. Όμως οι ιδέες του θα ξεσηκώσουν τους πονεμένους Έλληνες της Θεσσαλίας και θα οδηγήσουν με σύνθημα την «Απαλλοτρίωση» των τσιφλικιών, στην εξέγερση του Κιλελέρ, κάποια χρόνια αργότερα.

Το παράδειγμα αυτοθυσίας και ακλόνητης θελήσεως που αποτελεί ο Μαρίνος Αντύπας, μας δείχνει τον δρόμο της πραγματικής Επανάστασης για την διαμόρφωση ενός Επαναστατικού Ήθους, της Ηθικής του Φλογερού Ριζοσπάστη, του Προασπιστή των πραγματικών Εθνικών, Σοσιαλιστικών και Κοινοτιστικών Ιδεωδών!

Το Κιλελέρ σύμβολο Εθνικοκοινωνικής Απελευθερώσεως.

Joy Division - Isolation

Σπασμένα οδοφράγματα

του Άγγελου Δημητρίου

Πέρασαν οι πιο ζεστές μας ώρες

Όπως μέσα σε εκτυφλωτικά

Λευκά φώτα νοσοκομείου

Η πραγματικότητα

Ραντίζει πιτσιλιές με αίμα

Σαν κομμένη αρτηρία

Το μέλλον μας

Πουλί που ξεκοιλιάστηκε

Πάνω στο συρματόπλεγμα

Οι μέρες μας

Σπασμένα οδοφράγματα

Στο έλεος της λεηλασίας

Εκεί όπου ασφυκτιά ο θυμός

Μέσα σε δωμάτια μοναχικά

Εκεί που ο κόρακας

-στα σκουπίδια μέσα -

ψάχνει την τροφή του

Εκεί που απλώνονται άδειες

Και φωταγωγημένες οι λεωφόροι

Σαν στιλβωμένα απ’ το φεγγάρι

Νεκροταφεία κατάλευκα

Μέσα στη νύχτα

Καθώς ο Θεός εξόριστος

Κρύβεται θυμωμένος

Στα μάτια αγνώστων

Που μας προσπερνούν

Καθώς ουρλιάζει ο ορίζοντας

Φλεγόμενος

Μέσα απ’ τα φαράγγια βαθιά

Του σούρουπου που αργοπεθαίνει

Καθώς η νύχτα πασπαλίζει

Με παγωμένη ασημόσκονη

Το σώμα της αμυγδαλιάς

Εκεί γεννιέται ρωμαλέα

Μια νέα ποίηση της ήττας

Μαύρη και οργισμένη

Σαν σημαία

Ενώ ο σοβάς του ουρανού

Κρέμεται ετοιμόρροπος

Πάνω απ’ τα βλέφαρά μας

Σπασμένα οδοφράγματα

Τα όνειρά μας

Στη μέση μιας εξέγερσης

Που την λογαριάσαμε

Σαν κάτι περισσότερο

Κι από Ομολογία

Η τριλογία του Πανός - Κωνσταντίνος Στυλιανού

πηγή

Markus Willinger - Γενιά της Ταυτότητας, κήρυξη πολέμου στην γενιά του '68

εκδόσεις Arktos

Η άρνηση στους Ευρωπαίους του δικαιώματος τους στην ίδια τους την κληρονομιά, την ιστορία και τελικά τις ίδιες τις φυσικές τους πατρίδες, έχει γίνει κομμάτι της βασικής κουλτούρας της σύγχρονης δύσης. Μαζική μετανάστευση, επιλεκτική και προσβλητική προπαγάνδα και ένα συνεχές μπαράζ διεστραμμένης και στην καλύτερη άσκοπης καταναλωτικής κουλτούρας, όλα μαζί συνεισφέρουν στην μετατροπή της Ευρώπης σε μια μη-ύπαρξη.

Ο ιθαγενής της πληθυσμός αποτελείται κυρίως από ατομοκεντρικούς ανθρώπους, στους οποίους δεν υπάρχει ουδεμία ομοιότητα σκοπού ή κατεύθυνσης, που ολοένα και περισσότερο θυματοποιούνται από ένα πολιτικό σύστημα χωρίς ενδιαφέρον για τους ανθρώπους που κυβερνά. Υπάρχουν πολλές απόψεις ως προς το πώς συνέβη αυτό, αλλά η επανάσταση του Μάη του 1968 ήταν σίγουρα μοναδικής σημασίας στο να δημιουργηθεί η απολιτική, αυτό-καταστροφική κατάσταση που είναι σήμερα η μεταμοντέρνα Ευρώπη. Αυτό, όμως, δεν είναι ένα ιστορικό βιβλίο.

Δεν είναι κυρίως για το πώς συνέβη αυτό, αλλά περισσότερο για το τι πρέπει και τι θα έπρεπε να γίνει γι' αυτό, και περισσότερο, ποιος θα το κάνει. Μετά την προδοσία των πολιτικών, δημοσιογραφικών και ακαδημαϊκών ψευτο-ελίτ και την αδράνεια μιας ολόκληρης γενιάς Ευρωπαίων που το επέτρεψε, πέφτει η ευθύνη στους ώμους των νέων - των περισσότερο θυμάτων της εκτροχιασμένης δυτικής κοινωνίας - να αλλάξουν την παλίρροια.

Στην Γενιά της Ταυτότητας, ο ακτιβιστής Markus Willinger, εξηγεί την αντίληψή του για την ιδεολογία του πώς πρέπει να χτιστεί το κίνημα της ταυτότητας σε 41 σύντομα και άμεσα κεφάλαια. Ο Willinger παρουσιάζει μία ξεκάθαρη εικόνα του τι έγινε λάθος και δείχνει την κατεύθυνση προς την οποία θα έπρεπε να κοιτάξουμε για τις λύσεις μας. Κινούμενος απρόσκοπτα ανάμεσα στις σφαίρες της ριζοσπαστικής πολιτικής και της υπαρκτικής φιλοσοφίας, η Γενιά της Ταυτότητας εξηγεί με ένα σύντομο, αλλά ποιητικό τρόπο τι πρέπει - ή τι θα έπρεπε- να λένε οι νέοι Ευρωπαίοι στους διεφθαρμένους εκπροσώπους των υπέργηρων κοινωνικών δομών που κυριαρχούν στην ηπειρό μας.

Αυτό δεν είναι ένα μανιφέστο, είναι μια κήρυξη πολέμου.

Saga - Ode to a Dying People

Στην κόψη του ξυραφιού.

του Wolverine

Τα αποτελέσματα της δεξιάς διακυβέρνησης είναι πλέον ορατά. Αφού αδιαφόρησαν 8 μήνες τώρα θυμήθηκαν ότι υπάρχουν σύνορα και πατρίδες. Χιλιάδες ασιάτες τους οποίους προστατεύει το καθεστώς Ερντογάν είναι έτοιμοι να εισβάλλουν στην χώρα μας η οποία μετατρέπεται σιγά σιγά σε χώρο και αποικία λαθρομεταναστών. Μόνη αντίδραση στην ήδη τεταμένη κατάσταση οι τοπικές κοινωνίες οι οποίες με αυτοργάνωση από τα κάτω υπερασπίζονται βωμούς και εστίες.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι συγκρούσεις με τα ΜΑΤ στα νησιά θα γραφτούν στις χρυσές σελίδες της ιστορίας αφού οι κάτοικοι κατάφεραν να διώξουν τις πραιτοριανές δυνάμεις από τα χωριά τους. Γεγονός που προκάλεσε τον θαυμασμό ακόμη και «παλιών» αναρχικών καθώς και ομάδας του αναρχικού χώρου. Άργησαν κάποιοι αλλά κατάλαβαν (;) ότι πλέον η Ελλάς εισέρχεται σε μια φάση βιολογικής και εθνικής εξαφάνισης και κανείς δεν θα ήθελε να έχει γείτονα τον Αχμέτ τον «τζιχαντιστή» ο οποίος λατρεύει τον καπιταλισμό και φυσικά ενδιαφέρεται μόνο για τα επιδόματα.

Ας μην το κρύβουμε ότι όπως ήταν φυσικό κανένα κόμμα της άκρας δεξιάς (είτε λέγεται ΕΛΑΣΥΝ είτε Χρυσή Αυγή) δεν κατάφερε να παίξει σημαντικό ρόλο στον αγώνα των νησιωτών. Οι ντόπιοι κατάλαβαν ότι είναι τραγικά μόνοι τους απέναντι στον εθνομηδενιστικό κρατισμό και τις μαριονέτες της εξουσίας. Το παιχνίδι που παίζεται μπροστά στα μάτια μας θα έχει πολλές συνέχειες αφού κανείς δεν πιστεύει ότι ο Μητσοτάκης θα ενδιαφερθεί πραγματικά για το εθνικό συμφέρον.

Χρέος των ανένταχτων αυτόνομων συναγωνιστών είναι να ενισχύσουν τις δυνάμεις αντίστασης όπου και αν βρίσκονται με κάθε τρόπο αφού η δράση απέναντι στην αντικατάσταση του πληθυσμού είναι μονόδρομος και καθήκον.

Mikis Mantakas: Presente!

Από την εμπειρία του στοχασμού - Μάρτιν Χάιντεγκερ

Τη συλλογή "Από την εμπειρία του Στοχασμού" ο Χάιντεγκερ την έγραψε την εποχή της αυτοεξορίας του μετά τον πόλεμο, όταν η επιτροπή αποναζιστικοποίησης του Πανεπιστημίου του Φράιμπουργκ τον απέλυσε από τη θέση του τακτικού καθηγητή, αφήνοντάς του μόνο μια μικρή σύνταξη επιβίωσης. Τότε αποσύρθηκε στην καλύβα του στο Todtnauderg (υψόμετρο 1Ο21μ.) στο Μέλανα Δρυμό, ως το 1951, οπότε του απενεμήθη ο τίτλος του ομότιμου καθηγητή με δικαίωμα (αλλά χωρίς την υποχρέωση) πανεπιστημιακών παραδόσεων. Στο διάστημα αυτό πραγματοποίησε έναν τεράστιο όγκο συγγραφικού έργου του οποίου ένα μικρό μόνο μέρος έχει δημοσιευθεί. [. . .] (Από την έκδοση)

AHERUSIA - Ant' Aman Palikari/When I Was Young (Thrace)

Αφισοκόλληση για τον Ιρανό Στρατηγό Qasem Soleimani (Ιταλία)

«Στην εθνική ενότητα είμαστε προδότες»

του Άγγελου Δημητρίου

Γνωστό το σύνθημα. Και η προέλευση του. Πέρα όμως από τον νεοχίπικο αεθνικό κοσμοπολιτισμό θα είχε ενδιαφέρον μια διαφορετική ερμηνεία. Συνήθως ακούγεται από τους πολιτικούς η επίκληση στην αναγκαιότητα διατήρησης της «εθνικής ενότητας σε περιόδους κρίσεων». Όμως, όλος ο νεοελληνικός παραλογισμός υποδηλώνει μια κρίση. Πιο σωστά, υποδηλώνει την παρακμή. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, γιατί ένας εθνικιστής να συγκαταβεί και να ταυτιστεί με τα προϊόντα και τους αιτίους της παρακμής; Με ποιον να συστρατευτεί; Και για ποιον σκοπό; Το χάσμα δεν γεφυρώνεται με συναισθηματισμούς και συνθηματολογίες…

Σίγουρα, σε μια κοινωνία η διαίρεση δεν είναι ευκταία. Ωστόσο, η επισήμανση των εχθρών, παραμερίζοντας γλυκερές κοινοτοπίες περί ενότητας, δείχνει τουλάχιστον την θέληση να ξεχωρίσει το υγιές από το σκάρτο, να αποδοθούν ευθύνες και να υπάρξει τιμωρία, επισημαίνει το αδιέξοδο, καλεί μια ολόκληρη κοινωνία σε επώδυνη αυτογνωσία.

Το κάλεσμα σε «εθνική ομοψυχία» υποκρύπτει ακόμα μια φορά την προσπάθεια της ταύτισης του κράτους με την εθνική ψυχή και την θέληση του λαού, την επισκίαση αυτής της θέλησης από την αυθεντία του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Την εξιδανίκευση του κουτσουρεμένου και παραπληγικού έθνους- κράτους. Τούτο το χωλό μόρφωμα όμως δεν είναι η πατρίδα μας. Δεν συγγενεύει καν με τους οραματισμούς του μεγάλου μας διαχρονικού γένους και του πολιτισμού του. Αντίθετα, τα αντιπαλεύει, τα συκοφαντεί και οικειοποιείται το όνομά τους εξευτελίζοντάς τα.

Καμιά εθνική ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει με τους πολεμίους του έθνους, με τις κρατικές αρχές και τους έμμισθους αξιωματούχους της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, καμιά εθνική ενότητα με όσους εφαρμόζουν τους αφύσικους νόμους και υπηρετούν τους ανήθικους θεσμούς της. Καμιά εθνική ενότητα με την εξηλιθιωμένη μάζα, με τον «μέσο ψηφοφόρο» και τον «μέσο πολίτη» με τον φοβισμένο και βολεμένο «νοικοκυραίο», με την απολιτική νεολαία και την νεολαία που «παίζει επανάσταση» έως ότου αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο και ευθυγραμμιστεί. Καμιά ενότητα με τον κάθε είδους δούλο του αστικού καθεστώτος. Και ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι μακρύς.

Με λίγα λόγια, οι εθνικιστές δεν μοιράζονται την ίδια πατρίδα με τους εκφραστές της κατάπτωσης στις πολλαπλές τους αποχρώσεις. Δεν ανήκουν οργανικά στην νεοελληνική κοινωνία. Η ίδια αυτή κοινωνία τους απέβαλλε από το ζοφερό της πανηγύρι, από το μεθυσμένο αυτοκτονικό γλεντοκόπημα της.

Όπως δεν είναι και σωτήρες της. Στην ενότητα τους είμαστε προδότες. Στον αχό του πολέμου που ακούγεται, δηλώνουμε λιποτάκτες.

Ο Μάνος Φαλτάϊτς και ο Νταϊσμός

του Λέοντος Σγουρού

Μέσα στις ξεχασμένες και λησμονημένες μορφές της Εθνικιστικής και Επαναστατικής διανόησης δυστυχώς κατά καιρούς έχουν συγκαταλεχθεί πολλές φωτεινές μορφές που αν το έργο τους γινόταν γνωστό θα είχε αλλάξει πολύ το πολιτικό σκηνικό και η ποιότητα των Ιδεών του πολιτικού μας ‘’χώρου’’, αλλά και του πολιτικού σκηνικού γενικότερα.

Μια από αυτές τις μορφές ήταν ο Μάνος Φαλτάϊτς. Πολυγραφότατος και πολιτικά ενεργός αναμείχθηκε στα ταραγμένα χρόνια του Κυπριακού αγώνα στις διαδηλώσεις για το Κυπριακό, οργανώνοντας μάλιστα κάποιες από αυτές, που ως γνωστόν κατέληγαν πάντα σε έκρυθμες καταστάσεις, τις οποίες φρόντιζε να καταστέλλει με αγριότητα το δεξιό κατεστημένο της εποχής.

Αλλά αυτό που τον ξεχώρισε περισσότερο ήταν η ανάπτυξη της θεωρίας του περί του Νταϊσμού, δηλαδή, κατά αυτόν, η πρακτική και η βίωση των αρχών του Νταϊφά - Ταϊφά (εκ του ταή-ταίζω, εξού και σύν-τροφος), που σημαίνει «την συντροφιά-συντροφιλίκι-συντροφική συσπείρωση-κομπανία-Εστία-Άστυ-Κοινότητα» και ο οποίος αποτελεί το αρχετυπικό σύστημα της ανθρωπότητας πάνω στον οποίο δομήθηκαν οι αξίες που δεσπόζουν ανεξαιρέτως σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Μέσα από τον Νταϊφά και τις αξίες του δομήθηκαν τόσο οι αξίες της «αδερφοποιημένης κοινωνικής συμβίωσης», όσο και αυτές της «ανυποχώρητης, περήφανης κι υπεύθυνης ατομικότητας», η οποία κινούμενη βιωματικά ταυτίζει το ατομικό με το συλλογικό Εγώ. Οι «κύριοι λειτουργοί» του Νταϊφά είναι οι Νταήδες ή Ταγοί, οι οποίοι ξεχώριζαν τόσο στο βιολογικό όσο και, κυρίως, στον χαρακτήρα και στο πνεύμα. Με κύριες αξίες της βιοθεωρίας τους: την παλληκαριά, την γενναιότητα και την δικαιοσύνη. Για αυτό όποιος είναι απλά δυνατός και γενναίος δεν είναι Νταής-Ταγός καθώς πρέπει να διαθέτει όλες τις αξίες που χρειάζεται το Νταϊστικό σύστημα.

Για αυτό και είναι δεμένος ο Νταϊσμός με την κοινοτισμό αλλά ταυτόχρονα την ατομικότητα, την ελευθερία, τον αντικρατισμό και την αντιεξουσιαστικότητα. Καθότι ο Νταϊσμός, ως σφαιρικό αξιακό καλύπτει κάθε πλευρά της Ζωής, και οι εκπρόσωποί του, είναι κατά κάθε μορφής Τυραννίας και καταπίεσης. Για αυτό τον λόγο δεν θεωρούν δράση οι Νταήδες την απλή διαμαρτυρία αλλά αντίθετα την ενεργή αντίσταση και ανυπακοή.

Καθότι μετά την διάλυση των Νταϊφάδων στο παρελθόν, κατά τον συγγραφέα, και με την επικράτηση της θεσμοθετημένης εξουσίας είτε αυτή λεγόταν Τυραννία, είτε Ιμπέριουμ, είτε κρατισμός πέρασαν στην παρανομία και παρέμειναν στην Ζωή μέσω των αξιών τους σε διάφορες μορφές. Όπου επικρατούσε η συντροφιά γενναίων ανδρών, οι οποίοι μάχονταν όχι μόνο με παλληκαριά και δύναμη υπέρ διάφορων αξιών αλλά ταυτόχρονα υπερασπιζόμενοι την Δικαιοσύνη ως αξία και άσβεστο φάρο τους, εκεί έμενε ζωντανό ο Νταϊσμός.

Δυστυχώς ο χώρος ενός άρθρου δεν μας επιτρέπει να αναπτύξουμε τον Νταϊσμό στο εύρος του και στην πρακτική και λεπτομερειακή εφαρμογή, ούτε χρειάζεται. Όσοι πιστοί θα καταλάβουν, με βάση τα όσα διάβασαν, τα βασικά στοιχεία της Βιοθεωρίας, που δεσπόζει πίσω από το αξιακό σύστημα αυτό.

Γενικότερα μπορούμε να πούμε, ότι, μέσα στο σκότος της σύγχρονης εποχής, βλέπουμε λοιπόν πως τέτοιες αξίες και ιδέες μπορούν να μας τροφοδοτήσουν με την ψυχική αυτή φλόγα, που μπορεί να μας οδηγήσει σε πραγματικό αγώνα κατά του Συστήματος, μακριά από άχρηστους ατομικιστικούς ελιτισμούς, υλιστικές πληβειακότητες και ανούσιες διαπάλες θεωρητικού ενδιαφέροντος. Το αρχέτυπο του Νταϊφά, όπως το Φάσιο στην Ιταλία κάποτε, ας είναι ο οδοδείκτης για μια μελλοντική κατατόπιση πάνω στις αξίες που πρέπει να ακολουθούμε και να πιστεύουμε.

Γεώργιος Πλήθων και Εθνοκοινωνισμός

Συγγραφέας: Χαραλαμπόπουλος Ιωάννης Θ.

6909753372

Μαύρος Ήλιος

2015

Αθήνα

Thomas Carlyle και η Ηρωολατρεία

του Λέοντος Σγουρού

Μέσα στον 19ο αιώνα και την κατάρρευση που υπήρξε στους παλαιούς θεσμούς και το αποτυχημένο -και αιματηρό- ‘’πείραμα’’ της Γαλλικής Επανάστασης, πολλά μεγάλα πνεύματα αναζήτησαν την απάντηση στο ερώτημα : «πως κινείται ο κόσμος μας και ποια η θέση του ατόμου μέσα σε αυτόν; ».

Ένα τέτοιο μεγάλο πνεύμα υπήρξε και ο Thomas Carlyle, ο οποίος αναζητώντας τα Πεπρωμένα του Ανθρώπου, μακριά τόσο από τον όψιμο Επιστημονικό Ορθολογισμό της Εποχής του, όσο και από τις αντιλήψεις του Παρελθόντος, συνέθεσε αυτό που ονόμασε Ηρωολατρεία.

Η Ηρωολατρεία σαν θεώρηση σημαίνει πρακτικά την επαναστατική αυτή αντίληψη ότι το Αρχέτυπο, του Ειλικρινούς και Καθοδηγούμενου από μια εσωτερική φωνή της Αλήθειας του Κόσμου Ανθρώπου, είναι ο Ήρωας. Ο Ήρωας εμφανίζεται σε διάφορες μορφές στην ανθρώπινη Ιστορία και διαμορφώνει τον Ανθρώπινο Πολιτισμό, με άλλες από αυτές να αποτελούν καθαρές μορφές του Ήρωα και άλλες αλλοτριωμένες.

Οι μορφές αυτές είναι η Θεότητα (π.χ. Όντιν), ο Προφήτης (π.χ. Μωάμεθ), ο Ποιητής (π.χ. Δάντης, Σαίξπηρ), ο Ιερέας (π,χ, Λούθηρος, Κνοξ), ο Συγγραφέας (π.χ. Τζονσον, Ρουσσώ, Μπερνς) και τέλος ως Βασιλιάς (π.χ. Κρόμγουελ, Ναπολέων).

Θα ήταν κουραστικό να αναλύσουμε κάθε κατηγορία ξεχωριστά τόσο για τον αναγνώστη, όσο και για την ίδια την δομή ενός άρθρου σκιαγράφησης των βασικών θέσεων ενός συγγραφέα.

Σε γενικές γραμμές όμως ο Ήρωας ως Θεότητα είναι η καθαρότερη μορφή Ήρωα, ο οποίος, μέσα στην αγριότητα και στην έλλειψη πολιτισμού μιας βάρβαρης εποχής, με το παράδειγμά του οικοδομεί την πρώτη οργανωμένη κοινότητα και ταυτόχρονα την πρώτη μορφή στιβαρής αντίληψης του θρησκευτικού Μύθου. Οι υπόλοιπες μορφές σιγά σιγά χάνουν στοιχεία από την αρχική Ειλικρίνεια και Αγνότητα του χαρακτήρα τους, οι οποίες όμως είναι αυτές οι ιδιότητες που θεμελιώνουν την Επικοινωνία με την Βαθύτερη Ουσία του Κόσμου. Και έτσι αρχίζουν να έχουν ξεθωριασμένη ερμηνεία του εσώτερου καλέσματος που νιώθουν.

Αυτή η αντίληψη για τον Νίτσε φάνταζε, ορθά ως έναν βαθμό, υπερβολικά ρομαντική και ταυτόχρονα σαν μια προσπάθεια να βρει την θρησκευτική Πίστη που έχασε, κατά αυτόν, ο Carlyle. Παρά ταύτα δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε το συγγενές Ριζοσπαστικό και Αριστοκρατικό πνεύμα, που εντοπίζουμε με μεγαλύτερη εριστικότατα και δυναμικότητα και στον ίδιο τον Νίτσε.

Δηλαδή το πνεύμα του Τραγικού Ανθρώπου που θέλει σε μια εποχή διάλυσης να επιλέξει έναν Τρίτο Δρόμο, μακριά τόσο από τους απαρχαιωμένους Μοναρχικούς Θεσμούς όσο και από την μετα-Διαφωτιστικές δημοκρατικές λύσεις.

Είναι αυτό που αργότερα εντοπίζουμε πρώιμα στην Συντηρητική Επανάσταση και σε όλο αυτό το πνευματικό κύμα, που ονομάστηκε Ορθά Αντιδραστικός Μοντερνισμός από κάποιους μελετητές, και επηρέασε καίρια τον Φασισμό και τον Εθνικοσοσιαλισμό. Στον οποίο οφείλεται η δημιουργία της επαναστατικής αντίληψης για την σύνθεση μιας νέας Ελίτ Δυναμικών Ανθρώπων, που ταυτόχρονα όμως θα προσδοκούσαν το καλό της κοινωνικής Ολότητας, όπου και άνηκαν, και δεν θα βρίσκονταν απομονωμένοι από τον Κόσμο.