Το αποσυντιθέμενο πτώμα της αντιφασιστικής ακροδεξιάς

του Wolverine

Για την αστική ακροδεξιά και τα παρακλάδια της έχουν γραφτεί από την συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» δεκάδες άρθρα και αναλύσεις και τα οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ.Τα τελευταία νέα δεν προκαλούν καμιά έκπληξη αφού πάντα η ακροδεξιά, ο καρκίνος στο σώμα του ριζοσπαστικού εθνικισμού, δεν έχει αλλάξει χαρακτηριστικά τόσο σε πολιτικό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο. 

Αναφέρομαι φυσικά στην πρόταση του Λαγού να διαγραφεί από την ΕΛΑΣΥΝ ο γνωστός αντιφασίστας Συμιγδαλάς. Όταν τεθούν οι βάσεις για τάχα ένα «νέο ξεκίνημα» εκ μέρους των «πατριωτών» δεν αργούν να έρθουν οι εμφύλιοι μέσα στα κομματικά πλαίσια, οι καταγγελίες και οι αποχωρήσεις. Αρέσκονται οι «γαλανόλευκοι σωτήρες» στο να αλληλοφαγώνονται για τις θέσεις, το παραδάκι και τις διασυνδέσεις. Έτσι λοιπόν και αυτή την φορά την αφορμή για τις εξελίξεις έδωσε το νέο άρθρο του Συμιγδαλά στην «Ελεύθερη Ώρα» και στο οποίο ο εν λόγω έκλεινε το μάτι στον Μητσοτάκη για δεύτερη φορά. Είχε προηγηθεί φυσικά ένα εμετικό άρθρο για το οποίο είχαμε κάνει λόγο εδώ. 

Είχαμε ξεκαθαρίσει τις απόψεις μας αρκετό καιρό πριν με σειρά άρθρων όπως αυτό εδώ και εδώ. Είχαμε ξεσκεπάσει τον φιλικό προς τις ΗΠΑ λόγο του Λαγού εδώ. Φυσικά δεν διαθέτουμε ικανότητες στην μαντεία για να προβλέψουμε τις εντάσεις μεταξύ των γραβατωμένων στελεχών της άκρας δεξιάς. Η συνταγή όμως είναι γνωστή τουλάχιστον στην αρχή. Εκμετάλλευση της αγωνίας χιλιάδων εθνικιστών, στήσιμο ενός πρόχειρου  μαγαζιού «ιδεών» και τελικός στόχος φυσικά  η συμμετοχή στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι χωρίς καμιά ιδεολογία χωρίς την νεολαία χωρίς μια πρόταση ζωής. Χωρίς καμιά δυναμική για το μέλλον. Ότι ακριβώς έπραξε και ο Λαγός με το νέο του κόμμα και φυσικά κάτω από την προστασία του Πλεύρη ο οποίος δεν έχει βγάλει μιλιά ενάντια στην Καραμανλική δεξιά αφού ο γιος του σιτίζεται στο μαντρί του Μητσοτάκη. Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά ακόμη για τον «Πατριάρχη του Εθνικισμού» αλλά θα καταντούσε κάτι παραπάνω από κουραστικό. 

Δεν γνωρίζω αν η διαγραφή του Συμιγδαλά θα προκαλέσει και την οριστική ρήξη με τον Πλεύρη αλλά σίγουρα θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε αν θα επιλέξει ο Λαγός την πλήρη σύγκρουση. Σαφέστατα για πολλοστή φορά βγαίνουν ζημιωμένοι όλοι αυτοί οι αφελείς πατριώτες και εθνικιστές οι οποίοι πίστεψαν ότι με τις παλιές και δοκιμασμένες συνταγές του Μιχαλολιάκου θα μπορούσαν να εκπροσωπήσουν κάτι το διαφορετικό με την ταμπέλα ΕΛΑΣΥΝ. Όσα κεριά όμως και αν κρατήσει ο Λαγός, όσο ορθόδοξος και αν προσπαθεί να εμφανιστεί μπροστά στις κάμερες, όσες αντιφασιστικές δηλώσεις και να κάνει, ένα είναι σίγουρο. Ότι ο χρόνος του τελειώνει και αυτό θα φανεί αμέσως μετά την τελική απόφαση του αστικού δικαστηρίου στο οποίο τον έσυρε η σχέση του με το κόμμα του Μιχαλολιάκου. 

Εμείς καλούμε τους αγνούς συναγωνιστές που παρασύρθηκαν από τα κόμματα της άκρας δεξιάς να εγκαταλείψουν άμεσα τους «ρήτορες» της «εθνικοφροσύνης» και να πιστέψουν στις δικές τους δυνάμεις. Τέλος ας μην ξεχνάμε ποιοι είναι αυτοί οι «εθνικιστές» που στήριξαν τα μέτρα καταστολής του κατοχικού καθεστώτος αφού πρόκειται για σαλτιμπάγκους ολκής οι οποίοι μεταλλάσσονται ανάλογα με τις περιστάσεις. Το λιγότερο που τους αξίζει είναι η περιφρόνηση.  

Νέα έκδοση: Φρ. Νίτσε «Διόνυσος κατά Εσταυρωμένου. Εκλογή απ’ τα κατάλοιπα περί αρχαίου δράματος (1864-1875)»

Νέα έκδοση: Φρ. Νίτσε «Διόνυσος κατά Εσταυρωμένου. Εκλογή απ’ τα κατάλοιπα περί αρχαίου δράματος (1864-1875)». (Προλογικά-Μετάφραση-Σχόλια: Βαγγέλης Δουβαλέρης, Φιλολογική Επιμέλεια-Σχόλια: Ήρκος Ρ. Αποστολίδης)

«Τέχνη, και τίποτα πέρ᾽ απ᾽ την Τέχνη!», γράφει ο Νίτσε, «το μεγάλο κίνητρο για ζωή, η μεγάλη πλανεύτρα της ζωής, το μεγάλο τονωτικό της ζωής. Τέχνη, η μόνη υπέρτατη αντι-δύναμη προς κάθε βούληση για απάρνηση της ζωής, Τέχνη η κατεξοχήν αντιχριστιανική, αντιβουδιστική, αντιμηδενιστική δύναμη». Μιλώντας για κάθε μορφή τέχνης και το φαινόμενο των αυτονόμων τεχνών σαν «θλιβερή κακοήθεια της εποχής μας», μας μεταφέρει στην αρχαία Αθήνα και δείχνει πως «οι Έλληνες μας φανέρωσαν όλες τις ανώτερες ενορμήσεις τους υψώνοντας σε ιδεώδες το όργιο».

Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει στις 30 Απριλίου και μπορείτε να το παραγγείλετε από όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία, καθώς και τηλεφωνικά από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας. 

Δωρεάν «Η τεχνική του πραξικοπήματος» (ebook) του Κούρτσιο Μαλαπάρτε

Διαβάστε σχετικά εδώ και κατεβάστε εδώ

Εμείς όμως θα γίνουμε καλύτεροι (Propatria)

https://propatriafc.wordpress.com/

Από τις τροφοσυλλεκτικές μέχρι τις κυνηγητικές και κτηνοτροφικές κοινωνίες οι άνθρωποι εντάσσονταν σε αγέλες που αργότερα θα εξελιχθούν σε κοινότητες. Κοντολογίς αυτές οι κοινότητες με την πάροδο των χρόνων και την βοήθεια της τεχνολογίας μετατράπηκαν σε χωριά, πόλεις και πατρίδες. Βασική προϋπόθεση για να είσαι μέλος κάποιας κοινότητας, κοινά στοιχεία ήταν οι δεσμοί αίματος και τα ίδια χαρακτηριστικά και ενδιαφέροντα. Κυρίαρχα ένστικτα, πρώτον αγάπη και αλληλεγγύη για την οικογένεια και για τα μέλη της κοινότητας. Δεύτερον, αγώνας για επιβίωση, επιβίωση απέναντι σε καιρικές συνθήκες αλλά και απέναντι σε επιθέσεις από αντίπαλες κοινότητες.

Ερχόμαστε στο σήμερα.  Κοινότητα Propatria. Για την ομαλή λειτουργία της χρειάζονται άνθρωποι – συναγωνιστές – σύντροφοι, αγώνας και δράσεις για επιβίωση.  Έχοντας κατανοήσει ορισμένες καταστάσεις, καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως ο χαρακτήρας του αγώνα μας αναμφίβολα πρέπει να είναι ο ριζοσπαστικός εθνικισμός. Έχουμε απορρίψει  την ιδεολογική και πολιτική νοοτροπία, συμπεριφορά και στερεότυπα που διέπει τους κύκλους μας δηλαδή τον λαϊκό εθνικισμό, πόσο μάλλον τον κοινοβουλευτικό. Τα πρόσφατα γεγονότα του κοινοβουλευτικού εθνικισμού μας έδειξαν τέτοια παραδείγματα. 

Ο φιλόσοφος Ιούλιος Έβολα είχε πει το εξής "στις ανατροπές και επαναστάσεις δεν υπάρχουν συμφωνίες και  παραχωρήσεις, αν κάνεις παραχωρήσεις σήμερα  αύριο κινδυνεύεις να συμπαρασυρθείς και να χαθείς". Πάνω σε αυτό δεν θέλω να επεκταθώ άλλο, δεν είναι αυτός ο σκοπός. Ζούμε στην εποχή του υλισμού και του καταναλωτισμού. Η εποχή  αυτή απαιτεί μαζανθρώπους, ανθρώπους χωρίς ταυτότητα και προσωπικότητα. Αναζητούμε συντρόφους όχι των συγκεντρώσεων, όχι των συλλαλητηρίων και της μάζας αλλά συντρόφους που να βρίσκονται πέρα από αυτά. 

Συντρόφους να υπερασπίζονται τις απόψεις και τις ιδέες αλλά και τακτικές ακόμα και αν βρίσκονται μόνοι σε αυτό το μονοπάτι. Άτομα με σκέψη, αντίληψη υπευθυνότητα και πάνω από όλα σοβαρότητα και πειθαρχία. Είναι αναγκαιότητα πλέον να δημιουργηθεί μια κοινότητα μάχης, μια κοινότητα πολεμιστών. Για να υλοποιηθεί μια τέτοια κοινότητα χρειάζονται ιδέες και δράσεις. Λέγεται πολλές φορές ότι πρέπει να αλλάξει ο πολιτισμός και ο κόσμος. Η αλλαγή αυτή νοηματοδοτείται όταν καταφέρει να αλλάξει ο άνθρωπος. 

Στην ισλαμική παράδοση και συγκεκριμένα στην Τζιχάντ γίνεται λόγος για τον Μικρό και Μεγάλο Πόλεμο. Για να κάνεις πόλεμο με τον εχθρό, πρώτα πρέπει να έρθεις σε ρήξη με τον ίδιο σου τον εαυτό. Επομένως πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες του φόβου και της δειλίας, να δημιουργήσουμε εσωτερικά μια πνευματική ανάταση και ανόρθωση, χαρακτήρα με σωστή κατεύθυνση και προσανατολισμό, σχεδιασμό και προγραμματισμό. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Από τον Benoist & Ratzinger: ταυτότητα και αυτοκρατορική ματιά στα χρόνια της γραφειοκρατικής ΕΕ!

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

«Ένας ευρωπαίος επαναστάτης πρέπει να θεωρεί  σαν μια υπόθεση εργασίας ένα πιθανό επαναστατικό ένοπλο αγώνα ενάντια στον Αμερικανό κατακτητή...Όποιος φοβάται μια τέτοια  υπόθεση δεν είναι επαναστάτης, δεν είναι ούτε καν  Ευρωπαίος εθνικιστής. Όταν θέλουμε  να γίνει αυτό , χρειάζονται και τα μέσα. Όταν  θέλουμε την Ευρώπη μας, χρειάζονται όλα τα μέσα για να την βοηθήσουμε. Είναι ανάγκη να βάλουμε στην στην ατζέντα μας μια δράση τύπου Βιετνάμ  στην Ευρώπη...»

Τον προηγούμενο αιώνα και κυρίως την δεκαετία του 60, υπήρχαν κάποιοι που ήταν έτοιμοι να πεθάνουν για την Ευρώπη. Ένας από αυτούς ήταν  ο  Jean Thiriart, ο ιδρυτής της Jeune Europe. Την δεκαετία του '70, ένα από τα σλόγκαν που κυριαρχούσαν στις τάξεις των ευρωπαίων εθνικιστών, ήταν το μοιραίο: «Ευρώπη Έθνος Επανάσταση», ενώ την δεκαετία του 80, γραφόταν στους τοίχους  το: «Ούτε Σοβιέτ, ούτε Κόκα Κόλα, Ευρώπη ενωμένη σε ένα έθνος». Ενώ σήμερα υπάρχει μια άνθηση των αντιευρωπαϊκών κυριαρχικών, (sovranisti) υποστηρικτών της επιστροφής στα εθνικά κράτη. Κοιτώντας λοιπόν  πρώτα πίσω και μετά μπροστά, πρέπει να αναρωτηθούμε πάνω σε ποια ιδέα πρέπει να τοποθετήσουμε την Ευρώπη, ποια ιδέα να ξεσκονίσουμε και να εκμοντερνήσουμε!

Είναι νόμιμο να εστιάζουμε τα πάντα στον Τραμπισμό και τον Πουτινισμό, ή είναι καλύτερα να προσπαθούμε να επεξεργαστούμε και να δουλέψουμε  (όπως πάντα) νέες ιδέες; Το 1995, ο Alain de Benoist δημοσίευσε μια εργασία με τίτλο: «Η εσωτερική αυτοκρατορία», μέσα στην οποία μιλούσε για μια άλλη Ευρώπη. Αναλύοντας την ιστορία της ηπείρου μας, τόνιζε ότι  «η αυτοκρατορία ήταν το μοναδικό εναλλακτικό μοντέλο που η Ευρώπη έχει παράξει σε σύγκριση με το εθνικό κράτος».

Να λοιπόν η αυτοκρατορία, που δεν είναι και μία λέξη μοδάτη σήμερα! Βασικά προφέρεται με δυσπιστία, μα κατά κύριο λόγο έχει αρνητική έννοια. Συνεχίζει και επιμένει όμως ο de Benoist, ότι: «αν το σκεφτούμε καλύτερα η ίδια η ιδέα της τρέχουσας δημιουργίας της Ευρώπης είναι περισσότερο χρεωμένη στο αυτοκρατορικό μοντέλο παρά σε αυτό του έθνους κράτους. Η αναγνώριση της πολλαπλότητας των πηγών δικαίου, η επιβεβαίωση της αρχής της επικουρικότητας, η διάκριση μεταξύ εθνικότητας και ιθαγένειας, η εγγραφή εθνικών χώρων σε έναν δικαστικό χώρο που τους υπερβαίνει, είναι όλα τα στοιχεία που λαμβάνονται από τη μεγάλη επεξεργασία της έννοιας του αυτοκρατορίας, δημιουργημένο στην ήπειρό μας από τη Ρώμη έως τον 19o αιώνα».

Παραδόξως με αυτήν την σκέψη δείχνει να συμφωνεί αρκετά και ο Γερμανός κοινωνιολόγος Ulrich Beck που το 2010 γράφει  μαζί με τον Edgar Grande ότι: “Η Ευρώπη πρέπει να νοείται σαν μια αυτοκρατορία ... η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μπορεί να συνεχιστεί με επιτυχία μόνο εάν η Ευρώπη εγκαταλείψει σκόπιμα τη μορφή -κράτος και να αναλάβει τον χαρακτήρα μιας ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας“. (“Political Theory of the European Union”).

Ο de Benoist όμως εξηγεί καλύτερα: "Η αυτοκρατορία δεν είναι μια περιοχή, αλλά μια ιδέα ή μια αρχή, μια ανώτερη αρχή που χρησιμεύει ως σύνδεσμος μεταξύ των λαών. Η αυτοκρατορία δεν μπορεί να μετατραπεί σε ένα μεγάλο έθνος χωρίς να αποσυντεθεί, για το απλό γεγονός ότι, σύμφωνα με την αρχή που την  κινεί, κανένα έθνος δεν μπορεί να αναλάβει ή να ασκήσει ηγετικό ρόλο, αν δεν ξεπεράσει τα όρια  πάνω από τα ιδιαίτερα συμφέροντά του".

Προσοχή όμως στο βασικό σημείο του de Benoist: «"Η αυτοκρατορία μπορεί να υπάρξει μόνο αν κινηθεί από παθιασμένο  πνεύμα. Χωρίς αυτό, δεν θα είναι παρά ένα δημιούργημα  βίας,  που λέγεται ιμπεριαλισμός . Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα υπερπολιτικό, υπερεθνικό, πνευματικό στοιχείο. Η αυτοκρατορία είναι ιερή και η ενότητα της αυτοκρατορίας δεν είναι μηχανική τεχνική ενότητα, αλλά μια σύνθετη, οργανική ενότητα που ξεπερνά τα κράτη».

Και σε αυτό το σημείο λοιπόν έρχεται μια ερώτηση που αξίζει πολλά εκατομμύρια! Τι λείπει στη σημερινή Ευρώπη για να αναζητήσει μια αληθινή και βαθιά, ακόμη και «αυτοκρατορική» ενότητα με την έννοια που διατυπώθηκε παραπάνω; Μας απαντά αφοπλιστικά ο de Benoist: «Λείπει το βασικότερο: η πολιτική κυριαρχία, η πραγματική εφαρμογή της αρχής της επικουρικότητας και η παρουσία μιας δυνατής πνευματικής αρχής».

Πράγματα δύσκολα να τα σκεφτούν οι τύποι σαν τον Draghi τον Juncker και οι υπόλοιποι εγκληματίες. Τρίτη λύση δυστυχώς δεν υπάρχει ... tertium non datur. Η Ευρώπη είτε θα ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της  και τα αρχέτυπο της είτε όχι! Η αυτοκρατορία είναι μόνο μια ιδέα που μπορεί να  εφαρμοστεί με πολλούς άλλους τρόπους στους σύγχρονους καιρούς (ο de Benoist μιλά για μια δημοκρατική αυτοκρατορία, σε μια ομοσπονδιακή Ευρώπη που αποτελείται από λαούς και όχι έθνη). Ας αναρωτηθούμε λοιπόν για αυτό, ποιες είναι οι ιδέες  πάνω στις οποίες βρίσκεται η Ευρώπη σήμερα, ποια αρχέτυπα την προκαλούν; Στην ουσία, ποια είναι η κοινή ταυτότητα των πολλών κοινοτήτων, των πολλών λαών που απαρτίζουν αυτήν την ήπειρο την τόσο διαφορετική και τόσο ποικιλόμορφη, διαφοροποίηση που  έχει κάνει τη δύναμή της για τόσους αιώνες;

Ακόμη και ο καρδινάλιος Ratzinger, πριν γίνει Πάπας είχε δοκιμάσει να δώσει κάποιες απαντήσεις στο βιβλίο του: “Europa, i suoi fondamenti oggi e domani”, (Η Ευρώπη, τα θεμέλια της σήμερα και αύριο). Ο Ράτζιγκερ έγραψε μεταξύ άλλων «Η Ευρώπη, ακριβώς στο αποκορύφωμα της επιτυχίας της φαίνεται να έχει αδειάσει από μέσα, παραλυμένη με κάποια έννοια από μια κρίση στο κυκλοφορικό της σύστημα, μια κρίση που βάζει σε κίνδυνο την ζωή της,  την οποία ζωή της στηρίζει  σαν να λέμε σε μεταμοσχεύσεις, οι οποίες  μπορούν μόνο να εξαλείψουν την ταυτότητά της».

Φυσικά ο  Βενέδικτος ΙΣΤ, πιστός στην αποστολή του και στα πιστεύω του , καλούσε μια επιστροφή στην ταυτότητα και στις χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης που όμως, όπως γνωρίζουμε, δεν είναι οι μόνες που έδωσαν πνευματική ζωή στην ήπειρό μας, με το τεράστιο παρελθόν αλλά και με το θλιβερό και ανυπόφορο μέλλον ... εκτός αν γίνουμε επαναστάτες!

«Λοξίας διανοητής» και οι νεορομαντικοί της γενιάς του 1890

Σε μια σχετικά πρόσφατη μελέτη που εστιάζει στην πολιτική σκέψη και την ζωή του Ίωνος Δραγούμη (1878-1920), από τις πρώτες κιόλας σελίδες του εισαγωγικού κειμένου χρησιμοποιείται ο όρος «λοξίας»[1]. Πρόκειται για έναν όρο που ο συγγραφέας της εισαγωγής εξηγεί ότι περιγράφει πολιτικούς διανοητές, τους οποίους χαρακτηρίζει μια πολύ ιδιαίτερη μοναχικότητα. Ο Δραγούμης αντιμετωπίζεται ως ένας από αυτούς. Ως κάποιος, δηλαδή, που προτείνει ένα εντελώς ιδιότυπο σύνολο ιδεών, επεξεργασμένο κι οργανωμένο σε μια ιδιαίτερη κοσμοθεώρηση για τις ανθρώπινες υποθέσεις[2], το οποίο παρέχει μια νέα θέαση για τη σχέση της κοινωνίας με το Πολιτικό [3]. Μάλιστα, την περιγραφή του «λοξία» συνοδεύει η πεποίθηση πως η αντίδραση που μπορεί να προκαλέσει στους όποιους αντιπάλους αυτή η νέα πρόταση, μπορεί να φθάσει έως και τη φυσική εξόντωση[4] του «λοξία» διανοητή. Υπερβολική ή μη, αυτή είναι η συνηθισμένη αντιμετώπιση του Δραγούμη από τους περισσότερους μελετητές του[5]. Αναπόφευκτα, λοιπόν, η αποδοχή ή η απόρριψη της συγκεκριμένης αντιμετώπισης αποτελεί ένα ενδιαφέρον ζήτημα.

Ενδεχομένως, μια καλή αρχή προκειμένου να εξετασθεί αυτό το ζήτημα να είναι η ιστορική παρατήρηση του θέματος από δυο οπτικές γωνίες. Συνήθως όσοι αποδέχονται την «λοξή» ιδιαιτερότητα της πολιτικής σκέψης του Δραγούμη, εντάσσουν την ανάγνωση της περίπτωσής του στο κάδρο των ελληνικών ιστορικών δρώμενων της εποχής κατά την οποία έδρασε ως διανοητής και πολιτικός. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι αν εξετασθεί ως περίπτωση του ελληνικού, διανοητικού και πολιτικού, γίγνεσθαι της εποχής του, ο Δραγούμης μπορεί να θεωρηθεί ως μέρος μιας μικρής ομάδας ανθρώπων, που υιοθέτησαν έναν παρόμοιο διανοητικό προσανατολισμό. Δεν είμαι σίγουρος, όμως, αν μπορούμε να μιλάμε για κάποιον «λοξία», όπως συνήθως αντιμετωπίζεται.

Ασφαλώς συγκρίνοντας τις ιδέες, τα κείμενα και τις συμπεριφορές του Δραγούμη με εκείνες άλλων διανοητών που ακολούθησαν, σε γενικές γραμμές, έναν κοινό προσανατολισμό με αυτόν, είναι εύκολο να εντοπιστούν ορισμένες καθαρά προσωπικές του ιδιαιτερότητες. Ωστόσο, δεν υπήρξε απομονωμένος και άνευ ομοϊδεατών ή φιλικών συνομιλητών, ώστε να δικαιολογηθεί ο χαρακτηρισμός του «λοξία». Ο Περικλής Γιαννόπουλος[6], ο Κωστής Παλαμάς[7], ο Άγγελος Σικελιανός[8], ο Νίκος Καζαντζάκης[9] καθώς και άλλοι Έλληνες συγγραφείς της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου υιοθέτησαν παρόμοιες αρχές. Η Κλεοπάτρα Λεονταρίτου, εστιάζοντας στον Καζαντζάκη[10], έχει εξηγήσει αναλυτικά πως το διανοητικό αυτό ρεύμα είχε την ρίζα του στην θεωρία του Ρομαντισμού και αποτέλεσε μια νεορομαντική ιδεαλιστική αντίδραση στην επικράτηση του φιλελεύθερου ορθολογισμού, κατά τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα.

Αναμφίβολα, η ύπαρξη του συγκεκριμένου νεορομαντικού ρεύματος στην Ελλάδα του fin de siècle και των αρχών του 20ου αιώνα δεν συνεπάγεται ότι μπορεί να γίνει λόγος για μια απόλυτη ταύτιση προσεγγίσεων από τους εκφραστές του. Ούτε και προκάλεσε την γέννηση ενός οργανωμένου πολιτικού ή κοινωνικού κινήματος. Αυτό, ωστόσο, δεν αναιρεί το γεγονός ότι η περίπτωση του Δραγούμη εντάσσεται σε ένα πλαίσιο Ελλήνων διανοητών, με μάλλον μικρή πολιτική επιρροή αλλά και σαφώς μεγαλύτερη αναγνωστική δημοφιλία, που στην συγκεκριμένη ιστορική περίοδο οι προβληματισμοί τους βασίστηκαν σε κάποιες κοινές ιδεολογικές αφετηρίες[11].

Συνεπώς, κρίνω πως δύναται να ελεγχθεί η προσέγγιση που εμμένει στην ιδιαίτερη μοναδικότητα της περίπτωσής του Δραγούμη. Η αμφιβολία για την ορθότητα αυτής της προσέγγισης γίνεται πιο ισχυρή αν εξεταστεί η περίπτωση του Δραγούμη και από μια δεύτερη ιστορική οπτική. Εκείνη που έχει να κάνει με το ευρωπαϊκό ιστορικό γίγνεσθαι της εποχής. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ...

Wild Alley - La Scelta (official video)

Ο Gabriele Adinolfi στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο και την Ελεύθερη Τηλεόραση - μέρος δεύτερο

Η Ελεύθερη Τηλεόραση την Τρίτη 14 Απριλίου φιλοξένησε  τον Gabriele Adinolfi, έναν από τους ιδρυτές της Εθνικοεπαναστατικής Terza Posizione.  Ο Ιταλός συγγραφέας εκ των ιδεολογικών καθοδηγητών της Casa Pound και ιδρυτής του μεταπολιτικού ινστιτούτου Polaris μίλησε στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο και απάντησε σε ερωτήσεις τηλεθεατών.

Για να δείτε την εκπομπή πατήστε εδώ

πηγή 

Ο Gabriele Adinolfi στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο και τηνΕλεύθερη Τηλεόραση - μέρος πρώτο 

Η Ευρώπη είναι ένα Έθνος

Ο Σερ Όσβαλντ Μόσλεϋ (1896-1980) υπήρξε μια κορυφαία μορφή πολιτικού και διανοουμένου του Ευρωπαϊκού Εθνικισμού, χαρισματικός και δραστήριος , γνωστότερος περισσότερο από το κόμμα του «Βρετανική Ένωση Φασιστών» που ενοποίησε τους Εθνικιστές της Μεγάλης Βρετανίας, τους Άγγλους μελανοχίτωνες. 

Από τους Συντηρητικούς και τους Εργατικούς με τους οποίους ήταν εκλεγμένος βουλευτής, πέρασε στον Επαναστατικό Εθνικισμό, αντικαπιταλιστικό και αντικομουνιστικό. Με την κήρυξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το κόμμα του τέθηκε εκτός νόμου και ο ίδιος φυλακίστηκε. 

Το 1946, ο Όσβαλντ ίδρυσε το «Εθνικό Κόμμα της Ευρώπης». Το 1951 εγκαταστάθηκε στην Ιρλανδία διότι στην Αγγλία ένιωθε φυλακισμένος. Συμμετείχε ως ιδρυτικό μέλος στο «Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Κίνημα» με σκοπό την διάδοση του Εθνικισμού. Μέχρι το τέλος της ζωής του παρουσίασε πολύπλευρη εθνικιστική δράση και γνώρισε καταξίωση ακόμα και από τους αντιπάλους του. Στο κείμενο που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά στην Ανάκτηση, αναλύονται οι θέσεις του για μια εθνικιστική ενωμένη Ευρώπη, από βιβλίο του που εκδόθηκε μεταπολεμικά.

του Sir Oswald Mosley 

μετάφραση Αλέξης Φωκάς

Το ότι η Ευρώπη αποτελεί ένα Έθνος, είναι μια ιδέα που ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί. Είναι απλό, αλλά δεν θα πρέπει γι’ αυτό τον λόγο να απορρίπτεται. Άλλωστε οι πιο επιδραστικές, ριζικές ιδέες είναι απλές. Ρωτήστε ένα παιδί «τι είναι ένα έθνος». Πιθανότατα θα απαντήσει ότι κάθε έθνος έχει μία κυβέρνηση. Και στην πραγματικότητα αυτή είναι η σωστή απάντηση, το πρώτο πράγμα που πρέπει να σημειωθεί σχετικά με το έθνος είναι ότι πρόκειται για μία χώρα που αποτελείται από ανθρώπους με την δική τους κυβέρνηση. Φυσικά θα ακολουθήσουν πολλοί βαθύτεροι προβληματισμοί. Ερωτήματα σχετικά με την γεωγραφία, την φυλή, την ιστορία, που συνέβαλαν στην εξέλιξη αυτού του γεγονότος, στην ύπαρξη δηλαδή ενός λαού με μία κυβέρνηση που συνιστούν έθνος. Αλλά το απλό, καθοριστικό σημείο το οποίο καθορίζει ένα έθνος, είναι ότι έχει μια κυβέρνηση. Γι’ αυτό και το ερώτημα σχετικά με την διαίρεση της σύγχρονης Ευρώπης, αφορά το κατά πόσο θέλουμε ή όχι, μια Ευρωπαϊκή Κυβέρνηση. 

Σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να απαντήσει καταφατικά σε αυτό. Και στο τέλος, για όλους θα γίνει απαραίτητο να ξεκαθαρίσουν στο μυαλό τους, σε ποια απάντηση θέλουν να καταλήξουν αναφορικά με αυτό το ερώτημα. Τελικά, ο μόνος τρόπος για να κάνουμε σπουδαία πράγματα, είναι να τα κάνουμε με σπουδαίο τρόπο. Αν συμφωνήσουμε σε μια ζωτική ανάγκη με μια σαφή καθοριστική ιδέα που ο καθένας μπορεί να καταλάβει και η οποία παραπέμπει σε ένα υψηλό ιδανικό, τότε οι άνθρωποι θα ανταποκριθούν αμέσως, κατανοώντας το σχέδιο και αισθανόμενοι την κινητήρια αιτία του καλέσματος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στη ζωή είναι συχνά πιο εύκολο να επιτευχθούν σπουδαία πράγματα από το να επιτευχθούν μικρά. 

Σε μια υπέρτατη στιγμή, όπως στους πολέμους του παρελθόντος, οι λαοί της Ευρώπης ήταν σε θέση να υποβληθούν σε κάθε προσπάθεια και θυσία. Σήμερα υπάρχει μια πραγματική ανάγκη για να προκληθεί το ίδιο ένθερμο πνεύμα για μια αποφασιστική πράξη, όχι της καταστροφής αλλά της δημιουργίας, για ένα έργο όχι της διαίρεσης και του θανάτου, αλλά της ένωσης και της ζωής. Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο από μια ιδέα που είναι ξεκάθαρη, και από μια ιδέα που είναι σπουδαία. Η ιδέα του ότι η Ευρώπη αποτελεί ένα Έθνος από μόνη της, μπορεί να ξυπνήσει μια ζωντανή απάντηση των λαών. Εάν είναι βέβαιο ότι οι χώρες της Δύσης θα βρεθούν στις παγκόσμιες αγορές αντιμέτωπες με έναν ανταγωνισμό που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν, τότε ποια είναι η λύση; 

Η μόνη δυνατή απάντηση, είναι να απομακρυνθούν από τις παγκόσμιες αγορές προς μια βιώσιμη οικονομία, η οποία είναι αρκετά μεγάλη ώστε να περιέχει τις δικές της βασικές προμήθειες και να δημιουργήσει τις δικές της αγορές. Η μόνη διαθέσιμη είναι η Ευρώπη- Αφρική. Η Νότια Αμερική είναι μια οικονομική εναλλακτική λύση αντί της Αφρικής αλλά κανείς στην Δύση δεν μπορεί να έχει την πολυτέλεια να αφήσει ένα κενό στην Αφρική να συμπληρωθεί από τον κομμουνισμό και, από την άλλη, μια πολύ στενή οικονομική λωρίδα μεταξύ της Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής μπορεί να δημιουργήσει πολιτικές δυσκολίες με την Βόρεια Αμερική που είναι προς το συμφέρον ολόκληρης της Δύσης το να αποφευχθούν. Η Νότια Αμερική φαίνεται να είναι μάλλον ένα σημείο συνάντησης για τις οικονομίες και τους πολιτισμούς της Ευρώπης και της Αμερικής εξίσου. Έτσι, η δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής-Αφρικανικής οικονομίας με σημαντική δυναμική, είναι πλέον ζωτικής σημασίας για την ζωή της Ευρώπης. 

Ο πολιτισμός που σκοπεύουμε να δημιουργήσουμε πρέπει να είναι ανθεκτικός και ανθρώπινος. Αυτό σημαίνει ότι οι Μαύροι δεν πρέπει να μπουν κάτω από τους Λευκούς στην Αφρική για να υποστούν εκμετάλλευση σαν μια δεξαμενή φτηνής, κατώτερης εργασίας. Υπάρχει άφθονος χώρος τόσο για τον Λευκό όσο και για τον Μαύρο στην Αφρική, η οποία εξακολουθεί να είναι μια σχετικά «άδεια ήπειρος». Υπάρχει άφθονος χώρος για δύο έθνη, που να έχει το καθένα πρόσβαση στο απαραίτητο πλούτο για μια πλήρη ζωή και ένα υψηλό επίπεδο. Αλλά πρέπει να είναι ξεχωριστά έθνη, αν δεν θέλουμε να επανέλθει η εκμετάλλευση της παλιάς αποικιοκρατίας. Όσες απατηλές εγγυήσεις πολιτικής ελευθερίας και αν ξαναδοθούν στους πολίτες- ακόμα και αν μπορούσε να ξεπεραστεί η αντίσταση του Λευκού πληθυσμού στο να γίνει μια αριθμητική μειοψηφία, και δεν θα μπορούσε να ξεπεραστεί χωρίς την δύναμη την οποία κανείς δεν είναι προετοιμασμένος να χρησιμοποιήσει- οι λιγότερο προηγμένοι λαοί θα γίνονταν πρακτικά δούλοι των πιο προηγμένων, αν ζουν αναμεμιγμένοι. 

Μια ατέλειωτη κληρονομιά φυλετικού μίσους θα είναι το αποτέλεσμα, με αποκορύφωμα μια έκρηξη η οποία θα κατασταλεί με αιματοχυσία. Γι ‘αυτό είναι απαραίτητο να δημιουργηθούν δύο έθνη στην Αφρική, και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο αναγκαίος χώρος ή ο πλούτος των ενδεχόμενων τροφίμων και των πρώτων υλών δεν υπάρχουν. Και πάλι, αυτό είναι ένα έργο το οποίο δεν αφορά τα αδύναμα μεμονωμένα έθνη της Ευρώπης, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι πέρα από τη δύναμη και την εξουσία μιας ενωμένης Ευρώπης. Απ’ όπου κι αν εξεταστεί το ζήτημα, επιστρέφουμε στο αρχικό μας ερώτημα: πώς μπορεί κάτι τόσο μεγάλο όσο η Ευρώπη- Αφρική να πραγματοποιηθεί, χωρίς μια Ευρωπαϊκή Κυβέρνηση; Πώς μπορεί να γίνει αυτό χωρίς Ευρωπαϊκή Κυβέρνηση διαθέσιμη σε σύντομο χρονικό διάστημα το οποίο είναι σίγουρα πολύ λιγότερο από τα δεκαπέντε χρόνια που τώρα πιστεύεται ότι είναι ακόμη αναγκαία για να δημιουργηθεί η κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά; Και υπάρχει πιο κοντινή ελπίδα από μια Ενωμένη Ευρώπη με μια Ευρωπαϊκή- Αφρικανική οικονομία που θα παρέχει μια λύση για τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα τα έθνη της Δυτικής Ευρώπης; 

Κάτι τόσο μεγάλο δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με ταχύτητα, χωρίς πραγματική ενότητα. Και τώρα πραγματική ενότητα σημαίνει: η Ευρωπαϊκή Κυβέρνηση μιας Ευρώπης που θα συνιστά ένα Έθνος. Πρέπει τώρα να σκεφτούμε, να νιώσουμε, να δράσουμε σαν Ευρωπαίοι!

Από το βιβλίο του Μόσλεϋ “The alternative”

πηγή

Όταν η CIA και οι Ροκφέλερ διέδωσαν την μοντέρνα τέχνη

Απόσπασμα από το βιβλίο των Ε. Perucchietti & G. Marletta, 'Το εργοστάσιο της χειραγώγησης' (La fabbrica della manipolazione, Ed. Arianna 2014).

Πηγή: azionetradizionale.com

Μετάφραση-σχόλια: Θεόδωρος Λάσκαρης

Η τέχνη συχνά συνοδεύτηκε από τη μόδα. Ο Andy Warhol έκανε διάσημο το μοντέλο και μετά ηθοποιό του φετίχ Edie Sedwick, την ‘εικόνα’ της δεκαετίας του ’60, που έπασχε από νευρική ανορεξία και πέθανε στην ηλικία των 28 χρόνων από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών.

Κυρίαρχη φιγούρα στον κόσμο της Pop Art, ο Warhol, μέσω της μουσικής, του σινεμά και της διαφήμισης, οδήγησε τον πειραματισμό μιας νέας μορφής ‘δημοκρατικής πρωτοπορίας’. Αποτέλεσε επίσης ‘φιγούρα αναφοράς’ για νέους καλλιτέχνες, όπως ο Jean-Michel Basquiat, τον οποίο βοήθησε να αναδειχθεί στον κόσμο της τέχνης, ως εκπρόσωπος του Γκράφιτι. Επίσης, βοήθησε και τον πιο γνωστό Keith Haring. Όμως και οι δύο τελευταίοι πέθαναν νεότατοι, ο πρώτος από υπερβολική δόση ηρωίνης και ο δεύτερος από AIDS.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

«Εγώ ενάντια στον κόσμο»*

του Άγγελου Δημητρίου

Ένα ιχνογράφημα του Τσάρλς Μπουκόβσκι

Ένα κομμάτι από τον Τσάρλς Μπουκόβσκι δεν ενηλικιώθηκε ποτέ. Έμεινε για πάντα - ένα κομμάτι του - το τραυματισμένο παιδί που έζησε την δυστυχία και την κακοποίηση πολύ πρώιμα. «Θα έλεγα πως εκείνο που έμαθα ήταν να μην κλαίω πολύ όταν κάτι πηγαίνει στραβά. Με άλλα λόγια, με σκλήρυνε προετοιμάζοντaς με για όσα ακολούθησαν: την αλητεία, τον δρόμο και όλες τις άσχημες δουλειές και τις αντιξοότητες. Είχα σκληρύνει από πολύ μικρός, όλα όσα συνέβησαν μετά δεν με σόκαραν».

Ο ίδιος, αν όχι κατασκεύασε, τότε σίγουρα συντήρησε και τροφοδότησε τον μύθο που τον ακολουθούσε για την ζωή του. Τον μύθο του περιθωριακού. Είναι αλήθεια ότι αποστράφηκε το πλήθος. Ήταν έξοχος όμως στο να το παρατηρεί και να αντλεί υλικό για τα γραπτά του. Ένιωθε αποξενωμένος και έζησε ως τέτοιος. Ένας μοναχικός παρατηρητής και καταγραφέας καταμεσής των αμερικανικών μεγαλουπόλεων και κυρίως, του Λος Άντζελες. «Το πλήθος ήταν πάντα εκεί, και εγώ ήμουν πάντοτε αλλού, από πολύ νωρίς. Κι αυτό είναι ένα απόλυτο αδιέξοδο[…] Ποτέ δεν ένιωθα ωραία μέσα στο πλήθος».

Το ποτό, η γραφή, η κλασική μουσική στάθηκαν οι μεγάλες παρηγοριές του μπροστά στον φόβο του για την ζωή και τους ανθρώπους, μπροστά στην δυσκολία του να τα αντιμετωπίσει, μπροστά στις καταθλιπτικές και αυτοκτονικές του τάσεις.

Άσκησε οξεία κριτική στον δυτικό πολιτισμό και στον μοντέρνο τρόπο ζωής, καθώς  και στο αμερικανικό όνειρο, στην καταναλωτική κοινωνία, στις κίβδηλες σχέσεις των ανθρώπων. «Με τον εαυτό μου δεν είχα κανένα πρόβλημα, πρόβλημα είχα με εκείνα τα μέρη, με εκείνα τα πρόσωπα, με τις χαμένες, κατεστραμμένες ζωές- τους ανθρώπους που κοίταζαν να τα βγάλουν πέρα με τον πιο φτηνό και εύκολο τρόπο. Ανάμεσα στην Εκκλησία και το κράτος, και τον οικογενειακό τρόπο ζωής, ανάμεσα στο εκπαιδευτικό και ψυχαγωγικό σύστημα, ανάμεσα στην οκτάωρη εργασία και το τραπεζικό σύστημα εκείνοι οι άνθρωποι καίγονταν ζωντανοί. Το να κλείνω την πόρτα και να μένω σ’ ένα μικρό δωμάτιο ή να κάθομαι σε κάποιο μπαρ τη νύχτα ή τη μέρα ήταν ο δικός μου τρόπος να λέω όχι σε όλα αυτά».

Όμως ποτέ δεν θέλησε να γίνει καθοδηγητής, «να περάσει κάποιο μήνυμα». Εξέφρασε μόνο τον εαυτό του και έδωσε την εικόνα που είχε αυτός ο ίδιος για τα πράγματα. Στην πρώτη του νεότητα συντάχτηκε με τους γερμανούς εθνικοσοσιαλιστές αν και μετέπειτα θέλησε να αποστασιοποιηθεί από τις νεανικές αυτές επιλογές του. Όπως σημειώνει ο βιογράφος του Barry Miles, «θα ήταν τεράστιο λάθος να προσπαθήσουμε να αμβλύνουμε την σημασία της σχέσης του Μπουκόβσκι με τον φασισμό και να θεωρήσουμε πως ήταν απλώς ένας τρόπος για να τραβήξει την προσοχή των άλλων». Δεν πίστεψε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αρνήθηκε να συμμετάσχει στο πλευρό της Αμερικής.

Ο κυνικός και ευαίσθητος, αντιφατικός και στωικός Μπουκόβσκι, ο βαθιά ανθρώπινος αλλά και αποστασιοποιημένος, είναι ένας κατεξοχήν πολιτικός και κοινωνικός συγγραφέας, η ζωή και το έργο του αποτελούν σημαντικό αποτύπωμα στην ιστορία της λογοτεχνίας.

*τίτλος κειμένου του Μπουκόβσκι

Περιλαμβάνεται στο βιβλίο ΑΝΥΠΟΤΑΓΗ, εκδόσεις Λόγχη.

Δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2020 στην εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος

"Λαγός τη φτέρη έσειε, κακό του κεφαλιού του"

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Τον Αύγουστο του 2019 έγραψα στον «Μαύρο Κρίνο» (που αλλού;) ένα άρθρο επικριτικό για τον ακροδεξιό αντιφασίστα Συμιγδαλά και το κόμμα ΕΛΑΣΥΝ. Δείτε το εδώ. Είχε δημιουργήσει ιδιαίτερη αίσθηση (τόσο σε επισκέψεις όσο και σε συζητήσεις) αφού ήταν μια πολιτική αναφορά απέναντι στο κόμμα «κλώνος» της «Χρυσής Αυγής» στο οποίο κορυφαίο ρόλο παίζει σήμερα ο «Πατριάρχης του Εθνικισμού» - όπως τον ονομάζει ο Χατζηγώγος - ο γνωστός Κωνσταντίνος Πλεύρης. Ποτέ δεν υπήρξαμε θετικοί απέναντι στον Γιάννη Λαγό ή στον Κωνσταντίνο Πλεύρη διότι διαφωνούμε μαζί τους τόσο σε πολιτικό και ιδεολογικό αλλά και σε αξιακό επίπεδο. Επίσης δεν το κρύβω ότι παρακολουθώ το ιστολόγιο του κ. Λευτέρη Πανούση στο οποίο ο «διάσημος» διαχειριστής δεν κρύβει την συμπάθεια του για την πολιτική κίνηση του Γιάννη Λαγού ενώ στο παρελθόν είχε δημοσιεύσει και άρθρο του παρόντος ιστολογίου. 

Δεν μου έκανε εντύπωση το νέο που διάβασα εκεί ότι μέσα στο νεοσύστατο κόμμα της ΕΛΑΣΥΝ έχουν ήδη ξεκινήσει οι γκρίνιες και οι αποχωρήσεις. Δεν με εξέπληξαν επίσης οι καταγγελίες του δημοσιογράφου Σπίνου για τα εσωτερικά του κόμματος και τις «βαθυστόχαστες» επιλογές του Mr 25.000 όπως λένε κάποιοι τον Λαγό και υπονοούν τον παχυλό μισθό του ευρωβουλευτή. Όμως ένα άρθρο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και δείχνει το πραγματικό πρόσωπο της ελληνικής αντιφασιστικής ακροδεξιάς μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Για πολλοστή φορά η ελληνική ακροδεξιά υιοθετεί τα fake news της Αμερικάνικης πρεσβείας σχετικά με την Εθνικοεπαναστατική κυβέρνηση του Ιράν. 

Οι Ιρανοί αποτελούν τον φάρο της παγκόσμιας Αντισιωνιστικής αντίστασης και εξοπλίζουν όλους αυτούς που μάχονται τον Διεθνή Σιωνισμό. Είναι αυτοί που υπερασπίζονται με συμμαχίες και αποστολές συμβούλων και όπλων τα καθεστώτα εκείνα που αρνούνται να υποταχθούν στο Διεθνές Κεφάλαιο. Είναι οι ίδιοι που έδωσαν εντολή στους Ιρακινούς Σιίτες να προστατέψουν ιερούς ναούς της Χριστιανοσύνης στο Ιράκ και στην Συρία. Είναι οι ίδιοι που δεν κάνουν διακρίσεις όταν στρατολογούν αγρότες, εργάτες, νεολαίους και τους στέλνουν να πολεμήσουν την λαίλαπα του ISIS. Και όμως ο Γιάννης Λαγός χωρίς να απευθυνθεί πρώτα στην Ιρανική πρεσβεία, χωρίς να ψάξει αν πρόκειται για άλλη μια εκστρατεία παραπληροφόρησης έσπευσε να καταδικάσει μια κυβέρνηση που βάλλεται από παντού επειδή δεν υποκύπτει στις ορέξεις των τραπεζιτών και των γερακιών του Λευκού Οίκου. 

Οι άνανδροι δολοφόνοι του Στρατηγού Soleimani χρησιμοποιούν χιλιάδες «υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» για να πλήξουν την συνοχή και την ενότητα ενός υπερήφανου έθνους το οποίο όχι μόνο δεν υποκύπτει στο εμπάργκο και τις διεθνείς πιέσεις αλλά έχει καταφέρει να ενισχύσει τις εστίες αντίστασης στον Λίβανο, την Συρία, την Υεμένη, το Ιράκ και αλλού δημιουργώντας τον Άξονα της Αντίστασης. Αφού λοιπόν ο Λαγός εξαπέλυσε μια επίθεση απέναντι σε ένα καθεστώς επαναστατικό κατέθεσε επιστολή στο σύνολο των Ευρωβουλευτών καθώς και ερώτηση στην Κομισιόν σχετικά με δήθεν διωγμούς (!) που δέχονται οι χριστιανοί στο Ιράν. Τις ίδιες κατηγορίες είχαν σπεύσει να υιοθετήσουν και στο διαδίκτυο οι κύκλοι του Ιερώνυμου με τον τελευταίο να μην έχει στείλει ούτε το ελάχιστο δείγμα αλληλεγγύης στον Συριακό λαό όταν οι κανίβαλοι του ISIS έσφαζαν επί 9 χρόνια Χριστιανούς στην χώρα των Assad. 

Έχουμε λοιπόν το γεγονός ότι ένας έλληνας ευρωβουλευτής ζητάει σήμερα από τους νεομαρξιστές και τους καπιταλιστές της Ε.Ε. την καταδίκη των Ιρανών στο όνομα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Της γνωστής καραμέλας που χρησιμοποιούν οι Αμερικανοσιωνιστές και τα τσιράκια τους για να εισβάλλουν σε χώρες και να αρπάξουν από αρχαιολογικούς θησαυρούς μέχρι και το πετρέλαιο. Έτσι λοιπόν οι συνεργάτες του Συμιγδαλά πριν ανακαλύψουν «εγκλήματα» και στο Ιράν καλό είναι να θυμηθούν πόσοι πέθαναν από τις τακτικές και τις επιχειρήσεις των επικυρίαρχων της Wall Street. Πόσοι σκοτώνονται κάθε μέρα από τις δυνάμεις εισβολής για τους οποίους καμιά Ε.Ε. και κανένα κόμμα δεν έβγαλε μιλιά ποτέ και πουθενά. Ας κοιτάξει λοιπόν καλύτερα τα εσωτερικά του κόμματος του ο Λαγός και ας αφήσει στην ησυχία του την ηγεσία ενός έθνους που πρωτοπορεί στον αγώνα για Λαϊκή Κυριαρχία και Εθνική Ανεξαρτησία. Πάντοτε θα εμφανίζονται στα κατευθυνόμενα ΜΜΕ πρόσωπα τα οποία θα έχουν από πίσω την προβολή και την ενίσχυση της CIA. Και πάντα θα υπάρχουν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της άκρας δεξιάς που διαχρονικά στηρίζουν τον αμερικάνικο παράγοντα στην αποικία που ονομάζεται Ελλάς. Αυτή είναι και η διαφορά μας με την ακροδεξιά. 

Ότι εμείς ως Εθνικοσοσιαλιστές, Αντιδημοκράτες και «αριστεροί» Φασίστες ποτέ δεν καλοδεχτήκαμε την αμερικάνικη κυριαρχία στην χώρα. Ποτέ δεν υπολογίσαμε ως σύμμαχο τους εγκληματίες καπιταλιστές οι οποίοι εξαπολύουν επιθέσεις σε όλο τον κόσμο για την επίτευξη των παγκόσμιων σχεδίων εξουσίας. Εμείς έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς με τους υπαλληλίσκους του Λάνγκλεϊ και τους εμπρηστές του Αμβούργου, της Δρέσδης και του Πειραιά. Εμείς δεν έχουμε χάσουμε τίποτα και δηλώνουμε παρών στο κάλεσμα για την συντριβή του Σιωνιστικού τέρατος. Εμάς τα όνειρα μας είναι πιο κοντά στον λαό του Ιράν που έχει καταταχθεί κατά χιλιάδες στις Λαϊκές Πολιτοφυλακές και παλεύει για ένα καλύτερο αύριο ενώ ονειρεύεται την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ παρά με τους γραβατωμένους ακροδεξιούς αντιφασίστες οι οποίοι έχουν το θράσος να καπηλεύονται ιδέες και σύμβολα και την ίδια στιγμή να καλοπερνάνε με χρήματα από δικούς μας φόρους. 

Άλλοι επιλέγουν να στέκονται σούζα μπροστά στους εμπόρους των εθνών και άλλοι νιώθουν αλληλέγγυοι με τους μαχητές της Αντίστασης. Όλα είναι θέμα επιλογών. Θα έρθει όμως η ώρα που κάποιοι θα απολογηθούν για τις κινήσεις τους μέσα στο χαμαιτυπείο της καπιταλιστικής Ε.Ε. και για την εξυπηρέτηση που έκαναν και πάλι στους τοποτηρητές της Αμερικανοσιωνιστικής εξουσίας. 

Ο Gabriele Adinolfi στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο και την Ελεύθερη Τηλεόραση - μέρος πρώτο

Η Ελεύθερη Τηλεόραση την Τρίτη 7 Απριλίου φιλοξένησε  τον Gabriele Adinolfi, έναν από τους ιδρυτές της Εθνικοεπαναστατικής Terza Posizione.  Ο Ιταλός συγγραφέας εκ των ιδεολογικών καθοδηγητών της Casa Pound και ιδρυτής του μεταπολιτικού ινστιτούτου Polaris μίλησε στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο και απάντησε σε ερωτήσεις τηλεθεατών.

Για να δείτε την εκπομπή πατήστε εδώ

πηγή

Ο Kai Murros για την υπερπληθυσμό, τον πόλεμο και την Ηθική

Μετάφραση: Τίτος

"Ο ερχόμενος πόλεμος δεν πρόκειται να αποτελέσει ηθικό πρόβλημα. Ο ερχόμενος πόλεμος θα είναι ένα απλό τεχνικό πρόβλημα. Και μόλις λύσουμε το τεχνικό πρόβλημα, θα μπορέσουμε να διεξάγουμε έναν πόλεμο απόλυτης καταστροφής σε όλες τις γωνιές της Γης, όπως κρίνουμε σκόπιμο. Μπορούμε να αναλάβουμε την πρωτοβουλία οπουδήποτε, οποτεδήποτε και ενάντια σε όποιον θέλουμε - και να παραμείνουμε στην επίθεση μέχρι να εξοντωθεί ο εχθρός. Για εμάς ο πόλεμος είναι το λογικό αποκορύφωμα της εξέλιξης. Για εμάς η πολιτική είναι δευτερεύουσα στον πόλεμο. Για εμάς η πολιτική είναι απλώς ένα προοίμιο του πολέμου. Όλα τα μεγάλα ερωτήματα της εποχής μας μπορούν και θα λυθούν μέσα από τον πόλεμο.

Ο κόσμος αντιμετωπίζει κατακλυσμικές αλλαγές καθώς οι τεκτονικές πλάκες των φυλών και των πολιτισμών συγκρούονται - ο υπερπληθυσμός κάνει τον κόσμο πολύ μικρό για όλους μας. Οι ατελείωτες δευτερεύουσες συγκρούσεις που έχουν κάψει τον πλανήτη για δεκαετίες θα εξελιχθούν σε γιγαντιαίους γενοκτονικούς πολέμους γύρω από τον ζωτικό χώρο και τους πόρους που στηρίζουν τη ζωή - νερό, τρόφιμα, αναπνεύσιμο αέρα και ενέργεια. Οι κοινωνίες θα πέσουν, το χάος θα κυριαρχήσει και ο πολιτισμός θα καταρρεύσει - αφήνοντας τα περισσότερα μέρη του πλανήτη σε αγριότητα.

Η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει αυτές τις προκλήσεις του μέλλοντος με τη συστηματική διεξαγωγή πολέμων με ριζοσπαστικούς περιβαλλοντικούς, οικολογικούς και εθνοτικούς στόχους. Θα ελέγξουμε τη χιονοστιβάδα των εχθρικών υπερπληθυσμών θα αποδεκατίσουμε τις αρπακτικές μεταναστεύσεις εναντίον της Ευρώπης - όλες οι απειλές κατά της Ευρώπης θα εξαλειφθούν. Θα χτυπήσουμε τον υπερπληθυσμό στην πηγή του!"

– Kai Murros

(Ένα ενδεικτικό απόσπασμα από μια εκτενέστερη ομιλία του κ. Murros, η οποία υπογραμμίζει πολλές από τις απόψεις του, οι οποίες είναι αρκετά ευθυγραμμισμένες με την "New Resistance" και την "Open Revolt". Οι διαφορές είναι ελάχιστες σε σύγκριση με τον κοινότατο σημαντικό στόχο της υπεράσπισης και της απελευθέρωσης Της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Διασποράς από την παγκοσμιοποίηση, τον διεθνή καπιταλισμό και τα σκυλιά  τους. Ελπίζουμε να παρουσιάσουμε περισσότερα από τα έργα του στο εγγύς μέλλον.)

Ο Kai Murros (γεννημένος το 1969) είναι Φινλανδός διανοούμενος και Εθνικό-Επαναστάτης από το Ελσίνκι, γνωστός εκτός της χώρας χάρις στο βιβλίο του "Επανάσταση: Και πώς να την κάνουμε σε μια σύγχρονη κοινωνία". Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι μεταξύ 1990 και 1999, με ειδίκευση στην ιστορία και τις ανατολικές γλώσσες. Η διατριβή του Masters of Arts αφορούσε τη σταδιακή αλλαγή του Κινεζικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού από μια οργάνωση ανταρτών σε  επαγγελματικό στρατό. Έγινε γνωστός στην εθνική τηλεόραση και το ραδιόφωνο χάρις στις "προβλέψεις" του ότι μετά την επανάσταση, οι γκλομπαλιστές προδότες του έθνους, ιδιαίτερα οι διευθύνοντες σύμβουλοι και οι πολιτικοί στη Φινλανδία, θα σταλούν σε στρατόπεδα φυλακίσεως ως εχθροί του λαού.

Σημείωση: η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» δεν είναι απαραίτητο ότι συμμερίζεται απόλυτα όλες τις θέσεις που εκφράζονται σε αυτό το κείμενο ή ότι σχετίζεται με τις "οργανώσεις" που το φιλοξενούν στην σελίδα τους. 

πηγή

Ελευθερία: Μια Κινηματική Πρόκληση

του Άγγελου Δημητρίου

Δεν είναι μόνο η υπαρκτική ελευθερία που πρέπει να μας απασχολεί, ή η ελευθερία σε μεταφυσικό και φιλοσοφικό επίπεδο. Στην κοινωνικοπολιτική δραστηριότητα το στοίχημα για την ελευθερία είναι εξίσου σημαντικό και ορισμένες φορές αγγίζει παραμέτρους της ίδιας μας της επιβίωσης. Από τον σύγχρονο κόσμο και τα ιδεολογικά του ρεύματα έχουμε να πάρουμε κάποια πράγματα αναφορικά με ακολουθητέες μεθόδους δράσης. Πολύ περισσότερο, καθώς οι παραστάσεις γίνονται όλο και πιο περιοριστικές, αν όχι ασφυκτικές.

Αν στρέφουμε συχνά το βλέμμα στην λειτουργία των προνεωτερικών κοινωνιών, δεν είναι για την ανάκληση φαντασμάτων, δεν είναι για να εξιδανικεύσουμε ή να δώσουμε υπόσταση στο παρελθόν, το οποίο έτσι κι αλλιώς είχε τα μειονεκτήματα και τις παθογένειές του και έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Δεν είναι για να προβάλλουμε στο παρόν ένα πλαστό κοσμοείδωλο.

Είναι διότι η συνισταμένη των κοινωνιών αυτών, μέσα από τις διαφοροποιήσεις, τις αντιλήψεις, τις συμπεριφορές και τα στερεότυπα πάνω στα οποία αναπτύχθηκαν, εναρμονίζεται στην ουσία της με την φυσική και φυσιολογική ροπή του ανθρώπου. Η ουσία τους δηλαδή ανταποκρινόταν σε ένα οντολογικό και ανθρωπολογικό υπόβαθρο υγιές.

Γνωρίζουμε ότι η τομή του μοντερνισμού στην Ιστορία, αποκρυστάλλωσε την ατομικότητα, έφερε την αυτονόμησή της και οδήγησε- στην ύστερη φάση- στην ισχυροποίησή της, μέχρι του σημείου να χτιστεί μια αυταπάτη παντοδυναμίας της.

Σήμερα, καθώς πολλοί συμφωνούν στο πέρασμα της ανθρωπότητας, και κυρίως της Δύσης, σε μια μετανεωτερική φάση, το άτομο σταδιακά καλείται να έρθει αντιμέτωπο με τα αδιέξοδα που γέννησαν οι επιλογές του, με την οντολογική μοναξιά του.

Είναι γνωστό ότι ο νεωτερικός άνθρωπος στάθηκε έντονα στο θέμα της εκζήτησης ατομικής ελευθερίας. Το αίτημα αυτό προσδιόρισε τον χαρακτήρα των θεσμών, την σύσταση και λειτουργία των συλλογικοτήτων, και πέρα από την πολιτική, πέρασε στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Έγινε ένα καινούριο αυτονόητο. Η μετανεωτερικότητα φτάνοντας τα ίδια τα δεδομένα της μοντέρνας πραγματικότητας στα ακραία τους όρια, επέφερε έναν κατακερματισμό στο άτομο και από την άλλη συνέτεινε στην ανάδυση των κάθε είδους κοινωνικών μειονοτήτων και υποομάδων, που και σήμερα βλέπουμε να επιδιώκουν την θωράκισή τους με την κάρπωση όλο και περισσότερων δικαιωμάτων. Αυτές στάθηκαν οι οριακές εκφράσεις του ζητήματος της ελευθερίας στον σύγχρονο κόσμο.

Ο σύγχρονος ριζοσπαστικός εθνικισμός, με βάση τα παραπάνω,  έχει να επιβιώσει και να εκφραστεί σε αυτό το περιβάλλον. Αυτή είναι η εποχή του. Μια εποχή που δεν την επέλεξε και δεν την μορφοποίησε ο ίδιος. Έτσι το καλύτερο που μπορεί να γίνει χωρίς να κλείνονται τα μάτια στην πραγματικότητα, είναι να αντληθούν τα στοιχεία του παρόντος που μπορούν να αποδειχθούν ωφέλιμα. Σίγουρα ο εθνικισμός δεν μπορεί να απεμπολήσει το οργανικό του δεδομένο που είναι η πρόταξη της συλλογικότητας, της κοινότητας. Δεν μπορεί να χάσει την κοινωνική του αναφορά.

Ταυτόχρονα όμως, με γνώμονα τις δικές του καταβολές και την κληρονομία του, μπορεί να επεξεργαστεί το ζήτημα της ελευθερίας διεκδικώντας ζωτικό χώρο εντός της κατεστημένης συνθήκης. Όχι της εθνικής ελευθερίας μόνο. Αλλά της ελευθερίας που κατανέμεται στην μεταμοντέρνα πραγματικότητα, κομματιασμένη μέσα στις κοινωνίες, διαμοιρασμένη στις κάθε είδους κοινωνικές ομαδοποιήσεις. Έχει δηλαδή να κοπιάσει για την ανάσχεση της ετερονομίας, του ετεροκαθορισμού, που πλήττει τον πυρήνα της υπόστασής του. Μια διπλή προοπτική είναι αφενός μεν να διατηρήσει το φορτίο των ιδεών και των ιδανικών του, να διατηρήσει την εσωτερική του συνοχή και τις ορίζουσες γραμμές της υπόστασής του, και αφετέρου σε εξωτερικό επίπεδο να εκμεταλλευτεί την περιρρέουσα πολυδιάσπαση προκειμένου να αντλήσει νέες δυνάμεις και δυνατότητες.

Με δυο λόγια, να πολεμήσει τον μοντέρνο κόσμο, με τα ίδια του τα όπλα.

Η σημερινή ανάπτυξη των εθνικιστών και των κινημάτων τους σε άξονες διαφορετικούς από εκείνους του παρελθόντος, ίσως αποτελεί ένα ενθαρρυντικό δείγμα ωριμότητας και της ισχύος εκείνης που έχει να κάνει με την προσαρμογή στις εκάστοτε συνθήκες.

Ο σκεπτικισμός  απέναντι στον αρχηγισμό και στις αυτόκλητες αυθεντίες, η περιστολή των αντιδράσεων του θυμικού και η επένδυση σε στοιχεία εκλογικευμένα, η αποδυνάμωση της άτεγκτης ιεραρχίας και η απόδοση οριζόντιων μορφών συνεργασίας, ο παραγκωνισμός των κλασσικών τρόπων άσκησης πολιτικής, συνιστούν βήματα ελπιδοφόρα μέσα στο ζοφερό περιβάλλον, αποδεικνύουν μια τάση ανανέωσης όσων  οι παλαιότεροι θεωρούσαν δεδομένα.

Οι εθνικιστές οφείλουν να αποδείξουν ότι αντέχουν την ελευθερία, ανθίστανται στην χειραγώγηση και είναι ικανοί  να θέτουν δημιουργικούς στόχους με το να αφουγκράζονται το παρόν. Έχουν την ευκαιρία να μεταμορφώσουν την δυσκολία σε πλεονέκτημα.

πηγή

Το ένζυμο - νέο τεύχος Άνοιξη 2020

πηγή

Eduard Limonov: αποχαιρετισμός σε έναν παράξενο άνθρωπο

του Μιχάλη Τυρίμου

Στις 17 Μαρτίου του 2020 κόπηκε το νήμα της ζωής για έναν Άνθρωπο παράξενο όσο και μοναδικό, τον Έντουαρντ Λιμόνοβ, επιφανή Ρώσο Συγγραφέα, Ποιητή και ριζοσπάστη Ιδεολόγο, έναν εκ των βασικότερων Πνευματικών και Πολιτικών Ηγετών του Επαναστατικού Εθνικομπολσεβικικού Κινήματος.

Γεννηθείς το 1943 στην πρώην Σοβιετική Ένωση, ο πατέρας του άνηκε ως στρατιωτικός αξιωματούχος στην μυστική κρατική ασφάλεια της Ε.Σ.Σ.Δ., την διαβόητη N.K.V.D. Από πολύ μικρή ηλικία αφοσιώθηκε στην Τέχνη και την Λογοτεχνία, γράφοντας πληθώρα ποιημάτων και ενασχολούμενος ενεργά με την δημοσιογραφική δραστηριότητα. Απειλούμενος από το απολυταρχικό σοβιετικό καθεστώς για τις ριζοσπαστικές πολιτικές του Ιδέες, θα αυτοεξοριστεί το 1974 μαζί με την τότε σύζυγό του και θα μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου και θα εγκατασταθεί μετέπειτα με έδρα την πόλη της Νέας Υόρκης. 

Εκεί θα αναπτύξει επαφές και θα αλληλεπιδράσει με στελέχη του τροτσκιστικού «Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος» των Η.Π.Α., που λόγω των κομμουνιστικών του καταβολών καταμεσής του Ψυχρού Πολέμου αποτελεί κορυφαίο στόχο του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών (F.B.I.). Ο ίδιος ο Λιμόνοβ θα υποστεί διεξοδική παρακολούθηση και συχνές παρενοχλήσεις από τις αμερικανικές κρατικές αρχές, ιδιαίτερα από το F.B.I.. Το 1980 θα αφήσει πίσω του την Αμερική και θα μετακομίσει στο Παρίσι, μένοντας μετέπειτα στην Γαλλία για παραπάνω από μία δεκαετία.

Το 1991 θα επιστρέψει στην Πατρική Γη της Ρωσίας, ιδρύοντας μαζί με πλήθος άλλων διακεκριμένων Ιδεολόγων και πνευματικών προσωπικοτήτων το «Εθνικό Μπολσεβικικό Κόμμα», ένα πρωτοπόρο πολιτικό Κίνημα με μία ριζοσπαστική Ιδεολογική ταυτότητα, η οποία συνδύαζε αρμονικά τα ευγενή πατριωτικά στοιχεία του Εθνικισμού με το αντικαπιταλιστικό φρόνημα του κλασσικού Ρωσικού σοσιαλισμού, έτσι όπως αυτός διαμορφώθηκε και εκφράστηκε κατά τον περασμένο Αιώνα. 

To Κίνημα των Εθνικομπολσεβίκων κατόρθωσε να αποκτήσει μία αξιοπρόσεκτη επιρροή στους κόλπους της Ρωσικής Κοινωνίας, ιδιαίτερα ανάμεσα στους ριζοσπαστικούς και αντικομφορμιστικούς κύκλους της Νεολαίας, οι οποίοι και αποτέλεσαν εν συνεχεία τη μαχητική του εμπροσθοφυλακή και την πηγή του κινηματικού δυναμισμού. Η Ιδεολογία του συμπυκνωνόταν σε ένα συγκριτικό αμάλγαμα των αντιφιλελεύθερων τοποθετήσεων της παραδοσιακής Αριστεράς και της φλογερής φιλοπατρίας της βαθύτατα αντικομμουνιστικής και Εθνικιστικής μετασοβιετικής Ρωσικής Δεξιάς. Όλα αυτά συναντιόντουσαν αποτελεσματικά σε ένα πολυσύνθετο ιδεολογικό οικοδόμημα που εξύψωνε από την μία την ανυπέρβλητη Αξία του Έθνους και της Πατρίδας και από άλλη την συνένωση της γνήσιας Λαϊκής Κυριαρχίας και της αυθεντικής Κοινωνικής Δικαιοσύνης.

Πράγματι, η άνοδος και η απήχηση του Εθνικού Μπολσεβικικού Κόμματος και των Ιδεών που αυτό πρέσβευε και προασπιζόταν καταφατικά ξεπέρασε κάθε προηγούμενο κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990 και τα πρώτα χρόνια της Νέας Χιλιετίας. Εξαιτίας της πρωτοφανούς αυτής δυναμικότητας και ακμής, θα αρχίσει τότε μία εκστρατεία πολεμικής από το διεφθαρμένο σύστημα κατά τόσο του Λιμόνοβ προσωπικά όσο και εναντίον σύσσωμου του Εθνικομπολσεβικικού Κινήματος, περιλαμβάνοντας συκοφαντίες, δυσφήμηση, συλλήψεις και φυλακίσεις, η οποία θα κορυφωθεί με την πλήρη απαγόρευση του Εθνικού Μπολσεβικικού Κόμματος από το Ρωσικό Κράτος το 2007 ως «εξτρεμιστική οργάνωση». 

Κατά τον εγκλεισμό του στα κελιά των φυλακών ως πολιτικός κρατούμενος, ο Λιμόνοβ ανέπτυξε, όπως και στα πρώτα στάδια του θυελλώδους βίου του, εκτενέστατο δημιουργικό έργο, γράφοντας δεκάδες ιδεολογικά κείμενα και βιβλία. Είναι αξιοσημείωτο πως η γραφή του είχε επηρεαστεί σημαντικά από ένα ευρύ φάσμα εξεχουσών μορφών της Πνευματικής Δημιουργίας, εκτεινόμενο από τον μεγάλο Ρώσο Ποιητή και πρωτεργάτη του Φουτουριστικού Κινήματος στις Τέχνες Βελιμίρ Χλέμπνικωφ μέχρι τον αθάνατο Ιάπωνα Εθνικιστή Συγγραφέα και Επαναστάτη Γιούκιο Μισίμα.

Αυτός λοιπόν ήταν ο Έντουαρντ Λιμόνοβ, ένας άνθρωπος του οποίου η ταραχώδης ζωή, η καινοτόμος ιδεολογική τοποθέτηση και η ακτιβιστική πολιτική δραστηριότητα έγραψε με ανεξίτηλα γράμματα το όνομά του στις σελίδες της σύγχρονης Ρωσικής, αλλά και παγκόσμιας Ιστορίας. Αναμφισβήτητα, ο Λιμόνοβ υπήρξε ένας αληθινός Επαναστάτης τόσο της Σκέψης όσο και της Δράσης, ένας ριζοσπαστικός Ιδαλγός και Οραματιστής ενός Καινούργιου Μεγάλου Σκοπού, μακριά από κάθε κατεστημένη αρχή και παρελθοντική θεώρηση. Προάγγελος και Πρωτοπόρος μίας Νέας Ιδέας, με ρίζες αδιάσπαστες στην Λαϊκή Πατριωτική Παράδοση και κλώνους που απλώνονται γόνιμα στον μαχητικό Αγώνα κατά της τυραννίας του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, κατά της ληστρικής οικονομικής ασυδοσίας, κατά συλλήβδην του καπιταλιστικού συστήματος και της πολιτικοκοινωνικής του αποφυάδας, τουτέστιν του φιλελευθερισμού. 

Για αυτό και ο θάνατός του συνιστά αναμφίβολα μία μεγάλη απώλεια για το παγκόσμιο Εθνικιστικό και Σοσιαλιστικό Κίνημα. Όμως η πνευματική σπορά και το δημιουργικό έργο που άφησε πίσω του ο Λιμόνοβ υπερβαίνει κατά πολύ την οργανική περίοδο της φθαρτής και εφήμερης ανθρώπινης ύπαρξης, και θα αποτελέσει το θεμέλιο για το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα του Μέλλοντος, που θα κληθεί να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των Νέων Καιρών που έρχονται.

Σύντροφε και Συναγωνιστή Λιμόνοβ, η Μνήμη σου θα παραμείνει άσβεστη στις Καρδιές μας, όσο σε αυτές κατοικεί αγνή πάντοτε η Πίστη στα Ιδεώδη της Πατρίδας, του Λαού και του πραγματικού Σοσιαλισμού. Το Πνεύμα σου ας παραστέκει στους Εθνικούς και Κοινωνικούς Αγώνες του Αύριο, από τα οδοφράγματα ενάντια στις κρατικές δυνάμεις καταστολής μέχρι τις πνευματικές ζυμώσεις των Νέων Μαχητών της Ιδέας. Στο πένθιμο ανάκρουσμα του ύστατου Αποχαιρετισμού, οι αιματοβαμμένες Μαυροκόκκινες Σημαίες θα κλίνουν ευλαβικά προς Τιμήν ενός αείμνηστου Νεκρού, καθώς θα ταξιδεύει στα ουράνια πεδία της αιώνιας Αθανασίας. Από εκεί ψηλά ας φωτίζει σαν Άστρο την Πορεία μας, τον Δρόμο των Αγωνιστών που βαστούν στα χέρια τους τα δοξασμένα Λαϊκοεθνικιστικά Λάβαρα, τα τιμημένα Σύμβολα της Τρίτης Μεγάλης Ιδεολογίας της Ιστορίας!

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΛΙΜΟΝΟΒ - ΑΘΑΝΑΤΟΣ!