Aποκλειστικό: Συνέντευξη με τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο


Παρά την αλλαγή πορείας της «Χρυσής Αυγής» προς την αστική ακροδεξιά - πάντα με ευθύνη της ηγεσίας της - υπήρχαν κατά περιόδους στις τάξεις της και κάποια στελέχη με αδαμάντινο χαρακτήρα και ανιδιοτελή συνεισφορά. Πραγματικοί Εθνικοεπαναστάτες που αρνήθηκαν να υποκύψουν στις αλλοπρόσαλλες εντολές του Μιχαλολιάκου και δεν πούλησαν τις Ιδέες τους για κανένα αντίτιμο. Ένας εξ αυτών είναι ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος μέλος της λεγόμενης «παλιάς φρουράς» - γνωστός ως Τεν Τεν - που απολαμβάνει την εκτίμηση και τον σεβασμό των εξωκοινοβουλευτικών Εθνικιστών και Εθνικοσοσιαλιστών.


Γεννήθηκε στην Λαμία το 1969. Απόφοιτος του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Βερόνα. Πτυχιούχος Μηχανογραφημένης Λογιστικής. Υπηρέτησε την θητεία του ως Δόκιμος Έφεδρος Ανθυπολοχαγός στον Στρατό Ξηράς. Εργάστηκε επί δεκαετία στην Θεσσαλονίκη ως υπεύθυνος πωλήσεων. Το 2009 επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Λαμία και μαζί με την σύζυγό του στράφηκε στον πρωτογενή τομέα, την ελληνική γη και την αγροτική παραγωγή.

Γνώστης των ευρωπαϊκών θεμάτων αφού θήτευσε στο πλευρό του Στρατηγού Επιτήδειου στην Ευρωβουλή ενώ είναι ιδιαίτερα γνωστός και αγαπητός και στους ξένους συναγωνιστές. Ο εν λόγω Συναγωνιστής αποχώρησε πριν λίγο καιρό από τις τάξεις του κόμματος του Μιχαλολιάκου ενώ το τελευταίο διάστημα αρθρογραφεί στην εβδομαδιαία εθνικιστική εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος».


1.  Αγαπητέ Συναγωνιστή σε ευχαριστούμε για τον χρόνο και την τιμή. Πες μας λίγα λόγια για σένα ώστε να σε γνωρίσουν καλύτερα οι αναγνώστες μας. Πότε εντάχθηκες στις τάξεις της «Χρυσής Αυγής» και ποια η πορεία σου στο κόμμα; Πότε αποχώρησες και για ποιον λόγο;

Η πρώτη μου επαφή με τον εθνικισμό ήταν από τα 15 μου κάπου μέσα στην ιστορική δεκαετία του 80, Ακολουθούσα τα πέταλα των γηπέδων  και διάφορα μουσικά εναλλακτικά ρεύματα μουσικής και εκεί με σκινάδες της εποχής  κάναμε κάποιες δράσεις απλές και καταδρομικές. Τότε γνώρισα και το εθνικιστικό ΕΝΕΚ, στην πόλη μου την Λαμία και μου άρεσε ο τρόπος σκέψης των τότε συναγωνιστών. Φυσικά δεν έλειπαν και οι παρέες με τα υπολείμματα της ΕΠΕΝ, λίγο από όλα δηλαδή.   

Η αναχώρηση μου για την Ιταλία, το 1987, σήμανε καθοριστικά και την διαμόρφωση της ιδεολογίας μου. Εκεί γνώρισα και έγινα μέλος της Φασιστικής νεολαίας του MSI, που βέβαια ήδη είχε αρχίσει να φθίνει. Οι συναγωνιστές με είχαν εντυπωσιάσει με αυτά που έκαναν τόσο σε επίπεδο δρόμου αλλά κυρίως σε επίπεδο κουλτούρας. Εκεί κατάλαβα, πλην κάποιων εξαιρέσεων, ότι στην Ελλάδα ο  ριζοσπαστικός εθνικισμός ήταν... ανύπαρκτος. Αυτό που είδα χαράχτηκε μέσα μου και αποτέλεσε τον οδηγό για το μέλλον. 

Ένα από παράδειγμα σας αναφέρω, ότι κάπου μέσα στο 1988, σε μια εκδήλωση των συναγωνιστών στην Βερόνα, έκαναν ανάλυση και σχόλια για τον «Άρχοντα των Δακτυλιδιών» και την σημασία του στην κοσμοθεωρία του Φασισμού. Έμεινα άναυδος, πρώτα διότι αν και λάτρης του διαβάσματος, αυτόν τον κ. Τόλκιν δεν τον είχα ξανακούσει και μετά με αυτά που άκουσα. Μάλιστα ντράπηκα να πω ότι δεν τον γνώριζα και έκανα τον παλαβό ... εμπειρίες ζωής. Όχι μόνο αυτό, πολλά τέτοια παραδείγματα που θα γέμιζαν σελίδες.

Ανήσυχος όπως ήμουν, έψαχνα και άλλες επαφές οπότε εισχώρησα και σε άλλα κινήματα πιο ριζοσπαστικά και  ακτιβιστικά. Από τότε διατήρησα όλες τις γνωριμίες που κρατάνε μέχρι σήμερα. Την Χρυσή Αυγή, πρώτη φορά την γνώρισα στο γήπεδο, κατά την διάρκεια των Μεσογειακών αγώνων της Αθήνας το 1991 και συγκεκριμένα στον τελικό του ποδοσφαίρου Ελλάδα – Τουρκία. Εκεί ντυμένος σαν σκιν εκείνη την εποχή, είδα κάποιους τύπους με όμορφες σημαίες ... που την έλεγαν,  δημοκρατικά πάντα, στην αστυνομία και στους Τούρκους, Όχι πολιτικά ορθά όλα αυτά βέβαια. Εκεί είδα και πρώτη φορά τον Περίανδρο. Κάποιος με πλησίασε , αφού με είδε ντυμένο έτσι και μου πρότεινε να πάω μαζί τους … έτσι ξεκίνησαν όλα, με την πρώτη επαφή μου με την ιστορική Κεφαλληνίας εκείνο το καλοκαίρι του ‘91.

Έπειτα , στην Λαμία, βρήκα 3 συναγωνιστές και συζήτησα το θέμα της ΧΑ με αποτέλεσμα να κατεβούμε Αθήνα μετά από πολύ καιρό βέβαια, αφού ήμασταν όλοι φοιτητές και λείπαμε, για να ζητήσουμε από τον αρχηγό της ΧΑ, να ανοίξουμε μια τοπική στην Λαμία. Έτσι το 1993 το φθινόπωρο, εγκαινιάσαμε την ιστορική τοπική μας, με τις σκληροπυρηνικές θέσεις. Πολλοί πέρασαν αλλά πάντα 4 με 5 ήμασταν σταθεροί, κρατώντας με νύχια και με δόντια τα γραφεία. Μάλιστα αρκετές οι φορές που δεν είχαμε ρεύμα αφού δεν είχαμε να το πληρώσουμε. Κάναμε πολλές δράσεις, συνεχώς ακόμη και στους γύρω νομούς. Μάλιστα είμαι περήφανος, διότι οι πρώτες Θερμοπύλες, για όσους δεν γνωρίζουν έγιναν το 1996 χάριν στην ιδέα του συναγωνιστή Κωνσταντίνου Μπαϊκούση  που δεν ζει πλέον.

Εγώ έφυγα την δεκαετία του 2000 για την Θεσσαλονίκη, όπου και δραστηριοποιήθηκα στην εκεί τοπική, που γνώριζα ήδη, από το 1995, σε ένα πέρασμα μου από την πόλη αυτή, Εκεί γράψαμε άλλη ιστορία με τους εξαίρετους συναγωνιστές σε μια πόλη που πάντα ήμασταν πολλοί λίγοι αλλά μάχιμοι. Το 2007 βρέθηκα στο Αγρίνιο για να δουλέψω και εκεί  ο Ηλίας ο Παναγιώταρος, μου τηλεφώνησε και μου είπε να έρθω σε επαφή με 2 συναγωνιστές νεαρούς που θέλουν να κάνουν πυρήνα. Αυτό και έγινε, σε μια πόλη γεμάτη με αναρχικούς  μάχιμους. Άλλη μια όμορφη και δραστήρια περίοδος με τ α παιδιά από το Αγρίνιο, με τις αφισοκολλήσεις, ρίψεις  φειγ βολάν και άλλα ωραία. Επέστρεψα στην Λαμία για νέα δουλειά και έτσι πάλι στα παλιά, πάλι στην αγαπημένη τοπική αλλά οι καιροί άλλαξαν. Η ΧΑ άρχισε να μεγαλώνει και να  χάνει την ταυτότητα της.

Αποχώρησα τον Μάρτιο του 2017, όταν ήμουν στην Ευρωβουλή. Οι λόγοι πολλοί και σοβαροί, τους ξέρετε κιόλας, έχουν ειπωθεί πολλά το τελευταίο διάστημα πέρα για πέρα αληθινά. Έμεινα πολύ καιρό και ανεχόμουν συμπεριφορές απαράδεκτες, επιθετικές και εκβιαστικές από το ζεύγος που ηγείται του κόμματος αλλά και από κάποιους πιστούς τους υπηρέτες, άτομα χωρίς βούληση χωρίς γνώσεις και δυστυχώς πολύ χαμηλής στάθμης μυαλού μα και αξιοπρέπειας. Κάτι σαν ζόμπι δηλαδή που απλά φώναζαν ΖΗΤΩ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ακόμη και αν έλεγε βλακείες .. που έλεγε συχνά.

Σπούδασα, έχω χαρτιά και διπλώματα γλωσσών, πάντα δούλευα στην ζωή μου σε ότι έβρισκα, έχασα τους γονείς μου και την αδερφή μου, για να έχω τον κύριο Νίκο και την κυρία Ελένη, που στην ζωή τους ανάθεμα αν έχουν δουλέψει μια μέρα, να μου λένε με ποιον θα μιλώ, τι θα λέω και άλλα τέτοια Καμία αναγνώριση του έργου και της προσπάθειας να φέρω την ΧΑ κοντά σε νέες καταστάσεις και κόμματα ή κινήματα, με την ευκαιρία της παρουσίας μου στις Βρυξέλλες. Μέχρι και ευρωβουλευτή της Λέγκας του Βορρά έφερα να γνωριστούν μήπως και βγει κάτι καλό, αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω, που λέγαν οι παλιοί. 

Αυτό που εισέπραξα εγώ εδώ πάνω είναι ότι δεν τους ενδιέφερε τίποτε, Εντελώς τίποτε πέρα από τα χρήματα. Μηδέν πολιτική, μηδέν καθοδήγηση, μηδέν σε όλα. Τα μοναδικά τηλεφωνήματα που δεχόμασταν ήταν για το αν μπήκαν τα χρήματα. Για τίποτε άλλο. Και μάλιστα με τρόπο επιθετικό και με τσαμπουκά από κάτι ανθρωπάκια της Μεσογείων, που ήρθαν το 2012 στην ΧΑ και αμέσως πήραν μισθό.


Το 2017 το Μάιο ανακαλύψαμε από κάποιον εσωτερικό κανονισμό ότι δεν έπρεπε να στέλνουμε χρήματα σε κόμμα της χώρας προέλευσης. Και τότε έγινε ο χαμός. Το θέμα ήταν πολύ σοβαρό και ενημερώσαμε την Αθήνα το τι θα κάνουμε και πως από εδώ και πέρα. Η απάντηση που δεχθήκαμε από τον κύριο Νίκο ήταν εριστική, εκβιαστική και υβριστική. Ακολούθησαν και τηλεφωνήματα του ιδίου στο πρόσωπο μου , με τρόπο που στην κρεαταγορά θα κοκκίνιζαν. Όλα αυτά είναι με αποδείξεις, γραπτές και ηχητικές. 


Εκείνο το καλοκαίρι εγώ προσωπικά έπρεπε να διαλέξω. Ή να συνεχίζω να τα σκάω στον Μιχαλολιάκο και τον Βλαχόπουλο, 1000 κάθε μήνα, όπως συνέβαινε από το 2014  ή να σταματούσα διότι ήδη είχα παρανομήσει. Με το πρώτο θα ήμουνα ο πιστός σκύλος, θα φώναζα και τα ΖΗΤΩ μου και ίσως αν έγλειφα και λίγο παραπάνω, αν έβριζα άλλους συναγωνιστές που έφευγαν, τότε θα εξασφάλιζα και μια θεσούλα για την επόμενη 5ετία στην Ευρωβουλή.



Αν διάλεγα το δεύτερο, τότε θα έπρεπε να δω και τον δικό κου δρόμο, όπως και έγινε. Ένιωσα ελεύθερος και πιο καθαρός. Βέβαια, δέχθηκα βρισιές, απειλές όλων των επιπέδων και έγινα ο εχθρός του κόμματος, Όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα βέβαια. Μετά άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι και ήταν και πολύ άσχημο. Παράξενοι λογαριασμοί που έμπαιναν κάθε μήνα 8000 από τους βοηθούς, εξαφανίστηκαν, όπως φυσικά τα χιλιάδες ευρώ που έστελναν οι 3 ευρωβουλευτές, μάλιστα οι 2 που έμειναν μέχρι τέλους τα έδιναν μέχρι τον Απρίλιο του ‘19.


2.  Ποια η άποψη σου για την ηγεσία της «Χρυσής Αυγής»; Ισχύουν οι κατηγορίες που μιλάνε για οικογενειοκρατία μέσα στο εν λόγω πολιτικό κόμμα;

Λίγο πολύ ανέφερα μερικά για τα συγκεκριμένα άτομα. Οικογενειοκρατία σαφώς και υπάρχει, αφού και κατά την διάρκεια της 5τους θητείας μου στην Ευρωβουλή, βολεύτηκαν όλοι οι συγγενείς του ζεύγους και σαν τοπικοί βοηθοί και σαν σταζιέρ, 6μηνα προγράμματα με πληρωμή από τον ευρωβουλευτή καθώς και η δημιουργία εργασιών μαϊμού που πληρωνόταν πολύ καλά από το κοινοβούλιο των Βρυξελλών. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείψει και η οικογένεια Βλαχόπουλου από αυτό το πανηγύρι.

3.  Πότε βρέθηκες και υπό ποιες συνθήκες στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και ποιες οι εντυπώσεις σου από τον εν λόγω θεσμό; Ποια η άποψη σου για τους τρεις πρώην ευρωβουλευτές του κόμματος;

  Τον Μάιο του 14, έδωσα και εγώ την προσωπική μου μάχη σαν υποψήφιος Ευρωβουλευτής. Την επόμενη όμως των εκλογών επέστρεψα στην τότε εργασία κου, την σαλιγκαροτροφία. Πέρασα πολύ όμορφα κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου με πολλούς συναγωνιστές και μπορώ να πω ότι το διασκεδάσαμε κιόλας. Πιστεύω ότι οι ψήφοι που μάζεψα ήταν από τα ριζοσπαστικά άτομα της πατρίδας μας και κάποιοι συναγωνιστές έτρεξαν για μένα σε περιοχές που δεν είχα καμία σχέση. Μεγάλη η τιμή για μένα. Έτσι, το τηλεφώνημα του στρατηγού Επιτήδειου με βρήκε στην φύση να ταΐζω σαλιγκάρια, όπου μου έγινε και η πρόταση να ανέβω μαζί του στις Βρυξέλλες.

Όλα αυτά τα χρόνια απέκτησα πολλές εμπειρίες, είδα από πρώτο χέρι, αφού χωνόμουνα παντού, πως δουλεύουν τα σοβαρά κόμματα, μικρά και μεγάλα, καθώς και το πόσο δυνατό και πανίσχυρο είναι το Καθεστώς. Εδώ να σταθώ λίγο. Κατάλαβα εκεί μέσα ότι εμείς οι εθνικιστές ανεξάρτητου εθνικότητας, κάνουμε ένα μεγάλο λάθος. Μόλις κάνουμε μια μικρή νίκη, τότε ξεσαλώνουμε νομίζοντας ότι τα καταφέραμε. Αυτό που είδα είναι ότι το Καθεστώς, έχει πολλές λύσεις έτοιμες και αναπάσα στιγμή, ίσως για λίγο δεν κουνιέται, βρίσκει μια λύση. Έζησα την νίκη του Τράμπ, το Brexit και σας πληροφορώ ότι η ζημιά ήταν απειροελάχιστη, διότι η αντίδραση υπήρξε και κάθε φορά το Σύστημα έβγαινε πιο ισχυρό. Είδα επίσης την σαπίλα και τη κατάντια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στονβωμό του χρήματος. 


Καλοπληρωμένοι άχρηστοι άνθρωποι, να περπατάνε πίσω από τους ανωτέρους και ανώτατους αξιωματούχους για να κρατήσουνε την θέση τους σε αντάλλαγμα τα ΠΑΝΤΑ και το εννοώ. Αδερφές υπάλληλοι να ικανοποιούν τις ορέξεις των αφεντάδων που κουμαντάρουν τις ψυχές μας, το ίδιο και πολλές γυναίκες που βρίσκουν σαφώς πιο εύκολα δουλειά για γνωστούς λόγους. Αριστερίλα παντού, Άραβες να δουλεύουν σαν οδηγοί, τουρκάλες καθαρίστριες, και λαμόγια κάθε τύπου. Βρώμα και δυσωδία μέσα σε ένα κτίριο που καθορίζει τις τύχες μας και που θα πέσει δύσκολα … έως ποτέ.


4. Έχεις τεράστια εμπειρία σχετικά με τα Ευρωπαϊκά εθνικιστικά κινήματα. Πως δέχτηκαν οι Ευρωπαίοι συναγωνιστές τα νέα σχετικά με την συντριβή του κόμματος του Μιχαλολιάκου στις τελευταίες εκλογές;

Η Χρυσή Αυγή αποτελούσε το 2014, έναν οδηγό για κάθε εθνικιστικό κίνημα, μεγάλο και μικρό. Με όλα αυτά τα παιδιά ήμουν μαζί όλα αυτά τα χρόνια, γυρνώντας συνεχώς σε Ιταλία, Γαλλία , Ισπανία, Αγγλία, Σουηδία, Δανία, Ολλανδία και άλλες χώρες προσπαθώντας να δημιουργήσω μια ευρωπαϊκή σύνδεση. Δεκάδες οι εκδηλώσεις με εμένα να εκπροσωπώ την ΧΑ και να γινόμαστε αντικείμενο λατρείας αλλά και στόχος των αντιφά και του συστήματος. Έτσι όταν έφυγα από το κόμμα, οι συναγωνιστές επειδή με γνώριζαν άρχισαν να αναρωτιούνται τι έγινε, κάτι σοβαρό. Δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι το κόμμα που έγινε αντικείμενο θαυμασμού και μίσους στην Ευρώπη ... στραβοπάταγε, μέχρι που το ένιωσαν και αυτοί καλά, με την συμπεριφορά της γνωστής  οικογενείας. Σκεφτείτε ότι η  κόρη έβριζε τον ηγέτη της Casa Pound, τον Gianluca Iannone, αλλά και γενικά το κίνημα του, αλλά την βοήθεια την θέλανε, όταν μεσολάβησα σαν ηλίθιος να φέρουν τρόφιμα στην Ελλάδα. Όταν γυρνούσα να εκπροσωπήσω το κόμμα, η κ. Ελένη με έβριζε και έλεγε ότι κάνω φασιστο -τουρισμό.Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι με την συμπεριφορά της η ΧΑ έδιωξε από κοντά ξένους συναγωνιστές που της είχαν σταθεί.

5.  Πως βλέπεις τα πράγματα για το μέλλον του Εθνικιστικού Κινήματος και τις έχεις να πεις για αυτούς που αποχωρούν από την «Χρυσή Αυγή» αλλά αγωνιούν για το μέλλον των Ιδεών μας;

Επειδή με διακρίνει ένας ευρύτερος πεσιμισμός, δεν τα βλέπω και ρόδινα. Μιλάμε βέβαια για τον πραγματικό εθνικισμό και όχι για λαϊκίστικα κόμματα ή ακροδεξιά. Τα πράγματα είναι δύσκολα γενικά στην Ευρώπη, με διαφορετικές δυσκολίες στην κάθε χώρα. Αυτό είδα από την εμπειρία μου. Ο μεγαλύτερος εχθρός είμαστε εμείς, που πολλές φορές κλεισμένοι στον μικρόκοσμο μας χάνουμε το παιχνίδι. Όσο περνάει ο καιρός το Καθεστώς γίνεται πιο ισχυρό, ο δρόμος πιο δύσκολος διότι η αριστερά έχει καταφέρει να έχει πάντα μεγάλα νούμερα σε όλους τους τομείς αλλά και την συμπαράσταση του συστήματος. 


Για τα παιδιά που φεύγουν από την ΧΑ, κάνουν πολύ καλά και έτσι πρέπει να γίνει. Αλλά εδώ είναι κει το κρίσιμο σημείο. Μην χαθούνε και εγκλωβιστούν σε καταστάσεις άσχημες. Άρα εδώ πρέπει να γίνει κάτι, κάτι με υγεία, νέες ιδέες, φρέσκες και με ανταλλαγή απόψεων και ιδεών χωρίς μπράβους, τσαμπουκάδες και αυταρχισμό.

6. Πως βλέπεις τις ομάδες και τις κινήσεις του «χώρου» που είναι εξωκοινοβουλευτικές; Σε οργανωτικό επίπεδο ποιες θα πρέπει να είναι οι μελλοντικές μας κινήσεις;

Στην Ελλάδα, υπάρχει πολύ νεολαία που ψάχνεται προς τον χώρο μας. Κάτι έχει γίνει, κάτι καλό παίζεται αλλά είναι διάσπαρτο. Εδώ λοιπόν, θα πρέπει να μπουν στην άκρη οι προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες και μέσω ένας συντονιστικού οργάνου με συμμετοχή πολλών, να γίνει ένας μαζικός φορέας ριζοσπαστικός. Όχι κόμμα. Από εκεί και πέρα να γίνει διαχωρισμός τομέων, όπως τι ξέρει και τι μπορεί να κάνει ο καθένας καλύτερα, Σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Μουσικά μιλώντας, ποδοσφαιρικά, κοινωνικά, με δραστηριότητες σε βουνά και θάλασσες και πολλά άλλα. Μπορούμε, το έχουμε άλλα λείπει το κάτι παραπάνω. Γνωρίζω πολλά παιδιά, που έχουν τρομερές ικανότητες σε αυτούς τους τομείς και μαζί εμείς οι πιο γέροντες, αν και κάποιοι νιώθουμε ακόμη 18, να βοηθήσουμε. Ο χρόνος είναι εχθρός, διότι θα βρεθεί ένα άλλο ζεύγος σαν το γνωστό και τότε καήκαμε πάλι.

Είπα ότι ο χρόνος είναι εχθρός αλλά επισημαίνω ότι να γίνει κάτι και απλά το δουλεύουμε με ηρεμία μετά, Ιδέες υπάρχουν, θέληση υπάρχει, οπότε πρέπει να μαζευτούμε και να τα πούμε.

7. Αρθρογραφείς αρκετά συχνά στην εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» με τα κείμενα σου να είναι κατά την άποψη μας από τα καλύτερα που μπορεί να διαβάσει κάποιος. Διακρίνουμε σε αυτά μια έντονη αμφισβήτηση της πλουτοκρατίας και του δημοκρατικού πολιτεύματος. Πως αυτοπροσδιορίζεσαι στο πολιτικό πεδίο και ποια πρόσωπα είναι αυτά που σε έχουν επηρεάσει στο πεδίο των ιδεών;            

Είχα την τύχη μετά τις σπουδές μου στην Ιταλία, να γνωρίζω άπταιστα τα Ιταλικά με αποτέλεσμα να έχω στην διάθεση μου μεγάλη βιβλιογραφία σπουδαίων προσώπων που σημάδεψαν όχι μόνο την ιδεολογία μας αλλά και την κουλτούρα γενικότερα. Βιβλία που δεν υπάρχουν μεταφρασμένα στα ελληνικά. Έτσι μπήκα σε αυτόν τον υπέροχο λαβύρινθο γνώσης και δεν χορταίνω να περιπλανώμαι εκεί μέσα. Στο παρελθόν μετέφραζα κείμενα τέτοια, καθώς και συνεντεύξεις που έπαιρνα από διάφορες προσωπικότητες του χώρου, αλλά πήγαιναν χαμένα διότι οι διάφοροι φωστήρες της ΧΑ που διαχειριζόταν τις σελίδες της, δεν ανέβαζαν τίποτε αφού βλέπετε δεν έγραφα ΖΗΤΩ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ, ή ότι ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΑ ΠΟΤΑΜΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΜΟΙ ΣΑΡΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, ή άλλα τέτοια κωμικά κείμενα. 

Ήθελα να κάνω κάτι το διαφορετικό αλλά μάλλον ήμουν σε λάθος μέρος, μετά το κατάλαβα. Μάλιστα κάποιο από τα ανθρωπάκια εκεί στα γραφεία τους χαρακτήριζαν βλακείες τα άρθρα μου. Με έχει συναρπάσει, εκστασιάσει και διαμορφώσει πάρα πολύ ο τεράστιος Dominique Venner, του οποίου ο θάνατος με τον τρόπο που έγινε, το σημείωμα που άφησε αλλά και τα συγγράμματα του [που έχω διαβάσει, όπως το " Ο Σαμουράι της Δύσης" και το " Η επαναστατημένη καρδιά" αποτελούν για μένα οδηγό. Αυτοχαρακτηρίζομαι Ευρωπαίος  όπως και ο άλλος μεγάλος  Drieu de la Rocchelle  και ο μυθικός Celine. H πλουτοκρατία είναι ο μεγάλος εχθρός και η υπεύθυνη για το ότι μας συμβαίνει. Εκεί πρέπει να χτυπήσουμε ιδεολογικά, παίρνοντας για παράδειγμα την χαμένη ευκαιρία του Μάη του ‘68, κάτι που θα ετοιμάσω από Ιταλούς συναγωνιστές της εποχής για να καταλάβετε τι εννοώ.      

8.  Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον;

Το μέλλον...βασικά δεν μπορώ να μείνω ανενεργός πολιτικά. Συνεχίζω εδώ πάνω να κινούμαι, μαζί με ριζοσπάστες συναγωνιστές ξένους, επαφές διάφορες πάντα, αλλά όνειρο μου να κάνουμε κάτι στην Ελλάδα. Με τρελαίνει η ιδέα της δημιουργίας ενός αξιόλογου φορέα και να εκμεταλλευτούμε αυτά που έχουμε, και όπως γνωρίζετε, έχουμε τα πάντα. Έχω επαφές με πολλά παιδιά στην πατρίδα και δεν βλέπω την ώρα σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, αλλά και ευχάριστες λόγω του απεγκλωβισμού πολλών ατόμων από την εξάρτηση της οικογένειας που κατέστρεψε τον εθνικισμό στην Ελλάδα, να φτιάξουμε κάτι ΥΓΕΙΕΣ μακριά από εξαρτήσεις.

9. Τέλος ένα μήνυμα σου προς τους εχθρούς και φίλους καθώς και στους αναγνώστες του ιστολογίου μας.

Μήνυμα, δεν είμαι και κάποιος πολιτικός να στέλνω συμβουλές. Απλά για τους φίλους από την καρδιά μου που τόσα χρόνια ακολουθήσαμε έναν δρόμο που δεν ξέραμε ότι θα μας κατέστρεφε, τον καθέναν διαφορετικά, αλλά και την στήριξη που είχα από πολλά παιδιά. Μια αναφορά στους νεκρούς συναγωνιστές που εγώ προσωπικά έζησα και μεγάλωσα και πέρασα πολλά μαζί τους, όπως ο Κώστας ο Μπαϊκούσης, από το ‘91 μαζί, έφυγε πριν λίγα χρόνια άδικα από αρρώστια, ένας πραγματικός εθνικοσοσιαλιστής που κάποιοι με έβριζαν από το ΚΟΜΜΑ διότι πήγα στην κηδεία του.  

Επίσης τον Μαρίνο και τα όμορφα χρόνια στην Θεσσαλονίκη, την δεκαετία του 2000, άδικα και αυτός έφυγε. Τέλος τον συναγωνιστή Σταθόπουλο, ένα αξιόλογο ιδεολόγο που και για αυτόν αφού έφυγε από την ζωή, κάποια τιποτένια ανθρωπάρια μου τηλεφώνησαν να μου πουν να κατεβάσω την φωτογραφία του διότι ήταν προδότης … και αναφέρομαι σε αυτούς που δεν τους θεωρώ καν εχθρούς, διότι ο εχθρός έχει τιμή και ήθος. Και κλείνω ευχαριστώντας όλους τους συναγωνιστές και εσένα για την φιλοξενία, και να κρατήσουμε την φωτιά δυνατή, για να φτιάξουμε νέους πολιτικούς στρατιώτες.

Αποκλειστικό: Συνέντευξη με τον Σωτήρη Δεβελέκο (Εθνική Κοινωνική Δράση)




Ο Σωτήρης Δεβελέκος είναι γνωστός στον «εθνικιστικό χώρο» για την πολύχρονη δράση και παρουσία του. Υπήρξε κορυφαίο στέλεχος της «Χρυσής Αυγής» ενώ πριν λίγο καιρό αποφάσισε να αποχωρήσει από το κόμμα του Μιχαλολιάκου και να ιδρύσει μαζί με άλλους ανένταχτους συναγωνιστές την κίνηση «Εθνική Κοινωνική Δράση». Το τελευταίο διάστημα εμφανίζεται και σε εκπομπές στο διαδίκτυο όπου και αναπτύσσει τις θέσεις και τις απόψεις του σχετικά με διάφορα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα.

1. Καταρχάς Συναγωνιστή να σε ευχαριστήσουμε για τον χρόνο σου και την τιμή να απαντήσεις στις ερωτήσεις μας. Πες μας λίγα λόγια για σένα. Πότε εντάχθηκες στις γραμμές του Εθνικιστικού Κινήματος;

Εντάχθηκα στις τάξεις του Εθνικιστικού Κινήματος σε ηλικία 16 ετών. Αυτή την στιγμή είμαι 32,οπότε ουσιαστικά μιλάμε για μια ολόκληρη ζωή.

2. Πως αυτοπροσδιορίζεσαι στο πολιτικό πεδίο και ποιες είναι οι προσωπικότητες που σε έχουν επηρεάσει στην πολιτική σου σκέψη;

Αυτοπροσδιορίζομαι ως Έλληνας Εθνικιστής. Οι προσωπικότητες που με έχουν επηρεάσει είναι πολλές, ξεκινάνε από την αρχαία Ελλάδα, από μαχητές, φιλοσόφους και πολλούς ακόμα. Οι επιρροές μου είναι ακόμα και από τον χώρο της μουσικής και του αθλητισμού, γενικά με συγκινεί οτιδήποτε παρουσιάζει στον άνθρωπο το μεγαλείο της Ψυχής του και την προσπάθεια του να φτάσει προς την θέωση. Η αδυναμία μου όμως ομολογώ είναι ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, ένας άνθρωπος που έδωσε τα πάντα για την Πατρίδα και εισέπραξε μόνο πόνο και αχαριστία.


3. Πότε και για ποιον λόγο αποχώρησες από την «Χρυσή Αυγή» και πως κρίνεις την σημερινή ηγεσία του εν λόγω κόμματος;

Οι λόγοι αποχώρησης μου ήταν επειδή πλέον δεν υπήρχε καμία σωτηρία εκεί μέσα. Έκανα υπομονή πολλά χρόνια πιστεύοντας ότι κάτι θα μπορούσε να αλλάξει, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ως γνωστόν, δυστυχώς τίποτα δεν άλλαξε και ούτε πρόκειται να αλλάξει και ιδού τα αποτελέσματα των επιλογών του πρώην αρχηγού μου. Το πώς κρίνω την ηγεσία νομίζω δεν χρειάζεται να απαντήσω, η απάντηση έχει δοθεί εκ του αποτελέσματος. Σε μια περίοδο πλήρως ευνοϊκή για τον Εθνικισμό, με το Μακεδονικό, με την ανεργία να καλπάζει, με την λαθρομετανάστευση, με την εγκληματικότητα στα κόκκινα, με την οικονομία διαλυμένη, με αντιπάλους πολιτικά ζόμπι και με μια Ευρώπη να φλέγεται από άκρη σε άκρη με τον Εθνικισμό, αυτό που έγινε στην Ελλάδα ήθελε λοιπόν πολύ προσπάθεια. Τα σχόλια είναι περιττά λοιπόν γιατί ότι και να πούμε είναι λίγο.

4. Μετά την συντριβή του Μιχαλολιάκου στις πρόσφατες εκλογές ποια πιστεύεις ότι θα πρέπει να είναι η πορεία όσων αποχώρησαν; Τι μήνυμα στέλνεις στους αγνούς αγωνιστές που σήμερα νιώθουν προδομένοι;

Το μήνυμα που στέλνω είναι πως η σιωπή είναι συνενοχή. Όλοι ξέρουν τι γίνεται και όλοι ξέρουν αν υπάρχει ελπίδα εκεί μέσα για την Ιδέα μας και την Πατρίδα μας. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για την χώρα μας και δεν έχουμε την πολυτέλεια της αδράνειας και του καθησυχασμού.


5. Ως «Εθνική Κοινωνική Δράση» σε τι παρεμβάσεις και δράσεις έχετε προχωρήσει και πως μπορεί κάποιος να έρθει σε επικοινωνία μαζί σας;

Η Εθνική Κοινωνική Δράση είναι μια ενέργεια για αυτό που θα έρθει. Έχουμε κάνει δράσεις για τις δολοφονίες των Αδερφών μας, του Γιώργου Φουντούλη και του Μανώλη Καπελώνη σε όλη την Αττική, έχουμε κάνει δράση έξω από το Πολυτεχνείο κοντά στην επέτειο του ψέματος, έχουμε κάνει δράση ενάντια στην ισλαμοποίηση της Πατρίδας μας, έξω από το τζαμί στον Βοτανικό. Όποιος θέλει μπορεί να μας βρει και μπορεί να επισκεφτεί την ιστοσελίδα μας διαδίκτυο (http://www.ethnikikoinonikidrasi.com/και να μας στείλει κάποιο mail για αρχή.

6. Οι κρατικοδίαιτες αντιφασιστικές ύαινες προσπαθούν να σε μπλέξουν εδώ και καιρό σε ένα «κυνήγι μαγισσών» καθώς και σε διάφορες καταστάσεις για τις οποίες μάλιστα έχεις να υποστείς και δικαστικές διώξεις. Ποια η θέση σου απέναντι σε αυτή την αντιφασιστική ρητορική και την στοχοποίηση σου εκ μέρους των έμμισθων κονδυλοφόρων του συστήματος;

Ήμουν η πρώτη επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής στην περίοδο διώξεων της Χρυσής Αυγής. Μπήκαν σε τρία σπίτια, της πρώην σχέσης μου, στο πατρικό μου και στο σπίτι το οποίο εμένα. Οι αρχές πήραν όμηρο την μητέρα μου, την αδερφή μου και την πρώην κοπέλα μου. Λέγανε επίσης οι αρχές σε επίσημα έγγραφα που μπορεί να τα δει οποίος θέλει, ότι έχουν πληροφορίες πως ήμουν κάτοχος μεγάλης ποσότητας όπλων, εκρηκτικών, πυρομαχικών και ναρκωτικών, κατηγορίες που θα έκαναν μέχρι και τον Πάμπλο Εσκομπάρ να νιώθει άβολα μπροστά μου. Δεν βρέθηκε ποτέ τίποτα από όσα λέγανε και ξέραν πολύ καλά ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί γιατί πολύ απλά ξέραν το ποιός είμαι. Πότε κανένας δεν είπε για την πανηγυρική αθώωση μου και το μέγα φιάσκο που αντιμετώπισαν.

Οι φυλλάδες και ο τύπος συχνά ασχολούνται με το πρόσωπο μου και χρησιμοποιούν χοντρά ψέματα. Με παρουσιάζουν ως ένα βίαιο τραμπούκο και με στοχοποιούν συστηματικά εδώ και χρόνια, γνωρίζοντας ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Ένα από τα πολλά περιστατικά που με κάνουν και γελάω, έλεγαν πως  ήμουν πρωταγωνιστής σε επεισόδια στο εφετείο και εγώ βρισκόμουν στο εξωτερικό! Έχω κινηθεί δικαστικά ενάντια σε κάποιες εφημερίδες αλλά δυστυχώς η δικαιοσύνη για μας τους Εθνικιστές είναι όντως τυφλή με την κακή έννοια, επίσης τα δικαστικά μου έξοδα για όλες αυτές τις περιπέτειες έχουν στοιχίσει μια περιουσία, μόνο και μόνο για να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Από εκεί και πέρα δεν γνωρίζω τι πλεκτάνες θα αντιμετωπίσω ακόμα, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έκανα και δεν θα κάνω πίσω ποτέ. Οι άνθρωποι που ευαγγελιζόμαστε ως Εθνικιστές δεν έκαναν πίσω ούτε σε ταλαιπωρίες, ούτε σε διώξεις, ούτε σε φυλακές και κάποιοι πήγαν  ακόμα και στην κρεμάλα με χαμόγελο. Κάποιοι άνθρωποι θα αφήσουμε το στίγμα μας σε αυτό τον κόσμο και η Ιστορία θα πει πως δεν ήμασταν όλοι το ίδιο. Αυτό που καθορίζει έναν άνθρωπο είναι οι πράξεις του και η δική μου συνείδηση είναι πεντακάθαρη.


7. Πως βλέπεις τα πράγματα στην νεοελληνική κοινωνία και ποια πιστεύεις ότι θα πρέπει να είναι η πορεία μας ως Αυτόνομοι και Ανένταχτοι Πολιτικοί Στρατιώτες;

Δεν πιστεύω στην αυτονομία. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει ένα καινούργιο Κίνημα σε υγιείς βάσεις. Πιστεύω πως πρέπει να συνεχίσουμε τον πολιτικό μας αγώνα ως Εθνικιστές. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος αλλά θεωρώ ότι είναι ο μόνος τρόπος να καταφέρουμε κάτι ουσιαστικό για την Ελλάδα. Το ότι κάποιοι γλυκάθηκαν από το μέλι της εξουσίας, πρέπει να γίνει ένα παράδειγμα προς αποφυγή για εμάς και όχι να λέμε πως φταίει για τα πάντα η πολιτική, οπότε δεν κάνουμε πολιτική. Υπήρξαν στο παρελθόν άνθρωποι που έκαναν πολιτική αλλά γράφανε στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το χρήμα και τις ανέσεις του συστήματος, για αυτό μπόρεσαν και το νίκησαν.

8. Με ποιες ομάδες και κινήσεις έχει συνεργασία η «Εθνική Κοινωνική Δράση» και τι σημαίνει για σένα η ενότητα και η αλληλεγγύη ανάμεσα στους Εθνικιστές και τους Εθνικοσοσιαλιστές;

Έχουμε συνεργασία με όλους όσους έχουν αγνές προθέσεις και προχωράμε στην δημιουργία ενός νέου κινήματος με υγιής βάσεις. Οι Εθνικιστές πρέπει να είμαστε ενωμένοι σαν μια γροθιά, σαν πραγματική οικογένεια. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να πετύχουμε.

9. Στις διαδικτυακές εκπομπές που εμφανίζεσαι ποια τα μηνύματα που λαμβάνεις από τον απλό κόσμο; Υπάρχουν αντιδράσεις επειδή έχεις ξεκάθαρες απόψεις;

Οι αντιδράσεις του κόσμου στις εκπομπές είναι 90% θετικές. Πάντα θα υπάρχουν κολλημένοι, κομματόσκυλα και εμπαθείς αλλά είναι μια μειοψηφία. Με γεμίζει ελπίδα και αισιοδοξία γενικά το πως αντιδρά ο κόσμος μαζί μου. Επίσης είμαι άνθρωπος που κυκλοφορώ αρκετά και πάω παντού χωρίς να έχω δίπλα μου συνοδείες όπως έχουν πολλοί. Έχω πάντα το νου μου για παν ενδεχόμενο αλλά ο κόσμος αντιδρά θετικά απέναντι μου. Ακόμα και κάποιοι που είναι καχύποπτοι από αυτά που έχουν διαβάσει στις φυλλάδες και από αυτά που παρουσιάζουν οι τηλεοράσεις (λογικό είναι και κάπου) όταν με γνωρίσουν και μιλήσουν λίγο μαζί μου καταλαβαίνουν με τι άνθρωπο έχουν να κάνουν. Ξέρετε, εμάς τους Εθνικιστές θέλει το σύστημα να μας προβάλλει ως αμόρφωτα τέρατα και το κάνει χρησιμοποιώντας όλα τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης που έχει υπό τον έλεγχο του, η προσωπική επαφή μας με την κοινωνία όμως καταρρίπτει όλα όσα μας προσάπτουν. 

10. Τέλος ποια τα σχέδια σας για το μέλλον και ποιο μήνυμα στέλνεις στους αναγνώστες μας;

Η ώρα του Εθνικισμού έχει έρθει και δεν μπορούμε να καθόμαστε άπραγοι. Πολλοί από εμάς έχουμε υποστεί τεράστιες καταστροφές σε προσωπικό επίπεδο και καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να αρχίσουμε από την αρχή. Είναι όμως υποχρέωση μας να το κάνουμε και το χρωστάμε κυρίως στον Γιώργο και τον Μάνο που έδωσαν την ζωή τους. Το χρωστάμε στους Νεκρούς και τους αγέννητους αυτού του τόπου και σε αυτούς θα δώσουμε λόγο σε ένα άλλο πεδίο.

Μπορούν να μας συκοφαντούν συστηματικά, μπορούν να μας κυνηγάνε λυσσαλέα, μπορούν να μας φυλακίσουν, μπορούν ακόμα και να μας σκοτώσουν, εμείς όμως δεν θα παραδοθούμε ΠΟΤΕ!

Γιατί μπορούν όπως είπα να μας πάρουν τα πάντα, την ΗΣΥΧΙΑ μας, την ελευθερία μας, μέχρι και την ίδια μας την ζωή. Την Ψυχή μας όμως δεν θα καταφέρουν ποτέ να την υποτάξουν!


ΖΗΤΩ Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ!


Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα: Ezra Pound | Τα cantos της εξιλέωσης | Το canto της τοκογλυφίας | Στίχοι γραμμένοι για την Όλγα |


Μαύρη Καρδιά



του Άγγελου Δημητρίου

Μαύρη η καρδιά μας γιατί η  πίκρα και η οργή είναι ατελεύτητη.
Μαύρη γιατί βαδίζουμε μέσα στην ανέλπιδη νύχτα.
Μαύρη γιατί δεν συγγενεύει με κανέναν.
Μαύρη γιατί διαβιούμε σε μια απέραντη φυλακή.

Έχουμε να σφυρηλατήσουμε την συνείδηση μιας απαρέγκλιτης τιθάσευσης των πράξεών μας προς τους σκοπούς μας. Διατρανώνοντας το χάσμα που μας χωρίζει από την κατεστημένη λογική, τις μικροπρεπείς σκοπιμότητες, τις εφήμερες επιδιώξεις. Ο μαζισμός ελλοχεύει σαν ένα ναρκωτικό που οδηγεί στην αυτοεξαπάτηση, την εθελούσια παραίτηση, τον συγχρωτισμό με το νεκρό πνεύμα του μοντερνισμού. Και μόνο όταν λάμπει εντός μας μία μαύρη καρδιά μπορούμε να αποσοβήσουμε τον συγκερασμό εθελοδουλίας και αλλοτρίωσης.

Η καρδιά μας δίνει τον ρυθμό, την εσωτερική αρμονία, μας δίνει την όντως ζωή. Και με αυτή την εφόπλιση καταθέτουμε αντιπαραθετικά τον εαυτό μας. Προς την γενική τάση της υποταγής. Ενάντιοι και ατσαλωμένοι.

Ο εθνικισμός είναι ένας μονήρης αστέρας σε έναν ανάστερο ουρανό. Δυσπρόσιτος, εύθραυστος, μα φωτοβόλος. Μια διαρκής ασκητική παίδευση είναι ικανή να προσελκύσει το φως του το ζείδωρο. Δεν κατακτιέται με ψήφους, με την «πολιτική ενασχόληση και δραστηριοποίηση», με την πεζότητα της ευκαιριακής πολιτικής.

Έχουμε να προσδιορίσουμε, να τοποθετήσουμε, να ανυψώσουμε τον εθνικισμό έξω και πέρα από τις δοσμένες λειτουργίες της πολιτικής. Έχουμε να δούμε την πολιτική πεπλατυσμένη μέχρι τα σύνορα της ζωής μας καθ’ ολοκληρίαν. Έχουμε να περιστείλουμε την «ιδεολογία» προς χάρη του βιώματος , της εμπειρίας και της πράξης. Προς χάρη του δοσίματος του εαυτού, της συντροφικότητας, του μοιράσματος.

Ας λάβουμε μια απόσταση από την εθνικιστική κοσμοθεωρία και έπειτα ας την ξαναπλησιάσουμε αποκαθαρμένη από τους σύγχρονους ρύπους, που την θέλουν ως μια από όλες τις άλλες «ιδεολογίες». Ας εργαστούμε για την διαφοροποίηση μέσα από το παράδειγμα της ζωής μας και την εσωτερική μας συγκρότηση.

Η μαύρη καρδιά επιζητά μια ευεργετική απομόνωση στα πνευματικά όρη. Η μαύρη καρδιά καλεί σε ηθική επαγρύπνηση, ευθύτητα, ακεραιότητα. Είναι άτεγκτη και αρμόζει στους ευγενικούς.


Η μαύρη καρδιά δεν θα εγκολπωθεί ποτέ από την μάζα αλλά θα αγαπηθεί από τους ιδεαλιστές. Είναι η καρδιά του σύγχρονου Δον Κιχώτη, περιπλεγμένη με τους ανεμόμυλους των αγαθών Ιδεών, είναι η καρδιά του ντοστογιεφσκικού Ηλίθιου, θυσιαζόμενη και αγωνιζόμενη και πάσχουσα. Είναι η στρατευμένη προσήλωση στον ριζοσπαστικό εθνικισμό.

Nicola Bombacci: Ο "Κόκκινος Πάπας"




του Αχιλλέα 

Πριν λίγους μήνες, σε μια συνέντευξη που είχε παραχωρήσει σε μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ., ο Σταμάτης είχε αναφέρει κάτι που κέντρισε το ενδιαφέρον όσων μελετάμε τον πολιτικό Ρομαντισμό. Συγκεκριμένα, είχε πει ότι όπως η «σχολή της Φρανκφούρτης» αρχικά και ο «γαλλικός αποδομισμός» στην συνέχεια αλλοίωσαν την σοσιαλιστική ουσία του μαρξισμού μετατρέποντάς τον σε ουρά του φιλελευθερισμού κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, έτσι και η Νέα Δεξιά σήμερα αποψιλώνει τον εθνικισμό από τις κοινωνιστικές και ρομαντικές καταβολές του τραβώντας τον καθημερινά όλο και περισσότερο εντός των πλαισίων του φιλελεύθερου αστισμού. 

Νιώθοντας τον κίνδυνο αυτής της προοπτικής, σκέφτηκα λοιπόν να ανατρέξω στην ιστορία των ιδεών, καθώς και κάποιων εκ των παλαιών μορφών του εθνικιστικού χώρου, προκειμένου να αναδείξω την αλήθεια γύρω από την έννοια του εθνικισμού, την οποία η συστημική «πνευματική ελίτ» διατηρεί συνεχώς στην ασάφεια, για ευνόητους λόγους. Ασφαλώς, στόχος τέτοιων άρθρων είναι να προβάλουν την ιστορική αλήθεια και να κάνουν τους πάσης φύσεως δεξιούς, παλιούς και νέους, να αντιληφθούν ότι πολλοί μπορεί να δελεαστούν από διάφορα κίνητρα προκειμένου να αποσπάσουν τον εθνικισμό από τις ρομαντικές καταβολές του για να τον εκφυλίσουν στις φόρμες της καπιταλιστικής Νέας Δεξιάς. Εμείς, όμως, στην Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. δεν θα τους κάνουμε αυτή την χάρη.

Το πρώτο πρόσωπο στο οποίο θα σταθώ στα πλαίσια αυτής της αναδρομής είναι ο Nicola Bombacci. Ο Μπομπάτσι αποτελεί μια ιδιόμορφη περίπτωση Ιταλού κομμουνιστή, ο οποίος στρατεύτηκε τελικά με τους ριζοσπάστες εθνικιστές του Μουσολίνι. Πολυσχιδής και ιδιόμορφος στοχαστής, εξέφρασε την ρομαντική πολλαπλότητα σε όλες της τις εκφάνσεις. Ας δούμε αναλυτικά την περίπτωση του.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ

Η τιμωρία του σύγχρονου Κρόνου




Ο πίνακας του Ισπανού ζωγράφου Φρανκίθκο Κόγια . Απεικονίζει τον ελληνικό μύθο σύμφωνα με τον οποίο ο Τιτάνας Κρόνος, φοβούμενος ότι τα παιδιά του θα τον ανέτρεπαν παίρνοντας αυτά την εξουσία, τα έτρωγε αμέσως μετά τη γέννησή τους.

Έτσι λοιπόν είχε για πολλά χρόνια και η πραγματικότητα του Εθνικισμού στην Ελλάδα. Πολλά αξιόλογα τέκνα, που ήταν το μέλλον του Εθνικισμού και της Πατρίδας, γινόντουσαν βορά από έναν άλλο “Κρόνο” που φοβόταν να μην χάσει τα προνόμια της εξουσίας αυτός και η οικογένεια του. Εκατοντάδες τα θύματα ανά τα χρόνια, με μεγαλύτερο θύμα όλων όμως την Ιδέα και την Πατρίδα μας.

Όσοι είχαν δύο μάτια έπρεπε να γίνουν βορρά, αφού πρώτα είχαν χρησιμοποιηθεί πλήρως για τα σχέδια του “Κρόνου” και της φαμίλιας του. Έπρεπε να μένουν μόνο οι τυφλοί στο βασίλειο του ώστε να μπορούν οι μονόφθαλμοι κόλακες να βασιλεύουν. Και έτσι έγινε.

Μέχρι που το βασίλειο καταστράφηκε από την αδηφαγία, την απληστία και επειδή όσο πλησίαζε η ώρα αποχώρησης του “Κρόνου” από την καρέκλα της εξουσίας, εκείνος έτρωγε ακόμα περισσότερο τα παιδιά του.

Το χθεσινό αποτέλεσμα των εκλογών δεν είναι η τιμωρία του “Κρόνου” από το σύστημα, δεν είναι ήρθε η τιμωρία αυτή, από τους εχθρούς του Εθνικισμού αλλά από τους προστάτες του. Η χθεσινή τιμωρία του “Κρόνου” και της αυλής του ήρθε από τα παιδιά του Εθνικισμού που έτρωγε αχόρταγα τόσα χρόνια και η Νέμεσις που έρχεται είναι απο ζώντες και Νεκρούς. 

Η επιστροφή.

Μετά από μια μακρά περίοδο σιωπής το Αυτόνομο μέσο πληροφόρησης «Μαύρος Κρίνος» επιστρέφει. Από την 8η Ιουλίου κοντά σας με νέες αναρτήσεις.

ηλεκτρονική διεύθυνση: mavroskrinos@gmail.com



Για την Εθνική Αυτονομία και όλους αυτούς που νιώθουν Λύκοι ανάμεσα στα πρόβατα.

Julius Evola - Κριτικές παρατηρήσεις στον εθνικοσοσιαλιστικό φυλετισμό



του Ν.Α.

Η ομιλία, που προσφάτως δόθηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ στο Πολιτιστικό Συνέδριο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην Νυρεμβέργη, και η οποία αναπαρήχθη από τον Γερμανικό τύπο με τον τίτλο «Εξαγγελία της Ηρωικής Πίστεως», αξίζει κατά την γνώμη μας προσοχή στα στοιχεία τα οποία προσφέρονται προς κατανόηση του περίφημου δόγματος της φυλής, που τόσο σημαντικό μέρος έχει στην ιδεολογία της επαναστάσεως της σβάστικας, ως γνωστόν. Για την ακρίβεια, έχουμε να κάνουμε με επίσημες εκφράσεις του επικεφαλής αυτού του κινήματος, οι οποίες δεσμεύονται να μας εκφέρουν ποιες πτυχές αυτού του δόγματος υιοθέτησε ο εθνικοσοσιαλισμός στον πλέον επίσημο και ασαφή τρόπο. Εδώ θα περιγράψουμε τις βασικές έννοιες, που εξήγησε ο Καγκελάριος Χίτλερ, προσθέτοντας τους ένα σύντομο σχόλιο.

Το πρώτο σημείο, το οποίο υπογραμμίστηκε ως γενική προϋπόθεση, είναι ένα περίεργο μίγμα φυσιολατρίας και πίστεως στην πρόνοια. Είναι περίεργο, διότι ένας πραγματικά θεολογικός φαταλισμός τοποθετείται στο θεμέλιο ενός ηρωικού οράματος, που μας υπενθυμίζει άμεσα το Προτεσταντικό δόγμα του απόλυτου προορισμού. «Η Πρόνοια», λέει ο Χίτλερ με τόσες πολλές λέξεις, «θέλησε να μην είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι. Καθόρισε ένα πλήθος φυλών και για κάθε μία προσδιόρισε ειδικά χαρίσματα και χαρακτηριστικά, τα οποία δεν μπορούν να αλλάξουν χωρίς την πρόκληση εκφυλισμού και παρακμής.» Αυτός είναι ένας διπλός προκαθορισμός, βιολογικός και ψυχικός ταυτόχρονα.

Οι κοσμοαντιλήψεις των διαφόρων φυλών αντιστοιχούν στους ενδογενείς βιολογικούς και μορφολογικούς νόμους, από τους οποίους αυτές περιορίζονται, και οι οποίοι μπορεί κάποιες φορές να είναι εμφανείς, άλλες κρυμμένοι, μα που δεν αλλάζουν ουσιαστικά στο πέρας των αιώνων. Από αυτό ξεκινά ένας πολιτιστικός και πνευματικός πλουραλισμός, ο οποίος στην εποχή του ήρθε σε ανοιχτή σύγκρουση με τις οικουμενιστικές απόψεις, και τονίσθηκε καθολικά από το κόμμα του κέντρου. Κάθε φυλή έχει τις δικές της αλήθειες και κοσμοαντιλήψεις. Ο Χίτλερ αμφισβητεί ρητώς ότι είναι δυνατόν να μιλάμε με απόλυτους όρους για το αν μία κοσμοθεωρία είναι ορθή ή λανθασμένη. Μία κοσμοαντίληψη δύναται να κληθεί σωστή ή λάθος μόνο σε σχέση με μία ορισμένη φυλή, τους στόχους της και την θέληση της να ζήσει και να ισχυροποιηθεί. Μία αλήθεια, λέει, «η οποία είναι φυσική σε ένα σύνολο, διότι είναι εγγενής σε αυτό και κατάλληλη για την εκδήλωση της ζωής του, δύναται να σημάνει όχι μόνο σοβαρό κίνδυνο, αλλά το απόλυτο τέλος, υπό διαφορετικές συνθήκες, σε έναν λαό που έχει σχηματισθεί διαφορετικά.» Ο οικουμενισμός και ο διεθνισμός είναι συνώνυμα με την αβεβαιότητα, την παρακμή του ενστίκτου, και την απώλεια της επαφής ενός ατόμου με τις βαθύτερες δυνάμεις του λαού του. Αν μπορούμε να ορίσουμε ως καθολικό το όραμα, στο οποίο όλες οι εθνοτικές διαφορές εισέρχονται σε ένα φυσιοκρατικό και κοσμικό επίπεδο, πέραν του οποίου υπάρχει μία μοναδική αλήθεια και μία υπερ-πολιτική χριστιανική κοινωνία, στην οποία δεν υπάρχουν ούτε Άριοι ούτε Σημίτες, ούτε Ευρωπαίοι ούτε Ασιάτες, και ούτω καθεξής – τότε είναι βέβαια αδύνατο να ορισθεί το δόγμα που εξέθεσε ο Χίτλερ ως «ορθόδοξο», άπαξ και αποδεχθούμε, φυσικά, ότι έχει μελετηθεί και αναπτυχθεί δίχως διανοητικούς συμβιβασμούς.

Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες κριτικές σκέψεις. Πάνω από όλα μπαίνουμε στον πειρασμό να ρωτήσουμε: αν κάθε αλήθεια συνδέεται με μία φυλή και είναι αληθινή μόνο για αυτήν, εάν η ίδια αλήθεια σύμφωνα με την οποία αυτός ο πλουραλισμός πιστεύεται ότι πρέπει να αναγνωρίζεται ως αληθινός μόνο για μία φυλή, που καθορίζεται από τα δικά της γνωρίσματα, ή αν είναι μία αλήθεια για όλες τις φυλές παγκοσμίως σε υπερ-φυλετικό επίπεδο. Είναι αυτή η ενοχλητική και αντιφατική κατάσταση, στην οποία κάθε μορφή σχετικισμού καταδικάζεται γενικώς. Στην πράξη της διακήρυξης του ως αληθινού, ο σχετικισμός έρχεται να λάβει, τηρούμενων των αναλογιών, τον χαρακτήρα της απολυτότητας και του ουνιβερσαλισμού. Ας αφήσουμε όμως στην άκρη αυτήν την αντίρρηση, η οποία είναι γενικής και θεωρητικής φύσεως. Μία θετική πτυχή πρέπει ασφαλώς να αναγνωρισθεί στην θέση του Χίτλερ: η αντίδραση του ενάντια στον ορθολογισμό, τον Διαφωτισμό και τους δημοκρατικούς μύθους της παρακμής. Το δόγμα της φυλής είναι θετικής αξίας, στον βαθμό που υποδηλώνει την υπεροχή της ποιότητας έναντι της ποσότητας, την διαφοροποίηση έναντι της αμορφίας, του οργανικού έναντι στο μηχανικό, και ιδιαίτερα στο μέτρο που προτείνει το ιδεώδες μιας βαθιάς και ζωντανής ενότητας ανάμεσα στο πνεύμα και τη ζωή, την σκέψη και τη φυλή, τον πολιτισμό και το ένστικτο. Παρόλα αυτά, ένα παρόμοιο ιδανικό – όσον αφορά το περιεχόμενο- εξακολουθεί να παραμένει απροσδιόριστο. Δεύτερον, το ιδανικό αυτό είναι κάτι που, για να είναι έγκυρο, πρέπει να απελευθερωθεί τόσο από το μοιρολατρικό του υπόβαθρο όσο και από το φυσιοκρατικό του στοιχείο.

Αναφορικά με το πρώτο σημείο, αποδεχόμενοι το έργο μιας δημιουργικής συνθέσεως μεταξύ στην έμφυτη ιδέα της φυλής και στις υλικές συνθήκες που επιβάλλονται αυτήν, όλοι οι τρόποι προς μία κρυστάλλινη συμμόρφωση προς τον στόχο- kristallklar effüllten Zweckmässigkeit- δεν είναι ίδιοι με την λύση του θεμελιώδους προβλήματος: ποιο περιεχόμενο, κατά περίπτωση, πρέπει να είναι ενεργό σε αυτήν την σύνθεση; Πώς να αναγνωρίσουμε ποιος είναι ο σκοπός της αυτής φυλής, και ως εκ τούτου «αληθινός», και όχι μίας άλλης; Εδώ ο Χίτλερ φαίνεται να τείνει προς μία πραγματιστική λύση – η οποία είναι πρακτική και εμπειρική – όταν λέει πως είναι δύσκολο να κυβερνήσεις σύμφωνα με την ορθότητα ενός συγκεκριμένου οράματος, που είναι ορθό να ισχύει για μία συγκεκριμένη φυλή, εκτός της βάσεως των συνεπειών και των αποτελεσμάτων που θα έρθουν ανάμεσα στους άνδρες που το ανέλαβαν. Αυτή η άποψη καθίσταται προβληματική και, θα δυνάμεθα να πούμε, «πειραματική». Ο περίφημος προορισμός από την πλευρά της «Πρόνοιας» γίνεται εδώ μύθος, ο οποίος εξυπηρετεί, στην καλύτερη περίπτωση ως «δύναμη-ιδέα», δηλαδή ενισχύει υποδηλωτικά μία δεδομένη κατεύθυνση ή πειθώ. Τίποτα δεν έχει ειπωθεί, αντικειμενικά, σχετικά με ένα κριτήριο που δύναται να δικαιολογήσει a priori και επακριβώς μία δεδομένη αποστολή ή «αλήθεια» σε μία δεδομένη φυλή.

Είναι λίγο περίεργο που ο Χίτλερ συλλαμβάνει τον ίδιο τον ηρωισμό, ως δεδομένο. Όπως ακριβώς οι γάτες και οι ελέφαντες γεννούν τους απογόνους του ίδιου είδους τους, και κάθε είδος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, έτσι και οι ήρωες ή οι μη ήρωες θα γεννήσουν ηρωικούς ή μη ηρωικούς απογόνους. Ο ηρωικός άνδρας, δρα και σκέπτεται ηρωικά λόγω της φύσεως και των φυλετικών γνωρισμάτων του, ή έστω λόγω του προορισμού του, όχι εξαιτίας μίας ελεύθερης εσωτερικής δράσεως. Ο Χίτλερ είπε επίσης ότι κάθε πράξη που δεν συμμορφώνεται στο εθνοτικό και πνευματικό γνώρισμα, είναι μόνο παρακμή. Έτσι ώστε, για παράδειγμα, σε κάθε φυλή προορισμένη να μην είναι ηρωική, κάθε προσπάθεια να σταθεί μία ηρωική αλήθεια και κάποιος προσωπικά να αναδειχθεί ηρωικώς, να είναι παρακμιακή. Υπάρχει ένα επιπλέον ζήτημα. Ένα θεμελιώδες σημείο είναι η διαφορά του «Αρίου και Βόρειου» ανθρώπου από τον άνθρωπο των άλλων φυλών. Αυτό το σημείο δεν ξεκαθαρίζεται από τον Χίτλερ – τουλάχιστον όχι στο περιεχόμενο του λόγου που εξετάζουμε εδώ – στο βαθμό που εκείνος απλώς περιγράφει, ως χαρακτηριστικό του «Βόρειου και Άριου ανθρώπου», τα γνωρίσματα της παραγωγής «μιας καθοριστικής συνθέσεως μεταξύ των καθηκόντων που έχουν τεθεί ενώπιον του, τους στόχους του και του δεδομένου υλικού», τόσο στην αρχαία όσο και τη σύγχρονη εποχή, με το ελεύθερο δημιουργικό του πνεύμα. Για την ακρίβεια αυτή η διαφορά μειώνεται στην διαφορά ανάμεσα σε ανθρώπους, οι οποίοι γνωρίζουν πώς να εννοούν οργανικώς την φύση τους μέσα στον δικό τους τρόπο ζωής και σε αυτούς που δεν γνωρίζουν. Αλλά δεν υπάρχουν, μήπως, διαφορετικοί τρόποι ζωής; «Κλασσικά» η συνειδητοποίηση κάποιου τρόπου λειτουργίας της υπάρξεως δύναται να επιτευχθεί στην βάση χαρακτηριστικών που δύναται να είναι ελληνικά ή εβραϊκά, ιαπωνικά ή γερμανικά. Η έννοια παραμένει απροσδιόριστη και τα χαρακτηριστικά του περίφημου «Βόρειου και Άριου ανθρώπου» παραμένουν ασαφή. Πιο θετικώς, ο Χίτλερ υπονοεί μίαν αντίθεση λόγω μιας εμφύτου κλίσεως σε ορισμένες φυλές να υπερβούν το φυσιολογικό στοιχείο, το πρωτόγονο υπόστρωμα της υπάρξεως, προκειμένου να μετασχηματίσουν τα γενικά γνωρίσματα της ζωής του κάθε ενός. Έχει μετά βίας αγγίξει οτιδήποτε εμπνεόμενο από τον «υπερφυσικό» και «διπλό-γεννημένο» (dvija) χαρακτήρα που ανήκε στον άριο σε αντίθεση με τον ασύριο των αρχαίων παραδόσεων, τον «σκοτεινό» άνθρωπου που κατέχεται από το «δαιμονικό» στοιχείο της φύσεως.

Επιπλέον, τίθεται ένα περαιτέρω ερώτημα από την κριτική οπτική μας. Δεδομένου ότι Χίτλερ δεν σκέφτεται να ανυψώσει όσους μπορούν να μάθουν απευθείας τα προνοητικά σχέδια της Θείας Πρόνοιας να θέσει τους σκοπούς και τα πεπρωμένα, δεδομένου αυτού, όπως είδαμε δεν υπάρχει κανένα κριτήριο για έναν a priori καθορισμό του πνευματικού στοιχείου, που μία φυλή θα έχει να επιτύχει δημιουργικώς – υπάρχει ο κίνδυνος να καταλήξει όλο αυτό σε καθαρό νατουραλισμό, και ως εκ τούτου, σε υλισμό. Εννοούμε ότι μπορούμε πάντοτε να υποπτευόμαστε ότι, αντί για μία δημιουργική και ηρωική προσκόλληση της φυλής στην ιδέα, θα υπάρξει μία απλή υποταγή της ιδέας, σε αυτό που ορίζεται ως φυλή. Με άλλα λόγια, η απλή ιδιοσυστασία, αυτή που βρέθηκε να υπάρχει φυσιολογικά ή ακόμα (σε εμπειρική σημασία) και ιστορικά, και ό,τι αυτή αποκτά με μία βίαιη για ύπαρξη και ενδυνάμωση θέληση, θα μπορούσε να γίνει το μόνο κριτήριο βάσει του οποίου η συγκεκριμένη φυλή θα αποφασίσει για την αλήθεια και την εγκυρότητα του συνόλου των στοιχείων σε ένα υψηλότερο επίπεδο, μετα-βιολογικό, πνευματικό ή πολιτιστικό.

Θέλουμε να υπογραμμίσουμε την σημασία αυτής της εκτιμήσεως, η οποία τονίζει τον ύφαλο στον οποίο θα μπορούσε να καταλήξει ο φυλετισμός. Ειδικά στον σημερινό κόσμο, με την απελευθέρωση δυνάμεων ενός κατώτερου και συλλογιστικού χαρακτήρα σε κάθε μεριά, είναι ουσιώδες να θεωρήσουμε το δίλημμα: Είναι το πνεύμα αυτό που δίνει μορφή σε μία φυλή (συγκεκριμένα στο έθνος) ή είναι η φυλή (το έθνος) αυτό που δίνει μορφή στο πνεύμα; Ακόμα πιο συνοπτικά: καθορισμός από τα κάτω ή καθορισμός από τα πάνω; Άτομα που πιστεύουν ότι υπάρχει κάτι παραπλανητικό και αινιγματικό σε αυτήν την αντιπαράθεση, αγνοούν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του σύγχρονου πολιτικού ορίζοντα.

Όπως έχουμε ήδη δείξει σε άλλες περιπτώσεις σε αυτό το περιοδικό, υπάρχουν δύο διακριτοί τύποι φυλετισμού και εθνικισμού. Ο ένας είναι πνευματικός, ο άλλος υλιστικός και ανατρεπτικός. Το γεγονός ότι και οι δύο συνιστούν μία αντίθεση στην δημοκρατική και διεθνιστική ισοπέδωση και τη λιμπεραλιστική αποσύνθεση δεν θα πρέπει να μας οδηγήσει στην εν τέλει σύγχυση τους. Στην μία περίπτωση, έχουμε την ανάδυση ενός προ-προσωπικού (και ως εκ τούτου σύμμικτου) υποστρώματος ενός δεδομένου αποθέματος, στο οποίο η «φυλετική ψυχή» αποκτά ένα μυστικό φωτοστέφανο, που διεκδικεί για τον εαυτό του το κυριαρχικό δικαίωμα και δεν αναγνωρίζει καμία αξία στο πνεύμα, τον διανοουμενισμό και τον πολιτισμό εκτός του μέτρου όπου αυτά μεταμορφώνονται σε εργαλεία στην υπηρεσία της πρόσκαιρης και πολιτικής οντότητας. Στην περίπτωση αυτή, η φυλή και το έθνος πράγματι εγκαθιδρύουν έναν αποσαρθρωμένο πλουραλισμό και δημιουργούν μία πληθώρα ανταγωνιστικών αντιλήψεων, οι οποίες από τη φύση τους δεν δύναται να αποδεχθούν ένα υψηλότερο ή ενιαίο σημείο αναφοράς. Αυτό συμβαίνει όταν ο φυλετισμός αποκτά μία έννοια που είναι εθνοτικά και κολεκτιβιστικά εξαρτημένη, η οποία όπως έχουμε πει βρίσκεται σε αναπόφευκτη αντίθεση με οποιοδήποτε οικουμενικό όραμα, όπως επί παραδείγματι αυτό του Καθολικισμού.

Όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά όταν το έθνος και η φυλή είναι παρόντα πραγματικά κι όχι ρητορικά, ως πνευματικές και υπερβατικές έννοιες, όταν αυτό που βρίσκεται στο κέντρο δεν είναι πλέον το αίμα ή η κοινοτική ψυχή, ούτε η παράδοση στην χυδαία εμπειρική έννοια της, ούτε η βίαιη θέληση για επιβίωση και δύναμη της ομάδας. Όχι! Είναι ακριβώς μία ιδέα, όπως περίπου μία καθοριστική δύναμη από ψηλά. Αυτό δεν είναι το μέρος – και ούτως ή άλλως έχουμε ήδη γράψει εκτενώς περί αυτού στα βιβλία – αλλά μπορούμε τουλάχιστον να επισημάνουμε ότι αυτός ο χαρακτήρας βρίσκεται σε κάθε ανώτερο τύπο πολιτισμού και παραδοσιακού κράτους στην αρχαιότητα, ιδιαίτερα δε ανάμεσα στους Αρίους λαούς. Στην περίπτωση αυτή, η ορθότητα του φυλετισμού περιορίζεται σε αυτό το σημείο: αναγνωρίζοντας ότι η διαμορφωτική δράση των δυνάμεων που είναι υπεράνω της φύσεως και επί της φύσεως αυτής – δηλαδή το στοιχείο που είναι φυσιοκρατικό και βιολογικά διαμορφωμένο – πρέπει να είναι τόσο βαθιά ώστε να μεταφράζεται σε μία ορισμένη κληρονομικότητα και έναν ορισμένο «τρόπο» ή «μορφή» ζωής που είναι κοινή σε μία ορισμένη ομάδα. Παραμένει εξίσου σαφές, ότι αυτή η μορφή κληρονομικότητας ή τρόπου ζωής, δεν μπορεί να εξηγηθεί καθαυτή, δεν έχει δικές της αρχές από μόνη της και δεν είναι απλώς ένα «σημείο αναφοράς», όπως μπορεί να ισχύει για τα χαρακτηριστικά ενός ζωικού είδους. Είναι μάλλον εμφανίσεις και σχεδόν σημεία και συνειδήσεις μίας κατάκτησης και μίας υψηλότερης δύναμης.

Ο Χίτλερ έγραψε, «Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι βρήκαν εαυτούς τόσο κοντά στους Γερμανούς διότι έχουν τις ρίζες τους σε μία ενιαία θεμελιακή φυλή, για αυτό τον λόγο οι αθάνατες δημιουργίες των αρχαίων λαών γεννούν μία έλξη στους απογόνους τους, που είναι φυλετικά συγγενείς με αυτούς». Σε εμάς φαίνεται, από την άλλη μεριά, ότι αυτή η ίδια ερώτηση πρέπει να οδηγήσει σε κάτι πέρα από έναν απλό φυλετισμό. Συγκεκριμένα, οι Γερμανοί και οι Ρωμαίοι συμφώνησαν μεταξύ τους και κατανόησαν ο ένας τον άλλον – και δημιούργησαν τον ισχυρότερο τύπο πολιτισμού που γνώρισε ποτέ η Ευρώπη – σε μία περίοδο, τους αυτοκρατορικούς Μέσους Χρόνους, που κυριαρχούνταν όχι από ρατσιστικό συγκεκριμενισμό, αλλά από μία οικουμενική ιδέα. Ο Μεσαίωνας μας δείχνει ένα από τα πιο ευδιάκριτα παραδείγματα μίας υπερ-πολιτικής και υπερ-εθνικής ενότητας, η οποία δρούσε σχηματικά εκ των άνω και σύμφωνα με μία απλή αρχή, μακριά από εθνοτικούς εγωισμούς και εθνικιστικές παραμορφώσεις, και κατέληγε να εφαρμόζεται σε διαφορετικές φυλές σε διαφορετικές μορφές, αλλά επίσης να δημιουργήσει μέσω μίας στενής συνάφειας πνεύματος, ένα σώμα, ένα θαυμάσιο και μεγαλοπρεπές ordinatio ad unum1, στο οποίο το άτομο δεν κατέληγε απογοητευμένο αλλά πνευματικά ολοκληρωμένο.2

Από όσο έχουμε μελετήσει, όχι μόνο τα γραπτά του Χίτλερ, αλλά επίσης τα γραπτά των κυριότερων εθνικοσοσιαλιστών ιδεολόγων, δεν είναι ξεκάθαρο ακόμα σε εμάς εάν, στην τελική περίπτωση, η βαθιά ψυχή της παρούσας επαναστατικότητας της σβάστικας προσανατολίζεται προς την μία ή την άλλη από τις δύο κατευθύνσεις που αναλύσαμε παραπάνω. Το θεμελιώδες πρόβλημα της Ευρώπης για εμάς στο μέλλον φαίνεται να είναι το ακόλουθο: να ξεπεράσουμε την διεθνιστική κατάρρευση και να επανεγκαταστήσουμε τις αρχές της ποιότητας, της φυλής και της διαφορετικότητας, με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην καταλήξει στον πλουραλισμό κλειστών ενώσεων και ιδεών που περνούν στην εκδούλευση υλικών και εμπειρικών πολιτικών, αλλά αντίθετα με έναν τρόπο που αφήνει ανοικτή την πιθανότητα του σχηματισμού μίας οικουμενικής, υψηλότερης πραγματικότητας, κατάλληλη να ενώσει τα έθνη κατά πνεύμα, με έναν ανδροπρεπή τρόπο, δίχως να τα συγχέει κατά σώμα. Το μέλλον θα μας πει σε τι κατεύθυνση θα καταλήξει η Γερμανική παλινόρθωση να προσανατολίσει τον εαυτό της. Προς το παρόν, είναι σαφές ότι, στο βαθμό που ο φασισμός συνδέθηκε άρρηκτα με την ιδέα του έθνους και απόθεσε μία υψηλότερη καθολική ιδέα – αυτή της Ρώμης – έχει ήδη τοποθετήσει αποφασιστικώς το σύμβολο, το οποίο δύναται να έχει μία θετική αξία στο εύρος του προβλήματος που συζητήσαμε.