«Δημιουργούν οι ίδιοι τον ιό και στη συνέχεια σας πουλάνε τα αντίδοτα, προσποιούνται ότι αφιερώνουν χρόνο για να βρουν την λύση ενώ την έχουν ήδη έτοιμη»
Μνήμη Leon Degrelle (15.06.1906 - 31.03.1994): «Etsi mortuus urit» - «Αν και νεκρός, καίει ...»
του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου
Όταν μιλάμε για τον Leon Degrelle,
έρχονται στο μυαλό τα έργα του, η διαθήκη του, τα οποία μετά τον Β 'Παγκόσμιο
Πόλεμο ζέσταναν τις καρδιές και τις ψυχές των εθνικoεπαναστατών
μαχητών. Τα
βιβλία του παρείχαν μια τεράστια ιστοριογραφική συνεισφορά στα πάθη που
φλόγισαν εκείνη την περίοδο τόσο πλούσια σε εντάσεις και αναλύσεις, και μια
εξίσου σημαντική κληρονομιά πνευματικής ανύψωσης για τηn
διαμόρφωση του εσωτερικού μας εαυτού. Δεν
προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Degrelle ήταν ένας από τους τελευταίους
μεγάλους πολεμιστές του περασμένου αιώνα που κατάφερε να συγχωνεύσει την
πολιτική πολιτοφυλακή και την πολιτοφυλακή της ψυχής σε ένα κοινό σημείο.
O
Degrelle γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1906 στη Bouillon, στο γαλλόφωνο Βέλγιο, το
μέρος όπου ζούσε επίσης ο Godfrey της Bouillon, ένας από τους φεουδάρχες που
γέννησε την πρώτη Σταυροφορία (θα μπορούσε να είναι σύμπτωση;).
Το 1935 δημιούργησε το Rex, ένα
περήφανo
καθολικό κίνημα (Christus Rex), αντλώντας αρχικά έμπνευση από την «Action Française»
του Maurras και σύντομα το έφερε στην πλευρά των ευρωπαϊκών φασιστικών
κινημάτων. Και
χάρη στην ρητορική του και την επαναστατική του ιδιοσυγκρασία, θα φουντώσει τις
φλόγες στις πλατείες και στις καρδιές
της Βελγικής νεολαίας. Ενέπνευσε
επίσης τον σχεδιαστή Herge: Τα χαρακτηριστικά του Degrelle εμφανίζονται στο πρόσωπο του Tin Tin.
Η μαρτυρία του Robert Brasillach
φαίνεται σημαντική για εμάς, ο οποίος στις σελίδες του περιοδικού "Je suis
partout" περιέγραψε με εμφανή συμπάθεια την πληθωρική προσωπικότητα του
Lèon Degrelle, περιμένοντας να τον συναντήσει και να του πάρει συνέντευξη:
«Βλέπω αυτόν τον ευκίνητο, όμορφο
νεαρό άντρα να προχωράει προς μένα, του οποίου τα μάτια λάμπουν τόσο χαρούμενα
σε ένα γεμάτο πρόσωπο. Μου
μιλάει για τα πλήθη, με δυνατή φωνή που
είναι απίστευτα φυσική. Ακόμα
δεν ξέρω τι θα μου πει, δεν ξέρω τι αξίζει. Ξέρω μόνο ότι εμπνέει μια χαρά για
την ζωή, μια αγάπη για την ζωή και ταυτόχρονα την επιθυμία να βελτιώσει αυτή την
ζωή για όλους, για να πολεμήσουμε για την ζωή, που είναι ήδη όλα τα αξιοθαύμαστα
πράγματα. Δεν
πιστεύω ότι υπάρχουν μεγάλοι ηγέτες χωρίς κάποιο είδος δυναμικής ζωτικότητας,
φυσικής λαμπρότητας. Δεν
ξέρω αν ο Lèon Degrelle έχει άλλες ιδιότητες: αλλά πάνω απ 'όλα έχει αυτά.
Υπάρχουν πολλά άλλα εξίσου ορατά, από
την άλλη, και όλα τόσο ενστικτώδη (...)»
Για την έντονη και απερίσκεπτη ζωή του
Léon Degrelle, θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα πραγματικό έπος, αλλά αυτό δεν
είναι η πρόθεση αυτού του σύντομου άρθρου, οπότε ας πάμε κατευθείαν στους λόγους
που ενέπνευσαν αυτές τις γραμμές.
Το Feldpost (οι σημειώσεις ενός
πολιτικού στρατιώτη) δημοσιεύθηκε στο Βέλγιο το 1944 από τον εκδοτικό οίκο
Rexist Party. Η
ανάγνωση αυτού του σύντομου αλλά έντονου κειμένου προτάθηκε σε μέλη της
Ρεξιστικής νεολαίας, η οποία, με παρότρυνση
από το παράδειγμα των ηγετών τους, τρέμανε από ενθουσιασμό, εν αναμονή της
συμμετοχής τους στην Ευρωπαϊκή Σταυροφορία κατά του Μπολσεβικισμού, στο
Ανατολικό Μέτωπο. Θα
ήταν η επίθεση τους στον παράδεισο.
Ωστόσο, αυτό δεν είναι το συνηθισμένο
στρατιωτικό ημερολόγιο, όπου περιγράφονται πολεμικά γεγονότα ή άλλες πτυχές
αυστηρά πολεμικού χαρακτήρα. Η
αφήγηση στρέφεται σε άλλους ορίζοντες, πολύ βαθύτερους και πιο περίπλοκους. Ο
ίδιος ο Degrelle το εξηγεί στις πρώτες γραμμές της εισαγωγικής του σημείωσης:
«Το Feldpost είναι ένα απλό βιβλίο.
Είναι ένα βιβλίο στρατιώτη.
Συλλέγει μια σειρά από γρήγορες
σημειώσεις που έγραφα αμέσως, κάθε μέρα, ακριβώς, στα φύλλα του Feldpost.
Αυτά τα χαρτιά, που γράφτηκαν στους απροσδόκητους
δρόμους και τις μάχες στη Ρωσία, είχαν σκοπό να μεταφέρουν τις σκέψεις μου στο
σπίτι. Μην ψάχνετε για ζωντανές σελίδες μάχης, δεν είναι στρατιωτικό
ημερολόγιο. Χωρίς
να ξέρω τι θα μπορούσε η μοίρα να μου φυλάει στον πόλεμο, βιάστηκα να εκφράσω
τις ιδέες και τα συναισθήματα που έζησα μέσα μου».
Αυτό που αναδύεται είναι ο στρατιώτης Degrelle,
ή καλύτερα, ο «πολιτικός στρατιώτης» Degrelle. Ο
άνθρωπος που αποφάσισε με πλήρη συνειδητοποίηση και με αξιοθαύμαστο ιδεαλισμό
να πιάσει τα όπλα, παρά τους κινδύνους και τις τεράστιες δυσκολίες, για την
επιβεβαίωση ενός καθαρού και απόλυτου οράματος για τον κόσμο και τη ζωή.
Ακόμα κι αν η πιθανότητα πληρωμής των
συνεπειών ήταν πραγματικά υψηλή, ήξερε πολύ καλά ότι ο θάνατος τον ακολουθεί πάντα
σαν μια σκιά εκείνη που παίρνει το δρόμο των όπλων.
Ο δρόμος του πολεμιστή είναι δύσβατος,
ασύγκριτος από δυσκολίες και τα δεινά που μπορεί να προσφέρει σε όσους θέλουν
να τον ακολουθήσουν, αλλά είναι επίσης υπέροχος για τους καρπούς της πνευματικής
ανύψωσης και η υπέρβαση των ορίων που
δίνει γενναιόδωρα σε όσους ξέρουν πώς να τον διαβούν.
Ο Degrelle
ήξερε πως να τον ακολουθήσει.
Επιπλέον, βλέπουμε στον Degrelle την προσπάθεια του πολιτικού
στρατιώτη - και στην περίπτωσή του ειδικότερα
της τυπικής συνύπαρξης του μοναχού πολεμιστή - να θέλει να συνειδητοποιήσει τον
εαυτό του στο πεδίο της μάχης μέσω της αγνής δράσης, δράσης όχι μόνο με την έννοια
του ανδρικού και πολεμικού ασκητισμού,
αλλά πάνω απ 'όλα τον εσωτερικό καθαρμό του πνεύματος και την μετάβαση σε
υψηλότερες μορφές ζωής.
Να θυμίσουμε επίσης ότι ο Δεύτερος
Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήταν καθόλου μια απλή στρατιωτική σύγκρουση, συγκρίσιμη
με άλλα προηγούμενα γεγονότα, και δεν βιώθηκε ως τέτοια.
Ήταν μια τιτάνια σύγκρουση με υψηλή
ηθική και ιδεολογική ένταση. Υπήρχαν
δύο εντελώς αντίθετοι ΚΟΣΜΟΙ: η εμφάνιση ενός Ευρωπαϊκού Εθνικού Σοσιαλισμού,
ενάντια στον Διεθνή Σοσιαλισμό της ΕΣΣΔ.
Εκτός από αυτά στον Degrelle,
βρίσκουμε και μια σοβαρή κριτική για τον αστικό κόσμο, ψεύτικο, υποκριτικό, υπηρέτη
του θεού του χρήματος. Η
ίδια δειλή μετριότητα που κυριαρχεί στην καθημερινή μας ύπαρξη.
Μια μετριότητα, που δεν πρέπει καθόλου
να ρέει μέσα στο βάλτο της. Η
προτροπή είναι πάντοτε να πολεμάμε και να παλεύουμε στο άκρο, μαζί με τον πιο
πιστό μας σύντροφο, αυτό το όραμα του κόσμου που ώθησε τον ίδιο τον Degrelle
να αντιμετωπίσει τον εαυτό του και τον εχθρό.
"Είμαι εδώ γιατί το ιδανικό που
με έκαιγε όταν έφυγα, έχει κάνει την
ατμόσφαιρα ασφυκτική, με τη μυρωδιά της μούχλας του παλιού αστικού σύμπαντος που πεθαίνει. Η ζωή του στρατιώτη στο μέτωπο είναι
η μόνη, αυτή την στιγμή, που είναι πραγματικά απλή, αδιάφορη .
Εδώ, μπροστά στο θάνατο, ή τουλάχιστον
μπροστά στον καθημερινό πόνο, η ψυχή υψώνεται πάνω από το τέλμα της παρακμής …
Σε έναν αιώνα στον οποίο κάποιος ζει μόνο για τον εαυτό του, θα είναι απαραίτητο εκατοντάδες, χιλιάδες άντρες να μην ζουν πλέον για τον εαυτό τους, αλλά για ένα κοινό ιδεώδες, πρόθυμοι από την αρχή να υποφέρουν όλες τις θυσίες, όλους τους εξευτελισμούς, όλους τους ηρωισμούς για αυτό. Μετράει μόνο η πίστη, η ένθερμη εμπιστοσύνη, η πλήρης απουσία εγωισμού και ατομικισμού, η ένταση ολόκληρου του όντος προς τον σκοπό».
Μαύρες Φλόγες - podcast#5 με τον Κωνσταντίνο Στυλιανού (Εθνικοί αγώνες & 1η Απριλίου 1955)
Πίνακες του ζωγράφου Γιάννη Γίγα. Οι εννέα απαγχονισθέντες της ΕΟΚΑ (αριστερά) και οι εν Ιρλανδία δέκα μάρτυρες του IRA (δεξιά)
Η τελευταία συνέντευξη που παραχώρησε ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας «Διγενής» στο γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» την 5η Νοεμβρίου 1973, λίγο πριν τον θάνατο του (.pdf)
Με αφορμή την 1η Απριλίου 1955, ημερομηνία εκκίνησης
του εθνικιστικού αντάρτικου ενάντια στους
Άγγλους αντιφασίστες, η συντακτική μας ομάδα αναδημοσιεύει σήμερα την τελευταία
συνέντευξη που παραχώρησε ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας «Διγενής» στο γερμανικό
περιοδικό «Der
Spiegel» την
5η Νοεμβρίου 1973, λίγο πριν τον θάνατο του.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» την 3η
Απριλίου του 2011. Μπορείτε να πατήσετε πάνω στις εικόνες ή να την κατεβάσετε
σε μορφή αρχείου .pdf
εδώ…
Ο άνθρωπος που πολέμησε σε όλα τα πεδία των μαχών μέχρι που ηττήθηκε από τον Χάροντα στο κρησφύγετο του στην Λεμεσό, ο πολέμαρχος που δεν έβγαλε ποτέ την στολή και δεν φοβήθηκε τις αντιξοότητες, ο στρατιωτικός που θέλησε την Ένωση της ιδιαίτερης πατρίδας του με την μητέρα Ελλάδα και έμεινε να παλεύει έως το τέλος παρά το γεγονός ότι δέχτηκε ελάχιστη βοήθεια, ο αντάρτης που αρνήθηκε να σεβαστεί το μελάνι της προδοσίας, σε αυτές τις γραμμές αποκαλύπτει το σκεπτικό του και δίνει απαντήσεις προς όλες τις κατευθύνσεις.
Lotta Di Popolo. (Λαϊκός Αγώνας). Από τον Έβολα στο Μάο: Ένα βιβλίο για τους νεαρούς νεοφασίστες στις δεκαετίες του 1960 και του 1970
Εισαγωγικό σημείωμα: Η γη της Ρώμης που μορφοποίησε τον
Επαναστατικό Φασισμό δεν έπαψε να παράγει την αναγκαία σύνθεση ακόμη και μετά
την ήττα του πολέμου. Κάποιες ομάδες και κινήσεις των νεοφασιστών δεν φοβήθηκαν
να δοκιμάσουν να πορευτούν σε ιδεολογικές ατραπούς που φαινομενικά ήταν
δύσβατες ή δυσδιάκριτες αλλά στην πράξη τις έφερναν ακόμη πιο κοντά στον στόχο
που δεν ήταν άλλος από την αποτελεσματική πολεμική ενάντια στον εχθρό.
Οι «nazi-maoists» ήταν αυτοί οι «αιρετικοί» που ονειρεύονταν μια κολεκτιβιστική Πολιτεία την οποία ανακάλυπταν
και στο έργο του Πλάτωνα, επιθυμούσαν την συμμαχία με την «άκρα αριστερά» που
πολεμούσε με κάθε τρόπο το Ισραήλ και έκαναν αυστηρή κριτική στις συμβιβασμένες ηγεσίες των
ακροδεξιών που ποδηγετούσαν τους κομματικούς μηχανισμούς.
Η αποδοχή της κοινής συμπαράταξης ενός «τριτοδρομικού»
Ισλαμισμού μαζί με τους μύθους και την παράδοση του παγανισμού, την κληρονομιά
των Εθνικοσοσιαλιστών και των Φασιστών σε συνάρτηση με την μεθοδολογία του Μαοϊκού
Λαϊκού Στρατού που θύμιζε τον αγροτοφασισμό του 1919 ήταν το κύριο ιδεολογικό σχήμα που έμοιαζε αλλόκοτο ή γοητευτικό και σίγουρα ριζοσπαστικό.
Οι ιδέες του Ιρανού Khomeini μαζί
με τα γραπτά των Julius
Evola, Horia Sima, Corneliu Codreanu, Robert Brasillach, Rene Guenon, Frithof Schuon, είναι τα κομμάτια του νέου παζλ του «Ιερού
Πολέμου» που παίρνει σάρκα και οστά σε ολόκληρο τον πλανήτη ενάντια στην εκφυλισμένη Δύση και τον Διεθνή Σιωνισμό .
Εμβληματική μορφή της εν λόγω τάσης ο αντάρτης πόλης και φυλετιστής Franco Freda ενώ δεν μπορεί να μην αναφερθεί και το Ελληνικό φοιτητικό ΕΣΕΣΙ στα σπλάχνα του οποίου αναπτύχθηκε η εθνικοεπαναστατική σκέψη με πρωτοβουλία του συναγωνιστή Βεντούρη.
Μετάφραση: Κωνσταντίνος
Μποβιάτσος & Τίτος
Lotta Di Popolo. (Λαϊκός Αγώνας). Από τον Έβολα στο
Μάο: Ένα βιβλίο για τους νεαρούς νεοφασιστές στις δεκαετίες του 1960 και του
1970
Ένα βιβλίο του Alfredo Villano. Μια διαυγής και κατά κάποιο τρόπο διευκρινιστική ανάλυση. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Il Secolo d'Italia τις τελευταίες ημέρες, το οποίο δημοσιεύουμε πλήρως. Άνοιξε επίσης τη συζήτηση για το ρόλο που έπαιξε το αρχιπέλαγος των ομάδων και των κινημάτων που περιστράφηκαν γύρω από τον εξωκοινοβουλευτικό χώρο της ακροδεξιάς εκείνα τα χρόνια. Μαθαίνουμε για να καταλάβουμε και να κατανοήσουμε.
Όχι μόνο η ιστορία του MSI (Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα) και οι πολλαπλές ψυχές του αποτέλεσαν αντικείμενο, πρόσφατα, μελετών και ιδεών. Διερευνώνται επίσης πρωτοβουλίες, ομάδες και έργα φαινομενικά μειονοτικά, αλλά που κατάφεραν να επιδράσουν καταλυτικά ως προς την ενέργεια και τον ενθουσιασμό, αφήνοντας πίσω τους ένα ετερογενές αιρετικό φορτίο.
Αυτή είναι η περίπτωση της μελέτης του Alfredo Villano
(Από τον Έβολα στον Μάο. Η ριζοσπαστική δεξιά από τον νεοφασισμό στους Ναζί-Μαοϊστές,
Luni Editore,
Μιλάνο, σελίδες 384) που εστιάζει στην εξέλιξη του νεολαιΐστικου νεοφασισμού που
οδήγησε, από τη δεκαετία του 1950 και μετά, στο σχηματισμό αντικαθεστωτικών κινήσεων σχετικά με τη γραμμή εισαγωγής στα θεσμικά όργανα (στμ. "εκ των
έσω") που υποστήριζε το MSI: η Εθνική Αριστερά και η Νέα Τάξη, η Νέα
Ευρώπη και επίσης το κίνημα του Randolfo Pacciardi, Nuova Repubblica (Νέα
Πολιτεία) με την νεολαιΐστικη οργάνωση του Primula Goliardica.
Αλλά ειδικότερα, το βιβλίο του Alfredo Villano εξετάζει
την προέλευση και τις πολιτικές φιλοδοξίες της Lotta di Popolo (Λαϊκός Αγώνας),
ένα φαινόμενο που κατά την γνώμη του συγγραφέα ήταν ο δείκτης «της ενεργητικής
ιδεολογικής αντίδρασης, ριζοσπαστικής υφής, προς έναν νεοφασισμό που
εξακολουθούσε να είναι επιρρεπής σε νοσταλγικές εκτροπές».
Αυτό που σκόπευε να δημιουργήσει η Lotta di Popolo,
επίσης βάσει μιας έντονης κριτικής για την αντιδραστική στάση που ανέλαβε το
MSI έναντι του 1968 (στο εξώφυλλο του βιβλίου, δεν προκαλεί έκπληξη, υπάρχουν
οι συγκρούσεις του Valle Giulia), ήταν μια δύναμη ικανή να ενώσει στον αγώνα
«όλα τα άτομα που δεν έχουν ακόμη ενσωματωθεί στο παραγωγικό-καταναλωτικό
σύστημα»: οι επαναστατικές μειονότητες του βιομηχανικού προλεταριάτου, μαθητές,
αγρότες και μη οργανικοί διανοούμενοι. Σε αυτό το πλαίσιο, η Lotta di Popolo
ανέπτυξε επίσης μια σειρά εγγράφων για την υποστήριξη των
εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων, εξετάζοντας με συμπάθεια τον Παλαιστινιακό
και τον Ιρλανδικό λαό.
Ανάμεσα στα προκριματικά σημεία του πρότζεκτ της Lotta di Popolo υπήρχε πάνω απ' όλα η «ευρωπαϊκή κεντρικότητα» ενάντια στους ιμπεριαλισμούς, προϋπόθεση βάσει της οποίας επιτεύχθηκε η συμβολή της Lotta di Popolo στο Ιταλικό γκρουπ της Giovane Europa.
Το πρότζεκτ, ωστόσο, με το εξωσυστημικό του κάλεσμα
(ούτε το κόκκινο μέτωπο ούτε η αντίδραση ήταν ένα από τα συνθήματα) και έξω από
τις κλασικές αντιθέσεις δεξιάς - αριστεράς και φασισμού - αντιφασισμού,
προοριζόταν να αντιπροσωπεύσει πάνω απ' όλα μια λεκάνη ιδεών και πολιτιστικών
αναφορών, χωρίς όμως να καταφέρει να εδραιωθεί και να δομηθεί βαθιά στο έδαφος.
Μια λεκάνη που προσέλκυσε εκφραστές όπως ο Paolo
Signorelli, και κινήσεις όπως η Terza Posizione (Τρίτη Θέση), βοηθώντας να
δοθεί ουσία σε αυτήν την τάση του «φαίο-κόκκινου κοινοτισμού» που εξακολουθεί
μέχρι και σήμερα να υποστηρίζεται από μερικές εφημερίδες και περιοδικά, όπως το
Rinascita του Ugo Gaudenzi και τα περιοδικά Ευρασία και Orion των Claudio
Mutti και Maurizio Murelli αντίστοιχα.
Γιατί όμως να μελετήσουμε σε βάθος το φαινόμενο Lotta
di Popolo σήμερα; "Επειδή - απαντά ο συγγραφέας Alfredo Villano - κανείς
δεν το είχε κάνει στο παρελθόν και η Lotta di Popolo επηρέασε πολύ τους
ριζοσπαστικούς κύκλους της δεκαετίας του '70''.
Υπάρχει ένα αντικειμενικό ενδιαφέρον για τη μελέτη
αυτού του ρεύματος σκέψης το οποίο, ξεκινώντας από το MSI, καθιστά τον αντισυστημικό αγώνα το στοιχείο ταυτοποίησης
και πήξης πέρα από τα κλασικά σχήματα του νεοφασισμού.
Εξ ου και ο τίτλος: από τον Έβολα, συγγραφέα cult των
παραδοσιοκρατών της δεκαετίας του 1950, περνάει στην συμπάθεια κυριολεκτικά
ακόμα και για τον Μάο, κατά ένα πολιτικό ερμηνευτικό κλειδί του τι κινείται στο
παρόν που δεν εξαρτάται πλέον από τη νοσταλγία.
Η "Εθνική Αριστερά" και η "Νέα
Τάξη", η "Νέα Πολιτεία" του Pacciardi και τα αγόρια του από την
Primula Goliardica: ποιο είναι το κόκκινο νήμα που ενώνει ομάδες τόσο
διαφορετικές όσον αφορά το ξεπήδημα και την ιδεολογική προέλευση, τις
εμπνεύσεις και τις φιλοδοξίες;
Εάν στη δεκαετία του πενήντα αυτή η εξεγερτικότητα αγκαλιάζει αναπόφευκτα τις κοινωνικές ρίζες του Φασισμού και του RSI (Ιταλική Κοινωνική Πολιτεία) ή ο πνευματισμός εβολιανής υφής, προκαλώντας προοπτικές και λύσεις που ενώνονται από έναν ισχυρό "αδιαλλαξισμό" προς την πολιτική γραμμή της "Φλόγας", η δεκαετία του εξήντα δεν οδηγεί απαραίτητα σε παρόμοια συμπεράσματα και εξόδους της ίδιας φύσης. Τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής διαιρούν και φλέγουν τους νέους εξτρεμιστές οι οποίοι, ξεκινώντας από τους αντιϊμπεριαλιστικούς προβληματισμούς σε ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο του Jean Thiriart και της Νέας Ευρώπης του, ξεκινούν και με κάποιο τρόπο συνεχίζουν έναν πολιτικο-πολιτισμικό δρόμο ο οποίος, περνώντας από την εμπειρία της Primula Goliardica, την ομάδα νέων της Nuova Repubblica, θα οδηγήσει στη γέννηση του πιο αμφιλεγόμενου κινήματος της φοιτητικής διαμαρτυρίας: την Lotta di Popolo.
Είναι σε μεγάλο βαθμό νέοι από τις τάξεις της δεξιάς
εξεγερτικότητας που, με σκοπό να ξεπεράσουν την αντιπαλότητα φασισμού - αντιφασισμού,
προσελκύθησαν από την αντι-κομματοκρατική και προεδρική μάχη του κινήματος
επικεφαλής του οποίου ήταν ο
αντιφασίστας Randolfo Pacciardi. Ο Pacciardi επικεντρώνεται έντονα στους
νέους γενικά, αλλά κυρίως σε εκείνους της Primula ώστε να είναι σε θέση να
αποδείξει την δύναμη και την ζωτικότητα του κινήματος του. Ανάμεσα τους, πολλοί
δεν αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους στις ατλαντικές και φιλοισραηλινές θέσεις
του ηγέτη του κινήματος και θα εισχωρήσουν βαθειά στη φοιτητική διαμαρτυρία
μέχρι και την Valle Giulia. Αυτή η ομάδα, της οποίας η γένεση δεν μπορεί να
διαχωριστεί από την εμπειρία του Φοιτητικού Κινήματος της Νομικής της Ρώμης,
από μια αντι-αστική και αντι-ιμπεριαλιστική οπτική, θα αναπτύξει ένα πρωτότυπο
μείγμα ιδεών κατά το οποία η Ευρώπη θα γίνει ο φάρος των εθνικο-απελευθερωτικών
κινημάτων και οι απόλυτοι εχθροί είναι η ΕΣΣΔ, οι ΗΠΑ και οι πιστοί τους
σύμμαχοι όπως το Ισραήλ.
Είναι ο λαός που ξεσπά στη σκηνή και γίνεται άξονας της
ιστορίας και της αλλαγής αυτής: οι «Ναζί-Μαοϊκοί» της PLO, στην τολμηρή τους
επεξεργασία ενός βαθιά αντι-αστικού στιλ, που προκαλούν, αναθεωρώντας και
διορθώνοντας, θέματα ήδη αγαπητά τον εθνικό σοσιαλισμό, και να θυμηθούμε το
γεωπολιτικό όραμα της Νέας Ευρώπης, το οποίο δεν μπορεί να αγνοήσει την
αντισυστημική εμπειρία της Primula που σχημάτισε ένα πολιτιστικό και αξιακό
φορτίο το οποίο, αφού ακούστηκε για χρόνια σε εγκάρσια μεταξύ τους
περιβάλλοντα, ακόμα και σήμερα, κερδίζει χώρο σε σημαντικές κινήσεις, περιοδικά
και εφημερίδες
Ο συγγραφέας:
Ο Alfredo Villano, ο οποίος αποφοίτησε στην Πίζα με
διατριβή πάνω στις ρίζες του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, δημοσίευσε το «Η
τελευταία Μαύρη Λεγεώνα» το 2008. Το κίνημα Ordine Nuovo (Νέα Τάξη) μεταξύ
παράδοσης και επανάστασης (1954-1973), η πρώτη ανάλυση του ακροδεξιού κινήματος
Νέα Τάξη, το οποίο ακολούθησε το 2011 το Rodolfo Graziani, ένας Φασιστής που
αμφισβητήθηκε. Η δύσκολη σχέση με το MSI (Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα), οι
φευγαλέες επαφές με το PCI (ΚΚΙ), η εξέλιξη του «μαύρου» μαχητισμού
(1947-1962). Το 2015 είναι ο συγγραφέας μιας έκθεσης με τίτλο ''η γοητεία του
Pacciardi για τους νεαρούς νεοφασιστές''.
Για μια θετική κριτική: βιβλίο μάχης του Dominique Venner
Μπορεί ένα βιβλίο που γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του 60', να μιλήσει στον αναγνώστη του σήμερα; Μπορεί ένα βιβλίο 153 μικρών σελίδων να αποτελέσει εγχειρίδιο εθνικιστική δράσης; Μπορεί το πόνημα ενός διανοουμένου να είναι συνάμα ένα κάλεσμα σε πολιτική μάχη; Όταν το βιβλίο είναι το "Για μια θετική Κριτική" και συγγραφέας του είναι ο Dominique Venner, η απάντηση στα προηγούμενα ερωτήματα είναι, φυσικά και ναι. Τον συγγραφέα, τον έμαθε η παγκόσμια κοινή γνώμη από την αυτοχειρία του στην Παναγία των Παρισίων, πράξη συνειδητής πολιτικής διαμαρτυρίας για τον εποικισμό από αλλόφυλους και την γενικότερη παρακμή της Ευρώπης.
Οι Εθνικιστές τον γνωρίζουν επίσης από τα πολλά βιβλία του, πολιτικού και ιστορικού περιεχομένου. Στην Ελλάδα, είχε εκδοθεί μέχρι σήμερα, το υπέροχο "Ο Λευκός ήλιος των ηττημένων", με θέμα την ιστορία του Αμερικανικού Νότου. Όμως, το "Για μια θετική κριτική", που τυπώθηκε πρόσφατα από την Fatria Zentropa, δεν περιλαμβάνεται στα συνήθη βιβλία του Venner. Είναι ένα κάλεσμα μάχης, ένα μήνυμα εθνικιστικής αντίδρασης και τρόπος μάχης συνάμα. Κείμενο οργισμένο, γραμμένο στην φυλακή όπου εξέτισε διετή ποινή ο συγγραφέας για την συμμετοχή του στον OAS, ξεπερνά τον χρόνο, τον χώρο και έρχεται να δώσει ένα ράπισμα στο εθνικιστικό κίνημα.
Όπως και η Γαλλία των αρχών του 60' μετά την ήττα της δράσης για την γαλλική Αλγερία, έτσι και στην Ελλάδα του 2021, ο Εθνικισμός έχει ανάγκη από ένα great reset. Η ανάγκη του διαχωρισμού από τους συστημικούς εθνικόφρονες, ο προσδιορισμός του εσωτερικού, ιδεολογικού, εχθρού ως σημαντικότερου από τον εξωτερικό. Η κριτική στην φιλελεύθερη κοινωνία των οικονομικών ελίτ και των αριστερών δεκανικιών τους. Η προτροπή της αποφυγής της λατρείας των προσωπικοτήτων και των παραγόντων του χώρου. Η αδυναμία των συμμαχιών με ευκαιριακούς ιδεολογικούς πολτούς. Η σημασία της τοπικής δράσης, της νεολαίας, της δράσης με πρωτοβουλίες και όχι εκ καθέδρας. Η καταδίκη της τρομοκρατίας, της ψευτοεπαναστατικότητας, του ιδεολογικού αναχωρητισμού.
Τέλος, η σημασία της συνεργασίας των εθνικιστικών κινημάτων της Ευρώπης έναντι του κοινού εχθρού. Όλα αυτά και πολλά ακόμα, είναι μερικές από τις θεματικές της "Κριτικής". Αν σας αγγίζουν, αν σας κάνουν να βλέπετε την πολιτική δράση και αγωνία σας σε κάτι από τα παραπάνω, όχι μόνο διαβάστε αλλά διαδώστε το βιβλίο αυτό. Αν είστε νέος στον εθνικισμό, το βιβλίο αυτό θα αποτελεί τον μπούσουλα σας. Αν σας ενοχλεί κάτι από τα παραπάνω, τότε, απλά διαβάζεται λάθος έντυπο η ιστοσελίδα.
Ο Γεώργιος Γεμιστός (Πλήθων) και η πρώιμη Εθνική αναγέννηση του Ελληνισμού
Μακαρισμένος εσύ που μελέτησες
να τον ορθώσεις απάνω στους ώμους σου
τον συντριμμένο ναό των Ελλήνων!
Του Νόμου το άγαλμα σταίνεις Κορώνα του,
στις μαρμαρένιες κολώνες του σκάλισες
τους λογισμούς των Πλωτίνων.
Γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη το 1355 μ. Χ. Έκανε λαμπρές σπουδές στην
Ανδριανούπολη, όπου ασχολήθηκε ιδιαιτέρως με το έργο του Πλάτωνα. Αργότερα,
όταν οι ιδέες του άρχισαν να γίνονται στόχος κάποιων σκληροπυρηνικών του
Οικουμενικού Πατριαρχείου (που εξόντωσαν τον μαθητή του Ιουβενάλιο),
εγκαταστάθηκε με την ανοχή του φίλου του, Αυτοκράτορος Μανουήλ του Β'
Παλαιολόγου το 1400 στο Δεσποτάτο του Μυστρά, όπου ίδρυσε φιλοσοφική σχολή.
Υπήρξε ένθερμος υπερασπιστής της φυσικής και πολιτισμικής
συνέχειας του Ελληνισμού («εσμέν Έλληνες το γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος
παιδεία μαρτυρεί»), η σκέψη του οποίου επηρέασε έντονα την ιταλική διανόηση της
εποχής και συνέβαλε στην τελική διαμόρφωση του ρεύματος που ονομάστηκε
«Αναγέννηση».
Ύπαρξη Εθνικού στρατού σήμαινε ταυτόχρονα και αφύπνιση της
Ελληνικής συνείδησης. Αυτή η αφύπνιση όμως ήταν αντίθετη στον ηδονικό
κοσμοπολιτισμό των γαιοκτημόνων, γιατί διέβλεπαν σ’ αυτήν το τέλος του μαλθακού
τους βίου, σε συνάρτηση με τον περιορισμό των άπειρων προνομίων τους.
Ουσιαστικά ο Πλήθων επιζητούσε την εξίσωση όλων των πολιτών
και την οργάνωση τους σε ένα σχήμα που αρχικώς θα εξασφάλιζε την επιβίωση του
έναντι της Οθωμανικής επιβουλής και αργότερα θα επιδίωκε να πραγματώσει το
ανώτερο πλατωνικό «Αγαθό» σύμφωνα με τις επιταγές της Πλατωνικής
φιλοσοφίας.
Μια άλλη βασική συνιστώσα της ιδεολογίας του Γεμιστού ήταν η
ανάγκη το Θεοκρατικό Βυζάντιο να αντικατασταθεί από ένα νέο κράτος με κύριο
ενοποιητικό στοιχείο του τον Ελληνικό εθνισμό και την κοινή Ελληνική καταγωγή.
Στα μάτια του Πλήθωνα, η διαμάχη μεταξύ ορθοδόξων και
καθολικών φαντάζει εντελώς αντιπαραγωγική, παρόλο που ο ίδιος θα συνταχθεί με
τους ανθενωτικούς στη διάρκεια της διάσκεψης και μάλιστα, στα 1448, θα γράψει
το έργο Περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος όπου απορρίπτει τις απόψεις των
Λατίνων και υποστηρίζει την ορθοδοξία. Αντιθέτως ο ισχυρότερος πολέμιος της
Ένωσης που έλαβε μέρος στην Σύνοδο ήταν ο Μάρκος Ευγενικός που αντιτάχθηκε με
σθένος στην Ένωση για λόγους καθαρά δογματικούς.
Στο 16ο κεφάλαιο του βιβλίου του, ο Μανδηλάς γράφει: «από την καρδιά της Πελοποννήσου άρχισε λοιπόν ο σοφός Πλήθων να βάζει τα θεμέλια μίας νέας μεταρρύθμισης, όχι για την ανάκαμψη της πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας των Βυζαντινών, αλλά μόνο για την δημιουργία των προϋποθέσεων ενός εντελώς καινούργιου ξεκινήματος του Ελληνισμού μέσα στον ίδιο τον γεωγραφικό χώρο της Κλασικής Ελλάδος. Ο φιλοσοφικός του λόγος φιλοδοξούσε ν'; αντικαταστήσει τον κυρίαρχο Χριστιανισμό και να οδηγήσει στην ανάσταση του παλιού, αρχαίου, εθνικού μεγαλείου των Ελλήνων. Απογοητευμένος από την ησυχαστική τάση του ανατολικού Χριστιανισμού που εκείνη την εποχή ήταν πλέον κυρίαρχη σε όλα τα επίπεδα, ο Πλήθων αναζήτησε, συνέλαβε και πρότεινε μία περισσότερο πολιτική θρησκεία, ικανή να ανασυντάξει τον κατεστραμμένο ιστό στην προετοιμασία για ένα εντελώς νέο ευνομούμενο Κράτος των Ελλήνων, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του νέου κόσμου που τότε διαμορφωνόταν. Η ανάδειξη της σημασίας του Φυσικού Κόσμου, η θέληση για ζωή μέσα σε αυτόν και όχι στους νεφελώδεις υπερβατικούς ουρανούς, τού ήταν γνωστό ότι θα γεννούσε στις ψυχές των ανθρώπων την ανάγκη για μία διαφορετική, πολύ πιο ανθρώπινη και ελπιδοφόρα οργάνωση της επίγειας ζωής τους. Προς αυτήν λοιπόν την κατεύθυνση, η πραγμάτωση της περίφημης Πολιτείας του Πλάτωνος στα μέσα της δεύτερης χιλιετίας και στην ασφαλή σχετικά χώρα των αρχαίων Λακεδαιμονίων έγινε το μεγάλο όραμα του Γεωργίου Γεμιστού».
Το «Περί Νόμων» βιβλίο του, ένα πλήρες σχέδιο για επανελληνοποίηση της Πελοποννήσου, δυστυχώς κάηκε δημόσια μετά τον θάνατό του από τον μετέπειτα πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο, καθώς θεωρήθηκε «ειδωλολατρικό» και «σατανικό» βιβλίο. Κοιτάζοντας τις συνθήκες που διέπουν σήμερα την ζωή του λαού μας, αλλά και το μέλλον του, όλοι θα συμφωνήσουμε ότι δεν προμηνύουν τίποτε ευχάριστο. Αντίθετα!!! Όπως και τότε έτσι και σήμερα, λίγες οικογένειες ελέγχουν την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου μας, με εκπροσώπους τα ανδρείκελα που το μόνο που γνωρίζουν είναι να υπηρετούν κατά γράμμα τις επιταγές, των ξένων αφεντικών τους.
Οι προοδευτικοί και οι νεοφιλελεύθεροι του σήμερα, αντικρίζοντας το σύστημα του Πλήθωνα το κατακρίνουν χαρακτηρίζοντάς το ιδιαίτερα σκληρό, για τον «σημερινό άνθρωπο». Θα συμφωνήσουμε μαζί τους, λέγοντας ότι ο Ταΰγετος δεν γαλουχεί άλλου είδους ανθρώπους, αλλά ανθρώπους σκληρούς, τίμιους κι όχι ύπουλους και ψεύτες αρνησιπάτριδες, που εξαγοράζουν την Εθνική τους ταυτότητα με την κοσμοπολίτικη απροσωπία. Οι εχθροί του Ελληνισμού σήμερα όπως και τότε είναι παντοδύναμοι. Η φωνή του μεγάλου φιλοσόφου, ας μιλήσει στην ψυχή όλων όσων ποθούν να δουν μια Ελλάδα ελεύθερη από προστάτες και δυνάστες.
Εκ μέρους της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» και των αυτόνομων/ανένταχτων συναγωνιστών της «Τρίτης Θέσης» μια συμβολική κίνηση στην μνήμη του Γάλλου Φασιστή François Duprat (26.10.1940 – 18.03.1978): αποστολή «προπαγανδιστικού» υλικού σε 10 πόλεις της Ελλάδος.
Με την αμέριστη βοήθεια του Συναγωνιστή Κ.Τ. ο οποίος εδώ και χρόνια στηρίζει τις αυτόνομες/ανένταχτες ομάδες και κινήσεις καθώς και με την οικονομική συνδρομή των Αυτόνομων Αντιδημοκρατών της «Τρίτης Θέσης» - που προβάλλει και ενισχύει σε όλα τα επίπεδα από το 2007 η συντακτική μας ομάδα - μερικές μέρες πριν την 18η Μαρτίου εστάλησαν ΔΩΡΕΑΝ σε δεκάδες συναγωνιστές και συναγωνίστριες σε δέκα πόλεις της πατρίδας μας, φάκελοι που περιείχαν πολιτικά φυλλάδια, αφίσες, είδη ένδυσης, μουσικά και πολιτικά cd, ιδεολογικά βιβλία, μπροσούρες, αρχειακό υλικό για αναπαραγωγή καθώς και εκατοντάδες αυτοκόλλητα (ανάμεσα σε άλλα πολλά από Γαλλία) σε διαφορετικά μεγέθη και ποιότητες με διάφορα πολιτικά θέματα.
Σκοπός της συμβολικής αυτής κίνησης η άμεση ενίσχυση και ενημέρωση των νεολαίων συναγωνιστών αλλά και για να υπάρχει το ιδεολογικό μας «αποτύπωμα» σε λαϊκές γειτονιές, χώρους εργασίας, χώρους νεολαίας, σχολεία, σχολές και όπου αλλού χρειάζεται προς φρίκη των τρωκτικών της antifa αλλά και των κρατικών παλιάτσων.
Παράλληλα με αυτή την αυτόνομη πρωτοβουλία ενημερώσαμε και μέσω του διαδικτύου αυτούς που στηρίζουν τις Αντιδημοκρατικές Ιδέες με έργα και όχι με λόγια για τις δυο αυτόνομες κινήσεις αλληλεγγύης που είναι σε εξέλιξη - πάντα με την στήριξη δεκάδων αυτόνομων συναγωνιστών οι οποίοι δεν ξεχνούν όσους βρίσκονται σε δύσκολη θέση και βοηθούν από το υστέρημα τους - λόγω των διώξεων και της καθημερινότητας. Αυτή η προσπάθεια που έχει να κάνει κυρίως με χρήματα και τρόφιμα συνεχίζεται αφού οι ανάγκες είναι σημαντικές και η επιβίωση πιο δύσκολη από ποτέ. Για μια ακόμη φορά θα σταθούμε στο πλευρό τους.
Η συντακτική
ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» και οι ανένταχτοι/αυτόνομοι συναγωνιστές της «Τρίτης
Θέσης» αφιερώνουν αυτή την συμβολική κινηματική προσπάθεια στην μνήμη του Γάλλου
Συναγωνιστή και αντισιωνιστή François Duprat ο οποίος δολοφονήθηκε άνανδρα από τους παγκόσμιους
εξουσιαστές την 18η Μάρτη του 1978 και ήταν μια από τις εμβληματικές
μορφές της «εθνικοεπαναστατικής» (NR) τάσης του κινήματος.
François Duprat: Παρών!
Εκ μέρους της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου»
και αυτόνομων/ανένταχτων συναγωνιστών της «Τρίτης Θέσης»
Ένα μικρό δείγμα από φωτογραφίες που λάβαμε από τους αυτόνομους συναγωνιστές:
Σύρος
Πειραιάς
Κόρινθος
Θεσσαλονίκη
Με την συνδρομή των Αυτόνομων νεοφασιστών στάλθηκαν οι φάκελοι που είχαν ανάμεσα σε άλλα εκατοντάδες αυτοκόλλητα με διαφορετικά θέματα: παραλήφθηκαν δωρεάν από νεολαίους συναγωνιστές σε δέκα πόλεις της Ελλάδος στην μνήμη του Γάλλου συναγωνιστή ...
Μοσχάτο - Πετράλωνα - Καλλιθέα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
