Εδώ και ενάμισι χρόνο, έπειτα από την έκρηξη που οδήγησε στην αραβική «άνοιξη των λαών» βρισκόμαστε μπροστά σε μια από τις μεγαλύτερες ιστορικές απάτες η οποία εμφανίζει την πτώση των τελευταίων ανεξαρτήτων εθνικιστικών καθεστώτων της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής ως νίκες της «δημοκρατίας» και της «ελευθερίας». Σε αυτές τις δύσκολες ώρες όπου ο πιο απροκάλυπτος κυνισμός, τα πιο χυδαία ψέμματα στρέφονται κατά του λαού της Συρίας προετοιμάζοντας τον όλεθρο και την φρίκη και για την ίδια την Ευρώπη, η διάδοση της αλήθειας είναι το πιο επιτακτικό επαναστατικό καθήκον για κάθε επαναστάτη εθνικιστή.
Και πρώτα απ' όλα της αλήθειας ότι στην Συρία καμιά λαϊκή επανάσταση δεν έχει ξεσπάσει εναντίον του προέδρου Άσσαντ, και ότι ο επονομαζόμενος «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» δεν έχει κανένα λαϊκό πλειοψηφικό έρεισμα, (κάτι που ακόμα και αν ίσχυε εν μέρη, δεν θα αρκούσε για να δικαιολογήσει τον ανοιχτό πόλεμο που έχει κηρύξει στην Συρία ο διεθνής καπιταλισμός αφού η ευαισθησία των Αμερικάνων και λοιπών διεθνών παραγόντων έναντι των διαφόρων ''καταπιεσμένων λαών και μειονοτήτων'' είναι άκρως επιλεκτική).
Παρά την καταιγιστική προπαγάνδα των διεθνών ΜΜΕ και την κινητοποίηση των γνωστών ακριβοπληρωμένων λεγεώνων ακτιβιστών, διανοουμένων και δημοσιογράφων και παρά την δράση των «εξεγερμένων» και την αποστασία αξιωματούχων του προέδρου Άσσαντ δεν σημειώθηκε καμιά αντικαθεστωτική έκρηξη, κανένα κύμα διαδηλώσεων, καταλήψεων κυβερνητικών κτιρίων ή δημιουργίας οδοφραγμάτων, καμιά ΓΕΝΙΚΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΚΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ, αλλά απεναντίας παρά την δολοφονική επίθεση κατά της στρατιωτικής συριακής ηγεσίας στις 18 Ιουλίου, οι εισβολείς έχασαν την μάχη της Δαμασκού !
Κραυγαλέο παράδειγμα οι παραπάνω φωτογραφίες: Η πρώτη δείχνει την βόλτα μιας μουσουλμανικής οικογένειας την μεσημεριανή ώρα όπου, ως είθισται στις ανατολικές χώρες, τα μαγαζιά είναι κλειστά, η ίδια εικόνα θα εμφανιστεί σε αυστριακή εφημερίδα, μονταρισμένη σε φόντο βομβαρδισμένου τοπίου με τον τίτλο να κατηγορεί τον συριακό στρατό ότι πλήττει αμάχους ! Συνεπώς εδώ τα λόγια περιττεύουν !
Σε κάθε πόλη ή περιοχή από την οποία περνούσαν οι εξεγερμένοι (ο οποίοι απ' ότι έγινε γνωστό πάνε στη μάχη παίρνοντας βαριά ναρκωτικά αφού ως μουσουλμάνοι φονταμενταλιστές δεν έχουν το δικαίωμα να καταναλώνουν αλκοόλ!) επιδίδονταν σε εθνοκαθάρσεις και εκτελέσεις κατά χριστιανών, μειοψηφικών μουσουλμάνων και απλών Συρίων πατριωτών, όπως η εν ψυχρώ θηριώδης εκτέλεση της οικογένειας Μπερρύ στο Άλεπο (http://www.youtube.com/watch?v=xLPiMZRJmG4), ακόμα και στα πλάνα των διεθνών καναλιών ακούγεται απ' την πλευρά των «Ελευθέρων Συρίων» (sic) η γνωστή τζιχαντιστική ιαχή «Αλλάχ Ακμπάρ», και φυσικά μια απλή παρατήρηση ακόμα και αυτών των καλοδουλεμένων και μονταρισμένων εικόνων δεν μπορεί επ’ ουδενί να πείσει για την ύπαρξη μαζικού κινήματος.
Ο Πρόεδρος Μπασσάρ Αλ-Ασσάντ, όπως και ο πατέρας του Χαφέζ, ανήκει στην μουσουλμανική θρησκευτική μειονότητα των Αλαουϊτών, μια εθνοθρησκευτική ομάδα που υπάρχει από τον 9οαιώνα μχ. και ασπάζεται ένα είδος εσωτερικού και μυστικιστικού Ισλάμ και που δεν είχε ποτέ καμιά αξίωση να εξαπλωθεί. Μαζί με τους Δρούζους, τους Σιίτες και τις διάφορες ανατολικές χριστιανικές εκκλησίες, αποτελούν ένα 26% του Συριακού πληθυσμού. Στο βάθος οι θρησκευτικές αυτές μειονότητες που επί αιώνες καταπιέζονταν από τους σουνίτες, είναι υπολείμματα του αυτόχθονου συριακού και ελληνορωμαϊκού πληθυσμού πριν την αραβομουσουλμανική κατάκτηση και φυσικά βλέπουν στο καθεστώς Άσσαντ την μοναδική ευκαιρία για την επιβίωσή τους.
Ο Χαφέζ Αλ – Ασσάντ, πατέρας του σημερινού, προέδρου, θεμελίωσε το 1970 ένα πατριωτικό, εθνικιστικό Κράτος, για όλους τους Σύριους, ανεξαρτήτως θρησκείας, εγγυήθηκε τους δικαιώματος κάθε πολίτη να ασπάζεται όποιο θρήσκευμα επιθυμούσε, της αξιοπρέπειας των γυναικών, του δικαιώματος στην εκπαίδευση και της συμμετοχή όλων των Συρίων στην πολιτική και πολιτισμική ζωή και έτσι δημιούργησε μια εθνικοκοινωνική ενότητα ενάντια στους ξένους ιμπεριαλιστές και την εσωτερική ισλαμική αντίδραση!
Είναι αξιοσημείωτο ότι ο υπουργός Άμυνας της Συρίας Daoud Rajha ο οποίος σκοτώθηκε στις 18 Ιουλίου από την επίθεση στο αρχηγείο των συριακών ενόπλων δυνάμεων ήταν χριστιανός ορθόδοξος, πράγμα που θα φάνταζε αδιανόητο σε αραβομουσουλμανικές φιλοαμερικανικές χώρες όπως η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ ή τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα! Ας το γνωρίζουν καλά αυτό όσοι ''πατριώτες'' χριστιανοί αδιαφορούν σήμερα για την τύχη της Συρίας και του λαού της και αν μη τι άλλο ας αναλογιστούν την τύχη που περιμένει τους χριστιανούς αυτής της περιοχής αν το σιχαμερό μέτωπο διεθνών ιμπεριαλιστών - σιωνιστών - ισλαμιστών σουνιτών - και ισλαμοκαπιταλιστών πετρο Εμίρηδων καταφέρει να καταλάβει την Συρία!
Ακόμα μια φορά ο Αμερικανοσιωνιστικός άξονας ξεγυμνώνεται, όπως και η συμπαιγνία του με τους σουνίτες ισλαμιστές κάτι που δικαιολογεί απόλυτα το γιατί καμιά ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν εναντιώνεται στην αθρόα αραβομουσουλμανική εισβολή της Ευρώπης, όπως αποκαλύπτεται και ο πραγματικός χαρακτήρας της τουρκικής «βοήθειας» στη Γάζα που στόχο έχει να παραγκωνίσει την Ιρανική επιρροή στην περιοχή!
Διότι η πτώση κάθε ελευθέρου και ανεξαρτήτου Κράτους, η υποδούλωση κάθε λαού που θέλει απλώς και μόνο να ακολουθήσει το δικό του ιστορικού πεπρωμένο, δυναμώνει το σύστημα που εδώ και πάνω από μισό αιώνα καταδυναστεύει τους λευκούς ευρωπαϊκούς λαούς. Η ήττα των εισβολέων θα είναι το πιο ισχυρό πλήγμα ενάντια στον διεθνή ιμπεριαλισμό και ακόμα μια αχτίδα φωτός σε ένα ζοφερό τοπίο κρίσης, εξαθλίωσης και υποδούλωσης που κυριαρχεί στην Ευρώπη!
Είναι ζήτημα τιμής για όσους Ευρωπαίους και Έλληνες θέλουν να λέγονται εθνικιστές, νεοφασίστες ή εθνικοσοσιαλιστές να συμβάλλουν στην ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και της αραβικής αντίδρασης στη Συρία!
Πέρα όμως από την ελαφρότητα του πράγματος υπάρχει και ένας ελέφαντας στο δωμάτιο τον οποίο επιβάλλεται να προσέξουμε. Αν το 2010 Αμερικανοί και Ισραηλινοί επιθυμούσαν να επιτεθούν σε Ιράν, Λίβανο και Συρία διέθεταν το τέλειο πρόσχημα. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να «πείσουν» τον ΟΗΕ να φουσκώσει το πόρισμα του και να το δημοσιοποιήσει το νωρίτερο δυνατό. Αν τώρα κάποιοι πιστεύουν πως η πίεση χρυσοκάνθαρων υπαλλήλων είναι δυσκολότερο πράγμα από την κινητοποίηση εκατομμύριων ανθρώπων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Αραβικού Κόσμου τότε απλά σηκώνω τα χέρια ψηλά και παραπέμπω στον Αϊνστάιν και τη γνωστή ρήση περί απείρου και ανθρώπινης βλακείας. Στο κάτω κάτω της γραφής αν CIA και Μοσάντ μπορούν τόσο εύκολα να ανατρέπουν καθεστώτα μέσω «στημένων» μαζικών διαδηλώσεων τότε γιατί δεν έβαζαν τον «πράκτορα» τους τον Μπουαζίζι να αυτοπυρποληθεί στην Βυρηττό …αγανακτισμένος από την παρακράτος της Χεζμπολλάχ. Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο θα επιτύγχαναν τον αφοπλισμό του μεγάλου τους πονοκεφάλου αλλά και θα μετέφεραν ταχύτατα την Αραβική Άνοιξη στην Δαμασκό. Αν όλα λοιπόν έγιναν βάσει οργανωμένου ιμπεριαλιστικού σχεδίου τότε γιατί του πολέμου ενάντια στον Άσσαντ προηγήθηκε η φυγή του προστατευόμενου των Γάλλων (Μπεν Αλί), η πτώση του φίλου των Αμερικανών (Μουμπάρακ) και ο θάνατος του κολλητού του Μπερλουσκόνι (Καντάφι); Όσοι Δεξιοί και Αριστεροί επιμένουν να βλέπουν τις εξελίξεις στη Συρία απλά σαν την εφαρμογή ενός σχεδίου μυστικών υπηρεσιών το κάνουν είτε από ιδεολογικές παρωπίδες, είτε επειδή λόγω της προσωπικής τους δειλίας έχουν συνηθίσει να βλέπουν τους λαούς και τους ανθρώπους ως νάνους που στέκουν ανήμποροι εμπρός στους «μεγάλους» και τα σχέδια τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή