Κράτος και εξεγερσιακή βία: Η στάση των ριζοσπαστών Εθνικιστών / Φασιστών απέναντι στην κρατική καταστολή, την αστική δημοκρατία και τον καπιταλισμό.

γράφει ο Λοθάριος

Αυτοί που μας παρακολουθούν και μας διαβάζουν γνωρίζουν καλά την πλήρη απαξίωση μας για τις ομάδες της «αστικής ακροδεξιάς» αλλά και για την ευρύτερη «εθνική δεξιά», ποτέ δεν αναγνωρίσαμε την παραμικρή αξία στα λεγόμενα τους τα οποία κινούνται συνήθως μεταξύ της γραφικότητας και της χυδαιότητας. Όμως αυτή τη φορά και εν όψη των πρόσφατων γεγονότων του Βόλου, οι κύριοι αυτοί ξεπέρασαν σε χαμέρπεια κάθε προηγούμενο, γεγονός που μας αναγκάζει να τοποθετηθούμε πάνω σε θέματα αρχής με κύριο στόχο να υπερασπιστούμε τις βασικές μας θέσεις ανοιχτά και έντιμα.

Μετά τα γνωστά γεγονότα του Βόλου ακολούθησε ένα όργιο παραπληροφόρησης από τα καθεστωτικά ΜΜΕ όπως και το περιμέναμε άλλωστε. Από την δική μας την πλευρά η αλληλεγγύη σε κάθε αντικαθεστωτικό αγωνιστή που βρίσκεται όμηρος στα χέρια του ανθελληνικού κράτους είναι δεδομένη. Δεν μπορούμε παρά να αποδοκιμάσουμε την στάση κομμάτων όπως της «Χρυσής Αυγής», η οποία έσπευσε με τον πλέον ανέντιμο τρόπο να δηλώσει πίστη και αφοσίωση στην αστική δημοκρατία και στο σύνταγμα ... όπως επίσης και η δεξιά η οποία επέλεξε την ρητορική της  «αντιακρότητας», εξομοιώνοντας όλα τα άκρα και θέτοντας ως βασικό κίνδυνο για το λαό και τη χώρα τη  «βία» και τις «ακρότητες» γενικά.

Η ρυπογόνος αστική ακροδεξιά ξαναχτύπησε.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας στάσης είναι το άρθρο «Στον αστερισμό των άκρων το οποίο δημοσιεύθηκε στις σελίδες αλλά και στην ιστοσελίδα της «Ελεύθερης Ώρας» και φέρει την υπογραφή του κ. Νίκου Χιδίρογλου. Αν αυτό το άρθρο είχε δημοσιευθεί σε οποιαδήποτε άλλη χρονική θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε στον συγγραφέα αφελείς προθέσεις, όμως αυτή τη στιγμή δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένδειξη μικροαστικής δειλίας και απολογία του σύγχρονου ραγιαδισμού (στην καλύτερη περίπτωση). Από την αρχή κιόλας του πονήματός του ο αρθρογράφος αποκαλεί τους τρεις νεαρούς εθνικιστές του Βόλου «άτομα φίλα προσκείμενα στην Χρυσή Αυγή», αναπαράγοντας ανεπεξέργαστα τα αισχρά ψέμματα που διέδωσε από την πρώτη στιγμή η κρατική και αστυνομική προπαγάνδα, και αισθάνεται μάλιστα την ανάγκη να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με το «που θα βαδίσει η κοινωνία, αν δεν προσέξουμε» και πιο συγκεκριμένα γράφει  «θα βαδίσει στο δρόμο της ωμής βίας, θα βαδίσει προς μια κατεύθυνση παρόμοια με εκείνη της Ιταλίας τη δεκαετία του ’70, όταν ακροαριστεροί και νεοφασίστες συγκρούονταν στους δρόμους και το αίμα έρρεε».

Ο κύριος Χιδίρογλου είναι ή ανενδοίαστα προκλητικός ή εντελώς αφελής όταν εξορκίζει την βία ως μια δυνητική απειλή, μόλις δυο βδομάδες μετά τα γεγονότα τους Ιερισσού, στην Ελλάδα των 3000 αυτοκτονιών και των εκατομμυρίων εξαθλιωμένων! Μόλις δυο βδομάδες πριν στην Χαλκιδική, οι δυνάμεις καταστολής του δημοκρατικού ανθελληνικού κράτους, το οποίο ο κύριος αυτός αισθάνεται την ανάγκη να υπερασπισθεί, συμπεριφέρθηκαν κυριολεκτικώς ως στρατός κατοχής, χτυπώντας και καταστέλλοντας ανηλεώς με χημικά, το κίνημα αντίστασης των κατοίκων της περιοχής ενάντια στην εκμετάλλευση της γης τους.

Κάθε μέρα χιλιάδες άνθρωποι βιώνουν τον απόλυτο τρόμο για το αύριο, πολλοί αυτοκτονούν όταν δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τη σιδερένια φτέρνα του τραπεζικού χρέους, την απειλή των κατασχέσεων και της εισβολής των κλητήρων και των φοροληστρικών υπηρεσιών στη ζωή τους! Είναι μια καθημερινή ωμή βία με χιλιάδες θύματα η οποία προεκτείνεται στους δρόμους των πόλεων, στις πλατείες, στα χωριά και σε κάθε γωνιά αυτής της χώρας, όπου υπάρχουν εστίες αντίστασης. Η ωμή βία είναι σήμερα παρούσα και συντρίβει την κοινωνία, όμως το πρώτο μέλημα του κυρίου Χιδίρογλου και των ομοίων του είναι ο στιγματισμός και η πρόληψη ΜΟΝΟ της βίας εκείνης που θα μπορούσε να αντιταχθεί στη βία του καθεστώτος. 

Το αίμα ρέει ήδη άφθονο, αλλά μόνο τα χτυπήματα κατά των τραπεζών και η πλήξη της σαθρής εξουσίας φαίνονται να εξεγείρουν ακόμα μερικούς «πατριώτες»! Μετά την αναφορά του μάλιστα στα «χρόνια του μολυβιού» στην Ιταλία, ο «πατριώτης» ψύχραιμος αρθρογράφος αναφέρεται ακόμα και στη δολοφονία του Μίκη Μάντακα, αναφέρει σχετικά: «Τότε, είχε βρει και το θάνατο, από σφαίρες ακροαριστερών, ο Έλληνας φοιτητής και στέλεχος του ιταλικού MSI, Μίκης Μάντακας».


Το «Movimento Sociale Italiano» για όσους δεν γνωρίζουν υπήρξε ο ιστορικός συνεχιστής του Φασισμού, ο οποίος  ως Κίνημα προερχόταν ακριβώς από την συσπείρωση επαναστατικών στοιχείων των «άκρων», χρησιμοποίησε συστηματικά την πολιτική βία για την απελευθέρωση της Ιταλίας από την αστική δημοκρατία και την μαρξιστική επιρροή και δημιούργησε μια μοναδική κουλτούρα στηριζόμενη στο πολεμοχαρές ήθος και στην ηρωική θέαση των πραγμάτων, ήταν συνεπώς το ακριβώς αντίθετο από αυτά που έχει εκφράσει ο κύριος Χιδίρογλου, ο οποίος ούτε κατά διάνοια αξίζει να πιάνει στο στόμα τους προσωπικότητες όπως ο Μίκης Μάντακας!

Στη συνέχεια γίνεται λόγος για «θαυμαστές του κόμματος του Νίκου Μιχαλολιάκου», «ναζιστικό υλικό» και «όπλα» και ο αρθρογράφος αναρωτιέται ρητορικά: «Ναι, όπλα. Που τα βρήκαν;» υπονοώντας προφανώς είτε ότι τα εν λόγω άτομα ήταν οργανωμένη σπείρα η οποία είχε τη δυνατότητα να προμηθευτεί όπλα από άγνωστες πηγές, και κάπου εκεί αγγίζεται και η ευαίσθητη ψυχωτική συνομωσίολογική χορδή της αντιφασιστικής «ακροδεξιάς»! Φυσικά είναι περιττό να πούμε ότι τη στιγμή που υπάρχουν άτομα που αντιμετωπίζουν ποινικές διώξεις από το κατοχικό κράτος, τέτοιου είδους γραφόμενα ξεπερνούν τα όρια και αποτελούν το βούτυρο στο ψωμί του κατασταλτικού μηχανισμού αφού αναπαράγουν κομμάτι κομμάτι όλα τα κλασσικά και κινηματογραφικά στερεότυπα του πολιτικά ορθού.

Εδώ ακόμη μια φορά ο κ. Χιδίρογλου βιάζεται να επιβεβαιώσει τα επίσημα αστυνομικά ανακοινωθέντα χωρίς καν να έχει πλήρη γνώση της υπόθεσης, αλήθεια όμως πώς μπορεί να είναι σίγουρος για την ύπαρξη όπλων πριν καν υπάρξουν απτές αποδείξεις προς τεκμηρίωση των λεγομένων των αστυνομικών αρχών; Καλά θα έκαναν όμως να ήταν πιο προσεκτικοί ορισμένοι κύριοι που σήμερα φαίνονται τόσο σίγουροι για την ύπαρξη τους ώστε να αναρωτιούνται μάλιστα και από που προέρχονται, διότι μπορεί να αποδειχτεί στην πορεία (όπως έχει γίνει κι άλλες φορές) ότι τα περίφημα όπλα ήταν ψεύτικα, αεροβόλα ή απλώς ανύπαρκτα ...


Πάντως ο κύριος Χιδίρογλου, μέσα σε όλες αυτές τις ακροβασίες, δείχνει να είναι σίγουρος τουλάχιστον για ένα πράγμα, για το «ότι νέα παιδιά, είναι διατεθειμένα να χρησιμοποιήσουν βία για να πετύχουν, τι; Ποιος ξέρει, τι ...».  Είναι αλήθεια κύριε Χιδίρογλου ότι όταν το κράτος βιαιοπραγεί το κάνει με οργανωμένο και αποτελεσματικό τρόπο και έχει πλήρη επίγνωση των επιδιώξεων του! Όταν οργανώνει προβοκάτσιες, διακρίνεται από επαγγελματισμό και ψυχρή εκτελεστικότητα! Και φυσικά αυτοί που το υπηρετούν γνωρίζουν πολύ καλά το ρόλο τους και έχουν πλήρη γνώση της αποστολής τους, γι' αυτό  εξάλλου και το Εθνικιστικό κίνημα σήμερα βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται, διότι αυτοί που το υπονόμευσαν γνώριζαν άριστα τί έκαναν και γιατί το έκαναν! Ακριβώς το αντίθετο ισχύει σε περιπτώσεις κινήσεων, οι οποίες ακριβώς επειδή βασίζονται μόνο σε αγνές προθέσεις ΔΕΝ έχουν καμιά σχέση με τη βία του Κράτους ! Έχουν ως μοναδικό λόγο έκρηξης την ίδια τους την ύπαρξη μέσα σε έναν ανούσιο και ρυπαρό σύγχρονο κόσμο, δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την κοινότοπη λογική των προσκυνημένων και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν επιδέχονται ερμηνείες από ανθρώπους που δεν υπήρξαν ποτέ στη ζωή τους ούτε αγωνιστές, ούτε πολιτικοί ακτιβιστές, ούτε εξεγερμένοι για να τις νοιώσουν! Συνεπώς δεν είναι αδικαιολόγητη η έκπληξη του κυρίου Χιδίρογλου μπροστά στο γεγονός ότι «οι νεαροί που ενέχονται στην επίθεση στην Τράπεζα Κύπρου στο Βόλο, είχαν καλυμμένα τα πρόσωπά τους, ενώ χρησιμοποίησαν και βόμβες μολότοφ ... Τελικά, η μεθοδολογία των δύο άκρων, δεν διαφέρει καθόλου».

Προφανώς όταν κανείς έχει υπάρξει όλη του τη ζωή κονδυλοφόρος σε δεξιά και ακροδεξιά έντυπα, δεν μπορεί να σκεφτεί ότι ορισμένα πράγματα πηγάζουν από πρακτικές αναγκαιότητες  - η κάλυψη ενός προσώπου ώστε να μην αναγνωριστεί αυτός που διαπράττει μια ενέργεια ή η παρασκευή μιας μολότοφ, μέθοδος που εφευρέθηκε για ανθρώπους οι οποίοι δεν είχαν πρόσβαση σε κανονικά εκρηκτικά και όπλα - και δεν συνιστούν ιδεολογική σύμπλευση ή μίμηση της κουλτούρας ενός άλλου χώρου. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές οι μέθοδοι  ακτιβιστικών χώρων, τελείως διαφορετικών σε ιδεολογικό επίπεδο, ομοιάζουν κυρίως όταν αυτοί οι χώροι πλήττουν τον ίδιο εχθρό, άλλωστε η εξεγερσιακή ηθική είναι μια Αξία που πολλές φορές βρίσκεται πάνω ακόμα και από τις ιδέες, και αυτό είναι το μεγάλο δίδαγμα της Εθνικοεπαναστατικής βιοθεωρίας που συνένωσε αγωνιστές από διαφορετικούς χώρους και ιδεολογικές αφετηρίες!

Εκεί όμως που γίνεται άκρως τραγικός ο κ. Χιδίρογλου, είναι στο σημείο που προσπαθεί να δώσει ιδεολογικοπολιτικά μαθήματα (!) προβαίνοντας σε μια ιστορική σύγκριση του Κομμουνισμού και τους Εθνικοσοσιαλισμού: «Η αποϊεροποίηση της ανθρώπινης ζωής, ο εξωραϊσμός της βίας, η αποκτήνωση, είναι το βασικό χαρακτηριστικό της αριστεριστικής & κομμουνιστικής ιδεολογίας, όσο και της εθνικοσοσιαλιστικής».  Η αλήθεια είναι ότι για εμάς τους Εθνικιστές / Εθνικοσοσιαλιστές / Φασίστες η ζωή έχει μόνο την αξία που της δίνει κανείς, αλλά ο κύριος Χιδίρογλου δεν σκέφτηκε ποτέ ότι η «αποϊεροποίηση της ανθρώπινης ζωής» προήλθε μάλλον από την πλήρη εμπορευματοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης και την εκμετάλλευση που επέφερε ο καπιταλισμός ; Δεν του έτυχε ποτέ να αντιληφθεί ότι η αποκτήνωση προέρχεται κυρίως από την έσχατη εξατομίκευση και τον καταναλωτικό κρετινισμό που επέβαλε το καπιταλιστικό μοντέλο, το ίδιο που κονιορτοποίησε κάθε έννοια τιμής, αλληλεγγύης και οργανικού δεσμού;


Όμως ο κύριος Χιδίρογλου αισθάνεται την ανάγκη να γίνει πιο σαφής σχετικά με τις ομοιότητες των δυο «ολοκληρωτισμών» έτσι μαθαίνουμε ότι «Κατ’ αρχήν, είναι και οι δύο «σοσιαλιστικές» ιδεολογίες, άρα αναδιανεμητικές», είναι αλήθεια ότι ο ληστρικός καπιταλισμός που απογυμνώνει εκατομμύρια Έλληνες δεν είναι καθόλου αναδιανεμητικός αλλά άμεσα κατασχετικός, «είναι και οι δύο ολοκληρωτικές» είναι επίσης αλήθεια ότι η φιλελεύθερη αστική δημοκρατία κατάφερε να αποχαυνώσει τις μάζες τόσο ολοκληρωτικά ώστε να μην χρειαστεί ποτέ να γίνει ανοιχτά ολοκληρωτική με εξαίρεση ίσως την Ελλάδα του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουβέλη, «είναι και οι δύο ανελεύθερες και απάνθρωπες», καμιά σχέση με την ελευθερία του πολιτικά ορθού και τον ανθρωπισμό του σύγχρονου καπιταλισμού, «ασκούν και οι δύο βία και κοινωνική μηχανική», προφανώς στον αγγελικό κόσμο στον οποίο ζει ο κύριος Χιδίρογλου δεν συνάντησε ποτέ βία εκ των άνω (η Ιερισσός πέφτει προφανώς κάπως μακριά ...) ούτε αντιλήφθηκε την κοινωνική μηχανική του καταναλωτισμού, της υπερχρέωσης κτλ. «Γι’ αυτό και τα βρήκαν προσωρινά το 1939, με αρχική πρόθεση να διαμοιράσουν τα εδαφικά λάφυρα» και μετά τί συνέβη κύριε Χιδίρογλου, ήταν τόσο απόλυτες αυτές οι ομοιότητες που η συμμαχία υπήρξε άκρως προσωρινή! 

Μέσα στα πολλά ιστορικά παραδείγματα βίας που δίνει ο κύριος αυτός, ξέχασε φαίνεται τη Δρέσδη, την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, τον εκτοπισμό 13 εκατομμυρίων Γερμανών μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο και τον θάνατο των μισών από αυτούς, το Βιετνάμ, το Ιράκ και ΦΥΣΙΚΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ! Σε αυτές τις περιπτώσεις τα θύματα ήταν αόρατα και ο θάνατος τους ανεπαίσθητος! Φυσικά εμείς ως Εθνικιστές και Φασίστες δεν αναλαμβάνουμε σε καμία περίπτωση την υπεράσπιση του Σταλινικού κρατικού καπιταλισμού που μόνο σοσιαλιστικός δεν ήταν και ο οποίος πολέμησε με λύσσα στο πλευρό των Αμερικανοαγγλοσιωνιστών την Ευρώπη (αυτά η μνήμη του κ. Χιδίρογλου τα έχει απολέσει), αλλά δεν μπορούμε παρά να χλευάσουμε τα δύο μέτρα και δυο σταθμά του κ. Χιδίρογλου, ο οποίος σκανδαλίστηκε σε απίστευτο βαθμό από τα γεγονότα του Βόλου, όπως επίσης χλευάζουμε και τους απίστευτους συνειρμούς αυτού του ιδίου κυρίου.

Το βέβαιον είναι ότι ο αρθρογράφος δεν φοβάται την γελοιοποίηση, αφού λοιπόν έχει γράψει ένα ολόκληρο άρθρο μέσα στο οποίο ένας ανυποψίαστος αναγνώστης δεν θα μάθαινε σχεδόν τίποτα όσον αφορά την πραγματική, τραγική κατάσταση της χώρας, η οποία υποφέρει καταπώς φαίνεται μόνο εξαιτίας των «άκρων», μιλάει για «ανασυγκρότηση» με «αντιμετώπιση της κρίσης» και με «συσπείρωση των εθνικών δυνάμεων», θα θέλαμε λοιπόν να ξέρουμε ποιές είναι αυτές οι «εθνικές δυνάμεις» και τί είδους αντιμετώπιση της κρίσης έχει να μας προτείνει. Μήπως προτείνει μια ανακύκλωση των δυνάμεων που δημιούργησαν την σημερινή κατάσταση και οι οποίες ως εκ θαύματος μετανόησαν, πέρασαν από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και δεν μένει παρά να βγουν στο προσκήνιο άσπιλες κι αμόλυντες;

Η δική μας στάση.

Όπως έχουμε δηλώσει επανειλημμένως και όπως πράττουμε εδώ και χρόνια, από την πρώτη στιγμή που αυτό το ιστολόγιο είδε το φως της μέρας, είμαστε αλληλέγγυοι με κάθε αντικαθεστωτικό αγωνιστή που διέπραξε ενέργειες κατά της αστικής δημοκρατίας και διώχθηκε γι' αυτές, ασχέτως αν συμφωνούμε ή όχι με τις ιδεολογικές του θέσεις και απόψεις. Μακράν του να είναι απλώς ένας τακτικισμός, η στάση αυτή είναι θέση αρχής, είναι κομμάτι της δικής μας ηθικής και δε μας νοιάζει ΚΑΘΟΛΟΥ αν κάποιοι την καταλαβαίνουν ή όχι. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι σήμερα δεν έχουμε απέναντι μας ούτε το παραπαίον και ανίσχυρο αστικό κράτος της Ιταλίας του 1920 - 22, ούτε την καταρρέουσα δημοκρατία της Βαϊμάρης του '33, αλλά ένα εξελιγμένο, συγκεντρωποιημένο, καλά οργανωμένο, πανίσχυρο και μεταμοντέρνο καπιταλιστικό - δημοκρατικό κράτος το οποίο θα υπερασπιστεί μέχρι τέλους το καπιταλιστικό σύστημα που το δημιούργησε. Αυτό το κράτος δεν αλλάζει, δεν αναμορφώνεται, δεν τροποποιείται και ΔΕΝ αποτελεί έκφραση και υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων, είναι μόνο ένας μηχανισμός ο οποίος δεν διστάζει σήμερα να θυσιάσει το μέλλον του λαού στο βωμό της ίδιας της δικής του επιβίωσης. Συνεπώς η μόνη λύση που έχουμε μπροστά μας είναι η συθέμελη καταστροφή του και η αντικατάστασή του από μια ελεύθερη λαϊκή κοινοτική και εθνική Πολιτεία. Η λέξη καταστροφή δεν μπορεί να τρομάξει παρά μόνο προσκυνημένους και δειλούς μικροαστούς νοικοκυραίους, είναι όμως ο άμεσος στόχος που θα πρέπει να προτάξει κάθε εθνικοεπαναστατικό κίνημα, όπως έλεγε και ο Ernst Jünger τη δεκαετία του 20':

«Η καταστροφή είναι το μόνο μέσο στα μάτια του εθνικισμού που ενδείκνυται στην σημερινή κατάσταση των πραγμάτων ...  Αφήνουμε κατά μέρος την ιδέα ότι θα μπορούσε να υπάρξει ένα είδος επανάστασης που να υποστηρίξει την τάξη για χάρη των μικροαστών. Επειδή ακριβώς είμαστε οι πραγματικοί, αυθεντικοί και ανηλεείς εχθροί του αστού, δεν νοιώθουμε παρά μόνο ευχαρίστηση απ' την αποσύνθεσή του. Όσο για 'μας, δεν είμαστε αστοί, είμαστε τέκνα των πολέμων, συμπεριλαμβανομένων και των εμφυλίων πολέμων, και μόνο όταν όλο αυτό, αυτό το θέαμα των κυκλικά και αέναα περιστρεφόμενων κύκλων, θα έχει σαρωθεί, θα μπορέσει να ξεδιπλωθεί μέσα μας ότι πηγάζει από τη φύση, το στοιχειώδες, τη στοιχειώδη αγριότητα, την αρχέγονη γλώσσα, την ικανότητα να γεννήσουμε το καινούριο με το αίμα και την σπορά μας».

Φυσικά όταν ένα σύστημα ψυχορραγεί προσπαθεί να ταυτίσει την ύπαρξη του με αυτήν ολόκληρης της χώρας, τους Έθνους και του Λαού, γι 'αυτό άλλωστε και άνθρωποι σαν τον κύριο Χιδίρογλου μιλούν γενικώς και αορίστως για ανοικοδόμηση και συσπείρωση, όμως οι ριζοσπάστες Εθνικιστές / Φασίστες επαναστάτες γνωρίζουν καλά  ότι πρόκειται για μια καλοστημένη παγίδα που ως μόνο στόχο έχει να τους χρησιμοποιήσει και να τους εξουδετερώσει ώστε να σωθεί ότι μίσησαν περισσότερο και ότι έβλαψε με τον χειρότερο τρόπο την πατρίδα. Ο μεγάλος Γάλλος διανοητής του νεοφασισμού Maurice Bardèche έγραφε στο βιβλίο του ''Les Temps modernes'' (1952) κάνοντας ταυτόχρονα και έναν εξαιρετικά οξυδερκή απολογισμό της ιστορίας και της στάσης του Φασισμού σε σχέση με το κράτος τα εξής λόγια, που μοιάζουν να έχουν γραφτεί επίσης και για τους Έλληνες αγωνιστές του σήμερα: 

«Πάει πολύς καιρός από τότε που ότι εθνικιστικό υπάρχει στη Γαλλία πέφτει συνεχώς στην ίδια παγίδα που του στήνει η πίστη και η στοργικότητα. Όταν οι εθνικιστές έχουν πολλαπλασιάσει επί χρόνια τις προειδοποιήσεις και τις επιπλήξεις τους, όταν έχουν καταγγείλει τα λάθη του καθεστώτος και καταδείξει ότι το έθνος έπρεπε να διαχωριστεί με κάθε τίμημα από τους ανθρώπους που το οδηγούσαν στο χαμό του, όταν το δράμα που πρόβλεψαν, ξεσπά, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, οι άνθρωποι του καθεστώτος προσπαθούν ανυπερθέτως να σώσουν εαυτόν διακηρύσσοντας ότι η υπεράσπιση του έθνους ταυτίζεται με την υπεράσπιση του καθεστώτος και ότι χτυπώντας κανείς το καθεστώς χτυπά την ίδια την πατρίδα. 

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή οι άνθρωποι του έθνους θα έπρεπε να αρνηθούν αυτόν τον ψευδή συμψηφισμό που τους συνδέει στην πραγματικότητα με την δολοφονία της πατρίδας. Δεν μπορούν να σώσουν το μέλλον του ίδιου του έθνους παρά μόνο ζητώντας (από τους αντιπάλους τους στμ) μια προκαταβολική παραίτηση και βασίζοντας την εθνική ανάκαμψη όχι πάνω στις αιτίες που προκάλεσαν την ήττα και που δεν μπορούν παρά να προκαλέσουν κι άλλες, αλλά πάνω στα διδάγματα της ίδιας της ήττας που απαιτούν να ακολουθήσουμε νέους δρόμους με διαφορετικούς ανθρώπους. Όμως αυτό δεν έγινε, δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν το έκαναν ποτέ. Δεν ακούν παρά μόνο την καρδιά τους και δεν βλέπουν παρά μόνο την καταματωμένη πατρίδα. Έτσι πέφτουν με τα μούτρα στα καλάθι της ιερής ένωσης προσφέροντας στους αντιπάλους τους που δεν άλλαξαν ποτέ την πολύτιμη στήριξη της ίδιας τους της θυσίας. (...) 

Οι δημοκρατικοί ευχήθηκαν το Σεντάν και χειροκρότησαν το Σεντάν (την ήττα της Γαλλίας στον γαλλοπρωσικό πόλεμο του 1870 ώστε να προκληθεί κατάρρευση του αυτοκρατορικού καθεστώτος του Νεπολέωντος του Γ'. στμ), οι μπολσεβίκοι προκάλεσαν την κατάρρευση του ρωσικού μετώπου και υπέγραψαν την ειρήνη του Μπρεστ - Λιτόφσκ, οι αντιστασιακοί χαιρέτησαν το βομβαρδισμό των πόλεων μας και θέλησαν τον εμφύλιο πόλεμο: κι εμείς, δεν θα ευχηθούμε ποτέ το Σεντάν και δε θα αποδεχτούμε ποτέ το Μπρεστ - Λιτόφσκ και δεν θα καλέσουμε ποτέ σε εμφύλιο, κι έτσι οι δημοκρατικοί, οι μπολσεβίκοι και οι αντιστασιακοί εγκαταστάθηκαν στα τέλος για τα καλά στην εξουσία πατώντας πάνω σ' αυτά τα συντρίμια που εμείς απορρίπτουμε. (...)

Αν η Γαλλία μπορεί να υπολογίζει σ' εμάς, γιατί είμαστε εθνικιστές (...) κάθε φορά που διακυβεύονται τα ουσιαστικά της συμφέροντα και ιδίως η εδαφική της ακεραιότητα, να μην χάνουμε ποτέ ωστόσο απ' την οπτική μας ότι το ουσιώδες, στο συμφέρον της ίδιας της πατρίδας, είναι να εξαφανιστεί το τωρινό καθεστώς: το καθήκον μας ως εθνικιστών είναι, κατά συνέπεια, ν' αρπάξουμε κάθε ευκαιρία, κάθε αναποδιά, κάθε στροφή της ιστορίας για να το πλήξουμε. 

Μόνο έχοντας συνεχώς κατά νου αυτή τη σκέψη θα μπορέσουμε να καταλάβουμε μια μέρα τη στιγμή που θα μας προσφέρει η ιστορία, την χαραμάδα αυτή απ' την οποία θα περάσει η αναγέννησή μας. Δεν είν' αλήθεια ότι κάποια ιστορική μοίρα παρασύρει σαν ποτάμι τους λαούς προς το χαμό τους. Οι λαοί οι ίδιοι είναι που κάνουν το πεπρωμένο τους. Και το κάνουν όπως ακριβώς και οι άνθρωποι με την θέληση και το θάρρος τους. Ας ανακτήσουμε την θέλησή μας και θα κερδίσουμε κι ένα μέλλον».

Αντλώντας αυτά τα πολύτιμα διδάγματα από την ιστορία του Φασισμού, αρνούμαστε σήμερα να δεθούμε στο άρμα της καπιταλιστικής δημοκρατίας η οποία σήμερα επιχειρεί να ταυτίσει, ακριβώς με τον τρόπο που το περιγράφει ο Bardèche, την δική της μοίρα με αυτήν ολόκληρου του έθνους. Δεν ξεχνούμε ούτε για μια στιγμή ότι η σημερινή κατάσταση έχει προέλθει από πολλές δεκαετίες καπιταλιστικής επιβολής, η οποία σαν καρκίνος κατέφαγε τα σπλάχνα του λαού και ξέρουμε ότι η σωτηρία της πατρίδας απαιτεί πρώτα απ' όλα και πάνω απ' όλα την εξάλειψη αυτού του κακοήθους αποστήματος, το οποίο περιλαμβάνει φυσικά και τις στρατιές των παραγόντων της διεφθαρμένης πολιτικής τάξης, που οι διάφοροι Χιδίρογλου έχουν το θράσος ακόμα να ονομάζουν «εθνικές δυνάμεις». Αυτός είναι επίσης και ο λόγος που δεν φοβόμαστε να περάσουμε από κάθε χαραμάδα προκειμένου να δυναμώσουμε την εθνική και κοινωνική αντικαπιταλιστική πάλη και γι' αυτό βλέπουμε σε κάθε πραγματικό αντικαθεστωτικό αγωνιστή, όποιες κι αν είναι οι ιδέες του έναν ντε φάκτο σύμμαχο (ακόμα κι κάποιοι αδυνατούν να το συλλάβουν) και γιατί όχι έναν αυριανό σύντροφο: 

«Όλες οι επαναστατικές δυνάμεις στο εσωτερικού ενός Κράτους είναι αόρατοι σύμμαχοι, παρά την αντιπαράθεσή τους. Κι αυτό γιατί η τάξη είναι ο κοινός τους εχθρός»  Ernst Jünger 

Αυτοί που επιδίδονται στην «αντιφασιστική» πάλη δεν αντιλαμβάνονται ότι χρησιμεύουν ως «χρήσιμοι ηλίθιοι» του καθεστώτος, κάτι που ισχύει και για όσους θεωρούν ότι ο βασικός εχθρός είναι γενικά οι «αναρχοκομμουνιστές» (ή τα «άκρα»), και όχι το καπιταλιστικό σύστημα και οι μηχανισμοί που το υπερασπίζονται. Αυτοί οι αριστεροί που ζητούν από την κυβέρνηση έκτακτους νόμους κατά της «φασιστικής» απειλής και μέτρα λογοκρισίας και περιορισμού της έκφρασης (τα περίφημα «αδικήματα γνώμης»), δεν κάνουν τίποτε άλλο απ' το να σκάβουν τον ίδιο τους τον λάκκο, αφού τέτοιοι νόμοι, «κατά των άκρων και των παρεκτροπών» που φαντάζουν αρχικά μόνο «αντιφασιστικοί», είναι στην πραγματικότητα επιπρόσθετα όπλα στα χέρια του συστήματος, τα οποία ανά πάσα στιγμή θα μπορούσαν να στραφούν ενάντια σε οποιαδήποτε δύναμη αμφισβήτησης και αντίστασης, δεδομένου μάλιστα ότι η καπιταλιστική δημοκρατία ταυτίζει τον εαυτό της με την νομιμότητα, το λαό και την ίδια την πατρίδα. Ας μελετήσουν πιο προσεκτικά τις θέσεις του γνωστού κομμουνιστή θεωρητικού και οργανωτή Leon Trotsky: 

«Η αστική δημοκρατία είναι χρησιμοποιήσιμη από το προλεταριάτο στο βαθμό που ανοίγει το δρόμο για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Κατά συνέπεια, κάθε εργατικός «ηγέτης» που οπλίζει το αστικό Κράτος με ειδικά μέσα ελέγχου της κοινής γνώμης γενικά, και ιδιαίτερα του τύπου, είναι κυριολεκτικά ένας προδότης. Σε τελευταία ανάλυση η όξυνση της ταξικής πάλης θα εξαναγκάσει τις αστικές παρατάξεις κάθε απόχρωσης να φθάσουν σε μια συμφωνία μεταξύ τους: Να αποδεχθούν έκτακτους νόμους, κάθε είδους περιοριστικά μέτρα και μέτρα «δημοκρατικής» λογοκρισίας εναντίον της εργατικής τάξης. Οποιοσδήποτε δεν το έχει ακόμα καταλάβει, πρέπει να βγει έξω από τις γραμμές της»
(Ελευθερία του τύπου και εργατική τάξη - 1938)

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τέτοια φιλοκαθεστωτικά στην ουσία τους μέτρα ζητούνται από την «δημοκρατική» και «ανθρωπιστική» αριστερά τύπου ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ αλλά και από πρόστυχα χρεωκοπημένα αστικά κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ, από πολιτικές δυνάμεις δηλαδή που έχουν ταχθεί άνευ όρων υπέρ της σωτηρίας του καπιταλιστικού κράτους (στη δημοκρατική του μορφή). Οι εθνικιστές / νεοφασίστες αγωνιστές, οπλισμένοι με μια επαναστατική αντίληψη, βασισμένη σε μια ακριβοπληρωμένη και αιματοβαμμένη εμπειρία πολλών δεκαετιών, στέκονται και θα σταθούν μέχρι τέλους στο πλευρό της αντίστασης και της εξέγερσης. Οι θλιβεροί νεοραγιάδες υποστηρικτές της μικροαστικής εθνικοφροσύνης δεν θα έχουν παρά μόνο την περιφρόνησή μας και δεν θα αργήσουν να καρφωθούν στον πάσσαλο της ατίμωσης και της προδοσίας, δίπλα στους «μη ακραίους» δημοκράτες και τους «μετριοπαθείς» αριστερούς! Η δική μας ηθική, είναι αυτή των εξεγερμένων, των ανταρτών και των επαναστατών και μ' αυτήν θα διαπαιδαγωγήσουμε μια νέα Επαναστατική Εθνικιστική πρωτοπορία, απαλλαγμένη από την πνευματική και φυσική ηγεμονία την πυορροούσας αστικής ακροδεξιάς. Εμείς είμαστε οι πραγματικοί εξεγερμένοι και το μέλλον μας ανήκει!

«Οι εξεγερμένοι στρατολογούνται μεταξύ αυτών που είναι έτοιμοι να πολεμήσουν για μια υπόθεση, ακόμα κι αν μοιάζει χαμένη. Η ιδανική περίπτωση είναι αυτή όπου η δική τους ελευθερία ταυτίζεται με αυτή της χώρας τους»  Ernst Jünger