Robert Brasillach: Η Διαθήκη ενός καταδικασμένου

Η Διαθήκη ενός καταδικασμένου
Τριανταπέντε μόνο χρονών
αλυσοδεμένος σαν τον Cervantes
φυλακισμένος σαν τον Villon
καταδικασμένος σαν τον Andrea Chenier
Όπως και άλλοι σε άλλους καιρούς
πριν απ’ την ώρα, την καταδίκη
πάνω σε φύλλα κακογραμμένα
την ιδικήν μου γράφω διαθήκη
Μια απόφασι θέλει, από τα γήινα αγαθά
να μ’ αφαιρεθή η κτήσι
Είναι εύκολο δεν έχω κτήματα και γη
ή θησαυρούς κληρονομήσει
Τα ιδικά μου τα βιβλία, τις ιδέες
μακρυά ο αγέρας θα σκορπίση
την Αγάπη και το θάρρος
δεν ημπορεί κανείς να φυλακίση.
Εις την Πατρίδα μου τι να χαρίσω
αυτή η ίδια κι αν μ΄έχει διώξει
πίστευα πάντα να την βοηθήσω
κι ακόμη αγαπώ την γλυκειά της την όψι.
Αυτή μου έδωσε τον τόπο, την γη της
κι έγινε η γλώσσα της δική μου
ποτέ δεν μπορώ να αρνηθώ την στοργή της
στο χώμα της δίνω κι αυτή την ψυχή μου.
22 Ιανουαρίου 1945
Ποιήματα απ’ τη Φρεν, εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις
Μετάφραση: Γεώργιος Μεταξάς

Ιωάννης Συκουτρής

"Ο ηρωικός άνθρωπος αισθάνεται πως είναι διαλεγμένος από την Μοίραν ως αγωνιστής και ως μάρτυς - περισσότερον ως μάρτυς, αφού την επιτυχίαν δεν την μετρεί με αποτελέσματα άμεσα, με αριθμούς και μεγέθη, δεν την μετρεί καν διόλου. Είναι το αλεξικέραυνον, που θα συγκεντρώση επάνω του (θα προσελκύση μάλλον εθελουσίως) όλας τας καταιγίδας και όλα τ' αστροπελέκια, διά να προστατευθούν τα κατοικητήρια των ειρηνικών ανθρώπων. Εις την ετοιμότητα του κινδύνου, τον σύρει με ακαταμάχητον έλξιν η αισθητική, θα έλεγα, γοητεία του κινδύνου, η συναίσθησις ότι είναι προνόμιον των ολίγων να συντρίβωνται υπέρ των άλλων υπό των άλλων - το πολυτιμότερον προνόμιον! Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είν' ο καρπός - αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτον χαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφή και θα σαπίση δια ν' αναφανή το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν' εκείνος που θάπτεται δια να εορτασθή η ανάστασις, και ανάστασις χωρίς ταφήν δεν υπάρχει"


Αντώνης Αθανασόπουλος: “Μαζική η συμμετοχή στην ΕΟΚΑ Β”



Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου σας δημιουργήθηκε σάλος στην Κύπρο όπου κάποιοι εκφράζονται υποτιμητικά για τους αγωνιστές της τι έχετε να απαντήσετε σε αυτό; 

Το βιβλίο στηρίχτηκε σε ιστορικές πηγές αξιόπιστες, μη αμφισβητήσιμες και σε ορισμένες από αποχαρακτηρισμό αρχειακού υλικού ξένων υπηρεσιών και υπουργείων. Ως εκ’ τούτου, το περιεχόμενο του βιβλίου είναι απολύτως αξιόπιστο και είναι αδικαιολόγητος ο δημιουργηθείς θόρυβος. 

Η δράση της ΕΟΚΑ Β’ δεν έχει προβληθεί ιστορικά καθόλου σε αντίθεση με την δράση της πρώτης ΕΟΚΑ το 1955 που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό; 

Το γεγονός αυτό οφείλεται σε πολλούς ιστορικούς και κυρίως πολιτικούς λόγους: α) Η ίδρυση και η δράση της ΕΟΚΑ Β’ προσέκρουσε στα συμφέροντα ξένων δυνάμεων όπως επίσης και εγχώριων τα οποία προωθούσαν την λύση της φαλκιδευμένης δήθεν ανεξαρτησίας και όχι της ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα. β) Η προσωπικότητα του Γεωργίου Γρίβα και η ένοπλη αλλά και πολιτική του δράση κατά τα έτη 1971-74 απέδειξαν περίτρανα την ακηδεμόνευτη από εγχώριες και ξένες δυνάμεις ενωτική πολιτική του γεγονός το οποίο έφερε σε δεινή θέση τους πολιτικούς του αντιπάλους, οι οποίοι αποπειράθηκαν δια της λήθης να αποσιωπήσουν το έργο του. γ) Η χρησιμοποίηση ελάχιστων πυρήνων της ήδη διαλυθείσης ΕΟΚΑ Β’ κατά τον Ιούλιο του 1974 έδωσε την αφορμή στους συκοφάντες του Γεωργίου Γρίβα να αμφισβητήσουν την εθναρχική παρουσία και δράση του. Η αντίκρουση αυτών των συκοφαντιών απετέλεσε τον κεντρικό πυρήνα του εκδοθέντος βιβλίου και ήταν το κύριο προσωπικό μου κίνητρο, δηλαδή η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και της ιστορικής μνήμης του  Γρίβα. 

Γιατί κατά την γνώμη σας η κυβέρνηση των Αθηνών δεν υποστήριξε την πολιτική του Γρίβα; 

Θεωρώ ότι ενώ αρχικά η τότε κυβέρνηση τήρησε μία ευμενή ουδετερότητα ως προς το εγχείρημα του Γρίβα αμέσως μετά την αποτυχία της πρώτης και μοναδικής απόπειρας ανατροπής του Μακαριακού καθεστώτος τον χειμώνα του 1972 μετεστράφη σε εχθρική δύναμη για τον Γρίβα. Η μεταστροφή αυτή οφειλόταν αποκλειστικά σε φορτική αμερικανική πίεση, γεγονός που αποδεικνύει τον αντιαποικιακού και βαθειά εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα του ενωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ Β’. 

Πως αποτιμάτε την παρουσία και την δράση των αγωνιστών της ΕΟΚΑ Β’; 

Η μαζική συμμετοχή του ελληνικού-κυπριακού λαού στον δεύτερο ενωτικό αγώνα του Γρίβα, η ανιδιοτέλεια την οποία επέδειξε και οι θυσίες εν τέλει τις οποίες υπέστησαν καταδεικνύουν το εθνικό φρόνημα των αγωνιστών και την πίστη τους στα ιδανικά και τις αξίες του Ελληνισμού. 

Ποιο θεωρείται ότι είναι το μήνυμα της ΕΟΚΑ Β’ σήμερα; 

Είναι σαφές ότι η Κύπρος μας ως ακρότατο σημείο του Ελληνισμού αποτελεί και σήμερα κύριο στόχο επιβουλής από την Τουρκία. Σφοδρές και συντονισμένες πιέσεις ασκούνται τόσο από την Τουρκία όσο και από τον ξένο παράγοντα σε βάρος της. Ως εκ’ τούτου η ιστορική και πολιτική δικαίωση του Γεωργίου Γρίβα συνίσταται στο ότι η μοναδική λύση εθνικής επιβιώσεως της Μεγαλονήσου είναι ένωσή της με την μητέρα Ελλάδα. 

Σαν σήμερα ανετράπη το μαυροφορεμένο Κτήνος της Κύπρου





19.07.1974 - Ο ρασοφόρος προδότης καταφθάνει στην Αγγλία ...



"Ο Μακάριος, από την εκεί αγγλική βάση και μέσω Μάλτας, έφτασε στο Λονδίνο όπου την επομένη συναντήθηκε με τον Πρωθυπουργό Χάρολντ Ουίλσον και στον οποίο είπε να μεταφέρει στον Μπουλέντ Ετζεβίτ: "What practical measures can be taken. It is against Turkish interests for Cyprus to become part of Greece" (Πρακτικά συνομιλίας Μακαρίου-Ουίλσον 17.07.1974-«Η Τραγική Αναμέτρηση και η Προδοσία της Κύπρου»-Μάριου Αδαμίδη-2011) και στη συνέχεια μετέβη στις ΗΠΑ προκειμένου να παραστεί στην έδρα του ΟΗΕ και να εκθέσει τα γεγονότα της χώρας του"

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η άγνωστη επιστολή του Δρ. Ανδρέα Σταθόπουλου στο περιοδικό "Απολλώνειο Φως" (09-10/2010 τεύχος 85) για τους υπαίτιους της Κυπριακής τραγωδίας και τον Ταξίαρχο Δημήτριο Ιωαννίδη (.pdf)



για να κατεβάσετε την εν λόγω επιστολή σε μορφή αρχείου .pdf στον σύνδεσμο εδώ


















Μια αναγκαία απάντηση σε παλαιότερο άρθρο γνωστού αστέρα της αντιφασιστικής «Χρυσής Αυγής» σχετικά με τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη.
Ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές δυνάμεις: ΕΟΚΑ Β' Ξαναχτύπα! (15η Ιουλίου 1974)
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η συγκλονιστική συνέντευξη του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Β΄ Λευτέρη Παπαδόπουλου σε .pdf στο περιοδικό "Το Αντίδοτο" (Ελληνική Δράση Καλαμάτας τεύχος 2&3 - Αύγουστος 2015&Μάρτιος 2016)

Γεώργιος Γρίβας Διγενής: Διάγγελμα της 4ης Αυγούστου 1973

"Ηvαγκάσθηv vα κατέλθω εκ vέoυ εις Κύπρov αρχάς Σεπτεμβρίoυ 1971, διότι o σκoπός τoυ αγώvoς της ΕΟΚΑ επρoδόθη, παρά τoυς ηρωϊσμoύς και τας θυσίας τωv αγωvιστώv της και oλoκλήρoυ τoυ Ελληvικoύ Κυπριακoύ λαoύ. Ο Αρχηγός τoυ αγώvoς και o Ελληvικός Κυπριακός λαός, έξηπατήθησαv ως πρoς τηv δoθείσαv λύσιv. Εξoρισθείς από τηv Κύπρov, μετά τας επαράτoυς συμφωvίας Ζυρίχης-Λovδίvoυ, εκάλεσα τότε τoν Κυπριακόv λαόv εις εvότητα, πέριξ τoυ Αρχιεπισκόπoυ Μακαρίoυ παρά τηv αvτίθεσιv μoυ ως πρoς τηv επιτευχθείσαv λύσιv, ελπίζωv ότι oύτoς θα επoλιτεύετo ως πραγματικός Εθvικός Ηγέτης και όχι ως κoμματάρχης και ότι επί τωv ερειπίωv και της τέφρας θα εκτίζετo τoυλάχιστov μία Κύπρoς ευημερoύσα. Δυστυχώς διεψεύσθηv διότι από της πρώτης στιγμής της αvαχωρήσεως μoυ εκ Κύπρoυ, oύτoς, έχωv, ως μη ώφειλε, λόγω της ιδιότητoς τoυ ως αρχηγoύ της Εκκλησίας της Κύπρoυ, πoλιτικάς φιλoδoξίας, ήρξατo πoλεμικήv εvαvτίoν μoυ διά vα εξoυδετερώση ως εvόμιζε, πάσαv επιρρoήv μoυ επί τoυ Ελληvικoύ Κυπριακoύ λαoύ. Καθυβρίσθηv υπό τoύτoυ, εις αvτάλλαγμα της πρoς αυτόv εvτιμότητoς και αξιoπρεπoύς στάσεως μoυ." 

Γιόζεφ Γκαίμπελς: «Αγαπητέ φίλε της αριστεράς…» Πρώτη δημοσίευση «Nationalsozialismus oder Bolschewismus?», NS Briefe (25 Οκτωβρ.1925).



Αγαπητέ φίλε της αριστεράς,

Όχι για λόγους αβροφροσύνης, αλλά ευθέως και χωρίς επιφυλάξεις ομολογώ ότι σε συμπαθώ, εισ’ εντάξει άνθρωπος! Χτες τ’ απόγευμα θα μπορούσα να κάτσω και να συζητάω για ώρες μαζί σου μπροστά στις χιλιάδες λαού της συγκέντρωσής μας που άκουγαν, γιατί είχα την αίσθηση πως το κεντρικό ζήτημα των ομοιοτήτων και των διαφορών μας παρουσιαζόταν δημόσια μπροστά στους Γερμανούς εργάτες τους οποίους σε τελική ανάλυση αφορά. Και από την ίδια αυτή αίσθηση ξεκινώντας σου γράφω τώρα αυτές τις αράδες.Έχεις αντιληφθεί καθαρά ποιο είναι το όλο ζήτημα. Συμφωνούμε πάνω στα αίτια. Κανείς έντιμα σκεπτόμενος άνθρωπος σήμερα δεν θ’ αρνιόταν το δίκιο των εργατικών κινημάτων. Αυτό που έχει σημασία είναι η πραγματοποίηση και η διατύπωση του τελικού σκοπού αυτών των κινημάτων. Γεννημένα από την ανάγκη και την δυστυχία, βρίσκονται σήμερα μπροστά μας ως ζώσες μαρτυρίες της διαίρεσης και της ανημποριάς μας, της έλλειψης εθνικού θάρρους και θέλησης για μέλλον. Δεν χρειάζεται πια να συζητάμε αν το αίτημα του Γερμανού υπαλλήλου για κοινωνική αποζημίωση δικαιολογείται ή όχι, όπως ακριβώς δεν χρειάζεται να συζητάμε αν μπορεί και αν πρέπει να ζήσει ή όχι η στερημένη τα πολιτικά δικαιώματα της, τέταρτη τάξη.

Εθνικός ή διεθνικός δρόμος και στόχος; αυτό είναι το ζήτημα. Και οι δυο μας αγωνιζόμαστε ειλικρινά και αποφασιστικά για ελευθερία και μόνο ελευθερία, θέλουμε να πραγματοποιηθεί τελικά ειρήνη και η ομόνοια – για τον κόσμο όλο εσύ, για τον γερμανικό λαό εγώ. Ότι αυτή η πραγματοποίηση δεν είναι δυνατή στο υπάρχον σύστημα ειν’ εντελώς ξεκάθαρο και προφανές και στους δυο μας. Το να μιλάμε για ηρεμία σήμερα σημαίνει να κάνουμε κατοικία μας το κοιμητήριο, το να είμαστε ειρηνικοί κάτω από αυτή την κυβέρνηση σημαίνει να γίνουμε πατσιφιστές και άνανδροι. Εσύ κι εγώ γνωρίζουμε ότι μια κυβέρνηση, ένα ψευδολόγο σύστημα, ένα σύστημα που χαρακτηρίζεται από βαθύτερη, ενδόμυχη ψευτιά, θα ανατραπεί, ότι επομένως πρέπει να θυσιαστούμε, να παλέψουμε για ένα νέο κράτος. (…) Ως εδώ μπορούμε να συμφωνήσουμε.

Δεν χρειάζεται να σου τονίσω ότι για μένα ο λαός και το έθνος δεν σημαίνουν ό,τι σημαίνουν για τον καθώς πρέπει φαφλατά με τη χρυσή καδένα του ρολογιού πάνω στην καμαρωτή κοιλιά του, που επαναλαμβάνει ανούσια τις ξεθυμασμένες φράσεις του Στρέζερμαν και του Hergt σαν φωνογράφος. Λαός, δηλαδή εμείς, εσύ κι εγώ, είναι οι χιλιάδες που χτες στέκονταν όλο αυτιά μπροστά μας, τα εκατομμύρια που έχουν το ίδιο πνεύμα και το ίδιο αίμα μ’ εμάς. Έθνος είναι η οργανική ενότητα των εκατομμυρίων σε μια κοινότητα βασισμένη στην ανάγκη, στο ψωμί και στο πεπρωμένο. Η επιθυμία του έθνους είναι ζωντανή στον λαό. Πρώτος στόχος είναι να θεμελιώσουμε το έθνος ως κοινότητα πάνω στην ανάγκη, στο ψωμί και στο πεπρωμένο. Ο δεύτερος στόχος προκύπτει αναγκαία από τον πρώτο και εναρμονίζεται μαζί του: η ελευθερία του έθνους. Γι’ αυτή την ελευθερία ο λαός θα χρειαστεί και θα ωθηθεί να παλέψει όταν θα έχει γίνει έθνος. Αυτός είναι ο δρόμος μας.

Τίποτα το καινούργιο, τίποτα το παράξενο για όσους γνωρίζουν την παλιά ιστορική αιτιώδη αλυσίδα. Η ιστορία των λαών δεν είναι τίποτ’ άλλο από το αποτέλεσμα της βούλησης να οικοδομηθεί το έθνος, καθώς και της δυναμικής πορείας των εθνών προς την ελευθερία. Ουδέποτε ένας λαός λυτρώθηκε από έναν άλλο λαό, είτε από την καλοσύνη, την αγάπη ή την φιλανθρωπία κάποιων άλλων, κέρδισε πάντα τη λύτρωση μόνο με τη δική του βούληση να ειν’ ελεύθερος, μια βούληση που βρήκε τη συμπαράσταση ενός γειτονικού λαού μόνο όταν η βούληση για δύναμη και ζωή ήταν κοινή και στις δύο πλευρές...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ

Την 5η Ιουλίου του 1897 γεννήθηκε ο Γρίβας - Διγενής!



Την 5η Ιουλίου του 1897 γεννήθηκε ο Γεώργιος Γρίβας, ο θρυλικός Διγενής στην Χρυσαλινιώτισσα, της Λευκωσίας και μεγάλωσε στο χωριό Τρίκωμο της επαρχίας Αμμοχώστου. Το 1916, κατατάχθηκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε το 1919 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού του πεζικού. Τον Μάιο 1919, μετέχει στο εκστρατευτικό σώμα της Μικράς Ασίας. Υπηρέτησε ως ανθυπολοχαγός στο 30ο Σύνταγμα της 10ης Μεραρχίας και έλαβε μέρος στις μάχες από το Πάνορμο έως τον Σαγγάριο. Πολέμησε στις μάχες του Τουρλού Μπουρνάρ, του Σαγγάριου, του Αφιόν Καραχισάρ και του Εσκί Σεχίρ. 

Για τα ανδραγαθήματα του παρασημοφορήθηκε με το Χρυσό Μετάλλειο Ανδρείας και Πολεμικό Σταυρό και προήχθη σε υπολοχαγό και το 1926 σε λοχαγό. Έπειτα, σπούδασε στην Ελληνική Ακαδημία Πολέμου και μετεκπαιδεύτηκε στην Γαλλική Ακαδημία Πολέμου Το 1935 προάγεται σε ταγματάρχη. Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μετατέθηκε στη διεύθυνση επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Κατά τον Ιταλική εισβολή εναντίον της Ελλάδας ο Γρίβας μετατέθηκε στο αλβανικό μέτωπο, ύστερα από διαρκή του αιτήματα Κατά την διάρκεια της Κατοχής, ίδρυσε στην Αθήνα την αντικομμουνιστική αντιστασιακή Οργάνωση Χ. 

Το 1946, παραιτήθηκε από την ενεργό υπηρεσία με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, μετέβη μυστικά στην Κύπρο με το ψευδώνυμο Διγενής και ίδρυσε την ΕΟΚΑ, της οποίας ήταν και ο στρατιωτικός αρχηγός και ενώ πολιτικός αρχηγός της ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, με στόχο την εκδίωξη των Βρετανών από το νησί και την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.(1955-1959). Το 1960 ανακηρύχθηκε ομόφωνα από την Ελληνική Βουλή άξιο τέκνο της πατρίδος. 

Στις 31 Αυγούστου 1971 σε ηλικία 74 χρόνων επέστρεψε κρυφά στην Κύπρο και ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β΄ με στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Πέθανε από καρδιακή προσβολή στο κρησφύγετο του στη Λεμεσό στις 27 Ιανουαρίου 1974 σε ηλικία 76 χρόνων σχεδόν δυόμιση χρόνια από την τελευταία άφιξη του στην Κύπρο. Η ηρωική ζωή του αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για όλους του Έλληνες Πατριώτες!

Βιβλιοπαρουσίαση: Τα καταφύγια της Αττικής Τόμος Β' (του Κωνσταντίνου Κυρίμη)



για μια πρόγευση σχετικός σύνδεσμος εδώ


Francis Yeats Brown: «Η ευημερία της εργασίας στην Φασιστική Ιταλία»



Άρθρο του Francis Yeats Brown που δημοσιεύτηκε στις 26 Οκτωβρίου του 1926 στο περιοδικό «Spectator».

Μία Ιταλίδα μάγειρας που γνωρίζω εκφράζει τις απόψεις της για την Πολιτική Οικονομία, κάτι που θα ήταν πλεονέκτημα για πολλούς από τους πολιτικούς μας. Φράσεις όπως «Η παραγωγή είναι η κεφαλή της ευημερίας» διαδίδονται εύκολα από τα χείλη της. Μπορεί να αντικρούσει έναν Κομμουνιστή τόσο άψογα όσο και να σερβίρει ένα πιάτο ριζότο. Δεν είναι κάποιο εξαιρετικό άτομο. Όλες οι τάξεις των Ιταλών είναι πολιτικά και γεωγραφικά μορφωμένες σε ορισμένα στάνταρ που θα έκαναν τους ηγέτες της εργασίας να κοκκινίζουν. Φτάνει μόνο κάποιος να μελετήσει την Corriere della Sera (που παρεπιμπτόντως είναι από τις καλύτερες εφημερίδες στην Ευρώπη) για να εκτιμήσει το πνευματικό υπόβαθρο που κατέχουν ακόμη και οι μη τέλεια μορφωμένοι Ιταλοί. Μέσα από τις έξι σελίδες της, δύο είναι αφιερωμένες σε ξένα νέα από κάθε σημείο του κόσμου. Μόνο τρεις στήλες σε μια σελίδα ασχολούνται με τοπικά ζητήματα: Οι Ιταλοί, είναι περισσότερο κοσμοπολιτικά σκεπτόμενοι από εμάς.

Ως εκ τούτου, σε έναν έξυπνο, ευρύτατα αφυπνισμένο λαό, η νέα βιομηχανική πολιτική του Φασισμού έχει δοκιμαστεί. Μπορεί μια κυβέρνηση άμεσα και συνεχώς να επεμβαίνει στις περίπλοκες μεταρρυθμίσεις της βιομηχανίας; Μπορεί να βοηθήσει τους εργάτες μιας χώρας να βελτιώσουν τις συνθήκες τους μέσω διαιτησίας και να ελέγξουν τα ζητήματα τους μέσα από ένα σύστημα συντεχνιών; Ο Σοσιαλισμός προσφέρθηκε να το κάνει, αλλά απέτυχε. Τώρα ο Φασισμός έχει δημιουργήσει μια άλλη μέθοδο και νοοτροπία πιο ιδεαλιστική, πιο πρακτική, η οποία λειτουργεί ανεξάρτητα από τα θεωρητικά λάθη του. H κυβέρνηση του σενιόρ Μουσολίνι έφερε κοντά άνδρες και αφεντικά μαζί, καθορίζοντας την νομική κατάσταση των διαφόρων εργατικών συνεταιρισμών της Ιταλίας αλλά και των εργαζομένων: Ξεκίνησε έναν πόλεμο ενάντια στη πάλη των τάξεων, που αντικαταστάθηκε από «αγώνα» (καθώς όπως λέει ο Μουσολίνι, η ζωή είναι ένας αγώνας) για αυξημένη παραγωγικότητα και ευημερία στο τόπο. Κανείς δεν πρέπει να είναι αποκλειστικά κάτω από το Φασισμό, αλλά όλοι για το κράτος: Ο σπουδαίος άνδρας πρέπει να βοηθάει τον πτωχό και ο πτωχός να αγαπάει τον σπουδαίο. Ο νέος νόμος του συνδικάτου και ο θεσμός της κοινωνικής πρόνοιας στοχεύει μέσα από τις 69 επαρχίες της Ιταλίας όπου σχεδιάστηκε να δώσει σθεναρή, ίσως αδίστακτη επίδραση σε αυτή την πολιτική. Οι Ρωμαίοι πρέπει να είναι σαν αδέρφια, και ο Οράτιος έχει τη φτέρνα του στο λαιμό του ξένου Άστουρ. 

Η ώρα είναι η κατάλληλη για ένα τέτοιο πείραμα. Ο Σενιόρ Μουσολίνι υπολογίζει ότι στα τελευταία πέντε χρόνια στην Ευρώπη 200.000.000 μέρες εργασίας έχουν χαθεί εξαιτίας βιομηχανικών διαφορών: για να υπολογιστεί αυτή η απώλεια στα 24000,000,000 θα ήτανε αισιόδοξο. Η διάσωση τέτοιας θλιβερής απώλειας, σύμφωνα με την Φασιστική θεωρεία και εξάσκηση, μπορεί να επιτευχθεί με την είσοδο της μάζας των ανθρώπων, σε συνεργασία με τους καπιταλιστές, μέσα σε ένα πλαίσιο του κράτους. Η Δημοκρατία έχει πεθάνει (το γράφω για την Ιταλία φυσικά) γιατί δεν δίνει στον εργάτη κανένα προνόμιο εκτός από τη ψήφο. Ο εργάτης δεν χρειάζεται την ψήφο τόσο πολύ, παρά χρειάζεται καλύτερη πληρωμή και στέγη. Ο Φασισμός στην νέα συνδικαλιστική του φάση φέρνει ενώπιον των εργατικών τάξεων μια εντελώς νέα αντίληψη των δικαιωμάτων, των εξουσιών και των δυνατοτήτων τους. Αυτά τα δικαιώματα και οι εξουσίες βασίζονται και αντλούν την κυριαρχία τους από ένα ισχυρό και ευτυχισμένο κράτος, χωρίς το οποίο δεν υπάρχει ούτε ελευθερία ούτε ευτυχία για τους εργάτες. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες ήταν χθες ένα όργανο ταξικού πολέμου και υπερασπιστές άμεσων ιδιωτικών συμφερόντων, πρόκειται να γίνουν κάτι ανώτερο και ευγενέστερο ...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ