Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ο Λευκός μυστικιστής Βαρόνος Roman von Ungern - Sternberg‎ που τρόμαξε τον στρατό του Λένιν: αντικομφορμιστικό μέσο Zentromag #2, Φεβρουάριος 2021, σελίδες 8-9-10.

 




Όταν οι μπολσεβίκοι που ανακρίνουν τον Βαρόνο ρώτησαν με χλευαστικό τόνο: «Τι διακρίνει την οικογένεια σας στη ρωσική υπηρεσία;» Ο Βαρόνος απάντησε ήρεμα: «Εβδομήντα δύο νεκροί στον πόλεμο».





Συνεχίζοντας τις αναρτήσεις σχετικά με ποιοτικά περιοδικά του «χώρου», δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε σε μια εκδοτική προσπάθεια που τα αντίτυπα της εξαντλούνται σε ελάχιστο χρόνο λόγω της ποιοτικής αρθρογραφίας. 

Έτσι λοιπόν καιρό πριν κάποιοι ταυτιστούν με το σύμβολο «Ζ» των Ρωσικών δυνάμεων εισβολής στην Ουκρανία, το ίδιο γράμμα εμφανίζεται στο εξώφυλλο και στις σελίδες ενός εντύπου με έντονα τα χαρακτηριστικά της «Τρίτης Θέσης» και της αυτόνομης σκέψης. 

Είναι το Zentromag, η ελληνική «νεοφασιστική» έκδοση της «οικογένειας Zentropa». Μια προσπάθεια που ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2020 και έχει ως σκοπό σύμφωνα με τους συντάκτες του ως «την ιδεολογική επικράτηση και όχι τον ιστορικό αναθεωρητισμό». 

Ένα μέσο που προβλήθηκε από την συντακτική μας ομάδα και τους ίδιους τους δημιουργούς του στο instagramΚυκλοφορεί μέχρι και σήμερα και μπορείτε να το βρείτε σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία και μέσω της ηλεκτρονικής διεύθυνσης: zentropafatria@protonmail.com

Ως μια πρώτη επιλογή το εξαιρετικό άρθρο για τον Βαρόνο Roman von Ungern - Sternberg το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε σε .pdf εδώ…


Μια διάλεξη σχετικά με τον «Παράφρονα Βαρόνο» Roman von Ungern - Sternberg που ονομάστηκε από κάποιους «αναρχομοναρχικός» αλλά και «Λευκός Θεός του Πολέμου», έλαβε μέρος στο Κίεβο την 18η Δεκεμβρίου του 2018. 

Διοργανώθηκε στα πλαίσια του φεστιβάλ ASGARDSREI - συμμετέχουν κάθε χρόνο και Έλληνες συναγωνιστές - και φιλοξενήθηκε στον χώρο του Reconquista Club υπό την επίβλεψη του κινήματος Reconquista, της εθνικοεπαναστατικής λογοτεχνικής λέσχης Plomin και του Militant Zone.

Η προσωπικότητα του πολεμιστή και υπερασπιστή της Κεντρικής Ασίας Roman von Ungern - Sternberg στοίχειωσε τη φαντασία γενεών, έχοντας φτάσει στο απόγειο της δημοτικότητας μεταξύ των οπαδών της «Τρίτης Θέσης».

Υπερβολικά μαχητικός, σκληρός και «ευπαρουσίαστος» για να είναι μια εικόνα των «ευρασιανιστών» με τον ανατολίτικο προσανατολισμό, πολύ «ανατολίτικος» για τους «απλοϊκούς» της δεξιάς, είχε μετατρέψει την Αντιμπολσεβίκικη αντίσταση σε μια μεγαλειώδη εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο. 

Αυτή η εξέγερση, όντας μια μορφή τέχνης παρόμοια με την καταδικασμένη εξέγερση του Yukio Mishima στο όνομα του Αυτοκράτορα, ήταν ταυτόχρονα ένας από τους χειρότερους εφιάλτες για την «Κόκκινη Μόσχα» στην πράξη.

Ο Hendrik Möbus γνωστός στους κύκλους του Militant Black Metal λόγω των Γερμανών Absurd, αξιόλογος στοχαστής και δημοσιογράφος βρέθηκε στο πλευρό της Olena Semenyaka και του Fróði Midjord και προσπάθησε να δώσει στους συμμετέχοντες, την βιωματική προσέγγιση ενός πολέμαρχου μιας άλλης εποχής.

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: Όταν η «ιέρεια» του «Εσωτερικού Εθνικοσοσιαλισμού» Savitri Devi αφιέρωνε την διδακτορική της διατριβή στον πρωτοφασιστή διανοητή Ίωνα Δραγούμη


"Με ρώτησε κάποιος τι είναι αυτό που με προσέλκυσε στον Εθνικοσοσιαλισμό. Χωρίς κανένα δισταγμό του απάντησα: η ομορφιά του"

Savitri Devi

γράφει ο Wolverine

Όσο και αν κάποιοι αρνούνται την ιστορική πραγματικότητα ο Εθνικοσοσιαλισμός υπήρξε στην ρίζα του επαναστατικός, αντικαπιταλιστικός, αντικομφορμιστικός, φιλεργατικός και αντιπλουτοκρατικός. Οι πρωταρχικές θέσεις και απόψεις του αρχικού κινήματος που έφτιαξε ένας προλετάριος και μετονομάστηκε στην συνέχεια, ήταν ένα αγκάθι στα πλευρά της ηγεσίας τόσο και της γερμανικής αριστεράς όσο και της γερμανικής δεξιάς. 

Παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των  συναγωνιστών απορρίπτει τον πολιτικό διαχωρισμό που επιβλήθηκε στα σπλάχνα της Γαλλικής επανάστασης με τους «Ορεινούς» αν ήμασταν αναγκασμένοι να ορίσουμε σε ποια πλευρά θα σταθούμε θα επιλέγαμε με ευκολία το αριστερό σκέλος αν «αριστερά» σημαίνει την ανατροπή και την εξέγερση και αν φυσικά «δεξιά» σημαίνει μουχλιασμένη συντήρηση και προστασία των καταπιεστών του λαού μας. 

Αν υπήρχε μια μηχανή του χρόνου να μας γυρίσει στα πρώτα χρόνια του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος και ρωτούσαμε έναν άνεργο βετεράνο απλό μέλος των προλεταριακών «Ταγμάτων Εφόδου» με καταγωγή από το Αμβούργο για την κοινωνία, την θρησκεία, την οργάνωση της οικονομίας, την μοναρχία, τις σχέσεις των τάξεων και την επανάσταση το μόνο σίγουρο είναι ότι στην απάντηση οι δεξιοί θα ένιωθαν ίλιγγο και τρόμο από την αποφασιστικότητα και το «πολιτικό μίσος» καθώς και την λατρεία της εξέγερσης και οι αριστεροί απορία και έκπληξη μπροστά στην «εκτροπή της αριστεράς» όπως ονόμασε τον Εθνικοσοσιαλισμό ένας αντίπαλος μας ο Βλάσης Ρασσιάς και ο οποίος είχε χαρακτηρίσει εύστοχα τον «Στρασσερισμό» ως την «προμαρξιστική αριστερά». 

Για όποιους ενδιαφέρονται ένας διανοητής που έβλεπε σε παλαιότερες εποχές τον Εθνικοσοσιαλισμό μέσα από το «αριστερό» πρίσμα ήταν ο Δανός Povl Heinrich Riis - Knudsen του οποίου το γνωστό βιβλίο μπορείτε να βρείτε με μια απλή αναζήτηση, ενώ η πρόσφατη παρουσία του ως καλεσμένου στην διαδικτυακή εκπομπή του Στέφανου Γκέκα προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση και αντιδράσεις στους κύκλους των Εθνικοσοσιαλιστών. 

Ο Εθνικοσοσιαλισμός όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο είναι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που αναφέρθηκαν και σίγουρα δεν είναι μόνο η λατρεία του Ανωτάτου Ηγέτη όπως επέβαλλε ο Χιτλερισμός. Δεν είναι απλά ένας οργανωτικός μιλιταρισμός ή ένας ανηλεής επεκτατισμός με γεωπολιτικές βλέψεις. Δεν είναι ένας ακόμη ιμπεριαλισμός ή ένας «ρατσισμός» όπως διατείνονται οι σκοτεινοί κύκλοι των φιλοσιωνιστών ακροδεξιών εκδοτών και κομματαρχών. 

Ο Εθνικοσοσιαλισμός για όσους έχουν μάτια να δουν είναι ένας βιοθεωρητικός φιλοσοφικός ιδεολογικός και πολιτικός «ιριδισμός» ένας «Μαύρος Ήλιος» με «διεθνιστικό» πυρήνα που έστειλε πολιτιστικές αποστολές στις Άνδεις για την οργάνωση και την βοήθεια των ιθαγενών, απέρριψε τις πολιτικές τακτικές των αστών WASP της Βορείου Αμερικής, προσέγγισε τα ασιατικά πολεμικά έθνη με πρώτο το Αυτοκρατορικό έθνος των Ιαπώνων που πρωτοστάτησε στην προσπάθεια για την απελευθέρωση της Ασίας από τους καπιταλιστές, ανίχνευσε τα μυστηριώδη ορεινά μονοπάτια στο λίκνο του Θιβέτ και του Βουδισμού για την ανώτερη γνώση. 

(και έλαβε ενίσχυση από τους Θιβετιανούς μοναχούς στο λυκόφως των μαχών, μπορεί όμως κανείς να φανταστεί την έκπληξη των μαχητών του σοβιετικού στρατού όταν μπήκαν στο Ανατολικό Βερολίνο το 1945 και ανακάλυψαν τα πτώματα περίπου 1.000 Θιβετιανών που ήταν ντυμένοι με γερμανικές στολές, αλλά δεν έφεραν διακριτικά βαθμού;) 

Δημιούργησε οργανισμό για την έρευνα σχετικά με την ιστορία και την άγνωστη κληρονομιά των ευρωπαϊκών λαών τα αρχεία του οποίου καταστράφηκαν στο σύνολο τους, επηρέασε ακόμη και μαύρους εθνικιστές ηγέτες που δεν αποδέχτηκαν τις επιταγές των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ και των Σιωνιστών, ενώ τέλος προσπάθησε να προσεγγίσει την μαγική Ινδία των χιλιάδων Θεών. 

Με την γη του Κάλκι του Εκδικητή έχει να κάνει το άρθρο αυτό.

Σάβιτρι Ντέβι (Savitri Devi) ή Maximiani Portas η ελληνοαγγλικής καταγωγής ιέρεια του Εσωτερικού Εθνικοσοσιαλισμού που έντυσε τον «Χιτλερισμό» με έναν θρησκευτικό μανδύα, γεγονός όμως που δεν ήταν απαγορευτικό για να προβληθεί ο βίος της ακόμη και σε έντυπα της «Τρίτης Θέσης».  Μια γοητευτική προσωπικότητα που αν και δεν είχε στενή σχέση με την «Στρασσερική» τάση επηρέασε βαθύτατα το σύνολο του «χώρου». 

Γνώρισα τα έργα της σε νεαρή ηλικία και εντυπωσιάστηκα από τον φανατισμό και την αποφασιστικότητα της να απαντήσει στις προκλήσεις των καιρών. Γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1905 στη Λιόν της Γαλλίας και πέθανε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 22ας Οκτωβρίου 1982 στο Sible Hedingham της κομητείας του Essex στην Αγγλία. 

Εξαιρετικά μορφωμένη, με πολλές σπουδές, άριστη γνώση πολλών ξένων γλωσσών και πολυγραφότατη. Μιλούσε τουλάχιστον επτά γλώσσες, μεταξύ των οποίων αγγλικά, γαλλικά, Νέα Ελληνικά, Ιταλικά, Γερμανικά, Ισλανδικά, Χίντι και Μπενγκάλι, ενώ είχε γνώση άλλων είκοσι, όπως Αρχαία Ελληνικά, Ουρντού, και άλλες ινδικές γλώσσες. 

Υπερασπίστρια του φυλετισμού και της «βαθιάς οικολογίας» ή του «οικοφασισμού», των δικαιωμάτων των ζώων με ιδιαίτερη έμφαση ενάντια στην πρακτική του kosher, μαθήτρια του Νίτσε, πολιτική ακτιβίστρια, φιλόσοφος και συγγραφέας, χορτοφάγος και κατά των ταυρομαχιών, λάτρης της αρχαίας Ελλάδος και της Βεδικής Ινδίας, εχθρός του χριστιανισμού του ιουδαϊσμού της δημοκρατίας και του μαρξισμού. 

Έγραψε με κιμωλία στο σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών συνθήματα εναντίον της Αντάντ (Κάτω οι Σύμμαχοι, Ζήτω η Γερμανία) ως διαμαρτυρία για την παράνομη εισβολή των Συμμαχικών (αγγλικών και γαλλικών) στρατευμάτων στην ουδέτερη Ελλάδα τα οποία απέκρουσαν οι πρωτοφασίστες «Επίστρατοι». Στην αρχή της ιδεολογικής της αναζήτησης περιέγραφε τον εαυτό της ως «Εθνικίστρια κάθε κράτους» ...

Ήρωας της ήταν ο Αλέξανδρος που κυρίευσε την Βακτριανή και ο Αυτοκράτορας και μάρτυρας Ιουλιανός στον οποίο και αφιέρωσε και ένα από τα βιβλία της, είχε προσωπικές σχέσεις με κορυφαία πρόσωπα του Ελληνικού Εθνικισμού όπως τον Περικλή Γιαννόπουλο, Άγγελο Σικελιανό και την Εύα Πάλμερ - Σικελιανού. 

Στις 28 Μαΐου του 1928 πήρε την Ελληνική υπηκοότητα και τον Ιούνιο του 1928 συμμετείχε σε διαγωνισμό στην Αθήνα για μια θέση καθηγητή της Γαλλικής γλώσσας σε Γυμνάσιο των Αθηνών. Υπήρξε καθηγήτρια Γαλλικών του Κορνήλιου Καστοριάδη. Το 1997, λίγο πριν το τέλος της ζωής του, ο μαρξιστής φιλόσοφος αναφέρθηκε με λόγια ευγνωμοσύνης σ' αυτήν σε γαλλική ραδιοφωνική του συνέντευξη. 

Έγινε αυτόπτης μάρτυρας της συγκρούσης μεταξύ Παλαιστινίων και Εβραίων εποίκων και συντάχθηκε με το μέρος των Παλαιστινίων ενώ ομολόγησε ότι εκεί στην σκιά του Αντίοχου του Δ’ του Επιφανούς συνειδητοποίησε τον Εθνικοσοσιαλισμό της και την ανάγκη να μην υπάρξει στο μέλλον ένα ξεχωριστό εβραϊκό κράτος. Υπήρξε βασικό μέλος της κίνησης του ιστορικού αναθεωρητισμού και του δικτύου στήριξης των γυναικών της Γερμανίας που είχαν χάσει τους άντρες τους στα πολεμικά μέτωπα.

Το 1932 ταξίδεψε στην Ινδία, «την ανατολικότερη και νοτιότερη πατρίδα της Άριας Φυλής» όπως τη θεωρούσε η ίδια, αναζητώντας τον πολιτισμό της, θεωρώντας ότι οι ινδοευρωπαίοι παγανιστικοί θεοί της και οι δοξασίες της διατηρούνταν αμόλυντες από τον μονοθεϊσμό. Εγκαταστάθηκε στην Καλκούτα, και ξεκίνησε να προσφέρει τις υπηρεσίες της στην εθνικιστική οργάνωση Ινδουιστική Αποστολή, μέσω της οποίας ήρθε σε επαφή με το εθνικιστικό Ινδουιστικό Κόμμα «Μαχασάμπα», το οποίο είχε υιοθετήσει φιλογερμανικές απόψεις. 

Δεν θα μπορούσε να μην συνδράμει στον μοναχικό αγώνα του θρυλικού σεβαστού ηγέτη (Νετατζί) της Ινδικής Εθνικής Αντίστασης Subhas Chandra Bose που ήταν ο εκπρόσωπος του πολεμικού Ινδουισμού και των συνεργατών των Ιαπώνων. Συνδέθηκε σε έναν εικονικό γάμο με τον φίλο της Άσιτ Κρίσνα Μουχέρτζι, Ινδό Βραχμάνο εκδότη του «Νέου Ερμή» γνωστό ακτιβιστή και πληροφοριοδότη του Άξονα ώστε να μην απελαθεί και να της παρέχει προστασία και ευκολία κινήσεων στις κινήσεις της υπέρ του Άξονα. 

DOWNLOADS: Σάβιτρι Ντέβι – Η Κόρη Του Ήλιου…! #88 (PDF)

Σάβιτρι Ντέβι - Παύλος της Ταρσού, ή Χριστιανισμός και Ιουδαϊσμός

DOWNLOADS: Σάβιτρι Ντέβι – Ινδία Και Εθνικοσοσιαλισμός…! #130 (PDF)

Μετά τον πόλεμο διένειμε μαζί με ένα πρώην μέλος των επίλεκτων στρατιωτικών σχηματισμών Waffen - SS χιλιάδες Εθνικοσοσιαλιστικά φυλλάδια στις κατεχόμενες από τους Δυτικούς ζώνες με συνέπεια να περάσει από δίκη και να φυλακιστεί μαζί με άλλους αξιωματικούς και γυναίκες του καθεστώτος τους οποίους και στήριξε μετά την αποφυλάκιση της. Μέσα στην φυλακή δημιουργεί μια ιδιαίτερη σχέση με μια άλλη φυλακισμένη την Marie Françoise Suzanne Dior ανιψιά του γνωστού σχεδιαστή. 

Είχε επαφές και προσωπική φιλία με τον πιλότο των βομβαρδιστικών Stukas τον Σμήναρχο Hans-Ulrich Rudel ο οποίος ήταν οπαδός του Χίτλερ, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να στηρίξει τόσο τον ηγέτη της Αργεντινής Juan Peron και την Evita όσο και τα «Στρασσερικά» πολιτικά σχήματα στην μεταπολεμική Γερμανία. Επέδρασε μέσα από τα έργα της στον κορυφαίο συγγραφέα «NaziMaoist» Claudio Mutti οπαδό του Χομεϊνί και εκπρόσωπο της «Τρίτης Θέσης» καθώς και τον πρωτοπόρο του ένοπλου αντάρτικου Francο Freda που κατηχεί έως σήμερα τους νεοφασίστες μέσα από τις εκδόσεις του. 

Έζησε για λίγο καιρό στην Ισπανία και φιλοξενήθηκε από τον Εθνικοσοσιαλιστή Otto Skorzeny, ο οποίος υπήρξε σύμβουλος του «Τριτοθεσίτη» Juan Peron. Επισκέφτηκε Κάιρο, Βαγδάτη, Δαμασκό και Τεχεράνη για να συναντηθεί με τους εξόριστους Εθνικοσοσιαλιστές. Είχε επαφές με τους George Lincoln Rockwell, Ernst Zündel, William Pierce, Miguel Serrano, Colin Jordan, Matt Koehl, Johann von Leers, David Myatt, Leon Degrelle, ενώ σε αυτή έχει αφιερώσει το βιβλίο του ο James Mason το γνωστό «Siege». 

Τα βιβλία της γνωρίζουν όλο και ευρύτερη διάδοση στους κύκλους των παγανιστών, των skinheads και των οπαδών της μουσικής χέβι μέταλ στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη ενώ κυκλοφορούν εδώ και χρόνια και από ελληνικούς εκδοτικούς οίκους.

Σύμφωνα με την δική της πεποίθηση χαρακτηριστικά παραδείγματα ιστορικών φυσιογνωμιών που χαράσσουν το ιστορικό γίγνεσθαι φέρνει τον λευκής καταγωγής βασιλιά Ακενατών της Αιγύπτου, που απαρνήθηκε τους αιγυπτιακούς θεούς και ανέπτυξε μιαν ηλιακή λατρεία μη βίας. Αυτός ήταν, κατά την άποψη της «ήλιος». Ακολουθεί ο Μογγόλος κατακτητής Τζένγκις Χαν, αποστασιοποιημένος από τις αιώνιες δυνάμεις και τους νόμους του σύμπαντος. Αυτός ως δύναμη καταστροφής ήταν «αστραπή». Και τέλος, ο Χίτλερ, ήταν μαζί «αστραπή και ήλιος»


Ο Χίτλερ είναι, κατά το ινδουιστικό πρότυπο της Devi, ο Αβατάρ, ο διάμεσος μεταξύ του θεϊκού και του ανθρώπινου, αυτός που, όπως υπόσχεται o Κρίσνα στη Μπαγκαβαντγκίτα: 

«Όταν η δικαιοσύνη συντρίβεται, όταν το κακό θριαμβεύει, τότε επανέρχομαι. Για την προστασία του καλού, για την καταστροφή όσων απεργάζονται το κακό, για την εγκαθίδρυση της βασιλείας της Δικαιοσύνης, γεννιέμαι ξανά και ξανά, σε κάθε εποχή». 

Για τις παραδοσιοκρατικές διδασκαλίες ο άνθρωπος που σφράγισε την μοίρα της Ευρώπης και ο μεγαλύτερος εχθρός του τελικά ήταν ο ίδιος ο εαυτός του ήταν ο Κάλκι ο εσχατολογικός Βισνού, δηλαδή ο Μεσσίας πάνω στο λευκό άλογο, σύμφωνα με τους Βραχμάνους. Κατά τους Βουδιστές είναι ο Μαϊτρέγια Βούδας, επίσης ο Σαοσιάντ, ο Σωτήρας των Πάρσων, και ο Χριστός των Χριστιανών της Δευτέρας Παρουσίας, ο Imam Mehdi των Ισλαμιστών για αυτό και τον ονόμασαν με τον τιμητικό τίτλο του Χατζή (Προσκυνητή) και τον συμπεριέλαβαν στις προσευχές τους. 

Ο Δημήτριος Κιτσίκης που είναι μελετητής του Φασισμού, κορυφαίος όμως και στην τέχνη της πρόκλησης και σε αντίθεση με εμάς υπέρ της συνεργασίας με τους Τούρκους θεωρεί ότι στο πρόσωπο της διανοήτριας του Εθνικοσοσιαλισμού «...συναντήθηκαν το ελληνικό Ομηρικό ιδεώδες, η αγάπη για τα ζώα, οι οικολογικές ευαισθησίες, η ινδική εθνική αυτοσυνειδησία και η αντιδυτική ιδεολογία...». 

Ο ιεραποστολικός ζήλος της μετά το 1945, την ανέδειξε σε μορφή - σύμβολο της μεταπολεμικής πορείας του Εθνικοσοσιαλισμού, τον οποίο προσπάθησε να φέρει σε επαφή με την Παραδοσιοκρατία του Ρενέ Γκενόν και του δάσκαλου του Mussolini του φιλοσόφου Ιουλίου Έβολα.

Αυτή η αινιγματική ή μπορεί και υπερβολική για κάποιους στις απόψεις της προσωπικότητα που όμως επηρέασε τους μυστικιστές του Εθνικοσοσιαλισμού αλλά και του Φασισμού μέσα από την μανιχαϊστική κοσμολογία της, κάποιοι επαγγελματίες κερδοσκόποι και απατεώνες την ονόμασαν «αλλοπρόσσαλη» επειδή ήταν αμετανόητη και πίστεψε στο δικό της όραμα για μια Νέα ΕυρώπηΕίχε το θάρρος όμως να υπερασπιστεί της δική της ιστορική εκδοχή ότι ο Αυστριακός ζωγράφος και δεκανέας και αυτός που δυστυχώς επικράτησε στην εσωκομματική διαμάχη, ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν ο «Τελευταίος Άβαταρ» και η μετενσάρκωση του Ινδού Θεού Βισνού. 

Σε αντίθεση φυσικά με κάποιους ελάχιστους σε πολιτική αξία που νοιάζονται μόνο για τις κυβιστήσεις και την μίζερη αυτοπροβολή τους ή την οικονομική τους ενίσχυση ακόμη μέσα και από έργα ή πρόσωπα εθνικοσοσιαλιστικά τα οποία όμως την ίδια στιγμή έχουν το θράσος να καθυβρίζουν και να διαστρεβλώνουν δημόσια!


Τέλος καλό είναι να προβληθεί προς όλους αυτούς που θέλουν να γνωρίζουν την αλήθεια και να απορρίπτουν τις ιστορικές παρωπίδες των κύκλων της παραπληροφόρησης ότι διαβάζοντας την βιογραφία που έγραψε  ο Nicholas Goodrick - Clarke για την Σάβιτρι Ντέβι με τίτλο «Hitler's Priestess, Savitri Devi The Hindu Aryan Myth and Neonazism» υπάρχει στην σελίδα 22 η αναφορά ότι η «Ιέρεια του Μυστικιστικού Εθνικοσοσιαλισμού» είχε αφιερώσει την διδακτορική της διατριβή το 1929 στον πρωτοφασιστή διανοητή και εχθρό του Βενιζελισμού τον μάρτυρα της Εθνικοεπαναστατικής Ιδέας, αυτόν που εξυμνούσαν κορυφαίοι αντιδημοκράτες συγγραφείς και μεταπολεμικά γνωστά Ελληνικά Εθνικοσοσιαλιστικά περιοδικά, τον Ίωνα Δραγούμη. 

«Έτσι πέρασε το τελευταίο μισό του 1929 ολοκληρώνοντας τη διατριβή της, η οποία προλογίστηκε κατάλληλα με ένα μνημόσυνο στον Ίων Δραγούμη, έναν διανοούμενο και Έλληνα Πατριώτη που δολοφονήθηκε στην Αθήνα το 1920»


Η Διδασκαλία της Αφυπνίσεως (Μετάφραση Κωνσταντίνος Ν. Μαλεβίτης)



Η Διδασκαλία της Αφυπνίσεως

Η Επίτευξη της Αυτοκυριαρχίας
σύμφωνα με τα πρώτα Βουδιστικά Κείμενα
Μετάφραση Κωνσταντίνος Ν. Μαλεβίτης

Ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους της σύγχρονης εποχής, ο Julius Evola (1898-1974), είναι ίσως ο βασικότερος εκφραστής της Εσωτερικής Παράδοσης. Τον αριστοκρατικό, εσωτερικό και ηρωικό τρόπο ζωής τον οποίο ακολούθησε συνοδεύουν μία σειρά εργασιών ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται και το παρόν βιβλίο. Στη διδασκαλία της Αφυπνίσεως ο Evola υπεισέρχεται σε μία έξοχη ανάλυση των ιερών κειμένων Pali του αρχέγονου Βουδισμού τα οποία αντικατοπτρίζουν το πολιτιστικό, μεταφυσικό και υπερβατικό περιεχόμενο της εν λόγω ανατολικής παράδοσης. Πρόκειται για μία διδασκαλία η οποία απευθυνόμενη σε μία ελίτ ασκητών πνευματικής ευγένειας, κατευθύνεται κόντρα στο ρεύμα, αόρατη για τον περισσότερο κόσμο και τους κοινούς θνητούς που ζουν στη σκιά της άγνοιας. 

Ο Βουδισμός ιδιαίτερα στην πρωταρχική του μορφή αποστασιοποιείται του οτιδήποτε θυμίζει θρησκεία, μυστικισμό ή χαρακτηρίζεται από τις έννοιες της πίστης, της αφοσίωσης, της δογματικής ακαμψίας και του προσηλυτισμού. Αντίθετα, εξυψώνεται ο ασκητισμός ως προς την αυθεντική του σημασία δηλαδή αυτή της πρακτικής εξάσκησης, της πειθαρχίας και της εκμάθησης. Παράλληλα εκθειάζεται η αυτοσυγκέντρωση, η δύναμη της θελήσεως, ο έλεγχος της σκέψης και του νου, η ηθική συμπεριφορά, ο μοναχισμός. Εkattam monam akkhatam - Η μοναξιά είναι σοφία. Εκείνος ο οποίος είναι μόνος θα ανακαλύψει ότι είναι χαρούμενος, άρχοντας του εαυτού του, τεχνίτης του προσωπικού του πεπρωμένου. 

Ο άνθρωπος έρχεται σε αντιπαράθεση με τον ίδιο του τον εαυτό και την εξαρτημένη φύση της ύπαρξής του. Μπαίνει σε μία μάχη καθημερινή, χωρίς ανακωχή, σε έναν ηρωικό αγώνα πνευματικού είδους. Προτιμάει να πεθάνει μαχόμενος για την πραγμάτωση της ύστατης κορύφωσης, παρά να ζει νικημένος. Περπατάει το μονοπάτι της αφυπνίσεως, κατευθυνόμενος προς τη φώτιση. Το μόνο που έχει πλέον σημασία είναι η κάθε στιγμή. Έχει αποκτήσει έλεγχο επί του εαυτού του, διακατέχεται από επίγνωση, γαλήνη, αταραξία και αξιοπρέπεια. Κatam karaniyam - Θα γίνει αυτό που ήταν να γίνει.

Το βιβλίο συνοδεύεται από το "Εννοιολογικό Λεξικό Βουδιστικών και Ανατολικών Παραδοσιακών Όρων", μια επιτομή στην ορολογία που χρησιμοποιεί ο Evola στην Διδασκαλία της Αφυπνίσεως.


Ελληνική ιστοσελίδα για την ζωή και το έργο του Julius Evola :


Βουδισμός και Εθνικοσοσιαλισμός.

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Η σχέση του Βουδισμού με τον Εθνικοσοσιαλισμό είναι ένα θέμα που λίγοι έχουν ερευνήσει εις βάθος ενώ στα ελληνικά οι αναφορές είναι ελάχιστες. Είναι αναμφισβήτητο το γεγονός ότι υπήρξαν φιλικές σχέσεις ανάμεσα στο Θιβέτ και στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, ενώ για το θέμα αυτό οι περισσότερες πηγές κάνουν λόγο κυρίως για τις ερευνητικές αποστολές των Γερμανών και τις εθιμοτυπικές συναντήσεις των 2 πλευρών. Παραμένει άγνωστος σε πολλούς ο ρόλος του θεωρητικού της Γεωπολιτικής Karl Haushofer σχετικά με την κοινότητα του «Πράσινου Δράκου» καθώς και η επίδραση του μυστικιστικού Θιβέτ και των «Πράσινων Ανθρώπων» στις εσωτερικές δομές του Γερμανικού κόμματος. 


Τα περισσότερα αρχεία είναι εξαφανισμένα ή κατεστραμμένα αλλά υπάρχουν ακόμη στοιχεία σχετικά με την συμμετοχή Βουδιστών μοναχών από το Θιβέτ στην επική μάχη του Βερολίνου το 1945. Κατά την διάρκεια της εισόδου των κατοχικών Σοβιετικών στρατευμάτων βρέθηκε μεγάλος αριθμός πτωμάτων Ασιατικής καταγωγής με στολές του Γερμανικού στρατού χωρίς διακριτικά και άλλα εντελώς γυμνά, ενώ οι περισσότεροι εξ αυτών είχαν προχωρήσει σε τελετουργική αυτοκτονία με ξιφίδιο το οποίο έπληξε το στομάχι τους και επέφερε τον θάνατο. Ο ίδιος ο Haushofer το 1946 - σύμφωνα με μια λιγότερη γνωστή εκδοχή - αφού πρώτα σκότωσε την γυναίκα του προχώρησε σε seppuku, μια κίνηση αναμενόμενη από τους κύκλους του Θιβέτ. Οι τελευταίοι θύλακες της εν λόγω οργάνωσης σαρώθηκαν από τους Κομμουνιστές της Κίνας μετά την εισβολή στο Θιβέτ. 


Μια άλλη ιστορική παράμετρος της συμμετοχής Βουδιστών στην Εθνικοσοσιαλιστική Στρατιά είναι η παρουσία των Καλμούκων. Αφού παρέμειναν πιστοί στον Τσάρο και πολέμησαν τους Μπολσεβίκους μέσω της Λευκής Φρουράς στην συνέχεια ενίσχυσαν τον Εθνικοσοσιαλισμό. Το κάψιμο των ιερών τους βιβλίων και οι συνεχείς εξορίες και διώξεις από τον Κόκκινο Στρατό οδήγησαν χιλιάδες εξ αυτών στην πρώτη γραμμή υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας. Κατά την διάρκεια του πολέμου διατήρησαν εφημερίδα στην γλώσσα τους και ραδιοφωνικό σταθμό, ενώ στην υποχώρηση 5.000 μαχητές συνέχισαν τον αγώνα στο πλευρό των δυνάμεων του Άξονα. Δημιούργησαν ένα εθελοντικό σώμα Ιππικού στην περιοχή της Σιλεσίας και πολέμησαν με ιδιαίτερο θάρρος ενάντια στους παρτιζάνους του Τίτο. Το καθεστώς της ΕΣΣΔ τους επέτρεψε να γυρίσουν στον τόπο τους μετά το 1957. Ελάχιστοι εξ αυτών βρέθηκαν στο Βερολίνο τις τελευταίες ημέρες του πολέμου.





Καλμίκοι: οι Βουδιστές πολεμιστές που υπερασπίστηκαν την Εθνικοσοσιαλιστική Ιδέα.


Ιστορική έρευνα / κείμενο:

Αλέξανδρος Κορβίνος

Φοίβος Διδάσκαλος











Καλμίκοι: οι Βουδιστές πολεμιστές  που υπερασπίστηκαν την Εθνικοσοσιαλιστική Ιδέα.

Αλέξανδρος Κορβίνος
Φοίβος Διδάσκαλος



Πρόλογος

Λίγοι γνωρίζουν ότι κατά την Μάχη του Βερολίνου μαζί με τη «Χιτλερική Νεολαία», την Volkssturm, την μαυροφορεμένη φρουρά των Waffen - SS και τους υπερήφανους γέροντες του Α’ Π.Π. έπεσαν μαχόμενοι και Βουδιστές μοναχοί. Σε κάποιους ίσως φαντάζει παράξενο, όμως δεν είναι διόλου. Εκτός από τις ιστορικές αναφορές υπάρχουν εκείνες οι αποδείξεις που βρίσκονται βαθιά ριζωμένες στην ψυχή κάθε Άριου Ανθρώπου, κάθε Ελεύθερα σκεπτόμενου Λευκού Ανθρώπου. Είναι η Αλήθεια που σε τακτά χρονικά διαστήματα «μας χτυπάει την πόρτα», υπενθυμίζοντας μας ποιοί είμαστε, ποιά η καταγωγή μας, ποιές οι Παραδόσεις μας, τα ήθη και έθιμα μας.


Οι Καλμίκοι ή Καλμούχοι ή Καλμούκοι (Καλμίκικα: Хальмгуд) είναι ένα Μογγολικό φύλο που κατοικεί στη βορειοδυτική ακτή της Κασπίας κατά τους τελευταίους τέσσερις αιώνες. Είναι η κυρίαρχη εθνότητα της Δημοκρατίας της Καλμίκια, ενός από τα 83 ομόσπονδα κράτη που συναποτελούν  την Ρωσική Ομοσπονδία.




Με το πέρασμα του χρόνου, και μολονότι ήταν σχετικά πιστοί στην Τσαρική εξουσία, η Ρωσία προσπάθησε να τους ελέγξει ποικιλλόμορφα. Ενθάρρυνε τη δημιουργία Σλαβικών και Γερμανικών οικισμών στα εδάφη τους, δοκίμασε να τους εκχριστιανίσει, επενέβαινε όλο και περισσότερο στους πολιτικούς θεσμούς τους. Έτσι το χειμώνα του 1770 - 1771 το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού, αυτοί που ζούσαν ανατολικά του Βόλγα, αποφάσισαν να επιστρέψουν στην κοιτίδα τους Τζουγκαρία. Από τους 200.000 που έφυγαν, μόλις οι μισοί κατάφεραν τελικά να φθάσουν στη Τζουγκαρία - οι υπόλοιποι πέθαναν στο δρόμο από τις κακουχίες, την πείνα και τις ενέδρες ληστών.


Μετά τη μετανάστευση των περισσότερων Καλμίκων, η Τσαρίνα Αικατερίνη Β' κατήργησε το Χανάτο της Καλμίκια και ενέταξε τα εδάφη του στην επικράτεια του Άστραχαν. Οι εναπομείναντες κράτησαν ένα χαμηλό επίπεδο αυτοδιοίκησης, αλλά ήταν πλέον πρωτίστως υπήκοοι του Ρωσικού κράτους. Με τον καιρό άρχισαν να εγκαθίστανται σε πιο μόνιμους οικισμούς, σε αυτό το πλαίσιο το 1865 ιδρύθηκε η Ελιστά, που σήμερα είναι πρωτεύουσα τους. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση (1917) και αντιδρώντας στην κολλεκτιβοποίηση που επέβαλε το νέο καθεστώς, αρκετοί Καλμίκοι διέφυγαν στη Δύση και δημιούργησαν κοινότητες εμιγκρέδων στο Βελιγράδι, την Σόφια, την Πράγα και το Παρίσι.


Με την έναρξη του Β' Π.Π. και την κατάληψη των Βαλκανίων, κάποιοι από αυτούς συστρατεύθηκαν στην Πανευρωπαϊκή προσπάθεια για την απελευθέρωση της Ευρώπης από τον κομμουνιστικό καρκίνο. Όταν τα Εθνικοσοσιαλιστικά στρατεύματα κατέλαβαν την Καλμίκια (αρχές 1942), οι ντόπιοι τους υποδέχθηκαν ως ελευθερωτές και συγκρότησαν ένα εθελοντικό σώμα ιππικού, δύναμης 5.000 ανδρών. Ο Κόκκινος Στρατός ανακατέλαβε την περιοχή στα τέλη του 1942. Η Καλμίκια καταργήθηκε ως αυτόνομη δημοκρατία  και τα εδάφη της διαμοιράσθηκαν στις όμορες περιφέρειες του Στάλινγκραντ, της Σταυρούπολης και του Άστραχαν. Οι Καλμίκοι εξορίσθηκαν ομαδικά στη Σιβηρία και χιλιάδες από αυτούς πέθαναν ως μάρτυρες της Ιδέας ενώ Ρώσοι και Ουκρανοί από κατεστραμμένες περιοχές στάλθηκαν για να εποικίσουν τα εδάφη που άφησαν.






Οι Καλμίκοι μιλούν την Καλμίκ (Хальмг келн; ή Καλμούκ ή Οϊράτ), μία Μογγολική γλώσσα. Πιστεύουν στον Βουδισμό, είναι μάλιστα ο μοναδικός Βουδιστικός λαός της Ευρώπης. Σύμφωνα με την πανρρωσική απογραφή του 2002, ο συνολικός πληθυσμός τους ανέρχεται σε περίπου 174.000 άτομα. Σχεδόν όλοι ζουν στην Καλμίκια, εκτός από ένα συμπαγή πληθυσμό 7.000 ατόμων που ζει στο γειτονικό Άστραχαν και άλλους 11.000 που είναι μεμονωμένοι εσωτερικοί μετανάστες σε άλλες περιοχές της Ρωσσίας.


Πρόγονοι των Καλμίκων ήταν μια ομάδα νομαδικών φύλων που ονομάζονταν γενικά Οϊράτες[ (μογγ. Οϊραντίν) και προέρχονταν από τη Μογγολική Τζουγκαρία. Οι Οϊράτες εγκαταστάθηκαν στις ακατοίκητες στέπες πέριξ του Κάτω Βόλγα το 1630, συγκροτώντας δικό τους βασίλειο (χανάτο). Η Ρωσική κυβέρνηση ανέχθηκε την παρουσία τους, φοβούμενη πως σε διαφορετική περίπτωση θα τους εξωθούσε σε συμμαχία με τα Ταταρικά φύλα της περιοχής του Βόλγα. Σύντομα οι οϊράτες ιππείς έγιναν οι εγγυητές της εξουσίας του Ρωσικού Βασιλείου στην περιοχή, εξεδίωξαν τους Τούρκους Νογκάι και κέρδισαν ειδικά προνόμια από τον Τσάρο. Σταδιακά έλαβαν και την ονομασία Καλμίκ από τους τουρκόφωνους γείτονες τους.


Η επιστροφή των Καλμίκων στη γη τους επετράπη το Γενάρη του 1957. Αργότερα τον ίδιο χρόνο ανασυστάθηκε και το κρατικό τους μόρφωμα  αρχικά ως Αυτόνομη Περιφέρεια και κατόπιν ως Δημοκρατία εντός της Σοβιετικής Ρωσσίας. Την ίδια μορφή διατήρησε και μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης μέχρι και σήμερα.

Καλμικικό Εθελοντικό Ιππικό Σώμα ( Kalmücken - Kavallerie - Korps)

    




Έμβλημα Kalmücken - Kavallerie - Korps / Ο Βουδιστικός Ατέρμονας Κόμβος


Το 1942 5.000 Καλμίκοι εθελοντές προσχώρησαν στις Γερμανικές Ένοπλες Δυνάμεις,συγκροτώντας το Καλμίκικο Εθελοντικό Ιππικό Σώμα. Το Κ.Ε.Ι.Σ. ενήργησε εντός της Wehrmacht ως ανεξάρτητη συμμαχική δύναμη με όλες τις διοικητικές της θέσεις να λαμβάνονται από τους ίδιους. Οι αξιωματικοί τους είχαν ήδη Σοβιετική στρατιωτική εμπειρία και ο ρόλος των Γερμανών αξιωματικών ήταν καθαρά βοηθητικός. Το Κ.Ε.Ι.Σ. πολέμησε γενναία όπου του ζητήθηκε και συνέβαλε τα μέγιστα στο πλευρό των Εθνικοσοσιαλιστικών Δυνάμεων της Γερμανίας για μιά Ευρώπη πραγματικά Ελεύθερη, κάτι που δυστυχώς δεν ήρθε ακόμη. Τραγικές φιγούρες το ΄45 οι Καλμίκοι Βουδιστές μοναχοί που βρέθηκαν ανάμεσα στους πεσόντες των νέων «Θερμοπυλών» ολόκληρης της Ευρώπης, το Βερολίνο.




Φυσικά μετά το τέλος του πολέμου ο επαναπατρισμός τους στη ‘’Μητέρα Ρωσία’’ μόνο μητρικός δεν υπήρξε. Η βιαιότητα που επέδειξε το Σταλινικό καθεστώς ήταν δίχως όριο, όπως ήδη είπαμε, τα δείγματα της οποίας γεύτηκαν οι σύγχρονοι τότε «Σπαρτιάτες» και «Σπαρτιάτισσες» της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας.


Επίλογος

Πρέπει να καταστεί σαφές και ξεκάθαρο πως ο Εθνικοσοσιαλισμός ΟΥΔΕΠΟΤΕ μίσησε άλλες φυλές, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ενήργησε εναντίον άλλων φυλών. Αυτό αυτομάτως θα ήταν άκρως αντίθετο με την Κοσμοθεωρία και Κοσμοθέαση του. Πολύ δε περισσότερο ο Εθνικοσοσιαλισμός δεν θα μπορούσε να στραφεί ενάντια στον Βουδισμό, μιας καθόλα Άριας παράδοσης, όταν μάλιστα σεπτές μορφές της Ιδέας ακολούθησαν το βουδιστικό μονοπάτι όπως ο μέντορας του Αδόλφου Χίτλερ στρατηγός και καθηγητής Karl Ernst Haushofer, η πρώτη Κυρία του Γ Ράιχ Magda Goebbels και ο Μαύρος Βαρόνος Julius Evola.



 Karl Ernst Haushofer - Rudolf Hess

Ουδέποτε υπήρξε τυχαίο λοιπόν το γεγονός πως με την Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία συμμάχησαν Μουσουλμάνοι, Ιάπωνες, Καλμίκοι. Ο Διεθνής Σιωνισμός κατάφερε να διαβρώσει τις ψυχές και τα μυαλά της ανθρωπότητας, εισάγοντας τα δικά του «ήθη», εισήγαγε στην σκέψη πολλών τον μύθο ότι ο Εθνικοσοσιαλισμός μισούσε τους πάντες ενώ στην πραγματικότητα ΣΕΒΟΤΑΝ τους πάντες, οι λέξεις Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες είναι σφαίρες και οι σφαίρες που δέχεται ο Εθνικοσοσιαλισμός δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι ικανές να τον σωριάσουν, ούτε να τον στείλουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. 


Ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι Αιθέρας, δεν φυλακίζεται, δεν δολοφονείται, είναι Αέναος. Είμαστε ώριμοι για να καταλάβουμε το Χρέος που έχουμε αναλάβει, την Μεγάλη Ευθύνη που μας αναλογεί για να φέρουμε είς πέρας το Αιώνιο Ιερό Έργο, πέρα από συμπάθειες ή εμπάθειες, ο στόχος είναι ένας και όσοι βλέπουν φαντάσματα καλό θα είναι να κάνουν στην άκρη και να αφήσουν αυτούς που μπορούν να δουν.


Βλέπουμε γύρω μας καθημερινά την ανείπωτη και δίχως τελειωμό καταστροφή και κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε γι’αυτό και καλό θα είναι να είμαστε υπάκουοι και υποτακτικοί στον Δυνάστη. Όμως είμαστε τα γνήσια τέκνα, οι απόγονοι των Μαχητών της Αλήθειας και της Ελευθερίας και θα μαχόμαστε Αιώνια για αυτά τα Ιδανικά, μέχρι Ενός όπως οι Μαχητές του Βερολίνου, όπως οι Μαγικοί Πολεμιστές έδωσαν τον Υπέρ Πάντων Αγώνα για την έλευση του Φωτός!


Γιατί ΘΕΛΟΥΜΕ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ και ΠΡΕΠΕΙ!


Βερολίνο 1945: Βουδιστές μοναχοί υπερασπίζονται τον Εθνικοσοσιαλισμό «Οι άνθρωποι με τα πράσινα γάντια»



Έρευνα - επιμέλεια κειμένου: Wolverine

Εισαγωγικό σημείωμα:

Κατά την διάρκεια του 2ου Μεγάλου Πολέμου Θιβετιανοί μοναχοί πολέμησαν στο πλευρό των δυνάμεων του «Άξονα» επιβεβαιώνοντας στην πράξη την στενή σχέση μεταξύ Βουδισμού και Εθνικοσοσιαλισμού. Μια άγνωστη πτυχή της ιστορίας που αξίζει να ερευνήσουμε εις βάθος στο άμεσο μέλλον. 

Πληροφορίες που προέρχονται από τα ιστορικά αρχεία κάνουν λόγο για εκατοντάδες νεκρούς ασιατικής καταγωγής  - κάποιοι μιλούν για 300 μαχητές - ντυμένους με γερμανικές στολές να κείτονται στα ερείπια του Βερολίνου. Πολλοί από αυτούς είχαν προτιμήσει την τελετουργική αυτοκτονία αμέσως μόλις έφτασαν στο τέλος τα αποθέματα των πολεμοφοδίων που είχαν στην κατοχή τους. 


Διακρίθηκαν για την μαχητική τους ικανότητα, κυρίως στο ανατολικό μέτωπο κατά την περίοδο των πολικών θερμοκρασιών ενώ απέναντι στον μισητό εχθρό ουδέποτε δέχτηκαν να παραδοθούν. Υπήρξαν άριστοι ιππείς και συμμετείχαν σε μονάδες ιππικού των Κοζάκων που στήριξαν με μεγάλες δυνάμεις τις Εθνικοσοσιαλιστικές στρατιές.



«...Το πρωινό της 25ης  Απριλίου του 1945, μία ομάδα στρατιωτών των Συμμάχων, προσπαθώντας να ανοίξει δρόμο ανάμεσα στα ερείπια του κατεστραμμένου από τον πόλεμο Βερολίνου, ανακάλυψε ίσως το πιο παράδοξο φαινόμενο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. 

Ενώ ήδη έληγε η σύρραξη που θύμιζε το λυκόφως των θεών τού Τρίτου Ράιχ και κρατούσε εδώ και έξι ολόκληρα χρόνια, ορισμένες εστίες αντίστασης των Γερμανών εξακολουθούσαν να πολεμούν. Ιδίως οι νεαροί της γερμανικής νεολαίας προσπαθούσαν να κρατήσουν με νύχια και με δόντια και να σώσουν το "χιλιετές Ράιχ" τού Αδόλφου Χίτλερ.

Οι στρατιώτες που αποτελούσαν τη συμμαχική ομάδα μετακινήθηκαν προσεκτικά σε ένα ερειπωμένο κτίριο στην Lothringer strasse, εκεί ακριβώς που δημιουργούσε γωνία με την Prenzlauer strasse. Στο κτίριο αυτό  - κάτι που φυσικά οι συμμαχικοί στρατιώτες δεν ήξεραν  -  ήταν το Νο 54, όπου στεγάζονταν μέχρι χθες τα κεντρικά γραφεία της Hitler - Jugend Reichsjugend Fuhrung (της νεολαίας), και ήταν εντελώς ερειπωμένο και επικίνδυνο από τις πτώσεις των τοίχων μετά τον ανηλεή βομβαρδισμό. 

Άρχισαν να ψάχνουν για ίχνη ζωής στα διπλανά χαλάσματα, που ανήκαν στο ίδιο κτίριο. Είχαν πλέον εμπιστοσύνη στα ακονισμένα από τον πόλεμο ένστικτα τους που τους οδηγούσαν μακριά από τις παγίδες των ερειπίων. Ήταν τόσο μεγάλη η καταστροφή από τους βομβαρδισμούς, ώστε δεν μπορούσες να καταλάβεις πού άρχιζαν και πού τελείωναν οι δρόμοι. Δεν μπορούσαν να ξέρουν ούτε καν πού βρίσκονταν, εκτός ίσως από το ότι προχωρούσαν κάπου στο ανατολικό τμήμα του Βερολίνου, όχι και τόσο μακριά από την Unter den Linden, την κεντρική λεωφόρο. 

Ήταν ακριβώς στη μέση των τοίχων που βρήκαν, ανάμεσα σε πόρτες κατεστραμμένες και πεσμένες και κάποιες σκάλες που κατέβαιναν προς τα κάτω. Αποφάσισαν να "εξερευνήσουν" και αυτή την "τρύπα". Δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο -γιατί είχαν πικρή πείρα - κάποια "φωλιά" πολυβόλων ν' αρχίσει να βάλλει εναντίον τους όταν θα άρχιζαν να απομακρύνονται. 

Η σκάλα είχε ακόμη το χαλί που την κάλυπτε πριν από τους βομβαρδισμούς και το οποίο πρέπει να είχε πάνω από 100 μέτρα μήκος. Σιγά - σιγά και με προσοχή βρέθηκαν σε ένα εκπληκτικό βάθος, όπου δεν είχε φθάσει η καταστροφή. Σε μία κυκλική αίθουσα με τοίχους από γρανίτη, που είχε την εμφάνιση μαυσωλείου, έκαναν την ανακάλυψη τους: 

Βρήκαν τα πτώματα έξι ανδρών που ήταν ξαπλωμένοι σε κύκλο. Στο κέντρο τουκύκλου βρισκόταν άλλο ένα πτώμα ξαπλωμένο ανάσκελα, με τα χέρια του σφικτά πλεγμένα το ένα με το άλλο σαν σε στάση προσευχής. Με την πρώτη ματιά, τα πτώματα δεν διέφεραν από όλα τα άλλα με τα οποία ήταν γεμάτο τότε το Βερολίνο, μια - κυριολεκτικά - πόλη θανάτου...

Κοιτάζοντας τα όμως από πιο κοντά, ήταν πολύ διαφορετικά. Αν και τα πτώματα φορούσαν φθαρμένες γερμανικές στολές στρατιωτών, τα πρόσωπα τους είχαν ανατολικά χαρακτηριστικά. Θα πρέπει να ήταν από το Θιβέτ - όπως είπε και ένας νεαρός Ρώσος στρατιώτης που καταγόταν από μία περιοχή κοντά στα σύνορα με τη Μογγολία. Ο ίδιος νεαρός πρόσεξε μάλιστα ότι ο νεκρός στο κέντρο του κύκλου φορούσε ένα ζευγάρι γάντια καμωμένα από ένα ύφασμα λαμπερού πράσινου χρώματος.

Αλλά τι θα μπορούσαν να κάνουν αυτοί οι Θιβετιανοί, χιλιάδες μίλια μακριά από τον τόπο τους, στη μέση μίας μάχης και ενός πολέμου, στον οποίο η χώρα τους ούτε καν λάμβανε μέρος; 

Αν και ένα ξαφνικό μπαράζ πυροβολισμών απορρόφησε την προσοχή τους, εντούτοις κανένας από την ομάδα των στρατιωτών δεν αμφέβαλε ότι μόλις προ ολίγου είχαν συναντήσει κάτι το εντελώς περίεργο. Γιατί εκτός από τη εμφάνιση και τα χαρακτηριστικά τους, ήταν φανερό ότι δεν είχαν πεθάνει στη μάχη, αλλά είχαν πάρει μέρος σε μία τελετουργική αυτοκτονία, ίσως κατ' επιταγήν τού μυστηριώδους ανθρώπου με τα πράσινα γάντια.

Πριν οι Ρώσοι ενωθούν με τους άλλους Συμμάχους που είχαν επελάσει από δυτικά - με αποτέλεσμα να τελειώσουν όλα για τη μαρτυρική πόλη που έπεσε στις 2 Μαΐου - τα σώματα και άλλων Θιβετιανών - περίπου χίλια -είχαν βρεθεί σε διάφορες τοποθεσίες, όχι πάντα ακολουθώντας το ίδιο σενάριο, γιατί οι περισσότεροι είχαν σκοτωθεί στις μάχες και είχαν μεταφερθεί εκεί.



Τα πτώματα των Θιβετιανών, αλλά και ο τρόπος του θανάτου τους αποτέλεσαν ένα άλυτο μυστήριο για τους συγχρόνους του πολέμου ιστορικούς, που υπηρετούσαν περισσότερο την προπαγάνδα των νικητών, παρά την αντικειμενική Ιστορία. 

Πολύ αργότερα, όταν η σκιά του πολέμου είχε απομακρυνθεί από την Ευρώπη και οι πόλεις είχαν αποκτήσει την παλιά τους μορφή, άρχισαν να συζητούνται σιγά-σιγά σενάρια για τη λύση εκείνου του μυστηρίου που δεν λύθηκε ποτέ ...»

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Ιωάννη Γιαννόπουλου «Κοίλη Γη»


Ερευνητική αποστολή των Εθνικοσοσιαλιστών στο Θιβέτ