Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

ΑΡΗΣ ΑΡΙΩΝ: Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ, ΕΙΝΑΙ ΤΜΗΜΑ ΠΡΟΣΥΜΦΩΝΗΘΕΝΤΟΣ ΕΘΝΟΚΤΟΝΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΑΜΑΡΑ!

Γράφει ο ΑΡΗΣ ΑΡΙΩΝ

Καταρχήν και καταρχάς, ο όρος "ομόφυλος" σημαίνει το πρόσωπο που ανήκει στην ίδια φυλή ή στο ίδιο γένος. Συνεπώς, η αναφορά περί "γάμου ομοφύλων" είναι ανυπόστατη και απολύτως εσφαλμένη.

Ως γνωστόν, στην αρχαία Ελλάδα ο κιναιδισμός, δηλαδή η ομοφυλοφιλία, ήταν παράνομη. Στην αρχαία Αθήνα οι ομοφυλόφιλοι, έχαναν το δικαίωμα του πολίτη, θανατώνονταν ή εξορίζονταν συνήθως σε κάποιο μικρό νησί, ενώ στην αρχαία Σπάρτη οι ομοφυλόφιλοι θανατώνονταν, συνήθως ρίπτοντάς τους στον Καιάδα. Στο Βυζάντιο, οι ομοφυλόφιλοι έχαναν αμέσως κάθε δημόσιο αξίωμα, δικάζονταν και αφού πρώτα διαπομπεύονταν, θανατώνονταν δημοσίως.

Το 1973, στις ΗΠΑ, η ομοφυλοφιλία αφαιρέθηκε από την επίσημη λίστα DMS (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) στην οποία ήταν καταχωρημένη ως "διανοητική διαταραχή" και τούτο συνέβη αφού προϋπήρχε επί δεκαετίες εξαιρετικά ισχυρή προπαγάνδα και κοινωνική μηχανική υπέρ της ομοφυλοφιλίας η οποία εκπορεύονταν πρωτίστως από το Εβραϊκό λόμπυ, Εβραίους καθηγητές Πανεπιστημίων (πολιτιστικούς μαρξιστές), Εβραίους και μη-Εβραίους μαρξιστές ακτιβιστές, το Χόλυγουντ, τα συστημικά ΜΜΕ (όλως τυχαίως Εβραϊκής ιδιοκτησίας), πορνογραφικές ταινίες και πορνογραφικά περιοδικά (όλως τυχαίως Εβραϊκής ιδιοκτησίας) και εν γένει από την αριστερή μαρξιστική διανόηση.

Εάν ένας ενήλικος άνδρας ή μία ενήλικη γυναίκα επιλέξει την ομοφυλοφιλική παρα φύσιν σεξουαλική επαφή, ασφαλώς, δεν μας αφορά..., αλλά διαφωνούμε στην οποιαδήποτε επιβολή προώθησης μιας τέτοιας σεξουαλικής κατευθύνσεως στον υπόλοιπο πληθυσμό της Ελλάδος.

Εν πάση περιπτώσει, ο άνδρας και η γυναίκα, είναι μία βιολογική πραγματικότητα, η οποία αποδεικνύεται και επιστημονικά. Επιπλέον, ένα παιδί για να μεγαλώσει με ψυχική υγεία πρέπει να έχει το αρχετυπικό βίωμα του πατέρα και της μητέρας στην οικογένεια του.

Στην Ελλάδα του καιρού μας, το ανθελληνικό πολιτιστικό καθεστώς της διεφθαρμένης εγχώριας και ξένης ελίτ, θέλει να διαστρέψει την κατά φύσιν χρήση του ανθρωπίνου σώματος σε παρά φύσιν χρήση του, ενώ η "Χώρα" μεταλλάσεται σε έναν απλό "Χώρο", όπου όλοι μας σταδιακά βιώνουμε δυστοπικές πτυχές του Οργουελικού έργου "1984".

Η κατοχική κυβέρνηση Μητσοτάκη, θεσμοθέτησε, δηλαδή επέβαλε, τον "γάμο" των ομοφυλοφίλων, ώστε οι ομοφυλόφιλοι αύριο να έχουν την νομική κατοχύρωση στο να υιοθετήσουν παιδί ή να αγοράσουν ένα κατα παραγγελίαν παιδί από μία παρένθετη μητέρα.

Ο Αφανισμός του Έθνους

Αν θέλεις να καταστρέψεις ένα έθνος, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να καταστρέψεις την οικογένεια που είναι το κύτταρο και ο πυρήνας της κοινωνίας, να καταστρέψεις κάθε παραδοσιακή αξία, αρετή και πρότυπο, να επιφέρεις αποηθικοποίηση και εκφυλισμό σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, να καταστρέψεις την δημογραφική ομοιογένεια, να καταστρέψεις την εθνική παιδεία, να καταστρέψεις την θρησκεία του, να καταστρέψεις την θρησκευτική ομοιογένεια, να καταστρέψεις την γλώσσα του, τον πολιτισμό του και την εθνική κρατική υπόστασή του.

Δυστυχώς, ο αφανισμός του ελληνικού έθνους, είναι προαποφασισμένος και ήδη συμφωνημένος με υπογραφές από την εποχή της κατοχικής κυβέρνησης Σαμαρά με το περιβόητο Μνημόνιο του Στρασβούργου για την Διοικητική Μεταρρύθμιση, από τον Ιούνιο του 2014. [Φυσικά, η διαδικασία καταστροφής του Ελληνικού έθνους, εξελίσσεται πολύ πριν το εν λόγω μνημόνιο.]

Εδώ, θα πρέπει να αναφέρω για ιστορικούς λόγους, ότι το εν λόγω μνημόνιο υπερψηφίστηκε από όλα τα πολιτικά κόμματα εκτός του ΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής. Ωστόσο, ούτε η ηγεσία του ΚΚΕ ΑΕ, αλλά ούτε η ηγεσία των οικονομισάριων της Χρυσής Αυγής δεν το κατήγγειλαν, δεν ενημέρωσαν τον ελληνικό λαό και δεν το έκαναν λάβαρο πολιτικού και εθνικού αγώνα...

Το φαιδρόν της ιστορίας, είναι ότι σήμερα ο φαρισαίος υποκριτής Αντώνης Σαμαράς, ενεμφανίσθη υποδυόμενος τον μέγα πολέμιο σε έναν νόμο, τον οποίο η δική του κυβέρνηση, το 2014 είχε δεσμευτεί ενυπογράφως σε συγκεκριμένο μνημόνιο να τον ψηφίσει...!!!

Τέλος, τον μόνο πολιτικό που γνωρίζω ότι έχει γράψει και μιλήσει εναντίον, ανοικτά για το "Μνημόνιο του Στρασβούργου", είναι ο Δημήτρης Καμμένος (πρώην υφυπουργός Υποδομών και αντιπρόεδρος της Βουλής στην κατοχική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), αλλά ως κλασικός πολιτικάντης άσκησε κριτική επί του συγκεκριμένου μνημονίου όταν πλέον ευρέθη εκτός βουλευτικών εδράνων...

Παραθέτω λοιπόν κατωτέρω το απεχθές ανθελληνικό και αντίχριστο αυτό μνημόνιο, όπου όπως θα διαπιστώσετε πολλά από τα άρθρα του έχουν ήδη γίνει πράξη... και στο οποίο εμπεριέχεται και το θέμα των ομοφυλοφιλικών γάμων...

STRASBURG MEMORANDUM / ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟΥ

·         Ηλεκτρονική ταυτοποίηση πολιτών όλης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ρωσικού κράτους.

·         Κατάργηση κρατικών οντοτήτων και αποδοχή ομοσπονδιακών κρατών.

·         Αποδοχή ομοσπονδίας στην Κύπρο. [Τουρκοποίηση της Κύπρου.]

·         Αποδοχή του υπέρτατου ρόλου του ΟΗΕ σε όλες τις θρησκείες του πλανήτη. [Πανθρησκεία]

·         Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών σε όλα τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς όρους.

·         Αποδοχή ομοφυλοφιλικής δραστηριότητας, να παρελαύνουν ελευθέρως και φραστικώς σε όλες τις οδούς και πόλεις της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. [Ομοφυλοφιλικές Παρελάσεις / Gay Parade.]

·         Αποδοχή ομοφυλοφιλικών γάμων, υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλους.

·         Πολυπολιτισμική παιδεία σε όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας.

·         Κατάργηση θρησκευτικών και εθνικών εορτών σε όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ελλάδος και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

·         Κατάργηση εκκλησιασμού μαθητών.

·         Υποχρεωτική επίσκεψη σε Συναγωγή και Ισλαμικό Τέμενος από το Δημοτικό και σταδιακώς  από τις εκπαιδευτικές βαθμίδες Γυμνασίου και Λυκείου. [Εξιουδαϊσμός και Εξισλαμισμός.]

·         Εισαγωγή στην εκπαιδευτική βαθμίδα του Δημοτικού του μαθήματος της σεξουαλικής διαπαιδαγωγήσεως.

·         Εισαγωγή εικόνων slides στα μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγωγήσεως σε όλες τις κλίμακες της εκπαίδευσης, αρχίζοντας από το Δημοτικό σχολείο. [Πορνογραφία.]

·         Πρακτική εφαρμογή του μαθήματος σεξουαλικής διαπαιδαγωγήσεως. [;]

·         Σεξουαλική απελευθέρωση των μαθητών. [Αποηθικοποίηση, εκφυλισμός και εν συνεχεία αποδοχή της Παιδοφιλίας.]

·         Κατάργηση του μαθήματος της ιστορίας σε όλα τα κράτη και εισαγωγή μαθήματος Ευρωπαϊκής Αναγεννήσεως. [Γι'αυτό άρχισαν να μας λένε, ότι η Ακρόπολη δεν είναι Ελληνικό μνημείο, αλλά μνημείο της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης.]

·         Εισαγωγή εορτών για το περιβάλλον σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. [Πράσινη Απάτη.]

·         Κατάργηση εθνικών εορτών και παρελάσεων.

·         Κατάργηση θεολογικών σχολών στο Πανεπιστήμιο. Τέρμα οι σχολές Θεολογίας και μετατροπή αυτών σε Θρησκειολογικές Σχολές του τμήματος Φιλοσοφικών σχολών.

·         Κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες και εισαγωγή του μαθήματος θρησκειολογίας στα σχολεία.

·         Κατάργηση των πολλών καθηγητών και εισαγωγή διαδικτυακών μαθημάτων. [Η Τεχνητή Νοημοσύνη, σταδιακά θα αντικαταστήσει δασκάλους και καθηγητές.]

·         Εισαγωγή ηλεκτρονικής ταυτοποιήσης των μαθητών.

·         Εισαγωγή ηλεκτρονικής μπάρας ασφαλείας σε όλα τα σχολεία και Πανεπιστημιακά ιδρύματα για να μπαίνουν με ηλεκτρονικές κάρτες ασφαλείας.

Το εν λόγω MEMORANDUM για την Εκκλησία της Ελλάδος, Κύπρου και άλλων κρατών:

·         Κατάργηση τέμπλων των Ιερών Ναών.

·         Εισαγωγή αναγεννησιακών εικόνων και αντικατάσταση των εικόνων από την Βυζαντινή νοοτροπία στους Ιερούς Ναούς.

·         Εισαγωγή μουσικών οργάνων σε όλες τις εεκλησίες για διεξαγωγή συναυλιών - όχι μόνον θρησκευτικών - εντός των Ιερών Ναών.

·         Κατάργηση υποχρεωτικών ράσων εκτός των Ιερών Ναών.

·         Αφαίρεση γενειάδας και μακριών μαλλιών από τους κληρικούς.

·         Κατάργηση αγρυπνιών σε Ιερούς Ναούς και Ιερές Μονές.

·         Κατάργηση των αντισημιτικών Αγίων. [Δηλαδή, κατάργηση περίπου του 50% των Ορθοδόξων Αγίων, όπως Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός κλπ...]

·         Κατάργηση του Όρθου στις Χριστιανικές Ορθόδοξες εκκλησίες.

·         Εισαγωγή νέων Ακολουθιών σε όλες τις Χριστιανικές Ορθόδοξες εκκλησίες.

·         Εισαγωγή εορτής για το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα με ειδική Ακολουθία σε όλες τις Χριστιανικές εκκλησίες. Η συγκεκριμένη εορτή, ορίζεται 3 φορές τον χρόνο, 27 Ιανουαρίου, 21 Απριλίου και την Κυριακή του Θωμά.

·         Κατάργηση όλων των εθνικών εορτών από όλες τις χριστιανικές εκκλησίες.

·         Εισαγωγή νέων εορτών στην χριστιανική εκκλησία.

·         Κατάργηση αβάτων σε όλες τις χριστιανικές εκκλησίες.

·         Σύνδεση των χριστιανικών εκκλησιών με τον ΟΗΕ που θα αναλάβει την επίβλεψη της ενοποιημένης θρησκείας. [Πανθρησκεία.]

·         Αποδοχή καταργήσεως των Πατριαρχείων των Ιεροσολύμων, της Αλεξανδρείας, της Αντιοχείας και των Σλαβικών Πατριαρχείων εκτός της Μόσχας. Τα Πατριαρχεία της ενοποιημένης θρησκείας - Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, Πατριαρχείο Ρώμης και το Πατριαρχείο Μόσχας, θα παραμείνουν.

·         Αλλαγή των θρησκευτικών σχολών σε θρησκειολογικές όλων των χριστιανικών εκκλησιών.

·         Η Ελλαδική Εκκλησία, αποδέχεται την συντήρηση με δικών της χρημάτων αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ευκτηρίων οίκων μουσουλμάνων. Επίσης, η Ελλαδική Εκκλησία αποδέχεται την οικονομική τήρηση ευκτηρίων οίκων Βουδιστών και γενικώς όλων των θρησκευτικών πεποιθήσεων.

·         Μάθημα θρησκειολογίας σε όλους τους πιστούς για όλες τις θρησκευτικές πεποιθήσεις σε όλα τα θρησκευτικά κέντρα όλων των χριστιανικών εκκλησιών.

·         Εισαγωγή πολυθρησκειακών Ακολουθιών μετά μουσικών οργάνων σε όλες τις Χριστιανικές εκκλησίες.

·         Εισαγωγή μουσικών οργάνων σε όλες τις εκκλησίες για διεξαγωγή συναυλιών - όχι μόνον θρησκευτικών - εντός των Ιερών Ναών.

·         Κατάργηση του Αβάτου του Αγίου Όρους.

·         Αποδοχή Παγκοσμίου Διακυβερνήσεως από τον ΟΗΕ σε διεθνείς ενώσεις. [Παγκόσμια Κυβέρνηση.]

·         Αποδοχή ως πρώτου ρόλου στην Χριστιανική Εκκλησία στο Βατικανό.

·         Εισαγωγή Καθολικών Παπικών μοναχών και Καθολικών μοναχικών ταγμάτων και μοναχών αρχαιοελληνικών λατρειών στο Άγιον Όρος.

·         Μετατροπή του Αγίου Όρους σε νέο κέντρο της νέας θρησκευτικής κατευθύνσεως και της νέας εκκλησιαστικής μουσικής.

·         Διοργάνωση στο Άγιον Όρος συμποσίων οικολογίας, αλλά και διοργάνωση συνεδρίων διεθνών ενώσεων σε νησιά της Ελλάδος, αλλά και στην Κύπρο.

·         Αποδοχή από τις Χριστιανικές εκκλησίες καταργήσεως των εθνών κρατών και όπως δημιουργηθούν ενώσεις πολυκρατικές, πολυκεντρικές, πολυπολιτισμικές, πολυθρησκευτικές και δημιουργία θρησκευτικών κρατιδίων, όπως το κρατίδιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

·         Κατάργηση των ψαλτών στις Χριστιανορθόδοξες εκκλησίες και εισαγωγή χορωδιών.

Οι άνω συμφωνίες επικυρώθηκαν από τους κάτωθι:

Υπογραφές

Πρόεδρος Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Χέρμαν Βαν Ρομπέι,

Εκπρόσωπος κυβερνήσεως της Ελλάδος, υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Ανδρέας Λοβέρδος (κυβέρνηση Σαμαρά),

Εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Μητροπολίτης Ικονίου Θεόληπτος,

Εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, Μητροπολίτης Βόστρων Τιμόθεος,

Εκπρόσωπος Αγίου Όρους, Εκκλησίας και κράτους Κύπρου, Ηγούμενος Εφραίμ Ιεράς Μονής Βατοπεδίου,

Εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, Μητροπολίτης Βόστρων Τιμόθεος,

Εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, Αρχιεπίσκοπος Τριπόλεως Βασίλειος,

Εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Αντιοχείας, Αρχιεπίσκοπος Τριπόλεως Ηλίας,

Εκπρόσωπος όλων των Σλαβικών Χριστιανικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και της κρατικής οντότητας της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Αρχιεπίσκοπος Βολοκολάνσκι Ιλαρίων και ο

Εκπρόσωπος του Βατικανού, Καρδινάλιος Βάλτερ Κάσπερ

--------------

Υ.Γ. Η σειρά ορισμένων άρθρων διαφέρει με την σειρά των άρθρων που υπάρχουν στο πρωτότυπο έγγραφο. Η αλλαγή έγινε για λόγους θεματολογικής παρουσίασης. Τέλος, θεωρώ ότι μετά την ανάγνωση του "Μνημονίου του Στρασβούργου", γίνεται απολύτως καταληπτό γιατί η επίσημη ιεραρχία της Εκκλησία της Ελλάδος δεν αντέδρασε ουσιαστικά και δυναμικά ως όφειλε να πράξει για την αποτροπή θεσμοθέτησης του "γάμου των ομοφυλόφιλων".

Ούτε με τους «χουντικούς» ούτε με τους «δημοκράτες», λέμε όχι στις κρατικές αυταπάτες!

 

του Wolverine

Ο «δικός μας Νοέμβρης» μας θυμίζει τους «Επίστρατους» που πέταξαν με τις ξιφολόγχες τους Αγγλογάλλους στην θάλασσα. Καμιά σχέση με γαρύφαλλα σε μνημεία «δημοκρατών» και φιέστες αντιφασιστών. Επειδή όμως η μέρα αυτή σημαίνει τα γεγονότα που έλαβαν μέρος πριν πενήντα χρόνια ας τα δούμε λίγο από μια άλλη οπτική που αποφεύγουν πολλοί λόγω του πολιτικού τους συναισθηματισμού. 

Και «φασίστες» τους είπαν και «βασανιστές», και SA και SS (sic) και ότι άλλο θες. Ήταν όμως οι Απριλιανοί πραγματικά «δικοί μας» ή απλά η πιο «ακραία» πτέρυγα της «εθνικόφρονης» δεξιάς; 

Φανατικοί αντικομμουνιστές άνευ όμως σοβαρής πολιτικής παιδείας, παρασημοφορημένοι στα πεδία των μαχών χωρίς όμως να διαθέτουν ένα πολιτικό σχέδιο για την εγκαθίδρυση μιας νέας πολιτείας. Από την αρχή ζήλεψαν τους τίτλους τα πόστα και τα πολιτικά κουστούμια και πέταξαν στην άκρη την στολή τους, κάνοντας το πρώτο μοιραίο λάθος. Και με τον βασιλιά και ενάντια στον βασιλιά, και με τον Καραμανλή που τον θεωρούσαν σημαντικό στο να τους λέει την γνώμη του … και ενάντια σε αυτόν. Και με το μυστρί ο Παττακός αλλά και με την κατσάδα στους ποδοσφαιριστές για να είναι πιο «ήρεμοι στο παιχνίδι». Και με τον λαό ο Παπαδόπουλος και με τους κεφαλαιοκράτες και την διαμονή του στις βίλες τους όταν ήθελε. 

Και δώσε στον λαό ψωμί αλλά ποτέ ένα όραμα. Και δώσε στον αριστερό ξύλο κάνοντας αυτόν και τα παιδιά του τους πιο φανατικούς εχθρούς. Δικτατορία για τους πολλούς επανάσταση για κάποιους. Και με τον Χριστό και με τον Ελληνισμό το καθεστώς. Χωρίς να θίγεται στο ελάχιστο η ύπουλη εκκλησιαστική εξουσία και οι χρυσοκάνθαροι της, χωρίς αλλαγή στον γεωπολιτικό σχεδιασμό για να μην μας μαλώσουν οι ΗΠΑ ή η Αγγλία. Αστείοι λόγω των επιχειρημάτων τους απέναντι στους Τούρκους και άσχημα προετοιμασμένοι για τους εσωτερικούς εχθρούς. Έτοιμοι να παραδώσουν αύριο το πρωί την εξουσία αν χρειαζόταν αρκεί η «Ελλάς να ορθοποδήσει». Πως όμως και με ποιους στο τιμόνι κανείς δεν γνώριζε για επτά ολόκληρα χρόνια. 

Και ευτυχώς να λέμε που δεν άκουσαν τον μακαρίτη Ζουρνατζή που ήθελε και είχε την φαεινή ιδέα … εκείνη την νύχτα να ρίξουν στον περιφραγμένο χώρο του Πολυτεχνείου δακρυγόνα από ελικόπτερο! Αν τον είχαν ακούσει θα είχαμε να λέμε σήμερα για μια ντουζίνα «ήρωες» χώρια αυτούς που τιμούν σήμερα στην «κεφάλα» του Σβορώνου. Ηττοπαθείς στην πολιτική αρένα οι «χουντικοί» όμως λαοφιλείς σε πανηγύρια και επιδείξεις. Εύκολοι στον χειρισμό τους από τον ξένο παράγοντα και ανίκανοι να προβλέψουν το πολιτικό μέλλον γεγονός που το πλήρωσαν με την πολύχρονη φυλάκιση τους στα κάτεργα της μεταπολίτευσης. 

Ψυχοπονιάρηδες με τους πολιτικούς τους αντιπάλους, σκληροί με τα παιδιά των «ελασιτών» που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα κάποιες φορές ή απλά πλήρωναν τα εγκλήματα των γονιών τους. Καχύποπτοι απέναντι στους ριζοσπάστες εθνικιστές και κυρίως απέναντι σε αυτούς που δεν τους έλεγε και πολλά η ελληνική πραγματικότητα αλλά τους «τραβούσε» το μεγαλείο της ευρωπαϊκής ιδέας. Τέκτονες κάποιοι από αυτούς επειδή έτσι νόμιζαν ότι θα κερδίσουν την εύνοια των στοών και φιλικοί απέναντι στους Ισραηλινούς Σιωνιστές και το ΚΙΣ αφού ουδέποτε αμφισβήτησαν την πολιτική του Ισραήλ. Με αυτούς είχαν να κάνουν την ημέρα του Πολυτεχνείου οι ακροαριστεροί και οι «αναρχικοί», όλοι αυτοί που έβλεπαν το «για ένα πουκάμισο αδειανό» να γίνεται πράξη στην καθημερινότητα τους.

«Είσαι κομμουνιστής;» ρώτησε ο δυσώδης ασφαλίτης τον Γεώργιο Βεντούρη σε ένα διάλλειμα του νεοφασιστικού συνεδρίου. Τόπος η Ρώμη και χρόνος λίγο πριν ανατραπεί το καθεστώς του Παπαδόπουλου. Μάταια προσπαθούσε ο νεολαίος επιστήμονας και «αριστερός εθνικοσοσιαλιστής» να αναλύσει το σκεπτικό του απέναντι στον άνθρωπο της κυβέρνησης της Ελλάδος η οποία απειλούσε με διώξεις και αποκλεισμούς τους Έλληνες «μισίνι» αν συνέχιζαν να αμφισβητούν τα έργα και τις ημέρες της «επανάστασης». 

Χρήσιμο αρχείο το βιβλίο για το ΕΣΕΣΙ «Που πήγαν εκείνα τα παιδιά» αν θέλει κάποιος  να γνωρίσει μια άγνωστη και σκοτεινή πτυχή της «επάρατης επταετίας». Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι η «χούντα» σύμφωνα με το σλόγκαν της πολεμούσε τον «μαύρο και κόκκινο φασισμό» και θα έκανε το οτιδήποτε για να πείσει για τις αντιφασιστικές προθέσεις της τους φίλους και κυρίως τους εχθρούς της. 

Τι ήταν όμως τελικά η «χούντα» είναι το ερώτημα που επανέρχεται. Για όσους μπορούν να αφαιρέσουν τις νοητικές παρωπίδες δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια μερίδα του στρατού (μικρότερη από ότι νομίζουν οι περισσότεροι) η οποία με τις ευλογίες της CIA πρόλαβε το πραξικόπημα των Στρατηγών που είχαν με την σειρά τους την ευλογία του Πενταγώνου. Επιβλήθηκαν επειδή ο πολιτικός κόσμος φοβήθηκε 200 αξιωματικούς και 2000 στρατιώτες. 

Σε μια εποχή και περιοχή κρίσιμη για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του  ΝΑΤΟ όπου οι Αμερικανοσιωνιστές χρειάζονταν μια χώρα στήριγμα και ως μετόπισθεν κυρίως για το Ισραήλ, μια περιοχή όπου οι βάσεις θα εξυπηρετούσαν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών απέναντι στις άμεσες προκλήσεις της Μέσης Ανατολής. Παρά την αρχική δυσπιστία των Αμερικανών απέναντι στην ομάδα μερικών φανατικών αντικομμουνιστών αξιωματικών (βενιζελικών τάσεων στην πλειοψηφία τους) γρήγορα οι καπιταλιστές ξαναβρήκαν την ηρεμία τους αφού δεν είχαν τίποτα να χάσουν από τον Παπαδόπουλο και το γραφικό καθεστώς του. 

Οι βάσεις θα συνέχιζαν να υπάρχουν, το κεφάλαιο θα συνέχιζε σε μια εποχή ανάπτυξης και εδραίωσης του φιλελευθερισμού να έχει τα υπερκέρδη του, ο προσανατολισμός της χώρας δεν θα κινδύνευαν να αλλάξει και όλα καλά και όλα ωραία για όλους. Το στρατιωτικό καθεστώς λόγω της έμφυτης πειθαρχίας δεν είχε παρά να οργανώσει τον καθησυχασμό του λαϊκού στοιχείου στέλνοντας στην Μακρόνησο και την Γυάρο τους «ενοχλητικούς» με την ευγενική χορηγία της ΕΣΑ, και δίνοντας μεροκάματα και δάνεια δηλαδή άρτο και θεάματα αλλά και έργα στους πολλούς μέχρι να τελειώσει η «παρένθεση». 

Έτσι ονόμασαν οι ίδιοι οι Απριλιανοί το καθεστώς τους προαναγγέλλοντας άλλωστε την μελλοντική επαναφορά της εξουσίας στον σάπιο πολιτικό κόσμο που είχαν βάλει στον «γύψο» τελικά για λίγο. Όμως υπολόγιζαν χωρίς τον ύπουλο Καραμανλισμό, με τον οποίο διατηρούσαν επικοινωνία και του έστελναν την σύνταξη στο Παρίσι για να μην παραπονιέται ο «εθνάρχης». Ανιχνεύοντας κάποιος τον βηματισμό της επταετίας σε πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι οι «χουντικοί» ουδέποτε ήθελαν να κάνουν την Επανάσταση πράξη και να «σπάσουν αυγά». Προωθώντας σε θέσεις ευθύνης κυρίως στην επαρχία τα πλέον ακατάλληλα πρόσωπα σταδιακά έθρεψαν το θεριό του παλιού πολιτικού κόσμου που για καιρό ήταν στην αδράνεια λόγω της αναγκαστικής αργίας. 

Η απουσία ιδεολογικών αρχών, η μη στρατικοποίηση της νεολαίας, η έλλειψη του επαναστατικού λόγου και οι εκφορές εκείνης της αισθητικής που προκαλούσε το γέλιο στους πολλούς σύντομα αποδείχτηκαν παγίδες για τους ίδιους τους κυβερνώντες. Το πολυτεχνείο που αποδείχτηκε η χρυσοφόρα δεξαμενή για τα πρόσωπα της μεταπολίτευσης, ουσιαστικά είναι έργο και γέννημα της ίδιας της δικτατορίας. Αγνοώντας οι «χουντικοί» την επέλαση της «νέας αριστεράς» που ήταν συμπλήρωμα του κατευθυνόμενου ειρηνιστικού κινήματος σε ένα χρονικό σημείο που μύριζαν έντονα οι ναπάλμ του Βιετνάμ, οι διεργασίες των παλαιών αστικών κομμάτων που ενίσχυαν τους ανθρώπους τους στα κρίσιμα πόστα και προωθούσαν τα δικά τους σχέδια, ο θάνατος του Γκεβάρα που έγινε σύμβολο της επανάστασης μιας γενιάς που δεν έβρισκε απαντήσεις στους γέροντες του Κρεμλίνου είναι μόνο μερικά από τα «εμπυρεύματα» που προώθησαν τις εκρηκτικές κινητοποιήσεις των φοιτητών. 

Παρά την πίεση της αστυνομίας και την ύπαρξη χιλιάδων πληροφοριοδοτών, τον σημαντικό αλλά ποτέ πλήρη έλεγχο του στρατού, την δίωξη των αριστερών και την ανοχή απέναντι στους δεξιούς που αντιδρούσαν η «χούντα» αποδείχτηκε πολύ γρήγορα ένας γίγαντας με πήλινα πόδια. Μερικές εκατοντάδες φοιτητές άοπλοι και με διαφωνίες μεταξύ τους έφεραν μέσα σε ελάχιστες ημέρες σε δύσκολη θέση τον Παπαδόπουλο, ο οποίος αγνοούσε τις διακυμάνσεις στο μυαλό των νέων και έσπευδε να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς προωθώντας τον Τέκτονα και φιλότουρκο Μαρκεζίνη κλείνοντας το μάτι στους παλαιούς πολιτικούς, προσδοκώντας να περάσει γρήγορα στην επόμενη φάση, αυτή της πλήρης επαναφοράς των αστικών κομμάτων και την τοποθέτηση του στρατού σε απλό παρατηρητή των ραγδαίων εξελίξεων παραγνωρίζοντας ότι κάποιοι δεν θα ήθελαν να μοιράσουν την εξουσία. 

Οι φωτιές οι διαμαρτυρίες των φοιτητών οι συγκρούσεις με την αστυνομία και οι νεκροί του Νοέμβρη, υπήρξαν οι φυσιολογικές αντιδράσεις και εντάσεις μέσα σε ένα καθεστώς που είχε να επιδείξει υψηλό ΑΕΠ αλλά χαμηλό ηθικό, απουσία οράματος και πρότασης απέναντι σε αυτούς που τότε ζητούσαν απαντήσεις σε όλα και ήθελαν κάτι το διαφορετικό όπως τα περιγράφει γλαφυρά ο επίσημος προπαγανδιστής της «χούντας» εδώ.  

(αυτό το άρθρο δεν θα το βρείτε πουθενά αλλού το κρύβουν όλοι και κυρίως οι θαυμαστές της δικτατορίας).

Η ανικανότητα του επίσημου μηχανισμού να κατευνάσει τα πνεύματα έφερε νομοτελειακά την αντίδραση της πιο «ακραίας» πτέρυγας του καθεστώτος που έβλεπε τον Παπαδόπουλο να σπεύδει να ζητήσει άφεση αμαρτιών από τους πολιτικάντηδες και στο θέμα της Κύπρου να διατηρεί για χρόνια μια μειοδοτική πολιτική και συνεχιζόμενη «λυκοφιλία» με τον Μακάριο, ενώ οι ίδιοι είχαν ως μόνη πολιτική πρόταση την λύση του Κυπριακού μέσα από την εκμηδένιση της Μακαριακής παράταξης, χωρίς όμως να υπολογίζουν την διαφθορά των προσώπων της στρατιωτικής ηγεσίας και τις υπόγειες διασυνδέσεις του ρασοφόρου με τα κρυφά κέντρα της εξουσίας. 

Σάρκα από την σάρκα της άκρας δεξιάς η Απριλιανή κυβέρνηση η οποία ευλογήθηκε και ενισχύθηκε από τον Αμερικανικό παράγοντα, έπαιξε τον ρόλο της στις γεωπολιτικές εξελίξεις και έφυγε από την εξουσία το ίδιο γρήγορα όπως και ήρθε. Οι φωνές για «ελευθερία και δημοκρατία» που ακούστηκαν εκείνο τον Νοέμβρη δεν ήταν παρά ο αντίλαλος στις άναρθρες κραυγές της «χούντας» η οποία νόμιζε ότι φτιάχνοντας δρόμους και άλλα έργα θα απαντούσε στις απαιτήσεις των καιρών και στην υπονόμευση των νεομαρξιστών. 

Josué Estébanez: φωνάζει «ελευθερία!» επί 16 χρόνια.

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου από το Kultura Europa

Καταδικάστηκε άδικα για τα γεγονότα του 2007, πήρε μόλις πέρυσι την πρώτη του άδεια ως ανταμοιβή της καλής συμπεριφοράς, που του επέτρεψε να φύγει από το σωφρονιστικό κατάστημα για πέντε ημέρες. Ο Josué Estébanez de la Hija, ένας Ισπανός νεαρός εθνικιστής που γεννήθηκε το 1984 και που τα τελευταία 16 χρόνια πληρώνει με την ελευθερία του επειδή γλίτωσε από ένα λιντσάρισμα. Πολλοί στη χώρα μας - κυρίως νέοι -  δεν γνωρίζουν τα γεγονότα που οδήγησαν στη φυλάκιση του Josué, ο οποίος καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 26 ετών και 6 μηνών συνολικά.

Πάμε όμως με τη σειρά να ξαναθυμίσουμε τι έγινε τότε. Είναι Νοέμβριος του 2007 και το σημείο αναφοράς πολλών από τους εθνικιστές της Μαδρίτης, είναι το εθνικιστικό κίνημα “Democracia Nacional”, που ιδρύθηκε το 1995 συλλέγοντας την ιστορική κληρονομιά άλλων ριζοσπαστικών κινημάτων. Παρά την αποτυχία που σημειώθηκε στις κάλπες στις περιφερειακές εκλογές του Μαΐου, η δραστηριότητα του DN στους δρόμους της πόλης είναι αδιάκοπη. Στο πλαίσιο μιας ενεργητικής αντιμεταναστευτικής εκστρατείας που διεξάγεται με άλλες ομάδες, έχει προγραμματιστεί μια συγκέντρωση για την Κυριακή 11 του μήνα στη γειτονιά Usera, μια συνοικία που έχει ήδη υποβαθμιστεί εδώ και χρόνια καθώς είναι και αγαπημένος προορισμός για την αγορά ουσιών από τους τοξικομανείς της πρωτεύουσας. Οι ακτιβιστές ριζοσπάστες  στην πραγματικότητα θέλουν να διαμαρτυρηθούν για τη νέα εισβολή, αυτή τη φορά ασιατικής καταγωγής, που καταστρέφει την περιοχή εδώ και αρκετό καιρό.

Προβλέποντας μαζική συμμετοχή στην πρωτοβουλία αυτή της DN, οι ντόπιοι αντιφασίστες αποφασίζουν να οργανώσουν μια αντισυγκέντρωση με το ακρωνύμιο του “Coordinadora Antifascista Madrid”. Οι αντιφάδες οργανώθηκαν για να φυλάξουν τις γραμμές του μετρό που οδηγούσαν στον τόπο της εθνικιστικής διαδήλωσης, με στόχο να εντοπίσουν και να στοχοποιήσουν τους εθνικιστές της πρωτοβουλίας αυτής. Ο ίδιος ο Josué ταξιδεύει σε ένα από τα βαγόνια της γραμμής M-3. Το αγόρι με καταγωγή από το Galdacáno, έναν μικρό δήμο στη Χώρα των Βάσκων, είναι πρώην στρατιώτης σε κατάσταση εφεδρείας, όπου είχε υπηρετήσει στο “Regimiento de Infanteria in memorial del rey n°1”, από τα πιο παλαιά στρατιωτικά σώματα της χώρας και εκείνη την ημέρα αποφασίζει  να λάβει μέρος στην εκδήλωση. Έχοντας φτάσει στη στάση Legazpi, ο Josué βλέπει μια μεγάλη ομάδα μελών της αριστερής κολεκτίβας να ανεβαίνουν και αποφασίζει να προετοιμαστεί για το χειρότερο.

Βγάζει ένα μαχαίρι από την τσέπη του με τρόπο διακριτικό και περιμένει να εξελιχθεί η κατάσταση. Οι αντιφασίστες, αφού τον είχαν ήδη εντοπίσει λίγο πριν από το άνοιγμα των θυρών του βαγονιού, πιθανόν από ένα φούτερ γνωστής εθνικιστικής μάρκας “Three stroke” που φορούσε,  αρχίζουν να κινούνται δείχνοντας τον νεαρό με τις φόρμες που τους κοιτάζει ψύχραιμα, ακουμπώντας σε ένα από τα στηρίγματα του τρένου και το οπλισμένο χέρι του πίσω από την πλάτη. Πολλοί άρχισαν αμέσως να βγάζουν όπλα διαφόρων ειδών και να φορούν σιδερογροθιές. Ένας από αυτούς, προφανώς ενθαρρυμένος από κάποιους «συντρόφους» και πεπεισμένος ότι βρήκε μια εύκολη λεία για να επιδείξει την τόλμη του, πλησιάζει τον Josué. Ο τελευταίος διατηρεί τρομερή ψυχραιμία και μετά από μερικές λεκτικές ανταλλαγές, πρόσωπο με πρόσωπο, αποφασίζει να ενεργήσει πρώτος και να μην δώσει χρόνο στον αντιφασίστα να δώσει το πρώτο χτύπημα. 

Του καταφέρνει αμέσως ένα αστραπιαίο χτύπημα που χτυπά στην καρδιά τον Carlos Palomino. Πολλοί από τους δικούς του δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν αμέσως τι έχει συμβεί και ενώ κάποιοι σέρνουν τον Palomino έξω από το βαγόνι, άλλοι υποχωρώντας προς τα έξω, προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξαναπερικυκλώσουν τον Josué που συνέχιζε να είναι αποκλεισμένος. Οι αντιφασίστες αρχίζουν αμέσως να του πετούν διάφορα αντικείμενα και προσπαθούν να του επιτεθούν πάλι σωματικά. Ένας από αυτούς συγκεκριμένα, με ένα στιλέτο στα χέρια προσπαθεί να επιτεθεί από πίσω στον νεαρό εθνικιστή, ο οποίος καταφέρνει αμέσως να αμυνθεί και να αντεπιτεθεί με ένα χτύπημα δικό του.

Η κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο κρίσιμη, παρά το γεγονός ότι στο μεταξύ έχουν παρέμβει οι σεκιουριτάδες του μετρό και προσπαθούν να καταπνίξουν την τραγική πλέον κατάσταση. Οι αντιφασίστες συνεχίζουν να πετούν αντικείμενα και να εντείνουν τις προσπάθειές τους να επιτεθούν σωματικά στον Estébanez.  Ο ίδιος δείχνει τεράστια ψυχραιμία, πιθανόν και λόγω της στρατιωτικής εκπαίδευσης. Εκμεταλλευόμενος έναν πυροσβεστήρα, αποφασίζει να τον ενεργοποιήσει για να δημιουργήσει ένα προπέτασμα καπνού και να εγκαταλείψει γρήγορα το βαγόνι, αποφεύγοντας στην κυριολεξία την σφαγή από μέλη της αντιφασιστικής συμμορίας. Συγκλονισμένος από ότι είχε συμβεί και έχοντας επίγνωση της κατάστασης, ότι μόλις ξέφυγε, παραδόθηκε σε περιπολικό της αστυνομίας και ενώ οι αστυνομικοί τον συλλάμβαναν, έφτασαν κάποιοι αριστεροί και τον χτύπησαν στο πρόσωπο, κινδυνεύοντας να χάσει ένα μάτι.

Μετά το τέλος της σωματικής σύγκρουσης, ξεκινά μια νέα μάχη και τα ΜΜΕ βγάζουν τίτλους με συγκλονιστικές φράσεις που παραποιούν την πραγματικότητα των γεγονότων και μιλούν για μια βάναυση, χωρίς κίνητρα και σκόπιμη δολοφονία από έναν φασίστα  εναντίον ενός ανυπεράσπιστου «νεαρού αντισυστημικού». Ο Josué στάλθηκε αμέσως στη φυλακή για προληπτική κράτηση εν αναμονή μιας δίκης που κορυφώθηκε σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 2009. Το δικαστήριο, απορρίπτοντας όλα τα αιτήματα των δικηγόρων του Estébanez για αυτοάμυνα, τον καταδίκασε σε κάθειρξη 19 ετών για την εκούσια δολοφονία του Carlos Palomino και 7 χρόνια και 6 μήνες για την απόπειρα ανθρωποκτονίας ενός εκ των φίλων του θύματος, καθώς και μεγάλα χρηματικά ποσά για την αποζημίωση ενός τραυματία τρίτου αντιφασίστα και των συγγενών του θύματος.

Το δικαστήριο της Μαδρίτης στην πραγματικότητα ισχυρίζεται ότι δεν υπήρχαν λόγοι για τους οποίους ο Ισπανός εθνικιστής θα έπρεπε να υποθέσει ότι κινδυνεύει από επικείμενη επίθεση και σαν να μην έφτανε αυτό, υπογραμμίζει τη διάκριση στις πράξεις του λόγω ιδεολογικού μίσους, κρίνοντας για πρώτη φορά στο ισπανικό δίκαιο, την επιβαρυντική περίσταση που προβλέπεται στο άρθρο 22.4 του Ποινικού Κώδικα. Αυτό που βαραίνει περαιτέρω την τιμωρία είναι η αύξηση της ενοχής που οφείλεται, σύμφωνα με τους δικαστές, στη στρατιωτική προετοιμασία που είχε οδηγήσει τον Josué να χτυπήσει τον αριστερό, στρέφοντας τη λεπίδα προς τα κάτω και γενικά βλέποντας προσεκτικά το βίντεο, ο τρόπος που κινείτο και κρατούσε το μαχαίρι, θεωρήθηκε ... πολύ επαγγελματικός! 

Μετά την ποινή ο εθνικιστής μεταφέρθηκε σε στρατιωτική φυλακή όπου παρέμεινε για ένα χρόνο, εναλλάσσοντας την παραμονή του στις εγκαταστάσεις με κοινωνική εργασία. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο σωφρονιστικό κατάστημα στο Cadice, στα νοτιοδυτικά της Ισπανίας, περίπου 1000 χιλιόμετρα μακριά από την οικογένεια του. Μετά από προσπάθεια των αγαπημένων του προσώπων, μεταφέρθηκε στη συνέχεια σε μια φυλακή στη Βόρεια Ισπανία, όπου αφιερώθηκε στη διαχείριση ενός εργαστηρίου κεραμικής και στην επίβλεψη των αθλητικών δραστηριοτήτων του κέντρου κράτησης. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, ο Josué υποβλήθηκε σε πολύ σκληρά περιοριστικά μέτρα που τον εμπόδισαν να λαμβάνει βιβλία και υλικό που θεωρούνταν πολιτικό και περιόριζαν τις ευκαιρίες συνάντησης μόνο στα μέλη της οικογένειας. Μόλις πέρυσι, 15 χρόνια μετά τα γεγονότα του μετρό της Μαδρίτης, ο Josué έλαβε για πρώτη φορά άδεια μπόνους πέντε ημερών.

Εν ολίγοις, η ιστορία του Josué δεν μπορεί  να μας αφήνει αδιάφορους, παρά τον καιρό που έχει περάσει και τις εποχές που ζούμε, γεμάτες μόνο νωθρότητα και απαθή μηδενισμό. Δεν μπορεί παρά να μας κάνει να νιώθουμε ιδανικά και συναισθηματικά συνδεδεμένοι με έναν νέο εθνικιστή, που είδε τα νιάτα του να ξεριζώνονται για τις δικές του ιδέες, που είδε την ελευθερία του να θυσιάζεται στις αίθουσες ενός δημοκρατικού δικαστηρίου, για να υπερασπιστεί τη ζωή του. Το βίντεο αυτών των λεπτών, ακόμη και σήμερα, δεν μπορεί να μην αγγίξει την καρδιά εκείνων που πηγαίνοντας σε μια συγκέντρωση στην πόλη τους, δεν αναρωτήθηκαν τουλάχιστον μια φορά εάν, σε παρόμοια κατάσταση, θα είχαν το θάρρος να θυσιάσουν όλα αυτά για να μη χαμηλώσουν το κεφάλι. 

Ωστόσο πολύ λίγοι (ευτυχώς) έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με ένα τέτοιο σταυροδρόμι και για όλους εμάς που δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να απαντήσουμε με εύκολες λέξεις που προφέρονται στα τραπέζια ενός μπαρ και μιας καφετέριας, δεν μένει τίποτα να κάνουμε παρά να συνεχίσουμε να φωνάζουμε κάθε φορά στις 11 Νοεμβρίου περισσότερο από ποτέ, «¡Josué Libertad!» και λέγοντας την ιστορία, επαναβεβαιώνουμε καθημερινά ότι η υπεράσπιση της ζωής μας δεν είναι έγκλημα.

Αθάνατοι

 γράφει ο Μοναχικός Λύκος

Ήταν 1η Νοεμβρίου του 2013 όταν τα σώματα του Γεωργίου Φουντούλη και Μανώλη Καπελώνη έπεφταν στο έδαφος ποτίζοντας με το αίμα τους την γη. Οι σφαίρες των θρασύδειλων δολοφόνων έσκισαν τον αέρα και καρφώθηκαν στα σώματα των Εθνικιστών που αγωνίζονταν για μία άλλη Ελλάδα. 

Τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες που τόσο πολύ λοιδορήθηκαν και στοχοποιήθηκαν αγωνιζόταν για ένα Έθνος ανεξάρτητο και ελεύθερο για μία Ελλάδα χωρίς μνημόνια, χωρίς εγκληματικότητα, χωρίς λαθρομετανάστες, χωρίς ανεργία και ναρκωτικά. Για μία Ελλάδα υπερήφανη και ελεύθερη και όχι για ένα άθλιο προτεκτοράτο της Δύσεως που υιοθετεί καθετί ξένο προς τον πολιτισμό μας. 

10 χρόνια μετά και το ανθελληνικό σύστημα θέλοντας να καταστείλει κάθε ίχνος Εθνικής Αντίστασης απαγορεύει την Τελετή Μνήμης των νεκρών συναγωνιστών μας. 10 χρόνια μετά και το άθλιο προτεκτοράτο δείχνει τα δόντια του απέναντι στους εναπομείναντες ελεύθερους και έμψυχους αγωνιστές που συνεχίζουν να κρατούν την δάδα αναμμένη. 

Για άλλη μία φορά το σύστημα προστατεύει τους λοβοτομημένους οργανωτές των αντισυγκεντρώσεων και απαγορεύει το μνημόσυνο νεκρών ελληνόπουλων. Δεν μας εκπλήσσει τίποτα, οι εθνικιστές είμαστε μαθημένοι στις συκοφαντίες, τις διώξεις, τις φυλακίσεις και τις επιθέσεις από κράτος και παρακράτος. Ξέρουμε όμως ένα πράγμα:  δεν πρόκειται να κάνουμε ποτέ πίσω! 

Καμία δολοφονία, καμία φυλάκιση και καμία απαγόρευση δεν θα μας εμποδίσει να δώσουμε μέχρι τέλους τον ιερό αγώνα για την επιβίωση της φυλής μας. Μέσα σε αυτόν τον βούρκο της πνευματικής και ηθικής παρακμής που βιώνει η χώρα μας εμείς θα πολεμούμε πάντα τον υλισμό, την δειλία και την μεμψιμοιρία. Θα αγωνιζόμαστε μέχρι τέλους γιατί σε αντίθεση με εσάς τους πουλημένους έχουμε ιερό και όσιο, έχουμε ψυχή, έχουμε σθένος και παραμένουμε άνθρωποι. 

Εσείς οι προσκυνημένοι αγαπάτε το χρήμα και την υποτέλεια σε αυτό, αγαπάτε την εξουσία και έτσι καταστρέφετε κάθε ίχνος ανθρωπιάς μέσα σας. Με κάθε σας πράξη δείχνετε πόσο απάνθρωποι είστε. Ζούμε στην εποχή που λίγοι έχουν το κουράγιο να αγωνιστούν, λίγοι αλλά πάντα σταθεροί και άτεγκτοι στα πιστεύω τους.

 Λίγοι αλλά ανυπότακτοι!

Ακούστε λοιπόν όλοι εσείς οι προσκυνημένοι και καταλάβετε το:

Ούτε οι σφαίρες ούτε οι φυλακές κανένας δεν λυγίζει τους εθνικιστές!

Γιώργος Φουντούλης και Μανώλης Καπελώνης: Αθάνατοι!

Η αριστερά, μια μαριονέτα.

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Η αριστερά θεωρούταν πάντα «Ειρηνική», αλλα τώρα έγινε και «Ατλαντική». Βέβαια ειρηνική δεν ήταν ποτέ, αφού η ιστορία της είναι βαμμένη με αίμα αθώων. Το ερώτημα όμως που πλανάται είναι: υπάρχει σήμερα αριστερά στο μέρος του κόσμου που αυτοαποκαλείται Δύση, αυτό που  πρακτικά είναι ένα ψευδώνυμο για την αμερικανική ηγεμονία;

Οι καρποί των αλλαγών που προωθούνται και εφαρμόζουν τα “αριστερά ρεύματα”, τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι τρομεροί. «Αποδόμησαν» τα πάντα, πετώντας στα σκουπίδια κάθε παρελθόν, αρχή και ιδέα που έλαβαν. Ότι υπήρχε καταστράφηκε για να το αντικαταστήσουν με το "τίποτα", με ουτοπίες ή με την καθαρή και απλή ανατροπή αυτού που ήταν «πριν» σωστό και καλό. Η πρόοδος ισοδυναμεί με αντιστροφή. Οι καρποί είναι η ακύρωση κοινωνικών, υπαρξιακών και αξιακών μοντέλων που ενίσχυσαν αυτό που πριν από το 1989 ήταν ο απόλυτος εχθρός του κάθε αριστερού, δηλαδή ο φιλελεύθερος καπιταλισμός. Μεγάλο μέρος της αριστεράς έχει προλάβει την “κλασική δεξιά” στην εξύμνηση της αγοράς, στην αποδοχή αντικοινωνικών πολιτικών, στην ιδιωτικοποίηση του κόσμου. 

Έχοντας βάλει στο μπαούλο πλέον την ταξική πάλη, τον μαρξισμό και τη σύγκρουση Αφεντικών - σκλάβων, ακολουθώντας η αριστερά τις ράγες της Σχολής της Φρανκφούρτης, έχει εγκαταλείψει τις  κατώτερες τάξεις. Καθόλου επαναστατικά, απλά θέλει να βελτιώσει την κατάσταση τους. Είναι συντηρητικοί  και μοιράζονται με άλλες κοινωνικές ομάδες την «αυταρχική προσωπικότητα» που πρέπει να εξαλειφθεί. Ο δρόμος της αριστεράς είναι η μετάβαση στον υποκειμενισμό και τον μηδενισμό, που άλλωστε είχαν προβλέψει όλοι οι διανοούμενοι του 1900. Η θριαμβευτική «κουλτούρα της ακύρωσης», το μίσος προς την παράδοση και τις ρίζες, είναι η συνειδητοποίηση της «μεγάλης άρνησης», του αθεϊστικού ευαγγελίου που επέβαλε ο Marcuse (Γερμανός θεωρητικός μαρξιστής, εβραϊκής καταγωγής, φιλόσοφος και κοινωνιολόγος, και μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης).

Ο διανοούμενος και κομμουνιστής πολιτικός Gyorgy Lùcacs, όρισε την εμπειρία της Φρανκφούρτης ως άβυσσο. «Ζούσαν σε μια πολυτελή σουίτα του Grand Hotel Abyss, από όπου μπορούσαν να αφοσιωθούν στο να συλλογιστούν το κενό που άνοιγε από κάτω τους, την κρίση του νεωτερισμού που επιτάχυναν, καθισμένοι σε άνετες πολυθρόνες ανάμεσα σε εξαιρετικά γεύματα και καλλιτεχνική διασκέδαση». Οι ατελείωτες αλλαγές συσκοτίζουν το μέλλον. Για παράδειγμα μας εμποδίζει να δούμε την άβυσσο της ολοκληρωτικής επιτήρησης της κατάργησης των μετρητών χρημάτων, της οποίας η αριστερά είναι ένθερμος υποστηρικτής, στο όνομα του ψεύδους, όπως η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Η «προοδευτική» τους πρεσβυωπία τους εμποδίζει να δούνε τους μεγάλης κλίμακας φοροφυγάδες, που είναι οι χρηματοοικονομικές εταιρείες, funds και άλλους τεχνολογικούς γίγαντες, να συγκεντρώνουν την κοινωνική δυσαρέσκεια και τον φθόνο εναντίον των απλών τεχνιτών και των επαγγελματιών. Η αριστερά πάντα θεματοφύλακας του «νομικού θετικισμού», διακηρύσσει τους «κανόνες», αλλά στην πραγματικότητα διαλύει το τεκμήριο της αθωότητας, τον ακρογωνιαίο λίθο του δικαίου, για να ευχαριστήσει τον πιο ριζοσπαστικό φεμινισμό.

Στο όνομα της αλλαγής που προωθεί η αριστερά, την οποία καλωσόρισε θερμά  ο κυρίαρχος καπιταλισμός, σαν την χαμένη αδερφούλα του που είχε χάσει για κάποιο διάστημα. Καπιταλισμός που δεν ενδιαφέρεται για αξίες και αρχές πέρα από το κέρδος. Έτσι ορισμένες ομάδες ή συλλογικότητες, ιδιαίτερα οι σεξουαλικές μειονότητες, απολαμβάνουν προνομιακό καθεστώς αφού πρέπει να αποζημιωθούν για λάθη - αυθεντικά ή μη - του παρελθόντος, κατά εντυπωσιακή παραβίαση της αρχής της προσωπικής ευθύνης. Ακόμη ίσως πιο εντυπωσιακή σε μια κοινωνία που διαγράφει το παρελθόν και δεν έχει πατέρες. Μπορούμε να ορίσουμε αυτές τις αλλαγές ως θετικές, να τις ορίσουμε ως μια πρόοδο; Νέες αδικίες αντικαθιστούν τις παλιές, κριτήρια εθνοτικής, σεξουαλικής εκδίκησης ή περίεργες αξιώσεις αντικαθιστούν την επίπονη ισορροπία που επιτυγχάνεται με την πάροδο του χρόνου. Αιώνες νόμου και πολιτισμού παρακάμπτονται, διαλύονται: μια απόλυτη αποδόμηση. Η αριστερά υποστηρίζει αυτές τις ιδέες που είναι αλλαγές, αλλά δεν φέρνουν τίποτα θετικό.

Αρνούνται τις αλήθειες της φύσης και της βιολογίας, αποκαλώντας τις «πολιτιστικές κατασκευές που παράγονται από το απόλυτο κακό», όπως τον κανονικό λευκό άνδρα, πατέρα μιας οικογένειας. Μας κάνουν να πιστεύουμε ότι υπάρχουν γυναίκες με πέη, ότι είναι καλό να διακόπτουμε φαρμακολογικά την ανάπτυξη της εφηβείας. Μια ψύχωση για την αναγνώριση καταστάσεων που είναι απλά ενάντια στην φύση και δημιουργούν προβλήματα για το ήδη ζοφερό μέλλον των νέων. Η αυτοαντίληψη αποκτά μεγαλύτερη αξία από τα βιολογικά στοιχεία, ενώ ακραίες καταστάσεις, δυσμορφίες, γενετικές ή σωματικές ανωμαλίες, αντί να συνοδεύονται από ειδική αλληλεγγύη και κατανόηση για όσους υποφέρουν από αυτές, επιδεικνύονται για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη πολλαπλών φύλων. Σε συνδυασμό με την εξύμνηση του «μετανάστη», αυτά και άλλα πολλά είναι τα θέματα που γοητεύουν τη νέα αριστερά.

Τα αιτήματα για κοινωνική δικαιοσύνη, οι ελπίδες για μια πιο ισότιμη κατανομή του πλούτου, αντικαθίστανται από ιδεολογίες φύλου, από τον πιο αγανακτισμένο φεμινισμό και από έναν αποκηρυγμένο «περιβαλλοντισμό» που συγχέει την «κλιματική αλλαγή», το νέο ψέμα της δημοκρατίας, τις εκπομπές αερίων και τα ενεργειακά προβλήματα. Αυτό όλο είναι ένα καζάνι που βλέπουν πολύ καλά οι Ελίτ και επιδόθηκε σε τεράστιες παραγωγικές αναδιαρθρώσεις, τοποθετώντας το κόστος σε βάρος μας, με επιλογές που ορίζονται ως αδιαμφισβήτητες και χωρίς εναλλακτικές. Ένας «οικολογισμός» εκρήγνυται τόσο ανόητα, ώστε να αλλοιώνει και να παραμορφώνει έργα τέχνης με μίσος για την ανθρώπινη φυλή, για να γιορτάσει το κλείσιμο εργοστασίων λιπασμάτων, παρά το γεγονός ότι σημαίνει πείνα και φτώχια για εκατομμύρια ανθρώπους. Η απόφαση της Ολλανδικής κυβέρνησης να κλείσει τρεις χιλιάδες αγροκτήματα αποτελεί παράδειγμα αυτοκαταστροφικού φονταμενταλισμού.

Εν μέσω μιας κρίσης που περιλαμβάνει ολόκληρη την Ευρώπη, η αλλαγή είναι η απαγόρευση της παραγωγής τροφίμων για μη επαληθεύσιμες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Ταυτόχρονα μας πείθουν να καταναλώνουμε έντομα και τεχνητές τροφές, των οποίων οι παραγωγοί και οι δημοπρασίες είναι τα ανώτερα κλιμάκια της δύναμης του χρήματος, ξεκινώντας από τους «φιλάνθρωπους» δισεκατομμυριούχους. Όλες οι πολιτικές που υποστηρίζονται με ενθουσιασμό από την αριστερά (με την συμμετοχή της δεξιάς), της οποίας το κύριο όπλο - μαζί με τη μυθολογία της προόδου - είναι η κατηγορία του φασισμού εναντίον οποιουδήποτε τολμήσει να αντιταχθεί, να διαφωνήσει, να ζητήσει συζήτηση. Η αλλαγή της αριστεράς είναι να έχει ξεχάσει να πολεμήσει τα ταξικά προνόμια, για να επικεντρωθεί στις αδικίες που διαπράττουν ο λευκός, ο άνδρας καταπιεστής, η ετεροφυλοφιλική κουλτούρα. 

Το συμπέρασμα είναι ότι η αριστερά είναι το βασικό στήριγμα του συστήματος, ή μάλλον είναι το σύστημα. Για όσους έχουν αμφιβολίες, ακολουθήστε τα ίδια τα χρήματα. Ποιος χρηματοδοτείται από τον Soros, τον Gates, από δισεκατομμυριούχα ιδρύματα, από πλούσιες ιδιωτικές ΜΚΟ, για ποιες μάχες, αν όχι αυτές της νέας αριστεράς; Ποιες είναι οι ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις των οικονομικών και τεχνολογικών κολοσσών; Παράξενο να μην καταλαβαίνουν ότι οι ηγέτες του καπιταλισμού, των οικονομικών, της βιομηχανίας και της τεχνολογίας. Άλλωστε χρηματοδοτούν αυτόν που τους βολεύει, όχι ποιος είναι ο εχθρός τους.

Η αριστερά όχι μόνο έχει πάει απέναντι, αλλά έχει γίνει ο καλύτερος σύμμαχος του Καθεστώτος. Στον πραγματικό κόσμο η φτώχεια, η ανεργία, οι κακουχίες και η επισφάλεια αυξάνονται. Είναι το παράδοξο του Bertolt Brecht που διατυπώθηκε μετά τη λαϊκή εξέγερση στην Ανατολική Γερμανία το 1953: «η Κεντρική Επιτροπή αποφάσισε ότι αφού ο λαός δεν συμφωνεί, πρέπει να διοριστεί νέος λαός». Εδώ λοιπόν είναι έτοιμοι οι νέοι άνθρωποι της αριστεράς, ευθυγραμμισμένοι με τον λόγο της εξουσίας, κάνοντας τον φύλακα των αφεντάδων που κάποτε μισούσαν. Φυσικά έχει τη μεγάλη του ευκολία: το μονοπώλιο των βιομηχανιών πολιτισμού, μουσικής, ψυχαγωγίας, πανεπιστημίων, ψυχαγωγίας και διαφήμισης. Καριέρες, τιμές, προνόμια, χρήματα. Η φιλελεύθερη καπιταλιστική εξουσία άλλαξε έξυπνα τη συσκευασία για να διατηρήσει το περιεχόμενο της και τη σιδερένια λαβή της στην κοινωνία. Οι νεότεροι δυστυχώς, έπεσαν πολύ εύκολα, ακόμα κι αν αρχίζουν να καταλαβαίνουν και κάποιοι αμφισβητούν την κυρίαρχη αφήγηση. 

Οι πρώην επαναστατικές γενιές αποστρατεύτηκαν, κουράστηκαν, μπερδεύτηκαν από την προπαγάνδα, παρασύρθηκαν, αποδέχθηκαν με ενθουσιασμό την αλλαγή που η σύγχυση ονομάζει «πρόοδο». Συνεχίζουν να αυτοαποκαλούνται «αριστεροί και προοδευτικοί», να ενθουσιάζονται με την εικόνα του δύσμοιρου Che Guevara - που έχει γίνει πατενταρισμένο λογότυπο - και ακόμη και να θεωρούν τους εαυτούς τους μαρξιστές, αλλά ανάγονται σε μια ανάποδη εικόνα που αντανακλάται σε έναν άθλιο καθρέφτη. Από ευκολία, τεμπελιά, ανοησία, για να αποφύγουν την παραδοχή της υπαρξιακής αποτυχίας, επικροτούν όλα όσα αποστρέφονταν χθες. Τώρα μπορούν να εφαρμόσουν τις χειρότερες αντικοινωνικές πολιτικές, ερήμωση, έλεγχο, επιτήρηση και πόλεμο πίσω από την ψεύτικη σημαία  των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, του πλανήτη, της προόδου. Πυροσβέστες και εμπρηστές ενώθηκαν στον αγώνα!!!

Με επίκεντρο τον αγώνα ενάντια στον ανύπαρκτο πλέον φασισμό, (ηττημένος από το 1945  από τα δυο αγαπημένα αδερφάκια), ξεχνώντας τον Ολιγάρχη του οποίου είναι υπηρέτης, η αριστερά λειτουργεί ως η αστυνομία της σκέψης. Όποιος ξεφεύγει από τις κυρίαρχες ιδέες παραγκωνίζεται και διαπομπεύεται δημοσίως, τακτική που γνωρίζει καλά. Η μεγαλύτερη επιτυχία της εξουσίας είναι να έχει διασφαλίσει ότι οι μεγάλες αντισυστημικές μειονότητες διασκορπίζονται και καθοδηγούνται από πρόσωπα που αποτελούν έκφραση του συστήματος. Υπάρχει μια ψεύτικη αντιπολίτευση εκ δεξιών, που είτε πέφτει στα χέρια του συστήματος ή είναι ανίκανη. Ελεγχόμενες διαφωνίες, αποδυναμωμένες από τους ίδιους που χειραγωγούν την αριστερά και τον προοδευτισμό. Το παράδειγμα της βραζιλιάνικης δεξιάς του Bolsonaro, ενός παρασυρμένου και εγκαταλειμμένου οργάνου των ΗΠΑ, χωρίς εναλλακτική ιδεολογία έναντι του φιλελευθερισμού, είναι πράγματι αξιολύπητο. «Light παγκοσμιοποιητές» εναντίον «Radical παγκοσμιοποιητών». Mετά ξαναβρίσκονται σε αντίθεση με μια αριστερά που ελέγχεται εξίσου από τις ΗΠΑ, στην οποία έχουν διεισδύσει συνεργάτες του Soros. Αντικομμουνιστές χωρίς κομμουνισμό και αντιφασίστες χωρίς φασισμό.

Απέναντι σε αυτούς που προσπαθούν πραγματικά να είναι επαναστάτες, η εξουσία έχει εφεύρει τη «ρητορική μίσους», δηλαδή να ποινικοποιεί τις ιδέες αποχαρακτηρίζοντας τις ως κακές και ταυτόχρονα διαδίδει την κουλτούρα της ακύρωσης. Γιατί να σκύψεις να μαλώσεις με τον φασίστα, τον μισητή όλων, τον κακό και αιμοδιψή; Αυτό επιτρέπει να τον αποκλείουν από παντού και να μην ξέρει τι πραγματικά κάποιος τι σκέφτεται ή τι θέλει να πει, κάτι που θα πυροδοτούσε μια αμηχανία και ένα μπλοκάρισμα μαζί με την κατάρρευση των πεποιθήσεων τους, που είναι  πολύ ανόητη για να αντέξει τη δοκιμασία της πραγματικότητας. Έξω από αυτόν τον μαγικό κόσμο, οι μη πολιτικά ορθοί, οι μη κονφορμιστές, δέχονται επίθεση και από τις δύο πλευρές, αριστερά  και δεξιά, από τους καλούς και υπάκουους αστούς οι οποίοι απλά δεν θέλουν να διαταραχτεί τίποτε από τον ψεύτικο κόσμο τους. 

Τα ερείπια ίσως μας δείξουν τα βήματα μας. Το άλλο είναι να καβαλήσουμε την τίγρη και να επισπεύσουμε το τέλος της παρούσας κατάστασης. Ανάμεσα στις συμπληγάδες αυτές πέτρες, αριστερά και δεξιά, δεν μένουν και πολλά. Και όπως πολύ σωστά, για να μείνουμε στο Evola: «Όποιος φεύγει από το ποτάμι της παράδοσης, χάνεται στην θάλασσα της παρακμής».