Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ψηφίδες ακροδεξιάς παράνοιας*

 

γράφει ο Παρατηρητής

*Καιρός να μαζέψει κάποιος τον Κωνσταντίνο Πλεύρη. Μήνες τώρα το επικοινωνιακό show δεν έχει τελειωμό. Ο «Πατριάρχης» του Χατζηγώγου αρέσκεται στο να δίνει συνεντεύξεις για γάμους βέρες και ταξίδια. Ας του πει κάποιος ότι είναι στα δυσμάς του βίου του και η υστεροφημία δεν υπάρχει λόγος να συνοδεύεται από την γελοιότητα.

*Το πρώτο ακροδεξιό κόμμα που έσπευσε να βγάλει ανακοίνωση υπέρ του Ισραήλ ήταν … οι «Σπαρτιάτες» που ευλογήθηκαν και αναπτύχθηκαν με ευθύνη του «Μεσσία» του Δομοκού. Τι να πρωτοσχολιάσει κάποιος για την ανακοίνωση αυτή και το θράσος του Στίγκα. Πλέον «δεμένοι» χειροπόδαρα από το σύστημα σιωπούν επιδεικτικά με τον βουλευτικό μισθό όμως να κατατίθεται κανονικά και με τον νόμο. Οσονούπω θα είναι ελεύθερος και ο Ηλίας και τότε θα έχουμε πολλά να δούμε και να σχολιάσουμε.

*Εκείνος ο ευρωβουλευτής που τρώει και πίνει χρόνια τώρα στην Ευρωβουλή σάρκα από την σάρκα του «αρχηγού» από την Πεύκη, αληθεύει ότι ψήφισε σε πρόσφατη ψηφοφορία ενάντια στα ελληνικά συμφέροντα; Είναι ο μόνος που κατάφερε να κοροϊδέψει τόσο εύκολα τον «αρχηγό» να έχει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Το αστείο είναι ότι παλιοί υπαρχηγοί του κόμματος πλέκουν το εγκώμιο του εν λόγω «τουρίστα» ο οποίος δείχνει πλήρη αδιαφορία. Να τον χαίρονται τον «εξαιρετικό συναγωνιστή» που τον έστειλαν διακοπές διαρκείας επειδή υπήρξε κολλητός του «αρχηγού».

*Καλός και άγιος ο «αντικομμουνισμός» αρκεί το παραμύθι να έχει δράκο. Τουτέστιν η «Δημοκρατία» Καραμανλικών συμφερόντων που προβάλλει κατά καιρούς και πατριωτικές εκδόσεις ανάμεσα σε άρθρα του Φριζή και του Κρανιδιώτη, επέλεξε για τα «Δεκεμβριανά» να κυκλοφορήσει το προσωπικό ημερολόγιο του Σκόμπι «που απελευθέρωσε την Αθήνα» σύμφωνα με την διαφήμιση του βιβλίου. Το ερώτημα είναι αν θα πρέπει να κλάψουμε ή να γελάσουμε με τις επιλογές αυτές την στιγμή που οι Άγγλοι υπήρξαν η αιτία των δεινών σε αυτόν τον τόπο.

*Ελάχιστοι οι παρευρισκόμενοι στην κηδεία της Δέσποινας Παπαδοπούλου. Δεν θα σχολιάσω ότι έλαμψαν δια της απουσίας τους οι κοινοβουλευτικοί του «χώρου». Ανεξάρτητα με το τι πιστεύει κάποιος για τους Απριλιανούς ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι οι οπαδοί της δικτατορίας στην πλειοψηφία τους έχουν πεθάνει. Την ίδια στιγμή πάνε αρκετά καλά τα βιβλία γύρω από την επταετή στρατιωτική κυβέρνηση και μάλιστα στις νεαρές ηλικίες. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: Η μοιραία ανατροπή του ΄73 (απόσπασμα από άρθρο του Νίκου Παπαγεωργίου που δημοσιεύτηκε στο www.elkosmos.gr)

Το παρακάτω άρθρο είναι του παλαίμαχου εθνικιστή Νίκου Παπαγεωργίου και δημοσιεύτηκε την 25η Νοεμβρίου 2023 στο site του «Ελεύθερου Κόσμου»

Μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο εδώ ...

“ … Τα γεγονότα πλέον ακολουθούν την πορεία τους. Η επέμβαση Ιωαννίδη έγινε για να αποκατασταθεί η πορεία του καθεστώτος και η επάνοδος στις αρχές της 21ης Απριλίου 1967, η οποία είχε παρεκκλίνει. Ο Παπαδόπουλος προκειμένου να πολιτικοποιήσει το στρατιωτικό καθεστώς αποδέχθηκε τις απαιτήσεις Μαρκεζίνη για τη συμμετοχή του παλαιού πολιτικού κόσμου στις εκλογές του επομένου Φεβρουαρίου. Τα αποτελέσματα αυτού του συμβιβασμού ήταν να δημιουργηθούν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και η επαναφορά του στρατιωτικού νόμου σε ολόκληρη την επικράτεια. 

Επομένως όπως ισχυρίζονται πολλοί προσκείμενοι στον Παπαδόπουλο, ο Ιωαννίδης δεν κατέλυσε καμιά δημοκρατία που όδευε προς εκλογές, διότι στρατιωτικό νόμο βρήκε όταν έγινε το δικό του εγχείρημα. Πέρα όμως από όλα αυτά υπήρχε σοβαρή κρίση και οργή στο εσωτερικό των Ενόπλων Δυνάμεων, κυρίως από τους χαμηλόβαθμους αξιωματικούς, διότι έβλεπαν ότι, η επανάσταση εξετράπη των αρχών της με την μετατροπή πρώην αξιωματικών σε πολιτικούς. 

Τα μηνύματα αυτά τα ελάμβανε ο Ιωαννίδης ο οποίος εξακολουθούσε να υποστηρίζει τον Γ. Παπαδόπουλο. Το ποτήρι της οργής όμως ξεχείλισε όταν ο Μαρκεζίνης έκανε άνοιγμα προς τους φαύλους παλαιοκομματικούς πολιτικούς προσκαλώντας αυτούς στο πολιτικό παιγνίδι. Αλλά και μέσω συνέντευξης του στη «Le Monde» άφησε υπόνοιες περί νομιμοποιήσεως του ΚΚΕ. Παράλληλα αφενός μεν εθεωρείτο τουρκόφιλος αναφέροντας «…το ευγενές τουρκικό έθνος…», αφετέρου στις 31 Οκτωβρίου 1973 δήλωσε στο τύπο «… και οι Τούρκοι έχουν δικαιώματα στο Αιγαίο.» 

Παρά την ύπαρξη πολλών αιτίων, τα παραπάνω γεγονότα και η άφρων πολιτική Παπαδόπουλου – Μαρκεζίνη κατά τους Ιωαννιδικούς θα ήταν ικανά για την απομάκρυνση αυτού του καθεστώτος. Και αυτό έπραξε ο Ιωαννίδης, η υπομονή του ιδίου και των συνεργατών του αλλά και των χαμηλόβαθμων αξιωματικών που ακολουθούσαν τον Ταξίαρχο,  είχε πλέον εξαντληθεί. 

Δεν πρόδωσε αυτός τον Γ. Παπαδόπουλο. Ο ίδιος πρόδωσε τις αρχές της 21ης Απριλίου 1967, ισχυρίζονται οι αξιωματικοί του Ιωαννιδικού εγχειρήματος. Επίσης ισχυρίζονται πως ο Παπαδόπουλος παραιτήθηκε από τον στρατό, έγινε πολιτικός μετά το αποτυχών Βασιλικό πραξικόπημα, του Δεκεμβρίου 1967. Οι αρχές της επαναστάσεως από τότε είχαν προδοθεί με αποκλειστική υπαιτιότητα του ιδίου. 

Επομένως η ανατροπή του Γ. Παπαδόπουλου ξεκίνησε ουσιαστικά με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας την 1η Ιουνίου 1973. Η φιλελευθεροποίηση, ο διορισμός του παλαιοκομματικού πολιτικού Μαρκεζίνη, η διάσταση στο κυπριακό, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αλλά και το γεγονός ότι, δεν προχώρησε σε ριζοσπαστικές λύσεις (Η έναρξη εξορύξεων πετρελαίων, η ίδρυση βαριάς βιομηχανίας, η επιδίωξη μονομερούς ενώσεως της Κύπρου, οι ενοποιήσεις ταμείων, ο οριστικός αποκλεισμός του παλαιού πολιτικού κόσμου κ.λ.π.), ήταν κατά τον Ταξίαρχο τότε Ιωαννίδη οι αιτίες για την ανατροπή του …”

link: Αυτή είναι η μοναδική συνέντευξη που έδωσε ο «αόρατος δικτάτορας» Δημήτριος Ιωαννίδης!

Ούτε με τους «χουντικούς» ούτε με τους «δημοκράτες», λέμε όχι στις κρατικές αυταπάτες!

 

του Wolverine

Ο «δικός μας Νοέμβρης» μας θυμίζει τους «Επίστρατους» που πέταξαν με τις ξιφολόγχες τους Αγγλογάλλους στην θάλασσα. Καμιά σχέση με γαρύφαλλα σε μνημεία «δημοκρατών» και φιέστες αντιφασιστών. Επειδή όμως η μέρα αυτή σημαίνει τα γεγονότα που έλαβαν μέρος πριν πενήντα χρόνια ας τα δούμε λίγο από μια άλλη οπτική που αποφεύγουν πολλοί λόγω του πολιτικού τους συναισθηματισμού. 

Και «φασίστες» τους είπαν και «βασανιστές», και SA και SS (sic) και ότι άλλο θες. Ήταν όμως οι Απριλιανοί πραγματικά «δικοί μας» ή απλά η πιο «ακραία» πτέρυγα της «εθνικόφρονης» δεξιάς; 

Φανατικοί αντικομμουνιστές άνευ όμως σοβαρής πολιτικής παιδείας, παρασημοφορημένοι στα πεδία των μαχών χωρίς όμως να διαθέτουν ένα πολιτικό σχέδιο για την εγκαθίδρυση μιας νέας πολιτείας. Από την αρχή ζήλεψαν τους τίτλους τα πόστα και τα πολιτικά κουστούμια και πέταξαν στην άκρη την στολή τους, κάνοντας το πρώτο μοιραίο λάθος. Και με τον βασιλιά και ενάντια στον βασιλιά, και με τον Καραμανλή που τον θεωρούσαν σημαντικό στο να τους λέει την γνώμη του … και ενάντια σε αυτόν. Και με το μυστρί ο Παττακός αλλά και με την κατσάδα στους ποδοσφαιριστές για να είναι πιο «ήρεμοι στο παιχνίδι». Και με τον λαό ο Παπαδόπουλος και με τους κεφαλαιοκράτες και την διαμονή του στις βίλες τους όταν ήθελε. 

Και δώσε στον λαό ψωμί αλλά ποτέ ένα όραμα. Και δώσε στον αριστερό ξύλο κάνοντας αυτόν και τα παιδιά του τους πιο φανατικούς εχθρούς. Δικτατορία για τους πολλούς επανάσταση για κάποιους. Και με τον Χριστό και με τον Ελληνισμό το καθεστώς. Χωρίς να θίγεται στο ελάχιστο η ύπουλη εκκλησιαστική εξουσία και οι χρυσοκάνθαροι της, χωρίς αλλαγή στον γεωπολιτικό σχεδιασμό για να μην μας μαλώσουν οι ΗΠΑ ή η Αγγλία. Αστείοι λόγω των επιχειρημάτων τους απέναντι στους Τούρκους και άσχημα προετοιμασμένοι για τους εσωτερικούς εχθρούς. Έτοιμοι να παραδώσουν αύριο το πρωί την εξουσία αν χρειαζόταν αρκεί η «Ελλάς να ορθοποδήσει». Πως όμως και με ποιους στο τιμόνι κανείς δεν γνώριζε για επτά ολόκληρα χρόνια. 

Και ευτυχώς να λέμε που δεν άκουσαν τον μακαρίτη Ζουρνατζή που ήθελε και είχε την φαεινή ιδέα … εκείνη την νύχτα να ρίξουν στον περιφραγμένο χώρο του Πολυτεχνείου δακρυγόνα από ελικόπτερο! Αν τον είχαν ακούσει θα είχαμε να λέμε σήμερα για μια ντουζίνα «ήρωες» χώρια αυτούς που τιμούν σήμερα στην «κεφάλα» του Σβορώνου. Ηττοπαθείς στην πολιτική αρένα οι «χουντικοί» όμως λαοφιλείς σε πανηγύρια και επιδείξεις. Εύκολοι στον χειρισμό τους από τον ξένο παράγοντα και ανίκανοι να προβλέψουν το πολιτικό μέλλον γεγονός που το πλήρωσαν με την πολύχρονη φυλάκιση τους στα κάτεργα της μεταπολίτευσης. 

Ψυχοπονιάρηδες με τους πολιτικούς τους αντιπάλους, σκληροί με τα παιδιά των «ελασιτών» που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα κάποιες φορές ή απλά πλήρωναν τα εγκλήματα των γονιών τους. Καχύποπτοι απέναντι στους ριζοσπάστες εθνικιστές και κυρίως απέναντι σε αυτούς που δεν τους έλεγε και πολλά η ελληνική πραγματικότητα αλλά τους «τραβούσε» το μεγαλείο της ευρωπαϊκής ιδέας. Τέκτονες κάποιοι από αυτούς επειδή έτσι νόμιζαν ότι θα κερδίσουν την εύνοια των στοών και φιλικοί απέναντι στους Ισραηλινούς Σιωνιστές και το ΚΙΣ αφού ουδέποτε αμφισβήτησαν την πολιτική του Ισραήλ. Με αυτούς είχαν να κάνουν την ημέρα του Πολυτεχνείου οι ακροαριστεροί και οι «αναρχικοί», όλοι αυτοί που έβλεπαν το «για ένα πουκάμισο αδειανό» να γίνεται πράξη στην καθημερινότητα τους.

«Είσαι κομμουνιστής;» ρώτησε ο δυσώδης ασφαλίτης τον Γεώργιο Βεντούρη σε ένα διάλλειμα του νεοφασιστικού συνεδρίου. Τόπος η Ρώμη και χρόνος λίγο πριν ανατραπεί το καθεστώς του Παπαδόπουλου. Μάταια προσπαθούσε ο νεολαίος επιστήμονας και «αριστερός εθνικοσοσιαλιστής» να αναλύσει το σκεπτικό του απέναντι στον άνθρωπο της κυβέρνησης της Ελλάδος η οποία απειλούσε με διώξεις και αποκλεισμούς τους Έλληνες «μισίνι» αν συνέχιζαν να αμφισβητούν τα έργα και τις ημέρες της «επανάστασης». 

Χρήσιμο αρχείο το βιβλίο για το ΕΣΕΣΙ «Που πήγαν εκείνα τα παιδιά» αν θέλει κάποιος  να γνωρίσει μια άγνωστη και σκοτεινή πτυχή της «επάρατης επταετίας». Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι η «χούντα» σύμφωνα με το σλόγκαν της πολεμούσε τον «μαύρο και κόκκινο φασισμό» και θα έκανε το οτιδήποτε για να πείσει για τις αντιφασιστικές προθέσεις της τους φίλους και κυρίως τους εχθρούς της. 

Τι ήταν όμως τελικά η «χούντα» είναι το ερώτημα που επανέρχεται. Για όσους μπορούν να αφαιρέσουν τις νοητικές παρωπίδες δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια μερίδα του στρατού (μικρότερη από ότι νομίζουν οι περισσότεροι) η οποία με τις ευλογίες της CIA πρόλαβε το πραξικόπημα των Στρατηγών που είχαν με την σειρά τους την ευλογία του Πενταγώνου. Επιβλήθηκαν επειδή ο πολιτικός κόσμος φοβήθηκε 200 αξιωματικούς και 2000 στρατιώτες. 

Σε μια εποχή και περιοχή κρίσιμη για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του  ΝΑΤΟ όπου οι Αμερικανοσιωνιστές χρειάζονταν μια χώρα στήριγμα και ως μετόπισθεν κυρίως για το Ισραήλ, μια περιοχή όπου οι βάσεις θα εξυπηρετούσαν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών απέναντι στις άμεσες προκλήσεις της Μέσης Ανατολής. Παρά την αρχική δυσπιστία των Αμερικανών απέναντι στην ομάδα μερικών φανατικών αντικομμουνιστών αξιωματικών (βενιζελικών τάσεων στην πλειοψηφία τους) γρήγορα οι καπιταλιστές ξαναβρήκαν την ηρεμία τους αφού δεν είχαν τίποτα να χάσουν από τον Παπαδόπουλο και το γραφικό καθεστώς του. 

Οι βάσεις θα συνέχιζαν να υπάρχουν, το κεφάλαιο θα συνέχιζε σε μια εποχή ανάπτυξης και εδραίωσης του φιλελευθερισμού να έχει τα υπερκέρδη του, ο προσανατολισμός της χώρας δεν θα κινδύνευαν να αλλάξει και όλα καλά και όλα ωραία για όλους. Το στρατιωτικό καθεστώς λόγω της έμφυτης πειθαρχίας δεν είχε παρά να οργανώσει τον καθησυχασμό του λαϊκού στοιχείου στέλνοντας στην Μακρόνησο και την Γυάρο τους «ενοχλητικούς» με την ευγενική χορηγία της ΕΣΑ, και δίνοντας μεροκάματα και δάνεια δηλαδή άρτο και θεάματα αλλά και έργα στους πολλούς μέχρι να τελειώσει η «παρένθεση». 

Έτσι ονόμασαν οι ίδιοι οι Απριλιανοί το καθεστώς τους προαναγγέλλοντας άλλωστε την μελλοντική επαναφορά της εξουσίας στον σάπιο πολιτικό κόσμο που είχαν βάλει στον «γύψο» τελικά για λίγο. Όμως υπολόγιζαν χωρίς τον ύπουλο Καραμανλισμό, με τον οποίο διατηρούσαν επικοινωνία και του έστελναν την σύνταξη στο Παρίσι για να μην παραπονιέται ο «εθνάρχης». Ανιχνεύοντας κάποιος τον βηματισμό της επταετίας σε πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι οι «χουντικοί» ουδέποτε ήθελαν να κάνουν την Επανάσταση πράξη και να «σπάσουν αυγά». Προωθώντας σε θέσεις ευθύνης κυρίως στην επαρχία τα πλέον ακατάλληλα πρόσωπα σταδιακά έθρεψαν το θεριό του παλιού πολιτικού κόσμου που για καιρό ήταν στην αδράνεια λόγω της αναγκαστικής αργίας. 

Η απουσία ιδεολογικών αρχών, η μη στρατικοποίηση της νεολαίας, η έλλειψη του επαναστατικού λόγου και οι εκφορές εκείνης της αισθητικής που προκαλούσε το γέλιο στους πολλούς σύντομα αποδείχτηκαν παγίδες για τους ίδιους τους κυβερνώντες. Το πολυτεχνείο που αποδείχτηκε η χρυσοφόρα δεξαμενή για τα πρόσωπα της μεταπολίτευσης, ουσιαστικά είναι έργο και γέννημα της ίδιας της δικτατορίας. Αγνοώντας οι «χουντικοί» την επέλαση της «νέας αριστεράς» που ήταν συμπλήρωμα του κατευθυνόμενου ειρηνιστικού κινήματος σε ένα χρονικό σημείο που μύριζαν έντονα οι ναπάλμ του Βιετνάμ, οι διεργασίες των παλαιών αστικών κομμάτων που ενίσχυαν τους ανθρώπους τους στα κρίσιμα πόστα και προωθούσαν τα δικά τους σχέδια, ο θάνατος του Γκεβάρα που έγινε σύμβολο της επανάστασης μιας γενιάς που δεν έβρισκε απαντήσεις στους γέροντες του Κρεμλίνου είναι μόνο μερικά από τα «εμπυρεύματα» που προώθησαν τις εκρηκτικές κινητοποιήσεις των φοιτητών. 

Παρά την πίεση της αστυνομίας και την ύπαρξη χιλιάδων πληροφοριοδοτών, τον σημαντικό αλλά ποτέ πλήρη έλεγχο του στρατού, την δίωξη των αριστερών και την ανοχή απέναντι στους δεξιούς που αντιδρούσαν η «χούντα» αποδείχτηκε πολύ γρήγορα ένας γίγαντας με πήλινα πόδια. Μερικές εκατοντάδες φοιτητές άοπλοι και με διαφωνίες μεταξύ τους έφεραν μέσα σε ελάχιστες ημέρες σε δύσκολη θέση τον Παπαδόπουλο, ο οποίος αγνοούσε τις διακυμάνσεις στο μυαλό των νέων και έσπευδε να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς προωθώντας τον Τέκτονα και φιλότουρκο Μαρκεζίνη κλείνοντας το μάτι στους παλαιούς πολιτικούς, προσδοκώντας να περάσει γρήγορα στην επόμενη φάση, αυτή της πλήρης επαναφοράς των αστικών κομμάτων και την τοποθέτηση του στρατού σε απλό παρατηρητή των ραγδαίων εξελίξεων παραγνωρίζοντας ότι κάποιοι δεν θα ήθελαν να μοιράσουν την εξουσία. 

Οι φωτιές οι διαμαρτυρίες των φοιτητών οι συγκρούσεις με την αστυνομία και οι νεκροί του Νοέμβρη, υπήρξαν οι φυσιολογικές αντιδράσεις και εντάσεις μέσα σε ένα καθεστώς που είχε να επιδείξει υψηλό ΑΕΠ αλλά χαμηλό ηθικό, απουσία οράματος και πρότασης απέναντι σε αυτούς που τότε ζητούσαν απαντήσεις σε όλα και ήθελαν κάτι το διαφορετικό όπως τα περιγράφει γλαφυρά ο επίσημος προπαγανδιστής της «χούντας» εδώ.  

(αυτό το άρθρο δεν θα το βρείτε πουθενά αλλού το κρύβουν όλοι και κυρίως οι θαυμαστές της δικτατορίας).

Η ανικανότητα του επίσημου μηχανισμού να κατευνάσει τα πνεύματα έφερε νομοτελειακά την αντίδραση της πιο «ακραίας» πτέρυγας του καθεστώτος που έβλεπε τον Παπαδόπουλο να σπεύδει να ζητήσει άφεση αμαρτιών από τους πολιτικάντηδες και στο θέμα της Κύπρου να διατηρεί για χρόνια μια μειοδοτική πολιτική και συνεχιζόμενη «λυκοφιλία» με τον Μακάριο, ενώ οι ίδιοι είχαν ως μόνη πολιτική πρόταση την λύση του Κυπριακού μέσα από την εκμηδένιση της Μακαριακής παράταξης, χωρίς όμως να υπολογίζουν την διαφθορά των προσώπων της στρατιωτικής ηγεσίας και τις υπόγειες διασυνδέσεις του ρασοφόρου με τα κρυφά κέντρα της εξουσίας. 

Σάρκα από την σάρκα της άκρας δεξιάς η Απριλιανή κυβέρνηση η οποία ευλογήθηκε και ενισχύθηκε από τον Αμερικανικό παράγοντα, έπαιξε τον ρόλο της στις γεωπολιτικές εξελίξεις και έφυγε από την εξουσία το ίδιο γρήγορα όπως και ήρθε. Οι φωνές για «ελευθερία και δημοκρατία» που ακούστηκαν εκείνο τον Νοέμβρη δεν ήταν παρά ο αντίλαλος στις άναρθρες κραυγές της «χούντας» η οποία νόμιζε ότι φτιάχνοντας δρόμους και άλλα έργα θα απαντούσε στις απαιτήσεις των καιρών και στην υπονόμευση των νεομαρξιστών. 

Σχόλιο στο facebook του Gabriele Adinolfi για μια συνάντηση στην Ρώμη που κανείς δεν θέλει να γνωρίζει ...

«Την ερχόμενη Παρασκευή και το Σάββατο θα πραγματοποιηθεί συνάντηση στη Ρώμη μεταξύ των νέων της Λέγκας, του Rassemblement National (Γαλλία) της Μαρίν Λεπέν, του Ουγγρικού Fidesz, του Γερμανικού AfD και των Πολωνών του Ruch Narodowy μαζί με τους Ισραηλινούς του Likud*. Έχουν τρία κοινά βασικά στοιχεία: είναι σιωνιστές, φιλορώσοι και αντιευρωπαϊστές»

* το ακροδεξιό κόμμα του Ισραήλ που ιδρύθηκε το 1973  από τους Menachem Begin και Ariel Sharon

Κάλεσμα της ΕΣΑ προς φίλους και εχθρούς (https://www.ellinikisocialistikiantistasi.com/)


«Οι εκπομπές μας θα συνεχίσουν να γίνονται σε πείσμα των καιρών. Απευθύνομαι σε εχθρούς και «φίλους» κάνοντας ένα κάλεσμα σε δημόσιο διάλογο.

Κύριοι, εσείς που είστε οι πιο φανατικοί θεατές των εκπομπών μας. Εσείς που στέκεστε νυχθημερόν μπροστά σε μια οθόνη ηλεκτρονικού υπολογιστή ή κινητού τηλεφώνου περιμένοντας να αναρτηθεί μια εκπομπή μας με σκοπό να κάνετε αναφορές στο σύστημα ώστε να την αφαιρέσει η πλατφόρμα. Εσείς που κάνετε τις δικές σας εκπομπές παριστάνοντας τους «εθνικιστές», τους καθεστωτικούς πατριώτες. Όλοι εσείς οι αναρχικοί, οι αντιφασίστες, οι αντιναζί, οι δημοκράτες, οι «εθνικιστές». Ελάτε σε έναν ανοιχτό διάλογο σε μια από τις εκπομπές μας. Δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτα.

Ελάτε σε μια εκπομπή να μας συντρίψετε με τα επιχειρήματα σας και τις γνώσεις σας. Εσείς ως ιδεολόγοι αντιφασίστες και ιδεολόγοι κομμουνιστές αλλά και οι ιδεολόγοι πατριώτες και «εθνικιστές». Σας προσκαλούμε ανοιχτά σε μία ή και περισσότερες διαδικτυακές εκπομπές μας όπου σε καθεστώς πλήρους ελευθερίας θα πείτε την άποψη σας δημόσια και θα ανατρέψετε την δική μας με επιχειρήματα τρανταχτά μπροστά στα μάτια των αμέτρητων οπαδών σας.

Εξαιρώντας τους γνήσιους αναρχικούς οι οποίοι προσωπικώς πιστεύω ότι είναι ιδεολόγοι, όλοι οι υπόλοιποι δεν θα εμφανιστούν. Και δεν θα εμφανιστούν διότι όχι απλώς δεν είναι ιδεολόγοι αλλά δεν έχουν ούτε τον στοιχειώδη ανδρισμό και την αξιοπρέπεια να δράσουν υπό το φως του ηλίου παρά έρπονται στις σκιές του συστήματος αφήνοντας πίσω τους το ίχνος τους  όπως οι γυμνοσάλιαγκες»

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Αντιφασίστες με χάρτινες περικεφαλαίες.

 

του Σταύρου Λιμποβίση

Η σιωπή από τον προφυλακισμένο στον Δομοκό Κασιδιάρη, αποδεικνύει στην πράξη τον συνεχιζόμενο «εμφύλιο» που εξελίσσεται στις τάξεις των «Σπαρτιατών». Η ανάδειξη του Στίγκα σε κορυφαία μορφή του «νεοεθνικισμού» ως αρχηγού ενός κόμματος που προσέλκυσε ένα σημαντικό ποσοστό, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο προβεβλημένος πρώην χρυσαυγίτης και δελφίνος της κομματικής αυλής έχει την «μαγική» ικανότητα να αναδεικνύει αυτούς που όμως δεν έχουν καμιά σχέση με τον εθνικισμό σε «χρυσούς φασιανούς» της ακροδεξιάς ή σε «Σπαρτιάτες με χάρτινες περικεφαλαίες» όπως τους περιέγραψε η γνωστή - για την αρωγή της στην Νορβηγική antifa έχουμε γράψει άρθρο - Ουρανία Μιχαλολιάκου.

Η αναμενόμενη «έξοδος» του πατέρα της από το κέντρο αποκατάστασης έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον εκατοντάδων οπαδών του ΝΓΜ οι οποίοι ακονίζουν όχι τις ξιφολόγχες, αλλά τα πλήκτρα ... με στόχο την σύγκρουση ανάμεσα στην εναπομείνασα «Χρυσή Αυγή» και το τερατούργημα του «αντιφα» νεοεθνικισμού που ονομάζεται πλέον και «συνταγματικός πατριωτισμός». Συνώνυμος ο όρος με αυτούς που κάποτε φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη και τον Νικηταρά και δολοφόνησαν τον Καποδίστρια.

Το θράσος αυτών που συνθέτουν τον «νεοεθνικισμό» με σήμα την περικεφαλαία της Marvel δεν έχει όρια παρά τις αποτυχημένες πολιτικές επιλογές τύπου Κανελλόπουλου και Στίγκα, καθώς και τα μεγαλεπίβολα σχέδια τους για τον Δήμο Αθηναίων, φέρνοντας στο επίκεντρο ένα ακόμη ερώτημα για το ποιος πραγματικά ενημερώνει τους φυλακισμένους του Δομοκού σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις και τις σύγχρονες αγωνίες της κοινωνίας.

Έσπευσε ο Στίγκας και η κοινοβουλευτική παρέα του να πλειοδοτήσει στον ευκαιριακό αντιφασισμό με αφορμή τον τραγικό θάνατο του οπαδού της ΑΕΚ. Ένα προγραμματισμένο ραντεβού θανάτου ανάμεσα στις δυο πλευρές για το οποίο να σημειωθεί ότι είχαν ενημερωθεί 23 αστυνομικές υπηρεσίες, ενώ όπως δείχνουν οι εξελίξεις και οι μαρτυρίες έσπευσαν να συμβάλλουν σε αυτό και στην κατάληξη του άτομα τα οποία δεν έχουν καμιά σχέση με τους «Κροάτες φασίστες» και τα «εγγόνια του Πάβελιτς». Το πανό των Κροατών με ένα σχέδιο που έχει απαγορευμένο το μαχαίρι είναι μια πρώτη και άκρως συμβολική δημόσια τοποθέτηση ότι δεν ευθύνονται οι ίδιοι για τον θανάσιμο τραυματισμό. Δυστυχώς το σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν είναι παρά ένα γέννημα του καπιταλισμού που προσελκύει την νεολαία σε αιματηρές αρένες με στόχο την πλήρη εξαχρείωση ακόμη και τον θάνατο χωρίς κανέναν λόγο.

Για μια ακόμη φορά η άκρα δεξιά που σιτίζεται από τους κρατικούς πόρους όπως και το σύνολο του κοινοβουλευτικού οχετού, υιοθέτησε το αποκρουστικό λεξιλόγιο του σιωνιστικού συστήματος και των υπηρεσιών για να δεχτεί την ευμενή κριτική του καθεστώτος της κατοχής ή ακόμη και να προετοιμάσει το έδαφος για τις μελλοντικές ψηφοφορίες μέσα στην φωλιά της σάπιας δημοκρατίας που ονομάζεται βουλή. Επιβεβαιωνόμαστε - δυστυχώς - πλήρως σε όσα έχουμε γράψει κατά καιρούς για τον προφυλακισμένο Ηλία Κασιδιάρη και την πορεία της ελλαδικής άκρας δεξιάς η οποία αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην ρητορική υπέρ του Trump και του Ισραήλ και στον έντονο αντιφασισμό ο οποίος όταν δεν βρίσκει ενίσχυση στους κύκλους των Rotary και τον «συνταγματικό πατριωτισμό» του Jürgen Habermas (…) ανακαλύπτει εσπευσμένα και μετά από κατευθυντήριες εντολές ακόμη και τις εθελοντικές δυνάμεις των Ουκρανών Εθνικιστών (Azov) ή τον εμφύλιο στην Γιουγκοσλαβία!

Μας προκαλούν όμως ακόμη περισσότερο γέλιο κάποιοι «εθνικοσοσιαλιστές» οι οποίοι δεν έχουν πει το παραμικρό για την σύγκρουση στην Ουκρανία αναμένοντας και αυτοί μάλλον την «αρωγή» των διαθέσιμων πόρων από πρόσωπα γνωστά σε όλους για την πορεία τους στον «χώρο». Αυτοί όμως είναι μια άλλη ιστορία για την οποία θα υπάρξει μια ενδιαφέρουσα μελλοντική αναφορά.

Έτσι λοιπόν οι «Σπαρτιάτες» μετά τα συλλυπητήρια που έστειλαν στην οικογένεια Βαρδινογιάννη για τον θάνατο της φανατικής θαυμάστριας του Μαντέλα, έσπευσαν να βγάλουν ένα έκτακτο και άκρως εμετικό δελτίο τύπου όπου κάνουν λόγο με ιδιαίτερο στόμφο για τους «νεοναζί Κροάτες, που δολοφόνησαν εν ψυχρώ τον οπαδό της ΑΕΚ, είναι αυτοί που το 1990 ξεκίνησαν έναν εμφύλιο με τους Σέρβους μετά από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα» κάνοντας ακόμη και τον Τίτο να γελάει από τον τάφο του.

Δεν έμειναν όμως μόνο στην ανιστόρητη κριτική τους άλλα έσπευσαν να απολογηθούν ως καλοί αντιφασίστες που είναι με νέα και άκρως εμετική ανακοίνωση που έλαβε μέρος και αποτελεί μνημείο σουρεαλισμού με τίτλο «οι σχέσεις του «τάγματος Αζόφ» με τους δολοφόνους του Μιχάλη και ο «αντιφασισμός» του Μητσοτάκη». Ανάμεσα σε άλλα που αναφέρουν και προκαλούν το γέλιο, ζητούν τον λόγο οι όψιμοι αντιφασίστες «εθνικιστές» από τους φανατικούς Ουκρανούς εθνικιστές και οπαδούς της Ντιναμό Κιέβου (που είχαν τιμήσει τους Φουντούλη και Καπελώνη με ανάρτηση πανό στο γήπεδο τους) για μια φωτογραφία με συνθήματα υπέρ των Κροατών πάνω σε βλήματα όλμων και τα οποία τα είχαν γράψει οι Ουκρανοί χωρίς να δίνουν βάση στις ιστορικές σχέσεις των δύο χωρών ή ακόμη και τις διεργασίες των δυο ομάδων σε οπαδικό επίπεδο αλλά και την σύνθεση στις εθελοντικές δυνάμεις που πολεμούν την Ρωσική εισβολή.

Αναπαράγουν μέσα στο άρθρο αυτό όλη την εμετική προπαγάνδα των Σιωνιστών και των αντιφασιστών δημοκρατών ώστε να υπογράψουν τις νέες δηλώσεις μετανοίας πριν το φθινόπωρο, με στόχο την πολιτική ανταλλαγή, όπως την εποχή που ο Κασιδιάρης ενώ είχε πάρει το δαχτυλίδι διαδοχής από τον Μιχαλολιάκο απαιτούσε την άμεση και δημόσια αποκήρυξη του Εθνικοσοσιαλισμού και του Φασισμού ως σημαντικό και απαράβατο όρο για την συμμετοχή του στην μελλοντική πορεία της «Χρυσής Αυγής»!

Αυτά λοιπόν που δεν κάνει ούτε η antifa τα κάνει το κόμμα «Σπαρτιάτες» και ο μουγκός μετά την είσοδο τους στην βουλή Ηλίας Κασιδιάρης, ο οποίος σε μια ακόμη επίδειξη ναρκισσισμού οραματίζεται την κυριαρχία του στις δημοτικές εκλογές χωρίς όμως να διαθέτει οργανωμένη νεολαία και ιδεολογικό οπλοστάσιο. Χωρίς να νοιάζεται για την συσπείρωση των οπαδών του στην επαρχία ή να παρεμβαίνει για τα κακώς κείμενα του κόμματος μέσα στην βουλή. Δηλώσεις που προκαλούν απέχθεια για το αντιφασιστικό τους δηλητήριο και φωτογραφίες στελεχών του μαζί με το πιο σάπιο τμήμα της αστικής τάξης και της πλουτοκρατίας, είναι τα πρώτα δείγματα κοινοβουλευτικής γραφής ενός κόμματος που μπήκε στην βουλή με την χρήση ενός καρτοτηλέφωνου και με όχημα την στείρα προσωπολατρεία.

Με τους αντιφασίστες της αριστεράς μας χωρίζουν πολλά, όμως με τους εμετικούς αντιφασίστες της δεξιάς που καπηλεύονται έννοιες ιδέες και σύμβολα μας χωρίζουν πολλά περισσότερα. Ο θάνατος ενός οπαδού οδήγησε στην πλήρη αποκάλυψη των προθέσεων των αντιφασιστών της άκρας δεξιάς που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να φανούν αρεστοί στο καθεστώς και στα κατευθυνόμενα ΜΜΕ. Δεν υπάρχει πλέον  καμιά δικαιολογία για όσους είναι ριζοσπάστες φασίστες και εθνικοσοσιαλιστές/εθνικιστές, οι εχθροί μας είναι το σύνολο του κοινοβουλευτισμού και οι πιο θανάσιμοι από αυτούς, αυτοί που χρησιμοποιούν την γαλανόλευκη και τον «εθνικισμό» νέας κοπής.

Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους

 

του Σταύρου Λιμποβίση

Ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι οπαδοί του Κασιδιάρη δεν περίμεναν τον πρόσφατο εκλογικό θρίαμβο του κόμματος «Σπαρτιάτες». Είναι σίγουρο ότι το βράδυ που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα ο πρώην νο2 της «Χρυσής Αυγής» δικαιώθηκε τουλάχιστον σε εκλογικό και επικοινωνιακό επίπεδο. Φτάνει όμως ένα σημαντικό ποσοστό για να προχωρήσει ένα κόμμα που χαρακτηρίζεται το λιγότερο ως το «αυγό του φιδιού» από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ; Σαφέστατα οι ανύπαρκτες δομές του κόμματος και η αδυναμία ενός πλήρη ελέγχου των προσώπων και των πολιτικών τακτικών λόγω της φυλάκισης του Κασιδιάρη δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά για το άμεσο μέλλον. 

Μια παλαιότερη ανακοίνωση του κόμματος θυμίζει την γνωστή συνταγή του εισοδισμού της δεξιάς σε σχηματισμούς που στηρίζονται - καλώς ή κακώς - από εθνικιστές. Τόνιζαν χαρακτηριστικά ότι "Στα 4 χρόνια ύπαρξης τους οι Σπαρτιάτες και εν μέσω σκληρής και απάνθρωπης λιτότητας έχοντας βοηθήσει ηθικά και υλικά μόνο Έλληνες έκαναν το μεγάλο βήμα και έγιναν πολιτικός σχηματισμός. Εμείς οι ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ εκφράζουμε σε πραγματικό και απόλυτο βαθμό την λαϊκή πατριωτική Δεξιά, το τρίπτυχο πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, είμαστε θεματοφύλακες των πατροπαράδοτων αρχών και αξιών του Ελληνισμού, και τιμάμε τις παραδόσεις μας που σήμερα εκλείπουν από την δημόσια ζωή της χώρας". Και επειδή τα γραπτά μένουν, φτάνει να δούμε τις επόμενες κινήσεις για να σκεφτούμε αν θα δικαιωθούν αυτοί που φοβούνται μια επανάληψη της κομματικής οπερέτας που ανέβασε πριν χρόνια στο κομματικό θέατρο ο Μιχαλολιάκος και οι βουλευτές του. 

Υπάρχουν κάποια δεδομένα και αυτά είναι:

1. ότι το σύστημα με εντολή της δεξιάς που θα ξεσπαθώσει λόγω του ποσοστού που πήρε θα συνεχίσει να ασχολείται με το κόμμα αυτό για να προχωρήσει σε άλλες υπόγειες διεργασίες σχετικά με το Αιγαίο και τις επαφές με τον Αμερικανικό παράγοντα. 

2. το εξουσιαστικό κέντρο αν δεν καταφέρει να περιορίσει τις έδρες μέσω του εκλογοδικείου θα προσπαθήσει με μπροστάρη το παρακράτος να τρομοκρατήσει τους εθνικιστές οι οποίοι νιώθουν να έχουν - μετά από χρόνια - υψηλό ηθικό. Οι συνταγές για να το πετύχει αυτό είναι πολλές και αυτό θα πρέπει να το έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας. 

Η σημερινή ηγεσία του κόμματος «Σπαρτιάτες» δείχνει με μια γρήγορη «ανάγνωση» να είναι σάρκα από την σάρκα μιας ακροδεξιάς έντονα αστικής και σε κάποια σημεία νεοφιλελεύθερης. Την εικόνα αυτή την έχουμε δει και στην υπόλοιπη Ευρώπη και δεν πρέπει να μας προκαλεί μεγάλη εντύπωση. Αν και θυμίζει αντίστοιχες περιπτώσεις όπως της Γαλλίας και της Ουγγαρίας ας μην ξεχνάμε ότι η ελληνική άκρα δεξιά πάντα διατηρούσε τα δικά της μοναδικά πολιτικά χαρακτηριστικά. Τα κανάλια όμως δεν θα σταματήσουν ούτε λεπτό να οργιάζουν στα δελτία ειδήσεων, η Κανέλλη δεν θα σταματήσει να φωνάζει με το «χωνί» για τον «κακό φασισμό», οι εκπομπές δεν θα σταματήσουν να θυμίζουν ότι η δημοκρατία κινδυνεύει. Χρέος όλων όσων στήριξαν για λόγους προσωπολατρίας ή ακόμη και από ανάγκη το κόμμα του Κασιδιάρη  δεν είναι να μείνουν απλοί παρατηρητές αλλά να διαδραματίσουν έναν καίριο ρόλο αν δεν θέλουν να βρεθούν μπροστά σε εκπλήξεις. 

Αν τα πράγματα μπουν πάλι στην διαδικασία ενός πολιτικού αυτόματου πιλότου θα έχουμε στο όνομα του «εθνικισμού» την επανάληψη σκηνών που θα προκαλέσουν την γενική θυμηδία. Πρόσωπα που προέρχονται από τον χώρο της δεξιάς και διατηρούσαν στο παρελθόν επαφές με τέκτονες, στελέχη που δείχνουν να γοητεύονται από την ομορφιά της νεοφιλελεύθερης μέδουσας και προάγουν απόψεις φιλικές στον παγκόσμιο καπιταλισμό, όχι μόνο δεν είναι σύμμαχοι των εθνικιστών αλλά διαχρονικά οι μεγαλύτεροι εχθροί τους. Για την άλωση του «χώρου» από την δεξιά και την άκρα δεξιά έχουν μιλήσει πολλοί τα τελευταία χρόνια όμως είναι η πρώτη φορά που άτομα που ουδέποτε δήλωναν εθνικιστές μέχρι πριν λίγο καιρό δείχνουν να έχουν τα ηνία και τον πλήρη έλεγχο ενός «βιαστικού» κομματικού σχηματισμού που στηρίζεται και από τους εθνικιστές. 

Οι όποιες μελλοντικές κινήσεις και επιλογές στην πολιτική σκακιέρα βαρύνουν τον άδικα φυλακισμένο στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Κασιδιάρη ο οποίος εμπιστεύτηκε ένα κόμμα χωρίς γραφεία πρόγραμμα αρχές και αξίες, μια ομάδα προσώπων που δεν φοβούνται να δηλώσουν ανοιχτά δεξιοί, έναν σχηματισμό που δείχνει αμφίβολο αν θα αντέξει στις μελλοντικές πιέσεις του συστήματος εξουσίας. Το μόνο θετικό σε όλο αυτό το δυστοπικό σενάριο είναι η παρουσία ποιοτικών συναγωνιστών στις παρυφές της κομματικής αρχής οι οποίοι οφείλουν να αντιδράσουν. Οι ριζοσπάστες εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές που διάλεξαν την αποχή ή κάποιο άλλο κόμμα δεν έχουν να περιμένουν κάτι από τους «Σπαρτιάτες» αφού είναι φανερό ότι ο αντιφασισμός είναι μια προμετωπίδα της επικοινωνιακής τους τακτικής που θα απλωθεί περισσότερο στα έδρανα του κοινοβουλίου και στις προγραμματικές δηλώσεις. 

Κρίνεται σκόπιμο να αναρωτηθούμε για μια ακόμη φορά τελικά σε ποιον «χώρο» ανήκουμε μπροστά στις κομματικές παρουσίες οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν με όλους αυτούς που συνεχίζουν να νιώθουν εχθροί της δημοκρατίας και του καθεστώτος. Χρέος όλων δεν είναι να μείνουμε στην κριτική απέναντι στο νέο πολιτικό μόρφωμα αλλά να διαμορφώσουμε τις συνθήκες εκείνες που θα μας επιτρέψουν να προάγουμε την δική μας αισθητική και τις δικές μας αξίες. Για να γίνει αυτό χρειάζεται μια πλήρη επανεκκίνηση των ριζοσπαστικών κινήσεων και ομάδων, μια νέα διακήρυξη θέσεων και γιατί όχι ίσως ένα συνέδριο όλων αυτών που νιώθουν την ανάγκη να εκφραστούν έξω από τα πλαίσια της αστικής νομιμότητας αλλά και της νομιμοφροσύνης που εκτοξεύει η «λερναία ύδρα» της πατριδοκάπηλης αστικής άκρας δεξιάς η οποία αλλάζει πρόσωπα αλλά ποτέ τακτική και στρατηγική από το ’45 και μετά.

Δεξιά κομματίδια,τα σκύβαλα του κοινοβουλευτισμού ή τα εργαλεία της παγκοσμιοποίησης;

 

γράφει ο Ανέστης Θεοφίλου

Εν' όψει των εκλογών είδαμε να ξεπηδούν από το πουθενά διάφορα κομματίδια εκ δεξιών της ΝΔ τα οποία φείδονται ριζοσπαστισμού και εθνικής πάνω από όλα ιδεολογίας. Παΐσιοι, κόκκινες μηλιές, μαρμαρωμένοι βασιλιάδες και γενικά μια ανεδαφική αντίληψη γύρω από την έννοια του πατριωτισμού οξύνοντας τα ήδη αποπροσανατολιστικά χαρακτηριστικά του πατριωτικού χώρου ο οποίος (τουλάχιστον εν Ελλάδι) δεν φημίζεται για την ιδεολογική του σαφήνεια.

Τα παραδείγματα πολλά τόσο με τον Βελόπουλο που εντός κ(υ)νοβουλείου ψήφισε τις πενήντα έδρες υπέρ της ΝΔ όσο και του κόμματος Νίκη όπου δηλώνει πως πενθεί εθνικά ένεκα του ναυαγίου στην Πύλο, λες και αφορά την Ελλάδα το γεγονός πως βυθίστηκε ένα πλοίο το οποίο μετέφερε λαθροεισβολείς με κατεύθυνση την Ευρώπη. Είναι πρόκληση όταν υπάρχουν νεκροί βορειοηπειρώτες από τα πυρά της αλβανικής αστυνομίας όπου με τις ευλογίες του ΝΑΤΟ δολοφονούν και εκτοπίζουν γηγενείς Έλληνες να χύνονται κροκοδείλια δάκρυα ενώ στην ουσία παίζονται πολλά εκατομμύρια γύρω από τους λαθρομετανάστες.

Η παγκοσμιοποίηση επεκτείνεται τόσο οικονομικά όσο και πληθυσμιακά μέσω αλλοεθνών, όταν ο Jean Raspail έγραφε το ''στρατόπεδο των Αγίων'' δεν θα φανταζόταν ποτέ πως θα έπεφτε τόσο μέσα σε βαθμό που να γεννά έως μεταφυσικές σκέψεις περί προφήτη στους αναγνώστες. Επειδή λοιπόν η πάλη των ταυτοτήτων αυξάνεται στον σύγχρονο κόσμο οι παγκοσμιοποιητές γνωρίζουν πως η ταυτοτική πάλη θα αποτελέσει το σύγχρονο και διαρκές πεδίο μάχης στην Ευρώπη και κατ' επέκταση σε όλο τον κόσμο, τουλάχιστον όπου προσβληθούν τα εθνικά σύνορα.

Γι' αυτό λοιπόν τον λόγο προωθούν εθνικοφανή κόμματα τα οποία στερούνται αφενός σοβαρότητας και αφετέρου πολιτικής πρότασης εφόσον αναμασούν γενικά και αόριστα το ζήτημα της πατρίδας με αφετηρία τον αστικό πατριωτισμό ο οποίος αποξενώνει τα λαϊκά στρώματα από την εθνική ψυχή και τα περιθωριοποιεί. Τα κόμματα της αστικής δεξιάς ή ακροδεξιάς με καρατζαφέρια αισθητική εργαλειοποιούνται από το καθεστώς ούτως ώστε να δαιμονοποιήσουν και να γελοιοποιοήσουν την εθνική αντίσταση η οποία γεννάται μέσα από τις υπάρχουσες συνθήκες μιας ανάλογης πραγματικότητας όπως της σημερινής.

Σε μια Ευρώπη που οπλισμένοι Άραβες σφάζουν βρέφη σε παιδικές χαρές και η αντίσταση του λευκού άνδρα είναι στο πυρ το εξώτερον τα κομματίδια της αστικής δεξιάς βοηθούν στην καθεστωτική προπαγάνδα της Νέας Τάξης. Διότι μια ακροδεξιά που αναλώνεται σε συνομοσιολογικές ιαχές χωρίς να καταδεικνύει το πρόβλημα είναι ο καλύτερος σύμμαχος της παγκοσμιοποίησης διότι κρατά σε καταστολή το πλήθος που ενστικτωδώς έχει επιλέξει αυτό το κόμμα (το οποιαδήποτε κόμμα) με γνώμονα την ταυτότητα και την εθνική αυθυπαρξία.

Όπως έχει γραφτεί και από άλλους αρθρογράφους του «Μαύρου Κρίνου» ο Σιωνισμός έχει δύο κεφάλια στο τερατώδες κορμί του, το ένα κεφάλι είναι το ροζ της δικαιωματικής και Αμερικανοκινούμενης αριστεράς που από τον ψυχρό πόλεμο πέρασε στον δικαιωματισμό και το άλλο είναι της νέο φιλελεύθερης και γραικύλικης ακροδεξιάς η οποία μυρικάζει το πρόβλημα που η ρίζα του βρίσκεται στο σύστημα αλλά την ύστατη στιγμή τρέχει να το σώσει όπως έχουν πράξει όλα τα ακροδεξιά σκύβαλα στην Ευρώπη με τρανά παραδείγματα στην χώρα μας όπως με τον Καρατζαφέρη και λοιπούς Φαηλοδεξιούς.

Συνεπώς η ακροδεξιά δεν είναι η λύση αλλά το πρόβλημα διότι λειτουργεί σαν ανασταλτικός παράγοντας εντός του συστήματος με απώτερο σκοπό την περιφρούρηση του  μέσω μιας αντισυστημικής ρητορικής η οποία όμως δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από το ίδιο το σύστημα που χτυπά τον εαυτό του. Γνωστά άλλωστε τα παιχνίδια Μπαλτάκου με κόμματα πατριωτικά τα οποία κατέληγαν σε δεξιά εξαπτέρυγα προκειμένου να καλυφθεί η εθνικιστική αντίδραση που λάμβανε μέρος και στην πατρίδα μας έστω και ανώριμα. 

Το ερώτημα που θα πρέπει να βασανίζει τον εθνικοεπαναστάτη είναι το εξής: θέλουμε άλλη μια ακροδεξιά η οποία σαν άλλος Καρατζαφέρης με ύφος Πάνου Καμμένου και πινελιές Φαήλου θα παραδώσει στην νέο φιλελεύθερη λαίλαπα τον αγώνα των αγνών πατριωτών ή ένα κίνημα εθνικιστικό, σοσιαλιστικό και πάνω από όλα διεκδικητικό απέναντι στο τέρας της διεθνοποιημένης οικονομίας η οποία μεταφράζεται ως παγκοσμιοποίηση και μεταβάλει τις κοινωνίες σε απέραντα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως τις χώρες της Ευρώπης, προκειμένου να υπάρξουν νέες εργασιακές και οικονομικές σχέσεις για χάρη του διεθνούς καπιταλισμού ο οποίος προωθεί πολιτικούς τύπου Τριντό, Μητσοτάκη και λοιπών σφουγγοκωλάριων της Σιωνιστικής λαίλαπας.

Όπως ορθώς είχε διαπιστώσει ο Όσβαλντ Σπένγκλερ η παρακμή της Ευρώπης θα σηματοδοτήσει την άνοδο των ανατολικών πολιτισμών οι οποίοι θα έχουν μια μεταφυσική έννοια γύρω από την σημασία της ύπαρξης τους απέναντι στην κοσμική και καταναλωτική ηθική των Ευρωπαίων οι οποίοι παραδίδονται στον οικονομισμό και την παράδοση κάθε συλλογικής έννοιας γύρω από τα έθνη τους.

Δεν υπακούμε στην καθεστωτική προπαγάνδα και στις σειρήνες της, δεν ξεγελιόμαστε από την καθεστωτική ακροδεξιά και τους συστημικούς παλιάτσους  της και πάνω από όλα δεν κάνουμε έκπτωση στις ιδέες μας οι οποίες είναι η άνοιξη του σήμερα σε μια εποχή παγκόσμιου σκότους. Απορρίπτουμε τον νεωτερισμό και τις εκφάνσεις του και αγωνιζόμαστε για μια Ελλάδα η οποία θα ανήκει στους Έλληνες, αλλά θα ανήκει στους Έλληνες όταν η Ευρώπη θα ανήκει στα έθνη της.

Προς Κασιδιαρικούς & Κασιδιαρίζοντες

 


Γράφει ο Μυρμιδών

Εκ του προοιμίου να αναφέρω ότι δεν έχω την παραμικρή διάθεση να διχάσω τον χώρο έτι περαιτέρω (άλλωστε δεν νομίζω ότι η δική μου πράξη απαιτείται για να γίνει κάτι τέτοιο), αλλά επειδή δυστυχώς οι παθογένειες του λεγόμενου «χώρου» εξακολουθούν να υφίστανται μέχρι και σήμερα και ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι περίμενε κανείς ότι θα συνέβαινε, το θεωρώ καθήκον μου απέναντι στο Έθνος, την ιδεολογία και την υπόληψή μου να στηλιτεύσω, έστω δια του παρόντος κειμένου, τα εγκληματικά λάθη, τα οποία εμποδίζουν την ιδεολογία του εθνικισμού να ανθίσει στην ολοένα και πιο μαραζωμένη Ελλάδα.

Λέω και δηλώνω εξ αρχής ότι είμαι συνειδητοποιημένος εθνικιστής, ούτε ακροδεξιός, ούτε αστικός εθνικοφιλελεύθερος, ούτε αντιφασίστας πατριώτης, ούτε βέβαια αντιναζιστής Χριστιανός, αλλά συνειδητοποιημένος εθνικιστής, ο οποίος αντιμάχεται τόσο την ενδοτική και κοινωνικά ανάλγητη Δεξιά όσο και την προδοτική και δημαγωγική Αριστερά (ίσως την πρώτη να την αντιμάχομαι λίγο περισσότερο τολμώ να πω). Θέλω και μάχομαι όσο δύναμαι, είτε ως απλός ομιλών ή ως παρατηρητής σε μία κοινή πολιτική αντιπαράθεση, είτε ως ένας κοινός «σχολιαστής» ή ιδεολογικός αρθρογράφος στο διαδίκτυο ή ως μετέχων σε μία πορεία/συγκέντρωση/ομιλία εθνικιστικού περιεχομένου, θέλοντας έτσι να συμβάλω το μέγιστο δυνατό στον εθνικιστικό αγώνα. Αυτά τα αναφέρω, αντί χορήγησης κοινού αναισθητικού ή υπνωτικού σε όσους κατονομάζω στον τίτλο του παρόντος άρθρου, προκειμένου να μην σπεύσουν αντανακλαστικώς να με λοιδορήσουν ως «νεοδημοκρατικό» δεξιούλη, καίτοι κάλλιστα θα με βόλευε στο περιβάλλον όπου ανήκω να τα παρατήσω όλα, να προβώ σε ορισμένους συμβιβασμούς και να εγκαταλείψω την Εθνικιστική Ιδέα προς τέρψη μιας τυπικής αστικής ζωής, αλλά δεν το έπραξα και δεν σκοπεύω να το κάνω, διότι το κυριότερο για μένα είναι η Αλήθεια και όχι ο πολιτικαντισμός μιας επίπλαστης πραγματικότητας.

Δηλώνω επίσης από την αρχή ότι δεν θεωρούσα νομικά ορθή την πρωτοβάθμια απόφαση του δικαστηρίου για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, ούτε τώρα εσχάτως την τελευταία «πράξη του δράματος» με την τροπολογία Βορίδη, την οποία και θεωρώ πλήρως αντισυνταγματική για πολλούς και διάφορους νομικά επιστημονικούς λόγους. Παρά ταύτα όμως, δεν μπορώ παρά να εκφράσω την αμέριστη χαρά μου για την ψηφισθείσα ρύθμιση, όσο και αν αυτό θίγει ορισμένους ή μάλλον ένα μεγάλο μέρος του όχλου, το οποίο στηρίζει αναφανδόν τον Ηλία Κασιδιάρη, διότι έτσι φρονώ ότι τίθεται «τῇ βίᾳ» ένα θέλω να πιστεύω ολοκληρωτικό και αμετάκλητο τέλος σε αυτό που συνοπτικά ονομάζεται «χρυσαυγιτισμός».

Δεν έζησα την «Χρυσή Αυγή»«εκ των έσω» όπως λένε πολλοί, όμως απ’ αυτά που έχω ακούσει και διαβάσει από εκείνους που το έπραξαν, δεν νομίζω ότι χρειάζεται και να το κάνω, προκειμένου να έχω μία πλήρη άποψη. Αντιθέτως, αυτό το οποίο χρήζει αναφοράς να κάνω εδώ είναι μία ενδιαφέρουσα και αναλυτική ανασκόπηση των καλύτερων στιγμών που προσέφερε «ο χώρος» δια της νέας Πυθίας του ελληνικού εθνικισμού (;) για όσο διάστημα βρισκόταν η τελευταία (σ.σ. Πυθία) στα ηνία της «Χρυσής Αυγής» κυρίως από το 2014 έως και τελευταία με την απαγόρευση του κόμματος, το οποίο ίδρυσε το 2020, ήτοι των «Ελλήνων Για την Πατρίδα» («Έλληνες Γ.Τ.Π.» κοινώς), το οποίο μετέπειτα ετράπη σε «Έλληνες» και έπειτα σε «Εθνικό Κόμμα – Έλληνες» (σε περίπτωση που ο ήδη πλεονασματικός χαρακτήρας του ονόματος δεν ήταν αρκετά ενδεικτικός του πλεονασμού αυτού εξ αρχής). Και αυτό όχι μόνο από προσωπική απέχθεια, την οποία πράγματι διαθέτω και ανερυθρίαστα εκφράζω (για να μην νομίζουν ορισμένοι ότι παίζω ή κρύβομαι πίσω από τις λέξεις) προς όλους όσους στηρίζουν τυφλά αυτό το κακέκτυπο του ελληνικού εθνικισμού (;), αλλά πρωτίστως το πράττω, διότι επιδιώκω να δω επιτέλους ένα σοβαρό και αμιγώς εθνικιστικό κίνημα, το οποίο δεν θα είναι μεν αλάνθαστο (αλίμονο εξάλλου), αλλά τουλάχιστον θα μπορεί να αυτοαποκαλείται ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ και ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΟ και ο νοών νοείτω. Τώρα ήδη νιώθω ότι όσα και αν παραθέσω στην εισαγωγή αντικειμενικώς και γνησίως σχετικά με την «Χρυσή Αυγή» και τους «Έλληνες», σαν άλλος συνήγορος της πολιτικής ορθότητας, άκρη δεν θα βρω από τους εμμονικούς οπαδούς, συνεπώς θα περάσω στην ουσία ευθύς αμέσως.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ ΠΡΑΞΕΩΝ ΚΑΙ ΛΟΓΩΝ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ

            2014: Ο Ηλίας Κασιδιάρης αποτυγχάνει να περάσει στον β’ γύρο των δημοτικών εκλογών των Αθηνών, αν και το ποσοστό, το οποίο πήρε ήταν πράγματι μεγάλο δεδομένων των συνθηκών, και ζητά για τον β’ γύρο από τους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν (προσοχή εδώ): «κατά συνείδηση» μεταξύ Δούρου και Σγουρού. Περιττό να αναφέρω ότι τότε ο Ηλίας Κασιδιάρης δήλωνε βέβαιος για το ότι το κόμμα της «Χρυσής Αυγής» θα λάμβανε άνω του 15% και θα ήταν δεύτερο κόμμα! (Οι ιαχές του κομματικού μεγαλοιδεατισμού ήταν εμφανείς ήδη από τότε).

       2015:Στις εκλογές του Ιανουαρίου & Σεπτεμβρίου του 2015 η «Χρυσή Αυγή», δια στόματος του Ηλία Κασιδιάρη, μένει μεν σταθερή σε ποσοστά του 7%, αλλά σε καμία περίπτωση δεν προσεγγίζει τα ποσοστά που έλαβε στις Ευρωεκλογές του 2014 ή των όσων δημαγωγικά και αλαζονικά δήλωνε ότι θα λάμβανε.

       2018: Ο Κασιδιάρης δηλώνει ότι λόγω της προδοτικής Συμφωνίας των Πρεσπών η «Χρυσή Αυγή» ξεπερνά το 10% και με ποσοστά ακόμη μεγαλύτερα στην περιοχή της Μακεδονίας!

           2019: Διαρρέουν φήμες ότι στον δήθεν απόλυτα γνήσιο ιδεολογικό αγώνα της «Χρυσής Αυγής» προτάθηκε να συμμετάσχει και ο Φαήλος Κρανιδιώτης της «Νέας Δεξιάς», ο οποίος και απέρριψε την πρόταση αυτή. Η «Χρυσή Αυγή» προφανώς το έπραξε σε μία απέλπιδα προσπάθεια να συμφιλιωθεί με τον ευρύτερο χώρο, ενώ παλαιότερα δήλωνε ότι ήταν «ΕΝΑΝΤΙOΝ ΟΛΩΝ», ακόμη και ενάντια σε γνησίους και αληθινούς εθνικιστές και όχι σε βδελυρούς δεξιούληδες. Η ηγεσία της «Χρυσής Αυγής» δεν το διέψευσε ποτέ το περιστατικό αυτό, πράγμα που επαληθεύει την δεινή και απελπιστική κατάσταση την οποία είχε προκαλέσει η ίδια. Την ίδια ώρα η «Χρυσή Αυγή» βιώνει μία σειρά από απώλειες στελεχών και βουλευτών με την πιο γελοία όλων να αποτελεί η περίπτωση του Ιωάννη Λαγού. Ενός ατόμου, ο οποίος χρίστηκε ευρωβουλευτής τον Μάϊο του 2019, αλλά αποχώρησε 2 μήνες μετά εκφράζοντας, εκ των υστέρων, ηχηρές καταγγελίες για το κόμμα, το οποίο χρόνια υπηρετούσε, δίχως ίχνος αυτοκριτικής. Ο ίδιος, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω κατήγγειλε τον Συναδινό ή γενικότερα άλλα στελέχη της «Χρυσής Αυγής» για την μη παραίτηση από την ευρωβουλευτική ιδιότητα και τα παραπλήσια προνόμια της, έπραξε το ίδιο το οποίο κατήγγειλε, δίχως να απαντάει ακριβώς στο γιατί η δική του περίπτωση ξεχωρίζει έναντι των υπολοίπων, πολλώ δε μάλλον όταν ο ίδιος το έπραξε σε χρόνο ιστορικό για τα δεδομένα της Ευρωβουλής. Ο αγαπητός σε όλους λοιπόν Ηλίας Κασιδιάρης τότε καυτηρίασε την πράξη του Λαγού, όπως και των υπολοίπων πρώην στελεχών της «Χρυσής Αυγής» ως προσβλητική για τον σχηματισμό και ενδεικτικό του χαρακτήρα των όσων το έπραξαν. Μία παροιμία όμως λέει: «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις…»

          2019: Ας μην ξεχνάμε ότι στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019, όπου ο Ηλίας Κασιδιάρης όχι μόνο δεν πέρασε στον β’ γύρο των δημοτικών εκλογών, αλλά υποχώρησαν αισθητά και τα ποσοστά του, ο ίδιος τότε δήλωσε μετά και από τις ακόλουθες εθνικές εκλογές ότι θα γινόταν επανακαταμέτρηση των ψήφων, καθώς υπήρχαν βεβαιωμένες μαρτυρίες νοθείας, δίχως όμως να γίνει κάτι επ’ αυτού, ούτε να ανατρέπονται τα δεδομένα, όπως ψευδώς ισχυριζόταν.

            2020: Ξαφνικά ο Ηλίας Κασιδιάρης, παρά τα όσα έλεγε ορισμένους μήνες πιο πριν κατά του Λαγού, ο ίδιος κατέληξε να τον μιμείται λίγο καιρό αργότερα προαναγγέλλοντας τον μετέπειτα πολιτικό σχηματισμό των «Ελλήνων Για την Πατρίδα». Είναι χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με τις επιβεβαιωμένες μαρτυρίες, ο Κασιδιάρης προέβη σε αυτή την κίνηση, διότι ο Νίκος Μιχαλολιάκος του αρνήθηκε την μετονομασία του κόμματος, τον ιδεολογικό επαναπροσδιορισμό και την ανάληψη της προεδρίας από τον πρώτο. Αυτή, με άλλα λόγια, ήταν μία από τις ήδη υπαρκτές ενδείξεις αυτοκολακείας, οι οποίες είχαν ήδη μολύνει τον ίδιο. Στην μετέπειτα δήθεν σοβαρή και νηφάλια διαδικτυακή δήλωσή του περί αποχώρησης από την «Χρυσή Αυγή», ο Ηλίας Κασιδιάρης δηλώνει με τρόπο σοβαροφανή και κατηγορηματικό, αλλά εκ των υστέρων πλήρως απατηλό ότι τάχα ο Μητσοτάκης σχεδίαζε εκλογές το τότε προσεχές διάστημα, πράγμα που φυσικά δεν έγινε ποτέ, ούτε καν είχε συζητηθεί. Το ίδιο διάστημα πληθώρα στελεχών εγκολπώνονται στο κόμμα των «Ελλήνων Για την Πατρίδα» ως το δήθεν νέο, με μία σημαντική διαφορά από το κόμμα της «Χρυσής Αυγής», η οποία δεν είναι σαφής μέχρι και σήμερα, τουτέστιν δίχως μία ακριβή ιδεολογία, τουναντίον το δήθεν κίνημα αποτέλεσε έναν συνονθύλευμα αντιδραστικών, ακροδεξιούληδων, βασιλοφρόνων και εμμονικών προσωπολατρικών υποκειμένων, των οποίων η πολιτική παιδεία ήταν η ένθερμη αντίδρασησε 2 μόνο λέξεις: «ΗΛΙΑΣ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ». Με αυτό πορεύτηκαν και πορεύονται μέχρι και σήμερα, ακόμη και αν ο ίδιος ο άνθρωπος στον οποίο στράφηκαν το 2014 είχε υποτίθεται έναν άλλο σκοπό, ήτοι την συσπείρωση του εθνικιστικού χώρου. Ενδεικτικό μάλιστα είναι το πόσοι έθεσαν το 2014 υποψηφιότητα στις ευρωεκλογές, ακόμη και αν ανήκαν στον ευρύτερο ακροδεξιό χώρο.

           2021: Το «Εθνικό Κόμμα Έλληνες» πλέον αποκτά ακόμη περισσότερο αναγνωσιμότητα και φαίνεται να έχει πιθανότητα εισόδου στην Βουλή, ως εκ τούτου λοιπόν ξεχνάει ολοκληρωτικά την όλη συζήτηση περί ενώσεως του εθνικιστικού ή πατριωτικού χώρου, η οποία όμως συνίσταται στην απορρόφηση των όσων κομμάτων το επιθυμούν από το «Εθνικό Κόμμα Έλληνες». Η μοναδική ιδεολογία αυτού του αντιδραστικού μορφώματος είναι μία και πλέον συνοψίζεται σε 4 λέξεις: «ΖΗΤΩ Ο ΗΛΙΑΣ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ». Ανάμεσα στα άτομα, τα οποία στηρίζουν αναφανδόν τον Ηλία είναι και ο Τέρυ Χατζηηρεμίας, ο δηλωθείς και ως «καπιταλιστής» και οπαδός της ελεύθερης αγοράς, όπως έχει επισημάνει επανειλημμένα, δίχως οι «ιδεολογικά ακέραιοι» του χώρου και δη οι κασιδιαρικοί να ενίστανται, όταν υποτίθεται ότι θέλουν να φαίνονται προς τα έξω ως ιδεολογικά συνεπείς ή ιδεολογικά σαφείς ή ακριβέστερα όταν θέλουν να θέτουν κόκκινες γραμμές εναντίον Τζήμερων και Φαήλων.

      2021-2022: Ξεκινάει η συζήτηση για την απαγόρευση συμμετοχής του κόμματος των «Ελλήνων» με την νομοθεσία Βορίδη, η οποία απαγορεύει την συμμέτοχή κομμάτων, των οποίων η ηγεσία είναι καταδικασμένη για ένταξη και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης. Ο Ηλίας Κασιδιάρης δεν έπραξε τίποτα για το θέμα, καθώς όπως δήλωσε ο ίδιος και οι οπαδοί του η τροπολογία δεν θα εφαρμοζόταν ποτέ. Δεν ανέχοντο μάλιστα πιθανότητα συζήτησης εναλλακτικής-εφεδρικής λύσης στην περίπτωση του αντιθέτου. Με άλλα λόγια, ήταν τόσο σίγουροι...

          2022: Οι «Έλληνες», παρά τα όσα διατυμπάνιζαν λίγο πιο πριν, ξαφνικά αντικαθιστούν την ηγεσία τους από μία «Επταμελή Διοικητική Επιτροπή» και μετέπειτα χρίζουν ως νέο Πρόεδρο του κόμματος τον Αναστάσιο Κανελλόπουλο, τον πρόεδρο του κόμματος «Ε.Α.Ν.», το οποίο (πιθανότατα) ούτε ο ίδιος δεν γνώριζε. Το σημαντικό όμως εδώ είναι ότι ο ίδιος δεν άνηκε, ούτε τώρα ανήκει στον λεγόμενο εθνικιστικό χώρο, τον οποίο το κόμμα των «Ελλήνων» διατεινόταν ότι υπερασπιζόταν, όταν κατάφερνε βέβαια να εξαλείψει το νέφος της ασάφειας ως προς την ιδεολογία, την οποία υποτίθεται ότι υπηρετούσε το συγκεκριμένο κομματίδιο. Αντιθέτως, ο Κανελλόπουλος προερχόταν από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα του Σημίτη, ενώ παράλληλα αυτοπροσδιοριζόταν ως «κεντρώος».

       2023: Οι «Έλληνες» ξαφνικά αποφασίζουν ανεπίσημα να ενταχθούν στο κόμμα «Ε.Α.Ν.» για να μετάσχουν στις εκλογές και λίγες ημέρες μετά ανακοινώνεται ο πλήρως διαχωρισμός των μεταξύ κομμάτων από τις εκλογές, διότι, όπως προέκυψε, ο Κανελλόπουλος παρασκηνιακά άρχισε να επικοινωνεί με άτομα τύπου Εμφιετζόγλου και Μπογδάνου, τα οποία υποτίθεται ότι κατηγορούσε για ψηφοθηρικούς λόγους και μόνο ο Κασιδιάρης και οι συνοδοιπόροι του. Νομίζοντας ότι ορισμένοι έχουν μυαλό χρυσόψαρου, οι ιθύνοντες του κομματιδίου αυτού έφτασαν μάλιστα στο σημείο να προσποιούνται ότι δεν είχε ποτέ σχέση το «Εθνικό Κόμμα των Ελλήνων» με το κόμμα «Ε.Α.Ν.»Με δεδομένη πλέον την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου στην κρίση της υποψηφιότητας του κόμματος, ο Κασιδιάρης αρχικά φαίνεται σαν να παρουσιάζει τον εαυτό του ως τον νέο αρχηγό, αλλά μετέπειτα εμφανίζει έναν dejure και defacto αχυράνθρωπο ως Πρόεδρο του Κόμματος, πράγμα το οποίο επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι ούτε μία δήλωση δεν έκανε έστω για τα μάτια του κόσμου, κατά το κοινώς λεχθέν, προκειμένου να πείσει κάποιον αδαή την ύστατη στιγμή, διότι προφανώς η μεγαλομανία του ανθρώπου δεν έχει σταματημό. Το κόμμα των «Ελλήνων» δηλώνει με βεβαιότητα ότι αυτή η τροπολογία θα καταπέσει, επειδή ο Άρειος Πάγος είναι ανώτατο δικαστήριο, το οποίο ελέγχει τους νόμους λησμονώντας ότι η λειτουργία του εν προκειμένω, ήτοι η υποψηφιότητα κομμάτων δεν σχετίζεται με την λειτουργία την οποία επικαλούνται παραπλανητικά ή άνευ γνωρίζοντας οι οπαδοί του. Για να μην αναφέρει κανείς τις πράγματι κυβερνητικές πιέσεις, οι οποίες είχαν ως βασικό έρεισμα την πρωτόδικη καταδικαστική απόφαση. Ως προς την πραγματική ηγεσία είναι ενδεικτικό ότι όλες οι παραπομπές σε ιστοσελίδες μέσων κοινωνικής δικτύωσης του κόμματος παραπέμπουν στον ίδιο τον Ηλία Κασιδιάρη, ενώ ακόμη και οι ίδιοι του οι οπαδοί φρόντιζαν να εκθέτουν τον ίδιο και το κόμμα του εκθειάζοντας τον συνεχώς. Με άλλα λόγια, ακόμη και σε μία ύστατη προσπάθεια να ανατρέψουν τα δεδομένα η μεγαλομανία του Κασιδιάρη και των οπαδών του αποτέλεσε την αιτία έκθεσης των ίδιων στο τέλος. 

Βλέποντας όλο αυτό το σκηνικό ο Ηλίας Κασιδιάρης θα μπορούσε κάλλιστα είτε να αναστείλει την λειτουργία του κόμματος και να κατέβει ο ίδιος ατομικά ως υποψήφιος, καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν συνταγματικά ανεκτό, είτε να στηρίξει ένα άλλο κόμμα δηλώνοντας έστω γενικόλογα: «Ψηφίστε κατά συνείδηση, αλλά εθνικιστικά», όπως ακριβώς έκανε το 2014, όμως δεν το έπραξε, διότι ο ψυχιατρικής μελέτης ναρκισσισμός, εγωισμός και η αλαζονεία του δεν τον άφησαν ποτέ, αντιθέτως επιδίωκε να γίνει πιο Μιχαλολιάκος και από τον Μιχαλολιάκο. Συχνά υπάρχει η κριτική ότι τάχα η δήλωση προς στήριξη ενός άλλου κόμματος θα κατέστρεφε το τελευταίο, πλην όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, διότι το έπραξε ο ίδιος στηρίζοντας έστω και βραχύχρονα το κόμμα Κανελλόπουλου, ο οποίος κατέστη παράγοντας από το πουθενά.

    Σήμερα: Συμπερασματικά, ο Ηλίας Κασιδιάρης και η εμμονική παρέα του προαναγγέλλουν «εν κρυπτώ» για να φανούν τάχα οξυδερκείς και προνοητικοί την κατάστρωση ενός «νέου» σχεδίου για την συμμετοχή του κόμματος στις δεύτερες εκλογές του 2023, παρ’ όλο που μετά μανίας δήλωναν επί μήνες ότι θα κατέβαιναν κανονικά στις επερχόμενες του Μαΐου (scripta manent για τους διαφωνούντες). Με άλλα λόγια, άλλη μία κενή υπόσχεση, η οποία εξέθεσε και γελοιοποίησε για έτι μία φορά τον χώρο αφήνοντάς τον άνευ εκπροσώπησης στις επερχόμενες εκλογές. Είναι φαιδρό μάλιστα το γεγονός ότι ο Κασιδιάρης και οι «κασιδιαραίοι» προσποιούνται τώρα ότι όλη η εκστρατεία του κόμματος για τις εκλογές του Μαΐου δεν έγινε ποτέ ή ακριβέστερα πείθουν τους τρώγοντες κουτόχορτο ότι δεν είχαν ποτέ σκοπό να κατέβουν τον Μάιο, διότι είχαν δήθεν πλήρη γνώση ότι θα απορριπτόταν το αίτημά τους από τον Άρειο Πάγο βάσει της τωρινής ρύθμισης, την οποία καιρό τώρα απαξίωναν επιδεικτικά, αλαζονικά και αφελώς. Η τωρινή λοιπόν στρατηγική τους είναι να ψηφίσουν οι μισοί οπαδοί άκυρο ή λευκό ή γενικώς να απέχουν, γεγονός που ουσιαστικά ωφελεί το πρώτο κόμμα, διότι ακόμη και αν η αποχή έφτανε το 99% η έγκυρη ψήφος προς ένα κόμμα θα ήταν αυτή που θα μετρούσε και η εναλλακτική είναι να ψηφισθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα όσα εθνομηδενιστικά έπραξε στο παρελθόν μόνο και μόνο για να τιμωρηθεί η Ν.Δ., αγνοώντας βέβαια οι συγκεκριμένοι ψηφοφόροι ότι έτσι εξυπηρετούν το ίδιο το πολιτικό κατεστημένο και ιδίως την ίδια την Ν.Δ. και το αφήγημά της περί της δήθεν συνεργασίας της «αντισυστημικής» ψήφου με τον ΣΥΡΙΖΑ. Καμία σκέψη για εθνικιστικές εναλλακτικές, διότι ως γνωστόν: «ΖΗΤΩ Ο ΗΛΙΑΣ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ». 

Τώρα μάλιστα οι κασιδιαραίοι ετοιμάζονται για ένα παράλληλο «χτύπημα» προσφεύγοντας στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια, τα οποία προς ενημέρωσή τους ακόμη και αν δικαιώσουν την περίπτωση των αιτούντων και αυτό μετά από χρόνια, ακόμη και αν δεν έχει περατωθεί η δίκη με την οποία ο Κασιδιάρης θα στερηθεί τα πολιτικά του δικαιώματα σε περίπτωση καταδίκης στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, ακόμη και τότε λοιπόν το μοναδικό «αποτέλεσμα» θα είναι η επιβολή μίας κύρωσης χρηματικής αξίας εις βάρος της χώρας και όχι η ακύρωση των εκλογών, όπως ψευδώς λένε οι οπαδοί του! Αυτό θα αποτελέσει και την τελεία στο κεφάλαιο Ηλίας Κασιδιάρης και του χώρου αυτού εν συνόλω.

Έχοντας λοιπόν όλα αυτά στα υπόψιν ερωτώ θέλει πραγματικά ο χώρος να βάλει ο ίδιος την ταφόπλακα στον εαυτό του; Και ναι υπάρχει λύση, αν θέλει κανείς να την ακούσει … Η λύση είναι το να ψηφίσετε εθνικιστικά ή έστω εν ευρεία εννοία εθνικιστικά κόμματα (και δεν εννοώ Φαήλους - Κρανιδιώτηδες ή Μπογδάνους για να έχει μελλοντικά κυβερνητικά στηρίγματα η Ν.Δ.), μόνο κατά αυτό τον τρόπο μπορείτε να στερήσετε από το προδοτικό πολιτικό κατεστημένο την ολοκλήρωση του έργου του, το οποίο έχει προαποφασιστεί εδώ και δεκαετίες, και ο οποίος είναι η πλήρης αφελληνισμός. Αυτό πρέπει να αποτραπεί πριν είναι πολύ αργά ... 

Εκτός και αν νομίζουν ορισμένοι ότι η ιδεολογία είναι υποδεέστερη κομμάτων και ιδίως προσώπων!

Για την 21η Απριλίου 1967

 

γράφει ο Τάσος Σ.



Η 21η Απριλίου αποτελεί το ''Πάσχα'' του εθνικιστικού - πατριωτικού χώρου στην Ελλάδα. Όμως οι εν Ελλάδι εθνικιστές αγνοούν πως το συγκεκριμένο καθεστώς δεν ήταν εθνικιστικό ούτε στην εξωτερική μα ούτε και στην εσωτερική πολιτική του. Η επταετία υπήρξε ένα νέο-φιλελεύθερο στρατιωτικό καθεστώς το οποίο είχε μια έντονη αντικομμουνιστική ρητορική λόγω του ψυχρού πολέμου αφενός και αφετέρου της πρόσδεσης μας στο δυτικό άρμα το οποίο την εποχή εκείνη ορίζει ως ελεύθερο κόσμο τον δυτικό φιλελευθερισμό εναντίον του πραγματικά ανελεύθερου κομμουνισμού. 

Η Απριλιανή επταετία ήταν μια Αμερικανόστροφη έκφραση του στρατού όπου στο όνομα του ανύπαρκτου ''κομμουνιστικού κινδύνου'' έκανε πραξικόπημα ανατρέποντας την υπηρεσιακή κυβέρνηση που είχε τοποθετηθεί μετά τα Ιουλιανά. Η κυβέρνηση Παπανδρέου το 1964 είχε κρατήσει αναμφισβήτητα πατριωτική στάση στο κυπριακό λέγοντας στον Αμερικανό πρόεδρο Λίντον Τζόνσον ''πως αν οι Τούρκοι ανοίξουν τις πόρτες του φρενοκομείου δεν θα διστάσουμε να μπούμε μέσα'' συνεπώς ο Παπανδρέου μίλησε ανοιχτά για ελληνοτουρκικό πόλεμο σε περίπτωση εισβολής στην Κύπρο από την Τουρκία. Επίσης τότε στον στρατό υπήρχαν δύο τάσεις: ο ΑΣΠΙΔΑ και ο ΙΔΕΑ ο πρώτος αποτελούταν από Παπανδρεικούς αξιωματικούς και ο δεύτερος από βασιλόφρονες και αντικομμουνιστές συνταγματάρχες.

Ας μην ξεχνάμε πως η πρώτη δουλειά της επταετίας ήταν να αποστρατικοποιήσει την Κύπρο και να αποσύρει την ελληνική μεραρχία από το νησί αφήνοντας το γυμνό απέναντι στην τουρκική βουλιμία. Το 1972 ο Παπαδόπουλος σε συνέντευξη του στην τουρκική εφημερίδα Μιλλιέτ είχε πει πως ''πρέπει να πεισθούν οι δύο κοινότητες εις την Κύπρο πως δεν θα έλθουμε σε πόλεμο για χάρη τους''. Εν συνεχεία, τόνισε πως η ομοσπονδία Ελλάδος και Τουρκίας είναι μονόδρομος επειδή είμαστε μικρά κράτη. Δηλαδή η κακομοιρίκη και μικροελλαδική πολιτική που διατυμπανίζουν οι απόστολοι του μαρασμού σήμερα και ταΐζουν το επιχείρημα Καζάν Καζάν της Αγκυρας. 

Στο βορειοηπειρωτικό το ίδιο, ενώ τα αδέρφια μας οι βορειοηπειρώτες τραβούσαν τα πάνδεινα η επταετία άνοιξε πρεσβεία στα Τίρανα βάζοντας ουσιαστικά στο συρτάρι το μαρτύριο του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού. Το θέρος του '74 στην Κύπρο ήταν αποτέλεσμα μιας αλυσιδωτής πολιτικής της επταετίας και όχι μιας λανθάνουσας απόκλισης του Ιωαννίδη όπως θέλουν να ισχυρίζονται ανιστόρητα οι φιλοχουντικοί κύκλοι. Την προδοσία την συνέχισε και ο Καραμανλής ασφαλώς διότι ως θιασώτης της Ζυρίχης και του Λονδίνου δεν θα μπορούσε να είναι υπέρ της υπεράσπισης της νήσου παρότι η εν λόγω συνθήκη αναγνώριζε ως εγγυήτρια την Ελλάδα και άφηνε λευκή πετσέτα επεμβάσεως.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η Χούντα θα βγει λάδι διότι ακολούθησε κατά γράμμα τα κελεύσματα των ΗΠΑ που στα πλαίσια του αντικομμουνισμού ήθελε πάση θυσία την Τουρκία θυσιάζοντας όμως ως Ιφιγένεια την Κύπρο. Στο εσωτερικό κομμάτι ας μην ξεχνάμε πως διώξεις δέχθηκαν και εθνικιστές απλά η ηγεμονία της αριστεράς το απέκρυψε τεχνηέντως, μην ξεχνάμε πως τους εθνικοεπαναστάτες του ΕΣΕΣΙ στην Ιταλία η επταετία τους αποκαλούσε κομμουνιστές … ενώ οι Ιταλοί εθνικιστές είχαν εκφραστεί θετικώς προς το στρατιωτικό καθεστώς αποκαλώντας την Ελλάδα αντικομμουνιστική Κούβα της Μεσογείου. 

Η ενωτική παράταξη των Κυπρίων παραγκωνίστηκε και ο Γρίβας εναντιώθηκε στο καθεστώς διότι είδε πως το Κυπριακό μπαίνει στο συρτάρι. Το μόνο που μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει στην επταετία είναι η οικονομική ευμάρεια που απόλαυσε τότε ένα μεγάλο κομμάτι του λαού λόγω της εσωτερικής επενδυτικότητας που υπήρξε η οποία δεν ήταν αποτέλεσμα δανεισμού αλλά παραγωγής.

Όμως το υλικό κομμάτι είναι κάτι που πρέπει να συνυπάρχει με το εθνικό συμφέρον, το οποίο η Χούντα πλήγωσε ανεπανόρθωτα με τους χειρισμούς της τόσο σε διπλωματικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Διότι η Τουρκία ήξερε πολύ καλά πως το καθεστώς και χωρίς ομοσπονδία θα είναι ενδοτικό λόγω του τυφλού φιλοαμερικανισμού του. Όποτε συγνώμη που σας το χαλάω αλλά σήμερα δεν γιορτάζω μια καραβανική φιέστα κάποιον Αμερικανόδουλων που τις κόντρες των μυστικών υπηρεσιών τις βάφτισαν πατριωτισμό.

Σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών

 

του Σταύρου Λιμποβίση

Η είδηση ότι το κόμμα «Έλληνες για την πατρίδα» θα έχει για νέο επικεφαλή τον αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου έπεσε σαν βόμβα στα λιμνάζοντα νερά της άκρας δεξιάς. Ένας πολιτικός χαρακτήρας που ποτέ δεν είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στα τεκταινόμενα των εθνικιστικών εξελίξεων βρίσκεται ξαφνικά επικεφαλής ενός κόμματος με σημαντικά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Οι φήμες ότι το εν λόγω πρόσωπο διατηρεί επαφές με την Μπακογιάννη και τον γνωστό Μαρινάκη, είναι άγνωστο αν στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα και η αλήθεια δεν έχει παρά να αποκαλυφτεί σύντομα. 

Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνονται πλήρως οι δηλώσεις και τα άρθρα που κάνουν λόγο για τον ομφάλιο λώρο της φιλελεύθερης δεξιάς με κομμάτι της άκρας δεξιάς. Η δεξιά δρα σαν καρκίνος στα σπλάχνα του εθνικιστικού «χώρου» και όταν δεν καταστρέφει τις υγιείς εθνικιστικές δυνάμεις αναπαράγει τις ακροδεξιές μαριονέτες σε διάφορα σχήματα και ονόματα. Τα πρόσωπα είναι στόχος της χειραγώγησης, τα πολιτικά προγράμματα δεν προσφέρουν τίποτα το νέο και αναπαράγουν το παλιό, οι όποιες δομές σύντομα σταματούν ή διαλύονται όταν κάποιοι περάσουν τις κόκκινες γραμμές του συστήματος. 

Το κόμμα του Κασιδιάρη ενός ανθρώπου που είναι μια κακή φωτοτυπία του Μιχαλολιάκου υπήρξε από την αρχή ένα κομματικό πείραμα του πολιτικού εργαστηρίου. Ένα πείραμα που προτάσσει την στείρα προσωπολατρία και θυμίζει τις αποτυχημένες συνταγές παλαιοτέρων ακροδεξιών κομμάτων. Τα στελέχη του κόμματος πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων δεν είναι παρά 2ης κατηγορίας οπαδοί της πινακοθήκης των ηλιθίων της «Χρυσής Αυγής» άνθρωποι που πάντα μέσα τους ένιωθαν δεξιοί με ακροδεξιές ανησυχίες. Όλοι αυτοί μαζί παρά το ενδιαφέρον των εθνικιστών να υπάρξει ένα νέο ποιοτικό ξεκίνημα γρήγορα σιώπησαν και δέχτηκαν τις επιλογές των κολάκων του Κασιδιάρη σε σχέση με την δομή του κόμματος, την αισθητική του λόγου και τις προγραμματικές θέσεις. Σήμερα έχουν να αντιμετωπίσουν και την αλλαγή της ηγεσίας τους χωρίς οι ίδιοι να έχουν ερωτηθεί σε συλλογικό επίπεδο. 

Είναι σαφές ότι οι αντιδράσεις γρήγορα θα αποσιωπηθούν ενόψει της εκλογικής διαδικασίας. Τα στόματα θα κλείσουν για το «καλό όλων μέσα στο κόμμα» και όταν μπουν στον κοινοβουλευτικό στίβο θα ξεκινήσει μια ακόμη δυσφήμιση των εθνικιστικών εννοιών και παραδόσεων. Το «κόμμα της τηλεκάρτας» του Δομοκού σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να εγγυηθεί πέρα από τα κομματικά ποσοστά μια αξιοπρεπή πολιτική αντίσταση στο άμεσο μέλλον. Η φυλάκιση αποτελεί το πιο δύσκολο αγκάθι στην πορεία των υποστηρικτών του Κασιδιάρη ενώ κανείς δεν γνωρίζει επακριβώς ποια τα παρασκήνια που έλαβαν μέρος όλο αυτό το διάστημα, ποιες οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι και ποια τα ανταλλάγματα. Στο πίσω μέρος του μυαλού μας θα πρέπει πάντα να είναι ότι η άκρα δεξιά είναι μια χρήσιμη και κρίσιμη εφεδρεία του καπιταλιστικού συστήματος και των κέντρων εξουσίας που εκπορεύονται από τις πρεσβείες και τις στοές. 

Δυο μόνο μπορούν να είναι οι άμεσες εξελίξεις. Ή για μια ακόμη φορά οι εθνικιστές θα βρεθούν όμηροι ενός λεηλατημένου από την δεξιά κομματικού σχηματισμού μέχρι αυτός να διαλυθεί εκ των έσω ή το σύστημα θα επιλέξει να αναβιώσει τον παρωχημένο ακροδεξιό λόγο σε μια κρίσιμη στιγμή και όταν θα υπάρξει ανάγκη να χρησιμοποιηθεί ως δούρειος ίππος. Στο δεύτερο σενάριο δεν θα μας φανεί καθόλου παράξενο αν ο Κασιδιάρης αποτελέσει στο άμεσο μέλλον τον Έλληνα «Φίνι» με απαραίτητες τις γονυκλισίες στον διεθνή σιωνιστικό παράγοντα για αρχή και έπειτα την πολιτική στήριξη εντός της βουλής της πολιτικής ασυδοσίας και των οικογενειών που διαφεντεύουν την χώρα. 

Οι ριζοσπάστες εθνικιστές/εθνικοσοσιαλιστές/νεοφασίστες πέρα από την αποχή σε σχέση με την επερχόμενη εκλογική διαδικασία, δεν έχουν παρά να σταθούν απέναντι στους σχεδιασμούς του συστήματος χωρίς να αποπροσανατολίζονται από το γαλανόλευκο χρώμα των δήθεν πατριωτικών κομμάτων. Για μια ακόμη φορά κάποιοι δέχονται να παίξουν τον ρόλο του δεξιού ενορχηστρωτή να υπακούσουν στις εντολές των εξουσιαστών και να παρασύρουν στο τέλμα το σύνολο των υποστηρικτών τους. Πάντα υπάρχει και η επιλογή της Ολικής Άρνησης απέναντι στις «σειρήνες» του δόλιου κομματισμού και του αισχρού παρλιαμενταρισμού. Και αυτή η επιλογή για μια ακόμη φορά θα είναι συνειδητή κίνηση από αυτούς και αυτές που δηλώνουν εχθροί της δημοκρατίας και του κατοχικού καθεστώτος που σκοτώνει τον λαό μας και υποθηκεύει το μέλλον των νεότερων γενιών.

Με αφορμή την παρουσία του Αθανασίου Σφήκα στην εκπομπή της «Αντικαθεστωτικής Επικαιρότητας».

 

του Σταύρου Λιμποβίση

Δεν μπορεί κάποιος που κινείται εντός του «χώρου» να αγνοήσει την 96η εκπομπή της ΕΣΑ η οποία προβλήθηκε πριν τρεις μέρες και οργανικά κινείται γύρω από τον κύκλο υποστηρικτών του Κωνσταντίνου Πλεύρη, ενώ ιδεολογικά προβάλλει τον Εθνικοσοσιαλισμό σύμφωνα με τα Χιτλερικά πρότυπα. Ο μεγάλος αριθμός προβολών και σχολίων που προέρχονται κυρίως από νεολαίους αποδεικνύει στην πράξη ότι εντός των τειχών κάποιοι - που είναι πολλοί περισσότεροι από τους υπολογισμούς της ασφάλειας και της antifa - δεν αποδέχονται το αφήγημα της «εθνικοφροσύνης» και της ακροδεξιάς παράνοιας. Πέρα από τις όποιες διαφωνίες που σίγουρα υπάρχουν, μια εκπομπή που έχει ένα φανατικό κοινό καλό είναι να μπαίνει στο πολιτικό μικροσκόπιο προς ανάλυση σχετικά με την εκφορά του λόγου των παρουσιαστών και κυρίως των καλεσμένων. 

Η πρόσφατη φιλοξενία στελέχους του κόμματος του Ηλία Κασιδιάρη δεν αναδεικνύει μόνο το χάος ανάμεσα στα επιχειρήματα των δυο πλευρών αλλά προϊδεάζει για το τι μέλλει γενέσθαι με το «εθνικό κόμμα» που χτίστηκε με φθαρτά υλικά και στέκει ως παράνομο παράπηγμα στο οικόπεδο της ζοφερής πολιτικής πραγματικότητας. Ο λόγος του μέλους της νεολαίας του Κασιδιάρη «τρομάζει» όσους πίστεψαν σε κάτι ελπιδοφόρο και «φρέσκο» που θα ξεπρόβαλλε από τα πολιτικά αποκαΐδια της «Χρυσής Αυγής». Οι υποστηρικτές του Πλεύρη εύκολα διαπόμπευσαν μέσα σε μια μιάμιση ώρα ένα ολόκληρο κόμμα και προς δική τους ικανοποίηση κατάφεραν να αναδείξουν την αχίλλειο πτέρνα του «κόμματος της τηλεκάρτας». Ενός κόμματος που η ηγεσία του βρίσκεται αδίκως στην φυλακή, και προσπαθεί να συντονίσει καταστάσεις και προεκλογικές εκστρατείες με έναν αποτυχημένο καθιερωμένο τρόπο από το παρελθόν ενώ στα ποσοστά των δημοσκοπήσεων δείχνει να εισέρχεται στο κ(υ)νοβούλιο. Όμως ο βασιλιάς (όχι ο playboy που πέθανε προσφάτως) είναι γυμνός εδώ και καιρό. 

Οι απαντήσεις σχετικά με τον καπιταλισμό και την Ε.Ε. το ΝΑΤΟ και το εθνικό νόμισμα είναι μόνο η κορυφή του πολιτικού παγόβουνου. Συνολικά το κόμμα του Κασιδιάρη κινείται σε αχαρτογράφητα πολιτικά νερά χωρίς πυξίδα και στην ουσία χωρίς καπετάνιο. Πρόσωπα άχρωμα και άοσμα επαναλαμβάνουν τα λάθη και τα τσιτάτα της πιο άσχημης στιγμής της «Χρυσής Αυγής», κάνουν πρόβα σε γραβάτες και κουστούμια για την στιγμή της δικαίωσης … ενώ τα κομβικά ιδεολογικά ζητήματα παραμένουν στην αφάνεια λες και θέλουν με μανία να είναι ο μελλοντικός εύκολος στόχος για την δεξιά του Μητσοτάκη. Η πολιτική ανικανότητα του Σφήκα να απαντήσει σε απλές ερωτήσεις είναι ένα γενικό χαρακτηριστικό των πολιτικών στελεχών του κόμματος και εν αγνοία του ο εν λόγω νεαρός έκανε μεγαλύτερη ζημιά από ποτέ στο πολιτικό καμπαρέ του πρώην νο2 της «Χρυσής Αυγής». 

Αν κάποιος κάνει τον κόπο να μελετήσει ποιοι εκπροσωπούν το κόμμα θα διαπιστώσει με θλίψη ότι ο πυρήνας των προβεβλημένων στελεχών δεν είναι παρά κρατικοδίαιτοι και πρώην ένστολοι υποστηρικτές του καθεστώτος ή απογοητευμένοι πρώην πλασιέ του πολιτικού τσελεμεντέ του Νίκου Μιχαλολιάκου. Είναι πασιφανές ότι το κόμμα του Κασιδιάρη αν τελικά καταφέρει να κατέβει στις εκλογές και δεν τους σκάψει τον λάκκο ο Βορίδης θα αποτελέσει ένα νέο εξαπτέρυγο της άκρας δεξιάς. Τα δείγματα γραφής είναι συγκεκριμένα από την αρχή ενώ οι επαφές και οι ύμνοι προς Μελόνι, Τραμπ και Ορμπάν θυμίζουν τις ανάλογες ευρωπαϊκές ακροδεξιές ομάδες που είναι η νέα μόδα στον εθνικισμό. 

Η δημοτικότητα και ο λόγος του ιδρυτή του κόμματος δεν θα μπορέσει στο μέλλον να περιορίσει τις επιθέσεις του συστήματος αφού οι ρίζες της ιδεολογικής συγκρότησης είναι πλήρως αποκομμένες από το λαϊκό συμφέρον και την καθημερινή πραγματικότητα. Στο άρθρο εδώ με τίτλο ‘’Ηλίας Κασιδιάρης: ένας«νεοναζί λύκος» ή ακόμη ένας θεσμικός αντιφασίστας ακροδεξιός;’’ αρκετό καιρό πριν είχε αναλυθεί η πολιτική ταυτότητα και ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου που σήμερα θεωρείται η νέα ελπίδα των εθνικιστών, ενώ δεν έσπευσα να αναφερθώ και πάλι παρά όταν η επιβεβαίωση υπήρξε πλήρης με το άρθρο ‘’Με τον Ελληνισμό ή με τον Eliyáhu (אֱלִיָּהוּ) ;’’ και το ‘’Κύριε Δημακόγιαννη … Shalom שָׁלוֹם ;’’ όπου τέθηκαν ερωτήματα σχετικά με την στάση των Ελλήνων ΓΤΠ σε σχέση με τον διεθνή σιωνιστικό παράγοντα. Ο τελευταίος θεωρείται θέμα ταμπού για την πλειοψηφία των ακροδεξιών και σπανίως υπάρχουν αναφορές ή καταγγελίες για την δράση του και την εξάπλωση των σχεδίων του.

Εν κατακλείδι η παρουσία του υποψήφιου βουλευτή των Ελλήνων ΓΤΠ είναι δείγμα γραφής των «νεοεθνικιστών» που έχουν αλώσει σε πολλαπλά επίπεδα τον εθνικισμό και δυστυχώς την ριζοσπαστική σκέψη και δράση. Ενώ αρχικά δείχνουν να ευνοούνται από τις πολιτικές συνθήκες και να απολαμβάνουν της ευκαιρία να γευτούν τους «λωτούς» του κοινοβουλευτικού ονείρου, την ίδια στιγμή παραμένουν μια εύκολη λεία στα μαντρόσκυλα του κράτους και των αντιφασιστών. Χρέος μας είναι να ξεχωρίσουμε την θέση μας και να αρνηθούμε συνολικά το αφήγημα που ίδιο με το σημερινό είχαν στο παρελθόν η ΕΠΕΝ,  το ΕΝΕΚ, η Χρυσή Αυγή και οι υπόλοιπες βαλβίδες ασφαλείας του συστήματος με κατασκευαστή την ελληνική άκρα δεξιά. 

Ο γράφων θα έχει την ευκαιρία στο μέλλον - σε ένα ευρύτερο κοινό - να αναλύσει το παρασκήνιο της νέας ακροδεξιάς οπερέτας προς ενημέρωση όλων αυτών που νοιάζονται πραγματικά για την αντιδημοκρατική παράδοση και δεν ερεθίζονται μπροστά στην θέα του κοινοβουλευτικού πορνείου της αστικής δημοκρατίας που ζέχνει διαστροφή σαπίλα και βρωμιά.