Όταν ο Καβάφης συνάντησε το Μαρινέττι (https://futuristfscgr.blogspot.com/)

 

link: Όταν ο αναρχικός Νίκος Ρωμανός απαγγέλει το ποίημα του «φασιστή» Κωνσταντίνου Καβάφη …

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης (1866-1933) είναι ένας από τους πιο αγαπητούς σύγχρονους Έλληνες ποιητές, του οποίου η ζωή και το έργο ενέπνευσαν μια λεγεώνα καλλιτεχνών, επιστολών και κινηματογραφιστών. 

Ήδη ένας θρύλος κατά τη διάρκεια της ζωής του, φίλοι και θαυμαστές πραγματοποιούσαν τακτικές συγγραφικές συσκέψεις στο διαμέρισμά του στην Αλεξάνδρεια, όπου και οι ξένοι επισκέπτες έδειχναν το σεβασμό τους. 

Ο Φιλίππο Τομάζο Μαρινέττι (1876-1944) ήταν ένας από αυτούς τους επισκέπτες και η συνάντηση του με τον Καβάφη πρέπει να θεωρηθεί ως μία από τις πιο εκπληκτικές συναντήσεις στη λογοτεχνική ιστορία.

Οι δύο άνδρες ήταν πολύ διαφορετικοί. Ο Καβάφης ήταν ντροπαλός, υπομονετικός και ευγενικός, ο Μαρινέτι αυθάδης, αναβράζων, θεατρικός. Μοιράζονταν, όμως, την αγάπη τους για την Αλεξάνδρεια, την κοινή γενέτειρά τους. 

Ο Μαρινέττι εισήχθη στον Καβάφη από τον Ατασάριο Κατράρο, το σκάνδαλο μιας διακεκριμένης οικογένειας Τριήσιων (ήταν δισέγγονος του Τσίριακο Κατράρο,  ιδρυτή του Χρηματιστηρίου στην Τεργέστη). 

Φίλος του Καβάφη και συχνός φιλοξενούμενος του στo σπίτι του, ο Κατράρο είχε μεταφράσει μερικά από τα ποιήματα του Καβάφη στα ιταλικά και στη δεκαετία του 1960 έγραψε ένα απομνημόνευμα για τον Καβάφη, που δημοσιεύθηκε μόνο σε ελληνική μετάφραση το 1970

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;

   

 Το βίντεο εδώ ...

Δείτε από 31:32 έως 36:48

«Quis custodiet ipsos custodes?»

Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;

- Σάτιρες - Γιουβενάλης

γράφει ο Ziphius

Το θέμα δεν είναι ότι ο Ρένος Αποστολίδης “αγνοεί” παντελώς το πνεύμα με το οποίο γράφει ο Καβάφης. Αυτό που θα ήθελαν, διακαώς, να μάθουν οι ακροατές του είναι εάν αυτό το κάνει επίτηδες. Είναι δυνατόν ο Αποστολίδης να αγνοεί το ύφος και τον τρόπο με τον οποίο ο Καβάφης μεταφέρει τις απόψεις και τις αγωνίες του; Πόσο μάλλον όταν ο τρόπος αυτός είναι αναγνωρίσιμος και κατανοήσιμος από ακόμα και τους πιο αμύητους στον τρόπο με τον οποίο ο Καβάφης μιλάει.

Η ειρωνεία του Καβάφη διατρέχει ένα μεγάλο μέρος του έργου του και ο τρόπος με τον οποίο ο ποιητής οδηγεί τον αναγνώστη του στην ειρωνική αυτή απόληξη αποτελεί και μεγάλο χαρακτηριστικό της μαστοριάς του.

Αγνοεί ο Αποστολίδης την Καβαφική ειρωνεία; Θέλει εμείς να την αγνοήσουμε;

“Για Λακεδαιμονίους να μιλάμε, τώρα;” ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο τελειώνει αυτό το ποίημα “αναγκάζει” τον αναγνώστη στο να υποψιαστεί το ειρωνικό Καβαφικό ύφος. Επί δεκαετίες, μετά τη Μεταπολίτευση, παρουσιάζονται κατά τόπους και με διάφορους τρόπους κάποιοι που δηλώνουν ή αφήνουν άλλους να υπονοούν πως βρίσκονται εκτός συστήματος, πως παλεύουν με τα θηρία, μόνοι τους, κυνηγημένοι και σκοπίμως αγνοημένοι, και γενικά πάντα στην απ’ έξω γιατί χτυπάνε δήθεν το σύστημα. Αυτή την αύρα άφησε και ο Αποστολίδης να αιωρείται γύρω από την τηλεοπτική του περσόνα.

Κριτικός λογοτεχνίας και συγγραφέας, γιος εκδότη και πατέρας δύο ακόμη φιλολόγων. Εκπομπές αμέτρητες στην εναλλακτική τηλοψία της δεκαετίας του 90 και του 2000. Δεν θυμάμαι να έχει αφήσει κάτι που να αξίζει στο μυαλό μου. Περισσότερο εντυπωσίαζε με τον λόγιο βερμπαλισμό του.

Το σύστημα που “τον είχε στην απ’ έξω”, σίγουρα θα θέλει να τον θυμόμαστε σαν τον ανατρεπτικό, ασυμβίβαστο, αναρχο-επαναστατικό και ακομμάτιστο γκρεμιστή της κατεστημένης κατανόησης των ελληνικών πραγμάτων. Και αυτό το έχει καταφέρει εν πολλοίς. Η ειρωνεία του Καβάφη είναι αποτέλεσμα του Πεσιμισμού που διατρέχει τους Έλληνες, όπως επισημαίνει και ο Νίτσε.

Είναι ο τρόπος με τον οποίο ο αναγνώστης εμπεδώνει τελειωτικά την διάθεση όποιας κριτικής αλλά και την άποψη του ποιητή και μάλιστα στην περίπτωση του Καβάφη αυτό είναι κάτι το οποίο αυτός ο αναγνώστης σχεδόν ποτέ δεν καταφέρνει να αντιπαλέψει.

Των Εβραίων (50 μ.Χ.)

Ζωγράφος και ποιητής, δρομεύς και δισκοβόλος,

σαν Ενδυμίων έμορφος, ο Ιάνθης Αντωνίου.

Από οικογένειαν φίλην της Συναγωγής.

«Οι τιμιότερές μου μέρες είν’ εκείνες

που την αισθητική αναζήτησιν αφήνω,

που εγκαταλείπω τον ωραίο και σκληρόν ελληνισμό,

με την κυρίαρχη προσήλωσι σε τέλεια καμωμένα και φθαρτά άσπρα μέλη.

Και γένομαι αυτός που θα ήθελα πάντα να μένω· των Εβραίων, των ιερών Εβραίων, ο υιός.»

Ένθερμη λίαν η δήλωσίς του.

«Πάντα να μένω των Εβραίων, των ιερών Εβραίων—»

Όμως δεν έμενε τοιούτος διόλου.

Ο Ηδονισμός κι η Τέχνη της Αλεξανδρείας αφοσιωμένο τους παιδί τον είχαν.

Σαν από κατηχητικό της Κυριακής, σαν από απαγγελία ποιήματος από 7χρονο κοριτσάκι την 28η Οκτωβρίου: “Οι τιμιότερες μου μέρες ειν’ εκείνες… κλπ κλπ”.

Η Καβαφική ειρωνεία καλπάζει εδώ διηγούμενου του ποιητή πώς ένα από τα σημαντικά ζητήματα της Ύστερης αρχαιότητας, υπήρξε στην ουσία του μια απάτη. Γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς την επιχειρηματολογία περί ανταγωνισμού μεταξύ ελληνισμού και εβραϊσμού, και το αφήνω εδώ αυτό το θέμα.

Περιμένοντας τους βαρβάρους

—Τί περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

—Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία; Τί κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Τί νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί; Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορόνα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

—Γιατί οι δυο μας ύπατοι κι οι πραίτορες εβγήκαν σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες· γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους, και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια· γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα· και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.

—Γιατί κι οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα· κι αυτοί βαριούντ’   ευφράδειες και δημηγορίες.

—Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία κι η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τί σοβαρά που εγίναν). Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κι οι πλατείες, κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κι οι βάρβαροι δεν ήλθαν. Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα, και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τί θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Εδώ η ειρωνεία του Καβάφη αγγίζει και τα όρια του εμπαιγμού.

Στο τέλος, μάλιστα, οι Βάρβαροι αποφασίζουν να μη φανούν καν.

Θα μπορούσε να έχει γραφτεί πριν μισή ώρα αυτό το ποίημα. Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε κανείς να περιγράψει την συμπεριφορά των αποτελματωμένων ψυχών ενός κόσμου που περιμένει εδώ και 500 χρόνια να πεθάνει…

Ελπίζω να έγινε κατανοητό πως η Καβαφική ειρωνεία είναι κάτι που χαρακτηρίζει το έργο του και είναι εντελώς απίθανο ο Αποστολίδης να μην αναγνώρισε την Καβαφική Ειρωνεία στην φράση –“για Λακεδαιμονίους θα μιλάμε τώρα... “. 

Λυπάμαι αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

“... βγήκαμ’ εμείς· ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας. “

“Με τες εκτεταμένες επικράτειες, με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών. Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά ώς μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ώς τους Ινδούς.”

Καβαφική Ειρωνεία κι εδώ;

Ναι!

Και εδώ.

Γιατί πώς αλλιώς να χωρέσει στο μυαλό του ανθρώπου πως ο σπόρος της καταστροφής ενός έθνους ήταν ακριβώς αυτή η Λαμπρότατη, Εκτεταμένη, Καινούργια, Μεγίστη, Επικρατούσα κλπ. στιγμή της Ιστορίας του που τον εξανάγκασε σε “εξωστρέφεια”, και πως ο ποιητής αυτό ακριβώς εδώ ειρωνεύεται, με όλην την έκταση που έχει πάρει αυτό διαχρονικά στα ανυποψίαστα μυαλά μας.

Στεναχωριέται πολύ ο Αποστολίδης που η επίσημη ελληνική εγκύκλιος παιδεία δεν αναγνωρίζει σε αυτόν τον Αλεξανδρινό Κόσμο την απαρχή της Δόξας μας ενώ τα εναποθέτει όλα στον Χρυσούν Αιώνα.

Επιμένει να θέλει να μας πείσει πως ο Καβάφης εκστασιάζεται μπροστά στο Όραμα αυτό του Αλεξανδρινού Σύμπαντος και πως ολοκληρώνεται μέσα σε αυτό.

Φυλάξου, όμως, Ρένο, γιατί έρχεται η μέρα της Κρίσης:

“..Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα! “

Καμώνεσαι πως αγνοείς τάχα την μεγίστη των Ειρωνειών:

“Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!”.

Ή θαρρείς, Ρένο πως ο καθόλα Έλλην Κ.Π. Καβάφης υποτιμούσε τους Σπαρτιάτες ...

Αγύριστα κεφάλια οι Σπαρτιάτες είχαν αρνηθεί οποιαδήποτε ανάγνωση υποταγής στους Μακεδόνες και το είχαν καταφέρει κιόλας.

Παιδιά του Ταϋγέτου και του Ευρώτα, κράταγαν τους βασιλιάδες τους όπως δηλαδή και οι Μακεδόνες, ακριβώς όπως και οι Μυκηναίοι πριν απ’ αυτούς. Για αυτούς ο Διόνυσος και ο Ορφέας δεν ήρθαν ποτέ στην Ελλάδα και η γλώσσα τους ήταν η λαϊκή Μυκηναϊκή εκδοχή των ελληνικών.

Λακωνία, η Ελλάς της Ελλάδος, με πάντα τον τελευταίο λόγο πάνω στις Τύχες της Φυλής μας, είτε για καλό είτε για κακό. Κι αν οι Έλληνες πιστεύουν κάτι παραπάνω για την Φυλή τους είναι ακριβώς λόγω του ότι υπήρξαν οι Λακεδαιμόνιοι.

Κύριε Αποστολίδη, για Λακεδαιμονίους θα μιλούμε τώρα και ΜΟΝΟ για Λακεδαιμονίους.

Ελάτε, τώρα να σας πω για τους τάφους των παππούδων που ξαφνικά βρέθηκαν στην ίδια γειτονιά με αυτούς των Βακτριανών, ελάτε να ακούσετε για την Πόλη της Παλλάδας που ξέχασε την λαλιά της και μιλούσε πια με δασείες και περισπωμένες. Αντιοχείς και Σελευκείς και οι εν Περσίδι που κάναν το Άργος λημέρι τους. Εκτεταμένες Επικράτειες-ακράτειες της πολυλογίας και του εισοδισμού. Ποικίλες δράσεις των στοχαστικών προσαρμογών - γιατί όλοι οι καλοί χωράνε.

Και η Μεγάλη Αρπαχτή μόλις ξεκινάει.

Η Πατρίδα UP FOR GRABS.

Όπως δεν μπορεί να δεχτεί κανείς την παγκοσμιότητα του Ιαπωνικού πολιτισμού, όπως μπορεί κανείς να κατανοήσει πως ο Κορεατικός πολιτισμός ή αυτός των Αζτέκων και των Ίνκα δεν θα μπορούσε και δεν ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να αφορά τον οποιονδήποτε άλλον πέρα από αυτούς τους λαούς δημιουργούς των, έτσι κι ο ελληνικός πολιτισμός δεν θα έπρεπε να αφορά απολύτως τον οποιονδήποτε πέραν αυτών που τον δημιούργησαν.

Η κουλτούρα δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα απολύτως χρηστικής μορφής εργαλείο το οποίο δημιουργεί ασυναίσθητα μια φυλή ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωση και μακροημέρευσή της. Ένα απολύτως χρηστικό εργαλείο.

Όσο παράλογο κι αν ακούγεται, εκεί αποσκοπεί το λογοτεχνικό, αρχιτεκτονικό, μεταφυσικό, κοινωνικό-πολιτικό οικοδόμημα που έφτιαξαν οι παππούδες μας. Στο να βοηθηθεί δηλαδή η φυλή μας να βγάλει την μέρα και να προχωρήσει και στην αυριανή.

Είναι να χάνει τη μπάλα κανείς με το πώς ο πολιτισμός και η κουλτούρα της φυλής μας ξαφνικά έγινε Παγκόσμια κληρονομιά και έξαφνα αφορούσε τους πάντες και τα πάντα.

Με αρχή την Αναγέννηση που οι Μέδικοι βαριόντουσαν μέχρι θανάτου και αποφάσισαν να ξαναζήσουν το παρελθόν οδηγώντας την Δύση στην ψυχική αυτοκτονία, μέχρι τα σημερινά woke Δυτικά πανεπιστήμια που κατατάσσουν τους Έλληνες στα τοξικά απόβλητα της ανθρώπινης Ιστορίας, όλη αυτή η διαδικασία έκανε τον κύκλο της, it came full circle που λένε και στα Άγραφα.

Η μπατιρημένη από παντού Δύση - κάποτε Εσπερία -, έκλεισε τον κύκλο της και ως υστερική “μάνα” που θέλει να φτιάξει τα παιδιά της κατ' εικόνα και ομοίωσίν της (or else), μας αφήνει, οσονούπω, χρόνους.

Για αυτό, Ρένο Αποστολίδη, ναι, για Λακεδαιμονίους θα μιλούμε τώρα!

Παρατηρώντας τα «σήματα καπνού» της αντίπερα όχθης: ανοιχτή επιστολή στον Σπύρο Δαπέργολα «υπαρχηγό» του «αντιεξουσιαστικού» Ρουβίκωνα …

 link: Όταν ο αναρχικός Νίκος Ρωμανός απαγγέλει το ποίημα του «φασιστή» Κωνσταντίνου Καβάφη …

«Ο Μαρξισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αποκορύφωση της αστικής σκέψης. Η μέγιστη συγκέντρωση του κεφαλαίου για έναν κόσμο παρασίτων, που διδάχτηκαν από έναν αλκοολικό ραββινικό προφήτη: τον Κάρολο Μαρξ» 

Ezra Pound

γράφει ο Μαυρομετωπίτης

Μπαίνοντας κανείς στο διαδικτυακό προφίλ που διατηρεί στο Twitter, ο αναρχικός Σπύρος Δαπέργολας, ηγετικό στέλεχος του Ρουβίκωνα (πολλοί τον θεωρούν ως τον «υπαρχηγό» της κίνησης αυτής αν και διαφωνούν με τον ορισμό) βλέπει ευδιάκριτα στο bio του ένα ποίημα του Φασιστή Ezra Pound ...

Ένα απόσπασμα από του ποίημα που τιτλοφορείται ως «Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ»

The " age demanded " chiefly a mould in plaster,

Made with no loss of time,

A prose kinema, not, not assuredly, alabaster

Or the " sculpture " of rhyme.

Ελληνιστί:

Η «εποχή απαιτούσε» κυρίως ένα γύψινο εκμαγείο,

Φτιαγμένο δίχως απώλεια χρόνου,

Μια πρόζα κινηματογραφική, όχι, ασφαλώς όχι, αλάβαστρο

Ή το «λάξευμα» της ρίμας.

Και εμείς οι «αριστεροί» Εθνικοσοσιαλιστές αναρωτιόμαστε - και με ένα «σαρδόνιο χαμόγελο» - στέλνουμε προς πάσα κατεύθυνση το ερώτημα: στο Ρουβίκωνα δεν γνωρίζουν την πολιτική ταυτότητα του κορυφαίου ποιητή του 20^ου αιώνα Ezra Pound;

Κορυφαίος υποστηρικτής των Αντιδημοκρατικών επαναστάσεων του 20^ου αιώνα, φανατικός πολέμιος της τοκογλυφίας των Ταλμουδιστών και ραδιοφωνικός προπαγανδιστής για λογαριασμό του Φασισμού και του Άξονα.

Μεταπολεμικά διωκόμενος από τους Αμερικανοσιωνιστές (είναι γνωστή η φωτογραφία με τον περήφανο χαιρετισμό όταν βρέθηκε στην Βενετία μπροστά στους δημοσιογράφους) κλείστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης - σε ένα σιδερένιο κλουβί για ζώα - στην συνέχεια και σε ψυχιατρεία (όπως έπρατταν και οι Σοβιετικοί άλλωστε) αλλά μένοντας πάντα ΠΙΣΤΟΣ και προσηλωμένος με περηφάνια και ακεραιότητα στις Ιδέες του.

Ο Σπύρος Δαπέργολας, λοιπόν, αγνοεί ποιος ήταν ο Ezra Pound ή μήπως έχει «ανάγκη» έναν Φασιστή ποιητή για να μην την «βρίσκει με υποκαταστάτα»;

Άραγε άγνοια, ηθελημένη «πρόκληση» ή αναζήτηση ενός «καταραμένου ποιητή» μέχρι να βρει και να ανακαλύψει στο μονοπάτι των ιδεών την ζωογόνο δύναμη και το «ιερό δισκοπότηρο» για να «μεταλάβει» την αλήθεια της Ιδεολογίας που αντιστάθηκε στον παγκόσμιο τύραννο εντός των πεδίων της μάχης ... αλλά και στην «αρένα» της διανόησης;

Θα απαντήσει κάποιος στο ερώτημα;

Για επικοινωνία με την συντακτική ομάδα: blackmilitiagr@gmail.com

link: "England" # 16 - Η ραδιοφωνική εκπομπή του Ezra Pound τον Μάρτιο του 1942.

Kamikaze: από το το βιβλίο του μακαρίτη Δημήτρη Σούτζου "Εθνικιστικά κείμενα και πατριωτικοί στίχοι μισού αιώνα", "ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ", 1989.

 

Μεταφορά: Κώστας Τάταρης

Γλυκά ας ηχήσει τώρα ακόμα ένα χάϊ- κάϊ.

Κι ελάτε γκέισες τρελά ν' αγκαλιαστούμε.

Είναι η στερνή τούτη νυχτιά του Σαμουράι.

Οι ώρες γρήγορα κυλήσαν κι ας βιαστούμε.

Στο Φούζι- Γιάμα νάτος ο ήλιος πια χαράζει.

Της Ηδονής την πλάνα μέθη πια ας χωριστούμε.

Σε λίγην ώρα ξεκινούν τα καμικάζι...

Φρεσκολουσμένα στης αυγής την ηλιαχτίδα.

Φωνή αδυσώπητη το δρόμο τους προστάζει!

Ο Θάνατος μας είναι η μόνη μας ελπίδα.

"Παντοζάι Ντιπόν" (ψηλά οι Πρόγονοί  μας θωρούνε)

Για το Μικάδο μας Εμπρός ! Για την Πατρίδα !     

Καινούργιοι πρόγονοι σε λίγο θα φανούνε

όταν με τέλος τιμημένο θε να κλείσει

αυτή η ζωή μας κι όταν "Ήρωες" μας πούνε.

Όταν καθένας μας με λύσσα θα χιμήξει

κάτω στις θάλασσες εκεί τις αφρισμένες

με ορμή τ' ατσάλινα τα κάστρα να γκρεμίσει.

Και με τις στάχτες μας , μετά, τις τιμημένες,

αν μεσ΄ τα κύματα τον τάφο μας δε βρούμε.

Γάμους θα κάνουνε Ιερούς, αγνές παρθένες.

Φέρτε κλωνάρια κερασιάς...σάκε να πιούμε

και το στερνό μας ας τ' ακούσουμε χάϊ- κάϊ

τέλειωσε η νύχτα...κι άλλη νύχτα δεν θα ζούμε.     

(Υπέροχο ποίημα από άγνωστο Σαμουράϊ πριν από τη τελευταία πτήση...)

Το ματωμένο σημείωμα του Χαράλαμπου Μούσκου

Στην τσέπη του Χαράλαμπου Μούσκου βρέθηκε το πιο κάτω ποίημα, αφιερωμένο στην αγαπημένη του Αριάδνη:

«Δυο αγάπες στη καρδιά μου έχω κλείσει,

η πατρίδα η μια, κι η άλλη εσύ,

δυο αγάπες που με έχετε μεθύσει,

με της δόξας και του πόθου το κρασί.

Τώρα όμως που η πατρίδα με γυρεύει

και στον πόλεμο η φωνή της με καλεί,

η αγάπη μου για `κείνη περισσεύει

και σ’ αφήνω, έχε γεια μ’ ένα φιλί.

Μη δακρύσεις που σ’ αφήνω

και στον πόλεμο θα πάω,

μη ζηλέψεις που την άλλη

πιο πολύ την αγαπάω.

Φίλησέ με δίχως λύπη, διώξε κάθε καρδιοχτύπι,

κάθε πόθο σου τρελό και σαν γνήσια Ελληνίδα

μια και πας για την πατρίδα, με τη νίκη στο καλό».

(Το αυθεντικό σημείωμα, όπως βρέθηκε στο μέρος της καρδίας του ήρωα, ματωμένο). 

πηγή

 

Γεώργιος Σαγιάς: 500 χαϊκού - Ιαπωνική Ποίηση

 

"Θαμμένοι καρποί

της φύσης ετοιμάζουν

επανάσταση".

Ο Γιώργος Σαγιάς είναι παιδαγωγός με μεταπτυχιακό στη θεολογία. Έχει εκδώσει έως τώρα εννέα βιβλία (μεταξύ άλλων και ποίηση, γελοιογραφίες, επιστημονικό πόνημα που αφορά στην 9η Τέχνη, πολιτική διακήρυξη κ.ά.), ενώ έχουν μελοποιηθεί κάποια ποιήματά του (όπως το "Μολών Λαβέ" και το "Γεια σου Γεώργιε Καραϊσκάκη) και είναι επικεφαλής του Κέντρου Μελετών και Προώθησης Εθνικών Ιδεών Φ (Κέντρο Φ).

Το όγδοο βιβλίο του με τίτλο "Ομότροπον" ήταν ποιητική συλλογή σε ρυθμό ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο. Όμως στο πιο πρόσφατο βιβλίο του έκανε ένα ιδιαίτερο ποιητικό τόλμημα: να γράψει ιαπωνική ποίηση και πιο συγκεκριμένα "χαϊκού".

Όπως γράφει και στην Εισαγωγή της συλλογής "500 Χαϊκού", "Τα χαϊκού είναι επιγραμματικά ποιήματα που γράφονται βάσει μιας ποιητικής φόρμας τριών μικρών ομάδων συλλαβών στίχων με ενιαίο συγκεκριμένο νόημα και αναπτύσσονται σε τρεις στίχους ή σε έναν με εσωτερικά κενά. 

Πρωτοδημιουργήθηκαν στην Ιαπωνία πριν από μερικούς αιώνες (τον 14ο μ.Χ. αιώνα ή -κατ' άλλους μελετητές- τον 15ο - 16ο αιώνα), πήραν την τελική τους μορφή τον 17ο αιώνα και με τον ίδιο τρόπο γράφονται έως σήμερα, με επεκτάσεις των σημείων αναφοράς τους τα τελευταία χρόνια".

Ίσως είναι το συντομότερο είδος ποίησης παγκοσμίως, έχουν χαρακτήρα εποχικό, αναφέρονται σε φυσικά στοιχεία και στηρίζονται σε μια φορτισμένη συναισθηματικά λέξη. Εδώ και κάποιες δεκαετίες, εντοπίζονται διαφοροποιήσεις στο περιεχόμενο και στην κλασική θεματολογία τους, στοιχείο που επιτρέπει νοηματικές επεκτάσεις, πάντα όμως βασιζόμενες σε μια λέξη σύμβολο. Οι δημιουργοί τους, επιχειρούν να "ακινητοποιήσουν" την στιγμή, η οποία πρέπει να "αποκρυσταλλωθεί", να ολοκληρωθεί μέσα σε μόνο 17 συλλαβές, οι οποίες χωρίζονται σε 5+7+5 συλλαβές. 

Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η στιγμή που έφυγε, διεσώθη μέσω τού χαϊκού. Έτι περαιτέρω, μέσα σε 17 συλλαβές, περικλείονται δυνητικώς -μεταξύ άλλων- κοσμοθέαση, ιδεολογία, φιλοσοφική θεώρηση και ψυχισμός, τα οποία πρέπει να καταστεί εφικτό να "χωρέσουν" σε ένα χαϊκού. Ας σημειωθεί πως ενώ φαίνονται απλά, η δημιουργία ενός καλού χαϊκού είναι αρκετά απαιτητική διότι πρέπει με απλότητα γραφής να δοθεί συμπυκνωμένο το μήνυμα και συγχρόνως να παρασχεθεί η δυνατότητα νοητικής επεκτάσεως. 

Μάλιστα, ο ποιητής κάνει αναφορά σε κοινό στοιχείο χαϊκού και ελληνικής επιγραμματικής ποίησης, δηλαδή στην εν συντομία και μέσω στίχων αναφορά σε στιγμές, οι οποίες σώζονται (και) χάρη στην ποίηση, λειτουργούν ως κιβωτός στους αιώνες και εδράζονται σε κοσμοθέαση και φιλοσοφία ζωής (π.χ. "Ώ ξειν αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι" / Σιμωνίδης ο Κείος). 

Όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Γιώργος Σαγιάς, "Η επιγραμματική ποίηση μπορεί λοιπόν να θεωρηθεί κοινό σημείο αναφοράς και γέφυρα αλληλοκατανόησης. Αυτή τη γέφυρα, μπορεί ο Έλληνας ποιητής να την βαδίσει ασφαλώς έχοντας μέσα του τον Όμηρο, την Σαπφώ, τον Αλκαίο, μόνιμη υποστήριξη την ελληνική ποιητική ταυτότητα και αυτοσυνειδησία, αστείρευτο εφόδιο την παράδοσή του...". 

Αυτή τη γέφυρα την βάδισε παλαιότερα και ένας από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς της Ιαπωνίας, ο Γιάκουμο Κοϊζούμι (το οποίο είναι το ιαπωνικό όνομα τού Λευκάδιου Πατρίκιου Χερν, ελληνοϊρλανδού, το γένος τής μητρός Κασιμάτη, ο οποίος γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1850 και απεβίωσε στο Τόκιο το 1904).

Η συγκεκριμένη συλλογή, χωρίζεται σε έξι ενότητες: Φύση/Εποχές, Αγάπη/Έρωτας, Ζωή-Θάνατος/Ειρήνη-Πόλεμος, Συναισθήματα, Καταστάσεις, Ιαπωνία. Μια προσεκτική ματιά μπορεί να εντοπίσει βάσεις πάνω στις οποίες εδράζεται η -για πολλά έτη- δημιουργία αυτής της συλλογής χαϊκού από τον δημιουργό τους. 

Ο ηρωικός τρόπος ζωής, η τιμή και η αξιοπρέπεια, η δύναμη της θέλησης, η έννοια της φιλοπατρίας, η κατακραυγή για τον προδότη, ο σεβασμός για τον μόχθο τού λαού, η αγάπη για την φύση, ο σεβασμός στα ζώα, η παράδοση ως ρίζα που οδηγεί σε πρόοδο αλλά κι ο έρωτας, αυτή καθ' αυτή η ζωή, είναι κάποια θεμέλια πάνω στα οποία στηρίζεται η αποτύπωση στιγμών. 

Ας δούμε κάποια από αυτά τα χαϊκού, αφού τονιστεί ότι καθ' ένα από αυτά διαβάζεται ξεχωριστά. Θα μπορούσε μάλιστα να ειπωθεί πως ένα την φορά ίσως είναι αρκετό ή, πως, ξαναδιαβάζοντάς τα, είναι δυνατόν να τύχουν ξεχωριστής νοητικής επεκτάσεως. Ή απλά αυτή να ήταν μια στιγμή, με άλλα λόγια το μεγαλείο τής απλότητας.

Διαβάζουμε κάποια από αυτά:

"Ο σαμουράι

ρίζα μαζί και καρπός

θαμμένος γεννά."

"Παλιός ο τρόπος

κάθε νέου μπουσίντο*

που σπέρνει τιμή."

(*μπουσίντο: χαρακίρι, άγραφος κώδικας τιμής, τρόπος να πεθάνει κάποιος για να μην ατιμαστεί).

"Μεγάλα δέντρα•

χυμούν οι απόγονοι

απ' τα κλαδιά τους."

"Στολή προγόνων

φόρεσα στη γιορτή μου

κι ένιωσα θεριό."

"Μεγάλοι ίσκιοι

στη μάχη συντροφεύουν

τους πολεμιστές."

"Άνθος κερασιάς

βλέπω στο ριζικό σου

τον σαμουράι*."

(*σαμουράι: τίτλος ευγενούς, άφοβου και βίαιου πολεμιστή). 

"Ρητινοφόρο,

όσο πιο πολλές πληγές

τόσο μας κερνάς."

"Η φύση ξέρει

πως σκοτώνεται όποιος

την τραυματίζει."

"Γεμάτος σέβας

κοιτώντας το παρελθόν

βλέπω το μέλλον."

"Παιδί ορφανό

που ζηλεύεις τον αϊτό

να γίνεις αϊτός."

"Πάντα σιωπούνε

οι νεκροί του πολέμου,

όμως φωνάζουν!"

"Λευκή σημαία•

ηρώων γεννήματα

δε σας ταιριάζει."

"Κάλλιο να έχεις

ένα φίδι σύντροφο

παρά προδότη."

"Λείπουν στρατιώτες•

μπόλιασαν βουνοκορφές

ιδρώτα κι αίμα."

"Καθώς θερίζουν

πισωγυρνά προδότης•

θα τον θερίσουν."

"Για σκέψου λοιπόν:

ο δειλός απέθανε

πριν να πεθάνει."

"Τα μηνύματα

της ελπίδας υπάρχουν,

αρκεί να πράξεις".

"Σε κάθε δύση

κάθε που πέφτεις σήκω•

μάθ' απ' τον ήλιο."

"Γλυκοκερασιά!

Πόση βροχή και λάσπη

ως να καρπίσεις."

"Φύτρωσε άνθος

όσες μπόρες και λάσπη

κι αν χρειάστηκαν".

Τα χαϊκού είναι τρόπος που η στιγμή γίνεται αιώνια. Ποίηση με λέξεις σύμβολα "κλειδιά", ενίοτε μεστή μηνυμάτων, είναι γραφή για όσους δεν θέλουν να προσπεράσουν με μια γρήγορη και τυπική ανάγνωση ένα φαινομενικά απλό χαϊκού, αλλά θέλουν να αφεθούν σε κάτι διαφορετικό, διότι, όπως έλεγε ο Επίχαρμος ο Κώος, "νους ορά και νους ακούει". Εάν ο νους του αναγνώστη κάτι βλέπει ή κάτι ακούει, τότε το ποίημα κάτι έχει πει σ' αυτόν.

Σε μια εποχή σήψης και παρακμής, η ποίηση είναι ένα ακόμη βέλος στην φαρέτρα τού σύγχρονου εθνικού και κοινωνικού αγωνιστή. Τρυπώνει σε καταγώγια και σε σαλόνια, σε βιβλιοθήκες φτωχών και πλούσιων και επιτίθεται σε κοιμισμένες συνειδήσεις, αφυπνίζει τους εν υπνώσει τελούντες, σιγοψιθυρίζει στο σούρουπο αλλά και κραυγάζει στο λυκόφως και ρίχνει φάος στα σκοτάδια. Στέλνει μήνυμα βελτιοδοξίας και έγερσης:

"Η τελευταία

πριν τη δύση ηλιαχτίδα

μού 'δωσ' ελπίδα."

"Πολέμα γερά•

κυρίως τους φόβους σου,

αυτούς πολέμα."

118 σελίδες τής ποιητικής συλλογής "500 χαϊκού" του Γιώργου Σαγιά από τις εκδόσεις του περιοδικού Ενδοχώρα σε καλούν να κάνεις την ποίηση ζωή και την ζωή ποίηση.

"Νέα ευωδιά

παλιάς τριανταφυλλιάς•

δες τα μπουμπούκια!"

Να βαδίσουμε τον δύσβατο ανηφορικό δρόμο και να χορέψουμε νικητές κατακτώντας κορυφές. Είναι θέμα χρέους. Είναι θέμα τιμής. Είναι θέμα ύπαρξης!

Σ. Παπαδάς

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης - Ο βράχος και το κύμα

 

Ezra Pοund: τα χρόνια του ψυχιατρείου …

 

Εγώ σήμερα, δεν θα σας μιλήσω γενικά για τον Ezra Weston Loomis Pound.

Θα σας γράψω, για τις λιγότερο γνωστές συνθήκες που τον οδήγησαν στο St. Elizabeths Hospital. Όχι για τις κατηγορίες που τον βάρυναν ως πολιτικό κρατούμενο (κατηγορήθηκε για προδοσία απ’ την Αμερικανική κυβέρνηση, εξαιτίας μιας σειράς ραδιοφωνικών εκπομπών που είχε κάνει στην Ιταλία με αντι-αμερικανικό κι αντι-σημιτικό περιεχόμενο), ούτε για όσα δήλωσε τότε στην κατάθεση του, αλλά για τις ψυχιατρικές ‘συνωμοσίες’ που προηγήθηκαν.

O Ezra Pound λοιπόν, εισήχθη στο ψυχιατρείο αυτό (αφού είχε περάσει απ’ την κόλαση στην Πίζα), μετά από εισήγηση του Dr. Winfried Overholser, που τον έκρινε «απόλυτα παράφρονα, αλλά αβλαβή» (εδώ μπορείτε να δείτε ένα σχετικό άρθρο στα γερμανικά και ειδικά το υποκεφάλαιο: Die Elisabethanische Periode.Die Anstalt in Washington 1945-1958).  

Ποιος ήταν όμως ο συγκεκριμένος άνθρωπος; Σπούδασε ιατρική, οικονομικά και νομικά, θέσπισε το νόμο Briggs (που επέβαλε ψυχική αξιολόγηση για κάθε άτομο που κατηγορούνταν για σοβαρό έγκλημα), πίστευε πως οι ψυχικές ασθένειες δεν θα πρέπει να διαφοροποιούνται ιδεολογικά απ’ τις σωματικές, δίδαξε σε πολλά πανεπιστήμια ψυχιατρική και ήταν γνωστός σαν ‘ο κοσμήτορας της εγκληματολογικής ψυχολογίας’.

Τ’ όνομά του ωστόσο, συνδέθηκε και με κάποια  αμφιλεγόμενα πειράματα υποβολής και υπνωτισμού, του στρατού και της CIA. Πράγμα που έχει μια παραδοξότητα, αν σκεφτεί κανείς πόσο βαθιά θρησκευόμενο άτομο ήταν και πόσο πρέσβευε τον ηθικό τρόπο αντιμετώπισης των πασχόντων.  

Ο Overholser ήταν λοιπόν ο ειδικός, που ανέλαβε την υπόθεση  Pound. Έθεσε όμως τον ποιητή, υπό την κηδεμονία της συζύγου του Dorothy, σύμφωνα με τους ισχύοντες νόμους της εποχής, με σκοπό να τον προστατέψει απ’ την ποινική δικαιοσύνη ή πράγματι τον θεώρησε παράφρονα;

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Φρενοκομείον "Μεταπολεμική Δημοκρατία"

Θάλαμοι με λευκό απαλό αφρολεξ οι ψυχές των αστών

Ζουρλομανδύας φανταχτερός η νέα στολή του καθεστώτος

Ουρλιαχτά απόγνωσης κοσμούν την ατμόσφαιρα με συνοδεία κλασσικής

Καμπάνες χτυπούν πένθιμα στην νέα Χιροσίμα

Χορεύουν με τον καρκίνο στο Τσερνόμπιλ τρώγοντας χόρτα

Ζωντανοί νεκροί φοράνε γραβάτες και βγάζουν πειραγμένες σελφις

Φάε λιπαρά και πιες αλκοόλ παίξε ρουλέτα πάρε δάνεια σκότωσε εσένα

Οι εντολές της νέας Σιών γραμμένες με αίμα σε πλάκες γεμάτες εντόσθια

Τον Αρίστο Καμπάνη και τον Ezra Pound βλέπουν από το μικρό παράθυρο στο κελί

Τους χλευάζουν και τους γνέφουν να χορέψουν στον νέο ρυθμό

Αυτοί ακίνητοι και ψυχροί παραμένουν μα κάποια στιγμή τους ρωτούν:

Έχεις καταλάβει ότι εσύ είσαι η μαϊμού στο εργαστήρι του τρόμου;

Θα πάρω ένα τρένο - Λουκάς Σταύρου

 

08/02/2015

Θα πάρω ένα τρένο

μια αυγή

να ταξιδέψω στις εικόνες μου

τις περασμένες

σε υψηλή συγκίνηση

να αναταθεί η ψυχή μου

μέχρι σε τούνελ σκοτεινό

να μπει

το φοβερό βουητό

στις σκουριασμένες ράγες

να απομείνει

σαν ένας ύστατος σπαραγμός.

Λουκάς Σταύρου

Ezra Pound - Η Πέμπτη Δεκάδα των Κάντο

“ … Ο Αμερικανός ποιητής Ezra Loomis Pound, εκ των κορυφαίων αρχιτεκτόνων του Ευρωπαϊκού Μοντερνισμού, γεννήθηκε το 1885 στο Hailey του Idaho και μεγάλωσε στο Wyncote της Pennsylvania, στο πολιτειακό πανεπιστήμιο της οποίας σπούδασε Συγκριτική Λογοτεχνία. Δίδαξε για σύντομο χρονικό διάστημα γαλλικά και ισπανικά στο Κολέγιο Wabash της Indiana. Το 1907 αναχώρησε για την Ευρώπη, όπου παρέμεινε μέχρι το 1945, εκδίδοντας τα κλασικά πια βιβλία του.

Προκαλώντας τους συντηρητικούς λογοτεχνικούς και καλλιτεχνικούς κύκλους, πυροδοτώντας τα ποιητικά κινήματα του Εικονισμού και του Βορτικισμού, καινοτομώντας στην μετάφραση αρχαίων, μεσαιωνικών και αναγεννησιακών ποιητικών έργων και επιβάλλοντας σπουδαίους συγγραφείς, όπως ο T. S. Eliot, ο James Joyce, ο William Carlos Williams και ο Robert Frost.

Αποτελώντας ήδη την κορυφαία προσωπικότητα του αγγλόφωνου μοντερνισμού, αλλά απογοητευμένος από την εκβαρβάρωση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, όπου ασχολήθηκε με την συγγραφή των Cantos, του εικονοκλαστικού έπους, που αποτέλεσε το magnum opus του.

Η ενασχόλησή του με τους οικονομικούς και πολιτικούς λόγους της πρώτης μεγάλης ευρωπαϊκής αλληλοσφαγής τον οδήγησε στην φασιστική ιδεολογία. Με αποτέλεσμα μια σειρά αντιαμερικανικών εκπομπών στον Κρατικό Ραδιοσταθμό της Ρώμης. Το 1945 συνελήφθη από τα αμερικάνικα στρατεύματα και μεταφέρθηκε στις Η.Π.Α. για να δικαστεί με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.

Η υπεράσπιση του κατάφερε να τον παρουσιάσει διανοητικά ακατάλληλο και να εξασφαλίσει τον εγκλεισμό του σε ψυχιατρική κλινική, απ’ όπου αποφυλακίστηκε το 1958 και επέστρεψε αμέσως στην Ιταλία. Ο θάνατος τον βρήκε στην Βενετία, το 1972. Αποτελούσε ήδη μια μυθική μορφή για τον ποιητικό κόσμο που έφευγε, αλλά και γι’ αυτόν που ερχόταν …”

Ο Dante Alighieri, o γνωστός μας Δάντης.

 

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Σαν σήμερα ακριβώς πριν 700 χρόνια πέθανε ο Dante Alighieri, o γνωστός μας Δάντης.

Ήταν κάποτε  τα χρόνια κατά τα οποία ο Arturo Reghini (φιλόσοφος, μαθηματικός και εσωτεριστής), και ο Julius Evola συνδύασαν τα πολιτικά τους οράματα με τους στίχους του Δάντη. Ο Reghini ήταν στον απόηχο των «αποστόλων» της Αναγέννησης που είχαν προσπαθήσει να σηκώσουν το πέπλο της αλληγορίας του Δάντη: ο πρώτος ήταν ο Gabriele Rossetti, μετά ο Pascoli θα δοκιμάσει τις δυνάμεις του. Αλλά ο Reghini υπερέβαλε αντικειμενικά, φαντασιωνόταν έναν παγανιστή Δάντη πίσω από τη λατρευτική μυθοπλασία.

Στην πραγματικότητα ο Δάντης ήταν παγανιστής και χριστιανός: ότι η ηθική δομή του κόσμου του ήταν αγκυροβολημένη στις τρεις θεολογικές αρετές της χριστιανικής πίστης είναι προφανές, αλλά αυτό που καθιστά τον Δάντη θεμελιώδη για την Ιταλική ταυτότητα είναι η αριστοτεχνική του ικανότητα να ανασυνθέτει τα δύο μέρη του πολιτισμού μας: η χριστιανο - μεσαιωνική και η κλασική - αρχαία πλευρά. Το πέρασμα της σκυτάλης από τον Βιργίλιο στην Βεατρίκη είναι σημαντικό ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Η ανασύνθεση θα πραγματοποιηθεί, σε διαφορετικές, πιο νατουραλιστικές μορφές, σε μια άλλη στιγμή κορυφώσεως της ιστορίας μας: την Αναγέννηση.

Με αυτή την έννοια ο Δάντης είναι ταυτόχρονα ένας άνθρωπος της παράδοσης (και για αυτό ο Guénon και ο De Giorgio έχουν δίκιο) και ένας άνθρωπος του μέλλοντος. Το έργο του είναι εποικοδομητικό, αυθαίρετο: συμφιλιώνει το παρελθόν της Ιταλίας, εφαρμόζει μια εξαιρετική «εθνική ειρήνη» και δημιουργεί έτσι τα θεμέλια της Ιταλικής παράδοσης. Θέτει τα θεμέλια μιας γλώσσας που προορίζεται να συγκρατήσει ένα έθνος που δεν είχε ενιαία σύνθεση. Και το γεγονός ότι στο δικαστήριο της Νάπολης όπως και στις αίθουσες διδασκαλίας της Βενετίας η επίσημη γλώσσα ήταν η Ιταλική θα πρέπει να κάνει όσους αρνούνται - όπως το φως του ήλιου θα αρνιόταν - να αντικατοπτρίζουν τη δύναμη της Ιταλικής ταυτότητας. 

Η Ιταλία αποτελεί μια μοναδική περίπτωση μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών εθνών με την ενιαία γλώσσα της να μην επιβάλλεται από την πίεση μιας φεουδαρχικής μοναρχίας ή από το βάρος  μιας σύγχρονης εθνικής μοναρχίας. Και αυτό οφείλεται στον Δάντη και στον προβληματισμό των συγγραφέων για το έργο του Δάντη.

Τι έχει να πει ο Δάντης σε εκείνους που στην εποχή μας δένουν ξανά τα νήματα της Ιταλικής ταυτότητας; Ο Δάντης είναι ένα ανεξάντλητο ορυχείο. Ο Rudolf Steiner σημείωσε ήδη ότι οι τρεις εικόνες κατά της κόλασης: ο λύγκας, το λιοντάρι, ο λύκος αντιπροσωπεύουν μια πραγματεία για την ανθρώπινη ψυχή και τις σκοτεινές πλευρές των τριών εσωτερικών ικανοτήτων: σκέψη, αίσθηση και θέληση/επιθυμία.

Η ερώτηση που τέθηκε έτσι θα μπορούσε να προκαλέσει πολλαπλές απαντήσεις, αλλά σε αυτά τα χρόνια της ζοφερής «πολιτικά ορθής» συμμόρφωσης, έρχεται πρώτα στο μυαλό ότι ο Δάντης, με τη θεϊκή του διάθεση, θα μπορούσε να διδάξει στους νέους, τους ελεύθερους ανθρώπους του αύριο, την κυρίαρχη ελευθερία να στείλουν στο διάολο όλα τα ζοφερά υποκείμενα που βιάζουν τις ψυχές μας καθημερινά και στελεχώνουν τις κυβερνήσεις, τα ΜΜΕ την αστυνομία και την δικαιοσύνη, της εποχής μας: από την «κουλτούρα ακύρωσης» στην εφεύρεση φανταστικών ειδών, από την διαμάχη για τις «πολιτιστικές ιδιοποιήσεις» έως τους «κομβικούς αγώνες».

Ο Δάντης αντιπροσωπεύει όλη την Ευρώπη, όπου η Ιταλία τοποθετείτε στην Ευρώπη, αυτήν την Ευρώπη που από την Αρχαία Ελλάδα και την Ρώμη, δημιούργησε την ανεκτίμητη ιστορία της και την κληρονομιά. Από ένα μεγάλο πλήθος μέτριων ανθρώπων σήμερα ο Δάντης είναι ιδανικά καταδικασμένος σε εξορία. Είναι παράνομος. Ένας από εμάς.

Σκιρῖται (Κ.Δ.Δ. 12.07.2021)

 

Μέσα βαθιά στης Σκιρίτιδας τὰ δάση

ὅπου πηγάζει ὁ Εὐρώτας ποταμός

στης θεάς Δήμητρας τὰ ἱερά τὰ ἄλση

καρποφορεῖ μὲ στάχυα ὁ ἀγρὸς

Νέοι μὲ φλεγόμενες καρδιές γεννιοῦνται

ἀπ'τα σπλάχνα τῆς πόλης Οιόν

 Ὑπό τὸν μεγαλειώδη ἦχο

ρυθμικῶν πολεμικῶν μελωδιῶν

 Ἄντρες μὲ σπάνια δύναμη καὶ ἀντοχή

ιχνηλάτες, πρόσκοποι, νυκτερινοί φρουροί  

Ἑξακόσιοι ἰσχυροί ξεχωριστοί ὁπλῖτες

οἱ τρομεροί καὶ ἀκάματοι Σκιρῖτες

Εἶναι τῆς σπαρτιατικῆς φάλαγγος οἱ ἐκλεκτοί

φωλιάζει στὴ καρδιὰ τους ἡ ἀπόλυτη ἀρετή 

 Σὲ κάθε μάχη πρῶτοι ἐφορμούσαν

ἦσαν αὐτοὶ ποὺ τελευταῖοι ἀναχωροῦσαν

 Ὁ εὕθυμος τόνος τοῦ Παιάνα κυριαρχοῦσε

ὁ ὕμνος τοῦ θεοῦ Ἀπόλλωνα ἀντηχοῦσε  

Ἀφοσιωμένοι καὶ ταγμένοι στὸν κοινό σκοπὸ  

σπέρνουν τὸν τρόμο στὸν αἰώνιο ἐχθρό 

Στοῦ Ξέρξη τὴ βασιλικὴ σκηνή εἰσέρχονται σὰν φάσματα

Κάτω ἀπ’τὴν φλόγα τῶν κεριῶν τοῦ Ὠρομάσδη ἀκολουθοῦν χαλάσματα

Με πρόσωπα κατάμαυρα βαμμένα οἱ σκοτεινοί ἐπίλεκτοι πολεμιστές 

τὸν Ὑπεράνθη αἰφνιδιάζουν 


Πλάσματα τοῦ λυκόφωτος σιωπηλοί καὶ ἀθόρυβοι σὰν σκιές

τὸν στρατηγό Ἁβροκόμη κατασφάζουν 

Εἰς τὸ εὐώνυμον κέρας πάντοτε μαχόμενοι

μὲ τ'ἄσπρο γεράκι στὴ μαῦρη ἀσπίδα

Ἀπ'τὴν ἰδέα τῆς ὕψιστης φυλῆς ὁρμώμενοι  

φωτίζει τὸ ὅραμα μία χρυσή ἡλιαχτίδα

Κι'ἂν ὅλα γύρω σκοτεινιάσουν 

καὶ μέσ'στα συντρίμμια ἔχουν χαθεῖ ..  τότε τι νόημα ἔχει ἡ ζωῆ; 

Με ἡρωική αὐταπάρνηση φωνάζουν..  

αἷμα καὶ γῆ! αἷμα καὶ γῆ!  

Τί κι'ἂν ὅλοι γίνουν ἄπιστοι

καὶ κάθε ἐλπίδα ἔχει σβηστεί  

καὶ στὴν καρδιά τους καρφωθεί

τοῦ ἐρέβους τὸ βέλος; 

Μὲ ἐμμονὴ στό καθῆκον ἡ μόρα τῶν Σκιριτῶν

πιστή μέχρι τὸ τέλος

Οι Πολύθεοι - του Κωστή Παλαμά (αφιερωμένο στον Πλήθωνα)

 

Μνήμη Θεόφιλου Γεωργιάδη - Εγώ η Άνοιξη (ποίημα του Κωνσταντίνου Στυλιανού)

Την επιστροφή μου σου υποσχέθηκε ο Ήλιος.

Είμαι η γλυκεία Άνοιξη.

Και μέχρι εσύ να επιστρέψεις θα στείλω τα τραγούδια μου.

Θα ταξιδέψω στα λόγια των Ηρώων.

Και θα στέλνω το χώμα της πατρίδας μου.

Για αυτό ακούστε με προσεκτικά. 

Συντροφιά με τον Άδη θα γκρεμίσουμε το κάστρο που φυλακίσατε την Περσεφόνη.

Θα επιστρέψω την εποχή μου. Η Περσεφόνη με οδηγεί στην Γη που της ανήκει. Και τότε οι άξιοι θα κερδίσουν την Κόρη. 

Η Άνοιξη δεν ανήκει στους προδότες της ζωής. Ανήκει σε ατρόμητους πολεμιστές. Αυτοί κοιτάζουν το θηρίο της καθημερινότητας στα μάτια. Οι σιωπές τους σηκώνουν ανάστημα απέναντι στην τυραννία της λήθης που εσείς σκορπίσατε.

Και τότε όλοι εσείς θα κρυφτείτε στις τρύπες σας γιατί η περιφρόνηση μου θα εκδικηθεί τους χειμώνες που επιβάλατε στα αδέλφια μου.

Βάλτε καλά στο μυαλό σας την επιστροφή μου γιατί συντροφιά με τον Ήλιο θα σκορπίσω τον Έρωτα στις ψυχές των συντρόφων μας.

Είμαι η Άνοιξη και έρχομαι για σένα.

Εις μνήμην: Κομάντο Θεόφιλος Γεωργιάδης

Ο Γκρεμιστής (Κ. Παλαμάς)

 

Πρέβεζα - Θ.Γκαϊφύλλιας - ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης

Κωνσταντίνος Στυλιανού: “Μουσική και λόγος για την Ιδέα”

Κωνσταντίνος Στυλιανού: “Μουσική και λόγος για την Ιδέα”

Βιογραφικό:

Γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1970 και σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, κάτοχος μεταπτυχιακού στην επιστήμη της Μουσικολογίας και Μουσικοπαιδαγωγικής καθώς και μεταπτυχιακού στην Εκπαιδευτική Ψυχολογία (MSc). Από το 1995 διδάσκει στην Μέση Εκπαίδευση και παράλληλα φοιτά στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Έχει εκδώσει δύο ψηφιακούς δίσκους με δικές του συνθέσεις και μελοποιήσεις ("Κατά Μέτωπον" 2012 και "Μία Μέρα" 2018), τρεις ποιητικές συλλογές με γενικό τίτλο «Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ» ("Οι μικρές ιστορίες του Πανός" 2009, "Η παραμυθία του Πανός" 2014,"Η εκδίκηση του Πανός" 2019), την εθνομουσικολογική μελέτη με τίτλο "Φυλετική συνείδηση και Ελληνική δημώδης μουσική" 2019 καθώς και τρία διηγήματα στην πρώτη Κυπριακή Ανθολογία Λογοτεχνίας του Φανταστικού ("Στο ποτάμι του χρόνου" 2017).

Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την ερευνητική και συγγραφική δραστηριότητα που αφορά στις θεραπευτικές επιδράσεις της Μουσικής σε σωματικό, νοητικό και ψυχικό επίπεδο. 

Cd: ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟΝ του Κωνσταντίνου Στυλιανού

Το cd με γενικό τίτλο ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟΝ του Κωνσταντίνου Στυλιανού κυκλοφόρησε το 2012 από το Skinhouse HELLAS και την S-Crew Records. Είναι ένα χωρίς προηγούμενο cd για την πολιτικοποιημένη ελληνική σκηνή αφού μουσικά κινείται στο χώρο του folk/rock και έντεχνου ροκ αν και θα αδικούσαμε οποιαδήποτε ταμπέλα για το συγκεκριμένο δίσκο.

Πρόκειται για ένα μοναδικό ημίωρο μουσικό ταξίδι, με πλείστα τα συναισθήματα να σε κατακλύζουν ακολουθώντας το. Μελαγχολία, νοσταλγία, πόνος, αλλά και ελπίδα, ζωντάνια και χαρά είναι τα χαρακτηριστικά του δίσκου.

Περιλαμβάνει τα πιο κάτω τραγούδια :

Κατά Μέτωπον

Λευκωσία – Μπέλφαστ

Μαύρο Πουκάμισο

Οδικός Κώδικας

Για τα παιδιά μας

Ζήτω η Νίκη

Πατρώα Γη

Σαλπάραμε

Στο εξώφυλλο του δίσκου ο Κωνσταντίνος Στυλιανού γράφει :

«Η ΑΛΗΘΕΙΑ της τέχνης μας μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να ΣΒΗΣΕΙ το ΣΚΟΤΑΔΙ. Πολύ καιρό έμεινες στην κατάψυξη. Ανάμεσα σε χιλιάδες νεκρούς, ΑΝΟΙΞΕ τα ΜΑΤΙΑ, διέκοψε την σιωπή και σταμάτα την κατρακύλα. Έτσι θα πάρει ΠΝΟΗ η γειτονιά μας και ο ΕΡΩΤΑΣ θα γεμίσει τον ελεύθερο αέρα. Αφιερωμένος ο δίσκος αυτός σε όλους όσους είναι ακόμα ΖΩΝΤΑΝΟΙ, σε όσους πιστεύουν στον ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ, στον ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, ενάντια στην κατοχή για την ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ.» Κωνσταντίνος Στυλιανού

Μπορείτε να προμηθευτείτε το cd ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟΝ στο link εδώ

ΤΙΜΗ: 10,00€

Cd: ΜΙΑ ΜΕΡΑ του Κωνσταντίνου Στυλιανού

Τον Αύγουστο του 2018 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΛΟΓΧΗ ο δίσκος ΜΙΑ ΜΕΡΑ. Ο δίσκος αυτός αποτελεί τον δεύτερο σταθμό της μουσικής διαδρομής του Κωνσταντίνου Στυλιανού που υπηρετεί το εθνικό/κοινωνικό/πολιτικό τραγούδι μέσα από την τέχνη της μουσικής.

Περιέχει 12τραγούδια εκ των οποίων τα οκτώ είναι μελοποιημένα ποιήματα των Κωστή Παλαμά, Παντελή Μηχανικού, Λουκά Σταύρου, Αριστοτέλη Καλέντζη, Μάριου Αγαθοκλέους, Άγγελου Δημητρίου και τέσσερα του δημιουργού του δίσκου. Τα τραγούδια αυτά  εκφράζουν μέσα από τους στίχους τους μια ξεχωριστή αντίσταση στο σήμερα μέσα από τον εθνικισμό και τον σοσιαλισμό.

Περιεχόμενα:

1. Μια Μέρα

Στίχοι: Κωνσταντίνος Στυλιανού

2. Καλημέρα Λεμεσός

Στίχοι: Κωνσταντίνος Στυλιανού

3. Ένα κερί

Στίχοι: Αριστοτέλης Καλέντζης

4. Εαρινό (Στην μνήμη των Γιώργου Φουντούλη και Μανώλη Καπελώνη)

Στίχοι: Άγγελος Δημητρίου

5. Αμμόχωστος

Στίχοι: Μάριος Αγαθοκλέους

6. Είμαι η οργή σου

Στίχοι: Λουκάς Σταύρου

7. Πατέρες

Ποίηση: Κωστής Παλαμάς

8. Στον δάσκαλο

Ποίηση: Κωστής Παλαμάς

9. «Ίτε»

Ποίηση: Παντελής Μηχανικός

10. Ψυκτικοί θάλαμοι

Στίχοι: Κωνσταντίνος Στυλιανού

11. Ένα μικρό παιδί

Στίχοι: Κωνσταντίνος Στυλιανού

12. Έλληνες Κένταυροι

Στίχοι: Αριστοτέλης Καλέντζης

Η τιμή του cd είναι στα 10,00€ και μπορεί κάποιος να το παραγγείλει στο link εδώ

Ποίηση : Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ

Το 2008 ο Κωνσταντίνος Στυλιανού κυκλοφόρησε το πρώτο μέρος της ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ με τίτλο ΜΙΚΡΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ. Η αυτοέκδοση του Πάνα ήταν μια ποιητική αναφορά στην καταγωγή, στον Έρωτα και στον Λόγο του καθημερινού βίου. Εκεί που η Ανάσταση αναιρεί τον Θάνατο και η φαντασία παραδίδει το φως στον Άνθρωπο. Μια συνάντηση με σκέψεις και στοχασμούς, που μας οδηγούν σε μια διαδρομή με τέρμα τα άδυτα της ψυχής και του μυαλού.

Όμως «Το τελευταίο τέλος πνίγηκε στο φως της τελευταίας ατέλειωτης νύχτας. Το κεφάλι της ψυχής στη λαιμητόμο του έρωτα λούστηκε στο αίμα ανεξάντλητου φόβου. Και η Ανάσταση παγιδεύτηκε σε μία αλκοολούχα μετάληψη. Η αυγή με βρήκε να περιμένω τα λουλούδια των φίλων μου».

Η πρώτη εμφάνιση του Πάνα ήταν μια αναφορά στο χθες, στο σήμερα και στο αύριο και διήρκησε 12 χρόνια. Μια διαδρομή στην καθ’ ημάς Ανατολή με αφετηρία την μακρινή Θούλη.

Το 2014 κυκλοφορεί την ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ και ολοκληρώνει το έργο της τριλογίας του Πανός το 2020.

Η ποιητική συλλογή με γενικό τίτλο «ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις εδώ

Μελέτη δοκίμιο : «Φυλετική Συνείδηση και Ελληνική Δημώδης Μουσική»

Η μουσικολογική μελέτη με γενικό τίτλο  «Φυλετική Συνείδηση και Ελληνική Δημώδης Μουσική» κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2019 από τις εκδόσεις  Αναζητήσεις. Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο συγγραφέας παρουσιάζει την καταγωγή και την διαδρομή της Ελληνικής δημοτικής μουσικής μέσα από την εθνοφυλετική συνείδηση των Ελλήνων. Ο Κωνσταντίνος Στυλιανού θεωρεί ότι η αισθητική ανάγκη της κοινότητας προσδιορίζει την αληθινή μουσική. Επικεντρώνεται στην σύνδεση της μουσικής παράδοσης της φυλετικής μας καταγωγής σε σχέση με την κοινωνική μας συνείδηση του χθες και του σήμερα. Θεωρεί ως πρωταρχικό σκοπό την δημιουργία εκείνων των συνθηκών που θα ευνοήσουν την έναρξη ενός ιδεολογικού πολέμου για την ριζική ανακατάταξη της κοινωνίας με βάση τον πολιτισμό.

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο στο link εδώ