Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Αποσυναρμολογήσου από το σύστημα: γράφει ο Gabriele Adinolfi, μετάφραση Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

 

γράφει ο Gabriele Adinolfi

μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Από τα κίτρινα γιλέκα στους αγρότες, από τους συνταξιούχους μέχρι τις βιασμένες γυναίκες, από την κυριαρχία των συμμοριών στον καθημερινό τρόμο. Από την ηθική κατάρρευση στον υπαρξιακό κυνισμό, από τον δημογραφικό θάνατο στην πολιτιστική καταστροφή. Όλα μοιάζουν να καταρρέουν, αλλά είναι μια ψευδαίσθηση.

Δεν είναι το σύστημα που καταρρέει, είναι η κοινωνία. Και δεν είναι αλήθεια ότι το σύστημα χρειάζεται μια υγιή κοινωνία, δεδομένου ότι οι πιο χυδαίοι ιμπεριαλισμοί και καπιταλισμοί, από τον αρχικό αγγλικό μέχρι τον αμερικανικό, τον κινεζικό και τον ρωσικό, βασίζονταν πάντα σε βάναυσες κοινωνίες, με μάζες βάναυσων σκλάβων. Σήμερα για παράδειγμα, η αμερικανική ισχύς έχει επιστρέψει στα υψηλότερα επίπεδά της με μια αντεπίθεση, που σε δύο χρόνια την οδήγησε να κυριαρχήσει στην πολιτική και στα οικονομικά. 

Μέσα σε μόλις είκοσι χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες αύξησαν τον πληθυσμό τους κατά εξήντα εκατομμύρια και τώρα έχουν επανασχεδιάσει σε μεγάλο βαθμό την οικονομική τους πολιτική. Ωστόσο το κοινωνικό κόστος είναι πολύ υψηλό και υπάρχουν ολόκληρα τμήματα του πληθυσμού στο έλεος των νέων σκληρών ναρκωτικών,  ή του αλκοολισμού. Ακριβώς όπως στη Ρωσία, η οποία όμως απέτυχε απολύτως στην αντεπίθεσή της, η οποία της κοστίζει ακριβά σε αξιοπιστία και διεθνή βαρύτητα. Στην Κίνα, η κατάσταση της μαζικής σκλαβιάς είναι γνωστή.

Σε σύγκριση με κοινωνίες που δεν έχουν φτάσει ποτέ στο επίπεδο του πολιτισμού μας, οι Ευρωπαίοι, στα επιμέρους έθνη τους και στην «Ένωσή τους», υποχωρούν επίσης, αν και πολύ πιο αργά, προς τη βαρβαρότητα των ανταγωνιστών τους. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτήν την πτώση όπως: από τη μείωση του ποσοστού γεννήσεων έως τη μετατροπή του κράτους πρόνοιας σε παρασιτική πρόνοια, από το πολιτιστικό και πνευματικό AIDS που έχει μολύνει τη διαμόρφωση των κυρίαρχων τάξεων τα τελευταία πενήντα χρόνια μέχρι τη διοικητική αδυναμία, λόγω μείωσης της νοημοσύνης που προκαλείται από τη διαχειριστική φιλοσοφία, που ισχυρίζεται ότι λύνει προβλήματα με τη λογική του excel.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Εμείς που παραμένουμε στην κορυφή από άποψη αριστείας και δυνατοτήτων, βρισκόμαστε δέσμιοι της ελεύθερης αγοράς. Κανείς σαν τους Ευρωπαίους – πρώην απόλυτη ατμομηχανή και ακόμα ατμομηχανή – δεν έχει βασίσει τον πλούτο, τη διπλωματία και την πολιτική του, στην ελεύθερη αγορά. Το αποτέλεσμα ήταν προφανώς η είσοδος προϊόντων από τον τρίτο και τον τέταρτο κόσμο, που κερδίζουν τον ανταγωνισμό για τις τιμές, αλλά και για τον ίδιο λόγο, την ελκυστικότητα των εταιρειών για μετεγκατάσταση. Η φόρμουλα για τη διατήρηση της παραγωγής στο εργοτάξιο δεν έχει βρεθεί ακόμη, επειδή το κόστος της εργασίας εδώ είναι πολύ πιο ακριβό από αλλού και επειδή δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε χωρίς να εξαλείψουμε το κοινωνικό κράτος, ή μάλλον τις δικές μας συνθήκες προνομίων και δικαιοσύνης.

Επιπλέουμε απλά. Οι κυρίαρχες τάξεις κάνουν ό,τι μπορούν για να αναβάλουν τα προβλήματα και οι εξελιγμένοι ηγέτες των ολιγαρχιών σχεδιάζουν στρατηγικές με διαχειριστική λογική, χωρίς να δίνουν σημασία στις παρενέργειες και στο timing. Εξ ου και η λογική της πράσινης οικονομίας, που από μόνη της δεν είναι η τρέλα που φαίνεται, αλλά γίνεται αμέσως λόγω της κερδοσκοπικής αλλά αφηρημένης προσέγγισής της.

Έπειτα, υπάρχουν οι θαυματουργές λύσεις του «Χθες είναι μια άλλη μέρα», πάνω στις οποίες βασίζονται οι λαϊκισμοί που επιδιώκουν δυσνόητες φόρμουλες, όπως ο προστατευτισμός, ο οποίος ναι είναι καλός σε μια φάση επέκτασης, αλλά σίγουρα όχι στην τρέχουσα, τόσο επειδή το κόστος βαραίνει τις τοπικές επιχειρήσεις, που εξαρτώνται από το υλικό με υψηλή φορολογία παρά από το αντικείμενο των μέτρων (Κίνα). Επίσης και για  τον λόγο του ότι αν μου φορολογήσεις τα μπλουζάκια που έρχονται από Κίνα, για παράδειγμα να κοστίζουν 30 ευρώ το καθένα, αλλά τα ιταλικά θα κοστίζουν ακόμα περισσότερο και όσοι έχουν λεφτά – και είναι πολλοί –  θα αγοράζουν, ενώ δεν θα μπορούν πλέον να τα βρούμε  εμείς με 5 ευρώ.

Προφανώς η δύναμη των πραγμάτων και η ελάχιστη κοινή λογική παραμένουν. Γι’ αυτό βλέπουμε μια τάση αποσύνδεσης και δημιουργίας εναλλακτικών διεθνών δικτύων που εξάλλου, συνδέονται μεταξύ τους και συγκρίνονται στη νέα λογική της «αλληλεξάρτησης» +«πολυευθυγράμμισης». Αυτό φέρνει μαζί του ανάγκες που πρέπει να κεφαλαιοποιήσουμε. 

Αυτές της επιβεβαίωσης μιας ολοκληρωμένης ευρωπαϊκής πραγματικότητας, μιας πλήρους γεωπολιτικής  ευρωαφρικανικής και με διασυνδέσεις με την Ασία και τη Λατινική Αμερική σε ανταγωνισμό με την Κίνα και τη Ρωσία, καθώς και προφανώς, τις ΗΠΑ. Πάνω απ’ όλα όμως, η ήδη παρούσα αναζήτηση μιας νέας λογικής που ταιριάζει στην εποχή, για αυτό που οι σημερινές και ανεπαρκείς ολιγαρχίες αντιλαμβάνονται ήδη ως «Ευρώπη φρούριο» και που όχι μόνο μπορεί αλλά πρέπει να πάει προς τη σωστή κατεύθυνση.

Για να πάμε προς αυτή την κατεύθυνση – που πιθανότατα θα βρει εξαιρετικούς συμμάχους στην Τεχνητή Νοημοσύνη και τη Ρομποτική δεν πρέπει μόνο να δώσουμε μια προτεραιότητα μυθική ακόμα και ιερή, στην ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ μας θέση (χωρίς να αυτοσαρκαζόμαστε αναιρώντας το σήμερα και ξανακάνοντας αύριο), αλλά πρέπει να είμαστε σε θέση να πραγματοποιήσουμε τρία βασικά βήματα:

1)Επεξεργασία  ενός προγράμματος πολιτικού  οργανικού, ρεαλιστικού, συγκεκριμένου, μη αυνανιστικού, που είναι εναλλακτικό ποιοτικά και πνευματικά στον αχαλίνωτο καπιταλισμό και τις ιδεολογικές του υποθέσεις.

2)Να είμαστε σε θέση να φέρουμε τις διαμαρτυρίες των διαφόρων τάξεων σε πλήρη και κοινή λογική που, αφημένες στον εαυτό τους, πηγαίνουν προς την κατεύθυνση του τίποτα και του αποπροσανατολισμού.

3)Ανοικοδόμηση κοινωνικών φορέων, δημιουργώντας κοινότητες και αυτονομίες, οργανώνοντάς τες επίσης οικονομικά, χρηματοδοτικά, ακόμη και στον τομέα της ευημερίας που παράγεται από την ίδια, χωρίς να περιοριζόμαστε στο να εμψυχώνουμε ξεχωριστές ομάδες που παρακολουθούν το πλοίο να βυθίζεται μέσα από το αμπάρι.

Και τώρα, αντί να με ρωτήσετε πώς, ελπίζοντας ίσως ότι δεν υπάρχει απάντηση και ότι μπορούμε να βυθιστούμε σε αυθάδικη πείνα, ρωτήστε τον εαυτό σας και αρχίστε να δίνετε μια απάντηση. Αν δεν τα καταφέρουμε, θα έχουμε αποτύχει αλλά κάποιος άλλος θα το φροντίσει γιατί έτσι θα πρέπει να πάει.

Και είναι ακόμα καλό.

Σε αυτό το ηλιοβασίλεμα βλέπουμε την αυγή!

πηγή

Επιστροφή στην αρμονία

 γράφει ο Κώστας ΧΧ

Η επιστροφή στον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής αναδεικνύεται ως ουσιαστικό κομμάτι για τους ιδεολόγους της Επαναστατικής Σκέψης. Σε έναν κόσμο όπου η τεχνολογία και η παγκοσμιοποίηση κυριαρχούν, η επαναφορά στις πατρογονικές αξίες και τα διδάγματα αναδεικνύεται ως αναγκαιότητα. 

Αυτές οι αξίες  επιδρούν άμεσα στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του ανθρώπου τόσο ως ατομικής όσο και ως συλλογικής οντότητας. Ο πρωτογενής τομέας παραγωγής αποτελεί έναν ακόμα σημαντικό παράγοντα σε αυτήν την επιστροφή στον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής. Μέσω της αυτάρκειας και της επαρχιακής ζωής, το άτομο αποκτά μια ολοκληρωμένη σχέση με το περιβάλλον του και απομακρύνεται από την κεντρική εξουσία των μεγάλων αστικών κέντρων, όπως η Αθήνα. 

Αυτή η απομάκρυνση δίνει στο άτομο τη δυνατότητα να ζει σύμφωνα με τις παραδοσιακές αξίες και να διατηρεί έναν σύνδεσμο με την ιστορία και τις παραδόσεις του τόπου του. Από γεωστρατηγικής άποψης, η επαρχία αποτελεί έναν χώρο πλούσιο σε ζωή και δραστηριότητα. Η αναγέννηση της επαρχίας συμβάλλει στη διατήρηση και την ενίσχυση των αρχέγονων παραδόσεων και αξιών. Η ζωή στην επαρχία προσφέρει στο άτομο την ευκαιρία να συμμετέχει ενεργά σε μια κοινότητα, να αναπτύσσει σχέσεις βασισμένες στην αλληλεγγύη και την αμοιβαιότητα, και να απολαμβάνει τα φυσικά του τοπία και τους πόρους της γης. 

Μέσα από αυτήν την ανάδειξη του πατροπαράδοτου τρόπου ζωής, κρατάμε ζωντανές τις αρχέγονες παραδόσεις και αξίες που διαμορφώνουν την ταυτότητά μας ως λαός και ως ανθρώπινη κοινότητα. Επομένως, η αναζήτηση της επαναφοράς στον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής δεν είναι μόνο μια προσπάθεια επανασύνδεσης με τις ρίζες μας, αλλά επίσης μια προσπάθεια να διατηρήσουμε έναν ισορροπημένο τρόπο ζωής που συνδυάζει τη σύγχρονη πρόοδο με την παράδοση και τη φύση. 

Σε έναν κόσμο που συχνά επικεντρώνεται στην ταχύτητα και την ανάπτυξη, η επιστροφή στον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής μας υπενθυμίζει τη σημασία της αρμονίας με το περιβάλλον και της διατήρησης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Παράλληλα, αυτή η επαναστατική σκέψη παρέχει έναν αντίποδα στον υπερβολικό και ανεξέλεγκτο τρόπο ζωής που οδηγεί σε εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και αποσταθεροποίηση των κοινωνικών δομών. 

Τέλος, η επιστροφή στον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής αντιπροσωπεύει μια επιλογή που ενισχύει την ανθρώπινη αυτονομία και τη δημιουργικότητα. Αντί να υποκύπτουμε στις πιέσεις της μαζικής κατανάλωσης και της ανταγωνιστικότητας, αναζητούμε μια πιο βιώσιμη και ισορροπημένη προσέγγιση στη ζωή, η οποία ενδυναμώνει τόσο τον εαυτό μας όσο και την κοινότητά μας. 

Συνολικά, η επιστροφή στον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής αποτελεί μια πρόκληση και μια ευκαιρία για εμάς τους ιδεολόγους της Επαναστατικής Σκέψης να αναθεωρήσουμε τις αξίες και τις πρακτικές μας, προκειμένου να δημιουργήσουμε έναν κόσμο πιο δίκαιο, ισορροπημένο και βιώσιμο.

Κάλεσμα προς τους Αριστοκράτες του Πνεύματος

 

Ήρθε η ώρα Αριστοκράτες του Πνεύματος να μετουσιώσουμε τα βιώματα μας στα ερείπια του κόσμου που δημιούργησαν. Εργασία, μελέτη, προσφορά και το παράδειγμα μας θα είναι αυτό που θα ξεχωρίσει, εκείνη η νοητική συνθήκη που θα μας διαφοροποιήσει εκ νέου. 

Όσο παραμένουμε συνειδητοποιημένοι του τι πραγματικά γίγνεσθαι στην Πατρώα Γη θα αρχίσουμε από τον εαυτό μας, τα λάθη, τις δεύτερες σκέψεις που μας αγκυροβόλησαν στο καθεστώς της δειλίας, θα θυμηθούμε τα παλιά αλλά θα τα αναδείξουμε κιόλας. 

Θα απαιτήσουμε αφοσίωση των Συντρόφων μας, προτάσεις, Ιδέες, σκέψεις και μία εν τέλει ενιαία στρατηγική ανακαταλήψεως των όσων μας ανήκαν κάποτε. Στην φαυλότητα που λέγεται δημοκρατία, όλοι αρέσκονται να κάνουν ότι τους λένε δίχως αντιστάσεις, όχι εμείς. Δεν είμαστε ίδιοι, δεν θα γίνουμε ποτέ ... 

Η Επανάσταση θα ξεκινήσει από εμάς και για εμάς, για τους φίλους μας, για το Αίμα μας και για κανέναν χαχόλο. Δεν ψάχνουμε ευκαιρία να βολευτούμε, δεν είμαστε επαγγελματίες, αλλά ρομαντικοί και παλεύουμε για κάτι ιερό που η μάζα ποτέ δεν θα κατανοήσει. Ίσως όχι τώρα, αλλά κάποτε, λίγο μας νοιάζει. 

Εμείς δεν κάνουμε εκπτώσεις λόγω των καιρών και δεν ξεχνάμε, δεν τους προσκυνάμε. Μονάχα την Σημαία του Αγώνα και τους νεκρούς Ήρωες, που το Αίμα τους δεν θα στεγνώσει ποτέ μέχρι την δικαίωση. Μείνετε όρθιοι Συναγωνιστές και Σύντροφοι της Εθνικοκοινωνικής Ιδέας, γιατί το πεπρωμένο πλησιάζει και η δυστοπία τους σύντομα θα "πεθάνει" μαζί με αυτούς και τις αντιφυσικές ιδεοληψίες τους. 

Η δημοκρατία τους θα θαφτεί, και η δική μας Αριστοκρατία θα φέρει έναν νέο Μαύρο Ήλιο που θα επισκιάσει καθετί σιχαμερό που έφεραν εκείνοι σε εμάς και τα παιδιά μας. Στις μνήμες μας όμως, ποτέ δεν θα φύγει το φοβερό κακό που έφεραν και την πάλη με τις Θεϊκές δυνάμεις που τόλμησαν να διαπράξουν. 

Είμαστε περισσότεροι από όσοι θα θέλαμε και σίγουρα από όσοι νομίζουν! Όρθιοι λοιπόν με τις Μαύρες Σημαίες μέχρι την ανάδειξη της Φυλής μας!

Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης 

Καιρός για την ανασυγκρότηση των εθνικιστών και την επαναφορά του επαναστατικού λόγου και έργου

 


γράφει ο Νίκος Ζ.

Σε μία Ευρώπη που μαστίζεται από οικονομικά κ πολιτικά εγκλήματα, με τις χώρες να λεηλατούνται ηθικά και πολιτισμικά από τις λαθραίες ορδές μεταναστών και την παράνομη αποικιοκρατία να γίνεται νόμιμη με μόνο σκοπό την εξυπηρέτηση του κεφαλαίου αλλά και την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας τότε η δημιουργία ενός μεγάλου εθνικιστικού κινήματος είναι αναγκαία όχι μόνο για να ενεργοποιηθούν  ομάδες που θα δράσουν ενάντια στην συστημική δολιοφθορά αλλά και για την αφύπνιση της κοινωνίας ώστε να αναγνωρίσει τα ιδανικά που θα πρέπει να αγωνίζεται ενάντια στην παράνομη σιωνιστική κατοχή.

Το εθνικιστικό κίνημα θα πρέπει να ξεχωρίσει σε φάσεις. Στην πρώτη φάση είναι η ιδεολογική κατήχηση των μελών τόσο από άποψη ιστορίας και ιδεολογίας όσο και από άριστη γνώση των θέσεων που πρεσβεύουν  και αρμοδιοτήτων ώστε το κάθε παλαιό μέλος να αποτελεί κινητήριο μοχλό για το νέο. Η σύσφιξη σχέσεων μεταξύ τους να γίνεται πέρα από σεμινάρια ιδεολογίας μέσα από αθλητικούς συλλόγους, κοινωνικούς και πολιτιστικούς ώστε η ομαδικότητα τους να γίνει βάση αγώνα ενάντια σε κάθε έναν που θέλει να τους πολεμήσει.

Στην δεύτερη φάση η οργάνωση ενός μαθητικού εθνικιστικού κινήματος ενάντια στην ιδεοληψία των εθνομηδενιστών που επικρατεί στην παιδεία σήμερα, θα είναι μοχλός ενεργοποίησης νέων μελών που θα κατέχουν άριστα τις ιδέες μας ώστε να τις μεταδώσουν τόσο εντός του εκπαιδευτικού χώρου όσο και στους χώρους που δραστηριοποιούνται. Η οργάνωση ενός φοιτητικού εθνικιστικού κινήματος σήμερα θα είναι καθοριστικής σημασίας για τις πολιτικές εξελίξεις καθώς θα μετέχει άριστα τόσο  στα πολιτικά  όσο και στα κοινωνικά δρώμενα υψώνοντας την φωνή της δυναμικά μέσα από κινητοποιήσεις ενάντια σε καθετί αντεθνικό καθεστωτικό που θίγει τα συμφέροντα του λαού..

Στην τρίτη φάση οι δράσεις με αυτοοργανώσεις σε δήμους και γειτονιές θα γίνει πόλος έλξης πολλών κατοίκων που θέλουν την αυτονομία τους και ενάντια σε κάθε έναν παράνομο μετανάστη που τις διεκδικεί. Η κινητοποίηση και καταγγελία των κακώς κειμένων του κάθε δήμου με δυναμικό παρεμβατισμό των εθνικιστών μελών τόσο με γραπτή καταγγελία όσο και με λαϊκή κινητοποίηση στον δρόμο θα έχει ως σκοπό να επιστρέψουν και πάλι οι γειτονιές στα χέρια των Ελλήνων ενάντια σε αυτούς που θέλουν να τις βεβηλώσουν.

Στην τελευταία φάση η οργάνωση του εθνικιστικού κινήματος σε μάχιμο πολιτικό φορέα ώστε να μετέχει σε εκλογικές διαδικασίες με δυναμικό εθνικιστικό παρεμβατισμό τόσο σε εργατικά συνδικάτα όσο και σε πολιτικές  ομάδες ώστε να ξεκινήσει σαν βάση του αγώνα η ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου που επικρατεί σήμερα.

Η αριστερά, μια μαριονέτα.

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Η αριστερά θεωρούταν πάντα «Ειρηνική», αλλα τώρα έγινε και «Ατλαντική». Βέβαια ειρηνική δεν ήταν ποτέ, αφού η ιστορία της είναι βαμμένη με αίμα αθώων. Το ερώτημα όμως που πλανάται είναι: υπάρχει σήμερα αριστερά στο μέρος του κόσμου που αυτοαποκαλείται Δύση, αυτό που  πρακτικά είναι ένα ψευδώνυμο για την αμερικανική ηγεμονία;

Οι καρποί των αλλαγών που προωθούνται και εφαρμόζουν τα “αριστερά ρεύματα”, τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι τρομεροί. «Αποδόμησαν» τα πάντα, πετώντας στα σκουπίδια κάθε παρελθόν, αρχή και ιδέα που έλαβαν. Ότι υπήρχε καταστράφηκε για να το αντικαταστήσουν με το "τίποτα", με ουτοπίες ή με την καθαρή και απλή ανατροπή αυτού που ήταν «πριν» σωστό και καλό. Η πρόοδος ισοδυναμεί με αντιστροφή. Οι καρποί είναι η ακύρωση κοινωνικών, υπαρξιακών και αξιακών μοντέλων που ενίσχυσαν αυτό που πριν από το 1989 ήταν ο απόλυτος εχθρός του κάθε αριστερού, δηλαδή ο φιλελεύθερος καπιταλισμός. Μεγάλο μέρος της αριστεράς έχει προλάβει την “κλασική δεξιά” στην εξύμνηση της αγοράς, στην αποδοχή αντικοινωνικών πολιτικών, στην ιδιωτικοποίηση του κόσμου. 

Έχοντας βάλει στο μπαούλο πλέον την ταξική πάλη, τον μαρξισμό και τη σύγκρουση Αφεντικών - σκλάβων, ακολουθώντας η αριστερά τις ράγες της Σχολής της Φρανκφούρτης, έχει εγκαταλείψει τις  κατώτερες τάξεις. Καθόλου επαναστατικά, απλά θέλει να βελτιώσει την κατάσταση τους. Είναι συντηρητικοί  και μοιράζονται με άλλες κοινωνικές ομάδες την «αυταρχική προσωπικότητα» που πρέπει να εξαλειφθεί. Ο δρόμος της αριστεράς είναι η μετάβαση στον υποκειμενισμό και τον μηδενισμό, που άλλωστε είχαν προβλέψει όλοι οι διανοούμενοι του 1900. Η θριαμβευτική «κουλτούρα της ακύρωσης», το μίσος προς την παράδοση και τις ρίζες, είναι η συνειδητοποίηση της «μεγάλης άρνησης», του αθεϊστικού ευαγγελίου που επέβαλε ο Marcuse (Γερμανός θεωρητικός μαρξιστής, εβραϊκής καταγωγής, φιλόσοφος και κοινωνιολόγος, και μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης).

Ο διανοούμενος και κομμουνιστής πολιτικός Gyorgy Lùcacs, όρισε την εμπειρία της Φρανκφούρτης ως άβυσσο. «Ζούσαν σε μια πολυτελή σουίτα του Grand Hotel Abyss, από όπου μπορούσαν να αφοσιωθούν στο να συλλογιστούν το κενό που άνοιγε από κάτω τους, την κρίση του νεωτερισμού που επιτάχυναν, καθισμένοι σε άνετες πολυθρόνες ανάμεσα σε εξαιρετικά γεύματα και καλλιτεχνική διασκέδαση». Οι ατελείωτες αλλαγές συσκοτίζουν το μέλλον. Για παράδειγμα μας εμποδίζει να δούμε την άβυσσο της ολοκληρωτικής επιτήρησης της κατάργησης των μετρητών χρημάτων, της οποίας η αριστερά είναι ένθερμος υποστηρικτής, στο όνομα του ψεύδους, όπως η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Η «προοδευτική» τους πρεσβυωπία τους εμποδίζει να δούνε τους μεγάλης κλίμακας φοροφυγάδες, που είναι οι χρηματοοικονομικές εταιρείες, funds και άλλους τεχνολογικούς γίγαντες, να συγκεντρώνουν την κοινωνική δυσαρέσκεια και τον φθόνο εναντίον των απλών τεχνιτών και των επαγγελματιών. Η αριστερά πάντα θεματοφύλακας του «νομικού θετικισμού», διακηρύσσει τους «κανόνες», αλλά στην πραγματικότητα διαλύει το τεκμήριο της αθωότητας, τον ακρογωνιαίο λίθο του δικαίου, για να ευχαριστήσει τον πιο ριζοσπαστικό φεμινισμό.

Στο όνομα της αλλαγής που προωθεί η αριστερά, την οποία καλωσόρισε θερμά  ο κυρίαρχος καπιταλισμός, σαν την χαμένη αδερφούλα του που είχε χάσει για κάποιο διάστημα. Καπιταλισμός που δεν ενδιαφέρεται για αξίες και αρχές πέρα από το κέρδος. Έτσι ορισμένες ομάδες ή συλλογικότητες, ιδιαίτερα οι σεξουαλικές μειονότητες, απολαμβάνουν προνομιακό καθεστώς αφού πρέπει να αποζημιωθούν για λάθη - αυθεντικά ή μη - του παρελθόντος, κατά εντυπωσιακή παραβίαση της αρχής της προσωπικής ευθύνης. Ακόμη ίσως πιο εντυπωσιακή σε μια κοινωνία που διαγράφει το παρελθόν και δεν έχει πατέρες. Μπορούμε να ορίσουμε αυτές τις αλλαγές ως θετικές, να τις ορίσουμε ως μια πρόοδο; Νέες αδικίες αντικαθιστούν τις παλιές, κριτήρια εθνοτικής, σεξουαλικής εκδίκησης ή περίεργες αξιώσεις αντικαθιστούν την επίπονη ισορροπία που επιτυγχάνεται με την πάροδο του χρόνου. Αιώνες νόμου και πολιτισμού παρακάμπτονται, διαλύονται: μια απόλυτη αποδόμηση. Η αριστερά υποστηρίζει αυτές τις ιδέες που είναι αλλαγές, αλλά δεν φέρνουν τίποτα θετικό.

Αρνούνται τις αλήθειες της φύσης και της βιολογίας, αποκαλώντας τις «πολιτιστικές κατασκευές που παράγονται από το απόλυτο κακό», όπως τον κανονικό λευκό άνδρα, πατέρα μιας οικογένειας. Μας κάνουν να πιστεύουμε ότι υπάρχουν γυναίκες με πέη, ότι είναι καλό να διακόπτουμε φαρμακολογικά την ανάπτυξη της εφηβείας. Μια ψύχωση για την αναγνώριση καταστάσεων που είναι απλά ενάντια στην φύση και δημιουργούν προβλήματα για το ήδη ζοφερό μέλλον των νέων. Η αυτοαντίληψη αποκτά μεγαλύτερη αξία από τα βιολογικά στοιχεία, ενώ ακραίες καταστάσεις, δυσμορφίες, γενετικές ή σωματικές ανωμαλίες, αντί να συνοδεύονται από ειδική αλληλεγγύη και κατανόηση για όσους υποφέρουν από αυτές, επιδεικνύονται για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη πολλαπλών φύλων. Σε συνδυασμό με την εξύμνηση του «μετανάστη», αυτά και άλλα πολλά είναι τα θέματα που γοητεύουν τη νέα αριστερά.

Τα αιτήματα για κοινωνική δικαιοσύνη, οι ελπίδες για μια πιο ισότιμη κατανομή του πλούτου, αντικαθίστανται από ιδεολογίες φύλου, από τον πιο αγανακτισμένο φεμινισμό και από έναν αποκηρυγμένο «περιβαλλοντισμό» που συγχέει την «κλιματική αλλαγή», το νέο ψέμα της δημοκρατίας, τις εκπομπές αερίων και τα ενεργειακά προβλήματα. Αυτό όλο είναι ένα καζάνι που βλέπουν πολύ καλά οι Ελίτ και επιδόθηκε σε τεράστιες παραγωγικές αναδιαρθρώσεις, τοποθετώντας το κόστος σε βάρος μας, με επιλογές που ορίζονται ως αδιαμφισβήτητες και χωρίς εναλλακτικές. Ένας «οικολογισμός» εκρήγνυται τόσο ανόητα, ώστε να αλλοιώνει και να παραμορφώνει έργα τέχνης με μίσος για την ανθρώπινη φυλή, για να γιορτάσει το κλείσιμο εργοστασίων λιπασμάτων, παρά το γεγονός ότι σημαίνει πείνα και φτώχια για εκατομμύρια ανθρώπους. Η απόφαση της Ολλανδικής κυβέρνησης να κλείσει τρεις χιλιάδες αγροκτήματα αποτελεί παράδειγμα αυτοκαταστροφικού φονταμενταλισμού.

Εν μέσω μιας κρίσης που περιλαμβάνει ολόκληρη την Ευρώπη, η αλλαγή είναι η απαγόρευση της παραγωγής τροφίμων για μη επαληθεύσιμες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Ταυτόχρονα μας πείθουν να καταναλώνουμε έντομα και τεχνητές τροφές, των οποίων οι παραγωγοί και οι δημοπρασίες είναι τα ανώτερα κλιμάκια της δύναμης του χρήματος, ξεκινώντας από τους «φιλάνθρωπους» δισεκατομμυριούχους. Όλες οι πολιτικές που υποστηρίζονται με ενθουσιασμό από την αριστερά (με την συμμετοχή της δεξιάς), της οποίας το κύριο όπλο - μαζί με τη μυθολογία της προόδου - είναι η κατηγορία του φασισμού εναντίον οποιουδήποτε τολμήσει να αντιταχθεί, να διαφωνήσει, να ζητήσει συζήτηση. Η αλλαγή της αριστεράς είναι να έχει ξεχάσει να πολεμήσει τα ταξικά προνόμια, για να επικεντρωθεί στις αδικίες που διαπράττουν ο λευκός, ο άνδρας καταπιεστής, η ετεροφυλοφιλική κουλτούρα. 

Το συμπέρασμα είναι ότι η αριστερά είναι το βασικό στήριγμα του συστήματος, ή μάλλον είναι το σύστημα. Για όσους έχουν αμφιβολίες, ακολουθήστε τα ίδια τα χρήματα. Ποιος χρηματοδοτείται από τον Soros, τον Gates, από δισεκατομμυριούχα ιδρύματα, από πλούσιες ιδιωτικές ΜΚΟ, για ποιες μάχες, αν όχι αυτές της νέας αριστεράς; Ποιες είναι οι ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις των οικονομικών και τεχνολογικών κολοσσών; Παράξενο να μην καταλαβαίνουν ότι οι ηγέτες του καπιταλισμού, των οικονομικών, της βιομηχανίας και της τεχνολογίας. Άλλωστε χρηματοδοτούν αυτόν που τους βολεύει, όχι ποιος είναι ο εχθρός τους.

Η αριστερά όχι μόνο έχει πάει απέναντι, αλλά έχει γίνει ο καλύτερος σύμμαχος του Καθεστώτος. Στον πραγματικό κόσμο η φτώχεια, η ανεργία, οι κακουχίες και η επισφάλεια αυξάνονται. Είναι το παράδοξο του Bertolt Brecht που διατυπώθηκε μετά τη λαϊκή εξέγερση στην Ανατολική Γερμανία το 1953: «η Κεντρική Επιτροπή αποφάσισε ότι αφού ο λαός δεν συμφωνεί, πρέπει να διοριστεί νέος λαός». Εδώ λοιπόν είναι έτοιμοι οι νέοι άνθρωποι της αριστεράς, ευθυγραμμισμένοι με τον λόγο της εξουσίας, κάνοντας τον φύλακα των αφεντάδων που κάποτε μισούσαν. Φυσικά έχει τη μεγάλη του ευκολία: το μονοπώλιο των βιομηχανιών πολιτισμού, μουσικής, ψυχαγωγίας, πανεπιστημίων, ψυχαγωγίας και διαφήμισης. Καριέρες, τιμές, προνόμια, χρήματα. Η φιλελεύθερη καπιταλιστική εξουσία άλλαξε έξυπνα τη συσκευασία για να διατηρήσει το περιεχόμενο της και τη σιδερένια λαβή της στην κοινωνία. Οι νεότεροι δυστυχώς, έπεσαν πολύ εύκολα, ακόμα κι αν αρχίζουν να καταλαβαίνουν και κάποιοι αμφισβητούν την κυρίαρχη αφήγηση. 

Οι πρώην επαναστατικές γενιές αποστρατεύτηκαν, κουράστηκαν, μπερδεύτηκαν από την προπαγάνδα, παρασύρθηκαν, αποδέχθηκαν με ενθουσιασμό την αλλαγή που η σύγχυση ονομάζει «πρόοδο». Συνεχίζουν να αυτοαποκαλούνται «αριστεροί και προοδευτικοί», να ενθουσιάζονται με την εικόνα του δύσμοιρου Che Guevara - που έχει γίνει πατενταρισμένο λογότυπο - και ακόμη και να θεωρούν τους εαυτούς τους μαρξιστές, αλλά ανάγονται σε μια ανάποδη εικόνα που αντανακλάται σε έναν άθλιο καθρέφτη. Από ευκολία, τεμπελιά, ανοησία, για να αποφύγουν την παραδοχή της υπαρξιακής αποτυχίας, επικροτούν όλα όσα αποστρέφονταν χθες. Τώρα μπορούν να εφαρμόσουν τις χειρότερες αντικοινωνικές πολιτικές, ερήμωση, έλεγχο, επιτήρηση και πόλεμο πίσω από την ψεύτικη σημαία  των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, του πλανήτη, της προόδου. Πυροσβέστες και εμπρηστές ενώθηκαν στον αγώνα!!!

Με επίκεντρο τον αγώνα ενάντια στον ανύπαρκτο πλέον φασισμό, (ηττημένος από το 1945  από τα δυο αγαπημένα αδερφάκια), ξεχνώντας τον Ολιγάρχη του οποίου είναι υπηρέτης, η αριστερά λειτουργεί ως η αστυνομία της σκέψης. Όποιος ξεφεύγει από τις κυρίαρχες ιδέες παραγκωνίζεται και διαπομπεύεται δημοσίως, τακτική που γνωρίζει καλά. Η μεγαλύτερη επιτυχία της εξουσίας είναι να έχει διασφαλίσει ότι οι μεγάλες αντισυστημικές μειονότητες διασκορπίζονται και καθοδηγούνται από πρόσωπα που αποτελούν έκφραση του συστήματος. Υπάρχει μια ψεύτικη αντιπολίτευση εκ δεξιών, που είτε πέφτει στα χέρια του συστήματος ή είναι ανίκανη. Ελεγχόμενες διαφωνίες, αποδυναμωμένες από τους ίδιους που χειραγωγούν την αριστερά και τον προοδευτισμό. Το παράδειγμα της βραζιλιάνικης δεξιάς του Bolsonaro, ενός παρασυρμένου και εγκαταλειμμένου οργάνου των ΗΠΑ, χωρίς εναλλακτική ιδεολογία έναντι του φιλελευθερισμού, είναι πράγματι αξιολύπητο. «Light παγκοσμιοποιητές» εναντίον «Radical παγκοσμιοποιητών». Mετά ξαναβρίσκονται σε αντίθεση με μια αριστερά που ελέγχεται εξίσου από τις ΗΠΑ, στην οποία έχουν διεισδύσει συνεργάτες του Soros. Αντικομμουνιστές χωρίς κομμουνισμό και αντιφασίστες χωρίς φασισμό.

Απέναντι σε αυτούς που προσπαθούν πραγματικά να είναι επαναστάτες, η εξουσία έχει εφεύρει τη «ρητορική μίσους», δηλαδή να ποινικοποιεί τις ιδέες αποχαρακτηρίζοντας τις ως κακές και ταυτόχρονα διαδίδει την κουλτούρα της ακύρωσης. Γιατί να σκύψεις να μαλώσεις με τον φασίστα, τον μισητή όλων, τον κακό και αιμοδιψή; Αυτό επιτρέπει να τον αποκλείουν από παντού και να μην ξέρει τι πραγματικά κάποιος τι σκέφτεται ή τι θέλει να πει, κάτι που θα πυροδοτούσε μια αμηχανία και ένα μπλοκάρισμα μαζί με την κατάρρευση των πεποιθήσεων τους, που είναι  πολύ ανόητη για να αντέξει τη δοκιμασία της πραγματικότητας. Έξω από αυτόν τον μαγικό κόσμο, οι μη πολιτικά ορθοί, οι μη κονφορμιστές, δέχονται επίθεση και από τις δύο πλευρές, αριστερά  και δεξιά, από τους καλούς και υπάκουους αστούς οι οποίοι απλά δεν θέλουν να διαταραχτεί τίποτε από τον ψεύτικο κόσμο τους. 

Τα ερείπια ίσως μας δείξουν τα βήματα μας. Το άλλο είναι να καβαλήσουμε την τίγρη και να επισπεύσουμε το τέλος της παρούσας κατάστασης. Ανάμεσα στις συμπληγάδες αυτές πέτρες, αριστερά και δεξιά, δεν μένουν και πολλά. Και όπως πολύ σωστά, για να μείνουμε στο Evola: «Όποιος φεύγει από το ποτάμι της παράδοσης, χάνεται στην θάλασσα της παρακμής».

Όποιος διψάει για επιβίωση καιρός να την διεκδικήσει! (άρθρο του Κωνσταντίνου Θ. Παπαδογιάννη)

 



Όποιος διψάει για επιβίωση καιρός να την διεκδικήσει! 

(άρθρο του Κωνσταντίνου Θ. Παπαδογιάννη)


Υπάρχουν και αυτοί που δεν ανέχονται να αναπαύονται σε κομματικά ανάκλιντρα ή αρνούνται να  λάβουν χρηματικές παροχές από πασίγνωστους αυτοδιοικητικούς «ταγούς», όπως πράττουν «διάσημοι» ακροδεξιοί ακόμη και κάποιοι που αρέσκονται στο να φοράνε επιδεικτικά έναν «εθνικοσοσιαλιστικό» φερετζέ ή μετά από ένα διάλειμμα της κατάντιας τους δημοσιεύουν - την επιχρυσωμένη με τίτλους ευγενείας - παραφροσύνη τους στο διαδίκτυο.

Υπάρχουν και αυτοί που αρνούνται να ακολουθήσουν τις «σειρήνες» της αστικής άκρας δεξιάς και πορεύονται σύμφωνα με τις αρχές και τις αξίες του Εθνικού ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ της «Τρίτης Θέσης»

Τόσο με τον λόγο τους δια ζώσης αλλά και μέσα από πράξεις αλλά και στις «επάλξεις» της σύγχρονης τεχνολογίας κάποιοι που δεν πέρασαν ποτέ από τους «προθαλάμους» της κομματικής άκρας δεξιάς - όπως έπραξαν άλλοι διάσημοι «ινστρούχτορες» που πορεύτηκαν επί χρόνια στα σκοτεινά δρομάκια του παρακράτους και «ερωτοτρόπησαν» με τις μυστικές υπηρεσίες - προωθούν τις ιδέες εκείνες που αποτελούν μια διαφορετική φωνή μέσα στον ορυμαγδό των «υστερικών κραυγών» και των «μαζικών οδυρμών» ενός «χώρου» που δείχνει να είναι αποπροσανατολισμένος και διχασμένος όσο ποτέ.

Απέναντι στα «βέλη» της παρενδυτικής άκρας δεξιάς με τα πολλά πρόσωπα - που λαμβάνει το μηνιαίο «αντίδωρο» της από πρεσβείες τόσο στα δυτικά αλλά και στα ανατολικά δεκαετίες τώρα ενώ πλειοδοτεί σε ανθελληνικές θεωρήσεις στοχοποιώντας αυτούς που αντιστέκονται στο κτήνος του νέου Οθωμανισμού -  κάποιοι κρατάνε ακόμη το «μετερίζι» επηρεάζοντας δεκάδες νεολαίους που προσπαθούν να ακολουθήσουν την δική τους «πυξίδα» μέσα στην έρημο της απόγνωσης και της δυστοπικής πραγματικότητας.

Αγαπητοί συναγωνιστές μετά από καιρό η συντακτική μας ομάδα έχει την τιμή να φιλοξενήσει ένα ακόμη άρθρο ενός συναγωνιστή που ξεχωρίζει για το ήθος και την ποιότητα του.

Παλαιότερα άρθρα του έχουν δημοσιευτεί εδώ, εδώ και εδώ ενώ η συνέντευξη του παραμένει πρώτη σε επισκέψεις - δείτε εδώ - στα στατιστικά του ιστολογίου μας. 

Το γραπτό πόνημα του - δείτε εδώ - συνεχίζει να προσελκύει το ενδιαφέρον ενώ παράλληλα έχει αναλάβει τον ρόλο του «διαφωτιστή» και «προμηθέα» στις μικρότερες ηλικίες επιδεικνύοντας μια αδάμαστη θέληση για προσφορά τόσο προς τον συναγωνιστή αλλά και τον συνέλληνα της καθημερινότητας.


γράφει ο Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης

Εν καιρώ μετανθρωπισμού, χρηματοπιστωτικής ηγεμονίας, δηλητηρίασης σωμάτων και ψυχών, ανεξέλεγκτης δημοκρατικής παρακμής, πλήρους πνευματικής αποσυνθέσεως και Εθνικής μειοδοσίας, δεν χωράνε αναλύσεις, μικρό διαφορές και διαμάχες μεταξύ Συντρόφων. 

Η Μεγάλη Επανεκκίνηση η οποία έχει μπει σε πλήρη εφαρμογή στην Χώρα μας, με την εισαγωγή μας στην προώθηση των ψηφιακών συναλλαγών και όπως έλεγε και ο μεγάλος Ernst Junger στην εποχή της Τεχνικής. 

Εκεί όπου ο άνθρωπος έχει μετατραπεί σε ένα άβουλο ον, έχει σχεδόν χάσει την ταυτότητα του και διακατέχεται από σύγχυση και όλες τις επακόλουθες ψυχικές επιπτώσεις της νεοτερικότητος. 

Όντας πλέον αδύναμος και εσωτερικά "άσφαιρος" ο μαζάνθρωπος διακατέχεται από προβληματισμούς και συνεχή αδιέξοδα στην ήδη λανθασμένη του σκέψη. Και ο λόγος που συμβαίνει κάτι τέτοιο, είναι γιατί ο ίδιος αρνήθηκε την συλλογική επί σκοπού δράση.

Δεν νοείται εθνικοσοσιαλιστής ή νεοφασίστας να κοιτάζει την «πάρτη» του, έστω και σε αυτούς τους δύσκολους όσο ποτέ άλλοτε καιρούς. Η δική μας επιβίωση δεν είναι ατομική, ο Αγών μας δεν πρέπει να είναι ατομικός, ούτε να στοχεύει στην προσωπική ανέλιξη αλλά σε αυτήν της Φυλής και των Ιδανικών της. 

Εχθροί μας εδώ και χρόνια δεν είναι οι γνωστοί άγνωστοι που έχουν συνταχθεί με τον διεθνή σιωνιστικό παράγοντα, αλλά οι δικοί μας άνθρωποι σε εισαγωγικά αλλά και εκτός. Εκείνοι οι δειλοί, οι μικροπρεπείς, που οι δικαιολογίες τους για απάθεια και δουλεία είναι τόσες που πάντα θα με εκπλήσσουν. Οι λόγοι που συμβαίνει αυτή η κατάσταση πολλοί, κανένας όμως δεν πρέπει να λαμβάνεται στα σοβαρά. Ποτέ και για κανέναν λόγο. 

Το ζήτημα μας δεν είναι τι κάνουν οι άλλοι, οι βολεμένοι και οι προτροπές τους, αλλά η δική μας αγέρωχη στάση στο ήδη κοινωνικό, ηθικό, πολιτικό και οικονομικό χάος. Η καλλιέργεια εσωτερικής αναπλάσεως που είναι αναγκαία και απαραίτητη, δεν είναι σύμφυτη με την έννοια του ατομικισμού για ίδιον όφελος. Κάτι που οι δημοκράτες ποτέ δεν θα ξεκαθαρίσουν και τους λυπόμαστε για αυτό.

Η αυτοπραγμάτωση και η αγωνιστικότητα θα έρθουν μόνο μέσω της Συντροφικότητας μας. Μονάχα έτσι θα υπάρχει ελπίδα επιβιώσεως, καλλιέργειας χαρακτήρος, εξευγενισμός και διαμόρφωση Πολεμιστών του Αίματος, της Αλήθειας και της Δικαιοσύνης. Έννοιες βαθιά συνυφασμένες με την Πνευματική Αριστοκρατία της Φυλής μας. 

Ο εγκλωβισμός του σύγχρονου τρόπου ζωής, πάντα μέχρι την πραγμάτωση αυτού, που δεν θα επιτρέψουμε να εφαρμοσθεί ποτέ, ξέρουμε πώς μαχόταν κάθε έννοια Μεταφυσικής που ήταν εναντίον αυτού και αυτό θα κάνει μέχρι και την πανηγυρική του συντριβή. Μικρές προτροπές σε έναν "ζαλισμένο" λαό για εκφάνσεις μηδενισμού, εκβιομηχανοποίηση, βιολογικής μολύνσεως και πλαστικής ή χάρτινης εξελίξεως δεν έχουν παρά να προσθέσουν στην ήδη υπάρχουσα αθλιότητά τους άλλο ένα μετερίζι.

Η εμφανής διαφορά μας, υπάγεται στην αποστροφή μας σε όλα τα επιβαλλόμενα για το "καλό μας" μέτρα. Αυτοκυριαρχία, παρατήρηση, έρευνα, αυτοκριτική και ομαδικό πνεύμα συνθέτουν το Αυτόνομο Κίνημα κυρίως σε μικρές πόλεις της επαρχίας. 

Άνθρωποι διαφορετικοί από αυτούς των πόλεων - φυλακών που δεν θα τους γνωρίσετε ποτέ, πόσο μάλλον δε να τους μοιάσετε. Αυθεντικούς, Ιδεαλιστές, με αγάπη για την Φύση και την δημιουργία, που σέβονται τους μάρτυρες που θυσιάστηκαν έχοντας τεταμένη την δεξιά. 

Είναι οι αντάξιοι του Εθνικοσοσιαλιστικού φρονήματος, με ταπεινότητα και χωρίς πολλές φανφάρες που διατηρούν το σπίρτο του Κοινωνισμού υπό Εθνικού πρίσματος, μπροστά στις γραμμές των εχθρών. Η βάση και ο προορισμός είναι η Ιδέα, διαμέσου αυτής επιβίωση τους Γένους δεν θα επέλθει ότι και να κάνουμε. 

Πολιτικοί σωτήρες δεν υπάρχουν και δεν τους θέλουμε κιόλας, η πυθαγόρεια κάθαρση θα δομήσει αυτούς που πρέπει και η κατάλληλη ώρα θα έρθει είτε ζούμε εμείς είτε όχι. Το Αίμα θα επικρατήσει εναντίον του χρυσού, η δάδα θα ανάψει ξανά και το κάλεσμα θα έχει εκπληρωθεί.

Η Μαύρη Σημαία με το Ξίφος και το Σφυρί θα συμβολίζει το Πνεύμα της ενσαρκώσεως των Ιδεών μας, σε έναν κόσμο που κατέρρευσε και τον είδαμε πρώτοι και ο χαιρετισμός μας στον Ήλιο την θριαμβευτική επικράτηση μας πάνω στην καμένη τους Γη. 

Σύντροφοι μην πτοείστε, ο Αγώνας μας θα ευδοκιμήσει γιατί το θέλει ο Θεός, γιατί η Φύση έχει μνήμη και μόνον όσοι υπηρετούν και σέβονται αυτά τα δύο, έχουν ελπίδα στο αέναο σκοτάδι που μας επέβαλαν.

Boia chi molla


Ο «Ναζι - μαοϊσμός» και η εφήμερη ουτοπία ενός κοινού αντιαστικού μετώπου

Lotta Di Popolo. (Λαϊκός Αγώνας). Από τον Έβολα στο Μάο: Ένα βιβλίο για τους νεαρούς νεοφασίστες στις δεκαετίες του 1960 και του 1970

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

«Ένα περίεργο φαινόμενο που αξίζει να εξεταστεί, είναι η επιρροή που ασκεί ο «μαοϊσμός» σε ορισμένους ευρωπαϊκούς κύκλους, στο βαθμό που δεν πρόκειται μόνο για ομάδες δηλωμένου μαρξιστικού προσανατολισμού. Στην Ιταλία μπορούμε να αναφέρουμε ακόμη και ορισμένα περιβάλλοντα που διεκδικούν μια «λεγεωναρική» εμπειρία και έναν «φασιστικό» προσανατολισμό, ενώ αντιτίθενται στο “Movimento Sociale” καθώς το θεωρούν μη επαναστατικό, αστικό, γραφειοκρατικό, παγιδευμένο από τον ατλαντισμό. Μιλούν επίσης για τον Mao ως παράδειγμα».


για να το παραγγείλετε εδώ ...

Με αυτά τα λόγια, ο φιλόσοφος Julius Evola παρουσιάζει το άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα “Il Borghese” της 18ης Ιουλίου 1968. Ο μεγάλος Ιταλός φιλόσοφος, πλέον είναι ένα πολιτιστικό σημείο αναφοράς για τις νέες γενιές εθνικιστών, προειδοποιεί τους αναγνώστες για παράξενες ιδεολογικές αποπλανήσεις που φαίνεται να είναι αχαλίνωτες σε ορισμένους, επαναστατικής έμπνευσης, κύκλους εντός του νεοφασιστικού χώρου. Πρόκειται για ένα φαινόμενο της εποχής εκείνης  που κίνησε το ενδιαφέρον του συγγραφέα της «Εξέγερσης ενάντια στον σύγχρονο κόσμο», σε σημείο να τον παρακινήσει να εξετάσει  για να εντοπίσει, από παραδοσιακή άποψη, στοιχεία άξια εξέτασης. 

Η απάντηση ωστόσο είναι αρνητική και το άρθρο του «Η Μαοική επιρροή» απορρίπτει χωρίς δισταγμό τις προθέσεις εκείνων των πιο πρωτότυπων συντρόφων που κοιτάζουν με ενδιαφέρον την Κίνα του Μao. Επιπλέον από την πλευρά του αριστοκρατικού εκπροσώπου της Παράδοσης, εκείνου δηλαδή που αρνείται ότι άμεσα ή έμμεσα απορρέει από τη Γαλλική Επανάσταση (για αυτόν η παρακμή του πολιτισμού που έχει ως ακραία συνέπεια τον μπολσεβικισμό), μια τέτοια θέση ήταν κάτι παραπάνω από προβλέψιμη.

Για να δούμε όμως, ποιοι είναι αυτοί οι λεγόμενοι «φαιοκόκκινοι φασίστες», οι ναζι -μαοιστές, που θα είχαν το «θράσος» να συμφιλιώσουν τους αντιτιθέμενους εξτρεμισμούς σε μια ιστορική περίοδο που μαίνεται η πολιτική αντιπαράθεση; Και σε ποια βάση θα σκόπευαν να προτείνουν μια τέτοια συμμαχία; Αρκούν τα κοινά αντικαπιταλιστικά, αντιαστικά, αντισιωνιστικά και αντιαμερικανικά αιτήματα; Για κάποιους προφανώς ναι. Για τι ακριβώς πρόκειται τελικά; Ο «ναζιμαοισμός» λοιπόν, είναι στην πραγματικότητα ένας όρος που επινοήθηκε από τον Τύπο μεταξύ του τέλους της δεκαετίας του 1960 και των αρχών της δεκαετίας του 1970 για να προσδιορίσει μια νέα μαχητική θέση που διαμορφώθηκε σε ένα πλαίσιο, αυτό το πανεπιστημιακό, που χαρακτηρίζεται από μεγάλες ιδεολογικές ζυμώσεις και μια γενική επιθυμία για αλλαγή. Για να εντοπιστεί η γένεση αυτού του φαινομένου, είναι απαραίτητο να δώσω το περιβάλλον της εποχής και να παρατηρηθεί το φοιτητικό κλίμα της διαμαρτυρίας και ειδικότερα η δραστηριότητα ενός ριζοσπαστικού πολιτικού κινήματος που ονομάζεται “Primula Goliardica”, που δραστηριοποιείται στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής δεξιάς ξεκινώντας από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1960.

Αυτή η ομάδα συμμετείχε στις καταλήψεις των πανεπιστημιακών σχολών και τον Μάρτιο του 1968 ήταν παρών δίπλα στους φοιτητές της άκρας αριστεράς στις περιβόητες συγκρούσεις της Valle  Giulia κατά της αστυνομίας. (Εκείνη την εποχή είχε ξεκινήσει η εξέγερση του Φοιτητικού Κινήματος, ο Μάης του 68 και το πανεπιστήμιο της Αρχιτεκτονικής στην Valle Giulia, έμεινε στην ιστορία για την κατάληψη και τα αιματηρά επεισόδια με την αστυνομία). Το κίνημα αυτό λοιπόν συμμετείχε ενεργά και μάλιστα ηγήθηκε στις μεγάλες επιθέσεις εναντίον της αστυνομίας, με πάθος και δύναμη, παρά τα μικρά νούμερα των ακτιβιστών σε σχέση με την αριστερά. Μέρα και νύχτα με έδρα την σχολή της Αρχιτεκτονικής, ξεκινούσαν τα αιματηρά επεισόδια που έφερναν όλο και περισσότερους νέους κοντά, ακόμη και στους  ριζοσπάστες νεοφασίστες που διάλεξαν αυτόν τον δρόμο, άλλωστε δίκαια αφού τα αιτήματα της εποχής ήταν τα ίδια σε όλους τους νέους. Σημαντική και έμεινε χαραγμένη η μέρα που το Κράτος διέταξε επίθεση για εκκένωση της κατάληψης και μάλιστα έσπευσαν σε βοήθεια, μαζί με την αστυνομία, μέλη του τότε εθνικιστικού κόμματος, MSI, ακόμη και ενάντια σε «συναγωνιστές» τους που είχαν διαλέξει τον πραγματικό αγώνα και όχι αυτόν των εκλογών και της συναίνεσης με το καθεστώς.

Ωστόσο το κίνημα ήταν βραχύβιο και το 1969 ένα μεγάλο μέρος του συγχωνεύτηκε στον εκκολαπτόμενο OLP, “Organizzazione Lotta di Popolo” (Οργάνωση του Λαϊκού Αγώνα), μια από τις πιο πρωτότυπες και αμφιλεγόμενες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής πολιτικής σκηνής εκείνων των χρόνων. Η “Lotta di Popolo” γεννήθηκε επίσημα την 1η Μαΐου 1969 στο “Casadello Studente”, (Σπίτι του Φοιτητή) της Ρώμης. Μεταξύ των ιδρυτών είναι πρώην ακτιβιστές της  PG όπως ο Ugo Gaudenzi και ο Enzo Maria Dantini, αλλά και διάφοροι άλλοι ακτιβιστές που προέρχονταν από διαφορετικές εμπειρίες και  σύντομα φτάνουν στη νέα πολιτική ευθυγράμμιση τόσο από την άκρα αριστερά όσο και από την ακροδεξιά. Το κίνημα δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τη διεθνή κατάσταση και στο παγκόσμιο γεωπολιτικό σενάριο το σημείο αναφοράς αντιπροσωπεύεται από την Κίνα του Μao. Στο θέμα της αραβο-ισραηλινής σύγκρουσης, οι στρατευμένοι αντιβιστές της OLP υποστηρίζουν τον Αραφάτ (εξ ου και η επιλογή του ακρωνύμιου που σκόπιμα θυμίζει Παλαιστίνη) και προφανώς παίρνουν το μέρος των Βιετκόνγκ στον πόλεμο κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Όπως και άλλες πολιτικές πραγματικότητες εκείνων των χρόνων, το κίνημα “Lotta di Popolo” τύπωσε επίσης μια ομώνυμη εφημερίδα βάζοντας τις ιδέες του στο χαρτί. Η εθνική κυριαρχία, η Ευρώπη των λαών, ο αντισοβιετισμός και ο αντιαμερικανισμός, ο αγώνας ενάντια στην αστική οικονομική δύναμη και η οικολογία είναι μερικά από τα θεμελιώδη θέματα, τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με τα κλασικά ακροδεξιά σχήματα και κόμματα, τα οποία περιστρεφόταν γύρω από τα ίδια και τα ίδια, αναμασημένες πολιτικές τροφές για ψήφους. Η Ρώμη και η Νάπολη αποδεικνύονται τα κύρια προπύργια του κινήματος, αλλά ένα εχθρικό κλίμα δυσπιστίας πλανάται σχεδόν παντού γύρω από το σχήμα «Ναζί-Μάο» που γίνεται μη βιώσιμο με την πάροδο του χρόνου. Στη Ρώμη στις αρχές της δεκαετίας του 1970, σημειώθηκαν πολλές φορές βίαιες συμπλοκές μεταξύ ακτιβιστών της “Lotta di Popolo” και εκπροσώπων του Φοιτητικού Κινήματος ή άλλων φατριών της εξωκοινοβουλευτικής άκρας αριστεράς. Οι διάφοροι κομμουνιστικοί σχηματισμοί κηρύσσουν ολοκληρωτικό πόλεμο στους φασίστες «χωρίς αν και χωρίς αλλά» και σε ορισμένους κύκλους η ψύχωση των «εισβολέων» και των «μασκοφόρων προβοκατόρων» πυροδοτεί ένα κλίμα έντασης που γίνεται όλο και πιο βαρύ για τα μέλη της “Lotta di Popolo”.

Στην πραγματικότητα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμη και πριν από τη γέννηση της OLP, επεισόδια που πολλοί είχαν ήδη ερμηνεύσει ως «ξεκάθαρα παραδείγματα διείσδυσης» ή «πρόκλησης» είχαν συμβεί σε αρκετές περιπτώσεις, αρκεί να  σκεφτεί κάποιος για παράδειγμα, την παρουσία πρακτόρων με πολιτικά ρούχα και ακροδεξιών (αλλά του επίσημου κόμματος, που πάντα φλέρταρε με το Καθεστώς και με την αστυνομία) που βρέθηκαν σε αναρχικούς και κομμουνιστικούς κύκλους. Υπό το πρίσμα παρόμοιων γεγονότων, είναι εύκολο να κατανοηθεί μια ορισμένη δυσκολία από την πλευρά των αριστερών αγωνιστών στην αποδοχή τέτοιων «τολμηρών» και δυνητικά επικίνδυνων συμμαχιών. Από την άλλη όμως η καλή πίστη όσων πίστευαν πραγματικά στο «κοινό μέτωπο» δεν πρέπει να αγνοηθεί (κυρίως του εξωκοινοβουλευτικού νεοφασιστικού χώρου), έστω και με κάποια προνοητικότητα από την πλευρά εκείνων που ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 θεωρούσαν τη σύγκρουση των «κόκκινων» και μαύρων» ως μια παγίδα του καθεστώτος, που θα έπαιζε αποκλειστικά στα χέρια των κυρίαρχων πλουτοκρατιών, εδραιώνοντας αυτή την φιλοατλαντική κεντρική εξουσία (στηριζόμενη και από την επίσημη ακροδεξιά) που στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει τον αυθεντικό εχθρό και των δύο φατριών.

Το 1973 σηματοδοτεί το τέλος της εμπειρίας της “Οργάνωσης του Λαϊκού Αγώνα”. Εξουθενωμένοι από την έντονη και αιματηρή σύγκρουση, από την τεράστια δυσπιστία και την επακόλουθη απομόνωση που έχει επικρατήσει γύρω από το κίνημα, ορισμένοι αγωνιστές επιστρέφουν στους παλαιούς χώρους που ανήκουν ενώ άλλοι δημιούργησαν την “Επιτροπή Αλληλεγγύης για τον Franco Freda”, που εκείνη την περίοδο κατηγορήθηκε για τη σφαγή της Piazza Fontana (μια πολύνεκρη έκρηξη σε μια τράπεζα του Μιλάνο, που κατηγορήθηκαν στην αρχή οι αναρχικοί και μετά οι νεοφασίστες. Φυσικά το Κράτος ήταν από πίσω, ενορχηστρωτής όλων). Ο Franco «Giorgio» Freda ήταν σημείο αναφοράς για τους λεγόμενους «Ναζιμαοϊστές» αφού στην ιταλική ριζοσπαστική ακροδεξιά πρότεινε ρητά μια συμμαχία με τις επαναστατικές ομάδες της άκρας αριστεράς. Τον Αύγουστο του 1969, μιλώντας στο Regensburg, σε μια συνεδρίαση της επιτροπής διαχείρισης του “Ευρωπαϊκού Επαναστατικού Μετώπου”, ο Freda έδωσε μια ομιλία που αργότερα δημοσιεύτηκε σε ένα δοκίμιο από τον δικό του εκδοτικό οίκο (Edizioni Ar) με τίτλο “Η αποσύνθεση του συστήματος”. Πρόκειται για ένα επαναστατικό κείμενο στο νεοφασιστικό πλαίσιο αφού έρχεται σε ρήξη με τη νοσταλγία που συνδέεται με την εικοσαετία - κυβέρνηση Μουσολίνι -  και αμφισβητεί τον κύριο άξονα στον οποίο στηρίζονταν μέχρι τότε τα αιτήματα της ακροδεξιάς: την Ευρώπη. 

«Υπό το πρίσμα μιας παγκόσμιας ιστορικής κατάστασης κατά την οποία, ο λατινοαμερικανός αντάρτης εμμένει στο όραμά μας για τον κόσμο πολύ περισσότερο από ότι ο Ισπανός που υποτάχτηκε στους ιερείς και τις ΗΠΑ. Επομένως ο πολεμιστής λαός του Βόρειου Βιετνάμ, με τον νηφάλιο, σπαρτιατικό, και ηρωικό τρόπο ζωής του, μοιάζει πολύ περισσότερο με τη μορφή της ύπαρξής μας από το ιταλικό ή γαλλικό ή δυτικογερμανικό οργανισμό. Για το οποίο ο Παλαιστίνιος τρομοκράτης είναι πιο κοντά στην σκέψη εκδίκησης μας παρά ο Άγγλος (Ευρωπαίος; αλλά αμφιβάλλω!) Εβραίος ή Ιουδαίος. Υποστηρίξαμε την ευρωπαϊκή ηγεμονία, απευθυνόμενοι σε μια Ευρώπη που μέχρι τώρα είχε αμερικανοποιηθεί ή σοβιετικοποιηθεί, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι αυτή η Ευρώπη είχε γίνει υπηρέτρια των ΗΠΑ ή της ΕΣΣΔ, γιατί οι λαοί και τα έθνη της Ευρώπης είχαν απορροφήσει – μετέπειτα αλλά όχι ως αποτέλεσμα της στρατιωτικής ήττας – τις ιδεολογικές εξαγωγές των Η.Π.Α. και ΕΣΣΔ».

Ο Freda ελπίζει στη δημιουργία ενός «Λαϊκού Κράτους» από ορισμένες απόψεις όχι σε αντίθεση με τον ασιατικό κομμουνισμό, αλλά σε ένα πλαίσιο παραδοσιακών αξιών τυπικών της «Εβολιανής δεξιάς» με σαφείς αναφορές στη Πολιτεία του Πλάτωνα. Υπό αυτή την προοπτική όλες οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου θα πρέπει να διαλυθούν, για να δημιουργηθεί χώρος για τη σύσταση μιας «Λαϊκής Πολιτοφυλακής» που θα αποτελείται από εθελοντές. Την καταστροφή του αστικού συστήματος ελπίζει ο Freda μέσω της δημιουργίας ενός κοινού μετώπου: 

«Ωστόσο θέλουμε να απευθυνθούμε σε αυτούς που απορρίπτουν ριζικά το σύστημα, τοποθετώντας τους εαυτούς τους πέρα από την αριστερά του με πεποίθηση ότι ακόμη και με αυτούς μπορεί να επιτευχθεί μια πιστή ενότητα δράσης στον αγώνα ενάντια στην αστική κοινωνία»

Το έργο απέσπασε αμέσως μόνο εξειδικευμένα χειροκροτήματα, ωστόσο, ξεκινώντας από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970, έγινε ουσιαστικό σημείο αναφοράς για πολλούς αγωνιστές που ανήκουν στις νέες γενιές της ιταλικής ακροδεξιάς. Ήταν ο συνεχιστής των “ναζιμαοιστών” του 1968, αλλά τα πράγματα άλλαζαν πλέον στην Ιταλία, με τα χρόνια του μολυβιού και την στρατηγική της έντασης από το Καθεστώς, όπου έντεχνα, χρησιμοποίησε όλα τα «δημοκρατικά» όπλα του για να κυλήσει στο αίμα την Ιταλία με εκατοντάδες νεκρούς, τραυματίες, βόμβες, εκρήξεις και μίσος. Νεαροί εθνικιστές δολοφονήθηκαν από αριστερούς τρομοκράτες με την ανοχή και ατιμωρησία του Κράτους, εκατοντάδες συναγωνιστές συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε πολλά χρόνια φυλακή, ακόμη βρίσκονται στα κελιά κάποιοι, ενώ υπάρχουν δικαστικές εκκρεμότητες που ταλαιπωρούν πολλούς άλλους σε προχωρημένη πλέον ηλικία. Το καθεστώς τελικά νίκησε, απαγορεύοντας κινήματα, ανθρώπους και ζωές. Αλλά δεν μπόρεσε να νικήσει την Πίστη!

Πενήντα χρόνια radical chic. Ο κόσμος των ερειπίων.

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Τον Ιούνιο του 1970, μόλις πριν από μισό αιώνα, ο Tom Wolfe ένας Αμερικανός συγγραφέας, κομψός αστός και σύγχρονος δανδής, από την Βιρτζίνια εκ γενετής αλλά Νεοϋορκέζος μέχρι το κόκκαλο στην νοοτροπία, έγραψε ένα άρθρο στο “New York Magazine” που άφησε ιστορία. Στο άρθρο αυτό χρησιμοποίησε μια έκφραση που εξαπλώθηκε αμέσως σε όλο τον κόσμο: radical chic. Δεν ήταν ακόμη διάσημος αυτός ο σαραντάχρονος δημοσιογράφος που θα έγραφε αργότερα κάποια επιτυχημένα μυθιστορήματα όπως το “The Bonfire of the Vanities” (1987) και άλλα πολλά. Παρά τις δεκαετίες ακούραστης δουλειάς, ο λαμπρός συγγραφέας  θα μείνει στη μνήμη πάνω απ' όλα για αυτό το άρθρο και αυτόν τον κεραυνοβόλο ορισμό.

Είχε παρευρεθεί με κομμένη την ανάσα σε μια δεξίωση της νεοϋορκέζικης κουλτούρας της υψηλής κοινωνίας, στο πολυτελές διαμέρισμα σε  ένα ρετιρέ στην κεντρική Λεωφόρο Παρκ, του εβραϊκής καταγωγής μαέστρου Leonard Bernstein. Η σύζυγός του Felicia, πρωταγωνίστρια των σαλονιών της υψηλής κοινωνίας,  σκόπευε να συγκεντρώσει κεφάλαια για τους “Black Panthers”, ένα επαναστατικό μαρξιστικό πολιτικό κίνημα που αποτελείται από νεαρούς μαύρους, ή μάλλον Αφροαμερικανούς. Ήταν η εποχή που το πνεύμα του ‘68 με τους χίππυς, γεννήθηκε στα πανεπιστήμια της αμερικανικής δυτικής ακτής και διαχύθηκε στην υπόλοιπη Αμερική και την Ευρώπη και έγινε η κοινή λογική των νέων γενιών και το δηλητήριο που τρέχει ακόμη στις φλέβες.

Οι συμμετέχοντες όλοι πλούσιοι, όλοι ανήκαν στην ανώτερη μεσαία τάξη, ισχυροί άνθρωποι με τραπεζικούς λογαριασμούς εκατομμυρίων, ενθουσιάστηκαν από την παρουσία κάποιων αδιάκριτων και οπλισμένων επαναστατών. Τότε άφησαν τους εαυτούς τους πιο ελεύθερους και πράγματι έδειχναν χαρούμενοι να μοιράζονται το μίσος των Μαύρων Πανθήρων, ενάντια στην ίδια τους την φυλή, την λευκή, που ανήκαν οι περισσότεροι στην εκδήλωση. Τι περίεργα πράγματα...! Αυτό το μίσος ήταν ένα μίσος για τον εαυτό τους, μια προσμονή του καταστροφικού πνεύματος του πολιτισμού μας που ο Roger Scruton, (κοινωνικός φιλόσοφος) στις αρχές του 21ου αιώνα θα αποκαλούσε «οικοφοβία». 

Φίλοι του εχθρού τους, περιφρονητές του εαυτού τους και της τάξης της οποίας τα προνόμια φρόντιζαν να μην εγκαταλείψουν, αυτά τα μέλη της ανώτερης τάξης είχαν από τότε, έναν αστραφτερό συλλογικό ορισμό: το radical chic. Ριζοσπάστες ναι, ακόμη και εξτρεμιστές - φυσικά μόνο στα λόγια - αλλά παρόλα αυτά κομψοί, σνομπ (που σημαίνει εξευγενισμένος, χωρίς αρχοντιά ...) εκλεπτυσμένοι, διαφορετικοί από τη μάζα, από τον πληθυσμό. Ίσως όπως θα λέγαμε σήμερα και διαμορφωτές γνώμης των λαών.

Το radical chic δεν ήταν παρά ένα μοδάτο γκρουπ που καμάρωνε τρόπους, γοητείες, γλώσσα της άκρας αριστεράς, αλλά παρέμενε πολύ προσεκτικό για να μπορεί να διατηρήσει τα πλεονεκτήματα της κοινωνικής εμφάνισης και του οικονομικού πλούτου. Ταυτόχρονα καθόλου πρόθυμο να το μοιραστεί με  τους αποκληρωμένους, τους καταραμένους της γης και όποιον χρειάζεται βοήθεια. Στο πλευρό του λαού για την επανάσταση, αλλά πάντα σε απόσταση ασφαλείας μακριά από την πραγματική ζωή, ντυμένοι με ακριβή μόδα, να τους υπηρετούν πάντα κάποιοι υπηρέτες, κατά προτίμηση από τον Τρίτο Κόσμο. Πολύχρωμοι, πονηροί απατεώνες, αλλά τελικά νικητές. 

Ο Tom Wolfe τους ξεσκέπασε, έδειξε την υποκρισία τους και με κάποιο τρόπο, υπέδειξε έναν δρόμο επίθεσης στην πολιτική και πολιτιστική δεξιά που δυστυχώς, παρέμεινε νεκρή στις αντιδράσεις της. Στην Eυρώπη είχαμε  άλματα προς τα αριστερά σε όλα τα επίπεδα του πνεύματος και κυρίως με υπεύθυνους τους δημοσιογράφους που μέσα από την μίζερη πραγματικότητα που ζουν, παίζουν τον ποιο βρώμικο ρόλο προωθώντας την νοοτροπία αυτή. Στην πραγματικότητα εκείνα τα χρόνια είχε δημιουργηθεί μια δηλητηριώδης συμμαχία σε όλη τη Δύση μεταξύ του κυρίαρχου πολιτιστικού μαρξισμού (που είχε ήδη εξαγνιστεί σε μεγάλο βαθμό από τον αγώνα ενάντια στη μεγάλη ιδιωτική ιδιοκτησία, μετά τη μακρά περίοδο που κυριαρχούσε η Σχολή της Φρανκφούρτης) και των ανώτερων τάξεων, των μεγάλων ιδιοκτήτων καπιταλιστών που έγιναν «αντιαστοί» για να διατηρήσουν καλύτερα την κυριαρχία τους στην κοινωνία και  να αυξήσουν τον πλούτο και την εξουσία τους. Είναι ένας ανθρώπινος τύπος ο radical chic, ο υπεύθυνος για τη μετατόπιση της αριστεράς από την εργατική πλευρά και από την αντικαπιταλιστική πάλη σε αυτή των δικαιωμάτων κάθε δήθεν προσβεβλημένης μειονότητας, που δηλητηριάζει κάθε κομμάτι της κοινωνίας.

Το έτος μετά το άρθρο του Tom Wolfe, ο John Lennon θα έγραφε τον «ύμνο» του μεταμοντέρνου πολιτικά ορθού, το “Imagine”, ένα radical chic τραγούδι όπως ο συγγραφέας του, που μετακόμισε στη Νέα Υόρκη από τη γενέτειρα του το Λίβερπουλ, πλούσιος, τοξικομανής, μαριονέτα στα χέρια της δεύτερης συζύγου του, της δήθεν διανοούμενης Yoko Ono. «Φανταστείτε ότι δεν υπάρχει παράδεισος, είναι εύκολο αν προσπαθήσεις. Δεν υπάρχει κόλαση από κάτω μας, μόνο ουρανός από πάνω μας. Φανταστείτε όλους τους ανθρώπους να ζουν για το σήμερα. Φανταστείτε ότι δεν υπάρχουν χώρες. Δεν είναι δύσκολο να κάνεις, τίποτα για να σκοτώσεις ή να πεθάνεις, ούτε θρησκεία»

Το τέλειο radical chic πρόγραμμα ενός ανεύθυνου, εξαντλημένου, καταστροφικού, παρακμιακού, μηδενιστικού πολιτισμού. Με την πάροδο του χρόνου ένας ισχυρός πολιτιστικός μηχανισμός ενήργησε υποστηριζόμενος από κορυφαίες κοινωνικές ομάδες, στραμμένος αποκλειστικά σε περιθωριακές ταυτότητες. Τις τελευταίες δεκαετίες, αυτές οι ταυτότητες έχουν γίνει ένα κρίσιμο πεδίο μεταπολιτικής σύγκρουσης. Τα δικαιώματα των γυναικών, των μεταναστών, της ομοφυλοφιλικής κοινότητας και κάθε άλλης προβληματικής μειονότητας βρίσκονται στην κορυφή της ατζέντας όλων των κομμάτων που ισχυρίζονται ότι είναι προς τα αριστερά. Είναι πάντα θέμα δικαιωμάτων -και ιδιοτροπιών- των πλούσιων, των μετα-αστικών τάξεων: οι  radical chic, ας το παραδεχτούμε άφοβα, έχουν κυριαρχήσει στο γήπεδο. Είναι αυτοί που υπαγορεύουν την πολιτική ατζέντα και πάνω από όλα αυτή των μοδών. Όλοι όσοι προσπάθησαν να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου, πέρασαν στο περιθώριο. Κανείς δεν σηκώθηκε για να αντιμετωπίσει τη δηλητηριώδη ηγεμονία του «μετααστικού ριζοσπαστισμού».

Η «radical chic» κοινωνία  του Wolfe, είναι οι νικητές του μισού αιώνα kulturkampf, του πολιτισμικού πολέμου. Η παλιά ιδιοκτησιακή ανώτερη μεσαία τάξη κατάλαβε εκ των προτέρων ότι η μεταμοντέρνα κοινή γνώμη, για να κυβερνηθεί και να κρατηθεί κάτω από τα συμφέροντά της, έπρεπε να παρασυρθεί με νέα συνθήματα και με νέο στόχο. Έτσι είχαμε τη συνεχή αλλαγή, τις καινοτομίες, τον μύθο της προόδου, την εφήμερη χαρά. Τα υπολείμματα των αρχών του χθες, όπως η πατρίδα, η οικογένεια, η θρησκεία, η εργασία, τα δικαιώματα και η κοινωνική δικαιοσύνη, η ηθική και η πραγματική εργατική και αγροτική τάξη, θα αποτελούσαν πλέον παρελθόν ή το απόλυτο κακό.  Έτσι θα είχε διευκολυνθεί η διαιώνιση της εξουσίας στα συνήθη χέρια.

Το είδαμε και από τους μεγάλους καπιταλιστές δεξιούς, που αφού κυριολεκτικά διέλυσαν χιλιάδες  αγροτικές οικογένειες στην Νότια Ιταλία και σε πολλές περιοχές της Γαλλίας, τις συγκέντρωσαν μέσα στις θλιβερές και ζοφερές μητροπόλεις ως εργατικό δυναμικό για τα μεγάλα εργοστάσια, δημιουργώντας ψεύτικες ζωές, ψεύτικη ευμάρεια μέσα στο σκοτάδι του φιλελευθερισμού. Στις πρώτες κρίσεις – με τη «συγκυρία» στα τέλη της δεκαετίας του 1960 – ήταν πολύ καλοί όλοι αυτοί οι καρχαρίες στη μεταφορά του κόστους στον δημόσιο προϋπολογισμό, πραγματοποιώντας μια μακρά συμφωνία με την πολιτική αριστερά, που εγκατέλειπε τον κομμουνιστικό μύθο και με τις διανοητικές τάξεις μαρξιστικής καταγωγής της και διέλυσε κάθε κοινωνικό ιστό της Παράδοσης. Τηλεόραση, Ραδιόφωνα, εφημερίδες και ενημέρωση γενικά, ανατέθηκαν στα ματωμένα χέρια της αριστεράς, με τα καπιταλιστικά κεφάλαια, την δεξιά αδερφούλα τους να πατρονάρει τον αργό θάνατο μας.

Εκείνη την εποχή η δεξιά δεν κατανοούσε τη στρατηγική της ιστορικής σημασίας  αλλαγών που προωθούσαν οι «radical chic» ομάδες. Μια αμυντική, νωχελική, φοβισμένη στάση στην οποία η δεξιά πολιτική, αντίθετη δήθεν προς την αριστερά, δεν παρείχε λύσεις ή σχέδια εναλλακτικών ενεργειών. Το radical chic θριάμβευσε λόγω της απουσίας του αντίπαλου που επιδόθηκε σε στρατηγικές υποχωρήσεις, σε μάχες οπισθοφυλακής, σε ψάρεμα εκλογικών ευκαιριών, όπως στη δεκαετία του '80 με τον φιλελεύθερο ατομικισμό του Reagan και της Thatcher. Το αποτέλεσμα τελικά είναι δραματικό και συμπυκνώνεται στον θρίαμβο της πολιτικής ορθότητας, δηλαδή στην απαγόρευση των λέξεων και των σκέψεων και στο νέο ευαγγέλιο, τον «αντιρατσιστικό ρατσισμό» που βλέπουμε να εξαπλώνεται τα τελευταία χρόνια όπως  με την περίπτωση του George Floyd στις ΗΠΑ και του νεκρού μετανάστη στην Γαλλία. Ειδικά για την περίπτωση του Floyd, ο ρατσισμός που αποδίδεται κατ' επέκταση σε κάθε λευκό άτομο από τον οποίο κάποιος έχει την ηθική υποχρέωση να εξαγνιστεί γονατίζοντας ντροπιασμένος για κακοποιήσεις που δεν διαπράχθηκαν, γίνεται χαρακτηριστικό ολόκληρης της κοινωνικής δομής, κάτι που υπερβαίνει την ικανότητα του καθενός να σκεφτεί.

Ο radical chic κόσμος στην καταστροφική του δράση, έχει καταλάβει ότι ο άνθρωπος είναι ένα συμβολικό ζώο, ένα ον που «ονομάζει τα πράγματα με άλλο όνομα» και ξέρει πώς να συμπυκνώνει τις πιο ιλιγγιώδεις πραγματικότητες σε απλουστευμένα αντικείμενα και όρους. Πριν από πενήντα χρόνια, η πλούσια καπιταλιστική αστική τάξη, στο δρόμο της να γίνει «κάτι», δάμασε την επανάσταση, ή μάλλον έγινε ο επίσημος σπόνσορας της κάθε επανάστασης, από αυτές των φοιτητών, μέχρι αυτές των εργατών. Αυτό συνέβη με την ψευδοεξέγερση του 1968.  Απέρριψε την εξουσία, πέταξε τα σύμβολα στη λάσπη, διατήρησε τον μύθο της Προόδου και αντικατέστησε την οικονομική ισότητα - στόχο του παλιού μαρξισμού - με την ισοδυναμία των ιδεών, των φυλών, των πολιτισμών, των φύλων, των πάντων εκτός από το πορτοφόλι. Σε μισό αιώνα, λίγο πάνω από δύο γενιές, μας γονάτισε κυριολεκτικά, πεισμένους να μισούμε αυτό που είμαστε. Εκείνοι, οι radical chic, συνεχίζουν να πίνουν στην υγεία των κορόιδων στις βίλες  τους. Έχουν αλλάξει το χρώμα στις μίζερες ζωές των υπηρετών τους,  σε χρώματα ουράνιου τόξου, βασιλεύουν σε ένα ανόητο κοπάδι, αλλά έχουν -περισσότερο από πριν- τον κόσμο στα χέρια τους.

Ένα πικρό χειροκρότημα σε αυτούς, νικητές ενός τελειωμένου πολιτισμού, ανάθεμα σε αυτούς που δεν σήκωσαν το δάχτυλο για να τους πολεμήσουν. Όπως πάντα, αλίμονο στους νικημένους, εμάς.

Η απονομιμοποίηση του εχθρού ξεκινά πριν τις εκλογές, και συνεχίζεται μετά τις εκλογές

 

του Ιφικράτη Αμυρά

Υπενθυμίζω ότι από το 2010 και μετά, ο Σόϊμπλε, υπουργός οικονομικών της Γερμανίας, δήλωνε με θράσος ότι δεν έχει σημασία το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ελλάδα, διότι υπάρχουν δεσμεύσεις, εννοώντας ότι όποια κυβέρνηση και να εκλεγεί, πρέπει να ακολουθήσει μνημονιακή πολιτική. Η συγκεκριμένη αντίληψη, είναι αντίληψη κυριάρχου. Έκανε επίδειξη ηγεμονίας. Τότε, σε μία δημόσια τοποθέτηση μου, είχα δηλώσει το εξής: Αν είμαστε άξιοι Έλληνες, δεν αρκεί το να σπάσουμε τα μνημονιακά δεσμά που μας επέβαλε η Γερμανία και η ΕΕ, αλλά πρέπει να επιβάλλουμε ένα μνημόνιο στην Γερμανία εκατό φορές πιο επώδυνο απ' αυτό που μας επέβαλε εκείνη.

Σκοπός της δηλώσεώς μου ήταν να ανοίξω τους πολιτικούς ορίζοντες του ακροατηρίου, και συγχρόνως να εκφράσω αντι-ηγεμονικές και ηγεμονικές θέσεις. Αντι-ηγεμονικές ως προς την απόρριψη του μνημονίου εις βάρος της Ελλάδος, ηγεμονικές ως προς την μελλοντική εκδίκηση εις βάρος των δυναστών της Πατρίδος. Ενώ το κοινό ήταν αντιμνημονιακό, δεν είχε εθιστεί σε μια ηγεμονική ρητορική από την δική μας σκοπιά. Δηλαδή δεν είχε συνηθίσει να ακούει επιθετική ρητορική από την σκοπιά του έθνους που εκείνη την στιγμή υφίσταται την οικονομική επέλαση της τρόικα και ιδίως της Γερμανίας.

Σε λίγο καιρό, θα έχουμε νέες εκλογές. Τα δήθεν αντισυστημικά κόμματα θα έχουν το θάρρος και το θράσος να κάνουν μία αντίστοιχη δήλωση σαν αυτή που έκανε ο Σόϊμπλε, αλλά με αντεστραμμένο περιεχόμενο; Ότι δηλαδή ασχέτως εκλογικού αποτελέσματος, οι πατριωτικές πολιτικές δυνάμεις έχουν διαχρονικές δεσμεύσεις έναντι του Ελληνικού Έθνους και συνεπώς δεν πρόκειται να αναγνωρίσουν ποτέ μία μνημονιακή προδοτική κυβέρνηση. Ακόμη και αν λάβει την απόλυτη πλειοψηφία στις εκλογές.

Μία τέτοια ηγεμονική προσέγγιση, διαχεόμενη και επαναλαμβανόμενη στον Λαό, δημιουργεί μία αντισυστημική, αντιστασιακή, και πεισμώδη αντίληψη. Ότι εκλογικό ποσοστό και να πάρει ο εχθρός, δεν τον αναγνωρίζουμε. Φανταστείτε να γινόντουσαν εκλογές στην Οθωμανική Ελλάδα και η πλειοψηφία να ψήφιζε ότι θέλουν να παραμείνουν ραγιάδες. Ποια πρέπει να είναι η δική μας προσέγγιση; Ότι ο αυτός ο λαός δεν σώζεται με τίποτε; ότι είναι αδιόρθωτος κλπ, κλπ, όπως συνήθως δηλώνουν οι ανίδεοι και ηττημένοι δήθεν αντισυστημικοί πολιτικάντηδες;

Η απάντηση είναι μία: ότι και να ψήφιζαν οι τότε κάτοικοι της Ελλάδος σε αυτό το υποθετικό σενάριο, θα αγωνιστούμε για την απελευθέρωση από την οθωμανική κατοχή. Αν ψηφίσουν υπέρ της απελευθερώσεως, έχει καλώς. Αν καταψηφίσουν, τόσο το χειρότερο για την δημοκρατία. Θα γράψουμε την ετυμηγορία της πλειοψηφίας στα παλαιότερα των υποδημάτων μας. Η απόφαση τους θα αλλάξει, είτε με το καλό, είτε με το άγριο. Το όχι στην Επανάσταση, θα γίνει ναι στην Επανάσταση.

Είναι αδιανόητο ο Σόιμπλε να δηλώνει ότι αδιαφορεί για το εκλογικό αποτέλεσμα, εννοώντας ότι όποιος και να εκλεγεί πρέπει να εφαρμόσει τα μνημόνια. Είναι αδιανόητο ο Σύριζα, η ΝΔ, το Πασόκ, να αδιαφορούν για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2015, και να υπάρχουν διάφορα μικρά κόμματα που πασχίζουν να μπούν στην βουλή και να αναγνωρίζουν εκ των προτέρων την διαχρονική ήττα του Ελληνισμού, επειδή ο εχθρός κατάφερε να αποσπάσει μία συγκυριακή πλειοψηφία ψήφων.

Οι εκλογές για τα αληθινώς αντισυστημικά κόμματα πρέπει να έχουν χαρακτήρα ζυμώσεως, δημεγερσίας, επαναστατικής γυμναστικής. Ποτέ δεν πρέπει να αποτελούν την σφραγίδα νομιμοποιήσεως του εχθρού στα μάτια της κοινής γνώμης. Από τώρα πρέπει να γίνονται δηλώσεις που θα προϊδεάζουν τον Λαό ότι μία ενδεχόμενη επικράτηση των προδοτικών καθεστωτικών μνημονιακών κομμάτων, δεν θα γίνει ποτέ αποδεκτή, ό,τι ποσοστό και να λάβουν. Η απονομιμοποίηση του εχθρού ξεκινά πριν τις εκλογές. Ακόμη και όταν έχει ήδη πάρει το 40%, συνεχίζουμε να μην τον αναγνωρίζουμε ως νόμιμο κυβερνήτη. Αναγνωρίζουμε μόνον ότι συμφέρει τον Ελληνισμό, ασχέτως εκλογικού ποσοστού.

Οι εκλογές και το δικέφαλο τέρας της παγκοσμιοποίησης.

 

γράφει ο Ανέστης Θεοφίλου

Στις εκλογές της 21ης Μαΐου αποδείχθηκε πως η δημοκρατία έχει τεράστια επιρροή στους φτωχοποιημένους Έλληνες οι οποίοι όντας χτυπημένοι ανηλεώς έδειξαν πίστη στους δημίους τους (παρότι η αποχή είναι μεγαλύτερη)  ενώ το αίμα των νεκρών στα Τέμπη είναι ακόμη ζεστό και η προδοσία του Αιγαίου εν όψη. Το καθεστώς έδειξε την ισχύ του και συσπείρωσε τους θήτες όπου έδειξαν πως η συντήρηση της δυστυχίας τους είναι σημαντικότερη από την απόκτηση της κοινωνικής τους και εθνικής τους ελευθερίας. Οι ψήφοι στον ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη απόδειξαν πως η ανεδαφικότητα κάποιον αυτοαποκαλούμενων ''εθνικιστών'' είναι το χρησιμότερο όπλο του συστήματος ούτως ώστε να συνεχίσει η ηγεμονία του και να ενισχύσει την παρακμή του παλαιοκομματισμού μέσα από την χρεοκοπημένη αριστερά η οποία θα ενισχύσει την άνοδο του ΠΑΣΟΚ έτσι ώστε να εξασφαλίσει το σύστημα την εφεδρεία του και σε μια ενδεχόμενη αναθεώρηση του συντάγματος την δημιουργία μιας συγκεντρωτικότητας ενός δικομματισμού αμερικανικού τύπου.

Από την ανάλυση σαφώς και δεν μπορούν να λείψουν τα κόμματα ''διαμαρτυρίας'' τόσο από την ροζ αριστερά όσο και από την θρησκόληπτη και γραικύλικη ακροδεξιά. Και εδώ έρχεται η εξής διαλεύκανση της υπόθεσης, η παγκοσμιοποίηση είναι ένα τέρας με δύο κεφάλια, το ένα της κεφάλι είναι ευθυγραμμισμένο με την ''πολιτική ορθότητα'' και το άλλο υποδυόμενο το εθνοκεντρικό έχει καταφέρει να έχει σε καταστολή τους ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν κατάρτιση αλλά αγαπούν την πατρίδα τους ενστικτωδώς. Αυτή η κατευθυνόμενη ''αντίδραση'' αποσκοπεί στον εγκλωβισμό των πατριωτών ψηφοφόρων οι οποίοι δείχνουν μια αμφισβήτηση έστω και ανώριμη απέναντι στο σύστημα.

Τα δεξιά κομματίδια που δοξολογούν ολημερίς τον τριαδικό Θεό ενώ ταυτόχρονα θέλουν καινούργια ειλωτία για χάρη των τραπεζών (βλέπε Νατσιός) εξυπηρετούν την νεοφιλελεύθερη πολιτική ή οποία θέλει στα στάσιμα νερά της δημοκρατίας να ελέγχει τους ''φυγάδες'' δεξιούς ψηφοφόρους οι οποίοι ένεκα των ημερών εξελίσσονται σε ανορθολογικά τμήματα της κοινωνίας. Από την άλλη ένα κομμάτι της χρεοκοπημένης αριστεράς θέλοντας να χτυπήσει σαν καλή πατερίτσα την κακή απομίμηση του ΠΑΣΟΚ δεν θα διστάσει να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην ΝΔ. Οπότε μια βουλή που επιβεβαιώνει τον Μπραζιγιάκ για την πόρνη δημοκρατία δεν μπορεί να δώσει τις απαντήσεις που επιζητά η εθνική ψυχή, δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στην υδροκέφαλη παγκοσμιοποίηση και πολλώ δε μάλλον απέναντι στην συνεχιζόμενη και μακρόσυρτη παρακμή που έχουν δημιουργήσει οι καπιταλιστές.

Από την άλλη έχουμε και τους χιλιαστές του εθνικισμού οι οποίοι περιμένουν τον Μεσσία από την φυλακή πιστεύοντας έως μεταφυσικά πως με τις ανώτερες ικανότητες του θα σώσει την Ελλάδα και θα μας κάνει να τρώμε με χρυσά κουτάλια. Δεν είναι μομφή προς τους φυλακισμένους εθνικιστές αυτό και αν κάποιος μέμφεται πολιτικούς κρατούμενους τότε αν δεν είναι ανόητος σίγουρα είναι επικίνδυνος, όμως άλλο πράγμα η έλλογη κρίση και άλλο ο Χιλιασμός που αδρανοποιεί τον άνθρωπο που κατά Νίτσε οφείλει να δρα αλλιώς πνευματικά είναι νεκρός. Το συμπέρασμα που βγαίνει παρόλα αυτά είναι πως ο σκεπτόμενος εθνικοεπαναστάτης (και όχι επαναστατημένος) οφείλει να επαγρυπνεί και να εντοπίζει τον εχθρό ακόμα και αν εμφανίζεται με το προσωπείο του ''αμνού''.

Πρέπει να δίνει απαντήσεις στα αδιέξοδα και να βρίσκει φόρμουλες επιβίωσης του έθνους τόσο σε κοινοβουλευτικό (αναγκαίο κακό) όσο και σε κινηματικό επίπεδο. Διότι το κ(υ)νοβουλευτικό σύστημα έχει την μαγεία να αδρανοποιεί και να κάνει τους ανθρώπους επαίτες μιας κατάστασης η οποία διαιωνίζεται και επιπλέει μέσα στην παρακμή της συλλογικής πολυπολικότητας και συν τοις άλλοις να δίνει ''τεχνητές αναπνοές'' σε ένα σύστημα το οποίο  όντας πεθαμένο θα δείξει το χειρότερο πρόσωπο του απέναντι σε κάθε τι που το αμφισβητεί. Πρέπει να δρα ως Άναρχος κατα Ερνστ Γιούνγκερ και όχι σαν πυροτέχνημα που φωτίζει τον ουρανό του συστήματος.

ΔΕΝ εμπιστευόμαστε το σύστημα και τις βαλβίδες του, δεν ξεγελιόμαστε από τα υποκατάστατα του είτε εθνικοφρονικά είτε σοσιαλίζοντα, δεν επιδιώκουμε να σώσουμε αυτή την Χίμαιρα αντιθέτως θέλουμε να την δούμε να γκρεμίζεται, δεν εμπιστευόμαστε τους δειλούς δεξιούς όπως έλεγε και ο Leon Degrelle και σίγουρα δεν είμαστε πιστοί στο κράτος όταν αυτό καταστρέφει την εθνική ψυχή κατά Δραγούμη. Επιδιώκουμε την δημιουργία μιας πραγματικά εθνικής κοινωνίας η οποία θα λειτουργεί οργανικά και πάνω από όλα με δικαιοσύνη και σε τελευταία ανάλυση επιδιώκουμε την εξουσία και όχι την κυβέρνηση.

Ζήτω το έθνος κάτω το κράτος!