Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΙΡΑΝ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΙΡΑΝ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κασέμ Σολεϊμανί, ήρωας του έθνους του, σύμβολο αντίστασης στον ιμπεριαλισμό. Τέσσερα χρόνια από τη δολοφονία του.

 

γράφει ο Α.Π.

Ο Κασέμ Σολεϊμανί ήταν Ιρανός στρατιωτικός ηγέτης, υποστράτηγος και διοικητής των ειδικών δυνάμεων αλ-Κουντς των Φρουρών της Επανάστασης για ειδικές επιχειρήσεις εκτός του Ιράν. Οι Αλ-Κουντς, υπό την ηγεσία του Σολεϊμανί παρείχαν στήριξη στις δυνάμεις της Χαμάς και της Χεζμπολάχ στην Παλαιστίνη και τον Λίβανο, διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής κατάστασης στο Ιράκ μετά την απόσυρση αμερικανικών στρατευμάτων από εκεί. Από το 2012, οι ιρανικές δυνάμεις υποστήριξαν τις δυνάμεις του Μπασάρ αλ-Άσαντ στη Συρία. Ο Σολεϊμανί συμμετείχε επίσης στις επιχειρήσεις παροχής βοήθειας στην κυβέρνηση του Ιράκ για την καταπολέμηση των τρομοκρατών του Ισλαμικού Κράτους (2014-2015). Στις 3 Ιανουαρίου 2020 σκοτώθηκε στη Βαγδάτη, από αεροπορική επιδρομή μη-επανδρωμένων αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ.

Θεωρείται εθνικός ήρωας στο Ιράν. Έχουν δημιουργηθεί ακόμη και ταινίες, τραγούδια και άλλα προς τιμήν του. Στην Ελλάδα έχει δημοσιευτεί το 2021 το βιβλίο «ο ευτυχισμένος φίλος μας» από τις εκδόσεις Ταξιδευτής που είναι στιγμιότυπα από την ζωή του.

Πρώτα χρόνια

Ο Κασέμ Σολεϊμανί γεννήθηκε το 1957 σε μια φτωχή αγροτική οικογένεια στο ορεινό χωριό Κανάτ-ε-Μάλεκ στην επαρχία Ραμπόρ της νοτιοανατολική επαρχία Κερμάν. Ο πατέρας του, ο οποίος είχε ένα χωράφι από τις μεταρρυθμίσεις του Σάχη, είχε χρεωθεί με ένα δάνειο 100 τομάν. Ως εκ τούτου, έχοντας αποφοιτήσει μόνο από το δημοτικό σχολείο, ο 13χρονος Κασέμ και ένας συγγενής του πήγαν να εργαστούν στην επαρχιακή πρωτεύουσα Κερμάν όπου εργάστηκαν στις κατασκευές για να ξεχρεώσουν τον πατέρα του. Σύμφωνα με τον Σουλεϊμανί πληρώνονταν δύο τομάν την ημέρα. Μετά την αποπλήρωση του δανείου, το 1975, ξεκίνησε να εργάζεται στο τοπικό τμήμα επεξεργασίας νερού, όπου μετά από λίγο έγινε βοηθός μηχανικός.

Ο νεαρός Σολεϊμανί υποστήριξε τις ιδέες της Ισλαμικής Επανάστασης του 1979 και εντάχθηκε στους Φρουρούς της Επανάστασης. Ο Σολεϊμανί ανελίχθηκε γρήγορα. Αφού ολοκλήρωσε μαθήματα διάρκειας 45 ημερών για νέους μαχητές, ο Σολεϊμανί άρχισε να εκτελεί μη στρατιωτικά καθήκοντα. Στον Σολεϊμανί είχε ανατεθεί η διασφάλιση της αδιάλειπτης παροχής νερού στην επαρχία Κερμάν.

Το 1980 είχε την πρώτη στρατιωτική εμπειρία του κατά τη διάρκεια επιχείρησης καταστολής κουρδικής εξέγερσης στην επαρχία Δυτικού Αζερμπαϊτζάν, παρόλο που δεν διαδραμάτισε καίριο ρόλο στην επιχείρηση αυτή.

Πόλεμος Ιράν-Ιράκ

Όταν ο Σαντάμ Χουσεΐν εισέβαλε στο Ιράν στις 22 Σεπτεμβρίου 1980, ο Σολεϊμανί εντάχθηκε στους Φρουρούς της Επανάστασης και πολέμησε στον πόλεμο. Ωστόσο, με το ξέσπασμα των εχθροπραξιών, έγινε γνωστός κυρίως από τις τολμηρές επιχειρήσεις αναγνώρισης πίσω από τις εχθρικές γραμμές. Χάρη σε αυτό, προβιβάστηκε γρήγορα και όταν ήταν 30 ετών του είχαν ήδη αναθέσει την ηγεσία της 41ης Μεραρχίας Θαραλλάχ.

Η Δύναμη Κουντς

Ως αρχηγός της επίλεκτης δύναμης εξωτερικών επιχειρήσεων Κουντς των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν, ο Σολεϊμανί από τη δεκαετία του 1990 ως το θάνατο του είχε την επίβλεψη της αποστολής όπλων, εκπαίδευσης και επιχειρησιακού συντονισμού διάφορων αντάρτικων κινημάτων σε όλη τη Μέση Ανατολή. Καθώς οι αμερικανικές κυρώσεις είχαν περιορίσει τη δύναμη του τακτικού στρατού του Ιράν, οι Φρουροί της Επανάστασης ως σώμα εξειδικευμένο στον ασύμμετρο πόλεμο απέκτησαν κομβική σημασία στη στρατηγική προβολής ισχύος του Ιράν στη Μέση Ανατολή. Ο Σολεϊμανί ήταν υπεύθυνος αρχικά για την αποστολή Ιρανών σιιτών Μουτζαχεντίν στη Βοσνία κατά τη διάρκεια του πολέμου (1992-95), μετέπειτα την εκπαίδευση ανδρών της Βόρειας Συμμαχίας κατά των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, και κατόπιν, μετά το 2001, την εκπαίδευση μονάδων των Ταλιμπάν κατά των δυνάμεων του ΝΑΤΟ.

Με βάση τη στρατηγική αποτροπής μιας περικύκλωσης του Ιράν από εχθρικές οντότητες στη Μέση Ανατολή, ο Σολεϊμανί από το 2003 στήριξε με πολλαπλά μέσα την Ιρακινή Αντίσταση κατά των Αμερικανών, καθώς θεωρούσε ότι αν οι Αμερικανοί εδραιωθούν στο Ιράκ, το επόμενό τους βήμα θα ήταν επίθεση κατά του Ιράν. Η στήριξη αυτή περιείχε την παροχή μεγάλου αριθμού αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών στους Ιρακινούς αντάρτες, που χρησιμοποιήθηκαν για να προκαλέσουν μεγάλες απώλειες στα αμερικανικά στρατεύματα στο Ιράκ. Παράλληλα, στο έδαφος του Ιράν εκπαιδεύονταν από τη Δύναμη Κουντς χιλιάδες Ιρακινοί σιίτες μαχητές, με σκοπό να αποτελέσουν το αντίπαλο δέος στη σουνιτική Αλ Κάιντα τη στιγμή που οι Αμερικανοί θα έφευγαν από το Ιράκ.

Το καλοκαίρι του 2006 ο Σολεϊμανί βρισκόταν στον Λίβανο όπου θεωρείται ότι συντόνισε επιχειρησιακά την εν πολλοίς επιτυχή άμυνα της Χεζμπολάχ εναντίον της επίθεσης του Ισραήλ κατά τον Πόλεμο του Λιβάνου. Το 2007 οι σιιτικές και σουνιτικές αντάρτικες ομάδες του Ιράκ πολλαπλασίασαν τις επιθέσεις τους κατά αμερικανικών στόχων, κάτι που ανάγκασε τις ΗΠΑ να αυξήσουν τη στρατιωτική τους παρουσία στη χώρα για να μην χάσουν τον έλεγχό της.

Το 2008 θεωρείται ως ο χρόνος που η Δύναμη Κουντς ξεκίνησε την εντατικότερη εκπαίδευση και εξοπλισμό Παλαιστίνιων μαχητών της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ. Ανώτερα στελέχη της Χαμάς έχουν στο παρελθόν αναγνωρίσει τον Σολεϊμανί, μαζί με τον Ιμάντ Μουγνία της Χεζμπολάχ, ως τα δύο άτομα που έδωσαν την ιδέα της κατασκευής μεγάλου δικτύου υπόγειων σηράγγων (τούνελ) μάχης κάτω από το έδαφος της Λωρίδας της Γάζας.

Συρία και Ιράκ

Ο Συριακός Εμφύλιος Πόλεμος ξεκίνησε το 2011, και τα δύο επόμενα χρόνια έγινε εμφανές ότι, καθώς χώρες όπως το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία χρηματοδοτούσαν και στρατολογούσαν μαζικά σουνίτες εξτρεμιστές αντάρτες εναντίον της κυβέρνησης του Μπασάρ αλ-Άσαντ, η κυβέρνηση αυτή, που ήταν σύμμαχος του Ιράν, θα ανατρεπόταν. Ο Σολεϊμανί, μαζί με τον ηγέτη της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα, πρωτοστάτησαν τότε στη στρατολόγηση, εξοπλισμό και εκπαίδευση σιιτών μαχητών από όλη τη Μέση Ανατολή, οι οποίοι πολέμησαν στο πλευρό του Άσαντ. Ο Σολεϊμανί θεωρείται κομβικός στην επίτευξη συμφωνίας μεταξύ Ρωσίας-Συρίας το 2015, που επέτρεπε στη Ρωσία να εμπλακεί στρατιωτικά στον πόλεμο της Συρίας υπέρ του κυβερνητικού στρατοπέδου. Ο Σολεϊμανί είχε εγκάρδιες σχέσεις με τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν και τον υπουργό εξωτερικών Λαβρόφ, και ηγήθηκε προσωπικά της ειδικής επιχείρησης για τη διάσωση Ρώσου πιλότου στο συριακό έδαφος τον Νοέμβριο του 2015. Επίσης, ο Σολεϊμανί συμμετείχε μαζί με το ρωσικό Γενικό Επιτελείο στην κατάρτιση των σχεδίων της επιχείρησης απελευθέρωσης του Χαλεπίου από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, και των περαιτέρω νικών του Συριακού Στρατού ενάντια στο ISIS και την Αλ Κάιντα.

Κατά την ίδια εποχή, το ISIS είχε φτάσει να ελέγχει το 1/3 του Ιράκ, κάτι το οποίο αποτελούσε θανάσιμο κίνδυνο για το Ιράν, δεδομένης της εξτρεμιστικής αντι-ιρανικής ιδεολογίας και πρακτικής του ISIS. Από το 2014 ως το 2017 ο Σολεϊμανί ηγήθηκε της ιρανικής βοήθειας στον κυβερνητικό στρατό του Ιράκ, πέτυχε τον συντονισμό των σιιτικών πολιτοφυλακών και των Κούρδων Πεσμεργκά ενάντια στους τζιχαντιστές, κατήρτισε το επιχειρησιακό σχέδιο για την κύκλωση και κατάληψη του Τικρίτ την άνοιξη του 2015, ενώ το 2017, όταν οι Αμερικανοί έδιναν την αιματηρή μάχη της Μοσούλης, ο Σολεϊμανί κατάφερε να απελευθερώσει την πλούσια σε πετρελαιοπηγές πόλη του Κιρκούκ αναίμακτα, μέσω συμφωνίας. Οι νίκες αυτές επισφράγισαν την ήττα του Ισλαμικού Κράτους σε Συρία και Ιράκ.

Ο Άξονας της Αντίστασης

Το 2014 ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος και στην Υεμένη, και η Δύναμη Κουντς, με τοπικό διοικητή τον υποστράτηγο Αμπντολρεζά Σαχλάι, βετεράνο του Πολέμου του Ιράκ και απεσταλμένο του Σολεϊμανί, κατόρθωσε να μετατρέψει τους σιίτες αντάρτες Χούθι από ένα τοπικά περιορισμένο κίνημα σε έναν στρατό ικανό να αμυνθεί με επιτυχία στις επιθέσεις του συνασπισμού που διηύθυνε εναντίον του η Σαουδική Αραβία, και να γίνουν η ντε φάκτο κυβέρνηση της Υεμένης.

Οι θετικές για τους συμμάχους του Ιράν εκβάσεις των αιματηρών πολέμων των δεκαετιών 2000 και 2010 στη Μέση Ανατολή είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας συμμαχίας κυρίως σιιτικών αλλά και εν μέρει σουνιτικών δυνάμεων, φιλικών ή μη-εχθρικών προς το Ιράν, που ξεκινάει από το Αφγανιστάν (Ταλιμπάν), προχωρά μέσω του Ιράν στο Ιράκ (σιιτικές πολιτοφυλακές και η κυβέρνηση της χώρας) και τη Συρία (κυβέρνηση Άσαντ), και φτάνει ως το Λίβανο (Χεζμπολάχ), τα παλαιστινιακά εδάφη (Χαμάς) και την Υεμένη (Χούθι). Η συμμαχία αυτή φέρει το κοινό όνομα Άξονας της Αντίστασης. Αυτό σημαίνει ότι, χάρη στις στρατιωτικές, πολιτικές και διπλωματικές ενέργειες του Σολεϊμανί κατά τις τρεις δεκαετίες από το 1990 ως το θάνατό του, ο υπαρξιακός φόβος της ηγεσίας του Ιράν, δηλαδή η στρατηγική περικύκλωση της χώρας από τους αντιπάλους του, αποτράπηκε επιτυχώς. 

Ένας Αμερικανός αναλυτής της Στρατιωτικής Ακαδημίας του West Point είπε επ' αυτού το 2018 ότι ο Σολεϊμανί "μπορεί να πάει με το αυτοκίνητο από την Τεχεράνη στη Βηρυτό και να μην τον πειράξει κανείς στον δρόμο," ενώ ο τότε αρχηγός της ισραηλινής Μοσάντ, Γιόσι Κοέν, ανέφερε ότι "δεν υπάρχει πλέον κανένα εμπόδιο στη διακίνηση όπλων από το Ιράν ως τα ισραηλινά σύνορα και τη Χεζμπολάχ." Δυτικοί αναλυτές ονόμασαν τον Σολεϊμανί "ιδιοφυία του ασύμμετρου πολέμου" και "τον Γκιαπ της Μέσης Ανατολής."

Δολοφονία

Στις 3 Ιανουαρίου του 2020 ο Σολεϊμανί δολοφονήθηκε με επιδρομή drone της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ. Ο θάνατος του Σολεϊμανί επιβεβαιώθηκε από τον στρατό του Ιράν και το PressTV. Σύμφωνα με το Πεντάγωνο, η ειδική επιχείρηση για την εξουδετέρωση του Σολεϊμανί πραγματοποιήθηκε με εντολή του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, ενώ το αμερικανικό Κογκρέσο δεν ειδοποιήθηκε για την επιχείρηση των ΗΠΑ. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης ανέφεραν ότι το αυτοκίνητο του Σολεϊμανί καταστράφηκε από πυραύλους που εκτόξευσε drone (μη επανδρωμένο αεροσκάφος).

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη Μέση Ανατολή

Στις 12 Οκτωβρίου 2023, πέντε μέρες μετά την κοσμοϊστορική αντεπίθεση της Παλαιστινιακής Αντίστασης, εμφανίστηκε στην ιρανική φιλοκυβερνητική εφημερίδα Kayhan άρθρο, το οποίο ανέφερε πως στις 2 Ιανουαρίου 2020, μια μέρα πριν τη δολοφονία του, ο Σολεϊμανί είχε συναντηθεί στη Βαγδάτη με ηγετικά στελέχη παλαιστινιακών οργανώσεων, και ότι τους έδωσε ένα γενικό περίγραμμα του πώς να κινηθούν στα επόμενα πέντε χρόνια, σε ό,τι αφορά τον αγώνα τους ενάντια στο Ισραήλ για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Πάντα προνοητικός, γράφει η εφημερίδα, ο Σολεϊμανί -όπως έκανε πάντα- προέτρεψε τους Παλαιστίνιους που βρίσκονταν στο ίδιο δωμάτιο μαζί του να πάρουν χαρτί και μολύβι και να γράψουν τις συμβουλές του, γιατί ο ίδιος μπορεί να μην είναι ζωντανός την άλλη μέρα. Όχι, ο Σολεϊμανί δεν ήταν προφήτης. Τη συμβουλή αυτή, να γράφουν ότι τους έλεγε, την έδινε πάντα, σε κάθε συνάντηση, στους συνομιλητές του, γιατί ήξερε ότι την επόμενη μέρα μπορεί να είναι μάρτυρας. 

Μια τέτοια συνάντηση ήταν κι αυτή, στην αρχή της δεκαετίας του 2020, για το πενταετές πλάνο της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Την άλλη μέρα ο Σολεϊμανί είχε όντως γίνει μάρτυρας. Αλλά, πριν ακόμα ολοκληρωθεί η πενταετία, και χωρίς να ξέρουμε ποιο ήταν το πλάνο, βλέπουμε στην πορεία του τωρινού πολέμου στη Μέση Ανατολή, στην αλληλεγγύη των Χούθι, της Χεζμπολάχ και της ιρακινής αντίστασης στους μαχόμενους Παλαιστίνιους, προδομένους από τον επίσημο αραβικό κόσμο, σε όλα αυτά, εμείς που μελετάμε την περιοχή τις τελευταίες δεκαετίες και προσπαθούμε, όσο μπορούμε, να αναγνωρίσουμε πράγματα και καταστάσεις, σε όλα αυτά που γίνονται σήμερα βλέπουμε την ανεξίτηλη κληρονομιά του στρατηγού Σολεϊμανί, του μεγαλομάρτυρα της αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης, πιο ζωντανή από ποτέ.

Τα άγνωστα θραύσματα της Ιστορίας: Imad Mughniyeh, ο φόβος και ο τρόμος των Σιωνιστών. Στα 61 χρόνια από τη γέννηση του.


γράφει ο Α.Π.



O Imad Mughniyeh

"Ο Mughniyeh είναι ίσως ο πιο έξυπνος, πιο ικανός πράκτορας που έχουμε συναντήσει ποτέ, συμπεριλαμβανομένης της KGB ή οποιουδήποτε άλλου. Μπαίνει από τη μια πόρτα, βγαίνει από την άλλη, αλλάζει αμάξια καθημερινά, δεν κλείνει ποτέ ραντεβού από το τηλέφωνο, ποτέ δεν είναι προβλέψιμος. Χρησιμοποιεί μόνο ανθρώπους που του είναι πιστοί και τους οποίους μπορεί να εμπιστευτεί πλήρως. Δεν στρατολογεί όποιον τύχει."

- Robert Baer, αξιωματικός της CIA

"Τόσο ο Μπιν Λάντεν όσο και ο Mughniyeh ήταν παθολογικοί δολοφόνοι. Αλλά υπήρχε πάντα ένας γκρινιάρικος ερασιτεχνισμός στον Μπιν Λάντεν, το τρελά διαφημιζόμενο ιστορικό του, οι ψευδείς ισχυρισμοί του … Ο Μπιν Λάντεν στριμώχτηκε και κρύφτηκε. Ο Mughniyeh πέρασε τη ζωή του βάζοντάς μας το δάχτυλο στον κ..."

- Milton Bearden, αξιωματικός της CIA

"Ο Χατζ Ιμάντ είναι από τους καλύτερους ηγέτες και διοικητές στην αρένα του Λιβάνου. Είχε σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια της αντίστασης στην κατοχή [του νότιου Λιβάνου από το Ισραήλ] το 2000. Αλλά όσον αφορά τη σχέση του με τη Χεζμπολάχ, διατηρούμε την παράδοση να μην συζητάμε ονόματα."

- Hassan Nasrallah, ηγέτης της Χεζμπολάχ

"Ήταν ο θρύλος του καιρού μας ... η θλίψη μας για το χαμό του συγκρίνεται μόνο με τη θλίψη μας για το χαμό του Αγιατολάχ Χομεϊνί ... αυτό που έκανε τον Mughniyeh μοναδικό δεν ήταν η εξειδίκευση του στον ανταρτοπόλεμο και το γεγονός ότι ήξερε απ' έξω κάθε γωνιά και βράχο του Νότιου Λιβάνου, αλλά η προσκόλλησή του σε κάτι το υπερφυσικό ... ο Mughniyeh ήταν τόσο ευγενικός που δεν τον είδα ποτέ να καυχιέται σε άλλους ηγέτες της Χεζμπολάχ για το μοναδικό στρατιωτικό του ιστορικό στη μάχη με τους Σιωνιστές, κι ας μην είχε νικηθεί ποτέ από αυτούς."

- Qasem Soleimani, ηγέτης των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης

61 χρόνια πριν, στις 7 Δεκεμβρίου 1962, γεννιόταν στον Νότιο Λίβανο ο Imad Mughniyeh, για 25 χρόνια στρατιωτικός διοικητής της Χεζμπολάχ, ο άνθρωπος που απέκτησε από τους εχθρούς του τα προσωνύμια "ο άπιαστος" και "το φάντασμα", αλλά για τους φίλους του και την οικογένεια του ήταν απλά ο "Hajj", ο χατζής, ο προσκυνητής της Μέκκας που έδωσε τη ζωή του με αυταπάρνηση στον αγώνα για ελεύθερο Λίβανο και ελεύθερη Παλαιστίνη.

Σε νεαρή ηλικία ο Mughniyeh έγινε μέλος της παλαιστινιακής Φατάχ/PLO του Γιάσερ Αραφάτ, η οποία τότε έδρευε στον Νότιο Λίβανο. Οι πολεμικές του αρετές έγιναν ορατές πριν καν ο Mughniyeh φτάσει το εικοστό έτος της ζωής του, και ήδη το 1981 ανήκε στην επίλεκτη "Δύναμη 17" των κομάντος της PLO που αποτελούσαν την προσωπική φρουρά του Αραφάτ.

Ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ, όμως, έφερε διάσπαση στην ως τότε αδιάρρηκτη συμμαχία Φατάχ και Λιβανέζων Σιιτών. Ο κοσμικός σουνίτης Αραφάτ στήριξε τον Σαντάμ, ενώ οι Σιίτες τάχθηκαν με το Ιράν. Ο Mughniyeh, ως Σιίτης, αποχώρησε τότε από τη Φατάχ, αλλά τα ένοπλα λιβανέζικα σιιτικά κινήματα ήταν τότε αδύναμα, οπότε, όταν τον Ιούνιο του 1982 ο σιωνιστικός στρατός εισέβαλε στο Λίβανο, συνέχισαν να πολεμούν υπό την PLO - ο Mughniyeh συμμετείχε και στην περίφημη μάχη του Σουλτάν Γιακούμπ, που κατέληξε σε ήττα των σιωνιστών - όμως, τελικά, τον Σεπτέμβριο του 1982 η PLO αναγκάστηκε να φύγει από το Λίβανο.

Μετά τις σφαγές στους καταυλισμούς της Σάμπρα και της Σατίλα, έγινε προφανές στους Σιίτες του Λιβάνου ότι θα πρέπει να οπλιστούν και να πολεμήσουν, για να μην υποστούν γενοκτονία από τους σιωνιστές και τους φαλαγγίτες συμμάχους τους. Είναι τότε που ιδρύεται το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Χεζμπολάχ, και ο Mughniyeh αναλαμβάνει αμέσως τη διοίκηση των ειδικών επιχειρήσεων της νέας οργάνωσης. Με την υποστήριξη του Υπουργού Άμυνας της Συρίας, στρατηγού Τλας, και των Ιρανών Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης, ο Mughniyeh ξεκίνησε να εκπαιδεύει μαχητές της Χεζμπολάχ σε στρατόπεδα της κοιλάδας Μπεκάα.

Αυτές οι ειδικές επιχειρήσεις, στην αρχή, ήταν κυρίως επιθέσεις αυτοκτονίας κατά στρατιωτικών στόχων των σιωνιστικών, γαλλικών και αμερικανικών στρατευμάτων κατοχής στο Λίβανο. Ο Mughniyeh είναι ο άνθρωπος που οργάνωσε τη μεγαλύτερη βομβιστική επίθεση κατά Αμερικανών στρατιωτών στην ιστορία, που ανατίναξε την αμερικανική στρατιωτική βάση κοντά στο αεροδρόμιο της Βηρυτού και προκάλεσε το θάνατο 241 Αμερικανών και 58 Γάλλων στρατιωτών. 

Την ίδια περίοδο οργάνωσε και τις επιθέσεις κατά των αμερικανικών και γαλλικών πρεσβειών και των σιωνιστικών στρατοπέδων στο Λίβανο. Οι επιθέσεις αυτές είχαν αποτέλεσμα την αποχώρηση των Αμερικανών και των Γάλλων στρατιωτών από το Λίβανο το 1983, που με τη σειρά της οδήγησε στη νίκη της Χεζμπολάχ επί των φαλαγγιτών την άνοιξη του 1984 και την εκδίωξή τους από τη Βηρυτό προς την νοτίως του ποταμού Λιτάνι περιοχή, την οποία εξακολουθούσαν να κατέχουν οι σιωνιστές.

Mughniyeh και Χαμενεΐ

Τα υπόλοιπα δεκαέξι χρόνια ο Mughniyeh τα πέρασε στον αγώνα ενάντια στη σιωνιστική κατοχή του Νότιου Λιβάνου και τη συνεχή εκπαίδευση και αναβάθμιση του προσωπικού και του εξοπλισμού της Χεζμπολάχ, που, μέσα στη δεκαετία του 1990, είχε γίνει ένας στρατός με δυνατότητες άψογης διεξαγωγής επιχειρήσεων τόσο ανταρτοπολέμου όσο και τακτικού πολέμου. Το 2000, όταν ο σιωνιστικός στρατός, διαρκώς πιεζόμενος από τη Χεζμπολάχ, αποφάσισε να εγκαταλείψει την κατοχή του Νότιου Λιβάνου, ο Mughniyeh ήταν ο άνθρωπος που ηγήθηκε της επιχείρησης απελευθέρωσης της περιοχής: μέσα σε ένα μήνα ολόκληρος ο Νότιος Λίβανος είχε περάσει στον έλεγχο της Χεζμπολάχ.

Μετά την απελευθέρωση -η Χεζμπολάχ τη θεωρεί μόνο μερική, καθώς τα αγροκτήματα της Σεμπάα, που με βάση το διεθνές δίκαιο ανήκουν στο Λίβανο, κατέχονται ακόμη από τους σιωνιστές- ο Mughniyeh έγινε ο στενότερος συνεργάτης του ηγέτη της Χεζμπολάχ, Hassan Nasrallah, και έπαιξε σημαντικό ρόλο στη σύσφιξη όλο και στενότερων σχέσεων μεταξύ του κινήματος της λιβανέζικης αντίστασης και των παλαιστινιακών αντιστασιακών οργανώσεων Χαμάς και Ισλαμικής Τζιχάντ. 

Η Χεζμπολάχ απέρριπτε τις συνθήκες του Όσλο, και λέγεται πως ο Mughniyeh είναι προσωπικά υπεύθυνος για την εκπαίδευση της περίφημης "Μονάδας Σκιών" των ταξιαρχιών Αλ-Κάσαμ της Χαμάς. Η "Μονάδα Σκιών" είναι εκείνη η επίλεκτη μονάδα του στρατού της Χαμάς που είναι υπεύθυνη για την αρπαγή και την κράτηση -σε συνθήκες άκρας μυστικότητας- Ισραηλινών ομήρων στη Γάζα, και έχει να υπερηφανεύεται ότι η Μοσάντ δεν της πήρε μέχρι τώρα ούτε έναν όμηρο από τα χέρια. 

Θυμίζουμε πως, στα πέντε χρόνια της κράτησης του Ισραηλινού στρατιώτη Γκιλάντ Σαλίτ από τη Χαμάς, η Μοσάντ και η Σιν Μπετ, μαζί με πράκτορές τους μέσα στη Γάζα, διεξήγαγαν τη μια επιχείρηση μετά την άλλη για να βρουν πού ήταν αμπαρωμένος ο Σαλίτ, αλλά δεν το κατάφεραν, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί ο Νετανιάχου το 2011 να απελευθερώσει χίλιους Παλαιστίνιους κρατούμενους σε αντάλλαγμα για τον στρατιώτη του.

Σολεϊμανί, Mughniyeh και Νασράλα, λίγο μετά τον πόλεμο του 2006

Ο Mughniyeh διατηρούσε επίσης άριστες σχέσεις με τον θρυλικό διοικητή της επίλεκτης δύναμης Quds των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης, στρατηγό Σολεϊμανί. Στον παντελώς αποτυχημένο πόλεμο των σιωνιστών κατά της Χεζμπολάχ στο Λίβανο το 2006, οι δύο χατζήδες, ο Hajj Imad και ο Hajj Qassem οργάνωσαν την άμυνα που τσάκισε τα κόκκαλα του σιωνιστικού στρατού, και μαζί διηύθυναν τις ένδοξες μάχες του Bint Jbeil και του Ayt ash-Shab, που, παρά τη συντριπτική υπεροχή των σιωνιστών σε οπλισμό και προσωπικό, κατέληξαν σε ταπεινωτικές ήττες για τα σιωνιστικά στρατεύματα.

Αλλά το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Mughniyeh σε εκείνο τον πόλεμο, αυτό για το οποίο δίκαια κέρδισε τα προσωνύμια "το φάντασμα" και "ο άπιαστος", ήταν η δημιουργία δικτύου αντικατασκοπείας σε όλο το Νότιο Λίβανο και μέσα στο βόρειο Ισραήλ, που παρέλυσε κάθε ενέργεια της Μοσάντ και της Σιν Μπετ κατά τη διάρκεια του πολέμου. Έχει μείνει στην ιστορία (της κωμωδίας) η νυχτερινή επιχείρηση των Ισραηλινών κομάντος στην κοιλάδα Μπεκάα στις 30 Ιουλίου 2006, που ισχυρίστηκαν ότι συνέλαβαν τον ηγέτη της Χεζμπολάχ, Hassan Nasrallah. Η αλήθεια ήταν ότι είχαν συλλάβει έναν μανάβη με το ίδιο ονοματεπώνυμο!

Σε εκείνο τον πόλεμο ο Mughniyeh και ο Σολεϊμανί είχαν να αντιμετωπίσουν στρατιωτικούς, των οποίων τα ονόματα σήμερα είναι πολύ γνωστά: Γιοάβ Γκαλάντ, Μπένι Γκαντς, Γκαλ Χιρς. Όλοι μετέπειτα αρχηγοί ΓΕΕΘΑ, υπουργοί Άμυνας και πρωθυπουργοί της σιωνιστικής οντότητας, ως και σήμερα. Όλοι ανίκανοι να νικήσουν τη Χεζμπολάχ που τους εξευτέλισε μαχόμενη με σοβιετικά αντιαρματικά Kornet και Konkurs της δεκαετίας '60 και '70. Άλλωστε, στο σιωνιστικό κράτος πλέον, σε αντίθεση με την εποχή των Νταγιάν και Ράμπιν, δεν ανταμείβονται οι πολεμικά ικανοί, αλλά οι κολλητοί της εκάστοτε κομματικής ηγεσίας. Όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που θα τη συζητήσουμε ενδελεχώς μια άλλη φορά.

Μετά τον νικηφόρο καλοκαιρινό πόλεμο του 2006, ο Mughniyeh ήταν πλέον σύμβολο αντίστασης σε όλο το μουσουλμανικό κόσμο -σουνίτες και σιίτες- και το όνομά του είχε γίνει συνώνυμο του εξευτελισμού των σιωνιστών και της δυνατότητας νίκης της Αντίστασης. Οι Αμερικανοί, οι οποίοι είχαν αναγκάσει εν πολλοίς τους Ισραηλινούς να ξεκινήσουν τον πόλεμο απέναντι στη Χεζμπολάχ ως πρόβα του δικού τους τότε προπαρασκευαζόμενου πολέμου κατά του Ιράν, πήραν ένα γερό μάθημα από τα γεγονότα και εγκατέλειψαν το εγχείρημα της περαιτέρω ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή. Δεν θα ήταν υπερβολικό να λέγαμε ότι η νίκη της Χεζμπολάχ επί του Ισραήλ έδειξε στους Αμερικανούς την αδυναμία νίκης τους σε έναν πόλεμο με το Ιράν, και έτσι έσωσε τον πλανήτη από έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αλλά ο άνθρωπος που για εικοσιπέντε χρόνια "έβαζε το δάχτυλο στον κ..." της CIA και της Μοσάντ, αυτός που είχε επικηρυχθεί με 10 εκατομμύρια δολάρια, δολοφονήθηκε τελικά σε μια από κοινού επιχείρηση CIA-Μοσάντ στη Δαμασκό, στις 12 Φεβρουαρίου του 2008, τοποθετώντας βόμβα στο αυτοκίνητο του. Αυτό τού απέδωσε ακόμα πιο θρυλική υπόσταση στον μουσουλμανικό κόσμο. Ο γιος του, Jihad, ακολούθησε τη σταδιοδρομία του πατέρα του, διακρινόμενος στις μάχες της Χεζμπολάχ κατά του ISIS στη Συρία, πέφτοντας κι αυτός μαρτυρικά στο πεδίο της μάχης τον Ιανουάριο του 2015. 

Η Χεζμπολάχ, ολοένα αναπτυσσόμενη και μην έχοντας χάσει κανέναν πόλεμο στον οποίο έλαβε μέρος, έγινε η δύναμη που νίκησε -μαζί με το Ιράν και τους Ρώσους- τον ISIS στη Συρία, και που εκπαίδευσε τους Χούτι της Υεμένης για να αντισταθούν στη γενοκτονική επίθεση του καθεστώτος της Σαουδικής Αραβίας. Το "Κόμμα του Θεού", όπως είναι το όνομα της Χεζμπολάχ στα αραβικά, εξακολουθεί να είναι ο δυνατότερος μη-κρατικός στρατός στη Μέση Ανατολή -και ίσως στον κόσμο- και αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη του Mughniyeh στην ανθρωπότητα που αντιστέκεται στον ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό.

Η άγνωστη σε πολλούς συνέντευξη του πρώην πρέσβη της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν Μεχντί Χοναρντόστ στον «Ελεύθερο Κόσμο» (.pdf)

Με αφορμή τις απειλές των εγκληματιών Σιωνιστών για αεροπορικό πλήγμα με στόχο τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν - ώστε να αποτραπεί η δημιουργία πυρηνικού οπλοστασίου στα χέρια των Μουλάδων - καθώς και τις συχνές αεροπορικές επιδρομές στο έδαφος της Συρίας με αποτέλεσμα τον τραυματισμό και τον θάνατο μελών των Φρουρών της Επανάστασης, προβάλλουμε σήμερα μια άγνωστη σε πολλούς συνέντευξη του πρώην πρέσβη της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν. Ο Μεχντί Χοναρντόστ εξηγεί τις θέσεις των Ιρανών στον «Ελεύθερο Κόσμο» (03.10.2010) και απαντάει σε κρίσιμα ερωτήματα (.pdf)



για να κατεβάσετε το αρχείο σε .pdf στον σύνδεσμο εδώ
 

«O tempora, o mores!»: όταν η ελληνική άκρα δεξιά φόρεσε την μαντήλα του Ιράν.

 


του Wolverine

Ένα από τα πιο άγνωστα παρασκήνια του «χώρου» είναι οι σχέσεις των Ελλήνων εθνικιστών και ακροδεξιών με το αντισιωνιστικό καθεστώς της Τεχεράνης. Περίπου δέκα χρόνια πριν όταν ακόμη ο «Καρατζαφερισμός» επιζούσε και λειτουργούσε ακόμη ως «σειρήνα» στο πολύπαθο ταξίδι των ιδεών που ονομάζονται από κάποιους «εθνικές», κάποιοι είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά τους Ιρανούς και την εξαιρετική Περσική κουζίνα. Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά που ο Χομεϊνί έβρισκε την θέση του δίπλα στον Χίτλερ ή τον Μεταξά. 

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ένα περιοδικό που άφησε εποχή για την ποιότητα του και δεν είναι άλλο από το εμβληματικό «αριστερό» εθνικιστικό «Στρασσερικό» «Αντίδοτο» δημοσίευε άρθρα υπέρ της Ιρανικής επανάστασης. Στις σελίδες του στηλίτευε την ξαφνική Ιρακινή επίθεση που είχε ως αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, την αποδυνάμωση των δυο χωρών με τα πιο συμπαγή αντισιωνιστικά καθεστώτα και τέλος φυσικά … την ενίσχυση του Ισραήλ στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. 

Το εξώφυλλο που οι «Φρουροί της Επανάστασης» παρελαύνουν πάνω στην αστερόεσσα πέρασε σχετικά απαρατήρητο για την πλειοψηφία των υποστηρικτών του εθνικισμού. Η Ιρανική επανάσταση που εκμηδένισε την αριστερά και τους φιλοσιωνιστές μοναρχικούς αλλά και τους Κούρδους που είναι από την δεκαετία του ’60 το μακρύ χέρι του Ισραήλ στην χώρα του Ξέρξη, πάντα κέντριζε το ενδιαφέρον μιας μερίδας του «χώρου» που τόνιζε την σημασία του Αντισιωνιστικού αγώνα. 

Οι δύο άλλες πλευρές του γεωπολιτικού ιδεολογικού τριγώνου ήταν η Λιβύη του Συνταγματάρχη Καντάφι και η Παλαιστίνη του Αραφάτ. Ενώ οι δυο τελευταίες δυνάμεις βρήκαν περισσότερο χώρο στις σελίδες της ντόπιας «φασιστικής» προπαγάνδας και οι επαφές υπήρξαν σποραδικές αλλά υπαρκτές μέχρι πριν λίγα χρόνια - πριν αρχίσουν οι κραυγές υπέρ του Trump - οι Ιρανοί μουλάδες και οι ακόλουθοι τους τύγχαναν ελάχιστης προβολής. 

Αρκετά χρόνια μετά μόλις το 2010 μέσα από τις σελίδες του «Ελεύθερου Κόσμου» γίνεται ξαφνικά και άνευ προειδοποίησης γνωστό ένα εσπευσμένο ταξίδι του «Πατριάρχη» Κωνσταντίνου Πλεύρη και του πρώην υπαρχηγού της «Χρυσής Αυγής» Δημήτρη Ζαφειρόπουλου στην πρωτεύουσα της «χώρας των Αρίων». Κάποιες φωτογραφίες είδαν το φως της δημοσιότητας και τυπικές αναφορές δημοσιεύτηκαν χωρίς να μαθευτεί ποτέ αν είχε θετικό αντίκτυπο το ταξίδι, τι ειπώθηκε με τους ανθρώπους του καθεστώτος, αν υπήρξε ουσιαστική υποστήριξη από τους Ιρανούς. 

Η υπόθεση θυμίζει για τους παλιότερους την διάσημη επαφή του Πλεύρη με τον Καντάφι, όπου εκεί όμως υπήρχε ανοιχτή πληροφόρηση και επίσημη ενημέρωση όσο καιρό διήρκησε το πολιτικό φλερτ πριν βρεθεί στα δικαστήρια ο «Πατριάρχης» με το Λιβυκό δημόσιο για ένα τάνκερ που διεκδίκησε ο δικηγόρος. Οι Παλαιστίνιοι επίσης συμμετείχαν σε εκδηλώσεις και κατείχαν το μεγαλύτερο ποσοστό του πολιτικού ενδιαφέροντος. 

Στο φύλλο του ΕΚ της 3ης Οκτωβρίου του 2010 μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του τότε πρέσβη του Ιράν περνάει σχετικά απαρατήρητη, όπως και η συνάντηση δημοσιογράφων της εφημερίδας με τον τότε υπουργό εξωτερικών της Ισλαμικής δημοκρατίας του Ιράν τον Δεκέμβριο του 2010. 

Τον Ιανουάριο του 2011 όμως, στην βουλή γίνεται συζήτηση με αφορμή μια ερώτηση δυο ακροδεξιών βουλευτών για το εμπάργκο της τότε κυβέρνησης μαριονέτας προς την Ιρανική τράπεζα Saderat. Για μια ακόμη φορά την εποχή εκείνη η αποικία Ελλάς ακολουθώντας τις οδηγίες των Σιωνιστών και των Αμερικανών παρά τα ντόπια συμφέροντα επιχειρηματιών για τα Ιρανικά αλλά και τα Αζερικά κοιτάσματα, βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να χτυπήσει την κυβέρνηση που τροφοδοτεί με όπλα και χρήματα τον «Άξονα της αντισιωνιστικής αντίστασης» από την Τεχεράνη μέχρι την Βυρηττό και τη Σαναά. 

Σχετικό δημοσίευμα στον «Ελεύθερο Κόσμο» - σε περιορισμένη έκταση για προφανείς λόγους - κάνει γνωστή την κατάσταση της τράπεζας που κατηγορείται από τον Ομπάμα και έχει κυρώσεις ενώ οι υπόλοιπες γνωστές σε όλους ακροδεξιές δυνάμεις της εποχής τηρούν περιέργως μια εκκωφαντική σιωπή σχετικά με το θέμα. Λες και ένα χέρι από το Τελ Αβίβ τους απαγορεύει ξαφνικά κάθε αναφορά ή διαμαρτυρία λίγο πριν την εντυπωσιακή εγκατάσταση τους στα δρύινα έδρανα της βουλής! 

Για τις διαχρονικές επιλογές και τις κινήσεις των ελλαδικών κυβερνήσεων δεν τίθεται κάποιο ερώτημα, όταν επί σειρά ετών ο Ελληνικός Στρατός παρέχει κάθε βοήθεια στον Σιωνιστικό στρατό και ο Κυπριακός εξυπηρετεί τα μελλοντικά σχέδια επίθεσης σε περίπτωση γενικευμένης σύρραξης. Όλα τα κόμματα δεν πράττουν το παραμικρό για την ξεκάθαρη συμμαχία με το Ισραήλ, πλην τυπικών κινήσεων προς ικανοποίηση των ψηφοφόρων τους. 

Ειλικρινές τελικά το ενδιαφέρον από τους Έλληνες ακροδεξιούς ή μια ακόμη ευκαιριακή αλλαγή πλεύσης για την εύρεση πολιτικών στηριγμάτων στην αυλή ξένης δύναμης ή και προς ενίσχυση ενός «ακραίου» προφίλ ενόψει πολιτικών εξελίξεων; 

Η πορεία των πραγμάτων όπου και εξαφανίστηκε τάχιστα κάθε αναφορά στο ελληνικό διαδίκτυο σχετικά με την «φιλοιρανική» στροφή της εποχής, καταδεικνύει ότι τα «λουριά» της πραγματικής εξουσίας «έσφιξαν» όταν κάποιοι πέρασαν τις «κόκκινες γραμμές» άθελα τους ή από έναν προσχεδιασμένο παραπλανητικό ελιγμό πριν υπακούσουν πλήρως και πάλι στις επιταγές των πλανητικών αφεντικών με τις «μεγάλες μύτες» για να θυμηθούμε μια εύστοχη έκφραση γνωστής διαδικτυακής εκπομπής του «Χιτλερισμού». 

Τελικά ο εθνικιστικός «χώρος» αποτελεί το καλύτερο βεστιάριο για το δυσώδες θέατρο του κοινοβουλευτισμού, που καταλήγει σε δημόσιο θέαμα για τους αφελείς εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές και σε προσωπικό θρίαμβο και εξέλιξη για τους πολιτικάντηδες ακροδεξιούς

Για τους πρώτους είναι πάντα μια τραγωδία όταν αντιλαμβάνονται - ανάμεσα σε πολλά άλλα - έστω και αργά ότι αυτός … που την εποχή εκείνη έδειχνε να νοιάζεται για τα συμφέροντα της Τεχεράνης και την επιθετική πολιτική των Ισραηλινών, στις μέρες μας έσπευσε να ζητήσει γονυπετής συγνώμη από τους Σιωνιστές και το ΚΙΣ μπροστά στην ευκαιρία της κάλυψης του υπουργικού θώκου και τις ξεκάθαρες εντολές του Αντώνη Σαμαρά. 

Και σαν μην έφτανε μόνο αυτό ως άλλος «άσωτος υιός» στράφηκε προσφάτως ακόμη και ενάντια στον πατέρα του και τις όποιες «ακραίες» ιδέες του, όπως και ο πατέρας του άλλωστε στράφηκε ύπουλα και με σχέδιο ενάντια στους συναγωνιστές του την εποχή του μεταπολιτευτικού εθνικισμού, όπου λίγο μετά και καθόλου τυχαία άρχισε η Παπαδοπουλική ΕΠΕΝ να επαινεί τον Ισραηλινό Μοσέ Νταγιάν και οι βουλευτές της να προσκολλούνται στον «Όμιλο Φίλων του Ισραήλ». 

Για την ιστορία λοιπόν και επειδή κάποιοι είναι καιρός να αντιληφθούν ότι ο κάλπικος αντισιωνισμός είναι δημιούργημα του ίδιου του Διεθνούς Σιωνισμού, που περνάει ακόμη και από την συρραφή άρθρων σε βιβλίο για την ηρωική Χεζμπολάχ μέχρι το υπέροχο ταξίδι αναψυχής στην χώρα των Περσών, ότι ο «ευαισθητοποιημένος» πολιτικός που είχε καταθέσει ερώτηση τον Ιανουάριο του 2011 για τα συμφέροντα της Ιρανικής τράπεζας Saderat Iran ήταν ο σημερινός υπουργός της δεξιάς Θάνος Πλεύρης. 

Ω καιροί, ω ήθη! Κορυφαίοι πρωταγωνιστές στην σκηνή οι φιλοσιωνιστές (ακρο)δεξιοί που καλύπτονται με αντισιωνιστικές μαντήλες πριν φορέσουν τελικά το γνωστό κιπά, ακόμη και αν η δική τους παράσταση είναι το ακριβώς αντίθετο από το κορυφαίο έργο του Αισχύλου «Πέρσες».

Μνήμη Αγιατολάχ Ρουχολάχ Μουσαβί Χομεϊνί & σχόλιο συναγωνίστριας για ένα βιβλίο που ελάχιστοι τόλμησαν να προβάλλουν

 



Ο Στρατηγός Soleimani έλεγε: «Δήλωσε την ανάγκη σου προς το Θεό, ώστε να μην έχεις ανάγκη κανέναν. Υπάρχουν πολλοί πόνοι που, αν κοιτάξεις προσεκτικά, η σωτηρία μας κρύβεται μέσα τους και υπάρχουν πολλά γεγονότα στη ζωή μας την έκβαση των οποίων πρέπει να αφήνουνε στα χέρια του Θεού,  γνωρίζοντας ότι σε Εκείνον βρίσκεται η δική μας ευλογία»

Μάθημα ζωής και Πίστης από έναν χαμογελαστό και ευγενικό άνθρωπο, που γνωρίσαμε κάποιοι μετά τον θάνατο του … !   

E. Κ.

Με αφορμή την τριακοστή τρίτη επέτειο αποβίωσης του Ιμάμη Χομεϊνί δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το ειδικό τεύχος για την ζωή και τα έργα του.

Μπορείτε να το διαβάσετε σε ψηφιακή έκδοση εδώ

Την ίδια στιγμή διαβάζουμε σε καθεστωτικό μέσο:

Όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις (IDF) έχουν αφιχθεί, από την Κυριακή 29 Μαΐου, στη Κύπρο για να συμμετέχουν στην ΤΑΜΣ «Αγαπήνωρ 2022» που θα διαρκέσει πέντε ημέρες, μέχρι την Πέμπτη 2 Ιουνίου. Η άσκηση εντάσσεται στα πλαίσια της αμυντικής συνεργασίας Κύπρου-Ισραήλ που τα τελευταία χρόνια εκτείνεται και στο πεδίο των κοινών στρατιωτικών ασκήσεων με φόντο τόσο τον χερσαίο όσο και τον εναέριο και θαλάσσιο χώρο πέριξ της Κύπρου. Η άσκηση “Chariots of Fire”, διάρκειας 4 εβδομάδων εκ μέρους των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων εντάσσει τη Κύπρο στους σχεδιασμούς της κατά το πενταήμερο του «Αγαπήνωρος».

 έτος στρατιωτικά drills που αφορούν στη δράση του IDF σε σενάρια παρατεταμένης σύγκρουσης σε εχθρικό περιβάλλον (prolonged conflict in hostile terrain) και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων δύο βασικές παραμέτρους: 

• Προσαρμογή σε συνθήκες μάχης εντός εχθρικού περιβάλλοντος ή γραμμών του εχθρού και διαχείριση συνθηκών κρίσης που προέκυψαν (τραυματισμοί, εκκένωση δυνάμεων, κοκ) και 

• Εκπαίδευση στη λογιστική και διοικητική υποστήριξη ενός τέτοιου περιβάλλοντος μάχης όπου τα στρατεύματα θα πρέπει να δεχθούν εφόδια από αεροπορικές ρίψεις

Σε αυτό το πλαίσιο η ΤΑΜΣ «Αγαπήνωρ» περιλαμβάνει διακλαδικά αντικείμενα όπως η εγγύς υποστήριξη μάχης με επιθετικά ελικόπτερα ή η κατεύθυνση πυρών από αυτά, η μεταφορά τραυματιών με τέτοια σε συνθήκες διαχείρισης κρίσης καθώς και η ρίψη στρατιωτικού υλικού υποστήριξης χερσαίων δυνάμεων με εναέρια μέσα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Κύπρος ως πεδίο (τερέν) στρατιωτικών επιχειρήσεων για το Ισραήλ προσομοιάζει -με ρεαλιστικούς όρους- δύο βασικά σενάρια για τον IDF.  Σύμφωνα με τα Ισραηλινά ΜΜΕ και την «Jerusalem Post», «την μάχη με την σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ του Λιβάνου εντός λιβανικής επικράτειας άρα εξ’ ορισμού σε άγνωστο έδαφος -προοπτική που εξυπηρετεί η Κύπρος λόγω εγγύτητας β. τις συνθήκες μάχης του IDF σε διασυνοριακές συγκρούσεις (Λίβανος, Συρία, Γάζα) όπου εναλλάσσονται ως επιχειρησιακά πεδία ορεινοί όγκοι μεσαίων και υψηλότερων υψομέτρων, κατοικημένοι τόποι (urban warfare) κι ανοικτό πεδίο. Το Τρόοδος ομοιάζει με το όρος Hermon, τόσο κλιματολογικά όσο και -ανά σημεία- υψομετρικά, κατεξοχήν πεδίο δυνητικής δράσης του IDF στα Υψίπεδα του Γκολάν και στο νευραλγικό σημείο του «τριεθνούς» μεταξύ Λιβάνου και Συρίας όπου δραστηριοποιείται η οργάνωση Χεζμπολάχ». 

Και πριν λίγο καιρό στην Παλαιστίνη οι Σιωνιστές ...


Ηράκλειτος και Ιράν (μετάφραση: επιθεώρηση ΛΥΚΑΥΓΕΣ)

 Ηράκλειτος και Ιράν

του Jacques Duchesne-Guillemin*

πηγή: History of Religions, Vol. 3, No. 1 (Summer, 1963)

μετάφραση: επιθεώρηση ΛΥΚΑΥΓΕΣ


Εξώφυλλο του περιοδικού της Πολωνικής Τρίτης Θέσης Szturm!

* Ο Jacques Duchesne-Guillemin, Βέλγος Φιλόλογος,  Αρχαιολόγος και Γλωσσολόγος, υπήρξε ένας απο τους κορυφαίους Ιρανολόγους παγκοσμίως αφιερώνοντας όλη του την ζωή στην μελέτη των Ιρανικών Θρησκευτικών και Γλωσσικών απαρχών, την σημασία τους για την ανάπτυξη όλου του Ινδοευρωπαϊκού Πολιτισμού και την ειδική σχέση τους με την Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία. Η επιστημονική του εργασία στα παραπάνω πεδία θεωρείται ακόμα και σήμερα αξεπέραστη ή τουλάχιστον κομβική για την συγκριτική ανάλυση των Πολιτισμών της Ινδοευρωπαϊκής Παράδοσης.

Το άρθρο που μεταφράσαμε και παρουσιάζουμε εδώ με τον τίτλο “Ηράκλειτος και Ιράν” αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την ανανέωση της έρευνας των πνευματικών σχέσεων της Αρχαίας Ελλάδος και της Περσίας και δημιούργησε έντονο επιστημονικό διάλογο διεθνώς σχετικά με την ιδιαίτερη επιρροή της Περσικής σκέψεως στον μεγάλο Έλληνα φιλόσοφο Ηράκλειτο. Αυτή η έρευνα ξεκίνησε από την Γερμανική Ρομαντική σχολή με πρωταγωνιστές τους Σλαίερμαχερ και Κρούτσερ.

Η εκ νέου ανακάλυψη της Avesta κάνει τις πηγές της Ιρανικής θρησκείας προσιτές σε εμάς, ώστε να μπορούμε πραγματικά να πούμε «Έτσι μίλησε Ζαρατούστρα», να καταφέρουμε να επιστρέψουμε, με νέο ενδιαφέρον, σε μια αρχαία ιδέα: αυτή της ανατολίτικης, και ιδιαίτερα ιρανικής, προέλευσης της Ελληνικής φιλοσοφίας. Είναι μια ιδέα που η Αρχαιότητα είχε προικίσει με θρυλική αύρα, είτε δηλώνοντας ότι ο Πυθαγόρας ήταν του Ζωροάστρη μαθητής στη Βαβυλώνα (μια πόλη στην οποία, πιθανώς, κανένας από τους δύο δεν ήταν ποτέ) ή γράφοντας, όπως ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός, πως ο Ηράκλειτος ήταν βασισμένος στην «βαρβαρική φιλοσοφία», μια έκφραση με την οποία, εν όψει της εγγύτητας της Εφέσου με την Περσική Αυτοκρατορία, πρέπει να εννοούσε πρωτίστως τα Ιρανικά δόγματα. Το ζήτημα, που μελετήθηκε σοβαρά από τους σύγχρονους, συχνά επιλύθηκε με αρνητικό πρόσημο από μεγάλους ιστορικούς της ελληνικής φιλοσοφίας: αλλά φαίνεται, παρ’ όλα αυτά, επανειλημμένα να εγείρεται σαν Φοίνικας από τις στάχτες του, σαν ο πειρασμός να συγκρίνουμε τις δύο παραδόσεις και να ανακαλύψουμε τον δεσμό αλληλεξάρτησης μεταξύ τους να γίνεται περιοδικά ακαταμάχητος. 

Το πρόβλημα έχει αναβιώσει πρόσφατα σε μια πολύ προσωπική προσέγγιση από τον Clemence Ramnoux. Αυτός ο φιλόσοφος, συγγραφέας ενός ογκώδους έργου που ο ίδιος ο τίτλος του προμηνύει την πρωτοτυπία του-Heraclite ou l’homme entre les choses et les mots (1959)-ομολογεί σε αυτό το βιβλίο ότι είχε χωρέσει ένα κεφάλαιο, που είχε αρχικά σχεδιαστεί, για τη σχέση μεταξύ του Ηρακλείτου και του Ιράν, γιατί δημιουργούσε πάρα πολλές δυσκολίες. Αργότερα μπόρεσε, με λιγότερους ενδοιασμούς, να δημοσιεύσει το κεφάλαιο ως άρθρο σε περιοδικό. Το άρθρο, που εμφανίστηκε το 1959 στο Το Revue de la Mediterranee (εκδόθηκε στο Αλγέρι), είναι το “Un Ipisode de la rencontre est-ouest, Zoroastre et Heraclite.” Πρέπει να παραδεχτούμε εξαρχής ότι για να γίνει ένας παραλληλισμός μεταξύ Ηράκλειτοy και ο Ζωροάστρη θα απαιτούταν ίσως μια πιο εμπεριστατωμένη γνώση και των δύο ,από την άλλη,το να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε την προσωπικότητα του ενός σε σχέση με εκείνη του άλλου ίσως να διεκδικεί μια ερμηνεία obscurum per obscurius.

Προφανώς θα ήταν αλαζονικό εδώ να προσποιηθούμε ότι σχεδιάζουμε μια αυθεντική και καλά καθορισμένη σκιαγράφηση στα πορτρέτα του σκοτεινού φιλοσόφου της Εφέσου και του προφήτη του Ιράν, ώστε να δείξουμε την επιρροή που ασκήθηκε από τον Ζωροάστρη στον Ηράκλειτο. Ωστόσο, θεωρώ, εν όψει των αποτελεσμάτων που επιτεύχθηκαν τα τελευταία χρόνια στη μελέτη του Ηρακλείτου και σε αυτή της Ιρανικής θρησκείας, πως θα μπορούσε να υπάρχει συγκεκριμένο ενδιαφέρον για την αντιμετώπισή αυτών των δύο γραμμών έρευνας. Αναφορικά με τον Ηράκλειτο, είναι απαραίτητο να τεθεί μια προκαταρκτική ερώτηση-αν μπορεί κανείς να βασιστεί στα σωζόμενα θραύσματα του έργο του ή πάνω στις μαρτυρίες και τις παραφράσεις που οι αρχαίοι μας έχουν αφήσει. Με την πρώτη ματιά θα πίστευε κανείς ότι ήταν απολύτως απαραίτητο να δοθεί προτίμηση στα θραύσματα, αφού οι μαρτυρίες μπορεί να υπάρχουν υπόνοιες ότι αντικατοπτρίζουν τις προσωπικές απόψεις των συγγραφέων τους, που συνιστά τη ζημία της αλήθειας. 

Αλλά το ερώτημα δεν είναι τόσο απλό. Γιατί τα θραύσματα διατηρήθηκαν επίσης από συγγραφείς που είχαν συχνά δικές τους ιδέες, το δικό τους σύστημα, και δεν είναι πάντα εύκολο να διακρίνει κανείς αν αυτό που αναφέρουν, είναι μεταξύ κυριολεκτικής, αυθεντικής παραπομπής ή λίγο πολύ ερμηνευτική παράφραση. Είναι απαραίτητο, προκειμένου να εκτιμηθεί η εγκυρότητα των αποσπασμάτων, για να γνωρίζουμε τις απόψεις που επικράτησαν αργότερα σχετικά με τα ποικίλα ερωτήματα που χειρίστηκε ο Ηράκλειτος ,αυτό φαίνεται ξεκάθαρα, πιστεύω, στην περίπτωση του Λόγου. Καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε εμείς οι ίδιοι τι είχαν καταλάβει οι Στωικοί και μετά οι Χριστιανοί ως Λόγο, αν θέλουμε να αποφύγουμε να αποδώσουμε αδικαιολόγητα στον Ηράκλειτο κάποιες αντιλήψεις που εμφανίστηκε μόνο αργότερα. Είναι επίσης απαραίτητο, φυσικά, να λάβουμε παρόμοια προφύλαξη όταν μελετούμε την έννοια του Πυρός, όπως θα προχωρήσω τώρα να κάνω ...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Από την Βαρσοβία μέχρι την Τεχεράνη: «Κάθε μέρα είναι Ασούρα - κάθε γη είναι Καρμπάλα» کلّ یوم عاشورا، کلّ ارض کربلا - Ενάντια στον Μεγάλο Σατανά μέχρι την ημέρα που θα γίνει η έπαρση του «Κόκκινου Λαβάρου του Πολέμου» στην καρδιά της Κουντς!





«Ο Μωαμεθανικός κόσμος περιμένει Αυτόν, κάτω από την μορφή του Mahdi τον οποίο θα στείλει ο Αλλάχ στο τέλος του κόσμου, να καταστρέψει το κακό μέσα από την δύναμη του δικού του ξίφους, όταν οι Ιουδαίοι θα έχουν γίνει για άλλη μια φορά κύριοι της Ιερουσαλήμ και όταν ο Διάβολος θα τους έχει διδάξει να βάλουν φωτιά ακόμη και στο αέρα που αναπνέουν»

 Savitri Devi 


Μετάφραση: Nero Valois

Δημοσιεύουμε σήμερα 43 χρόνια μετά την Νίκη της Ιρανικής Επανάστασης (11η Φεβρουαρίου 1979), ένα κείμενο αφιέρωμα στην πνευματική σημασία, την πολιτειακή δομή και την συνεισφορά του Επαναστατικού Ιράν .

Το κείμενο δημοσιεύτηκε σε σελίδα της Τριτοθεσίτικης Πολωνικής οργάνωσης «Φάλαγγα» την 11η Ιανουαρίου του περασμένου έτους. 

Η εν λόγω κίνηση έχει έντονη ρητορική και δράση ενάντια στις ΗΠΑ το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ, ενώ τα μέλη της δεν κρύβουν την φανατική πίστη τους στον Χριστιανισμό καθώς και τις ιδεολογικές επιδράσεις τους από την Φασιστική πολιτική κληρονομιά.


Από το Ιράν μέχρι την Υεμένη ο ΑΞΟΝΑΣ της αντίστασης!

(φωτογραφία από επίθεση της Hezbollah σε Ισραηλινό φυλάκιο)

Κανείς δεν θα εκπλαγεί αν πούμε ότι η Πολωνία - και όλη η Ευρώπη - βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Τα διαδοχικά κύματα του σύγχρονου κόσμου που σάρωσαν τη γη μας οδήγησαν στην σημερινή εποχή, μια εποχή φιλονικιών και υποκρισίας, στην οποία οι ασεβείς άρχοντες διακατέχονται από βία και ο υλικός πλούτος είναι η μόνη αξία με την οποία κρίνονται οι άνθρωποι. Εποχή όπου κυριαρχεί η εξουσία, η υποκρισία θεωρείται αρετή και η υλική ευημερία θεωρείται ο μεγαλύτερος στόχος της ανθρώπινης ζωής. Μόνο λίγοι θεωρούν μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων ως παρέκκλιση, και μόνο μια μειοψηφία αυτών των συνειδητών προσώπων αντιλαμβάνεται ότι η πηγή μιας τέτοιας κατάστασης πραγμάτων είναι η απώλεια από την ανθρωπότητα των δεσμών της με την πρωταρχική αιτία, με την υπέρβαση, το Απόλυτο.

Η κρίση της εποχής μας είναι πρώτα και κύρια μια πνευματική κρίση. Η θρησκεία, που παλαιότερα λειτουργούσε ως σκοινί σωτηρίας προς την έκπτωτη ανθρωπότητα, από μοχλός που μας ανεβάζει σε ένα υψηλότερο επίπεδο ύπαρξης, σήμερα γίνεται ψυχολογική και φιλανθρωπική υποστήριξη για τον άνθρωπο. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, οι θρησκευτικές κοινότητες υποτίθεται ότι παρέχουν στους φτωχούς ένα ελάχιστο υπαρξιακό επίπεδο και στον απελπισμένο άνθρωπο ψυχολογική υποστήριξη, μιλώντας για την αγάπη του Θεού.

Μερικές φορές, ειδικά μεταξύ των πολιτικά αφοσιωμένων ανθρώπων, η θρησκεία συμπληρώνει τις απόψεις τους. Τέτοια άτομα δεν έχουν λιγότερο άγνοια για τα θέματα της θρησκείας από αυτά που περιγράφονται στην προηγούμενη παράγραφο. Η θρησκεία δεν χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει πολιτικές απόψεις, αλλά είναι ένα βοήθημα στην επικοινωνία με το Απόλυτο, το οποίο συμβάλλει στη διαμόρφωση των στάσεων και των απόψεών μας. Έγραψε σχετικά με αυτό, μεταξύ άλλων ο ιδρυτής του κινήματος που οι άθεοι στο Ριάντ και στο Ντουμπάι τρέμουν - ο Hussein Badreddin al-Houthi. Φυσικά, ο al-Houthi διατύπωσε τις απόψεις του στο πλαίσιο του Ισλάμ, αλλά μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτή τη λογική σε οποιαδήποτε θρησκεία - ένας πιστός που βγαίνει από το σπήλαιο στο φως της ημέρας, φωτισμένος από τη θεϊκή νοημοσύνη, κατανοεί καλύτερα τον κόσμο γύρω του, τις διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα σε αυτό και πώς πρέπει να ανταποκριθεί κανείς σε αυτές τις διαδικασίες. Η επιλογή της θρησκείας για να ταιριάζει με τις πολιτικές απόψεις είναι αντίθετη με αυτό  -είναι ακόμη και έκφραση απιστίας-  σε μια τέτοια εκδοχή , η θρησκεία ανάγεται σε ένα συνηθισμένο φιλοσοφικό-ηθικό σύστημα ή σε μια προσθήκη στην ταυτότητα.

Σαν να ξεφεύγουμε από τη θλιβερή πραγματικότητα στην οποία ζούμε, αναζητούμε έμπνευση για να δράσουμε: την αναζητούμε στο παρελθόν, διαβάζοντας τα έργα των ιδεολογικών πατέρων μας, την αναζητούμε σε συστήματα κρατών που αμφισβητούν την κατεύθυνση προς την οποία οδεύει ο κόσμος.

Το βλέμμα μας είναι  από καιρό στραμμένο προς την Ανατολή - άλλωστε, όπως έλεγαν και οι Ρωμαίοι, Ex oriente lux. Ως αποτέλεσμα των τραγικών γεγονότων των τελευταίων ημερών, τα μάτια μας ήταν στραμμένα σε μια χώρα, τη γη των Αρίων. Σε μια χώρα όπου τον Φεβρουάριο του 1979 ανατράπηκαν όλα όσα αντιμετωπίζουμε καθημερινά: μια πορεία εκδυτικοποίησης της κοινωνίας, η απόρριψη των παραδόσεων, ο εμπαιγμός της θρησκείας και η υποταγή στις ξένες δυνάμεις. Αυτό δεν θα είχε συμβεί αν δεν υπήρχε η ιδέα που διατύπωσε ο μεγάλος Αγιατολάχ Ρουχολάχ Μουσαβί Χομεϊνί, ηγέτης της Ισλαμικής Επανάστασης και ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν.

Πριν εξετάσουμε το σύστημα που εισήγαγε ο Χομεϊνί στην πατρίδα του, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι από το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, το Ιράν αποστραγγίστηκε ανελέητα από τη Δύση: πρώτα από τη Μεγάλη Βρετανία και μετά από τις ΗΠΑ. Με ένα πραξικόπημα , που έγινε με χρήματα της Δύσης, με αποτέλεσμα ο Σάχης να έρθει στην εξουσία, πουλώντας τη χώρα του στις εταιρείες των Γιάνκηδων. Πριν από την επανάσταση, οι Ιρανοί ανακάλυψαν τι ήταν πραγματικά ο Iμπεριαλισμός και η κυριαρχία των Γιάνκηδων: εξευτελισμός της χώρας, υποβάθμιση της στο καθεστώς μιας de facto αποικίας με έναν ασεβή ηγεμόνα επικεφαλής ενός κράτους που το μοναδικό του καθήκον ήταν  να κρατήσει τη χώρα ήσυχη. Με αιματηρή καταστολή για να μην τολμήσει κανείς να ενοχλήσει στη λεηλασία των φυσικών πόρων. Μόνο η εξέγερση του πιστού Ιρανικού λαού με επικεφαλής τον μεγάλο Αγιατολάχ έβαλε τέλος σε αυτά τα τερατουργήματα.

Αντί της μοναρχίας που επιβλήθηκε ως αποτέλεσμα του πραξικοπήματος των Γιάνκηδων, το οποίο δυτικοποιούσε γρήγορα το Ιράν και διέπραττε θρησκευτικές διώξεις, ο μεγάλος Αγιατολάχ Χομεϊνί πρότεινε τη δική του ιδέα για την Ισλαμική Δημοκρατία. Στο έργο «Περί Ισλαμικής Διακυβέρνησης» ο Χομεϊνί συμπεριέλαβε μια περιγραφή και αιτιολόγηση των ιδεών του.

Πρώτα απ' όλα, ο Ιμάμ Χομεϊνί κατάλαβε ότι δεν υπάρχει στη φύση ουδέτερο κράτος. Κάθε κρατικό ον βασίζεται σε μια συγκεκριμένη ιδέα: το έθνος-κράτος συνειδητοποιεί την ιδέα του έθνους και αυτό το έθνος θα μπορούσε να έχει διαμορφωθεί φυσικά και θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα ενός βαθιά ριζωμένου κοινωνικού κονστρουκτιβισμού. Είχαμε ιδεολογικά δεσμευμένες χώρες των οποίων το πολιτικό σύστημα καθοριζόταν από μια καθοριζόμενη ιδεολογία - όπως τα κομμουνιστικά κράτη ή τα δημοκρατικά φιλελεύθερα κράτη.

Παραδόξως, είναι οι υμνητές του δημο-φιλελευθερισμού που μιλούν πιο δυνατά για την κοσμοθεωρητική ουδετερότητα και την ανεξιθρησκεία του κράτους, θέλοντας να επιβάλουν αυτήν την ανεξιθρησκεία σε ολόκληρο το έθνος - να πετάξουν όλα τα σύμβολα και τις αναφορές στη θρησκεία από τη δημόσια σφαίρα. Στην πραγματικότητα, τέτοιοι άνθρωποι επιθυμούν στην καλύτερη περίπτωση το κλείσιμο της κοινωνίας από το  φως του θείου Λόγου -όπως έγραψε ο Ρενέ Γκενόν- και στη χειρότερη εκθέτουν ολόκληρη την πολιτική κοινότητα σε επιρροές από τα κατώτερα επίπεδα της πραγματικότητας.

Στο Ιρανικό πλαίσιο, η εκκοσμίκευση του κράτους προωθήθηκε από τον Σάχη - που είχε ως αποτέλεσμα θρησκευτικές διώξεις και προσπάθειες καταστροφής του παραδοσιακού Ιρανικού μοντέλου ζωής. Στην Πολωνία, η κοσμικότητα του κράτους κραυγάζει από εκείνους που θα ήθελαν περισσότερο να διώξουν τη θρησκεία από τον δημόσιο χώρο, που μισούν την Παράδοση, τη θρησκεία και τον πολιτισμό μας. Όσοι θέλουν να κάνουν το έθνος μας μια μεταμοντέρνα μάζα,  με τους συμπατριώτες χωρίς κανένα δεσμό - πράγματι, τέτοιοι άνθρωποι είναι υποστηρικτές του διαβόλου!

Μόνο ένα κράτος που σέβεται τις αρχές της θρησκείας μπορεί να διασφαλίσει ότι η θρησκεία έχει τη σωστή της θέση - ακριβώς από την υπερβατικότητα το κράτος πρέπει να αντλήσει τη βαθύτερη νομιμοποίησή του, ως γήινη έκφραση της θείας τάξης, ατελής μάλιστα, καθώς και ολόκληρου του υλικού κόσμο, αλλά ανοίγοντας στον άνθρωπο ένα ορισμένο μέρος της ουράνιας τάξης.

Στο έργο του, ο Αγιατολάχ Χομεϊνί τόνισε ότι το κράτος δεν πρέπει μόνο να φροντίζει για την υλική ασφάλεια και την ευημερία των πολιτών του, αλλά έχει και καθήκον να φροντίζει για την πνευματική τους ζωή. Το κοσμικό κράτος δεν ενδιαφέρεται για αυτό - σε ένα τέτοιο κράτος η θρησκεία είναι ιδιωτική υπόθεση ενός ατόμου, το κράτος δεν παρεμβαίνει σε αυτό. Ένα τέτοιο κράτος δεν νοιάζεται για την ηθική στη δημόσια σφαίρα, ούτε υπερασπίζεται τις θρησκευτικές αξίες. Σύμφωνα με τον Χομεϊνί, η Ισλαμική διακυβέρνηση οφείλει να παρέχει στον άνθρωπο όλες τις απαραίτητες ευκαιρίες για πνευματική ανάπτυξη και καλλιέργεια της θρησκείας.

Αξίζει επίσης να δοθεί προσοχή στον Πλατωνικό χαρακτήρα του σύγχρονου Ιράν. Το σύστημα της Ισλαμικής Δημοκρατίας είναι μια εφαρμογή των παραδοχών του πολιτικού Πλατωνισμού σύμφωνα με τις αρχές του Ισλάμ. Θεσμοί όπως το Συμβούλιο των Φρουρών, το οποίο διασφαλίζει τη συμμόρφωση των νόμων με τον Ισλαμικό νόμο και ελέγχει τους υποψηφίους για τα δημόσια αξιώματα, ώστε να αποτρέπει τους εσωτερικούς εχθρούς από το να ενταχθούν σε αυτές τις θέσεις. Επίσης ο θεσμός του Ανώτατου ηγέτη - rahbara - που είναι Σιίτης κληρικός και άρα κοντά στο Απόλυτο, χάρη στον οποίο ο νους του ηγέτη όλης της χώρας φωτίζεται από τις ακτίνες του θείου Λόγου. Επίσης ιδρύματα που διασφαλίζουν την τήρηση των θρησκευτικών εντολών και ιδανικών της Επανάστασης, δηλαδή το Συμβούλιο των Φρουρών της Επανάστασης και αυτό των Εκλεκτών (που εκλέγουν τον Ανώτατο Αρχηγό), αποτελούνται επίσης από δικηγόρους και κληρικούς, δηλαδή άτομα που ως αποτέλεσμα των λειτουργιών τους , έχουν επαφή με το Απόλυτο, με τον Θεό και στις αποφάσεις και τις πράξεις τους οφείλουν να καθοδηγούνται από το νόμο του Θεού.

Μετά την Ισλαμική Επανάσταση, δημιουργήθηκε επίσης ένας ένοπλος βραχίονας αυτού του Πλατωνικού συστήματος - στο Ιράν, δίπλα στις Ένοπλες Δυνάμεις, υπάρχει ένας θεσμός που στις υποθέσεις του μοιάζει με τη Ρουθηναϊκή oprichnina (1565-1572) και τα ευρωπαϊκά μεσαιωνικά Ιπποτικά Τάγματα - είναι το Σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης, το οποίο θα φροντίσει για την ειρήνη στη χώρα, εξουδετερώνοντας προδότες και εχθρούς στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και βοηθά όλους τους μαχητές στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο στην περιοχή (το KSRI βοηθά ενεργά τον Λίβανο, την Συρία, το Ιράκ και την Παλαιστίνη). Ήταν γι' αυτό που δολοφονήθηκε ο μεγάλος πολεμιστής του Θεού, ο ήρωας όλης της ανθρωπότητας, ο αντιστράτηγος Qasem Soleimani.

Επιστρέφοντας στις θεωρητικές παραδοχές της Ισλαμικής διακυβέρνησης: Ο Χομεϊνί πίστευε ότι μόνο ένα σύστημα βασισμένο στη θρησκεία θα έδινε τέλος στην επιρροή και των δύο χωρών στις εσωτερικές υποθέσεις του Ιράν. Αυτό συνέβη μετά τα ένδοξα γεγονότα του 1979. Μια χώρα που είχε λεηλατηθεί από Βρετανούς και Γιάνκηδες ανέκτησε τη δική της αξιοπρέπεια και αντιμετώπισε την αλαζονεία Αμερικανών και Εβραίων με τη χάρη του Θεού. Και θα σταθεί όρθια μέχρι να καταλάβουν οι εχθροί ότι είναι αδύνατο να συντρίψουν «ένα έθνος μαρτύρων, το έθνος του Ιμάμ Χουσεΐν».

Όταν μιλάμε για την επανάσταση υπό τον Μεγάλο Αγιατολάχ, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε μια χαρακτηριστική πτυχή του Σιιτικού Ισλάμ: την καταπολέμηση της καταπίεσης. Ο τρίτος Σιίτης ιμάμης, εγγονός του προφήτη Μωάμεθ, Χουσεΐν ιμπν Αλί, είναι το πρότυπο εδώ για κάθε πιστό Σιίτη. Ο Ιμάμ Χουσεΐν προτίμησε να πολεμήσει τον ασεβή ηγεμόνα, ο οποίος ήταν ο τότε σφετεριστής χαλίφης Τζαζίντ ιμπν Μουαουίτζα, και στην Καρμπάλα του Ιράκ (τόσο σημαντικό υπό το πρίσμα των πρόσφατων γεγονότων!) υπέστη σκληρό θάνατο. Κάθε Σιίτης θα πρέπει να είναι έτοιμος να πολεμήσει ενάντια στους καταπιεστές, κάτι που εκφράζεται τέλεια με τον τύπο «Κάθε μέρα είναι Ασούρα, κάθε γη είναι Καρμπάλα».

Ο κόσμος μετά τους δολοφόνους του Χουσεΐν ιμπν Αλί έχει προ πολλού εξαφανιστεί, αλλά τέτοιους Τζαζίντ δεν έχουμε και στην εποχή μας; Τώρα, οι λαοί της γης - όχι μόνο οι Σιίτες στο Ιράκ ή την Υεμένη, αλλά και οι λαοί σε όλη την Ασία και την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των Πολωνών - δεν υφίστανται την πιο σκληρή καταπίεση στην ιστορία του κόσμου; Όλοι ξέρουμε ποιος μας καταπιέζει όλους, ποιος απομυζά τα έθνη μας, δηλητηριάζοντας τις ψυχές μας. Περιγράφεται αυτή η καταπιεστική δύναμη:

«Ελάτε, και δείξτε την καταδίκη της μεγάλης πόρνης που κάθεται δίπλα στα μεγάλα νερά, με την οποία οι βασιλιάδες της γης έσπειραν την πορνεία, και όσοι ζουν στη γη είναι μεθυσμένοι από το κρασί της πορνείας της. Και με μετέφερε πνευματικά στην έρημο. Και είδα μια γυναίκα να κάθεται πάνω σε ένα κόκκινο θηρίο, γεμάτο ονόματα βλασφημίας, με επτά κεφάλια και δέκα κέρατα. Και η γυναίκα ήταν ντυμένη με πορφύρα και βυσσινί, και επιχρυσωμένη με χρυσάφι, και πολύτιμες πέτρες και μαργαριτάρια, έχοντας στο χέρι της ένα χρυσό ποτήρι, γεμάτο από την ασχήμια και τη βρωμιά της πορνείας της. Και στο κεφάλι του είναι γραμμένο: Μυστήριο, μεγάλη Βαβυλωνία, μητέρα της πορνείας και των άσχημων πραγμάτων της γης».

Αν αυτή η περιγραφή μεταφερθεί στην εποχή μας, αναμφίβολα θα δούμε αυτή την χώρα που δικαίως ονομάστηκε Μέγας Σατανάς από τον Αγιατολάχ Χομεϊνί. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μεγάλη πόρνη και τα μεγάλα νερά σε αυτό το απόσπασμα δείχνουν τη θαλασσοκρατική ουσία αυτής της Σατανικής γης. Πολλά έθνη και ηγέτες συνεργάζονται οικειοθελώς με τις Ηνωμένες Πολιτείες, υποκύπτοντας στην καταστροφική επιρροή τους. Μπορούμε επίσης να κατανοήσουμε την αναφορά των βασιλιάδων κυριολεκτικά - εξάλλου, ένας από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς μπάτλερ στη Δυτική Ασία είναι οι πλουτοκρατικές μοναρχίες από τον Περσικό Κόλπο, που χτίζουν γυάλινα σπίτια στο όνομα της υπερηφάνειάς τους, ενώ καταδικάζουν τους Υεμενίτες σε πείνα και θάνατο, βομβαρδισμούς σε σπίτια, σχολεία και νοσοκομεία. 

Οι μοναρχίες του Κόλπου είναι ένα από τα κύρια εργαλεία για την Αμερικανική επιθετικότητα στην περιοχή - το 2003, οι βάσεις των Γιάνκηδων στο Κουβέιτ και τη Σαουδική Αραβία χρησιμοποιήθηκαν για την εισβολή στο Ιράκ και όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, διάφορα βασίλεια και εμιράτα ήταν μεταξύ των βασικών χορηγών τρομοκρατών που πολεμούν ενάντια στη νόμιμη εξουσία του Προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ, που διαπράττουν εγκλήματα κατά του χριστιανικού (και σιιτικού) πληθυσμού. Το κρασί της πορνείας και το χρυσό ποτήρι γεμάτο με αυτό αντικατοπτρίζουν καλύτερα τον χαρακτήρα της σύγχρονης αμερικανικής ποπ κουλτούρας - που δηλητηριάζει το μυαλό μας με ατομικισμό, υλισμό, ασέβεια και ασέβεια - που στάζει από όλες τις πλευρές και δηλητηριάζει τις ψυχές των θυμάτων της. Τα τιμαλφή που φορά η Βαβυλωνιακή πόρνη είναι πλούτη που λεηλατήθηκαν από τους κατακτημένους λαούς.

Το θηρίο στο οποίο καβαλάει η πόρνη, καθισμένη δίπλα στα μεγάλα νερά, είναι διάφορες, μικρότερες ή μεγαλύτερες, «αμυντικές συμμαχίες» με τις ΗΠΑ: ΝΑΤΟ, ο αραβικός συνασπισμός που επιτέθηκε στην Υεμένη, οι Σιωνιστές που ληστεύουν τους Παλαιστίνιους από τη γη τους.

Ο Άγιος Ιωάννης λέει ότι σε όραμα είδε «μια γυναίκα μεθυσμένη από αίμα». Μεταφράζοντας αυτό το απόσπασμα στα σημερινά γεγονότα, είναι το αίμα όλων των αντιπάλων της ηγεμονίας αυτής της πόρνης. Είναι το αίμα των αδελφών μας και των συντρόφων μας, είναι το αίμα του λαού της Υεμένης και των Παλαιστινίων, των κατοίκων της Δρέσδης και του Βελιγραδίου, που σκοτώθηκαν όλοι στο δικό τους έδαφος σε επιθετικούς πολέμους που διεξάγονται από μπράβους Γιάνκηδες. Είναι το αίμα όλων εκείνων εναντίον των οποίων ο Λευκός Οίκος τους αφήνει να λιμοκτονήσουν. Είναι το αίμα κάθε παιδιού από τη Συρία που δολοφονήθηκε από τους μισθοφόρους Γιάνκηδες. 

Κάθε Παστούν που δολοφονήθηκε στον αμερικανικό βομβαρδισμό του χωριού του. Το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων, των οποίων τα ονόματα δεν θα μάθουμε ποτέ, και το αίμα εκείνων των ανθρώπων που μετά το θάνατό τους θρηνούν τα έθνη και ολόκληρο τον κόσμο. Στην αλαζονεία της, η Αμερική ένιωσε ότι μπορούσε να σκοτώσει οποιονδήποτε οπουδήποτε με βάση τις κατηγορίες για «τρομοκρατία» και την ανησυχία για τις ζωές των στρατιωτών της.

Ξέρουμε όμως ότι ο Θεός, η αλήθεια και το φως είναι με το μέρος μας. Μπορούν να μας επιτεθούν, να γελοιοποιήσουν τις παραδόσεις μας, να κλέψουν τους φυσικούς μας πόρους, να κυβερνήσουν με τις μαριονέτες τους. Μέχρι που κάποια στιγμή θα ξημερώσει και αυτά τα αιμοδιψή θηρία θα καούν στις ακτίνες του Θείου φωτός. Θα τους πετάξουμε έξω από τις χώρες μας, θα τους πάρουμε ότι έχουν κλέψει τόσο καιρό, θα καταλάβουμε τις φωλιές των κατασκόπων, όπως έκαναν οι Ιρανοί φοιτητές την αξέχαστη μέρα της 4ης Νοεμβρίου 1979. 

Θα τους διώξουμε από την ψυχή, το μυαλό και τις χώρες μας. θα τους πετάξουμε έξω από τη Βαρσοβία και τη Βουδαπέστη, από τη Ρώμη και την Αθήνα, από το αυτοκρατορικό Άαχεν και το βασιλικό Παρίσι, από τη Σεούλ και το Τόκιο. Και αυτή η πόρνη που ήπιε το αίμα των αδελφών μας, αυτός ο Μεγάλος Σατανάς που μας λέει ότι δεν υπάρχει θέση για εμάς στον κόσμο του, θα μπορέσει να καταβροχθίσει τον εαυτό του μόνο από μέσα, έχοντας επίγνωση της ανικανότητας του. Αυτό είναι το μήνυμα, μετά από περισσότερα από 40 χρόνια, για όλους εμάς.

«Ο δρόμος που άνοιξε ο Στρατηγός Σολεϊμανί δεν έχει κλείσει»

 

του Μαύρου Χμερ

Την στιγμή που η άκρα αριστερά εξελίσσεται στο πιο χρήσιμο εργαλείο των κυβερνητικών σχεδιασμών για την επιβολή ολοκληρωτικής διακυβέρνησης με άκρως δημοκρατικές πρακτικές, και η δεξιά υπηρετεί με πάθος τον ακραίο φιλελευθερισμό προς όφελος του κεφαλαίου που κατασπαράσσει τα πάντα, κάποιοι συνεχίζουν να αντιστέκονται στον Αμερικανισμό και τον Διεθνή Σιωνισμό. 

Σε αντίθεση με τους εν Ελλάδι antifa που πανηγύρισαν την εξόντωση του με δημόσια ανακοίνωση τους και τους εθνοκάπηλους «νεοεθνικιστές» που επικρότησαν και αυτοί δημοσίως την εντολή δολοφονίας με drone που έδωσε ο φιλοσιωνιστής Trump με στόχο έναν ανώτατο αξιωματούχο ανεξάρτητης χώρας που έκανε διέλευση από το Ιράκ, υπάρχουν και Έλληνες που στηρίζουν την Ιρανική επανάσταση, μια νικηφόρα επαναστατική διεργασία και ναυαρχίδα της Αντισιωνιστικής αντίστασης από την κεντρική Ασία μέχρι το κέρας της Αφρικής. Οι προαιώνιοι αντίπαλοι του Ελληνισμού αναδεικνύονται σήμερα στους σύγχρονους «300» και προασπίζονται αξίες και αρχές απέναντι στον πολυφυλετικό στρατό των καπιταλιστών. 

Δυο χρόνια συμπληρώθηκαν από την άνανδρη δολοφονία του Εθνικοεπαναστάτη Στρατηγού Qassem SoleimaniΣτην πόλη των Αθηνών την 28η Δεκεμβρίου 2021 στην Σταδίου στον «Ιανό» παραβρέθηκαν δεκάδες Ιρανοί και Έλληνες - ανάμεσα τους και συναγωνιστές της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης» - στην παρουσίαση του βιβλίου των εκδόσεων Ταξιδευτής «Ο ευτυχισμένος φίλος μας», που είναι αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του δολοφονημένου Ιρανού Στρατηγού ενός Μάρτυρα του Περσικού έθνους. 

Μια εκδήλωση που ελάχιστοι πρόβαλλαν από όλο το πολιτικό φάσμα που υποτίθεται ότι διαφωνεί με την Αμερικανική και Ισραηλινή εξωτερική πολιτική. Θάφτηκε κυριολεκτικά η είδηση της βιβλιοπαρουσίασης από τα «κοράκια» που διαφεντεύουν τον τόπο μας και κυρίως από αυτούς που ικανοποιούνται στο να εμφανίζονται ως δήθεν πολέμιοι του ιμπεριαλισμού ενώ να σημειωθεί ότι για λόγο που δεν γνωρίζουμε δεν έγινε όπως αναμενόταν η απευθείας μετάδοση στο διαδίκτυο της εν λόγω εκδήλωσης ενώ υπήρχε κανονικά στο πρόγραμμα των διοργανωτών ...

Το βιβλίο - η εξαιρετική μετάφραση του Αλί Καρατζί - αποτελεί ένα ανθολόγιο κειμένων από μικρές ιστορίες από συντρόφους, συνεργάτες ή απλούς στρατιώτες που μοιράστηκαν τις ενθυμήσεις τους από τον Στρατηγό Σολεϊμανί. Επίσης περιλαμβάνονται μαρτυρίες από προσωπικότητες, όπως ο ήγέτης της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα

Το να έρχεσαι σε επαφή με έναν κόσμο που προασπίζεται επαναστατικές αρχές προς όφελος και του Ελληνισμού, αφού ο εχθρός για εμάς είναι σήμερα οι Σαούντ τα παρακλάδια τους και οι περιφερειακές συμμαχίες των ισλαμοκαπιταλιστών είναι σαφέστατα ένα καθήκον των Αυτόνομων Εθνικιστών/Εθνικοσοσιαλιστών. 

Για αυτούς όμως που αρέσκονται στο να μιλούν στο πλευρό δεξιών και εμμονικών αντιφασιστών (και μάλιστα σε πολυτελείς αίθουσες μετά φαγητού) γενικά και αόριστα για το «Ισλάμ» χωρίς να λένε το παραμικρό για τον καίριο ρόλο του Τελ Αβίβ στην ανάπτυξη του ISIS ή την εμπλοκή Σιωνιστικών ΜΚΟ στην προώθηση μαζών στα νησιά και την ενδοχώρα καθώς και τον ρόλο της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» ή τέλος έστω τον σημαντικό ρόλο του Πακιστάν - που επισκέφτηκε την πρεσβεία του γνωστός ακροδεξιός και παλαιότερα συνεργάτης του πολυπράκτορα Βαβύλη - τους αφήνουμε στην κρίση αυτών που γνωρίζουν την ουσία και τις συνθήκες της σύγχρονης γεωπολιτικής διαμάχης και αρνούνται να ακολουθήσουν πρακτικές και λογικές ενάντια στις ιδέες μας.