Συνέντευξη του Michel Koeniguer: «Το Βερολίνο θα γίνει ο τάφος μας»

 


Συνέντευξη του Michel Koeniguer, του σπουδαίου Γάλλου καλλιτέχνη των κόμικς που δυστυχώς πέθανε μόλις πριν λίγους μήνες. 

Πολεμικός ανταποκριτής αλλά και παθιασμένος με τον σχεδιασμό ιστοριών πολέμου και ηρωισμού, αφηγείται σε ένα υπέροχο comic art book τον αγώνα των Γάλλων εθελοντών της Μεραρχίας των «SS Καρλομάγνος» στο Βερολίνο το 1945. 

Των τελευταίων Ευρωπαίων «Σπαρτιατών» που έπεσαν μαχόμενοι και επέλεξαν με πλήρη συνείδηση τον τάφο τους, για να έρθει ένας κόσμος ερειπίων να στηθεί πάνω στους θυσιασμένους για την Ιεραρχία, την Πίστη και την Νέα Ευρώπη. 

77 χρόνια μετά επιλέξαμε με αυτή την διαφορετική ματιά να τιμήσουμε την μνήμη εκείνων, ενώ τις μέρες αυτές έρχεται αναπόφευκτα στο νου μας και η υπεράνθρωπη αντίσταση των Ουκρανών συναγωνιστών στα έγκατα της γης στην Ελληνική Μαριούπολη, οι οποίοι με την σειρά τους επέλεξαν τον δικό τους τάφο.

 Η ιστορία έχει καταγράψει ότι τότε στην πλειοψηφία τους ήταν φασίστες χριστιανοί και εργάτες οι τελευταίοι υπερασπιστές του Βερολίνου, και σήμερα είναι φασίστες χριστιανοί και εργάτες οι τελευταίοι υπερασπιστές στο εργοστάσιο της μεταλλουργίας Azovstal

Και τότε λίγοι εναντίον πολλών, όμως όλοι υπέρ των βωμών και των εστιών και σήμερα λίγοι εναντίον πολλών, πάλι όλοι υπέρ των βωμών και των εστιών!

Μετάφραση: Nero Valois


link: Βερολίνο 1945: Βουδιστές μοναχοί υπερασπίζονται τον Εθνικοσοσιαλισμό «Οι άνθρωποι με τα πράσινα γάντια»

Ναι, υπήρχε ένα τμήμα Γάλλων εθελοντών στα Waffen SS. Πρώτα θα ονομαστεί Frankreich από το LVF και μετά το 1933 Waffen - Grenadier - Division der SS Charlemagne. 

Είναι το τέλος του που αφηγείται ο Michel Koeniguer στο comic άλμπουμ του, «Το Βερολίνο θα είναι ο τάφος μας» που κυκλοφορεί σήμερα από την Paquet. Θα είναι ένα έργο με τρεις τόμους. 

Ο «Καρλομάγνος», ή ότι απομένει από αυτόν, ένα Τάγμα (σ.μ. Oμάδα Μάχης κατά την Γερμανική στρατιωτική ορολογία) θα πολεμήσει μέχρι το τέλος στα ερείπια του Βερολίνου τον Απρίλιο και τον Μάιο του 1945, κοντά στο καταφύγιο του Χίτλερ. 

Ο Koeniguer επαναλαμβάνει λεπτομερώς το ταξίδι αυτών των ανδρών που δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν. Με ένα μυθιστορηματικό τρόπο αλλά πάντα βασισμένο σε ακριβή δεδομένα. Ένα πραγματικό έργο ιστορικής ανασυγκρότησης ενός «ταμπού», περίπλοκου και άγνωστου επεισοδίου της Ιστορίας μας. 

Ο Michel Koeniguer μίλησε ελεύθερα στο ligneclaire.info. 

Συνέντευξη στον Jean - Laurent TRUC.

Ερώτηση: Michel Koeniguer, γιατί αυτή η επιλογή να αφηγηθείτε το τέλος της μεραρχίας Charlemagne, των SS των Γάλλων εθελοντών, παγιδευμένων στο Βερολίνο το 1945;

Απάντηση: Ήξερα καλά το θέμα και είχα διαβάσει το βιβλίο του Jean Mabire, ένα κλασικό έργο πάνω στο θέμα. Και μου ήρθε η ιδέα όταν έκανα το Misty Mission. Αναρωτήθηκα πότε ένας μαχητής θα μπορούσε να είναι περισσότερο στο τέλος της μοίρας του. Το να βρίσκεσαι στο Βερολίνο το 1945 στα SS ήταν ότι χειρότερο για το μέλλον κάποιου .

Ερώτηση: Είναι κάτι που συνέβη, αλλά συχνά επισκιαζόταν και ασκήθηκε βέτο στην αφήγηση του. Έχει έντονη πολιτική χροιά η ιστορία του «Καρλομάγνου»;

Απάντηση: Πάντα έτσι είναι. Σήμερα είναι χειρότερα. Στη δεκαετία του 1960, υπήρχε μια ορισμένη μορφή συμφιλίωσης, ιδιαίτερα όταν επρόκειτο για τους Γάλλους που συμμετείχαν στο πλευρό του Γερμανικού στρατού, συμπεριλαμβανομένου του LVF. Στην Ταξιαρχία Frankreich και μετά στον «Καρλομάγνο», ήταν κρυμμένο κάτω από ένα μολυβένιο τσιμεντοκονίαμα. Στη Γαλλία όλα είναι πολιτικά. Επιμένω σε ένα ιστορικό γεγονός. Τώρα υπάρχει η πολιτική ορθότητα που σκοτώνει την κάθε  συζήτηση.

Ερώτηση: Υπογράφετε έναν ακριβή απολογισμό της ιστορικής πραγματικότητας. Ήταν για τους τελευταίους που πολέμησαν στο Βερολίνο το 1945. Προσθέτεις λίγο ρομαντισμό σε αυτό.

Απάντηση: Από την πλευρά μου, φυσικά, δεν υπάρχει πολιτική προκατάληψη. Πρώτα τα γεγονότα. Μερικοί από τους χαρακτήρες μου είναι εμπνευσμένοι από ανθρώπους που υπήρξαν. Άλλοι όχι. Προσθέτω ρομαντισμό γιατί δεν είναι ντοκιμαντέρ αλλά μια ιστορία σε πολύ ακριβείς ιστορικές βάσεις για την εξέλιξη των γεγονότων.

Ερώτηση: Παραμένετε στην πορεία του «Καρλομάγνου» με υπενθυμίσεις ονομάτων της «συνεργασίας», Darnand, Lafont.

Απάντηση: Ναι, γιατί υπάρχουν πολιτοφύλακες που ενσωματώθηκαν στον «Καρλομάγνο» μετά την απόβαση στη Νορμανδία. Στον πρώτο τόμο δεν υπάρχει μεγάλη αναφορά εκτός από έναν τύπο από τη Νότια Γαλλία, τον Κρίστιαν. Στη συνέχεια θα επιστρέψει στην περίοδο της Κατοχής.

Ερώτηση: Είχες πολλές πηγές;

Απάντηση: Ναι, εκτός από τον Mabire που περιγράφει τα γεγονότα ώρα με την ώρα, είχα και άλλες μαρτυρίες όπως το Combats pour l' honneur.

Ερώτηση: Έχουν απομείνει αρχεία;

Απάντηση: Όχι, μόνο βιβλία με μαρτυρίες. Τίποτα στα επίσημα αρχεία. Ίσως στη Ρωσία. Μαζί τους ήταν ένας φωτογράφος, ένας Νορβηγός από τη Μεραρχία SS Nordland στην οποία ήταν προσκολλημένοι οι Γάλλοι. Δεν είναι γνωστό τι απέγιναν οι φωτογραφίες.

Ερώτηση: Ποιοι είναι οι  αριθμοί για τον «Καρλομάγνο»;

Απάντηση: Στο Βερολίνο φτάνουν τους 300. Στο τέλος 30 αιχμαλωτίζονται από τους Ρώσους. Ο ακριβής αριθμός των επιζώντων πρέπει να ανέλθει σε λιγότερους από χίλιους από τους 7 έως 8000 άνδρες. Είναι πολύ διασκορπισμένοι σε διάφορες τοποθεσίες μάχης. Θα ακολουθήσουν τις πεποιθήσεις τους. Όταν συνειδητοποιούν κατά την άφιξη τους βόρεια του Βερολίνου ότι δεν θα υπάρξει ενίσχυση, καταλαβαίνουν. Ενώ περίμεναν ενισχύσεις. Με την ιδέα ότι οι Σύμμαχοι επρόκειτο να τους βοηθήσουν να απωθήσουν τους Ρώσους. 

Αυτό συμμεριζόταν και μέρος του Γερμανικού στρατού. Αλλά ο Πάττον δεν του επιτράπηκε τελικά να πάει στο Βερολίνο. Το Βερολίνο ήταν για τους Ρώσους ενώ ο Τσόρτσιλ ήταν πεπεισμένος αντικομμουνιστής. Είχε σχεδιαστεί ένα Γερμανικό σχέδιο επανεξοπλισμού. Αλλά για τον «Καρλομάγνο» δεν υπήρχε πλέον καμία λύση παρά μόνο να παλέψει μέχρι το τέλος.

Ερώτηση: Ο «Καρλομάγνος» σχηματίζει ένα πολύ ετερογενές περιβάλλον.

Απάντηση: Ναι, είναι μια περίεργη μίξη. Είχαν παλέψει για να στρατολογηθούν στη Γαλλία. Μετά τις 6 Ιουνίου μεταφέρθηκε εκεί η Πολιτοφυλακή (Milice). Αυτό δημιουργεί δυσφορία με τα πρώην μέλη του LVF ή τους πρώτους νεοσύλλεκτους στα Waffen SS. Υπάρχουν πρώην στρατιώτες, άνθρωποι που θέλουν να πολεμήσουν ενάντια στον μπολσεβικισμό. Είναι πλήρως Γαλλική η σύνθεση του. Οι Γερμανοί διαπίστωσαν επίσης ότι υπήρχε υπερβολική πολιτική πίστη  στη Γαλλία.

Ερώτηση: Που δεν έχει καμία σχέση με άλλα σώματα  μας, ακόμα κι αν υπήρχαν κάποιοι Αλσατοί στρατιώτες στα SS;

Απάντηση: Οι Αλσατοί δεν έχουν καμία σχέση με τον «Καρλομάγνο». Το πρόβλημα της Αλσατίας είναι πολύ ιδιαίτερο. Όταν οι Γερμανοί ξέμειναν από άνδρες, πήραν και Αλσατούς με τη βία για τα SS ανακατεμένους με εθελοντές. Όχι πολλούς. (Σημείωση του συντάκτη: διαβάστε το Ταξίδι του Marcel Grob).

Ερώτηση: Το 1945 στο Βερολίνο γίνονται εκτελέσεις;

Απάντηση: Τουλάχιστον για την καταστροφή των Ρωσικών αρμάτων μάχης. Οι άλλοι πάνε στο στρατόπεδο. Δεν έχω κανένα νούμερο. Απελευθερώθηκαν μεταξύ 1947 και 1949. Οι ξένοι βγήκαν πρώτοι από τα Ρωσικά στρατόπεδα.

Ερώτηση: Όταν ο Λεκλέρκ πυροβόλησε τους Γάλλους SS, ήταν άνδρες του «Καρλομάγνου» (Σημείωση του συντάκτη: ποτέ δεν μάθαμε αν η εντολή προερχόταν από αυτόν ή από έναν αξιωματικό του);

"Όταν συνελήφθησαν οι εθελοντές της Charlemagne από τους Αμερικανούς, παραδόθηκαν στους Γάλλους  στρατιώτες. Λίγο πριν εκτελεστούν ο στρατηγός Λεκλέρκ τους ρώτησε γιατί φορούσαν Γερμανικές στολές, του απάντησαν: Εσείς γιατί φοράτε Αμερικανική; "

Απάντηση: Ναι, μια απομονωμένη μονάδα σίγουρα μετά τις μάχες στην Πομερανία.

Ερώτηση: Πού βρήκατε όλη την τεκμηρίωση για το Βερολίνο;

Απάντηση: Γενικά, είχα τα ονόματα των δρόμων όπου είχαν περάσει, εκτός από το ότι η καταστροφή ήταν τρομερή, μεταξύ άλλων σημείων στα βόρεια της πόλης όπου έφτασαν. Δεν ήταν εύκολο. Στο Βερολίνο εξακολουθούν να υπάρχουν σήμερα τοίχοι γεμάτοι σφαίρες. Οι τελευταίες μάχες γίνονται στα κεντρικά γραφεία της Luftwaffe και αρνούνται να παραδοθούν.

Ερώτηση: Εργαστήκατε  με ένα συγκεκριμένο τρόπο;

Απάντηση: Σκεφτόμουν το σενάριο για πολύ καιρό. Ήθελα να είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου, να είναι άψογο το υπόβαθρο σε εξοπλισμό, στολές. Στο επίπεδο του σχεδίου, μολύβι, ινδικό μελάνι σε σχήμα 42 επί 59 cm. Λόγω των λεπτομερειών. Η διπλή σανίδα μπροστά από το δημαρχείο. (τέλος της σημείωσης του συντάκτη του άρθρου). Έκανα το κτίριο στο Μπρίστολ, πρόσθεσα δεξαμενές και ειδώλια στο 1/72. Έβγαλα φωτογραφία για να πάρω βάση και μου πήρε δέκα μέρες. Το χρώμα βρίσκεται στον υπολογιστή και ο Olivier Speltens το ολοκλήρωσε.

Ερώτηση: Πώς πιστεύετε ότι θα γίνει δεκτό το θέμα;

Απάντηση: Έχω ήδη με αυτόγραφο την deluxe έκδοση σε ασπρόμαυρο με μπόνους. Θα δούμε μετά το καλοκαίρι. Οι άνθρωποι που γνωρίζουν την ιστορία ενδιαφέρονται και άλλοι μαθαίνουν. Τίποτα περισσότερο.

Ερώτηση: Δεν υπήρχε ελπίδα για αυτούς τους Γάλλους, αυτούς τους χαμένους στρατιώτες του «Καρλομάγνου»;

Απάντηση: Όχι. Η υπεράσπιση του Βερολίνου ήταν απατηλή. Το βλέπουμε στην ταινία «Η Πτώση» και ο Χίτλερ παίζει σε χάρτη με μονάδες που δεν υπάρχουν πια. Οι Βερολινέζοι τους παίρνουν τηλέφωνο για τις περίφημες υποσχόμενες ενισχύσεις. Και αυτοί οι ίδιοι Γερμανοί μιλούν ελάχιστα για τις ξένες μονάδες που υπερασπίστηκαν την πόλη, για τους Γάλλους, τους Ισπανούς, τους Νορβηγούς, που χάθηκαν στη μάχη. Θα υπάρξουν τρία άλμπουμ και ετοιμάζω ένα σενάριο για τις μάχες στα τέλη του 1944. Δεν συζητήθηκε πολύ γιατί τότε ήμασταν συγκεντρωμένοι  ταυτόχρονα στην επίθεση των Αρδεννών.





Εις μνήμην των Benito Mussolini και Nicolla Bombacci: Το λαμπρό τέλος της Φασιστικής Αριστεράς ή η αρχή της σύγχρονης «Τρίτης Θέσης»; - εισαγωγή στα 18 σημεία της Βερόνα - άρθρο που έχει δημοσιευτεί στον πρώτο τόμο, Μάρτιος 2022, της ελληνικής επιθεώρησης της Τρίτης Θέσης «¡Patria o muerte!» την οποία μπορείτε να κατεβάσετε σε .pdf

Εις μνήμην των Benito Mussolini (29.07.1883 - 28.04.1945) και Nicolla Bombacci (24.10.1879 - 28.04.1945): Το λαμπρό τέλος της Φασιστικής Αριστεράς ή η αρχή της σύγχρονης «Τρίτης Θέσης»; - εισαγωγή στα 18 σημεία της Βερόνα - άρθρο που έχει δημοσιευτεί στον πρώτο τόμο, Μάρτιος 2022, της ελληνικής επιθεώρησης της Τρίτης Θέσης «¡Patria o muerte!» την οποία μπορείτε να κατεβάσετε σε .pdf εδώ

Η ιστορική φόρτιση της έννοιας «Φασισμός» στην Ελλάδα λόγω του Ελληνο - Ιταλικού πολέμου, της Γερμανό - Ιταλικής στρατιωτικής κατοχής και της ταύτισης που απέδωσε στην έννοια αυτή η μετεμφυλιακή αριστερά με κάθε διακυβέρνηση της εθνικόφρονης αστικής δεξιάς καθώς και με το Στρατιωτικό καθεστώς των Απριλιανών, είναι ήδη τόσο ριζωμένη στο νεοελληνικό ιδεολογικό υποσυνείδητο που θεωρείται πια και η μόνη αντικειμενική ερμηνεία του τεράστιου αυτού επαναστατικού φαινομένου. Το υπογραμμίζουμε αυτό γιατί είναι κάτι που δεν αποτελεί πολιτική μεμψιμοιρία αλλά επιστημονικό γεγονός που αποδεικνύεται από την εκκωφαντική σιωπή στην εγχώρια εκδοτική παραγωγή των σημαντικότερων ιστορικών ερευνών του Φασιστικού φαινομένου.

Ο λόγος αυτής της ιδεολογικής δολοφονίας των σημαντικότερων διεθνώς επιστημονικών μελετών οφείλεται στο ότι αυτές από την δεκαετία του ‘50  ως και σήμερα κυριαρχούνται πια όχι από την Μαρξιστική ιστοριογραφία πάνω στο Φασισμό αλλά από το ισχυρό Ιταλικό ρεύμα των Ιστορικών της σχολής του Renzo de Felice με μαθητές του τους Emilio Gentile, Giuseppe Parlato, Giovanni Sabbatucci. Δίπλα στην σχολή του De Felice προστέθηκε η τεράστια εργασία του Zeev Sternhell που με αφετηρία του τις Γαλλικές ρίζες του Φασισμού ενίσχυσε την βασική θεωρία της Ιταλικής σχολής πως ο Φασισμός αποτελεί ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό φαινόμενο που ενοποιήθηκε με τον ριζοσπαστικό εθνικισμό σε μια σύνθεση ξεκάθαρα αντικαπιταλιστική, αντί-μοντέρνα αλλά και σύγχρονη παράλληλα με την μορφή μιας εξέγερσης απέναντι στον μαρξισμό ως τέκνο του αστικού ορθολογισμού και της κοσμοπολίτικης αντεθνικής διανόησης.

Τα έργα αυτών των σπουδαίων ιστορικών και πολιτικών επιστημόνων είναι εξαφανισμένα εδώ και δεκαετίες από την επιστημονική και ιδεολογική φυσικά παραγωγή στην Ελλάδα, γιατί κλονίζουν συθέμελα το μαρξιστικό θεώρημα του αντιφασιστικού μίσους που χαρακτηρίζει τον Φασισμό ως πολιτικό εργαλείο των κυρίαρχων αστικών τάξεων σε περιόδους κρίσεων και λαϊκής αναταραχής. Όμως είναι σημαντικό να πούμε πως εμείς μιλάμε για την ιστορία, τις ιδέες, τους θεωρητικούς και αγωνιστές που αποπειράθηκαν με διαφορετικά κινήματα μια επαναστατική σύνθεση του Έθνους με το σοσιαλιστικό όραμα και δεν αναφερόμαστε στις παρακρατικές ομάδες της ελληνικής αστικής εξουσίας που από το 1945 έως και το Μνημόνιο παρουσιάζονταν ως «φασίστες, εθνικοσοσιαλιστές και εθνικιστές» με σκοπό να τονώνουν την αντικομμουνιστική σταυροφορία ή το ψεύτικο δίπολο Δεξιά και Αριστερά που θρέφει το σύστημα. Όλοι αυτοί με τον δικό τους τρόπο έπαιξαν το χαρτί του αντιφασισμού που ήθελε η ξεπουλημένη Αριστερά να πουλάει στην προς αναζήτηση πολιτικοποιημένη νεολαία της χώρας. Την ψεύτικη εικόνα ενός μιντιακού, και κατευθυνόμενου «Φασισμού» που έφτασε να έχει ως ταβάνι του την κοινοβουλευτική απογείωση και ως συνέπεια την τραγική χρησιμοποίηση του και τελικά διάλυση του από το αστικό σύστημα.

Το βασικό χαρακτηριστικό αυτού του φαινομένου από την μετεμφυλιακή περίοδο ως και σήμερα ήταν η απόλυτη έχθρα του με τις σοσιαλιστικές επαναστατικές ρίζες του Ευρωπαϊκού Φασισμού & Εθνικού Σοσιαλισμού και η υιοθέτηση όλων των αντιφασιστικών δογμάτων του Δυτικού Αμερικανοκρατούμενου κόσμου που κρύβονταν πίσω από τον ψυχροπολεμικό αντικομμουνισμό με όλων των ειδών τις «ριζοσπαστικές» μάσκες. Όλοι αυτοί οι ρόλοι είναι το θέατρο που παίζεται ακόμα στην Ελλάδα γύρω από την έννοια Φασιστικό κίνημα. Με αυτή την εισαγωγή δεν φιλοδοξούμε φυσικά να αναλύσουμε πλήρως αυτή την γιγαντιαία στρέβλωση. Τονίζουμε όμως αυτή την σκέψη για να πούμε πως το να μιλήσεις για την έννοια «Φασιστική Αριστερά» πρώτα πρέπει να ξέρεις πως μιλάς σε μια χώρα που δεν έχει δει ποτέ της Φασιστικό κίνημα ούτε πνευματικά της επιτρέπεται να μάθει πως υπήρξε σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Το πως επηρέασε την πολιτική ιστορία του 20ου αιώνα έως και τον δικό μας αιώνα μέσα από την μεταβίβαση των βασικών του στοιχείων σε μια σειρά από εθνικά και λαϊκά κινήματα απελευθέρωσης από τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό χωρίς να βασίζονται στον μαρξισμό.

Είμαστε υποχρεωμένοι απέναντι στην Αλήθεια της Ιδέας και της ιστορίας να παλέψουμε ιδεολογικά με αυτή την εχθρική κατάσταση πνευμάτων και να δώσουμε χώρο στα γεγονότα και τις ιδέες των ίδιων των πρωταγωνιστών της ιστορικής δράσης να αποδείξουν τι πραγματικά ήταν αυτή η τεράστια ιδέα και ακόμα ανυπολόγιστη σε δυναμική σύνθεση μεταξύ Εθνικισμού και Σοσιαλισμού και πως παραμένει με άλλες μορφές και σήμερα μια καθοριστική εναλλακτική πρόταση για την επιβίωση εθνών και λαών αλλά και των πολιτισμών μας.

Το «Μανιφέστο της Βερόνα» έχει μια τεράστια σημασία για το Ιταλικό Φασιστικό κίνημα γιατί θεωρείται ως το σημείο επιστροφής στις Σοσιαλιστικές ρίζες του Φασισμού κυρίως έτσι όπως είδαν το φως αρχικά στην «Χάρτα Εργασίας» το 1927 που έβγαζε την Ιταλία από την εργατικό μεσαίωνα και γεννούσε τον Κορπορατισμό ως υπέρβαση του φιλελευθερισμού και του σοβιετικού κρατικισμού. Όχι τυχαία στην καρδιά του Μανιφέστου της Βερόνα βρίσκεται η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής που με τα λόγια του ίδιου του Μουσολίνι τον Οκτώβρη του 1944 σήμαινε «την εφικτή πραγματοποίηση του σοσιαλισμού». Οι αγώνες όλων των μαχητών του Κορπορατισμού, του φασιστικού επαναστατικού συνδικαλισμού, του εξεγερσιακού φασισμού, που από τα μέσα του ‘20 πάλευαν μέσα στο νέο Φασιστικό κράτος και την κοινωνία για την επικράτηση της σοσιαλιστικής αριστερής ψυχής του Σαν Σεπόλκρο, βρήκαν δικαίωση τραγικά σύντομη στην ζωή της Ιταλικής Κοινωνικής Πολιτείας.

Κάτω από τον ίσκιο του μεγάλου προλετάριου κόκκινου φασίστα Μπομπάτσι αλλά και ηρώων όπως του μάρτυρα του Φασιστικού εργατικού Τορίνο Τζιουζέπε Σολάρο έπεσαν οι σπόροι της εθνικής και σοσιαλιστικής αυτάρκειας στην οικονομία και στους θεσμούς θέτοντας την Εργασία ως το μοναδικό υποκείμενο της εφήμερης Φασιστικής Πολιτείας. Εδώ πια έχουμε ένα προχώρημα που ξεπερνά τις πρώτες ακόμα ανεπεξέργαστες αρχές του κορπορατισμού που μιλούσαν για ταξική συνοχή εργασίας και κεφαλαίου στην υπηρεσία του Φασιστικού Κράτους και της Εθνικής Κοινότητας. Με το «Μανιφέστο της Βερόνα» και την γενικευμένη πολιτική κοινωνικοποίησης και εργατικής αυτοδιαχείρισης που ενεργοποίησε στο βιομηχανικό βορρά η Ιταλική Κοινωνική Πολιτεία η κυριαρχία του κορπορατισμού δόθηκε πλήρως στις δυνάμεις της εργατικής τάξης υπό την στήριξη του Φασιστικού Κρατικού και Κομματικού μηχανισμού. Για τον λόγο αυτό όλοι οι ιστορικοί της Ιταλικής Κοινωνικής Πολιτείας μιλάνε για νίκη της Φασιστικής Αριστεράς και για την εμφάνιση ενός «κόκκινου» Φασισμού που έμεινε ανολοκλήρωτος λόγω της ήττας του 1945 και της Αμερικανικής μακράς δημοκρατικής κατοχής της Ιταλίας μέσα από την συνεργασία Χριστιανοδημοκρατών - Κομμουνιστών σε όλη την διάρκεια του ψυχρού πολέμου.

Είναι ένα μεγάλο εγχείρημα να εισέλθουμε στις ρίζες της Φασιστικής Αριστεράς εδώ και στις αντιθέσεις επίσης που ξέσπασαν γύρω από αυτήν κατά την διάρκεια της Φασιστικής επανάστασης με έκφραση την ιδεολογική κριτική που έγινε από τον Έβολα και άλλους σημαντικούς θεωρητικούς της ιδέας του Κράτους έναντι των Συντεχνιών. Λανθασμένα η αντιπαράθεση αυτή αντί να οδηγήσει σε μια επιτάχυνση των αιτημάτων της σοσιαλιστικής διαδικασίας όπως πρότεινε η πλευρά των Μποτάι και Σπίριτο κατέληξε στο να χαρακτηρίζεται ως Ιταλικός μπολσεβικισμός διαιρώντας την ενότητα της επαναστατικής αριστοκρατίας και καθυστερώντας δραματικά την αναγκαία ολοκλήρωση της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης του Ιταλικού λαού.

Έτσι δεν μπήκαν στην διεργασία της Φασιστικής επανάστασης οι μεγάλες μάζες του εργαζομένου λαού, έλλειψε η βαθύτερη στράτευση μέσα στην κοινωνία, κάτι που φάνηκε στο τέλος του πολέμου απέναντι στην επιτυχημένη τακτική του διαίρει και βασίλευε που επέβαλαν οι Αγγλοαμερικάνοι με την εισβολή τους στην Ιταλία. Όμως ενώ μέσα στο εξαρχής συστημικό MSI οι παλιοί αριστεροί φασιστές γρήγορα διαφοροποιήθηκαν και αποχώρησαν, μετέπειτα δεν έγινε εφικτό να δυναμώσουν οργανωτικά οι ιδέες της επαναστατικής φασιστικής παράδοσης αφού η Ιταλία μπήκε σε μια περίοδο χάους με τον σχεδιασμό όλων των διεθνών μυστικών υπηρεσιών, που εργαλειοποίησαν την ένοπλη σύρραξη μεταξύ των δυο άκρων αριστεράς και δεξιάς αλλά και μεταξύ αυτών και του αστικού κράτους του ιστορικού συμβιβασμού.

Μέχρι και την εμφάνιση της Terza Posizione όλη η ορμή των νεαρών ριζοσπαστών εθνικιστών είχε πέσει στην παγίδα του αριστερισμού γύρω από το αυθόρμητο, την μειοψηφική βία, την αντεκδίκηση και την θεωρητικοποίηση της ιδέας της πρωτοπορίας που ανίκανη να κινητοποιήσει τις λαϊκές μάζες θεωρεί ότι μόνη της ενσαρκώνει την επανάσταση απέναντι στο αστικό σύστημα. Η κατάληξη γνωστή σε όλους. Καταστολή, φυλακές, νεκροί, μετανιωμένοι και αμετανόητοι ηττημένοι. Η επικέντρωση στα ιδανικά του επαναστατικού αριστερού φασισμού ως δύναμη ανεξαρτησίας του εργαζομένου λαού και συγκρότησης ενός Εθνικού Κράτους της Εργασίας πέρασε με ένα φοβερό τρόπο στις ιδέες του μεγάλου Περόν, στο σοσιαλιστικό όραμα του Καντάφι, στον Παναραβικό σοσιαλισμό του Νάσσερ και μετέπειτα στην μεγάλης Μπααθική Αραβική Επανάσταση. Όχι τυχαία όλοι οι ηγέτες αυτών των γιγαντιαίων κινημάτων στα νιάτα τους υπήρξαν θαυμαστές του Ιταλικού Φασισμού και του Μουσολίνι. Ακόμα και η επαναστατημένη Κούβα των Φιντέλ Κάστρο και Τσε Γκουεβάρα εμπνέεται από τον λαϊκό θρησκευτικό σοσιαλισμό της Ισπανικής Φάλαγγας δίνοντας ελπίδα σε εκατομμύρια φτωχούς της Λατινικής Αμερικής να αγωνιστούν για Πατρίδα, Ελευθερία και Δικαιοσύνη με σκοπό τον σοσιαλισμό.

Από αυτή την σκοπιά, θα υπογραμμίζαμε πως η σπορά που έριξε το πείραμα που θεμελιώθηκε με αίμα πάνω στο «Μανιφέστο της Βερόνα» καρποφόρησε με την μορφή της «Τρίτης Θέσης» στα μαζικότερα και μαχητικότερα λαϊκά κινήματα του κόσμου ενώ στην Ιταλία εξαφανίστηκε κάτω από την σαγήνη της αντικομμουνιστικής και αντιφασιστικής σύγκρουσης που έστησαν Αμερικανοί, Εγγλέζοι, Ισραηλινοί και Σοβιετικοί πράκτορες φοβούμενοι όχι την συγκυβέρνηση Κομμουνιστών και Χριστιανοδημοκρατών, που οι ίδιοι είχαν προωθήσει άλλωστε, αλλά την πιθανότητα στην καρδιά της Ευρώπης να γεννηθεί ένας κόκκινος Περονισμός αλλά Ιταλικά με φασιστικές ρίζες.

Κοιτάζοντας κανείς σήμερα το πως κράτησε θέσεις ο λεγόμενος Ιταλικός Ροσσομπρουνισμός δημιουργώντας μια νέα πολιτική αντί-κουλτούρα, πως γεννήθηκε και στερεώθηκε το φαινόμενο της Κάζα Πάουντ, διακρίνει εύκολα τις μορφές και τα όνειρα όλων των μελανοχιτώνων με την κατακόκκινη καρδιά, ίδια καρδιά με των αδελφών τους Ισπανών υπό τον Πρίμο Ντε Ριβερα και τον θρυλικό Λεντέσμα Ράμος. Οι ιδέες τους επιβιώνουν σε όσους ανά την Ευρώπη με μικρές δυνάμεις πολιτικά, μεταπολιτικά και κοινωνικά επιμένουν στην Τρίτη Θέση ως ανάπτυξη και ανώτερη έκφραση των βασικών στοιχείων της Φασιστικής Αριστεράς.

Η αλήθεια για το ποιος, πότε και πως πραγματικά πολέμησε τον καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό προς όφελος του λαού και του έθνους δεν έχει αποκατασταθεί ακόμα. Την ιστορία του σοσιαλισμού κατάφεραν να την λεηλατήσουν και να την μονοπωλήσουν οι μαρξιστικοί και μεταμοντέρνα αριστεροί ιδεολογικοί μηχανισμοί της παγκοσμιοποίησης. Όπως έκαναν με τους πατέρες του αναρχισμού Προυντόν, Κροπότκιν και Μπακούνιν που έσβησαν κάθε ίχνος εθνικισμού από την ζωή και τα έργα τους, όπως έκαναν με όλους τους μεγάλους αντί-ιμπεριαλιστές του περασμένου αιώνα. Ότι απείλησε τον παλιό κόσμο και τους εξουσιαστές του, οφείλεται στην σύνθεση εθνικισμού και σοσιαλισμού, για αυτό θέλησαν να το εξαφανίσουν από προσώπου γης κάτω από τις ζητωκραυγές για ένα «Κομμουνισμό» που δήθεν γέννησε όλες τις μεγάλες αντιπαραθέσεις. Αυτοί οι μαέστροι του ψέματος θέλησαν να καλύψουν το γεγονός πως η ΕΣΣΔ δεν έκανε ποτέ κανένα αντισυστημικό πόλεμο, δεν ανέτρεψε ποτέ καμία αστική τάξη ξένης χώρας, δεν στήριξε ποτέ κανέναν να ανατρέψει την αστική τάξη της χώρας του, δεν τόλμησε ποτέ να απελευθερώσει την Ευρώπη ενάντια στην Αμερικανική μπότα, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια ιμπεριαλιστική εκδοχή της Αμερικής με κολλεκτιβιστικό προσωπείο.

Προερχόμαστε από τους αιρετικούς, τους αποστάτες, όσους λάτρεψαν την Πατρίδα, τον Λαό και τον Σοσιαλισμό ολοκληρωτικά, εκείνους που πραγματικά έδωσαν ελπίδα σε εκατομμύρια ανθρώπους για ένα κόσμο της Ιεραρχίας και της Εργασίας ενάντια στον χρυσό και τον υλισμό. Δεν ήξεραν τα πρωτοπαλίκαρα του θλιβερού Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος όταν, με την ευλογία που τους πρόσφερε η αστερόεσσα, έσερναν τα πτώματα του Μουσολίνι και του Μπομπάτσι στους δρόμους του Μιλάνου πως δεν τελείωσαν το όραμα που ένωσε μαζί στη ζωή και το θάνατο αυτούς τους δυο μάρτυρες του Φασιστικού Σοσιαλισμού.

Δεν εξαφάνισαν τον Ιδρυτή και τον Πιστό του που ως φωνή συνείδησης μέχρι το τέλος ήταν εκεί να του θυμίζει το Σαν Σεπόλκρο, την Φασιστική Προλεταριακή Ιταλία, να θυμίζει αυτό που έμεινε ανολοκλήρωτο όχι μόνο για χάρη του Ιταλικού λαού αλλά και για όλους τους λαούς της Ευρώπης μας. Στις τεράστιες πλατεία του Μπουένος Άιρες και της Αβάνας, στο Κάιρο, την Τρίπολη, την Δαμασκό, την Βαγδάτη το πνεύμα της Βερόνα ήταν εκεί και ξανά θα είναι εκεί όταν οι λαοί αγωνιστούν για ελευθερία και δικαιοσύνη ενάντια σε όλες τις ελίτ, τα λόμπι και τις μαφίες του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Εκδόσεις «Τρίτη Θέση»

Φωτογραφίες που κάποιοι θέλουν να ξεχάσουν


Πανό της Δυναμό Κιέβου το 2013 για τους Γιώργο Φουντούλη και Μανώλη Καπελώνη ...



Εκδήλωση Ουκρανών συναγωνιστών το 2013 στο Κίεβο για τους Εθνικιστές που δολοφονήθηκαν στο Νέο Ηράκλειο ...





Η γαλανόλευκη antifa ξαναχτυπά: o πρόεδρος του κόμματος ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΤΠ ζήτησε την 26η Οκτωβρίου του 2012 την είσοδο του Ρωσικού στρατού στην Αλεξανδρούπολη αλλά ξέχασε ... να ζητήσει όλα αυτά τα χρόνια την έξοδο των βάσεων του ΝΑΤΟ από την Ελλάδα. 

Λίγο νωρίτερα την ίδια χρονιά είχε προτείνει στην βουλή τον Sir Βασίλειο Μαρκεζίνη - που είναι στον στενό κύκλο της Ελισάβετ και μέλος του Rotary Club - για οικουμενικό πρωθυπουργό σε κυβέρνηση τεχνοκρατών!



Την ίδια στιγμή που οι εισβολείς του Πούτιν σκοτώνουν αμάχους και εξορίζουν Ουκρανούς σε περιοχές της Ρωσίας, ενώ δεν διστάζουν να στείλουν στην πρώτη γραμμή μεταξύ άλλων και τους Τσετσένους μισθοφόρους για να καταλάβουν την Ελληνική Μαριούπολη και να σκοτώσουν τους τελευταίους μαχητές - οι ίδιοι είναι υπερασπιστές της Σαρίας στον Βόρειο Καύκασο και σύγχρονος εφιάλτης για τους Ρώσους πολίτες στα αστικά κέντρα της μητροπολιτικής Ρωσίας - τα διαδικτυακά απομεινάρια του κόμματος συνεχίζουν να συκοφαντούν τον ηρωικό αγώνα του Ουκρανικού λαού.

Τα σχόλια δικά σας ...



Η συμβολική απάντηση των Αυτόνομων σε όλους αυτούς που άλλαξαν προστάτη σε μια νύχτα τάχα για το καλό του λαού και της πατρίδας ...

Σε συνέχεια των Αυτόνομων παρεμβάσεων για τους τελευταίους Ουκρανούς υπερασπιστές της Μαριούπολης: πανό υπέρ της Ουκρανίας (Youth Block) και αφισοκόλληση (Defend Greece)

Σε συνέχεια των Αυτόνομων παρεμβάσεων για τους τελευταίους Ουκρανούς υπερασπιστές της Μαριούπολης: πανό υπέρ της Ουκρανίας (Youth Block) και αφισοκόλληση (Defend Greece)




Youth Block







Defend Greece


Υλικό ενημέρωσης για τους Ρώσους και Ουκρανούς νεολαίους συναγωνιστές που βρίσκονται στην Ελλάδα και δεν πιστεύουν την προπαγάνδα των ΗΠΑ της Ε.Ε. και του Κρεμλίνου


Η αφίσα των Αυτόνομων συναγωνιστών

Η αυτοθυσία των τελευταίων Ουκρανών εθελοντών μαχητών είναι η καλύτερη απάντηση στα ψεύδη των κατευθυνόμενων ΜΜΕ και τα τσιράκια των υπηρεσιών. Η τιτάνια μάχη των Εθνικιστών και των Εθνικοσοσιαλιστών/Φασιστών της Μαριούπολης θα γραφτεί με αίμα στο βιβλίο της ιστορίας. 

Η θλιβερή εθελοτυφλία των εν Ελλάδι σχολιαστών και υποστηρικτών των εισβολέων της καπιταλιστικής Ρωσίας, ένα ακόμη δείγμα παρακμής που θυμίζει τα λόγια του Franco Freda «βασικά είναι ο συνηθισμένος φθόνος όσων δεν έχουν το θάρρος και δεν θέλουν να το έχει κανένας άλλος». 

Οι κραυγές των μισθοφόρων της ανατολής δεν μπορούν να καλύψουν τις πολεμικές ιαχές της Ουκρανικής «Εθνικής Αντίστασης»!

Τιμή σε αυτούς που φυλάνε Θερμοπύλες!

Φέτος τα αυγά στην Μαριούπολη είναι βαμμένα με το αίμα του αλλόφυλου εχθρού

Τιτάνων ιαχές από τα έγκατα της γης απαντούν στο προσκλητήριο του Perun

Οι Βαλκυρίες ρένουν με ηλίανθους τους Ήρωες που δειπνούν απόψε δίπλα στους Θεούς

Πίπτουν όμως δεν παραδίδονται υπό την συνοδεία της Μαύρης Μουσικής

Με αφορμή την κυκλοφορία ενός βιβλίου που αποτελεί το εκδοτικό γεγονός της χρονιάς («Η Διάλυση του Συστήματος» του Franco Freda από τις εκδόσεις «Λόγχη», μετάφραση Βλάσης Βρανάς, πρόλογος Κωνσταντίνος Μποβιάτσος) μια σύνθεση αποσπασμάτων από συνεντεύξεις που έδωσε ο Ιταλός διανοητής της «Τρίτης Θέσης» το 2015 στους Maurizio Rossi, Luca Valentini και Adriano Scianca (σε μετάφραση του Nero Valois) καθώς και ένα άρθρο του Έχεμου για τον Φασισμό.


Το εκδοτικό γεγονός της χρονιάς: «Η Διάλυση του Συστήματος» του Ιταλού διανοητή και ακτιβιστή Franco Freda από τις εκδόσεις «Λόγχη».

μετάφραση: Βλάσης Βρανάς

πρόλογος: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος



Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» έχει την τιμή να παρουσιάσει στο αναγνωστικό κοινό, τον Franco Freda, αιρετικό μελετητή της σκέψης του Julius Evola και «πατέρα» του Ιταλικού «φαιοκόκκινου» ρεύματος. Ο Ιταλός αντάρτης πόλης και διανοητής είναι συγγραφέας - ανάμεσα σε πολλά άλλα - του ριζοσπαστικού έργου «Η Διάλυση του Συστήματος» και υπερασπίζεται μέσα από αυτό τον Αριστοκρατικό Κοινωνισμό και τον Πλατωνικό Φυλετισμό. 

Είναι από τους πρώτους μεταπολεμικούς διανοητές που πρότειναν μια συμμαχία των υγιών επαναστατικών δυνάμεων απέναντι στο φιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα. Υπήρξε αυστηρός κριτής του νεοφασιστικού MSI, την ηγεσία του οποίου κατηγόρησε για συνεργασία με το κράτος και για ιδεολογική παρέκκλιση προς την προδοτική αστική άκρα δεξιά. 

Σκληροπυρηνικός «Φασιστής» για την Ιταλική αριστερά, «Κομμουνιστής» για τα αφεντικά την δεξιά και το κεφάλαιο. Ιδρυτής ποιοτικού εκδοτικού οίκου με ιδιαίτερη έμφαση στους Arthur de Gobineau, Cornelius Codreanu, Joseph Goebbels, Oswald Spengler, Friederich Nietzsche, Alfred Baeumler. Πρότεινε την εγκαθίδρυση μιας Πολιτείας ή μιας Φασιστικής Δικτατορίας του Προλεταριάτου που θα έχει στοιχεία ιεραρχίας και κολεκτιβισμού με επίκεντρο την Πλατωνική σκέψη. 

Συνεργάστηκε στενά με τον ηγέτη της επαναστατικής τάσης στο MSI τον Pino Rauti και συμμετείχε στην ένοπλη κίνηση «Ordine Nuovo» αν και ποτέ δεν υπήρξε επίσημο μέλος της. Οι διώξεις και οι φυλακίσεις από το δημοκρατικό καθεστώς δεν έκαμψαν το ηθικό του. 

«Δεν πρέπει κανείς να διαφωνεί για τη φυλή, δεν πρέπει  να κάνει συγκρίσεις παρά μόνο να κοιτά τον εαυτό του στον καθρέπτη. Η φυλή είναι αίμα, είναι νεύρο. Δεν θέτει ερωτήματα. Είναι ένα στοιχείο, όπως ο αέρας, όπως ο ήλιος, δεν είναι απλά ένα θέμα. Φυλετισμός δεν σημαίνει περιφρόνηση για τις άλλες φυλές, αλλά πίστη στη δική σου φυλή, αναγνώριση της συγκεκριμένης μορφής ζωής που σε σημαδεύει, με σεβασμό σε όλους τους δεσμούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, ανώτερους και κατώτερους που το διατάσσουν».

Προμηθευτείτε το εξαιρετικό αυτό έργο από τις εκδόσεις «Λόγχη» ενώ προσεχώς θα λάβει μέρος μια παρουσίαση του εν λόγω βιβλίου σε γνωστή διαδικτυακή εκπομπή. 

Θα ακολουθήσουν και άλλες ποιοτικές εκδόσεις με πρωτοβουλία Αυτόνομων συναγωνιστών.


Για παραγγελίες: 

2103611590

info@logxi.com


Σχετικές πληροφορίες  εδώ και βιβλιοπροτάσεις εδώ

Το 1969 κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία της Ιταλίας ένα έργο ριζοσπαστικό και επαναστατικό για τα συντηρητικά ακροδεξιά δεδομένα της εποχής, του στυγνού και ξερού αντικομμουνισμού. 

Πρόκειται για το έργο, σταθμό του Franco Freda, «Η Διάλυση του Συστήματος», που επηρέασε σημαντικά τους νεαρούς νεοφασίστες εκείνων των χρόνων και τάραξε πάρα πολύ τα πολιτικά νερά των ριζοσπαστικών κινημάτων, αλλά κυρίως τους βολεμένους πατριώτες στις τάξεις του MSI.

«Η Διάλυση του Συστήματος» φανερώνει μια διαίσθηση που έχει αναπτυχθεί από τον συγγραφέα στην πολιτική πρακτική όχι λιγότερο από ό,τι στο εκδοτικό έργο: τη δυνατότητα αντιστροφής της τάσης φθοράς της Δύσης, αποκατάστασης του αέρα Gestalt μέσω της αποσύνθεσης του πολιτισμού του Τρίτου Κράτους.


Σιωπή, μιλάει ο Φρέντα!

Σύνθεση αποσπασμάτων από συνεντεύξεις που έδωσε ο Φράνκο Φρέντα το 2015 στους Maurizio Rossi, Luca Valentini και Adriano Scianca.

Δημιουργήσαμε αυτό το παζλ ερωτήσεων και απαντήσεων, ώστε να κάνουμε αισθητή την βαθιά Ευρωπαϊκή πνευματικότητα που χαρακτηρίζει ως και σήμερα στα βαθιά γεράματα, τον διανοητή και ακτιβιστή της Ordine Nuovo τον  Φράνκο Φρέντα, του οποίου το έργο «Η Διάλυση του Συστήματος» κυκλοφορεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αποτελώντας την πιο εμβληματική έκδοση της χρονιάς και μια από τις ιστορικότερες εθνικοεπαναστατικές εκδόσεις όλων των εποχών στην Ελλάδα.

Τα αποσπάσματα των συνεντεύξεων είναι σε μετάφραση του Nero Valois

Ερώτηση: Σε περισσότερα από πενήντα χρόνια εκδοτικής στράτευσης - η Edizioni di Ar γεννήθηκε το 1964 - έχεις πραγματοποιήσει ένα έργο πολιτικής/πολιτιστικής παιδαγωγικής που προοριζόταν, όπως ήθελες να διευκρινίσεις, να καθοδηγήσει πιστεύω, τάσεις, ύφη, βασικές πεποιθήσεις, να ορίσει τις συναινέσεις. Εκτός από τη διατήρηση και την εκ νέου πρόταση ιδεών, μύθων και συμβόλων. Ποια ισορροπία πιστεύεις ότι μπορείς να επιδιώξεις σήμερα ;

Φ.Φ: Ευχαριστώ, αλλά δεν είμαι λογιστής. Όταν μιλάμε για ιδέες ή ιδεολογίες ή κοσμοθεωρίες δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τις έννοιες της οικονομίας και των οικονομικών, δεν νομίζεις; Η ιδέα μας για τον κόσμο ήταν πάντα ενσαρκωμένη στην ιστορία και πάντα θα ενσαρκώνεται. Η σωστή εργασία στοχεύει σε αυτό. Δεν είναι μια χρονική αντιστοιχία δούναι και λαβείν.

Ερώτηση: Σε μια από τις διάσημες ομιλίες σας, στις 17 Αυγούστου 1969 στη συνεδρίαση της Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Μετώπου στο Ρέγκενσμπουργκ, από την οποία προέκυψε το ιδρυτικό σας κείμενο «Η διάλυση του συστήματος», υπογραμμίσατε την εγκαθίδρυση μιας μερκαντιλιστικής δικτατορίας, που εφαρμοζόταν σε κάθε τομέα ύπαρξης της δυτικής κοινωνίας. 

Σχεδόν 50 χρόνια μετά από αυτή την ομιλία, πιστεύετε ότι η καθοδική διαδικασία βρίσκεται στην τελική φάση ή θα πρέπει να αναμένονται περαιτέρω βαθμοί εκφυλισμού;

Φ.Φ: Δεν υπάρχει ποτέ τέλος στα χειρότερα. Αλλά θέλουμε το καλύτερο. Και θέλουμε το αδύνατο: να μεταμορφώσουμε το χειρότερο προς το καλύτερο.

Ερώτηση: Η μήτρα της δυτικής παρακμής έχει συχνά αναφερθεί σε μια αποκλειστική οικονομική διάσταση. Δεν συμφωνείτε με τον Guènon όταν γράφει  σε πολλές περιπτώσεις, πως η φύση της τελευταίας φάσης του κύκλου είναι, αντίθετα, βαθιά λεπτή και πνευματική, και η οικονομική διάσταση της απλά υποστηρικτική σε μια πολύ πιο υπόγεια και επικίνδυνη διαδικασία;

Φ.Φ: Φυσικά και έχεις δίκιο, το πιστεύω κι εγώ όπως και εσύ, αλλά να σου θυμίσω ότι οι εποχές του Πλάτωνα ήταν ήδη εποχές παρακμής. Παρόλα αυτά, ο Πλάτωνας πάλεψε ενάντια στην κακία γύρω του μέσα από τα αριστουργηματικά έργα που μας άφησε και την ύπαρξή του. Όταν η φωτιά ανάβει, ψάχνω νερό για να τη σβήσω. Δεν ψάχνω για εμπρηστές.

Ερώτηση: Υπό αυτή την προοπτική, η υπέρβαση των πολιτικών κατηγοριών, που εκφράζεται πάντα στο έργο «Η διάλυση του συστήματος», θα μπορούσε να μεταφραστεί σε μια αντίθεση μεταξύ μιας συνειδητής αναφοράς «αντίστασης» και μιας αλλοτριωμένης σύγχρονης ύπαρξης, στον απόηχο της διχογνωμίας που εκφράζει ο Evola στην εισαγωγή της «Εξέγερσης ενάντια στον Σύγχρονο Κόσμο» μεταξύ του παραδοσιακού και του αντι-παραδοσιακού, αλλά κυρίως παρόμοια με τη διχοτόμηση μεταξύ Αφυπνισμένων και Κοιμωμένων που υπάρχει στα αρχαϊκά θραύσματα του Δελφικού δόγματος του Ηράκλειτου;

Φ.Φ: Καταλαβαίνω την άποψη σου, που είναι αυτή των φιλοσόφων και, ελπίζω για σένα, και των Σοφών. Είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβετε την οπτική γωνία που έχω, που είναι αυτή του πολιτοφύλακα. Οι εποχές που γράφτηκε «Η Διάλυση του Συστήματος»  ήταν τέτοιες που χρειάστηκε μόνο μια σθεναρή ώθηση και το κάστρο των ψευδαισθήσεων στο οποίο βρισκόμαστε φυλακισμένοι θα είχε καταρρεύσει. Η ζύμωση ήταν εκεί. Έλειπε η ειλικρίνεια και από δεξιά και από αριστερά. Το θάρρος έλειπε. Έλλειψη τύχης; Ναι, κρύφτηκε κι αυτή. Και τώρα βλέπουμε το αποτέλεσμα: το σάπιο που έχει κάνει μεταστάσεις, ενώ η ηθική φλυαρία με την οποία οι δειλοί προσπαθούν να καλύψουν την αιώνια δειλία τους συνεχίζεται. Αλλά έχουμε την μεγάλη τιμή να πούμε ότι δεν είμαστε συνένοχοι αυτών που έχτισαν αυτό το τοπίο καθώς και το πολυεθνικό χάος.

Ερώτηση: Η ριζοσπαστικοποίηση της κρίσης, που επηρεάζει όλους τους τομείς της ζωής, μπορεί να καθορίσει, ως θετική αντίδραση, την ανάκτηση μιας αρχετυπικής διάστασης, ειδικά σε σχέση με αυτό που εξηγήσατε στην ανάγνωσή σας για το Πλατωνικό Κράτος, ως τη μεταφυσική ρίζα της ιστορίας και του πνεύματος της «Δύσης;

Φ.Φ: Μιλώντας για αναρρίχηση προς τα αρχέτυπα, επιτρέψτε μου μικρή μεταφορά: πρέπει να αποφασίσουμε να τις καβαλήσουμε τις τίγρεις, όχι να τις σκαρφαλώσουμε.

Ερώτηση: Επίσης στο «Η διάλυση του συστήματος», αφού σκιαγραφήσατε τη φυσιογνωμία του αληθινού οργανικού κράτους ως πολιτικό μύθο, αρχή τάξεως και απόλυτη αιώνια πραγματικότητα, προτείνετε μια αυστηρή αποτοξινωτική «θεραπεία» με στόχο την οριστική στείρωση των αστικών πλουτοκρατικών οικονομικών μέσω ενός Λαϊκού κρατικού μορφώματος, εφαρμόζοντας τον ακόλουθο κανόνα: άκαμπτη σταθερότητα στο ουσιαστικό και μέγιστη ελαστικότητα σε λειτουργικό επίπεδο. 

Τώρα που οι παγκοσμιοποιητικοί μηχανισμοί της χρηματοπιστωτικής πλουτοκρατίας έχουν επεκτείνει την καπιταλιστική δικτατορία που καταγγείλατε στο πλανητικό επίπεδο, πιστεύετε ότι οι προϋποθέσεις και οι προτάσεις αυτής της αυστηρής μεθοδολογίας διατηρούν την απόλυτη ισχύ τους;

Φ.Φ: Σήμερα περισσότερο από χθες. Θα άλλαζα ακόμη και τον τίτλο αυτού  του έργου σε «Αποτοξίνωση του συστήματος». Και όταν, όπως τώρα, δεν μπορεί κανείς να επέμβει στην υλική διάσταση, για να απαλλαγεί από τη μόλυνση, η λύση είναι να διαβάσει, να μελετήσει, να τελειοποιηθεί, να προετοιμαστεί (για σωστή δράση).

Ερώτηση: Στο κείμενό σας «Το κράτος ως δικαιοσύνη», η κατανόηση της Αρετής  τοποθετείται ως υψηλή εσωτερική αξία του πολίτη στη θεμελίωση του κοινοτικού θεσμού, ως φυσική πραγμάτωση του ατόμου. Μπορεί η εσωτερική μορφή, κατά την Ελληνική κατανόηση του Πλάτωνα, απαλλαγμένη από κάθε εποικοδόμημα αναφοράς, να επανέλθει στο πρωταρχικό διάνυσμα μιας νέας παιδαγωγικής και παραδοσιακής διαδρομής;

Φ.Φ: Ρωτάς αν μπορεί, απαντώ: πρέπει. Με κάθε κόστος.

Ερώτηση: Στον κόσμο του παγκοσμίως τυποποιημένου ανθρώπου, που στερείται κάθε αναφοράς σε Ανώτερη Αρχή και οποιασδήποτε ταυτότητας ρίζας, η εκ νέου ανακάλυψη της Κλασικής Παράδοσης, της ελληνορωμαϊκής - γερμανικής, για να την πούμε με τη μορφή του Evola ή του Romualdi, απαλλαγμένη από τους σεκταρισμούς και τους φορμαλισμούς που συχνά εκδηλώνονται, πιστεύετε ότι μπορεί να είναι, στην οικεία του ουσία, ο Βόρειος Αστέρας που μπορεί να ακολουθήσει ο Στρατιώτης της Ιδέας;

Φ.Φ: Δεν νομίζω ότι η ελληνορωμαϊκή - γερμανική παράδοση είναι η μόνη που πρέπει να δούμε. Δεν υπάρχει και η ιαπωνική παράδοση; Όπου ο άνθρωπος έχει εγκαταλείψει να λέει εγώ, υπάρχει κάτι να μάθει. Και χωρίς να αιωρούμαι σε ορισμένα ύψη, αν έπρεπε να διαλέξω δύο σκέψεις που μετρούν ως Βόρειος Αστέρας, σήμερα, θα ήταν αυτές, βγαλμένες από τη συλλογή που εκδώσαμε με αφορισμούς του Nicolás Gómez Dávila: «Στις εποχές χωρίς στυλ το μόνο έργο της Τέχνης είναι η γυμνή νοημοσύνη» και «Μόνο αυτοί που σκορπούν κρυφά τον θαυμασμό της ομορφιάς συνωμοτούν ενάντια στον παρόντα κόσμο».

Ερώτηση: Στον απόηχο της κατάρρευσης του Τείχους του Βερολίνου, προειδοποιήσατε για τον κίνδυνο παραμόρφωσης της εθνικής ψυχής των ευρωπαϊκών λαών, προμηνύοντας τα - πολύ τρομακτικά σημερινά - σενάρια εισβολής ξένων λαών στα εδάφη μας, ενώ επιβεβαιώνετε την ανάγκη εθνικής αντίστασης και προσκόλλησης στην παραδοσιακή κοινότητα του αίματος, του πολιτισμού και της ιστορίας του ατόμου για να αντιμετωπίσει την παγκοσμιοποίηση των ηθών και του πνεύματος και την εκτροπή της πολυφυλετικής κοινωνίας, και για αυτό δεχτήκατε μια άδικη πολιτική καταστολή και φυλάκιση. 

Τι συμβουλή θα θέλατε να δώσετε σε όσους ασπάζονται την υπόθεση της ταυτότητας, ξεκινώντας από τις αναλύσεις και τις προτάσεις σας; Και κυρίως, υπάρχουν ακόμη οι προϋποθέσεις και οι δυνατότητες για αντεπίθεση;

Φ.Φ: Είναι απαραίτητο να εφαρμόσουμε την αρχή «Ούτε ελπίδα ούτε απελπισία, αλλά επιμονή» και χρησιμοποιώντας όλη μας τη θέληση, που εκφράζει την ελευθερία μας, να θέσουμε τις προϋποθέσεις για αυτό που ονομάζετε αντεπίθεση με απόφαση και διαύγεια. Που θα έπρεπε να είναι ένα αριστούργημα ευφυΐας, αληθινής μεγαλοψυχίας και πολύ - πολύ θάρρους. Αλλά για αυτό πρέπει να περιορίσουμε πάση θυσία την εντροπία του ατομικισμού, που απειλεί κάθε πολιτικό σχεδιασμό. Η ηθική (και ρεαλιστική) συμβουλή μου; Το Δελφικό: «Γνώρισε τον εαυτό σου», δηλαδή να ξέρεις τι αξίζεις και να αναγνωρίζεις ποιος αξίζει περισσότερο από σένα. (και να μην λες ψέματα στον εαυτό σου ...)

Ερώτηση: Ορισμένοι ιστορικοί είχαν ήδη αναγνωρίσει στον Πλάτωνα και τον Νίτσε τους εμπνευστές των εθνικολαϊκών επαναστάσεων του περασμένου αιώνα, ιδίως του Εθνικοσοσιαλισμού ενώ στον Έβολα έβλεπαν τον «κακό δάσκαλο» κάποιων περιθωρίων του νεοφασιστικού ριζοσπαστισμού. Εσείς, που ήσασταν πάντα βαθύς και προσεκτικός μελετητής της σκέψης του Πλάτωνα, του Έβολα και του Νίτσε, και εργάζεστε επί του παρόντος σε μια νέα μετάφραση των έργων με το πρωτότυπο γερμανικό κείμενο, συμμερίζεστε αυτές τις ερμηνείες; Πώς ερμηνεύετε τη σκέψη αυτών των γιγάντων της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας; Θα μπορούσαν ακόμα να εμπνεύσουν νέα μονοπάτια στον πολιτικό τομέα σήμερα;

Φ.Φ: Αυτοί είναι στοχαστές που πρόσφεραν στην εποχή τους, επανατοποθετώντας τις αλήθειες που ανήκουν σε όλες τις εποχές, άρα είναι πάνω από τον χρόνο. Οι αρχές, καθώς είναι διαχρονικές, μπορούν πάντα να ενσωματώνουν νέες γραμμές δράσης.

Ερώτηση: Στη διάλυση του συστήματος γράψατε: «Ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να παίζουμε με την μαριονέτα «Ευρώπη» ή να κάνουμε γαργάρες με την έκφραση της». Στο έργο σας Γαλάζιοι Λύκοι, από την άλλη, καλείτε τα μέλη του συλλόγου του Εθνικού Μετώπου να αγωνιστούν για το καλό της κοινότητας, αναφερόμενος 1. στη χώρα μας. 2. στην Ευρώπη. 3. στο «λευκό» σύμπαν της Αριοευρωπαϊκής βόρειας φυλής». 

Πώς προέκυψε η αλλαγή προοπτικής; Και τι σας εμπνέει στη λέξη «Ευρώπη» σήμερα;

Φ.Φ: Οι περιφέρειες, δηλαδή οι λύσεις, διαχρονικά, σχεδιάζονται ανάλογα με τα προβλήματα που προκύπτουν. Το κέντρο (που σίγουρα δεν είμαι εγώ, αλλά οι ιδέες στις οποίες αναγνωρίζω τον εαυτό μου και τις οποίες ερμηνεύω), από την άλλη, παραμένει το ίδιο. Από τις επιθέσεις των φανατικών, ιδεολογικών παθών του περασμένου αιώνα, από την «υπερβολή» τους που τα έβλεπαν όλα μικρά, ανεπαρκή, ψευδή, χρειάστηκε να περάσουμε στο σήμερα για να υπερασπιστούμε το άψυχο σώμα της Ευρώπης από μια δυνητικά θανάσιμη απειλή.

Ερώτηση: Στις 21 Μαΐου 2013, ο Γάλλος ιστορικός Dominique Venner, πρώην στρατιώτης και πρώην εθνικιστής ακτιβιστής, αυτοκτόνησε στη Notre Dame ως χειρονομία «διαμαρτυρίας και θεμελίωσης» ενάντια στην παρακμή της Ευρώπης. Τι εντύπωση σας έδωσε αυτή η χειρονομία;

Φ.Φ: Πάντα θαύμαζα εκείνους που έχουν το θάρρος να δώσουν στον εαυτό τους ελεύθερο  θάνατο και πάντα αρνιόμουν να εξετάσω εξονυχιστικά τους υποκειμενικούς λόγους ή τους αντικειμενικούς λόγους που μετατρέπονται σε ατομικές παρορμήσεις. Η επιλογή του Venner έχει, από μόνη της, το μεγαλείο ενός έργου τέχνης, όπως και ενός Mishima ή ενός Drieu - ή ενός Michelstaedter, ή ακόμα και ενός Luigi Tenco. Όμως η σημερινή ασήμαντη κατάσταση πνευμάτων κατάφερε να υποβαθμίσει το μεγάλο πάθος σε μια αξιολύπητη χειρονομία. Βασικά είναι ο συνηθισμένος φθόνος όσων δεν έχουν το θάρρος και δεν θέλουν να το έχει κανένας άλλος.

Ερώτηση: Έχετε αναλάβει εδώ και καιρό την επαναμετάφραση των έργων του Νίτσε. Πώς συμβιβάζεται αυτό το φιλοσοφικό σας πάθος με αυτό του Πλάτωνα;

Φ.Φ: Ο Νίτσε και ο Πλάτωνας είναι δύο από τους πιο ταλαντούχους απολογητές του αριστοκρατικού πνεύματος: της ομορφιάς, του θάρρους, της δύναμης, της υγείας, της ιδιοφυΐας, του στυλ, της μεγαλοψυχίας. Είχαν τη διαύγεια να αναγνωρίζουν τις ανισότητες, να ξεσκεπάζουν τα ψέματα, να αντιτίθενται στη ρητορική και την αδιάφορη προπαγάνδα με απόλυτα συμπτωματικό τρόπο. Για μένα, για έναν πολιτικό, αυτό έχει ενδιαφέρον. Τα υπόλοιπα - την διαφωνία τους - τα αφήνω στο δόλο των ακαδημαϊκών.

Ερώτηση: Ο εκδοτικός σας οίκος επανεξέδωσε πρόσφατα το Behind the Lines, από τον Hiroo Onoda, έναν στρατιώτη της Αυτοκρατορίας του Ανατέλλοντος Ήλιου που δεν άφησε τα όπλα του για τριάντα χρόνια, ενώ ο πόλεμος τελείωσε γύρω του. Πόση ταύτιση υπάρχει με αυτή τη μορφή;

Φ.Φ: Domine, non sum dignus ... Τα μοντέλα δεν πρέπει να μας δελεάζουν να ταυτιστούμε, αλλά να μας δείχνουν τον δρόμο για να κάνουμε έστω και ένα βήμα προς τη βελτίωσή μας. Και βήμα - βήμα (μεταξύ Onoda, Attilio Regolo, Giuliano του αυτοκράτορα), κοιτάξτε προσεκτικά (από αυτήν την πλευρά είναι οι κορυφές των Ιμαλαΐων του Nikolaj Roerich, από την άλλη μια διασταύρωση γραμμών που ενσωματώνονται στα σώματα των αθλητών της Leni Riefensthal ή του ανθρώπινου ιλίγγου της αφηρημένης τέχνης ), περιπέτεια μετά από περιπέτεια (μεταξύ των Κελτών ή Λογγοβάρδων πολεμιστών, οι επιδρομές του Βαρόνου φον Ούνγκερν, τα Πάντσερ του Βερολίνου), η λαμπρότητα μετά τη λαμπρότητα (στα βήματα ενός φωτισμένου Βουδιστή, ενός αριστοκράτη της Ουράνιας Αυτοκρατορίας, ένα bushi από την ηρωική Ιαπωνία), μαθαίνει κανείς να τιμάει τη μικρότητα αυτού του παρόντος με τιμή. Και όσο αυξάνεται ο αριθμός αυτών που πάνε από αυτόν τον δρόμο, τόσο περισσότερο επιτυγχάνεται το θαύμα της «μεγάλης πολιτικής». Αλλά μόνο στην τύχη είναι αξιοπρεπές να ζητάς παρηγοριά.

άρθρο του Έχεμου.

Ο Φασισμός υπήρξε παγκόσμιος στο πνεύμα του και Ευρωπαϊκός στην ρίζα του. Υπήρξε «θρησκεία» και «ευαγγέλιο» για τους Μελανοχίτωνες «πιστούς» και τους «ευσεβείς αντιδημοκράτες». Χαρακτηρίστηκε από πολλούς απλά ως Δόγμα όμως στο φως της ιστορίας η αντανάκλαση του ήταν πέρα από τις συνηθισμένες πολιτικές θεωρίες και τις ιδεολογίες που κυριαρχούν σήμερα. Η δομή του και η αιματηρή πορεία του ήταν απαίτηση των καιρών και των ιστορικών εξελίξεων, λαϊκή ανάγκη που μεταφέρθηκε σε όλη την Ευρώπη και ρίζωσε βαθιά στις συνειδήσεις. Ο γιος του αναρχοσυνδικαλιστή σιδερά από την επαρχία της Ιταλίας που τριγυρνούσε με το μπαλωμένο παλτό και του άρεσε να προκαλεί την εξουσία εμπλεκόμενος σε οδομαχίες, συνήθιζε να κερδίζει το ψωμί του στην οικοδομή αλλά σύντομα βρέθηκε να είναι Αυτός που θα κηρύξει την νέα «θρησκεία» του έθνους, την φωνή της τιμής, να δείξει τον δρόμο της αφύπνισης. 


Η αντιδημοκρατική επανάσταση που τα πρώτα της βλαστάρια ξεπετάχτηκαν το 1919 θέριεψε από το αίμα των δικών μας «προφητών», των δικών μας «αγίων», των δικών μας «νεομαρτύρων», των δικών μας «οσίων». 

Ως άλλος «προφήτης» μέσα στην έρημο της κοινωνικής παρακμής πάντα βοηθούμενος όμως από τα κοράκια της εκδίκησης της θύελλας και των καιρών, αντιστάθηκε μόνος αλλά και μετά πολλών, συγκέντρωσε γύρω του τους μαθητές του σαν καλός Δάσκαλος και η δική του γνώση έγινε «θαύμα» και διδαχή για τους επόμενους. Αυτός κατέγραψε και κωδικοποίησε πρώτος τις εντολές του Ιερού Fascio, Αυτός ευλόγησε και μεταλαμπάδευσε τον λόγο του δικού μας «Πολιτικού Ευαγγελίου», Αυτός υπήρξε ο «Αιρετικός Νυμφίος» της Αιώνιας Ρώμης, ο «Ευλογημένος» της Νιτσεϊκής και Σορελικής σκέψης, ο «Σωτήρας» της Ευρωπαϊκής ιδέας, αυτός ένιωσε και έδειξε την σχέση με το μεταφυσικό μέσα από την κλιμάκωση της δράσης και έφτασε στην ύψιστη θέωση και όμως δεν ήταν Θεός για αυτό και έκανε λάθη, πορεύτηκε όμως τον δρόμο του αγώνα ενώ γνώριζε και τους «Ιούδες» και τον «Γολγοθά» και την δική του «Σταύρωση». 

Πολλοί τον πρόδωσαν ή τον αρνήθηκαν στην διαδρομή του. Μπροστά στο πολιτικό του «μαρτύριο» Αυτός δεν δείλιασε όμως ούτε λεπτό. Την ώρα της μοίρας δίπλα στην μεγαλύτερη αγάπη της ζωής του, σήκωσε τα χέρια του ψηλά και κοιτώντας τους δικαστές και τους δημίους της δημοκρατίας, τους προδότες του Σοσιαλισμού μέσα στο πρόσωπο τους, φώναξε και η φωνή του έσκισε σαν κεραυνός τους ουρανούς της λογικής «ρίξτε στην καρδιά». Ο δικός του χιτώνας και των μαθητών του που είχαν την ίδια μοίρα με αυτόν ποτίστηκε με το αίμα του, έμεινε όμως ένας φωτεινός Μελανοχίτωνας για πάντα ακόμα και όταν η μάζα του πλήθους ούρλιαζε και τιμούσε τον δημοκράτη φονιά Βαραββά. 

Τούτο το βιβλίο - η έκδοση της χρονιάς για το 2022 - για το οποίο οφείλω να συγχαρώ τις εκδόσεις «Λόγχη», τον μεταφραστή Βλάση Βρανά και τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο για τον πρόλογο, είναι ένα «ιερό» σύγγραμμα για τους «Φασίστες». Αιρετικό στο σύνολο του και απαγορευμένο επί σειρά ετών στην Ιταλία, «πυρακτωμένο» σε συνθήκες διώξεων αίματος και πολιτικής βίας, μια ιδεολογική παρακαταθήκη του ρεύματος των Nazi - Maoists, αυθεντικό και επώδυνο συνάμα για το σύστημα και τους ραβίνους του. Είναι αποτυπωμένο στις σελίδες του το αληθινό νόημα, που δεν μπορεί να διαβαστεί από όλους παρά μόνο από αυτούς που έχουν μάτια πνευματικά πέρα από τα φυσικά. Είναι επίκαιρο πάντα αφού το πνεύμα του είναι αντικομφορμιστικό, ουσιώδες, ρεαλιστικό και επικίνδυνο για τους «κυβερνήτες» της κατοχικής διακυβέρνησης. 

Ο Ιταλός Franco Freda παραμένει ένας σύγχρονος «μάρτυρας» μαθητής του Πλάτωνος και του Σικελού Μύστη και «Νονού» του Φασισμού τον Julius Evola. 

Η επώδυνη πορεία και ο δικός του «σταυρός» ήταν η εξορία του. Τα δικά του «καρφιά» και το «πλήγμα στα πλευρά» ήταν τα βασανιστήρια στην απομόνωση της φυλακής. Οι συκοφαντίες και οι κατηγορίες εναντίον του μια επανάληψη της ιστορικής δίκης του σκοτεινού ιερατείου. Όμως και αυτός γαλήνιος όπως και ο Mussolini αντιμετώπισε με σθένος την καταδίκη, πορεύτηκε περήφανος στον δρόμο του μαρτυρίου, κοίταξε στα μάτια τους προδότες του δικού του «Κυρίου», απτόητος μπροστά στον πνευματικό θάνατο και εξήλθε ζωντανός και νικητής από τον τάφο της αντιφασιστικής δημοκρατίας. 

Σώμα και αίμα «νεοφασισμού» το γραπτό αυτό, συμβολικό αλλά ουσιώδες το εξώφυλλο με τον Διπλό Πέλεκυ να φοβίζει τους μπράβους του δημοκρατικού σκότους, πύρινο κήρυγμα κάθε λέξη και πρόταση που «βαφτίζει» σε ένα νέο νόημα την έννοια της σύνθεσης. Ένα πραγματικό «κατηγορώ» για τους Φαρισαίους του «χώρου» μια ζωντανή απόδειξη ότι παραμένουμε ζωντανοί και καμιά δίκη, καμιά δικαστική απόφαση, καμιά εχθρική απειλή δεν μπορεί να ανακόψει την επέλαση του Φωτός των ιδεών μας απέναντι στο Σκότος των εχθρών μας. 

Το καλύτερο δώρο για εσάς και τα παιδιά σας. Και μέρες που είναι ας μην ξεχνάμε ότι είναι το ίδιο βιβλίο που κάποιοι συναγωνιστές παρουσίασαν στο Κίεβο τον Δεκέμβρη του 2019. Κάποιοι μαχητές που προστέθηκαν πρόσφατα στον Ιαπωνικό κώδικα τιμής και δεν παραδίδονται στα τελεσίγραφα του εχθρού το έχουν μαζί τους στα έγκατα της γης στο τελευταίο χαράκωμα, σε μια χώρα που οι ηλιόσποροι μεγαλώνουν με το αίμα του έθνους. 

Μια έκδοση ορόσημο για την Ελληνική «Τρίτη Θέση» - που αξίζει να προβάλλεται και να στηρίξετε - και στην οποία συνέβαλλαν καθοριστικά οι Αυτόνομοι συναγωνιστές. Χρόνια πολλά λοιπόν ... και μην ξεχνάτε εκεί που υπάρχει ο δημοκρατικός Θάνατος υπάρχει και η αντιδημοκρατική Ανάσταση!