Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Αυτοί που κράτησαν Θερμοπύλες στο Λίβανο: μεγάλο αφιέρωμα στους θρυλικούς ηγέτες της Χεζμπολάχ και όχι μόνο

 

γράφει ο Α.Π.

Στη χώρα μας ευδοκιμεί ο μύθος του αήττητου της σιωνιστικής πολεμικής μηχανής και η πεποίθηση περί της ματαιότητας κάθε αντίστασης στους σιωνιστές και τα αντιανθρώπινα σχέδια τους. Το γεγονός είναι πως το σιωνιστικό λόμπι διεθνώς έχει δουλέψει μεθοδικά, μέσα από ένα δίκτυο που περιλαμβάνει από αργυρώνητους μεγαλοδημοσιογράφους ως σκηνοθέτες του Χόλυγουντ, για να πλάσει το μύθο του άτρωτου, ακριβώς επειδή ξέρει καλά ότι είναι μύθος, και μάλιστα μύθος που βασίζεται σε σαθρά θεμέλια. 

Οι λαοί της Παλαιστίνης, του Λιβάνου, της Συρίας γνωρίζουν τον σιωνιστή εχθρό τους πολύ καλύτερα από ότι εμείς. Κι ενώ οι διάφοροι λογάδες προτείνουν υποταγή στη σιωνιστική βαρβαρότητα στο όνομα κάποιου δήθεν "ρεαλισμού", οι λαοί αυτοί γεννούν και θα συνεχίσουν να γεννούν τους δικούς τους Κολοκοτρώνηδες, που "ο κόσμος τούς έλεγε τρελούς" μα αυτοί πολέμησαν και νίκησαν, ματώνοντας τη μύτη του αλαζόνα σιωνιστή και πετώντας τη στο χώμα. Μια ματιά στις βιογραφίες και τα κατορθώματα ορισμένων ηρώων της Λιβανέζικης Αντίστασης είναι αρκετή για να διαλύσει κάθε μύθο περί σιωνιστικού αήττητου, και να δείξει ότι το αντίθετο ισχύει: ότι είναι η Αντίσταση, με το αδούλωτο πνεύμα της, που δεν γίνεται να ηττηθεί.

Khalid Bazzi, ο Λεωνίδας του Bint Jbeil

Γεννημένος το 1969 στο χωριό αυτό στα σύνορα του Λιβάνου με την κατεχόμενη Παλαιστίνη, από οικογένεια σιιτών φιλικά προσκείμενων στην παλαιστινιακή Φατάχ, ο Khalid σε ηλικία 13 ετών είδε τους σιωνιστές να καίνε το χωριό του κατά την εισβολή τους στο Λίβανο. Ανήλικος ακόμη εντάχθηκε στη Χεζμπολάχ, πέρασε χρόνια έγκλειστος στο διαβόητο στρατόπεδο al-Khiyyam που είχαν στήσει οι κατοχικές δυνάμεις στον Νότιο Λίβανο, και όταν ελευθερώθηκε, συμμετείχε στην εκδίωξη των σιωνιστών από τη χώρα το Μάιο του 2000, ηγούμενος μάλιστα της φάλαγγας της Χεζμπολάχ που μπήκε στο χωριό του.

Όμως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Η θριαμβευτική ομιλία του ηγέτη της Χεζμπολάχ, σεΐχη Νασράλα, από το Bint Jbeil στις 25 Μαΐου 2000, όπου παρομοίωσε τη δύναμη του Ισραήλ με ιστό αράχνης, καθόταν στο λαιμό των αξιωματούχων του σιωνιστικού καθεστώτος. Ταυτόχρονα, το Bint Jbeil αποτελούσε στρατηγική θέση στον δρόμο προς τον ποταμό Λιτάνι, κάτι που σήμαινε πως αν σε μελλοντικό πόλεμο οι Ισραηλινοί ήθελαν να προχωρήσουν βαθιά μέσα στο Λίβανο, το Bint Jbeil θα ήταν το πρώτο εμπόδιο που θα έπρεπε να ξεπεράσουν.

Τον Ιούλιο του 2006 το Ισραήλ επιτέθηκε ξανά στο Λίβανο. Ο Khalid, που είχε συμμετάσχει στην επιτυχημένη επιχείρηση της Χεζμπολάχ μέσα στο ισραηλινό έδαφος στις 12 Ιουλίου (απαγωγή δύο στρατιωτών του IDF και εξουδετέρωση οχτώ) τέθηκε επικεφαλής της άμυνας του Bint Jbeil, του νοτιότερου και πιο ευάλωτου αλλά και κομβικού σημείου. Ήξερε ότι του δόθηκε το ιερό καθήκον να υπερασπιστεί το χωριό του και ταυτόχρονα όλη την περαιτέρω θωράκιση του Λιβάνου, η οποία θα βρισκόταν σε κίνδυνο αν το Bint jbeil έπεφτε.

Επί 33 μέρες οι 200 περίπου άντρες του ήρθαν αντιμέτωποι με χιλιάδες στρατιώτες του IDF υποστηριζόμενους από την τελευταία λέξη της τεχνολογίας σε άρματα μάχης, πυροβολικό και αεροπορία. Κι όμως, το Bint Jbeil δεν έπεσε. Οι σιωνιστές έφυγαν νικημένοι και με βαριές απώλειες, αλλά ο Khalid είχε κερδίσει το υψηλότερο παράσημο, αυτό του μαρτυρίου στην υπεράσπιση της πατρώας γης: σκοτώθηκε στην κορύφωση της μάχης, στις 29 Ιουλίου, σε ηλικία 37 ετών.

Jihad Jibril, ο συνταγματάρχης

Γεννημένος το 1961, γιος του Γενικού Γραμματέα του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης-Γενική Διοίκηση, του Ahmed Jibril, o Jihad ήταν κατά γενική ομολογία ο καλύτερος διοικητής ανορθόδοξου πολέμου που είχε ο αραβικός κόσμος στη γενιά του. Σε ηλικία είκοσι ετών στάλθηκε από τον πατέρα του στη Λιβύη του Μουαμάρ Καντάφι για εκπαίδευση στην εκεί στρατιωτική ακαδημία. Αποφοιτώντας με τον βαθμό του συνταγματάρχη (πρωτοφανές για την ηλικία του) επέστρεψε στο Λίβανο. Οι σιωνιστές είχαν συλλάβει τον πατέρα του. Ο Jihad αποφάσισε να τον ελευθερώσει.

Ένα βράδυ, τέσσερις Παλαιστίνιοι κομάντος μεταμφιεσμένοι με στολές Λιβανέζων Φαλαγγιτών έφτασαν στη στρατιωτική βάση της ταξιαρχίας Ναχάλ του IDF στον Νότιο Λίβανο. Μιλώντας στον σκοπό σε άπταιστα γαλλικά, απέσπασαν την έγκριση του να εισέλθουν στο στρατόπεδο, όπου αιχμαλώτισαν οχτώ Ισραηλινούς στρατιώτες που εκείνη τη στιγμή κοιμόντουσαν. Τους κράτησαν σε μυστική τοποθεσία που η Μοσάντ δεν μπόρεσε ποτέ να εντοπίσει, και μετά από τρία χρόνια τους αντάλλαξαν με 5.000 Παλαιστίνιους κρατούμενους. Πρώτος στη λίστα ανταλλαγής ο πατέρας του Jibril. Δεύτερος ο Γιασίν, ιδρυτής της Χαμάς. Η συμφωνία αυτή έμεινε στην ιστορία ως συμφωνία Jibril.

Όμως ούτε κι αυτή η ιστορία τελειώνει εδώ. Στις 25 Νοεμβρίου 1987 ο Jihad σχεδίασε και εκτέλεσε -συμμετέχοντας μάλιστα ο ίδιος- ένα από τα πιο παράτολμα εγχειρήματα στην ιστορία της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Μαζί με έναν ακόμη μαχητή, πέρασαν τα ισραηλινά σύνορα με αλεξίπτωτα πλαγιάς, επιτέθηκαν σε ισραηλινό φυλάκιο, σκότωσαν έξι στρατιώτες του IDF και επέστρεψαν άθικτοι στο Λίβανο μέσα στο σκοτάδι. Η "νύχτα των gliders", που μοιάζει τόσο πολύ με το χτύπημα της Χαμάς στις 7 Οκτώβρη του 2023, ήταν ένα από τα γεγονότα που οδήγησαν στην Πρώτη Ιντιφάντα (εξέγερση) των Παλαιστίνιων λίγες μέρες μετά.

Ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Γιτζάκ Ράμπιν, και ο αρχηγός του στρατού, Εχούντ Μπαράκ, δύο μετέπειτα πρωθυπουργοί, ήταν αποφασισμένοι να εκδικηθούν για το χουνέρι που είχαν πάθει. Ένα μικτό κλιμάκιο από άνδρες της επίλεκτης σιωνιστικής ταξιαρχίας Γκολάνι και βατραχανθρώπους της Σαγιερέτ 13 οργανώθηκε για να φέρει σε πέρας αυτή την εκδίκηση. Επιτέθηκαν στο κτίριο διοίκησης του Λαϊκού Μετώπου στο Λίβανο, όπου υποτίθεται ότι βρίσκονταν ο Jihad και ο πατέρας του, με σκοπό να εξοντώσουν την ηγεσία του Μετώπου. Η επιχείρηση απέτυχε, ο Ισραηλινός συνταγματάρχης Αμίρ Μέι-Ταλ σκοτώθηκε, και ο επικεφαλής των Ειδικών Δυνάμεων, στρατηγός Ρούμπιν, απολύθηκε και υποβαθμίστηκε.

Ο Jihad είχε γελοιοποιήσει τους σιωνιστές τρεις φορές με τρεις διαφορετικούς τρόπους. Μετά από πολλά χρόνια, για να φέρει η Μοσάντ σε πέρας τη δολοφονία του, χρειάστηκε τη βοήθεια όχι μόνο της CIA αλλά και της καναδικής CSIS. Ήταν το 2002, στη Βηρυτό, και ο Jihad γινόταν μάρτυρας σε ηλικία 41 ετών.

Ali Musa Daqduq, ο ελεύθερος σκοπευτής

Ο μόνος από αυτή τη λίστα που βρίσκεται εν ζωή, και ο λόγος που γνωρίζουμε το όνομα του -σε αντίθεση με όλους τους εν ζωή ηγέτες της Αντίστασης που είναι γνωστοί είτε με ψευδώνυμα είτε είναι άγνωστοι- είναι λόγω της σύλληψής του το 2007. Γεννημένος είτε το 1969 είτε το 1972, ο Daqduq είναι διοικητής της Χεζμπολάχ και ήταν ο κυριότερος εκπαιδευτής του δικτύου ελεύθερων σκοπευτών της Ιρακινής Αντίστασης που προκάλεσαν σημαντικές απώλειες στους Αμερικανούς στρατιώτες και μισθοφόρους κατά την κατοχή του Ιράκ.

Το κατόρθωμα για το οποίο έγινε γνωστός είναι η έφοδος στην αμερικανική βάση στην Καρμπάλα του Ιράκ στις 20 Ιανουαρίου 2007. Η επιχείρηση αυτή λέγεται ότι ενορχηστρώθηκε από τον αρχηγό των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, τον αείμνηστο στρατηγό Σολεϊμανί. Θυμίζει τις επιχειρήσεις του Όττο Σκορτσένυ και του Jihad Jibril. Μέλη των σιιτικών αντιστασιακών οργανώσεων του Ιράκ, που επέβαιναν σε αμερικανικό στρατιωτικό όχημα και μιλούσαν άπταιστα αγγλικά, μπήκαν στη βάση και σκότωσαν πέντε Αμερικανούς στρατιώτες, αιχμαλωτίζοντας άλλους τέσσερις, τους οποίους σκότωσαν αργότερα.

Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς ο Daqduq συνελήφθη και οδηγήθηκε στο Γκουαντάναμο, από όπου αφέθηκε ελεύθερος το 2012. Σήμερα είναι διοικητής της Χεζμπολάχ, και μάλιστα πολύ πρόσφατα, τον Δεκέμβριο του 2023, έχασε το γιο του σε ισραηλινό βομβαρδισμό της νότιας Συρίας.

Samir Kuntar, ο Δρούζος

Γεννημένος το 1962 σε ηλικία Δρούζων του Λιβάνου, ο Σαμίρ έγινε μέλος του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης σε πολύ νεαρή ηλικία. Στα 16 του, το 1978, πέρασε τα σύνορα με την κατεχόμενη Παλαιστίνη και εκτέλεσε έναν Ισραηλινό αστυνομικό στη Ναχαρίγια. Όταν οι σιωνιστές τον συνέλαβαν, του φόρτωσαν τους φόνους μιας οικογένειας Ισραηλινών αμάχων στην ίδια πόλη, κάτι που ο Kuntar επέμενε σε όλη του τη ζωή ότι δεν είχε διαπράξει. Έμεινε για τριάντα χρόνια στις σιωνιστικές φυλακές. Για να τον απελευθερώσει, η Χεζμπολάχ ενορχήστρωσε και πραγματοποίησε την επιχείρηση της 12ης Ιουλίου 2006, και το 2008 απελευθερώθηκε σε ανταλλαγή με τις σορούς των 8+2 εξουδετερωμένων στρατιωτών του IDF.

Ελεύθερος πια, πήγε στη Συρία όπου τού απονεμήθηκε το υψηλότερο παράσημο της χώρας από τον Μπασάρ αλ-Άσαντ, και κατά τον πόλεμο που οι Αμερικανοί, οι σιωνιστές και οι Σαουδάραβες εξαπέλυσαν εναντίον της Συρίας μέσω των μαριονετών τους (τζιχαντιστών και άλλων) ηγήθηκε των ανδρών της Χεζμπολάχ που απελευθέρωσαν την περιφέρεια της Δαμασκού και τον νότο της Συρίας, τιμώμενος με παράσημο από τον Ιρανό πρόεδρο Αχμαντινετζάντ. Σκοτώθηκε το Δεκέμβριο του 2015 σε αεροπορική επιδρομή. Στην κηδεία του παρέστησαν μέλη όλων των παλαιστινιακών αντιστασιακών οργανώσεων και της Χεζμπολάχ.

Imad Mughniyeh, το φάντασμα

Γεννημένος το 1962, είχε επιδείξει νωρίς τις πολεμικές του αρετές και είχε συμπεριληφθεί στην προσωπική σωματοφυλακή του Παλαιστίνιου ηγέτη Γιασέρ Αραφάτ πριν ακόμη ενηλικιωθεί. Μετά την αποπομπή της ηγεσίας της PLO από τον Λίβανο το 1982, εντάχθηκε στη Χεζμπολάχ και για τα επόμενα 26 χρόνια αποτέλεσε τον ηγέτη του στρατιωτικού σκέλους και της αντικατασκοπείας της οργάνωσης. Ήταν ο άνθρωπος που οργάνωσε τις επιθέσεις κατά αμερικανικών στρατιωτικών και πολιτικών στόχων στη Βηρυτό το 1983 και το 1984, που είχαν ως αποτέλεσμα την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Λίβανο. Ήταν επίσης ο οργανωτής της βομβιστικής επίθεσης στην ισραηλινή πρεσβεία στο Μπουένος Άιρες το 1992, αλλά και της επιτυχούς ενέδρας της Χεζμπολάχ σε άνδρες των ισραηλινών Ειδικών Δυνάμεων στην Ανσαρίγια του Νότιου Λιβάνου το 1997 (δώδεκα σιωνιστές ειδικοδυναμίτες νεκροί, κανένας μαχητής της Χεζμπολάχ).

Στον αραβικό κόσμο έγινε θρύλος το καλοκαίρι του 2006, όταν κατάρτισε και συντόνισε το αμυντικό σχέδιο της Χεζμπολάχ απέναντι στην επίθεση του Ισραήλ, και ήταν προσωπικά υπεύθυνος για την καθοδήγηση της επιχείρησης χτυπήματος ισραηλινής φρεγάτας με πύραυλο στις 14 Ιουλίου (4 νεκροί ισραηλινοί στρατιώτες και απόσυρση του ισραηλινού ναυτικού από τη συνέχεια του πολέμου), γεγονός που προβλήθηκε από τα τηλεοπτικά δίκτυα όλου του κόσμου. Ο Ιμάντ δολοφονήθηκε στη Δαμασκό από κοινή επιχείρηση CIΑ-Μοσάντ τον Φεβρουάριο του 2008.

Jihad Mughniyeh, ο νέος

Γιος του Ιμάντ, με οργανωτικά και διοικητικά προσόντα όμοια με του πατέρα του, ανήκε στην προσωπική φρουρά του σεΐχη Νασράλα και με την έναρξη του συριακού πολέμου ηγήθηκε του αγώνα της Χεζμπολάχ για την απελευθέρωση του κυβερνείου Κουνέιτρα στα νότια της χώρας. Τραυματίστηκε το 2013 στη μάχη του Κουσέιρ, μια από τις πρώτες σημαντικές ήττες των αμερικανοκίνητων τζιχαντιστών στον πόλεμο της Συρίας. Δολοφονήθηκε τον Ιανουάριο του 2015 σε σιωνιστική αεροπορική επιδρομή. Στην κηδεία του παρέστησαν μεταξύ άλλων ο Νασράλα και ο Ιρανός στρατηγός Σολεϊμανί. Η Χεζμπολάχ εκδικήθηκε το θάνατο του πλήττοντας βάση του IDF στα αγροκτήματα της Σεμπάα (περιοχή του Λιβάνου παράνομα κατεχόμενη από το Ισραήλ) σκοτώνοντας δύο Ισραηλινούς στρατιώτες.

Mustafa Badreddine, ο παλιός

Γαμπρός του Imad και θείος του Jihad Mughniyeh, ο γεννημένος το 1961 Μουσταφά υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά στελέχη της Χεζμπολάχ και από τους πρώτους ηγέτες του στρατιωτικού της σκέλους. Μαζί με τον Imad, ανήκε αρχικά στην επίλεκτη Μονάδα 17 της Παλαιστινιακής Φατάχ. Στη Χεζμπολάχ, ήταν υπεύθυνος για την κατασκευή βομβών (μεταξύ αυτών και της βόμβας που σκότωσε τους 241 Αμερικανούς πεζοναύτες στη Βηρυτό το 1983), και μετά το θάνατο του Ιμάντ, έγινε επικεφαλής του στρατιωτικού σκέλους της οργάνωσης.

Ο Μουσταφά θεωρείται πως ήταν ο ανώτατος διοικητής όλων των δυνάμεων της Χεζμπολάχ κατά την περίοδο του πολέμου στη Συρία. Από αυτή τη θέση νίκησε πολλές φορές τους τζιχαντιστές του ISIS και της Αλ Κάιντα. Η πιο σημαντική νίκη ήταν η ενέδρα στο χωριό Οτέιμπα, ανατολικά της Δαμασκού, στις 26 Φεβρουαρίου 2014. Ένα μεγάλο κομβόι οχημάτων με μαχητές του Μετώπου Αλ Νούσρα (αλ Κάιντα) θα περνούσε από τον δρόμο παράλληλα με τον οικισμό. Ένα μπαράζ από αλυσιδωτές εκρήξεις από αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς τοποθετημένους από τη Χεζμπολάχ, είχαν ως αποτέλεσμα τον αποδεκατισμό του κομβόι, το θάνατο 170 τζιχαντιστών και του διοικητή τους, και την καταστροφή του οπλισμού και των αυτοκινήτων. Η επιχείρηση αυτή έφερε ανεξίτηλη την σφραγίδα του Badreddine.

Ο Badreddine σκοτώθηκε το Μάιο του 2016 πολεμώντας στη Συρία.

Mustafa Chamran, o Τσε

Γεννημένος το 1932 στο Ιράν, σπούδασε Ιατρική στις ΗΠΑ και έγινε δεκτός στα Bell Laboratories και στη NASA. Επηρεασμένος από τις επαναστατικές ιδέες, πήγε το 1963 στην Κούβα και μετέπειτα στην Αίγυπτο του Νάσσερ, όπου εκπαιδεύτηκε στον ανταρτοπόλεμο. Διάβαζε Μαρξ, Λένιν, αλλά και τον θεωρητικό του Ισλαμικού Μαρξισμού Ali Shariati και τα γραπτά του Αγιατολάχ Χομεϊνί. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στο Σαν Χοσέ των ΗΠΑ ίδρυσε μαζί με τον αδερφό του την ομάδα "Κόκκινοι Σιίτες" για να συνδυάσει τις ιδέες της προλεταριακής επανάστασης με αυτές του σιιτικού Ισλάμ, που σε αντίθεση με το σουνιτικό, τάσσεται με τη μεριά των καταπιεσμένων.

Το 1971 πήγε στον Λίβανο, παίρνοντας τα όπλα για λογαριασμό της PLO του Γιάσερ Αραφάτ, και ταυτόχρονα εργαζόμενος μαζί με τον κληρικό Μούσα αλ-Σαντρ για τη δημιουργία ενός σιιτικού επαναστατικού κινήματος στη χώρα. Από τις εργασίες αυτές προήλθε το κίνημα Αμάλ, που μαζί με τη Χεζμπολάχ είναι τα δύο σημαντικότερα σιιτικά πολιτικά κινήματα στο Λίβανο ως σήμερα. Ο Chamran υπήρξε εκ των ιδρυτών του κινήματος Αμάλ.

Όταν ξέσπασε η Ιρανική Επανάσταση, ο Chamran επέστρεψε στο Ιράν και έγινε ο πρώτος υπουργός άμυνας της νέας Ισλαμικής Δημοκρατίας. Στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ ηγήθηκε της Διοίκησης Ανορθόδοξου Πολέμου, η οποία εξελίχθηκε στη σημερινή επίλεκτη δύναμη Quds των Φρουρών της Επανάστασης. Νίκησε πολλές φορές τους Ιρακινούς και απελευθέρωσε το έδαφος του Ιράν που είχαν καταλάβει. Ο Chamran αποτέλεσε υπόδειγμα ηγέτη και υπήρξε μέντορας για μια σειρά διοικητών των Φρουρών, μεταξύ των οποίων ανήκε και ο στρατηγός Σολεϊμανί.

Ο Chamran σκοτώθηκε πολεμώντας τους Ιρακινούς το 1981. Στο Ιράν και στον Λίβανο θεωρείται σύμβολο γενναιότητας και επαναστατικής αυταπάρνησης. Το 2014 κυκλοφόρησε στις οθόνες η ταινία Τσε, ιρανικής παραγωγής, αφιερωμένη στη ζωή και το έργο του Chamran, που παρομοιάζεται -όχι άδικα- με αυτό του Τσε Γκεβάρα.

Razi Mousavi, ο επιμελητής

Η Συρία, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, παίζει κομβικό ρόλο στον Άξονα της Αντίστασης. Για να μπορούν να εφοδιάζονται οπλικά οι παλαιστινιακές και οι λιβανέζικες αντιστασιακές οργανώσεις, η Συρία είναι ο δρόμος. Ο υποστράτηγος Razi Mousavi, μέλος της επίλεκτης δύναμης Quds των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, ήταν ο άνθρωπος που επί σαράντα χρόνια, από το 1983 ως το 2023, είχε επιφορτιστεί με την επιμελητεία του Άξονα της Αντίστασης στη Συρία. Ως προϊστάμενος του τομέα της επιμελητείας, ήταν ο υπεύθυνος για τη διαρκή και απρόσκοπτη προμήθεια όπλων από Ιράν και Ιράκ -μέσω Συρίας, όπου στάθμευε- στις αντιστασιακές οργανώσεις της Παλαιστίνης και του Λιβάνου. Προσωπικός φίλος και σύντροφος εν όπλοις του στρατηγού Σολεϊμανί, εγγυήθηκε με επιτυχία ότι οι Παλαιστίνιοι και οι Λιβανέζοι μαχητές δεν έμειναν ποτέ χωρίς όπλα. Οι σιωνιστές τον δολοφόνησαν στις 25 Δεκεμβρίου 2023 με αεροπορικό πλήγμα στη Δαμασκό.

Οι άνθρωποι αυτοί, που ατσαλώθηκαν από μικροί στη φωτιά του πολέμου, είναι οι άνθρωποι που δεν φοβήθηκαν το τέρας. Είναι οι άνθρωποι που τα έβαλαν με τους σιωνιστές, τους ξεγέλασαν, τους εξευτέλισαν, τους νίκησαν άπειρες φορές. Η Αντίσταση βγάζει τέτοιους ανθρώπους. Αυτοί που απαριθμήθηκαν εδώ αποτελούν την περασμένη γενιά. Η σημερινή γενιά έχει ανθρώπους ακόμα πιο μάχιμους, ακόμα πιο αποφασισμένους. Το βλέπουμε στις νίκες της, που όλο και πληθαίνουν. Τους ηγέτες της σημερινής γενιάς της Αντίστασης δεν τους ξέρουμε. Δεν γνωρίζουμε τα ονόματά τους. Κι αυτό είναι καλό. Οι πατεράδες τους έγιναν γνωστοί στο ευρύ κοινό μόνο αφότου μαρτύρησαν, ως τότε δρούσαν υπό άκρα μυστικότητα. 

Σήμερα η Αντίσταση είναι πιο δυνατή από την εποχή στην οποία έδρασαν οι άνθρωποι που απαριθμήθηκαν εδώ. Η νέα γενιά έχει να επιδείξει τον παλαιστινιακό θρίαμβο της 7ης του Οκτώβρη, τους θριάμβους των Χούτι της Υεμένης, των πολιτοφυλάκων του Ιράκ και των γερακιών του Λιβάνου. Στις νίκες του μέλλοντος θα μνημονεύονται και αυτοί που έδωσαν τη ζωή τους, ότι πολυτιμότερο είχαν, για να φέρουν τις νίκες αυτές ένα βήμα πιο κοντά.

Κασέμ Σολεϊμανί, ήρωας του έθνους του, σύμβολο αντίστασης στον ιμπεριαλισμό. Τέσσερα χρόνια από τη δολοφονία του.

 

γράφει ο Α.Π.

Ο Κασέμ Σολεϊμανί ήταν Ιρανός στρατιωτικός ηγέτης, υποστράτηγος και διοικητής των ειδικών δυνάμεων αλ-Κουντς των Φρουρών της Επανάστασης για ειδικές επιχειρήσεις εκτός του Ιράν. Οι Αλ-Κουντς, υπό την ηγεσία του Σολεϊμανί παρείχαν στήριξη στις δυνάμεις της Χαμάς και της Χεζμπολάχ στην Παλαιστίνη και τον Λίβανο, διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής κατάστασης στο Ιράκ μετά την απόσυρση αμερικανικών στρατευμάτων από εκεί. Από το 2012, οι ιρανικές δυνάμεις υποστήριξαν τις δυνάμεις του Μπασάρ αλ-Άσαντ στη Συρία. Ο Σολεϊμανί συμμετείχε επίσης στις επιχειρήσεις παροχής βοήθειας στην κυβέρνηση του Ιράκ για την καταπολέμηση των τρομοκρατών του Ισλαμικού Κράτους (2014-2015). Στις 3 Ιανουαρίου 2020 σκοτώθηκε στη Βαγδάτη, από αεροπορική επιδρομή μη-επανδρωμένων αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ.

Θεωρείται εθνικός ήρωας στο Ιράν. Έχουν δημιουργηθεί ακόμη και ταινίες, τραγούδια και άλλα προς τιμήν του. Στην Ελλάδα έχει δημοσιευτεί το 2021 το βιβλίο «ο ευτυχισμένος φίλος μας» από τις εκδόσεις Ταξιδευτής που είναι στιγμιότυπα από την ζωή του.

Πρώτα χρόνια

Ο Κασέμ Σολεϊμανί γεννήθηκε το 1957 σε μια φτωχή αγροτική οικογένεια στο ορεινό χωριό Κανάτ-ε-Μάλεκ στην επαρχία Ραμπόρ της νοτιοανατολική επαρχία Κερμάν. Ο πατέρας του, ο οποίος είχε ένα χωράφι από τις μεταρρυθμίσεις του Σάχη, είχε χρεωθεί με ένα δάνειο 100 τομάν. Ως εκ τούτου, έχοντας αποφοιτήσει μόνο από το δημοτικό σχολείο, ο 13χρονος Κασέμ και ένας συγγενής του πήγαν να εργαστούν στην επαρχιακή πρωτεύουσα Κερμάν όπου εργάστηκαν στις κατασκευές για να ξεχρεώσουν τον πατέρα του. Σύμφωνα με τον Σουλεϊμανί πληρώνονταν δύο τομάν την ημέρα. Μετά την αποπλήρωση του δανείου, το 1975, ξεκίνησε να εργάζεται στο τοπικό τμήμα επεξεργασίας νερού, όπου μετά από λίγο έγινε βοηθός μηχανικός.

Ο νεαρός Σολεϊμανί υποστήριξε τις ιδέες της Ισλαμικής Επανάστασης του 1979 και εντάχθηκε στους Φρουρούς της Επανάστασης. Ο Σολεϊμανί ανελίχθηκε γρήγορα. Αφού ολοκλήρωσε μαθήματα διάρκειας 45 ημερών για νέους μαχητές, ο Σολεϊμανί άρχισε να εκτελεί μη στρατιωτικά καθήκοντα. Στον Σολεϊμανί είχε ανατεθεί η διασφάλιση της αδιάλειπτης παροχής νερού στην επαρχία Κερμάν.

Το 1980 είχε την πρώτη στρατιωτική εμπειρία του κατά τη διάρκεια επιχείρησης καταστολής κουρδικής εξέγερσης στην επαρχία Δυτικού Αζερμπαϊτζάν, παρόλο που δεν διαδραμάτισε καίριο ρόλο στην επιχείρηση αυτή.

Πόλεμος Ιράν-Ιράκ

Όταν ο Σαντάμ Χουσεΐν εισέβαλε στο Ιράν στις 22 Σεπτεμβρίου 1980, ο Σολεϊμανί εντάχθηκε στους Φρουρούς της Επανάστασης και πολέμησε στον πόλεμο. Ωστόσο, με το ξέσπασμα των εχθροπραξιών, έγινε γνωστός κυρίως από τις τολμηρές επιχειρήσεις αναγνώρισης πίσω από τις εχθρικές γραμμές. Χάρη σε αυτό, προβιβάστηκε γρήγορα και όταν ήταν 30 ετών του είχαν ήδη αναθέσει την ηγεσία της 41ης Μεραρχίας Θαραλλάχ.

Η Δύναμη Κουντς

Ως αρχηγός της επίλεκτης δύναμης εξωτερικών επιχειρήσεων Κουντς των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν, ο Σολεϊμανί από τη δεκαετία του 1990 ως το θάνατο του είχε την επίβλεψη της αποστολής όπλων, εκπαίδευσης και επιχειρησιακού συντονισμού διάφορων αντάρτικων κινημάτων σε όλη τη Μέση Ανατολή. Καθώς οι αμερικανικές κυρώσεις είχαν περιορίσει τη δύναμη του τακτικού στρατού του Ιράν, οι Φρουροί της Επανάστασης ως σώμα εξειδικευμένο στον ασύμμετρο πόλεμο απέκτησαν κομβική σημασία στη στρατηγική προβολής ισχύος του Ιράν στη Μέση Ανατολή. Ο Σολεϊμανί ήταν υπεύθυνος αρχικά για την αποστολή Ιρανών σιιτών Μουτζαχεντίν στη Βοσνία κατά τη διάρκεια του πολέμου (1992-95), μετέπειτα την εκπαίδευση ανδρών της Βόρειας Συμμαχίας κατά των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, και κατόπιν, μετά το 2001, την εκπαίδευση μονάδων των Ταλιμπάν κατά των δυνάμεων του ΝΑΤΟ.

Με βάση τη στρατηγική αποτροπής μιας περικύκλωσης του Ιράν από εχθρικές οντότητες στη Μέση Ανατολή, ο Σολεϊμανί από το 2003 στήριξε με πολλαπλά μέσα την Ιρακινή Αντίσταση κατά των Αμερικανών, καθώς θεωρούσε ότι αν οι Αμερικανοί εδραιωθούν στο Ιράκ, το επόμενό τους βήμα θα ήταν επίθεση κατά του Ιράν. Η στήριξη αυτή περιείχε την παροχή μεγάλου αριθμού αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών στους Ιρακινούς αντάρτες, που χρησιμοποιήθηκαν για να προκαλέσουν μεγάλες απώλειες στα αμερικανικά στρατεύματα στο Ιράκ. Παράλληλα, στο έδαφος του Ιράν εκπαιδεύονταν από τη Δύναμη Κουντς χιλιάδες Ιρακινοί σιίτες μαχητές, με σκοπό να αποτελέσουν το αντίπαλο δέος στη σουνιτική Αλ Κάιντα τη στιγμή που οι Αμερικανοί θα έφευγαν από το Ιράκ.

Το καλοκαίρι του 2006 ο Σολεϊμανί βρισκόταν στον Λίβανο όπου θεωρείται ότι συντόνισε επιχειρησιακά την εν πολλοίς επιτυχή άμυνα της Χεζμπολάχ εναντίον της επίθεσης του Ισραήλ κατά τον Πόλεμο του Λιβάνου. Το 2007 οι σιιτικές και σουνιτικές αντάρτικες ομάδες του Ιράκ πολλαπλασίασαν τις επιθέσεις τους κατά αμερικανικών στόχων, κάτι που ανάγκασε τις ΗΠΑ να αυξήσουν τη στρατιωτική τους παρουσία στη χώρα για να μην χάσουν τον έλεγχό της.

Το 2008 θεωρείται ως ο χρόνος που η Δύναμη Κουντς ξεκίνησε την εντατικότερη εκπαίδευση και εξοπλισμό Παλαιστίνιων μαχητών της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ. Ανώτερα στελέχη της Χαμάς έχουν στο παρελθόν αναγνωρίσει τον Σολεϊμανί, μαζί με τον Ιμάντ Μουγνία της Χεζμπολάχ, ως τα δύο άτομα που έδωσαν την ιδέα της κατασκευής μεγάλου δικτύου υπόγειων σηράγγων (τούνελ) μάχης κάτω από το έδαφος της Λωρίδας της Γάζας.

Συρία και Ιράκ

Ο Συριακός Εμφύλιος Πόλεμος ξεκίνησε το 2011, και τα δύο επόμενα χρόνια έγινε εμφανές ότι, καθώς χώρες όπως το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία χρηματοδοτούσαν και στρατολογούσαν μαζικά σουνίτες εξτρεμιστές αντάρτες εναντίον της κυβέρνησης του Μπασάρ αλ-Άσαντ, η κυβέρνηση αυτή, που ήταν σύμμαχος του Ιράν, θα ανατρεπόταν. Ο Σολεϊμανί, μαζί με τον ηγέτη της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα, πρωτοστάτησαν τότε στη στρατολόγηση, εξοπλισμό και εκπαίδευση σιιτών μαχητών από όλη τη Μέση Ανατολή, οι οποίοι πολέμησαν στο πλευρό του Άσαντ. Ο Σολεϊμανί θεωρείται κομβικός στην επίτευξη συμφωνίας μεταξύ Ρωσίας-Συρίας το 2015, που επέτρεπε στη Ρωσία να εμπλακεί στρατιωτικά στον πόλεμο της Συρίας υπέρ του κυβερνητικού στρατοπέδου. Ο Σολεϊμανί είχε εγκάρδιες σχέσεις με τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν και τον υπουργό εξωτερικών Λαβρόφ, και ηγήθηκε προσωπικά της ειδικής επιχείρησης για τη διάσωση Ρώσου πιλότου στο συριακό έδαφος τον Νοέμβριο του 2015. Επίσης, ο Σολεϊμανί συμμετείχε μαζί με το ρωσικό Γενικό Επιτελείο στην κατάρτιση των σχεδίων της επιχείρησης απελευθέρωσης του Χαλεπίου από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, και των περαιτέρω νικών του Συριακού Στρατού ενάντια στο ISIS και την Αλ Κάιντα.

Κατά την ίδια εποχή, το ISIS είχε φτάσει να ελέγχει το 1/3 του Ιράκ, κάτι το οποίο αποτελούσε θανάσιμο κίνδυνο για το Ιράν, δεδομένης της εξτρεμιστικής αντι-ιρανικής ιδεολογίας και πρακτικής του ISIS. Από το 2014 ως το 2017 ο Σολεϊμανί ηγήθηκε της ιρανικής βοήθειας στον κυβερνητικό στρατό του Ιράκ, πέτυχε τον συντονισμό των σιιτικών πολιτοφυλακών και των Κούρδων Πεσμεργκά ενάντια στους τζιχαντιστές, κατήρτισε το επιχειρησιακό σχέδιο για την κύκλωση και κατάληψη του Τικρίτ την άνοιξη του 2015, ενώ το 2017, όταν οι Αμερικανοί έδιναν την αιματηρή μάχη της Μοσούλης, ο Σολεϊμανί κατάφερε να απελευθερώσει την πλούσια σε πετρελαιοπηγές πόλη του Κιρκούκ αναίμακτα, μέσω συμφωνίας. Οι νίκες αυτές επισφράγισαν την ήττα του Ισλαμικού Κράτους σε Συρία και Ιράκ.

Ο Άξονας της Αντίστασης

Το 2014 ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος και στην Υεμένη, και η Δύναμη Κουντς, με τοπικό διοικητή τον υποστράτηγο Αμπντολρεζά Σαχλάι, βετεράνο του Πολέμου του Ιράκ και απεσταλμένο του Σολεϊμανί, κατόρθωσε να μετατρέψει τους σιίτες αντάρτες Χούθι από ένα τοπικά περιορισμένο κίνημα σε έναν στρατό ικανό να αμυνθεί με επιτυχία στις επιθέσεις του συνασπισμού που διηύθυνε εναντίον του η Σαουδική Αραβία, και να γίνουν η ντε φάκτο κυβέρνηση της Υεμένης.

Οι θετικές για τους συμμάχους του Ιράν εκβάσεις των αιματηρών πολέμων των δεκαετιών 2000 και 2010 στη Μέση Ανατολή είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας συμμαχίας κυρίως σιιτικών αλλά και εν μέρει σουνιτικών δυνάμεων, φιλικών ή μη-εχθρικών προς το Ιράν, που ξεκινάει από το Αφγανιστάν (Ταλιμπάν), προχωρά μέσω του Ιράν στο Ιράκ (σιιτικές πολιτοφυλακές και η κυβέρνηση της χώρας) και τη Συρία (κυβέρνηση Άσαντ), και φτάνει ως το Λίβανο (Χεζμπολάχ), τα παλαιστινιακά εδάφη (Χαμάς) και την Υεμένη (Χούθι). Η συμμαχία αυτή φέρει το κοινό όνομα Άξονας της Αντίστασης. Αυτό σημαίνει ότι, χάρη στις στρατιωτικές, πολιτικές και διπλωματικές ενέργειες του Σολεϊμανί κατά τις τρεις δεκαετίες από το 1990 ως το θάνατό του, ο υπαρξιακός φόβος της ηγεσίας του Ιράν, δηλαδή η στρατηγική περικύκλωση της χώρας από τους αντιπάλους του, αποτράπηκε επιτυχώς. 

Ένας Αμερικανός αναλυτής της Στρατιωτικής Ακαδημίας του West Point είπε επ' αυτού το 2018 ότι ο Σολεϊμανί "μπορεί να πάει με το αυτοκίνητο από την Τεχεράνη στη Βηρυτό και να μην τον πειράξει κανείς στον δρόμο," ενώ ο τότε αρχηγός της ισραηλινής Μοσάντ, Γιόσι Κοέν, ανέφερε ότι "δεν υπάρχει πλέον κανένα εμπόδιο στη διακίνηση όπλων από το Ιράν ως τα ισραηλινά σύνορα και τη Χεζμπολάχ." Δυτικοί αναλυτές ονόμασαν τον Σολεϊμανί "ιδιοφυία του ασύμμετρου πολέμου" και "τον Γκιαπ της Μέσης Ανατολής."

Δολοφονία

Στις 3 Ιανουαρίου του 2020 ο Σολεϊμανί δολοφονήθηκε με επιδρομή drone της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ. Ο θάνατος του Σολεϊμανί επιβεβαιώθηκε από τον στρατό του Ιράν και το PressTV. Σύμφωνα με το Πεντάγωνο, η ειδική επιχείρηση για την εξουδετέρωση του Σολεϊμανί πραγματοποιήθηκε με εντολή του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, ενώ το αμερικανικό Κογκρέσο δεν ειδοποιήθηκε για την επιχείρηση των ΗΠΑ. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης ανέφεραν ότι το αυτοκίνητο του Σολεϊμανί καταστράφηκε από πυραύλους που εκτόξευσε drone (μη επανδρωμένο αεροσκάφος).

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη Μέση Ανατολή

Στις 12 Οκτωβρίου 2023, πέντε μέρες μετά την κοσμοϊστορική αντεπίθεση της Παλαιστινιακής Αντίστασης, εμφανίστηκε στην ιρανική φιλοκυβερνητική εφημερίδα Kayhan άρθρο, το οποίο ανέφερε πως στις 2 Ιανουαρίου 2020, μια μέρα πριν τη δολοφονία του, ο Σολεϊμανί είχε συναντηθεί στη Βαγδάτη με ηγετικά στελέχη παλαιστινιακών οργανώσεων, και ότι τους έδωσε ένα γενικό περίγραμμα του πώς να κινηθούν στα επόμενα πέντε χρόνια, σε ό,τι αφορά τον αγώνα τους ενάντια στο Ισραήλ για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Πάντα προνοητικός, γράφει η εφημερίδα, ο Σολεϊμανί -όπως έκανε πάντα- προέτρεψε τους Παλαιστίνιους που βρίσκονταν στο ίδιο δωμάτιο μαζί του να πάρουν χαρτί και μολύβι και να γράψουν τις συμβουλές του, γιατί ο ίδιος μπορεί να μην είναι ζωντανός την άλλη μέρα. Όχι, ο Σολεϊμανί δεν ήταν προφήτης. Τη συμβουλή αυτή, να γράφουν ότι τους έλεγε, την έδινε πάντα, σε κάθε συνάντηση, στους συνομιλητές του, γιατί ήξερε ότι την επόμενη μέρα μπορεί να είναι μάρτυρας. 

Μια τέτοια συνάντηση ήταν κι αυτή, στην αρχή της δεκαετίας του 2020, για το πενταετές πλάνο της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Την άλλη μέρα ο Σολεϊμανί είχε όντως γίνει μάρτυρας. Αλλά, πριν ακόμα ολοκληρωθεί η πενταετία, και χωρίς να ξέρουμε ποιο ήταν το πλάνο, βλέπουμε στην πορεία του τωρινού πολέμου στη Μέση Ανατολή, στην αλληλεγγύη των Χούθι, της Χεζμπολάχ και της ιρακινής αντίστασης στους μαχόμενους Παλαιστίνιους, προδομένους από τον επίσημο αραβικό κόσμο, σε όλα αυτά, εμείς που μελετάμε την περιοχή τις τελευταίες δεκαετίες και προσπαθούμε, όσο μπορούμε, να αναγνωρίσουμε πράγματα και καταστάσεις, σε όλα αυτά που γίνονται σήμερα βλέπουμε την ανεξίτηλη κληρονομιά του στρατηγού Σολεϊμανί, του μεγαλομάρτυρα της αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης, πιο ζωντανή από ποτέ.

Ο Καρλ Σμιτ και η "αντιτρομοκρατία" της Δύσης

 

Σελίδες 62-65 στο: Domenico Losurdo "Η Γλώσσα της Αυτοκρατορίας. Λεξικό της Αμερικάνικης Ιδεολογίας", μετάφραση Άβα Μπουλούμπαση, εκδόσεις Α/συνέχεια, 2006.

Η τρομοκρατική χρήση της καταγγελίας για τρομοκρατία, φτάνει στο απόγειό της στην Παλαιστίνη. Όπως παρατηρεί ένας καθηγητής του εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ, στην επίσημη καταμέτρηση των «εχθρικών τρομοκρατικών ενεργειών» η ισραηλινή κυβέρνηση περιλαμβάνει και τον «λιθοβολισμό». Αν όμως πρέπει να χαρακτηριστεί «τρομοκράτης» κάθε μικρός Παλαιστίνιος που αντιδρά στην κατοχή πετώντας πέτρες, δεν πρέπει ταυτόχρονα να θεωρήσουμε πρωτοπαλίκαρο του αντιτρομοκρατικού αγώνα τον ισραηλινό στρατιώτη που κάνει το ίδιο; Δεν μιλάμε για υποθετική περίπτωση. Μια ισραηλινή δικηγόρος που υπερασπίζεται τους Παλαιστίνιους λέει πως «ένα παιδάκι δέκα χρονών σκοτώθηκε κοντά σε ένα σημείο ελέγχου, στην έξοδο της Ιερουσαλήμ, από έναν στρατιώτη ενάντια στον οποίο είχε πετάξει μια πέτρα». 

Ακόμη, σε ένα από τα πιο έγκυρα αμερικανικά περιοδικά, μπορούμε να βρούμε περιγραφές για «ανατριχιαστικές σκηνές θανάτου», «όταν ένα ισραηλινό τεθωρακισμένο και ένα ελικόπτερο άνοιξαν πυρ στο στρατόπεδο προσφύγων στη Ράφα, ενάντια σε μια ομάδα Παλαιστίνιων διαδηλωτών στην οποία υπήρχαν και παιδάκια». Συχνή αναφορά σε τέτοια περιστατικά δεν γίνεται μόνο από πολιτικούς και δημοσιογράφους. Σε ένα πρόσφατο βιβλίο ιστορικού του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ που ασχολείται με το Ιράκ και τη Μέση Ανατολή, περιγράφεται ωμά η συμπεριφορά των βρετανικών στρατευμάτων το 1920: όταν για να αντιμετωπίσουν τους εξεγερμένους προχώρησαν σε «σκληρά αντίποινα», «έβαλαν φωτιά στα χωριά τους και προέβησαν σε άλλες πράξεις που σήμερα θα χαρακτηρίζαμε απάνθρωπες, αν όχι βάρβαρες στην κυριολεξία». 

Ο Τσόρτσιλ όχι μόνο δεν τους σταμάτησε, αλλά αντίθετα καλούσε την αεροπορία να δώσει ένα σκληρό μάθημα στους «εξαγριωμένους ιθαγενείς» χτυπώντας τους «πειραματικά» με «τοξικά αέρια και ιδιαίτερα με υπερίτη». Χαρακτηρίζοντας απαράδεκτες αυτές τις ενέργειες, ο Βρετανός ιστορικός προσθέτει : «Να τονίσουμε πως αυτά συνέβαιναν σε μια εποχή όπου πλήθαιναν οι απώλειες και οι στρατιωτικές ήττες των Βρετανών, ενώ λίγο πριν είχαν δολοφονηθεί (murdered), αξιωματούχοι του βρετανικού στρατού».

Φαίνεται καθαρά η προσπάθεια να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά της αποικιοκρατικής δύναμης, που δεν δίσταζε να χρησιμοποιεί χημικά όπλα και που καμάρωνε για την εξόντωση όχι μόνο των εξεγερμένων αλλά και των «εξαγριωμένων ιθαγενών» και όλων τελικά των κατοίκων. Αντίθετα, οι Ιρακινοί που παλεύουν για την ανεξαρτησία τους, χαρακτηρίζονται «δολοφόνοι» μόνο και μόνο γιατί επιτίθενται στο στρατό κατοχής. Για να ερμηνεύσουμε αυτόν τον «επαναπροσδιορισμό των ηθικών αξιών» -για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του Νίτσε- δεν αρκεί να πούμε ότι ο ιστορικός που αναφέραμε «διετέλεσε σύμβουλος του Τόνι Μπλερ», όπως διαβάζουμε στην τρίτη σελίδα της εισαγωγής του βιβλίου. Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με μια αντιπροσωπευτική περίοδο της αποικιοκρατικής παράδοσης, που μεταγενέστερα απόκτησε έναν μεγάλο υποστηρικτή στο πρόσωπο του Καρλ Σμιτ. Τη δεκαετία του 1960, ενώ αναπτυσσόταν ραγδαία το κίνημα ανεξαρτησίας των λαών των αποικιών σε πλανητικό επίπεδο, αυτός ο Γερμανός νομομαθής περιγράφει έτσι τον αγώνα που έφερε το τέλος της γαλλικής αποικιοκρατίας στην Ινδοκίνα:

"Εδώ οι κομμουνιστές κατάφεραν να παρασύρουν και τον μη πολιτικοποιημένο λαό. Έδιναν διαταγές ακόμη και στους υποτακτικούς των Γάλλων επιτελών και αξιωματούχων ή στους εργάτες των γαλλικών αποστολών. Εισέπρατταν φόρους από το λαό και εκτελούσαν κάθε είδους τρομοκρατικές ενέργειες, για να αναγκάσουν τους Γάλλους να απαντήσουν με αντιτρομοκρατικά αντίποινα κατά των ιθαγενών, έτσι ώστε να ενταθεί ακόμη περισσότερο το μίσος κατά των Γάλλων."

Έτσι, ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία, αν και αγκαλιάζει ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, γίνεται συνώνυμο της τρομοκρατίας, ενώ οι ενέργειες του στρατού κατοχής, ξένου και μισητού στους πολίτες της κατεχόμενης χώρας, χαρακτηρίζονται «αντιτρομοκρατικές». Βέβαια, τα «αντίποινα» μπορεί να είναι πολύ σκληρά, αλλά - παρατηρεί ο Σμιτ, αναφερόμενος αυτή τη φορά στην Αλγερία- πρέπει να λάβουμε υπόψη την «ακαταμάχητη λογική του παλαιού κανόνα σύμφωνα με τον οποίο οι αντάρτες μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με αντάρτικες μεθόδους». Όπως βλέπουμε, ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην τρομοκρατία και την αντιτρομοκρατία δεν είναι μια συγκεκριμένη συμπεριφορά (δηλαδή οι επιπτώσεις σε βάρος, ή η συμμετοχή, των πολιτών). Αυτή συμπίπτει με τα σύνορα μεταξύ βαρβαρότητας και πολιτισμού, μεταξύ Ανατολής και Δύσης. 

Η δύναμη που καθορίζει κάθε φορά ποιοι είναι οι βάρβαροι, καθορίζει επίσης και ποιοι είναι οι τρομοκράτες. Κατά τη διάρκεια της κρίσης στη Μέση Ανατολή το καλοκαίρι του 2006, ο διεθνής τύπος έγραψε ότι οι ισραηλινοί στρατιώτες που συνελήφθησαν και αιχμαλωτίστηκαν από τους Λιβανέζους της Χεζμπολάχ κατά τη διάρκεια στρατιωτικής επιχείρησης, έπεσαν «θύματα απαγωγής», «που άρπαξαν» και κρατούσαν «ομήρους» οι «τρομοκράτες». Ενώ αντίθετα, γράφτηκε ότι «συνελήφθησαν» οι δημοκρατικά εκλεγμένοι Παλαιστίνιοι βουλευτές και υπουργοί της Χαμάς, που χωρίς να προβάλουν οποιαδήποτε αντίσταση συνελήφθησαν στα σπίτια τους από τον ισραηλινό στρατό, φορώντας πιτζάμες. Από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ (όχι όμως από την Ε.Ε., τη Ρωσία και την Κίνα), οι μαχητές της Χεζμπολάχ χαρακτηρίζονται τρομοκράτες: η οργάνωση τους, που δημιουργήθηκε στον αγώνα κατά της ισραηλινής κατοχής του νότιου τμήματος της χώρας (που τυπικά κράτησε δεκαοκτώ χρόνια μετά το 1982, αλλά συνεχίστηκε και με άλλες μορφές, με τις συχνές παραβιάσεις του εναέριου χώρου και την υφαρπαγή των υδάτινων πόρων), επειδή έχει ρίζες στο λαό και ξέρει να συνδυάζει τη στρατιωτική με την πολιτική δράση, πολλές φορές παρομοιάζεται με το αντάρτικα του Βιετνάμ. 

Μήπως θα έπρεπε άραγε να χαρακτηρίσουμε τρομοκρατικό ένα από τα μεγαλύτερα μαζικά απελευθερωτικά κινήματα της σύγχρονης ιστορίας, και σαν ηγέτιδα του αντιτρομοκρατικού αγώνα την υπερδύναμη που έλουσε με βόμβες και διοξίνη έναν ολόκληρο λαό; Μια τέτοια συλλογιστική πολύ θα άρεσε στον Σμιτ, τον μεγάλο θεωρητικό των αποικιοκρατικών και «αντιτρομοκρατικών» πολέμων, που στην εποχή του υποστήριξε παρόμοια τις εκστρατείες του Μουσολίνι κατά της Αιθιοπίας και του Χίτλερ κατά της Ανατολικής Ευρώπης.

Για να αποδείξουμε πώς η ιδεολογία του πολέμου καταφέρνει να επηρεάσει ακόμη και ορισμένους δημοσιογράφους που συνήθως είναι μετρημένοι και προσεκτικοί, παραθέτουμε ένα ρεπορτάζ: «δώδεκα έφεδροι (του ισραηλινού στρατού) δολοφονήθηκαν από ένα πύραυλο Κατιούσα» που έριξε η Χεζμπολάχ. Στο Λίβανο «19 πολίτες πέθαναν σε διάφορα χωριά που βομβάρδισε η ισραηλινή αεροπορία». Άσχετα από το ποια είναι τα θύματα, αυτοί που «εξολοθρεύουν», δηλαδή «σκοτώνουν με ιδιαίτερη αγριότητα», όπως εξηγεί το εγκυκλοπαιδικό λεξικό (κάνοντας σαφή αναφορά στη συνηθισμένη συμπεριφορά των τρομοκρατών), είναι πάντα οι βάρβαροι.

Το 2002, ζήτησαν από τον στρατηγό Νταν Χαλούτζ, το σημερινό αρχηγό του Γενικού Στρατιωτικού Επιτελείου του Ισραήλ, που τότε ήταν επικεφαλής της ισραηλινής αεροπορίας, να πει τι ένιωσε όταν έμαθε πως η βόμβα ενός τόνου που είχε ρίξει από το αεροπλάνο του ενάντια σε έναν ηγέτη της Χαμάς, είχε σκοτώσει και εννέα παλαιστίνια παιδάκια, κάτι που θα έπρεπε να περιμένει, αφού έριξε τη βόμβα σε μια πολυκατοικία όπου έμεναν οικογένειες πολιτών. Όπως ξέρουμε, αυτός απάντησε ότι ένιωσε μόνο «ένα ελαφρύ τράνταγμα» τη στιγμή που έπεφτε η βόμβα. Πρόσθεσε δε ότι εκείνη τη νύχτα, δόξα τω Θεώ, κοιμήθηκε μια χαρά. Η αναισθησία τοu Χαλούτζ, που φάνηκε στη δήλωσή τοu, δεν εμπόδισε την προαγωγή τοu στο σημερινό ανώτατο βαθμό (ως ΑΓΕΕΘΑ, σήμερα, διεξήγαγε τον πόλεμο κατά του Λιβάνου με παρόμοιους τρόπους, ισοπεδώνοντας ολόκληρη τη συνοικία Dahia της Βηρυτού - γιατί υποτίθεται ότι έτσι θα ανάγκαζε τη Χεζμπολάχ να εγκαταλείψει τις υπόγειες οχυρωμένες θέσεις της - και προκαλώντας 20.000 νεκρούς και τραυματίες αμάχους), και αυτό αποδεικνύει ξεκάθαρα πως οι παράπλευρες συνέπειες των ισραηλινών αντιποίνων είναι το αποτέλεσμα, όχι τόσο κάποιων ανθρώπινων λαθών, όσο της εγκληματικής αδιαφορίας των Ισραηλινών.

Αυτή όμως η αναισθησία δεν μπορεί να γίνει πλήρως κατανοητή στην ουσία της αν δεν τη συνδέσουμε με ένα άλλο δόγμα του Σμιτ, από το ίδιο βιβλίο (Theory of the Partisan), αυτό του "πολέμου χωρίς αισθήματα". Ο Σμιτ γράφει ότι η ουσία του γερμανικού στρατού που δημιουργείται τώρα ορίζεται ως ένας «στρατός χωρίς συναισθήματα». Το πολεμικό αίσθημα, λέει το επιχείρημα, σημαίνει υπερβολή των πολεμικών αξιών, είναι επίσης προϊόν εθνικής συνείδησης, θέλησης για αγώνα και ανδρικής υπερηφάνειας. Στο παρελθόν, μια τέτοια αίσθηση συνδέθηκε με την πραγματικότητα των πολέμων. Αυτός ο σύνδεσμος έσπασε με την προπαγάνδα του Χίτλερ, αλλά οι στρατιώτες στο μέτωπο, έχοντας εγκαταλείψει κάθε συναίσθημα, προσπάθησαν να εξαφανίσουν τον εχθρό όπου ήταν δυνατόν. Από όλα αυτά ο Σμιτ έβγαλε τα εξής συμπεράσματα: «Ο αγώνας των βιομηχανοποιημένων εθνών δεν γνωρίζει πλέον το «πάθος» του πολέμου... Στην πραγματικότητα τα αμερικανικά στρατεύματα αποτελούν, στις μεθόδους εκπαίδευσής τους και στο πεδίο της μάχης, έναν στρατό χωρίς αισθήματα».

Το συμπέρασμα, εδώ, είναι εξίσου ενδιαφέρον με το επιχείρημα που οδηγεί σε αυτό. Ο Σμιτ αντιλήφθηκε ξεκάθαρα ότι οι παλιοί πόλεμοι ήταν φορτισμένοι με αίσθημα (δηλαδή με περιεχόμενο που εμπνέει το έθνος, τις μάζες) και ότι υπό τον Χίτλερ το συναίσθημα εξαφανίστηκε. Αλλά επειδή ο Σμιτ δεν ήταν σε θέση να αντικαταστήσει τους απάνθρωπους πολεμικούς στόχους του Χίτλερ με πραγματικά κοινωνικά-ανθρώπινα ιδανικά, έκανε την ανάγκη φιλοτιμία σε γενικούς ιδεολογικούς όρους. Αντέταξε στην κενή προπαγάνδα του Χίτλερ ένα απόλυτο κενό ιδεών, εντοπίζοντας την αιτία αυτής της απώλειας του «πάθους» στην εκβιομηχάνιση της Γερμανίας και των ΗΠΑ και όχι στην αντιδραστική στροφή που πήρε η κοινωνική ανάπτυξη αυτών των χωρών.

Για τον Αραβικό κόσμο

 

του Α.Π.

Ο αραβικός κόσμος δεν διέφερε από άλλες περιοχές του πλανήτη σε ό,τι αφορά τις συντριπτικές συνέπειες που προήλθαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ, δηλαδή την ανάδυση του "μονοπολικού" κόσμου: υποτάχθηκε στην συντριπτικά ανώτερη ισχύ των ΗΠΑ όταν δεν αιματοκυλίστηκε άμεσα από αυτή (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία).

Έφτασε στο έσχατο σημείο υποταγής και υποτέλειας στην περίοδο του συριακού εμφυλίου, όταν δύο μόνο κράτη της περιοχής, το Ιράν και η Συρία, είχαν απομείνει απέναντι στο νταβατζιλίκι (συγγνώμη, δεν βρίσκω άλλη λέξη καλύτερη) του Ισραήλ και των ΗΠΑ στην περιοχή. 

Έγραψε ντροπιαστικές σελίδες, τις ντροπιαστικότερες της ιστορίας του, όταν οι σουνιτικές Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, ΗΑΕ, χρηματοδότησαν και όπλισαν τις αποτρόπαιες δυνάμεις του ισλαμικού φονταμενταλισμού κατά της συριακής κυβέρνησης και του συριακού λαού. Τότε, στο πλάι όλων όσων διαμέλιζαν τη Συρία για χάρη της ισραηλιτικής ξεγνοιασιάς και της αμερικανικής γεωπολιτικής είχε σταθεί-προς δική της ντροπή-και η επίσης σουνιτική Χαμάς.

Το κύμα όμως έχει γυρίσει. Και όπως ήταν επόμενο, η διαφαινόμενη επανασυμφιλίωση του αραβικού κόσμου έχει σκυλιάσει την άλλη πλευρά, της οποίας το τελευταίο χαρτί παίχτηκε πέρυσι, με την ψευδοφεμινιστική εκστρατεία δήθεν στο όνομα της απελευθέρωσης των γυναικών του Ιράν (έμεινε μόνο το ταιριαστά γελοίο βραβείο "Ζαχάροφ" της ΕΕ για εκείνη την αποτυχημένη εκστρατεία αποσταθεροποίησης).

Στην έπαρση και την αλαζονεία που τους χάρισαν 30 χρόνια όπου έκαναν ό,τι ήθελαν, ΗΠΑ και Ισραήλ ξέχασαν κάτι για τον αραβικό κόσμο: Στη μεγάλη του πλειοψηφία (πλην Τουρκίας και Ιράν) ενώνεται από μία γλώσσα: η ποίηση του, η λογοτεχνία του, η δημοσιογραφία του, η δημόσια σφαίρα του, η κουλτούρα του, δεν σταματάει στα σύνορα ενός έθνους-κράτους. Αν είναι διαιρεμένος θρησκευτικά από το σχίσμα σουνιτικού και σιιτικού Ισλάμ, έχει μια lingua franca, σε αντίθεση με την Ευρώπη, που δεν έφτασε ποτέ ούτε κοντά. 

Lingua franca έχει και η Λατινική Αμερική. Και αυτό ήταν πάντα όπλο που την έκανε σκληρό καρύδι. Γιατί εκεί που η γλώσσα είναι ενιαία, δεν χρειάζεται κανένας αφηρημένος και συνήθως νερόβραστος "διεθνισμός": οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο και οι εξελίξεις σε ένα κράτος μεταδίδονται πολύ πιο εύκολα σε ένα άλλο.

Ακούμε πάρα πολλά για το "Ισλάμ" και τον "Ισλαμισμό" ως παράγοντα, αλλά τίποτε για την αραβική γλώσσα. Όχι τυχαία. Δεν συμφέρει, βλέπετε: το σχίσμα Σιϊτών-Σουνιτών εξυπηρέτησε πλήρως τους σχεδιασμούς ΗΠΑ και Ισραήλ. Τα αραβικά όμως δεν προσφέρουν κανένα ανάλογα χρησιμοποιήσιμο σχίσμα. Αντίθετα, είναι εύφλεκτη γλώσσα-γλώσσα εύφλεκτης ενότητας-όταν το κύμα γυρίσει.

Η Κολομβία, κάποτε αμερικάνικη αποικία της χειρίστης υποστάθμης, που πέταξε έξω τους διπλωμάτες του Ισραήλ, μπορεί να διέφερε σε πάρα πολλά από την "απείθαρχη" στις ΗΠΑ και γείτονά της Βενεζουέλα, μιλούσε όμως πάντα την ίδια γλώσσα. 

Ο Χοσέ Μαρτί είχε ήδη δει τι δυναμική έδινε αυτό για την αντιαποικιοκρατική δυναμική αντίστασης της ηπείρου από τα τέλη του 19ου αιώνα. Τα μυριάδες προβλήματα του αραβικού κόσμου δεν πρέπει να μας κάνουν να ξεχνάμε ότι διαθέτει ένα ανάλογο-και ειρηνικό στη φύση του-όπλο.

Η Ανατολική Γερμανία και τα Αραβικά κράτη. (Από τις Έξι Ημέρες του '67 ως τον Πόλεμο του Οκτώβρη του '73.)

Αποσπάσματα ενός κειμένου του ιστορικού Jeffrey Herf στο περιοδικό Commentary από το 2016, μετάφραση: Α. Π.

link: Ο Αντισιωνισμός στην Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας (DDR)

Ο Φιντέλ Κάστρο στην Πύλη του Βραδεμβούργου (Ανατολικό Βερολίνο) με τους Βάλτερ Ούλμπριχτ και Γιάσερ Αραφάτ

Κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Έξι Ημερών του Ιουνίου 1967, η Ανατολική Γερμανία ενώθηκε με τους εταίρους της στο σοβιετικό μπλοκ στέλνοντας μαχητικά αεροσκάφη MiG, σοβιετικά άρματα μάχης T-34 και χιλιάδες επιθετικά όπλα Καλάσνικοφ στην Αίγυπτο και τη Συρία. Τα αρχεία του Υπουργείου Άμυνας της Ανατολικής Γερμανίας, ειδικά αυτά του γραφείου του Υπουργού Άμυνας Χάιντς Χόφμαν (Heinz Hoffmann), περιέχουν εκτενείς πληροφορίες σχετικά με τη συμβολή της Ανατολικής Γερμανίας στον επανεξοπλισμό και την εκπαίδευση των ενόπλων δυνάμεων της Αιγύπτου και της Συρίας από το 1967 έως τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ (γνωστό στους Άραβες ως Πόλεμο του Οκτώβρη) το 1973. 

Στις 30 Σεπτεμβρίου 1969, ενόψει των αυξανόμενων αιτημάτων πολλών κρατών και κινημάτων στον Τρίτο Κόσμο για στρατιωτική υποστήριξη, ο Βίλι Στοφ (Willi Stoph), μέλος του Πολιτικού Γραφείου και πρόεδρος του Συμβουλίου Υπουργών της Ανατολικής Γερμανίας, ανέθεσε στον υφυπουργό Γκέρχαρντ Βάις (Gerhard Weiss) το έργο του συντονισμού των παραδόσεων όπλων σε κράτη σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των αραβικών κρατών. Η επιτροπή του Weiss παρέμεινε το κέντρο αυτού του προγράμματος για τα επόμενα 15 χρόνια. Μέχρι το 1970, η Ανατολική Γερμανία είχε στείλει άλλα 50 μαχητικά αεροσκάφη MiG, 17.500 πολυβόλα Καλάσνικοφ, 150.000 νάρκες ξηράς, 3.500 χειροβομβίδες, καθώς και κράνη, στολές και σακίδια στην Αίγυπτο και τη Συρία.

Με την στροφή του Στάλιν εναντίον του Ισραήλ το 1949 και τις «αντι-κοσμοπολίτικες» εκκαθαρίσεις στις αρχές της δεκαετίας του 1950, το σοβιετικό μπλοκ στο σύνολο του έγινε εχθρός του Ισραήλ. Ωστόσο, η Ανατολική Γερμανία πήρε έναν ακόμη πιο παθιασμένο και εξέχοντα ρόλο στην αντι-ισραηλινή υπόθεση από ό,τι οι άλλες λαϊκές δημοκρατίας όπως η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Τσεχοσλοβακία. Σε αντίθεση με αυτές, η Ανατολική Γερμανία αντιμετώπιζε τη διαρκή πίεση από τη Δυτική Γερμανία, έναν αντίπαλο που συνεχώς προσπαθούσε να την απομονώσει και να την απονομιμοποιήσει αρνούμενη (μέχρι την εποχή του Βίλι Μπραντ) να έχει διπλωματικές σχέσεις με οποιοδήποτε κράτος αναγνώριζε την Ανατολή. Μέσω της συνεργασίας με τα αραβικά κράτη, η Ανατολική Γερμανία βρήκε ένα μέσο για να συντρίψει τον δυτικογερμανικό διπλωματικό αποκλεισμό και να ανοίξει τις πύλες της διπλωματικής αναγνώρισης. 

Μια σημαντική προσέγγιση με τα αραβικά κράτη ξεκίνησε το 1969, όταν το Ιράκ (που κυβερνιόταν ήδη για έναν χρόνο από το Κόμμα Μπάαθ του στρατηγού Μπακρ και του νεαρού Σαντάμ Χουσεΐν) έγινε η πρώτη μη κομμουνιστική κυβέρνηση που συνήψε διπλωματικές σχέσεις με την Ανατολική Γερμανία. Μια κοινή δήλωση των υπουργών Εξωτερικών των δύο χωρών έκανε μια σαφή σύνδεση μεταξύ της απόφασης του Ιράκ να δημιουργήσει διπλωματικές σχέσεις και του ανταγωνισμού της Ανατολικής Γερμανίας προς το Ισραήλ, τονίζοντας τον «κοινό αγώνα» τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον νεοναζισμό, την αποικιοκρατία και τον σιωνισμό» και περιγράφοντας το Ισραήλ ως «ρατσιστικό, ιμπεριαλιστικό, αντιδραστικό και επιθετικό».

Η περιγραφή του Ισραήλ ως ρατσιστικού κράτους και ιμπεριαλιστικού εργαλείου, και η υποψία ότι τόσο αυτό όσο και η Δυτική Γερμανία ήταν εκφράσεις του νεοναζισμού, ενσωματώθηκε έτσι στις διπλωματικές σχέσεις της Ανατολικής Γερμανίας με τα αραβικά κράτη. Παρόμοια γλώσσα συνόδευσε τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων μεταξύ της Ανατολικής Γερμανίας και του Σουδάν, της Συρίας, της Αιγύπτου, καθώς και με τη Νότια Υεμένη το 1969. Για τους Ανατολικογερμανούς κομμουνιστές, ο αντισιωνισμός ήταν θέμα ιδεολογικής πεποίθησης και αποτελεσματικό εργαλείο για την υπονόμευση της πολιτικής της Δυτικής Γερμανίας στη Μέση Ανατολή. 

Οι Ανατολικογερμανοί παρουσιάστηκαν ως ένα διαφορετικό είδος «καλού Γερμανού»: ενώ η Δυτική Γερμανία διαφήμιζε τον εαυτό της ως ένα κράτος που μετανοεί για το Ολοκαύτωμα πληρώνοντας αποζημιώσεις στο κράτος των Εβραίων, η Ανατολική Γερμανία περνούσε το μήνυμα ότι ήταν ένα γερμανικό κράτος που ήταν εχθρός του Ισραήλ ακριβώς επειδή το κράτος των Εβραίων είναι ιμπεριαλιστικό όπως ήταν ο Χίτλερ. Ο ανταγωνισμός της Ανατολικής Γερμανίας με το Ισραήλ συνέβαλε στη σημαντική δημοτικότητά της μεταξύ των κρατών του Τρίτου Κόσμου. Μετά την ένταξη της στα Ηνωμένα Έθνη το 1973, η Ανατολική Γερμανία βρέθηκε επανειλημμένα ανάμεσα στις τεράστιες πλειοψηφίες της Γενικής Συνέλευσης που ψήφιζαν υπέρ των ψηφισμάτων καταδίκης του Ισραήλ (το πιο γνωστό από αυτά είναι το ψήφισμα 3379 του 1975 που καταδίκαζε τον σιωνισμό ως ρατσισμό, εγκρίθηκε με τις ψήφους κομμουνιστικών και μουσουλμανικών κρατών, και αποσύρθηκε το 1991 με εισήγηση του Μπους, προέδρου της Αμερικής, η νίκη της οποίας στον Ψυχρό Πόλεμο σήμαινε μια μεγάλη υποχώρηση του αντισιωνισμού).

Αριστερά: Heinz Hoffmann - Δεξιά: Mustafa Tlass

Τον Οκτώβριο του 1971, ο υπουργός Άμυνας της Ανατολικής Γερμανίας Χάιντς Χόφμαν ηγήθηκε μιας στρατιωτικής αντιπροσωπείας σε ένα ταξίδι στο Ιράκ, την Αίγυπτο και, το πιο σημαντικό, στη Συρία. Εκεί συναντήθηκε με τον Χαφέζ αλ Άσαντ και τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου της Συρίας, Μουσταφά Τλας. Κατά τη διάρκεια της εξύμνησης της αλληλεγγύης στον κοινό αγώνα κατά του Σιωνισμού, ο Χόφμαν στις σημειώσεις του προσωπικού αρχείου του παρατήρησε ότι ο Τλας εξέφραζε «ξεκάθαρα» μια «τάση που υπήρχε μεταξύ άλλων κορυφαίων αξιωματικών των αραβικών ενόπλων δυνάμεων», δηλαδή έναν «άνευ όρων θαυμασμό για τη φασιστική στρατηγική του Blitzkrieg και τα ιδιαίτερα επιτεύγματα του αστικού γερμανικού στρατού». 

Ο Χόφμαν ήταν βετεράνος του Ισπανικού Εμφυλίου και είχε πολεμήσει κατά της ναζιστικής Λεγεώνας Κόνδωρ. Χωρίς όμως να ενοχλείται από τον θαυμασμό του Τλας για τα επιτεύγματα της Βέρμαχτ, ο Χόφμαν, στην ομιλία του ως τιμώμενο πρόσωπο του δείπνου που παρέθεσε ο πρόεδρος Άσαντ στην ανατολικογερμανική στρατιωτική αντιπροσωπεία, εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι οι Σύροι «θα είναι νικητές στη μάχη τους ενάντια στον εχθρό». Πρόσθεσε, «Πολεμάμε τον ίδιο εχθρό!» με το οποίο εννοούσε τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ.

Η σχέση μεταξύ της Ανατολικής Γερμανίας και της Συρίας και μεταξύ του Χόφμαν και του Τλας εμβάθυνε στην επόμενη δεκαετία. Η Συρία του Άσαντ, στην πραγματικότητα, έγινε ο βασικός άξονας της σοβιετικής διακρατικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή (όπως ακριβώς είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ρωσικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή σήμερα). Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Τλας δημοσίευσε βιβλίο, στο οποίο υποστήριζε ότι η Ευρώπη είχε προχωρήσει οικονομικά επειδή καταδίωκε τους Εβραίους, ενώ οι Άραβες και οι Μουσουλμάνοι ήταν καθυστερημένοι επειδή είχαν φερθεί πολύ καλά στους Εβραίους. Τα αρχεία του Χόφμαν τεκμηριώνουν μερικές πολύ θερμές προπόσεις μεταξύ Χόφμαν και Τλας στις οποίες δήλωναν αμοιβαία αλληλεγγύη και γιόρταζαν μια κοινότητα αγώνα (Kampfgemeinschaft).

Τον Αύγουστο του 1973, οι Ανατολικογερμανοί υποδέχθηκαν τον Αραφάτ, μαζί με την Αμερικανίδα κομμουνίστρια ηγέτιδα Άντζελα Ντέιβις, ως τιμώμενα πρόσωπα του «Παγκοσμίου Φεστιβάλ Νεολαίας» στο Ανατολικό Βερολίνο, όπου ο Αραφάτ πραγματοποίησε την πρώτη από τις πολλές συναντήσεις με τον Χόνεκερ. Στις 2 Αυγούστου 1973, το μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κυβερνώντος SED της Ανατολικής Γερμανίας Gerhard Grüneberg και ο Αραφάτ υπέγραψαν μια επίσημη συμφωνία συνεργασίας για να υποστηρίξουν τον κοινό «αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό». Οι Ανατολικογερμανοί υποσχέθηκαν να παραδώσουν «εμπορεύματα αλληλεγγύης τόσο σε αμάχους όσο και σε μαχόμενους» δηλαδή όπλα. 

Παρόμοιες συμφωνίες για μη στρατιωτικές και στρατιωτικές παραδόσεις υπογράφονταν σε ετήσια βάση τα επόμενα 15 χρόνια. Τον Σεπτέμβριο του 1973, η Ανατολική Γερμανία έγινε το πρώτο από τα κράτη του σοβιετικού μπλοκ που επέτρεψε στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) να ανοίξει προξενείο στην πρωτεύουσά της ένα χρόνο πριν από τη Σοβιετική Ένωση. Αυτή η απόφαση έλαβε χώρα όταν η PLO, με τον Καταστατικό της Χάρτη του 1968, συμμετείχε ανοιχτά σε «ένοπλο αγώνα» με σκοπό την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ. Το ότι ένα παλαιστινιακό προξενείο άνοιξε πρώτα στο Ανατολικό Βερολίνο και μετά στη Μόσχα υποδεικνύει τον πρωτοποριακό ρόλο και την πρωτοβουλία που έφεραν οι Ανατολικογερμανοί κομμουνιστές στην αντι-ισραηλινή υπόθεση.

Αιγυπτιακά οχήματα σοβιετικής κατασκευής στο απελευθερωμένο Σουέζ, στις 8 Οκτωβρίου 1973

Στις 6 Οκτωβρίου 1973, Σάββατο πρωί, ανήμερα της εβραϊκής γιορτής του Γιομ Κιπούρ και της δέκατης ημέρας του μουσουλμανικού Ραμαζανιού, οι συντονισμένες δυνάμεις Αιγύπτου και Συρίας πραγματοποιούν επίθεση από Νότο και Βορρά στο Ισραήλ. Οι Σύριοι, υπό την διοίκηση του Τλας, επανακτούν τον έλεγχο στα Υψίπεδα του Γκολάν. Οι Αιγύπτιοι, οι μεγάλοι ηττημένοι του 1967, ο στρατός που πριν έξι χρόνια είχε χάσει ολόκληρη την αεροπορία του, τη Γάζα και τη χερσόνησο του Σινά σε μία μέρα, τώρα, υπό τη διοίκηση του στρατάρχη Ahmad Ismail Ali (αλβανικής καταγωγής από μητέρα), αιφνιδιάζουν ολοκληρωτικά τους Ισραηλινούς, διασπούν την αμυντική γραμμή Μπαρ Λεβ και καταλαμβάνουν ξανά την (χαμένη από το 1967) ανατολική πλευρά του Σουέζ και μέρος του Σινά (Επιχείρηση Μπαντρ). 

Για το Ισραήλ η ημέρα εκείνη ήταν μια πανωλεθρία, και η ήττα στον πόλεμο αποφεύχθηκε μόνο με την αμερικανική παρέμβαση: μέσα στον Οκτώβρη του 1973 οι Αμερικανοί πραγματοποίησαν προς το Ισραήλ τη μεγαλύτερη αερομεταφορά όπλων στην ιστορία, βοηθώντας το εβραϊκό κράτος να σταθεροποιήσει τα μέτωπα, να ανακτήσει το Γκολάν από τη Συρία και να διατηρήσει μέρος του Σινά στο τέλος του πολέμου (το οποίο, ως γνωστόν, θα αναγκαζόταν να δώσει πίσω στην Αίγυπτο με τις συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ πέντε χρόνια μετά). Αλλά ήταν εμφανές ότι οι δύο αραβικοί στρατοί δεν ήταν οι ίδιοι με έξι χρόνια πριν. Το 1967 δεν υπήρξε ουσιαστικά η παραμικρή σοβαρή άμυνα ενάντια στο ισραηλινό επιθετικό σχέδιο ούτε από Αιγύπτιους, ούτε από Σύριους ούτε από Ιορδανούς, που όλοι είχαν πιαστεί στον ύπνο. 

Το 1973 δυο αραβικοί στρατοί όχι μόνο υλικοτεχνικά, αλλά και τακτικά-επιχειρησιακά-στρατηγικά μοντέρνοι, είχαν αντιστρέψει τους όρους και ήταν αυτοί που αιφνιδίασαν το Ισραήλ και πήραν πίσω κάποια από τα εδάφη τους (αν και όχι όλα), και μάλιστα σε έναν πόλεμο που, σε αντίθεση με το 1967, δεν συμμετείχε η Ιορδανία στο πλευρό των Αράβων. Αναμφίβολα, η εκπαίδευση και η βοήθεια που είχαν λάβει οι δύο αραβικοί στρατοί στο διάστημα 1967-1973 από το σοβιετικό μπλοκ και κυρίως την Ανατολική Γερμανία, όχι μόνο αναπλήρωσαν άμεσα τις μεγάλες απώλειες εξοπλισμού του 1967, αλλά έφτασαν σε επίπεδο επιχειρησιακής ετοιμότητας που δεν είχαν ποτέ μέχρι τότε.

Για την Ουκρανική σύγκρουση και το μέλλον των Εθνικιστών (πολλαπλοί σύνδεσμοι παλαιότερων αναρτήσεων και άρθρο του συναγωνιστή Έχεμου)


Ο Ιταλός Gabriele Adinolfi από την έναρξη της Ουκρανικής σύρραξης είχε δώσει το πλήρες σκεπτικό όσων δεν γοητεύονται από τις Ρωσικές «σειρήνες» και είχε επισημάνει την ύπαρξη μιας νέας συμφωνίας της Γιάλτας

Όμως οι ματωμένοι ηλιόσποροι της Ουκρανίας έριξαν και στον ελληνικό «χώρο» - όπως και παντού στην Ευρώπη - τον σπόρο της διαφωνίας και της διαμάχης ανάμεσα στους συναγωνιστές. 

Σε μια ένδειξη ώριμης πολιτικής στράτευσης πρώτοι οι Σουηδοί, Ιταλοί, Γερμανοί και Ισπανοί συναγωνιστές δεν «μάσησαν» τα λόγια τους και υπερασπίστηκαν το δικαίωμα του Ουκρανικού λαού στην υπεράσπιση της πατρίδας τους. 

Από την μεριά μας παρά την αρχική ξεκάθαρη τοποθέτηση της σ.ο. δεν αποφύγαμε τα «πυρά» της κακόπιστης κριτικής. 

Δεν είχαμε λοιπόν παρά να απαντήσουμε άμεσα δίνοντας τον λόγο σε συναγωνιστή που ζει στην Ουκρανία και γνωρίζει τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως θα ήθελαν κάποιοι άλλοι να είναι. 

Η πλειοψηφία των ανένταχτων και αυτόνομων συναγωνιστών δεν κράτησε κάποια ουδετερότητα όπως έπραξαν κάποιοι άλλοι - οι οποίοι ίσως κριθούν για την μεσοβέζικη στάση τους - αλλά μίλησαν για τις δομές και τους στόχους του Ουκρανικού κινήματος αψηφώντας όσους συντάχθηκαν από την αρχή με τον θρασύ εισβολέα. 

Οι επαφές αυτόνομων συναγωνιστών που βρέθηκαν στο εξωτερικό αλλά και οι διεργασίες στο εσωτερικό  καθώς και η αναφορά σε ιδεολογικά άρθρα έδωσαν ένα διαφορετικό τόνο στο ζήτημα. 

Γνωστά πρόσωπα του ελληνικού εθνικισμού με το θάρρος της γνώμης τους και τα συνεχόμενα άρθρα στο διαδίκτυο καθώς και τις συνεντεύξεις που δόθηκαν και οι αυτόνομοι σύντροφοι με τις δράσεις τους απάντησαν με διάφορους τρόπους στους υπαλλήλους πρεσβειών και πολιτικών ομάδων που κινούνται σε έναν άλλο άξονα πολιτικής σκέψης. 

Δεν διαγράψαμε από την μνήμη μας για λόγους συμφερόντων τις κινήσεις αλληλεγγύης των Ουκρανών και δεν ξεχάσαμε την ομογένεια της Ουκρανίας ούτε το έπος των Ουκρανών πολεμιστών στην Μαριούπολη και αλλού. 

Φέραμε στην δημοσιότητα δηλώσεις εθνικιστών που δεν υποτάχθηκαν στο κομματικό παραμύθι και ντοκουμέντα παλαιότερων συνεντεύξεων που κάποιοι θα ήθελαν πολύ να ξεχάσουν. 

Δώσαμε τον λόγο σε αυτούς που διώκονται και τιμήσαμε με τον δικό μας τρόπο αυτούς που έπεσαν στο καθήκον.

 Η μνήμη μας παραμένει δυνατή και η σκέψη μας δεν αλλάζει σύμφωνα με τις επιταγές άλλων όπως πράττουν αυτοί που ωφελούνται ποικιλοτρόπως από την αναπαραγωγή ψευδών ειδήσεων. 

Το θάρρος και η πολεμική αισθητική των Ουκρανών Εθνικιστών εξέπληξε ακόμη και τους φανατικούς εχθρούς τους, ενώ οι άγνωστες πτυχές του αγώνα τάραξαν τις κοιμισμένες συνειδήσεις. 

Συνεισφέραμε με τις ισχνές μας δυνάμεις στην προσπάθεια να μείνει ζωντανή η πολεμική μνήμη, προβάλλαμε την ελληνική συμμετοχή στα πεδία των μαχών και τις κινήσεις αλληλεγγύης των Ευρωπαίων συναγωνιστών μας.

γράφει ο Έχεμος

Η σημερινή πολυεθνική Ρωσία δεν είναι παρά το δίδυμο αδερφάκι του Αμερικανοσιωνιστικού επικυρίαρχου. Και τα δυο καταπιεστικά καθεστώτα πράττουν σύμφωνα με τα συμφέροντα της αδηφάγας πλουτοκρατίας και των οικονομικών συμφερόντων της πολεμικής βιομηχανίας. Και τα δυο καθεστώτα δεν περνάνε ποτέ τις «κόκκινες γραμμές» σχετικά με το δολοφονικό Σιωνιστικό κράτος ενώ στο εσωτερικό τους αντιμετωπίζουν πολλές φορές κοινούς κλυδωνισμούς. 

Όσο απροκάλυπτη είναι η αμερικανική εξουσιαστική εξωτερική πολιτική με τις εκατοντάδες βάσεις τόσο υπογείως δουλεύει η Ρωσική η οποία χρηματοδοτεί κόμματα από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά. Ο στόχος της Ρωσίας και του ηγέτη της ο οποίος αναδείχτηκε στο περιβάλλον του Γιέλτσιν και το πράσινο φως για την πολιτική προώθηση του το έδωσε ένας Ιουδαίος ολιγάρχης ενώ κυρίαρχο ρόλο έπαιξαν οι στημένες βομβιστικές επιθέσεις που οργάνωσε η FSB, είναι η ενίσχυση των Τουρκικών και Κινεζικών συμφερόντων και η προώθηση του Ευρασιανισμού που αποτελεί το νέο πολιτικό όχημα μιας μερίδας της παγκοσμιοποίησης. 

Σήμερα που τα τραπεζικά κεφάλαια μετατοπίζονται στην Ασία και οι ανταγωνισμοί αυξάνονται στην περιοχή αυτή, οι δύο αυτοί πόλοι συγκρούονται για την παγκόσμια κυριαρχία. Όσοι πίστευαν σε μια «Αγία Ρωσία» που θα σώσει τον Ελληνισμό ανακαλύπτουν με έκπληξη ότι η Τουρκική επιθετικότητα έχει ως καύσιμο τον Ρωσισμό ενώ οι τελευταίες εξελίξεις στην Αρμενία έδειξαν τον ωμό και απροκάλυπτο ρόλο του Κρεμλίνου που ενισχύει τον Τουρκικό κόσμο και δεν διστάζει να ξεπουλήσει λαούς με παραδοσιακή φιλία στο παρελθόν. 

Ο Ρωσικός παράγοντας είχε την ευκαιρία να αποτελειώσει το διεφθαρμένο καθεστώς Ζελένσκι με μια πυραυλική επίθεση στο Κίεβο όπως και πρότειναν Ρώσοι στρατηγοί, όμως ο Πούτιν αρνήθηκε και προτίμησε μια γενικευμένη εισβολή στο όνομα των βιομηχάνων του πολεμικού υλικού και προς ευχαρίστηση του Διεθνούς Σιωνισμού που βλέπει για πολλοστή φορά οι Λευκοί Σλάβοι να σφάζονται μεταξύ τους. 

Μπροστά στον βομβαρδισμό ακόμη και παιδικών χαρών … με Ισραηλινούς πυραύλους οι Ουκρανοί δεν είχαν παρά να πάρουν τα όπλα και να υπερασπιστούν την γη των Κοζάκων απέναντι στους αιμοδιψείς Μοσχοβίτες πολιτικούς και στρατιωτικούς που για μια ακόμη φορά παίζουν το απροκάλυπτο χαρτί του Ιμπεριαλισμού. 

Η μαχητική τους αξία αναγνωρίζεται ακόμη και από τους αντιπάλους τους παρά την περιορισμένη δυνατότητα τους σε μονάδες πυροβολικού και σε ιπτάμενα μέσα. Όταν θα λήξει αυτός ο πόλεμος που η Ρωσία του Πούτιν τον ξεκίνησε στο όνομα της «αποναζιστικοποίησης» καρπός του διεθνούς αντιφασιστικού συνεδρίου της Μόσχας στο οποίο παρευρέθηκε και πρώην κορυφαίο στέλεχος της Μοσάντ, οι εθνικιστές θα βγουν πιο ενισχυμένοι από ποτέ και παρά το γεγονός μιας χώρας ερειπωμένης η οργή του λαού θα τους δώσει  την ευκαιρία να αναδειχτούν σε μια πραγματική εθνική εμπροσθοφυλακή. 

Πάνοπλοι και με απόθεμα σε πυρομαχικά οργανωμένοι σε όλα τα κλιμάκια μάχης και με προσβάσεις σε δομές του κράτους είναι αμφίβολο αν η σημερινή κυβέρνηση θα μπορέσει να τους αντιμετωπίσει. Αυτή την φορά δεν θα γίνουν τα λάθη που έκαναν οι ριζοσπάστες Φαλαγγίτες απέναντι στην εξουσία του Φράνκο και αλλού και το μόνο σίγουρο είναι το γεγονός ότι η κυριαρχία στην χώρα θα πέσει σαν ώριμο φρούτο. 

Ο μέσος Ουκρανός είναι δεδομένο ότι αντιδρά στην κυριαρχία του ΝΑΤΟ στην χώρα και ως πολιτικά όντα οι ντόπιοι σίγουρα ξέρουν να υπερασπίζονται αρχές αξίες και ιδανικά. Όσο και αν προσπαθούν οι Αμερικανοί να προσεταιριστούν τους Ουκρανούς ο απλός λαός παραμένει απαθής απέναντι στα «καθρεφτάκια» των Γιάνκηδων αλλά και αποφασισμένος να συνεχίσει την μάχη απέναντι στους Μοσχοβίτες εισβολείς. 

Όσο ο αντιφασισμός επιδεικνύεται ως το κυρίαρχο λάβαρο της τρομοκρατίας που έχει εξαπολύσει η Ρωσία και όσο οι δυτικοί φέρνουν νέα οπλικά συστήματα στην Ουκρανία αναγκάζοντας τους Ουκρανούς να γνωρίζουν άριστα την πολεμική τεχνική και τα μέσα άμυνας και επίθεσης τόσο το «αυγό του φιδιού» θα μεγαλώνει στην γη των ηλιόσπορων έτοιμο να δαγκώσει την φτέρνα δυτικών και ανατολικών. 

Η Ουκρανία πλέον ώριμη πολιτικά και με τις δομές σκέψης και ιδεολογίας να παραμένουν ανέγγιχτες περνάει στο επόμενο στάδιο αυτό της πλήρους πολεμικής κινητοποίησης. Ακόμη και αν δεν απελευθερωθούν στο άμεσο μέλλον τα κατεχόμενα εδάφη από τους Τσετσένους και τους Μογγόλους που εξαπέλυσε η κεντρική εξουσία των πρώην Σοβιετικών το σίγουρο είναι ότι οι δεκάδες χιλιάδες ένοπλοι εθνικιστές θα αναδειχτούν στα νέα Freikorps της Ευρώπης χωρίς όμως να έχουν να αντιπαλέψουν σοσιαλοδημοκράτες και κομμουνιστές στην πλάτη τους αυτή την φορά. 

Σύντομα τα λάβαρα της εθνικιστικής αντίστασης θα καρπωθούν τις θυσίες της νίκης και θα παρελάσουν νικηφόρα ανάμεσα στον λαό φέρνοντας όμως τις πολεμικές ιαχές σε κάθε στρώμα της Ουκρανικής κοινωνίας. Ο Ουκρανικός λαός τιμώντας τις παραδόσεις Θεών και ανθρώπων απορρίπτοντας τόσο τις υποσχέσεις των καπιταλιστών της Δύσης όσο και των φιλελεύθερων της Ανατολής κερδίζει την πρώτη θέση ανάμεσα στα εναπομείναντα πολεμικά έθνη της Ευρώπης. 

Ανάμεσα σε αυτούς που πολεμούν αποτελεί τιμή ότι βρίσκονται και Έλληνες εθελοντές που υπερασπίζονται τα εδάφη της Ουκρανίας και τις παραδόσεις της εκεί ομογένειας. Τιμή σε αυτούς που ύψωσαν ξανά τα μελανοπόρφυρα λάβαρα και άκουσαν να τους ψιθυρίζει και πάλι η Χαμογελαστή Νεκροκεφαλή: «Θα ξαναγυρίσουμε και η γη θα τρέμει»!

Ο Troy Southgate για την σύγχρονη Ρωσία (ΙΙ)

 

Μετάφραση: Έχεμος

«Όσοι υποστηρίζουν τον Πούτιν ως παρακλάδι της παγκόσμιας Λερναίας Ύδρας θα κάνουν τα πάντα για να διαστρεβλώσουν αυτό που πραγματικά συμβαίνει στη Ρωσία και αυτό περιλαμβάνει τον γελοίο ισχυρισμό ότι οι Εβραίοι ολιγάρχες της χώρας εκδιώχθηκαν μόλις ο Πούτιν επιλέχθηκε για να αντικαταστήσει τον δισεκατομμυριούχο σκύλο Μπόρις Γέλτσιν. 

Αυτό που δεν τους αρέσει να γνωρίζουν οι άνθρωποι αυτοί, είναι ότι ο Πούτιν παραμένει το υποδεέστερο παιχνίδι των Εβραίων ολιγαρχών όπως των Alexander Abramov, Petr Aven, Vadic Moshkovic, Andrei Rappoport, Roman Abramovic, Victor Vekselberg, German Khan, Moshe Kantor, Yuri Milner, Mikhail Prokorov, God Nisanov, Boris Mints, Alexander Klyachin, Mikhail Fridman, Oleg Deripaska, Leonid Mikhelson, Arkady Rotenberg, Igor Rotenberg, Boris Rotenberg και πολλών άλλων. 

Είναι καιρός οι ευρασιανιστές οπαδοί να αποτινάξουν τους ιστούς της αράχνης από το μυαλό τους και να δουν πέρα ​​από την κατασκευασμένη προσωπικότητα που χρησιμοποιείται για να θωρακίσει αυτά τα παράσιτα της καριέρας. Εκτός βέβαια και αν τους ενδιαφέρει κάτι μάλλον πιο «ευρασιατικό» απ' όσο νομίζαμε»

Ο Troy Southgate για την σύγχρονη Ρωσία (Ι)

Εδάφιο του Νίκου Πουλαντζά για τον Φασιστικό αντιιμπεριαλισμό και τον Gregor Strasser


«Στη συνέχεια, πρέπει να δείξουμε τις πραγματικές συνέπειες, πάνω στη συγκυρία του εθνικού ζητήματος της θέσης της Γερμανίας και της Ιταλίας στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα μετά τον Πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Στην περίπτωση της Γερμανίας το γεγονός, με ανυπολόγιστες συνέπειες, της συνθήκης των Βερσαλλιών, που χαρακτηρίζεται από τον Λένιν σαν η πιο μεγάλη πράξη ληστείας στην ιστορία. 

Στην περίπτωση της Ιταλίας, που μπήκε με καθυστέρηση στην εξελικτική διαδικασία εγκατάστασης και αναπαραγωγής του καπιταλισμού, το γεγονός ότι υφίστατο τις πραγματικές συνέπειες μιας εκμετάλλευσης των λαϊκών της μαζών από τη μεριά του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, που εγκαταστάθηκε μαζικά στην Ιταλία πολύ πριν από την άνοδο του φασισμού στην εξουσία πράγμα που, εξάλλου, στοίχισε στην Ιταλία να την μεταχειριστούν σα φτωχό συγγενή τη στιγμή του συμποσίου των νικητών του πολέμου 1914-1918 (ο «σοσιαλιστής» Μουσολίνι ήταν, στη διάρκεια του πολέμου, ο αντιπρόσωπος της τάσης «αριστερός επεμβατισμός», που υποστήριζε τη συμμετοχή της Ιταλίας στον πόλεμο). 

Στηριγμένοι πάνω σ’ αυτά τα πραγματικά γεγονότα, οι φασισμοί μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν σε βάθος το ιδεολογικό θέμα των «προλεταριακών εθνών», θέμα που, στη Γερμανία, πήρε, σε ορισμένους κύκλους της λεγόμενης «εθνικοσοσιαλιστικής αριστεράς», σημασία καθαρά αντιιμπεριαλιστική. O Gregor Strasser, που εκτελέστηκε εξάλλου, και όχι τυχαία, έγραφε τη νύκτα των μακριών μαχαιριών: «Η γερμανική βιομηχανία, η γερμανική οικονομία στα χέρια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, αυτό είναι το τέλος κάθε δυνατότητας κοινωνικής απελευθέρωσης, αυτό είναι το τέλος όλων των ονείρων για μια σοσιαλιστική Γερμανία... Εμείς, οι εθνικοσοσιαλιστές επαναστάτες, αρχίζουμε την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, του οποίου η ενσάρκωση είναι η συνθήκη των Βερσαλλιών... Εμείς, οι εθνικοσοσιαλιστές, αναγνωρίσαμε πως υπάρχει μια σχέση ανάμεσα στην εθνική ελευθερία του λαού μας και την οικονομική ελευθερία της γερμανικής εργατικής τάξης. Ο γερμανικός σοσιαλισμός δε θα είναι δυνατός και διαρκής παρά όταν θα είναι ελεύθερη η Γερμανία». 

Εν ολίγοις, επίσης εδώ πρόκειται πολύ περισσότερο για μια κατά παρέκκλιση αποδοχή, στηριγμένη όμως σε πραγματικά γεγονότα, από τους φασισμούς ενός «αντιιμπεριαλιστικού» εθνικισμού, βαθιά ριζωμένου στις μάζες, ο όποιος εξηγεί, κατά ένα μέρος, τη λαϊκή απήχηση τους, παρά ο επίσημος εθνικισμός τους ανοικτά ιμπεριαλιστικός, επιθετικός και επεκτατικός»