Αυτόνομοι Αθηνών/Εθνική Αναγέννηση: αυτόνομη πορεία για τα Τέμπη στο Νέο Ηράκλειο, συνθήματα στου Παπάγου, συνθήματα στο Νέο Ηράκλειο, συνθήματα στη Γλυφάδα
Τέμπη: Το «κρεματόριο» της αστικής δημοκρατίας
γράφει ο Μαυρομετωπίτης
Καθώς περνάει ο καιρός όλο και περισσότερα αποκρουστικά
στοιχεία έρχονται στο φώς για την υπόθεση των Τεμπών. Την υπόθεση που εναγωνίως
προσπαθεί να θάψει η κυβερνητική μαφία, αποκρύπτοντας στοιχεία, αλλοιώνοντας τα
γεγονότα, εμπαίζοντας τους συγγενείς των θυμάτων και τον ελληνικό λαό.
Εμπλεκόμενοι στο κυβερνητικό έγκλημα εισαγγελείς και δικαστές, ανώτεροι
κρατικοί φορείς, υπουργοί και παράγοντες, όλοι μαζί βουτηγμένοι σε ένα
δολοφονικό τρίγωνο εξαπάτησης και διαφθοράς που μας υπενθυμίζει την βρωμιά και
τον βούρκο της αστικοδημοκρατικής πολιτείας. Μία κατάσταση που οι στίχοι των No
Surrender στο περίφημο τραγούδι «κράτος της πουστι@ς» δεν φτάνουν για να
περιγράψουν...
Τον Νοέμβρη ήρθε στη δημοσιότητα ηχητικό που
αποκαλύπτει ότι πολλοί επιβάτες πέθαναν από τις φλόγες και την ασφυξία σε
δεύτερο χρόνο, με εμπειρογνώμονα να επιβεβαιώνει ότι μόνο η έκρηξη
υδρογονανθράκων θα μπορούσε να προκαλέσει μία τέτοια τραγωδία. Η φημολογία,
λοιπόν, για μεταφορά παράνομου φορτίου το οποίο η κυβέρνηση ήθελε επιμελώς να
αποκρύψει πλέον είναι πιο βάσιμη από ποτέ. Η έκθεση του εμπειρογνώμονα Βασίλη
Κοκοτσάκη αναιρεί τους ισχυρισμούς του Μητσοτάκη που με περίσσεια, υποκριτική
σιγουριά πριν δύο χρόνια δήλωνε, σε συνέντευξη στον Σταύρο Θεοδωράκη:
«Το γνωρίζουμε αυτό πια με βεβαιότητα. Γνωρίζουμε ακριβώς τι μετέφερε το εμπορικό τρένο. Δεν υπήρχε τίποτα εύφλεκτο. Η σύγκρουση ήταν τόσο βίαιη και τόσο σφοδρή που προκάλεσε – αυτό μας λένε οι ειδικοί – μια πρώτη ανάφλεξη και προφανώς στη συνέχεια υπήρχαν εύφλεκτα υλικά, λάδια, τα οποία πήραν φωτιά, όταν έγινε η σύγκρουση. Άρα αυτό θέλω να το απαντήσω κατηγορηματικά γιατί ξέρετε όχι μόνον στη χώρα μας, παντού ευδοκιμούν οι θεωρίες συνομωσίας. Δεν υπήρχε τίποτα ύποπτο στην εμπορική αμαξοστοιχία».
Πλέον υπάρχουν στοιχεία ότι επιβάτες καίγονταν μέσα σε
λίγα λεπτά, ταχύτητα μετάδοσης φωτιάς που μόνο οι υδρογονάνθρακες μπορούν να
προκαλέσουν σύμφωνα με όσα ισχυρίστηκε ο εμπειρογνώμονας Κοκοτσάκης και
συμμερίζεται ο χημικός Φαϊζάλ Χάν. Στο ίδιο ηχητικό οι επιβάτες επιβεβαιώνουν
ότι έχουν έλλειψη οξυγόνου, κάτι που όπως λέει ο Κοκοτσάκης, φανερώνει ότι πρόκειται
για υγρούς διαλύτες και όχι έλαιο σιλικόνης, υγροί διαλύτες που είναι υπεύθυνοι
για την καύση του οξυγόνου, την ταχύτατη καύση και την υψηλή θερμοκρασία που
προκλήθηκε στο σημείο. Το κυβερνητικό αφήγημα καταρρίπτεται ενώ στο σημείο δεν
βρέθηκαν ποτέ αντικείμενα, πειστήρια, κλπ, δεν έγινε ποτέ καταγραφή και
περιγραφή των υλικών κάτι που ενοχοποιεί μια κυβέρνηση που φοβάται την αλήθεια
και τις αποκαλύψεις.
Χαρακτηριστικά είναι τα όσα είπε ο Κοκοτσάκης και για
τα περίεργα ... «ψαχτήρια» που έγιναν στο σημείο της τραγωδίας:
«Ο χειριστής του drone προφανώς εντυπωσιάζεται από αυτό
που βλέπει ... βλέπει μη διασωστικές ομάδες, αυτοί δεν είναι διασώστες, δεν
είναι πυροσβέστες, δεν είναι αστυνομικοί, ούτε στρατιώτες. Δεν ξέρω αν
βρίσκεται κάποιος από αυτούς με πολιτικά, γιατί διακρίνονται δύο άτομα με
πολιτικά, αλλά οι άλλοι είναι με διακριτικά γιλέκα, και ψάχνουν κάτι
συγκεκριμένο, πάνω στις γραμμές ... Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να είναι
εκεί, είναι όμως. Δεν πρέπει να πουν τι έψαχναν στις 4 το πρωί, με τους φακούς,
που σίγουρα δεν είναι κάτι πολύ μεγάλο, ή κάτι πολύ μικρό;»
Ο Κοκοτσάκης τονίζει:
«Όλα τα στοιχεία αλλοιώθηκαν. Τα πάντα αλλοιώθηκαν. Με
αποτέλεσμα να μπορώ να σας πω σήμερα με βεβαιότητα, ότι είναι υδρογονάνθρακες,
χημικοί διαλύτες. Μπορεί να είναι και ξυλόλιο, μπορεί να είναι βενζόλιο, μπορεί
να είναι τουλουόλιο … μπορεί να είναι όλα μαζί. Αυτά λέγονται υγρά καύσιμα,
χημικοί διαλύτες ... Όμως, με το να μεταφερθούν 700 κυβικά χώματος, να πεταχτούν
εκεί που πετάχτηκαν, να βρεθούν έναν χρόνο μετά, άρα δεν υπάρχει περίπτωση να
βρεις υγρό καύσιμο».
Επτασφράγιστο μυστικό το τι μετέφερε η εμπορική
αμαξοστοιχία. Ήδη τρέχει προκαταρκτική εξέταση από την εισαγγελέα του Αρείου
Πάγου για να διερευνηθεί ... ο λόγος για τον οποίον το βιντεοληπτικό υλικό από
τις κάμερες του μηχανοστασίου Θεσσαλονίκης δεν περιείχε βιντεοσκοπήσεις της
φόρτωσης της εμπορικής αμαξοστοιχίας, χωρίς ωστόσο να έχει παραγγελθεί έρευνα
για το τι μετέφερε η αμαξοστοιχία.
Μία στημένη ανακριτική διαδικασία την οποία το κράτος
θέλει να τελειώσει βιαστικά χωρίς να ακουμπήσει τα καυτά και επίμαχα ζητήματα,
με έναν ανακριτή που κρατείται στη θέση του από το δικαστικό συμβούλιο παρά τις
αιτήσεις των συγγενών των θυμάτων για την αντικατάσταση του, αφού δεν προβαίνει
σε ενέργειες ουσιαστικής διερεύνησης του εγκλήματος παρά τα συγκλονιστικά
στοιχεία που έχουν έρθει στο φως.
Βέβαια τι να περιμένεις όταν προτείνεται για πρόεδρος
της δημοκρατίας ο Τασούλας, ο άνθρωπος που κρατούσε στο γραφείο του την
δικογραφία της Ευρωπαίας Εισαγγελέως για τα Τέμπη και τις μηνύσεις σε βάρος του
υπουργείου μεταφορών και άλλων μελών της κυβέρνησης, τον άνθρωπο που παρακωλύει
την εξεταστική επιτροπή και θέτει συνεχώς εμπόδια στην διερεύνηση της υπόθεσης.
Κατά την δική μας άποψη, ωστόσο, μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος θα ταίριαζε για
πρόεδρος της δημοκρατίας. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η αστική δημοκρατία.
Η αστική δημοκρατία, της οποίας ο σαδισμός εκδηλώθηκε με το μπάζωμα του νεκροφόρου σημείου, με χαροκαμένους γονείς οι οποίοι βρήκαν τα οστά των παιδιών τους μήνες αργότερα στο Κουλούρι της Λάρισας, μέσα σε χώματα και άλλα συντρίμμια. Ένα αποκρουστικό έργο συγκάλυψης, μία προσπάθεια να θαφτούν μαζί με τα μπάζα και τα οστά, οι ευθύνες και η ενοχή των κυβερνώντων.
Ποιός είναι ο φόβος και η πρεμούρα της κυβέρνησης; Τι
έχει να κρύψει και μπαζώνει, αλλοιώνει τον τόπο της τραγωδίας; Γιατί δεν ρίχνει
φώς στην υπόθεση και κοροϊδεύει τον ελληνικό λαό και τις οικογένειες 57
θανόντων;
Μήπως πρόκειται για παράνομη εισαγωγή και λαθρεμπορία
υλικού νόθευσης καυσίμων; Άλλωστε το ξυλόλιο είναι το κατά κόρον χρήσιμο υλικό
για τέτοιες εργασίες ... Μήπως πρόκειται για εξυπηρέτηση ύπουλων γεωστρατηγικών
παιχνιδιών μίας αμερικανόδουλης και σιωνιστικής κυβέρνησης αφού τέτοια χημικά
είναι χρήσιμα για τον αμερικανικό στρατό και τις ενέργειες του στην Μέση
Ανατολή. Όπως και να έχει κάτι πολύ πιο «σκοτεινό» και πολύ πιο «μεγάλο»
ευθύνεται για το δυστύχημα, από την απλή αβλεψία ενός σταθμάρχη. Κάτι το οποίο
βρίσκεται ακόμη ελεύθερο και εκτός φυλακής. Και ο νους μας φτάνει από τρίγωνο
διαπλοκής της ελληνικής πλουτοκρατικής ολιγαρχίας - μαφίας και κυβερνητικών
παραγόντων, μέχρι γεωπολιτικές εξυπηρετήσεις του Αμερικανοσιωνισμού. Όλα πιθανά
και όλα υπαρκτά στη Πολιτεία των Αντιφασιστών της Βρωμιάς, των Μαφιόζων, των
Παιδεραστών και των Βιαστών.
Άξια αναφοράς η πλήρη ανυπαρξία του «ακροδεξιού» χώρου στην όλη υπόθεση η οποία έχει γίνει αντικείμενο καπηλείας από την αριστερά. Οι εθνικιστές επιβεβαιώνουν για ακόμη μία φορά την πλήρη απόχη τους από τα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα και την εμμονική, ψυχοπαθολογική προσκόλληση στις ζητωπατριωτικές και βυζαντινές χίμαιρες. Κινηματική παράλυση και μονοθεματικό ρεπερτόριο είναι αυτά που χαρακτηρίζουν την ελληνική ακροδεξιά που αδυνατεί να αναπτύξει πολιτικό αισθητήριο και να ανιχνεύσει τα πεδία δυνητικής άσκησης κοινωνικής και κινηματικής επιρροής. Μίας ακροδεξιάς που δεν θέλει να θίξει το κράτος και τους φορείς εξουσίας, ούτε να συγκρουστεί μαζί τους, μίας ακροδεξιάς που γλείφει από εδώ και εκεί ζητιανεύοντας την αποδοχή της συστημικής σαπίλας ...
Τα Τέμπη είναι, ακριβώς όπως η περίπτωση των «Αγανακτισμένων»,
μία γιγαντιαία παλλαϊκή, απολιτική συσπείρωση των Ελλήνων ενάντια στο κατοχικό
καθεστώς. Mια προσπάθεια που ξεκίνησε από τις οικογένειες των θυμάτων χωρίς
χαρακτηριστικό πολιτικό/κομματικό προσδιορισμό, με στόχο την έκθεση της
κρατικής διαφθοράς και την κινητοποίηση ενάντια στην κρατική αθλιότητα. Μια
προσπάθεια που ενώνει όλους τους Έλληνες, που δεν στερείται πατριωτικού πρόσημου
και που μπορεί να καταλήξει σε γενικευμένη αντισυστημική πάλη. Ίσως το γεγονός
των Τεμπών είναι το μόνο τα τελευταία χρόνια που μπόρεσε να κινητοποιήσει και
να βγάλει στους δρόμους τόσο μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού μετά από ένα
μακρύ διάστημα αποτελμάτωσης και αποδοχής της νεοφιλελεύθερης, τεχνοκρατικής
διαχείρισης. Με τον «χώρο» φυσικά να κλείνει τα μάτια του μπροστά στο τεράστιο
πεδίο το οποίο του ανοίγεται ...
Εμείς, ωστόσο, οι Εθνικοεπαναστάτες, οι «Αναρχοφασίστες»,
οι «Αρνητές της Δυστοπίας» δεν μένουμε αμέτοχοι και δηλώνουμε την απερίφραστη
καταδίκη μας στο αστικό κράτος δολοφόνο που καίει τους συμπολίτες μας μέσα σε
βαγόνια για να εξυπηρετήσει βρώμικα παιχνίδια των νταβατζήδων του. Το «σφαγείο»
των Τεμπών είναι μόνο ένα επεισόδιο στο ατελείωτο σήριαλ της καπιταλιστικής
δημοκρατίας που εξαφανίζει μέρα με την μέρα τον Λαό μας, πουλάει την Πατρίδα
μας, καρφώνει στο φέρετρο τον Ελληνισμό. Κλείνει σε κελιά αγωνιστές αλλά και
άγνωστους καθημερινούς αγωνιστές της βιοπάλης ενώ αφήνει έξω πρεζέμπορους,
παιδεραστές, λαθρέμπορους, βιαστές, μεγαλοκαρχαρίες της καπιταλιστικής
διαπλοκής, αστικά απολειφάδια βουτηγμένα στη κομπίνα και τη ρεμούλα. Με αυτό το
κράτος είμαστε ολικοί εχθροί!
Χειρότεροι από τους «ναζί», αγαπητέ απολιτίκ αναγνώστη
και εσύ φίλε μας από την Αριστερά που μας διαβάζεις, είναι αυτοί που στηρίζουν
αυτό το σάπιο σύστημα. Χειρότεροι από τους «αρνητές του ολοκαυτώματος» είναι οι
ένοχοι για το «ολοκαύτωμα των Τεμπών». Τι χειρότερο, λοιπόν, μπορούν να σου
κάνουν οι «ναζί» και οι «φασίστες» από αυτά που σου κάνει ο αστικοδημοκρατικός
Λεβιάθαν; Για σκέψου εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές ...
Χειρότερο από τα «κρεματόρια των ναζιστών» είναι το
«κρεματόριο» των Τεμπών. Το «κρεματόριο» της αστικής δημοκρατίας, εκεί που
κάηκε ολοσχερώς η Εβραία Μαριέττα Μόλχο, ένα από τα 57 θύματα που δεν έχουν
εντοπιστεί ... ούτε τα ίχνη της, ούτε η στάχτη της.
Στο έργο του «Η Διάλυση τους Συστήματος», ο Franco
Freda, έγραφε για τη φύση και τον χαρακτήρα του Αστικού Κράτους:
«Σε αυτές τις δημοκρατίες, το κράτος χρησιμοποιείται
για την διατήρηση της σταθερότητας, με την μεσολάβηση όλων των κατασταλτικών
και καταπιεστικών οργάνων του, της ηγεμονικής σχέσης μίας τάξης, της αστικής
τάξης και ιδιαίτερα ενός μέρους αυτής, του τμήματος που συνιστά την
πλουτοκρατική ολιγαρχία - με τον Λαό»
Μία άλλη μεγάλη, εγχώρια αυτή την φορά, μορφή, μία
ιδιάζουσα ιδεολογική περίπτωση που το ΚΚΕ χαρακτήριζε «ιδιότυπο εκφραστή του
ελληνικού νεοφασισμού» και «Αναρχοφασίστα», ο Νίκος Βεργίδης, δήλωνε:
Έρωτας: Ο Ανίκητος Στην Μάχη (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)
του Γιώργου Μάστορα
Η είδηση πέρασε "στα ψιλά" των ΜΜΕ. Ένα νεαρό
αγόρι, μόλις 19 ετών, βούτηξε στο κενό από την γέφυρα του Ισθμού της Κορίνθου,
όταν η μέχρι τότε κοπέλα του, τού είπε ότι δεν τον θέλει πια και θα πρέπει να
χωρίσουν.
Οι αντιδράσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας, όταν
πληροφορήθηκε το δυσάρεστο γεγονός, ήσαν ποικίλες, κινούμενες όμως στο ίδιο
μήκος κύματος: "Δεν έστεκε καλά το παιδί στα μυαλά του", "Μα
είναι δυνατόν; Για μια γυναίκα;", "Μα καλά, που ζούμε; Γίνεται στην
εποχή μας να χάσει κάποιος την ζωή του για ερωτικούς λόγους;" και άλλα
συναφή.
Και όμως, o 19χρονος νεαρός δεν έδωσε καμία βάση στο
καθιερωμένο σκεπτικό των υπολοίπων και έδωσε τέλος στην Ζωή του, θεωρώντας ότι
δεν έχει κανένα νόημα να ζει χωρίς την Αγαπημένη του. "Αφού δεν με αγαπάς,
αφού δεν με θέλεις δεν υπάρχει για μένα ζωή", φέρεται να είπε ο νεαρός
Ερωτευμένος στην Αγαπημένη του, λίγο πριν προβεί στην τελευταία δραματική πράξη
του σύντομου βίου του. Μια φράση, η οποία άνετα θα μπορούσε να εμπεριέχεται σ'
ένα από τα από τα Αιώνια Λογοτεχνικά Ερωτικά Αριστουργήματα, έμελε να ειπωθεί
στ' αλήθεια και να γίνει πράξη από τον 19χρονο νέο.
Και πάλι, όμως, βλέπω μπροστά μου τις αντιρρήσεις του
"ορθολογισμού" να απλώνονται και να απορούν, αδυνατώντας να
αντιληφθούν πως είναι δυνατόν ένας νέος άνθρωπος, σε μία εποχή μάλιστα όπως η
σημερινή, όπου ο Συναισθηματισμός, θεωρείται μειονέκτημα και
"ντεμοντε", με την Ζωή να ξεδιπλώνεται μπροστά του, να θυσιάζει την
Ύπαρξη του, απλώς για την ερωτική απόρριψη ενός κοριτσιού, και να προβαίνει στο
απονενοημένο διάβημα του.
Και όμως, είναι ( ακόμη ) δυνατόν. Κι αυτό συμβαίνει,
επειδή, όπως έλεγε ο Γκαίτε, ο Έρωτας εξιδανικεύει τον αγαπημένο στο μυαλό
εκείνου που τον ερωτεύεται. Γιατί ο Έρωτας Αποτελεί το Συναίσθημα Εκείνο, το
οποίο Κυριαρχεί έναντι παντός άλλου, που δεν επιτρέπει συμβιβασμούς 'η
υπεκφυγές., καθώς είναι Απόλυτος, Κάθετος και "Σκληρός" στο
περιεχόμενο του, μη σηκώνοντας μύγα στα φτερωτά βέλη του.
Φυσικά, σε κάτι
τέτοιες περιπτώσεις, έρχονται στο νου μου τα Λόγια του Αριστοτέλη, ο οποίος
μιλώντας περί Αγάπης είπε: " Είναι καλύτερο να αγαπά κανείς, παρά να
αγαπιέται. Το να αγαπά κανείς είναι ενέργεια ηδονής και αγαθό, ενώ δεν
προκύπτει καμιά ενέργεια για εκείνον που αγαπιέται μέσα από την κατάσταση
αγάπης που τον περιβάλλει. Ακόμα, είναι καλύτερο να γνωρίζει κανείς, παρά να
τον γνωρίζουν. Γιατί αντικείμενο γνώσης και αγάπης μπορούν να γίνουν και τα
άψυχα, ενώ μόνο τα έμψυχα μπορούν να γνωρίζουν και να αγαπούν. ".
Σύμφωνα με τον Μεγάλο Σταγειρίτη Φιλόσοφο και Δάσκαλο του
Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Προσφορά Αγάπης και Ενδιαφέροντος να Γνωρίζουμε τον
άλλον, ταυτίζεται με την Αρετή, την Ευτυχία, την Ηδονή. Όπως πολύ Εύστοχα είχε
αναφέρει, αντικείμενα αγάπης και μελέτης μπορούν να γίνουν και τα άψυχα. Όμως,
μόνο όπου υπάρχει Ψυχή και Καρδιά, Υφίσταται και Αληθινή Προσφορά Αγάπης,
ανεξάρτητα από την ανταπόδοση 'η μη
αυτού του Μεγαλειώδους Αισθήματος.
Ο προαναφερόμενος νεαρός δεν μπόρεσε να αντέξει αυτή την
μονόπλευρη παροχή Ερωτικής Ενέργειας προς την Αγαπημένη του, χάνοντας έτσι κάθε
ενδιαφέρον για την Ζωή του. Αναμφίβολα
λανθασμένη η τραγική επιλογή του, αλλά πριν βιαστούμε να τον
καταδικάσουμε, δίχως κανένα ελαφρυντικό,
ας αναρωτηθούμε νωρίτερα τι έχουμε σκεφτεί και τι έχουμε πράξει εμείς σε
δικές μας προσωπικές υποθέσεις. Το ότι δεν φτάσαμε "στα άκρα" δεν μας
αποτρέπει από το να προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε την στιγμιαία ψυχική
κατάσταση του νέου αυτού ανθρώπου, πριν καταδικάσει οριστικά ο ίδιος τον εαυτό
του. Μη αντέχοντας την απόρριψη, θεώρησε ότι δεν του επαρκεί να βρίσκεται σε
κάποια παθητική αντίληψη της Ζωής και δίνοντας την "Μάχη" του με τον
Έρωτα "έχασε", καθώς ο Έρωτας Είναι Ανίκητος Στην Μάχη!
Το φαινόμενο Καρυστιανού
γράφει ο Μαυρομετωπίτης
Το τελευταίο διάστημα, την προσοχή της κοινής γνώμης, συγκεντρώνει το πρόσωπο της χαροκαμένης μητέρας Μαρίας Καρυστιανού. Όντας μητέρα ενός εκ των θυμάτων των Τεμπών, η κ. Καρυστιανού ξεκινάει από την σωστή αφετηρία. Μετατρέπει τον πόνο της σε Οργή και την θλίψη της σε Θέληση, ξεκινώντας έναν πραγματικά πεισματικό αγώνα για να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι του εγκλήματος (διότι περί αυτού πρόκειται) που δεν είναι άλλοι από την μεγαλοαστική μούργα της Νέας Δημοκρατίας.
Τα «Τέμπη» δεν ήταν απλά ένα ατύχημα, ούτε ένα τυχαίο τραγικό περιστατικό. Ήταν το αποτέλεσμα του συστήματος στο οποίο ζούμε. Το αστικό, καπιταλιστικό κράτος δεν νοιάζεται για την ανθρώπινη ζωή! Νοιάζεται μόνο για τα κέρδη και την λειτουργικότητα! Στις καπιταλιστικές δημοκρατίες ο άνθρωπος και η υπόσταση του δεν έχουν καμία σημασία. Το μόνο που έχει σημασία είναι το κεφάλαιο, οι επενδύσεις και οι μετοχές! Όλα αυτά μας αποδεικνύουν ότι η Δημοκρατία σκοτώνει και ότι πολύ σωστά οι υπεύθυνοι για την τραγωδία των Τεμπών αναζητούνται ανάμεσα στα ευθυνόφοβα και δειλά ανθρωπάκια της κυβερνητικής συμμορίας.
Ο αγώνας και το πείσμα της κ. Καρυστιανού και των υπόλοιπων συγγενών των θυμάτων είναι πραγματικά αξιοθαύμαστος. Διότι παρά τα Τείχη που σηκώνει ένα ολόκληρο σύστημα, από την στημένη Δικαιοσύνη μέχρι τους διεφθαρμένους Υπουργούς, εκείνοι επιμένουν, συνεχίζουν, δεν το βάζουν κάτω, πιστεύουν και διεκδικούν. Η Καρυστιανού ενσαρκώνει ένα πρότυπο αγωνίστριας γυναίκας! Μίας γυναίκας η οποία δεν ενδιαφέρεται μόνο για την κοκεταρία της, μίας γυναίκας η οποία δεν κάθεται στα αυγά της ανάβοντας καντήλια στην εκκλησία ή μαγειρεύοντας στην κουζίνα της, αλλά μίας γυναίκας η οποία παρεμβαίνει, έχει άποψη, παλεύει και εν τέλει κατορθώνει να εκθέσει την πλουτο-δημοκρατική κλίκα!
Μίας γυναίκας την οποία τόσο θαυμάζει ο Φασισμός και την οποία σίγουρα οι μαχητές των Μαύρων και των Καφέ Πουκαμίσων θα επαινούσαν αν ζούσαν! Η ανυπαρξία του εθνικιστικού χώρου για μία ακόμη φορά πασίδηλη, αφήνοντας την Κυρία να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από την Αριστερά και τον φεμινισμό. Η διαχρονική ανικανότητα του εθνικιστικού χώρου να θέσει την άποψη του και να παρέμβει με δυναμισμό στα κοινωνικά θέματα και μαζί η καθυστερημένη ακροδεξιά αντίληψη που «αγριοκοιτάζει» την γυναίκα με πολιτικές αντιλήψεις, μας καθιστούν ακόμη μία φορά τους ηττημένους της υπόθεσης!
ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ! Όπως προαναφέρθηκε η αφετηρία της κ. Καρυστιανού είναι σωστή και ο μέχρι τώρα αγώνας της αξιέπαινος. Ωστόσο υπάρχει μία ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στην δική μας επαναστατική αντίληψη και τα νομικίστικα φληναφήματα. Η αστικό - δημοκρατική μαφία δεν θα πέσει ούτε με υπογραφές, ούτε με κλάματα, ούτε με ομιλίες στο ευρωκοινοβούλιο, ούτε με συναισθηματισμούς! Θα πέσει με επαναστατικό αγώνα, εξέγερση, λαϊκή κινητοποίηση και την αποφασιστική βούληση μιάς επαναστατικής ηγεσίας! Διότι μόνο με Εξέγερση που συνοδεύεται από Συνείδηση αλλάζουν οι καταστάσεις και ανατρέπονται τα καθεστώτα!
Και την εξέγερση σίγουρα δεν μπορούν να την φέρουν ο ΣΥΡΙΖΑ, οι αριστέρες γκρούπες, οι κωμικοτραγικές φεμινιστικές λέσχες, το Rosa και τα instagram accounts! Την Εξέγερση η οποία θα μετατραπεί σε Επανάσταση θα την φέρουν οι δυνάμεις που εναντιώνονται στο Σύστημα. Και αυτές οι δυνάμεις είναι πολύ ευδιάκριτες είτε εξ΄αριστερών, είτε εκ δεξιών. Μάλιστα πολλές φορές οι δύο πόλοι φέρουν αρκετά κοινά σημεία. Ας μη πέφτουν λοιπόν στην παγίδα η κ. Καρυστιανού, οι συγγενείς των θυμάτων και η μεγάλη μερίδα του Λαού που παρουσιάζει αισθήματα συμπάθειας για τον αγώνα των πληγέντων.
Οτιδήποτε πλήττει το Σύστημα, οτιδήποτε εκθέτει τα τρωτά του σημεία είναι Υπέρ μας! Από εκεί και περά, είναι δουλειά των επαναστατών να ρίξουν το τελειωτικό χτύπημα στον παρλιαμενταρικό κύκλωπα και να γκρεμίσουν συθέμελα το Αντεθνικό κράτος της εκμετάλλευσης, ορθώνοντας στην θέση του ένα Εθνικό, Λαϊκό Καθεστώς υπέρ της Πατρίδας, της Εθνικής Ελευθερίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης!
Η γυφτοποίηση της ελληνικής κοινωνίας
του Wolverine
Από την μια πλευρά οι «ευαίσθητοι» πολίτες που δεν βλέπουν την παραβατικότητα των Ρομά να αυξάνεται με εκρηκτικό ρυθμό, προς όφελος μιας πολιτικάντικης «επαναστατικότητας» που εξαντλείται στα τραγούδια και τα ακριβά ρούχα της Μποφίλιου και στα χρυσά ρόλεξ του Κουτσούμπα. Για αυτούς οι εν λόγω είναι μια καταπιεσμένη «μειονότητα» που ναι μεν αξίζουν της όποιας αλληλεγγύης αλλά καλό είναι να παραμένουν μακριά από τα βόρεια προάστια τα κομματικά γραφεία και τα στέκια των Εξαρχείων.
Το μνημονικό τους δεν έχει ποτέ ακούσει για τον μικρό Μάριο που του φύτεψαν μια σφαίρα στο κεφάλι επειδή είχαν «ντέρτι» τα «παιδιά» όπως πάντα κάνουν όταν αποφυλακίζονται από τα ίδια κυκλώματα δικηγόρων, που μετά οι ακροαριστεροί τα κατηγορούν για τις πλεκτάνες και τις σκευωρίες. Δεν έχουν ποτέ ακούσει για την γιαγιά που την πάτησαν με το αυτοκίνητο για να της πάρουν την αλυσίδα από τον λαιμό. Όπως δεν είπαν τίποτα οι κύριοι που κάνουν κουμάντο στους «αντιεξουσιαστές» για τον Νίκο Μεταξά που τον σκότωσαν οι Αφγανοί για τα τιμαλφή που είχε πάνω του. Δεν θυμήθηκαν ποτέ ότι συρρέουν κατά εκατοντάδες οι νεολαίοι χρήστες ναρκωτικών σε Ασπρόπυργο, Μενίδι και Ζεφύρι για να απολαύσουν τα «αγαθά» που προσφέρουν απλόχερα οι «μειονοτικοί» συμπολίτες μας. Μικρή η μνήμη σας όπως μικρό και το πολιτικό σας ανάστημα.
Και τι με αυτό θα αναρωτηθεί ο Ρουβίκωνας η Αυγή και το ΚΚΕ. Δικαιολογείται η καταδίωξη σε μια πολυπληθή αστική περιοχή και η κατάληξη με μια σφαίρα στον εγκέφαλο ενός μικρού σε ηλικία παραβατικού; Η 5η Δεκεμβρίου θυμίζει μια άλλη ημερομηνία όπου ο πασόκος μπάτσος Κορκονέας σκότωσε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και τροφοδότησε με 8000 νέα μέλη τις δομές της αναρχίας και της άκρας αριστεράς. Όμως για καθίστε να το δούμε πέρα από τον όποιο συναισθηματισμό το συμβάν κύριοι ένορκοι της antifa. Σε λάθος ανθρώπους το απευθύνουν τελικά το ερώτημα οι κύριοι και οι «σύντροφοι». Να το απευθύνουν στο «τείχος της δημοκρατίας» που το έχτισαν μαζί με εφημερίδες δικαστικούς και μπάτσους όταν το σκιάχτρο της «Χρυσής Αυγής» τους βόλεψε όλους καλά για μερικά χρόνια. Να το απευθύνουν στα κομματικά όργανα που ψήφισαν συλλογικά - από αναρχικούς μέχρι σταλινικούς - για να έρθει η «πρώτη φορά αριστερά» και η οποία κατείχε θέσεις ΕΞΟΥΣΙΑΣ στο υπουργείο προστασίας του πολίτη. Να το απευθύνουν στους συγγενείς του Μάριου και του κάθε Μάριου που εκεί η μνήμη τους ξεθώριασε και δεν έγραψαν μια αράδα για αυτή την παρακρατική δολοφονία.
Γιατί παρακράτος είναι μια μειονότητα που ωφελείται από τα κρατικά επιδόματα, και πρωταγωνιστεί ενάντια στην κοινωνία, βολεύεται με ένα πενηντάρικο ευρώ όταν έρχονται εκλογές και δίνει αίμα σε έναν αστικό κρατικό δημοκρατικό μηχανισμό εκλογικό και πρακτικά παντοδύναμο. Εμείς δεν οφείλουμε να καταδικάσουμε τώρα την ελ.ας γιατί το έχουμε κάνει πολλά χρόνια πριν από όταν σκότωναν εργάτες και ενωτικούς όπως τον Ιάκωβο Κουμή που του επιτέθηκαν πισώπλατα, από όταν τσάκιζαν στις Πρέσπες την Λευκίμμη την Κερατέα και στο Σύνταγμα νέους γέρους και παιδιά για θέματα κοινωνικά και εθνικά, όταν την ίδια ώρα το Ζακ που έχετε ηρωοποιήσει ... έλεγε ότι τα γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι!
Πάμε τώρα στην άλλη πλευρά. Εκεί έχουμε να κάνουμε με δεξιούς/ακροδεξιούς και κομματόσκυλα που «αγανακτούν» για τα δικαιώματα της ελ.ας. Της ίδιας υπηρεσίας της «τάξης και της ηθικής» που σκόπιμα κλείνει τα μάτια όταν έρθουν οι άνωθεν εντολές. Της ίδιας υπηρεσίας που δεν πράττει το παραμικρό όταν οι φιλήσυχοι συμπολίτες της γνωστής καταγωγής οπλίζονται με καραμπίνες εδώ και χρόνια. Είναι η ίδια υπηρεσία που φόρτωσε στο ξύλο τους εθνικιστές στο Μακεδονικό και αλλού, που πάτησε στους τάφους των Φουντούλη – Καπελώνη, που έσυρε στο δικαστήριο δεκάδες εθνικιστές φορώντας κουκούλες αφού πάντα το κράτος θέλει να δείχνει απρόσωπο ενώ έχει το πρόσωπο της Μέδουσας. Και ενώ και στο παρελθόν η καταδίωξη κατέληξε σε φιάσκο - για είκοσι ευρώ κλεμμένη βενζίνη - έδωσαν και πάλι τροφή στους αντιφασίστες και τις ΜΚΟ για μια υπόθεση που έχει επαναληφθεί εκατοντάδες φορές.
Είναι οι ίδιοι που θυμούνται να έχουν φωνή όποτε τους καλεί
σε εκπομπές ο Παπαδάκης και ακούμε και πάλι τα ίδια για την ελλιπή εκπαίδευση τους.
Πόση εκπαίδευση κρατική τελικά, πόσα ακόμη ισραηλινά δακρυγόνα, πόσες ακόμη
μηχανές και πόσες αύρες. Πόσα ακόμη λεφτά για το σιδερένιο χέρι του κράτους που
τα θύματα του είναι δεκαπλάσια από αυτά της χουντικής επταετίας. Πόση ακόμη έννοια ρε «πατριώτες»
για την αστυνομία της δημοκρατίας που εξόπλισε ο Καραμανλής με βαρύ οπλισμό,
άφησε να αφηνιάζουν με εντολή του Μητσοτάκη τα ΜΑΤ και ανά πάσα στιγμή με μια εντολή
σπάνε πόρτες για τα δάνεια και μπουκάρουν σε σπίτια συναγωνιστών επειδή τους «κάλεσε
το καθήκον». Πόσο ακόμα θα νοιαστείτε για την υπηρεσία ενός κράτους της Ε.Ε.
που όταν θέλει ο κάθε γραβατωμένος υπουργός πράττει για τα συμφέροντα του ενάντια
στο έθνος;
Η βεντέτα ανάμεσα σε ελ.ας και Ρομά δεν είναι δική μας υπόθεση. Και δεν είναι υπόθεση των όποιων «εθνικιστών» που με ευκολία κλείνουν τα μάτια στο προφανές. Και το προφανές είναι ότι υπάρχουν δυο κόσμοι. Από την μια ο κόσμος της εξουσίας που με το ένα χέρια τροφοδοτεί με επιδόματα τους αλλογενείς και τους κλείνει το μάτι για να συνεχίσουν να πράττουν όπως πράττουν, και από την άλλη αφήνει τις πολυπληθείς δυνάμεις ασφαλείας να περιορίσουν το κακό χωρίς όμως να θιχτεί ο πυρήνας του προβλήματος που αποφέρει ψήφους τις παραμονές των εκλογών. Έτσι λοιπόν ουδείς χρειάζεται να αναλωθεί σε μια «βεντέτα» ετών αφού οι ίδιοι που τάχα διαμαρτύρονται αφήνουν τα παιδιά τους να φέρονται με «γύφτικο» τρόπο στην καθημερινότητα. Τόσα χρόνια ψήφισαν εκείνα τα κόμματα που άφησαν το πρόβλημα να μεγεθυνθεί, αψήφησαν την κοινωνική απειλή του εμπορίου ναρκωτικών, δεν προστάτευσαν τα παιδιά τους στα σχολεία από συμπεριφορές και δεν μίλησαν ποτέ για την άλλη πλευρά όταν αυτή βρέθηκε δίπλα στα σπίτια τους.
Για τους μόνους που θα νοιαστούμε είναι για τους
συναγωνιστές μας που δίνουν έναν ηρωικό αγώνα σε σχολεία και σχολές, σε χώρους
εργασίας και σε εστίες οικογενειακές απέναντι στην λαίλαπα της μαφίας που έχει
σφιχταγκαλιάσει η άκρα αριστερά αλλά και στην τρέλα του δημοκρατικού κράτους που
είναι βαριά εξοπλισμένο και ασύδοτο σε σχέδια και πράξεις και αναπαράγεται καθημερινά
τρώγοντας τις ίδιες του τις σάρκες.
Γιατί η Κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει Αντιπολίτευση; (άρθρο του Nero Valois)
γράφει ο Nero Valois
Πάνω από δυο χρόνια τώρα αυτό που καταγράφεται πολιτικά είναι μια άνευ προηγούμενου συστημική «Ειρήνη και Tάξη» υπό την καθοδήγηση της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Και λέω συστημική γιατί μέσα στην κοινωνία και στα λαϊκά στρώματα υπήρξαν διαφορετικές διαθέσεις απέναντι στον κεντρικό διαχειριστή του αστισμού που όμως πέρασαν όλες αναξιοποίητες.
Η βασικότερη ως τα τώρα φυσικά είναι η πολιτική διαχείριση της πανδημίας που δημιούργησε μέσα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας μια βαθιά διαίρεση ενορχηστρωμένη από ένα σύνολο πολιτικών μέτρων δημοκρατικής τρομοκρατίας, κοινωνικού αυτοματισμού, προσωπικού στιγματισμού των Ελλήνων που είχαν άλλη στάση απέναντι στο Βιοπολιτικό τρόμο-μηχανισμό. Η μέχρι πρότινος τεράστια μάζα Ελλήνων που αρνούνταν αυτή την υγειονομική δικτατορία, ξεπερνούσε το μισό του πληθυσμού, δεν εκφράστηκε σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής από καμία υποτιθέμενη αντιπολιτευτική προς το Μητσοτάκη δύναμη, από τον Τσίπρα και το ΚΙΝΑΛ ως το ΚΚΕ.
Με εξαίρεση στημένους θεατρινισμούς αντιπαράθεσης γύρω από την ορθότερη χρήση των μέτρων καραντίνας, εμβολιασμού και στήριξης στο ΕΣΥ κανένας δεν θέλησε να αξιοποιήσει έστω δημοσκοπικά την τεράστια λαϊκή ανασφάλεια και δυσαρέσκεια από την διαχείριση Μητσοτάκη. Ειδικότερα όταν ένα πιο ενεργό κομμάτι αντί-εμβολίαστων και δυσαρεστημένων προσπάθησε να βγει στον δρόμο και να δείξει χαρακτηριστικά κοινωνικής αντιπολίτευσης σύσσωμα στηλιτεύθηκε και χρωματίστηκε ως αναχρονιστικό και «κρύπτο-φασιστικό» από όλο το παρασιτικό μηντιακο, πολιτικό σύστημα μέχρι την κρατικοδίαιτη αντιφα από τα Lidl που εξαφανίστηκε από τους δρόμους δυο χρόνια. Ακόμη και κάποιοι που εμφανίστηκαν ως θεματοφύλακες και υπερασπιστές του αναθεωρημένου Καραμανλικού συντάγματος είχαν άμεση ή έμμεση σχέση με την ελ.ας προκαλώντας το γέλιο σε όσους γνωρίζουν πως λειτουργεί το παρακράτος με προηγούμενα κορυφαία συμβάντα την Αμφιάλη και το Νέο Ηράκλειο.
Η μικρομεσαία τάξη συμπιέστηκε κ άλλο εξαντλητικά από τα κυβερνητικά μέτρα, το δημόσιο σύστημα υγείας εσκεμμένα αφέθηκε στην τύχη του για να δουλέψουν τα φιλαράκια των κρατούντων που κουμαντάρουν την ιδιωτική υγεία. Το χειρότερο, εκατόμβες νεκρών στα νοσοκομεία λόγω διάλυσης των δομών υγείας και όμως κανένας δεν ζήτησε ούτε μια Πανελλαδική πανεργατική γενική απεργία κανείς δεν οργάνωσε ούτε μια δυναμική συγκέντρωση για τα μάτια του κόσμου. Κανείς δεν θέλησε να αγγίξει τον Μητσοτάκη ενώ αυτοί που κατέλαβαν τα μικρόφωνα σε δημόσιες συγκεντρώσεις, ήταν πολλές φορές πρώην υποστηρικτές του Αρτέμη και της παρέας που ονειρεύεται απόβαση με διαστημόπλοια ή αποδίδει τιμές στους Πατρώους Θεούς με τα πλαστικά ποτηράκια στα χέρια μέσα σε αρχαιολογικούς χώρους, κάτω από την παρατηρητικότητα και την θυμηδία ρασοφόρων και κρατιστών.
Αυτή η σουρεαλιστική κατάσταση προβλήθηκε από το σύνολο των ΜΜΕ ενώ οι κινήσεις ή οι ομάδες καθώς και οι απόψεις που έκαναν δυσάρεστη αίσθηση στα υπόγεια της εξουσίας προκάλεσαν αντιδράσεις πρώτα σε επίπεδο αρθρογραφίας. Παράδειγμα η προβοκατόρικη αναφορά γνωστών δημοσιογράφων - που διατηρούν επαφές με δομές καταστολής - σε δυο καθημερινής κυκλοφορίας εφημερίδες σχετικά με την συντακτική ομάδα του παρόντος ιστολογίου, καθώς και η στοχοποίηση αυτόνομων συναγωνιστών από τους κομισάριους του Περισσού ή ομάδων αντιεξουσιαστών που δεν καθοδηγούνται από τις υπηρεσίες και εμφανίζουν σημεία εθνισμού.
Τον βαθμό ξεφτίλας και σύμπνοιας των καταλάβαμε το περασμένο καλοκαίρι όταν όλη η Ελλάδα κάηκε για τις μπίζνες που ο αγαπημένος της οικογένειας εισαγωγέας εξωτικών ουσιών ξεκίνησε επενδυτικά με τα φυντάνια της γνωστής κατασκευαστικής. Η χώρα πόνεσε για την τεράστια οικολογική και οικονομική καταστροφή της υπαίθρου, η νεολαία έκανε σύνθημα τη περιβόητη ακατάλληλη ατάκα για τον ίδιο τον πρωθυπουργό, πυροσβέστες εκβιάστηκαν να μην μιλήσουν για τα όσα είδαν σε επίπεδο επιχειρησιακής συμπεριφοράς του Κράτους που άφησε εσκεμμένα τα πάντα στην μοίρα τους και όμως κανείς πάλι συστημικά δεν άγγιξε καν τον Μητσοτάκη.
Γιατί και πως εξηγείται αυτό ;
Μετά κ από τον τρόπο εκλογής και ανάληψης της νέας ηγεσίας στο νεκρόφιλο ΠΑΣΟΚ γίνεται κατανοητό ότι το σύνολο των οικονομικών λόμπι του ελληνικού αστισμού έχει επιλέξει να είναι η οικογένεια Μητσοτάκη η μαριονέτα εκτελεστής των deal τους την επόμενη περίοδο. Έδωσε μαθήματα φανατικής προσήλωσης στο παγκόσμιο Αμερικανικοσιωνιστικό φαρμακευτικό κατεστημένο με την στυγνή υπεράσπιση της ατζέντας του κτηνιάτρου και συμπατριώτη μας ... Μπουρλά. Μονιμοποίησε τον ρόλο του Ισραήλ σε θέματα πολιτικής εθνικής άμυνας και μετά την εκλογή Biden έδωσε στον Αμερικανικό παράγοντα ατέλειωτες δεσμεύσεις και χώρο συμφερόντων με την πρόφαση της διαμόρφωσης άμυνας απέναντι στην Τουρκική απειλή.
Ο Μητσοτάκης επιπλέον ικανοποιεί με τα deal που αφορούν το μεγάλο μαφιόζικο κεφάλαιο των διεθνών κατασκευών την πλήρη αναμόρφωση της Αττικής σε φιλέτο του παγκόσμιου Αμερικανοσιωνιστικού real estate. Η απόλυτη στήριξη των ελληνικών ΜΜΕ εξηγείται και από την ειδική μεταχείριση των αφεντικών τους σε θέματα νέων επενδύσεων που εμπλέκονται δυναμικά μαζί με τα γεράκια του ξένου κεφαλαίου. Για τα τελευταία καυτά ζητήματα ουσίας ο νεκροθάφτης του ελληνικού εθνικισμού δεν έχει να πει το παραμικρό από τον Δομοκό, αφού αναλώνεται σε συγγραφή των βιβλίων του με χιλιοειπωμένα τσιτάτα και μια στείρα συνθηματολογία που την διαβάζουν μόνο οι οπαδοί του.
Ο Μητσοτάκης συνεπώς αφήνει να μεταμορφωθεί όχι μόνο ένα ακίνδυνο κέντρο στο πλάι του με την άλλη μικρό μαριονέτα της δήθεν σοσιαλιστικής Κρητικής ολιγαρχικής μαφίας αλλά συμπιέζει τον Τσίπρα σε μια πλήρη ακινησία που αποσκοπεί να τον οδηγήσει η στην ανοιχτή συμμαχία με το ΚΚΕ η στην συμμαχία με τον Ανδρουλάκη ώστε να καταστεί εσαεί εξαρτημένος αντιπολιτευτικά. Όλοι όμως συμφωνούν στους νέους ρόλους γιατί είναι πολλά τα λεφτά που έχουν μοιραστεί από τον Αμερικανικό παράγοντα - τους ίδιους που εξυμνεί ο δρομέας Χατζηγώγος - και έχουν να κάνουν και με την σταθερότητα που επιθυμούν να έχουν σε περίπτωση όξυνσης των γεωπολιτικών συγκρούσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας λόγω Ουκρανίας.
Το ερώτημα που εύλογα προκύπτει από τα παραπάνω είναι γιατί αυτή την εκκωφαντική συστημική συναίνεση δεν προσπάθησε να την εκμεταλλευτεί καμία εκτός συστήματος δύναμη αυτή την διετία;
Σε όλη την Ευρώπη από Ολλανδία, Γαλλία έως και την Ιταλία υπήρξαν κινήματα με συγκρούσεις και μαζικότητα που αν και δεν έφεραν νέες ριζοσπαστικές δυνάμεις στο προσκήνιο έδωσαν χώρο σε πολλές δυνάμεις εθνικοεπαναστατικές αυτή την φορά να παράξουν μαχητικό λόγο και παρέμβαση εξαιτίας της ολοκληρωτικής απουσίας κάθε αριστερής και ψεύδο-αντιεξουσιαστικής δύναμης από τις κινητοποιήσεις. Στην Ελλάδα τίποτα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο φεμινισμός του τρίτου κύματος που εξυμνείται από την ΠτΔ μέχρι την κόρη του αρχηγού της ελλαδικής ακροδεξιάς, έχει αντικαταστήσει την φιλεργατική δυναμική ανάμεσα στις εναπομείναντες ομάδες των Εξαρχείων οι οποίες με εξαίρεση το εφετείο και την πορεία για τον Κουφοντίνα αναλώνονται σε ομιχλώδεις συζητήσεις για την φασιστική απειλή, τις συναινετικές (;) παρτούζες και τον ρόλο των τραβεστί στις καταλήψεις πάντα κάτω από τις αφίσες του Άρη και του Μπακούνιν ή για το αν θα πρέπει να δίνεται λόγος στους δικαιωματιστές της νέας αριστεράς.
Η αιτία αυτής της πρωτοφανούς πολιτικής απουσίας ακόμα και μικρών δυνάμεων οφείλεται κυρίως σε μια ανελέητη χωρίς αρχές και ουσία αλληλοεξόντωση στην βάση δήθεν ιδεολογικών διαφορών ανάμεσα στις δυνάμεις που αναζητούν πατήματα μετά το τέλος της Χ.Α. Οφείλεται στο γεγονός πως υπάρχει μια εθελουσία φυλάκιση σε χώρους και πρόσωπα και όχι η αναζήτησή σύνδεσης των ιδεών με λαϊκές δυνάμεις. Οφείλεται στο ότι υπάρχει ένας φετιχισμός γύρω από ένα μακρινό παρελθόν που υποτιμά και την Ιδέα και την Παράδοση και την Επανάσταση ως αρχές που αναζητούν πάντα σε κάθε εποχή νέα πόδια και όχι προσθετικά βοηθήματα.
Οφείλεται στο ότι κανείς δεν καθορίζεται με βάση αρχές αλλά και σύγχρονες πολιτικές θέσεις γύρω από την ΕΕ, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ και τον ρόλο του Σιωνισμού στην Ελλάδα, την Εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων και των αναγκών επιβίωσης. Παρά λοιπόν την συστημική ανοιχτά πια πρόσδεση του συνόλου της αριστεράς στο κρατικό και καπιταλιστικό status κανείς ακόμα δεν μπορεί να αδράξει τη ευκαιρία να παρέμβει για να κατοχυρώσει έστω μια μικρή αλλά διακριτή ριζοσπαστική αντισυστημική θέση στα πράγματα. Αυτά τα προβλήματα ενισχύονται και για ένα άλλο λόγο. Δεν υπάρχει ακόμα μια συντονισμένη διαδικασία διαμόρφωσης νέων αγωνιστών που να αποτελέσουν το φυτώριο μιας αυριανής επαναστατικής ελίτ που να μπορεί να ανταποκρίνεται σε τρία επίπεδα:
Πρώτον στο Πνευματικό-Ιδεολογικό επίπεδο, έχοντας κερδίσει τον εσωτερικό πόλεμο που θα θεμελιώνει την Ιεραρχία και την Πίστη στην επικαιρότητα της Ιδέας μέσα από σχολές, εκδόσεις με προσανατολισμό τέτοιο, συλλογικές εμπειρίες ηγεσίας που να καταπολεμούν τον στείρο αρχηγισμό, επικέντρωση στην θρησκευτικότητα της δράσης ενάντια στην εκκλησιαστική σιωνιστική πνευματική εξασθένηση.
Δεύτερον στο πολιτικό επίπεδο θεμελιώνοντας ως δεδομένο τρόπο σκέψης την παρέμβαση στην εκάστοτε πολιτική συγκυρία, δίπλα και μέσα στον απλό λαϊκό κόσμο γύρω από θέματα που μπορούν να κάνουν εφικτό να δημιουργούνται δέσμες αγώνα σε κάθε κοινωνικό χώρο και κύτταρο χωρίς εξαιρέσεις.
Τρίτον στο επίπεδο της οργανωτικής αυτονομίας
θεμελιώνοντας ένα δίκτυο ελεύθερων ομάδων συντρόφων που να εξαπλώνονται στις
μεγάλες πόλεις με κοινά χαρακτηριστικά και θέσεις, που να καθιστούν διακριτή την
παρουσία μιας Εθνικής Λαϊκής Αυτονομίας που σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα να
βρίσκεται έμπρακτα εκεί από την σκοπιά της Τρίτης Θέσης.
Τα παραπάνω δεν αφορούν προφανώς όσους υπαρξιακά θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν αμετάβλητοι «χώροι» και δικά τους εκλογικά ή κερδοσκοπικά «χωράφια». Δεν αφορούν τους πάσης φύσεως «Πατριάρχες», εκδότες της πλάκας που συνουσιάζονται με την δεξιά και τους σιωνιστές, κομματικούς Φαρισαίους και κρυφούς πράκτορες του κράτους και της Ακροδεξιάς του. Αφορούν όσους θέλουν πρώτα από όλα να συγκροτήσουν μια νέα δυναμική, όσους θέλουν να απεγκλωβιστούν από την απραξία που θρέφεται με στημένα ιδεολογικά γκέτο. Δεν μπορεί κανείς να αφήσει απαρατήρητο πως μια διετία τώρα ετοιμάζεται κάτι που σύντομα δεν θα επιτρέπει ούτε καν την ανώφελη διαδικτυακή ενορχηστρωμένη διάλυση γύρω από εκτός πολιτικής και πνευματικής επικαιρότητας διαμάχες.
Είναι
χρήσιμο να σκεφτούμε με το αυτοκριτικό πνεύμα που είδε σε μια άλλη εποχή τα
πράγματα ο Ντομινίκ Βενέρ στο κείμενο «Για μια θετική κριτική» που κυκλοφόρησε στην
γλώσσα μας από την Fatria Zentropa. Είναι ακόμα πιο απαραίτητο να σκεφτούμε με βάση το σκεπτικό του
Γκαετάνο Μόσκα για τις ελίτ, διαβάστε
την εξαιρετική σχετική έκδοση από τις Εκδόσεις «Έξοδος». Πρέπει να ενωθούν
δυνάμεις, να δημιουργήσουν επίπεδα δράσης, θεωρίας, ταυτότητας και συντονισμού.
Να υπάρξει μια θέληση να μπορεί το ρόλο της πραγματικής εθνικής και λαϊκής
αντιπολίτευσης να τον επικαλείται έστω και χωρίς δυνάμεις μια συνεργασία δομών
που να κοιτάει προς τα εκεί, να
σχεδιάζει προς τα εκεί, να προετοιμάζεται δηλαδή να κυνηγήσει αυτό τον ρόλο.
Δεν
χρειάζονται για όλα αυτά δήθεν συνέδρια που στην πραγματικότητα θα είναι γραφικές συναντήσεις καφενείου για την επανεμφάνιση νεκραναστημένων πειραμάτων που απέτυχαν στο παρελθόν.
Χρειάζεται απόφαση, σκέψη, ωριμότητα, ενδιαφέρον να στηθούν τα μακροπρόθεσμα
ενάντια σε κάθε τι βραχυπρόθεσμο. Χρειάζεται να δώσουμε χώρο στην πραγματική Αυτονομία να
ανθίσει, να δημιουργήσει πρωτοβουλίες, να δοκιμάσει στα αχαρτογράφητα νερά των
λαϊκών αγώνων χωρίς το άγχος της ανεύρεσης ενός Μεσσία αρχηγού ή αρχιερέα γιατί μόνο τα
αυθεντικά κινήματα γεννάνε τους Προφήτες τους, όχι οποιαδήποτε τεχνοκρατική
μίμηση του κοινοβουλευτικού σωλήνα.
Ας μελετήσουμε τα μεγάλα κινήματα μας, πως έγιναν οργανισμοί που εξαπλώθηκαν και νίκησαν όχι πως παρήλαυναν ούτε πως έδειχναν δύναμη. Αλλά πως την απέκτησαν την δύναμη, αυτό λείπει σήμερα.
Να μελετήσουμε για να εμπνευστούμε και όχι να μιμηθούμε και σε αυτή την έμπνευση δεν αρκούν η Φασιστική Ιταλία και η Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία του μεσοπολέμου. Μας λείπει και η Κούβα του Περονιστή Τσε, η Αργεντινή του Περόν, η Κανταφική Λιβύη, η Νασσερική Αίγυπτος και η Μπααθική Συρία, το Σοσιαλοεθνικιστικό Ιράκ. Μας λείπει η πύρινη ορμή της μεγάλης Ιρανικής Επανάστασης και ο δρόμος ανάπτυξης της Λιβανέζικης Χεζμπολάχ, το ανολοκλήρωτο πείραμα της Ιταλικής Terza Posizione και η μητροπολιτική καινοτομία της «αριστερής» νεοφασιστικής Κάζα Πάουντ.
Μας λείπει μια Εθνική Αυτονομία που θα συνθέτει στο σήμερα της Ευρώπης και της Ελλάδας την ιδεολογία της «Τρίτης Θέσης». Αυτή είναι η αντιπολίτευση που θα ωφελήσει τον λαό και το έθνος ώστε να υπάρξει δυνατότητα μεγάλης εθνικοεπαναστατικής αλλαγής σε βάθος χρόνου.
Κοιτώντας τα γουρούνια στα μάτια.
Επειδή κάποιοι ΔΕΝ ξεχνούν ...
Για τους 2 φοιτητές που έχασαν την ζωή τους δήλωσε ο δημοσιοκάφρος: «όποιος συνδέει τους θανάτους με την τιμή του πετρελαίου, είναι εμμονικός»