Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΟΥΚΡΑΝΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΟΥΚΡΑΝΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Για την Ουκρανική σύγκρουση και το μέλλον των Εθνικιστών (πολλαπλοί σύνδεσμοι παλαιότερων αναρτήσεων και άρθρο του συναγωνιστή Έχεμου)


Ο Ιταλός Gabriele Adinolfi από την έναρξη της Ουκρανικής σύρραξης είχε δώσει το πλήρες σκεπτικό όσων δεν γοητεύονται από τις Ρωσικές «σειρήνες» και είχε επισημάνει την ύπαρξη μιας νέας συμφωνίας της Γιάλτας

Όμως οι ματωμένοι ηλιόσποροι της Ουκρανίας έριξαν και στον ελληνικό «χώρο» - όπως και παντού στην Ευρώπη - τον σπόρο της διαφωνίας και της διαμάχης ανάμεσα στους συναγωνιστές. 

Σε μια ένδειξη ώριμης πολιτικής στράτευσης πρώτοι οι Σουηδοί, Ιταλοί, Γερμανοί και Ισπανοί συναγωνιστές δεν «μάσησαν» τα λόγια τους και υπερασπίστηκαν το δικαίωμα του Ουκρανικού λαού στην υπεράσπιση της πατρίδας τους. 

Από την μεριά μας παρά την αρχική ξεκάθαρη τοποθέτηση της σ.ο. δεν αποφύγαμε τα «πυρά» της κακόπιστης κριτικής. 

Δεν είχαμε λοιπόν παρά να απαντήσουμε άμεσα δίνοντας τον λόγο σε συναγωνιστή που ζει στην Ουκρανία και γνωρίζει τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως θα ήθελαν κάποιοι άλλοι να είναι. 

Η πλειοψηφία των ανένταχτων και αυτόνομων συναγωνιστών δεν κράτησε κάποια ουδετερότητα όπως έπραξαν κάποιοι άλλοι - οι οποίοι ίσως κριθούν για την μεσοβέζικη στάση τους - αλλά μίλησαν για τις δομές και τους στόχους του Ουκρανικού κινήματος αψηφώντας όσους συντάχθηκαν από την αρχή με τον θρασύ εισβολέα. 

Οι επαφές αυτόνομων συναγωνιστών που βρέθηκαν στο εξωτερικό αλλά και οι διεργασίες στο εσωτερικό  καθώς και η αναφορά σε ιδεολογικά άρθρα έδωσαν ένα διαφορετικό τόνο στο ζήτημα. 

Γνωστά πρόσωπα του ελληνικού εθνικισμού με το θάρρος της γνώμης τους και τα συνεχόμενα άρθρα στο διαδίκτυο καθώς και τις συνεντεύξεις που δόθηκαν και οι αυτόνομοι σύντροφοι με τις δράσεις τους απάντησαν με διάφορους τρόπους στους υπαλλήλους πρεσβειών και πολιτικών ομάδων που κινούνται σε έναν άλλο άξονα πολιτικής σκέψης. 

Δεν διαγράψαμε από την μνήμη μας για λόγους συμφερόντων τις κινήσεις αλληλεγγύης των Ουκρανών και δεν ξεχάσαμε την ομογένεια της Ουκρανίας ούτε το έπος των Ουκρανών πολεμιστών στην Μαριούπολη και αλλού. 

Φέραμε στην δημοσιότητα δηλώσεις εθνικιστών που δεν υποτάχθηκαν στο κομματικό παραμύθι και ντοκουμέντα παλαιότερων συνεντεύξεων που κάποιοι θα ήθελαν πολύ να ξεχάσουν. 

Δώσαμε τον λόγο σε αυτούς που διώκονται και τιμήσαμε με τον δικό μας τρόπο αυτούς που έπεσαν στο καθήκον.

 Η μνήμη μας παραμένει δυνατή και η σκέψη μας δεν αλλάζει σύμφωνα με τις επιταγές άλλων όπως πράττουν αυτοί που ωφελούνται ποικιλοτρόπως από την αναπαραγωγή ψευδών ειδήσεων. 

Το θάρρος και η πολεμική αισθητική των Ουκρανών Εθνικιστών εξέπληξε ακόμη και τους φανατικούς εχθρούς τους, ενώ οι άγνωστες πτυχές του αγώνα τάραξαν τις κοιμισμένες συνειδήσεις. 

Συνεισφέραμε με τις ισχνές μας δυνάμεις στην προσπάθεια να μείνει ζωντανή η πολεμική μνήμη, προβάλλαμε την ελληνική συμμετοχή στα πεδία των μαχών και τις κινήσεις αλληλεγγύης των Ευρωπαίων συναγωνιστών μας.

γράφει ο Έχεμος

Η σημερινή πολυεθνική Ρωσία δεν είναι παρά το δίδυμο αδερφάκι του Αμερικανοσιωνιστικού επικυρίαρχου. Και τα δυο καταπιεστικά καθεστώτα πράττουν σύμφωνα με τα συμφέροντα της αδηφάγας πλουτοκρατίας και των οικονομικών συμφερόντων της πολεμικής βιομηχανίας. Και τα δυο καθεστώτα δεν περνάνε ποτέ τις «κόκκινες γραμμές» σχετικά με το δολοφονικό Σιωνιστικό κράτος ενώ στο εσωτερικό τους αντιμετωπίζουν πολλές φορές κοινούς κλυδωνισμούς. 

Όσο απροκάλυπτη είναι η αμερικανική εξουσιαστική εξωτερική πολιτική με τις εκατοντάδες βάσεις τόσο υπογείως δουλεύει η Ρωσική η οποία χρηματοδοτεί κόμματα από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά. Ο στόχος της Ρωσίας και του ηγέτη της ο οποίος αναδείχτηκε στο περιβάλλον του Γιέλτσιν και το πράσινο φως για την πολιτική προώθηση του το έδωσε ένας Ιουδαίος ολιγάρχης ενώ κυρίαρχο ρόλο έπαιξαν οι στημένες βομβιστικές επιθέσεις που οργάνωσε η FSB, είναι η ενίσχυση των Τουρκικών και Κινεζικών συμφερόντων και η προώθηση του Ευρασιανισμού που αποτελεί το νέο πολιτικό όχημα μιας μερίδας της παγκοσμιοποίησης. 

Σήμερα που τα τραπεζικά κεφάλαια μετατοπίζονται στην Ασία και οι ανταγωνισμοί αυξάνονται στην περιοχή αυτή, οι δύο αυτοί πόλοι συγκρούονται για την παγκόσμια κυριαρχία. Όσοι πίστευαν σε μια «Αγία Ρωσία» που θα σώσει τον Ελληνισμό ανακαλύπτουν με έκπληξη ότι η Τουρκική επιθετικότητα έχει ως καύσιμο τον Ρωσισμό ενώ οι τελευταίες εξελίξεις στην Αρμενία έδειξαν τον ωμό και απροκάλυπτο ρόλο του Κρεμλίνου που ενισχύει τον Τουρκικό κόσμο και δεν διστάζει να ξεπουλήσει λαούς με παραδοσιακή φιλία στο παρελθόν. 

Ο Ρωσικός παράγοντας είχε την ευκαιρία να αποτελειώσει το διεφθαρμένο καθεστώς Ζελένσκι με μια πυραυλική επίθεση στο Κίεβο όπως και πρότειναν Ρώσοι στρατηγοί, όμως ο Πούτιν αρνήθηκε και προτίμησε μια γενικευμένη εισβολή στο όνομα των βιομηχάνων του πολεμικού υλικού και προς ευχαρίστηση του Διεθνούς Σιωνισμού που βλέπει για πολλοστή φορά οι Λευκοί Σλάβοι να σφάζονται μεταξύ τους. 

Μπροστά στον βομβαρδισμό ακόμη και παιδικών χαρών … με Ισραηλινούς πυραύλους οι Ουκρανοί δεν είχαν παρά να πάρουν τα όπλα και να υπερασπιστούν την γη των Κοζάκων απέναντι στους αιμοδιψείς Μοσχοβίτες πολιτικούς και στρατιωτικούς που για μια ακόμη φορά παίζουν το απροκάλυπτο χαρτί του Ιμπεριαλισμού. 

Η μαχητική τους αξία αναγνωρίζεται ακόμη και από τους αντιπάλους τους παρά την περιορισμένη δυνατότητα τους σε μονάδες πυροβολικού και σε ιπτάμενα μέσα. Όταν θα λήξει αυτός ο πόλεμος που η Ρωσία του Πούτιν τον ξεκίνησε στο όνομα της «αποναζιστικοποίησης» καρπός του διεθνούς αντιφασιστικού συνεδρίου της Μόσχας στο οποίο παρευρέθηκε και πρώην κορυφαίο στέλεχος της Μοσάντ, οι εθνικιστές θα βγουν πιο ενισχυμένοι από ποτέ και παρά το γεγονός μιας χώρας ερειπωμένης η οργή του λαού θα τους δώσει  την ευκαιρία να αναδειχτούν σε μια πραγματική εθνική εμπροσθοφυλακή. 

Πάνοπλοι και με απόθεμα σε πυρομαχικά οργανωμένοι σε όλα τα κλιμάκια μάχης και με προσβάσεις σε δομές του κράτους είναι αμφίβολο αν η σημερινή κυβέρνηση θα μπορέσει να τους αντιμετωπίσει. Αυτή την φορά δεν θα γίνουν τα λάθη που έκαναν οι ριζοσπάστες Φαλαγγίτες απέναντι στην εξουσία του Φράνκο και αλλού και το μόνο σίγουρο είναι το γεγονός ότι η κυριαρχία στην χώρα θα πέσει σαν ώριμο φρούτο. 

Ο μέσος Ουκρανός είναι δεδομένο ότι αντιδρά στην κυριαρχία του ΝΑΤΟ στην χώρα και ως πολιτικά όντα οι ντόπιοι σίγουρα ξέρουν να υπερασπίζονται αρχές αξίες και ιδανικά. Όσο και αν προσπαθούν οι Αμερικανοί να προσεταιριστούν τους Ουκρανούς ο απλός λαός παραμένει απαθής απέναντι στα «καθρεφτάκια» των Γιάνκηδων αλλά και αποφασισμένος να συνεχίσει την μάχη απέναντι στους Μοσχοβίτες εισβολείς. 

Όσο ο αντιφασισμός επιδεικνύεται ως το κυρίαρχο λάβαρο της τρομοκρατίας που έχει εξαπολύσει η Ρωσία και όσο οι δυτικοί φέρνουν νέα οπλικά συστήματα στην Ουκρανία αναγκάζοντας τους Ουκρανούς να γνωρίζουν άριστα την πολεμική τεχνική και τα μέσα άμυνας και επίθεσης τόσο το «αυγό του φιδιού» θα μεγαλώνει στην γη των ηλιόσπορων έτοιμο να δαγκώσει την φτέρνα δυτικών και ανατολικών. 

Η Ουκρανία πλέον ώριμη πολιτικά και με τις δομές σκέψης και ιδεολογίας να παραμένουν ανέγγιχτες περνάει στο επόμενο στάδιο αυτό της πλήρους πολεμικής κινητοποίησης. Ακόμη και αν δεν απελευθερωθούν στο άμεσο μέλλον τα κατεχόμενα εδάφη από τους Τσετσένους και τους Μογγόλους που εξαπέλυσε η κεντρική εξουσία των πρώην Σοβιετικών το σίγουρο είναι ότι οι δεκάδες χιλιάδες ένοπλοι εθνικιστές θα αναδειχτούν στα νέα Freikorps της Ευρώπης χωρίς όμως να έχουν να αντιπαλέψουν σοσιαλοδημοκράτες και κομμουνιστές στην πλάτη τους αυτή την φορά. 

Σύντομα τα λάβαρα της εθνικιστικής αντίστασης θα καρπωθούν τις θυσίες της νίκης και θα παρελάσουν νικηφόρα ανάμεσα στον λαό φέρνοντας όμως τις πολεμικές ιαχές σε κάθε στρώμα της Ουκρανικής κοινωνίας. Ο Ουκρανικός λαός τιμώντας τις παραδόσεις Θεών και ανθρώπων απορρίπτοντας τόσο τις υποσχέσεις των καπιταλιστών της Δύσης όσο και των φιλελεύθερων της Ανατολής κερδίζει την πρώτη θέση ανάμεσα στα εναπομείναντα πολεμικά έθνη της Ευρώπης. 

Ανάμεσα σε αυτούς που πολεμούν αποτελεί τιμή ότι βρίσκονται και Έλληνες εθελοντές που υπερασπίζονται τα εδάφη της Ουκρανίας και τις παραδόσεις της εκεί ομογένειας. Τιμή σε αυτούς που ύψωσαν ξανά τα μελανοπόρφυρα λάβαρα και άκουσαν να τους ψιθυρίζει και πάλι η Χαμογελαστή Νεκροκεφαλή: «Θα ξαναγυρίσουμε και η γη θα τρέμει»!

Alexei Levkin: ο Ρώσος που υπερασπίζεται την Ουκρανία απέναντι στα στρατεύματα του Πούτιν

 

link: Eις μνήμην των 53 Ουκρανών μαχητών και αιχμαλώτων πολέμου του Εθνικιστικού Εθελοντικού Συντάγματος Azov, που δολοφονήθηκαν την 29η Ιουλίου στην φυλακή της περιοχής Olenivka της ανατολικής Ουκρανίας: η μουσικοπολιτική μπροσούρα της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» τώρα σε .pdf για να την κάνετε free download και να διαβάσετε σχετικά με την «ιδεολογία που ακούγεται»!



γράφει ο Μαύρος Χμερ

Ο Alexei Levkin (Алексей Лёвкин) γεννήθηκε την 16η Αυγούστου του 1984 στην περιοχή Tver της Ρωσικής Ομοσπονδίας και είναι ο Ρώσος τραγουδιστής και frontman της εθνικοσοσιαλιστικής μπάντας M8l8th (М8Л8ТХ), η οποία κατατάσσεται στο NSBM με επιρροές από RAC

Ιδρύθηκαν το 2003 και ονομάζουν την μουσική τους Militant Black Metal - το Militant Zone είναι label και distro - ενώ διατηρούν λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την άμεση προώθηση των δραστηριοτήτων τους. Διατηρεί δεσμούς με τον πολιτικοκοινωνικό οργανισμό Wotan Jugend και υποστηρίζει τις θέσεις και τις αρχές των μελών του εθελοντικού πολιτικού και στρατιωτικού σώματος Azov

Απέναντι στην βίαιη πραγματικότητα της Ρωσικής κοινωνίας και το κυνήγι μαγισσών των διωκτικών αρχών οι οποίες και είναι υπεύθυνες για τον εγκλεισμό και τον βασανισμό χιλιάδων συναγωνιστών μας, απάντησε όπως ήταν αναμενόμενο με ένοπλο ακτιβισμό και πολύπλευρη αντικαθεστωτική δράση με αποτέλεσμα να βρεθεί στην φυλακή, ενώ οι προσπάθειες των δικαστών να τον παρουσιάσουν ως ψυχικά ασθενή έπεσαν στο κενό. 

Στα γραπτά και στις ομιλίες του κάνει λόγο για τον «εσωτερικό Εθνικοσοσιαλισμό» ενώ λόγω των συνεχών διώξεων έχει αυτοεξοριστεί στην Ουκρανία εδώ και χρόνια όπου και συνεχίζει να διαδραματίζει έναν κυρίαρχο ρόλο στην μουσική σκηνή της χώρας. Διοργανώνει συναυλίες συνέδρια καθώς και εκθέσεις μουσικών προϊόντων με τα κέρδη να καταλήγουν στην ενίσχυση των δομών. Εκτός από την πολιτική θεωρία τα μέλη των κινήσεων στις οποίες συμμετέχει ενεργά εκπαιδεύονται στις πολεμικές τέχνες αλλά και στην εξάσκηση πάνω σε οπλισμό που διαθέτουν οι Ουκρανικές δυνάμεις. 

Οι Ουκρανοί που συνεργάζονται μαζί του διατηρούν επαφές με συναγωνιστές του εξωτερικού ενώ στα βασικά αιτήματα τους κυριαρχεί η προσπάθεια να λάβουν την Ουκρανική υπηκοότητα όλοι όσοι είναι ξένοι και μάχονται ενάντια στην εισβολή της Μόσχας. Για την επίτευξη αυτού του σκοπού έχουν λάβει μέρος πορείες και συγκεντρώσεις.

Μέλη του οργανισμού Wotan Jugend πολεμούν στις πρώτες γραμμές του μετώπου ενώ μια έκπληξη για τους Έλληνες εθνικοσοσιαλιστές ήταν η παραχώρηση συνέντευξης του Alexei Levkin στο περιοδικό νεολαίας της πάλαι ποτέ εθνικοσοσιαλιστικής «Χρυσής Αυγής» το 2019 την οποία μπορείτε να διαβάσετε και να κατεβάσετε σε .pdf εδώ. 

Ο εν λόγω Ρώσος εθνικοσοσιαλιστής διατηρεί επαφές με την «Σιδηρά Κυρία» του Ουκρανικού Εθνικισμού την Olena Semenyaka και μαζί έχουν αναλάβει τις διοργανώσεις συναυλιών και τις διεθνείς επαφές του κινήματος. Το «Σπίτι των Κοζάκων» στο Κίεβο είναι ακόμη ένας καρπός της άψογης στρατηγικής τους που συντελεί στην οικονομική ενίσχυση του κινήματος. 



Κάθε χρόνο οι Ουκρανοί διοργανώνουν το Asgardsrei festival στο οποίο έχουν συμμετάσχει στο πρόσφατο παρελθόν κορυφαίες ελληνικές NSBM μπάντες καθώς και αντιπροσωπείες συμπατριωτών μας. 


Διεθνείς συναντήσεις και συνέδρια, ιδεολογικά σεμινάρια και επιδείξεις ΜΜΑ είναι ανάμεσα σε άλλα δρώμενα που προωθεί ο Ρώσος τραγουδιστής ενώ στις ομιλίες και στα γραπτά του δεν ξεχνάει να αναφερθεί στους Timothy McVeigh και David Lane οι οποίοι και θεωρούνται εμβληματικές φυσιογνωμίες για την οργάνωση. 

Ο μυστικισμός και ο παγανισμός του Εθνικοσοσιαλισμού επίσης προσελκύει την Ουκρανική νεολαία με αποτέλεσμα να διοργανώνονται βραδιές ποίησης και ιδεολογικές ομιλίες σχετικά με αυτά τα θέματα. Ο Alexei όπως είναι αναμενόμενο καταζητείται από τις αρχές της Ρωσικής Ομοσπονδίας αφού κατηγορείται για «τρομοκρατική δράση» όπως ονομάζουν οι άνθρωποι της Μόσχας την υπεράσπιση της Ουκρανικής γης από τα πολυφυλετικά στρατεύματα του Πούτιν.

Ο Troy Southgate για την σύγχρονη Ρωσία (Ι)

 


Μετάφραση: Έχεμος

«Σε αντίθεση με την αδυσώπητη απάτη που προπαγανδίζει ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, ένας άνθρωπος που έχει επιλέξει να παραχαράξει με θράσος ορισμένα στοιχεία της Δύσης και στη συνέχεια διαστρεβλώνει τις πιο άξιες πτυχές της δικής μας ευρωπαϊκής κληρονομιάς για να παγιδεύσει τα ανυποψίαστα θύματα του, την παραληρηματική σκέψη του που οδηγεί κάποιον στο να υποστηρίξει τις τρέχουσες φιλοδοξίες του ρωσικού κράτους και να επικεντρώνεται σε μια εντελώς υποτιμημένη ερμηνεία της «παράδοσης». 

Ενώ τόσο η Ρωσία όσο και ο λαός της έχουν δημιουργήσει μερικές εξαιρετικές πολιτιστικές προσωπικότητες - ανάμεσα τους ο Τολστόι, ο Ντοστογιέφσκι, ο Σολζενίτσιν και πολλοί άλλοι - το διεφθαρμένο σύστημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Βλαντιμίρ Πούτιν αντιπροσωπεύει το τέλος ενός κύκλου και όχι, όπως θα το έλεγαν οι υποστηρικτές του ένα υψηλό σημείο πολιτισμού που με οποιονδήποτε τρόπο προσφέρει έναν πιο πνευματικό ή υπερβατικό τρόπο ζωής σε αντίθεση με αυτόν της ολοένα και πιο εκφυλισμένης Δύσης. 

Πράγματι, το να υψώνεις ψηλά το όραμα μιας ακόρεστης ολιγαρχίας που έχει δραστικά καταστρέψει την αυθεντική ρωσική ψυχή με την αχαλίνωτη απληστία και την καταπίεση της είναι σαν να γιορτάζεις τα πιο ψευδή και υποβαθμισμένα στοιχεία μιας μορφής νεωτερικότητας που απέχει ένα εκατομμύριο έτη φωτός από το αιώνιο πνεύμα της Παράδοσης. 

Εάν σκέφτεστε σοβαρά τους οικονομικούς γύπες της άρχουσας τάξης τα αρπακτικά της χώρας να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή μιας νέας Χρυσής Εποχής - με τους ίδιους φρικτούς ουρανοξύστες, τα αστραφτερά εμπορικά κέντρα και την τεχνοκρατική επιστημοσύνη που βρίσκει κανείς πιο κοντά στο σπίτι του - τότε είστε ευπρόσδεκτοι σε αυτό»



Αντιφασίστες με χάρτινες περικεφαλαίες.

 

του Σταύρου Λιμποβίση

Η σιωπή από τον προφυλακισμένο στον Δομοκό Κασιδιάρη, αποδεικνύει στην πράξη τον συνεχιζόμενο «εμφύλιο» που εξελίσσεται στις τάξεις των «Σπαρτιατών». Η ανάδειξη του Στίγκα σε κορυφαία μορφή του «νεοεθνικισμού» ως αρχηγού ενός κόμματος που προσέλκυσε ένα σημαντικό ποσοστό, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο προβεβλημένος πρώην χρυσαυγίτης και δελφίνος της κομματικής αυλής έχει την «μαγική» ικανότητα να αναδεικνύει αυτούς που όμως δεν έχουν καμιά σχέση με τον εθνικισμό σε «χρυσούς φασιανούς» της ακροδεξιάς ή σε «Σπαρτιάτες με χάρτινες περικεφαλαίες» όπως τους περιέγραψε η γνωστή - για την αρωγή της στην Νορβηγική antifa έχουμε γράψει άρθρο - Ουρανία Μιχαλολιάκου.

Η αναμενόμενη «έξοδος» του πατέρα της από το κέντρο αποκατάστασης έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον εκατοντάδων οπαδών του ΝΓΜ οι οποίοι ακονίζουν όχι τις ξιφολόγχες, αλλά τα πλήκτρα ... με στόχο την σύγκρουση ανάμεσα στην εναπομείνασα «Χρυσή Αυγή» και το τερατούργημα του «αντιφα» νεοεθνικισμού που ονομάζεται πλέον και «συνταγματικός πατριωτισμός». Συνώνυμος ο όρος με αυτούς που κάποτε φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη και τον Νικηταρά και δολοφόνησαν τον Καποδίστρια.

Το θράσος αυτών που συνθέτουν τον «νεοεθνικισμό» με σήμα την περικεφαλαία της Marvel δεν έχει όρια παρά τις αποτυχημένες πολιτικές επιλογές τύπου Κανελλόπουλου και Στίγκα, καθώς και τα μεγαλεπίβολα σχέδια τους για τον Δήμο Αθηναίων, φέρνοντας στο επίκεντρο ένα ακόμη ερώτημα για το ποιος πραγματικά ενημερώνει τους φυλακισμένους του Δομοκού σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις και τις σύγχρονες αγωνίες της κοινωνίας.

Έσπευσε ο Στίγκας και η κοινοβουλευτική παρέα του να πλειοδοτήσει στον ευκαιριακό αντιφασισμό με αφορμή τον τραγικό θάνατο του οπαδού της ΑΕΚ. Ένα προγραμματισμένο ραντεβού θανάτου ανάμεσα στις δυο πλευρές για το οποίο να σημειωθεί ότι είχαν ενημερωθεί 23 αστυνομικές υπηρεσίες, ενώ όπως δείχνουν οι εξελίξεις και οι μαρτυρίες έσπευσαν να συμβάλλουν σε αυτό και στην κατάληξη του άτομα τα οποία δεν έχουν καμιά σχέση με τους «Κροάτες φασίστες» και τα «εγγόνια του Πάβελιτς». Το πανό των Κροατών με ένα σχέδιο που έχει απαγορευμένο το μαχαίρι είναι μια πρώτη και άκρως συμβολική δημόσια τοποθέτηση ότι δεν ευθύνονται οι ίδιοι για τον θανάσιμο τραυματισμό. Δυστυχώς το σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν είναι παρά ένα γέννημα του καπιταλισμού που προσελκύει την νεολαία σε αιματηρές αρένες με στόχο την πλήρη εξαχρείωση ακόμη και τον θάνατο χωρίς κανέναν λόγο.

Για μια ακόμη φορά η άκρα δεξιά που σιτίζεται από τους κρατικούς πόρους όπως και το σύνολο του κοινοβουλευτικού οχετού, υιοθέτησε το αποκρουστικό λεξιλόγιο του σιωνιστικού συστήματος και των υπηρεσιών για να δεχτεί την ευμενή κριτική του καθεστώτος της κατοχής ή ακόμη και να προετοιμάσει το έδαφος για τις μελλοντικές ψηφοφορίες μέσα στην φωλιά της σάπιας δημοκρατίας που ονομάζεται βουλή. Επιβεβαιωνόμαστε - δυστυχώς - πλήρως σε όσα έχουμε γράψει κατά καιρούς για τον προφυλακισμένο Ηλία Κασιδιάρη και την πορεία της ελλαδικής άκρας δεξιάς η οποία αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην ρητορική υπέρ του Trump και του Ισραήλ και στον έντονο αντιφασισμό ο οποίος όταν δεν βρίσκει ενίσχυση στους κύκλους των Rotary και τον «συνταγματικό πατριωτισμό» του Jürgen Habermas (…) ανακαλύπτει εσπευσμένα και μετά από κατευθυντήριες εντολές ακόμη και τις εθελοντικές δυνάμεις των Ουκρανών Εθνικιστών (Azov) ή τον εμφύλιο στην Γιουγκοσλαβία!

Μας προκαλούν όμως ακόμη περισσότερο γέλιο κάποιοι «εθνικοσοσιαλιστές» οι οποίοι δεν έχουν πει το παραμικρό για την σύγκρουση στην Ουκρανία αναμένοντας και αυτοί μάλλον την «αρωγή» των διαθέσιμων πόρων από πρόσωπα γνωστά σε όλους για την πορεία τους στον «χώρο». Αυτοί όμως είναι μια άλλη ιστορία για την οποία θα υπάρξει μια ενδιαφέρουσα μελλοντική αναφορά.

Έτσι λοιπόν οι «Σπαρτιάτες» μετά τα συλλυπητήρια που έστειλαν στην οικογένεια Βαρδινογιάννη για τον θάνατο της φανατικής θαυμάστριας του Μαντέλα, έσπευσαν να βγάλουν ένα έκτακτο και άκρως εμετικό δελτίο τύπου όπου κάνουν λόγο με ιδιαίτερο στόμφο για τους «νεοναζί Κροάτες, που δολοφόνησαν εν ψυχρώ τον οπαδό της ΑΕΚ, είναι αυτοί που το 1990 ξεκίνησαν έναν εμφύλιο με τους Σέρβους μετά από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα» κάνοντας ακόμη και τον Τίτο να γελάει από τον τάφο του.

Δεν έμειναν όμως μόνο στην ανιστόρητη κριτική τους άλλα έσπευσαν να απολογηθούν ως καλοί αντιφασίστες που είναι με νέα και άκρως εμετική ανακοίνωση που έλαβε μέρος και αποτελεί μνημείο σουρεαλισμού με τίτλο «οι σχέσεις του «τάγματος Αζόφ» με τους δολοφόνους του Μιχάλη και ο «αντιφασισμός» του Μητσοτάκη». Ανάμεσα σε άλλα που αναφέρουν και προκαλούν το γέλιο, ζητούν τον λόγο οι όψιμοι αντιφασίστες «εθνικιστές» από τους φανατικούς Ουκρανούς εθνικιστές και οπαδούς της Ντιναμό Κιέβου (που είχαν τιμήσει τους Φουντούλη και Καπελώνη με ανάρτηση πανό στο γήπεδο τους) για μια φωτογραφία με συνθήματα υπέρ των Κροατών πάνω σε βλήματα όλμων και τα οποία τα είχαν γράψει οι Ουκρανοί χωρίς να δίνουν βάση στις ιστορικές σχέσεις των δύο χωρών ή ακόμη και τις διεργασίες των δυο ομάδων σε οπαδικό επίπεδο αλλά και την σύνθεση στις εθελοντικές δυνάμεις που πολεμούν την Ρωσική εισβολή.

Αναπαράγουν μέσα στο άρθρο αυτό όλη την εμετική προπαγάνδα των Σιωνιστών και των αντιφασιστών δημοκρατών ώστε να υπογράψουν τις νέες δηλώσεις μετανοίας πριν το φθινόπωρο, με στόχο την πολιτική ανταλλαγή, όπως την εποχή που ο Κασιδιάρης ενώ είχε πάρει το δαχτυλίδι διαδοχής από τον Μιχαλολιάκο απαιτούσε την άμεση και δημόσια αποκήρυξη του Εθνικοσοσιαλισμού και του Φασισμού ως σημαντικό και απαράβατο όρο για την συμμετοχή του στην μελλοντική πορεία της «Χρυσής Αυγής»!

Αυτά λοιπόν που δεν κάνει ούτε η antifa τα κάνει το κόμμα «Σπαρτιάτες» και ο μουγκός μετά την είσοδο τους στην βουλή Ηλίας Κασιδιάρης, ο οποίος σε μια ακόμη επίδειξη ναρκισσισμού οραματίζεται την κυριαρχία του στις δημοτικές εκλογές χωρίς όμως να διαθέτει οργανωμένη νεολαία και ιδεολογικό οπλοστάσιο. Χωρίς να νοιάζεται για την συσπείρωση των οπαδών του στην επαρχία ή να παρεμβαίνει για τα κακώς κείμενα του κόμματος μέσα στην βουλή. Δηλώσεις που προκαλούν απέχθεια για το αντιφασιστικό τους δηλητήριο και φωτογραφίες στελεχών του μαζί με το πιο σάπιο τμήμα της αστικής τάξης και της πλουτοκρατίας, είναι τα πρώτα δείγματα κοινοβουλευτικής γραφής ενός κόμματος που μπήκε στην βουλή με την χρήση ενός καρτοτηλέφωνου και με όχημα την στείρα προσωπολατρεία.

Με τους αντιφασίστες της αριστεράς μας χωρίζουν πολλά, όμως με τους εμετικούς αντιφασίστες της δεξιάς που καπηλεύονται έννοιες ιδέες και σύμβολα μας χωρίζουν πολλά περισσότερα. Ο θάνατος ενός οπαδού οδήγησε στην πλήρη αποκάλυψη των προθέσεων των αντιφασιστών της άκρας δεξιάς που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να φανούν αρεστοί στο καθεστώς και στα κατευθυνόμενα ΜΜΕ. Δεν υπάρχει πλέον  καμιά δικαιολογία για όσους είναι ριζοσπάστες φασίστες και εθνικοσοσιαλιστές/εθνικιστές, οι εχθροί μας είναι το σύνολο του κοινοβουλευτισμού και οι πιο θανάσιμοι από αυτούς, αυτοί που χρησιμοποιούν την γαλανόλευκη και τον «εθνικισμό» νέας κοπής.

Der III Weg: Europa in Waffen - cd για τους Ουκρανούς Εθνικιστές και τις οικογένειες τους

Ο Γερμανικός «Τρίτος Δρόμος» παρουσιάζει ένα cd με συνοδευτικό βιβλιαράκι 16 σελίδων. Τα συγκροτήματα που λαμβάνουν μέρος είναι τα παρακάτω: Martyrs, The Lunikoff Conspiracy, Pugilato, xTOACx, Makss Damage, Sons of Odin, Frontgruen, Still the Same και Alpenfestung

Η «Ευρώπη στα όπλα» είναι ο τίτλος του έργου ένας καρπός συνεργασίας κορυφαίων μουσικών και τεχνικών του ήχου. Η στάση του κόμματος υπήρξε από την αρχή του πολέμου ενιαία όσον αφορά την επίθεση της Ρωσικής ομοσπονδίας στα εδάφη της Ουκρανίας. 

Οι Γερμανοί «τριτοθεσίτες» δεν έκρυψαν την αλληλεγγύη τους απέναντι στις εθελοντικές εθνικιστικές δυνάμεις. Το όποιο οικονομικό κέρδος από τις πωλήσεις έχει ως στόχο να ανακουφίσει την τύχη και τα βάσανα των αναπήρων του πολέμου, των ορφανών πολέμου και των χηρών του πολέμου. 

Εκτός από τον πρόλογο του αρχηγού του κόμματος Matthias Fischer, στον δίσκο υπάρχουν συνολικά εννέα τραγούδια, τα οποία συντέθηκαν και ηχογραφήθηκαν μόνο για αυτόν τον σκοπό. 

Από το γερμανικό ραπ έως το κλασικό ροκ μέσα από τα στυλ του σκληρού και του μεταλλικού πυρήνα έως τους μαύρους μεταλλικούς τόνους, δημιουργήθηκε μια μεγαλύτερη ποικιλία τραγουδιών, τα οποία μπορούν να ακουστούν παντού.

για να στηρίξετε την προσπάθεια εδώ ...

Έλληνας εθελοντής στρατιώτης περιγράφει τον τραυματισμό του στο Μπαχμούτ


Ο Κώστας περιγράφει τις πραγματικές συνθήκες μάχης στο Μπαχμούτ, το πιο επικίνδυνο μέρος στον πλανήτη μας αυτή τη στιγμή. Μετά από μάχες που κράτησαν ώρες, ο Κώστας τραυματίστηκε σε διάφορα σημεία του σώματός του, έχασε ενάμιση δάκτυλο και αυτή τη στιγμή νοσηλεύεται.

για περισσότερα εδώ ...

Έκτακτη - λακωνική - συνέντευξη με τον Άρη Αρίωνα για τον πόλεμο της Ουκρανίας

 Ο Άρης Αρίων υπήρξε πρώην στέλεχος της «Χρυσής Αυγής» και υπεύθυνος ιδεολογίας για μικρό χρονικό διάστημα, μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Αντίδοτο», εκδότης δυο σπάνιων βιβλίων τα οποία μπορείτε να κατεβάσετε σε .pdf, πρώην σύμβουλος της Ουκρανικής «Τριτοθεσίτικης» ένοπλης πολιτοφυλακής «Azov», προσωπικός φίλος του εθνικού γραμματέα Andriy Biletsky καθώς εδώ και χρόνια αρθρογράφος της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου». 

Συνέβαλλε στο παρελθόν στην έκδοση της «Εθνικοσοσιαλιστικής Επιθεώρησης» (Μάρτιος 2013) καθώς και στο ελληνικό παράρτημα του δικτύου Europa Network μέχρι την εποχή που το τελευταίο καταστράφηκε από την Mossad. Σήμερα διατηρεί διαδικτυακό ραδιόφωνο και πολιτικό ενημερωτικό ιστολόγιο. 

Η συνέντευξη του σχετικά με την Ουκρανία τον Μάρτιο του 2022 - η οποία και δημοσιεύτηκε στο αντιφασιστικό «Μακελειό» χωρίς την άδεια της συντακτικής ομάδας - προκάλεσε τις αντιδράσεις γνωστής πρεσβείας.

Γεια σου συναγωνιστή, είσαι καλά από υγεία;

Όλα καλώς αν και σας μιλάω υπό τους ήχους βομβαρδισμών.

Πως είναι η κατάσταση στο μέτωπο;

Γίνονται σφοδρές μάχες οι οποίες έχουν ιδιαίτερη ένταση στην πόλη Μπακχμουντ την οποία ελέγχουν οι εισβολείς κατά 90%.

Υπάρχει πληροφόρηση για εκατοντάδες εγκλήματα πολέμου εκ μέρους των Ρώσων. Κατά πόσο αληθεύει αυτό;

Δεκάδες χιλιάδες εγκλήματα, σε διάφορες κατηγορίες όπως του άμαχου πληθυσμού μέσω βομβαρδισμών, μαζικές εκτοπίσεις αναγκαστικές φυσικά στα βάθη της Ρωσικής ομοσπονδίας, μαζικό παιδομάζωμα, μαζικοί βιασμοί παιδιών και γυναικών αλλά και αιχμαλώτων πολέμου. Πολλά βασανιστήρια εντός των κατεχομένων περιοχών αλλά και εκτός.

Ποια η στάση του Ουκρανικού λαού;

Υπομένουν τα πάντα χωρίς διαμαρτυρίες όπως τον χειμώνα που υπήρχαν συνεχείς διακοπές ρεύματος αλλά το ηθικό παραμένει υψηλό.

Αληθεύουν οι φήμες για εποικισμό της Μαριούπολης;

Είναι αλήθεια και αυτό αποδεικνύεται από τις δημοσιεύσεις στα ΜΚΔ ανθρώπων που έχουν παραμείνει στην πόλη. Πλέον στους δρόμους δεν ακούς Ουκρανικά ούτε Ρωσικά αλλά γλώσσες της Ανατολής και της Σιβηρίας. Οι έποικοι είναι από Μπουράτια Καζάν και Τσετσενία.

Ποια η κατάσταση του Συντάγματος Azov;

Υπάγεται απευθείας στις ειδικές δυνάμεις του Ουκρανικού στρατού.

Πως βλέπεις την εξέλιξη του πολέμου;

Οι Ουκρανοί θα πολεμήσουν μέχρις εσχάτων με όλα τα μέσα εκτός αν προδοθούν.

Διαβάζουμε σε φιλορωσικά χριστιανικά μέσα για διώξεις Ορθοδόξων. Ποια η άποψη σου;

Η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή. 

1ον είναι ιερείς οι οποίοι συνελλήφθησαν γιατί στις εκκλησίες τους βρέθηκε βαρύς οπλισμός όπως AK οπλοπολυβόλα νάρκες και εκρηκτικές ύλες ασύρματοι κλπ. 

2ον είναι κληρικοί οι οποίοι είχαν κατηγορίες για παροχή απόρρητων πληροφοριών στους Ρώσους. Είχαν λίστες με πληροφορίες τις οποίες παρέδωσαν στους Ρώσους και ακολούθησε έρευνα και εκτέλεση Ουκρανών πολιτών. 

3ον οι περισσότερες περιπτώσεις αφορούν ιερείς οι οποίοι αρνούνται να κάνουν εξόδιο ακολουθία σε επιστρατευθέντες στρατιώτες οι οποίοι σκοτώθηκαν στο μέτωπο.

Είναι εκκωφαντική η σιωπή ορισμένων συναγωνιστών που ενώ ήταν θετικοί στο παρελθόν απέναντι στους Ουκρανούς συναγωνιστές και τα γνωρίζουν όλα αυτά σήμερα σιωπούν επιδεικτικά.

Τι να πεις για ανθρώπους που μέσα από τον πύργο του εγώ τους, μιλάνε με τσιράκια της Μόσχας ίδιοι σε όλα με άλλους ακροδεξιούς που μιλάνε με τσιράκια της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ. Προτιμούν να κάνουν παρέα με θαυμαστές του Ιουδαίου Πριγκόζιν και να δέχονται την διαστρέβλωση της αλήθειας. Ας τους κρίνει ο «χώρος» καλύτερα όχι εγώ.

Από τις εκδόσεις «Αντίδοτο»: το έπος του Azovstal - πολεμικές αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο

 

Από τις εκδόσεις «Αντίδοτο»: το έπος του Azovstal - πολεμικές αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο

www.toantidoto.gr

για παραγγελίες: 6949124146 και ekdoseis.antidoto@gmail.com

Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης: 

Το αφιέρωμα που κρατάτε στα χέρια σας είναι η πρώτη και μοναδική μέχρι στιγμής έκδοση στην Ελλάδα η οποία φωτίζει άγνωστα γεγονότα για την Μάχη της Μαριούπολης και την Εποποιία του AZOVSTAL μέσα από τα λόγια των ίδιων των Πρωταγωνιστών τους, μελών του Κινήματος AZOV, Υπερασπιστών της πόλης και του Χαλυβουργείου. 

Μιλούν οι: Denys Prokopenko «Redis», ο θρύλος εν ζωή Διοικητής του Συντάγματος AZOV και τρεις από τους μαχητές του AZOV οι οποίοι τραυματίστηκαν στις μάχες, αιχμαλωτίσθηκαν και επέστρεψαν στην Ουκρανία με τις πρώτες ανταλλαγές αιχμαλώτων. 

Περιλαμβάνει τις φωτογραφίες από την έκθεση «Οι τελευταίες ημέρες αντίστασης των υπερασπιστών του Azovstal».

«Άσε την ψυχή σου εκεί έξω και η Βαλχάλλα θα σε περιμένει» (απόσπασμα από την σελίδα «Έλληνες φίλοι του Κινήματος Azov» & σχετικό βίντεο)








Την 22η Δεκεμβρίου την μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, ένα πειρατικό πλοίο των Βίκινγκς το φημισμένο Drakkar - φέρει στην πλώρη το ομοίωμα ενός δράκου που πίστευαν πως τρομάζει τα εχθρικά πλοία - κάηκε στην κορυφή ενός λόφου παρουσία χιλιάδων μαχητών του εθελοντικού πολιτικοστρατιωτικού σχηματισμού Azov

Οι Ουκρανοί κρατούν αναμμένους πυρσούς στη μνήμη των νεκρών εν όπλοις αδελφών τους, που έπεσαν κατά την διάρκεια της εισβολής του Κρεμλίνου. Οι ψυχές των νεκρών μεταφέρονται στην θρυλική Βαλχάλλα. 

Τα φερέφωνα της ομοσπονδιακής Ρωσίας -  ελληνικά και ξένα - έσπευσαν να μιλήσουν για «σατανιστική τελετή και μαύρο τελετουργικό».

28/12/2022 Berlin

Graffiti of Der III. Weg

Το έπος του Azovstal III - oι αφηγήσεις των μαχητών Tork και Vishnya

 

Η αφήγηση του μαχητή του Azov, «Tork». 

Στο Azovstal μπήκα στις 15 Απριλίου όταν ο τομέας μας κατόρθωσε να διασπάσει τις γραμμές του εχθρού και εισήλθε στο εργοστάσιο. Προηγουμένως εκτελούσαμε αποστολές παντού στην πόλη. Ήμουν ήδη τραυματίας πριν φθάσω στο Azovstal και έτσι δεν ανήκα στους υπερασπιστές του.

Από τη στιγμή που φθάσαμε εκεί, κανείς δεν μπορούσε να βγει. Πραγματοποιούσαμε αντιαεροπορικές αντεπιθέσεις, ενώ το πυροβολικό του εχθρικού ναυτικού είχε σταματήσει να βομβαρδίζει την πόλη και τα προάστια της και οι δυνάμεις του εχθρού εστίαζαν πλέον αποκλειστικά στο εργοστάσιο. Ακολουθούσαμε τις οδηγίες και αυτό τράβηξε καταιγισμό πυρών του εχθρού πάνω μας, από το πεζικό, τα μηχανοκίνητα, τα μαχητικά αεροσκάφη και τα πολεμικά σκάφη, καθώς ο εχθρός προσπαθούσε να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο της πόλης. Εάν είχαμε μεγαλύτερη εμπειρία για πόλεμο αυτής της ισχύος, θα μπορούσαμε να είχαμε αντέξει περισσότερο. Απλά μας έλειπε η πολεμική εμπειρία.

Οι προμήθειες μας σε τρόφιμα και νερό ήταν εξαιρετικά περιορισμένες. Κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε για να τις διατηρήσουμε. Ελπίζαμε για ενισχύσεις και περιμέναμε να έλθουν κάποιοι άνδρες που είχαν υπηρετήσει στο Τάγμα μας παλαιότερα. Αυτοί δεν φοβούνταν να αντιμετωπίσουν σε μάχη τους εχθρούς για να σπάσουν τις γραμμές τους και να εισέλθουν στο εργοστάσιο. Το μόνο πρόβλημα ήταν πως είτε η Γενική Διοίκηση δεν γνώριζε τι να κάνει είτε κανείς δεν άκουγε την συμβουλή του Redis. Αποφάσισαν να μην στείλουν ενισχύσεις γιατί δεν υπήρχε αεράμυνα. Αργότερα πλέον δεν θέλαμε εμείς να έλθουν και να ενωθούν μαζί μας. Συνειδητοποιήσαμε πως εάν κάτι πήγαινε στραβά, και αυτοί θα σφαγιάζονταν γιατί η Μαριούπολη ήταν τελείως περικυκλωμένη. Το ξεμπλοκάρισμα (deblocking) είχε σχεδιασθεί καλά και ο Redis τους το είπε, αλλά αυτοί έδωσαν το ΟΚ για αποστολή ενισχύσεων πολύ αργά και στην συνέχεια αναγκαστικά την ανακάλεσαν.

Πολλοί από μας πέθαναν στην Μαριούπολη. Τουλάχιστον ένας στους τρεις μαχητές του Azov. Δεν έχω πληροφορίες για τις άλλες μονάδες. Οι απώλειες τους ίσως είναι βαρύτερες γιατί δεν είχαν την κατάλληλη εκπαίδευση και την εμπειρία. Δεν έχω στοιχεία για θανάτους αμάχων και πολιτών, επίσης. Αυτό που έγινε στην Μαριούπολη ήταν η γενοκτονία του Ουκρανικού λαού. Θυμάμαι πως προσπαθούσα να βγάλω τους πολίτες έξω από τα κτίρια και τους έκρυβα στα υπόγεια γιατί όλες οι κατοικίες ξεθεμελιώνονταν με τα βαρύτερα όπλα: βόμβες, πυροβολικό, πυραύλους. Ολόκληρη η δύναμη πυρός του εχθρού έβαλλε αδιακρίτως εναντίον στρατιωτικών θέσεων και μπλοκ πολυκατοικιών.

Κρατήσαμε την πόλη σχεδόν για δύο μήνες. Μετά από αυτό, όλοι μας μετακινηθήκαμε στο Azovstal και κρατήσαμε το τελευταίο Οχυρό. Σε γενικές γραμμές, πολεμούσαμε εναντίον ενός γιγαντιαίου εχθρικού πολεμικού σχηματισμού για τρεις μήνες. Στις 15 Απριλίου λάβαμε την εντολή να εκκενώσουμε τους τραυματίες οι οποίοι θα μεταφέρονταν στο Νοβοαζόβσκ, από την επόμενη ημέρα, 16 Απριλίου. Όσοι ήταν μάχιμοι και χωρίς τραυματισμούς θα στέλνονταν στο κέντρο κράτησης της Ολενίβκα. Εκεί μας υποσχέθηκαν ότι θα μας αντιμετώπιζαν ανθρώπινα, χωρίς βασανιστήρια, σύμφωνα με τη Συνθήκη της Γενεύης. Και τους πιστέψαμε …

Στις 16 Μαΐου μεταφέρθηκα έξω από το Azovstal μαζί με άλλους βαριά τραυματισμένους στρατιώτες. Με μετέφεραν υποτίθεται προς την έξοδο του εργοστασίου, μόνο που δεν υπήρχε έξοδος. Δεν υπήρχαν πλέον ούτε τοίχοι, ούτε πόρτες, ούτε διάδρομοι. Έως το απόγευμα είχαν μεταφέρει έξω μόνο 50 τραυματίες. Μας έβαζαν σε λεωφορεία που είχαν μετασκευασθεί σε οχήματα εκκένωσης, με 9 θέσεις το καθένα και σε αρκετά ασθενοφόρα. Ένα για κάθε τραυματία. Μας φόρτωναν στα νοσοκομειακά ράντζα και μας μετέφεραν στο Νοβοαζόφσκ.

To Νοβοαζόφσκ ήταν μια ατελείωτη ανάκριση. Μας ρωτούσαν συνεχώς: «Γιατί πολεμάτε; Ποιους πολεμάτε; Γιατί ήρθατε εδώ;» Όταν τους είπα πως είμαι από την Μαριούπολη, άλλαξαν την ερώτηση: « Γιατί πυροβολούσες τους συμπολίτες σου;» Απάντησα: «Εσείς επιτεθήκατε στο σπίτι μου, και έτσι έπρεπε να αμυνθώ». Στις ανακρίσεις όταν έβλεπαν κάποιον με ρολόι, ή αλυσίδα, ή βέρα ή κινητό, ορμούσαν κατά πάνω του τα έπαιρναν και τα έβαζαν στις τσέπες τους. Είχαν όλοι Android κινητά. Ακόμα και όταν τα κινητά μας ήταν κλειδωμένα με κωδικούς τα βούταγαν. Μας φέρονταν όπως φέρονται σε έναν εχθρό αλλά δεν μας σκότωσαν.

Φθάσαμε στο Νοβοαζόφσκ το βράδυ, κατά τις 22.00. Μας έδωσαν κάτι να φάμε και μας είπαν: «Κοιμηθείτε τώρα, γιατί αύριο θα έχετε μεγάλο ταξίδι». Δεν είχαμε ιδέα που μας πήγαιναν αλλά στο μεταξύ είχαμε συνειδητοποιήσει πως δεν έπρεπε να πιστεύουμε τίποτα από όσα υπόσχονταν για βοήθεια, ιατρική περίθαλψη ή πολύ περισσότερο ανταλλαγή.

Το πρωί μάθαμε πως θα μας πήγαιναν στο Ντονέτσκ. Εκεί δεχθήκαμε μια πρώτη, στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη. Άλλαζαν επιδέσμους στα τραύματά μας κάθε τρεις ημέρες αλλά δεν προέβαιναν σε εγχειρήσεις εάν δεν περνούσαν πρώτα δύο ή τρεις εβδομάδες, και αυτό όταν διαπίστωναν πως οι πληγές είχαν αρχίσει να κακοφορμίζουν ... Ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου οπότε αποφάσιζαν να τον εγχειρίσουν. Δεν ήθελαν να τους πεθάνει για να μην υπάρξει διεθνής κατακραυγή. Αυτό ήταν η γενική εντολή που είχαν από ψηλά, να χειρουργούν μόνο όσους εμφάνιζαν γάγγραινα για να μην σαπίσουν. Και τότε απλώς έκοβαν το μέλος που είχε γάγγραινα. Δεν υπήρχε δηλαδή χειρουργείο όπως το γνωρίζουμε. «Εγχείριζαν» μόνο όσους εμφάνιζαν γάγγραινα. Δηλαδή απλώς τους έκοβαν το μέλος. Δεν υπήρχε εγχείριση όπως την αντιλαμβανόμαστε.

Μας έβαλαν μετά σε κάποιο κέντρο ιατρικής φροντίδας το οποίο δεν είχε ούτε γιατρούς και νοσηλευτές ούτε κάποιο είδος ανθρωπιστικής περίθαλψης. Ούτε και οι ίδιοι όμως είχαν μέσα, γιατρούς και υγειονομικό υλικό για δική τους χρήση. Όταν ζητήσαμε τον Ερυθρό Σταυρό ή κάποια ανθρωπιστική οργάνωση μας είπαν να το βουλώσουμε. «Και ποιος από αυτούς νοιάζεται αν ζείτε ή αν πεθαίνετε; Κανένας δεν έρχεται εδώ. Συνεχώς παρακαλούμε τη Ρωσία να στείλει ανθρωπιστική βοήθεια για σας»

Μας έδιναν τρία νοσοκομειακά γεύματα την ημέρα. Αυτό ήταν η μόνη βελτίωση. Είχαμε και πόσιμο νερό, το οποίο το έβραζαν και μας το έφερναν, αν και δεν έφθανε ούτε για αυτούς, διότι νερό επιτρέπεται να έχουν μόνο για 20 λεπτά την ημέρα. Και αυτό όχι κάθε μέρα. Και κατηγορούσαν την Ουκρανική κυβέρνηση γι’ αυτήν την κατάσταση: «Γιατί δεν σκάψατε ένα κανάλι; Είσαστε κοντά στα ρωσικά σύνορα ποιο είναι το πρόβλημα;» Συνεχώς κατηγορούσαν την Ουκρανία για το θέμα αυτό.

Αν με ρωτήσετε εάν η συμπεριφορά τους ήταν απάνθρωπη, αυτό είναι σχετικό. Κάποιος διοικητής τους που συνήθιζε να μεθάει, ερχόταν πότε - πότε και μας χαστούκιζε δυνατά ή τρυπούσε μια πληγή με βελόνα. Δεν δίναμε σημασία στην ψυχολογική πίεση που μας εξασκούσαν. Ήταν δεδομένη, αλλά και δεν προσπάθησαν να μας σκοτώσουν.

Αξιωματικοί τους από διάφορες υπηρεσίες εμφανίζονταν στις ανακρίσεις και έκαναν ένα σωρό ερωτήσεις, χωρίς να τηρούνται πρακτικά (off the record). Εμφανίστηκε και η Ρωσική Ανακριτική Επιτροπή. Μας ρωτούσαν για τον πόλεμο και την υπηρεσία μας στο Azov. «Πόσο διάστημα είστε στρατιώτες;» Ήθελαν να μάθουν για συγκεκριμένα άτομα, για όσους υμνούσαν τα μέσα είτε για τους ανώτερους διοικητές.

Όλοι ενδιαφέρονταν για τον Διοικητή μας τον Redis, τον αναπληρωτή Διοικητή Kalina και τον Διοικητή Tavr . Αυτοί οι αξιωματικοί τους προκαλούσαν τεράστιο ενδιαφέρον. Προσπάθησαν να τους ενοχοποιήσουν «συνδέοντας» τους με μας, λέγοντα πως μας δίδασκαν πως πρέπει να εξολοθρεύσουμε το Ρωσικό έθνος. Είπα: «Δεν υπήρχε αυτό που λέτε. Αυτό που έλεγαν ήταν, πως εάν κάποιος, όποιος και να είναι αυτός, εισβάλλει στην πατρίδα μας εμείς θα την υπερασπιστούμε.» Τότε με πίεζαν αρκετά προσποιούμενοι πως είχαν φωτογραφικά ντοκουμέντα και ντοκουμέντα σε βίντεο. «Δείξτε μου τα βίντεο. Εάν δω τον διοικητή μου ή κάποιον άλλον της διοίκησης να τα λέει αυτά θα συμφωνήσω μαζί σας.» Με έβριζαν και έλεγαν: «Θα σου το δείξω αύριο και μετά θα σου κόψω τη γλώσσα γιατί λες ψέματα!» Φυσικά ποτέ δεν μου έδειξαν βίντεο απλά γιατί δεν υπάρχει τέτοιο βίντεο. Γελάω όταν σκέφτομαι πως δεν υπήρξε κανένας τόσο χαζός που να πιστέψει τα ψέματά τους και να φοβηθεί.

Μας υπόσχονταν πως εάν συνεργαζόμασταν θα είχαμε μεγαλύτερες πιθανότητες για ανταλλαγή. Υπήρχαν και τακτικοί ανακριτές που κρατούσαν τα πρακτικά των ανακρίσεων και μετά εξαφανίζονταν. Ολίγιστοι. Ανθρωπάκια.

Πρώτα μας είπαν πως μας ετοιμάζουν για ανταλλαγή τις επόμενες δύο ή τρεις ημέρες, σε μια ή δύο εβδομάδες. Όταν πέρασε ένας μήνας προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι πήγε στραβά. Πόσο δύσκολο είναι στον σημερινό κόσμο να κανονιστεί μια ανταλλαγή κρατουμένων; Ένοιωθα ένοχος για τους συντρόφους μου που είχαν φέρει όλο το βάρος της επίθεσης στην Μαριούπολη. ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΑΝ ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ ΔΕΝ ΛΙΠΟΤΑΚΤΗΣΑΝ. Αντιστάθηκαν και πολλοί σκοτώθηκαν.

Γιατί δεν στάθηκε δυνατόν τρίτες χώρες να διευκολύνουν την ανταλλαγή εκ μέρους της Ουκρανίας; Γιατί δεν είχε κάνει η Ουκρανία τις κατάλληλες προς τούτο συμφωνίες; Υπήρχαν μαχητές αιχμάλωτοι από την Μαριούπολη που έπρεπε να ανταλλαχθούν αμέσως και να επιστρέψουν στην υπηρεσία. Για κάποιους λόγους αυτό δεν λειτούργησε όπως θα έπρεπε. Υπήρχαν μαχητές μας από την Μαριούπολη, αιχμάλωτοι, που άξιζαν και έπρεπε να απελευθερωθούν αμέσως για να επιστρέψουν στην μάχιμη υπηρεσία. Αυτό δεν έγινε.

Υπήρξαν στιγμές απόγνωσης, φυσικά, γιατί περιμέναμε για κάτι που δεν συνέβαινε. Οι ελπίδες μας εξανεμίζονταν. Η ανταλλαγή που έλαβε πιθανότατα χώρα ήταν η πρώτη και η μόνη, και αυτό είναι ντροπή. Περιμέναμε να απελευθερωθούν πρώτα οι τραυματίες και μετά οι αρτιμελείς και οι υγιείς μαχητές κατά ομάδες. Οι αναφορές στα κοινωνικά δίκτυα αραιώνουν. Θέλω περισσότερη δημοσιότητα και για τους αιχμαλώτους και για τους πεσόντες.

Εγώ επιβίωσα γιατί δεν έχασα ποτέ τις ελπίδες μου για μια κανονική, ειρηνική ζωή. Είναι καιρός να φτιάξω οικογένεια.  Είμαι 27 αλλά δεν είχα ασχοληθεί πριν με το θέμα. Στην αιχμαλωσία αμφιταλαντευόμουν: είχα τους πόνους στο πόδι, το γεγονός πως ήμουν φυλακισμένος και παντελή έλλειψη επικοινωνίας και πρόσβασης σε πληροφορίες. Δεν ήξερα αν είχε «πέσει» το Χάρκοβο και εάν η Πολωνία είχε καταλάβει την δυτική Ουκρανία όπως έλεγε η Ρωσική προπαγάνδα. Στην αιχμαλωσία συνειδητοποιείς πως αυτά είναι ψέματα κατά 99% αλλά και δεν είσαι και ποτέ απόλυτα σίγουρος. Μια αμφιβολία πάντα την έχεις.

Μια εβδομάδα μετά την ανταλλαγή ξανασυνάντησα την αρραβωνιαστικιά μου. Ως τότε μας μετέφεραν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο. Τους γονείς μου τους είδα ένα μήνα μετά. Περνούν πολύ δύσκολα. Πριν εγκαταλείψουν την πόλη μας, είχαν περάσει πολύ καιρό στο υπόγειο και η γιαγιά μου έχασε το πόδι της από κρυοπαγήματα! Αναγκάστηκαν να την ακρωτηριάσουν. Το εξοχικό τους, το διαμέρισμα τους, όλα χάθηκαν. Θα πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή.

Τώρα βρίσκομαι σε κέντρο αποκατάστασης. Οι γιατροί πρέπει να αποφασίσουν τι θα γίνει με το πόδι μου. Πιστεύω πως θα μπορέσω να ξεκινήσω μια κανονική ζωή. Έχω τους γονείς μου, τους γονείς της αρραβωνιαστικιάς μου, και την οικογένεια που θέλω να δημιουργήσω. Πρέπει να βρω καταφύγιο και να μπορέσω να τους παρέχω τα απαραίτητα προς το ζην. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις πως θα φροντίσει η κυβέρνηση για όλα αυτά. Θα πρέπει να τα καταφέρω μόνος μου, πράγμα αδύνατον δεδομένων των σημερινών καταστάσεων που βιώνω. Έτσι η πρώτη σκέψη μου είναι πάντα οι γονείς μου. Η δική μου καλοπέραση μπορεί να περιμένει.

Η αφήγηση του μαχητή του Azov, Vishnya: «Περικυκλωμένοι από την αρχή μέχρι το τέλος από τρεις εχθρικές γραμμές είχαμε ελάχιστες ελπίδες για ενισχύσεις». Πετάξαμε με αεροπλάνο στην Μαριούπολη για να βοηθήσουμε τους άνδρες μας να κρατήσουν την πόλη. Ο φίλος μου και εγώ εθελοντές. Γνωρίζαμε τους κινδύνους και κατανοούσαμε πλήρως την κατάσταση. Ένα Τάγμα μόνο του απέναντι σε δύο εχθρικές στρατιές 14.000 ανδρών.

Στις 28 Μαρτίου έφθασα στην Μαριούπολη. Θυμάμαι την ημέρα αυτή για πάντα. Πολλοί εξεπλάγησαν που με είδαν. Τους είπα πως είναι αδέρφια μου και γι’ αυτό ήρθα να σταθώ δίπλα τους. Πως ήταν τότε η Μαριούπολη; Ένα πτώμα κείτονταν σε έναν πάγκο δεν υπήρχε κανείς να το πάρει από εκεί και μια μητέρα περνούσε δίπλα σπρώχνοντας το καροτσάκι του μωρού. Πολλά πτώματα ήταν διάσπαρτα στο πάρκο και παιδιά έπαιζαν δίπλα χωρίς καν να τα έχουν δει.

Λίγη ώρα αργότερα είχα κιόλας το πρώτο τραύμα μου! Όταν ένοιωσα κάπως καλύτερα, επέστρεψα στη μάχη. Στη συνέχεια ξανατραυματίστηκα στον καρπό από ένα θραύσμα χειροβομβίδας. Μετά πέρασα σε πνευματική κατάσταση «αθανασίας» και δεν με φόβιζε πια τίποτα. Είδα πολλούς να σκοτώνονται μπροστά στα μάτια μου μέσα στο εργοστάσιο. Οι βομβαρδισμοί ήταν ανελέητοι, αλλά τα μαχητικά αεροσκάφη ήταν το χειρότερο. Χρησιμοποιούσαν κάθε μέσον που είχαν στο οπλοστάσιό τους εναντίον μας. Δεν έμεναν άλλες σκέψεις παρά μόνο η σκέψη του ποιος θα είναι ο επόμενος. Με τον καιρό, το συνηθίσαμε. Έχασα 4 φίλους μου. Ο θάνατος του ορκισμένου αδερφού μου, του Serhii , με συγκλόνισε. Ήταν ποιητής. Δεν ετάφη ποτέ. Έπρεπε να τον αφήσουμε πίσω στο Azovstal, άταφο.

Μια φορά ένας πύραυλος που δεν εξερράγη, σκότωσε αρκετούς από μας. Δεν μπορούσαμε να βρούμε τα πτώματα κάτω από τα χαλάσματα και έπρεπε να συμβιώσουμε με την μυρωδιά για δύο εβδομάδες. Κάποιες φορές κατορθώναμε να «ελευθερώσουμε» ορισμένα και να τα μεταφέρουμε αλλού, αλλά όχι όλους. Δεν είχαμε και που να τους βάλουμε, και έτσι τους πηγαίναμε έξω. Είναι σκληρό, αλλά αυτό ήταν. Είχαμε λίγα τρόφιμα, νερό, και ιατροφαρμακευτικό υλικό, αλλά λιγόστευαν. Δεν υπήρχε σταθερός ανεφοδιασμός. Κάποιες άλλες φορές δεν είχαμε τίποτα. Οι ακρωτηριασμοί ήταν συνεχείς. Οι γιατροί δούλευαν πάνω από το όριο των δυνατοτήτων τους, χωρίς εξοπλισμό, φάρμακα και υλικά.

Το να ζω με το τραύμα μου αποδείχθηκε η χειρότερη εμπειρία. Τραυματίστηκα δύο εβδομάδες πριν μας πάρουν. Είχα δύο διαμπερή τραύματα από σφαίρες στα πόδια μου. Ακόμα δεν μπορώ να περπατήσω και είμαι υπό θεραπεία. Όταν ο εχθρός κατέλαβε το αεροδιάδρομο προσγείωσης των ελικοπτέρων, είχαμε κάποιες ελάχιστες ελπίδες πως θα έρχονταν ενισχύσεις. Είμαστε περικυκλωμένοι από τρεις εχθρικές γραμμές έως το τέλος. Όμως δεν απελπιζόμαστε και τραγουδούσαμε για να ανεβάζουμε το ηθικό μας. Τα ορκισμένα αδέρφια μου έδιναν δύναμη. Ότι συνέβαινε ήταν μέρος της δουλειάς μας και έτσι το εκλαμβάναμε.

Κανείς μας δεν ήθελε την εκκένωση και δεν πιστεύαμε ότι ο Redis θα την διέταζε. Όταν ήλθε η εντολή, διχαστήκαμε. Διστακτικά στην αρχή, εγώ το αποδέχθηκα. Η διαταγή είναι διαταγή. Οι διαταγές πρέπει να τηρούνται. Υπήρξε μια στιγμή που ήθελα να σκοτωθώ. Ζύγιζα το όπλο μου στο χέρι μου και σκεφτόμουν τι θα έκαναν στους αιχμαλώτους πολέμου, ειδικότερα στους μαχητές του Azov αλλά μετά σκέφτηκα πως οι αυτοκτονίες είναι για τους δειλούς. Είδα άλλους να αυτοκτονούν. Τελικά ηρέμησα και αποδέχθηκα την εκκένωση και ήμουν περήφανος που είχα Διοικητή μου τον Redis. Το σημαντικότερο ήταν να ακολουθώ τις εντολές μέχρι κεραίας. Εάν ο Redis επιστρέψει, θα επικρατήσουμε. Αν και θα επικρατήσουμε σε κάθε περίπτωση.

Μετά την Μαριούπολη μας πήγαν σε νοσοκομείο στο Νοβοαζόφσκ, και μετά στο Νοσοκομείο 15 στο Ντονέτσκ. Εμένα πλέον με μετέφεραν σε νοσοκομειακό ράντζο. Ο στόχος τους ήταν να μας κρατήσουν σταθερούς και ζωντανούς. Δεν ήθελαν να πεθάνουμε στα χέρια τους, αν και υπήρξαν αρκετοί από αυτούς που γρύλιζαν: «Γιατί να βοηθήσουμε αυτούς τους Ναζί;» Υπήρξαν όμως και ακέραιοι άνθρωποι που πράγματι μας βοηθούσαν.

Η τροφή ήταν ελάχιστη στην αιχμαλωσία. Δηλαδή ήταν ότι πρέπει για να χάσουμε δεκάδες κιλά. Όταν πήγα στο Azovstal ήμουν 97 κιλά. Επιστρέφοντας από το Ντονέτσκ 60. Ο Ερυθρός Σταυρός μας επισκέφθηκε μία φορά. Μας ανέκρινε το «Υπουργείο Εσωτερικών» της λεγόμενης «DPR» πάντοτε εκφράζοντας την απέχθεια του για την Ουκρανική γλώσσα. Μας ρωτούσαν: «Τι σκατά είναι η γλώσσα σας;» περισσότερο για να μας ταπεινώνουν, επίσης ετοιμάζονταν να με χτυπήσουν με γκλομπ, αλλά γαύγιζαν περισσότερο από όσο δάγκωναν.

Με ρώτησαν: «Τι σημαίνει αυτό το τατουάζ;» Απάντησα πως είναι ο Πρίγκηπας Δανιήλ της Γαλικίας. Ένας βασιλιάς του 13ου αιώνα στη Γαλικία που τώρα είναι περιοχή της Ουκρανίας. Ήθελαν να ομολογήσουμε πως δολοφονούσαμε αμάχους αλλά επέμενα πως ουδέποτε θα άνοιγα πυρ εναντίον άοπλων ανθρώπων. Προσπαθούσαν να μας εκφοβίσουν, να μας τρομάξουν, ΑΛΛΑ ΠΩΣ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΡΟΜΑΞΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΕΠΕΖΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟ AZOVSTAL; Σκεφτόμουν πως μπορεί να με εκτελούσαν γιατί δεν ήμουν στις τρεις πρώτες λίστες. Όμως είχα και μια κρυφή ελπίδα πως ίσως με αντάλλασσαν. Ήθελαν να ομολογήσουμε πως δολοφονούσαμε πολίτες

Αποκομμένος από τον κόσμο, ιδέα δεν είχα τι συνέβαινε έξω. Μια φορά μας είπαν στις 3 το πρωί: «Μαζέψτε τα πράγματά σας. Φεύγετε». Δεν γνωρίζαμε για πού. Νομίζαμε πως θα μας πήγαιναν στο κέντρο κράτησης στην Ολενίβκα όπου κρατούσαν και τους άλλους, πως είχαν οργανώσει άλλο ένα show για την τηλεόραση. Όμως το ταξίδι ήταν μεγάλο και άρχισα να σκέφτομαι πως από στιγμή σε στιγμή μπορεί και να πέσει πάνω μας κάποιος πύραυλος Grad. Τελικά επέστρεψα στην πατρίδα και νόμιζα πως ονειρεύομαι. Τώρα περιμένουμε και τους άλλους να επιστρέψουν. Όταν θα γίνω πάλι μάχιμος θα επιστρέψω στις μάχες.

πηγή