Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Συμπληρώνονται 80 χρόνια από τον πιο διεστραμμένο βομβαρδισμό του Β' ΠΠ στην Ευρώπη.
Δράση Αυτόνομων Αθηνών για την Δρέσδη
γράφει ο Άγνωστος Στρατιώτης
Ο συνεταιρισμός της καταστροφής. Οι "καλοί" της ιστορίας, είχαν γυρίσει το παιχνίδι. Πλέον η κατάληψη του Βερολίνου που θα σήμαινε και την ολοκληρωτική τους νίκη, ήταν θέμα χρόνου. Όμως αυτό δεν τους ήταν αρκετό. Ήθελαν αίμα. Κι άλλο αίμα. Αίμα αθώων παιδιών. Από ένα σημείο και μετά, δεν ανταγωνιζόταν μόνο για το ποιος θα μπει πρώτος στο Βερολίνο αλλά και το ποιος θα πετσοκόψει σαδιστικά, όσο περισσότερους περήφανους λευκούς ανθρώπους μπορούσε που έκαναν το λάθος να θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια χωρίς να αναγκάζονται να πληρώνονται με κουπόνια ή να γίνονται δούλοι του τόκου και μαριονέτες του θείου Σαμ.
Σ' αυτόν τον διεστραμμένο ανταγωνισμό λοιπόν, η Δρέσδη πλήρωσε το τίμημα. Εκεί που οι "καλοί" σύμμαχοι έριξαν 2.265 τόνους (!) βομβών πάνω σε σπίτια, σχολεία, νοσοκομεία, εγκαταστάσεις φιλοξενίας (πραγματικών) προσφύγων, ακόμα και πλατείες όπου μικρά παιδιά είχαν βγει ντυμένα μασκαράδες να γιορτάσουν τις Απόκριες γνωρίζοντας πως οι Κόκκινοι βρίσκονταν μόλις 150χλμ μακριά από τις πύλες της πόλης. Η Δρέσδη ήταν μια πόλη στολίδι της αρχιτεκτονικής.
Χωρίς καμία στρατηγική αξία. Χωρίς οχυρώσεις. Χωρίς καν, μια υποτυπώδη αντιαεροπορική άμυνα! Μια πόλη που σβήστηκε απ το χάρτη με τα συνολικά θύματα να αγγίζουν 6ψήφιους αριθμούς! Το συγκεκριμένο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, όπου οργανωτής του ήταν ο γνωστός αλκοολικός, παιδεραστής του Λονδίνου, έχει και μια άλλη ιδιαιτερότητα. Είναι (ίσως) το μοναδικό στην Ευρώπη που καταδικάστηκε και συνεχίζει να καταδικάζεται, ακόμα και από αρκετούς ιδεολογικούς μας αντιπάλους.
Από τότε, ατελείωτες σελίδες (φυσικές και ηλεκτρονικές) έχουν αφιερωθεί στην εκτενή εξιστόρηση των δραματικών γεγονότων εκείνων των ημερών παραθέτοντας μάλιστα συγκλονιστικές ιστορίες ανθρώπων που βγήκαν ζωντανοί από αυτή την κόλαση που δημιούργησε η "καλή πλευρά της ιστορίας". Δεν θεωρώ σκόπιμο λοιπόν να επαναλάβω τα ίδια απλά με άλλα λόγια. Δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να αφιερώσω χρόνο μόνο για να γράψω κοινοτυπίες χωρίς καμία περαιτέρω ουσία.
Κοιτάζοντας λοιπόν στο σήμερα, εμείς οι λίγοι όσοι
θέλουμε να χαρακτηριζόμαστε αντάξιοι του ειδικού βάρους που φέρει η ιδέα, ας
σκύψουμε το κεφάλι σε ένδειξη σεβασμού προς όλα αυτά τα παιδικά χαμόγελα που
έβλεπαν τις εμπρηστικές βόμβες να πέφτουν και νόμιζαν ότι ήταν πυροτεχνήματα.
Ας αφιερώσουμε τη σκέψη μας στη μνήμη τους κι ας αναλογιστούμε λίγο τι βάρος
φέρουμε στους ώμους μας.
Τέμπη: Το «κρεματόριο» της αστικής δημοκρατίας
γράφει ο Μαυρομετωπίτης
Καθώς περνάει ο καιρός όλο και περισσότερα αποκρουστικά
στοιχεία έρχονται στο φώς για την υπόθεση των Τεμπών. Την υπόθεση που εναγωνίως
προσπαθεί να θάψει η κυβερνητική μαφία, αποκρύπτοντας στοιχεία, αλλοιώνοντας τα
γεγονότα, εμπαίζοντας τους συγγενείς των θυμάτων και τον ελληνικό λαό.
Εμπλεκόμενοι στο κυβερνητικό έγκλημα εισαγγελείς και δικαστές, ανώτεροι
κρατικοί φορείς, υπουργοί και παράγοντες, όλοι μαζί βουτηγμένοι σε ένα
δολοφονικό τρίγωνο εξαπάτησης και διαφθοράς που μας υπενθυμίζει την βρωμιά και
τον βούρκο της αστικοδημοκρατικής πολιτείας. Μία κατάσταση που οι στίχοι των No
Surrender στο περίφημο τραγούδι «κράτος της πουστι@ς» δεν φτάνουν για να
περιγράψουν...
Τον Νοέμβρη ήρθε στη δημοσιότητα ηχητικό που
αποκαλύπτει ότι πολλοί επιβάτες πέθαναν από τις φλόγες και την ασφυξία σε
δεύτερο χρόνο, με εμπειρογνώμονα να επιβεβαιώνει ότι μόνο η έκρηξη
υδρογονανθράκων θα μπορούσε να προκαλέσει μία τέτοια τραγωδία. Η φημολογία,
λοιπόν, για μεταφορά παράνομου φορτίου το οποίο η κυβέρνηση ήθελε επιμελώς να
αποκρύψει πλέον είναι πιο βάσιμη από ποτέ. Η έκθεση του εμπειρογνώμονα Βασίλη
Κοκοτσάκη αναιρεί τους ισχυρισμούς του Μητσοτάκη που με περίσσεια, υποκριτική
σιγουριά πριν δύο χρόνια δήλωνε, σε συνέντευξη στον Σταύρο Θεοδωράκη:
«Το γνωρίζουμε αυτό πια με βεβαιότητα. Γνωρίζουμε ακριβώς τι μετέφερε το εμπορικό τρένο. Δεν υπήρχε τίποτα εύφλεκτο. Η σύγκρουση ήταν τόσο βίαιη και τόσο σφοδρή που προκάλεσε – αυτό μας λένε οι ειδικοί – μια πρώτη ανάφλεξη και προφανώς στη συνέχεια υπήρχαν εύφλεκτα υλικά, λάδια, τα οποία πήραν φωτιά, όταν έγινε η σύγκρουση. Άρα αυτό θέλω να το απαντήσω κατηγορηματικά γιατί ξέρετε όχι μόνον στη χώρα μας, παντού ευδοκιμούν οι θεωρίες συνομωσίας. Δεν υπήρχε τίποτα ύποπτο στην εμπορική αμαξοστοιχία».
Πλέον υπάρχουν στοιχεία ότι επιβάτες καίγονταν μέσα σε
λίγα λεπτά, ταχύτητα μετάδοσης φωτιάς που μόνο οι υδρογονάνθρακες μπορούν να
προκαλέσουν σύμφωνα με όσα ισχυρίστηκε ο εμπειρογνώμονας Κοκοτσάκης και
συμμερίζεται ο χημικός Φαϊζάλ Χάν. Στο ίδιο ηχητικό οι επιβάτες επιβεβαιώνουν
ότι έχουν έλλειψη οξυγόνου, κάτι που όπως λέει ο Κοκοτσάκης, φανερώνει ότι πρόκειται
για υγρούς διαλύτες και όχι έλαιο σιλικόνης, υγροί διαλύτες που είναι υπεύθυνοι
για την καύση του οξυγόνου, την ταχύτατη καύση και την υψηλή θερμοκρασία που
προκλήθηκε στο σημείο. Το κυβερνητικό αφήγημα καταρρίπτεται ενώ στο σημείο δεν
βρέθηκαν ποτέ αντικείμενα, πειστήρια, κλπ, δεν έγινε ποτέ καταγραφή και
περιγραφή των υλικών κάτι που ενοχοποιεί μια κυβέρνηση που φοβάται την αλήθεια
και τις αποκαλύψεις.
Χαρακτηριστικά είναι τα όσα είπε ο Κοκοτσάκης και για
τα περίεργα ... «ψαχτήρια» που έγιναν στο σημείο της τραγωδίας:
«Ο χειριστής του drone προφανώς εντυπωσιάζεται από αυτό
που βλέπει ... βλέπει μη διασωστικές ομάδες, αυτοί δεν είναι διασώστες, δεν
είναι πυροσβέστες, δεν είναι αστυνομικοί, ούτε στρατιώτες. Δεν ξέρω αν
βρίσκεται κάποιος από αυτούς με πολιτικά, γιατί διακρίνονται δύο άτομα με
πολιτικά, αλλά οι άλλοι είναι με διακριτικά γιλέκα, και ψάχνουν κάτι
συγκεκριμένο, πάνω στις γραμμές ... Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να είναι
εκεί, είναι όμως. Δεν πρέπει να πουν τι έψαχναν στις 4 το πρωί, με τους φακούς,
που σίγουρα δεν είναι κάτι πολύ μεγάλο, ή κάτι πολύ μικρό;»
Ο Κοκοτσάκης τονίζει:
«Όλα τα στοιχεία αλλοιώθηκαν. Τα πάντα αλλοιώθηκαν. Με
αποτέλεσμα να μπορώ να σας πω σήμερα με βεβαιότητα, ότι είναι υδρογονάνθρακες,
χημικοί διαλύτες. Μπορεί να είναι και ξυλόλιο, μπορεί να είναι βενζόλιο, μπορεί
να είναι τουλουόλιο … μπορεί να είναι όλα μαζί. Αυτά λέγονται υγρά καύσιμα,
χημικοί διαλύτες ... Όμως, με το να μεταφερθούν 700 κυβικά χώματος, να πεταχτούν
εκεί που πετάχτηκαν, να βρεθούν έναν χρόνο μετά, άρα δεν υπάρχει περίπτωση να
βρεις υγρό καύσιμο».
Επτασφράγιστο μυστικό το τι μετέφερε η εμπορική
αμαξοστοιχία. Ήδη τρέχει προκαταρκτική εξέταση από την εισαγγελέα του Αρείου
Πάγου για να διερευνηθεί ... ο λόγος για τον οποίον το βιντεοληπτικό υλικό από
τις κάμερες του μηχανοστασίου Θεσσαλονίκης δεν περιείχε βιντεοσκοπήσεις της
φόρτωσης της εμπορικής αμαξοστοιχίας, χωρίς ωστόσο να έχει παραγγελθεί έρευνα
για το τι μετέφερε η αμαξοστοιχία.
Μία στημένη ανακριτική διαδικασία την οποία το κράτος
θέλει να τελειώσει βιαστικά χωρίς να ακουμπήσει τα καυτά και επίμαχα ζητήματα,
με έναν ανακριτή που κρατείται στη θέση του από το δικαστικό συμβούλιο παρά τις
αιτήσεις των συγγενών των θυμάτων για την αντικατάσταση του, αφού δεν προβαίνει
σε ενέργειες ουσιαστικής διερεύνησης του εγκλήματος παρά τα συγκλονιστικά
στοιχεία που έχουν έρθει στο φως.
Βέβαια τι να περιμένεις όταν προτείνεται για πρόεδρος
της δημοκρατίας ο Τασούλας, ο άνθρωπος που κρατούσε στο γραφείο του την
δικογραφία της Ευρωπαίας Εισαγγελέως για τα Τέμπη και τις μηνύσεις σε βάρος του
υπουργείου μεταφορών και άλλων μελών της κυβέρνησης, τον άνθρωπο που παρακωλύει
την εξεταστική επιτροπή και θέτει συνεχώς εμπόδια στην διερεύνηση της υπόθεσης.
Κατά την δική μας άποψη, ωστόσο, μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος θα ταίριαζε για
πρόεδρος της δημοκρατίας. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η αστική δημοκρατία.
Η αστική δημοκρατία, της οποίας ο σαδισμός εκδηλώθηκε με το μπάζωμα του νεκροφόρου σημείου, με χαροκαμένους γονείς οι οποίοι βρήκαν τα οστά των παιδιών τους μήνες αργότερα στο Κουλούρι της Λάρισας, μέσα σε χώματα και άλλα συντρίμμια. Ένα αποκρουστικό έργο συγκάλυψης, μία προσπάθεια να θαφτούν μαζί με τα μπάζα και τα οστά, οι ευθύνες και η ενοχή των κυβερνώντων.
Ποιός είναι ο φόβος και η πρεμούρα της κυβέρνησης; Τι
έχει να κρύψει και μπαζώνει, αλλοιώνει τον τόπο της τραγωδίας; Γιατί δεν ρίχνει
φώς στην υπόθεση και κοροϊδεύει τον ελληνικό λαό και τις οικογένειες 57
θανόντων;
Μήπως πρόκειται για παράνομη εισαγωγή και λαθρεμπορία
υλικού νόθευσης καυσίμων; Άλλωστε το ξυλόλιο είναι το κατά κόρον χρήσιμο υλικό
για τέτοιες εργασίες ... Μήπως πρόκειται για εξυπηρέτηση ύπουλων γεωστρατηγικών
παιχνιδιών μίας αμερικανόδουλης και σιωνιστικής κυβέρνησης αφού τέτοια χημικά
είναι χρήσιμα για τον αμερικανικό στρατό και τις ενέργειες του στην Μέση
Ανατολή. Όπως και να έχει κάτι πολύ πιο «σκοτεινό» και πολύ πιο «μεγάλο»
ευθύνεται για το δυστύχημα, από την απλή αβλεψία ενός σταθμάρχη. Κάτι το οποίο
βρίσκεται ακόμη ελεύθερο και εκτός φυλακής. Και ο νους μας φτάνει από τρίγωνο
διαπλοκής της ελληνικής πλουτοκρατικής ολιγαρχίας - μαφίας και κυβερνητικών
παραγόντων, μέχρι γεωπολιτικές εξυπηρετήσεις του Αμερικανοσιωνισμού. Όλα πιθανά
και όλα υπαρκτά στη Πολιτεία των Αντιφασιστών της Βρωμιάς, των Μαφιόζων, των
Παιδεραστών και των Βιαστών.
Άξια αναφοράς η πλήρη ανυπαρξία του «ακροδεξιού» χώρου στην όλη υπόθεση η οποία έχει γίνει αντικείμενο καπηλείας από την αριστερά. Οι εθνικιστές επιβεβαιώνουν για ακόμη μία φορά την πλήρη απόχη τους από τα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα και την εμμονική, ψυχοπαθολογική προσκόλληση στις ζητωπατριωτικές και βυζαντινές χίμαιρες. Κινηματική παράλυση και μονοθεματικό ρεπερτόριο είναι αυτά που χαρακτηρίζουν την ελληνική ακροδεξιά που αδυνατεί να αναπτύξει πολιτικό αισθητήριο και να ανιχνεύσει τα πεδία δυνητικής άσκησης κοινωνικής και κινηματικής επιρροής. Μίας ακροδεξιάς που δεν θέλει να θίξει το κράτος και τους φορείς εξουσίας, ούτε να συγκρουστεί μαζί τους, μίας ακροδεξιάς που γλείφει από εδώ και εκεί ζητιανεύοντας την αποδοχή της συστημικής σαπίλας ...
Τα Τέμπη είναι, ακριβώς όπως η περίπτωση των «Αγανακτισμένων»,
μία γιγαντιαία παλλαϊκή, απολιτική συσπείρωση των Ελλήνων ενάντια στο κατοχικό
καθεστώς. Mια προσπάθεια που ξεκίνησε από τις οικογένειες των θυμάτων χωρίς
χαρακτηριστικό πολιτικό/κομματικό προσδιορισμό, με στόχο την έκθεση της
κρατικής διαφθοράς και την κινητοποίηση ενάντια στην κρατική αθλιότητα. Μια
προσπάθεια που ενώνει όλους τους Έλληνες, που δεν στερείται πατριωτικού πρόσημου
και που μπορεί να καταλήξει σε γενικευμένη αντισυστημική πάλη. Ίσως το γεγονός
των Τεμπών είναι το μόνο τα τελευταία χρόνια που μπόρεσε να κινητοποιήσει και
να βγάλει στους δρόμους τόσο μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού μετά από ένα
μακρύ διάστημα αποτελμάτωσης και αποδοχής της νεοφιλελεύθερης, τεχνοκρατικής
διαχείρισης. Με τον «χώρο» φυσικά να κλείνει τα μάτια του μπροστά στο τεράστιο
πεδίο το οποίο του ανοίγεται ...
Εμείς, ωστόσο, οι Εθνικοεπαναστάτες, οι «Αναρχοφασίστες»,
οι «Αρνητές της Δυστοπίας» δεν μένουμε αμέτοχοι και δηλώνουμε την απερίφραστη
καταδίκη μας στο αστικό κράτος δολοφόνο που καίει τους συμπολίτες μας μέσα σε
βαγόνια για να εξυπηρετήσει βρώμικα παιχνίδια των νταβατζήδων του. Το «σφαγείο»
των Τεμπών είναι μόνο ένα επεισόδιο στο ατελείωτο σήριαλ της καπιταλιστικής
δημοκρατίας που εξαφανίζει μέρα με την μέρα τον Λαό μας, πουλάει την Πατρίδα
μας, καρφώνει στο φέρετρο τον Ελληνισμό. Κλείνει σε κελιά αγωνιστές αλλά και
άγνωστους καθημερινούς αγωνιστές της βιοπάλης ενώ αφήνει έξω πρεζέμπορους,
παιδεραστές, λαθρέμπορους, βιαστές, μεγαλοκαρχαρίες της καπιταλιστικής
διαπλοκής, αστικά απολειφάδια βουτηγμένα στη κομπίνα και τη ρεμούλα. Με αυτό το
κράτος είμαστε ολικοί εχθροί!
Χειρότεροι από τους «ναζί», αγαπητέ απολιτίκ αναγνώστη
και εσύ φίλε μας από την Αριστερά που μας διαβάζεις, είναι αυτοί που στηρίζουν
αυτό το σάπιο σύστημα. Χειρότεροι από τους «αρνητές του ολοκαυτώματος» είναι οι
ένοχοι για το «ολοκαύτωμα των Τεμπών». Τι χειρότερο, λοιπόν, μπορούν να σου
κάνουν οι «ναζί» και οι «φασίστες» από αυτά που σου κάνει ο αστικοδημοκρατικός
Λεβιάθαν; Για σκέψου εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές ...
Χειρότερο από τα «κρεματόρια των ναζιστών» είναι το
«κρεματόριο» των Τεμπών. Το «κρεματόριο» της αστικής δημοκρατίας, εκεί που
κάηκε ολοσχερώς η Εβραία Μαριέττα Μόλχο, ένα από τα 57 θύματα που δεν έχουν
εντοπιστεί ... ούτε τα ίχνη της, ούτε η στάχτη της.
Στο έργο του «Η Διάλυση τους Συστήματος», ο Franco
Freda, έγραφε για τη φύση και τον χαρακτήρα του Αστικού Κράτους:
«Σε αυτές τις δημοκρατίες, το κράτος χρησιμοποιείται
για την διατήρηση της σταθερότητας, με την μεσολάβηση όλων των κατασταλτικών
και καταπιεστικών οργάνων του, της ηγεμονικής σχέσης μίας τάξης, της αστικής
τάξης και ιδιαίτερα ενός μέρους αυτής, του τμήματος που συνιστά την
πλουτοκρατική ολιγαρχία - με τον Λαό»
Μία άλλη μεγάλη, εγχώρια αυτή την φορά, μορφή, μία
ιδιάζουσα ιδεολογική περίπτωση που το ΚΚΕ χαρακτήριζε «ιδιότυπο εκφραστή του
ελληνικού νεοφασισμού» και «Αναρχοφασίστα», ο Νίκος Βεργίδης, δήλωνε:
«Λοιπόν στο χέρι μας - στο χέρι δηλαδή του απλού λαού -
είναι ν' ανατρέψουμε τους δολοφονικούς αστικούς μύθους και τους δήθεν «ηθικούς»
πειθαναγκασμούς τους. Στο χέρι μας είναι να συντρίψουμε τούτο το κράτος των
ηλιθίων αρθρώνοντας τον ολοκληρωτικά νέο λυτρωτικό Λόγο. Στο χέρι μας είναι να
μετατρέψουμε τα αγχώδη βογγητά της μπουκωμένης κοινωνίας «μας», σ' εξαγνιστικό
Λόγο μιας ετοιμόγεννης «παρθένας» μήτρας». Να σκεφθούν καλά λοιπόν αυτοί που
μας διαβάζουν και να επαναπροσδιορίσουν τους εχθρούς τους και τους συμμάχους
τους!
Το έθνος σε έκλειψη, οι εκλογές σε συνέχεια.
γράφει ο Ανέστης Θεοφίλου
Οι εκλογές σύμφωνα με την φιλελεύθερη λογική της Γαλλικής επανάστασης είναι η επιλογή του λαού για τους αντιπροσώπους του οι οποίοι δηλώνουν την κυριαρχία του. Είναι όμως έτσι στην πραγματικότητα; Την απάντηση την είχε δώσει ο Μ. Καραγάτσης όπου είχε γράψει πως ''η αθηναϊκή δημοκρατία στην πραγματικότητα ήταν μια κοινότητα ολιγάριθμη η οποία ηγεμόνευε περισσότερους από αυτούς για τους οποίους λειτουργούσε''. Τον Καραγάτση έρχεται να τον επιβεβαιώσει η ίδια η ιστορία διότι ο Περικλής ο αλκμεωνίδης πολιτικός και θεμελιωτής της αθηναϊκής δημοκρατίας όταν κατάλαβε πως η αριστοκρατική Σάμος αποτελεί τροχοπέδη για τα σχέδια της Αθήνας στο Αιγαίο τότε την κατέλαβε επιβάλλοντας δημοκρατικό πολίτευμα με απώτερο σκοπό τον έλεγχο των ναυπηγείων της Σάμου.
Η ίδια αυτή ολοκληρωτική δικτατορία του ασυνείδητου που λέγεται δημοκρατία ήταν αυτή που νομιμοποίησε πάμπολλες φορές εθνικές τραγωδίες όπως αυτή της Κύπρου όπου η Γ' Ελληνική Δημοκρατία στήθηκε πάνω στο αίμα της νήσου αφού πρώτα ο κίναιδος Καραμανλής αποποιήθηκε των ευθυνών του σαν πρωθυπουργός της Ελλάδος αντί το ελληνικό κράτος μέσω του στρατού να πολεμήσει για την Κύπρο. Αλλά μάλλον η δημοκρατία ήταν πιο σημαντική από την άμυνα του νησιού όπου πριν μερικά χρόνια από την κυπριακή τραγωδία οι Κύπριοι πατριώτες της ΕΟΚΑ έδιναν το αίμα τους για την Ένωση.
Όπως υποστήριζε και ο Ιούλιος Έβολα ''η δημοκρατία αποτελεί πολίτευμα μη αρίστων άρα δεν μπορεί να διαχειριστεί ζητήματα τα οποία απαιτούν πνευματική ευγένεια''. Μια δημοκρατία που υπακούει στα κελεύσματα του όχλου, διότι σε αυτόν βασίζεται προκειμένου να συνεχίσει η τοκογλυφική ηγεμονία, είναι αδιανόητο να φυλάξει κάποια γενικά συμφέροντα τα οποία αποτελούν το βασικό κριτήριο της ελευθερίας σύμφωνα με την Μπερκιανή έννοια και όχι την φαινομενική της Γαλλικής επανάστασης.
Στην καθ'ημάς πραγματικότητα η αστική δημοκρατία βρίσκεται στο ξόδι και συν τοις άλλοις συνοδεύεται από την γενική παρακμή της Δύσης η οποία έχει ως μοναδική άμυνα τον θετικισμό που της διαθέτει ο πολιτισμός της. Αυτόν τον πολιτισμό τον οποίο εκπροσωπεί την σήμερον ημέρα στην Ευρώπη του νέοφιλελευθερισμού ο εθνικισμός, παρόλα αυτά διώκεται από το αστικό σύστημα διότι θέτει ζητήματα κυριαρχίας στους λαούς της Ευρώπης οι οποίοι μπορεί να διαθέτουν ποικιλία γλωσσική όμως έχουν κοινή καταγωγή και πολιτισμό και αυτό τους ενώνει. Ο φιλελευθερισμός λοιπόν που υπακούει στο διεθνές κεφάλαιο δεν διστάζει να θέσει ακόμα και εκτός νόμου ταυτοτικά κινήματα όπως έκανε ο Μακρόν στην Γαλλία με την "Γενιά της ταυτότητας" και το Action Francaise συνδέοντας το με την τρομοκρατία.
Άρα σε μια δημοκρατία όπου αντιμετωπίζει ως τρομοκράτες τους εθνικιστές, ταυτοτιστές, εθνικοσοσιαλιστές και εθνικοεπαναστάτες τότε οι προηγούμενοι δεν έχουν κανένα όφελος από αυτή διότι τους έχει οριοθετήσει ως εχθρούς της οπότε μια συμμετοχή στην γιορτή του όχλου αποτελεί άλλη μια χαμένη μάχη. Η σύγχρονη μάχη του εθνικισμού τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη πρέπει να είναι πρωτίστως επαναστατική και κατ'επεκταση πολιτική υπό την εκλογική έννοια, διότι όταν δεν φτιάχνεις επαναστατική εθνική συνείδηση στους οπαδούς σου τότε πρέπει να περιμένεις πως απευθύνεσαι σε ευμετάβλητο εκλογικό σώμα που θα συμβιβαστεί με ημίμετρα.
Όπως έγραφε και ο Ντομινίκ Βεννέρ στο ιδεολογικό του μανιφέστο ''Για μια θετική κριτική, καμία ενότητα με άτομα του καθεστώτος! Πρέπει να τους καταγγέλλουμε με σθένος. Με αυτό τον τρόπο, οι μάζες θα σταματήσουν να γίνονται αντικείμενο παραπλάνησης, οι υποστηρικτές θα χάσουν την φυσική αφέλεια τους και θα γίνουν εκπαιδευμένοι αγωνιστές''. Ο σύγχρονος αγωνιστής πρέπει να αποκτήσει κινηματική συνείδηση και πάνω από όλα πολιτική οξυδέρκεια ούτως ώστε να έχει έναν ρεαλιστικό ρομαντισμό ο οποίος δεν θα γίνεται υποχείριο του κάθε εθνικόφρονα που τοποθετείται από το καθεστώς προκειμένου να καταστείλει την εθνική αντίδραση.
Επίσης η προπαγάνδα της εθνικιστικής ιδέας πρέπει να είναι το δόρυ του εθνικού αγωνιστή και να μην μένει αδρανής απέναντι στον ανήθικο πόλεμο του καθεστώτος και όπως θα έλεγε και ο Ντομινίκ Βεννέρ ''το να δρας στον λαό δεν είναι προνόμιο των κομμουνιστών'' οι οποίοι κατά Νίκολα Γκομέζ Νταβίλα είναι συνυφασμένοι με την πορνογραφία στον σύγχρονο κόσμο.
Ανακοίνωση του L.C.C.
Ως Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές και αντιδημοκράτες δεν θα μπορούσαμε να έχουμε τίποτα άλλο, παρά μία περιφρονητική στάση απέναντι στις επερχόμενες εκλογές. Μακριά από τις ονειρώξεις μερικών για ανατροπή του συστήματος στις δεύτερες εκλογές, ποσοστιαίας σάρωσης και λαϊκής τιμωρίας του συνταγματικού τόξου, εμείς φτύνουμε και αυτήν την δημοκρατική τους γιορτή. Αποχή λοιπόν από αυτήν την κοροϊδία και την υποτίμηση της όποιας νοημοσύνης έχει απομείνει σε αυτόν τον νεοελληνικό λαό.
Η δημοκρατία αντιλαμβάνεται τον λαό ως μια άμορφη και άβουλη να αντιδράσει στα κακώς κείμενα μάζα, η οποία με την βοήθεια του φιλελευθερισμού και του κομμουνισμού έχει χάσει την αίσθηση της ζωής, της μαχητικότητας, της αξίας του Έθνους και της Φυλής. Η χυδαία ασυδοσία και η μπαρουφολογία των τελευταίων εβδομάδων δεν έχει προηγούμενο, η αποχαύνωση των πολλών μεγαλώνει και η "σοφή λαϊκή εντολή" θα δοθεί ξανά στους ίδιους και τους ίδιους.
Μαύρο λοιπόν σε όλους όσους διέλυσαν τα όνειρα και τις ελπίδες των νέων Ελλήνων, ξεπούλησαν την Γη των Πατέρων και γέμισαν την χώρα με ανατολίτικες μυρωδιές και υπάρξεις. Όχι στις εκλογικές αυταπάτες, φτύστε τους πολιτικούς και κάψτε τις κάλπες!
Lamia Casual Crew
«Καταραμένη Δημοκρατία, αυτοκρατορία θηρίων,
βασίλειο σκλάβων, παζάρι δούλων, υπεροχή των γραφιάδων. Ζοφερή δημοκρατία, υπόνομος όπου πνίγεται η φαντασία, η
ευρηματικότητα και η ενέργεια. Αλαζονικοί γάιδαροι, ηλίθιοι κλέφτες ... κάτω η
δημοκρατία»
Δεν ήταν ατύχημα αλλά ένα ακόμη έγκλημα της αστικής δημοκρατίας.
"Οτιδήποτε είναι επιζήμιο για την σημερινή τάξη πραγμάτων έχει την υποστήριξή μας. Διότι εμείς επιζητούμε την Καταστροφή. Σε ένα κόσμο που μας έχει περιθωριοποιήσει, υψώνουμε την αρχή της θέλησης για καταστροφή, διότι μόνο η καταστροφή που θα καθαρίσει τα πάντα από το σάπιο φιλελεύθερο σύστημα θα ανοίξει τον δρόμο σε εμάς τους Εθνικοσοσιαλιστές. Γι' αυτό και εμείς παλεύουμε για να επιταχύνουμε την αρχή της καταστροφής του σημερινού συστήματος στηρίζοντας ότι εναντιώνεται σε αυτό και το βλάπτει, όπως κάθε απεργία, κάθε κυβερνητική κρίση, κάθε αδυναμία του Κράτους. Κάθε αποδυνάμωση του είναι καλή, πολύ καλή για μας και πάντα εμείς θα προσπαθούμε να δυναμώνουμε όλες τις παραπάνω δυσκολίες για το κράτος, με πείσμα και με θέληση ώσπου αυτό τελικά πεθάνει".
Gregor Strasser
του Σταύρου Λιμποβίση
Η νέα «θυσία» των Τεμπών στον βωμό του κέρδους και
της αδιαφορίας είναι ένα μόνο κεφάλαιο από το ματωμένο βιβλίο αυτού του
πολύπαθου λαού, που δείχνει να τον βαραίνει μια κατάρα ζοφερή. Από τα χιλιάδες
παιδιά των ορεινών χωριών που πέθαναν πριν και μετά την γέννα επειδή δεν
υπήρχαν δομές υγείας, τους χιλιάδες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας που ξεκλήρισαν
οι μεταδοτικές ασθένειες στους βάλτους που τους έβαλε το κράτος προς εξεύρεση
κατοικίας, από τους νεκρούς που έθαψαν κρυφά στα μοναστήρια της εκκλησιαστικής
εξουσίας, στα ναυάγια με τα σάπια πλοία των εφοπλιστών - του σχεδίου Μάρσαλ και της
ρεμούλας - μετά τον εμφύλιο που έπνιξαν χιλιάδες, οι νεκροί στις οικοδομές και τα
εργοτάξια των Ολυμπιακών Αγώνων μέχρι τους νεκρούς της Πάρου της Μάνδρας και τους
Ματιού και σήμερα των Τεμπών είναι η ίδια ματωμένη πορεία σε μια χώρα χειρότερη
και από αφρικανική αποικία.
Δεν υπάρχουν λόγια για τον χαμό των νέων παιδιών
που ξεκληρίστηκαν επειδή το κομματικό δημοκρατικό κράτος επέλεξε να παίξει με τις
ζωές τους και να βάλει ως προτεραιότητα το κέρδος και το βόλεμα. Η συντριβή των
οικογενειών και η οδύνη είναι τα συναισθήματα όλων αυτών που βλέπουν μια Ελλάδα
να πεθαίνει από τα τροχαία, την πρέζα και τις αρρώστιες ακόμη και από τα
εμβόλια των Ισραηλινών πολυεθνικών. Τι να πεις και τι να περιγράψεις για την νέα αιματηρή θυσία στον φρικιαστικό βωμό ενός ανθελληνικού κράτους που ήταν
είναι και θα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των Τελευταίων Πιστών.
Από όπου και να
πιάσεις τον Μινώταυρο της δημοκρατίας, στα χέρια σου θα κυλήσει αίμα από τις άγνωστες
δολοφονίες στον Έβρο και τα νησιά ή τις αυτοκτονίες στον στρατό, από τους χαλασμένους
δρόμους που ξεκληρίζονται ολόκληρα χωριά, από την πρέζα που σπρώχνει το ίδιο το
σύστημα εξουσίας και άνθρωποι των υπουργείων με τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ να κουβαλούν
την πρώτη ύλη από το Αφγανιστάν, από τις χιλιάδες εκτρώσεις που χρηματοδοτεί το
ίδιο το κράτος προς όφελος των γιατρών, από τα παιδιά που είχαν ανάψει το
τσουκάλι για να ζεσταθούν και πνίγηκαν από τα αέρια, από όλους αυτούς που
πέθαναν στον δρόμο από ασιτία ή από καρκίνο στα νοσοκομεία επειδή δεν νοιάζεται
κανείς ή επειδή οι πολυεθνικές αρέσκονται στο να μας ταΐζουν τον θάνατο σε πολλές
γεύσεις.
Όλα τα μεγάλα εγκλήματα έχουν αστική υπογραφή και δημοκρατικό
περιτύλιγμα, είτε περπατάς στον δρόμο και κάποιος ένοπλος θα σε ελέγξει για την
ταυτότητα σου με το πιστόλι δίπλα στο πρόσωπο, είτε θελήσεις να πας με το τρένο
και να γυρίσεις τελικά σε κομμάτια και με την νεκροφόρα επειδή κάποιος του ήρθε
να πει «πάμε και όπου βγει». Το νέο αφήγημα της αποικίας δεν έχει κάποιο
σενάριο γιατί απλά δεν χρειάζεται να υπάρχει κάτι τέτοιο. Η δημοκρατία είναι
εδώ ενωμένη δυνατή και με τείχος ισχυρό χτισμένο από όλα τα κόμματα και τους αντιφασίστες.
Η δημοκρατία είναι θωρακισμένη εδραιωμένη και φοράει κουκούλα όπως ο δήμιος. Η δημοκρατία
έχει εμπειρία σφαγής από την Μήλο και την Εύβοια μέχρι την Βανδέα την Δρέσδη την
Απείρανθο τον Πειραιά την Βαγδάτη και την Τζενίν.
Η δημοκρατία όμως δεν έχει αδιέξοδα διότι
όταν θέλει είναι η ίδια και διέξοδος και αδιέξοδος. Το αδιέξοδο το έχει ο λαός μας
που αγνοεί ότι ο αφανισμός του είναι έργο σε εξέλιξη. Σου τάζουν δεκάωρο για
600 ευρώ και σου δίνουν αντίδωρο επίδομα αναπηρίας. Σε αφήνουν στα χέρια των
αφεντικών του ιδιωτικού τομέα και σε σκοτώνει η δουλειά αν δεν σε σκοτώσει ο
οδηγός της Μπακογιάννη στα φανάρια του Συντάγματος. Σε στέλνουν για θητεία και
αν καείς από βραχυκύκλωμα - όπως έγινε το 2004 με πέντε νέους - απλά στην κηδεία
σου η Σημαία θα βρίσκεται στο φέρετρο σου και οι γονείς σου με το ένα πόδι στον
τάφο. Και εκείνη η Σημαία αρχίζει να ξεθωριάζει στα μάτια μας. Και κάθε φορά
που ακούμε για έναν νέο νεκρό οικοδόμο που σκοτώθηκε επειδή κανείς δεν έλεγξε
τα μέτρα ασφαλείας ξεθωριάζει η Σημαία πιο πολύ. Και κάθε φορά που ο θάνατος, σου θυμίζει ότι ουδείς εστί αθάνατος ξεθωριάζει ακόμη πιο πολύ η Σημαία. Και κάθε
φορά που η ακροδεξιά δείχνει να μην νοιάζεται για τις κοινωνικές και εργασιακές
συνθήκες η Σημαία μας φαίνεται σαν την σημαία της παράδοσης. Και νέες κηδείες
και νέα μνημόσυνα και νέες Γαλανόλευκες διπλωμένες και G3 να ρίχνουν στο αέρα και
αθάνατος να φωνάζουν κάποιοι και δώσε μουσική πένθιμη.
Κανείς δεν είπε όμως για
τα σάπια F4 (ο Μιχαλολιάκος θυμήθηκε μόνο να μας πει ότι τα παρήγγειλε η χούντα) κανείς δεν
είπε για τα σάπια ελικόπτερα που μας έδωσαν οι ΗΠΑ και έχουν πέσει κάποια από
αυτά, κανείς δεν θα βγάλει μιλιά για τους νεκρούς στρατιωτικούς που πέθαναν από
το ουράνιο των βομβών στο Κοσσυφοπέδιο. Και ας το δούμε και άνευ εθνοσήμου. Κανείς δεν θα
πει για τον εργάτη της ΔΕΗ που ο εργολάβος τον έστειλε στο καμίνι της μονάδας
λιγνίτη να πεθάνει για το χρονοδιάγραμμα εργασίας, κανείς δεν θα νοιαστεί πλην
λίγων. Κανείς δεν θα πει κάτι για τον ντελιβερά που περνάει το κόκκινο φοβούμενος
μην χάσει τον μισθό που έχει ανάγκη. Κανείς πλην ελαχίστων δεν θα θυμηθούν τους
νεκρούς στα ναυπηγεία που ανατινάχτηκαν στα αμπάρια των πλοίων. Όλοι θα ξεχάσουν πλην ελαχίστων, όλοι
θα πουν συλλυπητήρια και κρίμα τα παιδιά και πάλι όμως θα τους ψηφίσουν τους κομματάρχες.
Και οι κομματάρχες θα συνεχίσουν να πίνουν τον φρέντο τους στα σαλέ της Ελβετίας
γιατί όπως είπε και ο δημοσιοκάφρος «μας χρειάζονται οι θυσίες για να βελτιωνόμαστε».
Δεν είναι όμως τα δικά τους παιδιά που πεθαίνουν. Αυτά έχουν
ασφάλειες ζωής και ελικόπτερα αν χρειαστεί, γιατρούς και εντατικές ιδιωτικές,
φάρμακα αν πάθουν καρκίνο και θεραπεία αν τους χτυπήσει ο κινέζικος ιός. Όλοι σε
λίγες ημέρες θα χαιρετίσουν την νέα νίκη της δημοκρατίας στις εκλογές, και του
χρόνου τέτοια μέρα θα πατήσουν like στην υπενθύμιση της τραγωδίας. Η δημοκρατική
τους αγωνία θα έχει λήξει και θα αναμένουν την νέα τραγωδία που θα μας χτυπήσει
την πόρτα.
«Προς αποκατάστασιν της Αληθείας»: η άγνωστη επιστολή του Δρ. Ανδρέα Σταθόπουλου για τα γεγονότα της Κύπρου και τα πρόσωπα της στρατιωτικής κυβέρνησης (εφημερίδα «Χρυσή Αυγή» 17.12.1999 - .pdf)
για να κατεβάσετε το αρχείο .pdf στον σύνδεσμο εδώ ...
Προτεινόμενοι σύνδεσμοι:
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η συγκλονιστική συνέντευξη του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Β΄ Λευτέρη Παπαδόπουλου σε .pdf στο περιοδικό "Το Αντίδοτο" (Ελληνική Δράση Καλαμάτας τεύχος 2&3 - Αύγουστος 2015&Μάρτιος 2016)
Ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές δυνάμεις: ΕΟΚΑ Β' Ξαναχτύπα! (15η Ιουλίου 1974)
Μια αναγκαία απάντηση σε παλαιότερο άρθρο γνωστού αστέρα της αντιφασιστικής «Χρυσής Αυγής» σχετικά με τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη.
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η άγνωστη επιστολή του Δρ. Ανδρέα Σταθόπουλου στο περιοδικό "Απολλώνειο Φως" (09-10/2010 τεύχος 85) για τους υπαίτιους της Κυπριακής τραγωδίας και τον Ταξίαρχο Δημήτριο Ιωαννίδη (.pdf)
Από την Μήλο και την Εύβοια της αρχαιότητας, την Βανδέα και την Απείρανθο της Νάξου, μέχρι το Αμβούργο την Δρέσδη και τον Πειραιά η φωνή της ιστορίας αντηχεί στις συνειδήσεις των Εθνικοσοσιαλιστών και των Φασιστών: «Θάνατος στη Δημοκρατία!»
Δύο τόμοι του Γαλλικού Συντάγματος είναι ντυμένα με ανθρώπινο δέρμα από την Βανδέα. Οι δύο γενοκτόνοι νόμοι αυτής της εποχής ισχύουν μέχρι και σήμερα και η Γαλλική κυβέρνηση αρνείται να τους αποσύρει.
του Κ.Σ.
Σαν σήμερα το 1789 ξεκινούσε η αρχή του τέλους της
ανθρώπινης ύπαρξης. Η αρχή της βαρβαρότητας, της φαυλότητας, της απόλυτης
τυρρανίας που γεννά η δημοκρατία και στηρίζουν οι άβουλες και ανόητες μάζες των
αβράκωτων «Sans - culottes».
14 Ιουλίου 1789, η Γαλλική επανάσταση, ο διαφωτισμός και η
δημοκρατία θα διέλυαν επίσημα την παράδοση του παλαιού κόσμου. Η επιβολή του
ατομικισμού θα γινόταν η νέα θρησκεία.
Την σκοτεινή εκείνη εποχή, μία μικρή επαρχία στις ακτές του
Ατλαντικού ωκεανού ύψωσε το ανάστημα της κατά του Παρισιού: η Βανδέα.
Όμως οι δημοκράτες και οι παραλλαγές τους, θα επικρατούσαν σε ολόκληρο τον κόσμο δείχνοντας τις πραγματικές τους προθέσεις σε όποιον διαφωνούσε. Το φανατικό αυτό κίνημα κατάφερε να διαλύσει συθέμελα την παράδοση του παλαιού κόσμου με αυταρχικές πολιτικές, μαζικές εκτελέσεις αλλά και με την βίαιη αποθρησκειοποίηση της κοινωνίας.
Αυτά συμβαίνουν και σήμερα με τον μανδύα της ωραιοποίησης και του δικαιωματισμού.Σίγουρα οι γκιλοτίνες των Γάλλων είχαν περισσότερο ήθος από τα σημερινά όπλα των δημοκρατών.
Το δημοκρατικό πολίτευμα αναγεννήθηκε το 1789 μέσα στο αίμα και μέχρι σήμερα αξιολογεί την ορθότητα της άποψης ανάλογα με τον αριθμό των οπαδών που την ακολουθούν. Η πολιτική ορθότητα και η παγκοσμιοποίηση είναι ένας σταθμός στην διαδρομή αυτή.
Τα γεγονότα και οι εξελίξεις οδηγούν όσους
διαχωρίσουν την θέση τους από τις αυταρχικές πολιτικές των κυβερνήσεων της Σοβιετίας
της ΕΕ σε νέες γκιλοτίνες.
Όσοι κρατήσουν το κεφάλι ψηλά, όσοι αντισταθούν μέχρι το τέλος θα έχουν την Τιμή να ζήσουν μια νέα Βανδέα, ένα νέο Βερολίνο.
ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΖΟΣΕΦ ΒΕΣΤΕΡΜΑΝ:
"Ο ΧΑΣΑΠΗΣ ΤΗΣ ΒΑΝΔΕΑΣ"
«Δεν υπάρχει πλέον Βανδέα. Πέθανε κάτω από το ελεύθερο σπαθί μας μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά της. Δεν υπάρχει πλέον Βανδέα, Δημοκράτες (αντιμοναρχικοί) πολίτες, μόλις την έθαψα στους βάλτους και στα δάση της Σαβεναί, συμφωνά με τις διαταγές που μου δώσατε [.. .] Συνέθλιψα τα παιδιά κάτω από τις οπλές των αλόγων, έσφαξα τις γυναίκες, που, τουλάχιστον αυτές, δεν θα γεννήσουν ξανά συμμορίτες ... εξολόθρευσα τα πάντα»!
Η έκτρωση, η Βαστίλη, η Βανδέα και ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ: μια σημειολογία του Μοντέρνου
Η σφαγή της Βανδέας από τους Γάλλους Διαφωτιστές
Η έκτρωση, η Βαστίλη, η Βανδέα και ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ: μια σημειολογία του Μοντέρνου
link: Σοδομοδημοκρατία
link: Η Επανάσταση της Βανδέας: Ιστορία εικονογραφημένη αριθμός τεύχους 156 Ιούνιος 1981 σελ 40 - 51 (.pdf)
link: Η σφαγή της Βανδέας από τους Γάλλους Διαφωτιστές
Το καλοκαίρι του 1994, το πλούσιο και ογκώδες περιοδικό The Human Life Review, που εκδίδεται από το φημισμένο Human Life Foundation της Νέας Υόρκης, δημοσίευσε μία πραγματεία του John Attarian υπό τον τίτλο ‘Η έκτρωση και ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ’. O συγγραφέας ερευνά τη σχέση μεταξύ της σαδιστικής νοοτροπίας και των εκτρώσεων και επικεντρώνεται στη γνωστική απόρριψη της φυσικής νομοτέλειας και της αναπαραγωγής.
Ακόμη από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, ο Michelle Vovelle, ιστορικός της Γαλλικής Επανάστασης συνδεδεμένος με το κομμουνιστικό κόμμα της Γαλλίας, δήλωσε ότι, για τα γεγονότα της φημισμένης ‘Πτώσης της Βαστίλης’ στις 14 Ιουλίου του 1789 είναι σωστό και αναγκαίο να μιλάμε μόνον για μία ‘συμβολική ερμηνεία’. Άφησε έτσι να διαφανεί η τεράστια προπαγανδιστική κατασκευή, που διήρκησε περισσότερο από δύο αιώνες, λειτουργική στην ιακωβίνικη προοδευτική μυθολογία. «Εκείνη την ημέρα» γράφει ο Jean Dumont, στην αρχή του εξαιρετικού έργου του Οι ψευδείς μύθοι της Γαλλικής Επανάστασης, «οι ‘καταπιεσμένοι Παριζιάνοι’ από τους ‘σκοταδισμούς’ του Παλαιού Kαθεστώτος (L’ Ancien Régime) απουσίαζαν από την πλατεία και η επιχείρηση ολοκληρώθηκε από μια μισθωμένη τρομοκρατική ομάδα, ενώ οι ‘μεγάλοι ηγέτες’ της Επανάστασης ήταν αλλού. Ο Bernand René Jourdan, μαρκήσιος του Launay, κυβερνήτης της Βαστίλης, συζητά, αποσύρει τα κανόνια, αφήνει έναν απεσταλμένο του Hôtel de Ville να επισκεφθεί το παλιό φρούριο και προσκαλεί δύο αντιπροσώπους των πολιορκητών στο τραπέζι του».
Στη συνέχεια ξέσπασε μια αψιμαχία, μετά την οποία ο De Launay παραδόθηκε. Ένας υπαξιωματικός των εξεγερμένων στρατιωτών υποσχέθηκε, στην τιμή του ως στρατιώτης, ότι δεν θα βλαφθεί κανένας. Παρόλα αυτά, ο Launay σφαγιάζεται και το σώμα του σύρεται στο δρόμο. Ένας βοηθός κουζίνας που ήξερε πως να ‘δουλεύει το κρέας’ κόβει το κεφάλι του, το τοποθετεί στην κορυφή ενός μπαστουνιού και το περιφέρει στην πόλη μέχρι το βράδυ. Στη συνέχεια, αυτή η χειρονομία θα αποτελέσει έναν από τους επαναστατικούς ‘καλούς τρόπους’ απευθυνόμενους στα θύματα. Στη Βαστίλη, οι ‘ήρωες της 14ης Ιουλίου’ απελευθέρωσαν μόνο τέσσερις παραχαράκτες, δύο τρελούς και έναν νεαρό έκφυλο αλήτη κλεισμένο εκεί κατόπιν αιτήματος των γονιών του, απελπισμένων από τον έκλυτο βίο του. Εάν η ‘grande journèe’ (μεγάλη ημέρα) είναι μόνο ένα σύμβολο, είναι εξαιρετικά συμπτωματικό ότι οι πράκτορες που είχαν εγγραφεί στη μισθοδοσία των Γάλλων επαναστατών, απελευθέρωσαν -εδώ όλη η εμβληματική και προκλητική δύναμη της πράξης - έναν ‘μαθητή’ του Donatien Alphonse τον François de Sade.
ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ
Η φιλοσοφία, ο πολιτικός δογματισμός, ο αθεϊσμός και η πορνογραφία: το κοκτέιλ του Κόμη de Sade είναι η εικόνα του ‘πεφωτισμένου κόσμου’ που αναδύεται με τόλμη και οργανώνει τη ζωή του ανθρώπου σύμφωνα με αυτόν τον ιδιαίτερα παραμορφωμένο τρόπο κατανόησης της σχέσης ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη διάνοια που, ξεκινώντας από ένα διάσημο παιδαγωγικό έργο του Ferdinand Destutt de Tracy για την εποχή του Ναπολέοντα, το ‘Élements de ideologie’, ονομάζεται συνήθως ‘ιδεολογία’.
Η ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΗΣ
Με ένα φιλοσοφικό-πολιτικό ενδιάμεσο που τοποθετήθηκε ανάμεσα στις πορνογραφικές σελίδες του La philosophie dans le boudoir, ο de Sade κάλεσε τους Γάλλους να καταβάλουν περισσότερες προσπάθειες για να ολοκληρώσουν το ‘δημοκρατικό’ μετασχηματισμό τους, δηλαδή την ‘επίθεση στον ουρανό’: Ο Juan Donoso Cortès υπενθύμισε ότι κάθε πολιτικό ζήτημα είναι πάνω απ 'όλα ένα θεολογικό ζήτημα. Η ιστορία αρχίζει με ένα μεγάλο ‘πρόλογο στον ουρανό’. Σε αυτή την πραγματεία (La philosophie dans le boudoir), ο Γάλλος ερωτομανής, δηλώνοντας ότι η δολοφονία δεν είναι έγκλημα, διατυπώνει κλασσικά επιχειρήματα του ‘δημογραφικού ελέγχου’: «το ανθρώπινο είδος πρέπει να εκκαθαριστεί από το λίκνο». Ο Jean-Baptiste Carrier, ο ‘δήμιος της Νάντης, δήλωσε ότι το πρόσωπο της γης πρέπει να εκκαθαριστεί με κάθε κόστος από την ‘τερατώδη φυλή της Βανδέας’ (sic).
Ο ‘θεϊκός μαρκήσιος’ (ποια θεότητα θα λάτρευε αυτός ο άνθρωπος που, μέσω των προσώπων των βιβλίων του, έλεγε ότι θεωρεί θεούς τα σεξουαλικά όργανα;) ήταν ευγενής όπως και o Robespierre που είχε παραιτηθεί από το ‘de’ μεταξύ του ονόματος και του επώνυμου που κληρονόμησε από την οικογένεια. Όπως και πολλοί άλλοι επαναστάτες και οι δύο ανήκαν σε εκείνη την παρακμιακή αριστοκρατία που είχε χάσει κάθε επαφή με τη γη στην οποία μια άλλη αριστοκρατία (μικρή, μεσαία, αγροτική και στρατιωτική) έχυνε με τιμιότητα το αίμα της μαζί με τους χωρικούς που εξοντώνονταν από τον επαναστατικό Μολώχ.
Εκείνη του de Sade και του Robespierre ήταν μία ξεπεσμένη αριστοκρατία που είχε χάσει την επαφή με τον λαό και που έσφαξε τον ίδιο το λαό για να του επιβάλλει μία μη θελημένη ‘απελευθέρωση’ από τις ‘αλυσίδες’ εκείνης της αυθεντικής αριστοκρατίας που (ο λαός) σεβόταν και την ήθελε ως αρχηγό του στη μάχη. Εκείνη η αριστοκρατία του τρόμου ήταν η υπεύθυνη για την επανάσταση. Αυτή ξέκοψε από το λαό και το μαχαίρωσε, έχασε την αίσθηση της πραγματικότητας και αντί αυτής έθεσε το δικό της διανοητικό σχήμα πάνω από το υπάρχων: «Τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα!» θα γράψει ο Ernst Bloch για την ουτοπία στο Μαρξισμό, προσφέροντας έναν εξαιρετικό ορισμό της ‘ιδεολογίας’. Και η ιδεολογία, η άρνηση των γεγονότων, είχε το πάνω χέρι.
Μαρκήσιος de Sade, άμβλωση, επανάσταση, ιδεολογία, ολοκληρωτισμός. Η σημερινή Βανδέα ονομάζεται άμβλωση: μειώνει τον ‘πεινασμένο’ πληθυσμό, επιτρέπει σε ένα κράτος να εξαλείψει εσκεμμένα και επιστημονικά ένα μέρος του δικού του έθνους, καταστέλλει τους ‘λιγότερο ανθρώπους’ που αντιτίθενται στην ιδεοκρατική ηγεμονία, είτε σκληρή είτε μαλακή, ‘ισχυρή’ ή ‘αδύναμη’, απολυταρχικά ή δημοκρατικά σχετικιστική.
Σύμφωνα με τον de Sade - μιλάει μέσα από το στόμα της κυρίας De Saint-Age, κηδεμόνας των διαστροφών της Eugénie de Mistival, μιας ανήλικης που ξεκίνησε όλα τα είδη σεξουαλικών βδελυγμάτων, συμπεριλαμβανομένης της βίας πάνω στη μητέρας της, που διαπράχθηκε με την υποκίνηση του ελευθεριακού πατέρα της- οι γυναίκες, όπως οι σκύλες και οι λύκαινες γεννήθηκαν μόνο για το σεξ και για αυτό είναι οι ‘απόλυτες ιδιοκτήτριες’ του σώματος, των απολαύσεων του και ‘ό,τι απορρέει από αυτό’. Η μητρότητα θεωρείται η ανώτατη δυστυχία - «η αναπαραγωγή είναι τόσο τρομερή για μένα, ώστε θα πάψω να είμαι φίλη σου τη στιγμή που θα μείνεις έγκυος», υπόσχεται η De Saint - Ange στη νεαρή ερωμένη - θύμα που μπορεί εύκολα να αποκατασταθεί κάνοντας έκτρωση μέσα στις πρώτες επτά ή οκτώ εβδομάδες της ζωής του εμβρύου.
«Μην φοβάσαι την παιδοκτονία» λέει η κηδεμόνας στη Eugénie «το έγκλημα είναι φαντασιακό». Η έκτρωση ενός εμβρύου είναι σαν να εκκενώνεις άλλα σωματικά απόβλητα. «Ακόμη και αν το παιδί είχε ήδη γεννηθεί»- λέει η De Saint-Ange, διδάσκοντας τη νεαρή γυναίκα, με την αμφιφυλόφιλη συνεργασία του αδελφού της, του ιππότη Mirvel - «η γυναίκα πρέπει να έχει το πλήρες δικαίωμα να το ‘καταστρέψει’: είναι στην πραγματικότητα ο απόλυτος ιδιοκτήτης κάθε δικαιώματος στα παιδιά, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου να τα εξαλείψει. Η ολική εξάλειψη της ανθρωπότητας δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από την παροχή μιας υπηρεσίας στη φύση.»
Σοδομοδημοκρατία
Όπως βλέπουν οι δημοκράτες ... την Repubblica
Sociale Italiana-RSI
Και όπως πραγματικά ήταν ...
Κάποτε, τὸ 1975, ὁ ἀριστεροδημοκράτης καὶ κάπως ἀνοιχτόμυαλων ἠθῶν σκηνοθέτης, Πάολο Παζολίνι, ἀνέλαβε τὸ ἀντιφασιστικὸ ξέπλυμα τῆς μεταπολεμικῆς πλουτοΔημοκρατίας, στὴν χώρα τῆς ἁγίας ἔδρας τῶν παιδεραστῶν, γυρίζοντας τὴν ταινία «120 μέρες στὰ Σόδομα».
Ἡ ταινία ἔχει γιὰ φόντο της τὸ
καθεστὼς τῆς Ἰταλικῆς Κοινωνικῆς Δημοκρατίας, ποὺ ἐγκαθίδρυσε στὴν κωμόπολη
Σαλό τῆς Βόρειας Ἰταλίας ὁ Μουσολίνι μετὰ τὴν ἀνατροπή του στὴν Ρώμη. Στὴν ὑπόθεση
ἀκόλαστοι καὶ ἀδυσώπητοι φασίστες παίρνουν ἐννιὰ ἀγόρια καὶ ἐννιὰ κορίτσια γιὰ
νὰ τὰ μετατρέψουν σὲ δούλους μέσω τῆς ὑποβολῆς τους σὲ ποικίλες σεξουαλικές
διαστροφές, βιασμοὺς καὶ βασανιστήρια ἕως ὅτου κορέσουν τὴν σαδιστική τους δίψα
μὲ τὴν δολοφονικὴ κατακρεούργηση τῶν θυμάτων τους. Μεγάλο κρίμα ποὺ δὲν
πρόλαβαν νὰ τὰ σώσουν οἱ Ἀμερικανοὶ ἀπελευθερωτές, ποὺ ἐκείνη τὴν ὥρα ἀποβιβάζονταν
στὸν ἰταλικὸ νότο. Τὸ σενάριο δὲν βασίζεται σὲ πραγματικὴ ὑπόθεση, ἀλλὰ ἀπηχεῖ ἀποκλειστικὰ
τὴν νοσηρὴ φαντασία τοῦ σκηνοθέτη.
Ὁ τίτλος τῆς ταινίας εἶναι παρμένος ἀπὸ τὸ ὁμώνυμο βιβλίο τοῦ
μαρκησίου ντὲ Σὰντ, ἀπὸ τὸν ὁποῖον προῆλθε καὶ ὁ ὅρος «σαδισμός», τὸν ὁποῖο ἔβγαλε
ἀπὸ τὴν φυλακὴ ἡ (μεγάλη) Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, μιᾶς καὶ ὁ μαρκήσιος, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ
ποικίλα βασανιστήρια ποὺ τελοῦσε γιὰ νὰ διεγείρει τὰ σεξουαλικά του πάθη, ἦταν
βέρος Δημοκράτης, καὶ μάλιστα ὀπαδὸς τῆς «ἄμεσης δημοκρατίας» (τῆς «καλῆς»). Ὁ
Σὰντ ἔγραψε τὰ «120 μέρες στὰ Σόδομα» -ἴσως τὸ σημαντικότερο ἔργο του- λίγο
προτοῦ οἱ Γάλλοι Ἐπαναστάτες κάψουν τὴν Βαστίλη καὶ ἐκδώσουν τὸ διάταγμα τῆς ἀπόλυσής
του. Ὁ ἀπελευθερωμένος μαρκήσιος ἀναμείχθηκε στὰ ἐπαναστατικὰ γεγονότα ἐκείνου
τοῦ καιροῦ κι ἔγραψε τότε κι ἕνα δοκίμιο «Πάνω στὴν ἄμεση δημοκρατία καὶ τὴν ἀπάτη
τῶν ἐκπροσωπήσεων».
Ὁ Σὰντ, μὲ τὰ ἔργα του, ὑπῆρξε πρωτοπόρος φιλόσοφος τοῦ
Διαφωτισμοῦ, φέροντάς τον στὶς ἔσχατες λογικές του συνέπειες. Ἡ αὐθεντία τοῦ
Θεοῦ ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὴν αὐθεντία τῆς Φύσης, ποὺ δὲν γνωρίζει τὸ «καλὸ» καὶ
τὸ «κακό», παρὰ μονάχα τὴν ἱκανοποίηση τῶν σωματικῶν ἐπιθυμιῶν, ποὺ μποροῦν
«φυσιολογικὰ» νὰ φθάσουν καὶ μέχρι τὸ ἔγκλημα. Ἡ ἐξέγερση κατὰ τῆς καταπίεσης
κάθε παραδοσιακῆς καὶ συμβατικῆς ἠθικῆς πραγματοποιεῖται ἐν ὀνόματι τῶν
δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἀχαλίνωτη ἐπιδίωξη τῆς σωματικῆς ἡδονῆς.
Ὁ διαφωτισμένος καὶ (ἀμεσο)δημοκράτης μαρκήσιος, ἀπὸ τὸν ὁποῖον
ὁ Παζολίνι ἐμπνεύστηκε τὸ ἀντιφασιστικὸ κινηματογραφικό του πόνημα, ἀποδίδοντας
τὰ λόγια καὶ ἔργα του στοὺς «κακοὺς» φασίστες, φαίνεται ὅτι ἦταν πολὺ μπροστὰ ἀπὸ
τὴν ἐποχή του. Οὔτε ὁ Ροβεσπιέρος οὔτε κι ὁ Βοναπάρτης μπόρεσαν νὰ ἀνεχθοῦν τὴν
παρεξηγημένη ἐλευθεροφροσύνη τοῦ ἄτακτου μαρκήσιου, κι ἔτσι ἀφοῦ τὸν ἔστειλαν ἀπὸ
φυλακὴ σὲ φυλακή, πέθανε, τελικά, σὲ ἄσυλο φρενοβλαβῶν, ἐνῶ τὸ φιλολογικό του ἔργο
ἀποδεικνύει περίτρανα ὅτι ἦταν πολὺ καλὰ στὰ μυαλά του.
Δύο αἰῶνες μετὰ τὸ ἔργο του θὰ τὸ μελετήσουν εἰς βάθος ἀνοιχτόμυαλοι
λογοτέχνες, διανοούμενοι καὶ ψυχαναλυτές, γιὰ νὰ τὸ ἀνακηρύξουν σὲ ἀριστούργημα.
Εἶναι πιὰ ἡ ἐποχὴ ποὺ ἀρχίζει νὰ πνέει γιὰ τὰ καλὰ ὁ ἄνεμος τῆς ἐλευθερίας, μιᾶς
καὶ γλυκοχάραζε ὁ Αὐγερινὸς τῆς Μαζικῆς Δημοκρατίας ἐν μέσω τῆς μεταπολεμικῆς
Καταναλωτικῆς Κοινωνίας τῆς Δύσης. Ἐπιτέλους, στὶς μέρες μας τὸ ἔργο τοῦ Σὰντ
δικαιώθηκε, ὄχι στὰ βιβλία τῶν προοδευτικῶν διανοούμενων, ἀλλὰ αὐτὴν τὴν φορὰ
στὴν πράξη.
Ὅσοι δὲν καταλαβαίνουν, ἄς κοιτάξουν γύρω τους καὶ θὰ
καταλάβουν. Κι ἐπειδὴ τὸ ψάρι μοσχομυρίζει ἀπ’ τὸ κεφάλι, ἄς ξεκινήσουν ἀπὸ τὰ ἤθη
τῆς «καλῆς κοινωνίας» καὶ τῶν πάσης φύσεως κορυφαίων λειτουργῶν τοῦ
πολιτεύματος. Ἄς ξεκινήσουνε ἀπὸ τὰ ἤθη τῶν μεγαλοσχημόνων τῆς ἁγίας Δημοκρατίας γιὰ νὰ φθάσουνε στὰ ἤθη τοῦ
«παιδόφιλου» τῆς γειτονιᾶς. Κι ὅποιος φουκαρατζίκος θέλει νὰ γίνει ἕνας μικρὸς
Σάντ, ἄς μὴν ξεχνάει ὅτι τὸ «ὅ,τι φᾶμε, ὅ,τι πιοῦμε, τελίτσες» εἶναι πρωτίστως
μιὰ ἰδεολογία γιὰ τοὺς ἰσχυροὺς δημοκράτες. Ἐπειδὴ ὁλόκληρες κοινωνίες τὸ ἐναγκαλίσθηκαν
καὶ τὸ κρατᾶνε σφιχτὰ γιὰ νὰ μὴν τοὺς φύγει «παίρνοντας πίσω τὴν ἐλευθερία
τους» δὲν σημαίνει κιόλας ὅτι ἔγινε γι’ δαῦτες.
Ἀξίζει, πάντως, νὰ δεῖτε τὴν ταινία τοῦ Παζολίνι. Εἶναι ἡ εἰκόνα ἀπὸ τὸ παρόν καὶ τὸ μέλλον τῶν ἀρχιερέων τῆς πλουτοδημοκρατίας καὶ τῶν παιδιῶν τῆς σύγχρονης πλεμπάγιας. Ἀργότερα ξεκινῆστε ἕνα εἰδησιογραφικὸ ταξίδι στὰ δίκτυα παιδεραστίας τῆς Οὐάσιγκτον -ἀλλὰ καὶ τὶς πρόσφατες εἰδήσεις γιὰ δεκάδες ὑποθέσεις παιδοβιασμοῦ ἀπὸ πράκτορες τῆς CIA- γιὰ νὰ προσγειωθεῖτε στὴν χώρα τοῦ Λιγνάδη καὶ τοῦ καλοῦ ἀνωτάτου ταγοῦ τῆς δικαιοσύνης, ποὺ εἶναι ἁπλῶς ἡ ψηλότερη κορφὴ τοῦ παγόβουνου.
Όταν η ΕΟΚΑ Β’ πήρε τα όπλα για την Ένωση (του Νίκου Παπαγεωργίου από τον πρόλογο του βιβλίου «Η Αληθινή Ιστορία της ΕΟΚΑ Β’»)
“Μετά το τέλος του Β’ ΠΠ η πλειοψηφία των ελληνοκυπρίων εκείνο που επιθυμούσε ήταν η Ένωση με την μητέρα Ελλάδα. «Ένωση! Μόνο Ένωση» φώναζαν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. Όμως, άλλα ήταν τα σχέδια της Βρετανίας. Το 1955 ξεκινά ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ, με πολιτικό αρχηγό τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο και στρατιωτικό ηγέτη τον στρατηγό Γρίβα – Διγενή. Λίγο αργότερα ο αγώνας εκείνος εγκαταλείφθηκε από τον Μακάριο. Οι συμφωνίες Λονδίνου – Ζυρίχης τις οποίες ο ίδιος συνυπέγραψε, ουσιαστικά παρέδωσαν την Κύπρο στην διάθεση της Τουρκίας. Η κίβδηλη ανεξαρτησία είχε σαν αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η άμεση διεκδίκηση της Ενώσεως, επειδή η Ελλάδα απεδέχθη με τις προδοτικές συμφωνίες, την επέμβαση της Τουρκίας στην Κύπρο ως εγγυήτρια δύναμη, για την αποτροπή τέτοιας περιπτώσεως. Αυτό δηλαδή που συνέβη τον Ιούλιο του 1974.
Μετά την λήξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, και κατά
το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 60, οι Κύπριοι έχουν διασπαστεί σε δύο
στρατόπεδα. Σε δύο πολιτικές παρατάξεις. Στους μακαριακούς ή ανθενωτικούς υπό
την ηγεσία του Μακαρίου (Μιχαήλ Μούσκος) και στους γριβικούς ή ενωτικούς με
αρχηγό τον στρατηγό Γρίβα-Διγενή. Οι μεν αγωνίζονται και θέλουν μια Κύπρο
ανεξάρτητη και οι δε θέλουν την Ένωση της Κύπρου μετά της Ελλάδος. Εξ’ άλλου
αυτός ήταν ο σκοπός του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ.
Οι πρώτοι, δηλαδή οι μακαριακοί, είχαν υπό την κατοχή τους το κράτος, αφού ο ηγέτης της παράταξης τους ήταν και ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αντίθετα οι γριβικοί όχι μόνο ήταν εκτός της δημόσια διοίκησης, αλλά δεν είχαν και τη βοήθεια από την Ελληνική κυβέρνηση παρά το γεγονός ότι, ο αγώνας τους ήταν η Ένωση. Όμως οι γριβικοί αντιμετώπιζαν ένα ακόμη τεράστιο πρόβλημα. Ο Μακάριος μέσω της κυβερνήσεως του ασκούσε πιέσεις σε βάρος τους, αλλά και διακρίσεις αποκλείοντας τους από τη δημόσια ζωή προκειμένου να μη έχουν ουδεμία πρόσβαση στο κράτος για να μη του δημιουργούν προβλήματα. Οι διακρίσεις σε βάρος των ενωτικών ήταν αυτές που ξεχείλισαν το ποτήρι και ήταν το έναυσμα της καθόδου του Γρίβα κρυφά στην Κύπρο. Στις 31 Αυγούστου 1971 ο Γρίβας φτάνει στο νησί της Αφροδίτης με σκοπό αφ’ ενός μεν να εμψυχώσει τους ενωτικούς, αφ’ ετέρου δε να συνεχιστεί ο αγώνας για την Ένωση.
Την εποχή εκείνη ο Μακάριος βρίσκεται ήδη στην προεδρία της
Δημοκρατίας περίπου μία δεκαετία. Κατά την διάρκεια αυτών των ετών δεν είχε
κατορθώσει ή δεν το προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις των δύο παρατάξεων.
Υπήρχε όμως ακόμη και ένα άλλο πρόβλημα. Η ευμενής πολιτική που ακολούθησε προς
τις χώρες του λεγόμενου «τρίτου κόσμου». Μάλιστα ευελπιστούσε να ηγηθεί αυτών
των χωρών. Οι θέσεις αυτές του Μακαρίου στην εξωτερική πολιτική που ασκούσε
δημιουργούσαν μεγάλα προβλήματα στις σχέσεις της Κύπρου με τις χώρες της Δύσεως.
Οι πολιτικές συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί και η κατ’ εξακολούθηση άφρων
πολιτική που ακολουθούσε στο εσωτερικό της χώρας, βοήθησαν την ανάπτυξη του
αντάρτικου αγώνα των ενωτικών. Ενώ οι ελληνοκύπριοι θα έπρεπε να ήσαν ενωμένοι
προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον πραγματικό εχθρό, την Τουρκία, η οποία
αναζητούσε ευκαιρία να επέμβει στο νησί, αυτοί είχαν χωρισθεί στα δύο.
Ο Μακάριος όμως είχε διαφορετικές επιδιώξεις. Φρόντιζε
καθημερινά να υποδαυλίζει την ενότητα του λαού και να γίνεται επιτακτική η
ανάγκη για δημιουργία μιας νέας οργανώσεως ως η μόνη προστασία των γριβικών από
τους μακαριακούς. Το νέο αντάρτικο ονομάστηκε ΕΟΚΑ Β’ και στελεχώθηκε και από
παλαιά στελέχη και αγωνιστές της ΕΟΚΑ αλλά δεν είχε τη δομή της παλαιάς
οργανώσεως. Ήταν περισσότερο εύκαμπτη.
Ο Αρχηγός δεν είχε επιτελείο και διοικούσε την νέα οργάνωση με τους κατά τόπους τομεάρχες οι οποίοι ήταν κατά κύριο λόγο απόστρατοι αξιωματικοί. Οργανώθηκε σε τάγματα μικρότερης όμως δυνάμεως, που έφεραν ελαφρύ οπλισμό, κατάλληλο για ανταρτοπόλεμο. Οι ενωτικοί που οργανώθηκαν στο πλευρό του Γρίβα, ξεκίνησαν τη δράση τους μέσα στις πόλεις και τα χωριά. Όσοι άρχισαν να καταζητούνται από τις δυνάμεις καταστολής, κρυβόντουσαν σε διάφορα κρησφύγετα που είχαν ήδη δημιουργηθεί γι’ αυτό το σκοπό.
Η δύναμη της ΕΟΚΑ Β’ στο ξεκίνημα του νέου αντάρτικου δεν
ήταν μεγάλη. Υπολογίζεται σε 500 περίπου αγωνιστές όσα και τα όπλα που
διατηρούσαν κρυφά. Αργότερα άρχισε να μεγαλώνει η δύναμη της και ξεκινούν
καταδρομικές επιθέσεις, για να αποσπάσουν όπλα από αποθήκες της Εθνικής Φρουράς
και της Αστυνομίας. Η σοβαρότερη ενίσχυση με οπλισμό έγινε το 1972 όταν άρχισε
να αγοράζει όπλα από το εξωτερικό με δικά της χρήματα. Με τον οπλισμό αυτό οι
αγωνιστές της ΕΟΚΑ Β’ ήταν σε θέση να δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στις δυνάμεις
καταστολής του Μακαρίου. Φυσικά ο Αρχιεπίσκοπος δεν έμεινε με σταυρωμένα τα
χέρια. Συγκρότησε ένα ένοπλο σώμα από οπαδούς του με την ονομασία Εφεδρικό.
Εκτός από αυτό και την Αστυνομία, χρησιμοποίησε εναντίον των ενωτικών και
παραστρατιωτικές οργανώσεις οι οποίες δεν έφεραν στολή όπως οι άνδρες του
Εφεδρικού. Το Εφεδρικό σώμα ουσιαστικά ήταν η σωματοφυλακή του Μακαρίου.
Η κυβέρνηση της Αθήνας έβλεπε ευνοϊκά την δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β΄. Ελληνικές αλλά και κυπριακές εφημερίδες εκφράζονταν ευμενώς για τους σκοπούς της οργάνωσης. Στις 26 Μαρτίου 1972 σε προάστιο της Λευκωσίας πραγματοποιείται μυστική συνάντηση Γρίβα- Μακαρίου. Κατά την διάρκεια της συζήτησης των δύο ηγετών, ο Γρίβας προτείνει στο Μακάριο να παραιτηθεί από πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ήδη όμως και από την κυβέρνηση των Αθηνών είχε σταλεί μήνυμα στο Μακάριο αφού παραιτηθεί, να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας από όλες τις παρατάξεις των εθνικοφρόνων Κυπρίων και εκλογή νέου Προέδρου. Ακόμη είχε προτείνει να συμμετάσχουν σε αυτή την κυβέρνηση και γριβικά ενωτικά στελέχη. Η άρνηση του Μακαρίου στις απαιτήσεις των Αθηνών αλλά και του Γρίβα είχε σαν αποτέλεσμα, να διαρραγούν ολοσχερώς οι σχέσεις των δύο ηγετών και η ΕΟΚΑ Β να εντείνει τις επιθέσεις της κατά μακαριακών στόχων.
Από το Φεβρουάριο του 1973 αρχίζει η δράση των ενωτικών
αγωνιστών με μεγαλύτερη ένταση. Ξεκινούν επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα με ανταλλαγές
πυροβολισμών και απαγωγές στελεχών του καθεστώτος. Συγκεκριμένα
πραγματοποιήθηκε με καταδρομική επιχείρηση από την ΕΟΚΑ Β η απαγωγή του
υπουργού Δικαιοσύνης Χρ. Βάκη. Βέβαια και ο Μακάριος δεν παρέμεινε απαθής.
Αρχίζει να λαμβάνει πολύ σκληρά μέτρα. Συλλαμβάνονται δεκάδες γριβικοί και
οδηγούνται στις φυλακές. Εκεί υφίστανται φρικτά βασανιστήρια από τους
πραιτοριανούς του Εφεδρικού. Παρά το γεγονός ότι ο υπουργός λίγο αργότερα αφέθη
ελεύθερος εν τούτοις, οι διώξεις συνεχίζονται με την ίδια ένταση.
Προκειμένου το καθεστώς να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την
δράση της ΕΟΚΑ Β και γενικότερα την ενωτική παράταξη λαμβάνει μέτρα προς
παραδειγματισμό. Ξεκινούν σχεδόν καθημερινά συλλήψεις ενωτικών και ακολουθούν
σκληροί βασανισμοί κατά τις ανακρίσεις, προκειμένου, οι ανακρινόμενοι να
καταδώσουν όχι μόνο συναγωνιστές τους, αλλά και τα κρησφύγετα και τις αποθήκες
απόκρυψης όπλων.
Οι φυλακές της Λευκωσίας γίνονται κολαστήρια για τους
συλληφθέντες ενωτικούς. Υπόδικοι και κατάδικοι περνούν από εξαντλητικές ανακρίσεις
και υφίστανται τα πάνδεινα προκειμένου να ομολογήσουν. Παρά την πληθώρα των
κατασταλτικών μέτρων που έλαβε το καθεστώς του Μακαρίου, όχι μόνο η δράση της
ΕΟΚΑ Β δεν περιορίστηκε αλλά και νέοι αγωνιστές συνεχώς ενίσχυαν τη δύναμη της.
Όσοι καταζητούντο από την αστυνομία του Μακαρίου αισθάνονταν ότι είχαν
μεγαλύτερη ασφάλεια όταν περνούσαν στις τάξεις της οργανώσεως και
προστατευόντουσαν από συμμαχητές τους.
Το αποκορύφωμα της αντάρτικης δράσης της ΕΟΚΑ Β ήταν η απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου στις 7 Οκτωβρίου 1973, κοντά στο χωριό Άγιος Σέργιος που βρίσκεται πλησίον της Αμμοχώστου. Έκτοτε η Αστυνομία αλλά και το Εφεδρικό εντείνουν τις προσπάθειες τους και επιφέρουν πολλά κτυπήματα στην οργάνωση, μέχρι τον Ιανουάριο του 1974. Ανακαλύπτονται αποθήκες με όπλα και πυρομαχικά της οργανώσεως. Συλλαμβάνονται συνεχώς και νέοι αγωνιστές αλλά η δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β εξακολουθεί να είναι έντονη και να προβληματίζει σοβαρά το Μακάριο και τους συνεργάτες του. Εν τω μεταξύ και από τις δύο παρατάξεις οι πολιτικές δολοφονίες αποτελούν μέσο επιλύσεων των διαφορών τους. Ο Μακάριος ετοιμάζεται να συγκαλέσει τη βουλή για να καταδικάσει τον στρατηγό Γρίβα –Διγενή ως δολοφόνο. Δεν θα προλάβουν. Στις 27 Ιανουαρίου 1974 ο αρχηγός της ΕΟΚΑ Β και της ενωτικής παρατάξεως αφήνει την τελευταία του πνοή μέσα σε ένα φτωχό οικίσκο της Λεμεσού, που χρησιμοποιούσε ως κρησφύγετο, από καρδιακό επεισόδιο. Το μοιραίο συνέβη στις 13.45 μμ ενώ ο αρχηγός διένυε το 75ο έτος της ηλικίας του. Μετά τον θάνατο του στρατηγού η ΕΟΚΑ Β συνεχίζει τον αγώνα της κατά του καθεστώτος”
Ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές δυνάμεις: ΕΟΚΑ Β' Ξαναχτύπα! (15η Ιουλίου 1974)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
