Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ERNST JUNGER. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ERNST JUNGER. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Μια έκδοση από την Λόγχη ανατρεπτική, που φέρνει στην γλώσσα μας ιδέες, σκέψεις αλλά και γνώση με ιδεολογική και πολιτική υπόσταση!


Το βιβλίο, με πρόλογο του Gabriele Adinolfi, φέρει την υπογραφή του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου που έχει συγγράψει σειρά  βιβλίων όπως το «Léon Degrelle ο τελευταίος ιππότης», «Μίκης Μάντακας, πεθαίνοντας για την Ευρώπη», έχει μεταφράσει το «Δόγμα του Φασισμού»,  το «Pierre Drieu La Rochelle, Ιδέες για μια επανάσταση των Ευρωπαίων», «Louis-Ferdinand Celine, ένας παράνομος της λογοτεχνίας» και έχει επιμεληθεί τα βιβλία, «Ο Τόλκιν, η Ευρώπη και η παράδοση» και «Οι δρόμοι της μάχης» του Dominique Venner


 

Ο Ernst Jünger και η εθνική επανάσταση (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Η 16η Αυγούστου 1922 είναι μια σημαντική ημερομηνία στην ιστορία του γερμανικού εθνικισμού. Εκείνη την ημέρα έγινε η πρώτη έξοδος σε ισχύ των SA, της  παραστρατιωτικής οργάνωσης του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, ακόμη στα σπάργανα. Συγκέντρωσε οκτακόσιους άνδρες στην Königsplatz του Μονάχου, όπου υπήρχαν ήδη τριάντα χιλιάδες μέλη των “Bund Oberland” του Franz von Epp, των “Bund Bayern und Reich” και των “Reichsflagge” του Ernst Roehm’s. Ήταν οι κύριες ομάδες του εθνικού ριζοσπαστισμού που υπήρχαν στη Βαυαρία, αποτελούμενοι σχεδόν εξ ολοκλήρου από πρώην μαχητές και πρώην μέλη των Freikorps. 


για να το παραγγείλετε στον σύνδεσμο εδώ ...

Επρόκειτο για διαμαρτυρία ενάντια στον «νόμο για την προστασία της Δημοκρατίας», που απειλούσε να προχωρήσει αυστηρά κατά του εξτρεμισμού. Όταν με αφορμή το Putsch της 8ης Νοεμβρίου 1923, η «επαναστατική Δεξιά» ανέλαβε και πάλι δράση, ήταν οι Εθνικοσοσιαλιστές και οι Εθνικιστές που στέκονταν δίπλα-δίπλα. Και στους δύο, η παρουσία πρώην μαχητών ήταν πολύ μεγάλη. 

Στις έντονες ώρες του Putsch, περίπου χίλιοι δόκιμοι της σχολής πεζικού του Μονάχου εγκατέλειψαν τους στρατώνες τους και τέθηκαν υπό τη διοίκηση του Gerhard Rossbach, ενός από τους πιο διάσημους ηγέτες των Freikorps, με τον οποίο παρέλασαν «με πανό με σβάστικα και με τη συνοδεία μιας μπάντας για να ενωθούν με τον Hitler και τον Ludendorff». 

Θα πρέπει επίσης να θυμηθούμε ότι όταν τον Ιούλιο του 1921, ο Χίτλερ ζήτησε και απέκτησε απόλυτες εξουσίες εντός του NSDAP, είχε στο πλευρό του τον Hermann Ehrhardt, ηγέτη του “Wiking-Bund”, έναν άλλο διάσημο ηγέτη από τα Freikorps. Ο πρώτος πυρήνας των SA τέθηκε υπό τη διοίκηση του Hans Ulrich Klintzsch, βετεράνο της τρομερής Ταξιαρχίας Ehrhardt. 

Τέλος να θυμηθούμε ότι ο Franz Seldte, διοικητής της “Stahlhelm”, της ισχυρής οργάνωσης πρώην μαχητών, ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα υποστηρικτής της πολιτικής του Hitler, αρχιτέκτονας το 1932 της συγχώνευσης μεταξύ εθνικιστών και εθνικοσοσιαλιστών, που κατέληξε Υπουργός Εργασίας στην κυβέρνηση «εθνικής συγκέντρωσης» της 30ης Ιανουαρίου 1933 και παρέμεινε στη θέση του μέχρι το 1945.  

Όλα αυτά τα ιστορικά τα ανέφερα ώστε να δοθεί το νόημα, ότι οι πολιτικές θέσεις της μαχητικότητας και του εθνικοσοσιαλισμού ήταν στην πραγματικότητα δυσδιάκριτες. Επιπλέον, η ανάταση του “Frontsoldat” ήταν πάντα κεντρικό σημείο της προπαγάνδας του Hitler, που θα έπρεπε  να είχε μεταφέρει τον αγώνα του στο έδαφος της εσωτερικής πολιτικής, δίνοντας ζωή σε εκείνη τη νέα φιγούρα που ήταν ο πολιτικός στρατιώτης.  

Αυτές οι  προφανείς διευκρινίσεις είναι απαραίτητες σε μια περίοδο που τόσο στην Ιταλία όσο και στη Γερμανία επιχειρείται από πολλούς να λειτουργήσει μια διάσπαση μεταξύ εθνικισμού και εθνικοσοσιαλισμού. Θεωρείται με αυτόν τον τρόπο, ότι θα μπορούν να ενωθούν κάποια κομμάτια της ιστορίας της Γερμανίας σε μια ιδιαίτερα ταραγμένη και κρίσιμη περίοδο για την Ευρώπη. 

Αναφέρομαι ιδιαίτερα στις περιπτώσεις της λεγόμενης «αντιναζιστικής αντίστασης» που συνδέεται με την 20η Ιουλίου 1944 (ένα αντιδραστικό-μιλιταριστικό πραξικόπημα που έγινε ο ιδρυτικός μύθος της δημοκρατικής Bundesrepublik…) και στην παλινόρθωση στην οποία  η φιγούρα του Ernst Jünger υποβάλλεται τακτικά.

Ολόκληρη η ιδεολογία και η κοσμοθεωρία του νεαρού τότε Junger, ενός έγκυρου μέλους του εθνικοεπαναστατικού κύκλου, μπολιάστηκε στον ιμπεριαλιστικό εθνικισμό. Οι πηγές από τις οποίες λάμβανε γνώση ήταν από χαρακτήρες όπως ο νεοπαγανιστής Friedrich Hielscher (μελλοντικός συνεργάτης των SS-Ahnenerbe) και ο Oswald Spengler. Οι αξίες γύρω από τις οποίες περιστρεφόταν η πολιτική φαντασία του Junger δεν ήταν καθόλου ελαφρές.

 Επικαλέστηκε τη λύτρωση της γερμανικής πατρίδας, την εμφάνιση ενός απόλυτου ηγέτη και την επιβεβαίωση μιας ριζοσπαστικής, «κινητοποιητικής» δικτατορίας, πιστής στην παλαιο-γερμανική ιεραρχική παραδοσιακότητα και εγγυητή ενός μυστικιστή πολεμιστή. Κεντρική φιγούρα, όπως και για τον Hitler, ήταν το “Frontsoldat”, ηρωοποιημένη σε έναν εμβληματικό τύπο ψυχρού και τολμηρού μαχητή όπου τελικά, το 1932, μεταμορφώθηκε στον “Arbeiter”. τον Εργάτη του.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λόγχη» η έκδοση της χρονιάς: «Ο ηρωικός ρεαλισμός του Ernst Junger στην εποχή της παρακμής» - του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

 


2103611590

info@logxi.com


για να δείτε τα περιεχόμενα εδώ ...

Το να αφηγηθεί κανείς πλήρως την ιστορία ενός υπερήλικα  κυρίου δεν είναι εύκολο. Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι ο εν λόγω κύριος είναι ένα από τα πιο πρωτοποριακά και συζητημένα  μυαλά της συγγραφικής και φιλοσοφικής σκέψης του εικοστού αιώνα και του οποίου τα αξιώματα είναι εξαιρετικά επίκαιρα, τότε το θέμα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο. 

Η προσπάθεια αυτή είναι λοιπόν δύσκολη, αλλά πιστεύω είχε ένα καλό αποτέλεσμα, ώστε να καταλάβει ο αναγνώστης, που δεν γνωρίζει τον Junger, το πνεύμα του μεγάλου αυτού διανοούμενου. Μια έκδοση ανατρεπτική, που φέρνει στην γλώσσα μας ιδέες, σκέψεις αλλά και γνώση με ιδεολογική και πολιτική υπόσταση!

«Καλύτερα να είσαι παραβατικός παρά αστός» είχε δηλώσει περιληπτικά ο νεαρός κάποτε Ernst Jünger με μίσος ενάντια στην αστική τάξη, μετά τον Μεγάλο Πόλεμο. Γι’ αυτόν ο κόσμος της αστικής τάξης, που θεωρείται πάνω απ’ όλα ο κόσμος της διαμεσολάβησης, θα μπορούσε τουλάχιστον να εξορκιστεί, αν όχι να εκμηδενιστεί, με τη δράση.  Οι Ευρωπαίοι διεξήγαγαν  έναν τρομερό πόλεμο που έφερε στην μνήμη μια λέξη: το θάρρος. Σημασία δεν έχει η στιβαρότητα των χαρακωμάτων αλλά η ψυχή των ανδρών που τα καταλαμβάνουν, έλεγε ο ίδιος ως μεγάλος πρωταγωνιστής.

Στην κόλαση της Γηραιάς Ηπείρου, η ανακάλυψη του Materialschlacht (η μάχη των υλικών) είναι το κομβικό γεγονός στη διαδικασία διαμόρφωσης των «Γιουνγκεριανών» ιδεών, ενώ η ατομική αξία φαίνεται να ακυρώνεται από την υπερβολική δύναμη της τεχνικής (την λέξη που χρησιμοποιούσε συχνά ο συγγραφέας). Η εκμηχάνιση του πολέμου και οι συνέπειες που απορρέουν από αυτήν, θα γίνει κατανοητή από τον στρατιώτη Jünger σε όλη την εποχική δύναμη τους. Μπορούμε να είμαστε ακόμα άντρες χωρίς φόβο; Αυτό είναι το ερώτημα που έχει σημασία.  

Το καθήκον του ανθρώπου στην εποχή της ολοκληρωτικής κινητοποίησης και του μηδενισμού είναι να κατακτήσει έναν χώρο ελευθερίας, ενάντια στη διάδοση του τίποτα και να κυριαρχήσει πνευματικά στον κόσμο των μηχανών. Στην ουσία, να δώσει ένα πρόσωπο στην τεχνική. Μια πρόκληση από την οποία δεν ξέφυγε ο Ernst Jünger, μια τολμηρή ψυχή του 1900, ο οποίος μέσα από τη ζωή του και την πολεμική του εμπειρία, αλλά και με την τεράστια λογοτεχνική του παραγωγή, προσπάθησε να δώσει απάντηση σε αυτό το αβυσσαλέο ερώτημα, δημιουργώντας δικούς του πρωταγωνιστές. 

Όπως τον “Εργάτη” σαν την κύρια φιγούρα του, τον “Επαναστάτη” και τον “Άναρχα”. Η σχέση μεταξύ αυτών των τριών πρωταγωνιστών είναι αλληλένδετη και πολύπλοκη. Αυτό είναι ένα από τα θέματα που περιγράφονται στο βιβλίο, όπως και η μετατροπή του Πολεμιστή σε Εργάτη ή το αντίστροφο, μέσα σε μια κτηνώδη καταπίεση.

Ο Ernst Jünger ήταν πεπεισμένος ότι «η τάση προς την παγκοσμιοποίηση» ήταν όχι μόνο μη αναστρέψιμη, αλλά και τελικά επιθυμητή. Επιπλέον έχει περιγράψει στα έργα του και έχει τοποθετήσει στο πλαίσιο της ανάλυσης της εποχής μας, τις επιπτώσεις της αυτής της παγκοσμιοποίησης και την οικουμενική ισοπέδωση των συνθηκών διαβίωσης μέσω της τεχνικής, της τεχνολογίας, η οποία στο όχι πολύ μακρινό μέλλον θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός «Παγκόσμιου Κράτους». 

Δικαίως τον αποκάλεσαν έναν Επαναστάτη της «Νεωτερικότητας», την οποία πολέμησε δυναμικά με τον ίδιο τρόπο που πολέμησε και την μπουρζουαζία. Η σκέψη του είναι ένας φάρος που μας δείχνει πως να βαδίζουμε σε ένα σταθερό μονοπάτι, δύσβατο αλλά υποχρεωτικό:  «Εδώ είναι ο εφιάλτης των τυράννων: ότι το θύμα τους ανεβαίνει σε μια ελευθερία απρόσιτη γι’ αυτούς και ότι εξαφανίζεται, ενώ ονειρεύονται παραληρήματα να τον αφανίσουν, σε χώρους όπου τα βασανιστήρια και τα ο τρόμος δεν έχουν πια δύναμη. Και ο εφιάλτης των εκτελεστών είναι αυτό, ότι το θύμα τους ξαναζεί». 

πηγή

Αυτόνομοι Ηπείρου



«Αν οι μεγάλες μάζες ήταν τόσο διαφανείς, τόσο συμπαγείς μέχρι τα μεμονωμένα άτομα όπως ισχυρίζεται η κρατική προπαγάνδα,  θα ήταν αρκετοί τόσο αστυνομικοί, όσοι είναι οι σκύλοι που χρειάζεται ένας βοσκός για τα κοπάδια του.

Τα πράγματα όμως είναι διαφορετικά, αφού ανάμεσα στο γκρίζο των προβάτων κρύβονται οι λύκοι, δηλαδή εκείνα τα όντα που δεν έχουν ξεχάσει τι είναι ελευθερία.

Και όχι μόνο αυτοί οι λύκοι είναι δυνατοί από μόνοι τους, υπάρχει επίσης ο κίνδυνος, μια κακή μέρα, να μεταδώσουν τις ιδιότητες τους στη μάζα και το κοπάδι να μετατραπεί σε αγέλη. Αυτός είναι ο εφιάλτης των ισχυρών»

Ernst Junger, "Η συνθήκη του επαναστάτη"

Υπάρχει η κουλτούρα στα Δεξιά; (του Adriano Romualdi, μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

 

Υπάρχει η κουλτούρα στα Δεξιά;

του Adriano Romualdi

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Το παρακάτω μικρό δοκίμιο γράφτηκε το 1970 από τον Ιταλό νεοφασίστα Adriano Romualdi και αφορά τον πολιτισμό και την κουλτούρα της Δεξιάς. Και πριν αρχίζουν οι διάφοροι περίεργοι να φωνάζουν και να γκρινιάζουν, να διαβάσουν με προσοχή το δοκίμιο αυτό (το οποίο βέβαια απαιτεί γνώσεις για  πολλές προσωπικότητες της Ευρωπαϊκής Φασιστικής κουλτούρας και το πνεύμα με την ορολογία τους)  και ας λάβουν αν μπορούν υπόψιν, σε ποια εποχή γράφτηκε και τι σήμαινε τότε ο όρος Δεξιά.

Τον ίδιο όρο χρησιμοποιούσε και ο Franco Freda στο σκληρό, καυστικό, προβοκατόρικο και ριζοσπαστικό δοκίμιο του «Η διάλυση του Συστήματος» - το οποίο θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά σύντομα - και είχε απαγορευτεί πολλές φορές στην Ιταλία λόγω του ανατρεπτικού χαρακτήρα του σαν γραπτό. Φυσικά οι πρώτοι που αποδοκίμαζαν τέτοια γραπτά, όπως και πολλά του Romualdi, ήταν και είναι πάντα οι δεξιοί. 

(Η Εθνική παραφωνία σε νέα κοινοβουλευτική έκδοση και σε κρυφή εφεδρεία οι λιμπεραλιστές μαζί με τέκτονες εθνικούς διανοούμενους που λούζονται στον ποταμό της υποτέλειας για να παρουσιαστούν καθαροί στις ξένες δυνάμεις, υποκριτές και νάρκισσοι φιλοσιωνιστές εκδότες διαχρονικά λαμόγια τελευταίας διαλογής: «Εκλογές, εθνικές, δημοτικές, νομαρχιακές, σχολικές, φοιτητικές ... και όσες άλλες, κάλπες μα χιλιάδες κάλπες, ακριβές γραβάτες και ακριβά κουστούμια, ακριβά ψηφοφυλλάδια, ψήφοι ψηφουλάκια και κουκιά, μασόνοι βασιλιάδες και βασιλομήτορες, αντιναζί δεξιοί και αστοί ακροδεξιοί»)

Να λοιπόν που πάλι ο χειρότερος εχθρός των εθνικοεπαναστατών ξαναβρίσκεται στο προσκήνιο ειδικά στην πατρίδα μας, με νέα κόμματα και  νέο αντιφασιστικό αίμα, με φιλελεύθερες ιδέες, φίλοι και προστάτες της μετανάστευσης και αντικατάστασης των λευκών πληθυσμών της Ευρώπης μας.

Ας απολαύσουμε όμως τι μας γράφει ο Ιταλός συγγραφέας και συναγωνιστής:

Ίσως οι μορφωμένοι άνδρες να μην είναι λιγότερο πολλοί στα δεξιά παρά στα αριστερά. 

Αν αναλογιστούμε ότι η πλειοψηφία του δεξιού εκλογικού σώματος είναι αστοί, πρέπει να συναχθεί ότι υπάρχει πληθώρα όσων έχουν ολοκληρώσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση και θα έπρεπε να έχουν αποκτήσει μια συγκεκριμένη «συνήθεια ανάγνωσης». Όμως, ενώ ο άνδρας στα αριστερά έχει επίσης στοιχεία αριστερής κουλτούρας, και διαβάζει τους Marx, Freud,  και τον Salvemini για παράδειγμα, ο άντρας στα δεξιά δύσκολα έχει δεξιά πολιτιστική συνείδηση.

Δεν υποψιάζεται την σημασία ενός Nietzsche στην κριτική του πολιτισμού, δεν έχει διαβάσει ποτέ μυθιστόρημα του Junger ή του Drieu La Rochelle, αγνοεί την «Την παρακμή  της Δύσης» ούτε αμφιβάλλει ότι η Γαλλική Επανάσταση ήταν μια μεγάλη σελίδα στην ιστορία της ανθρώπινης προόδου. Όσο παραμένει στην κουλτούρα είναι καλός φιλελεύθερος, ίσως λίγο εθνικιστής και πατριώτης. Μόνο όταν αρχίζει να μιλά για πολιτική διαφοροποιείται: διαπιστώνει ότι ο Μουσολίνι ήταν καλός άνθρωπος και δεν ήθελε πόλεμο και ότι οι ταινίες του Παζολίνι είναι «βρώμικες».

Χρειάζεται λίγα για να συνειδητοποιήσουμε ότι αν δεν υπάρχει πολιτισμός στα δεξιά, αυτό συμβαίνει επειδή δεν υπάρχει πραγματική ιδέα για το σωστό, μια ποιοτική, αριστοκρατική, ανταγωνιστική, αντιδημοκρατική κοσμοθεωρία. Ένα συνεκτικό όραμα πάνω από ορισμένα συμφέροντα, ορισμένες νοσταλγίες και ορισμένες πολιτικές ολογραφίες.

Τι σημαίνει να είσαι στην Δεξιά. Με αυτές τις δηλώσεις που, όπως όλες οι αληθινές δηλώσεις, θα σκανδαλίσουν περισσότερο του ενός, πιστεύουμε ότι έχουμε τοποθετήσει το δάχτυλό μας στην πληγή. Τι πρέπει να σημαίνει σωστά το «είναι της Δεξιάς»;

Το να είσαι δεξιός σημαίνει, πρώτα απ' όλα, να αναγνωρίσεις τον ανατρεπτικό χαρακτήρα των κινημάτων που προέκυψαν από τη Γαλλική Επανάσταση, είτε είναι φιλελευθερισμός, δημοκρατία ή σοσιαλισμός. 

Το να είσαι δεξιός σημαίνει, δεύτερον, να βλέπεις την παρακμιακή φύση των ορθολογιστικών, προοδευτικών, υλιστικών μύθων που προετοιμάζονται για την έλευση του πληβείου πολιτισμού, τη βασιλεία της ποσότητας, την τυραννία ανώνυμων και τερατωδών μαζών.

Το να είσαι δεξιός σημαίνει, τρίτον, να αντιλαμβάνεσαι το κράτος ως μια οργανική ολότητα όπου οι πολιτικές αξίες υπερισχύουν των οικονομικών δομών και όπου το ρητό «στον καθένα το δικό του» δεν σημαίνει ισότητα, αλλά δίκαιη ποιοτική ανισότητα.

Τέλος, το να είσαι Δεξιός σημαίνει να αποδέχεσαι αυτή την αριστοκρατική πνευματικότητα ως δική σου, θρησκευόμενη και πολεμίστρια που έχει διαμορφώσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό πάνω της, και - στο όνομα αυτής της πνευματικότητα και τις αξίες της - να αποδέχεσαι  τον αγώνα ενάντια στην παρακμή της Ευρώπης. Είναι ενδιαφέρον να δούμε σε ποιο βαθμό αυτή η δεξιά συνείδηση ​​έχει εμφανιστεί στην σύγχρονη ευρωπαϊκή σκέψη. Υπάρχει μια αντιδημοκρατική παράδοση που διαρκεί όλο τον XIX αιώνα και αυτό - στις διατυπώσεις της πρώτης δεκαετίας του XX - προετοιμάζει στενά τον Φασισμό.

Μπορεί να ξεκινήσει με τους προβληματισμούς για την επανάσταση στη Γαλλία, όπου ο Burke ήταν ο πρώτος που αποκάλυψε την τραγική φάρσα των Ιακωβίνων και προειδοποίησε ότι «καμία χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς ένα αριστοκρατικό σώμα του ενός ή του άλλου είδους».

Αργότερα, αυτή η δημοσιότητα προσπάθησε να υποστηρίξει την Παλινόρθωση με τα γραπτά των Γερμανών ρομαντικών και των Γάλλων αντιδραστικών. Σκεφτείτε τους αφορισμούς του Novalis, με την αντιδραστικότητα τους να αστράφτουν με καινοτομία και επανάσταση στις υπαινικτικές και προφητικές προσδοκίες. Σκεφτείτε έναν Adam Muller, την πολεμική του ενάντια στον φιλελεύθερο ατομισμό του Adam Smith, την αντίθεση μιας εθνικής οικονομίας ενάντια στη φιλελεύθερη οικονομία. Σε έναν Gentz, σύμβουλο του Metternich και γραμματέα του Κογκρέσου της Βιέννης, σε έναν Gorres, σε έναν Baader, στον ίδιο τον Schelling. Δίπλα τους στέκεται ένας Federico Schlegel με τα πολλαπλά του ενδιαφέροντα, το περιοδικό Europa, μανιφέστο του ευρωπαϊκού αντιδραστηρίου, η έξαρση του Μεσαίωνα, οι πρώτες μελέτες για την ινδοευρωπαϊκή καταγωγή, η διαμάχη με τους Ιταλούς φιλελεύθερους για τον πατριωτισμό του Δάντη, ενός πατριώτη της «Αυτοκρατορίας» και όχι ένας μικροεθνικιστής .

Σκεφτείτε έναν De Maistre, αυτόν τον αφέντη της αντεπανάστασης που εξύψωσε τον δήμιο ως σύμβολο της ανδρικής και θετικής τάξης, του υποκόμη De Bonald, του Chateaubriand, ενός μεγάλου αντιδραστικού συγγραφέα και πολιτικού, του ριζοσπαστισμού ενός Donoso Cortes: «Βλέπω ότι έρχεται η ώρα των απόλυτων αρνήσεων και των κυρίαρχων διαβεβαιώσεων».

Επιπλέον, η καθαρά αντιδραστική κριτική είχε πολύ εμφανή όρια στο κλείσιμο της σε εκείνες τις εθνικές και αστικές δυνάμεις που φιλοδοξούσαν να ιδρύσουν μια νέα αλληλεγγύη πέρα ​​από τις αρνήσεις του Διαφωτισμού. Ο Arndt, ο Jahn, ο Fichte, αλλά και ο Hengel της Φιλοσοφίας του Δικαίου ανήκουν στον αντεπαναστατικό ορίζοντα για την εθνικοαλληλέγγυα αντίληψη του κράτους, ακόμα κι αν δεν συμμερίζονται τον νομιμοποιητικό δογματισμό του. Το κλείσιμο στις εθνικές δυνάμεις (ακόμα και εκεί όπου όπως και στη Γερμανία βρίσκονται σε αντιφιλελεύθερες θέσεις) είναι το όριο της πολιτικής της Ιεράς Συμμαχίας.

Με την κατάρρευση του συστήματος του Metternich, λόγω της μυωπίας της βασικής αντίληψης (καταπολέμηση της επανάστασης με την αστυνομία και αποκατάσταση της νομιμότητας του δέκατου όγδοου αιώνα), η αντεπανάσταση χωρίζεται σε δύο κλάδους: ο ένας παραμένει σε καθαρά νόμιμες, ομολογιακές θέσεις που προορίζονται να συντριβούν, ο άλλος αναζητά νέους τρόπους και μια νέα λογική.

Ο Gobineau δημοσίευσε το 1853 το αξιομνημόνευτο «Essai sur l'inegalité des races humaìnes» (Δοκίμιο για την ανισότητα των ανθρώπινων φυλών), βασίζοντας την ιδέα της αριστοκρατίας στα φυλετικά της θεμέλια. Το έργο του Gobineau θα βρει μια συνέχεια στα γραπτά των Γερμανών Clauss, Giinther, Rosenberg, του Γάλλου Vacher de Lapouge, του Άγγλου H. S. Chamberlain. Μέσα από αυτό η έννοια της «καταγωγής», θεμελιώδους σημασίας για τον εθνικισμό, αποσπάται από την αυθαιρεσία των διαφόρων εθνικών μύθων και επανέρχεται στο σκανδιναβικό - ινδοευρωπαϊκό ιδεώδες ως αντικειμενικό μέτρο του ευρωπαϊκού ιδεώδους.

Στο τέλος του αιώνα, το ηγετικό σημείο της Δεξιάς βρίσκεται στην πολεμική του Nietzsche ενάντια στον δημοκρατικό πολιτισμό. Ο Nietzsche, ακόμη περισσότερο από τον Carlyle και τον Gobineau, είναι ο δημιουργός μιας μοντέρνας «Φασιστικής» Δεξιάς, στην οποία έχει δώσει μια επαναστατική  γλώσσα αρνήσεων. Η Νιτσεϊκή είναι η περιφρόνηση του αντιπάλου, η αμεσότητα της επίθεσης, η επαναστατική εγκράτεια. Ο λόγος του Nietzsche θα απορροφηθεί στην Ιταλία από τους Μουσολίνι και d' Annunzio, στη Γερμανία από τους Junger και Spengler, στην Ισπανία από τον Ortega y Gasset.

Εν τω μεταξύ, μια «αλλαγή προσήμου» έχει γίνει και μέσα στον εθνικισμό. Ήδη στις διατυπώσεις των Γερμανών ρομαντικών το έθνος δεν ήταν πια η ασυνάρτητη μάζα, το έθνος των Ιακωβίνων, αλλά η στάσιμη κοινωνία, με τα κοινωνικά της σώματα, τις παραδόσεις της, την αρχοντιά της. Μια κοινωνία - δίδασκε ο Federico Schlegel - είναι τόσο πιο εθνική όσο πιο δεμένη με τα έθιμά της, το αίμα της, τις κυρίαρχες τάξεις της, που αντιπροσωπεύουν τη συνέχειά της στην ιστορία.

Στο γύρισμα του αιώνα, ολοκληρώθηκε μια αναμόρφωση του εθνικισμού στο πνεύμα του συντηρητισμού. Ο Maurras και ο Barrés στη Γαλλία, ο Oriani και ο Corradini στην Ιταλία, οι Πανγερμανιστές και το «κίνημα της νεολαίας» στη Γερμανία, ο Kipling και η Rhodes στην Αγγλία, έχουν δώσει στην εθνική ιδέα ένα παραδοσιακό και αυταρχικό αποτύπωμα. Ο νέος εθνικισμός είναι ουσιαστικά στοιχείο της τάξης.

Φασισμός, Εθνικοσοσιαλισμός και Δεξιός πολιτισμός

Ουσιαστικά έχει ειπωθεί. Στην πραγματικότητα, ο απροσδιόριστος μύθος του «λαού» εξακολουθεί να χρησιμεύει για τη λαθραία διακίνηση μιας σειράς ιδεών που δεν είναι δεξιές. Εξ ου και η κακή πρόσφυση των Φασιστικών καθεστώτων της Ιταλίας και της Γερμανίας στον τομέα του πολιτισμού. Ο Φασισμός και ο Εθνικοσοσιαλισμός, αν και είχαν ξεκάθαρη αντίθεση τους στα κινήματα που προέκυψαν από τη Γαλλική Επανάσταση, αν και τόλμησαν να σταθούν ενάντια στους αστικούς και προλεταριακούς μύθους, ενάντια στον Αγγλοσαξονικό Καπιταλισμό και τον Ρωσικό Μπολσεβικισμό, απέτυχαν να δημιουργήσουν μια ιδεολογική ακρόπολη εντός του κράτους που θα μπορούσε να επιβιώσει από την πολιτική καταστροφή.

Αρκεί να πούμε ότι στην Ιταλία η πολιτιστική ηγεσία ανατέθηκε στον Gentile, έναν άνθρωπο που ήξερε να πληρώνει αυτοπροσώπως, αλλά - ιδεολογικά - μόνο ήταν ένας πατριώτης αναγεννησιακών  πνευμάτων, στενά συνδεδεμένος με τον κόσμο της φιλελεύθερης κουλτούρας. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι όλοι οι μαθητές του Gentile δραστηριοποιούνται σήμερα στο αντιφασιστικό, ακόμη και στο κομμουνιστικό στρατόπεδο. Όποιος διαβάζει τη Γένεση και τη δομή της κοινωνίας δεν μπορεί να μην μπερδευτεί με το δημοκρατικό - κοινωνικό πνεύμα αυτού του έργου που, επάξια, κορυφώνεται στο μπολσεβικικό ιδεώδες του ανθρωπισμού της εργασίας. Έτσι, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ένας οπαδός του Gentile  όπως ο Ugo Spirito παρουσιάζεται, κατά καιρούς, πότε ως «κορπορατιστής», τώρα ως «κομμουνιστής», χωρίς να χρειάζεται να αλλάξει μια γραμμή από όσα έχει γράψει.

Στην Ιταλία κατά τη διάρκεια της Φασιστικής εικοσαετίας γινόταν πολύς λόγος για την πατρίδα, για το έθνος, αλλά ποτέ δεν υπήρχε ανησυχία για τη διακίνηση των ιδεών της πιο σύγχρονης δεξιάς κουλτούρας. Η «Παρακμή  της Δύσης» του Spengler (που γνώριζε και ο Mussolini), το «Der Arbeiter» του Junger, το «Der wahre staat» του Span δεν μεταφράστηκαν ποτέ. Τα μυθιστορήματα όπως το «Gilles» του Drieu La Rochelle ή το «The Proscripts» του von Salomon αγνοήθηκαν εντελώς από την επίσημη Φασιστική κουλτούρα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ήταν φυσικό να αγνοηθεί το έργο ενός Julius Evola. Ένα βιβλίο σαν το «Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο» που μεταφρασμένο στη Γερμανία προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον, (ο Gottfried Benn έγραψε γι' αυτό: "Ένα έργο του οποίου η εξαιρετική σημασία θα γίνει σαφής στα επόμενα χρόνια. Όσοι το διαβάσουν θα νιώσουν μεταμορφωμένοι και θα κοιτάξουν την Ευρώπη με διαφορετικά μάτια») στην Ιταλία μετρήθηκε ως άγραφο.

Στη σκιά του Fascio, πίσω από την πρόσοψη των αετών και των στολών, συνέχισε να ανθίζει μια ουδέτερη, ανόητη κουλτούρα, μερικές φορές πιστή στο καθεστώς λόγω ενός οικείου μικροαστικού πατριωτισμού, πιο συχνά σε μια κρυφή πολεμική και προκλητική στάση. Σήμερα μερικά από τα μνημεία της εποχής  είναι στη μόδα, στα οποία ορισμένες μέτριες προσωπικότητες της πολιτικής και της δημοσιογραφίας καυχιούνται ότι έκαναν καριέρα ως Φασίστες χωρίς να είναι στην πραγματικότητα. Η κακή πίστη αυτών των άθλιων μορφών είναι εμφανής, αλλά, ανάμεσα σε τόσα ψέματα, μια αλήθεια παραμένει: η «Φασιστική Κουλτούρα», η επίσημη των Littoriali της νεολαίας, πίσω από μια πρόσοψη κολακευτικών αφιερωμάτων στον Ντούτσε, στο καθεστώς, στην Αυτοκρατορία, παρέμεινε ένα μείγμα «πατριωτικού» σοσιαλισμού, «εθνικού» φιλελευθερισμού και «ιταλικού» καθολικισμού.

Με την πτώση της ταυτότητας Ιταλίας - Φασισμού, η παραδοσιακή έννοια της πατρίδας κατέρρευσε το 1943, οι «πατριώτες» σοσιαλιστές έγιναν σοσιαλκομμουνιστές, οι «εθνικοί» φιλελεύθεροι μόνο εθνικοί και οι «Ιταλοί» καθολικοί έγιναν χριστιανοδημοκράτες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο οπορτουνισμός συνέβαλε σε αυτή τη γενική φυγή, αλλά είναι βέβαιο ότι αν ο Φασισμός είχε κάνει κάτι για να δημιουργήσει μια κουλτούρα της Δεξιάς, μια απόρθητη ιδεολογική ακρόπολη, κάτι θα είχε μείνει όρθιο.

Ο Εθνικοσοσιαλισμός βρέθηκε να λειτουργεί σε καλύτερη βάση. Η κουλτούρα της γερμανικής Δεξιάς είχε πίσω της μια σειρά από ονόματα με κύρος, ξεκινώντας από τους πρώτους ρομαντικούς μέχρι τον Νίτσε. Ο ίδιος ο Γκαίτε άφησε κατηγορηματικά λόγια δυσπιστίας για τη φιλελεύθερη αγάπη της εποχής του. Επιπλέον, μεταξύ του '18 και του '33, άνθισε στη Γερμανία η λεγόμενη «Συντηρητική Επανάσταση» με συγγραφείς ευρωπαϊκής φήμης: τον Oswald Spengler και τον Ernst Junger, Othmar Spann και Moeller van den Bruck, Ernst von Salomon και Hans Grimm είναι γνωστά ονόματα ακόμη και εκτός γερμανικών συνόρων. Ο ίδιος ο Thomas Mann είχε δώσει με τις Θεωρήσεις του μια αντιπολιτική μια θεμελιώδης συμβολή στην υπόθεση της Γερμανικής δεξιάς.

Κι εδώ, όμως, ο μύθος του «λαού» πήρε το χέρι των κυβερνώντων και οι Gleichschaltung φίμωσαν κάθε κριτική, ακόμη και εποικοδομητική. Αλλά, απέναντι στον Φασισμό, ο Εθνικοσοσιαλισμός είχε την εξυπνάδα να εξαναγκάσει την ουδέτερη κουλτούρα να παραδοθεί. Αυτό, πολύ περισσότερο από το Ιταλικό καθεστώς, είχε τη συνείδηση ​​ότι αντιπροσώπευε ένα αυθεντικό όραμα του κόσμου, βίαια εχθρικό σε όλη τη σήψη και τις στρεβλώσεις της σύγχρονης Ευρώπης. Η έκθεση της εκφυλισμένης τέχνης, το κάψιμο των βιβλίων είχαν, αν μη τι άλλο, ένα ιδανικό επαναστατικό νόημα, ένα χαρακτήρας ανοιχτής εξέγερσης ενάντια στα φετίχ ενός κόσμου σε αποσύνθεση.

Αλλά και εδώ υπήρχε μια υπερβολή. Μαινόμαστε ενάντια σε χαρακτήρες που θα μπορούσαν επίσης να μείνουν μόνοι, όπως ο Benn και ο Wiechert, ενώ με τη σειρά τους οι ιεροεξεταστές έδειξαν ελαττώματα Λαϊκιστών  και Ιακωβίνών. Υπάρχει ένα φυλλάδιο με τίτλο «An die Dunkelmànner unserer Zeit», ("Στους σκοταδιστές της εποχής μας") στο οποίο ο Ρόζενμπεργκ απαντά στους Καθολικούς επικριτές του «Μύθου» του με μια χυδαιότητα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει στον Βολταίρο ή τον Anatole France.

Ωστόσο, ήταν σε ένα Εθνικοσοσιαλιστικό περιβάλλον που το φιλόδοξο έργο σχεδιάστηκε για τη δημιουργία ενός «Weltanschaulicher Stosstrupp», ενός «στρατευμένου πολεμικού σώματος στο πεδίο της παγκόσμιας όρασης» για να ανοίξει ένα πέρασμα στον γκρίζο ορίζοντα της ουδέτερης και αστικής κουλτούρας. Και η ίδια η αντίληψη των SS, η υπέρβαση του απλού Γερμανικού πατριωτισμού στον μύθο της Άριας Φυλής, η σύλληψη του Κράτους ως ενός ανδροπρεπούς Τάγματος (Ordensia - atsgedanke), η ιδέα μιας ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας του Γερμανικού έθνους, τοποθετούν τον Εθνικοσοσιαλισμό στην πρώτη γραμμή στη διατύπωση των ιδεολογικών περιεχομένων μιας καθαρής Δεξιάς.

Ενδείξεις για μια νέα κουλτούρα της Δεξιάς

Τι προβλήματα ανακύπτουν για όσους θέλουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της κουλτούρας της Δεξιάς; Πρώτα απ 'όλα, απαιτείται μια σωστή προσέγγιση στο πρόβλημα. Και η πρώτη συμβολή σε αυτή την προσέγγιση είναι ο ορισμός των σχέσεων μεταξύ της Δεξιάς και του πολιτισμού. Πρέπει να καταστεί σαφές ότι, για τον άνθρωπο στα δεξιά, οι πολιτιστικές αξίες δεν καταλαμβάνουν την υψηλή θέση στην οποία τις ανεβάζουν συγγραφείς με ορθολογικό υπόβαθρο.

Για τον αληθινό δεξιό άνθρωπο, πριν από τον πολιτισμό έρχονται οι γνήσιες αξίες του πνεύματος που βρίσκουν έκφραση στον τρόπο ζωής των αληθινών αριστοκρατών, στους στρατιωτικούς οργανισμούς, στις θρησκευτικές παραδόσεις που είναι ακόμη ζωντανές και λειτουργούν. Πρώτα υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος ύπαρξης, μια ορισμένη ένταση προς ορισμένες πραγματικότητες, μετά ο απόηχος αυτής της έντασης με τη μορφή της φιλοσοφίας, της τέχνης. Σε έναν παραδοσιακό πολιτισμό, σε έναν κόσμο της δεξιάς, το ζωντανό πνεύμα έρχεται πρώτα και μετά ο γραπτός λόγος. Μόνο ο αστικός πολιτισμός, που γεννήθηκε από τον σκεπτικισμό του Διαφωτισμού, μπορούσε να σκεφτεί να αντικαταστήσει το ηρωικό και ασκητικό πνεύμα με τον μύθο του πολιτισμού, τη δικτατορία των φιλοσόφων.

Ο δημοκράτης έχει την λατρεία του προβληματικού, της διαλεκτικής, της συζήτησης και ευχαρίστως θα μετέτρεπε τη ζωή σε καφενείο ή κοινοβούλιο. Για τον άνθρωπο της δεξιάς, αντίθετα, η πνευματική έρευνα και η καλλιτεχνική έκφραση αποκτούν νόημα μόνο ως επικοινωνία με τη σφαίρα του όντος, με κάτι που - όπως κι αν συλληφθεί - δεν ανήκει πλέον στη σφαίρα της συζήτησης αλλά στη σφαίρα της αλήθειας. Ο αληθινός δεξιός άνδρας είναι ενστικτωδώς ομόθρησκος όχι με την απλή λατρευτική έννοια του όρου, αλλά επειδή μετράει τις αξίες του όχι με το μέτρο της προόδου αλλά με αυτό της αλήθειας. «Το να είσαι συντηρητικός - έγραψε ο Moeller van den Bruck - δεν σημαίνει να εξαρτάσαι από το άμεσο παρελθόν, αλλά να ζεις σε αιώνιες αξίες».

Ο Δεξιός πολιτισμός και η τέχνη δεν μπορούν να ισχυρίζονται ότι είναι ο ναός, αλλά μόνο ο προθάλαμος του ναού. Η ζωντανή αλήθεια είναι πιο πέρα. Εξ ου και μια ορισμένη δυσπιστία για τον γνήσιο άνθρωπο του δικαιώματος προς τον σύγχρονο πολιτισμό, μια απρόσωπη περιφρόνηση για τον απλό λαό των συγγραφέων, των δημοσιογράφων. Θυμηθείτε τα λόγια του Νίτσε: «Κάποτε η σκέψη ήταν Θεός, μετά έγινε άνθρωπος, τώρα έγινε πληβείος. Άλλος ένας αιώνας αναγνωστών και το πνεύμα θα σαπίσει και θα βρωμήσει». Ο Χοσέ Αντόνιο συνέστησε στους Φαλαγγίτες του το «ασκητικό και στρατιωτικό αίσθημα της ζωής».

Τούτου λεχθέντος, ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στο έργο της εμψύχωσης μιας δεξιάς κουλτούρας. Στόχος, όπως είπαμε, είναι η κατασκευή ενός οράματος για τον κόσμο που εμπνέεται από αξίες άλλες από αυτές που κυριαρχούν σήμερα.

Όχι θεωρία ή φιλοσοφία, αλλά «κοσμοθεωρία». Αυτό αφήνει μεγάλο περιθώριο ελευθερίας για συγκεκριμένες ρυθμίσεις. Μπορείτε να εργαστείτε για να δημιουργήσετε μια δεξιά κοσμοθεωρία τόσο από την Καθολική όσο και από την «νεοειδωλολατρική» πλευρά, τόσο προβάλλοντας τον μύθο του Novalis της Ευρώπης - Χριστιανισμού όσο και υποστηρίζοντας την Ευρώπη - Άρια ταυτότητα. Ένα σεμνό αλλά ενδιαφέρον παράδειγμα αυτού του concordia discors μας προσφέρουν τα νεανικά περιοδικά του πρώιμου νεοφασισμού. Και φυσικά ότι νέο  από την πλευρά των Εβολιανών που συνέβαλαν όχι λίγο σε μια διαδικασία αναθεώρησης ορισμένων αστικών και πατριωτικών μύθων, χαρακτηριστικών της παλιάς Δεξιάς.

Τα χρωστούσαν όλα ή σχεδόν όλα σε αυτόν που μπορεί κάλλιστα να οριστεί ο δάσκαλος της νεοφασιστικής νεολαίας: τον Julius Evola. Χωρίς βιβλία όπως το «Όρθιοι στα ερείπια» και το «Καβαλικεύοντας την τίγρη» δεν θα ήταν δυνατό να διατηρηθεί ένας πολιτιστικός χώρος ελεύθερος στα δεξιά. Αλλά ο Evola είναι μια τεράστια μορφή και η δουλειά του βρίσκεται τώρα πίσω του. Χρειάζονται νέες δημιουργικές δυνάμεις ή τουλάχιστον ένα έργο έξυπνης διάδοσης. Οι συγκεκριμένοι τομείς της ιστορίας, της φιλοσοφίας, της μη μυθοπλασίας πρέπει να καλλιεργηθούν. Κάτι πρέπει να δοκιμαστεί σε επίπεδο τέχνης. Όχι για το τίποτα ο Evola συνέκρινε την παράδοση με μια φλέβα που χρειάζεται αμέτρητα τριχοειδή αγγεία  για να μεταφέρει αίμα σε όλο το σώμα.

Οδηγίες για μια νέα Δεξιά κουλτούρα

Ποια θα μπορούσαν να είναι τα καθήκοντα μιας Πολιτιστικής δεξιάς; Στο πεδίο της κοσμοθεωρίας, ο ορισμός μιας οργανικής, και όχι μηχανικής, ποιοτικής και μη ποσοτικής σύλληψης, ενός Ganzheitslehre (ολιστική διδασκαλία ), για το οποίο υπάρχει ένα σύνολο μια σειρά ορόσημων από τον Schelling έως τον Othmar Spann. Αλλά και ορισμένα σκέλη του ιδεαλισμού - καθαρισμένα από μια ορισμένη ιστορικιστική μυθολογία - μπορούν να αποτελέσουν σημεία αναφοράς κατά του νεομαρξισμού και του νεοδιαφωτισμού. Από τον Hegel της Φιλοσοφίας του Δικαίου μέχρι τον καλύτερο Gentile, ορισμένα στοιχεία μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Δεν πρέπει να παραλειφθεί η κριτική της επιστήμης και η μαθηματική σύλληψη του σύμπαντος, στην οποία τόσο η κριτική της έννοιας του νόμου της φύσης από έναν Boutroux, όσο και ακόμη και το «Yélan vital» του Bergson μπορούν να χρησιμεύσουν ως στοιχεία για μια μη μαθηματική αντίληψη, αλλά εθελοντική και πνευματιστική του σύμπαντος.

Επομένως, υπάρχουν πολλά σημεία αναφοράς σε αυτόν τον τομέα. Το σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι μια κοσμοθεωρία πρέπει επίσης να διατυπωθεί με λογικούς και όχι μόνο μυθικούς όρους. Η σημασία ενός Evola σε σύγκριση με έναν Guénon είναι ότι έχει πίσω του μια Θεωρία και μια Φαινομενολογία του Απόλυτου Ατόμου, δηλαδή μια πραγματική σκέψη, ύψιστης συνέπειας και ακρίβειας. Σε μια εποχή κυρίαρχου ορθολογισμού, δεν μπορούμε να περιμένουμε να αποδεχθούμε έναν «παραδοσιακό» που παρουσιάζεται με περισσότερους ή λιγότερους όρους ως Φιντεισμός.

Ένας δεύτερος τομέας είναι αυτός της ανθρωπολογίας. Ανθρωπολόγοι όπως ο Αμερικανός Jensen (Η κληρονομικότητα της νοημοσύνης) και ο Άγγλος Eysenck (Φυλή, Ευφυΐα και Εκπαίδευση) έχουν αναλύσει το πνευματικό χάσμα μεταξύ λευκών και μαύρων, επισημαίνοντας κληρονομικούς παράγοντες .  Ένας άλλος Αμερικανός, ο Carleton S. Coon στο βιβλίο του «The origin of races» - που θεωρείται η πιο σημαντική μελέτη για την προέλευση του ανθρώπου μετά από αυτές του Δαρβίνου - έδειξε πώς οι ανθρώπινες φυλές δεν έχουν κοινό πρόγονο αλλά έχουν ξεπεράσει χωριστά το κατώφλι της κυριαρχίας. Πρόκειται για θεμελιώδεις δηλώσεις, τις οποίες τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προσπαθούν να αγνοήσουν, αλλά τις οποίες μια Δεξιά δεν μπορεί να αγνοήσει λόγω των συνεπειών τους κατά της ισότητας.

Στο περιθώριο της επιστήμης βρίσκεται ένα από τα πιο συζητημένα θέματα σήμερα: η οικολογία. Λοιπόν, θα ήταν παράλογο για τη Δεξιά να εγκαταλείψει αυτό το θέμα προς τα αριστερά όταν όλο το απόλυτο νόημα της μάχης της ταυτίζεται ακριβώς με τη διατήρηση των διαφορών και ιδιαιτεροτήτων που είναι απαραίτητες για την πνευματική ισορροπία του πλανήτη, την διατήρηση των οποίων η προστασία το φυσικό περιβάλλον είναι ένα μέρος.

Επίσης εκείνο της Ιστορίας είναι ακόμη ένα θέμα , βίαια χτυπημένο από την αριστερά. Η απόδειξη ότι η Δεξιά είναι ενάντια στην «αίσθηση της ιστορίας» είναι ένα από τα φθηνότερα μέσα απαξίωσης της στα μάτια μιας εποχής έτοιμης να ανταλλάξει την τεχνική πρόοδο με την απόλυτη πρόοδο. Πρώτα απ' όλα, είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί χώρος για μια μη τετριμμένη εξελικτική αντίληψη της ιστορίας. Ένας Oswald Spengler, ένας Toynbee, ένας Giinther, ένας Altheim μπορούν να προσφέρουν σημεία αναφοράς.

Στην αντίληψη της ιστορίας ως μηχανικής «προόδου» πρέπει να αντιταχθεί ένα ιστορικό όραμα που γνωρίζει περιόδους ανάπτυξης και περιόδους εξέλιξης. Γενικά, δεν υπάρχει ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά μόνο μια ιστορία των διαφορετικών γενεαλογικών γενεών και πολιτισμών, για παράδειγμα μια ιστορία της Ευρώπης ως η δημιουργία των ινδοευρωπαϊκών γενεαλογικών γενεών μέσω των προϊστορικών, ελληνορωμαϊκών και μεσαιωνικών κύκλων. Αυτή η αντίληψη για έναν ευρωπαϊκό «πολιτισμό» είναι επίσης που μας βοηθά να κατανοήσουμε την πιο πρόσφατη ιστορία. Όλη η δεξιά ιστοριογραφία από τον 19ο αιώνα και μετά ήταν γραμμένη σε εθνικό και εθνικιστικό πνεύμα. Αυτό το σχήμα δεν ήταν μεθοδολογικά λάθος, αλλά στενό. Έδειξε τα όρια του όταν ο Φασισμός παρουσιάστηκε ως ευρωπαϊκό κίνημα για την αναδιάρθρωση ολόκληρου του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Ο τομέας της τέχνης αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς. Εδώ η σαφήνεια των κατευθυντήριων γραμμών δεν αρκεί, αλλά είναι απαραίτητο να ενσωματωθούν οι «σωστές» θέσεις με αυτό το αλάθητο του γούστου που δίνει καλλιτεχνική αρχοντιά σε μια αίσθηση του κόσμου. Τι είναι η δεξιά τέχνη; Δεν πρόκειται απλώς για τη δημιουργία καλών μυθιστορημάτων ή ποιημάτων που διαφέρουν ως προς το περιεχόμενο, αλλά για την έκφραση μιας διαφορετικής υφολογικής έντασης. Υπάρχουν βιβλία των συγγραφέων «δεσμευμένων» προς τα δεξιά στα οποία δύσκολα θα μπορούσε να βρεθεί αυτή η νέα διάσταση. Αντίθετα, μπορεί να εμφανιστεί σε λιγότερο αφοσιωμένους συγγραφείς.

Δείτε, για παράδειγμα το βιβλίο «Στα μαρμάρινα βράχια» του Junger. Αυτός ο συγγραφέας, αν σε κάποια περίοδο ήταν πολύ κοντά στον Εθνικοσοσιαλισμό, αργότερα αποσπάστηκε από αυτόν υιοθετώντας κριτικές στάσεις. Αλλά δύσκολα θα μπορούσαμε να βρούμε κάτι πιο «σωστό» από αυτό το παραμύθι: η αριστοκρατική απροσωπία της αφήγησης, το άψογο και αστραφτερό ύφος, η απουσία έστω και της παραμικρής νιφάδας αστικού ψυχολογισμού καθιστούν δύσκολο να ξεχαστεί το μοντέλο. Γενικά, αυτοί οι χαρακτήρες βρίσκονται σε όλα τα καλύτερα έργα του Junger.

Αλλά ένα «δεξιό» καλλιτεχνικό συναίσθημα μπορεί επίσης να εμψυχώσει ένα αραιό, φτωχό, «νατουραλιστικό» υλικό. Έτσι τα μυθιστορήματα του Νορβηγού Hamsun, κυρίως ιστορίες χωρικών του Βορρά: ψαράδες, ναυτικοί, αγρότες. Κι εδώ, έστω και με ήσσονος σημασίας τόνο, σταθερή και μετρημένη αξιοπρέπεια και - ταυτόχρονα - μυθικό στοιχείο στα γεγονότα αυτών των απλών ψυχών που παλεύουν ενάντια στη μοίρα στη μαγνητική ατμόσφαιρα του βόρειου τοπίου. Εδώ πρέπει να περιοριστούμε σε μερικά παραδείγματα, τα πρώτα που μας έρχονται στο μυαλό. Αλλά ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι θέλαμε να πούμε και να ενσωματώσει αυτές τις υποδείξεις με την ευαισθησία και τις γνώσεις του.

Και ερχόμαστε σε μια δευτερεύουσα τέχνη, τον κινηματογράφο. Εδώ, επίσης, θα κάνουμε μερικές διάσπαρτες αντανακλάσεις που μπορούν να χρησιμεύσουν για να πλαισιώσουν το πρόβλημα. Ο καθένας μπορεί να δει ότι η Πολιορκία του Αλκαζάρ είναι μια καλή Φασιστική προπαγανδιστική ταινία. Αλλά, αυστηρά μιλώντας, ένα αντιφασιστικό έπος θα μπορούσε επίσης να είχε γίνει με την ίδια γλώσσα. Από την άλλη, υπάρχουν μερικά πλάνα του κομμουνιστή Εβραίου Eisenstein (έχουμε στο μυαλό μας κάποια καρέ του Ιβάν του Τρομερού) που λόγω του εθνικιστικού και αυταρχικού μυστικισμού τους δεν μπορούν να μην χαρακτηριστούν «δεξιοί». Έτσι είναι γνωστό ότι ο Fritz Lang, ο σκηνοθέτης των Nibelungs, ήταν ένας πεπεισμένος κομμουνιστής που εγκατέλειψε τη Γερμανία με την έλευση του Χίτλερ. Λίγες όμως ταινίες καταφέρνουν να εκφράσουν περισσότερα από το αριστούργημα του το ηρωικό, μυθικό και παγανιστικό Stimung της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας. Και ο Γκαίμπελς έδειξε αξιοσημείωτη ευφυΐα όταν σκέφτηκε αυτόν να σκηνοθετήσει την ταινία του Συνεδρίου της Νυρεμβέργης.

Άλλο παράδειγμα: ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Αυτός ο συγγραφέας σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί "φασίστας" (αν και οι κομμουνιστές προσπάθησαν κάποτε). Υπάρχει όμως μια δύναμη σε κάποια έργα του συμβολική, η οποία - μεταφερόμενη από την τέχνη στον κοινωνικό τομέα -  δεν μπορεί να μην ασκεί ορισμένες, ακριβείς προτάσεις που οι αντίπαλοι ευχαρίστως θα όριζαν «παράλογο και φασιστικό». Σας παρουσιάζουμε μερικές λήψεις από το «The Seventh Seal». Θυμηθείτε τα μυθικά και πανηγυρικά τοπία, την παρουσία του αόρατου στην καρδιά του ορατού, το δράμα του ήρωα. Εδώ δεν θέλουμε να διώξουμε κανένα πολιτικό μήνυμα, αλλά η εντύπωση που αποκομίζει ο θεατής από το σύνολο κάθε άλλο παρά «δημοκρατική», «κοινωνική» και «ανθρωπιστική». Φυσικά και εδώ αποφασίζει το ένστικτο. Όποιος είναι αληθινά δεξιός, που εσωτερικά χαρακτηρίζεται από ορισμένες αξίες, από ένα ιδιαίτερο ήθος, θα μπορέσει αμέσως να διακρίνει τις καλλιτεχνικές εντυπώσεις που ανήκουν στον κόσμο του. Η αισθητική προέρχεται από το αισθάνομαι, μια γνώση από την άμεση αίσθηση.

Οι σκέψεις που γίνονται εδώ δεν είναι συστηματικές. Θέλουν απλώς να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα, όχι να το ορίσουν. Από την άλλη πλευρά, οι οδηγίες είναι επίσης επαρκείς σε αυτόν τον τομέα και γενικές. Πέρα από αυτά ο καθένας πρέπει να προχωρήσει με τις γνώσεις και τις ικανότητες του. Λίγες υποδείξεις είναι αρκετές για να ανιχνεύσουμε τις γραμμές ανάπτυξης μιας δεξιάς κουλτούρας. Αλλά αυτός ο αφηρημένος προσανατολισμός θα αρχίσει να διαμορφώνεται όταν τα άτομα αρχίσουν να γράφουν  να πράττουν και να δημιουργούν.

Μια κριτική για τον «Εργάτη» και την σκέψη του Ernst Jünger (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

 


"Ο χαρακτήρας δεν είναι επίκτητος, χαρίζεται στον άνθρωπο χάριν στην ιδιοτροπία μιας ιερής, άδικης μοίρας, την οποία αναγνωρίζουν οι εθνικιστές και απαρνούνται οι φιλελεύθεροι."

Ernst Jünger, Der Charakter

Αφορμή για το παρακάτω άρθρο πήρα από την μελέτη και την συζήτηση σε ένα συμπόσιο Μεταπολιτικής, για  το βιβλίο του Evola, αφιερωμένο στον Junger, «ο Εργάτης, ο Μαχητής, ο Άναρχος». Ο Julius Evola πιστώνεται ότι συνέβαλε στη διάδοση και τη γνώση πολλών συγγραφέων. Ένας από αυτούς είναι ο Ernst Jünger. Ο Evola, στην πραγματικότητα, έδωσε προσοχή στο έργο και τα γραπτά του Jünger ακόμη και πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν το όνομα του Jünger μόλις γινόταν γνωστό στους Ιταλούς «Γερμανιστές».

Σύμφωνα με τον Evola, το κύριο έργο του Jünger ήταν αναμφίβολα ο «Εργάτης», ένα έργο του 1932 και μεταφράστηκε στα Ιταλικά πολλές δεκαετίες αργότερα. Ωστόσο, ο Evola ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να το μεταφράσει τη δεκαετία του 1950. Μη έχοντας πετύχει στην επέμβαση του αυτή, αποφάσισε, εν μέρει λόγω της ιδέας να διορθώσει ορισμένα σημεία της σκέψης του Jünger, να γράψει ένα βιβλίο για τον «Εργάτη», ώστε να μπορεί να σχολιάσει και να επιλέξει τα πιο ενδιαφέροντα μέρη του κειμένου. Έτσι γεννήθηκε «ο Εργάτης, ο Μαχητής, ο Άναρχος».

Σήμερα, ωστόσο θα σχολιάσουμε  το δοκίμιο του Evola για τον Jünger για κάποιες σκέψεις, που θα έχουμε στη συνέχεια έναν καλύτερο τρόπο να αναπτύξουμε στο συγκεκριμένο βιβλίο και πάντα σε μια ανάλυση που έγινε με Ιταλούς συναγωνιστές σε ένα διαδικτυακό συμπόσιο αφιερωμένο σε αυτό το δοκίμιο.

Καταρχήν θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι πρόκειται για ένα από τα «άβολα» βιβλία του Evola. Με την έννοια ότι είναι ένα από αυτά που λιγότερο από όλα βρίσκει απήχηση μεταξύ των οπαδών αυτού του Δασκάλου της Παράδοσης. Ως το πρόσωπο του σύγχρονου πνευματισμού, αυτό το βιβλίο του Evola δεν είναι ένα από τα πιο γνωστά για την φήμη του, την προβολή και το ενδιαφέρον.

Ο λόγος; Στην πραγματικότητα, είναι περίεργο όταν σταθμίζεται με το γεγονός ότι ο Evola για τον Jünger επέστρεψε για να μιλήσει μετά από περισσότερα από τριάντα χρόνια εκδοτικής και δημοσιογραφικής δραστηριότητας. Ανάμεσα σε όλες τις «άβολες ευφυΐες» της δεκαετίας του 1900, μάλιστα, ο Jünger ήταν μια συνεχής αναφορά για τον Evola, αν και με κάποιες αποστάσεις που σταδιακά ήταν πιο δυνατές, πιο μεγάλες. Αλλά ο Jünger για τον οποίο θέλουμε να επικεντρωθούμε και που αποτελεί την καρδιά της εξελικτικής ερμηνείας του τελευταίου, είναι αυτή του «Εργάτη».

Μάλιστα, ήταν ο ίδιος ο Evola που αναγνώρισε τον εαυτό του στη φράση «Γιουνγκεριανός»,  που από το «Καταιγίδα του Ατσαλιού» (1920), περνώντας στο «Ο Εργάτης» (1932), φτάνει στους «Μαρμάρινους βράχους» (1939). Μετά το 1945 ο Evola απομακρύνθηκε όλο και περισσότερο από τις νέες «Γιουνγκεριανές» θέσεις του με ορισμένες εξαιρέσεις λόγω βιβλίων που εξέταζαν θετικά ορισμένες από τις θέσεις του Jünger του παρελθόντος (π.χ. στο «Στο τείχος του χρόνου») χωρίς να ενθουσιάζεται ιδιαίτερα με τη φάση του «Περάσματος στο δάσος», πράγματι, και παραμένοντας δεμένος  με την εποχή του «Εργάτη».

Ασφαλώς το γεγονός ότι, σε αυτό, αναδύεται μια πολύ έντονη πολιτική φύση κάνει αυτό το κείμενο του Evola να μην είναι ιδιαίτερα ευχάριστο στους περισσότερους. Στην πραγματικότητα, ο Evola βλέπει στο μοντέλο του «Εργάτη» μια πραγματικά υπαινικτική (αν και όχι πλήρη) απάντηση στις προκλήσεις της νεωτερικότητας, δηλαδή στο πρόβλημα της όρασης και του νοήματος της ζωής στη σύγχρονη εποχή.

Μέλημα του πολιτικού Evola ήταν πάντα να δώσει μια ζωηρή και ζωντανή διαμόρφωση, πραγματική και επίκαιρη, σε εκείνη την αντιαστική και αντιβιταλιστική αντίληψη της ζωής. Οι προκλήσεις της νεωτερικότητας  και ειδικότερα μιας τεχνικής που είχε δείξει με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ότι αποτελεί το αληθινό παράδειγμα της σύγχρονης εποχής, καθιστούν το μοντέλο του «Εργάτη» κεντρική αναφορά για τον Evola.

Ο Evola, σε αυτό, βλέπει πέρα ​​από τον ίδιο τον Jünger που μετά τη δεκαετία του '30 ουσιαστικά εγκαταλείπει το θέμα: για τον Evola η τεχνική φαίνεται ήδη να προβλέπει εκείνη την υγρή διάσταση, την κινούμενη θα λέγαμε, που θα έπαιρνε στη συνέχεια μορφή στα επόμενα χρόνια. Επομένως, η προνοητικότητα του Evola έγκειται στην υπέρβαση της πιο τυπικής και γνωστής μορφής της τεχνικής, κατανοώντας ότι ακόμη και με την τυπική εμφάνιση της  σε όλο και πιο ρευστούς ορίζοντες, θα εξακολουθούσε να αποτελεί τον όρο σύγκρισης για τον σύγχρονο άνθρωπο.

Μπορεί να κατακτηθεί η καταστροφική και στοιχειώδης δυναμική της τεχνολογίας, εξαλείφοντας όλες τις αντιφάσεις ενός πλέον φθαρμένου και υποτιμημένου κόσμου; Είναι δυνατόν, παραδόξως, να μετατραπεί σε Πνεύμα αυτό που, συστατικά, είναι το αντί-Πνεύμα, δηλαδή η τεχνική και η στοιχειώδης φύση; Ναι σύμφωνα με τον Jünger. Ναι, ακόμη και σύμφωνα με τον Evola, αλλά ο πρώτος θα αγωνίζεται πάντα έχοντας μερικώς χάσει τον στόχο.

Στην πραγματικότητα, από τον «Γιουνγκεριανό»  τύπο λείπει η πλήρωση ενός πνευματικού χώρου που παραμένει αδυσώπητα άδειος, δεν υπάρχει επαρκής «θεολογία». Επομένως, η ομιλία του Jünger για τη μεταφυσική παραμένει μια υπαινικτική αλλά μάλλον περιορισμένη άσκηση, επειδή στερείται εκείνης της ανώτερης αιτιολόγησης που μόνο το πνευματικό επίπεδο μπορεί να δώσει.

Ο Evola «καίει» λοιπόν τον Jünger και τον εργάτη του; Καθόλου. Την αξία αυτού, αναγνωρίζει ο Evola και βρίσκεται πάνω από όλα στο ηθικό και υπαρξιακό επίπεδο. Χωρίς να ξεχνάμε ότι το να φτάσουμε σε τέτοιες γραμμές, με σεβασμό στην υπανθρωπότητα που μας περιβάλλει (μέσα και έξω!), θα ήταν το πρώτο βήμα για κάθε σοβαρή δουλειά ανόρθωσης του χαρακτήρα και της βάσης, επομένως, για μια αληθινή και σωστή άσκηση.

Ως προς το γιατί, ακόμη και σήμερα, μόνο ένας συγκεκριμένος Jünger μπορεί να διαβαστεί από  τους Εθνικιστές και οι συμβουλές του Έβολα δεν έχουν βρει πραγματικούς ακόλουθους, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να το υποδείξουμε. Στον Φασισμό, εξάλλου, οι προτάσεις του έργου του Junger, η της «Συνθήκης του Επαναστάτη» είχαν πάντα πολύ περισσότερο χώρο και συμπάθεια από τις λιτές, μεταλλικές προτάσεις του «Εργάτη». Ίσως η προσπάθεια που, ξεκινώντας από τις δεκαετίες του 1970, κυρίως στην Γαλλία αλλά  και του 1980, είδε στο λεγόμενο ρεύμα «Νέα Δεξιά», να  ξαναδουλεύει το πολιτιστικό πάνθεον της εξωκοινοβουλευτικής «Δεξιάς» στην αδέξια προσπάθεια να γλυκάνει όπου χρειάζεται και πολιτιστική διαπίστευση όπου είναι δυνατόν.

Ο Jünger υπηρέτησε πολύ καλά την επιχείρηση αυτή, ενσωματώθηκε ευρύτερα σε εκείνο το έργο της ανάκαμψης της «Συντηρητικής Επανάστασης», σχεδόν αποστασιοποιώντας τον εαυτό του από το μετέπειτα Εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς.

Σήμερα θα ήταν ιδανική η περίπτωση να απαλλαγούμε από όλες αυτές τις εξαρτήσεις από το «προπατορικό αμάρτημα» και να επιστρέψουμε για να υψωθούμε στους κάθετους ορίζοντες του «Εργάτη». Ένας κόσμος που δεν κατοικείται πλέον από άνδρες, αλλά από καταναλωτές και χρήστες ψηφιακών, που έχει επίσης ξεχάσει το νόημα μιας «κανονικής» ζωής, πολύ ανθρώπινης, χρειάζεται απεγνωσμένα τον «Εργάτη». Διαβάστε για να πιστέψετε.

Άρθρο για τον Ernst Jünger: 
Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος τέταρτο σε μορφή αρχείου .pdf

 

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος τέταρτο σε μορφή αρχείου .pdf


Λίγο μετά την ξαφνική ... παύση της έκδοσης του ποιοτικού «αριστερού» Εθνικοσοσιαλιστικού περιοδικού «Γαμμάδιον» το οποίο έκανε θραύση εντός του «χώρου» αλλά και σε κύκλους των Εξαρχείων (…) 

- είχαν ανέβει όλα τα τεύχη σε .pdf από την συντακτική μας ομάδα με χιλιάδες downloads σε ελάχιστους μήνες με αποτέλεσμα να μπλοκαριστούν όλοι οι σύνδεσμοι μετά από συνεχείς αναφορές των «γνωστών αγνώστων» - 

εμφανίζεται το 2007 μια νέα εκδοτική προσπάθεια που ονομάστηκε «Έρημη Χώρα». 

Αν και το τελευταίο τεύχος το 4ο στην σειρά κυκλοφόρησε ακριβώς πριν δέκα χρόνια (Νοέμβριος 2011) το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο και τα μέλη της συντακτικής ομάδας διατηρούν μέχρι σήμερα το ομώνυμο ιστολόγιο καθώς και ηλεκτρονική διεύθυνση για όσους επιθυμούν να επικοινωνήσουν ...

http://erimihora.blogspot.com/ 

... ενώ σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη του αρχισυντάκτη Ρωμανού στην σελίδα των Ελλήνων Ρομαντικών της ΦΛΕΦΑΛΟ - την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ - η κίνηση αυτή χαρακτηρίζεται ως μια προσπάθεια της Παραδοσιοκρατίας και με «αναφορές σε μια πλειάδα θεματικών που στο πολιτικό πλαίσιο ξεκινούν από τον ριζοσπαστικό συντηρητισμό και καταλήγουν στον αναρχικό εθνικισμό και τον εθνικομπολσεβικισμό, με λογοτεχνικές αναζητήσεις που διαπερνούν την λογοτεχνία του φανταστικού για να καταλήξουν στον ‘’αντιδραστικό μοντερνισμό’’ και με καλλιτεχνικές προσεγγίσεις». 

Η περιγραφή αυτή πράγματι δεν απέχει από την πραγματικότητα και στην δική μας οπτική αυτή η κίνηση εντασσόταν πλήρως - προς φρίκη και απογοήτευση πολλών αντιδραστικών ακροδεξιών που έχουν τα τελευταία χρόνια και πρόβλημα μνήμης - στην ευρύτερη Ελληνική «Τρίτη Θέση» λόγω της ενδιαφέρουσας θεματολογίας και της εξαιρετικής αρθρογραφίας και μάλιστα σε μια εποχή ενδυνάμωσης των Αυτόνομων/Ανένταχτων ομάδων με κάποιες από αυτές να επηρεάζονται μέχρι και σήμερα από την «Στρασσερική» τάση και την αντικαπιταλιστική παράδοση του κινήματος. 

Κάθε τεύχος υπήρξε μια πολύτιμη παρακαταθήκη με το σύνολο των τευχών να έχουν πιθανότατα εξαντληθεί από όλα τα γνωστά σημεία διανομής ενώ μετά από σχετική άδεια η συντακτική μας ομάδα τον Μάρτιο του 2017 ανέβασε σε .pdf το πρώτο, δεύτερο, και τρίτο τεύχος τα οποία μπορείτε να κατεβάσετε ελεύθερα αντιστοίχως εδώ, εδώ και εδώ.

Τον Νοέμβριο του 2011 κυκλοφορεί το 4ο τεύχος του ανεξάρτητου περιοδικού «Έρημη Χώρα».

Η ύλη μια εκδοτική «βόμβα» - με ένα εξώφυλλο αλλά και οπισθόφυλλο συνώνυμα της αισθητικής - που απαρτίζεται ανάμεσα σε άλλα από κάποια «εκρηκτικά» άρθρα σχετικά με τον οικοφασιστή ακτιβιστή Pentti Linkola, τον «καταραμένο» Ernst Niekisch, τον κορυφαίο διανοητή και πολεμιστή Ernst Junger, τον Μάρτυρα της εθνικοεπαναστατικής ιδέας Francis Parker Yockey καθώς και την Συλλογική Αυτόνομη Έκδοση «Νοσταλγοί του Μέλλοντος» σχετικά με την οποία μπορείτε να δείτε εδώ ή να κατεβάσετε εδώ σε .pdf. Την συλλογή άρθρων την έχουν ήδη στα ηλεκτρονικά αρχεία τους μέσω των Αυτόνομων συναγωνιστών και του «Μαύρου Κρίνου» εκατοντάδες νεολαίοι που αρνούνται να ενταχθούν στα κομματικά μαντριά ή να προσκυνήσουν τα διάσημα «τοτέμ» της αστικής πλουτοκρατικής άκρας δεξιάς.

Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» οφείλει να ευχαριστήσει δημοσίως τον αρχισυντάκτη του περιοδικού για την άδεια να προβληθούν συνολικά τα 4 τεύχη του περιοδικού.

Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος τέταρτο για να το κατεβάσετε στον σύνδεσμο εδώ

http://erimihora.blogspot.gr/

Ernst Junger


«Ο μεσήλικας, εμβολιασμένος, επαναεμβολιασμένος, απαλλαγμένος από μικρόβια, συνηθισμένος στα φάρμακα, έχει λιγότερες πιθανότητες να ζήσει από κάποιον που δεν ξέρει τίποτα για όλα αυτά τα φάρμακα. Η χαμηλή θνησιμότητα των ειρηνικών καιρών δεν δίνει το μέτρο της αληθινής υγείας μπορεί από τη μια μέρα στην άλλη να δώσει τη θέση του στο αντίθετο του. Μπορεί να προκαλέσει ακόμη και άγνωστες ασθένειες. Ο ιστός των λαών γίνεται εύθραυστος»

Συνθήκη του επαναστάτη ή (η καταφυγή στα δάση, Der Waldgang), 1951

Η Αυτονομία απέναντι στο ανθελληνικό εξουσιαστικό κατεστημένο



γράφει ο Βλαδίμηρος Τεπεσίδης

Ποια είναι η έννοια της σύγχρονης Αυτονομίας; 

Σημαίνει ότι εγώ είμαι αυτός που καθορίζει κανόνες σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο χωρίς να έχω ανάγκη τον κομματικό τσοπάνη ή τον «ηγέτη» ο οποίος είναι άνθρωπος άρα μπορεί να κάνει και λάθος. 

Δρω με γνώμονα την δική μου σκέψη και αισθητική σε συλλόγους, σωματεία, φορείς, συνδέσμους, ομάδες, συνελεύσεις χωρίς να με περιορίζουν άνωθεν εντολές στην άσκηση της δική μου πορείας η οποία μπορεί να είναι πολλές φορές μοναχική αλλά είναι σίγουρα ειλικρινής. 

Η από μέσα σου ορμή για αυτή την πορεία είναι πιο αναγκαία από ποτέ για αυτούς που θέλουν να «καούν» στην ακτιβιστική φωτιά ως άλλοι Μυθικοί Φοίνικες για να έχουν όμως την ευκαιρία ... να αναγεννηθούν και πάλι.

Σήμερα, όλα τα «πατριωτικά» κόμματα εξαπατούν το σύνολο και ειδικά το πιο επαναστατικό και ανυπότακτο υγιές κύτταρο της κοινωνίας, την νεολαία. 

Δρουν ως συμμορίες της μαφίας που νοιάζονται μόνο για το κέρδος και την δημοσιότητα, τα ηγετικά στελέχη τους ενδιαφέρονται μόνο να ανέβουν ένα σκαλάκι για να φαίνονται λίγο ψηλότερα, κάποιοι άλλοι βγάζουν λόγους στο κοινό τους όπου η μόνη του αντίδραση είναι το χειροκρότημα. Ρουφάνε την ενέργεια των μελών τους χωρίς να προτείνουν κάτι το ρεαλιστικό για το μέλλον. Τους αρέσουν τα ακριβά ξενοδοχεία, οι λίστες μελών και οι εκλογικές διαδικασίες πάντα με δημοκρατικές διεργασίες. Ίδιοι με τους κυβερνώντες σε όλα. Σάπιοι σε όλα.

Όταν υπάρχουν αντιδράσεις τα μέλη απλά διαγράφονται ή οι ρουφιάνοι που είναι πιόνια του κράτους και ηγούνται σε αυτά συνεργάζονται με τις αρχές για την εξόντωση τους. 

Τα κόμματα δεν είναι παρά ο καθρέφτης της κοινωνίας με όλα τα αρνητικά που υπάρχουν σε αυτή. Οι επιδιώξεις τους για αυτοπροβολή κρύβονται πίσω από τις ετικέτες «εθνικό κόμμα», «εθνική συμμαχία» ή ότι άλλο «εθνικό» που πάει με όλα … άλλωστε ξέρουν καλά τις νοηματικές μίξεις οι κρατιστές και οι άνθρωποι τους στις κομματικές ηγεσίες που τους έχουν και αυτούς σε ομηρεία ή επί πληρωμή υπηρεσία αφού γνωρίζουν τις αδυναμίες τους σε προσωπικό επίπεδο.

Σήμερα που η χώρα μας δεν είναι παρά μια αποικία με ύπατο αρμοστή το καθήκον του καθενός και της καθεμιάς είναι να στέκονται όρθιοι μπροστά στα ερείπια που πλακώνουν τις ζωές και τις συνειδήσεις ακόμη και τον ήλιο που αν μπορούσαν θα τον πουλούσαν οι δυνάστες για να αυξηθούν οι μετοχές της δημοκρατίας. 

Συναγωνιστή, μην εμπιστεύεσαι κανέναν που δείχνει να φουσκώνει από εθνική υπερηφάνεια και κάλπικη έπαρση, ένα παγώνι είναι που στον φόβο απλά βγάζει κραυγές, μην δίνεις τον οβολό σου σε παρακμιακούς τύπους που συναγελάζονται με τα δεκανίκια της εξουσίας είτε ελλαδικά είτε των Βρυξελλών. 

Μην γίνεσαι μέλος σε κομματικές στρούγκες ο φάκελος σου στα συρτάρια της εξουσίας είναι ήδη υπαρκτός από όταν γεννήθηκες, δεν χρειάζεται να μεγαλώσει. 

Μην φοράς γνωστά διακριτικά που σε κάνουν γνωστό στα ένστολα σκυλιά της ZOG, μην καρφώνεσαι στα ΜΚΔ με στοιχεία και φωτογραφίες, αυτοί που πουλάνε με στόχο το κέρδος και μόνο να σου πάρουν τα φράγκα θέλουν, και αυτοί που κυριαρχούν να είσαι εύκολα αναγνωρίσιμος στις καθημερινές διαδρομές σου. 

Μην δίνεις βάση στα παραμύθια που σου πουλάνε για «εθνική ενότητα» άνοιξε τα μάτια σου, έθνος μας είναι ΜΟΝΟ οι δικοί μας, οι συναγωνιστές μας, οι Συνέλληνες, μόνο αυτοί που το πρωί ξυπνάνε με πάθος για λευτεριά και το βράδυ έχουν εικόνισμα τον «Μισανθρωπισμό» του Νίτσε.

Σίγουρα δεν είναι δικοί μας, αυτοί που σου ζητάνε να υποταχθείς στις εκλογικές λίστες, αυτοί που συκοφαντούν τους συναγωνιστές σου, αυτοί που σου αναπαράγουν τα παραμυθάκια της πατριδοκαπηλίας ακόμη και οι ίδιοι πολλές φορές είναι καλά κρυπτόμενοι πίσω από εμβλήματα ιδεολογικά και θεωρίες πολιτικές αλλά και πάλι δεν σημαίνει ότι νοιάζονται για σένα και τους τελευταίους Έλληνες. 

Κοίτα τους πως δίνουν το χέρι στους δήμιους του λαού σου, κοίτα τους πως είναι ευγενικοί στις κάμερες απέναντι στους τυράννους, κοίτα τους πως συναγελάζονται με τα υπόλοιπα κομματικά σκουπίδια μπροστά στις παροχές του κράτους, κοίτα τους πως αναδημοσιεύουν τα δελτία τύπου των υπουργείων, κοίτα τους πως δίνουν βάση στα λεγόμενα των εχθρών μας. Οι μάσκες έχουν πέσει.

Η Αυτονομία δεν είναι διαταγή αλλά εσωτερικό καθήκον, η Αυτονομία δεν έχει κομματικό θεό διότι «ο Θεός είναι Νεκρός», η Αυτονομία δεν έχει στεγανά αφού είναι κάτι διαφορετικό από όσα σου προβάλλουν πίσω από μια Γαλανόλευκη. Να διαβάζεις τα πάντα, να κρίνεις τα πάντα αλλά και να δέχεσαι να κρίνεσαι ταυτόχρονα. Να πράττεις ακόμη αν κάνεις λάθη. 

Η Αυτονομία δεν είναι ένα ιστολόγιο ή ένα βιβλίο ή μια μάζωξη για μπύρες με κάποιους «φασίστες». Η Αυτονομία είναι τρόπος ζωής, ελιγμός στο πεδίο της καθημερινής μάχης, είναι η ΑΡΝΗΣΗ να δηλώσεις υποταγή στην ΕΞΟΥΣΙΑ των δημοκρατών και των αστών, είναι ΑΝΥΠΑΚΟΗ απέναντι στα κομματικά τσακάλια που τρώνε ότι απέμεινε από το σώμα της Πατρίδας.

Μιας πατρίδας που είναι πέρα από τα σύνορα και τους χάρτες, μιας δικής μας πατρίδας που ξεκινάει στο μυαλό μας από τον Κρότωνα και φτάνει στις ακτές της Λαττάκειας. Μιας πατρίδας που δεν είναι χωματοφαγία και επεκτατισμός αλλά αισθητική, όραμα, αλληλεγγύη, σκέψη, πολιτισμός, συναίσθημα για αυτούς δεν μας χωρίζει ο τεχνητός διαχωρισμός αλλά μας ενώνει η ιστορία το αύριο και ο κοινός κίνδυνος του εισβολέα.

Ότι είσαι Αυτόνομος δεν σημαίνει ότι οφείλεις να είσαι σε κάποια ομάδα ή να ακολουθείς τους άλλους. Όποτε μπορείς να ρίξει άμμο στην μηχανή του κατοχικού καθεστώτος ή της antifa οφείλεις να το κάνεις χωρίς άλλοι να σε πείσουν για αυτό ή να σε οδηγήσουν στο δικό τους μονοπάτι. 

Η Αυτονομία, η δική μας Αυτονομία είναι το «Φωτεινό Μονοπάτι» που φωτίζει ο «Μαύρος Ήλιος» της ύπαρξης μας ορατός σε αυτούς που έχουν μάτια να δουν και αυτιά να ακούσουν. Μην προσπαθείς να τον δείξεις σε άλλους που δεν θέλουν να τον δουν. Δεν μπορούν όσο και αν το θέλεις. 

Η Αυτονομία δεν έχει χώρο για συμβόλαια συμπεριφοράς ή τάση για ρηχή ηθικολογία, δεν έχει υπεύθυνους αφού όλοι αποδείχτηκαν ανεύθυνοι, οι πρωτοβουλίες είναι δικές σου, οι δεσμεύσεις δικές σου, οι αποφάσεις δικές σου και οι ερμηνείες και πάλι δικές σου. 

Μπορεί κάποιοι να σε πουν Αναρχικό όχι δεν είσαι αφού είσαι κάτι άλλο που δεν κατάλαβαν ποτέ οι δούλοι των κομμάτων και της σάπιας «εθνικοφροσύνης». 

Είσαι Άναρχος όπως έλεγε και ο Junger, είσαι Αυτόνομος αφού δεν υιοθετείς την λογική της κομματικής μάζας, είσαι Αντιδημοκράτης αφού ο εχθρός είναι ο κοινοβουλετισμός, είσαι Αμετανόητος αφού μετά το ΄45 το μόνο που δεν θες να δεις είναι το μελάνι της ντροπής να βρωμίζει τα δικά σου χέρια, είσαι Ανυπάκουος αφού αρνείσαι να δεχτείς τις ντιρεκτίβες της σιωνιστικής εξουσίας.

Το δικό σου Άλφα δεν είναι αυτό που προωθεί το κατεστημένο και η αντιφασιστική παρακμή των δικαιωματιστών των Εξαρχείων. 

Εσύ δίνεις νόημα και χρώμα σε αυτό το γράμμα, εσύ ορίζεις την μορφή και όχι οι άλλοι για σένα. Μην τους χαρίζεις τίποτα, ούτε λέξεις ούτε έννοιες, ούτε νοήματα ούτε σύμβολα, Για σένα το Α του Άναρχου και το Φ του Fascio είναι το Α και το Ω που θα ορίζει την ζωή σου μέχρι η ύπαρξη σου να σβήσει σε αυτόν τον άθλιο και 100% αντιφασιστικό κόσμο. 

Δεν οφείλεις καμία απολογία επειδή μισείς την αστική δημοκρατία, δεν οφείλεις τις όποιες απαντήσεις σε αυτούς που ρωτάνε πολλά, δεν οφείλεις να αποδεχτείς τον κόσμο τους αφού μπορείς να ζεις στον δικό σου. 

Η ουτοπία για σένα είναι η ολική Άρνηση της εξουσίας που βαδίζει εναντίον σου μαζί με το Κράτος και την Βία. Είσαι ο πιο αυθεντικός αντιεξουσιαστής αφού μετά το ’45 δεν έχεις Πατρίδα, δεν έχεις μέλλον, δεν έχεις σημαία εθνική. 

Είσαι ο Προμηθέας Δεσμώτης καταραμένος από όλους για αυτό όμως μοναδικός και αληθινός. 

Είσαι ο πραγματικός Εωσφόρος που μοιράζεις την πιο επικίνδυνη αλήθεια στους μελανοπόρφυρους ακρίτες της Ιδέας. Είσαι ο γιος και η κόρη των Επιστράτων, των «Ταγμάτων Εφόδου», της ΕΟΚΑ, των «Παιδιών του Δάσους», των «Μαύρων Φενταγίν» ο σπόρος που μεγαλώνει και πάλι στα αποκαΐδια της Ευρώπης σε φρίκη αυτών που μόλυναν την γη μας.

Η δική σου ζωή δεν είναι να είσαι άβουλος χειροκροτητής οργάνων της δημοκρατίας τους, η δική σου αξιοπρέπεια δεν είναι χαλί να την πατάνε οι ρυπαροί «πατριώτες» της ρεμούλας και της μίζας που στο ένα χέρι έχουν την σημαία και στο άλλο το τηλέφωνο της ξένης πρεσβείας, η δική σου πορεία είναι εντελώς διαφορετική από την κομματική παράταξη που θυμίζει πορεία προβάτων στο σφαγείο. 

Όταν πεις όχι στην «πρέζα» των εθνοκάπηλων που σου πουλάνε όλοι μαζί κράτος, εκκλησία, στρατός, εξουσία, μμε και κόμματα θα νιώσεις σαν εκείνο το «Άνθος της Κερασιάς» που ετοιμαζόταν να βυθιστεί χαρούμενο στα σπλάχνα του μεταλλικού θηρίου.


Για εμάς η ζωή δεν είναι απλά μια πορεία αλλά ένας στροβιλισμός φωτιάς και άρνησης, άρνηση στην «ζωή» του δημοκρατικού θανατικού και κατάφαση στον όμορφο θάνατο της μοίρας που ορίζουν οι Θεοί, ένα χαμόγελο απέναντι στον λιπόσαρκο βαρκάρη που τον παλεύεις καθημερινά στα μαρμαρένια αλώνια του σχολείου, της σχολής, της θητείας, της μισθοδοσίας, της καθημερινότητας χωρίς να νοιάζεσαι που θα τραβήξει αυτό το ταξίδι. 

Η ιαχή «Ζήτω ο Θάνατος» είναι για σένα το έναυσμα της μάχης μέσα από την συνειδητοποίηση της Θυσίας μιας θυσίας εσωτερικής όχι για τους πολλούς αλλά για τους αγέννητους και τους νεκρούς.