Lithuanian partisan song - Bolševikai tegul žino (Let the bolsheviks know)

Τι μπορεί να συμβεί σε όποιον το κεφάλι του απεικονίζεται πάνω στο σώμα μιας κότας.

Άρθρο του Maurizio Blondet 

Μετάφραση-Σχόλια: Ιωάννης Αυξεντίου

“Εξετάζουμε την εκδοχή της τελετουργικής δολοφονίας πολύ σοβαρά. Μία σημαντική ομάδα της εκκλησιαστικής επιτροπής δεν έχει καμία αμφιβολία για αυτή την εξήγηση”. Αυτά δήλωσε πριν κάποιες ημέρες ο Αρχιμανδρίτης Τύχωνας Σεβκούνωφ, που δεν είναι μόνο ο γραμματέας της πατριαρχικής επιτροπής που συνεχίζει τις μελέτες πάνω στα λείψανα της οικογένειας του Τσάρου Νικόλαου που δολοφονήθηκε το 1918, αλλά θεωρείται και ο πνευματικός σύμβουλος του Πούτιν. Ο Αρχιμανδρίτης Τύχωνας Σεβκούνωφ δεν εννοούσε με αυτές τις φράσεις ότι επρόκειτο για ένα θρησκευτικό τελετουργικό, αλλά για ένα συμβολικό-ιδεολογικό τελετουργικό των  μπολσεβίκων. Ο Αρχιμανδρίτης, κατά την γνώμη μας, έδωσε αυτή την επεξήγηση, για να μην ερεθίσει κάποια συγκεκριμένα'πνεύματα'. Όπως και να έχει, εμείς δεν είμαστε Αρχιμανδρίτες οπότε δεν θα τηρήσουμε τα προσχήματα: θα μιλήσουμε για θρησκευτική τελετουργική δολοφονία.

Για τον πατέρα Τύχωνα, και μόνο το γεγονός ότι κάποιοι σκότωσαν τον Τσάρο, μετά την παραίτηση του από το θρόνο, με αυτό τον τρόπο, καθώς και το γεγονός ότι οι δολοφόνοι μοιράστηκαν τα θύματα, δείχνει ότι θεωρούσαν τη δολοφονία ως ένα ιδιαίτερο τελετουργικό. Αμέσως, η εβραϊκή κοινότητα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, δια στόματος του ραβίνου Baruch Gorin, διαμαρτυρήθηκε με μία ανακοίνωση του πρακτορείου Interfax δηλώνοντας το εξής:  “Αυτές οι δηλώσεις είναι ένα σαφές παράδειγμα μεσαιωνικού σκοταδισμού. Μία αντι-σημιτική θεωρία συνωμοσίας.” Βέβαια, η υποψία ότι η δολοφονία των Ρομανώφ ήταν ένα είδιος τελετουργικής σφαγής δεν είναι σημερινή. Ο αξιωματικός των Λευκών Nikolai A. Sokolov (1882-1924) που, όταν οι δυνάμεις που μάχονταν κατά των μπολσεβίκων ανακατέλαβαν, για μία σύντομη περίοδο την Αικατερινούπολη, διεξήγαγε την πρώτη έρευνα επί του θέματος. 

Στον τοίχο του δωματίου που έγινε η εκτέλεση, βρήκε μεταξύ άλλων, ένα σημείωμα με μία φράση γραμμένη στα γερμανικά: “Belsatzar ward in selbiger Nacht von seine Knechten umgebrat”, (“Ο Βαλτάσαρ  ανατράπηκε  από τους δούλους του την ίδια νύχτα”). Ήταν στίχοι του εβραϊκής καταγωγής ποιητή Heinrich Heine και είναι μία παράφραση από το βιβλίο του Δανιήλ: “Εκείνη την ίδια νύχτα ο Βαλτάσαρ, ο βασιλιάς των Χαλδαίων σκοτώθηκε”. Είναι το απόσπασμα όπου στο βασιλιά Βαλτάσαρ των Χαλδαίων αναγγέλλεται η επερχόμενη καταστροφή με τις λέξεις: “Μενέ, Μενέ, Θεκέλ, Ουφαρσίν. Αυτή είναι η ερμηνεία του πράγματος: Μενέ, ο Θεός μέτρησε τη βασιλεία σου, και την τελείωσε. Θεκέλ, ζυγίστηκες στην πλάστιγγα, και βρέθηκες ελλιπής. Φερές, διαιρέθηκε η βασιλεία σου, και δόθηκε στους Μήδους και Πέρσες.” (Δανιήλ . Κεφ. 5, 25-28)

Οι διοργανωτές της σφαγής ήταν ο Yakov Sverdlov (Yankel Solomon), ο Philippe Goloshchyokin (Shaya-Isay Fram Goloshchekin) ο Pyotr Voykov (Pinhus Wainer), ο Beloborodov Alexander Georgievich (Vaisbart Yankel Isidorovich), ο Konstantin Myachin (Vasily Yakovlev) και ο Georgy Safarov (Voldin). Κάποιοι από τους μπολσεβίκους δολοφόνους είχαν ενδιαφέρουσες ραβινικές γνώσεις. Ο αρχηγός του εκτελεστικού αποσπάσματος, Yakov Yurovskij (1878-1938) είχε μελετήσει στη συναγωγή. Το δεξί χέρι του εκείνη τη νύχτα, ο Mikhail A. Medvedev (Kudrin), κατά πάσα πιθανότητα και αυτός εβραϊκής καταγωγής πυροβόλησε στο κεφάλι τον Τσάρο και τη Δούκισσα  Μαρία  Νικολάγιεβνα (19 ετών) με το πιστόλι Browning  n. 389965  που ο ίδιος παρέδωσε, το 1964, πριν πεθάνει, στο Μουσείο της επανάστασης... 

Την αποστολή να λειώσει τα σώματα με θεϊκό οξύ ανέλαβε ο χημικός Petr Voikov (αληθινό όνομα: Pinkus  Weiner). Ο Philiph (στην πραγματικότητα Isay, που είναι υποκοριστικό στα yiddish) Isaevic Goloshchyokin, ο οποίος μετά έγινε ένας από τους αρχηγούς της επανάστασης (σε αυτόν οφείλεται ο θάνατος ενός εκατομμυρίου ανθρώπων στο Καζακστάν μεταξύ 1932 και 33), καυχιόταν ότι διατηρούσε το κεφάλι του Τσάρου μέσα σε μία γυάλα γεμάτη οινόπνευμα. Ο οπλαρχηγός που έδωσε τη διαταγή για τη σφαγή, ο Yakov Sverdlov (αληθινό όνομα Jankel  Solomon), γιός ενός πλούσιου εμπόρου και μασόνου, ήταν ο πιο άγριος οργανωτής του Κόκκινου Τρόμου εναντίον των Κοζάκων χωρικών του Ντον. Για τη συμμετοχή που είχε στη σφαγή των Ρομανώφ, η πόλη στην οποία συνέβη, η Αικατερινούπολη, μετονομάστηκε προς τιμή του, Sverdlovsk. Ο Ιουδαίος ποιητής David Bergelson τον επαίνεσε ως “την  υπερηφάνεια του εβραϊκού  λαού”.

Εξάλλου, πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-18) στη Βαρσοβία, στα εβραϊκά μαγαζιά, πωλούταν μία ευχετήρια κάρτα (1909) για το Yom Kippur στην οποία φαινόταν ένας ραβίνος  που κρατούσε την Τορά στο ένα χέρι και ένα πουλί (κότα) στο άλλο. Το πουλί έφερε την εστεμμένη κεφαλή του Τσάρου Νικόλαου. Είναι υπαινιγμός σε μία θυσία Kapparot, δηλαδή τη θυσία μιας λευκής κότας που γίνεται από μερίδα θρησκευομένων Εβραίων την περίοδο του Yom Kippur.  Στην τελετή αυτή, ο πιστός περνά την κότα πάνω από το κεφάλι του, μετά της κόβει το λαιμό προφέροντας  το ακόλουθο: “Αυτό είναι ένα ζώο θυσίας, ας είναι ο εξαγνισμός μου”.  Πρόκειται για μια τυπική θυσιαστική τελετή αίματος, η οποίο μάλλον δεν διαφέρει και ιδιαίτερα από τις πρακτικές Βουντού. Αλλά, καλά έκανε η εβραϊκή κοινότητα της Ρωσίας και διαμαρτυρηθηκε. Τι σχέση θα μπορούσαν να έχουν άλλωστε με τη σφαγή των Ρομανώφ; Προφανώς, είναι όλα αντι-σημιτικές  προκαταλήψεις .

Σημείωση: Να μην ξεχάσουμε ότι για να κοπεί το “κεφάλι της κότας” έδωσαν πολλά  χρήματα και οι ελίτ των WASPs. Βέβαια το ίδιο έπραξαν και οι Γερμανοί, αλλά μόνον επειδή  βρίσκονταν σε πόλεμο με τη Ρωσία και ήθελαν να την αποσταθεροποιήσουν. 

πηγή

«Κύματα, οι διωγμοί των Ελλήνων της Κριμαίας» (video του Εθελοντικού Συντάγματος Azov)

Στο βίντεο που βλέπεται παρακάτω είναι από τα Ελληνικά χωριά της Κριμαίας και έχει γυριστεί από το εθελοντικό σώμα Azov.

γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας

Θα μπορούσε να υπάρχει ένα τρίτο Ελληνικό κράτος μετά το Ελλαδικό και το Κυπριακό αλλά το ξεπούλησαν οι νεώτεροι πολιτικοί, οι οποίοι αποδείχθηκαν όχι μόνο πολιτικοί νάνοι αλλά και ορισμένες φορές εθνοπροδότες και κινούμενοι από ξένα συμφέροντα. Μιλάω πάντα για τις περιοχές του Καυκάσου και πιο συγκεκριμένα για την Κριμαία, την ανατολική Μαύρη Θάλασσα και τον μικρασιατικό Πόντο.

Η πανάρχαια ελληνική παρουσία.

Πολύ πριν περιέλθουν στην σφαίρα επιρροής των ρώσων η Κριμαία και η Μαύρη Θάλασσα ήταν αποικίες των Ελλήνων, οι οποίοι βάση των ευρημάτων κατέφθασαν τον 10^ο αιώνα πχ στην περιοχή. Η πρώτη οργανωμένη ελληνική αποικία ήταν τον 8^ο αιώνα πχ αυτή των Μιλησίων. Την περίοδο της ρωμαιοκρατίας αλλά και του Βυζαντίου ονομάζονται «Ρωμαίοι» και μετά την άλωση της Πόλεως από τους Φράγκους το 1204 μχ δημιουργείται η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας η οποία διαρκεί 257 χρόνια. Μέχρι την έλευση των Τατάρων τον 13^ο αιώνα μχ, η Κριμαία και οι περιοχές βόρεια της Μαύρης Θάλασσας παραμένουν αμιγώς ελληνικές. Η μαζική μετανάστευση των Ελλήνων στον Καύκασο έγινε την εποχή της κυριαρχίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και υπήρξε φαινόμενο ευθέως ανάλογο με την επέκταση των Ρώσων προς τον νότο.

Η σχέση των Ελλήνων με τους Ρώσους.

Η εχθρότητα των τούρκων απέναντι των Ελλήνων διαχρονικά είναι γνωστή. Η σχέση των Ελλήνων με τους Ρώσους είναι κάτι που πέρασε πολλές διακυμάνσεις. Το Ρωσικό κράτος δημιουργήθηκε από δύο καθοριστικούς παράγοντες στα Βυζαντινά χρόνια. Ο πρώτος ήταν οι Βαράγγοι, συγγενείς των Βίκινγκς, που  τους οργάνωσαν κρατικά και στρατιωτικά, και ο δεύτερος ήταν τα Βυζαντινά γράμματα και ο Πολιτισμός τον οποίο διατηρούν μέχρι σήμερα. Έτσι στην αρχή οι Ρώσοι είδαν στους Έλληνες του Καυκάσου θετικά στοιχεία και συμμάχους στους ρωσοτουρκικούς πολέμους αλλά κατόπιν με τον πανσλαβισμό η συμπεριφορά τους άλλαξε.

Η πανσλαβιστική ιδεολογία.

Όταν εγκαταλείφθηκε το σχέδιο της Μεγάλης Αικατερίνης για μια ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, υπό ρωσικό έλεγχο βέβαια, ήρθε στην θέση του το πανσλαβιστικό ιδεώδες. Αν κάποιος, τώρα, μου αντιτάξει ότι τα Ορλωφικά το 1770μχ ήταν προς όφελος των Ελλήνων αρκεί να διαβάσουμε τι είπε ο περήφανος μανιάτης οπλαρχηγός Γιάννης Μαυρομιχάλης στον ίδιο τον Θόδωρο Ορλώφ: «Και αν ακόμη είχες όλους τους στρατούς της αυτοκράτειρας σου δεν θα κατόρθωνες και πάλι τίποτα, διότι είσαι δούλος μιας γυναίκας, ενώ εγώ είμαι αρχηγός ενός ελεύθερου λαού, που γνωρίζει να υπερασπίζεται την ελευθερίαν του με το ξίφος». Στα πλαίσια της πανσλαβιστικής πολιτικής, η οποία ήθελε να αφομοιώσει όλες τις διαφορετικές εθνότητες, τα ελληνόπουλα ήταν υποχρεωμένα να ακολουθούν ρώσικη εκπαίδευση, μέχρι και η εκκλησιαστική λειτουργία έπρεπε να γίνεται στα ρώσικα. Οι έλληνες ιερείς όμως αντιστάθηκαν σθεναρά, καθώς και η ισχυρή συνείδηση των Ελλήνων του Πόντου δημιουργούσε ουσιαστικά εμπόδια στην πολιτική εκρωσισμού.

Και διηγώντας τα να κλαις.

Άπειρες οι περιπέτειες των Ελλήνων στην περιοχή που είχαν προστριβές ακόμα και με Αρμένιους, Γεωργιανούς αλλά και Κούρδους εκτός από τις σφαγές των τούρκων ειδικά στην Ελληνική περιοχή του Πόντου. Δύο είναι τα σημεία που μου έκαναν εντύπωση και θα ήθελα να τονίσω: Το πρώτο έχει να κάνει με την πρώτη πολιτική κίνηση των Ελλήνων του Καυκάσου που συγκαλούν Εθνική Συνέλευση στην Τιφλίδα τον Μάιο του 1917  και μεταξύ άλλων ζητούν την δημιουργία αυτόνομου καθεστώτος και την συγκρότηση ελληνικού στρατιωτικού σώματος.

Το δεύτερο είναι η αντίθεση του Ελευθερίου Βενιζέλου στους στόχους του Ποντιακού Κινήματος όταν στις 4 Φεβρουαρίου του 1919 δηλώνει στον αμερικανό πρόεδρο Ουίλσον ότι παρόλο που οι Έλληνες Πόντιοι επιθυμούσαν ανεξαρτησία αυτός αντιτάχθηκε απόλυτα. Επίσης στην εφημερίδα Sunday Times, δήλωσε ότι δέχεται να συμπεριληφθεί ο Πόντος στο αρμενικό κράτος. Η επίσημη θέση της Ελλάδας στην αρχή του 1919 ήταν η υποστήριξη της Ανεξαρτησίας της Αρμενίας, συμπεριλαμβανομένης της περιοχής της Τραπεζούντας. Ο κατεξοχήν εκπρόσωπος του Ελληνικού Μεγαλοϊδεατισμού Ελευθέριος Βενιζέλος αφήνει αβοήθητους κοντά ένα εκατομμύριο  Έλληνες Πόντιους του Καυκάσου. Μήπως αυτό του είπε η Αγγλία να κάνει;

Η πολιτική των μπολσεβίκων.

Πόσοι γνωρίζουν την σκληρή έως φρικιαστική αντιμετώπιση των μπολσεβίκων στους Ποντιακούς πληθυσμούς, γιατί όλοι ξέρουν μόνο τις τούρκικες σφαγές. Τον Φεβρουάριο του 1921 άρχισε στην Μόσχα η σοβιετοτουρκική διάσκεψη, στην οποία ο ίδιος ο Λένιν εκτός από την οικονομική συνεργασία, χάρισε τα χρέη της Τουρκίας, υπόσχεται και την βοήθεια εναντίον του Ελληνικού Στρατού που βρίσκεται στην Μικρά Ασία. Εκτός αυτών χαρίζει στην Τουρκία ολόκληρες περιοχές. Οι σταλινικές διώξεις ρίχνουν και την ταφόπλακα στον Ελληνισμό της περιοχής, αφού το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων του Καυκάσου εκτοπίζεται βίαια στην Κεντρική Ασία τις δεκαετίες ’30 και ’40. Το τι υπέστησαν οι Έλληνες από τους μπολσεβίκους και ειδικά τον Στάλιν είναι αδύνατο να περιγράψουμε στα πλαίσια ενός άρθρου.

Η κραυγή των εναπομεινάντων Ελλήνων.

Στο βίντεο που βλέπεται είναι από τα Ελληνικά χωριά της Κριμαίας και έχει γυριστεί από το εθελοντικό σώμα Azov. Οι εναπομείναντες Έλληνες περιγράφουν τις συγκρούσεις της περιοχής από την ελληνική σκοπιά. Η προξενική αρχή δίνει ιστορικά ντοκουμέντα για τις διαχρονικές ρωσικές διώξεις έναντι των Ελλήνων. Είναι μια επιτυχία γιατί για πρώτη φορά μιλούν απλοί Έλληνες κάτοικοι της περιοχής και λένε αυτά που πιστεύουν πέρα από οποιαδήποτε προπαγάνδα.

πηγή

Ίων Δραγούμης: Ενάντια στον μπολσεβικισμό

Σχετικός σύνδεσμος: Ίων Δραγούμης, ο εθνικοσοσιαλιστής

Ο Ίων Δραγούμης έζησε σε μια εποχή αναταραχών και διαφόρων ζυμώσεων. Ο ελληνισμός δεν είχε ακόμα απελευθερωθεί και δεν είχε ενωθεί σε ένα κράτος. Κι όταν πια ενώθηκε ξεκίνησε ο Εθνικός Διχασμός και του οποίου τελικώς υπήρξε θύμα του. Ο Ίων Δραγούμης είδε τον Μεγάλο Πόλεμο που αργότερα ονομάστηκε Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Είδε επίσης την Οκτωβριανή Επανάσταση. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ξεκίνησαν να εμφανίζονται νέες ιδέες γύρω από το έθνος, το κράτος, την φυλή και την κοινωνία. Όμως ακόμα αυτές οι ιδέες δεν είχαν γίνει ούτε κινήματα, ούτε επαναστάσεις, ούτε είχαν εμφανιστεί ηγέτες, ούτε ακόμα αποτελούσαν μια ιδεολογία. Ο κόσμος ακόμα χωριζόταν σε μοναρχικούς και κοινοβουλευτικούς. 

Σε εκείνη την εποχή το φαινόμενο μπολσεβικισμός άρχισε να ξεπροβάλλει από την Ρωσία ζητώντας να καταρρίψει τα πάντα χάριν της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης η οποία θα πραγματοποιούσε δικτατορία. Ο Ίων Δραγούμης εξόριστος στην Κορσική μελετούσε την ιστορία που γραφόταν στις μέρες του από τις εφημερίδες. Έβλεπε το δίκιο των σοσιαλιστών και συμφωνούσε στην κοινωνική αλλαγή η οποία ήταν αναγκαία. Έπειτα όμως άρχισε να βλέπει ότι ο σοσιαλισμός αυτός ήθελε να ισοπεδώσει τα πάντα στο πέρασμα του. Κάτι δεν ήταν σωστό στην επανάσταση των μπολσεβίκων. 

Λίγο νωρίτερα, στην Ιταλία, ένας άλλος άνθρωπος που επί 12 χρόνια αγωνιζόταν με πάθος για τον σοσιαλισμό, διαπίστωσε ότι αυτός ο σοσιαλισμός είχε κάτι λάθος. Ήταν ο Μπενίτο Μουσολίνι. Ο άνθρωπος που έγινε ο πατέρας του Φασισμού και τελικά συνταίριαξε τον εθνικισμό με την ορθή πλευρά του σοσιαλισμού. Διότι Φασισμός είναι ακριβώς αυτό: Εθνικισμός και σοσιαλισμός. Ο Φασισμός και ο Εθνικοσοσιαλισμός γεννήθηκαν σε μια εποχή που ήταν ανάγκη να αντιμετωπιστεί ο μαρξιστικός σοσιαλισμός. Ήταν ανάγκη να προστατευθούν οι αξίες που ανέκαθεν ήταν δεδομένες και δεν χωρούσαν αμφισβήτηση, αξίες που αποτελούσαν την σύσταση του πολιτισμού της Ευρώπης. Ποτέ ξανά στην ιστορία δεν είχαν αμφισβητηθεί οι αξίες των εθνών, η πατρίδα, η θρησκεία, η οικογένεια και η φυλή. Για αυτό και ο ίδιος ο Μουσολίνι είπε πως «τα πρώτα δύο χρόνια ο Φασισμός ήταν αντικόμμα κι όχι κόμμα»

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Τέλος στα ψέμματα για τον ήρωα Παύλο Μελά.

Ο Παύλος Μελάς σκοτώθηκε από σφαίρα Τούρκου στο χωριό Στάτιστα – σημερινή ονομασία Μελάς Καστορίας – στις 13 Οκτωβρίου του 1904. Σήμερα οι κομμουνιστές έχουν εξαπολύσει μια προπαγάνδα αποκαθήλωσης του εθνικού ήρωος Παύλου Μελά. Και τι σύμπτωση! Τον ίδιο αγώνα διεξάγουν και οι δήθεν εθνικιστές, αυτοί που δηλώνουν εθνικοσοσιαλιστές αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο εκτός από φθηνοί νεοναζί! Κομμουνιστές και νεοναζί διεξάγουν κοινούς αγώνες αποκαθήλωσης Ελλήνων ηρώων! Όλοι γνωρίζουμε ότι οι κομμουνιστές ανέκαθεν υποστήριζαν κάποιον αόριστο λαό της Μακεδονίας και προπαγάνδιζαν κατά του Μακεδονικού Αγώνος και της ενσωμάτωσης στην ελληνική πατρίδα. Κατά το ΚΚΕ ο Παύλος Μελάς ήταν Έλληνας κομιτατζής που «έσφιγγε τη θηλειά στον λαιμό του μακεδονικού λαού», ο οποίος «στέναξε κάτω από τόσους ζυγούς σκλαβιάς» («Κομμουνιστική Επιθεώρηση», 1 Μαρτίου 1947). Γνωστό το εξώφυλλο του Ριζοσπάστη.  Αυτή η γραμμή του ΚΚΕ υποστήριζε την βουλγαρική προπαγάνδα και την βρίσκουμε σε γράμμα του Ίωνος Δραγούμη προς τον Μελά: «…οι Βούλγαροι τους υπόσχονται ελευθερία και τους λέγουν πως και η Ελλάς εγκρίνει την ενέργειά τους και ότι αυτοί δεν ζητούν να κάμουν Μακεδονία βουλγαρική, αλλά να την κάμουν αυτόνομο κράτος. (»η Μακεδονία εις τους Μακεδόνας»).»

Κατανοητή λοιπόν και η συκοφαντική εκστρατεία εξ αυτών κατά του Παύλου Μελά, του πρωτεργάτη του Μακεδονικού Αγώνα. Ήταν γαμπρός του Ίωνος Δραγούμη. 

Σήμερα ακόμα κι από «εθνικιστές» κατηγορείται ο Μελάς πως δεν πολέμησε ποτέ στην Μακεδονία κι ότι απλά φόρεσε την στολή του Μακεδονομάχου για να βγει μια φωτογραφία. Η καλή συκοφαντία περιλαμβάνει πάντα μισή αλήθεια. Αυτοί που σήμερα αμφισβητούν τον Παύλο Μελά και την ανδρεία του δεν θα μπορούσαν να αντέξουν ούτε τις μισές κακουχίες και τους κινδύνους που βίωσε ο ίδιος μέσα στο εχθρικό έδαφος της Μακεδονίας. Αντιμετώπισε συχνά το φόβο της προδοσίας – πράγμα που δεν γλίτωσε από τον Θανάση Βάγια – και τον φόβο των εγκαταλελειμμένων Ελλήνων. Κινδύνευε συνεχώς να ανακαλυφθεί από τους Βουλγάρους κομιτατζήδες και τους Τούρκους προχωρώντας πεζός μέσα στη Μακεδονική γη προσπαθώντας να ορκίσει αντάρτες και να προστατεύσει τους Έλληνες.

Ο Μελάς δεν ήταν άκαπνος. Πολέμησε το 1897 κατά των Τούρκων στα Φάρσαλα. Γράφει στην Ναταλία Μελά στις 17 Μαϊου 1898: «Διηυθύνθημεν προς την πόλιν, όπου επέρασα δέκα φρικτάς ημέρας και όπου έλαβα του πυρός το βάπτισμα. Όλαι μου αυταί αι αναμνήσεις ήσαν τόσον ζωηραί, ώστε ενόμιζα ότι βλέπω ακόμη την μάχην, ότι ακούω την βροντήν των κανονιών και το τρομερόν κροτάλισμα των τουφεκιών. Αφήκα τους άλλους και επήγα να εύρω την θέσιν όπου ήσαν τα κανόνια μου κατά την μάχην. Δεν φαντάζεσαι, αγάπη μου, τι είναι τοιαύται αναμνήσεις. Ησθανόμην πόθον ακατάσχετον να ξαναϊδώ την μάχην και να ξανακούσω τον κρότον, με την μωράν ελπίδαν ότι θ’ άλλαζαν ίσως τα πράγματα!»

Για την αποστολή του και τον τρόπο ζωής του τις ημέρες που διάβαινε πεζός στην Μακεδονία οργανώνοντας αντάρτες γράφει στις 19 Μαρτίου 1904: «Δεν φαντάζεσαι πόσον με τρέφει αυτή η αταξία. Αν κρίνω από αυτήν την ευχαρίστησίν μου, ήμουν εκ γενετής προωρισμένος να γίνω αρματωλός». Ενώ ο ίδιος μιλά για τον σκοπό της δράσεως του στην Μακεδονία: «Είμαι εις την Μακεδονίαν όπου αγωνίζομαι προς το παρόν να ετοιμάσω έδαφος, διότι άνευ αυτού ουδέν δύναται να κατορθωθή και η αποστολή απλώς σωμάτων μη πειθαρχούντων και με κοινούς αρχηγούς, άνευ οργανισμού της χώρας, μάλλον βλάβην ημπορεί να προξενήση απέναντι της τελείας οργανώσεως των Βουλγάρων».

Ο Μελάς στον πόλεμο του 1897 λαχταρούσε να πολεμήσει, το σημειώνει συνεχώς στα γράμματά του και στο ημερολόγιο του. Σε γράμμα του προς τον πατέρα του στις 28 Απριλίου 1897 γράφει για την μάχη των Φαρσάλων: «Ο στρατός μας μίαν ακόμη φοράν απέδειξεν εν Φαρσάλοις ότι είναι πρόθυμος να προχωρήση, όταν τον διατάξουν. Κατά την μάχην αυτήν έλαβα επί τέλους και εγώ μέρος. Σας βεβαιώ ότι εφερθήκαμεν όλοι μας ως να εκάμναμεν γυμνάσια πυροβολαρχίας. Επίσης, ειλικρινώς σας λέγω ότι το τελειότερον ευρωπαϊκόν πυροβολικόν δεν θα εφέρετο καλύτερα του ιδικού μας υπό έποψιν ψυχραιμίας, επιτυχίας και πειθαρχίας του πυρός».

Ο Σουηδός υπολοχαγός Κλέεν σημειώνει στο ημερολόγιο του: «Ο Παύλος μου λέγει ότι εζήτησε να μετατεθή εις Λεγεώνα των Ξένων. Αν και δεν μου έδωσε τον λόγον της αιτήσεώς του, εννόησα το διατί. Ο Λεγεών θα ευρίσκεται πάντοτε εκεί όπου είναι δυσκολία κα κίνδυνος. Ο φίλος μου, αλήθεια, είναι γεννημένος μαχητής. Προσωπικώς ελπίζω να μη γίνη δεκτή η αίτησίς του. Θα μου έλειπε φοβερά. Εκτός δε τούτου πιστεύω ακραδάντως ότι θα επήγαινε χαμένος, ένας τόσον γενναίος άνδρας, εις μονάδα όπου βέβαια δεν λείπει η ανδρεία – το έδειξαν εις τα Φάρσαλα. – Καλύτερα να κρατηθή ένας τέτοιος αξιωματικός δι’ αναγνωρίσεις και άλλας σπουδαίας αποστολάς». Ο Μελάς απογοητευμένος από το ότι δεν έπαιρνε μέρος σε μάχες και διψώντας για αυτές οδηγήθηκε στο να ζητήσει να καταταγεί στην Λεγεώνα των Ξένων. Η απογοήτευσή του ήταν στρατιωτική και πολιτική: «Δύο λέξεις διά να σας ειπώ ότι είμαι δυστυχώς πολύ καλά. Ευτυχείς εκείνοι οι οποίοι δεν ζουν και δεν βλέπουν τας αλλεπαλλήλους ατιμίας των διαφόρων πολιτικών και στρατιωτικών… Ενώ δυνάμεθα κάλλιστα ακόμη να ενεργήσωμεν κάτι γενναίον, όπως εξαλείψομεν την ατιμίαν μας, οι κυβερνώντες δεν σκέπτονται παρά πως να τελειώσουν όπως όπως τα πράγματα…» (28 Απριλίου 1897)

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο 
στον σύνδεσμο εδώ

Benito Mussolini: οι συνένοχοι

Το άρθρο που ακολουθεί με την υπογραφή του Benito Μussolini δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Il Popolo d' Italia στις 4 Ιουνίου 1919. Πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα πολιτικά κείμενα όπου ο Duce της Φασιστικής Ιταλίας καταγγέλλει ευθέως τον ρόλο των Εβραίων στην οργάνωση και εξάπλωση της Μπολσεβίκικης επανάστασης.

Οι εξελιγμένοι και συνειδητοί προλετάριοι που φωνάζουν «Ζήτω ο Λένιν!» πιστεύοντας ότι φωνάζουν «Ζήτω ο σοσιαλισμός!», δεν γνωρίζουν βέβαια ότι στη πραγματικότητα  φωνάζουν «Κάτω ο σοσιαλισμός!». Οι ψευτοποιμένες που «τρώνε και πίνουν» στις πλάτες των μαζών, έτοιμες πάντα να ορκιστούν ότι θα πεθάνουν για τα καινούρια απόμακρα ιδανικά, αφήνουν να εννοηθεί, ότι αυτό που εγκαθιδρύθηκε στη Ρωσία είναι σοσιαλισμός. Κολοσσιαίο ψέμα! Στην Ρωσία, εγκαθιδρύθηκε η κυβέρνηση μιας μερίδας του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Στη Ρωσία οι προλετάριοι εργάζονται  όπως και πριν είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης όπως και πριν επειδή πρέπει να συντηρήσουν μια γραφειοκρατία πολυάριθμη και παρασιτική, σύμφωνα με την μαρτυρία του υπεράνω υποψίας Sadoul [1] τα πολυβόλα είναι τα ίδια όπως και πριν, μόλις τολμήσουν να ξεσηκωθούν εναντίον του καθεστώτος που τους καταδικάζει στη σκλαβιά και στην πείνα στη θέση ενός τσάρου υπάρχουν, σήμερα δύο, αλλά οι μορφές και οι μέθοδοι της απολυταρχίας δεν έχουν αλλάξει καθόλου. Γίνεται απόλυτα κατανοητό γιατί ορισμένοι συγγραφείς που προέρχονται από αστικούς κύκλους, τρέφουν συμπάθεια για τον κομμουνισμό. 

Στην Ρωσία υπάρχει ένα Κράτος, μια Κυβέρνηση, μια Τάξη, μια γραφειοκρατία, μια αστυνομία, ένας μιλιταρισμός, ιεραρχίες. Σοσιαλισμός όμως δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει ούτε ίχνος  σοσιαλισμού,  δεν υπάρχει κάτι που να μοιάζει με  σοσιαλιστικό καθεστώς. Ο Λενινισμός είναι η τελεία άρνηση του σοσιαλισμού. Είναι η κυβέρνηση μιας καινούριας κάστας πολιτικάντηδων. Γι αυτό ακριβώς το λόγο είναι πολύ δύσκολο να βρεις απολογητές του Λενινισμού ανάμεσα στους εκφραστές του ρωσικού σοσιαλισμού και του δυτικού σοσιαλισμού. Οι περισσότερο αυστηρές κατηγορίες ενάντια στον Λενινισμό δεν προέρχονται από τη μεσαία τάξη, αλλά από τους άνδρες που είχαν πολεμήσει και υποφέρει για την λύτρωση των εργαζόμενων μαζών. Οι άνδρες αυτοί ονομάζονται Plekanoff [2], ο δάσκαλος των  Ρώσων μαρξιστών ονομάζεται Κropotkin [3], ο απόστολος της αναρχίας.

Η κατεδάφιση των μεθόδων της Λενινιστικής  κυβέρνησης δεν είναι  κατόρθωμα των Times, αλλά του Axelrod[4], του επονομαζόμενου και  κοσμήτορα των  Ρώσων  σοσιαλιστών του Souckhomline[5], που υπήρξε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα συνεργάτης του Avanti [6]. Τα μανιφέστα του Ρωσικού εργατικού κόμματος και των μενσεβίκων σοσιαλιστών, δεν εκτυπώθηκαν από την Corriere della Sera, αλλά από την Critica Sociale [7]. Δεν επινοήθηκαν από εμάς τους "αποστάτες" - που στην περίπτωση αυτή (είναι περίεργο, αλλά είναι αλήθεια!) υπερασπιζόμαστε τον σοσιαλισμό - οι σελίδες του Bernstein[8], Κautsky[9], Eisner[10],  Troelstra[11], Branting[12] και αμέτρητων άλλων Σοσιαλιστών, που συσπειρώθηκαν ενάντια στην «καρικατούρα του σοσιαλισμού έτσι όπως υλοποιήθηκε ανάμεσα σε Πετρούπολη  και Μόσχα». Δεν είμαστε εμείς αλλά κάποιος Δρ. Totomianz, παλαίμαχος της ρωσικής συνεργασίας, που στο τελευταίο φύλλο της Critica Sociale του Filippo Turati, γράφει αυτά τα τόσο αποκαλυπτικά  λόγια: «Οι μπολσεβίκοι στο κάτω - κάτω δεν δημιούργησαν μια πραγματική δημοκρατία αλλά μια "οχλοκρατία" που δεν διστάζει να κάνει χρήση οποιουδήποτε τρομοκρατικού μέσου στα πλαίσια ενός πολέμου εξοντώσεως με στόχο την αστική τάξη και τους διανοούμενους.». Άπειρες φορές, και ειδικά μετά το συνέδριο της Βέρνης, παρουσιάσαμε αδιάσειστα  στοιχεία για την πραγματική φύση  του ρωσικού καθεστώτος.

Ποιος δεν θυμάται το γράμμα του Alexeyev και εκείνο της χήρας του Plekanoff; Επιβεβαιώνουμε  ότι ο Λενινισμός δεν έχει  τίποτα κοινό με τον Σοσιαλισμό, παρά το γεγονός ότι οι επίσημοι Ιταλοί, με  απειλητικές διαμαρτυρίες κάνουν έκκληση βοηθείας για τη σωτηρία της Ρωσίας. Η Ρωσία όμως δεν έχει ανάγκη σωτηρίας, για τον απλό λόγο ότι δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο. Αυτό που στηρίζει το μπολσεβικισμό - βάλτε το καλά στο κεφάλι σας, αγαπητοί μου προλετάριοι ! - δεν είναι  η δύναμη του ρωσικού λαού που υπομένει, αφού πρώτα προσπάθησε να εκτοπίσει, εκείνο το καθεστώς των βαρβαρισμών, ενάντια στο οποίο περισσότερο από μια φορές ξεσηκώθηκαν και οι αναρχικοί και οι σοσιαλιστές επαναστάτες, με απόπειρες που πνίγηκαν δίχως έλεος στο αίμα, αυτό που στηρίζει τον μπολσεβικισμό δεν είναι ο περίφημος κόκκινος στρατός που υπάρχει μόνο κατ΄όνομα στα χαρτιά του Trotsky.

Η εφημερίδα  Humanitè της 30ης Μαίου παραθέτει τη «αμερόληπτη» μαρτυρία του κυρίου Paolo Birukoff, ο οποίος αναφερόμενος στον Κόκκινο στρατό λέει τα εξής χαρακτηριστικά: «Ο τόσο φιλειρηνικός ρωσικός λαός, απεχθάνεται σήμερα τον πόλεμο, όπως χθες, όπως πάντα. Αντιτάσσει μια σφοδρή αντίσταση στην επιστράτευση». Κάθε άλλο παρά ενθουσιώδη ανταπόκριση στις διαταγές της επιστράτευσης, σύμφωνα με όσα εξιστορούν "οι εντεταλμένοι να παραγεμίζουν" τα κεφάλια των προλετάριων στην Ιταλία. Ο κ. Birukoff λέγει και κάτι άλλο, περισσότερο ενδιαφέρον. «Υπάρχουν τόσοι λιποτάκτες  στον κόκκινο στρατό, όσοι υπήρχαν και στο στρατό του Τσάρου. Συμβαίνει κάποιο σύνταγμα να μη φτάνει στο προορισμό του, γιατί όλοι οι άνδρες  λιποτακτούν στη διάρκεια της διαδρομής...».

Αυτός λοιπόν  ο στρατός των περιπλανόμενων  καταφέρνει να  ακινητοποιεί τον  Mannerheim και τον Kolcak; Όχι βέβαια. Αν δεν πέφτει η Πετρούπολη, αν ο Denikin δεν μπορεί να προχωρήσει, τούτο συμβαίνει, γιατί έτσι επιθυμούν οι μεγάλοι Εβραίοι Τραπεζίτες του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης, που διατηρούν δεσμούς αίματος  με τους Εβραίους στη Μόσχα, όπως και στη Βουδαπέστη εκδικούνται την αρία φυλή, που τους έχει καταδικάσει  στη διασπορά τόσους αιώνες. Στη Ρωσία το 80% των ηγετών των Σοβιέτ είναι Εβραίοι, στη Βουδαπέστη  σε σύνολο 22 κομισαρίων του λαού, τουλάχιστον οι 17 είναι Εβραίοι. Ο μπολσεβικισμός δεν θα αποτελούσε εκ των πραγμάτων , την εκδίκηση του εβραϊσμού πάνω στο χριστιανισμό; Το θέμα προσφέρεται για περισυλλογή.

Πιθανότατα ο μπολσεβικισμός να πνιγεί στο αίμα κάποιου "πογκρόμ" καταστροφικών διαστάσεων. Η παγκόσμια οικονομία είναι στα χέρια των Εβραίων. Αυτός που έχει στην διάθεση του τα χρηματοκιβώτια των λαών, κατευθύνει και τη πολιτική τους. Πίσω από τα ανδρείκελα του Παρισιού, βρίσκονται οι Rotschild , οι Warnberg, oι Schyff, oι Guggheim, οι οποίοι έχουν το ίδιο αίμα με εκείνο των κυβερνητών της Πετρούπολης και της Βουδαπέστης. H φυλή δεν προδίδει τη φυλή. Ο Χριστός πρόδωσε τον εβραϊσμό, με σκοπό, όπως πίστευε ο Nietzsche σε μια θαυμάσια σελίδα προβλέψεων, την καλύτερη διευκόλυνση του εβραϊσμού να ανατρέψει τις παραδοσιακές αξίες του ελληνολατινικού πολιτισμού. Ο μπολσεβικισμός ζει κάτω από τη προστασία της διεθνούς πλουτοκρατίας. Αυτό κάνει την ουσιαστική διαφορά. Η διεθνής πλουτοκρατία που κυριαρχείται και ελέγχεται από τους Εβραίους, έχει ένα υπέρτατο συμφέρον να επιταχυνθεί μέχρι παροξυσμού η διαδικασία της μοριακής αποσύνθεσης ολόκληρης της ρωσικής ζωής. Μια Ρωσία παράλυτη, αποδιοργανωμένη, πεινασμένη, θα είναι αύριο το πεδίο όπου η μποργκεζία, μάλιστα, η μποργκεζία ω κύριοι προλετάριοι, θα γιορτάσει την θεαματική  "cuccagna" [20]

Οι βασιλείς του χρυσού σκέφτονται ότι ο μπολσεβικισμός πρέπει να ζήσει ακόμα για κάποιο διάστημα, για να προετοιμαστεί καλύτερα το έδαφος για την καινούρια δραστηριότητα του καπιταλισμού. Ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει ήδη επιτύχει στην Ρωσία μια μεγαλειώδη παραχώρηση. Αλλά υπάρχουν ακόμα μεταλλεία, πηγές, εκτάσεις γης, εργοστάσια που περιμένουν να γίνουν βορά στον διεθνή καπιταλισμό. Ειδικά στην περίπτωση της Ρωσίας παρόμοιο μοιραίο στάδιο στην ιστορία του ανθρώπου, δεν μπορεί να αποφευχθεί. Είναι ανώφελο, απόλυτα ανώφελο, οι εξελιγμένοι και συνειδητοί προλετάριοι να πονοκεφαλιάζουν για να υπερασπισθούν τη Ρωσία των Σοβιέτ. Το πεπρωμένο του Λενινισμού δεν εξαρτάται από τους προλετάριους της Ρωσίας ή της Γαλλίας και πολύ λιγότεριο από εκείνους της Ιταλίας. Ο Λενινισμός θα ζήσει όσο θα το επιτρέπουν οι βασιλείς της οικονομίας θα πεθάνει όταν αποφασίσουν το θάνατο του οι ίδιοι βασιλείς της οικονομίας.

Oι αντιμπολσεβικικοί στρατοί που σε διάφορες στιγμές επλήγησαν από μυστηριώδη παράλυση, απλά θα συμπαρασυρθούν από εκείνη την δεδομένη στιγμή που θα επιλέξουν οι βασιλείς της οικονομίας. Οι Εβραίοι των Σοβιέτ βαδίζουν μπροστά από τους Εβραίους των τραπεζών. Η τύχη της Πετρούπολης δεν διακυβεύεται στις παγωμένες στέπες της Φινλανδίας αλλά στις τράπεζες του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης και του Τόκιο. Ισχυριζόμενοι ότι η διεθνής μπουρζουαζία θέλει σήμερα να δολοφονήσει το καθεστώς των Σοβιέτ στη πραγματικότητα λέει ένα μεγάλο ψέμα. Αν αύριο η πλουτοκρατική μποργκεζία αποφάσιζε αυτή την δολοφονία , δεν θα συναντούσε δυσκολίες του είδους από τη στιγμή που οι "συνένοχοί" της οι Λενινιστές , έχουν ήδη εγκατασταθεί και εργάζονται για τα συμφέροντα της, στο Κρεμλίνο. 

πηγή

Bitter Harvest Official Trailer

Περιοδικό Μάχες & Στρατιώτες Όγδοο Τεύχος Απρίλιος 2012: Αντικομμουνιστική Αντίσταση Στην Ανατολική Ευρώπη 1944 - 1960

(*κλικάρετε στις εικόνες για μεγέθυνση)

και σε μορφή αρχείου .pdf  εδώ

Wood Brothers: οι εθνικιστές αντάρτες της Βαλτικής.

Emlékezzünk! / Let us remember!

Erika Kornelia Szeles: «Το λουλούδι της ελευθερίας ποτίζεται με το αίμα των Πατριωτών»

Ουγγρικός Εθνικοσοσιαλισμός: Ο Ferenc Szálasi και τα Σταυρωτά Βέλη ... Kitartás!

Εμπρός νέοι της Βούδας

Εμπρός νέοι της Πέστης

φοιτητές, αγρότες, εργάτες

ο ήλιος δεν ανατέλλει πια στην Ανατολή.

Μείναμε ξύπνιοι 100 νύχτες

Και ονειρευόμασταν για μήνες

για εκείνες τις ημέρες του Οκτώβρη

την αυγή της Ουγγρικής Νεολαίας.

Θυμάμαι είχες ένα όπλο

και το έφερες κάτω στην πλατεία, σε περίμενα

κρυμμένος ανάμεσα στα βιβλία μου

Θα φέρω κι εγώ ένα πιστόλι.

Έξι ένδοξες μέρες και έξι υπέροχες νύχτες

Με τη νίκη μας

Αλλά από την έβδομη ημέρα

οι Ρώσοι έφτασαν με τανκς

Τα τανκς έσπασαν τα κόκαλα

Κανείς δεν βοήθησε

Ο κόσμος απλά έβλεπε

και καθόταν δίπλα στο δρόμο.

Κορίτσι μου μην πεις στη μητέρα μου

Μην της πεις ότι θα πεθάνω απόψε

Πες της ότι θα κρυφτώ στα βουνά

και ότι θα επιστρέψω την άνοιξη.

Εγώ και οι σύντροφοί μου διωκόμαστε

Η Επανάστασή μας έχει χαθεί

Θα μας πιάσουν σύντομα

και θα μας φέρουν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα

Οι σύντροφοί μου στέκονται μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα

Ο πρώτος πέφτει, μαζί και ο δεύτερος

Η ελευθερία μας χάνεται

Θάβεται η τιμή του κόσμου.

Οι σύντροφοί μας θα κρύψουν τα όπλα τους

Και θα επιστρέψουν, τραγουδώντας τα εμβατήριά μας

Την ημέρα εκείνη, θα συνταχθούμε και πάλι

Και θα επιστρέψουμε από τα βουνά.

Εμπρός νέοι της Βούδας

Εμπρός νέοι της Πέστης

φοιτητές, αγρότες, εργάτες

ο ήλιος δεν ανατέλλει πια στην Ανατολή. 

Quiz

Η μαρξιστική προέλευση της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας.

"... Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, η μπολσεβίκα Αλεξάνδρα Κολοντάι* έπεισε τον Λένιν να κάνουν την 8η Μαρτίου, την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, επίσημη αργία στη Σοβιετική Ένωση .... Η Κολλοντάι πίστευε ότι, όπως και το κράτος, η οικογενειακή μονάδα θα μαραθεί μόλις το δεύτερο στάδιο του κομμουνισμού γίνει πραγματικότητα. Έβλεπε το γάμο και τις παραδοσιακές οικογένειες ως κληρονομιά του καταπιεστικού, βασισμένου στο δικαίωμα ιδιοκτησίας, εγωιστικού παρελθόντος". (Από τη Βικιπαίδεια).

Πόσοι άνθρωποι στην Δύση ασχολούνται πραγματικά, με την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ένα παλιό κομμουνιστικό εργαλείο προπαγάνδας, που έχει περάσει στην mainstream κουλτούρα μας και έχει γίνει πλέον επίσημη γιορτή; Φεμινίστριες, «προοδευτικές», μαρξίστριες, αλλά και κρυφές ή φανερές λεσβίες, προβάλλουν ιδιαίτερα, μέσα από μπλογκς και «εκδηλώσεις», την "Ημέρα της Γυναίκας", προσποιούμενες ότι «τιμούν» τις γυναίκες, όμως αφίσες όπως αυτή από το Γουίνιπεγκ του Καναδά που δείχνει μια κακάσχημη μέγαιρα να κραδαίνει ένα σφυρί απειλώντας "αν είχα μόνο ένα σφυρί ..", μάλλον άλλα θέλουν να πουν.

Η αφίσα ανακοινώνει χορό και λέει: «Ελάτε να συνθλίψουμε την πατριαρχία τα μεσάνυχτα!». Χιλιάδες παρόμοιες εκδηλώσεις προγραμματίζονται σε όλο τον δυτικό κόσμο, όπου "μόνο γυναίκες και κορίτσια" είναι ευπρόσδεκτα. Φαίνεται ότι η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας ξεκίνησε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αμερικής (S.P.A.) το 1909. Το S.P.A. ήταν μια ένθερμη μαρξιστική οργάνωση – με τον πιο διάσημο ηγέτη του, τον Eugene Debs, που έγινε μαρξιστής μόλις διάβασε το ‘Das Kapital’. Καθώς ο μαρξισμός αποκτούσε ρεύμα, η γιορτή αυτή γινόταν όλο και πιο δημοφιλής σε όλη την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Ευρώπη, κατά τη διάρκεια των ετών που προηγήθηκαν του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες διαδήλωναν, έμπλεκαν σε ταραχές και συγκρούσεις με την αστυνομία, καθώς τις ωθούσαν ακτιβίστριες όπως η Κλάρα Τσέτκιν (αργότερα ένθερμη Μπολσεβίκα).

Όταν η τσαρική Ρωσία ήταν στα πρόθυρα της αστάθειας, ήταν οι ταραχές από γυναίκες σε μια Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στην Πετρούπολης, που πυροδότησαν τη σπίθα της επανάστασης. Σε αναγνώριση της ζωτικής σημασίας υποστήριξη αυτών των πρώτων φεμινιστριών που έδωσαν στην εκκολαπτόμενο μπολσεβίκικο καθεστώς, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας έγινε επίσημη γιορτή της Σοβιετικής Ένωσης ..."

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Stephen Samuel Wise: ο «Κόκκινος Ραβίνος»

του Λυκούργου

«Κάποιοι τον αποκαλούν μαρξισμό. Εγώ τον αποκαλώ ιουδαϊσμό»

- Ραβίνος  Stephen Samuel Wise

Ο ραβίνος Stephen Samuel Wise (March 17, 1874 - April 19, 1949), γνωστός και ως «Κόκκινος Ραβίνος», ήταν ένας σημαντικός Εβραίος ηγέτης στις Ηνωμένες Πολιτείες για 4 περίπου δεκαετίες (1910-1940). Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου , ο Wise κατείχε σημαίνουσα θέση στον οργανωμένο εβραϊσμό στις Η.Π.Α. Ως μέλος του κλειστού κύκλου του Προέδρου Wilson (“brain trust”), συνέβαλε στη δημιουργία της Σιωνιστικής Διακήρυξης Μπαλφούρ (Balfour Declaration) που έθεσε τις  βάσεις για τη μετέπειτα ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.

Τα έτη 1918 και 1919 ο Wise ευρίσκετο στις Βερσαλλίες ως  μέλος της Σιωνιστικής αντιπροσωπείας. Το 1922 ίδρυσε το «Εβραϊκό Ινστιτούτο της Θρησκείας» (Jewish Institute of Religion) στη Νέα Υόρκη, το οποίο εξελίχτηκε σε ηγετικό φιλοσιωνιστικό σχολείο ραβίνων στις Η.Π.Α. Η πιο εξέχουσα θέση που κατείχε ο Wise ήταν αυτή του Προέδρου του Παγκοσμίου Εβραϊκού Κογκρέσου από το 1936 μέχρι τον θάνατο του το 1949.

Φίλος της Σοβιετικής Ένωσης.

Το προσωνύμιο «Ο Κόκκινος Ραβίνος» δόθηκε στον Wise για την ισχυρή υποστήριξή του προς την ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια των δεκαετιών ΄20 και ’30.

Μποϋκοτάζ στη Γερμανία - Πιέσεις για έναρξη πολέμου.

Ο Wise ήταν στενός φίλος του Roosevelt και  ένας από τους βασικούς  υπαιτίους της κήρυξης  του παγκοσμίου εβραϊκού μποϋκοτάζ στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία το 1933. Από τη θέση του ως ηγετικού στελέχους και βασικού εκπροσώπου του Αμερικανικού εβραϊσμού,  παρότρυνε συνεχώς τον Roosevelt να έρθει σε ευθεία αντιπαράθεση με τη Γερμανία, καλλιεργώντας έτσι κλίμα πολεμικής σύγκρουσης με το Τρίτο Ράιχ. Επίσης, του άσκησε έντονες πιέσεις  να εφαρμόσει τις αυστηρότερες ποινές στη Γερμανία μετά το τέλος του πολέμου.

Επιρροή

Ο Stephen Wise, αποκαλούμενος και ως ο «Πατέρας του Σιωνισμού στην Αμερική», περιγράφεται ως ο «ισχυρότερος Αμερικανοεβραίος της εποχής του». Ο  Roosevelt, αναφερόμενος κάποτε στους Wise, Samuel Rosenman, και Nahum Goldman, τους χαρακτήρισε ως τους "Τρείς Σοφούς της Σιών". Εκτός από τη προπαγάνδα του υπέρ του Σιωνισμού  και τον ύπουλο ρόλο του στη προώθηση της ιδέας του πολέμου κατά της Γερμανίας, ο Wise - ως ένας από τους μεγαλύτερους Σιωνιστές παγκοσμίως - βοήθησε σημαντικά στη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ.

- διαδικτυακή αρχειοθέτηση -