Ιστορικό άρθρο αφιερωμένο στην μνήμη του Ιρανού πυρηνικού επιστήμονα Mohsen Fakhrizadeh που δολοφονήθηκε από τους Σιωνιστές και τους υποτακτικούς τους

 

του Anoshiruvan

Πέρσες, αδελφοί Ελλήνων εκ του Πέρσου υιού του Περσέως και γενάρχη εκ της μυθολογίας του γένους των Περσών. Οι θρυλικοί κατακτητές  της Ανατολής, από τας απαρχάς της ιστορίας των, δείχνουν το πολεμικό τους μένος, την άρια καταγωγή τους και την αριστοκρατικότητα τους. Από τον πρώτο βασιλέα Δηιόκη, στον θρυλικό Κύρο τον μεγαλύτερο άνδρα που ενεμφανίσθην προ του Μεγάλου Αλεξάνδρου, των Βασιλέα των Βασιλέων, τον τρομερό κατακτητή που έσβησε την κυριαρχία των Σημιτών επί της Δυτικής Ασίας, στον Δαρείο τον Μεγάλο ονομαστό σαν «Πέρσης υιός Πέρσου, Άριος αρίας καταγωγής» όπου  τότε το ξίφος των Περσών έφτασε από την Αίγυπτο μέχρι το Βελουχιστάν και από το Αφγανιστάν έως την Ιωνία και από την Βακτριανή έως την Φοινίκη, ο αρειομανής αυτός λαός δείχνει το αδάμαστο και κοσμοκρατορικό αίσθημα που έκαιε σαν άσβεστο πυρ στην ψυχή του. 

Παρά την πλήρη καταστροφή τους από τον Μέγα Αλέξανδρο, οι  Άριοι αυτοί επιστρέφουν  με την δυναστεία των Πάρθων και μετά με την αυτοκρατορία των Σασσανιδών. Κάπου εκεί εμφανίζεται η ρομφαία του Ισλάμ, ο Περσικός λαός  ουδέποτε κατακτήθηκε από το Ισλάμ τουναντίον κατάφερε μέσω της δίκης του κοσμοθεωρήσεως να δημιουργήσει τον Σιισμό μαχόμενος δίχως τέλος τις βλέψεις της δυναστείας των Σαούντ και των Σημιτών της περιοχής. Και κάπως έτσι φτάνουμε στην σημερινή εποχή όπου τον Ιανουάριο του 1978 χιλιάδες «madrasah» μαθητές και σύσσωμη η Iρανική νεολαία κυρίευσαν τους δρόμους  μέσω της Iσλαμικής επανάστασης και της ορμής του αγέρωχου Περσικού  λαού εναντίον της παγκοσμιοποιήσεως  και της άλωσης της γης των με κάθε τρόπο από τους  μακελάρηδες Σιωνιστές. Ως αποτέλεσμα ο Ayatollah Khomeini, να αναδεικνύεται σε ανώτατο  αρχηγό της  χώρας των Αρίων και ανατρέπει τα σχέδια των απανταχού Σιωνιστών.

Πέραν του ζην αρειμανίως, οι Πέρσες γέννησαν και την πνευματική μορφή του Ωρομάσδη, του θεού του φωτός, του άσβεστου πυρός, της αιώνιας αλήθειας, του απαράβατου θεϊκού νόμου,  της απαρέγκλιτης  ειμαρμένης, μέσω ενός μεγάλου προφήτου του Ζωροάστρη, όπου ο Θεός εμπιστεύτηκε εις αυτόν τας αποκαλύψεις του, όπου γράφτηκαν στο ιερόν βιβλίο Αβέστα.  Ο πλήρης κύκλος των απανταχού ουρανών, ο τρομερός δημιουργός ο Ωρομάσδης θα κυριαρχήσει επί του σύμπαντος συνθλίβοντας  τον Αριμάν στην τελική μάχη κατά του σκότους και του ψεύδους, υπέρ του φωτός και της τιμής.

Εξ ίσου με το πέρασμα των αιώνων ο Σιιτισμός με τον δωδέκατο Ιμάμη να είναι  ακόμη «κρυμμένος» θα έλθει γιατί ο «καιρός γαρ  εγγύς» και μέσω του ιερού jihad θα φέρει την ισορροπία, την αρμονία και την δικαιοσύνη στους ουρανούς και την γή.  Ο δωδέκατος Ιμάμης  που θα επαναφέρει το Φώς, το Αγαθόν, την Ευσέβεια, την Δικαιοσύνη και την Αθανασία εις το όνομα του Αλλάχ του πανελεήμονος και πάνσοφου .

Χαίρε χώρα των Αρίων, Χαίρε Ιράν.

Rene Guenon - Ο Ισλαμικός Εσωτερισμός

Ο Ιερός Πόλεμος - Julius Evola.

του Shaykh al-Islām

Είς ένα Hadith περιγράφεται το εξής περιστατικό. Επιστρέφων ο  Προφήτης εκ νικηφόρου εκστρατείας είπε: «Επιστρέφομεν από τον μικρόν ιερόν πόλεμον  εις τον μέγαν ιερόν πόλεμον». Εκ της προαναφερθείσης προτάσεως  δύναται τις να κατανοήσει  το διττόν του χαρακτήρος  του Ισλάμ.  Αυτήν την κατάσταση προσπαθεί ο Abd al-Wāḥid Yaḥyá ή αλλιώς γνωστός ως Rene Guenon, να αναλύσει μέσω των μεταφυσικών εννοιών που προκύπτουν. 

Ο ισλαμικός εσωτερισμός, το Ισλάμ ως γνωσιακή διδασκαλία και η ανατολική μεταφυσική είναι η κύρια πηγή εμπνεύσεως στο παρών βιβλίο. Η διαμάχη αλλά και η αλληλοσυμπλήρωσις του υλικού κόσμου , που μεταβάλλεται συνεχώς , με τον αιώνιο, υπερβατικό και πνευματικό κόσμο που οδεύει εις την πλήρην θέωσην του υποκειμένου είναι το νόημα του παρόντος βιβλίου. 

Το jihad λέξις «απαγορευμένη» στον δυτικό κόσμο, γνωρίζει την εξύψωση από τον συγγραφέα καθώς είναι το μόνο αληθινό και πνευματικό που πρέπει ο άνθρωπος να ακολουθεί. Βέβαια Jihad δεν πρόκειται για διδασκαλία αλλά για μια πραγματικότητα, ένα αίσθημα, μία σκέψη  ή ένα μέσο κατακτήσεως. Ο ιερός πόλεμος ως μέσο για την ανόρθωση του ανθρώπου ενάντια χθαμαλέα υλικότητα των πραγμάτων. Το jihad ως ξίφος για την αποκατάσταση της ισορροπίας και αρμονίας του υλικού αλλά και του πνευματικού κόσμου.  

Επιπλέον ο συγγραφεύς αναφέρεται καθαρώς εις την μεταφυσικήν του ισλαμισμού και τας διαφοράς που προκύπτουν με τις άλλες  μεταφυσικές διδασκαλίας βλέποντας όμως ότι πάσες έχουν κοινόν στόχον που επιδιώκουν να φτάσουν, όμως με διαφορετικές τεχνικές  η κάθε μία.  Η πολεμική του Ισλάμ δεν είναι με τον στενό όρο της υλική κατά ανθρώπων και πραγμάτων συνδέεται κάλλιστα με την αιώνια μάχη του ανθρώπου να κατακτήσει τους ουρανούς υψώνοντας τον εαυτό του μέσω θυσίας και ιερού αγώνος εις το άπειρον.

Σχετικό podcast με αναφορά και στον Rene Guenon εδώ 

(πηγή: Οπλικές Πένες)

Για την απονομή του βραβείου «Nelson Mandela» στην Βαρδινογιάννη

του Boer

Δυστυχώς οι Λευκές μάζες αποδέχονται  την προπαγάνδα του πλέον επίβουλου, εκμεταλλευτικού και εχθροπαθούς Συστήματος, το οποίο μέσω όλων των θεσμικά οργάνων και μηχανισμών του επί καθημερινή βάσει δείχνει τις εθνοκτόνους προθέσεις του.  Ο Μαντέλα έχει ανυψωθεί σε ίνδαλμα του προαγόμενου συγκρουσιακού πολυφυλετισμού.

Ήταν ένας μαρξιστής εγκληματίας, που ανέδειξε ο Διεθνής  Χρηματισμός - Κεντρικός Τραπεζιτισμός και οι ελεγχόμενες από αυτόν χώρες της Δύσεως. Προβάλλεται ως ωθητήρας του ενοχικού συνδρόμου των Λευκών. Δεν έκανε τίποτε για τους Μπαντού ομοφύλους του, των οποίων το βιωτικό επίπεδο δεν έχει βελτιωθεί κατά τα 26 έτη του ΑNC.

Ανήλθε στην εξουσία με την βοήθεια των Εβραϊκών πολυεθνικών Anglo-Αmerican Cooperation, De Beers, Rebrant Group και την προδοσία του Λευκού Εθνικιστικού Κόμματος, το οποίο εγκλιμάτισε τους Λευκούς και τους παρέδωσε αμαχητί στην κτηνωδία των Μπαντού. Ο Μαντέλα και όλοι οι αριστεροί έχουν υπάρξει οι καλλίτεροι υπηρέτες του υπερκαπιταλισμού, οι δε οπαδοί των οι χρήσιμοι ηλίθιοι.

Στο βίντεο - εδώ - δίπλα από τον Εβραίο Κασρίλς ο "ειρηνοποιός" Μαντέλα τραγουδάει να σκοτώσει τους Λευκούς ...

Επί προκειμένου ο δωσίλογος Κούλης του εθνοκτόνου παρλιαμενταρικού καθεστώτος ως πολιτικός τοποτηρητής συγχαίρει την Βαρδινογιάννη μια από τους εκπροσώπους της εγχώριας πλουτοκρατίας - οικονομικής τοποτηρήτριας της πανηφυλίου Σιωνιστικής Δυνάμεως του Χρήματος. Είναι αυτές οι δύο εθνοβλαβέστατες δυνάμεις που μας παραδίδουν στο επερχόμενο πολυφυλετικό ισλαμοεποικιστικό κολαστήριο. 

Η σειρά βιβλίων «Οι παιδικοί μου ΗΡΩΕΣ» που κυκλοφορεί στα περίπτερα …

RIP Qasem Soleimani

Ο καθεστωτικός εθνικισμός στην υπηρεσία του Ισραήλ

του Λουκά Σταύρου

Το Ισραήλ για λόγους που αφορούν στην άμυνα του πάντα ήθελε να έχει πρόσβαση στην Κύπρο και να χρησιμοποιεί τον χώρο της ως δικό του στρατηγικό βάθος. Η κυβέρνηση Αναστασιάδη στα πλαίσια της γειτνίασης των οικοπέδων της κυπριακής ΑΟΖ με την ΑΟΖ του Ισραήλ βρήκε την ευκαιρία να ανοίξει τις πύλες της Κύπρου στο Ισραήλ. Χωρίς να ανακοινωθεί κάποια αμυντική συμμαχία με ξεκάθαρους όρους και υποχρεώσεις ο Ισραηλινός στρατός σχεδόν καθημερινά κάνει ασκήσεις στην Κύπρο, σε ξηρά , θάλασσα και αέρα.

Οι κυβερνώντες αφήνουν να νοηθεί προς τους ψηφοφόρους της δεξιάς ότι το Ισραήλ προσφέρει αμυντική ασπίδα στη Κύπρο και οι διάφοροι έμμισθοι κονδυλοφόροι αναπαράγουν αυτόν τον ψίθυρο που κάνει την «εθνικοφροσύνη» να αγάλλεται. Βέβαια δεν είδαμε πουθενά το Ισραήλ να αντιμετωπίζει την Τουρκική εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ. Οι Ισραηλινοί χρησιμοποιούν ξεκάθαρα την Κύπρο για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων κάτω από άγνωστες και μυστικές δοσοληψίες με τους κυβερνώντες.

Τι είδους ωφελήματα έχουν οι διάφοροι μεσάζοντες στην παράδοση της Κύπρου στο αμυντικό βάθος του Ισραήλ παραμένουν αδιευκρίνιστα. Οι κυβερνήσεις της Ελλάδος επίσης τόσο επί Τσίπρα όσο και επί Μητσοτάκη δείχνουν να αποδέχονται την Ισραηλινή επέκταση στη Κύπρο καλύπτοντας την ενοχή τους κάτω από αδιευκρίνιστες πληροφορίες περί άξονος Ισραήλ- Κύπρου- Ελλάδος. 

Τι είδους άξονας είναι αυτός και τι προνοεί;

Η απάντηση είναι προφανής. Δεν υπάρχει κανένας άξονας, απλά Κύπρος και Ελλάδα υπακούοντας στα μεγάλα αφεντικά παρέδωσαν την Κύπρο στο Ισραήλ και γενικά στα  Αμερικανοσιωνιστικά συμφέροντα με σκοτεινά ανταλλάγματα. Με αυτή την πραγματικότητα συναινούν τα πλείστα κοινοβουλευτικά κόμματα της Κύπρου.  Ενώ από κανένα κόμμα δεν τέθηκε ούτε μια ερώτηση στη βουλή για το ζήτημα της χρήσης της Κύπρου από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ.

Ανάμεσα σε αυτά συγκαταλέγεται και το ΕΛΑΜ που με την κραυγαλέα σιγή του δείχνει να συγκατατίθεται στην πρόσδεση της Κύπρου στο άρμα των Αμερικανοσιωνιστικών συμφερόντων. Είναι ξεκάθαρο ότι αναφορικά με το ΕΛΑΜ έχουμε να κάνουμε με ένα κόμμα ανάχωμα της ακροδεξιάς που ο κύριος ρόλος του είναι να υπηρετεί με κάθε τρόπο το κατεστημένο της κυπριακής ολιγαρχίας εκφράζοντας τον καθεστωτικό συστημικό εθνικισμό που θέλει την πατρίδα τσιφλίκι της εκκλησιαστικο-ιδιωτικής ολιγαρχίας και των ξενοκρατικών συνάψεων της. 

Τι σημαίνει όμως η επέκταση του Ισραήλ στη Κύπρο;

Σημαίνει μια δεύτερη κατοχή που θα εξελιχθεί χειρότερη από την τουρκική κατοχή. Σημαίνει επίσης την τελειωτική απομάκρυνση της Κύπρου από την Ελλάδα που θα έχει δραματικές συνέπειες για τον Κυπριακό Ελληνισμό. 

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Ο Ιουδαϊσμός στον Αρχαίο κόσμο - Ιούλιος Έβολα

Σχετικός σύνδεσμος: http://www.juliusevola.gr/

Ο Ιουδαϊσμός στον Αρχαίο κόσμο - Ιούλιος Έβολα 
“L’ ebraismo nel mondo antico” La Vita Italiana
Ιούλιος 1938 Das Gletscherkreuz

Το κείμενο παρουσιάστηκε στο counter-currents.com

Μετάφραση στα ελληνικά: Ασφάλιος

για να το κατεβάσετε σε μορφή αρχείου .pdf εδώ

Ένα από τα τακτικής μορφής επιχειρήματα που πιο συχνά χρησιμοποιείται ενάντια σε εκείνους που αναφέρονται στο Εβραϊκό πρόβλημα σήμερα, είναι ότι ο αντι-σημιτισμός είναι απλά μια μόδα, μια εισηγμένη ιδεολογία, μια προσπάθεια να αντιγράψουμε τον Γερμανικό ρατσισμό και τον Ναζισμό, κάτι το οποίο δεν έχει κάποια πραγματική θέση στη χώρα μας. Έχουμε ήδη αντιμετωπίσει επιτυχώς επιχειρήματα αυτού του τύπου στο τεύχος μας του περσινού Ιουνίου, δείχνοντας πως στην Ιταλία το Εβραϊκό πρόβλημα μπορεί και θα έπρεπε να διατυπωθεί ανεξάρτητα ρατσιστικών ή Ναζιστικών βάσεων, και πως δεν προκύπτει τεχνηέντως, αλλά περισσότερο, στην πιο υψηλή του διάσταση, σε απευθείας σύνδεση με την Ρωμαϊκή αυτοκρατορική ιδέα. 

Ένα άλλο, επίσης τακτικής μορφής, επιχείρημα υπάρχει στην αξίωση πως ο αντι- σημιτισμός σήμερα είναι απλώς τα εκκοσμικευμένα απομεινάρια της θρησκευτικής προκατάληψης. Ο Χριστιανισμός, ισχυρίζονται, δημιούργησε τον αντι-σημιτισμό. Ο Coudenhove-Kalergi, πάνω σ’ αυτή την βάση, έχει μάλιστα προσπαθήσει να εξηγήσει την ενστικτώδη αποστροφή που νιώθουν πολλοί μη-Εβραίοι σχετικά με τους Εβραίους πάνω σε μια θεωρία υποσυνείδητης κληρονομικότητας. Στη ρίζα αυτού του ενστίκτου, ισχυρίζεται, βρίσκεται το μίσος που κάποτε έσπειρε ο Χριστιανισμός ενάντια σε εκείνους που οδήγησαν τον Ιησού στο μαρτύριο και τον θάνατο του, και οι οποίοι ανέκραξαν ότι το αίμα του ας έπεφτε επάνω τους. Αυτή η οπτική, επίσης, είναι εμβόλιμη και ανακριβής. Η κύρια κατάρριψή της συμβαίνει με το γεγονός ότι ο αντι-σημιτισμός προϋπήρχε σε έναν κόσμο στον οποίο ο Χριστιανισμός δεν είχε ακόμα εμφανιστεί. Ο αρχαίος, Άρειος, κλασσικός Μεσογειακός κόσμος ήταν ήδη κοινωνός καθαρά διατυπωμένων μορφών αντι-σημιτισμού και ήδη ενστικτωδώς διαισθανόταν την Εβραϊκή απειλή, συχνά με όρους χαρακτηριστικά παρόμοιους με τους σημερινούς. Το θεωρούμε εξαιρετικά αναγκαίο να δώσουμε έμφαση στο παραπάνω γεγονός. 

Έτσι, παρ’ όλο ότι πολλά αντι-σημιτικά κείμενα από την κλασσική αρχαιότητα είναι ήδη γενικώς γνωστά στο ευρύ κοινό, δεν θα πείραζε να τους ξαναρίξουμε μια ματιά, έτσι ώστε να εξαϋλώσουμε τελειωτικά το επιχείρημα που αναφέρθηκε πιο πάνω. Επιπρόσθετα, είναι καλά γνωστό ότι ο αντι-σημιτισμός πάνω στην Χριστιανική του βάση έχει, σε ένα βαθμό, καταστεί μπούμερανκ: κάποτε δημιουργήθηκε από τον Χριστιανισμό εναντίον των Εβραίων, και τελικά απειλεί να γυρίσει εναντίον της ίδιας της Χριστιανοσύνης. Οι πλέον ριζοσπαστικές μορφές του σύγχρονου αντι-σημιτισμού επιτίθενται στο Εβραϊκό στοιχείο μέσα στην ίδια την Χριστιανική παράδοση. Ωστόσο, επαναλαμβάνουμε, το γεγονός ότι ο αντι-σημιτισμός ήδη υπήρχε στην αρχαιότητα είναι ένας σημαντικός παράγοντας στο να αποσυνδέεται το εβραϊκό πρόβλημα από όποιες Χριστιανικές συσχετίσεις. Όταν αναφέρεται κανείς στον κόσμο της κλασσικής αρχαιότητας, πρέπει να διακρίνει το νόημα του όρου “αντι-σημιτισμός”. Η στάση στην οποία αυτός ο όρος αναφέρεται, στην κλασσική αρχαιότητα, δεν ήταν ποτέ εναντίον των Ασσυρίων, των Βαβυλωνίων ή των Αράβων, για παράδειγμα, όλοι εκ των οποίων είναι Σημιτικοί λαοί. Έτσι, θα ήταν ορθότερο να μιλάμε για “αντι-Εβραϊσμό”. Κάποιος θα μπορούσε, είναι αλήθεια, να δικαιολογήσει την χρήση του σύγχρονου όρου “αντι-σημιτισμός” με βάση την γενικότερη αντίθεση μεταξύ γενικών πολιτισμικών τύπων και κοσμο-άποψης, αυτό όμως θα μας εξέτρεπε πλήρως, και μακριά από το ζήτημα το οποίο εδώ θέλουμε να συζητήσουμε συγκεκριμένα. 

Πρέπει λοιπόν να καταστεί διαυγές εξ’ αρχής πως όταν μιλάμε περί “αντι-σημιτισμού” στον αρχαίο κόσμο, αυτό θα πρέπει να κατανοείται ότι σημαίνει “αντι-Εβραϊσμό”. Κατά την επιστροφή μας στις ρίζες, δεν θα ακολουθήσουμε τον Monsignor Trzeciak, ο οποίος ανιχνεύει τις απαρχές του αντι-σημιτισμού στην ίδια την Βίβλο, η οποία -από το Δευτερονόμιο και μετά- περιέχει πληθώρα κατηγοριών που εξαπολύονται εναντίον του Εβραϊκού λαού, καθώς επίσης και προφητείες περί της τιμωρίας που θα πρέπει να περιμένει ως συνέπειας της ενοχής και της φαυλότητάς του. Όσον αφορά την Βίβλο, θα θέλαμε αντίθετα να επισημάνουμε πως οι Αιγύπτιοι μονάρχες είχαν ήδη υποψίες σχετικά με την απειλή που συνιστούσε αυτός ο αλλότριος λαός και προσπάθησαν να κάνουν κάτι γι αυτό. Στο Έξοδος 1:9-10, διαβάζουμε: “Και είπε προς τον λαόν αυτού, ιδού ο λαός των υιών Ισραήλ είναι πολύ πλήθος και ισχυρότερος ημών. Έλθετε, ας σοφισθώμεν κατ’ αυτών, δια να μη πολλαπλασιασθώσι, και αν συμβή πόλεμος ενωθώσι και ούτοι μετά των εχθρών ημών και πολεμήσωσιν ημάς και αναχωρήσωσιν εκ του τόπου”. Ήδη από τότε, οι Εβραίοι θεωρούντο ως εσωτερική απειλή, ως φυλή που αναδεικνύεται ισχυρή εν μέσω του λαού που την φιλοξενεί και η οποία, επιπρόσθετα, είναι ικανή να τον προδώσει στους εχθρούς του, όταν η κατάλληλη ευκαιρία φανεί. 

Οι συνέπειες ήταν η λεγόμενη “αιχμαλωσία” στην Αίγυπτο, η πρώτη δηλαδή συγκυρία πρακτικών αντι-σημιτικών αντιμέτρων στον αρχαίο κόσμο. Ένα άλλο κείμενο πάνω στις απαρχές του αντι-σημιτισμού βρίσκεται στο Βιβλίο της Εσθήρ: από αυτό το κείμενο μπορούμε να συνάγουμε πως ήδη κατά τον 4ο αιώνα π.Χ., οι Εβραίοι είχαν διασπαρεί σε όλο το πλάτος της Περσικής Αυτοκρατορίας, όπου, ωστόσο, μόνο καλής φήμης δεν απολάμβαναν. Να τι λέει ο Χαμάν σχετικά με τους Εβραίους της εποχής, απευθυνόμενος στον Βασιλιά Ξέρξη (Ασουήρος), “Υπάρχει ένα λαός διεσπαρμένος στην επικράτεια και αναμεμειγμένος μεταξύ των ανθρώπων σε όλες τις επαρχίες του βασιλείου σου, και οι νόμοι τους βρίσκονται σε αντίθεση με των άλλων λαών, και ούτε υπακούν στους νόμους του Βασιλέως: έτσι δεν είναι προς το συμφέρον του Βασιλέως να τους ανέχεται.” (Εσθήρ, 3:8). Είναι ενδιαφέρον να παραθέσουμε το παραπάνω κείμενο στην Ελληνική μεταφορά του, γιατί εκεί, ο Εβραϊκός χαρακτήρας σκιαγραφείται εντονότερα. Εδώ, σχετικά με την απόφαση του Αρείου βασιλιά ενάντια στους Εβραίους, διαβάζουμε: Όταν ρώτησα τους συμβούλους μου πως θα μπορέσει να επιτευχθεί αυτό, Ο Χαμάν -που εξέχει ανάμεσα μας στην δίκαιη κρίση, και είναι γνωστός για την σταθερή του προσήνεια και αδιάσειστη εμπιστοσύνη του, και ο οποίος έχει αναλάβει την δεύτερη θέση στο βασίλειο- μας κατέδειξε ότι ανάμεσα σε όλα τα έθνη του κόσμου βρίσκεται διεσπαρμένος ένας εχθρικός λαός, ο οποίος έχει νόμους αντίθετους με αυτούς κάθε άλλου έθνους και συνέχεια παραβλέπει τις διαταγές των βασιλέων, έτσι ώστε η ενοποίηση του βασιλείου μας που με τιμή επιθυμούμε δεν μπορεί να έρθει εις πέρας. Κατανοούμε πως αυτός ο λαός, και μόνον αυτός, τίθεται συνεχώς σε αντίθεση σε όλα τα έθνη, πεισματικά ακολουθώντας έναν παράξενο τρόπο ζωής και νόμων, και είναι εχθρικός προς την κυβέρνηση μας, κάνοντας όσο κακό μπορούν έτσι ώστε το βασίλειό μας να μην βρίσκει σταθερότητα. 

Έτσι αποφασίσαμε ότι αυτοί που καταδεικνύονται σε σένα μέσα από τα γράμματα του Χαμάν, ο οποίος είναι επικεφαλής των όλων θεμάτων και δεύτερος πατέρας μας, όλοι – σύζυγοι και τέκνα περιλαμβανομένων – ας πεθάνουν από τα ξίφη των εχθρών τους, χωρίς οίκτο ή εγκράτεια, την 14η ημέρα του 12ου μήνα, Αντάρ, του παρόντος έτους, έτσι ώστε αυτοί που υπήρξαν εχθρικοί απέναντι μας και παραμένουν έτσι να κατέβουν την ίδια μέρα στον Άδη με την βία, και να αφήσουν την κυβέρνησή μας εντελώς ασφαλή και χωρίς προβλήματα από εδώ και στο εξής. Στο βιβλικό κείμενο, πάντως, το επεισόδιο τελειώνει με νίκη των Εβραίων, οι οποίοι καταφέρνουν να πάρουν εκδίκηση από τον Χαμάν και να κερδίσουν την εύνοια του βασιλιά (για την ακρίβεια, αυτό επιτυγχάνεται μέσω των χαρίτων της Εβραίας Εσθήρ και με το να εκλεγεί ένας Εβραίος ως βασιλικός αξιωματούχος: ένας πολύ γνωστός mos judaicus (εβραϊκός τρόπος). Σε κάθε περίπτωση, το κείμενο μας πληροφορεί ότι ήδη στην Περσία του τετάρτου π.Χ. αιώνος, ένα μέτωπο αντι-σημιτικής αντίστασης είχε διαμορφωθεί, το οποίο είχε ήδη αποκηρύξει τα ίδια Εβραϊκά γνωρίσματα στα οποία πολέμιοι έχουν επιστήσει την προσοχή μας σε κατοπινούς καιρούς, φτάνοντας μέχρι την ίδια την εποχή μας. Με αρχή τον τέταρτο αιώνα π.Χ., οι Εβραίοι επεκτείνονται όλο και περισσότερο μέσα στον αρχαίο κόσμο, και νομοτελειακά, η αποστροφή εναντίον τους μεγαλώνει, πρώτα στον Ελληνικό και έπειτα στον Ρωμαϊκό κόσμο. Τώρα, δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να πιστέψουμε ότι η διασπορά των Εβραίων ξεκίνησε με την δεύτερη καταστροφή της Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.), και επομένως ότι ήταν αποτέλεσμα εξωτερικών παραγόντων. 

Ήδη μέχρι τότε, και για πολύ καιρό, οι Εβραίοι είχαν διασπαρεί σε όλη τον Μεσογειακό κόσμο με την δικιά τους θέληση, και κυνηγώντας τα δικά τους συμφέροντα. Όταν ο Πέρσης βασιλιάς Κύρος τους έδωσε την άδεια να επιστρέψουν πίσω στην πατρίδα τους, για παράδειγμα, οι περισσότεροι Εβραίοι δεν είχαν όρεξη να αφήσουν τις χώρες που τους φιλοξενούσαν τις οποίες και ονόμαζαν “η αιχμαλωσία”: έκαναν καλές μπίζνες, είχαν συγκεντρώσει πλούτο και ιδιοκτησία και η ιδέα του επαναπατρισμού στην ελεεινή τους πατρίδα δεν ήταν και τόσο ελκυστική. Ακριβώς το ίδιο πράγμα αληθεύει και για τα κεφάλια της Εβραϊκής διεθνούς ανά τον κόσμο, που μειδιούν μ’ αυτούς που θέλουν να χτίσουν ένα “Σιωνιστικό” κράτος στην Παλαιστίνη και οι οποίοι περιμένουν απ’ αυτούς να εγκαταλείψουν τις περίλαμπρες θέσεις εξουσίας που κατέχουν μεταξύ των Αρείων εθνών και να λουφάξουν σ’ αυτό το μουντό κομμάτι Ασιατικής γης. Σε αυτό το ιστορικό σημείο, ευρισκόμενοι σε μια κατάσταση εθελοντικής εξορίας στον αρχαίο Μεσογειακό κόσμο, δηλαδή, πριν την λεγόμενη διασπορά, οι Εβραίοι επέδειξαν τον χαρακτήρα μιας φυλής χωρίς πατρίδα, παρασιτικής και εχθρικής απέναντι στο σύνολο της υπόλοιπης ανθρωπότητας, πάντα έτοιμοι να στελεχώσουν τις γραμμές των εχθρών των κρατών τα οποία τους φιλοξένησαν ή και ακόμη προστάτευσαν, από την στιγμή που αυτοί οι εχθροί συμβεί να καταστούν δυνατότεροι από τα έθνη που τους φιλοξενούν. Από την σκοπιά του Ελληνικού πολιτισμού, ο πιο χαρακτηριστικός χαρακτηρισμός περί των Εβραίων είναι αυτός του Απολλωνίου του Ροδίου (1ος αιώνας π.Χ.), ο οποίος αποκάλεσε τους Εβραίους “τους πλέον ανοήτους στους βαρβάρους, αφού είναι ο μόνος λαός που δεν έχει παραδώσει τίποτα χρήσιμο στον πολιτισμό” (Apud Josephus Flavius, Contra Apionem, II, 148). 

Αργότερα, με μια δυσανάγνωστη αλλά βαθιά ενόραση εκπεφρασμένη στη γλώσσα του μύθου, ο άγιος Ιερώνυμος (ΧΧ, 14) αποκάλεσε την σπορά του Ισραήλ “Τυφωνική”, κάτι το οποίο είναι εξαιρετικά σημαντικό. Ο Τυφών-Σετ, στην Αιγυπτιακή μυθολογία, αντιπροσώπευε τον εχθρό του ηλίου Θεού, μια δύναμη δαιμονικής αναταραχής, εξ’ ου και οι “υιοί του Σετ” καλούνταν επίσης “οι υιοί της αδύναμης αναταραχής”: ήδη στον αρχαίο κόσμο το Εβραϊκό στοιχείο δρούσε ως καταλύτης σκοτεινής και συνεχούς αναταραχής, βραδείας σήψης και ξαφνικής επαναστατικότητας. Γνωρίζουμε ότι από την εποχή του αυτοκράτορα Κλαυδίου, αυτή η επαναστατικότητα πήρε απτή και ευθεία μορφή, πολυάριθμες συγκρούσεις μεταξύ Εβραίων και μη-Εβραίων έχουν καταγραφεί στην Αίγυπτο και Συρία, με μια χαλαρή σχέση να αρχίζει να διαφαίνεται μεταξύ μιας επαναστατικής πολιτικής δραστηριότητας και ενός νεφελώδους μεσσιανικού μυστικισμού, υποδαυλιζόμενη από “προφητικές” προτροπές, με το επαναλαμβανόμενο μοτίβο ενός Ισραήλ με πεπρωμένο να ηγεμονεύσει επί όλων των εθνών. Υπ’ αυτό το πρίσμα, είναι επίσης ενδιαφέρον να σημειώσουμε πως τα ηθικά ερείσματα που αρχικώς συνέβαλλαν στην αντι-σημιτική στάση των Ρωμαίων είναι πολύ παρόμοια με αυτά που οδήγησαν στην προγραφή της λατρείας του Διονυσίου (cf. Johannes Leipoldt, Antisemitismus in der alten Welt, Leipzig, 1933, pp. 5, 17): το Εβραϊκό πνεύμα τους φαινόταν πολύ ύποπτο, και οι Ρωμαίοι κατηγόρησαν τους Εβραίους ακόμη και για “αθεϊσμό”, αφού η θρησκευτική τους αποκλειστικότητα που εστίαζε στον μοναδικό θεό τους, μαζί με μια έντονη δραστηριότητα προσηλυτισμού, έμοιαζε στους Ρωμαίους, και δικαίως, να ήταν στην πράξη ισοδύναμη με την άρνηση των θρησκειών και θρησκευτικών παραδόσεων όλων των άλλων λαών-για τους οποίους, τελικά, οι Εβραίοι δεν έκρυβαν την αλαζονική τους περιφρόνηση. 

Σ’ αυτό το σημείο, ας αναφερθούμε στις απόψεις των πλέον γνωστών Ρωμαίων αντισημιτών, όπως ο Κικέρων, Σενέκας, και ο Τάκιτος. Ο Κικέρων δήλωνε την αναγκαιότητα της καταπολέμησης της “βαρβαρικής δεισιδαιμονίας των Εβραίων”, δεικνύοντας ότι διαλαλούσαν την απέχθεια τους για την δόξα της Ρωμαϊκής εξουσίας, και αποδοκίμαζε εκείνους που διαχωρίζονταν από την Ρώμη, κοιτώντας προς την μακρινή πόλη της Ιερουσαλήμ και την υποστήριζαν με το χρήμα που αποσπούσαν από τα σεντούκια της ResPublica (πολιτείας της Ρώμης) (Pro Flaccus, 28, 67). Σύμφωνα με τον Κικέρωνα, οι Εβραίοι και οι Σύριοι είναι φυλές γεννημένες για δουλεία (De provinciis consularibus, V, 10). Ο Σενέκας (apud Agost., Civ. Dei, VI, 11) σημείωνε ότι “τα έθιμα αυτών των πλέον φαύλων ανθρώπων” - “sceleratissimae gentis consuetudo” - άκμαζαν μέχρι του “σημείου να απλώνονται σε όλες τις χώρες, έτσι ώστε οι κατακτημένοι να επιβάλλουν τον νόμο τους επί των κατακτητών τους”. Ο Τάκιτος προχωράει ακόμη περισσότερο, δηλώνοντας πως οι Εβραίοι θεωρούν χυδαία όλα όσα εμείς θεωρούμε ιερά, ενώ από την άλλη μεριά επιτρέπουν όλα όσα εμείς απεχθανόμαστε [...] το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν είναι να συχαίνονται τους θεούς, να αποτάσσουν την χώρα τους [Ο Τάκιτος εννοεί την όποια χώρα οι Εβραίοι κατοικούν κατά καιρούς], και να βλέπουν τους γονείς, τα παιδιά και τους αδελφούς τους ως ασήμαντους. [...] τα ήθη των Εβραίων είναι πρωτόγονα και γλοιώδη [absurdus sordidusque]. Όσο η Ανατολή βρίσκονταν υπό την κυριαρχία των Ασσυρίων, των Μήδων και των Περσών, οι Εβραίοι θεωρούνταν ως οι χειρότεροι των υπηκόων τους: κι όταν οι Μακεδόνες απέκτησαν την εξουσία, ο βασιλιάς Αντίοχος επιχείρησε να εξαφανίσει την Εβραϊκή δεισιδαιμονία και να εισαγάγει τον Ελληνικό πολιτισμό, ο πόλεμος με τους Πάρθους, ωστόσο, τον απέτρεψε από το να βελτιώσει αυτή την πρωτογονεστέρα των φυλών [taeterrimam gentem]” (Hist., V, 3-8). 

Η Εβραϊκή στάση εναντίον της Ρώμης, όπως ξέρουμε, άρχισε επί Νέρωνα και έληξε με την καταστροφή της Ιεουσαλήμ (70 μ.Χ.). Από το γεγονός ότι ο ναός όχι μόνο ισοπεδώθηκε αλλά και απαγορεύτηκε να επανοικοδομηθεί, βλεπει κανείς πως οι Ρωμαίοι έκριναν ορθά, δηλαδή διείδαν την αδιαχώριστη σχέση μεταξύ της υπονομευτικής ιδιότητας του Ισραήλ και της πίστεώς τους, της Μεσσιανικής “υπόσχεσης” της οποίας ο Ναός είναι το σύμβολο. Παρ’ όλα αυτά επί των Τραϊανού και Αδριανού νέα Εβραϊκά επαναστατικά κινήματα εμφανίστηκαν. Η Ποππαία Σαβίνα, η σύζυγος του Νέρωνα, υπήρξε η μόνη Εβραία Αυτοκράτειρα. Σε μεταγενέστερους καιρούς, η Ρωμαϊκή ψυχή ήδη έδειχνε τέτοια αποστροφή προς το Εβραϊκό στοιχείο ώστε ο Τίτος, που είχε πάρει μια Εβραία πριγκήπισσα, την Βερενίκη, ως σύντροφο του, φοβούμενος την κοινή γνώμη, δεν τόλμησε να την νυμφευτεί (Suetonius, Titus, 7 et seq.). Η πλέον πρόσφατη έρευνα στο πεδίο της ιστορίας και της θρησκείας έχει αποφανθεί πέραν πάσας αμφιβολίας ότι ένα μεγάλο μέρος των διωγμών και των μέτρων που πάρθηκαν εναντίον των Χριστιανών, ήταν αποτέλεσμα του γεγονότος ότι οι Ρωμαίοι δεν μπορούσαν να διαχωρίσουν τον Χριστιανισμό από τον Ιουδαϊσμό, και στον πρώτο έβλεπαν μια οξεία και τοξική μορφή της απειλής που ο δεύτερος ήδη αντιπροσώπευε. 

Το πραγματικό νόημα της θρησκευτικής συνιστώσας του προχριστιανικού και του Ρωμαϊκού αντι-σημιτισμού συχνά παραβλέπεται, αφού ο περισσότερος κόσμος ικανοποιείται με την φόρμουλα ενός “παγανιστικού πολυθεϊσμού”, που έχει επιβληθεί στο “σύγχρονο μυαλό” από κάποια κακοήθη κουλτούρα. Στην πραγματικότητα, οι θρησκείες της αρχαιότητας ήταν τα ανάλογα των εθνικών παραδόσεων ιδωμένες από μια πνευματική οπτική, οι αρχαίοι “θεοί” ήταν οι ίδιες οι ψυχές των αρχαίων εθνών, η βάση της ηθικής τους ενότητας, των αρχέγονων νόμων τους και της κοσμο-αντίληψης τους. Έτσι, οι άνθρωποι στην αρχαιότητα κατηγορούσαν τον Εβραίο λιγότερο ή περισσότερο για την ίδια συμπεριφορά όπου ο τελευταίος επρόκειτο να επιδείξει στην σύγχρονη εποχή, αφού η παλιά απέχθεια για τις Άρειες εθνικές θρησκείες και, γενικά, για εκείνες τις θρησκείες που επέτρεπε να υπάρχουν και προστάτευε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (με ένα πνεύμα βαθιάς κατανόησης), είναι ανάλογη με την καταστροφική συμπεριφορά που επιδεικνύεται από τον Εβραϊκό-Μασωνικό οικουμενισμό και διεθνισμό στην σύγχρονη περίοδο, και η οποία στοχεύει κάθε εθνικό πολιτισμό και παράδοση και κάθε αρχή ιδιαιτερότητας και ιεραρχίας. Ακόμη περισσότερο, ακόμη και ένας γενικά ουδέτερος ιστορικός όπως ο Μόμμσεν σημειώνει πως “ήδη στην αρχαιότητα, ο Ιουδαϊσμός ήταν ένα ένζυμο εθνικής αποδόμησης και κοσμοπολιτισμού”. 

Οι πιο αποφασιστικές μορφές αντι-σημιτισμού στον αρχαίο κόσμο, παρ’ όλα αυτά, φαίνεται να είχαν αναδυθεί κατά την διάρκεια της περιόδου όπου ο άνθρωπος της αρχαιότητας, και ειδικότερα η τάξη των διανοουμένων, άρχισε να υιοθετεί, στη βάση του νέου αυτοκρατορικού πολιτισμού, τον οικουμενισμό. Αυτό δεν αποτελεί αντίφαση. Το γεγονός είναι πως ο οικουμενισμός, ή καλύτερα, ο διεθνισμός, αποτελεί μόνο μια εξωτερική πλευρά του Ιουδαϊσμού, ο οποίος μισούσε και αποστρεφόταν όποια μη - Εβραϊκή θρησκεία όχι στο όνομα κάποιου πραγματικά οικουμενικού δόγματος, αλλά στο όνομα του δικού του θεού: με άλλα λόγια, ενός συγκεκριμένου εθνικού θεού ο οποίος δεν ανέχεται άλλους θεούς πέρα από τον ίδιο. Η αντιπαραδοσιακότητα του Ισραήλ είναι ο αντίποδας της δικιάς του παραδοσιακότητας, όπως στον αρχαίο κόσμο, έτσι και στον σημερινό, ο Εβραίος παραμένει αδιάφορος και εχθρικός απέναντι στα έθνη-κράτη στα οποία διαβιεί και κάνει τις μπίζνες του, ενώ ταυτόχρονα παραμένει απόλυτα πιστός στην δική του φυλή, διατηρώντας την ενότητα της στην διασπορά, σαν ένας λαός μεταξύ των άλλων εθνών. Εδώ ακριβώς βρίσκεται ένας από τους κύριους λόγους αντι-σημιτισμού στην αρχαιότητα. Επιμένουμε στο γεγονός πως ο ίδιος αντι-σημιτισμός βασισμένος σε θρησκευτικούς λόγους στον αρχαίο κόσμο βασίστηκε σε βαθιά αίτια και ανταποκρίνεται σε μια ακριβή κατανόηση της φύσης των Εβραίων. Εάν ο Εβραίος κυνηγήθηκε και μισήθηκε επειδή παρέμενε πιστός στην θρησκεία του, αυτό ήταν επειδή ήταν γνωστό πως ένα κεντρικό στοιχείο αυτής της θρησκείας ήταν η απέχθεια για κάθε άλλη θρησκεία, μαζί με ένα όνειρο πως έχει μια “αποστολή”, στην οποία ο λαός του Ισραήλ παίζει τον ρόλο του μόνου “μη-ειδωλολατρικού” λαού, ο οποίος πρέπει να διατηρήσει τον εαυτό του και τις παραδόσεις του και να ηγεμονεύσει πάνω σε όλα τα άλλα έθνη. 

Ακόμη και οικονομικές ή κοινωνικές πλευρές δεν ήταν ξένες προς τον αντι-σημιτισμό της αρχαιότητας. Ήδη στον αρχαίο κόσμο, εμφανίζονται σημάδια εχθρότητας προς τον Εβραίο ως έμπορο, καπιταλιστή και τοκογλύφο. Μια καταγραφή που χρονολογείται από τον 2ο αιώνα π.Χ. περιέχει την συμβουλή να “μην δανείζεσαι ποτέ χρήματα από Εβραίους”, ενώ άλλες επισημαίνουν την ανεντιμότητα των Εβραίων κατά τις συναλλαγές (L. Mitteis – Ulrich Wilcken, Grundzuge und Chrestomathie der Papyrusurkunde, Leipzig and Berlin, 1912, 1, 2, n. 56, 57, 60). Μεταξύ άλλων, ένα κείμενο έχει σωθεί μιας χαρακτηριστικής περίπτωσης, κατά την οποία Εβραίοι απομύζησαν 900% σε κέρδη κατά μια ανταλλαγή (cf. Michael Rostovtzeff, Gesellschaft und Wirtschaft im romischen Kaiserreich, Leipzig, 1931, II, p. 322). Επίσης, οι Εβραίοι ισχυρίζονται πως το Ταλμούδ αποτελεί μια μεταγενέστερη απόδοση κανόνων και νόμων που ήταν ήδη σε ισχύ από πολύ καιρό, και είναι πασίγνωστο πως το Ταλμούδ νομιμοποιεί και μέχρι που προτείνει κάθε είδους απάτη και ανεντιμότητα όταν κάποιος συναλλάσεται με τα γκογίμ, δηλαδή, με μη-Εβραίους, “ειδωλολάτρες”. Και το γεγονός πως οι Εβραίοι ήδη στον Ρωμαϊκό κόσμο είχαν δημιουργήσει το σύστημα των κλικών, αντικατοπτρίζεται, για παράδειγμα, στην δέκατη τέταρτη σάτιρα του Ιουβενάλου, όπου αναγνωρίζεται η επικίνδυνη επιρροή των Εβραίων στην Ρώμη, μέχρι του σημείου όπου φιλόδοξοι νέοι καριερίστες “δεν διστάζουν να περιτμηθούν”. 

Σε γενικό επίπεδο, έχει σημειωθεί πως ο Εβραϊκός τρόπος διεξαγωγής σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και του θείου, σχέσεων που χαρακτηρίζονται από μερκαντιλιστική μηχανιστικότητα και ανταποδώσεις, ενός do ut des (δούναι και λαβείν), υποδηλώνουν ένα μερκαντιλιστικό πνεύμα που, τελικά, θα πρέπει να είναι ένα βασικό γνώρισμα των Εβραίων από την αρχαιότητα, ένα πνεύμα που, όμως, δεν μπορούσε παρά να εγείρει την περιφρόνηση των Αρείων λαών, που ήταν συνηθισμένοι σε έναν άλλον τρόπο ηθικής και συμπεριφοράς. Γνωρίζουμε ότι ήδη στον παλαιό Νόμο, την Τορά, η μεσσιανική ιδέα είναι στενά συνυφασμένη με τα πλούτη και τις επίγειες κτήσεις, σπέρνοντας τον σπόρο του πνεύματος της καπιταλιστικής κερδοσκοπίας, και τελικά της οικονομίας ως οργάνου δύναμης στα σχέδια του Ισραήλ. Έτσι, για θρησκευτικούς λόγους (που είναι όμως στενά συνδεδεμένοι με τον εθνο-πολιτικό παράγοντα, όπως ήδη έχει καταδειχτεί), για ηθικούς λόγους και για οικονομικούς λόγους, οι Εβραίοι ήδη στην αρχαιότητα κίνησαν αισθήματα αντιπάθειας, αποστροφής και εχθρότητας, εντελώς ανεξάρτητα όποιας Χριστιανικής βάσης. Και οι Εβραίοι το ήξεραν πολύ καλά αυτό: εδώ, είναι χαρακτηριστικό πως το Ταλμούδ (b. Jeb., 47 a, b) διδάσκει ότι εάν ένας “παγανιστής” επιθυμεί να γίνει Εβραίος, οι εκπρόσωποι του Ιουδαϊσμού οφείλουν να του υπενθυμίσουν ότι αυτή η θρησκεία “μισιέται από όλο τον κόσμο”. Αυτό απαιτείται από του ραββίνους, έτσι ώστε ο νεοφώτιστος να ενημερωθεί εκ των προτέρων για το βάρος της απόφασής του. 

Τελειώνοντας αυτήν την εξαιρετικά μικρή μας αναφορά λοιπόν, μπορούμε να συμπεράνουμε πως, σήμερα, αυτούς που μας λέγουν πως ο αντι-σημιτισμός είναι “μια μόδα”, ή ότι κουβαλάμε μέσα μας, χωρίς να το γνωρίζουμε, τις προκαταλήψεις ενός σκοτεινού μεσαιωνισμού βασισμένου πάνω στον Χριστιανικό φανατισμό, οφείλουμε να τους ανταμείψουμε με ένα χαμόγελο λύπησης. Ο αντι-σημιτισμός έχει μια πολύ πιο παλιά “παράδοση”. Η μελέτη και η εξοικείωση με μαρτυρίες από την αρχαιότητα μπορούν αποτελεσματικά να θέσουν τις βάσεις του Εβραϊκού προβλήματος με αντικειμενικούς όρους που υπερβαίνουν δογματικές γραμμές, και να αναγνωρίσουν μια θεμελιακή συνέχεια και ανθεκτικότητα των πηγών του αντι-σημιτισμού. Και σε μια ομοίως αντικειμενική οδό, μπορεί επίσης κανείς να καθορίσει τον θετικό αντίποδα του αντι-σημιτισμού, δηλαδή, ενός σετ αξιών οι οποίες είναι πραγματικά ικανές να αντιπροσωπεύσουν την αντίθεση στο Εβραϊκό πνεύμα και χαρακτήρα. Δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε ότι το τελευταίο είναι πραγματικά το αναγκαίο, ώστε να αποφύγουμε τον κίνδυνο να κατηγορήσουμε τον εχθρό με ιδέες που, ίσως με άλλη φόρμα, όμως είναι εμποτισμένες με την ίδια φαυλότητα που θέλουμε να πολεμήσουμε. Και παρ’ όλο του ότι αυτό δείχνει να είναι η πραγματικότητα σήμερα -και σε τέτοιες περιπτώσεις ο αντι-σημιτισμός δικαιολογημένα μπορεί να θεωρηθεί μόνο μια “μόδα” και ένα μέσο αντιπαράθεσης- μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως αυτό δεν συμβαίνει στην δική μας περίπτωση. 

Dr. William Pierce «Στημένη Διεθνής Σκηνοθεσία και Ωμή Πραγματικότης» «Βόρειον Σέλας» (7ο τεύχος - Απρίλιος 2002)

Το παρακάτω άρθρο είναι η προβολή της ραδιοφωνικής εκπομπής του Dr. William Pierce «Στημένη Διεθνής Σκηνοθεσία και Ωμή Πραγματικότης» και δημοσιεύτηκε στο Εθνικοσοσιαλιστικό περιοδικό «Βόρειον Σέλας» (7^ο τεύχος - Απρίλιος 2002). 

Η εν λόγω έκδοση υπήρξε πρωτοβουλία του περιφερειάρχη Βορείου Ελλάδος της «Χρυσής Αυγής» Στέφανου Γκέκα ο οποίος αποχώρησε από την οργάνωση για ιδεολογικούς λόγους και σήμερα ηγείται της Εθνικοσοσιαλιστικής κίνησης ΑΡΜΑ. 

Αυτή η εκδοτική προσπάθεια ουδέποτε στηρίχθηκε ουσιαστικώς από την κομματική αυλή του Μιχαλολιάκου - μόνο προσχηματικώς - έφτασε όμως συνολικά τα 8 τεύχη τα οποία και εξαντλήθηκαν σε μικρό χρονικό διάστημα. 

για να κατεβάσετε το άρθρο σε μορφή αρχείου .pdf εδώ

για να κατεβάσετε το τέταρτο και έβδομο τεύχος του περιοδικού εδώ

Ο Αντισιωνισμός στην Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας (DDR)

του Wolverine

Το τέλος του 2^ου Μεγάλου Πολέμου βρίσκει την Ανατολική Γερμανία κάτω από την κατοχή των Σοβιετικών δυνάμεων. Η προσπάθεια να υποστεί ο ντόπιος πληθυσμός μια πλύση εγκεφάλου ξεκινάει εντατικά αφού θα έπρεπε να ξεριζωθεί άμεσα ο Εθνικοσοσιαλισμός και να επικρατήσει ο Κομμουνισμός στην Σταλινική εκδοχή του. Το εν λόγω κράτος ιδρύθηκε επίσημα την 7^η Οκτωβρίου 1949 στη Σοβιετική ζώνη κατοχής και ο αντιφασισμός υπήρξε μια εκ των ιδρυτικών αρχών. Αρκετά γρήγορα χιλιάδες Χιτλερικοί στελέχη των υπηρεσιών ασφαλείας και αξιωματούχοι του παλιού καθεστώτος πέρασαν στην άλλη πλευρά, και συσπειρώθηκαν γύρω από την νέα ηγεσία. Δεν είναι άγνωστη εξάλλου μια συνάντηση μεταξύ στρατιωτικών και από τις 2 πλευρές της Γερμανίας η οποία είχε ως στόχο τον συντονισμό απέναντι στον αναδυόμενο τότε διεθνή Σιωνισμό.

Από την ίδρυση του «σοσιαλιστικού» κράτους οι εντάσεις και οι διενέξεις ανάμεσα στο Γερμανικό κομμουνιστικό κόμμα και τους Σοβιετικούς υπήρξαν συνεχείς, αφού οι Γερμανοί προσπαθούσαν να διατηρήσουν την αυτονομία τους σχετικά με τις αποφάσεις και κινήσεις του νέου κράτους. Πολλές φορές απέρριπταν την επέμβαση της Μόσχας και κινούνταν σε διαφορετικές πολιτικές διαδρομές σε σχέση με την εσωτερική και εξωτερική πολιτική. Τα στελέχη του Στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας παρά την επικράτηση του Μπολσεβικισμού, διατήρησαν τα αντισιωνιστικά τους συναισθήματα και μέρος των παραδόσεων της Βέρμαχτ, με αποτέλεσμα να βλέπουν τον Σιωνισμό ως μια έκφραση και άμεση απειλή της πλουτοκρατικής μπουρζουαζίας και του διεθνούς καπιταλισμού και φυσικά τον νο1 εχθρό της γερμανικής εργατικής τάξης.

Σε συνάρτηση με τις γεωπολιτικές αλλαγές και την επιθετικότητα του Ισραήλ απέναντι στον Αραβικό κόσμο, γρήγορα αυτή η αντισιωνιστική σκέψη ξέσπασε πάνω στους Ιουδαίους που μετακινήθηκαν στην Ανατολική Γερμανία όταν άφησαν πίσω τους τόπους εξορίας. Πολλοί από αυτούς είδαν ως παράδεισο του σοσιαλισμού το νέο κράτος αλλά γρήγορα οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι επιθέσεις και βεβηλώσεις σε νεκροταφεία και συναγωγές, τα βλέμματα στον δρόμο από απλούς πολίτες, οι εντάσεις μεταξύ μελών της ηγεσίας του κόμματος που είχαν εβραϊκή καταγωγή και των εργατικών συνδικάτων, η επίσημη αθεϊστική πολιτική και ο περιορισμός της θρησκευτικής επιλογής ήταν μόνο μερικά από εμπόδια που βρήκαν.

Παρά το γεγονός της αναφοράς και προβολής του «Ολοκαυτώματος» από τα επίσημα πρόσωπα και τα μέσα κομματικής προπαγάνδας καθώς και την παροχή επιδομάτων σε βετεράνους της «αντίστασης» ή τις κατηγορίες προς την Δυτική Γερμανία για προστασία και άσυλο των μελών του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, το βάρος της πολιτικής σκέψης ήταν ταυτόχρονα αντιφασιστικό και αντισιωνιστικό. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Μόσχα η δίωξη των Εβραίων γιατρών που κατηγορήθηκαν ότι προσπάθησαν να δηλητηριάσουν τον Στάλιν είχε ήδη λάβει μέρος. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’50 υπήρξε για πολλούς ερευνητές μια οργανωμένη κρατική πολιτική ενάντια στον διεθνή σιωνισμό. Πολλοί Ιουδαίοι κατηγορήθηκαν ως πράκτορες της Δύσης και προδότες της χώρας. Η δίκη στην Πράγα (Slánský trial) των Εβραίων του Κομμουνιστικού Κόμματος Τσεχοσλοβακίας (οι οποίοι έστειλαν όπλα στους Εβραίους το 1947) και η καταδίκη 11 εξ αυτών σε θάνατο δια απαγχονισμού που είχαν κατηγορηθεί ως Τροτσκιστές και Σιωνιστές έγινε το καύσιμο για την περαιτέρω αναζωπύρωση του Ανατολικογερμανικού αντισιωνισμού.

Οι συνεχείς διώξεις των Εβραίων μέσα από ανακρίσεις και κατηγορίες για κατασκοπεία έγιναν καθημερινή πρακτική στην πολιτική του κόμματος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα μέλη της εβραϊκής κοινότητας στο Ανατολικό Βερολίνο, ποτέ δεν ξεπέρασαν τον αριθμό των 3.000 ατόμων. Πολλοί Εβραίοι έσπευσαν άμεσα να εγκαταλείψουν την χώρα για 2^η φορά σε λίγα χρόνια αφού οι ζωές τους βρέθηκαν και πάλι σε κίνδυνο. Ο Λαϊκός Στρατός (NVA) είχε στις τάξεις του θύλακες αξιωματικών και υπαξιωματικών, με σαφή αντισιωνιστικά αντανακλαστικά αλλά και την παρουσία «φασιστικών» εντύπων στα στρατόπεδα. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η ξεκάθαρη εναντίωση απέναντι στο κράτος του Ισραήλ και οι διπλωματικές επιθέσεις με κάθε ευκαιρία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ουδέποτε τα 2 κράτη είχαν ομαλές διπλωματικές σχέσεις παρά τις πιέσεις των Ισραηλινών.

Μετά τον πόλεμο του Σουέζ σε όλες τις πολεμικές συρράξεις μεταξύ Ισραηλινών και Αράβων, οι Ανατολικογερμανοί στήριξαν με φανατισμό την Αραβική πλευρά και εντατικοποίησαν σε διεθνές επίπεδο τις καταγγελίες ενάντια στο Ισραηλινό κράτος. Πέρα από το γεγονός της χρηματοδότησης του  Ίλιτς Ραμίρεζ Σάντσες  του γνωστού «Τσακαλιού» ο οποίος προτιμούσε να «χτυπάει» Σιωνιστικούς στόχους και της ομάδας Baader-Meinhof, υπήρχε μέσα στην χώρα στρατόπεδο εκπαίδευσης της PLO και επαφές με τον Αραφάτ και την οργάνωση Abu Nidal, καθώς και στρατιωτική βοήθεια με υλικό και συμβούλους σε Λιβύη, Συρία και Νότια Υεμένη. Οι επαφές με Ιρακινούς και Αιγύπτιους κινήθηκαν στην ίδια πορεία, ενώ στον πόλεμο του Yom Kippur οι Γερμανοί έστειλαν στην Συρία 75.000 χειροβομβίδες, 30.000 νάρκες, 62 άρματα μάχης και 12 αεροσκάφη. Κατά την διάρκεια της αεροπειρατείας της πτήσης της Air France στο Entebbe, μέλη του Παλαιστινιακού PLFP και μέλη της Γερμανικής άκρας αριστεράς τα οποία και χρηματοδοτούνταν από την Ανατολική Γερμανία, χώρισαν τους αιχμάλωτους σε Εβραίους και μη Εβραίους με τους τελευταίους να απελευθερώνονται άμεσα. Οι Γερμανοί αντάρτες πόλης συνεργάστηκαν επίσης με τον ηγέτη της Ουγκάντας τον Idi Amin Dada ο οποίος συνήθιζε να μιλάει δημοσίως υπέρ του Χίτλερ.

Πολλοί αναλυτές θεωρούν δεδομένο το γεγονός ότι ο Σταλινισμός στην Ανατολική Γερμανία, λειτούργησε ως μέσο για να επανεμφανιστεί το λαϊκό συναίσθημα απέναντι στους παγκόσμιους τοκογλύφους. Η πολεμική της Στάζι απέναντι σε όσους προωθούσαν την ομοφυλοφιλία στην νεολαία, η προβολή του πατριωτισμού σε ένα κράτος που θύμιζε «αστακό» από άποψη πολεμικού εξοπλισμού, η μαζική ενασχόληση της νεολαίας με τον αθλητισμό και την πολεμική προπαρασκευή έκανε πολλούς να μιλούν για μια «Φαιοκόκκινη» Γερμανία που δεν είχε κανένα πρόβλημα να ενισχύει κάθε εχθρό του Σιωνιστικού τέρατος με όπλα και χρήματα. Οι ιστορικές συνθήκες επέδρασαν θετικά και οι εξελίξεις είχαν ως αποτέλεσμα την επανεμφάνιση του Εθνικοσοσιαλισμού ακόμη και από τις αρχές της δεκαετίας του 80’ στο Ανατολικό μέρος της χώρας και την επαγρύπνηση του λαού. Η αντίσταση αυτή εκφράστηκε αμέσως μετά την κατάρρευση είτε με τα ποσοστά στις εκλογές σε εθνικιστικά κόμματα είτε με την δημιουργία οργανώσεων με αντιδημοκρατική σκέψη και πρακτική. Φαινόμενα που συνεχίζονται μέχρι και σήμερα προκαλώντας τον πανικό στους παγκόσμιους εξουσιαστές.

O Muammar Gaddafi για το Ισραήλ.

«Το Ισραήλ είναι αποικιοκρατικό - ιμπεριαλιστικό φαινόμενο. Δεν υπάρχει ο λαός του Ισραήλ. Πριν το 1948, η παγκόσμια γεωγραφία δεν γνώριζε το κράτος του Ισραήλ. Το Ισραήλ είναι το αποτέλεσμα μιας εισβολής, της επιθετικότητας»

Muammar Gaddafi

Το «πράσινο βιβλίο» του Συνταγματάρχη Muammar Al Qaddafi σε μορφή αρχείου .pdf

Gioacchino Volpe: Φασισμός και αντιεβραϊσμός

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του Gioacchino Volpe «Ιστορία του Φασιστικού Κινήματος» που δημοσιεύτηκε το 1939. Αναδημοσιεύουμε το κείμενο από το ιστολόγιο Ευρώπη των Εθνών σε μια προσπάθεια να συμπληρώσουμε τα αποδεικτικά άρθρα μας σχετικά με τον φυλετισμό του Ιταλικού Φασισμού. 

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης τα κείμενα Φασιστική Ιταλία 1938: «Το Μανιφέστο της Φυλής» και Ο αντισημιτισμός του Μουσολίνι και του Μεταξά με πράξεις! Προτείνουμε να διαβάσετε την πρόσφατη επανέκδοση του βιβλίου του Volpe που πραγματοποιήθηκε από τις εκδόσεις Λόγχη. Το βιβλίο είχε εκδοθεί στα ελληνικά την περίοδο του Μεσοπολέμου.

για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ

Νέα Ταξιαρχία για την απελευθέρωση των υψιπέδων του Golan από την Ισραηλινή κατοχή

Όποιος γνωρίζει ιστορία και δεν πιστεύει στα παραμυθάκια των Σιωνιστών της ντόπιας ακροδεξιάς και των δορυφόρων τους, ξέρει καλά ότι η Συρία υπήρξε ένας διαχρονικός πόλος αντίστασης ενάντια στο Ισραήλ και τους συμμάχους των Σιωνιστών. 

Προσφάτως με την συνδρομή της Συριακής κυβέρνησης και των Ιρακινών Σιιτών της οργάνωσης Harakat Hezbollah al-Nujaba δημιουργήθηκε μια νέα Ταξιαρχία για την απελευθέρωση των υψιπέδων του Golan από την Ισραηλινή κατοχή. 

Η εν λόγω δύναμη βρίσκεται κάτω από την διοίκηση του στρατιωτικού επιτελείου της Συρίας και είναι σε αναμονή για μελλοντικές επιχειρήσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Συριακός στρατός βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του Αντισιωνιστικού αγώνα. Σε μια σειρά μαχών χιλιάδες Σύριοι εναντιώθηκαν στα σχέδια του Ισραήλ και πολέμησαν για έναν κόσμο ελεύθερο από την δουλεία του Ταλμούδ και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Εθνικόν Κράτος: μια απάντηση για τον αντισημιτισμό του Mussolini

Νέα σπορά διχόνοιας στον εθνικισμό πραγματοποιούν διάφοροι περίεργοι του χώρου που αμφισβητούν τις ιδεολογικές και πολιτικές ενέργειες μεγάλων εθνικιστών ηγετών του Μεσοπολέμου. Τα τελευταία χρόνια αμφισβητείται ο αντισημιτισμός του Μουσολίνι, του πατέρα του Φασισμού και γενικότερα του ανθρώπου που δημιούργησε ένα νέο πρότυπο εθνικιστικής και σοσιαλιστικής έκφρασης. Όλοι οι μεγάλοι ηγέτες των φασιστικών κινημάτων είχαν επαφές με τον ηγέτη της Ιταλίας κι όλοι εκφράστηκαν με θαυμασμό. Ο Χίτλερ κι ο Κοντρεάνου δεν αποτελούσαν εξαίρεση. Και μάλιστα έπλεκαν το εγκώμιο του «πραγματικού Ρωμαίου» όπως τον αποκαλούσε ο Χίτλερ μέχρι και τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Ας θυμηθούμε εδώ μερικά από όσα γράφονται στα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών:

«Θα εμφανισθώμεν ως απελευθερωταί του εργάτου εκ του ζυγού τούτου, όταν θα του προτείνωμεν να εισέλθη εις τας τάξεις της στρατιάς των σοσιαλιστών, των κομμουνιστών, των αναρχικών, τους οποίους υποστηρίζομεν πάντοτε υπό το πρόσχημα αλληλεγγύης μεταξύ των μελών του κοινωνικού μασωνισμού ημών». (Πρωτόκολλο Τρίτο) Το παραπάνω πρωτόκολλο αποτελεί την κατάλληλη εισαγωγή για τα όσα έγραψε ο Κοντρεάνου στο βιβλίο του «Οι λεγεωνάριοί μου»:

«Ήταν επίσης στο Βερολίνο και περίπου στην ίδια περίοδο, που άκουσα τα νέα για το μεγάλο Φασιστικό ξέσπασμα: την πορεία προς την Ρώμη και τη νίκη του Μουσολίνι. Χάρηκα τόσο πολύ, σαν να ήταν η χώρα μου που νίκησε. Υπάρχει ανάμεσα σε αυτούς που σε όλο τον κόσμο νοιάζονται για τους λαούς τους, ένας δεσμός συγγένειας, όπως υπάρχει και μεταξύ εκείνων που εργάζονται για την καταστροφή των εθνών. Ο Μουσολίνι, ο γενναίος άνδρας που κατάφερε να σκοτώσει το θεριό, ήταν ένας από μας, γι’ αυτό όλα τα κεφάλια του θηρίου πέσανε να τον φάνε, απειλώντας τον με θάνατο. Για εμάς τους άλλους, θα είναι ένα φωτεινό άστρο που θα μας δίνει ελπίδα, θα είναι η ζωντανή απόδειξη ότι το θηρίο μπορεί να ηττηθεί, απόδειξη ότι μπορούμε να νικήσουμε. 

«Αλλά ο Μουσολίνι δεν είναι αντισημίτης. Άδικα χαίρεστε» ψιθύριζε ο εβραϊκός τύπος στα αυτιά μας. Δεν έχει σημασία αν χαροποιεί εμάς, το θέμα είναι γιατί εσείς οι Εβραίοι λυπάστε με τη νίκη του, αν δεν είναι αντισημίτης. Ποιο είναι το σκεπτικό της παγκόσμιας επίθεσης εναντίον του από τον εβραϊκό τύπο; […] Ο Ιουδαϊσμός έχει γίνει κύριος της ανθρωπότητας μέσω της Μασονίας και στη Ρωσία μέσω του κομμουνισμού. Ο Μουσολίνι έκοψε με μιας και τα δυο Ιουδαϊκά κεφάλια που απειλούσαν την Ιταλία: τον Κομμουνισμό και την Μασονία. Ο Ιουδαϊσμός εξαλείφθηκε και στις δυο εκφάνσεις του. Στην πατρίδα μας πρέπει να εξαλειφθεί ότι αντίστοιχο έχουμε εδώ: Εβραίοι, κομμουνιστές και Μασόνοι. Με αυτές τις σκέψεις εμείς, η Ρουμανική νεολαία εναντιωνόμασταν στις Ιουδαϊκές προσπάθειες να μας στερήσουν την χαρά της νίκης του Μουσολίνι»

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ