ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ

Ο Ερνέστο "Τσε" Γκεβάρα μέσα από την εθνικοεπαναστατική οπτική: o Περονιστής της «εθνικιστικής αριστεράς»

του Γιώργου Πισσαλίδη

Το 1945, μια εθνικιστική και κοινωνική επανάσταση πραγματοποιείται στην Αργεντινή. Αυτή του συνταγματάρχη Περόν και των «ντεκαμισάδος». Στις 17 Οκτωβρίου 1945, μία πορεία συμπαράστασης στον έκπτωτο Περόν, οργανωμένη από τα εργατικά συνδικάτα, τον ανεβάζει (μεταφορικά και κυριολεκτικά) στον προεδρικό θώκο. Ο Περόν εθνικοποίησε τα μέσα μεταφοράς και επικοινωνίας (που τα περισσότερα ήταν σε βρετανικά χέρια), το χρηματοοικονομικό σύστημα και τον έλεγχο του εξωτερικού εμπορίου. Έκανε έτσι την χώρα του οικονομικά και εθνικά ανεξάρτητη. Καθιέρωσε το κατώτατο όριο μισθού, συντάξεις και διακοπές μετά αποδοχών.

Αφίσα της Εθνικοεπαναστατικής κατάληψης "Casa Pound"

Με την βοήθεια της γυναίκας του Εβίτας, έκτισε το ασφαλιστικό και υγειονομικό σύστημα και έδωσε ψήφο στις γυναίκες. Τέλος κράτησε μια αντιιμπεριαλιστική στάση απέναντι στις Η.Π.Α και την Μεγάλη Βρετανία, εφαρμόζοντας τον «Τρίτο Δρόμο» πέρα από τον αμερικάνικο καπιταλισμό και τον σοβιετικό μαρξισμό. Έτσι με αυτήν την πολιτική προσέλκυε τους εθνικιστές, μεγάλο μέρος της Αριστεράς και φυσικά τους «ντεκαμισάδος» (χωρίς πουκάμισο), τους οπαδούς του που ανήκαν στην εργατική τάξη, που ήταν οργανωμένοι από την Εβίτα Περόν στην Γενική Συνομοσπονδία Εργατών.

Ο Κάστρο και η Φάλαγγα

Την ίδια χρονιά, στο Μπέθαλ της Κούβας, ένας 19χρονος επαναστάτης, ονόματι Φιντέλ Κάστρο Ρουζ, διαβάζει τα άρθρα και τις ομιλίες του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα. Στα νιάτα του, ο Κάστρο υπήρξε εθνικιστής στο πνεύμα του Χοσέ Μαρτί, του μαρτυρικού ήρωα της Κουβανικής ανεξαρτησίας, αντικομουνιστής και θαυμαστής του Μπενίτο Μουσολίνι, που τα άπαντα του είχαν εκλεχτή θέση στην φοιτητική βιβλιοθήκη του. Λάτρευε την «βία των γρόνθων και των πιστολιών» με την οποία ο Χοσέ Αντόνιο και οι Φαλαγγίτες του ήθελαν να υπερασπιστούν τον Ισπανικό τρόπο ζωής απέναντι στον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό. Ταυτιζόταν δε, με την ιστορική φράση του ηγέτη της Φάλαγγας «Η ζωή μας είναι στράτευσις και πρέπει ο καθένας από μάς να την ζήσει, διαποτισμένη από την θέληση να υπηρετήσει και να θυσιασθεί».

Το εξώφυλλο του ελληνικού εθνικοεπαναστατικού περιοδικού "το αντίδοτο"

Το 1952, ο Κάστρο υπήρξε βουλευτής του κόμματος των «Ορντοντόξος». Το πραξικόπημα όμως του Μπατίστα του κόβει τον δρόμο. Στις 26 Ιουλίου 1953 θα ηγηθεί μιας αποτυχημένης επίθεσης στους στρατώνες Μονκάδα στο Σαντιάγκο της Κούβας. Θα συλληφθεί και στις 21 Σεπτεμβρίου θα υπερασπιστεί τον εαυτό του στο δικαστήριο με ένα διάσημο λόγο με τίτλο «Η Ιστορία θα με αθωώσει», την πρώτη πλατφόρμα της Κουβανικής Επανάστασης.

o Γκεβάρα μαζί με τον Αιγύπτιο Εθνικιστή και αντισιωνιστή Nasser

Στον λόγο αυτό, ζητούσε αποκατάσταση του συντάγματος του 1940, παρέμενε πιστός στα εθνοκοινωνικό ιδεώδες της Φάλαγγας, ενώ ήταν εμπνευσμένος από το φιλολαϊκό πνεύμα της «Νιου Ντηλ» του Φραγκλίνου Ρούζβελτ. Η οποία με την σειρά της ήταν αντιγραφή του οικονομικού προγράμματος της εθνικιστικής Ιταλίας. Το 1955 αμνηστεύεται και φεύγει με άλλους Κουβανούς στο Μεξικό, όπου θα οργανώσει μαζί του με τον αδελφό του, Ραούλ το «κίνημα της 26ης Ιουλίου», προς ανάμνηση της επίθεσης στους στρατώνες Μονκάδα. Εκεί στο Μεξικό, ένα Αυγουστιάτικο βράδυ, ο Ραούλ θα του συστήσει ένα νεαρό γιατρό από την Αργεντινή, που προσπαθούσε να δώσει ένα καινούργιο νόημα στην ζωή του. Το όνομα του: Ερνέστο Γκεβάρα.

Ο Τσε και ο Περονισμός.

Ο Γκεβάρα είχε φτάσει στο Μεξικό από την ταραγμένη Γουατεμάλα, όπου είχε ταξιδέψει με τον αριστερό φίλο του Ριχαρδο Ρόχο. Εκεί ο αριστερών απόψεων συνταγματάρχης Χακόμπο Αρμπένζ Γκουσμάν είχε πάρει μια σειρά από οικονομικά μέτρα που ανέβασαν το βιοτικό επίπεδο των γηγενών Ινδιάνων και τους έδωσε πίσω την εθνική τους περηφάνια. Όταν όμως θέλησε να καταργήσει τα λατιφούντια (μεγάλα αγροκτήματα), οι μεγαλοτσιφλικάδες, που ήταν Αμερικανοί, με μπροστάρη την «Γιουνάιτεντ Φρούιτ Κόμπανυ», την πολυεθνική πίσω από τις δημοκρατίες της «μπανανίας», πίεζαν την Ουάσινκτον να υπερασπισθεί τα προνόμια τους.

Ο Γκεβάρα και ο Ρόχο αντιλαμβάνονται ότι η μόνη κυβέρνηση που βοηθά τον Αρμπενέζ είναι αυτή του Περόν. Όπως είχε κάνει και κατά τον αποκλεισμό του 1947 από τις βορειοαμερικανικές ναυτικές εταιρείες στέλνοντας πλοία, όπλα και πολεμοφόδια. Στις 17 Ιουνίου 1954, τα μισθοφορικά στρατεύματα του Κάρλος Καράγιο Άρμας, υποστηριγμένα από την CIA, εισβάλλουν στην Γουατεμάλα. Ο Ερνέστο προσφέρεται να πολεμήσει, αλλά ο πρόεδρος Αρμπενέζ αρνείται να δώσει όπλα στον λαό. Μέσα σε ένα λουτρό αίματος που ακολουθεί, ο Αργεντινός πρέσβης, του σώζει την ζωή και του μισθώνει αμάξι για να φύγει στο Μεξικό.

Η πρώτη συζήτηση λοιπόν που είχαν ο Κάστρο και ο Γκεβάρα αφορούσε τα γεγονότα της Γουατεμάλας και την διεθνή κατάσταση. Ο Γκεβάρα γοητεύεται από την φυσιογνωμία του Φιντέλ και αργότερα γράφει στις «Αναμνήσεις από τον Επαναστατικό Πόλεμο»: «Τις πρώτες μικρές ώρες της αυγής είχα κιόλας γίνει ένας από τους μελλοντικούς του πολεμιστές».

Το εξώφυλλο του περιοδικού "Έλληνας Εργάτης" το οποίο εξέφραζε την εποχή εκείνη την "αριστερή" πτέρυγα του κόμματος της "Χρυσής Αυγής"

Ποιος ήταν όμως ο άνθρωπος που θα έμενε στην Ιστορία με το προσωνύμιο «Τσε»;

Γεννήθηκε στις 14 Ιουνίου 1928 στο Ροζάριο της Αργεντινής. Καταγόταν από μια από τις αριστοκρατικότερες οικογένειες της Αργεντινής, που μεταπολεμικά ξέπεσε στην μεσοαστική τάξη. Ο ίδιος έπασχε από βρογχικό άσθμα που θα τον ταλαιπωρούσε σε όλη του την ζωή και θα αποβεί μοιραίο την μέρα της σύλληψης του. Ο ίδιος όμως ήταν δεινός ιππέας, ορειβάτης και κολυμβητής.

Η οικογένεια του ήταν αντιπερονική, αλλά μετά την Γουατεμάλα, άρχιζε να θαυμάζει «την κοινωνική επανάσταση που υπήρξε ο Περονισμός». Έτσι τον Σεπτέμβριο του 1955, όταν ο Περόν ανατράπηκε από ένα αμερικανοκίνητο πραξικόπημα, ο «Τσε» γράφει στον πατέρα του: «Ομολογώ με όλη την ειλικρίνεια ότι η πτώση του Περόν με πίκρανε βαθιά. Η Αργεντινή ήταν ο ιππότης όλων εκείνων που πίστευαν ότι ο εχθρός βρίσκεται στον Βορρά», υπονοώντας την Αμερική.

Χρόνια αργότερα ως υπουργός θα δηλώσει στον Άνγκελ Μπερλένγκι, πρώην υπουργό εσωτερικών του Περόν, που κατέφυγε στην Κούβα: «Ο Περόν αποτέλεσε την πιο εξελιγμένη έκφραση της πολιτικής και οικονομικής μεταρρύθμισης στην Αργεντινή. Να σκεφτείτε όμως, πως αν ο Περόν είχε επιχειρήσει μια βαθιά ανατροπή των παραδοσιακών οικονομικών δυνάμεων, οι καινούργιες δεν θα ήταν σε θέση να βάλουν τέλος στην διακυβέρνηση του, όπως και τελικά έγινε».

Αντάρτης και υπουργός

Στις 2 Δεκεμβρίου του 1956, ο «Τσε» μαζί με άλλους 80 αντάρτες ανέβαινε στο «Γκράντμα» με σκοπό να αποβιβασθούν στην Κούβα με σκοπό να ανατρέψουν τον Μπατίστα και τους βορειοαμερικανούς πατρώνους του. Η φύση της Κουβανικής επανάστασης ήταν εθνικοαπελευθερωτική στο πρότυπο του Χοσέ Μαρτί και επηρεασμένη από το αντι-ιμπεριαλιστικό πνεύμα του περονισμού. Δεν ήταν μόνο Κουβανική, αλλά αφορούσε όλη την Λατινική Αμερική.

Εξ’ άλλου από την εποχή του Μπολιβάρ η Λατινική Αμερική θεωρείτο μία ενιαία χώρα. Το 1958, ο Κάστρο δηλώνει στον αμερικανικό τύπο: «Θέλω να με θεωρείτε μία διασταύρωση Χοσέ Μαρτί και Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα» Στην διάρκεια του επαναστατικού αγώνα, ο Κάστρο θα κουβαλούσε παντού μαζί του τα «Άπαντα» του Χοσέ Αντόνιο, ενώ όταν θα ανέβει στην εξουσία θα κλείνει όλους του πολιτικούς του λόγους με την φράση «Πατρίδα η Θάνατος», κάτι που ο ηγέτης της Φάλαγγας θα ενέκρινε.

Ως στρατιώτης, ο Τσε Γκεβάρα χαρακτηριζόταν από την «άμεση και αυθόρμητη διάθεση του να προσφερθεί για την εκπλήρωση της πιο δύσκολης αποστολής». Τον Ιούλιο του 1957, προάγεται σε ταγματάρχη (κομμαντάτε), τον ανώτερο στον κουβανικό στρατό και αναλαμβάνει διοικητής της δεύτερης φάλαγγας του αντάρτικου στρατού. Υπήρξε ο ιθύνους νους της νίκης στην Σάντα Κλάρα στις 28 Δεκεμβρίου 1958, που άνοιξε τον δρόμο για την κατάκτηση της εξουσίας.

Με την επικράτηση της επανάστασης, ο Τσε ορίζεται κατά σειρά βιομηχανικός διευθυντής του «Εθνικού Ιδρύματος της Αγροτικής Μεταρρύθμισης» (NRA), Διευθυντής της Αγροτικής Τράπεζας και υπουργός βιομηχανίας. Θα διέλυε τα λατιφούντια (μεγαλοκτήματα) και θα τα αντικαταστούσε με κολεκτίβες, ερχόμενος σε σύγκρουση με την ολιγαρχία και τους ξένους μεγαλοκτήμονες. Κατά την διάρκεια της υπουργοποιήσεως του Γκεβάρα, τα «Αράμος», τα «Ντοράντος» και τα «Κριόλας» πήραν την θέση των βορειοαμερικάνικων σιγαρέτων.

Οι αμερικάνικες ταινίες καταργήθηκαν από την τηλεόραση, οι βομβαρδισμός διαφημίσεων και φωτεινών επιγραφών σταμάτησε, οι αγγλόφωνες εμπορικές ονομασίες και τα ξενικά ονόματα των μαγαζιών αντικαταστήθηκαν από ισπανόφωνες επιγραφές. Με άλλα λόγια είχαμε ένα αριστερού τύπου γλωσσικό εθνικισμό και κρατικό προστατευτισμό, που θα έβρισκε απήχηση στους ευρωπαίους εθνικιστές.

Ως άτομο και υπουργός ο Τσε περιφρονούσε το χρήμα, την πολυτέλεια και ζούσε μια ζωή αυστηρή, λιτή και σπαρτιάτικη. Αντίθετα είχε απεριόριστη πίστη στις ηθικές αξίες και την συνείδηση των ανθρώπων. Θέλησε χωρίς να υποτιμήσει τα υλικά κίνητρα, να προωθήσει την κυριαρχία ηθικών κινήτρων στην δουλειά. Προώθησε την εθελοντική δουλειά τις Κυριακές, στην οποία ο ίδιος δούλευε κανονικά 8 με 10 ώρες. Οραματιζόταν την δημιουργία ενός νέου ανθρώπου μέσα από τον σοσιαλισμό. «Ένα άνθρωπο με θάρρος, με συνείδηση των ευθυνών του, εργατικό και τίμιο, με την αίσθηση του χιούμορ και της αξιοπρέπειας, γενναιόδωρο, έτοιμο για τις μεγάλες θυσίες, έξυπνο». Ήταν ουτοπία; Πολλές από αυτές τις αρετές τις είχε ο ίδιος ο Τσε.

Ούτε Ουάσιγκτον, Ούτε Μόσχα!

Τον Απρίλιο του 1960, η Κούβα αγόρασε το πρώτο σοβιετικό πετρέλαιο που όμως, τα αμερικάνικα διυλιστήρια που υπήρχαν στο νησί, αρνήθηκαν να το επεξεργαστούν. Ο «Τσε» τότε τα εθνικοποίησε, κερδίζοντας να αγοράσουν την πρώτη του διεθνή νίκη. Σε αντίποινα, οι Η.Π.Α αρνιόταν να αγοράσουν το 80% της Κουβανικής ζάχαρης. Τότε ως από μηχανής θεός, εμφανίζονται οι Σοβιετικοί με 100 εκ. δολάρια και αγόραζαν την ζάχαρη που συνήθως αγόραζαν οι Αμερικανοί. Όμως αυτό δεν πολυάρεσε στον Τσε. Αν και υπήρξε ο αρχιτέκτονας της Σοβιετο - Κουβανικής συνεργασίας, κάποια στιγμή θα δήλωνε: «Η ΣΕΛΛ, η ΕΣΣΣΟ και η ΤΕΞΑΚΟ του φίλου μας, του Ροκφέλλερ, με μια μαχαιριά μας έσπρωξαν στην αγκαλιά της Σοβιετικής Ένωσης.

Στις 16 Απριλίου 1961, παραμονή της εισβολής στον Κόλπο των Χοίρων, ο Κάστρο ανακηρύσσει την σοσιαλιστική φύση του καθεστώτος και στις 2 Δεκεμβρίου την προσέγγιση στο Ανατολικό Μπλοκ. Οι εθνικιστικές μέρες που ο Κάστρο δήλωνε να εμπνέεται από τον Χοσέ Αντόνιο και το κοινωνικό πρόγραμμα της Φάλαγγας, παίρνουν τέλος. Από εδώ και πέρα, ο Κάστρο γίνεται υποχείριο της Μόσχας. Όχι όμως και ο Τσε, που αντιστεκόταν σε κάθε είδους οικονομικό και πολιτικό προστατευτισμό εκ μέρους της Σοβιετικής Ένωσης.

Πίστευε ότι «αν οι εθνικές ιδιαιτερότητες δεν γίνουν σεβαστές στον σοσιαλιστικό διεθνισμό, τότε υπάρχει ένας ακόμη ιμπεριαλισμός και η θέση της Κούβας δεν είναι εκεί». Θεωρούσε ότι η σοβιετική προστασία θα στεκόταν εμπόδιο στην ανάπτυξη της εθνικά αυτόνομης προσωπικότητας της Κούβας. Όπως θα έλεγε κάποια στιγμή «Δεν κάναμε την επανάσταση μας για να εξαρτηθούμε από την σοβιετική προστασία».

Έτσι, από μοναδικός κομμουνιστής του πληρώματος του «Γκράνμα», ο Τσε μετατράπηκε σε ένα σφόδρα αντιιμπεριαλιστή πολιτικό - μαχητή ενάντια στις Η.Π.Α και την Ε.Σ.Σ.Δ. Δηλαδή ταυτιζόταν με τον «Τρίτο Δρόμο» του περονισμού και μεταμορφώθηκε σε «Περόν» της επαναστατικής αριστεράς.

Περιπλανώμενος γκουερριλιερρο

To 1960, o Τσε Γκεβάρα εξέδωσε το σημαντικότερο του βιβλίο, τον «Ανταρτοπόλεμο». Πρόκειται για ένα στρατιωτικό εγχειρίδιο, όπου δείχνει πως ένας αντάρτικος λαϊκός στρατός, βασισμένος σε υποστήριξη του αγροτικού πληθυσμού και αποζητώντας μεταρρύθμιση της ιδιοκτησίας της γης, μπορεί να νικήσει ένα τακτικό στρατό.

Για πρότυπα ο Τσε είχε την Κουβανική επανάσταση (Κάστρο), την Κινέζικη (Μάο Τσε Τούνγκ) και την Βιετναμέζικη (Χο Τσι Μινγκ), δηλαδή τρία τριτοκοσμικά, αγροτοκομμουνιστικά αντάρτικα, που συνδύαζαν εθνική και κοινωνική χειραφέτηση. Όμως εξαιτίας της περιφρόνησης του Μαρξ για την πατρίδα, την αγροτιά, τον Τρίτο Κόσμο και τον πολιτικό αυθορμητισμό, ανήκουν σύμφωνα με τον καθηγητή Κιτσίκη, στην Τρίτη Εθνικιστική Ιδεολογία.

Το βιβλία διεπνέετο από εθνικοεπαναστατικά και κομμουνιστικά ιδεώδη, που ο Κάστρο και ο «Τσε» ήθελαν να εξάγουν πρώτα στην Λατινική Αμερική και ύστερα σε όλον τον κόσμο. «Να κάνουμε 1-2-3, πολλά Βιετνάμ!», όπως θα έλεγε χαρακτηριστικά. Ο Περόν το έθεσε πολύ σωστά: «Ο αντικειμενικός σκοπός των Κουβανών δεν είναι άλλος από την απελευθέρωση των λαών της Λατινικής Αμερικής».

Η πρόθεση τους είναι να δημιουργήσουν μία συνομοσπονδία ανεξαρτήτων. Ο «Τσε» Γκεβάρα ήταν το σύμβολο αυτού του αγώνα, γιατί υπηρέτησε έναν σκοπό μέχρι το σημείο να το ενσαρκώσει. Είναι ο άνθρωπος ενός ιδανικού» Όμως αυτά τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα δεν άρεσαν στην Σοβιετική Ένωση γιατί ενδιαφερόταν για αυτά μόνο όσο μπορούσε να τα ελέγχει για τους δικούς της σκοπούς. Το 1965 πριν φύγει για το Κονγκό, ο Τσε γράφει στους γονείς του: «Πιστεύω στον ένοπλο αγώνα ως την μόνη λύση για τους λαούς που αγωνίζονται για την απελευθέρωση τους. Πολλοί θα με αποκαλέσουν τυχοδιώκτη και πράγματι είμαι, αλλά ενός διαφορετικού τύπου. Από εκείνους που διακινδυνεύουν το τομάρι τους για να υπερασπίσουν ένα ιδανικό».

Όταν ο κόσμος άρχισε να αναρωτιέται για την εξαφάνιση του «Τσε», ο Κάστρο θα διαβάσει δημόσια ένα γράμμα του Γκεβάρα, όπου έγραφε: «Θεωρώ ιερό μου καθήκον να αγωνίζομαι εναντίον του ιμπεριαλισμού, όπου και να βρίσκεται. Αυτό για μένα είναι μια μεγάλη παρηγοριά και κατευνάζει την οδύνη μου». Οι Σοβιετικοί καταλαβαίνουν σε ποιους απευθύνεται πραγματικά αυτό το γράμμα και υπογράφουν την θανατική του καταδίκη.

Όταν ο «Τσε» γυρίσει κρυφά στην Κούβα πριν φύγει για την Βολιβία, οι Σοβιετικοί θα πιέσουν οικονομικά τον Κάστρο και πολιτικά το ΚΚ Βολιβίας να τον αφήσουν αβοήθητο. Φρόντισαν μάλιστα να στείλουν δίπλα του την πρώην πρακτόρισα της Σταζί, Χάιντι Ταμάρα Μπούνκε Μπίντερ, γνωστή ως «Τάνια», που είχε υπάρξει ερωμένη του Κάστρο. Αρχικά ο Κάστρο ήθελα να βοηθήσει τον παλιό του φίλο και συμπολεμιστή, αλλά τελικά υποτάχθηκε στην Σ. Ένωση. Ήταν εκείνη που σε συμφωνία με την Μόσχα και την Αβάνα έφερε τον Βολιβιανό στρατό στα ίχνη του Γκεβάρα, αν και σκοτώθηκε και η ίδια σε μια πολεμική σύγκρουση στις 31 Αυγούστου 1967. Στις 8 Οκτωβρίου 1968, ο «Τσε» συλλαμβάνεται και δολοφονείται από τον βολιβιανό στρατό και την CΙΑ.

Πορεία Παλαιστινίων του PFLP στην Ιερουσαλήμ υπέρ του Assad!

Ο Γκεβάρα ενάντια στην ελληνική αριστερά

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο κομμαντάτε «Τσε» Γκεβάρα δεν είχε πολλές σχέσεις με τους ντόπιους τιμητές του. Η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε το Αρμάνι, τις χαρές του καπιταλισμού, ενώ δουλεύει στο χρηματιστήριο. Ότι δηλαδή δεν θέλησε ποτέ να γίνει εκείνος, που ζούσε μια ζωή ασκητική και σπαρτιάτικη. Εκείνος πολέμαγε για την πατρίδα ενάντια στην αμερικάνικη η την σοβιετική εξάρτηση, το Σ.Α.Κ.Ε/K.K.E. μίλαγε για «ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη» επειδή το ζητούσαν τα σοβιετικά αφεντικά του, ενώ χαιρόταν για την «αποτυχία της αστικοτσιφλικάδικης εκστρατείας στην Μικρά Ασία».

Ο Τσε ζητούσε να γίνονται σεβαστές οι εθνικές ιδιαιτερότητες, σύσσωμη η Ελληνική Αριστερά ζητά την κατάργηση των εθνικών συνόρων και υποστηρίζει μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Τέλος εκείνος δήλωνε στον Ο.Η.Ε ότι «η συνεργασία των λαών δεν μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε καταπιεστές και καταπιεζόμενους», ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ και το Α.Κ.ΕΛ στηρίζουν το «σχέδιο Ανάν» και οραματίζονται συνεργασίες με τους Τουρκοκύπριους.

Από την στιγμή δε, που ο αμερικάνικος καπιταλισμός και ο σοβιετικός κομμουνισμός συμμάχησαν για να εξοντώσουν τον μεγάλο επαναστάτη, είναι οι Έλληνες Εθνικιστές και όχι οι αριστεροί που δικαιούνται να επικαλούνται τον αγώνα του στην αδυσώπητη μάχη εναντίον της Παγκοσμιοποιήσεως.

Όπως θα έλεγε και εκείνος: ΠΑΤΡΙΔΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ.

Patria O Muerte!

- Κυκλοφόρησε το 14ο τεύχος του περιοδικού ''Φανταστική Λογοτεχνία'' -

http://flefalo.blogspot.gr/

Το έργο του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου "Το μυστικό του κοχυλιού" σε μορφή αρχείου .pdf (free download)

Το μυστικό του κοχυλιού: συγγραφικό έργο του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου και σίγουρα ένα από τα πιο γνωστά - και δυσεύρετα - βιβλία του εθνικιστικού χώρου. Η πλοκή που εκτυλίσσεται στις 200 σελίδες του βιβλίου θα σας καθηλώσει από την πρώτη στιγμή και θα σας ταξιδέψει σε μια σκοτεινή εποχή.

Κυκλοφόρησε το έτος 1996 από τις εκδόσεις «Ηλιοφόρος» ενώ σήμερα ο μόνος τρόπος για να το βρείτε είναι σε πάγκους βιβλιοπωλείων. Αναμφισβήτητα το εν λόγω λογοτεχνικό έργο αποτέλεσε την εποχή εκείνη την πιο σημαντική συμβολή στην αναγέννηση του ελληνικού ιστορικού μυθιστορήματος.

Η προμετωπίδα του βιβλίου δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη να νιώσει ότι δεν πρόκειται για άλλο ένα κοινό βιβλίο: «Θα 'θελα να ζω τριακόσια χρόνια. Εκατό χρόνια να σκοτώνω παλιανθρώπους. Εκατό χρόνια να κάμω φυλακή, κι εκατό χρόνια να γλεντάω».

Πολεμική γραφή λοιπόν και σίγουρα κατάθεση ψυχής από έναν άνθρωπο που διώχθηκε για τις ιδέες του από το κράτος και το γνωστό παρακράτος, και φυλακίστηκε επί χρόνια στα κάτεργα της δημοκρατίας μόνο και μόνο επειδή δηλώνει και νιώθει Εθνικοσοσιαλιστής.

Όμως προς απογοήτευση πολλών πάλεψε γενναία και νίκησε τους άθλιους τους δειλούς και τους συκοφάντες και σήμερα είναι ελεύθερος και πιο δυνατός από ποτέ. Το οπισθόφυλλο του βιβλίου σε λίγες γραμμές προβάλλει το μήνυμα: «τα μυστικά κλειδιά του έργου είναι για λίγους»:

Στο Μεσαίωνα... Σαράντα χρόνια πριν αλωθεί η Πόλις ... Στη Λυκία της Μικρασίας ... Απέναντι απ' τη Ρόδο των Ιωαννιτών Ιπποτών ... Σε μια πόλη Ελλήνων ... Όπου οι Τούρκοι κυριαρχούν ... Και οι Εβραίοι συνωμοτούν ... Μέσα στους χορούς των Δερβισών ... Όταν οι Εθνικοί ονειροπολούν ... Και οι μάγοι αποφασίζουν ... Γεννιέται ένα όνειρο ... Που 'ναι κι εφιάλτης ... Ώστε κάτω απ' τις ταφόπλακες ... Να γλυστρά ένας μύθος ... Ένα αρχέγονο μυστικό ...

για να το κατεβάσετε στον σύνδεσμο εδώ ...

Muslimgauze - Under Black Light (from HAJJ)

Δημιοκρατία

Η παρακμή του ηρωϊσμού (Julius Evola)

http://www.juliusevola.gr/

" ... Ο πόλεμος και οι εξοπλισμοί στον κόσμο της Δύσης για άλλη μία φορά εγείρουν θέματα εγγυήσεων. Η έντονη προπαγάνδα έχοντας ύφος σταυροφορίας και χρησιμοποιώντας όλες τις δοκιμασμένες τεχνικές της και μεθόδους ήδη είναι παρούσα. Σήμερα δεν μπορούμε να διερευνήσουμε σε βάθος συγκεκριμένα ερωτήματα που αφορούν τα ειδικά ενδιαφέροντα μας, αλλά να υπαινιχθούμε κάτι πιο γενικό, μία από τις πιο εσωτερικές αντιφάσεις της έννοιας του πολέμου, που υπονομεύει τα θεμέλια του λεγόμενου «Δυτικού κόσμου.»

Το τεχνικό λάθος της σκέψης ενός «ενδεχόμενου πολέμου» κυρίως όσον αφορά τα όπλα και τους εξοπλισμούς, τις ειδικές τεχνολογίες και τον βιομηχανικό εξοπλισμό και άλλα παρόμοια, όπως και την αξιολόγηση του ανθρώπου - σύμφωνα με την ωμή πλέον και διαδεδομένη εικόνα στη στρατιωτική λογοτεχνία - απλά σαν ανθρώπινο αναλώσιμο, έχει επικριθεί ευρέως.

Η ποιότητα και το πνεύμα των ανδρών, στους οποίους δίνονται τα όπλα, τα μέσα της επίθεσης και της καταστροφής αντιπροσώπευαν και εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν, και θα αντιπροσωπεύουν πάντα το βασικό στοιχείο του «ενδεχόμενου πολέμου». Καμία κινητοποίηση δεν θα είναι ποτέ «καθολική» αν το πνεύμα και το ρόλος των ανθρώπων που θα δοκιμαστούν σε αυτά που χρειάζεται δεν έχουν ακόμα δημιουργηθεί.

Πώς είναι τα πράγματα στο θέμα αυτό για τον κόσμο των «δημοκρατιών;» Τώρα θέλουν, για τρίτη φορά αυτόν τον αιώνα να οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε πόλεμο, στο όνομα του «πολέμου ενάντια στον πόλεμο». Αυτό απαιτεί από τους ανθρώπους να καταπολεμήσουν την ίδια στιγμή αυτό για το οποίο επικρίνεται ο πόλεμος.

Απαιτεί ήρωες, ενώ διακηρύσσει τον πασιφισμό ως το ύψιστο ιδανικό. Απαιτεί πολεμιστές, ενώ έχει κάνει την έννοια του «πολεμιστή», συνώνυμο του εισβολέα και του εγκληματία, ενώ παράλληλα έχει μειώσει την ηθική βάση του «δίκαιου πολέμου» με εκείνη μίας μεγάλης κλίμακας αστυνομική επιχείρηση, και επιπλέον έχει μειώσει τη σημασία του πνεύματος του αγώνα με αυτή που κάποιος απλά υπερασπίζεται τον εαυτό του ως έσχατη λύση ..."

Απόσπασμα από τη συλλογή “Η Μεταφυσική του Πολέμου” του Julius Evola

πηγή

Julius Evola (19.05.1898 - 11.06.1974)

" ... Ο Ιούλιος Έβολα (Baron Giulio Cesare Evola) γεννήθηκε στη Ρώμη στις 19/5/1898 και πέθανε στην ίδια πόλη στις 11/6/1974. Όπως θα παραδεχθεί ο ίδιος, οι πολιτικές και οι φιλοσοφικές του θέσεις διαμορφώνονται υπό την επίδραση του Νίτσε, του προφήτη του Υπερανθρώπου και της νέας Αριστοκρατίας, του Weininger, του εμπνευστή της ιδέας της ανδρείας, υπό το πρίσμα της μεταφυσικής και του Michel Staedter του τραγικού αναζητητή του απολύτου.

Η αναζήτηση του Απολύτου τον οδηγεί στην ανάγκη να ανακαλύψει μέσα στο Εγώ την Φύση, την Αρχή και τον Νόμο. Την εποχή εκείνη δημοσιεύονται τα «Δοκίμια περί του Μαγικού Ιδεαλισμού», η «Θεωρία του απόλυτου Ατόμου». Τα κείμενα αυτά έχουν σαν κοινή αφετηρία τα διδάγματα του Γερμανικού Ιδεαλισμού.

Στην Ιταλία το Φασιστικό καθεστώς είναι πλέον παντοδύναμο. Ο Έβολα αρνείται διακριτικά την ταυτότητα του κόμματος αλλά τάσσεται ανεπιφύλαχτα υπέρ της αναγκαιότητος της Εθνικής Επαναστάσεως του Οκτωβρίου. Συνεργάζεται με τον Φαρινάτσι στο Φασιστικό καθεστώς («Regime Fascista»), αναπτύσσει στενές σχέσεις με το πρωσικό Herrenklub, δείχνει ενδιαφέρον και παρακολουθεί από κοντά την ανάπτυξη των SS που, όπως είναι γνωστό, προορίζονται να δημιουργήσουν την πνευματική και βιολογική elite του Τρίτου Ράϊχ.

Στα 1934 κυκλοφορεί το σπουδαιότερο από τα έργα του με τίτλο «Εξέγερση εναντίον του σύγχρονου κόσμου». Μέσα από τις σελίδες του έργου παρουσιάζεται προφητικά η αναπόφευκτη σύγκρουση μεταξύ του παραδοσιακού και του σύγχρονου κόσμου. Στο χάος για μια φορά ακόμα αντιπαρατίθεται η τάξη. Η κυριαρχία των μαζών και η ηγεμονία της οικονομίας συγκρούονται με τις φωτεινές και ηρωικές εκείνες αξίες που είναι ακόμη σε θέση να εντοπίσουν και να καθοδηγήσουν την σκοτεινή ουσία του όχλου … Το 1936 εκδίδεται το έργο «Τρεις απόψεις του εβραϊκού προβλήματος». Ακολουθεί το 1938 «ο Μύθος του αίματος», το 1941 εκδίδεται η «Σύνθεση του Δόγματος της Φυλής».

Αμέσως μετά την πτώση του Φασισμού και την ιταλική συνθηκολόγηση, ο Έβολα καταφεύγει στη Γερμανία και συμμετέχει στις προσπάθειες για την δημιουργία μιας νέας φασιστικής κυβερνήσεως στην ελεύθερη ακόμα Ιταλία του Βορρά. Το τέλος του πολέμου τον βρίσκει στη Βιέννη βαριά τραυματισμένο εξ αιτίας ενός συμμαχικού βομβαρδισμού.

Η επιστροφή του στην Ιταλία γίνεται δεκτή μέσα σε κλίμα εχθρικό. Η νεαρή ιταλική δημοκρατία φοβάται τη δύναμη του φιλοσόφου. Στα 1951 τον κατηγορεί ότι τα βιβλία του προτρέπον τους νέους να επαναστατήσουν εναντίον της νέας και δημοκρατικής τάξεως πραγμάτων και τον φυλακίζει ..."

(Από τον πρόλογο του Θεόδωρου Μανιάτη στο βιβλίο του Ιούλιου Έβολα "ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΩΝ ΑΡΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗ ΝΙΚΗ")

πηγή

Το ιστορικό και αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Θεόδωρου Καραμπέτσου αντιπροέδρου του ΕΣΕΣΙ σε μορφή αρχείου .pdf (free download)

Το ιστορικό και αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Θεόδωρου Καραμπέτσου αντιπροέδρου του ΕΣΕΣΙ σε μορφή αρχείου .pdf

για να το κατεβάσετε στον σύνδεσμο εδώ ...

Τα 3 τεύχη του εντύπου «Σιδηρά Πατρίς» σε μορφή αρχείου .pdf (free download)

Η «Σιδηρά Πατρίς» είναι μια από τις αυτόνομες ομάδες που δραστηριοποιούνται στο εθνικοεπαναστατικό κίνημα και η οποία διακρίνεται για την ποιότητα των μελών της, ενώ έχει ως επίκεντρο της δράσης τον νομό Μαγνησίας και ειδικότερα την πόλη του Βόλου.

Μια περιοχή που παρόλο τις «αριστερές/δημοκρατικές» παραδόσεις πάντα διατηρούσε στο πέρασμα των χρόνων ποιοτικούς εθνικοσοσιαλιστικούς πυρήνες και αγωνιστικές κινήσεις κυρίως λόγω της παρουσίας εργατών.

Είναι γνωστό ότι τόσο η καθεστωτική άκρα δεξιά της πόλης αυτής όσο και η καθεστωτική άκρα αριστερά στο πρόσφατο παρελθόν προσπάθησαν να μειώσουν την δυναμική των Αυτόνομων Εθνικοσοσιαλιστών και σε άψογη συνεργασία με το κράτος ζητούσαν και οι 2 πλευρές την δίωξη των συναγωνιστών μας!

Σήμερα παρόλο το «κυνήγι μαγισσών», το κλίμα τρομοκρατίας και την συνεχή αρωγή του παρακράτους προς την «antifa» αλλά και προς και τους παλιάτσους της αντιφασιστικής ακροδεξιάς, οι νεολαίοι Εθνικοσοσιαλιστές συνεχίζουν την πολύπλευρη πολιτικοκοινωνική δράση τους και το τελευταίο χρονικό διάστημα άρχισαν να εκφράζουν τις σκέψεις τους και σε έντυπη μορφή.

Έτσι λοιπόν προχώρησαν σε μια αυτοργανωμένη εκδοτική προσπάθεια (fanzine) η οποία πήρε μορφή σε εκατοντάδες αντίτυπα και φυσικά εξαντλήθηκε σε ελάχιστο χρόνο, ενώ πολλά από τα τεύχη μοιράστηκαν σε σχολεία, σχολές και στέκια της νεολαίας.

Η ύλη κινείται σε επαναστατικά χνάρια και διακρίνεται για την δυναμική της και το ύφος της, ενώ είναι εμφανείς οι επιρροές από την «σοσιαλιστική» έκφραση του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος.

Χαιρετίζουμε την αυτόνομη ομάδα «Σιδηρά Πατρίς» και προβάλλουμε σήμερα στους εκατοντάδες συναγωνιστές που μας διαβάζουν τα 3 τεύχη σε μορφή αρχείου .pdf

- ετοιμάζεται και το 4^ο τεύχος - για να τα διαβάσουν τόσο οι ίδιοι αλλά και για να τα προωθήσουν σε νέους και νέες που πιστεύουν στον Εθνικό Σοσιαλισμό!

πατήστε πάνω στον τίτλο για να κατεβάσετε το 1^ο, 2^ο και 3^ο τεύχος …

καλή ανάγνωση!

Σιδηρά Πατρίς τεύχος πρώτο

Σιδηρά Πατρίς τεύχος δεύτερο

Σιδηρά Πατρίς τεύχος τρίτο

http://sidirapatris.blogspot.gr/

Εθνική Δράση Ηλείας 15.06.2014

Z.O.G.

από τα αριστερά: Δαυίδ Ναχμία μέλος της εβραικής παροικίας στην Ελλάδα, Άριε Μέκελ πρώην πρέσβης του Ισραήλ στην Ελλάδα, Κωνσταντίνος Καραγκούνης υφυπουργός δικαιοσύνης και πρόεδρος της κοινοβουλευτικής επιτροπής φιλίας Ελλάδος - Ισραήλ, Βασίλης Κικίλιας επίσης μέλος της επιτροπής ... και νέος υπουργός προστασίας του πολίτη!

πηγή

link: 56 άρθρα για τον Διεθνή Σιωνισμό

Συνάντηση υπουργών Εξωτερικών ΕΕ - χωρών Αραβικού Συνδέσμου (η σιωπή είναι συνενοχή)

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Ένα καθεστωτικό μέσο γράφει χαρακτηριστικά στο διαδίκτυο:

«Ξεκινάει σήμερα η διήμερη υπουργική συνάντηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις χώρες-μέλη του Αραβικού Συνδέσμου στην Αθήνα με δείπνο εργασίας που θα πραγματοποιηθεί στις 20.30. Οι επίσημες εργασίες θα ξεκινήσουν αύριο στο Ζάππειο στις 09.00. Θα ακολουθήσει γεύμα εργασίας και εν συνεχεία συνέντευξη στους εκπροσώπους του Τύπου»

Μετά την υπουργική «αναβάθμιση» του πασοκικού παρακράτους συνεχίζεται πιο δυναμικά η συμμετοχή της Ελληνικής κυβέρνησης σε κινήσεις εναντίον της ανεξάρτητης Συρίας.

Έτσι λοιπόν το «θωρηκτό» του εθνομηδενισμού που ακούει στο όνομα Βενιζέλος σπεύδει να διακηρύξει προς κάθε κατεύθυνση την υποταγή του στις νέες εντολές των Σιωνιστών, παρόλο τα όσα λέει η Αλ - Σαλέχ σε διάφορα στούντιο τηλεοπτικών σταθμών και προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

δημοκρατικό ρεσιτάλ της Αλ - Σάλεχ από το 37:00 και μετά ...

«Εχουμε καταδικάσει με πολύ καθαρό και απερίφραστο τρόπο τη χρήση χημικών όπλων, που είναι απάνθρωπη, που είναι ένα ειδεχθές έγκλημα, που παραβιάζει, προφανώς, αυστηρούς κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και άρα πρέπει να υπάρξει μια διεθνής απάντηση στο όνομα της νομιμότητας και στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»

Δήλωση του Ελευθέριου Βενιζέλου στο Reuters, Αύγουστος 2013

Φυσικά τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ κράτησαν σε χαμηλούς τόνους την εν λόγω συνάντηση αφού μετά την εκλογική επιτυχία του νομίμου προέδρου της χώρας Assad με την πλειοψηφία του λαού να στηρίζει τις κεντρικές επιλογές και τον στρατό το γεωπολιτικό παιχνίδι περνάει σε πιο σημαντικό επίπεδο.

Ο Αραβικός σύνδεσμος παρόλο την επιφανειακή αντισιωνιστική στάση του τα τελευταία χρόνια διευκολύνει με κάθε τρόπο τις κινήσεις των Αμερικανών και των Σιωνιστών με τελευταία θύματα την Λιβύη του Qaddafi και την Συρία του Assad.

Να σημειωθεί ότι σήμερα θα παρευρεθεί δίπλα στον αντιπρόεδρο «Μπένι» η Catherine Ashton (αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ύπατη εκπρόσωπος της ΕΕ για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας) μια υστερική πρώην αριστερίστρια η οποία είχε επαφές με τα κομματικά ταμεία της ΕΣΣΔ παλαιότερα και στην πορεία κατέληξε γνωστή υπέρμαχος της καπιταλιστικής Ε.Ε.

Γέννημα θρέμμα η εν λόγω κυρία του ξεπουλημένου Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας και δεξί χέρι του εγκληματία πολέμου Tony Blair, η οποία κατά καιρούς προχωρεί σε συνεχείς δηλώσεις μετανοίας όταν ερεθίζει τα αυτιά του Ισραήλ με κινήσεις που προκαλούν περισσότερο γέλιο παρά ανησυχία στους γνωστούς εξουσιαστές.

Τέλος περιττό να αναφέρουμε ότι ουδείς έχει ασχοληθεί με το θέμα αυτό δηλαδή την σημερινή συνάντηση αφού όλοι κρατούν μια στάση ένοχης σιωπής … εξυπηρετώντας άψογα τα σχέδια της σιωνιστικής κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου!

Νατάσσα Μποφίλιου: «Κτήνη, αλήτες … να πεθάνετε φασίστες, μέλη και ψηφοφόροι …»

Εισαγωγικό σημείωμα της συντακτικής ομάδας:

Είναι διαφορετικό να ασκεί κάποιος πολιτική κριτική στην ηγεσία της «Χρυσής Αυγής» από το 2007 - όπως πράττει αυτό εδώ το ιστολόγιο και η συντακτική του ομάδα - και είναι άλλο πράγμα να μένει κάποιος σιωπηλός απέναντι στην ενίσχυση του αντιφασισμού που μυρίζει διαπλοκή και παρακράτος ενώ φωτίζεται παράλληλα από τα φώτα της δημοσιότητας και σερβίρεται στην νεολαία ως κάτι το «εναλλακτικό».

Είναι άλλο πράγμα να καταγγείλει κάποιος τους παρανοικούς σχεδιασμούς της ακροδεξιάς ηγεσίας της «Χρυσής Αυγής» που βολοδέρνει στο ρινγκ της δημοκρατικής σαπίλας, και άλλο να μην μιλάει για τις δηλώσεις προσώπων που προωθεί το σύστημα του «καλλιτεχνικού κόσμου» οι οποίες μάλιστα παρακινούν σε πράξεις βίας ενάντια σε όποιον δεν συμφωνεί με τις αντιλαϊκές δημοκρατικές κινήσεις δηλαδή όλους αυτούς που το σύστημα βαφτίζει σήμερα ως "φασίστες".

Ο αντιφασισμός μεγάλωσε μέσα σε στοές και συναγωγές, τροφοδοτήθηκε από τράπεζες και ΜΚΟ, προβλήθηκε από κανάλια και ραδιόφωνα και έχει την σφραγίδα πρεσβειών και υπηρεσιών. Δεν μπορούν οι αυτόνομοι Εθνικοσοσιαλιστές να ανεχθούν περαιτέρω τις σειρήνες του «αντιφασισμού» οι οποίες συνεχίζουν να γοητεύουν τα αυτιά ενός κομματιού της ελληνικής νεολαίας, οφείλουμε να πάρουμε άμεσα θέση σε επίκαιρα ζητήματα.

Η στόχευση των «antifa» έχει να κάνει σε πρώτο πλάνο με μια λαϊκή βάση 500.000 ατόμων ανάμεσα στα οποία δεν υπάρχουν μόνο οι «αυλικοί» του Μιχαλολιάκου του Παναγιώταρου και του Κασιδιάρη όπως πολλοί νομίζουν αλλά και χιλιάδες απλοί εργάτες, αγρότες, άνεργοι, φοιτητές και νεολαίοι που μπορεί να μην έχουν καταλάβει στην πλειοψηφία τους τον ρόλο της ΗΓΕΣΙΑΣ της σημερινής «Χρυσής Αυγής» αλλά πολλοί εξ αυτών διακρίνονται για τα ειλικρινή αισθήματα τους τόσο απέναντι στις εθνικοεπαναστατικές ιδέες όσο και σε ανθρώπους και ομάδες που διαφωνούν κάθετα με την ηγεσία του κόμματος τους.

Η φράση «να πεθάνετε φασίστες» δεν στρέφεται φυσικά μόνο απέναντι στους Χρυσαυγίτες οι οποίοι θα κριθούν από την πολιτική ιστορία αλλά απέναντι σε όλους όσους δηλώνουν Εθνικιστές, Εθνικοσοσιαλιστές και Αντιδημοκράτες. Το επικοινωνιακό «κτήνος» του αντιφασισμού έχει τραφεί με τις σάρκες εκατομμυρίων ανθρώπων από το ’45 και μετά και οφείλουμε να περάσουμε στην αντεπίθεση πριν να είναι αργά για όλους.

Το σύστημα ζητάει και πάλι αίμα από νεαρούς Εθνικιστές όπως έπραξε το παρακράτος στο Νέο Ηράκλειο εναντίον των άοπλων Εθνικιστών - μια κίνηση που θυμίζει τις εκτελέσεις της ΟΠΛΑ πριν δεκάδες χρόνια - και είναι σίγουρο ότι θα προσπαθήσει στο μέλλον να θυσιάσει στο όνομα των συμφερόντων και άλλα νέα παιδιά. Έτσι λοιπόν κρίνουμε σωστό να κατεβάσουμε τις μάσκες των εκπροσώπων του καθωσπρεπισμού και να δείξουμε σε όλους το πραγματικό πρόσωπο της αντιφασιστικής «μέδουσας» η οποία δεν μπορεί να κρυφτεί όσο και αν το προσπαθεί πίσω από το μακιγιάζ των celebrities …

link: Ο ρόλος των ΑΝΤΙΦΑ στη σύγχρονη καταστολή.

Ακολουθεί αναδημοσίευση ενός άρθρου από την τοπική εφημερίδα της Αργολίδας «Ενημέρωση Πελοποννήσου» με αφορμή την σχεδιαζόμενη συναυλία της Νατάσσας Μποφίλιου στο Ναύπλιο το φετινό καλοκαίρι:

" ... Κάποιοι, από άγνοια ή από πολιτική ταύτιση, ετοιμάζονται να οργανώσουν συναυλία της Νατάσσας Μποφίλιου στο Ναύπλιον, με συμμετοχή, στην οικονομική δαπάνη, του Δήμου. Μια κοινωνία οφείλει να είναι ανεκτική και να μη συγχέει τις πολιτικές απόψεις με την επαγγελματική πορεία, του οποιουδήποτε επαγγελματία. Εκτός βεβαίως και αν επαγγελματίας αυτός είναι στρατευμένος και προωθεί απόψεις μίσους, παρακινώντας έτσι τους ανθρώπους στην αφαίρεση ζωής.

Διαβάστε λοιπόν για την επαγγελματική πορεία και την έμμεση συμβολή της συγκεκριμένης τραγουδίστριας, στην δημιουργία κλίματος μίσους και διχόνοιας στην κοινωνία.

Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι μια τραγουδίστρια που αναδείχθηκε τα τελευταία χρόνια στον χώρο του έντεχνου τραγουδιού. Παρά το νεαρό της ηλικίας της, έχοντας κλασσικές γνώσεις στη μουσική και με πτυχίο του Ελληνικού Ωδείου έχει πλούσια δισκογραφική και συναυλιακή δραστηριότητα. Απ’ την άλλη βέβαια έχει δεχθεί δριμεία κριτική για το καλλιτεχνικό της γίγνεσθαι.

Ο Γιώργος Φουντούλης δολοφονήθηκε

από ανθρώπους που εξέφρασαν

τις ίδιες απόψεις με την Μποφίλιου.

Η μικρή του αδελφή, άτομο με Αναπηρία,

στερήθηκε τον ένα από του δύο

προστάτες και συμπαραστάτες της.

Η εφημερίδα «Το ποντίκι» για παράδειγμα, σε ένα καταιγιστικό κείμενο την είχε χαρακτηρίσει ως «τη νέα γρίπη του έντεχνου» κατηγορώντας την για ένα σύστημα προώθησης που την «αβαντάρει» δρώντας εις βάρος άλλων πιο καταξιωμένων Ελλήνων τραγουδιστών.

Σκοπός όμως αυτού του άρθρου δεν είναι να μιλήσουμε για την καλλιτεχνική αξία ή όχι της Νατάσσας Μποφίλιου αλλά να υπενθυμίσουμε τις απόψεις και τους χαρακτηρισμούς της «ως μέλος σε μια κοινωνία που ζει», φράση που της αρέσει πολύ να χρησιμοποιεί. Η κ. Μποφίλιου αν μη τι άλλο αποτελεί ένα πολιτικοποιημένο δημόσιο πρόσωπο που αρέσκεται να κριτικάρει σε κάθε ευκαιρία μέσω σελίδων κοινωνικής δικτύωσης ... "

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Η συνέντευξη του Θεόδωρου Καραμπέτσου στο περιοδικό "Patria" (τεύχος 15 Ιανουάριος 2009)

Theodoros Karabetsos: Presente!

Theodoros Karabetsos (1939 - 2014): Presente!

«Αντίθετα στο ρεύμα τα κουπιά θέλουν γερά μπράτσα»

από τον πρόλογο του Σπύρου Σταθόπουλου στο βιβλίο του Θεόδωρου Καραμπέτσου «Οι Αντιδραστικοί»

Σήμερα έχω μπροστά μου σχεδόν τελειωμένα τα χειρόγραφα του «πολιτικού μυθιστορήματος», κι’ είναι όπως το περίμενα. Μου ζήτησε να το προλογήσω. Και με μεγάλο ενθουσιασμό διαπίστωσα πως κανείς άλλος, ίσως, δεν θα μπορούσε να χώσει το νυστέρι τόσο επιδέξια στο αρρωστημένο κορμί της Ιταλίας στην δεκαετία 1965- 1975 όσο ο Θεόδωρος Καραμπέτσος.

Δεν υπήρξε απλά αυτόπτης μάρτυς αλλά αγωνιστικά ενεργοποιημένος ολόκληρη την εποχή της έξαρσης του ελληνικού εθνικισμού στην Ιταλία, για να μπορέσει ν’ αποδώσει τόσο ζωντανά όλο το σκηνικό της πολιτικής βίας στην γειτονική μας χώρα. Θα μπορούσα να πω, πως η αφήγηση γίνεται μυθιστορηματικά από κάποιο σημείο κι’ ύστερα μια και στην ουσία πρόκειται για μία αυθεντική ιστορία. Μία από τις ιστορίες μας …

Σε άλλη περίπτωση θα μπορούσα να πω, πως ο αναγνώστης μπορεί ν’ αντιληφθεί που σταματάει η πραγματικότητα και αρχίζει η φαντασία. Εδώ όμως θα πω το αντίθετο, η πραγματικότητα ξεπερνάει την φαντασία όσο κι’ αν υπάρχουν και τέτοια στοιχεία στο διήγημα. Το σίγουρο πάντως είναι πως ο συγγραφέας δεν είχε πρόθεση να γράψει μυθιστόρημα γαρνιρισμένο μ’ όλα τα συστατικά του σύγχρονου πολιτικού διηγήματος. Άλλες είναι οι προθέσεις του: Να βγάλει στην επιφάνεια το μεγαλείο μιας φούχτας εθνικιστών αγωνιστών σ’ έναν πολιτικά αφιλόξενο γι’ αυτούς χώρο όπως η Ιταλία της δεκαετίας 1965- 75 και να δώσει συγχρόνως τις πραγματικά μίζερες διαστάσεις της πολυδιαφημισμένης «αντίστασης» των «δημοκρατικών Ελλήνων» ενάντια στο καθεστώς της 21ης Απριλίου.

Εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι ο Καραμπέτσος, δεν γράφει με καμμία προκατάληψη σε σχέση με τις ιδεολογικές του θέσεις όταν αγγίζει τους «αντιστασιακούς». Εξιστορεί μόνο την αλήθεια μ’ όλα της τα ενδεχόμενα επακόλουθα. Θα ήταν βέβαια ακατανόητο, αν μέσα σ’ αυτές τις σελίδες, ένας εθνικιστής συγγραφέας, δεν άφηνε να ξεχυθούν οι βροντές της εθνικιστικής κοσμοθεωρίας που δεν έχουν καμμιά σχέση με καρικατούρες «φασισμού» όπως τους μυρικάζουν οι «προοδευτικοί» γραφιάδες εναντίον μας. Και δεν σταματάει εδώ.

Έντεχνα, μέσα στο σενάριο της βίας, των πολιτικών μηχανοραφιών, της δολοπλοκίας και αριστερής τρομοκρατίας σ’ όλα τα επίπεδα της ιταλικής ζωής, ξεπετάγεται ένα σημαντικό μέρος της παγκόσμιας Δεξιάς διανόησης. Σπέγκλερ, Πρετσολίνι, Τζιόραν, Νίτσε, μπαίνουν τόσο απλά και τόσο αυθόρμητα στο διήγημα. Και εδώ θα φανεί ξεκάθαρα κάθε έλλειψη προκατάληψης από μέρους του συγγραφέα όταν ο Καραμπέτσος, εκφράζεται με θαυμασμό για τον προοδευτικό Χένρυ Μίλλερ.

Το δεύτερο μέρος του βιβλίου είναι η επιστροφή στην Ελλάδα. Η καυστική κριτική της Απριλιανής επαναστάσεως από καθαρά εθνικιστική σκοπιά. Οι αγώνες και οι διώξεις της «μεταπολίτευσης»σε βάρος των «στιγματισμένων» εθνικιστών. Το δράμα και το ξεπούλημα της Κύπρου, οι πόθοι και τα πάθη των καθηλωμένων σε αναγκαστική απραξία, εθνικιστών. … Και μετά το τέλος …

Το τόσο επίκαιρο τέλος θα μεταφέρει τον αναγνώστη στις μέρες μας. Ξεκινάει απ’ την τρομοκρατία στην Ιταλία, τελειώνοντας με την τρομοκρατία στην Ελλάδα. Η «Ιταλοποίηση» σ’ όλο της το μεγαλείο. Δεν θα διακινδυνέψω περισσότερα. Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος. Ο Καραμπέτσος μ’ αυτό το βιβλίο αγγίζει την καρδιά κάθε Έλληνα εθνικιστή και τον οπλίζει για τους αγώνες που έρχονται, χωρίς να χάνεται σε φιλοσοφικά ευχολόγια και νεφελώματα. Το διήγημα είναι ζωντανό, ατόφιο, μαχητικό σαν τον ίδιο τον εμπνευστή του.

πηγή