Η εξέγερση των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilung - S.A.) του Βερολίνου και η εσωκομματική διαπάλη στο NSDAP: Κοινωνικό υπόβαθρο και πολιτικές σημαντικές.

του Γεωργίου Γιαννακόπουλου

Κομβικό σημείο για τη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας του NSDAP αποτελεί, πέραν πάσης αμφιβολίας, το συνέδριο του 1926 στο Bamberg. H έκβαση της σύγκρουσης μεταξύ Adolf Hitler - Gregor Strasser, η οποία και θα πρέπει να ειδωθεί ως αντιπαράθεση μεταξύ Βόρειων και Νότιων οργανώσεων του κόμματος, παγίωσε κατ΄ουσίαν το χαρακτήρα του στη μορφή του "μαζικού κόμματος". Καταλυτικό ρόλο στην εξελικτική του πορεία διαδραμάτισε η αποτυχημένη εξέγερση του ΄23 και η αξιολόγηση των πολιτικών συνεπειών της από την ηγετική του ομάδα. Η απόπειρα "επανάληψης" του πραξικοπήματος Kapp καταδεικνύει τόσο την πολιτική ανωριμότητα του κόμματος, όσο και την δυνατότητα του πολιτικού συστήματος να καταστέλλει πολιτικές πρακτικές εκτός των θεσμικών του ορίων. Οι ονειρώξεις για ένα νέο "πέρασμα" της πύλης του Μαγδεμβούργου καταντούν εφιάλτης που θα συντροφεύει τη φυλακισμένη  για τους επόμενους μήνες ηγετική ομάδα. Ο Hitler αντιλαμβάνεται ότι ούτε ο ίδιος είναι Hermann Ehrhardt ούτε - πολύ περισσότερο - έχει στη διάθεση του την Marine Brigade και την ανοχή των Πρώσων στρατοκρατών. 

Η επιλογή του να προσανατολίσει το κόμμα αποκλειστικά και μόνο σε μορφές νόμιμης πολιτικής δράσης καθίσταται πλέον υποχρεωτική. Παράλληλα διαβλέποντας την κρίση εκπροσώπησης - προϊόν της αδυναμίας του KPD να αρθρώσει ηγεμονικό λόγο στα εργατικά στρώματα μετά την ήττα του΄19, της αφερεγγυότητας του SPD που προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στην αριστερή κριτική και την επιτακτική ανάγκη της κοινωνικό - οικονομικής αναδιοργάνωσης και του κατακερματισμένου χώρου της Δεξιάς ο οποίος απλά δεν μπορούσε ούτε καν να συλλάβει το ρόλο του στο νέο πολιτικό σκηνικό της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης- θεωρεί ότι αναπροσαρμόζοντας δομολειτουργικά το κόμμα και τροποποιώντας την εκφορά  των ιδεολογικών του προταγμάτων, ώστε να αποτελούν συμβατή έγκλιση για τα μικροαστικά στρώματα, μπορεί να αποκτήσει "ικανή" πολιτική υπόσταση. Οι αλλαγές αυτές (Korps der politischen Leiter - Parteimitglieder, διαχωρισμός κόμματος - S.A., δημιουργία σωματοφυλακής του ηγέτη, επιθετικός αντι-σοβιετισμός, ταυτοποίηση αντισιωνισμού - αντισημιτισμού κτλ) αναντίρρητα  συνέβαλαν αποφασιστικά στην αναβάθμιση του πολιτικά ασήμαντου DAP σε κόμμα εξουσίας, τροποποίησαν όμως και τον αρχικά κινηματικό του χαρακτήρα, την πολιτική του "ψυχή". Τυπολογικά θα συνεχίσει να κατηγοριοποιείται ως "κόμμα στρατιωτικού τύπου" στο οποίο όμως συμπιέζονται διαρκώς τα περιθώρια της εσωκομματικής "δημοκρατίας" προς χάριν της "αρχής του ηγέτη". 

Η συντροφικότητα της περιόδου 1920 - 1923 χάνεται οριστικά, δίνοντας τη θέση της σε μια "γραφειοκρατικοποιημένη" δομή με συνεπακόλουθο την εδραίωση μιας  εργαλειακής αντίληψης του ρόλου των κομματικών οργανώσεων σε κάθε κοινωνικό χώρο. Η έννοια της ατομικής συνείδησης  της πολιτικής πράξης υποβαθμίζεται για να ενισχυθεί μια κατ΄επίφαση συλλογικότητα της οποίας η δράση δεν καθορίζεται από τα δρώντα υποκείμενα αλλά από τον Ηγέτη - ενσαρκωτή της Ιδέας. Ο "Μεσσιανισμός" καταργεί τον Χέγκελ και μαζί μ΄ αυτόν κάθε ελπίδα επαναστατικής ριζοσπαστικοποίησης του επανιδρυμένου NSDAP! Στο συνέδριο του Bamberg "ενταφιάζεται" πολιτικά τόσο ο Gregor Strasser όσο και οι "Βόρειες" φωνές που επιζητούσαν την εντατικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, την άμεση εμπλοκή του κόμματος στους εργατικούς αγώνες της περιόδου, την ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ της ΕΣΣΔ σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής επίθεσης και κυρίως την δέσμευση για  άμεση μελλοντική υλοποίηση της 22ης θέσης του προγράμματος του DAP. Η Χιτλερική κατεύθυνση είναι τελείως διαφορετική: επιδιώκοντας  τη σύνταξη κοινωνικών συμμαχιών τόσο με το βιομηχανικό (πρώτιστα) κεφάλαιο όσο και με τα μη λουμπενοποιημένα μικροαστικά στρώματα αποκηρύττει τόσο τον αντισυμβατικό χαρακτήρα του πολιτικού ακτιβισμού των S.A. όσο και τις τάσεις απαλλοτρίωσης του μεγάλου κεφαλαίου ανεξαρτήτως "εθνικότητας".

Το ζητούμενο πλέον για τον Hitler ήταν η πάση θυσία ανάδειξη του NSDAP ως θεσμικού φορέα φερέγγυου τόσο για τη πλουτοκρατία, όσο και για τα "φοβισμένα" μικροαστικά στρώματα. Τους πρώτους εγκαλεί, επαγγελλόμενος τη "βίαιη" άρση των κυρώσεων - εμπορικών αποκλεισμών, συνέπειες της ήττας του Α.Π.Π. ενώ τους μικροαστούς τους δελεάζει προτείνοντας τους ένα κρατικό μοντέλο αυξημένης κοινωνικής πρόνοιας. Η νέα κομματική φυσιογνωμία που δομείται μετά το συνέδριο του Bamberg, στην βάση της πολυσυλλεκτικότητας, επιτυγχάνει διευρυμένη κοινωνική διείσδυση που αποτυπώνεται στο εκλογικό αποτέλεσμα του 1930. Μετατοπίζοντας το βάρος της ιδεολογικής του έγκλισης στο πρώτο συνθετικό της ταυτότητάς του, διαπερνά οριζόντια το πολιτικό ακροατήριο  συντάσσοντας μια πραγματικά καινοφανή κοινωνική συμμαχία μεταξύ "θέσει" αντιπάλων τάξεων. Προϋπόθεση ομογενοποίησης του νεοσυνταχθέντος μπλόκ, αποτελούσε η άμβλυνση των διαφορών ανάμεσα στις παραδοσιακές ομάδες στήριξης και το νέο πολιτικό ακροατήριο. 

Τα S.A.,που μέχρι τουλάχιστον το 1926, σήκωναν το κύριο βάρος του πολιτικού αγώνα, αρχίζουν να αποτελούν "βαρίδι" για το κόμμα, αφού με τη δράση τους αποθάρρυναν τόσο την ένταξη συντηρητικών μικροαστικών στρωμάτων όσο και την υποστήριξη ευπόρων αστών, οι οποίοι διέβλεπαν στην μαχόμενη φτωχολογιά των δρόμων, έναν μελλοντικό κίνδυνο. Πράγματι δε, οι Φαιοχίτωνες παρακολουθώντας υποχρεωτικά (όρος επιβίωσης) τις πολιτικές πρακτικές των αντιπάλων τους - και κύρια του RFB - προχωρούσαν πολλές φορές σε ακραίες ενέργειες δυσφημώντας το NSDAP. 

Το πραγματικό όμως πρόβλημα - αναφερόμενοι αυστηρά στη περίοδο 1926/31- δεν ήταν η βιαιότητά τους (η οποία ειρήσθω εν παρόδω κράτησε ζωντανό το κόμμα μέχρι τότε) αλλά:                                                                                                                                                                      

-H "ιδιαίτερη" συλλογικότητα που είχε αναπτυχθεί στους πυρήνες τους και αποτελούσε αποτρεπτικό παράγοντα εμπέδωσης της "άνευ όρων" κομματικής πειθαρχίας

-Η ταξική τους προέλευση που τους ωθούσε ,συνειδητά ή ασυνείδητα, στην αναζήτηση μιας μορφής "εξισωτικού" σοσιαλισμού εντός του εθνικού κράτους

-Η μερική ανεξαρτησία που είχαν αναπτύξει ορισμένοι τοπικοί διοικητές τους εξαιτίας των ιδιαιτεροτήτων που ενέχει η πολιτική πρακτική των συνεχών οδομαχιών

Συγκεφαλαιώνοντας, πρέπει να τονιστεί ότι από το 1926 και μετά, είχε ξεκινήσει η σταδιακή ανάπτυξη των όρων εκείνων, οι οποίοι μοιραία οδηγούσαν σε επικείμενη εσωκομματική κρίση. Ο Hitler σταθερά προσανατολισμένος στη λογική του αστικοκοινοβουλευτισμού είχε χαράξει αντίστοιχη στρατηγική κατάληψης της εξουσίας, δομημένη σε "συμμαχίες" με το βιομηχανικό κεφάλαιο, την Πρώσσικη στρατιωτική αριστοκρατία, τα μικροαστικά στρώματα και μερίδες ελάχιστα πολιτικοποιημένων αγροτών και προλετάριων. Τα S.A. συνιστούσαν κίνδυνο όχι μόνο για την "αστική νομιμότητα", την οποία αρκετοί τοπικοί ηγέτες τους αποκήρυτταν ανοικτά, αλλά και για το κόμμα αφού με την απαρέγκλιτη θέση τους για δημιουργία "Λαϊκού Στρατού" αμφισβητούσαν άμεσα και το λόγο ύπαρξης των Πρώσων στρατοκρατών. Το δίλημμα με "ποιούς θα πάει και ποιούς θα αφήσει" έμπαινε πλέον επιτακτικά για τον Hitler, ιδιαίτερα δε μετά το 1929, όταν το αντίπαλο δέος (RFB) έβγαινε εκτός νόμου μετά τη πολύνεκρη Πρωτομαγιά. Το αστικό κράτος, προαναγγέλλοντας την θέληση αλλά και την ικανότητά του να πατάσσει κάθε "εσωτερικό εχθρό", φρόντισε να ακυρώσει οποιαδήποτε σκέψη για "έφοδο σε χειμερινά ανάκτορα"! 

Η πρώτη εξέγερση

Στην ηγεσία των Βερολινέζικων S.A. βρίσκεται από το 1928 ο Walter Stennes. Γεννημένος το 1895 στο  Furstenberg, γόνος αριστοκρατικής οικογενείας Πρώσων στρατιωτικών φοιτά από την ηλικία των 10 ετών σε στρατιωτικές  σχολές, ενώ για τη δράση του κατά τη διάρκεια του Α.Π.Π. του απονέμεται η ύψιστη στρατιωτική τιμή "Σταυρός του Ιππότη" από τον αυτοκράτορα. Θεωρώντας ότι η απαρίθμηση των στρατιωτικών του διακρίσεων και γενικότερα η παράθεση στοιχείων από τη κοινωνική του διαδρομή δεν αποτελούν ζητούμενο του παρόντος άρθρου (αποτελούν εύκολα προσβάσιμες ιστορικές αναφορές), πιστεύω ότι η προσωπικότητα του συμπυκνώνεται ακριβέστατα στο προσδιορισμό "Πρωσικός Ενυάλιος".

Η μαχητική φήμη που τον συνοδεύει επιβεβαιώνεται άμεσα ενώ μέσα από τη καθημερινή καθοδήγηση των συντρόφων του επιβεβαιώνεται ως ένα "λαϊκό ηρωικό πρότυπο". Είναι ο πρόμαχος στις καθημερινές συγκρούσεις αλλά και ο σύντροφος που θα καταπιαστεί με το προσωπικό πρόβλημα κάθε φαιοχίτωνα. Παρότι αριστοκρατικής καταγωγής δεν επιδεικνύει ίχνος ελιτισμού νοιώθοντας τη φτωχολογιά μέρος του εαυτού του. Βοηθάει οικονομικά, συμπαραστέκεται ψυχικά αποτελώντας κατ΄ουσίαν το αποκούμπι των "κολασμένων". Φανατικός καθολικός, υπέρμετρα πουριτανός, προσκολλημένος στην ιδέα της Πρωσικής δόξας θέτει ως στόχο ζωής να δώσει στους Φαιοχίτωνες αυτό που θεωρεί ότι πραγματικά αξίζουν: ψωμί και αξιοπρέπεια τόσο εθνική, όσο και ατομική. Ο Stennes μπορεί  να τοποθετήθηκε στην ηγεσία των S.A. του Βερολίνου, αλλά η στάση ζωής του, τον ανέδειξε ως το φυσικό τους ηγέτη!

Από το πρώτο ήδη διάστημα, η παρουσία του αρχίζει να γίνεται ενοχλητική στη τοπική πολιτική ηγεσία και ιδιαίτερα στον Goebbels. Αντίθετες φύσεις, αρχικά διατηρούν τυπική συνεργασία - παρά τη προσπάθεια προσεταιρισμού του από τον Gauleiter - η οποία σταδιακά καθίσταται ολοένα και πιο προβληματική. Το κράχ του ΄29 επιδρά καταλυτικά και στη Γερμανία. Οι συνθήκες ζωής καθίστανται πλέον δραματικές για τα λαϊκά στρώματα απ΄όπου και προερχόταν το δυναμικό των S.A. Στη βάση τους κυριαρχεί το αίτημα για μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια από το κόμμα αλλά και αναγνώριση της προσφοράς τους. Η υπεροπτική στάση του Goebbels απέναντι στους "Μαχητές των Δρόμων" αλλά και γενικότερα η απαξία την οποία νοιώθουν ότι εισπράττουν, συνολικά από τη πολιτική ηγεσία, εντείνει το άσχημο κλίμα, και ιδιαίτερα στο Βερολίνο. Ο Goebbels διαβλέποντας την επερχόμενη ρήξη, "παγιδεύει" ουσιαστικά τον πολιτικά "αφελή" Stennes, δημοσιεύοντας τον Νοέμβριο του ΄29 στην «Der Angriff» άρθρό του, στο οποίο πρότεινε την ένοπλη κατάκτηση της εξουσίας. Η αγανάκτηση του Hitler μεταφέρεται στον Stennes μέσω του προϊσταμένου του, von Salomon χωρίς περαιτέρω συνέπειες, προκειμένου να μην δημιουργηθούν ρήγματα στις τότε εύθραυστες σχέσεις του με τη Πρωσική αριστοκρατία. 

Οι σχέσεις Goebbels - Stennes από τούδε και στο εξής διαρρηγνύονται αμετάκλητα με εκατέρωθεν κατηγορίες ακόμα και σε επίπεδο κλειστών συγκεντρώσεων. Mέσα σε ένα τόσο τεταμένο κλίμα και βλέποντας την αδυναμία έκφρασης των αιτημάτων των συντρόφων του σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, πιέζει τον von Salomon να τα μεταφέρει ο ίδιος άμεσα στο Hitler, θεωρώντας εσφαλμένα, ότι ο τελευταίος ήταν θύμα ψευδούς ενημέρωσης του στενού πολιτικού του περιβάλλοντος. Συντάσσεται κείμενο επτά αιτημάτων οικονομικού αλλά και πολιτικού χαρακτήρα με επίκεντρο την άρση της εσωκομματικής απόφασης η οποία απαγόρευε στα μέλη των S.A. την έκθεση σε βουλευτικό αξίωμα. Στο συγκεκριμένο κείμενο πέραν της αξιώσεως περί παραχώρησης τουλάχιστον τριών εδρών στις επερχόμενες εκλογές, ασκείτο σφοδρή κριτική σε αρκετούς Gauleiter για διασπάθιση κομματικού χρήματος (το οποίο θα έπρεπε να αποδίδεται στους άνεργους φαιοχίτωνες) και ιδιαίτερα στον Goebbels, o οποίος πέραν των υπολοίπων κατηγορείτο και για έκλυτο βίο. Ο von Salomon μεταφέρει τον Ιούλιο του ΄30, τα αιτήματα στον Hitler ο οποίος και τα απορρίπτει ασυζητητί, εκδιώκοντάς τον. Στις αρχές Αυγούστου και αφού o Stennes αποτυγχάνει να πλησιάσει τον Hitler, παρουσιάζονται όλοι οι περιφερειακοί διοικητές S.A. στον Goebbels επιδίδοντας του εκ νέου τα αιτήματα τους προκειμένου να τα προωθήσει ο ίδιος στον Hitler. Τον προειδοποιούν για επικείμενη εξέγερση σε περίπτωση που δεν γίνουν δεκτά ενώ ο Stennes τον χλευάζει επιδεικτικά. Ο Goebbels τρομοκρατημένος επικοινωνεί άμεσα με τον Hitler o οποίος, θεωρώντας τις προειδοποιήσεις ως ανόητες απειλές, τον καθησυχάζει προτείνοντας ως διαμεσολαβητή τον Wagener ,"προσωπάρχη" και υπαρχηγό των S.A.

Τελικά οι φόβοι Goebbels επαληθεύονται καθώς τέσσερεις μέρες πριν τις εκλογές, τα Βερολινέζικα S.A. εξεγείρονται. Αρνούνται όχι μόνο να περιφρουρήσουν την κεντρική εκλογική συγκέντρωση στο Sportpalast, αλλά ταυτόχρονα προγραμματίζουν την ίδια ώρα σε κοντινό χώρο αντιδιαδήλωση. Ο Goebbels καλεί μονάδες των S.S προκειμένου να περιφρουρήσουν τόσο την εκδήλωση όσο και τα κομματικά γραφεία. Η "αντιδιαδήλωση" μετατρέπεται άμεσα σε διαδήλωση κατά του Goebbels ενώ η οργή των Φαιοχιτώνων ξεσπά στην φρουρά των γραφείων. Με οδηγό τον Stennes κακοποιούν τους άντρες των S.S. και ισοπεδώνουν κυριολεκτικά τα κομματικά γραφεία. Ο Hitler αναβάλλει το πρόγραμμά του και μεταβαίνει άμεσα στο Βερολίνο. Οι στιγμές ήταν ιδιαίτερα κρίσιμες καθώς πιθανή γενίκευση της εσωκομματικής ρήξης θα παρέλυε τον εκλογικό μηχανισμό οδηγώντας  στην συντριβή το NSDAP. Την επόμενη μέρα σε προγραμματισμένη συγκέντρωση 2.000 Φαιοχιτώνων, ο Hitler τροποποιεί τη μέχρι τότε απαξιωτική στάση του αποσπώντας εκ νέου τη συναίνεση τους. Με υποσχέσεις για αύξηση του οικονομικού βοηθήματος (η οποία όταν πραγματοποιήθηκε ήταν πραγματικά ασήμαντη), για απορρόφηση πολλών χιλιάδων στη "Βοηθητική Αστυνομία", για αναβάθμιση της κομματικής τους θέσης (ανάληψη της ηγεσίας από τον ίδιο) και με παράλληλη μετάθεση των ευθυνών στη μέχρι τότε ηγεσία τους αλλά και στους Gauleiters κατόρθωσε να αποσείσει  τις προσωπικές του ευθύνες παραπλανώντας το ακροατήριο. Άλλωστε για τους πιο δύσπιστους φύλαγε στο τέλος του λόγου του, το ακαταμάχητο όπλο της "Αρχής του Ηγέτη", δοκιμασμένο ήδη με απόλυτη επιτυχία στο συνέδριο του Bamberg!  

Η πορεία προς την τελική σύγκρουση

Η τεράστια εκλογική επιτυχία του 1930, εδραιώνει  στη συνείδηση του κόμματος το "αλάθητο" του αρχηγού αίροντας οποιαδήποτε απόπειρα αμφισβήτησης του. Ο δρόμος προς την εξουσία ανοίγει και η ευφορία επικαλύπτει έστω και προσωρινά τις εσωτερικές αντιφάσεις οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν αμβλύνονται. Ο Stennes παρότι δεν διαθέτει "πολιτική" σκέψη διατηρεί αμφιβολίες για την ειλικρίνεια της στάσης Hitler. Ως νέο μέλος του κόμματος δεν έχει επηρεαστεί από τη κυρίαρχη τάση της "προσωπολατρείας"  κατορθώνοντας να διατηρεί κριτική σκέψη. Μέσω του κοινού τους φίλου Buchholz έρχεται σε επαφή με τον Otto Strasser o οποίος έχει ήδη διαγραφεί από το κόμμα, συγκροτώντας δική του πολιτική οργάνωση. Η γνωριμία του με τον Otto Strasser τον βοηθά ώστε να συγκροτήσει  τη πολιτική του σκέψη, οργανοποιώντας τον μέχρι τότε εθνικιστικό ενστικτώδη χαρακτήρα της  σε κατεύθυνση σαφώς σοσιαλιστική. Συνειδητοποιεί πλέον ότι το επίδικο της δράσης δεν μπορεί να είναι απλά και μόνο η κατάληψη της εξουσίας μέσω της οποίας θα πραγματωθεί η μεγάλη "Εθνική Ιδέα" αλλά και η Σοσιαλιστική κοινωνική διαχείριση. 

Οι επόμενοι μήνες ενισχύουν τη καχυποψία του καθώς οι υποσχέσεις Hitler υλοποιούνται ελάχιστα με τη πολιτική ηγεσία να απομακρύνεται όλο και περισσότερο απ την κοινωνική της βάση. Ο Hitler στη πραγματικότητα ουδόλως ήθελε ασχοληθεί με τα S.A., δείχνοντας το με κάθε τρόπο μετά τις εκλογές. Γι΄αυτόν οι Φαιοχίτωνες δεν αποτελούσαν συντρόφους αλλά τον μηχανισμό διάχυσης κομματικής προπαγάνδας. Τον Ιανουάριο του ΄31 καλεί από την Βολιβία τον Ernst Röhm  προκειμένου να του αναθέσει την αρχηγία των S.A. Η τοποθέτηση Röhm έχει στόχο αφ΄ενός την απεμπλοκή του ιδίου και αφ΄ετέρου την εμπέδωση της κομματικής πειθαρχίας στο σώμα των τοπικών διοικητών. Το παρελθόν του αλλά και οι στρατιωτικό - οργανωτικές του ικανότητες φαίνονται παράγοντες ικανοί να τους συνετίσουν και να αδρανοποιήσουν τις επιμέρους τάσεις αυτονόμησης τους.   

Ο Stennes αντιλαμβάνεται έγκαιρα τη ροή των γεγονότων και αντιδρά άμεσα δυσφημώντας σε ευρύ κύκλο τον επιτηρητή του Hitler. Οι σεξουαλικές ιδιαιτερότητες του Röhm αλλά και άλλων στελεχών του στενού αρχηγικού κύκλου σχολιάζονται αδιάλειπτα από έντυπα του εκδοτοικού οίκου Tat, προκαλώντας ανάλογες αντιδράσεις. Με επίκεντρο τους Goebbels και Röhm ξεκινά μια διαρκής προσπάθεια  σπίλωσης της φήμης Stennes, κυρίως ανάμεσα στους τοπικούς διοικητές των S.A. της Σιλεσίας. Η ανοικτή σύγκρουση δείχνει αναπόφευκτη και ο Stennes αρχίζει σειρά επαφών τόσο με κομματικά στελέχη όσο και με προσωπικότητες του ευρύτερου εθνικιστικού χώρου, προκειμένου να συγκροτήσει μαζί τους κοινό μέτωπο. Απευθύνεται αρχικά στον Gregor Strasser o οποίος αρνείται να συνταχθεί μαζί του -παρότι αναγνωρίζει το δίκαιο των θέσεών του-  υπό το φόβο της κομματικής διάσπασης αλλά και εξ΄αιτίας της αρχόμενης ιδεολογικής σύμπλευσης με τον αδελφό του! Oι δυνάμεις του Otto Strasser είναι ελάχιστες ώστε να στηρίξουν πολιτικά τη κίνηση ενώ ορισμένες επαφές του με ομάδες Εθνικομπολσεβίκων της ομάδας Niekisch δεν καρποφορούν. 

Η μοναδική στήριξη που τελικά βρίσκει, είναι εκείνη του θρυλικού Capitan Hermann Ehrhardt, οργανωτή της περίφημης Marine Brigade. O Ehrhardt, παρά τις αντιδράσεις της πριγκίπισσας Margarite, λόγω της εκτίμησης που έτρεφε συνολικά  για την οικογένεια Stennes αλλά και της αντιπάθειας προς τον Hitler, τον οποίο και αντιμετώπιζε πάντα απαξιωτικά, του υπόσχεται παραστρατιωτική υποστήριξη σε περίπτωση συγκρούσεων και ευνοϊκή προβολή σε δημόσιους λειτουργούς της επιρροής του. Τον Φεβρουάριο ο Röhm αποφασίζει τη μετακίνηση Stennes από τη περιφέρεια της Σιλεσίας, πράξη που πρέπει εντός διμήνου να εκτελεστεί. Βλέποντας τη σύγκρουση προ των πυλών, ο Stennes προχωρά σε μερική αναδιοργάνωση των ΒερολινέζικωνS.A., συγκροτώντας ομάδες απόλυτα αφοσιωμένες σ΄αυτόν. Ο Ehrhardt εκ παραλλήλου ενεργοποιεί παλιούς μαχητές του, τους οποίους και πλαισιώνει με επιλεγμένα πρώην μέλη της RFB! Το μέτωπο Stennes-Ehrhardt βρίσκεται πλέον σε θέση μάχης, περιμένοντας απλά την αφορμή που δίνεται από τον ίδιο τον Hitler στις 20 Φεβρουαρίου. Με απόφαση του αίρει τη διοικητική αυτοτέλεια των S.A., τα οποία υποχρεούνται πλέον να αναφέρονται άμεσα στούς Gauleiters. O Stennes απαντά εγγράφως προβάλλοντας την ανέχεια των συντρόφων του αλλά και την αθέτηση των προεκλογικών δεσμεύσεων Hitler, πράξη που εξαγριώνει τον τελευταίο. Στις 26 Φεβρουαρίου τα S.A. διατάσσονται να μη προχωρούν σε οποιαδήποτε μορφή σύγκρουσης ενώ απαγορεύεται στους διοικητές τους να μιλούν σε δημόσιες συγκεντρώσεις. Η επίσημη πλέον πολιτική περιθωριοποίηση είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. 

Το απόγευμα της 31^ης  Μαρτίου ο Stennes ηγούμενος του 31^ου Συντάγματος των S.A. επιτίθεται στα κεντρικά γραφεία του κόμματος, εντός των οποίων βρίσκονται ο Goebbels, υπάλληλοι τύπου και η φρουρά των S.S. Ήδη από το πρωί της 30^ης Μαρτίου η ηγεσία του κόμματος είχε γνώση της ανοικτής προετοιμασίας των επιτιθέμενων, ενημερώνοντας τον εβραϊκής καταγωγής διοικητή της Αστυνομίας του Βερολίνου προκειμένου να αποκλείσει τη περιοχή. Για αδιευκρίνιστους λόγους και παρά την αρχική της συναίνεση, δεν εμφανίστηκαν αστυνομικές δυνάμεις αποτροπής, με αποτέλεσμα οι δυνάμεις των S.A. να πλησιάσουν ανενόχλητες στο κτίριο. Όταν οι εντός του κτιρίου αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει, ακολουθούν σκηνές αλλοφροσύνης: o Gauleiter τελών σε πανικό, δεν χρησιμοποιεί καν το αυτοκίνητο του, και διαφεύγει τρέχοντας. Οι επίλεκτοι φρουροί των γραφείων, έχοντας ήδη την προηγούμενη εμπειρία του Αυγούστου, δεν αιφνιδιάζονται και ακολουθώντας τη ρήση "η φρουρά δεν παραδίδεται, τρέχει", ακολουθούν βραχεία κεφαλή τον Goebbels ...

Μετά την κατάληψη των γραφείων οι Stennes - Ehrhardt οργανώνουν τις κοινές τους δυνάμεις (περίπου 2.500) προκειμένου να αποκρούσουν την αναμενόμενη επίθεση πιστών κομματικών ομάδων. Θεωρούν ότι ο Hitler θα υποχρεωθεί να απαντήσει άμεσα διαφυλάσσοντας τόσο το προσωπικό όσο και το κομματικό κύρος. Στο Μόναχο ο στενός Χιτλερικός κύκλος σπεύδει να καθησυχάσει τον ταραγμένο ηγέτη διαβεβαιώνοντας τον για την αταλάντευτη πίστη τους αλλά και τη δυνατότητα τους να πετύχουν τον περιορισμό της εξέγερσης. Στον αντίποδα, η Πρώσσικη "ψυχή" δεν υποκλίνεται σε καμιά πολιτική "αυθεντία", δεν αναγνωρίζει καμία "ιερότητα" στην έννοια της πολιτικής ιεραρχίας, δεν κανοναρχεί την συμπεριφορά της σε πλαίσια συσχετισμού δυνάμεων! Είναι ίσως τα γονίδια των θρυλικών Ahhiyawa που ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια μετά από 25 αιώνες και διασύρουν σύσσωμη την ηγεσία του NSDAP! Τους "παίρνει" τα γραφεία, την «Der Angriff» από την οποία και καταγγέλλει για προδοσία τον Hitler, τους προκαλεί ΑΝΟΙΚΤΑ σε σύγκρουση, τι άλλο θα μπορούσε να κάνει κάποιος ώστε να αξιολογηθούν οι πράξεις του ως διασυρμός τους; Διασυρμός και μόνο διασυρμός γιατί:

1) Παρά τις μικρές αριθμητικά δυνάμεις των εξεγερμένων, το άκουσμα και μόνο των ονομάτων των ηγετών τους (και ιδιαίτερα του Ehrhardt) ήταν αρκετό για να κλονίσει τόσο το Χιτλερικό περιβάλλον όσο και τα "μαντρόσκυλά του" (βλέπε Röhm κ.α)

2) Προκειμένου να αναλάβουν εκ νέου γραφεία και εφημερίδα απευθύνονται στην Αστυνομία, η οποία στις 2 Απριλίου εκκενώνει υπό την απειλή των όπλων το κτίριο! Ήτοι, η «αντισυστημική» ηγεσία του NSDAP προσφεύγει στις αστικές δυνάμεις καταστολής προκειμένου να επιλύσει την εσωκομματική της κρίση! Και ατυχώς για την ηγετική ομάδα, η ήττα τέλος δεν είχε ... 

Δύο μέρες μετά την επέμβαση της Βερολινέζικης αστυνομίας, ο Hitler εκτίθεται ακόμα περισσότερο σε άρθρο του που δημοσιεύεται στην «Volkischer Beobachter»! Αφού κατηγορεί τον Stennes και τους συντρόφους του ως υποκινούμενους (χωρίς φυσικά να διευκρινίζει από ποιούς!) στασιαστές, επίδοξους καταστροφείς του κόμματος κ.α., εγκαλεί το θυμικό  της φτωχολογιάς των S.A. αντιπαραβάλλοντας  τη προσωπικότητά του με αυτήν του αντιπάλου του, στη βάση αισθητικών αντιλήψεων ταινιών μελό. Η "αέναη" σύγκρουση μεταξύ του τίμιου - γενναίου φτωχόπαιδου, που λόγω πενίας δε καταφέρνει να σπουδάσει, αλλά που με την αξία του τελικά κατορθώνει να ανέβει τη κοινωνική κλίμακα και προσπαθεί πλέον να αλλάξει τις λειτουργίες αυτής της άδικης κοινωνίας, απέναντι στο κακομαθημένο πλουσιόπαιδο, που τα βρήκε όλα έτοιμα κ.τ.λ., καταλήγοντας να γίνει ένας σοσιαλιστής μπολσεβίκος "του καναπέ". Το συγκεκριμένο κείμενο - κλαυσίγελος πέραν της όποιας "σεναριακής" του χρησιμότητας κατεδείκνυε - για όποιον φυσικά μπορούσε και ήθελε να δει - το πραγματικό μέγεθος του πολιτικού υπόβαθρου του ανθρώπου που οδήγησε 14 χρόνια μετά, τον Γερμανικό λαό στον πόλεμο!

Μετά τη διαγραφή του, ο Stennes ιδρύει (υπό την υψηλή εποπτεία Ehrhardt) το NSKD συσπειρώνοντας περίπου 2.000 μαχητές. Η ζωή της οργάνωσης είναι βραχύβια εξαιτίας της αδυναμίας του να αναλάβει ρόλο "πολιτικού", αλλά και της συγκυρίας που ευνοούσε τη συσπείρωση του "προνομιακού" του ακροατηρίου στους κόλπους του NSDAP. Ένα χρόνο αργότερα συμπτύσσει τις δυνάμεις του με εκείνες του Οtto Strasser στο μετωπικό σχήμα Μαύρο Μέτωπο - «Schwarze Front», αναλαμβάνοντας τον τομέα της κομματικής προστασίας. Το 1933, μετά τη διάλυση του Μετώπου και την αναρρίχηση του Hitler στην εξουσία εγκαταλείπει τη Γερμανία, φυγάς αρχικά στη Πράγα ενώ η γυναίκα του και η κόρη του κατέφυγαν στην Αγγλία. Το 1934 επανασυνδέεται με την οικογένεια του στη Κίνα, όπου και προσλαμβάνεται από τον  Chiang Kai-Shek αρχικά ως στρατιωτικός σύμβουλος, ενώ αργότερα αναλαμβάνει τη διοίκηση της προσωπικής του φρουράς. Άλλωστε ένας άνθρωπος του "καναπέ" ήταν ο πλέον κατάλληλος γι΄ αυτές τις θέσεις! Επιστρέφει το 1949 στη Γερμανία χωρίς να ασχοληθεί με τη πολιτική, μέχρι και το θάνατο του σε ηλικία 94 ετών.

Thierry Mudry: Η ιδεολογική διαδρομή του Otto Strasser 

Τα «Τάγματα Εφόδου» και η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»: τολμώντας να θυμηθούμε την 30η Ιουνίου 1934 και την εσωκομματική τραγωδία των Εθνικοσοσιαλιστών !

Χρυσή Αυγή: Σκυλί που γαβγίζει ή ψάρι που τσιμπάει...; (Ροϊδοδήμος Γιώργος)

Με αφορμή δύο πρόσφατα στιγμιότυπα συμπεριφοράς επωνύμων χρυσαυγιτών παραθέτω, ως προς το ένα με σταρ τον κ. Κασιδιάρη, πώς θα μπορούσε να παιχτεί από τον ίδιο :

(Αγγλικά σε μειλίχιο ύφος και με χαμόγελο):

_“Could you please be so kind as to refer to the neighboring country with the name chosen and preferred by my country? I think it would be polite from your side to choose FYROM.”

Και αν αρνούντο οι δημοσιογράφοι του ΒΒC, τότε η απάντηση…:

_”I expected some polite manners towards the host at least, from a civilized people like the British. I am sorry, I cannot continue”. (Kαι φεύγει ο ίδιος).

Αντιθέτως ο κύριος Κασιδιάρης, μέσα στο δικό του χώρο, επέλεξε τον αυταρχισμό αντί της αφοπλιστικής ευγένειας με γνώμονα την αποτελεσματικότητα, αδιαφορώντας για κανόνες συμπεριφοράς αλλά και μεθόδους επιβολής, πέφτοντας πιο κάτω από το επίπεδο των αγενών τουλάχιστον αν όχι προκλητικών δημοσιογραφίσκων. Τι κέρδισε; (άμυαλους μιμητές μόνον). Τι έχασε; Κάποια προβολή θέσεων (αλλά και εντυπώσεων σε ευρύτερο κοινό).

Κυρ Κασιδιάρη, είσαι για τη λαϊκή και τα πανηγύρια με πάγκους. Δεν είναι κακό. Ο καθείς εφ΄ώ ετάχθη. Στη συνέχεια, στο Ευρωκοινοβούλιο, ο συνταξιούχος πατριώτης Συναδινός, ομοίως συμπεριφερόμενος και αυτός, έφαγε πόρτα και υπάκουα αναγκάστηκε να υπομείνει την αποβολή του. Εύγε στο γηραιό παλληκάρι!!

Αχ κύριε Συνοδινέ μου! Τι γυρεύετε στη Χρυσή Αυγή; Με τον πολέμαρχο Μάρδα να πάτε. Το ίδιο μυαλό (δεν) έχετε. Πως όμως θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά ο στρατηγός (!) παρά να ακολουθήσει τη συμπεριφορά του μέντορα και προαγωγού του στη θέση του Ευρωβουλευτή, Κασιδιάρη; Ένας τέτοιος θερμός πατριώτης με μουστάκι και …παράσημα εν καιρώ ειρήνης. Του οποίου κ. Κασιδιάρη – διακτινισμένου μονίμως στις Θερμοπύλες – το ύφος και ο λόγος θα μπορούσε να είναι ring tone για ξύπνημα κατσαρίδας.

Οι χρυσαυγίτες, όταν τους λες ¨ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟΙΧΟΣ!¨ πέφτουν πάνω του. Και όταν τους ρωτάς ¨ΓΙΑΤΙ;¨ σου απαντούν: Διότι οι τοίχοι πεθαίνουν όρθιοι! 

Αποτελεί πλέον κουλτούρα της Χ.Α. η παροξυσμικά παρορμητική συμπεριφορά. Και μιας και δεν τους παίρνει πλέον ακτιβιστικά, ευτυχώς γι΄αυτούς (και για όλους μας), περιορίζονται στο φραστικό πεδίο ανόητης παλληκαροσύνης και εξωδοντισμού.

Συγχαρητήρια κύριε Μιχαλολιάκο! Εφηύρατε νέον τύπο εθνικισμού: Χολερικός Πατριωτισμός. 

Hate Forest - The Immortal Ones

Otto Strasser and Social - Nationalism: By Nikolas Rahl (.pdf)

Otto Strasser and Social - Nationalism: By Nikolas Rahl 

The origins of Strasserism

 για να κατεβάσετε το αρχείο σε μορφή .pdf στον σύνδεσμο εδώ

Σχετικός σύνδεσμος: 

Βιβλιοπαρουσίαση: Otto Strasser - η ζωή και η εποχή ενός Γερμανού 

Σοσιαλιστή (ομάδα μελετών Vidar) 

Thierry Mudry: Η ιδεολογική διαδρομή του Otto Strasser

Το παρακάτω άρθρο είναι από το ιστορικό 

ιστολόγιο ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ 

ενώ δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά

στο ισπανόφωνο Europa Patria Nostra. 

Ο Otto Strasser γεννιέται στις 10 Σεπτεμβρίου 1897 μέσα σε μια οικογένεια Βαυαρών μικροαστών. Ο αδελφός του Gregor (που θα εξελιχθεί σε ένα από τους ηγέτες του ναζιστικού κόμματος και σε σοβαρό ανταγωνιστή του Hitler) είναι ο μεγαλύτερος στην ηλικία κατά πέντε χρόνια. Και ο ένας και ο άλλος μεγάλωσαν σε ένα άνετο οικογενειακό περιβάλλον ο πατέρας, ο Peter, που ενδιαφέρεται για πολιτική οικονομία και ιστορία, εκδίδει με το ψευδώνυμο Paul Weger ένα έντυπο με τίτλο Das neue Wesen, μέσα από το οποίο εκφράζεται υπέρ ενός Χριστιανικού και κοινωνικού σοσιαλισμού. Σύμφωνα με τον Paul Strasser, αδελφό του Gregor και του Otto, “στο έντυπο αυτό βρίσκεται ήδη η κεντρική ιδέα του συνόλου του πολιτιστικού και πολιτικού προγράμματος του Gregor και του Otto, δηλαδή ένας χριστιανοκοινωνικός σοσιαλισμός, που παρουσιάζεται σαν λύση στις αντιφάσεις και τις ανεπάρκειες που γεννιούνται από την καπιταλιστική και διεθνιστική ασθένεια του φιλελευθερισμού που χαρακτηρίζει την εποχή μας.” Όταν ξεσπά ο Μεγάλος Πόλεμος, ο Otto Strasser διακόπτει τις σπουδές του στο Δίκαιο και στην Οικονομία για να καταταγεί στο στρατό, στις 2 Αυγούστου 1914 (είναι ο νεαρότερος εθελοντής της Βαυαρίας). 

Για τη λαμπρή του διαγωγή στο Μέτωπο θα παρασημοφορηθεί με το Ritterkreuz πρώτης Τάξεως και θα προταθεί για το Militär-Max-Joseph-Orden. Πριν από την αποστρατεία του τον Απρίλιο /Μάιο 1919, συμμετέχει με τον αδελφό του Gregor, μέσα από τις γραμμές του ελεύθερου Σώματος von Epp στην επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Βαυαρίας. Επιστρέφοντας στην πολιτική ζωή στα 1919 αφιερώνεται και πάλι στις σπουδές του στο Βερολίνο και ιδρύει το “Πανεπιστημιακό Σύνδεσμο των Βετεράνων Σοσιαλδημοκρατών”. Στα 1920, επικεφαλής τριών "προλεταριακών εκατονταρχιών" αμύνεται στην εργατική βερολινέζικη συνοικία Steglitz ενάντια στο πραξικόπημα του Kapp (πραξικόπημα της άκρας δεξιάς.) Λίγο αργότερα εγκαταλείπει το SPD (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα) όταν αυτό το τελευταίο αρνείται να σεβαστεί τη συμφωνία του Bielefeld που είχε συναφθεί με τους εργάτες του Ruhr (αυτή η συμφωνία προέβλεπε τη μη επέμβαση του στρατού στο Ruhr, την καθυπόταξη των αντεπαναστατικών στοιχείων την απομάκρυνσή τους από τη κρατική μηχανή, την εθνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων) μετακινούμενος συνεπώς στα αριστερά του SPD. Επιστρέφοντας στη Βαυαρία ο Otto Strasser συναντά το Hitler και το στρατηγό Ludendorff με τη μεσολάβηση του αδελφού του, ο οποίος μάλιστα του προτείνει να προσχωρήσει στον Εθνικοσοσιαλισμό, κάτι που ο Otto αρνείται.

Ανταποκριτής του Ελβετικού και του Ολλανδικού τύπου, ο Otto καλύπτει στις 12 Οκτωβρίου 1920  το συνέδριο του USPD (Σοσιαλδημοκρατικό Ανεξάρτητο Κόμμα) στο Halle όπου συναντά το Zinoviev. Γράφει στο “Das Gewissen”, το περιοδικό των Moeller van den Bruck και Heinrich von Gleichen, ένα μακροσκελές άρθρο πάνω στη συνάντηση του με το Zinoviev. Έτσι γνωρίζει το Moeller van den Bruck ο οποίος και θα τον μυήσει  στις ιδέες του. Ο Otto Strasser θα εισέλθει λίγο αργότερα στο υπουργείο για τις προμήθειες, πριν εργαστεί, από την άνοιξη του 1923 σε μια κοινοπραξία αλκοολούχων.  Ανάμεσα στα 1920 και τα 1925 το πνεύμα του Strasser υφίσταται μια αργή ιδεολογική ωρίμανση  που οφείλεται σε προσωπικές εμπειρίες (εμπειρία του Μετώπου και του εμφυλίου πολέμου, συνάντηση με τους Zinoviev και  Moeller, εμπειρία της γραφειοκρατίας και του ιδιωτικού καπιταλισμού) και από διάφορες ιδεολογικές επιρροές.Ύστερα από το αποτυχημένο πραξικόπημα του 1923, την φυλάκιση του Χίτλερ και την απαγόρευση του NSDAP που ακολούθησαν, ο Gregor Strasser ξανασυναντήθηκε με το Στρατηγό Ludendorff και το  völkisch πολιτικό von Graefe επικεφαλής του νεοϊδρυθέντος ναζιστικού κόμματος. Μόλις βγαίνει από τη φυλακή, ο Hitler αναδιοργανώνει  το NSDAP (Φεβρουάριος 1925) και αναθέτει στον Gregor Strasser τη διεύθυνση του Κόμματος στη Βόρεια Γερμανία. 

Ο Otto ύστερα από πρόσκληση του αδελφού του σπεύδει να το συναντήσει. Ο Otto θα είναι ο ιδεολόγος, ο Gregor ο οργανωτής του ναζισμού στη Βόρεια Γερμανία. Στα 1925 ιδρύεται μια "Επιτροπή εργασίας των γερμανικών βορείων και ανατολικών διαμερισμάτων του NSDA" κάτω από τη διεύθυνση του Gregor Strasser με το τρόπο αυτό, τα διαμερίσματα αυτά  εκδηλώνουν τη θέληση  για Αυτονομία (και εσωτερική Δημοκρατία) σε σχέση με το Μόναχο. Επιπλέον το NSDAP του Βορρά παίρνει μια αριστερή κατεύθυνση κάτω από  την επιρροή του Otto Strasser και του Joseph Goebbels που παρουσιάζουν τις ιδέες τους  σε ένα δεκαπενθήμερο που προορίζεται για τα μέλη του κόμματος , το “National-sozialistische Briefe”. Από τον Οκτώβριο του 1925  ο Otto δίνει στο NSDAP του Βορρά  ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Ο Χίτλερ αντιδρά δηλώνοντας απαραβίαστα τα 25 σημεία  του ναζιστικού προγράμματος του 1920 και συγκεντρώνοντας στα χέρια του  όλες τις εκτελεστικές εξουσίες του Κόμματος. Στα 1926 ανακαλεί τον Goebbels, δελεάζει τον  Gregor Strasser προτείνοντας του τη θέση του υπεύθυνου προπαγάνδας  και στη συνέχεια, εκείνη του υπεύθυνου οργάνωσης του Κόμματος, διαγράφει τέλος ένα ορισμένο αριθμό αριστεριστών (ενδεικτικά τους  Gauleiter της Σιλεσίας ,της Πομερανίας και της Σαξονίας).

Ο Otto Strasser, απομονωμένος και σε πλήρη αντίθεση  με την όλο κι περισσότερο απροκάλυπτα  συντηρητική και καπιταλιστική πολιτική του  Hitler, αποφασίζει τελικά να εγκαταλείψει το  NSDAP στις  4 Ιουλίου 1930. Ιδρύει αμέσως το KGRNS, “Κοινότητα του επαναστατικού εθνικοσοσιαλιστικού αγώνα”. Όμως λίγο μετά   από το Στρασσερικό σχίσμα, δύο γεγονότα  οδηγούν στη περιθωριοποίηση της KGRNS: πρώτα από όλα η "δήλωση -πρόγραμμα για την εθνική απελευθέρωση του γερμανικού λαού ” που υιοθετεί το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Το πρόγραμμα εξασκεί πάνω στα Εθνικιστικά Αντιχιτλερικά στοιχεία μια σημαντική γοητεία που θα τα αποσπάσει από το Στρασσερισμό (επιπλέον από το φθινόπωρο του 1930 μια πρώτη "εθνικο-μπολσεβικική κρίση" είχε προκαλέσει την έξοδο από το KGRNS  και την προσχώρηση τους στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας, τριών στελεχών: των Korn, Rehm και Lorf) στη συνέχεια, η εκλογική επιτυχία του Ναζιστικού Κόμματος στις εκλογές της 14 Σεπτεμβρίου, πείθουν πολλούς Εθνικοσοσιαλιστές για τη δοκιμασμένη επάρκεια της Χιτλερικής στρατηγικής. Η KGRNS επιπλέον υπονομεύεται από εσωτερικές αντιπαραθέσεις που τα πλέον ριζοσπαστικά στοιχεία εκδηλώνουν προς τη περισσότερο μετριοπαθή ηγεσία (Otto Strasser, Herbert Blank και ταγματάρχης Buchrucker). Ο Otto Strasser επιχειρεί να βγάλει τη KGRNS από την απομόνωση προσεγγίζοντας στα 1931 τα SA της Βόρειας Γερμανίας που κάτω από την ηγεσία του Walter Stennes, εξεγείρονται ανοικτά εναντίον του Hitler (αλλά αυτή η επαναπροσέγγιση που καθοδηγείται με την συναίνεση του Ehrhardt, του οποίου οι αντιδραστικές τάσεις είναι γνωστές, προκαλεί την έξοδο από το KGRNS των Εθνικομπολσεβίκων).

Τον Οκτώβριο του 1931 ο Otto Strasser ιδρύει το “Μαύρο Μέτωπο”, προορισμένο να συσπειρώσει γύρω από τη KGRNS έναν ορισμένο αριθμό συγγενικών οργανώσεων, όπως η παραστρατιωτική ομάδα “Wehrwolf”, οι“Ομάδες Oberland”, τα πρώην SA του Stennes, ένα μέρος του Αγροτικού Κόμματος, η ομάδα γύρω από το περιοδικό “Die Tat” κλπ. Στα 1933, αποδεκατισμένη από τη Χιτλερική καταδίωξη, η KGRNS μετακινείται στην Αυστρία και έπειτα στα 1934, στη Τσεχοσλοβακία. Στην Γερμανία, Στρασσερικές παράνομες ομάδες επιζούν μέχρι το 1937, ημερομηνία κατά την οποία εξολοθρεύονται και τα μέλη τους φυλακίζονται ή εκτοπίζονται (ένας από αυτούς, ο Karl-Ernst Naske, διευθύνει σήμερα το “Strasser-Archiv”). Οι ιδέες του Otto Strasser διαφαίνονται από τα προγράμματα που έχει επεξεργαστεί, τα άρθρα, οι μπροσούρες που ο ίδιος και οι φίλοι του είχαν γράψει. Ανάμεσα σ΄αυτά τα κείμενα, τα πιο σπουδαία είναι: το πρόγραμμα του 1925 προορισμένο να συμπληρώσει το πρόγραμμα του Ναζιστικού Κόμματος του 1920, την Διακήρυξη της 4ης Ιουλίου 1930 ("Οι Σοσιαλιστές εγκαταλείπουν το NSDAP”), οι 14 θέσεις της Γερμανικής επανάστασης όπως υιοθετήθηκαν στο πρώτο Συνέδριο της KGRNS τον Οκτώβριο του 1930, το Μανιφέστο του "Μαύρου Μετώπου" που υιοθετήθηκε στο δεύτερο Συνέδριο της KGRNS τον Οκτώβριο του 1931 και το βιβλίο Οικοδόμηση του Γερμανικού Σοσιαλισμού, το οποίο πρωτοεκδόθηκε στα 1932. Από τις θέσεις αυτές προκύπτει μια συνεπής ιδεολογία, που βασίζεται σε τρία στοιχεία στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους: Ο εθνικισμός, ο τύπου völkisch ιδεαλισμός" και ο "γερμανικός σοσιαλισμός" .

1) Ο εθνικισμός. Ο Otto Strasser προτείνει τη δημιουργία ενός Παγγερμανικού Κράτους (Ομοσπονδιακό και Δημοκρατικό) “από το Μέμελ στο Στρασβούργο, από το Eupen στη Βιέννη” και την απελευθέρωση του Γερμανικού Έθνους από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών και από το Σχέδιο Young. Εύχεται έναν απελευθερωτικό πόλεμο ενάντια στη Δύση (“Χαιρετίζουμε τη Καινούρια Γερμανία ”), την συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση και μια Διεθνή αντιιμπεριαλιστική αλληλεγγύη ανάμεσα στα καταπιεσμένα Έθνη. O Otto Strasser στρέφεται δυναμικά εναντίον των Εβραίων, της Μασονίας και του Ουλτραμοντανισμού (και αυτή η επιθετικότητα ενάντια στις “διεθνείς δυνάμεις” φαίνεται να εμπνέεται από τις βίαιες προκηρύξεις της ομάδας Ludendorff). Αλλά οι θέσεις του Otto Strasser εξελίσσονται. Στη διάρκεια της εξορίας του στη Τσεχοσλοβακία εμφανίζονται δύο καινούρια στοιχεία: ένας κάποιος φιλοσημιτισμός (ο Otto Strasser προτείνει να συμπεριληφθεί  ο  Εβραϊκός λαός στο προστατευτικό καθεστώς  της Ευρώπης  για τις  εθνικές μειονότητες και υποστηρίζει το Σιωνιστικό σχέδιο - ο Patrick Moreau πιστεύει ότι  ο φιλοσημιτισμός του αυτός αποτελεί ξεκάθαρα τακτικό ελιγμό: ο Strasser ζητά την υποστήριξη  των ισχυρών αντιναζιστικών αμερικανικών οργανώσεων) και ένα σχέδιο  ενός ευρωπαϊκού φεντεραλισμού που θα συνέβαλε στην αποφυγή ενός  καινούριου πολέμου. Ο Αντιδυτικισμός και ο φιλοσοβιετισμός  του  Strasser εξανεμίζονται.

2) Στο μαρξιστικό και αστικό υλισμό ο Otto Strasser αντιπαραθέτει ένα  “völkisch ιδεαλισμό” πάνω σε θρησκευτική βάση. Στη βάση αυτού του "völkisch ιδεαλισμού" βρίσκεται ο λαός (Volk) νοούμενος σαν ένας οργανισμός θείας προέλευσης  με φυσικά (ρατσιστικά), πνευματικά και νοητικά χαρακτηριστικά. Η “Γερμανική επανάσταση” οφείλει σύμφωνα με το  Strasser, να αναπλάσει τα   κατάλληλα “σχήματα” στη φύση του λαού τόσο σε πολιτικό πεδίο  όσo και σε επίπεδο κουλτούρας. Αυτά  τα σχήματα  σε οικονομικό πεδίο θα ήσαν, το Φέουδο  (Erblehen), σε πολιτικό πεδίο, η αυτοδιαχείριση του λαού  μέσα από τα  “Stande”, δηλαδή τις κοινωνικές τάξεις  – εργατικό καθεστώς, αγροτικό καθεστώς κλπ – και σε επίπεδο  “πνευματικής καλλιέργειας, η γερμανική θρησκευτικότητα. Κυρίαρχη έκφραση του “völkisch ιδεαλισμού”, είναι μια αρχή αλληλοσυμπαράστασης στο εσωτερικό του Volk - από τη στιγμή που ο καθένας αναγνωρίζει στους άλλους  τα δικά του φυλετικά και διανοητικά χαρακτηριστικά - που οφείλουν να χαρακτηρίζουν  κάθε πράξη του ατόμου και του κράτους.  Αυτός ο  völkisch ιδεαλισμός οδηγεί τον Otto Strasser  στην απόρριψη  της ιδέας του ταξικού αγώνα στα πλαίσια του  Volk προς όφελος  μιας "λαϊκής επανάστασης"   των εργατών - αγροτών  δίχως μεσαίες τάξεις (μόνο μια μικρή μειοψηφία καταπιεστών θα εκκαθαριστεί), και στη καταδίκη των πολιτικών συγκρούσεων μεταξύ των Γερμανών.

Ο  Otto Strasser προτείνει ένα ενιαίο Μέτωπο αποτελούμενο από τη βάση  των εξτρεμιστικών κομμάτων και των συνδικάτων ενάντια στην ίδια τους την  ιεραρχία  και ενάντια στο σύστημα. Αυτός ο völkisch ιδεαλισμός  συνεπάγεται το πνεύμα του “Γερμανικού Σοσιαλισμού” που εκθειάζει ο Strasser και εμπνέει το Στρασσερικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Το πρόγραμμα αυτό  περιλαμβάνει  τα παρακάτω σημεία: μερική εθνικοποίηση της γης και των μέσων παραγωγής, εργατική συμμετοχή, σχεδιασμό, αυτάρκεια και  κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο. Ο “γερμανικός σοσιαλισμός” φιλοδοξεί να αντιπαρατεθεί τόσο στο Φιλελευθερισμό όσο και στο Μαρξισμό. Η γνώμη του  Strasser σχετικά με το Μαρξισμό έχει ως εκ τούτου εξανεμιστεί. Ο  Μαρξισμός δεν είχε για το  Strasser κανένα συγκεκριμένο  "εβραϊκό" χαρακτηριστικό όπως συμβαίνει με  το  Hitler, δεν ήταν η “επινόηση του Εβραίου  Marx”, αλλά η επεξεργασία μιας αναλυτικής μεθόδου των κοινωνικών και οικονομικών αντιφάσεων  της εποχής του (περίοδος του πρωτόγονου καπιταλισμού) που επισημαίνεται από ένα  χαρισματικό φιλόσοφο.

Ο Strasser αναγνώριζε στη μαρξιστική σκέψη  όπως και στην ανάλυση του ιμπεριαλισμού  του Lenin, μια βέβαιη αντικειμενική αλήθεια. Απομακρυνόταν από τη μαρξιστική  Weltanschauung σε επίπεδο  φιλοσοφικών και και ουτοπιστικών   επιπλοκών. Ο μαρξισμός ήταν το προϊόν της εποχής του φιλελευθερισμού και μαρτυρούσε από την αναλυτική του μέθοδο και από τις ίδιες του τις δομές, μια νοοτροπία της οποίας  η φιλελεύθερη παράδοση   είχε τις ρίζες της στο κοινωνικό συμβόλαιο του Ρουσό. Το λάθος του Μαρξ  και των μαρξιστών λενινιστών  βρισκόταν, σύμφωνα με το  Strasser, στο γεγονός ότι όλοι αυτοί πίστευαν ότι ήσαν σε θέση να ερμηνεύσουν  το ιστορικό προτσές μέσα από  έννοιες της σχέσης παραγωγής και του ταξικού αγώνα ακόμα και έξω από τα  πλαίσια της καπιταλιστικής περιόδου. Η δικτατορία του προλεταριάτου, ο διεθνισμός, ο ουτοπιστικός κομμουνισμός δεν ήσαν πλέον συμβατά  με μια Γερμανία, όπου είχε ήδη αρχίσει μια διαδικασία ριζικού μετασχηματισμού των πνευματικών,  κοινωνικών και οικονομικών  δομών, που οδηγούσε  στην αντικατάσταση του καπιταλισμού  με το σοσιαλισμό, του ταξικού αγώνα με τη λαϊκή κοινότητα και του διεθνικισμού με τον εθνικισμό. H μαρξιστική οικονομική θεωρία παρέμενε ένα αναγκαίο εργαλείο για τη κατανόηση της ιστορίας. Ο φιλοσοφικός  μαρξισμός  και ο κομματικός μπολσεβικισμός, χάνουν το νόημα τους τη  στιγμή που  ο φιλελευθερισμός ψυχορραγεί.

3) Ο “γερμανικός σοσιαλισμός” αρνείται τόσο το προλεταριακό μοντέλο  όπως και το αστικό μοντέλο και επιχειρεί να συμβιβάσει την υπευθυνότητα, την ανεξαρτησία και την δημιουργικότητα σε προσωπικό επίπεδο, με το αίσθημα της κοινωνικής ένταξης  σε μια κοινωνία εργαζομένων  των μεσαίων τάξεων  και πιο ειδικά των αγροτών. Ο  Strasser όπως και ο   Junger, οραματίζεται τον καινούριο  “Εργαζόμενο",  διαφορετικού τύπου, το τύπο του "αγρότη"  που είναι εργάτης - αγρότης, διανοούμενος - αγρότης, στρατιώτης -αγρότης, διαφορετικές όψεις, μιας κοινωνικής αναταραχής που προκύπτει από την μετατόπιση της βιομηχανικής κοινωνίας, την διάλυση των εργοστασίων, τη μείωση των αστικών πληθυσμών  και την αναγκαστική στροφή των πολιτών  προς την αναγεννητική καλλιέργεια  της γης. Για να καταδειχθεί με σύγχρονες εικόνες η θέληση   για κοινωνική ρήξη του ρεύματος  Strasser, μπορεί να σκεφθεί κανείς σήμερα τη Κινεζική πολιτιστική επανάσταση ή την δράση των Κόκκινων Khmer στη Καμπότζη.

Ο Otto Strasser θέλει να αναδιοργανώσει τη γερμανική κοινωνία με άξονα τον τύπο του αγρότη. Για να το καταφέρει εκθειάζει  το διαμοιρασμό της γης, τον εποικισμό των αραιοκατοικημένων αγροτικών περιοχών της Ανατολής και τη διασπορά των μεγάλων βιομηχανικών συγκροτημάτων  σε μικρές μονάδες σε ολόκληρη τη χώρα - θα γεννιόταν με το τρόπο αυτό ένας μικτός τύπος του εργάτη αγρότη. Ο Patrick Moreau δεν διστάζει να χαρακτηρίσει τον  Otto Strasser σαν “συντηρητικό  αγροτικό εξτρεμιστή ”. Οι συνέπειες αυτής της αναδιοργάνωσης της Γερμανίας (και της κοινωνικοποίησης της οικονομίας  που οφείλει να τη συνοδεύει) θα ήσαν: μια αξιοσημείωτη μείωση της παραγωγής των καταναλωτικών αγαθών  μέσα από την "υιοθέτηση ενός σπαρτιάτικού τρόπου ζωής , όπου  η κατανάλωση μειώνεται  σε τοπικό επίπεδο, σε οριακή ικανοποίηση, των βασικών αναγκών”, και “μια εθνική πρώτα, διεθνιστική αργότερα θεσμοθέτηση ενός είδους οικονομίας της ανταλλαγής”.Ο γερμανικός σοσιαλισμός, αρνείται τέλος την γραφειοκρατία και τον ιδιωτικό καπιταλισμό (ο  Strasser γνωρίζει τις αδυναμίες  των δύο συστημάτων) και προτείνει την εθνικοποίηση των μέσων της παραγωγής και της γης, που στη συνέχεια θα αναδιανεμηθούν στους επιχειρηματίες κάτω από τη μορφή φέουδων. Αυτή η λύση θα συνένωνε, σύμφωνα με το  Strasser, τα πλεονεκτήματα της ατομικής ιδιοκτησίας με εκείνα της συλλογικής ιδιοκτησίας.

Οργάνωση made in USA προτρέπει: «Γίνε λαθρέμπορος! Μετέφερε λαθραία μετανάστες στην Ευρώπη..»

“Werde Fluchthelfer!” Με επαγγελματικού τύπου διαφήμιση στα media η οργάνωση με ηλεκτρονική  διεύθυνση www.fluchthelfer.in διαφημίζει την εκστρατεία "γίνε λαθρέμπορος", (ή διακινητής παράνομων μεταναστών) υποκινώντας τους πολίτες να διαπράξουν το ποινικό αδίκημα, (και σε Γερμανία και σε Αυστρία), της λαθραίας διακίνησης μεταναστών. 

Στα αγγλικά η σελίδα μιλάει για «πράκτορες διαφυγής» (‘escape agents’) και συνδέει αυτούς που βοηθάνε παράνομους μετανάστες να εισέλθουν στην Ευρώπη με εκείνους που βοηθούσαν ανθρώπους στην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία να περάσουν προς τη Δύση! Αυτοί οι άνθρωποι «θεωρούνται έντιμοι και δίκαιοι». Και ενημερώνει τους «πράκτορες» πως «η διευκόλυνση της πτήσης παραμένει νόμιμη», καθώς «εντός του χώρου Σένγκεν, αυτό δεν φέρει κανένα σημαντικό κίνδυνο και είναι ακόμα σχετικά εύκολο να γίνει», ενώ μια τέτοια κίνηση, εκτός του ότι επαινείται, κρίνεται «απαραίτητη για μια ελεύθερη και δίκαιη κοινωνία», που πρέπει να είναι η ΕΕ.

Ιδιοκτήτης της εν λόγω σελίδας είναι η οργάνωση "The Ayn Rand Institute" με έδρα τις ΗΠΑ. Το Ινστιτούτο Άυν Ραντ είναι ένα αμερικανικό think-tank. Αυτό το think tank, απευθύνοντας έκκληση για «συμπόνια» από τους Ευρωπαίους, τους καλεί, χάριν «ανθρωπισμού», να γίνουν ενεργοί βοηθοί ώστε περισσότεροι μουσουλμάνοι και Άραβες να εισέλθουν στην Ευρώπη, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών είναι μουσουλμάνοι. Το περίεργο είναι ότι μέχρι τώρα, το Ινστιτούτο Ayn Rand δεν είχε δείξει κάποια ιδιαίτερη αγάπη προς τους μουσουλμάνους και τους Άραβες. 

για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...

Kraschau - ¡Pasaremos!

Μνήμη Μάντακα: Το δικό μας παρών (Κύκλος Ιδεάπολις)

για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...

Η μαρξιστική προέλευση της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας.

"... Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, η μπολσεβίκα Αλεξάνδρα Κολοντάι* έπεισε τον Λένιν να κάνουν την 8η Μαρτίου, την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, επίσημη αργία στη Σοβιετική Ένωση .... Η Κολλοντάι πίστευε ότι, όπως και το κράτος, η οικογενειακή μονάδα θα μαραθεί μόλις το δεύτερο στάδιο του κομμουνισμού γίνει πραγματικότητα. Έβλεπε το γάμο και τις παραδοσιακές οικογένειες ως κληρονομιά του καταπιεστικού, βασισμένου στο δικαίωμα ιδιοκτησίας, εγωιστικού παρελθόντος". (Από τη Βικιπαίδεια).

Πόσοι άνθρωποι στην Δύση ασχολούνται πραγματικά, με την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ένα παλιό κομμουνιστικό εργαλείο προπαγάνδας, που έχει περάσει στην mainstream κουλτούρα μας και έχει γίνει πλέον επίσημη γιορτή; Φεμινίστριες, «προοδευτικές», μαρξίστριες, αλλά και κρυφές ή φανερές λεσβίες, προβάλλουν ιδιαίτερα, μέσα από μπλογκς και «εκδηλώσεις», την "Ημέρα της Γυναίκας", προσποιούμενες ότι «τιμούν» τις γυναίκες, όμως αφίσες όπως αυτή από το Γουίνιπεγκ του Καναδά που δείχνει μια κακάσχημη μέγαιρα να κραδαίνει ένα σφυρί απειλώντας "αν είχα μόνο ένα σφυρί ..", μάλλον άλλα θέλουν να πουν.

Η αφίσα ανακοινώνει χορό και λέει: «Ελάτε να συνθλίψουμε την πατριαρχία τα μεσάνυχτα!». Χιλιάδες παρόμοιες εκδηλώσεις προγραμματίζονται σε όλο τον δυτικό κόσμο, όπου "μόνο γυναίκες και κορίτσια" είναι ευπρόσδεκτα. Φαίνεται ότι η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας ξεκίνησε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αμερικής (S.P.A.) το 1909. Το S.P.A. ήταν μια ένθερμη μαρξιστική οργάνωση – με τον πιο διάσημο ηγέτη του, τον Eugene Debs, που έγινε μαρξιστής μόλις διάβασε το ‘Das Kapital’. Καθώς ο μαρξισμός αποκτούσε ρεύμα, η γιορτή αυτή γινόταν όλο και πιο δημοφιλής σε όλη την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Ευρώπη, κατά τη διάρκεια των ετών που προηγήθηκαν του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες διαδήλωναν, έμπλεκαν σε ταραχές και συγκρούσεις με την αστυνομία, καθώς τις ωθούσαν ακτιβίστριες όπως η Κλάρα Τσέτκιν (αργότερα ένθερμη Μπολσεβίκα).

Όταν η τσαρική Ρωσία ήταν στα πρόθυρα της αστάθειας, ήταν οι ταραχές από γυναίκες σε μια Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στην Πετρούπολης, που πυροδότησαν τη σπίθα της επανάστασης. Σε αναγνώριση της ζωτικής σημασίας υποστήριξη αυτών των πρώτων φεμινιστριών που έδωσαν στην εκκολαπτόμενο μπολσεβίκικο καθεστώς, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας έγινε επίσημη γιορτή της Σοβιετικής Ένωσης ..."

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Το σχέδιο Coudenhove - Kalergi: η γενοκτονία των Λαών της Ευρώπης

"... Η μαζική μετανάστευση είναι ένα φαινόμενο του οποίου τα αίτια εξακολουθούν να κρύβονται έξυπνα από το σύστημα, και η  πολυπολιτισμική προπαγάνδα προσπαθεί ψευδώς να  την παρουσιάσει ως αναπόφευκτη. Με αυτό το άρθρο σκοπεύουμε να αποδείξουμε μια για πάντα, ότι δεν είναι ένα αυθόρμητο φαινόμενο. Αυτό που θέλουν να εμφανίσουν ως ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ιστορίας, είναι στην πραγματικότητα ένα σχέδιο μελετημένο γύρω από ένα τραπέζι και προετοιμασμένο εδώ και  δεκαετίες, για να καταστρέψει εντελώς το πρόσωπο της Γηραιάς Ηπείρου.

Η  Πανευρώπη

Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι ένας από τους βασικούς εμπνευστές της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ήταν επίσης ο άνθρωπος που σχεδίασε την προγραμματισμένη γενοκτονία των λαών της Ευρώπης. Πρόκειται για ένα σκοτεινό πρόσωπο, του οποίου οι μάζες αγνοούν την ύπαρξη, αλλά οι ισχυροί τον  θεωρούν ως τον ιδρυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το όνομά του είναι  Richard Coudenhove  Kalergi. Ο πατέρας του ήταν ο  Αυστριακός διπλωμάτης Heinrich von Coudenhove-Kalergi (με κάποιες ρίζες από την βυζαντινή οικογένεια των Καλλέργηδων) και η μητέρα του η Γιαπωνέζα Mitsu Aoyama. Ο Kalergi λοιπόν, έχοντας στενές επαφές με όλη την ευρωπαϊκή αριστοκρατία και τους Ευρωπαίους πολιτικούς, εξ αιτίας των διασυνδέσεων του αριστοκράτη -διπλωμάτη πατέρα του, κινούμενος  στα παρασκήνια, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, κατάφερε να προσελκύσει στα  σχέδιά του τους πιο σημαντικoύς αρχηγούς κρατών, κάνοντάς τους  υποστηρικτές και  συνεργάτες του στο «έργο της ευρωπαϊκής ενοποίησης».

Το 1922 ίδρυσε το κίνημα «Πανευρώπη» στη Βιέννη, που στόχευε στη δημιουργία μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης, βασισμένης σε μια ομοσπονδία των εθνών υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα αποτελούσε το πρώτο βήμα για την δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης. Μεταξύ των πρώτων οπαδών του, συγκαταλέγονται οι Τσέχοι πολιτικοί Tomáš Masaryk και Edvard Beneš καθώς και ο τραπεζίτης Max Warburg, ο οποίος διέθεσε τα πρώτα 60.000 μάρκα. Ο Αυστριακός καγκελάριος Ignaz Seipel  και ο επόμενος πρόεδρος της Αυστρίας Karl Renner  ανέλαβαν στην συνέχεια υπεύθυνοι για την καθοδήγηση του κινήματος της «Πανευρώπης». Αργότερα θα προσφέρουν την βοήθειά τους  Γάλλοι πολιτικοί, όπως ο Léon Bloum, ο Aristide Briand, ο Ιταλός πολικός  Alcide De Gasperi  κ.λπ.

Με την άνοδο του Φασισμού στην Ευρώπη, το σχέδιο τίθεται υπό νάρκωση, και η «Πανευρωπαϊκή» κίνηση αναγκάζεται να διαλυθεί, αλλά μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Kalergi , χάρη σε μία  ξέφρενη και ακούραστη δραστηριότητα, καθώς και την υποστήριξη του Winston Churchill, της ιουδαϊκής μασονικής στοάς B'nai B'rith και σημαντικών  εφημερίδων, όπως οι New York Times,  καταφέρνει το σχέδιο του να γίνει αποδεκτό από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Στην συνέχεια η CIA αναλαμβάνει την αποπεράτωση του σχεδίου της ενωμένης Ευρώπης.

Η πεμπτουσία του σχεδίου Kalergi.

Στο βιβλίο του «Praktischer Idealismus», ο Kalergi δηλώνει ότι οι κάτοικοι των μελλοντικών "Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης" δεν θα είναι οι παλαιοί λαοί της Γηραιάς  Ηπείρου, αλλά ένα είδος υπανθρώπων  που θα προέρχονται από επιμιξία. Δηλώνει ξεκάθαρα, ότι θα πρέπει οι λαοί της  Ευρώπης  να διασταυρωθούν με ασιατικές και έγχρωμες φυλές, έτσι ώστε  να δημιουργηθεί ένα πολυεθνικό κοπάδι χωρίς ποιότητα και   εύκολα ελεγχόμενο από την άρχουσα τάξη. Ο Kalergi διακηρύσσει την κατάργηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των λαών και, στη συνέχεια, την εξάλειψη των εθνών μέσω των εθνοτικών αυτονομιστικών κινημάτων ή την μαζική μετανάστευση. Προκειμένου η Ευρώπη να είναι ελεγχόμενη από μία ελίτ, θέλει να μετατρέψει τους ομοιογενείς λαούς σε  μία  μικτή φυλή  μαύρων, λευκών, και Ασιατών. Ποιά όμως είναι αυτή η  ελίτ; 

Ο Kalergi είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικός επ' αυτού: «O άνθρωπος του μέλλοντος θα είναι μικτής φυλετικής καταγωγής. Οι φυλές και οι τάξεις του σήμερα θα εξαφανισθούν σταδιακά λόγω της εξάλειψης του χώρου, του χρόνου και της προκατάληψης. Η ευρωασιατική-νεγροϊδής φυλή του μέλλοντος, όμοια στην εμφάνιση της με τους αρχαίους Αιγύπτιους, θα αντικαταστήσει την διαφορετικότητα των λαών και την διαφορετικότητα των ατόμων. Αντί της καταστροφής του ευρωπαϊκού ιουδαϊσμού, η Ευρώπη, ενάντια στην θέλησή της, εξευγένισε και μόρφωσε αυτόν τον λαό, οδηγώντας τον στο μελλοντικό του στάτους ως ηγετικό έθνος διαμέσου αυτής της τεχνητής εξελικτικής διαδικασίας. Δεν προξενεί κατάπληξη ότι αυτός ο λαός που δραπέτευσε από το Γκέττο-φυλακή, εξελίχθηκε σε μία πνευματική αριστοκρατία της Ευρώπης. Συνεπώς η ευσπλαχνική πρόνοια έδωσε στην Ευρώπη μια νέα φυλή αριστοκρατίας με τη χάρη του πνεύματος. Αυτό συνέβη τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή φεουδαλική αριστοκρατία κατέπεσε, λόγω της χειραφέτησης των Ιουδαίων [εννοείται με τις διαταγές και τα μέτρα που πήρε η γαλλική επανάσταση]».

Αν και κανένα σχολικό  βιβλίο δεν μιλά για τον Kalergi, οι ιδέες του είναι οι κατευθυντήριες αρχές της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η πεποίθηση ότι οι λαοί της Ευρώπης θα πρέπει να αναμιχθούν με Αφρικανούς και Ασιάτες, για να  καταστραφεί η  ταυτότητα  και να δημιουργηθεί μια ενιαία φυλή μιγάδων, είναι η βάση όλων των κοινοτικών πολιτικών που στοχεύουν στην ένταξη και την προστασία των μειονοτήτων. Αυτό δεν γίνεται  για  ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά εξαιτίας οδηγιών που έχουν εκδοθεί με αδίστακτη αποφασιστικότητα, για να επιτευχθεί η μεγαλύτερη γενοκτονία στην ιστορία. Προς τιμήν του ιδρύθηκε το ευρωπαϊκό βραβείο Coudenhove- Kalergi, με το οποίο βραβεύονται κάθε δύο χρόνια, οι Ευρωπαίοι οι οποίοι έχουν διαπρέψει στην προώθηση του εγκληματικού  σχεδίου του. Μεταξύ αυτών που βραβεύτηκαν είναι η Angela Merkel και ο Herman Van Rompuy.

Η προτροπή σε γενοκτονία, αποτελεί επίσης την βάση των συνεχών εκκλήσεων των Ηνωμένων Εθνών, για να γίνουν δεκτά εκατομμύρια  μεταναστών, έτσι ώστε να  αντισταθμιστεί το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σύμφωνα με μία έκθεση που δημοσιεύθηκε στις αρχές της νέας χιλιετίας, τον Ιανουάριο του 2000, στην αναφορά «Population division» των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, με τίτλο «Μετανάστευση αντικατάστασης: Μία λύση για την μείωση και γήρανση του πληθυσμού», η Ευρώπη θα έχει ανάγκη έως το 2025  από 159.000.000 μετανάστες. Αναρωτιέται κανείς, πώς θα ήταν δυνατό να γίνουν τόσο ακριβείς εκτιμήσεις για τη μετανάστευση,  αν δεν ήταν ένα προμελετημένο σχέδιο ..."

για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...

Ο Σταμάτης Μαμούτος μιλά για τον Τζακ Λόντον

АЗОВ. Наступ на Широкине / AZOV. The Shyrokyne attack

Support The Cause: Μουσική συλλογή για την στήριξη φυλακισμένων πολιτικών κρατουμένων.

Έκτακτη ενημέρωση: Ο Διαδικτυακός Εθνικιστικός Ενημερωτικός Διεθνής Ιστότοπος Του Altermedia, Ετέθη Εκτός Νόμου … !

Ο παλαιότερος και πιο γνωστός διεθνής εθνικιστικός ιστότοπος ετέθη εκτός νόμου με την αιτιολογία ότι προάγει την φοβία του κόσμου έναντι των “προσφύγων”, προωθεί τον αντισημιτισμό και υποθάλπτει εμμέσως τον Εθνικοσοσιαλισμό. 

Ήδη έχουν συλληφθεί στην Γερμανία οι δύο διαχειριστές του Altermedia Deutschland όπου και τους απαγγέλθηκε μια σειρά κατηγοριών, ενώ παράλληλα έχουν γίνει δεκάδες προσαγωγές και έφοδοι των αρχών ασφαλείας στις οικίες διαχειριστών του Altermedia σε τουλάχιστον 6 διαφορετικά κράτη.

Γνωρίζοντας ότι το Altermedia ιδεολογικά κινείτο μεταξύ του πατριωτισμού και του ριζοσπαστικού εθνικισμού, τίθεται λοιπόν ευθέως το εύλογο ερώτημα: πώς είναι δυνατόν να συνεχίζουν απρόσκοπτα την λειτουργία τους στην Ελλάδα ιστολόγια που εμφανίζονται δημοσίως ως Εθνικοσοσιαλιστικά και που η διαχείριση τους λαμβάνει χώρα εντός της Ελλάδος;

Προφανώς, είναι “στημένα” μαϊμού Ε/Σ μπλογκς και ιστολόγια 

ή πρόκειται για ΘΑΥΜΑ μεταφυσικής υποστάσεως…! 

πηγή

Με τεταμένη την Δεξιά: Δυναμική παρουσία Αυτόνομων/Εξωκοινοβουλευτικών Συντρόφων στην τελετή μνήμης για τον Φασιστή Μίκη Μάντακα!

Δεκάδες Αυτόνομοι/Εξωκοινοβουλευτικοί Συναγωνιστές από Ελλάδα και Κύπρο βρέθηκαν στα τέλη του Φλεβάρη στην Ρώμη της Ιταλίας, για να τιμήσουν τον συμπατριώτη μας Μίκη Μάντακα ο οποίος έπεσε για τα Μελανοπόρφυρα Σύμβολα και την Ευρώπη. Η δυναμική παρουσία των Συναγωνιστών μας προκάλεσε ενθουσιασμό αλλά και συγκίνηση στους Ευρωπαίους Συντρόφους ενώ να σημειωθεί ότι η αντιπροσωπεία των Αυτόνομων/Ανένταχτων Εθνικιστών/Εθνικοσοσιαλιστών υπήρξε η πολυπληθέστερη συμμετοχή εκ μέρους του Ελληνικού "χώρου".

Μίκης Μάντακας: ΠΑΡΩΝ!

για περισσότερα εδώ και εδώ  και εδώ