Δημοσιεύτηκε
στο militant.zone
του Christopher Morris
μετάφραση: Noeton
Στη δεκαετία του 1990, μια μουσική υποκουλτούρα γνωστή ως Νορβηγικό Black Metal
αποτέλεσε ένα καλλιτεχνικό και ηχητικό χτύπημα με τα ουρλιαχτά του, την “evil” αισθητική του και την παραβατική
του ιδεολογία. Έκανε, επίσης, την εμφάνιση του στα διεθνή πρωτοσέλιδα μαζί με
το κύμα της εγχώριας τρομοκρατίας σε όλη τη Νορβηγία τότε. Μεταξύ του 1992 και
του 1996, τα μέλη της σκηνής ήταν υπεύθυνοι για περίπου πενήντα περιστατικά εμπρησμού
εκκλησιών, δύο γνωστές δολοφονίες και πολλές ανεκπλήρωτες εγκληματικές απειλές.
Ωστόσο, προσφέροντας καμία απολογία, το Νορβηγικό Black Metal έκτοτε
πλαισιώθηκε εκ νέου και αγκαλιάστηκε ως έκφραση της «φαντασιακής κοινότητας»,
κατά την έννοια του Benedict Anderson, της νορβηγικής εθνικής ταυτότητας. Αυτή
η πολιτιστική αποδοχή ως όχημα για την εθνική ταυτότητα οφείλεται στην
ιδιοποίηση του υπο-είδους οικείων πολιτιστικών στοιχείων : τις «εθνικές
φαντασιώσεις» του 19ου αιώνα
τα οποία ήταν τα δομικά στοιχεία της Νορβηγικής συλλογικής ταυτότητας.
Οι αποδείξεις αυτού του νέου ορισμού είναι άφθονες. Είκοσι χρόνια μετά, το
black metal είναι το νούμερο ένα εξαγώγιμο πολιτιστικό προϊόν της Νορβηγίας. Η
νορβηγική κυβέρνηση προσφέρει γνώσεις για το black metal για τους διπλωμάτες
και η σκηνή έχει επαινεθεί για την προώθηση της νορβηγικής γλώσσα, τον
πολιτισμό της και τον τουρισμό. Το 2001, τα βραβεία Grammy της Νορβηγίας,
Spellmannprisen, εισήγαγε την κατηγορία "Metal" με το πρώτο βραβείο
να πηγαίνει στη black metal μπάντα Dimmu Borgir. Οι περισσότεροι υποψήφιοι και
νικητές έκτοτε ανήκουν σ’αυτό το υπο-είδος. Η μπάντα Taake ήταν υποψήφια το
2012 για το άλμπουμ "Norges Vaapen" (Όπλο της Νορβηγίας) και
υπερασπίστηκε από την επιτροπή των βραβείων, όταν ο δίσκος είχε επικριθεί ως
προσβλητικός και μισαλλόδοξο. Μουσεία έχουν φιλοξενήσει black metal εκθέσεις
τέχνης και εικαστικοί καλλιτέχνες έχουν εμπνευστεί από την υπο-κουλτούρα για
τις ζωγραφιές τους. Στις 28 Μαΐου 2011, οι Dimmu Borgir ανέβηκαν στη σκηνή στο
γήπεδο Oslo Spektrum, παράλληλα με την Νορβηγική Ραδιοφωνική Ορχήστρα σε μια
sold-out συναυλία εκπομπή ζωντανά στη νορβηγική τηλεόραση. Υπάρχει ακόμη και
ένα Νορβηγικό Black Metal διακοσμητικό βιβλίο με υπέροχες φωτογραφίες.
Η κατανόηση αυτής της ενδεχόμενης πολιτιστικής αποδοχής αρχίζει με τη
διερεύνηση των κινήτρων για τις βίαιες απαρχές της σκηνής. Το Νορβηγικό Black
Metal συστήθηκε στον κόσμο ως έκφραση ταυτότητας ήταν τα γνωστά εγκλήματα που
έγιναν. Σε αντίθεση με την πεποίθηση των περισσοτέρων, δεν ήταν το αντι-Χριστιανικό
συναίσθημα στο όνομα του Σατανισμού που ενέπνευσε τα επεισόδια. Αν και μια
σατανική αισθητική και φιλοσοφία θα μπορούσε να χρησιμοποιούνταν συμβολικά,
έχει δηλωθεί, και διατηρείται αυτή η δήλωση από τους συμμετέχοντες και τους
ιδεολογικούς απολογητές, ότι οι εμπρησμοί ήταν πράξεις εκδίκησης εναντίον της
θρησκείας η οποία επισκίασε τη Σκανδιναβική κουλτούρα μία χιλιετία πριν. Οι πράξεις που έγιναν στο
όνομα της γερμανικής νεο-ειδωλολατρείας από εκείνους που αισθάνονται μια
αίσθηση του καθήκοντος σε μια παλιά Σκανδιναβική κληρονομιά. Αν και οι δράσεις αντιμετωπίστηκαν
με δημόσια περιφρόνηση και καταγγελία, οι οπτικές άλλαξαν τη στιγμή που οι
πυρκαγιές είχαν καταλαγιάσει και οι υπεύθυνοι μπήκαν στη φυλακή. Η μουσική
πορεία παρέλασε σε διεθνή εμπορική επιτυχία και αναγνώριση που επιτρέπει την
προσοχή να μετατοπιστεί από τις παραβάσεις της υπο-κουλτούρας σε άλλα χαρακτηριστικά.
Μεταξύ
αυτών των χαρακτηριστικών είναι εκφράσεις της πολιτιστικής κληρονομιάς και του
εθνικισμού στους στίχους της μουσικής, στα έργα τέχνης, στο υλικό και στις
εμφανίσεις επί σκηνής. Οι εννοιολογήσεις της Νορβηγίας ως έθνος και η «Νορβηγικοσύνη»
του συνόλου των πολιτών έχουν τις ρίζες τους στη «ρομαντική περίοδο» του
δεκάτου ένατου αιώνα της χώρας και με
τους Νορβηγικούς Black Metal καλλιτέχνες που είχαν τέτοια πολιτισμικά θεμέλια,
δεν αποτελεί έκπληξη ότι είναι από αυτήν την εποχή που οι καλλιτέχνες αυτοί
έχουν βρει έμπνευση. Η περίοδος ξεκίνησε με τη σύνταξη του νορβηγικού συντάγματος
το 1814 δίνοντας τη Νορβηγία αυτο-διακυβέρνηση, για πρώτη φορά εδώ και αιώνες
(αν και ακόμα αναγνώριζαν τη σουηδική κορώνα). Μια πολιτιστική έκρηξη στην
τέχνη, τη λογοτεχνία, τη γλώσσα και άλλα βοήθησαν τους Νορβηγούς να ορίσουν
ποια κατεύθυνση θα πάρουν. Η συνδυασμένη πολιτιστική παραγωγή προσέφερε την κοινωνιολογική
"σταθερότητα" που απαιτείται για μια φαντασιακή κοινότητα, καθώς ο
κόσμος που δημιουργήθηκε μέσα σε αυτές τις κατασκευές έγινε η ονειρική κοινή
εμπειρία στον έξω κόσμο, ακριβώς όπως
ο Andersen εξηγεί χρησιμοποιώντας το μυθιστόρημα ως μια τέτοια συσκευή. Αυτές
οι κατασκευές ακόμα αντηχούν αφού δημιούργησαν ένα «σταθερό, στερεό συγχρονισμό
μέσα στο χρόνο» που επιτρέπει τη σύγχρονη φαντασιακή κοινότητα του έθνους να
φανταστεί τον εαυτό της στην παρούσα με τον ίδιο τρόπο που η κοινότητα είχε
συλληφθεί ως σκέψη στο παρελθόν, ως εκ τούτου, να δει τον εαυτό της ως μέρος μιας διαχρονικής εθνικής ιδιομορφίας.
Όταν κοιτάξει κάποιος τις ιδιοποιήσεις του Νορβηγικό Black Metal, τρία σημεία
του ρομαντικού εθνικισμού του δέκατου ένατου αιώνα ξεχωρίζουν ως ιδιαίτερης
σημασίας. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι άλλα ρομαντικά στοιχεία της
εποχής δεν ήταν ενδιαφέροντα ή χρήσιμα για την metal κοινότητα αλλά τα πιο
αντιπροσωπευτικά παραδείγματα μπορούν να βρεθούν σε τρεις κυρίαρχες εκφράσεις:
έργα ζωγραφικής (και τα ειδικά θέματα που κρύβουν), τη λογοτεχνία και τη
γλώσσα. Από εκεί, συγκεκριμένα παραδείγματα στίχων, εξώφυλλα από άλμπουμ και
άλλους τρόπους έκφρασης μπορούν να εξεταστούν στο πλαίσιο της υπεράσπισης μια
συλλογικής ταυτότητας.
Πίνακες
ζωγραφικής της περιόδου έκαναν περισσότερα από κάθε άλλο μέσο για να εμπνεύσουν
την αίσθηση του εθνικισμού. Νορβηγικοί καλλιτέχνες όπως ο Hans Gude, Adolph
Tidemand, JC Dahl, και Christian
Krohg, κυριολεκτικά απεικόνισαν τη Νορβηγική ζωή. Ένα κοινό γνώρισμα μεταξύ των
έργων τους ήταν μια επίδειξη της αγάπης για, και της σχέση με, τη μαγευτική φύση
της Νορβηγίας. Σε σύγκριση με τις επίπεδες εκτάσεις της Δανίας και της
Σουηδίας, τα συγκλονιστικά τοπία της Νορβηγίας έγιναν ένα σημείο της υπερηφάνειας
για τους. Φυσικό περιβάλλον, με την μορφή των μεγαλοπρεπών φιορδ, απέραντα
δάση, οροσειρές ή σαρωτικά πεδία ήταν οι επιλογές του ζωγράφου. Η συνεργασία
Gude και Tidemand το 1848, Brudfarden i Hardanger (Η νυφική πομπή στο Hardanger), που απεικονίζει την πομπή
ναυσιπλοΐας που πλαισιώνεται από τα βαθιά φιόρδ της περιοχής στέκεται ως το πιο
διεθνώς διάσημο παράδειγμα.
Μέσα σε
αυτές τις σκηνές είναι πιο συχνά απεικονίσεις της επαρχιακής αγροτιάς, ένα
σύμβολο της ιστορίας της Νορβηγίας της ισοπολιτείας και υπερηφάνειας στις συχνά
απεικονιζόμενες γεωργικές ή αλιευτικές κοινότητες γύρω από τα οποία είχε
βασιστεί η νορβηγική ζωή. Η Νορβηγική σημαία, που εγκρίθηκε το 1821, ήταν επίσης μια κοινή λεπτομέρεια που γνωστοποιούσε
ότι αυτό ήταν μια σκηνή από τη Νορβηγία σε επίδειξη. Αυτό το απόλυτο σύμβολο
του εθνικισμού εμφανίστηκε κυρίως σε παραστάσεις του εορτασμού των αγροτών ή
πένθους, όπως στη Likferd på Sognafjord
(νεκρική πομπή στο Sognefjord, 1853) του Gude. Το 17. Mai 1893 (1893) του Krohg είναι ένα από τα λίγα αστικά
παραδείγματα (με βάση τον τρόπο ντυσίματος) που έδειχνε ένα πλήθος ανθρώπων με
μια σημαία να κυματίζει ψηλά γιορτάζοντας την Ημέρα του Συντάγματος της
Νορβηγίας αλλά οι περισσότεροι διατήρησαν ένα ρομαντική, ακόμα και μυθικό,
αγροτικό τρόπο ζωής .
Οι ρίζες ενός φανταστικού έθνους εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την κατασκευή
ενός «ιδρυτικού μύθου». Αυτή είναι μια
αφήγηση που εξιδανικεύει τις ρίζες του έθνους και τη δημιουργία εθνικών ηρωικών
προσώπων στα οποία ένας πληθυσμός μπορεί να εντοπίσει τις κοινές αξίες, τα
έθιμα, ή καταγωγή. Το έθνος αποτελείται από μια "επιλεκτική" κοινή
ιστορική μνήμη και ο μύθος είναι ένα ζωτικό μέρος αυτής της επιλογής. Ενώ οι
ζωγράφοι της Νορβηγικής ρομαντικής περιόδου δούλευαν για να δημιουργήσουν ένα
τέτοιο μύθο, ηρωικές αφηγήσεις προϋπήρχαν στο Νορδικό κόσμο μικραίνοντας έτσι
το χάσμα μεταξύ παρόντος και μακρινού παρελθόντος στην ιστορία για τη
δημιουργία μιας πιο πλούσιας εθνικής αφήγησης. Η ιστορία των Viking έγινε μια
δημοφιλής "επιλογή" και οι ζωγράφοι έβαλαν το χεράκι της στην
εξάπλωσης της ιστορίας της νορβηγικής κουλτούρας πολύ πριν την ένωση με άλλα
βασίλεια. Αυτή ήταν μια μέθοδος όχι μόνο υποστήριξης μιας μεγάλης ιστορίας αλλά
και διεκδίκησης των επιτεύγματα της εποχής των Βίκινγκς, όπως αυτή του φανταστικού
έθνους. Τα ταξίδια του Leif Eriksson και την "ανακάλυψη" της Βόρειας
Αμερικής όπως ειπώθηκαν στο έπος Vinland, που έφερε σε καμβά ο Krohg το 1893,
είναι ίσως το πιο γνωστό παράδειγμα, κάνοντας το επικό ταξίδι και τη λογοτεχνία
ένα μέρος του εθνικού αφηγήματος. Απεικονίσεις του Odin και του Νορβηγικού
πάνθεον ήταν επίσης πολιτιστικές επιτυχίες και καλύτερο παράδειγμα είναι ο
πίνακας ζωγραφικής του Peter Nicolai Arbo το 1872 ονόματι Asgårdreisen (Το Άγριο
Κυνήγι του Οντίν).
Αυτά τα
έργα είναι εμπνευσμένα από τη λογοτεχνία του Snorre Sturlason, τον μεσαιωνικό
Ισλανδό που έγραψε την Prose
Edda, Skáldskaparmál και Heimskringla,
που όλα έγιναν δημοφιλή στη Νορβηγία του δεκάτου ένατου αιώνα. Η Prosse Edda κράτησε ζωντανές τις ιστορίες και
τις παραδόσεις της εποχής των Viking και
σαφώς διατύπωσαν το Νορβηγικό πάνθεον των θεών. Το Skáldskaparmál, μια συλλογή σκανδιναβικών ποιημάτων, ήταν ένας
διάλογος ανάμεσα στους θεούς προσφέροντας Παλαιά Νορβηγική σοφία και χιούμορ.
Το Heimskringla εξήγησε την καταγωγή
των βασιλέων της Νορβηγίας στη μεσαιωνική περίοδο και πάλι δημιουργώντας μία
σαφής προ-εθνική ιστορία έτοιμη για την ανάληψη από τους ρομαντικούς κονστρουξιονιστές.
Αυτά τα λογοτεχνικά έργα δεν ήταν κατασκευές της εποχής, αλλά η πρωτόγνωρη
μαζική δημοτικότητα τους ως μέρος της εθνικιστικής ιδέας ήταν σίγουρα. Τα πρώτα
ευρέως διαθέσιμα δημόσια αντίγραφα όλων των τριών δημοσιεύθηκαν στη Νορβηγία στα
μέσα της δεκαετίας του 1800 και το 1900 το Νορβηγικό
κοινοβούλιο ενέκρινε την κρατική χρηματοδότηση για τις νέες μεταφράσεις του Heimskringla.
Η Νορβηγική
λαογραφία ήταν επίσης μια σημαντική λογοτεχνική συμβολή στην εθνική φαντασία.
Οι Peter Christen Asbjørnsen και Jørgen Moe συνέλεξαν ιστορίες από όλη τη
Νορβηγία με σκοπό την τυποποίηση και τη διατήρηση αυτών των ιστοριών, έτσι ώστε
να αντικατοπτρίζεται το νορβηγικό Volkgeist (το πνεύμα και η ψυχή των
ανθρώπων). Τα έργα είχαν δημοσιευθεί σε τμήματα μεταξύ 1840 και 1852 και «γεφύρωσαν
το χάσμα μεταξύ του ένδοξου παρελθόντος των saga ... και της εθνικής αφύπνισης». Οι
πρώτες εικονογραφημένες εκδόσεις ακόμη έκαναν χρήση των έργων των Gude, Arbo,
Tidemand και άλλων διάσημων Νορβηγών ζωγράφων. Σε μεταγενέστερες εκδόσεις
κατέτρεξαν στις απεικονίσεις του Theodor Kittelsen που έγιναν συνώνυμα με τα
παραμύθια και εξακολουθούν να συνοδεύουν τις εκδόσεις σήμερα.
Το έργο των Asbjørnsen και Moe είχε πρόσθετη επίδραση στη Νορβηγική γλώσσα. Οι
ιστορίες γράφτηκαν στις τοπικές διαλέκτους αλλά τυπώθηκαν σε Δανο-Νορβηγικό
στυλ διατηρώντας την τοπική αίσθηση ενώ εξακολουθεί να είναι κατανοητό σε ένα
αγγλόφωνο κοινό της Δανίας. Αυτό ήταν ένα κύριο συστατικό της σύγχρονης bokmål
(γλώσσα του βιβλίου), η επίσημη γλώσσα της Νορβηγίας. Οι τοπικές διάλεκτοι
έγιναν επίσης σημαντικές για την ανάπτυξη της nynorsk, της δεύτερης επίσημης
γλώσσας της Νορβηγίας. Αυτή ήταν μια ρομαντικής εποχής κατασκευή και όχι μια
οργανική γλωσσική ανάπτυξη μιας και ο Νορβηγός φιλόλογος Ivar Aasen στόχευσε να
αναπτύξει μια γλώσσα για να μετακινήσει τη Νορβηγία μακριά από τα Δανο-Νορβηγικά.
Ο Aasen μελέτησε διαλέκτους από όλη τη χώρα που ενώθηκαν και επισημοποιήθηκαν
σε μια γραπτή γλώσσα. Το Νορβηγικό κοινοβούλιο ενέκρινε τη nynorsk ως δεύτερη
γλώσσα της Νορβηγίας το 1885, αν και δεν έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ κατά περισσότερο
από 15% του πληθυσμού.
Μέχρι τις
αρχές της δεκαετίας του 1990, η αναδυόμενη Νορβηγική Black Metal σκηνή είχε
αρχίσει τη λήψη αυτών των θεμάτων με μεγάλη αγάπη χρησιμοποιώντας στίχους και
εικόνες οικείες σε όλους όσους ταυτίζονται με τη Σκανδιναβική κληρονομιά και το
νορβηγική εθνικισμό. Οι Darkthrone απ’ το Όσλο φαίνεται να είναι η πρώτη μπάντα
της σκηνής που κάνουν λυρικές αναφορές σε μια συλλογική ταυτότητα στο ομώνυμο
τραγούδι του 1991 απ’ το πρώτο τους άλμπουμ "A Blaze in the Northern Sky." Αν και αυτό το τραγούδι δεν
δανείζεται ρητά οποιαδήποτε προφανή ρομαντικά θέματα, αν και υπάρχει μια αναφορά
σε ένα βόρειο βασιλιά πιθανά γνωστό μέσω του Heimskringla, μια αλάνθαστη
προσπάθεια γίνεται ώστε να συνδεθεί το κοινό σε μια μεγαλύτερη ταυτότητα:
Εκεί
όπου οι μέρες είναι σκοτεινές και οι νύχτες το ίδιο
Το Λυκόφως ήπιε το Αίμα χιλίων Παγανών ανθρώπων
Χρειάστηκαν δέκα φορές εκατό χρόνια
προτού ο Βασιλιάς στον βόρειο θρόνο
να μάθει τις διηγήσεις για τον εσταυρωμένο
Σύναξη ανανεωμένης απόλαυσης
Χίλια χρόνια πέρασαν από τότε
Χρόνια χαμένης περηφάνιας και λαγνείας
Ψυχές της βλασφημίας, ακούστε τον στοιχειωτικό ύμνο
Είμαστε μια λάμψη στον βόρειο ουρανό
Τα επόμενα χίλια χρόνια είναι δικά μας!
Εδώ κυριαρχεί η ντροπή στη "χαμένη περηφάνια" κάτω από το Χριστιανισμό
και μια κλήση για να διεκδικήσουν την επόμενη χιλιετία για τους
"Παγανιστές". Τελειώνοντας την τελευταία φράση με το "δικό
μας" συνδέει τον τραγουδιστή και το κοινό με την ιστορία παίρνοντας μέρος
στην ευθύνη της ντροπής μιας κοινής εμπειρίας. Οι "Παγανοί άνδρες" γίνονται
συγγενείς στο Αίμα και η μάχη γίνεται προσωπική για τα μέλη του συλλογικού, όχι
μόνο του καλλιτέχνη. Ένα πρώιμο
παράδειγμα για την καθιέρωση ειδικής σύνδεσης με τη Νορβηγία, έχουμε τους
στίχους του "Vikingland" (1994) από τους Satyricon οι οποίοι είναι
πλούσιοι σε αναφορές στη ρομαντική περίοδο:
Μακριά μεταξύ ψηλών βουνών και βαθέων κοιλάδων
Μέσα
από τα νορβηγικά δάση και τις σκοτεινές καλύβες
Πίσω
από εδώ, ένα όνειρο πάνω από χίλια χρόνια πριν
Στη
Χόρνταλαντ ήρθε η πανούκλα και έφερε το θάνατο και τη δυστυχία
Στο
μαγεμένο δάσος φυτεύτηκαν ρίζες για μια βασιλεία που θα ερχόταν
Παγανή
χώρα, χώρα των Βίκινγκ
Γη
των μαύρων ψυχών, χώρα των Βίκινγκ
Ενώ
καταρράκτες και ρέματα της Telemark εξακολουθούν
να ρέουν σε γοργά ρεύματα,
όπως η ίδια η αιωνιότητα
Μια
νέα εποχή ήρθε όταν ο κεραυνός βούιζε και η γη έτρεμε
Όπως
όταν στους πολέμους των trolls για το
ποιος θα κυβερνήσει το Jotunheim
Μια
νέα εποχή ήρθε όπου ο χειμώνας χτυπά και μαστιγώνει
Δεν
υπάρχει καταφύγιο για τον μοναχικό
Περιπλανώμενο
που αναζήτησε την ειρήνη στην Nordland
Εδώ
πάνω κοντά στη φωτιά τα μεσάνυχτα μπορείς ακόμα να δεις
Έρχονται
σαν άγρια ζώα έξω από το σκοτεινό δάσος
πάνω από τους λόφους της δουλείας
Υπάρχει η γιορτή της φύσης που λαμβάνει περίοπτη θέση καθώς εδώ ο ακροατής έχει
τοποθετηθεί μέσα σε ψηλά βουνά, βαθιές κοιλάδες, παράλληλα με ρυάκια,
καταρράκτες και μέσα σε δάση φέρνοντας στο νου τους πίνακες του δέκατου ένατου
αιώνα. Hordaland, Telemark, Nordland, και τα βουνά του Jotunheim είναι αναφορές
συγκεκριμένων περιοχών της Νορβηγίας και όχι της Σκανδιναβίας γενικότερα. Η
αναφορά σε trolls είναι μια ακόμη οικία ρομαντική κατασκευή με ένα νεύμα για τα
Νορβηγικά παραμύθια. Υπάρχει επίσης αναφορά στους πολέμους για το Jotunheimen
-. το σπίτι των γιγάντων Sturlasen του Prose Edda.
Μια από τις
πολλές μπάντες που έγινε γνωστή για τη συγγραφή στίχων εμπνευσμένοι από την
αφύπνιση του Viking
παρελθόντος που
μελετήθηκε απ’ τον Snorre Sturlason, είναι οι Enslaved. Έχουν συμπεριληφθεί
ακόμα μερικά τραγούδια στα ισλανδικά, αν και τα περισσότερα είναι στα νορβηγικά
και υιοθέτησε περάσματα στην Παλιά Νορβηγική γλώσσα από την Edda, ονόματι Gylfaginning (η εξαπάτηση του Gylfi), η
οποία ακολουθεί τον πρόλογο της Edda. Το demo της μπάντας το 1992 είχε τίτλο Yggdrasil όπως ονομάζεται το δέντρο του
κόσμου στην κεντρική Σκανδιναβική κοσμολογία και αργότερα το στούντιο άλμπουμ είχε
τον τίτλο: “Return to Yggdrasil”
(Επιστροφή στην Yggdrasil). Το άλμπουμ του 1994 με όνομα “Frost” συνέδεσε τότε το συγκρότημα με το ρομαντικοποιημένο
θέμα της φύσης που συνοδεύονταν με το εξώφυλλο ενός φιόρδ καλυμμένο από ομίχλη να
στέκεται επιβλητικό πάνω από ένα ποτάμι.
Η χρήση ρομαντικών εικόνων στο εξώφυλλο του άλμπουμ είναι ευρέως διαδεδομένη. Η μπάντα Windir ("πολεμιστής" στην τοπική διάλεκτο τους) αποτελεί κλασσικό παράδειγμα αυτού μιας και όλα τα άλμπουμ τους διαθέτουν «ρομαντικό» εξώφυλλο. Το τέταρτο άλμπουμ τους, Likferd, χρησιμοποιεί το προαναφερθέν Likferd på Sognafjord του Gude ως εξώφυλλό του. Το άλμπουμ των Burzum του 1996, Filosofem (σ.μ.: δίσκος σταθμός στην ιστορία του Black Metal) χρησιμοποιεί το έργο Op under Fjeldet toner en Lur του Theodor Kittelsen , δείχνοντας μια αγρότισσα, με μια τρομπέτα να ηχεί στους λόφους σαν να λέει ότι η μουσική του δίσκου είναι κάλεσμα απ’ το παρελθόν. Οι πίνακες του Kittelsen έχουν χρησιμοποιηθεί συχνά, ιδιαίτερα το έργο του που απεικονίζει την άφιξη του Μαύρου Θανάτου (Svartedauen) στη Νορβηγία περίπου το 1350. Οι εικόνες αυτές συνδυάζουν μια νοσηρή ατμόσφαιρα αποτίοντας φόρο τιμής στην εκτίμησή της Νορβηγικής φύσης ενώ παράλληλα αγγίζει την προεθνική ιστορία για την εθνική μυθοπλασία.
Η προσωποποίηση
της πανούκλας απ’ τον Kittelsen ήταν μια καταβεβλημένη ηλικιωμένη γυναίκα
ντυμένη με ένα μαύρο χιτώνα που είναι γνωστή ως Peste (λοιμός). Το album των Burzum του Hvis Lyset Tar Oss (Αν μας πάρει το Φως)
χρησιμοποιεί ένα τμήμα της εικόνας της πανώλης, Hun farer landet rundt (Γυρνάει
σε όλη τη χώρα) στο πίσω μέρος του δίσκου ενώ η μπροστινή διαθέτει το Fattigmannen (Ο Φτωχός) του Kittelsen. Η
εικόνα παρουσιάζει τα σκελετικά υπολείμματα ενός ζητιάνου σε ένα δασικό δρόμο
με ένα σμήνος στο προσκέφαλό του και το σώμα του να επισκιάζεται από το
επιβλητικό φυσικό περιβάλλον του. Η μπάντα Taake έχει χρησιμοποιήσει επίσης την
Svarteduen αισθητική του Kittelsen, τόσο άμεσα όσο και έμμεσα. Η demo κασέτα τους
που βγήκε το 1995, Manndaudsvinter (Ο
Χειμώνας του Νεκρού Ανδρός), διαθέτει μια εικόνα της πανώλης ως εξώφυλλο και
δύο άλμπουμ των Taake που βγήκαν
αργότερα εμπνέονται από τον Kittelsen: Bjoergvin
το 2002 (μία από τις επισκοπές της
Εκκλησίας της Νορβηγίας) και το ομότιτλο Taake του απεικονίζουν ένα δάσος απεικονίζουν
ένα δάσος ζωγραφισμένο με την τεχνοτροπία του Kittelsen.
Οι Taake
είναι ίσως η πιο εθνικιστική μπάντα της σκηνής. Συγκεντρώνουν προ-εθνικές
πτυχές του μύθου του έθνους όπως ακριβώς και οι ρομαντικοί κονστρουκτιβιστές,
προσθέτοντάς αυτές στις εθνικιστικές εκφράσεις του Kittelsen και στη συνήθεια
του τραγουδιστή να ντύνει τον εαυτό του με τη νορβηγική σημαία στις συναυλίες
και διαφημιστικές φωτογραφίες. Το προ-εθνικό στοιχείο επιτυγχάνεται μέσω της
επιμονής της μπάντας σχετικά με τη χρήση παλαιών ρουνικών γραπτών, τη γραπτή
γλώσσα των Viking , για τα λογότυπα της και το σύνολο των τυπωμένων στίχων και σημειώσεων.
Οι Taake μετά φέρνουν τη γλωσσική προσέγγισή τους στο δέκατο ένατο αιώνα, με
τις φωνητικές επιδόσεις σε μια παλαιότερη τοπική διάλεκτο και οι τίτλοι των
τραγουδιών αποτυπώνονται στα Nynorsk. Οι Windir πρέπει να αναφερθούν και πάλι
εδώ, μιας και αυτοί εκτελούν στίχους στην τοπική διάλεκτο, Sogndal,
ενώ οι τίτλοι των τραγουδιών, οι στίχοι και οι σημειώσεις είναι όλα τυπωμένα
αποκλειστικά σε nynorsk για όλα τα άλμπουμ τους, ανεξάρτητα από τη χώρα της
διανομής. Η δέσμευση να χρησιμοποιήσει τη σύμβαση αυτή δείχνει την αφοσίωση του
καλλιτέχνη να εκπροσωπήσει τη συλλογική τους ταυτότητα και όχι μια πιο εμπορικά
βιώσιμη επιλογή της γλώσσας. Ωστόσο, αυτή η επιλογή έχει γίνει μια
αναγνωρισμένη πτυχή του ονόματός τους.
Πρόσθετες
αναπαραστάσεις ταυτότητας είναι εύκολο να έρθουν κοντά. Το λαογραφικό μπορεί να
εμφανιστεί ως πρότυπο για συγκροτήματα όπως οι Ulver (στα νορβηγικά «Λύκοι»).
Το ντεμπούτο της μπάντας το 1995, Bergtatt
( «βουνό που κατελήφθη") βασίζεται στο παραμύθι των ανθρώπων που
περιφέρονται στα βουνά, δελεάζονται από trolls ή άλλα μυθικά πλάσματα της
παράδοσης του Asbjørnsen και Moe, με δική τους ευθύνη. Η Νορβηγική σημαία
εμφανίζεται σε t-shirts, όπως σε σκηνικά live εμφανίσεων ή σε patches, κυρίως για το merchandise από τους Dimmu Borgir, το πιο
εμπορικά επιτυχημένο και διεθνώς διάσημο συγκρότημα της σκηνής. Το Black Metal
έχει ακόμα γεννήσει επιπλέον υπο-είδη: Viking Metal, αφιερωμένο στην
εκπροσώπηση των Παλαιών Νορβηγών τόσο στο τραγούδι όσο και στην εμφάνιση και το
πολιτικά ενεργό κίνημα Εθνικό
Σοσιαλιστικό Black Metal, θέτοντας την εκπροσώπηση της ταυτότητας στα
σύγχρονα πολιτικά άκρα.
Έτσι,
λοιπόν, η Ταυτότητα είναι η πιο αρθρωτή πτυχή αυτής της μουσικής και
υπο-κουλτούρα της, διαφοροποιώντας την από άλλα υπο-είδη που επικεντρώθηκαν στη
σύνθεση και στη διασκέδαση των δικών τους φανταστικών τους κοινωνιών, του δικού
τους “fandom”.
To Νορβηγικό
Black Metal ανυψώνει την άρθρωση της ταυτότητας πέρα από τα δικά του φανταστικά σύνορά σε εθνικό όσο και σε
πολιτιστικό επίπεδο που επιτρέπει στους Νορβηγοί να προσπεράσουν τις
παρελθοντικές διαμάχες για την καταγωγή της σκηνής. Οι μπάντες αυτές έχουν
γίνει μια επέκταση της εθνικής φαντασίας του δέκατου ένατου αιώνα ενώ
προσθέτουν τις δικές τους ανατροπές για το πώς μπορούν να χρησιμοποιηθούν αυτές
οι φαντασιώσεις για να εκφράσουν τη θέση στην οποία ανήκουν: στην ίδια τη
μουσική. Για το λόγο αυτό, εγώ τους βλέπω ως μια γενιά "νέων
ρομαντικών" που παρέχουν μια συνέχεια σε θέματα που έχουν απήχηση στους
Νορβηγούς για δύο αιώνες.
-wzor.jpg)
