Με αφορμή την επέτειο θανάτου του Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα «Διγενή» (27.01.1973): μια ιστορική απάντηση στον Δημήτρη Κουφοντίνα, τον «φαρμακοχέρη» της 17Ν για τα όσα γράφει στο βιβλίο του «Η γεωπολιτική της 17Ν» σχετικά με τον Στρατηγό Γρίβα, την ΕΟΚΑ Α’ και την κρίση του Σουέζ.

Όταν ο Στρατηγός Γρίβας απεβίωσε, ο Fidel Castro είχε στείλει επιστολή στην σύζυγο του, όπως αναφέρει η εφημερίδα Πολίτης της Κύπρου, στην οποία ο ηγέτης της Κουβανικής επανάστασης έγραφε: «εφήρμοσα κατά τον απελευθερωτικό αγώνα της χώρας μου τα αντάρτικα σχέδια που είχε χρησιμοποιήσει ο στρατηγός Γρίβας στον αγώνα της ΕΟΚΑ».

«Ο Γρίβας φορούσε χακί. Ένα μπερέ μπεζ με κεντημένα ασπρογάλαζα τα αρχικά της πατριωτικής οργανώσεως. Ήταν ντυμένος με χοντρό πουλόβερ και περισκελίδα χακί με μπότες. Από τους ώμους τους κρεμόταν χιαστί η θήκη με τα κιάλια, το περίστροφο και μια μικρή μπαλάσκα με σφαίρες»

Απόσπασμα από την περιγραφή της επιστροφής του Διγενή στην Αθήνα, στις 17 Μαρτίου του 1959. 

Ο Στρατηγός έδωσε το παρών σε όλα τα πεδία των μαχών, ποτέ δεν έπαυσε τον ένοπλο αγώνα, ήταν αρνητής της Δημοκρατίας, ένας Λέων που ξεφτίλισε 40.000 στρατιώτες έναν Στρατάρχη και τρεις Στρατηγούς των αντιφασιστών Άγγλων, μέχρι το τέλος αντιστάθηκε στους ανθέλληνες και πέθανε με την τιμημένη στολή του Αντάρτη. Τα παιδιά του οι αντάρτες της ΕΟΚΑ Α΄ οδηγήθηκαν στην αγχόνη αμετανόητοι και προσευχόμενοι, τραγουδώντας δυνατά τον εθνικό ύμνο και ακούγοντας κλασσική μουσική. Η μετέπειτα πορεία του στην ΕΟΚΑ Β’ όπου συγκρούστηκε με όλους όσους ασκούσαν μειοδοτική πολιτική ήταν η επιβεβαίωση του ρητού «Κάποτε Αντάρτης - Πάντοτε Αντάρτης». Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο η Ελληνική όσο και η Κυπριακή Βουλή έχουν ανακηρύξει τον Γεώργιο Γρίβα - Διγενή άξιον τέκνον της πατρίδος, με την ανοχή τόσο της ΕΔΑ (το 1959) όσο και του ΑΚΕΛ (το 1974).

Εισαγωγικό σημείωμα της αυτόνομης συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου»:

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας έχει επανέλθει στο προσκήνιο της επικαιρότητας λόγω της απεργίας πείνας που έχει ξεκινήσει, με αφορμή την μεταγωγή του στις φυλακές Δομοκού. Αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα όπως είναι η κρατική εξουσία αδιαφορεί για τους κανόνες που η ίδια έχει φτιάξει στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού, και σύμφωνα με το γράμμα του νόμου αυτή η μεταφορά είναι μια πράξη παράνομη. Το ίδιο παράνομη είναι όμως και η πρόσφατη σκηνοθεσία με την πολυετή δίκη και πρωτόδικη κάθειρξη των Χρυσαυγιτών - με τους οποίους διαφωνούμε σε πολλά - καθώς και η φυλάκιση τους. Για αυτό το θέμα έχουμε γράψει την άποψη μας σε παλαιότερα άρθρα.

Δεν εκπλησσόμαστε ούτε στο ελάχιστο από την τυραννία και την πλάνη των εκάστοτε κυβερνήσεων αφού οι πρώτοι που δέχτηκαν τα πυρά της κουστωδίας που κυβερνάει τον τόπο μας από το ’45 και μετά ήταν οι «Αντιδημοκράτες» και οι «Φασίστες» για όσους έχουν μνήμη και δεν αρνούνται την ιστορική πραγματικότητα.

Το πρώτο βιβλίο του Κουφοντίνα «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» (εκδόσεις Μονοπάτι - Μάιος 2019) ήταν μια πολιτική αυτοβιογραφία. Ένα βιβλίο που σε βάζει στον κόσμο της ένοπλης αντιπαράθεσης με το κράτος σύμφωνα πάντα με το αφήγημα της αριστεράς. Μια προσπάθεια του συγγραφέα να δικαιολογήσει τον σκοπό της 17Ν και να απαντήσει σε ερωτήματα. Φρονούμε ότι αυτή η έκδοση άφησε αρκετές απορίες στον αναγνώστη, αποσιωπήθηκαν πρόσωπα και περιστατικά, και φάνηκε ξεκάθαρα ο σκληρός χαρακτήρας ενός ανθρώπου που μας χωρίζουν ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές.

Το δεύτερο βιβλίο που εκδόθηκε πρόσφατα «Η γεωπολιτική της 17Ν» (εκδόσεις Μονοπάτι - Νοέμβριος 2020) τάραξε τα λιμνάζοντα νερά εντός και εκτός αριστεράς και υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον αφού γίνεται εκτενής αναφορά στις σχέσεις Ελλάδος και Τουρκίας. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι άνθρωποι που δηλώνουν «αλληλέγγυοι» προς τους κρατούμενους ή υποστηρικτές της ακροαριστερής οργάνωσης δεν πρόβαλλαν το βιβλίο αυτό, μάλλον επειδή τους χαλάει το αφήγημα της «ελληνοτουρκικής φιλίας». Η αναφορά στον Αμερικανισμό και στο Ισραήλ είναι μια ακόμη παράμετρος που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη για αυτή την στάση τους. 

Τελικά και αυτό το βιβλίο επιβεβαιώνει μια παλαιότερη θέση, ότι κάποιοι αντίπαλοι παρά το γεγονός ότι κατάπιαν αμάσητη την προπαγάνδα του «αντιφασισμού» επί δεκαετίες, τα τελευταία χρόνια μέσα από διάφορες κινήσεις και εκδόσεις επαναφέρουν στο προσκήνιο και πάλι το εθνικό πρόταγμα, απορρίπτουν τα κηρύγματα της μιαρής antifa που κυριαρχεί σήμερα στην ελληνική αναρχία και στην άκρα αριστερά και επαναπροσδιορίζουν την σκέψη τους απέναντι στις γεωπολιτικές εξελίξεις. Ακόμη και από τα υπόγεια των φυλακών κάποιοι που είναι «απέναντι» ταυτίζονται άθελα τους έστω, με τις εθνικές ιδέες και απορρίπτουν τον επιδοτούμενο εθνομηδενισμό.

Η βιβλιοκριτική του κ. Γιώργου Λιερού για το πόνημα του «Λουκά» της μαρξιστικής 17Ν που γράφτηκε στις 17.12.2020 στην ναυαρχίδα του «αντιφασισμού» την γνωστή Εφημερίδα των Συντακτών, δείχνει με συγκρατημένο τρόπο είναι η αλήθεια, την «αγωνία» μιας μερίδας της καθεστωτικής αριστεράς να μην τονιστεί ιδιαίτερα η προσέγγιση του Κουφοντίνα απέναντι σε επίκαιρα θέματα όπως οι διεκδικήσεις του Εντογάν στο Αιγαίο και η σταδιακή μετατροπή της χώρας μας σε βάση της Ισραηλινής πολεμικής μηχανής. Μέσα από το γραπτό αυτό ο συνεργάτης της ΕΦΣΥΝ ανάμεσα σε άλλα «ομολογεί» ουσιαστικά την μετάλλαξη της αριστεράς και την συνοδοιπόρων της σε βραχίονα της πλουτοκρατίας και των διεθνών αφεντικών οι οποίοι με την πολιτική τους καταστρέφουν τα έθνη και τις πατρίδες και καλοδέχονται την αντικατάσταση του ελληνικού λαού από πληθυσμούς της Ασίας και της Αφρικής.

Το τι υπήρξε η 17Ν μπορεί εύκολα κάποιος να το κρίνει αν διαβάσει την ιστορία της, τα χτυπήματα της, την διαδρομή της αλλά και τον τρόπο συντριβής της. Εμείς δεν είμαστε εισαγγελείς ή δικαστές για να βγάλουμε επίσημη απόφαση όπως πράττουν οι κομματάρχες και οι αντιφασίστες οπαδοί τους απέναντι στις δίκες των εθνικιστών. Θα τους κρίνει η ιστορία, ο ίδιος ο ελληνικός λαός, και φυσικά οι άνθρωποι που πίστεψαν στις ιδέες αυτές. Θεωρούμε ότι δεν είναι το αποτύπωμα τους στην ιστορία όπως το προβάλλουν κάποιοι αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Η πορεία των οπαδών του Καρλ Μαρξ, του Περονιστή Ερνέστο Γκεβάρα αλλά και του Άρη Βελουχιώτη που υπήρξαν οι κύριες μορφές επίδρασης των εν λόγω αριστεριστών θυμίζει το αδιέξοδο αντίστοιχων οργανώσεων του εξωτερικού και την σταδιακή αποκοπή τους από τον παλμό της ελληνικής κοινωνίας.

Το άρθρο που ακολουθεί του συναγωνιστή Ευρύμαχου - και με αφορμή την επέτειο θανάτου του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα που είναι η 27^η Ιανουαρίου 1973 - είναι μια ιστορική απάντηση στην ανιστόρητη (;) αναφορά του Κουφοντίνα στο 2^ο βιβλίο του «Η γεωπολιτική της 17Ν» και συγκεκριμένα στην σελίδα 157 όπου κάνει λόγο για τον Στρατηγό Γρίβα και την δράση της ΕΟΚΑ Α’ κατά την διάρκεια της κρίσης του Σουέζ τον Οκτώβρη του 1956.

Γράφει ο συναγωνιστής Ευρύμαχος:

Καθώς φαίνεται, είναι δύσκολο για έναν ριζοσπάστη Μαρξιστή να αποδεχθεί την ανωτερότητα ενός Εθνικιστικού αντιστασιακού κινήματος όπως η ΕΟΚΑ Α’ και την ιδιοφυία του Στρατηγού Γρίβα, κάτι που εννοείται μπορεί να δικαιολογηθεί ψυχογραφικά. Με αυτόν τον τρόπο δικαιολογείται το να ρίχνει «μπηχτές» στους πραγματικά αυθεντικούς εθνικιστές αγωνιστές, επειδή αυτοί δεν ανήκουν στο δικό τους στρατόπεδο. Επειδή η πραγματική αντι-ιμπεριαλιστική αντίσταση γεννήθηκε μέσα από τον εθνικισμό και τον διακαή πόθο για ένωση με την μητέρα Πατρίδα. Είναι  μεταφυσική, καθοδηγούμενη από τις φωνές των προγόνων. Είναι καθολική, προκύπτει από το ρομαντικό ένστικτο και δεν χρειάζεται προπαγάνδα για να κατακτήσει τις καρδιές των ανθρώπων. Δεν αποτελεί την κοινωνιολογική μαγγανεία ενός έμμισθου μάγου, είναι αγνή και εντελώς οργανική.

Κάποιες φορές η μόνη προϋπόθεση για την εκδήλωση της είναι η ύπαρξη ενός χαρισματικού ηγέτη. Στην προκειμένη περίπτωση του Γεωργίου Γρίβα. Οι φωνές που αποσκοπούν στη μείωση της αξίας του λοιπόν, το πράττουν με έκδηλη ζηλοφθονία ή από έλλειψη της ιστορικής γνώσης;   

Ο οποιοσδήποτε ανατρέξει σε πρωτογενείς πηγές της εποχής, μπορεί εύκολα να καταλήξει ως προς το εάν «O Πατριωτισμός του Γρίβα υποχωρούσε κάθε φορά που έπρεπε να περάσουν Αγγλικά στρατεύματα από το νησί προκειμένου να χτυπήσουν τους λαούς που εξεγείρονταν κατά της αποικιοκρατίας» όπως γράφει ο Δημήτρης Κουφοντίνας στο βιβλίο του. Θυμίζω προς όλους ότι οι καλύτεροι συνεργάτες των Άγγλων ήταν φυσικά ο Νίκος Ζαχαριάδης και μια μερίδα της Κυπριακής αριστεράς μελών του ΑΚΕΛ που «ρουφιάνεψαν» αμέσως την ταυτότητα του Διγενή στις Βρετανικές αρχές. Το Α.Κ.Ε.Λ είχε την αξιοπρέπεια να ζητήσει συγγνώμη για τους χειρισμούς του στο ξεκίνημα του αγώνα.

Για να πάμε στο προκείμενο λοιπόν  κατά την περίοδο των επιχειρήσεων στην Αίγυπτο, δεν υπήρξε ούτε κατάπαυση του πυρός από τη μεριά της ΕΟΚΑ ούτε οποιαδήποτε είδους διευκόλυνση προς τους αποικιοκράτες. Η περίοδος που εξετάζουμε είναι ουσιαστικά εκείνη του Σεπτεμβρίου - Δεκεμβρίου 1956. Κατά τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη γινόντουσαν οι απαραίτητες προπαρασκευαστικές ενέργειες για την εμπλοκή. Στο τέλος του Οκτώβρη ξεκινούν και σταματούν τον Δεκέμβρη με την απόσυρση των τελευταίων στρατευμάτων στις 22 του μηνός. Καθ' όλο αυτό το διάστημα η δράση της Ε.Ο.Κ.Α ήταν σφοδρή και αδιάλειπτη. Ο Γρίβας σαφώς και δεν είχε διατάξει καμία μείωση των πληγμάτων παρ' όλο που του δόθηκαν οι αφορμές όπως θα δούμε παρακάτω.

Εκεχειρία, κηρύχθηκε στις 16 Αυγούστου του 1956  ως ένδειξη καλής θέλησης ''αφήνων το πεδίον ελεύθερον εις την διπλωματίαν και την πολιτικήν προς εξεύρεση λύσεως'' όπως γράφει ο Γρίβας στα απομνημονεύματα του. Η απόφαση του αυτή ήρθε μετά από αμφιταλαντεύσεις και διαφόρους προβληματισμούς. Ο Διγενής γνώριζε πως το ζήτημα της Αιγύπτου συνδεόταν άμεσα με αυτό της Κύπρου. Θεωρούσε πως κατά τις διαπραγματεύσεις εκείνης της περιόδου με τον Μακάριο, οι Άγγλοι επιθυμούσαν να κερδίσουν χρόνο έτσι ώστε μετά την ''εκκαθάρισην της καταστάσεως εις το Σουέζ'' να στραφούν πιο ορμητικά προς την Κύπρο.  Για αυτό τον λόγο κατά βάθος όχι μόνο δεν ήθελε παύση της δράσης αλλά στόχευε στην κλιμάκωση της τους ερχόμενους μήνες όταν αυτή η αναγκαστική αναστολή ενεργειών θα τελείωνε. Μάλιστα με την επέμβαση στην Αίγυπτο να βρίσκεται στα σκαριά, όπως αναφέρει στόχευε στη φύλαξη δυνάμεων σε έμψυχο υλικό οι οποίες θα ήταν αναγκαίες για τις επιθέσεις εκείνου του διαστήματος. 

Μετά την τραγελαφική προτροπή του κυβερνήτη Χάρντινγκ για παράδοση της Ε.Ο.Κ.Α, εκεχειρία δεν υπήρξε στην ουσία ποτέ και διατάχθηκε αμέσως επανάληψη της δράσης προς μεγάλη χαρά του Γρίβα, καθώς θα ήταν σε θέση να καταρρίψει έμπρακτα της φημολογίες του τύπου περί αδυναμίας της οργάνωσης. Στις 22 Σεπτεμβρίου γίνεται πρόταση για νέα εκεχειρία από τον βουλευτή του εργατικού κόμματος, Φράνσις Νόελ Μπαίκερ η οποία και απορρίπτεται. Σε περίπτωση που ο Διγενής ήθελε να κάνει όντως τα στραβά μάτια στην επέμβαση των Άγγλων, αυτή ήταν η ευκαιρία του, έτσι ώστε οι δεύτεροι να προετοιμαστούν και να φέρουν εις πέρας την επιχείρηση τους ανενόχλητοι. 

Επειδή όμως ξέρουμε ότι η παραπάνω άποψη ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, η επόμενη ενέργεια της Ε.Ο.Κ.Α ήταν η ανατίναξη του αεροδιαδρόμου του Ακρωτηρίου τα μεσάνυχτα στις 23 του ίδιου μήνα. Οι δολιοφθορείς τοποθέτησαν τέσσερις ωρολογιακές βόμβες οι οποίες προκάλεσαν δύο μεγάλα ρήγματα με αποτέλεσμα να αχρηστευθεί ο διάδρομος για 25 ολόκληρες μέρες. Είχαν προηγηθεί εντυπωσιακές ενέργειες όπως εκείνη στις 9 του μήνα με δυο νεκρούς στρατιώτες στο στρατόπεδο του αεροδρομίου της Λευκωσίας. Ενώ οι άμοιροι Άγγλοι ετοιμαζόντουσαν για ένα αποφασιστικό πλήγμα σε μια ανεξάρτητη χώρα, οι απώλειες τους στο νησί για τον Σεπτέμβριο, ανέρχονταν σε 13 νεκρούς και 57 τραυματίες. Απάντησαν με μια σειρά από επιχειρήσεις στον Πενταδάκτυλο στις 4 Οκτωβρίου στις οποίες συμμετείχαν 3.000 στρατιώτες, ακολουθούμενες από αντίστοιχες στο Τρόοδος. Οι βάσεις τους όμως στην Επισκοπή και την Δεκέλεια συγκλονίστηκαν επίσης από εκρήξεις. Στον απόηχο τους, οι Βρετανοί απαγόρευσαν την κυκλοφορία των στρατιωτών τους στις πόλεις για λόγους ασφαλείας. 

Έντρομοι για το τι θα ακολουθούσε, έφεραν στο νησί ειδικά εκπαιδευμένους ''ανθρωποκυνηγούς''. Μέσα σε όλα αυτά, σημειωνόντουσαν στάσεις και λιποταξίες στον Βρετανικό στρατό, γεγονός που καταδεικνύει για χιλιοστή φορά την πυγμή της δράσης της Ε.Ο.Κ.Α, το διάστημα της επέμβασης  στο Σουέζ. Ενδεικτικά αναφέρουμε εκείνες της 10^ης Οκτωβρίου του 56' από το αεροδρόμιο της Λευκωσίας και αυτές των αρχών του Δεκεμβρίου που δημοσιεύθηκαν από το B.B.C. Αξίζει να πούμε πως ένα απόσπασμα στρατιωτών στο Σουέζ, στασίασε και μετά το τέλος των επιχειρήσεων αρνήθηκε να επιστρέψει στην Κύπρο με συνέπεια να γυρίσει στην Αγγλία! Από τις αρχές του Οκτώβρη παρατηρείται αυξητική τάση πληγμάτων των Ελλήνων της Κύπρου εθνικιστών αγωνιστών έναντι των καταπιεστών τους. 

Ενδεικτικά θα αναφέρουμε μερικές: Στις 3 Οκτωβρίου στην Κυρήνεια δολοφονήθηκε στρατιώτης και 4 μέρες μετά στην ίδια περιοχή, δυο μέλη των δυνάμεων ασφαλείας. Στις 11 του μηνός στο χωριό Μεσόγη, εξερράγη βόμβα με αποτέλεσμα 2 τραυματίες. Δυο μέρες αργότερα, το σύστημα ύδρευσης του Ακρωτηρίου υπέστη δολιοφθορά. Στις 21 του ιδίου μηνός εξερράγη βόμβα στην Επισκοπή η οποία τραυμάτισε  4 Βρετανούς ενώ στις 23, σκοτώθηκαν από βόμβα δύο και τραυματίστηκαν 6 από την αντάρτικη οργάνωση του τομέα Λευκωσίας. Την ίδια μέρα φονεύθηκαν 2 και τραυματίστηκαν 5, στο γήπεδο της ανωτέρας σχολής Λευκονοίκου. Την 28^η, σκοτώθηκαν δύο στο Στρουμπί από νάρκη που τοποθέτησε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Μόνο στον τομέα της Κυρήνειας για τον μήνα Οκτώβριο ο απολογισμός ήταν 5 νεκροί Βρετανοί.

Λίγο πριν την εμπλοκή των Αγγλογάλλων, στις 26 Οκτωβρίου του 1956 προέκυψε ακόμα μια πρόταση για εκεχειρία. Αυτή τη φορά από τον Έλληνα πρόξενο με αφορμή την εγγραφή του Κυπριακού στην ημερήσια διάταξη του Ο.Η.Ε. Τώρα θα ήταν η μεγάλη ευκαιρία του Διγενή να κηρύξει αναστολή της δράσης μόλις ελάχιστες μέρες πριν την επιχείρηση ''Μusketeer'' εφόσον ήθελε δήθεν τόσο πολύ να διευκολύνει τους Βρετανούς. Μόνο που η πρόταση όπως σωστά μαντέψατε απορρίφθηκε για μια ακόμη φορά. Οι ενέργειες της Ε.Ο.Κ.Α εντάθηκαν με ενέδρες σε κομβόι, και δολιοφθορές σε στρατόπεδα. Στις 30 Οκτωβρίου το βράδυ, σημειώθηκε απόπειρα δολοφονίας του υπεύθυνου του Special Branch εν ονόματι Wideson έξω από το σπίτι του.  Συνολικά τον επίμαχο μήνα οι Άγγλοι είχαν 14 νεκρούς και 32 τραυματίες.

Την άνοιξη ποιός πρόδωσε - Γιώργου Κοτσώνη / Κώστα Μόντη

Μουσικό σχολείο Λευκωσίας 

Οι Βρετανοί επιχείρησαν και επίσημα μαζί με τους Γάλλους εναντίον της Αιγύπτου, στις 31 Οκτώβρη. Τον κύριο μήνα των επιχειρήσεων τους, οι αποικιακές δυνάμεις υπέστησαν και τις μεγαλύτερες απώλειες σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο για αυτό και τον ονόμασαν οι ίδιοι «Μαύρο Νοέμβριο». Παραθέτουμε ομοίως επιλεγμένες περιπτώσεις επιθέσεων των αγωνιστών. Μόλις τη δεύτερη μέρα του μήνα, ένας Άγγλος στρατιώτης σκοτώνεται από ηλεκτρική βόμβα στην Λεμεσό. Την επομένη στην ίδια περιοχή ακόμα ένας νεκρός. Στις 4 του μηνός, 3 νεκροί και 7 τραυματίες Βρετανοί μετά από ενέδρα στην Άσσια, στην οδό Λευκωσίας - Αμμοχώστου. Ταυτόχρονα, άλλοι δυο νεκροί από ενέδρα. Την δωδέκατη μέρα του μήνα, στην επαρχία της Λευκωσίας σκοτώθηκε ένας στρατιώτης και τραυματίστηκαν 4. Ιδιαίτερα δραστήριος και ο τομέας Λάρνακας με πολλές δολιοφθορές, εκρήξεις αναρίθμητων βομβών και ρίψεις χειροβομβίδων κατά στόχων ξεκινώντας από τις δυο του μηνός, τακτικά έως και τις 27. Σημαντική είναι και η δολοφονία του Μπέβαν, γιατρού και πράκτορα της Inteligence Service που σημειώθηκε στις 8 Νοέμβρη.

Την ίδια μέρα και αφού καταφθάνουν στο σημείο στρατιωτικά αυτοκίνητα προς διερεύνηση του φόνου στήνεται ενέδρα η οποία καταλήγει σε ακόμα 3 νεκρούς Άγγλους στρατιώτες. Εκτελεστές της επιχείρησης οι: Λένας, Παπαχριστοφόρου, Χριστοδούλου, Αριστείδου και άλλοι. Στις 26, ένας νεκρός στρατιωτικός στη Λεμεσό. Από τις ενέργειες τις Ε.Ο.Κ.Α δεν γλίτωσαν ούτε οι Γάλλοι που βρίσκονταν εκείνη την περίοδο στο νησί. Παραδείγματα αποτελούν οι περιπτώσεις του Σταύρου Στυλιανίδη και του αείμνηστου αγωνιστή Ηλία Παπακυριακού οι οποίοι σε διαφορετικές περιπτώσεις αφαίρεσαν αξιοσημείωτο αριθμό οπλισμού από Γαλλικά αποσπάσματα.

Συνολικά οι Βρετανοί είχαν ακόμη περισσότερους νεκρούς για τον μήνα Νοέμβριο. Αυτοί ανέρχονται σε 49, και 71 τραυματίες. Μετά τον τραγικό για αυτούς μήνα, συγκρότησαν το ''Q. Patrols'' ένα ειδικό σώμα του Special Branch που αποτελούταν από Άγγλους και Τούρκους αστυνομικούς και χρησιμοποιούσε ιδιωτικά οχήματα. Στις 24 Νοεμβρίου, θεσπίστηκαν νέα μέτρα με τα οποία η ποινή θανάτου επιβαλλόταν για  μεγαλύτερο αριθμό των αδικημάτων. Σε τι χρησίμευαν τα παραπάνω νέα όπλα στη φαρέτρα των Άγγλων αν πιστέψουμε στο αφήγημα περί υποχώρησης του πατριωτισμού του Γρίβα;  Ασφαλώς δεν προχωράς σε τέτοιες κινήσεις καταστολής όταν ο αντίπαλος σου είναι νωθρός και συνεργάσιμος. Η αντίδραση των Βρετανών, οι αριθμοί και οι πάμπολλες ακόμα καταγεγραμμένες ενέργειες των αγωνιστών συνηγορούν προς το αβάσιμο της επίμαχης πικρόχολης διατύπωσης του Κουφοντίνα.

Πηγές:

-- Χρονικόν, Αγώνας Ε.Ο.Κ.Α 1955-1959 - Γεώργιος Γρίβας- Διγενής - Λευκωσία 1972

-- Απομνημονεύματα Αγώνος Ε.Ο.Κ.Α – 1955 - 1959 - Γεώργιος Γρίβας - Διγενής - Αθήναι 1961

-- Οδοιπορικό Ελευθερίας Ε.Ο.Κ.Α -1955-1959 Eυθυμίου - Μίμη Α. Βασιλείου

-- Ιστορία του απελευθερωτικού Αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α - Ανδρέας Βαρνάβας -'Ιδρυμα Απελευθερωτικού Αγώνα Ε.Ο.Κ.Α 1955-1959

-- www.eoka.cy

Λεπτομέρεια φωτογραφίας και το εξώφυλλο του βιβλίου του Σπύρου Παπαγεωργίου «Από την ΕΟΚΑ στην ΕΟΚΑ Β» (Εκδόσεις Επιφανίου) 

Μέλη της ΕΟΚΑ Β' συνοδεύουν τον Εθνικιστή Αντάρτη στην τελευταία του κατοικία.

Στις 27 Ιανουαρίου 1973, στη Λεμεσό, στο κρησφύγετο του, πεθαίνει ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής. Οι συναγωνιστές του θα βγάλουν μία λιτή ανακοίνωση:

 «Έπεσεν ο βαθύσκιος δρυς, υπό την σκιάν του οποίου το Έθνος των Ελλήνων εγνώρισεν ημέρας μεγαλείου και ανατάσεως. Ο μυθικός Διγενής υπέκυψε χθες εις τα μαρμαρένια αλώνια, αφού εκτυπήθη γενναίως με τον Χάροντα» 

Η «Κόκκινη Βαλκυρία» της RAF (Rote Armee Fraktion): Όταν η ακροαριστερή Ulrike Meinhof κατήγγειλε τον βομβαρδισμό της Δρέσδης από τους Αγγλοαμερικανούς

Εισαγωγικό σημείωμα του Μαύρου Χμερ:

Μετά το τέλος του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου και την στρατιωτική ήττα του Εθνικοσοσιαλισμού (όπως αυτός εκφράστηκε στην Χιτλερική του εκδοχή) οι κατοχικές δυνάμεις μέσα από μια τεράστια προσπάθεια «αποναζιστικοποίησης» προσπάθησαν να καθυποτάξουν το σύνολο του Γερμανικού λαού και να τον μετατρέψουν σε δούλο των συμμαχικών δυνάμεων, των πολυεθνικών και των γνωστών χρηματιστών. 

Το Ανατολικό τμήμα της χώρας πέρασε στα χέρια των Σοβιετικών ενώ το Δυτικό τμήμα στην κυριαρχία των αστικών δημοκρατιών και των μαριονετών της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης, η οποία δεν διοικούσε ένα ανεξάρτητο κράτος την εποχή εκείνη αλλά μια Ε.Π.Ε. κάτι το οποίο δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Απέναντι σε αυτή την εξαθλίωση και την εκστρατεία «πλύσης εγκεφάλου» αντέδρασαν τα λαϊκά στρώματα όπως είχαμε γράψει στον σύνδεσμο εδώ, αν και είχαν να αντιμετωπίσουν υπέρτερες δυνάμεις και τον απηνή διωγμό από τις υπηρεσίες ασφαλείας.

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε και σε «νεοφασιστικά» έντυπα, και έχει να κάνει με μια προσωπικότητα της Γερμανικής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, την Ulrike Meinhof. Ξεχώρισε για την δημόσια εικόνα της αλλά και για την παιδεία της και φυσικά για τον φανατισμό της απέναντι στην αμερικανική κατοχή. Η μαρξιστική ιδεολογία της λόγω της επίδρασης του οικογενειακού περιβάλλοντος αλλά και ο μηδενισμός που αναπτύχθηκε στον Γερμανικό Μάη του ’68 δεν κατάφερε να καθυποτάξει τον Γερμανισμό της λευκής φυλετικής ψυχής της, ο οποίος εκφράστηκε τόσο στην ένοπλη αντιπαράθεση με το καθεστώς της Δυτικής Γερμανίας όσο και στην έντονη κριτική που άσκησε απέναντι στην DDR. Οι απόψεις της προκάλεσαν εσωτερικές διαμάχες με κάποια από τα υπόλοιπα μέλη της ένοπλης οργάνωσης RAF (Φράξια Κόκκινος Στρατός γνωστή και ως Ομάδα Μπάαντερ - Μάινχοφ).

Η προσπάθεια της να εισάγει τα παιδιά της πριν αφοσιωθεί στην ένοπλη δράση, σε ένα ορφανοτροφείο για τα παιδιά των Παλαιστινίων, κίνηση με ξεκάθαρο εθνικό/αντισιωνιστικό πρόσημο, η διαδρομή της στην Μέση Ανατολή όπου εκπαιδεύτηκε από την PLO του Αραφάτ μαζί με ομοϊδεάτες της αλλά και Ευρωπαίους Εθνικοσοσιαλιστές στον ανταρτοπόλεμο στα Παλαιστινιακά στρατόπεδα των καθεστώτων της Συρίας της  Ιορδανίας καθώς και της Υεμένης, το θάρρος της να μιλήσει για την κατοχή της χώρας της θεωρήθηκε από κάποιους ως μια «εθνικομπολσεβικική» στροφή και ιστορική ταύτιση με την εξτρεμιστική «δεξιά».

Η «αντισιωνιστική» πολεμική του Ανατολικού κομμουνιστικού καθεστώτος για την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ, επηρέασε όπως ήταν φυσικό και την ένοπλη δράση της RAF, η οποία παρά το γεγονός ότι υιοθέτησε πλήρως την αντιφασιστική ρητορική στον δημόσιο λόγο, δεν έχανε την ευκαιρία να χτυπάει με κάθε τρόπο Αμερικανικούς και Σιωνιστικούς στόχους. Αυτή η πλευρά της ιστορίας δεν αναφέρεται συχνά στους κύκλους των «μαυροκόκκινων» αφού η κατηγορία του «αντισημιτισμού» κρέμεται σήμερα ως «δαμόκλεια σπάθη» πάνω από τα κεφάλια των λεγόμενων «ελευθεριακών» στους χώρους που συχνάζουν.

Οι ενέργειες που άρχισαν να κλιμακώνονται απέναντι σε διάφορους στόχους ήταν φυσικό να κινητοποιήσουν τις αρχές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα  να βρει η Ulrike Meinhof - μετά από βασανιστήρια - τον τελετουργικό θάνατο στις φυλακές Stammheim  τον Μάιο του ’76, ενώ οι Baader, Raspe και Ensslin είχαν την ίδια κατάληξη τον Οκτώβρη του '77 στα «λευκά κελιά» της Γερμανικής Σοσιαλοδημοκρατίας - του καγκελάριου Ιουδαίου εκ πατρός Helmut Schmidt - μετά από αεροπειρατεία Παλαιστινίων που κατέληξαν στην Σομαλία και στην οποία έδρασε η ειδική μονάδα GSG 9. Τα γεγονότα αυτά παρουσιάστηκαν επίσημα στον τύπο ως αυτοκτονίες αλλά είχαν την επιχειρησιακή και εκδικητική σφραγίδα της δημοκρατικής εξουσίας. Σε ανάλογες δομές κράτησης την ίδια περίοδο υπήρχαν και Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές οι οποίοι δεν υπέκυψαν στις απειλές και στις διώξεις και βασανίστηκαν και αυτοί από τα ίδια πρόσωπα, το ίδιο απάνθρωπα από το αστικό δημοκρατικό καθεστώς.

Η πρώτη κίνηση της RAF η οποία υιοθέτησε την Μαοϊκή έκφραση του Μαρξισμού αλλά επηρεάστηκε και από τον «Γκεβαρισμό», ήταν να προμηθευτεί όπλα από «νεοναζί» μετά από επίσκεψη σε γνωστό μπαρ μιας περιοχής του Βερολίνου, παίρνοντας την ιστορική σκυτάλη από τους συναγωνιστές των Γερμανών Werewolves - .pdf εδώ - οι οποίοι είχαν προηγηθεί στην εθνική αντίσταση στα ερείπια του ’45 και χτυπούσαν το κατοχικό καθεστώς μέσα από τις δικές τους ομάδες και οργανώσεις. Είναι χαρακτηριστικό ο τίτλος ενός βιβλίου που γράφτηκε την εποχή εκείνη για την RAF ο οποίος ήταν «Τα παιδιά του Χίτλερ». Οτιδήποτε εναντιωνόταν στην κατοχή ονομαζόταν άμεσα ως «φασιστικό» ή «νεοναζιστικό» γεγονός που θυμίζει την σημερινή κατάσταση στα κατευθυνόμενα ΜΜΕ. 

Να σημειωθεί ότι στην επιχείρηση αεροπειρατείας της Air France με την συμμετοχή του μικτού κλιμακίου Γερμανών ακροαριστερών (Wilfried Böse και Brigitte Kuhlmann) και Παλαιστινίων του PFLP το 1976 στο Entebbe της Ουγκάντας - με την ηγεσία της χώρας να υποστηρίζει τους ένοπλους - η οποία είχε ως αίτημα την απελευθέρωση κρατουμένων, οι επιβάτες χωρίστηκαν σε Εβραίους και μη Εβραίους. Τα γεγονότα προκάλεσαν πανικό που κατέληξαν στην άμεση επέμβαση του Ισραηλινού στρατού και ακολούθησε το γνωστό λουτρό αίματος. Αυτή η κίνηση απελπισίας εξόργισε ακόμη περισσότερο τους δυνάστες αφού θεωρήθηκε μια ακόμη ξεκάθαρη έκφραση μίσους και μισαλλοδοξίας προς τους Ισραηλινούς.

Ο δικηγόρος και μέλος της RAF Horst Mahler εδώ και χρονιά και παρά τις συνεχείς δίκες και την δυσμενή κατάσταση της υγείας του, υπερασπίζεται με σθένος τις Εθνικοσοσιαλιστικές αξίες, γεγονός που τον οδήγησε στις φυλακές μετά από τις διώξεις του κράτους. Διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με Έλληνες συναγωνιστές, παλαιότερα επισκέφτηκε την χώρα μας ενώ οι απόψεις του έχουν φιλοξενηθεί σε έντυπα και ιστοσελίδες του «χώρου».

Η ημέρα του βομβαρδισμού της Δρέσδης είναι επέτειος μνήμης για τους συναγωνιστές όλης της Ευρώπης, αλλά και επικοινωνιακό show της γερμανικής antifa που «πανηγυρίζει» για την κτηνωδία των Αμερικανών και των Άγγλων απέναντι σε πρόσφυγες και άμαχους στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά …

Η «Κόκκινη Βαλκυρία» της RAF: Όταν η ακροαριστερή Ulrike Meinhof κατήγγειλε τον βομβαρδισμό της Δρέσδης από τους Αγγλοαμερικανούς

Μετάφραση: Phocean

«Είκοσι χρόνια πριν, στις 13 και 14 Φεβρουαρίου 1945, τη νύχτα μεταξύ Fastnachtsdienstag και Aschermittwoch, πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη αεροπορική επιδρομή από τα συμμαχικά αεροσκάφη σε γερμανική πόλη: ο βομβαρδισμός της Δρέσδης. Η πρώτη επίθεση διήρκησε από τις 10:13 πμ ως τις 10:21 πμ. Όταν τα βρετανικά βομβαρδιστικά αποχώρησαν, άφησαν πίσω τους μια κόλαση φωτιάς που φώτισε τον ουρανό, ορατή μέχρι και από πενήντα μίλια απόσταση. Η δεύτερη επίθεση άρχισε στις 1:30 τα ξημερώματα και σταμάτησε στις 1:50. Ήδη από τους βομβαρδισμούς οι φωτιές φαινόταν σε απόσταση 300 χιλιομέτρων.

Το επόμενο πρωί μια μοίρα βομβαρδιστικών της αμερικανικής αεροπορίας πραγματοποίησε βομβαρδισμούς το μεσημέρι μεταξύ 12:12 έως τις 12:23. Πάνω από διακόσιες χιλιάδες άτομα έχασαν την ζωή τους στην κόλαση της Δρέσδης. Ο Άγγλος David Irving γράφει στο βιβλίο του «Η καταστροφή της Δρέσδης»: Για πρώτη φορά στην στρατιωτική ιστορία μια αεροπορική επιδρομή σε στόχο είχε προκαλέσει τόσο μεγάλες καταστροφές ώστε οι επιζώντες δεν ήταν αρκετοί έτσι ώστε να θάψουν τους πεθαμένους. Οι Άγγλοι πιλότοι που είχαν συμμετάσχει στις επιχειρήσεις είχαν εξαπατηθεί. Οι διαταγές όριζαν επίθεση του αεροπορικού τους σχηματισμού σε περιοχές της στρατιωτικής διοίκησης της Δρέσδης.

Η Δρέσδη θεωρούταν ευρέως ως ένα μεγάλο λογιστικό κέντρο υποστηρίξεως για το Ανατολικό Μέτωπο. Οι στόχοι αποτελούνταν από το αρχηγείο της Γκεστάπο στο κέντρο της πόλης, ένα εργοστάσιο κατασκευής πυρομαχικών και ένα εργοστάσιο παραγωγής αερίων χημικού πολέμου. Από τις αρχές του 1943 η βρετανική κοινή γνώμη ήταν εναντίον των βομβαρδισμών και επιθέσεων εναντίον γερμανικών πολιτικών στόχων.

Ο Επίσκοπος του Τσίτσεστερ, ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι και ο επικεφαλής της Εκκλησίας της Σκωτίας φρόντισαν να διαδίδουν τις απόψεις τους επί του θέματος σε κάθε ευκαιρία αλλά οι βουλευτές των Εργατικών στη Βουλή των Κοινών είχαν εξαπατηθεί επίσης πως οι αεροπορικές επιδρομές θα είχαν ως στόχους μόνο εργοστάσια παραγωγής μέχρι τον Μάρτιο του 1945 κοντά στο τέλος του πολέμου.  O Winston Churchill κατόρθωσε να αποκρύψει τις ενέργειες εναντίον των Γερμανικών πόλεων. Η Δρέσδη ήτανε ένα από τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής.

Η Δρέσδη μετατράπηκε σε στάχτες δυο χρόνια αφότου το μέλλον του πολέμου είχε σφραγισθεί στο Στάλινγκραντ αφού όταν βομβαρδίστηκε οι Σοβιετικές δυνάμεις βρισκόταν ήδη σε εδάφη του Oder και Nese στο δυτικό μέτωπο του Ρήνου. Ο αυταρχικός διοικητής της Βασιλικής Αεροπορίας Sir Arthur Harris επιβιβάστηκε στο πλοίο Σαουθάμπτον στις 13 Φεβρουαρίου του 1946 δηλαδή έναν χρόνο μετά αφήνοντας πίσω τη χώρα που δεν ήταν διατεθειμένη να του δώσει αυτά που του έταξαν.

Οι διεξάγοντες την επίθεση είχαν απογυμνωθεί από την δόξα που τους έταξε η κυβέρνηση. Στη Δρέσδη ο πόλεμος εναντίον του Χίτλερ είχε εκφυλιστεί στο κακό που υποτίθεται ότι πολεμούσε: την βαρβαρότητα και την απανθρωπιά για τις οποίες δεν υπάρχουν επαρκείς δικαιολογίες. Εάν χρειάζεται απόδειξη ότι ένας δίκαιος πόλεμος δεν υπάρχει, η Δρέσδη είναι αυτή η απόδειξη.  Εάν χρειάζεται απόδειξη ότι η άμυνα εκφυλίστηκε σε επιθετικότητα τότε η Δρέσδη είναι μία από αυτές. Όπως και αν χρειάζονται αποδείξεις ότι οι συμμαχικές κυβερνήσεις εκμεταλλεύτηκαν τους λαούς τους τότε ναι η Δρέσδη είναι μια από αυτές. Το γεγονός ότι το στίγμα της Δρέσδης δεν αναφέρθηκε καν στην κηδεία του Churcill αποδεικνύει πώς η ευθύνη επιμερίζεται στον λαό. Όπως και η Ομοσπονδιακή Γερμανία δεν άρει τους νόμους περί καθεστώτος και ευθύνης των δολοφόνων και έτσι η ευθύνη από τους δράστες επιμερίζεται στον λαό.»

Konkret, Nr. 3, 1965.

Αυτόνομοι Εθνικιστές Ηλείας: πανό για το 1821

 

Πειραιάς: πανό για το 1821

 

Πατρώα Γη - Κωνσταντίνος Στυλιανού

 

Street Graffiti Art for 1821

Η Αμερική, η μεσαία τάξη και το τέλος της ανάπτυξης (του Kai Murros)

Μετάφραση: Ρήγας

του Kai Murros

Πριν από λίγο καιρό διάβασα το εξαιρετικό δοκίμιο του Frederick Jackson Turner  πάνω στην Σημασία του Συνόρου στην Αμερικανική Ιστορία και αφού το διάβασα άρχισα να σκέφτομαι: - λοιπόν, τι είναι αυτό το σύνορο που έχει διαμορφώσει τόσο βαθιά τον αμερικανικό πολιτισμό; Και μετά από λίγο μου φάνηκε ότι τα σύνορα είναι στην πραγματικότητα αυτή η παρθένα γη όπου απλώς περιμένουν τεράστιοι φυσικοί πόροι για εκμετάλλευση για να διευκολυνθεί η ανάπτυξη. Και καθώς εκατομμύρια και εκατομμύρια άνθρωποι μετακινήθηκαν σε αυτόν τον χώρο για να εκμεταλλευτούν τους φαινομενικά ατελείωτους πόρους, η ανάπτυξη έγινε τελικά εκθετική.

Έτσι το Σύνορο είναι ο χώρος όπου είναι δυνατή η εκθετική ανάπτυξη. Επομένως, το ερώτημα είναι στην πραγματικότητα για τη σημασία της ανάπτυξης στην αμερικανική ιστορία. Αμερική, τα σύνορα αφορούν την ανάπτυξη. Βγάλτε την ανάπτυξη από την εξίσωση και τι απομένει; Η Αμερική αντιμετωπίζει μια κρίση τώρα, γιατί για πρώτη φορά στην αμερικανική ιστορία δεν είναι πλέον δυνατή η εκθετική ανάπτυξη. Ο δανεισμός χρημάτων και η βύθιση στο χρέος ήταν η τελευταία λύση για την επέκταση του οικονομικού ορίου, τα σύνορα και την διατήρηση της ανάπτυξης και τώρα, επιτέλους, φτάνουμε σε ένα σημείο που αυτό δεν είναι πλέον εφικτό.

Η ανάπτυξη εξακολουθεί να στοιχειώνει τη συλλογική ψυχή των Αμερικανών. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην προτεσταντική και ιδιαίτερα στην καλβινιστική κληρονομιά. Όπως επεσήμανε ο Max Weber, οι προτεσταντικές αιρέσεις ήταν διαβόητες για την έμφαση στην οικονομική επιτυχία ως ένδειξη της χάρης του Θεού και της σωτηρίας της ψυχής. Εκείνοι που ο Θεός είχε επιλέξει για αιώνια ζωή θα μπορούσαν να αναγνωριστούν από την υλική τους πρόοδο. Το να γίνεις πλούσιος ήταν σχεδόν η 11η. εντολή. Και καθώς οι κουρασμένες, φτωχές και συσσωρευμένες μάζες δραπέτευαν από την εξαθλίωση και την πείνα της Ευρώπης στην Αμερική, δεν είναι περίεργο που η ικανοποίηση των υλικών αναγκών του ατόμου έγινε το θεμελιώδες δόγμα του νέου αναπτυσσόμενου έθνους.

Έχω ακούσει συχνά Φινλανδούς μετανάστες να λένε σε συνεντεύξεις πώς οι ΗΠΑ είναι ένα υπέροχο μέρος γιατί «μπορείς να τα καταφέρεις εδώ» και αναμφίβολα έχουν πετύχει πολύ καλύτερα στις ΗΠΑ από ό, τι θα είχαν ποτέ στη Φινλανδία. Ωστόσο, πρέπει να διαμαρτυρηθώ έντονα απέναντι σε τέτοιου είδους σκέψεις γιατί αφού έχετε μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να τις θεωρήσετε ως σπίτι σας και όχι ως τόπο επιχείρησης. Τα πλεονεκτήματα της χώρας σας δεν πρέπει να έχουν καμία σχέση με τις προοπτικές σας για οικονομική πρόοδο.

Και κάτι ακόμα. Πριν από λίγο καιρό άκουσα τον Πρόεδρο Ομπάμα να μιλάει σε απογοητευμένους Αμερικανούς για το πώς να αναζωογονήσει την οικονομία και να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και τον θυμάμαι να χρησιμοποιεί την έκφραση «θέσεις εργασίας μεσαίας τάξης για Αμερικανούς μεσαίας τάξης». Η Μεσαία τάξη αυτό, η μεσαία τάξη το άλλο … Στην Αμερική όλοι φαίνεται να είναι της μεσαίας τάξης. Βρίσκω πολύ περίεργη αυτήν την υπερέμφαση στη μεσαία τάξη. Φαίνεται ότι στην Αμερική το να παραδεχτείτε ότι είστε στην πραγματικότητα εργατική τάξη σημαίνει να παραδεχτείτε μια σοβαρή κοινωνική αποτυχία στη ζωή.

Ωστόσο, αυτό είναι ένα πρόβλημα. Διότι εάν αναγνωρίζετε ότι είστε στην πραγματικότητα εργατική τάξη, αναγνωρίζετε ότι τα κοινωνικά και οικονομικά σας συμφέροντα έρχονται σε άμεση σύγκρουση με τους καπιταλιστές - σε αυτήν την περίπτωση της Εταιρικής Αμερικής.

Η μεσαία τάξη δεν μπορεί να το δει και δεν θα το δει αυτό. Η μεσαία τάξη πιστεύει ότι είναι ήδη πάνω από τον κοινωνικό αγώνα. Η μεσαία τάξη είναι σίγουρη, πάντα πηγαίνει κάπου, στην πορεία της για την κοινωνική ανέλιξη. Η μεσαία τάξη είναι πάντα περισσότερο από πρόθυμη να θυσιάσει την εργατική τάξη χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι η μοίρα της συνδέεται με τη μοίρα της εργατικής τάξης και ότι, τελικά, θα ενταχθεί στην εργατική τάξη στις ουρές του ψωμιού. Η μεσαία τάξη προσποιείται ότι είναι ανεκτική. Η μεσαία τάξη δεν σκέφτεται με φυλετικούς όρους επειδή πιστεύει ότι δεν χρειάζεται. Η πιο καταστροφική κοινωνική δύναμη σε οποιαδήποτε ανεπτυγμένη βιομηχανική κοινωνία είναι η αβάσιμη αισιοδοξία της εγωιστικής μεσαίας τάξης. Η μεσαία τάξη - που αισθάνεται σίγουρη για την ανοδική της κοινωνική κινητικότητα - ταυτίζεται με τους πλούσιους.

Οι επιχειρηματικά προσανατολισμένοι στις μπίζνες άνθρωποι τείνουν να σκέφτονται σαν τους πλούσιους πιστεύοντας ότι θα είναι κι αυτοί πλούσιοι μια μέρα - αυτός είναι τελικά ο αμερικανικός τρόπος.

 ΑΛΛΑ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΤΗΝ ΦΕΡΝΟΥΝ!!!

Επειδή οι περισσότεροι από εμάς δεν θα γίνουμε ποτέ πλούσιοι. Στην πραγματικότητα, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρηθεί ακόμη και η πρόσοψη της αξιοσέβαστης ύπαρξης της μεσαίας τάξης. Το πλεονέκτημα των ευρωπαϊκών κοινωνιών είναι ότι έχουμε κόμματα της εργατικής τάξης και ταυτότητες εργατικής τάξης. Και ανεξάρτητα από το τι φαντασιώθηκαν ή θεώρησαν οι ριζοσπάστες μαρξιστές, οι εργατικές τάξεις στην Ευρώπη ήταν πάντα πρόθυμες να πολεμήσουν και να υποφέρουν για να υπερασπιστούν τα έθνη και την εθνική τους ταυτότητα.

Νομίζω, αυτό που η Αμερική χρειάζεται τώρα περισσότερο από ποτέ είναι ένα λευκό, εργατικό κίνημα - έμφαση τόσο στο λευκό όσο και στην εργατική τάξη. Η δεύτερη αμερικανική επανάσταση (ή ίσως η τρίτη μετά τη συντριβή της δεύτερης επανάστασης το 1865) θα πρέπει να είναι και τα δύο: ένας φυλετικός πόλεμος και ένας ταξικός πόλεμος - χρειάζεστε απολύτως και τα δύο - μια επανάσταση χωρίς και τις δύο αυτές πτυχές μπορούν μόνο να προδώσουν τους επαναστάτες στο τέλος.

Οι λευκοί εργαζόμενοι της Αμερικής (παλαιότερα γνωστοί ως μεσαία τάξη) πρέπει να αρχίσουν να υπερασπίζονται τα δικαιώματα τους τόσο ως φυλή όσο και ως τάξη. Οι λευκοί εργαζόμενοι της Αμερικής πρέπει να μάθετε να καταλαβαίνετε ότι δεν μπορείτε να υπερασπιστείτε αποτελεσματικά τα κοινωνικά και οικονομικά σας συμφέροντα χωρίς να υπερασπιστείτε τα εθνοτικά, φυλετικά, συμφέροντα σας. Οι λευκοί Αμερικανοί της εργατικής τάξης πρέπει επίσης να μάθετε ότι επικεντρώνοντας αποκλειστικά στο φυλετικό ζήτημα, κάνετε τους εαυτούς τους χρήσιμους ηλίθιους της Εταιρικής Αμερικής. Οι λευκοί Αμερικανοί πρέπει να σταματήσετε να κυνηγάτε τη σκιά του αμερικανικού ονείρου και να εγκαταλείψετε τη στενή προοπτική της μεσαίας τάξης. Οι λευκοί Αμερικανοί πρέπει να μάθετε να επικεντρώνετε στην αγάπη για το έδαφος σας και για τους φυλετικούς συγγενείς σας ανεξάρτητα από το εάν υπάρχουν ευκαιρίες για υλική πρόοδο.

Οι Πολωνοί και οι Ιρλανδοί, για παράδειγμα, είχαν μια ιδιαίτερα δύσκολη ιστορία και αμφιβάλλω ότι υπήρξε ποτέ κάτι σαν ένα πολωνικό όνειρο ή ένα ιρλανδικό όνειρο, κάτι που μπορεί να συγκριθεί με το αμερικανικό όνειρο. Οι Ιρλανδοί και οι Πολωνοί πιθανότατα ονειρεύονταν μόνο ότι οι άνθρωποι και ο πολιτισμός τους θα επιβιώσουν από την καταπίεση, την ξένη κατοχή και  την φτώχεια. Αλλά έχουν κάνει αυτές οι τραγικές συνθήκες τους Ιρλανδούς ή τους Πολωνούς λιγότερο υπερήφανους για το έθνος τους; Πολύ μακριά από αυτό! Όσο πιο δύσκολες είναι οι εποχές, τόσο πιο πεισματάρηδες γίνονταν οι Ιρλανδοί και οι Πολωνοί και η ταυτότητα τους επιβίωνε πάντα.

Οι Γάλλοι κυβερνήθηκαν από καλούς και κακούς βασιλείς, από δικτάτορες και αυτοκράτορες. Κατά τη μακρά ιστορία της, η Γαλλία ηττήθηκε, δέχτηκε εισβολή και διαλύθηκε, αλλά στα μάτια των απλών Γάλλων - είτε πρόκειται για αγρότες, εργαζόμενους, διανοούμενους, καταστηματάρχες ή αριστοκράτες - η Γαλλία είναι αιώνια. Η Γαλλία υπήρχε ως αρχέγονη έννοια ήδη όταν οι ζωγράφοι των σπηλαίων του Λάσκα βούρτσισαν τους τοίχους με κόκκινη ώχρα για πρώτη φορά και θα υπάρξει πολύ μετά από εμάς.

Η ρωσική ιστορία είναι γεμάτη δυστυχία και πόνο και το μεγάλο μέρος του ρωσικού λαού, η αγροτιά, ήταν συχνά βασανισμένο. Και παρόλα αυτά, ανεξάρτητα από το πόσο άσχημα έχει αντιμετωπιστεί ο ρωσικός λαός από το ίδιο τους το κράτος, η ίδια η Ρωσία είναι μια βαθιά πνευματική εμπειρία για τον λαό της. Ανεξάρτητα από τις περιστάσεις, είναι πάντα σαφές ότι για τον ρωσικό λαό η Ρωσία έρχεται πρώτη, χωρίς την Ρωσία δεν υπάρχει τίποτα.

Τώρα οι λευκοί Αμερικανοί πρέπει επίσης να μάθουν να σκέφτονται με το αίμα και το χώμα, να μεγαλώνουν τις ρίζες τους και να αρχίζουν να συμπεριφέρονται σαν μια αρχαία φυλή. Οι λευκοί Αμερικανοί πρέπει να ξεχάσουν όλες αυτές τις ανοησίες του να είσαι έθνος μεταναστών - εφ 'όσον ψαρώνεις με αυτά τα σκουπίδια, δίνεις στην ελίτ σου λευκή επιταγή για την εθνοτική μηχανική, η οποία στο τέλος, όπως γνωρίζετε, στοχεύει μόνο να σε ξεφορτωθεί.

Για πολύ καιρό η εθνικότητα θεωρήθηκε ως προνόμιο των μειονοτήτων και οι λευκοί θεωρούνταν ως το μαλακό έδαφος επάνω στο οποίο ανθίζουν οι μειονότητες. Οι λευκοί πρέπει τώρα να ανακτήσουν την εθνικότητα τους, αλλά πώς μπορείτε να ανακτήσετε μια εθνικότητα, αν δεν σκέπτεστε καν με εθνικούς όρους;

Η ταυτότητα ενός έθνους - με τη βαθιά οργανική έννοια της λέξης - βασίζεται πάντα στον φυσικό δεσμό μεταξύ των ανθρώπων και την οικεία σχέση τους με τη γη. Οι πολιτικές αφαιρέσεις, στο τέλος, είναι δευτερεύουσες. Η Γαλλία υπήρχε ήδη πολύ καιρό πριν κανείς είχε προφέρει ακόμη και τις λέξεις Liberte, Egalite, Fraternite και αναμφίβολα θα υπάρχει πολύ αφότου αυτές οι λέξεις δεν έχουν πέσει σε αχρηστία ή θα έχουν αλλοιωθεί πέραν ​​τού να γίνονται κατανοητές.

Και ακόμη όσο κι αν εκτιμώ τις πεμπτουσιακά αμερικανικές αξίες, όπως η ελευθερία και η δημοκρατία, πρέπει ακόμη να πω ότι συχνά τις βρίσκω περισσότερο σαν μια φιλοσοφική υπόθεση σε σύγκριση με τους φυσικούς δεσμούς του αίματος και του εδάφους. Έννοιες όπως η ελευθερία και η δημοκρατία ενδέχεται, με την πάροδο του χρόνου, να εκφυλιστούν σε κενά κλισέ, τα οποία στην πραγματικότητα λειτουργούν μόνο ως καμουφλάζ για να κρύψουν το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν είναι πλέον ελεύθεροι και δεν έχουν λόγο για τον τρόπο λειτουργίας της χώρας τους. Αλλά η γη και οι άνθρωποι είναι πραγματικοί - πάντα.

«Η κύρια δουλειά του αμερικανικού λαού είναι η μπίζνες» είναι ένα επικίνδυνο ρητό γιατί υπονοεί ότι δεν μιλάμε για ένα έθνος - με τη βαθιά οργανική έννοια της λέξης - αλλά για ένα εμπορικό πόστο. Η υψηλότερη αξία πρέπει επομένως να δίνεται πάντα στην επιβίωση της εθνοτικής σας κοινότητας, των φυλετικών συγγενών σας και στη διατήρηση της επιμέλειας της γης, ώστε να μπορείτε, με την πάροδο του χρόνου, να το μεταβιβάσετε στην επόμενη γενιά των δικών σας ανθρώπων.

Με άλλα λόγια, οι σκληροί ατομικιστές πρέπει τώρα τελικά να ενωθούν και να σχηματίσουν μια πραγματικά εθνική κοινότητα - με τη βαθιά οργανική έννοια της λέξης … ας το ονομάσουμε Volksgemeinschaft - αλλιώς οι λευκοί άνθρωποι της Αμερικής δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν.

Μια απόλυτη προϋπόθεση για την επιβίωση των λευκών στην Αμερική είναι ότι η κατάρρευση της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Θα πρέπει να χωριστεί σε μικρότερες περιφερειακές μονάδες με ισχυρή εθνοτική, κοινωνική και ηθική συνοχή και ένα πολιτικό σύστημα που αντικατοπτρίζει τις τοπικές ανάγκες και είναι πραγματικά υπόλογο στους ψηφοφόρους. - Με άλλα λόγια: έθνη με τη βαθιά οργανική έννοια της λέξης.

Διότι είναι ένας σιδερένιος νόμος της ιστορίας το ότι τελικά οι αυτοκρατορίες στρέφονται εναντίον των ανθρώπων που τις δημιούργησαν. Όλες οι αυτοκρατορίες καταστρέφονται καθώς ο πλούτος και η δύναμη αρχίζουν να περιορίζονται σε έναν ολοένα και μικρότερο κύκλο της ελίτ. Αλαζονική και απομονωμένη, η ελίτ αντιμετωπίζει τους απλούς πολίτες της αυτοκρατορίας ως σκλάβους και πιθανούς εχθρούς. Αξιοποιώντας την δύναμη της αυτοκρατορίας, η ελίτ γίνεται όλο και πλουσιότερη. Η ελίτ είναι πόρνη - τα μέλη της ελίτ πωλούν την πολιτική τους επιρροή στην αυτοκρατορία στον υψηλότερο πλειοδότη - και τελικά όλα είναι προς πώληση.

Καθώς η δύναμη της αυτοκρατορίας μεγαλώνει η δύναμη της ελίτ μεγαλώνει μαζί της και τελικά η αυτοκρατορική ελίτ μπορεί να ασκήσει παγκόσμια επιρροή. Ως αποτέλεσμα, η ελίτ απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τους φυλετικούς της συγγενείς και υιοθετεί μια κοσμοπολίτικη ταυτότητα. Και όταν η αυτοκρατορία φτάσει στο αποκορύφωμά της, αυτή η μεταμόρφωση είναι επίσης πλήρης - η πεταλούδα βγαίνει από το κουκούλι και η νέα λαμπρή κοσμοπολίτικη ελίτ, με τη βοήθεια ξένων και εγχώριων παρασίτων, κηρύττει έναν ανελέητο κοινωνικό πόλεμο εναντίον του λαού της.

Έτσι, κάθε αυτοκρατορία είναι βασικά ελαττωματική και η πρωτεύουσα της διεφθαρμένη. Και δεν μπορείτε να το διορθώσετε, γιατί δεν μπορείτε ποτέ να διορθώσετε μια αυτοκρατορία που αποσυντίθεται, η αυτοκρατορία μπορεί να πέσει μόνο όταν έρθει η ώρα. Δεν μπορείτε να διορθώσετε την αυτοκρατορία στέλνοντας καλούς και ειλικρινείς άντρες στην πρωτεύουσα, επειδή η απλή λογική του συστήματος καταστρέφει όλους στην πορεία. Αυτό δεν είναι ο κ. Σμιθ πηγαίνει στην Ουάσιγκτον επειδή δεν μπορείτε να λειτουργήσετε μέσα στο σύστημα, εκτός κι αν εκπορνευτείτε και εσείς, δεν μπορείτε να φέρετε ακεραιότητα και ειλικρίνεια σε ένα σύστημα, το οποίο στην πραγματικότητα, είναι ένα πραγματικό πορνείο.

Εάν μια έδρα στο συνέδριο κοστίζει για έναν υποψήφιο δεκάδες εκατομμύρια δολάρια, πώς τότε θα μπορούσε η πολιτική να είναι κάτι άλλο εκτός από προέκταση των μπίζνες; Και καθώς όλο και περισσότερη ισχύς ελκύεται στην πρωτεύουσα, τόσο πιο ζωτικής σημασίας γίνεται για την Εταιρική Αμερική να διασφαλίσει τα συμφέροντα της καταστρέφοντας αυτήν την έδρα εξουσίας. Όσο πιο ικανοποιημένες είναι οι ανάγκες της καπιταλιστικής ταξικής κυβέρνησης, τόσο περισσότερη δύναμη θα της δοθεί - έτσι ο φαύλος κύκλος είναι έτοιμος. Επομένως, είναι ξεκάθαρο: η αυτοκρατορία και το σύστημα της πρέπει να φύγουν!

Είναι απολύτως ζωτικής σημασίας να κάνουμε τη διάκριση μεταξύ ενός πραγματικού έθνους - με τη βαθιά οργανική έννοια της λέξης - και της αυτοκρατορίας επειδή η αυτοκρατορία και το έθνος δεν μπορούν ποτέ να είναι εναλλάξιμα. Η Αυτοκρατορία δεν μπορεί ποτέ να δημιουργήσει ένα έθνος - μόνο μια κοροϊδία, μια καρικατούρα εκδοχή ενός έθνους - και όλη η δόξα και η λατρεία και τα επιβλητικά κτίρια είναι εκεί μόνο για να κρύψουν αυτό το γεγονός. Ένα επιχειρηματικό και επιθετικό έθνος μπορεί να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία, αλλά μόλις χτιστεί η αυτοκρατορία στρέφεται εναντίον του έθνους που την έχτισε.

Οι αυτοκρατορίες δεν δημιουργούν έθνη. Οι αυτοκρατορίες διαφθείρουν, εκφυλίζουν και διαστρέφουν τα έθνη. Όλες οι αυτοκρατορίες τελειώνουν τις μέρες τους εθνοτικά κούφιες. Ο χειρότερος εχθρός οποιασδήποτε αυτοκρατορίας είναι οι πολίτες της που αμφισβητούν τη δύναμη της αυτοκρατορικής ελίτ. Επομένως μια αυτοκρατορία που πεθαίνει και η φοβερή ελίτ της είναι πάντα πρόθυμη να καταφύγει σε μαζική βία εναντίον των πολιτών της αυτοκρατορίας για να τους μετατρέψει σε σκλάβους.

Οι Αμερικανοί πάντοτε αγωνίστηκαν για να διατηρήσουν την προσωπική τους ελευθερία ενάντια στην κυβερνητική εισβολή, αλλά έτσι γίνονται σκλάβοι του καπιταλισμού, σε αυτήν την περίπτωση της Εταιρικής Αμερικής. Κατά ειρωνικό τρόπο, ως Εταιρική Αμερική θεώρησε ότι η κυβέρνηση και το σύστημα επιβολής του νόμου είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για την επιβολή της βούλησης της στον αμερικανικό λαό και έκτοτε οι δυνάμεις της αυξάνονται.

Η κυβέρνηση είναι αδύναμη μόνο σε σχέση με την εταιρική Αμερική, αλλά όσον αφορά τους απλούς λευκούς, η κυβέρνηση έχει γίνει απολύτως ολοκληρωτική. Όταν η εταιρική Αμερική ήθελε απόλυτη ελευθερία από μόνη της, θεωρούσε την κυβέρνηση ως εχθρό και ήθελε να είναι αδύναμη (η μεσαία τάξη το υποστήριξε ολόψυχα). Όταν η εταιρική Αμερική ήθελε να υποδουλώσει τους απλούς Αμερικανούς συνειδητοποίησε ότι η κυβέρνηση ήταν ένα χρήσιμο εργαλείο ως προς αυτό και στο εξής.

Η εταιρική Αμερική άρχισε να υποστηρίζει την μεγάλη κυβέρνηση (αυτό δεν το πήρε χαμπάρι η μεσαία τάξη). Συχνά ακούτε τους ανθρώπους να λένε ότι κανείς δεν θέλει τη μεγάλη κυβέρνηση να ρυθμίζει τη ζωή των απλών Αμερικανών, αλλά όταν αυτό γίνεται πονηρά και κρυφά και μέσω διαμεσολαβητών από την Εταιρική Αμερική, οι άνθρωποι δεν φαίνεται να το παρατηρούν ή να νοιάζονται.

Συχνά ακούτε τους ανθρώπους να λένε ότι εάν η μεγάλη κυβέρνηση ρυθμίζει τις επιχειρήσεις - κωδικός λέξης για την εταιρική Αμερική - αυτό θα οδηγήσει τελικά σε καταστροφή, αλλά όταν αποδειχθεί ότι στην πραγματικότητα η Εταιρική Αμερική ρυθμίζει τις μεγάλες κυβερνήσεις οι άνθρωποι δεν βλέπουν την επικείμενη καταστροφή. Οι άνθρωποι απαιτούν ελευθερία για την αγορά - και πάλι κωδικός λέξης για την Εταιρική Αμερική - πιστεύοντας ότι η προσωπική τους ελευθερία εξαρτάται επίσης από αυτήν. Ωστόσο, όταν απελευθερώνεται η εξουσία των εταιρειών, τα δικαιώματα του κάθε πολίτη μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.

Γιατί λοιπόν η μεσαία τάξη, στην αναζήτηση της ελευθερίας, προδίδεται τόσο πικρά από την Εταιρική Αμερική; Πρώτον, η μεσαία τάξη συγχέει την ελευθερία των εταιρειών με την προσωπική ελευθερία του ατόμου. Δεύτερον, η μεσαία τάξη δεν καταλαβαίνει ότι η εταιρική Αμερική, στο τέλος, δεν θέλει καν τις ελεύθερες αγορές αλλά ακριβώς το αντίθετο - επιδιώκει τον έλεγχο της αγοράς και του μεμονωμένου καταναλωτή.

Κάθε εταιρεία που δραστηριοποιείται στην ελεύθερη αγορά χαιρετίζει τις ευκαιρίες που προσφέρει η ελεύθερη και ορθολογική ανταλλαγή προϊόντων, υπηρεσιών και κεφαλαίου. Ωστόσο, αυτό που επιδιώκει τελικά κάθε εταιρεία είναι να εξαλείψει τον ανταγωνισμό προκειμένου να μονοπωλήσει και να ελέγξει την αγορά και με αυτόν τον τρόπο να μεγιστοποιήσει το περιθώριο κέρδους.

Εκείνοι που λένε ότι καλωσορίζουν το ανταγωνισμό λένε απλά ψέματα. Γιατί για τον καπιταλιστή διακυβεύονται πάντα παρά πολλά για να τα αφήσει μόνα τους στις ιδιοτροπίες της αγοράς, επομένως απαιτείται πολιτική μόχλευση για την προστασία του επενδυμένου κεφαλαίου.

Τελικά, όλοι οι καπιταλιστές θέλουν να γίνουν φεουδαρχικοί αφέντες - για να ελέγχουν την αγορά και τους καταναλωτές χωρίς περιορισμό, εν συντομία - να καταργήσουν την ελεύθερη αγορά. Ο φεουδαρχισμός είναι η υψηλότερη μορφή καπιταλισμού και είναι το αποτέλεσμα της ολοκλήρωσης των επιχειρήσεων και της κυβέρνησης - ένα ενδεικτικό σημάδι αυτής της εξέλιξης είναι το τέλος της κοινωνικής κινητικότητας.

Η Εταιρική Αμερική και η μεγάλη κυβέρνηση συμβαδίζουν, δεν μπορείτε να έχετε το ένα χωρίς το άλλο, γιατί αυτή είναι η ίδια η ιδέα της αυτοκρατορίας. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών η ελευθερία έχει γίνει μια ψευδαίσθηση και όσο οι λευκοί Αμερικανοί πιστεύουν σε αυτήν την ψευδαίσθηση την πατάνε.

Πολύ συχνά ελευθερία σημαίνει ελευθερία να είσαι φτωχός, ελευθερία να πεινάς, ελευθερία να είσαι χωρίς σωστή δουλειά, ελευθερία να είσαι χωρίς ένα αξιοπρεπές σπίτι αλλά εξακολουθεί να φαίνεται, σε έναν ξένο τουλάχιστον, ότι όσο οι Αμερικανοί έχουν ακόμα την ελευθερία να ονειρεύονται, ελευθερία να είναι αισιόδοξοι και ελευθερία να έχουν αυτοπεποίθηση θα τα καταφέρνουν.

Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να σκεφτώ ότι μερικές φορές η ψευδαίσθηση της ελευθερίας είναι ο πιο σκληρός δουλέμπορος. Γνωρίζω ότι ως ξένος δεν θα έπρεπε να προσπαθώ να αναλύσω την Αμερική, αλλά επειδή ο αμερικανικός πολιτισμός έχει τόσο μεγάλη επιρροή στον σύγχρονο κόσμο, ένιωσα υποχρεωμένος τουλάχιστον να το δοκιμάσω. Και έχω την αίσθηση ότι οι λευκοί στην Αμερική πρέπει επίσης να δώσουν προσοχή σε αυτά τα θέματα τώρα όπως και η ανάπτυξη τελείωσε και με το πέρασμα της έχει κλείσει τη δεύτερη περίοδο της αμερικανικής ιστορίας.

πηγή

Εις τας επάλξεις: Lamia Casual Crew Hellas

Λευκές Μεταναστευτικές Ιστορίες στην Ελλάδα του αντιφασισμού και του εθνομηδενισμού: Οι παππούδες και οι συγγενείς «Φασίστες» και «Αντικομμουνιστές», τα εγγόνια Φιλέλληνες και «Εθνικοσοσιαλιστές» …

«…Το όνομα μου είναι Dino Boçari. Γεννήθηκα το 2000 σε μια περιοχή της Αθήνας στου Γκύζη. Ο πατέρας μου πέρασε παράνομα τα σύνορα το ’91 πολλά χιλιόμετρα με τα πόδια και δούλεψε χρόνια στα χωράφια της Θεσσαλίας. Σκληρές εποχές. Σε μια παράγκα ζούσε με λίγα λεφτά, αρκετό κρύο και άθλιο φαγητό. Δεν ακολούθησε τα άσχημα μονοπάτια άλλων συμπατριωτών μας που είχαν βγει από τις φυλακές και στάθηκε μόνος στα πόδια του αλλά και με την βοήθεια των Ελλήνων. Άλλαξε χίλιες δουλειές κάποιοι του έφαγαν λεφτά και τον κάρφωναν στους μπάτσους αλλά ποτέ δεν μίσησε αυτό τον τόπο. Μια φορά για μεροκάματα πήγε στην Θήβα. Μια Ελληνίδα γιαγιά με το επώνυμο Μπότσαρη του έδωσε λίγη μπομπότα και νερό μια μέρα που ο ήλιος έκαιγε τα πάντα. Μιλούσε αρβανίτικα και κατάφεραν να βγάλουν άκρη. Η φάρα δεν αλλάζει αίμα. 

Όταν γνώρισε την μάνα μου που ήταν από το διπλανό χωριό στην Αλβανία βάλθηκε να κάνει οικογένεια. Με ψωμί και ζάχαρη και αυγά βγάλαμε πολλές νύχτες αλλά ποτέ δεν κάναμε πίσω. Η μάνα έπλενε σκάλες και σπίτια αλλά σιγά σιγά δεν μας έλειψε τίποτα. Με σπούδασαν και μένα και την αδερφή μου και σήμερα νιώθω περήφανος. Στο Μακεδονικό το 2018 συμμετείχα και εγώ στην πρώτη γραμμή αφού μισούσα τα ψέματα των Σκοπιανών και των κομμουνιστών. Θυμάμαι ακόμη τις ιστορίες που μου έλεγε ο πατέρας μου πως ο παππούς μου γλύτωσε από τους παρτιζάνους του Χότζα επειδή τον είχαν για φασίστα. Θυμώνω όταν σκέφτομαι πόσο σκληρά δούλεψε νέος στα ορυχεία υπό τις εντολές του κόμματος με τα άγρια σκυλιά να φυλάνε τους σκλάβους του καθεστώτος. 

Πάντα μας έλεγε τις ιστορίες με τον Σκεντέρμπεη ή Γκέργκι Καστριότι και τον πολεμικό αετό του που είναι η εθνική μας σημαία και τα βράδια σαν παραμύθι ακούγαμε τους θρύλους για το Σούλι, τους αγώνες των φατριών και τις εκκλήσεις για ένωση, τα σχέδια των αγωνιστών του '21 αλλά και των απογόνων τους για κοινή πορεία, τον ρόλο των Φαναριωτών των Τούρκων και των Αμερικανών να μας χωρίσουν, τις προδοσίες του Αλβανικού κράτους αλλά και την τραγική αδιαφορία του Ελληνικού κράτους. Όταν σκότωσαν τον Κατσίφα μίσησα περισσότερο το Αλβανικό κράτος αλλά και τους πολιτικούς στην άλλη πλευρά. 

Πρόσφατα βρήκα βιβλία για τον Midh’at Frashëri και τον Αριστείδη Κόλλια που επαληθεύουν όσα σκεφτόμουν αλλά δεν τολμούσα να τα πω σε κανέναν. Πέρασα και από τα γραφεία της «Χρυσής Αυγής» και εγώ και άλλοι αλλά έφυγα γρήγορα όταν κατάλαβα τι παίζει. Ζω σε μια πόλη που οι ξένοι δεν είμαστε πλέον εμείς αλλά οι άλλοι από την ανατολή που έχουν τα πάντα δωρεάν και δεν σέβονται τίποτα και κανέναν ούτε την χώρα αυτή ούτε εμάς τους «ξένους» αλλά ούτε και τους ντόπιους. Αγαπώ την γη αυτή και ξέρω με ποια πλευρά θα πάω όταν θα έρθει η ώρα της μάχης …»

«…Andrey Burdenko το όνομα του παππού μου. Πολέμησε με τα «Παιδιά του Δάσους» στα απέραντα δάση της Ουκρανίας χρόνια μετά το επίσημο τέλος του μεγάλου πολέμου. Πήρα το όνομα του αλλά δεν τον γνώρισα ποτέ παρά μόνο μέσα από κάποιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Με ελάχιστες δυνάμεις δίπλα του, απέναντι σε πάνοπλες στρατιές του Μπέρια και του Στάλιν που έστελναν ακόμη και φλογοβόλα άρματα με τα τάγματα της NKVD να κάψουν και να σκοτώσουν αγρότες και εργάτες. Κυνηγημένος από όλους πιστός ακόλουθος του Bandera και φανατικός ενάντια στους μπολσεβίκους, αφού οι συγγενείς του είχαν πεθάνει στον μεγάλο λιμό χρόνια πριν. Όταν το αντάρτικο «έσπασε» προσπάθησε να ξεφύγει από τα σύνορα αλλά τον κάρφωσαν οι κομμουνιστές προύχοντες ενός χωριού. Τον έστειλαν στην Σιβηρία και πέθανε από την πείνα. Δεν τον θάψαμε ποτέ. 

Στην Ελλάδα ήρθα μικρός για διακοπές αλλά τελικά έμεινα για πάντα. Όταν μεγάλωσα λίγο βρήκα μια αγκαλιά και δουλειά στην Ουκρανική κοινότητα της νέας πατρίδας. Έμεινα έκπληκτος όταν είδα πρόσφατα κάποιους Έλληνες «φασίστες» να στηρίζουν την Azov απέναντι στους Μοσχοβίτες που ονειρεύτηκαν να μπουν στο Κίεβο με άρματα μάχης μαζί με τους Τσετσένους μισθοφόρους του Πούτιν και τους κομμουνιστές αποσχιστές. Σήμερα η ζωή μου είναι εδώ, η πατρίδα μου είναι και εδώ, και τα βράδια που ακούω black metal και διαβάζω για τον Παγανισμό πολλές φορές σκέφτομαι ότι εμείς οι γιοι του Perun και πάλι νιώθουμε σαν το σπίτι μας ανάμεσα στους Έλληνες αδερφούς μας. Μήπως το πνεύμα της Βαράγγιας Φρουράς ζει ακόμη; Καιρός να υπερασπιστούμε και πάλι την ίδια γη…»

«…Πως σε λένε; Iliana Lupescu. Ετών; 23. Από πού είσαι; Ρουμανία. Με κοίταξε έντονα ο μπάτσος στα μάτια. Ομορφούλα είσαι μου λέει και παρατηρούσε τα ξανθά μαλλιά μου … Είπα να τον στείλω στον διάολο αλλά είχα ήδη φρικάρει που με έπιασαν. Η συνέχεια γνωστή. Δαχτυλικά αποτυπώματα, ανακριτής, δικαστήριο, καταδίκη με αναστολή. Η κατηγορία πέσιμο σε μπάτσους στην πλατεία, ξύλο από την αστυνομία, αφού μόλις είδαν ότι ήμουν μέλος «αντιεξουσιαστικής» συλλογικότητας κυριολεκτικά αφήνιασαν στο τμήμα. Αυτούς τους «ανάρχες» γνώρισα στο σχολείο, σε αυτούς εντάχθηκα. Αλλά γρήγορα άρχισα να νιώθω σαν την μύγα μέσα στο γάλα. Κάτι περίεργα τσιτάτα για έμφυλες ταυτότητες, ένα απύθμενο μίσος για τους άντρες που πολλές φορές ήταν άνευ λόγου, ομιλίες υπέρ των αμβλώσεων, και άλλα τέτοια κουλά. Τι δουλειά είχα εγώ εδώ; 

Οι γέροι μου ποτέ δεν μιλούσαν πολιτικά στο σπίτι. Μου έλεγαν μην μπλέξεις με αυτά. Ήξερα μόνο ότι επί Τσαουσέσκου οι δικοί μου πεινούσαν και χάρηκαν όταν τον σκότωσαν σαν το σκυλί. Άλλωστε ο παππούς είχε πεθάνει έξω από το Στάλινγκραντ και πάντα ήμασταν οι «καταραμένοι» στην γειτονιά μας στο Βουκουρέστι. Όμως μετά την πτώση του καθεστώτος τα πράγματα χειροτέρεψαν λόγω του καπιταλισμού και πήραμε δυο βαλίτσες και τον σκύλο και φύγαμε νύχτα. Ο μπαμπάς ήξερε να δουλεύει ηλεκτρολόγος, η μάνα κράταγε γριές. Δεν έχω παράπονο αλλά ψαχνόμουν για την ταυτότητα μου, ποια είμαι, από πού είμαι, τι ρίζες έχω. Δεν ήμουν ποτέ της θρησκείας αλλά μια μέρα η ζωή μου άλλαξε. Βρήκα σε έναν πάγκο στο Μοναστηράκι ένα βιβλίο στα ελληνικά για την Σιδηρά Φρουρά και τον Codreanu. Παραξενεύτηκα από το Ρουμανικό όνομα και τις αναφορές στην χώρα μου το πλήρωσα και έφυγα. 

Κάθε βράδυ το διαβάζω και έτσι ανακάλυψα έναν άλλο ηρωικό κόσμο. Την μυστηριακή Ορθοδοξία και τον Ρουμανικό Φασισμό. Έννοιες που μέχρι χτες δεν τολμούσα να σκεφτώ, μπροστά μου πέρασε σαν ταινία η ιστορία της Ρουμανίας όπως ο Dracula που σκότωσε χιλιάδες Τούρκους και στο τέλος ο Capitan και το μαρτυρικό τέλος του. Έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα και άλλους που διάβαζαν και μελετούσαν τα μυστικά της Ρουμανίας. Κάθε μέρα που σχολάω από την δουλειά σε μια γειτονιά του Πειραιά βρίσκω κοινές παρέες σε ένα καφέ. Κάποιοι από αυτούς με άσπρα κορδόνια στις αρβύλες και τατουάζ με μαύρους ήλιους και ρούνους. Με δέχτηκαν σαν αδερφή τους και με φωνάζουν «συναγωνίστρια» με στηρίζουν και τους στηρίζω. Τους αγαπώ και με αγαπούν. Μιλάμε για μουσική και πολιτική, δεν μας αρέσει που η πόλη θυμίζει Καμπούλ …»

«…Θυμάμαι τον πατέρα να τρέχει να μας κρύψει στο υπόγειο γιατί έρχονταν τα σκυλιά του ISIS. Οι χριστιανοί κράτησαν το μέτωπο και μας βοήθησαν και οι σιιτικές φιλοιρανικές πολιτοφυλακές. Όλοι οι γείτονες παρά τις θρησκευτικές διαφορές με σημαίες της Συρίας και πορτρέτα του Assad στα σπίτια τους αλλά στο δικό μας μόνο το λάβαρο του Εθνικοσοσιαλιστικού SSNP. Εμείς παλιά μιλούσαμε και ελληνικά αλλά πλέον λίγοι παππούδες τα μιλάνε στο χωριό μας. Κλάψαμε πολλά αδέρφια που έπεσαν για την προστασία μας. Πάντα είχαμε αγάπη για την Ελλάδα αφού οι ρίζες μας δεν ήταν Αραβικές αλλά κληρονομιά του Αλέξανδρου. Είμαστε η δεύτερη Μεγάλη Ελλάδα. 

Τα αρχαία μνημεία υπάρχουν παντού και μας θυμίζουν την ταυτότητα μας. Παρά το γεγονός ότι είμαστε χριστιανοί νιώθουμε μέσα μας βαριά την κληρονομιά των Σελευκιδών. Όταν το μέτωπο σταθεροποιήθηκε ο πατέρας μας έστειλε μέσω Λιβάνου σε μια ξαδέρφη μας που ζει στην Θεσσαλονίκη. Εκεί στεριώσαμε και προσπαθούμε να στηρίξουμε αυτούς που έμειναν πίσω. «Μα εσύ δεν μοιάζεις για Άραβας» μου λένε όσοι με γνωρίζουν, ναι δεν είμαι και δεν νιώθω αλλά αγαπάω την Συρία όσο και την Ελλάδα. Ο θείος μου σκοτώθηκε το ’67 ενάντια στους Ισραηλινούς και όταν τον έφεραν του βάλαμε στα μάτια νομίσματα και στα χέρια μια σημαία ελληνική. Τότε δεν ήξερα τον λόγο για όλα αυτά. Μετά έμαθα ότι είναι ελληνικό έθιμο τα νομίσματα για την ανταμοιβή στο βαρκάρη των ψυχών. 

Έμαθα γρήγορα ελληνικά και οι καθηγητές μου στο φροντιστήριο μου έδιναν συγχαρητήρια παρά το ότι ήμουν ξένος για αυτούς. Μα δεν είμαι ξένος τους έλεγα … και αυτοί χαμογελούσαν ειρωνικά. Σύντομα βρήκα κάποιους περίεργους τύπους ένα βράδυ να κολλάνε πολύχρωμες αφίσες για την Συρία. Ήταν Έλληνες και «εθνίκια» όπως μου είπαν και σύντομα γίναμε φίλοι. Δεν είχαν σχέση με κόμματα αλλά είναι πατριώτες που αγαπάνε την Συρία και μισούν αυτούς του FSA. Φοράνε και μπλουζάκια FCK ISIS. Τους είπα όλα όσα ήξερα και ένιωσα να είμαι Έλληνας όσο ποτέ. Τα βράδια που τους μαγειρεύω συνταγές από την πατρίδα ακούμε μουσικές παραδοσιακές αλλά και για τον Ακρίτα Διγενή που πολέμησε στα μέρη μου για μια πατρίδα κοινή απέναντι στους εισβολείς. Κάποιος Σύριος ηγέτης είχε πει «επίθεση στην Ελλάδα σημαίνει επίθεση στην Συρία». Με λένε Simeon Yudeh και δηλώνω Έλληνας της Συρίας…»

«… Ο πατέρας οικοδόμος με εργατικό ατύχημα στα νιάτα του. Η μάνα δασκάλα, λατρεύει την χώρα. Πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Πηγαίνω κάθε καλοκαίρι στην Πολωνία. Αλλά η καρδιά μου είναι εδώ. Πήγα σε μερικές συναυλίες εθνικιστικές με φίλους skinheads, καλά παιδιά οι Έλληνες και υπερήφανοι για τις ιδέες τους. Κάποιοι συμπατριώτες μου ήταν και μέλη σε γνωστό κόμμα για χρόνια αλλά ξενέρωσαν με κάποια σκηνικά. Δεν έχουμε κακό όνομα νομίζω, κάποιοι πίνουν λίγο παραπάνω αλλά μας αγκάλιασε η Ελλάδα. Και αγαπάω τα πάντα σε αυτό το μέρος. Πήγα Μυκήνες, Επίδαυρο και Βεργίνα. Μεγάλη ιστορία αυτός ο τόπος. Πονάω που μας κατάντησε το ΔΝΤ αποικία. 

Αλλά δεν το βάζω κάτω. Έχω καλή δουλειά, βγάζω λεφτά, Πολωνέζα σύντροφο αλλά δεν αντέχω να ακούω παντού αμανέδες και να βλέπω να πουλάνε κάτι τύποι «σκοτεινοί» πρέζα έξω από σχολεία και γυμναστήρια. Ένα βράδυ που πείραξαν μια Ελληνίδα τους άφησα με τα δόντια τους να τα μαζεύουν από το πεζοδρόμιο. Είμαι γιος Ουσάρων που τσάκισαν τους Οθωμανούς στα πεδία των μαχών, αντικομμουνιστής αλλά και αντικαπιταλιστής. Οι κόκες και οι σάπιες ιδέες της «νέας αριστεράς» δεν μου λένε τίποτα αφού έχω κάνει τις επιλογές μου. Το αφεντικό με φωνάζει «φασίστα» αλλά δεν έχω θέμα και γελάω, είμαι ότι νομίζουν. Έχω βρει Έλληνες συντρόφους και με δέχτηκαν σαν μέλος της οικογένειας τους. Στο βουνό που πάμε για πεζοπορία, στο γήπεδο, στα μαγαζιά λένε «ήρθε ο Πολωνός», τους απαντάω «Έλληνας και Πολωνός» αν και παρά το γεγονός ότι γελάνε το δέχονται! Δεν θέλω να δω την σημαία των Σαλαφιστών στην Ακρόπολη. Πείτε με «φασίστα» δεν με νοιάζει. Michał Krawiec…»

«…Varlam Jakasvili. Ξένος στην Ελλάδα, ξένος και στην Γεωργία. Οι παππούδες πολέμησαν ενάντια στους Σταλινικούς. Ακολούθησαν διώξεις. Ο πατέρας απολύθηκε από την δουλειά γιατί έκαψε ένα βράδυ τα γραφεία του κόμματος στο χωριό μας. Μας έσωσε η επιχείρηση του ελληνικού στρατού κατά την διάρκεια του πολέμου το '93. Λίγο μετά σχολείο στα Σεπόλια. «Είστε κλέφτες και δολοφόνοι». Αυτό θυμάμαι να μου λέει ο διευθυντής στο σχολείο. Μα εγώ δεν είχα σχέση με αυτούς που μας ξεφτιλίζουν. Ούτε κλέψαμε ούτε πειράξαμε κανέναν. Ήρθαμε σαν πρόσφυγες της Γεωργίας αλλά είχαμε και ελληνικές ρίζες. Ξέραμε λίγα ελληνικά και τα παιδιά με έβλεπαν περίεργα. Μισώ αυτούς που σπιλώνουν το όνομα μας, μας έκανε κτήνη ο κομμουνισμός και η τουρκική απειλή αλλά τα νέα παιδιά είναι αλλιώς και θέλουν να τους νιώθουν συμπατριώτες. 

Ακούω παραδοσιακή γεωργιανή μουσική που μιλάει και για αρχαία Ελλάδα και κοινές ρίζες αλλά και ελληνική με προτίμηση σε αυτά που μιλάνε για αντίσταση και λευτεριά όπως τα ριζίτικα. Ακόμη θυμάμαι την μάνα μου να τσακώνεται με μουσάτους δημοσιογράφους ακροαριστερής εφημερίδας που ήρθαν μια μέρα απρόσκλητοι στον σύλλογο της κοινότητας μας για να μας πείσουν να βγάλουμε ανακοινώσεις για τον ρατσισμό. Ποιο ρατσισμό; Αυτοί ήταν ρατσιστές που όπως μας είπαν «είσαστε υπερβολικά πατριώτες» επειδή είχαμε στον χώρο μας ελληνικές σημαίες και βιβλία για την κοινή ιστορία των δυο χωρών. 

Στο στρατό που υπηρέτησα στις ειδικές δυνάμεις ήμουν πρώτος στις βαθμολογίες, σε όλα μέσα, στο ποτάμι στον Έβρο δώσαμε μάχες με τους Τούρκους και τους Αφγανούς που είχαν πάρει χάπια και απειλούσαν να μας σφάξουν. Δεν απαιτώ να με δεχτούν ως Έλληνα όλοι αλλά είμαι Λευκός, νομίζω πιο λευκός από κάτι «γύφτους» που μιλάνε για «εθνικισμό» πράγμα που δεν κατάλαβα ποτέ. Θέλω να κάνω παιδιά που να είναι υπερήφανα για την καταγωγή τους και να αγαπήσουν αυτή την χώρα. Αν χρειαστεί να πεθάνουν για αυτή …»

«…Arpi Tachikian γράφει η ταυτότητα. Η γιαγιά από όπου πήρα το όνομα της επέζησε μετά την καταστροφή και ήρθε στον Πειραιά μαζί με Έλληνες της Ιωνίας μέσα σε ένα σαπιοκάραβο. Έχασε τα πάντα από τους Τσέτες. Τις αδερφές της δεν τις έσωσε. Τις βίασαν και τις κρέμασαν στην κεντρική πλατεία οι Κεμαλικοί που είχαν πάρει όπλα και λίρες από τους Σοβιετικούς όπως έμαθα μετά από χρόνια. Την πέταξε το κράτος σε μια καλύβα με λάσπη στην Κοκκινιά. Γλύτωσε από τα αεροπλάνα του Σκόμπυ στα Δεκεμβριανά. Ενταγμένη στο ΕΑΜ αλλά μακριά από ακρότητες και υπερβολές που έκαναν άλλοι Αρμένιοι. Ψήφιζε ΚΚΕ και ο πατέρας και η μάνα το ίδιο επί χρόνια αλλά μετά από χρόνια ξύπνησαν. 

Και εγώ με την σειρά μου εγγραφή στην ΚΝΕ. Δεν με σήκωνε το κλίμα, κάτι η ιστορική καταπίεση της ΕΣΣΔ για τα θέματα μας με τους Αζέρους κάτι το κλίμα που θύμιζε στάνη και ρομπότ άρχισα να δυσανασχετώ. Άκουγα για τα ξαδέρφια μου που πήγαιναν σε πορείες ενάντια στην Τουρκική πρεσβεία. Είχα πάει και εγώ. Επαναστατική γυμναστική. Μετά έμαθα για την ASALA. Αριστεροί εθνικιστές (!) δεν είχα ξανακούσει ποτέ για αυτούς. Στην ΚΝΕ δεν τους ήξεραν ή δεν μίλαγαν για αυτούς. Πίεσα, ρώτησα, τσακώθηκα, σιχάθηκα και έφυγα. Έψαξα μόνη μου την αλήθεια. Βρήκα μια άλλη οπτική της ιστορίας. Ομάδες θανάτου που εκδικήθηκαν το αίμα των προγόνων μας. Κάποιοι την εποχή εκείνη μαζί με τους Πόντιους στο αντάρτικο και μετά στο πλευρό του Άξονα.

Ο πρόσφατος πόλεμος στην Αρμενία με συγκλόνισε βαθιά. Αναρωτήθηκα γιατί οι συμπατριώτες μου που ήταν στην antifa ή και σε ακροαριστερές οργανώσεις δεν βοηθούσαν τον αγώνα του λαού μου. Τελικά διάβασα για κινήσεις αλληλεγγύης κάποιων εθνικιστών που στήριζαν το δίκιο μας. Κάποιοι άλλοι δεν ήταν δημοκράτες ούτε μαρξιστές κάποιοι από αυτούς που είχαν κάνει θητεία πήραν ακόμη και εισιτήριο για το Ερεβάν και πολέμησαν. Πολλοί στον κύκλο μου ξέχασαν γρήγορα τις αηδίες των δήθεν «συντρόφων» που είναι μόδα στους Αρμένιους του εξωτερικού και ένιωσαν να ξαναγεννιόνται μέσα από την εθνική υπερηφάνεια και την αντίσταση στον Ερντογάν.  Πλέον στο δωμάτιο μου έχω την ελληνική σημαία και μαζί με αυτή την αρμενική. Είμαι Αρμένισσα, νιώθω και Ελληνίδα, φτύνω στα μούτρα τους μοδάτους βλάκες που βρίζουν την Ελλάδα και τον Ελληνισμό…»

Με τις ύαινες του αντιφασισμού ή με την αγέλη των Λευκών Λύκων;

Το οικτρό τέλος του κ. Ανώτερου (Περιοδικό Γαμμάδιον, Έκτο Τεύχος, Φθινόπωρο 2005)