«Καλούμε τον Ουκρανικό λαό να αντισταθεί με οποιοδήποτε μέσο
για την πατρίδα του και την Ευρώπη των εθνών. Δυστυχώς και οι δύο πλευρές είναι
ξένων συμφερόντων, όπως ανέκαθεν στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Μας εμπνέει η
αντίσταση των αδελφών μας, Ουκρανών, διότι παρόλο που γνωρίζουν το αποτέλεσμα
της διαμάχης, προτίμησαν να σηκώσουν τα όπλα και να πολεμήσουν. Δεν είμαστε με
κανέναν ούτε Ρωσία ούτε Αμερική. Είμαστε με τον Ουκρανικό λαό και τις δυνάμεις
της Εθνικοσοσιαλιστικής οργάνωσης Azovπου αντιστέκεται μέχρι εσχάτων»
Για μια ελεύθερη Ουκρανία.
Για μια ελεύθερη Ευρώπη.
ΕΝΕΘ - Θεσσαλονίκη
Πρόσφατη παρέμβαση Αυτόνομων στην Αθήνα
Στις ερωτήσεις απάντησε ο MilitantX
τον οποίο ευχαριστούμε για τον χρόνο του.
Τι δηλώνεις σε πολιτικό
και ιδεολογικό επίπεδο;
Με εμπνέουν πολλά πολλά
κινήματα και καθεστώτα τόσο του παρελθόντος, όσο και του σήμερα. Φασισμός,
Εθνικοσοσιαλισμός, Ταυτοτισμός, ακόμα και η Σιδηρά Φρουρά τουCorneliusContreanu,
παρόλα αυτά δεν ταυτίζομαι με κανένα από τα παραπάνω απόλυτα, οπότε η απάντηση
μου στην ερώτηση ποικίλει. Αν με ρωτήσει κάποιος ριζοσπάστηςτου «χώρου» θα απαντήσω εθνικιστής που
καλύπτει μεγάλο μέρος των παραπάνω, αν πάλι με ρωτούσε ένας ακροδεξιός ή αστός,
θα του απαντούσα Φασίστας για να καταλάβει πως δεν είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο.
Πόσες φορές έχεις
επισκεφτεί την Ουκρανία και σε ποια φεστιβάλ τα οποία εκτός από μουσική
περιλαμβάνουν αθλητικούς αγώνες και ομιλίες;
Δυο φορές, στο Asgardsreifestivalστο Κίεβο.
Πως είδες την οργάνωση και
την προσέλευση της Ευρωπαϊκής νεολαίας στις μουσικές εκδηλώσεις;
Η προσέλευση των Ευρωπαίων
ήταν σε επίπεδο παρέας και όχι οργανωμένη, παρ όλα αυτά ήταν μεγάλη. Το 2017
είχε γύρω στα 1.200 άτομα και το 2018 1.800, στη συντριπτική πλειοψηφία άτομα
απ το εξωτερικό. Η μόνη οργανωμένη κίνηση ήταν από το Γερμανικό «DerIIIWeg»όπου η νεολαία είχε δικό της standμε είδη ένδυσης του κινήματος τους και
τα μέλη της ήταν ομοιόμορφα ντυμένα. Επίσης υπήρχε μία παρέα εφήβων με
στρατιωτική περιβολή, λάβαρα και fullfaceπου
δεν έβγαζαν πουθενά (τους πετύχαμε μες στη πόλη του Κιέβου με skullface) φερόμενοι
ως μέλη της «AtomWaffen».
Ποια ελληνικά συγκροτήματα
έλαβαν μέρος και ποια η υποδοχή του κοινού;
To2017 είχαν παίξει οι «NaerMataron»
και το 2018 οι «DerSturmer» (σ.σ. το 2019 συμμετείχαν τα ελληνικά συγκροτήματα «Wodulf» και «Stutthof»).
Στους πρώτους το κοινό έδειξε ενδιαφέρον αλλά δεν υπήρχε έντονος ενθουσιασμός, moshpit, wallofdeathκλπ
δεν υπήρξαν, ίσως έπαιξε ρόλο το γεγονός πως παρουσίασαν από τις τελευταίες
δισκογραφικές δουλειές που το γύρισαν στο deathπου σε αντίθεση με τις παλαιότερες
δουλειές δεν έχουν ιδιαίτερη απήχηση. Μόνο ένα κομμάτι έπαιξαν από τα παλιά
τους. Στους «DerSturmer»
από την άλλη έγινε ΚΟΛΑΣΗ. Απ τις πιο δυναμικές και χαοτικές στιγμές που χω
ζήσει σαν μεταλάς, ξύλο, στρίμωγμα, έκσταση. Λάβαρα με Σβάστικες να κραδαίνονται
σε σφιγμένες γροθιές και ένα πρωτόγονο μίσος να βγαίνει ανεξέλεγκτο από τις
καρδιές των οπαδών. Δεν θυμάμαι πολλές φορές να χω ζήσει σαν αυτή και έχω πάει
σε πολλά λάιβ σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Ποια η άποψη σου για την πολιτικοστρατιωτική
κίνηση Azov;
Έχουμε πολλά να μάθουμε από τους αγωνιστές της.
Οργάνωση, δομές, αγωνιστικό πνεύμα ακόμα και realpolitik. Ένα ιδιαίτερο είδος
εθνικοσοσιαλισμού, περισσότερο «σοβινιστικό» θα έλεγα που μιλάει στο παρόν και
έχει απήχηση από τη νεολαία. Αθλητισμός, φεστιβάλ, επιμόρφωση, δραστηριότητες,
δράσεις, όλες οι δομές που όταν τις είδα δεν πίστευα στα μάτια μου, πρέπει η Azovξεκάθαρα
να μελετηθεί και στο μέλλον να γίνουν πιο εκτεταμένες επαφές διότι έχουμε πολλά
να μάθουμε από τους Ουκρανούς.
Ποια η στάση των Ουκρανών
συναγωνιστών απέναντι στην ελληνική εκπροσώπηση;
Η συναγωνίστρια Olenaήταν
από τα πιο θερμά και εξυπηρετικά που χω γνωρίσει, διότι δυο φορές είχαν θέματα
κατά την παραμονή τους συναγωνιστές και αμέσως βοήθησε με το παραπάνω. Επίσης
πρόκειται για μια μυημένη στη φιλοσοφία, εξαιρετικά διαβασμένος άνθρωπος,
αξιόλογος και με βαθιά αγάπη για την Αρχαία Ελλάδα, το βραχύ χρονικό διάστημα
που μπορούσε να έχει λογαριασμούς σε socialmediaδιότι ως γνωστόν ο
αλγόριθμος τα έριχνε, διατυμπάνιζε ότι εμπνέεται από τη Θεά Αθηνά, έκανε
προφανώς και ανάλογες αναρτήσεις και έγραφε σχετικά άρθρα.
Τι σημαίνει για σένα NSBM;
Το NSBMείναι
μία σύγχρονη επανάσταση, ότι πιο αιρετικό υπάρχει στη μουσική αυτή τη στιγμή.
Εκεί ο Αγώνας, η Πίστη και η Κοσμοθέαση μετουσιώνονται σε κάτι διαφορετικό, με
διαφορετικές μορφές κάθε φορά. Άλλοτε με volkστοιχεία συναντούν τα στοιχεία της
παράδοσης, άλλες φορές πάλι μέσα από πιο ατμοσφαιρικό ήχο έρχεται πιο κοντά στο
Νιτσεϊκό η Εβολιανό στοιχείο. Από την άλλη έχουμε τα πιο μεσαιωνικά, βάρβαρα
κομμάτια του ψυχισμού μας να βγαίνουν με έναν μονοκόμματο, ξερό ήχο. Νιτσεϊκό μίσος
και φυλετισμός στην πιο αγνή τους μορφή.
Η Γαλλική σκηνή του είδους που
χαρακτηρίζεται από progκαι avantgardeεκφράζει την θλίψη και την
απαισιοδοξία που μας έχει γεμίσει ο Σύγχρονος Κόσμος ενώ τα πιο militantσχήματα
με τους χαρακτηριστικούς νεωτερισμούς, μας προσγειώνουν στους πολέμους του
σήμερα. Αγώνες που δίνονται με γροθιές, με μαχαίρια,με αυτόματακαι αντιαρματικά σε πεζοδρόμια, πλατείες και κάθε λογής πεδίου μάχης.
Είναι τόσο πολυδιάστατο το NSBMόσο είναι το BlackMetal,
ο αγώνας και η ζωή του κάθε ακτιβιστή της Ζωής.
Λίγο «περίπλοκη» για όσους
δεν έχουν ιδέα από το είδος, περισσότερο για δυνατούς λύτες θα το χαρακτήριζα
και μυημένους. Το διάβασα ευχάριστα πάντως και χάρηκα για την πρωτοβουλία.
Ποιο το μήνυμα σου προς
τους υποστηρικτές, εχθρούς αλλά και ουδέτερους του «χώρου» απέναντι στους
Ουκρανούς «φασίστες»;
Προτρέπω τους υποστηρικτές
να παραδειγματιστούν από το θάρρος και την αποφασιστικότητα τους. Σύγχρονοι
ήρωες στο πιο αντι-ηρωικό παρόν. Οι υπόλοιποι με αφήνουν παγερά αδιάφορο.
Στις 12 Μαρτίου, πριν από 35 χρόνια, γεννήθηκε στην Ευρώπη ο
πρώτος συντονισμός μεταξύ των εθνικών επαναστατικών κινημάτων προσανατολισμένων
στην Τρίτη Θέση, μέρος της οποίας ήμουν κι εγώ.
Επιλέξαμε αυτήν την ημερομηνία για να ξεκινήσουμε σήμερα τον
συντονισμό του Euronet που σκοπεύει να διαδώσει τις σκέψεις μας σε πολλές
γλώσσες στα έθνη της Ευρώπης.
Η στιγμή είναι λεπτή γιατί η Ευρώπη είναι ένα θέατρο πολέμου
και είναι λεία των επιπτώσεων της πανδημίας στην οικονομία.
Το έργο μας δεν είναι εύκολο. Η Ευρώπη διαβρώνεται εσωτερικά
από τον δημογραφικό χειμώνα, από τη δύναμη των λόμπι και από μια αυτοκτονική
ιδεολογία που είναι ένα είδος πνευματικού aids, κόρη της Σχολής της
Φρανκφούρτης. Στο διεθνές παιχνίδι, η Ευρώπη έχει μόνο οικονομική ισχύ αλλά
πνίγεται στρατιωτικά από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα, την Τουρκία και τη Μεγάλη
Βρετανία.
Η Ευρώπη εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από άλλες ηπείρους και οι
προσπάθειές της για ανάκαμψη ματαιώνονται παντού. Στην Αφρική από Αμερικανούς,
Κινέζους, Ρώσους και Τούρκους. Στον Ινδο-Ειρηνικό, μαζί με την Ιαπωνία, μόνο η
Ευρώπη βάζει εμπόδια στο τιμόνι τωνΑμερικανών που θέλουν να ξεκινήσουν μια νέα Γιάλτα με το Πεκίνο.
Εν τω μεταξύ, το κόστος του πετρελαίου και του φυσικού
αερίου κινδυνεύει να γονατίσει οριστικά την ανάκαμψή μας, κάτι που απειλείται
και από άλλες σημαντικές αιτίες, όπως η έλλειψη σιταριού που οι Κινέζοι
παίρνουν τα χέρια τους παντού και μας το αρπάζουν συνεχώς.
Έχουμε και την παρακμή του σιδήρου και του χάλυβα και την
«οικολογική» καθυστέρηση στην πυρηνική ενέργεια.
Σε αυτή την επικίνδυνη κατάσταση έχουμε τη Μεγάλη Επαναφορά
με την έναρξη της Ατζέντας 2030.
Χάρη στην τεχνολογία, η κοινωνία μας βρίσκεται στο δρόμο της
τυραννίας.
Σε αυτό το πλαίσιο καλούμαστε να ταρακουνήσουμε τον εαυτό
μας και να δράσουμε για να αφυπνίσουμε μυαλά και κυρίως πνεύματα για μια νέα
πνευματική ανδρεία και για ένα οργανικό και κοινωνικό όραμα της πολιτικής.
Πρέπει και θέλουμε να το κάνουμε στο όνομα της κοινής μας
ρίζας, στο όνομα των λαών μας, σε ένα ευρωπαϊκό αυτοκρατορικό όραμα.
Είναι ένα μακρύ και δύσκολο έργο, αλλά είναι δικό μας.
Δεν μας ενδιαφέρουν αυτοί που αναζητούν αλλού τη σωτηρία,
δεν μας ενδιαφέρουν αυτοί που δεν νιώθουν πια ότι ανήκουν στη γη τους και στον
λαό τους και ψάχνουν έναν σωτήρα απ’ έξω, όποιος κι αν είναι αυτός.
Δεν μας ενδιαφέρουν οι ανταγωνιστές, γιατί έχουμε ένα
ριζοσπαστικό ή επαναστατικό όραμα για την πολιτική και όχι έναν χαμένο και
αγανακτισμένο εξτρεμισμό που αφήνουμε στους ηττημένους και τους αστούς.
Δεν μας ενδιαφέρουν αυτοί που περιμένουν θαυματουργή βοήθεια
που έρχονται από άλλο μέρος εκτός της Ευρώπης και δεν εξαρτώνται από εμάς.
Με αυτή τη νοοτροπία θέλουμε να δράσουμε, στην πολιτική, στη
μεταπολιτική και στην καθημερινότητα.
Και με αυτή τη νοοτροπία αναλύουμε τι γίνεται και θα το
προπαγανδίσουμε.
Ας ξεκινήσουμε φέτος στις 12 Μαρτίου.
Όπου υπάρχει θέληση υπάρχει τρόπος και έχουμε τη θέληση.
Υπάρχει ένα φάντασμα που τριγυρνά στα καλά σαλόνια της
σύγχρονης πολιτικής και λογοτεχνικής κουλτούρας των «φωτισμένων» και των
προοδευτικών: αυτό του Drieu La Rochelle.
Και δεν είναι το μόνο αλλά υπάρχουν και άλλα παρόμοια με
αυτό, όπως του Ezra Pound, του Céline, του Ernst Jünger, του Robert Brasillach,
του Knut Hamsun, του Mario Appelius, του Maurice Bardèche, ακόμα και του
Krasnov των Κοζάκων του Ντον, που είχε γράψει μια σειρά από εξαιρετικά δημοφιλή
μυθιστορήματα για την τσαρική Ρωσία και την έλευση του μπολσεβικισμού και που
πυροβολήθηκε σε μια κοιλάδα, στις αρχές του Μαΐου 1945. Για να μιλήσουμε μόνο
για τους συγγραφείς, διότι αν τότε διευρύνουμε το βλέμμα μας στη φιλοσοφία,
συναντάμε ακόμη πιο εμφανή και ντροπιαστικά φαντάσματα, όπως αυτό του Martin Heidegger,
του Evola μέχρι αυτό του Giovanni Gentile.
Οι παραπάνω κύριοι έκαναν τις πολιτικές και ηθικές τους
επιλογές, καθώς και αυτές τις καλλιτεχνικές και πνευματικές, παίρνοντας το
ρίσκο να αμφισβητήσουν τη φυλακή ή το εκτελεστικό απόσπασμα, για να καταθέσουν
την πίστη τους στις αξίες του πολιτισμού και την απαθή αγάπη τους για την
Αλήθεια. Μόλις τα τελευταία χρόνια φαίνεται δυνατό να γίνεται μια αληθινή
κουβέντα σχετικά με τους προσανατολισμούς του ευρωπαϊκού πολιτισμού μεταξύ των
δύο παγκοσμίων πολέμων και στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια του δεύτερου. Η
προσέγγιση με μυαλό απαλλαγμένο από προκαταλήψεις για τα προβλήματα του
ευρωπαϊκού πολιτισμού μεταξύ της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου και των χρόνων
του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, θα δώσει σε κάποιον την δυνατότητα να καταλάβει
γιατί άνδρες του διαμετρήματος των Drieu la Rochelle, Hamsun, Pound, Céline,
αποφάσισαν να πάρουν το μέρος της σβάστικας, παρόλο που γνώριζαν την τεράστια
ευθύνη που αναλάμβαναν με αυτόν τον τρόπο.
Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη είχε τότε λίγους, πολύ λίγους
αληθινούς ανθρώπους του πολιτισμού. Από την άλλη πλευρά, ξεχείλισε από τρελούς
και χονδροειδείς «διανοούμενους», όλοι εξίσου προκατειλημμένοι, όλοι εξίσου
σημαιοφόροι πολλών μικροπρεπειών και ορκισμένων εχθρών της Αλήθειας και της Ηθικής.
Όλοι ανυπόμονοι και πρόθυμοι να βάλουν φωτιά στον Πολιτισμό μας, το συντομότερο
δυνατό, να καταστρέψουν τον παλιό κόσμο και να δουν τον νέο να προκύπτει, χωρίς
να έχουν την παραμικρή συγκεκριμένη ιδέα για το πώς θα τον χτίσουν, παρά μόνο
να χρησιμοποιήσουν την μίζερη, κενή φόρμουλα της δεξιάς και της αριστεράς. Αλλά
όλα αυτά με τρόπο «επαναστατικό», γιατί όλα μαγεμένα από τη λεπτή γοητεία της
επανάστασης, της δήθεν επανάστασης, η οποία, από το 1879 και μετά, είχε γίνει
το νέο Ευαγγέλιο της ιστορίας.
Υπάρχουν στην ζωή επιλογές που δεν συγχωρούνται, που
αποδίδουν στον συγγραφέα τους το αέναο «damnatio memoriae», ανεξάρτητα από την
αξία του χαρακτήρα και όλων όσων μπορεί να είπε ή έκανε αξιοσημείωτα, πριν
πραγματοποιήσει μια τέτοια συγκεκριμένη επιλογή. Αυτή λοιπόν, είναι σίγουρα η
περίπτωση του συγγραφέα Pierre Drieu La Rochelle.
Συγγραφέας οποίος, παρά την αναμφισβήτητη λογοτεχνική του
αξία και τη σημασία ορισμένων πολιτικών του διαισθήσεων στην περίοδο μεταξύ των
δύο παγκοσμίων πολέμων, λόγω του γεγονότος ότι εντάχθηκε στο Γαλλικό Λαϊκό
Κόμμα του πρώην κομμουνιστή Jacques Doriot και έχοντας μοιραστεί την συνεργασία
κατά τη γερμανική κατοχή της Γαλλίας, εκδιώχθηκε για πάντα από τα σαλόνια του
ευρωπαϊκού πνεύματος. Επίσης υπέστη τη συστηματική αφαίρεση των αξιών του, ως
πεπεισμένου φιλοευρωπαίου, ενός ευρωπαϊστή, όταν η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης
ήταν μια σπάνια εξαίρεση στον κανόνα του ενιαίου τοπίου των στενών και στείρων
εθνικισμών:
«Η Ευρώπη είναι τόσο ανάγκη να δημιουργηθεί, όσο είναι
ανάγκη να αναπνεύσει κάποιος για να μην πεθάνει. Πρέπει να φτιάξουμε την Ευρώπη
αν δεν θέλουμε να ενεργούμε ως μπολσεβίκοι της άκρας αριστεράς ή της
ακροδεξιάς, εάν δεν θέλουμε να σηκώσουμε ένα τεράστιο διακύβευμα στο οποίο θα
καεί όλος ο πολιτισμός, η ελπίδα και η ανθρώπινη τιμή μέσα σε 20 χρόνια. Πρέπει
να οικοδομήσουμε την Ευρώπη αν θέλουμε ο Άνθρωπος να μη χάσει ούτε την απλή
ανάμνηση αυτής της όμορφης θεωρίας των ιδεών σε έναν νέο κατακλυσμό που συνιστά
στον νοητικό μας ορίζοντα τη σειρά των ιστορικών περιπετειών των εθνών.
Χρειάζεται μια αρκετά μεγάλη και υπέροχη πλατφόρμα για να στηρίξει την κιβωτό
της ανθρώπινης παράδοσης, η οποία κινδυνεύει να θρυμματιστεί και να γίνει
κομμάτια.»
Ποιος ήταν όμως ο Pierre Drieu La Rochelle, πριν μεταστραφεί
στον φασισμό, το 1934, και προτού συμφωνήσει να συνεργαστεί με τους Γερμανούς
στην κατεχόμενη Γαλλία, σε σημείο να έχει και τη διεύθυνση της πολύ διάσημης
«Nouvelle Revue Française»;
Εδώ, δεν είναι τόσο η βιογραφία του που μας ενδιαφέρει
(διαθέσιμη άλλωστε σε οποιοδήποτε κείμενο της γαλλικής λογοτεχνίας και στο
διαδίκτυο), όσο η πνευματική του διαδρομή που τον οδήγησε να αποτελέσει μια
σπάνια και ευτυχισμένη εξαίρεση στο πανόραμα της δεκαετίας του ’20 και του ’30,
να υποστηρίξει την υπόθεση μιας Ευρωπαϊκής Ενότητας και να απορροφήσει και να
ανασυνθέσει τους εξοργισμένους και αντικρουόμενους εθνικισμούς.
Το πρώτο σημαντικό γεγονός είναι η συμμετοχή του στον Πρώτο
Παγκόσμιο Πόλεμο, από την αρχή μέχρι το τέλος (συμπεριλαμβανομένων τριών πληγών, δύο εκ των οποίων μόνο το 1914). Πήγε εκεί με ενθουσιασμό, όπως και τόσοι
άλλοι νέοι της αστικής τάξης, όχι μόνο, τάξης, Γάλλοι αλλά και Γερμανοί, Ρώσοι,
Αυστριακοί, Ιταλοί. Επέστρεψε όμως τραυματισμένος και κυρίως αηδιασμένος. Είχε
ονειρευτεί έναν ηρωικό πόλεμο και βρέθηκε ριγμένος σε ένα μακελειό βιομηχανικού
τύπου, όπου η τελική νίκη δεν πήγε στον πιο τολμηρό ή τον πιο θαρραλέο, αλλά σε
αυτόν που είχε το πιο ισχυρό βιομηχανικό και οικονομικό σύστημα πίσω του.
Ο ειρηνισμός του Drieu La Rochelle, επομένως, δεν προέκυψε
από ηθικούς λόγους, αλλά, κατά μια έννοια, από αισθητικούς. Ενθουσιώδης
αναγνώστης, από τα πρώτα του χρόνια, του νιτσεϊκού «Ζαρατούστρα», και επομένως
εχθρός της μετριότητας και της ανωνυμίας της μαζικής κοινωνίας, είδε στον
σύγχρονο πόλεμο όχι την άρνηση, αλλά τον θρίαμβο αυτής της μετριότητας και
αυτής της ανωνυμίας, επομένως κάτι άσεμνο και ανόητα βάναυσο.
Το δεύτερο σημαντικό γεγονός είναι η σαφήνεια με την οποία
κατάλαβε ότι, από το 1919, η Ευρώπη είχε χάσει τον πρωταρχικό της ρόλο στη
σκηνή της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομίας, προς όφελος των αυτοκρατορικών
δυνάμεων «ηπειρωτικού» τύπου: Τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ρωσία, και με μια
προοπτική μακρινή την Κίνα και την Ινδία. Ενώπιον πολλών διανοουμένων και
πολλών πολιτικών, κατάλαβε ότι καμία ευρωπαϊκή χώρα -εκτός ίσως από τη Μεγάλη
Βρετανία λόγω της τεράστιας αποικιακής αυτοκρατορίας της- δεν θα μπορούσε
μακροπρόθεσμα, να αντισταθεί σε αυτούς τους γίγαντες.
ΙΔΕΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ
Αυτό το βιβλίο θέλει να προσφέρει μια ακτινογραφία του έργου
του, της έντασης και της φιγούρας του: από την νορμανδική καταγωγή μέχρι τη
συμβολή του στον Μεγάλο Πόλεμο, από τη λαμπρή παριζιάνικη ζωή στην ακμάζουσα
λογοτεχνική δραστηριότητα, περνώντας από τη Συνεργασία, την παγανιστική
θρησκευτικότητα και την τελική αυτοκτονία.
Μια δυνατή και πολύ επίκαιρη συνεισφορά, της οποίας η
προειδοποίηση βρίσκεται πέρα από το χώρο και το χρόνο. Άλλωστε στην ιδεολογική
του κληρονομιά, που αναφέρεται στο συγκεκριμένο βιβλίο, περιγράφει τα πάντα.
Τολμά να κρίνει, να συγκρίνει, να ανατρέψει πολλά ιδεολογικά ταμπού… που για
δεκαετίες παρέμειναν ίδια.
Για πρώτη φορά στην γλώσσα μας λοιπόν θα διαβάσουμε και θα
μελετήσουμε τις πολιτικές σκέψεις της ιδιαίτερης αυτής προσωπικότητας.
Επομένως, ακόμη και η υπέρβασή του στον εθνικισμό -τον οποίο
πίστευε με πάθος- δεν βασίζεται σε ανθρωπιστικό σκεπτικό, αλλά στη
«Realpolitik». Ακριβώς όπως ο Μακιαβέλι που έβλεπε ξεκάθαρα ότι τα ιταλικά
περιφερειακά κράτη δεν θα μπορούσαν να αντέξουν την πρόκληση των εθνικών
μοναρχιών της Γαλλίας και της Ισπανίας, εάν δεν είχαν μεταρρυθμιστεί από πάνω
προς τα κάτω. Με τον ίδιο τρόπο ο Drieu La Rochelle είδε ότι τα ευρωπαϊκά κράτη
θα είχαν απορριφτεί από το παιχνίδι των μεγάλων παγκόσμιων δυνάμεων αν δεν
είχαν καταφέρει να εγκαταλείψουν το εμπόδιο του εθνικισμού και δεν είχαν
δημιουργήσει μια ομοσπονδιακή ένωση.
Ο Pierre Drieu La Rochelle ήταν ένας από εκείνους που
αναζητούσαν νέους τρόπους, νέα μονοπάτια. Είδε ότι οι άνδρες δεν είχαν πλέον
αξίες, αλλά επιδίωκαν σκοπούς, που δεν αναγνώριζαν πια μυστήρια, αλλά μόνο
προβλήματα, που εξακολουθούσαν να αυταπατούνται ότι μπορούσαν να αντιμετωπίσουν
την κρίση με τα παλιά και άθλια εργαλεία που ανέπτυξε ο Διαφωτισμός. Εργαλεία όπως
η τυφλή πίστη στη λογική και η ανύψωση των δογμάτων της στο ρόλο της νέας
θρησκείας της ανθρωπότητας.
Πίστευε ότι είδε μια αναλαμπή, να ώστε βρει έναν ορίζοντα
ελπίδας στην εκ νέου ανακάλυψη της παράδοσης, μέσω της εγκαθίδρυσης μιας νέας
τάξης πραγμάτων, η οποία, θα απέρριπτε τον ολοκληρωτισμό των Ιακωβίνων που
είναι ένα είδος μαρξιστικής μήτρας. Ταυτόχρονα είδε την καταναλωτική ισοπέδωση,
είδος μιας καπιταλιστικής μήτρας. Και τα δυο αυτά είναι για τον ίδιον,
αποτελούν τους γιους του υλισμού του 19ου αιώνα.
Ονειρευόταν κατά μία έννοια, όπως ο John Ruskin και ο
William Morris πριν από αυτόν - αν και σε ένα εντελώς διαφορετικό πολιτιστικό
και πολιτικό πλαίσιο - μια κοινωνία στην οποία οι Ευρωπαίοι θα αισθάνονταν
περήφανοι που δεν θα δημιουργούσαν πάντα νέες μηχανές, αλλά θα έφτιαχναν κάτι
ευγενές και όμορφο, όπως είχαν κάνει οι πρόγονοι τους με τους γοτθικούς
καθεδρικούς ναούς και τα μεγαλειώδη μνημεία της Αρχαιότητας. Αναμφίβολα
προκάλεσε μια τρομερή σύγχυση και πολλές αντιδράσεις. Συνδύασε τα SS με ιππότες
του ιδεώδους, ακόμη και ενός κομμουνιστικού ιδεώδους. Δηλαδή ενός ιδεώδους
ισότητας, όχι όπως έκαναν οι μαρξιστές, αλλά από ηθικής άποψης, ως υπεράσπιση
των πιο αδύναμων από την αρπαγή και τον εγωισμό των ισχυρότερων, δηλαδή των
πλουσιότερων, όπως ξεδιάντροπα συμβαίνει στον άγριο καπιταλισμό. Και η τραγική
κρίση του 1929 είχε προειδοποιήσει οδυνηρά να μην τρέφουμε αυταπάτες για αυτό
το μοντέλο κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης.
Άντρες σαν τον Drieu αξίζουν σεβασμό. Είναι επίσης εύκολο να
πει κάποιος σήμερα ότι έκαναν λάθος. Αλλά ήταν θυελλώδη χρόνια, ήταν τρομερά
χρόνια και ακόμη και εκείνοι με καλή όραση και πνεύμα σήμερα μερικές φορές δεν
μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Καθισμένοι αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα,
σήμερα, είναι εύκολο και να κρίνουνε , αλλά το να ζεις στην καρδιά μιας
καταιγίδας είναι άλλο πράγμα. Και οι άντρες που είχαν πολλά να ζήσουν στην
καρδιά αυτής της καταιγίδας αξίζουν σεβασμό, ακόμα κι αν δεν είδαν τη στέρεη γη
στην οποία έψαχναν να βάλουν το πόδι τους.
Μερικοί από αυτούς τους διανοούμενους, όπως ο Julius Evola,
γοητεύτηκαν από μια αδύνατη αποκατάσταση της ειδωλολατρίας και ένιωσαν ότι
έπρεπε να πολεμήσουν ότι ήταν χριστιανικό στην ευρωπαϊκή κοινωνία, προσπαθώντας
να ξυπνήσουν με τον τρόπο τους τα κοιμώμενα και ναρκωμένα πνεύματα. Είχαν
εντοπίσει τα τεράστια σφάλματα της Εκκλησίας και την άψογη συνεργασία της
κυρίως με την δεξιά καθώς και τον προκλητικό παρεμβατισμό της για ιδίο όφελος
και όχι για προστασία του λαού.
Επίσης ο Drieu la Rochelle υπέστη, εν μέρει, αυτή τη γοητεία
και αυτόν τον πειρασμό. Ο νατουραλιστικός βιταλισμός του, ο νιτσεϊσμός του τον
οδήγησαν προς αυτή την κατεύθυνση καθώς και η «ρατσιστική» και πολεμική
αντίληψή του, ασυμβίβαστη, σε τελική ανάλυση, με τη χριστιανική ηθική της
πραότητας και της συγχώρεσης των αδικημάτων.
Αγαπούσε τους καθεδρικούς ναούς, αλλά χωρίς το πνεύμα των
καθεδρικών ναών. Αγαπούσε τον πολιτισμό που είχε συλλάβει την εργασία όχι όμως
ως άγριο ανταγωνισμό και συσσώρευση κεφαλαίου, αλλά ως αγάπη για την καλή
δουλειά και τον έντιμο επαγγελματισμό. Με άλλα λόγια, αγάπησε αυτό που το
χριστιανικό πνεύμα είχε χτίσει και συντηρήσει, περισσότερο στην ατομική σφαίρα
παρά στην κοινωνική, όπως και στην υλική και στην πνευματική.
Ο Drieu La Rochelle ήταν ένας συγγραφέας, ένας άνθρωπος μιας
ευφυΐας και μιας συνοχής, έκανε τις επιλογές που έκανε, πήρε τις αποφάσεις που
πήρε, σε ένα από τα πιο δραματικά σενάρια της Ευρωπαϊκής Ιστορίας. Τα
προβλήματα τα οποία συνάντησε, κλειστά σε ένα δραματικό αδιέξοδο, είναι και
δικά μας: είναι της κοινωνίας μας, της Ευρώπης μας, είναι του κόσμου μας.
Η αυτοκτονία του πιστεύω ότι ήταν λάθος, πρώτα σε πνευματικό
επίπεδο πριν πριν από το ηθικό. Εάν οι πιο προετοιμασμένοι και ευαίσθητοι
άνθρωποι του πολιτισμού μας αποκλειστούν από μόνοι τους, τότε θα είναι
πραγματικά δύσκολο να οικοδομήσουμε μια Ευρώπη που διακινείται λαθραία σήμερα
από την κυρίαρχη κουλτούρα του μαζανθρώπου και των διεθνών τοκογλύφων.
Το μήνυμα του Drieu La Rochelle είναι μια κλήση αφύπνισης
ενάντια στην τεμπελιά μας, είναι μια ισχυρή υπενθύμιση του αισθήματος της
ατομικής ευθύνης. Είναι ένα πολεμικό δαχτυλίδι για γενναιόδωρες ψυχές, για τους
«καλύτερους» με την ετυμολογική έννοια της λέξης, ώστε να πάρουν μια καμπή, μια
αλλαγή πορείας. Με αυτόν το τρόπο η παγκόσμια κρίση της οποίας είμαστε
πρωταγωνιστές και άμεσα θύματα, θα βρει μια απάντηση αντάξια των ελεύθερων
ανδρών και όχι των σκλάβων που ντύνονται με την πολιτική της εξουσίας, που
αποτελείται από «άρτο και θεάματα» σε μια τεχνολογική εκδοχή, σε ένα ψεύτικο
μοντέρνο κόσμο!
Τον Μάρτιο του 2018 στον επίσημο ιστότοπο της εθνικοσοσιαλιστικής
οργάνωσης ΑΡΜΑ - τα μέλη της οποίας αποχώρησαν στις αρχές δεκαετίας του 2000 από
την «Χρυσή Αυγή» μετά την απόφαση του Νίκου Μιχαλολιάκου να συνεργαστεί σε
εκλογικό επίπεδο με τον Γιώργο Καρατζαφέρη - δημοσιεύτηκε ένα άκρως ενδιαφέρον άρθρο για τους εθελοντές μαχητές της Azov.
Από
την αρχή της ιδρύσεως της η οργάνωση της οποίας ηγείται μέχρι σήμερα ο Στέφανος
Γκέκας, διατηρούσε επαφές με κορυφαία πρόσωπα του Ευρωπαϊκού Εθνικοσοσιαλισμού
αλλά και με ομάδες και κινήσεις της Ανατολικής Ευρώπης.
Με δεδομένη την πολύχρονη αυτή συνεργασία είναι γεγονός ότι γνωρίζουν αρκετά καλά την κατάσταση στο
Ουκρανικό ζήτημα, ενώ σε συνέχεια της ενημέρωσης σας ανακοινώνουμε παράλληλα την
έκτακτη συνέντευξη του μέλους της συντακτικής μας ομάδας Άρη Αρίωνος (LIVE: Παρασκευή 11 Μαρτίου στις 21:00 στην εκπομπή Beyond the Ruins με δυνατότητα ερωτήσεων).
Η δημοσίευση
του άρθρου δεν έχει ως στόχο την δημιουργία διαφωνιών ανάμεσα στους Συναγωνιστές
αλλά την ευρύτερη πληροφόρηση των φίλων, συναγωνιστών ακόμη και των εχθρών …
Η οργάνωση ΑΡΜΑ δεν υιοθετεί το σύνολο των απόψεων της «Τρίτης
Θέσης» και κατά επέκταση της συντακτικής μας ομάδας
Συκοφαντικά, υβριστικά και προπαγανδιστικά σχόλια δεν πρόκειται να δημοσιευτούν. Διαβάστε τους κανόνες της φόρμας σχολίων.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται δεν είναι αναγκαίο να
εκφράζουν το σύνολο των μελών της συντακτικής ομάδας.
«Moriamur, et in media arma ruamus»: ένα άγνωστο άρθρο για τους εθελοντές μαχητές του Συντάγματος Azov (δημοσιεύτηκε την 15η Μαρτίου 2018 στο armahellas.com)
Αν αναλογιστούμε τα βασικά κίνητρα των πολιτικών φορέων που
εμπλέκονται στην άσκηση της εξουσίας στον Δυτικό Κόσμο, μπορούμε εύκολα να
οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι οι Ιδέες στο μεταπολεμικό πολιτικό προσκήνιο
έχουν σταματήσει να αποτελούν σημαντική παράμετρο της διακυβερνήσεως. Οι
βασικοί πολιτικοί φορείς στην Δύση περιλαμβάνουν κάποιους δήθεν τεχνοκράτες
επαγγελματίες πολιτικάντηδες διαποτισμένους μέχρι το μεδούλι από το αντιφυσικό
δόγμα του εγκαλιταριανισμού, οι οποίοι μονίμως εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα
οικονομικώς ισχυρών παραγόντων, οικογενειών και εταιρειών, έτσι ώστε ο τύπος
του συγχρόνου πολιτικού να μην απέχει από ένα ηθοποιό-μηχανορράφο ο οποίος
πουλάει τις ικανότητές του στην αγορά των εκλογικών συμπαθειών με απώτερο σκοπό
να αποσβέσει την επένδυση που έγινε για την εκλογή του… Ανάμεσα σε αυτόν τον
συρφετό “πολιτικών” είναι εξαιρετικώς δύσκολο έως και απίθανο να βρεθεί κάποιος
ΗΓΕΤΗΣ με ακέραιες πολιτικές θέσεις, πολύ περισσότερο με αρχές κοσμοθεωρητικής
τάξεως! Ειλικρινείς και υγιείς προθέσεις μπορούν ενίοτε να παρατηρηθούν σε
ακτιβιστές κοινοτικών δράσεων αλλά ουδέποτε ανάμεσα σε επαγγελματίες
πολιτικούς. Από τους τελευταίους άλλωστε πηγάζει ό,τι προβάλλει ως δόγμα της
συγχρόνου πολιτικής επιστήμης: «Η πολιτική ως υπηρέτης της οικονομίας».
Είναι
ξεκάθαρο λοιπόν ότι υπό αυτές τις συνθήκες, συνήθη κατάσταση αποτελεί η επιβολή
των συμφερόντων μιας αδηφάγου γκανγκστερικής κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας εφ’
όλης της κοινωνίας, με τρόπο αδίστακτο και ολοκληρωτικό! Όταν λοιπόν όλα τα
κοινωνικά ζητήματα υποτάσσονται στο χρήμα, η οικονομία καθίσταται η βασική
συνιστώσα του δημοσίου βίου, η οποία προσπαθεί να ποδηγετήσει ο,τιδήποτε άλλο:
κοινοτικές και οικογενειακές σχέσεις, θρησκεία, γεωπολιτική, στρατιωτικές
υποθέσεις, πολιτική. Αρχές, κοσμοθεώρηση, ιδεολογία, εθνοφυλετική ταυτότης,
φαντάζουν ξεπερασμένα κατάλοιπα τα οποία χωρίς ενδιασμό θυσιάζονται στον βωμό
της αγοράς … Η Ουκρανία των ολιγαρχών μέχρι πρότινος δεν αποτελούσε εξαίρεση ως
προς τα ανωτέρω. Από την επανάσταση της πλατείας Μαϊντάν και μετέπειτα, τα
πολιτικά τεκταινόμενα στην χώρα αυτή της ανατολικής Ευρώπης πήραν μια πολύ
ενδιαφέρουσα τροπή.
Για τις εθνοεπαναστατικές δυνάμεις της Ουκρανίας το ξέσπασμα
της εξεγέρσεως απετέλεσε “θείο δώρο” καθώς ξεκίνησαν να διαφαίνονται ιδανικές
συνθήκες προκειμένου να ευδοκιμήσουν ριζοσπαστικά κινήματα τα οποία αρχικά
συσπειρώθηκαν κάτω από την σκέπη του «Αληθούς Τομέα» («Pravy Sector»). Οι
οργανώσεις οι οποίες σχημάτισαν τον «Pravy Sector - Tryzub» (Τρίαινα), «Patriot
of Ukraine», «UNA-UNSO» και κάποιες άλλες μικρότερες, παραμέρισαν τις
ιδεολογικές τους διαφορές και υπό την ηγεσία του Dmytro Yarosh, έδωσαν σκληρές
οδομαχίες με την ειδική αστυνομία (Berkut) η οποία προστάτευε πιστά τον πρώην
πρόεδρο Viktor Yanukovych. Μετά την αποφυλάκιση του Andriy Biletsky (τότε
ηγέτης του «Patriots of Ukraine» και νυν ηγέτης των «National Corps»)
εγκλεισθέντα υπό το καθεστώς Yanukovych, οι «Ουκρανοί Πατριώτες», άφησαν τον
«Pravy Sector» συνεχίζοντας να παίρνουν μέρος στις οδομαχίες. Αξίζει να
αναφερθεί πως η «Tryzub» είναι οργάνωση που εκφράζει κυρίως το σύνολο
εθνικιστών της δυτικής Ουκρανίας (Γαλικία) ενώ οι «Ουκρανοί Πατριώτες» είναι
οργάνωση προερχόμενη από το Χάρκοβο το οποίο ανήκει στην σφαίρα της Ρωσικής
πολιτισμικής επιρροής.
Η πτώση του Yanukovych σηματοδότησε την προσάρτηση της
χερσονήσου της Κριμαίας από την Ρωσική Ομοσπονδία καθώς και την έναρξη των
αυτονομιστικών κινημάτων στις ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας με τους
αυτονομιστές να κρατούν μια ανοιχτά φιλορωσική στάση. Η απάντηση από τους
Ουκρανούς δεν άργησε έρθει. Η σύσταση πατριωτικών ταγμάτων αποτελουμένων από
εθνικιστές εθελοντές ήταν άμεση, πράγμα το οποίο έκανε τα δυτικά ΜΜΕ να
παραληρούν, προβληματιζόμενα για την «άνοδο του ναζισμού» στην Ουκρανία.
Πράγματι, είναι η πρώτη φορά από την λήξη του Β´ΠΠ οπότε ένα κράτος σχηματίζει
εθελοντικά τάγματα αποτελούμενα εξ ολοκλήρου από μαχητές εθνικών πεποιθήσεων!
Το τάγμα όμως το οποίο απασχόλησε περισσότερο την κοινή γνώμη αλλά και δίχασε
το εθνικιστικό παρασκήνιο της Ευρώπης ήταν το τάγμα «AZOV» του οποίου ηγήθηκε ο
Andriy Biletsky.
Το «AZOV» ιδρύθηκε αρχικώς ως μια παραστρατιωτική
πολιτοφυλακή αποτελούμενη εξ ολοκλήρου από ρωσόφωνους Ουκρανούς εθνικιστάς
προερχομένους από τις ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας. Σε σύντομο χρονικό
διάστημα αυτή η ομάδα εξελίχθηκε σε τάγμα το οποίο έδωσε σκληρές μάχες στις
περιοχές Σταρομπέσεβο, Μαρίνκα καθώς και στην περιοχή της Μαριούπολης,
συνδράμοντας σε μεγάλο βαθμό στην ανακατάληψή της. Τον Ιανουάριο του 2015 το
τάγμα «ΑΖΟV» μετετράπη σε σύνταγμα και λίγους μήνες αργότερα ενσωματώθηκε στον
ουκρανικό στρατό, υποστηριζόμενο μάλιστα από δύναμη τεθωρακισμένων και
πυροβολικού, αποτελούμενο πλέον από χίλιους οπλίτες και αξιωματικούς
προερχομένους από διάφορες χώρες της Ευρώπης, με την Ρωσία να κατέχει την
δεύτερη θέση σε πλήθος εθελοντών!
Τον Μάρτιο του 2015 ο υπουργός εσωτερικών
Arsen Avakov ανακοίνωσε ότι το σύνταγμα «AZOV» θα ήταν από τις πρώτες μονάδες
οι οποίες θα συμμετείχαν σε εκπαιδευτική αποστολή σε συνεργασία με τις ΗΠΑ
(επιχείρηση Άφοβος Φρουρός) αν και ολίγους μήνες μετά, η απόφαση ανακλήθηκε από
την πλευρά των ΗΠΑ λόγω των εθνοκοινοτικών ιδεών που πρεσβεύει το σύνταγμα. Το
σύνταγμα κατακρίνει την κατανάλωση αλκοόλ, τις λεηλασίες και τις πάσης φύσεως
απάτες. Αντ’ αυτού οι μαχητές επιδίδονται σε αθλήματα και γυμνάσια, σωματικά
και πνευματικά, καθώς οι ανάγκες της μάχης γίνονται όλο και πιο απαιτητικές
λόγω της συνεχούς υποστηρίξεως των αυτονομιστών από τον τακτικό ρωσικό στρατό.
Οι υποψήφιοι εθελοντές υποβάλλονται σε εκπαίδευση η οποία διαρκεί έναν μήνα
οπότε καλούνται να αντεπεξέλθουν σε σωματικές αλλά και ψυχολογικές δοκιμασίες.
Όταν ο υποψήφιος καταφέρει να επιτύχει στην δοκιμασία η οποία φέρει το όνομα
“Σπαρτιάτης”, τότε θεωρείται πλέον επίσημο μέλος του Συντάγματος και
αποστέλλεται στο όπλο για το οποίο κρίνεται καταλληλότερος όπου και θα
συνεχίσει να λαμβάνει εκπαίδευση.
Παρ᾽ όλα αυτά, μετά την λήξη των εχθροπραξιών στην Ανατολή,
ένας καινούριος εχθρός άρχισε να αναδύεται εκ των έσω, ο οποίος δεν είναι άλλος
από την φιλό€.€. κυβέρνηση του Κιέβου. Η κυβέρνηση Poroshenko δεν άργησε να
φανερώσει τις προθέσεις της απέναντι στα πατριωτικά εθελοντικά τάγματα,
κάνοντας οτιδήποτε ήταν δυνατόν ώστε να επιτευχθεί η διάλυσή τους και η
αντικατάστασή τους από επαγγελματίες οπλίτες αλλά και να απομακρύνει τους
εναπομείναντες στρατιωτικούς σχηματισμούς τέτοιου χαρακτήρος από την πρώτη
γραμμή της μάχης προκειμένου να σταματήσουν να λαμβάνουν εμπειρία στο μέτωπο,
καθιστάμενα έτσι όλο και πιο δημοφιλή στην ουκρανική κοινωνία. Προκειμένου να
αντιμετωπιστεί αυτός ο εχθρός, το σύνταγμα «AZOV» συγκρότησε την πολιτική του
πτέρυγα: «National Corps».
To ιδρυτικό συνέδριο το κόμματος έλαβε χώρα στο Κίεβο όπου ο
Andriy Biletsky εξελέγη πρόεδρος από 292 εκπροσώπους από όλες τις περιοχές της
Ουκρανίας. Στο συνέδριο παρευρέθησαν, ως καλεσμένοι, εκπρόσωποι διαφόρων
εθνικιστικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου του «Pravy Sector», καθώς έχουν
διατηρηθεί φιλικές σχέσεις με συγκεκριμένα στελέχη του τελευταίου, ακολουθούντα
την αποχώρηση του Dmytro Yarosh από την ηγεσία και την ίδρυση δεξιόστροφου
κόμματος μετριοπαθούς προσανατολισμού. Το συνέδριο ενέκρινε το πρόγραμμα του
κόμματος και τον χαρακτήρα του, βασικό κεφάλαιο του οποίου είναι η επισήμανση
της στενής συνδέσεως της «μικρής ομάδας μαυροφορεμένων» οι οποίοι συγκρότησαν
το «ΑΖΟV», με το κόμμα «National Corps» το οποίο πλέον μεταφέρει το «μέτωπο»
στο ίδιο το Κίεβο, προασπιζόμενο τα συμφέροντα της Ουκρανίας. Το παραπάνω
παράδειγμα δεν θα μπορούσε παρά να μας φέρει στο μυαλό τα ηρωικά Freikorps που
επανδρώθησαν από βετεράνους της ταπεινωμένης μεσοπολεμικής Γερμανίας, οι
οποίοι, ενσαρκώνοντας το αρχέτυπο του Junger-ικού “νοήμονος ανθρώπου της
δράσεως”, πάταξαν με αποφασιστικότητα το φίδι του προδοτικού μπολσεβικισμού που
δρούσε υπονομευτικώς εντός των συνόρων της Γερμανίας και εν συνεχεία απετέλεσαν
την εμπροσθοφυλακή του γερμανικού εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος.
Καθώς η ένταση στα ανατολικά της χώρας μειώθηκε, έχοντας
προηγηθεί της συμφωνίας που υπεγράφη στο Μινσκ, η δράση της πολιτικής πτέρυγος
γινόταν όλο και πιο έντονη. Αποκορύφωμα αυτής της δράσεως ήταν μια μεγαλειώδης
πορεία 10.000 εθνικιστών που έφερε τον τίτλο «Τα Αιτήματα του Έθνους», η οποία
πραγματοποιήθηκε έξω από το ουκρανικό κοινοβούλιο στις 20 Μαΐου 2016 ως μια
τελευταία προειδοποίηση προς την κυβέρνηση σχετικά με την αναγνώριση των
περιοχών του Ντονέτσκ και Λουχάνσκ ως «περιοχών ειδικού καθεστώτος», ύστερα από
πιέσεις τόσο της Ρωσίας αλλά και των Δυτικών δυνάμεων. «Αν οι Ουκρανοί
βουλευτές υιοθετήσουν αυτή την απόφαση και κηρύξουν εκλογές στις κατεχόμενες
περιοχές χωρίς πρώτα να επαναφέρουν τα αρχικά σύνορα με την Ρωσία, τότε πολύ
απλά θα ρίξουμε την κυβέρνηση στο όνομα του Ουκρανικού λαού» δήλωσε ο ηγέτης
του «AZOV» και πλέον βουλευτής, Andriy Biletsky.
Η δράση του «National Corps» όμως δεν περιορίζεται στους
δρόμους. Ιδρύοντας την λέσχη «Plomin» (Φλόγα), η οποία στεγάζεται στο «Kozatsky
House» (Σπίτι του Κοζάκου) λίγα μέτρα μακριά από το Μαϊντάν, οργανώνει συχνά
κινηματογραφικές προβολές αλλά και διαλέξεις αφιερωμένες στους μεγάλους
στοχαστές που διαμόρφωσαν την Ευρωπαϊκή σκέψη όπως τον Friedrich Nietzsche,
Julious Evola, Ernst Junger, Howard Lovecraft, Martin Heidegger κ.α.
Διαβάζοντας κανείς τα παραπάνω ονόματα μπορεί εύκολα να κατανοήσει ότι τα
στελέχη που συγκροτούν το κόμμα έχουν αποβάλει κάθε ίχνος αστικού
ψευδοπατριωτισμού από την ιδεολογική ταυτότητα του κινήματος, μπολιάζοντάς το
με ιδέες οι οποίες δεν εκφράστηκαν ποτέ στο μεταπολεμικό πολιτικό προσκήνιο της
Ευρώπης. Στο «Σπίτι του Κοζάκου» βρίσκεται επίσης γυμναστήριο καθώς και η
βιβλιοθήκη του κόμματος στην οποία τα ομηρικά έπη καθώς και οι αρχαίοι Έλληνες
φιλόσοφοι κατέχουν περίοπτη θέση. Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί ότι
πολύ σημαντικό ρόλο στην επιτυχή πορεία του κόμματος, όσον αφορά το
επικοινωνιακό κομμάτι, έπαιξε το Ρωσικό Κέντρο του Κιέβου το οποίο αποτελείται
από Ρώσους εθνικιστές διωχθέντες από το καθεστώς Πούτιν λόγω της δράσεώς τους
ενάντια στις εθνοκτόνες πολιτικές του τελευταίου!
Η ατζέντα του κόμματος προβλέπει ένα πλήθος μεταρρυθμίσεων
μερικές εκ των οποίων είναι:
Εθνική αλληλεγγύη ενάντια στον διχασμό, προερχόμενο από ξένα
κέντρα.
Ο πόλεμος στα ανατολικά και οι δολιοφθορές στα ενδότερα της
χώρας υπονόμευσαν το ουκρανικό κράτος και υποδαύλισαν την ουκρανική εθνική
ταυτότητα. Το ουκρανικό έθνος καλείται να αγωνιστεί για τα συμφέροντα της
Ουκρανίας, παραμερίζοντας τις εγωιστικές παρορμήσεις και να εργαστεί για ένα
ισχυρό ουκρανικό κράτος αλλά με ευρεία αυτοδιοίκηση των κοινοτήτων χωρίς να
αποκλειστεί το ενδεχόμενο της ομοσπονδοποίησης.
Ισχυρή, έγκυρη και υπεύθυνη αρχή κατά της διαφθοράς και της
ανευθυνότητος των κυβερνώντων.
Το παρόν σύστημα διακυβερνήσεως είναι χτισμένο πάνω στα
θεμέλια του μετα-σοβιετικού ολιγαρχικού μοντέλου, βασικά χαρακτηριστικά του
οποίοι είναι η απόλυτη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα του δημοσίου και ιδιωτικού
βίου, ο ακραίος λαϊκισμός και η ανευθυνότης της αρχούσης τάξεως. Προκειμένου να
αντικατασταθεί αυτό το σύστημα, αποτελούμενο από τα χείριστα στοιχεία του
σοβιετικού και των σύγχρονων δυτικών μοντέλων διακυβερνήσεως, το «National
Corps» παρουσιάζει το πολίτευμα της Εθνοκρατίας (όρος έμπνευσης του κόμματος)
το οποίο συστήνει άμεση και ευθεία ανάληψη ευθυνών της εκάστοτε αρχής αναφορικά
με τις αποφάσεις και πράξεις της. Σε τυχόν περίπτωση κυβερνητικής ανεπάρκειας,
ανικανότητος, και πολλώ μάλλον διαφθοράς, θα υπάρξει άμεση επιβολή του νόμου με
την σύμφωνη γνώμη της κυβερνήσεως, των σωμάτων ασφαλείας, της τοπικής
αυτοδιοικήσεως και των εμπλεκομένων σωματείων. Με αυτόν τον τρόπο θα είναι
εφικτή η σύσταση ενός ισχυρού δικτύου το οποίο θα εκπροσωπείται από ικανούς
αντιπροσώπους του έθνους.
Δημιουργία ενός ισχυρού εθνικού στρατεύματος και αμυντικής
βιομηχανίας, αποκατάσταση του πυρηνικού status της Ουκρανίας απέναντι στην
παρούσα ντροπιαστική κατάσταση.
Η κατάρρευση του ουκρανικού στρατού και η παρακμή της
αμυντικής βιομηχανίας οδήγησε σε αδυναμία απαντήσεων σε ξένες προκλήσεις. Η
ουδέτερη στάση και οι διεθνείς εγγυήσεις απεδείχθησαν πλήρης αποτυχία. Οι
εκκλήσεις σε διεθνείς οργανισμούς και θεσμούς δεν είχαν κάποιο αποτέλεσμα κατά
την προσάρτηση της Κριμαίας. Η παρούσα εμπόλεμη κατάσταση αποτελεί ιδανική
συγκυρία για την αναζωογόνηση του ουκρανικού στρατεύματος και ταχεία
ανασυγκρότηση της αμυντικής βιομηχανίας. Επίσης, ζωτικής σημασίας είναι και η
ανάπτυξη αποτελεσματικής διπλωματίας η οποία θα είναι σε θέση να εξασφαλίσει
τεχνογνωσία, οικονομική, στρατιωτική και οιασδήποτε άλλης μορφής βοήθεια,
απέναντι στις προκλήσεις αλλά κυρίως να διασφαλίσει και την επιστροφή της
Ουκρανίας στο πυρηνικό της status.
Ισορροπία δημοσίου και ιδιωτικού τομέα προς επίτευξιν
διμερούς οικονομίας ενάντια στον κορπορατισμό των ολιγαρχιών και τον
κομμουνισμό.
Εθνικοποίηση του ορυκτού πλούτου, βιομηχανιών οικονομικής
στρατηγικής και μονοπωλίων ενάντια στην εκμετάλλευσή τους από τις
μετασοβιετικές δομές των ολιγαρχών.
Ελαχιστοποίηση των κρατικών παρεμβάσεων στην μικρομεσαία
επιχειρηματικότητα ενάντια στην σοβιετικού τύπου γραφειοκρατία.
Θέσπιση νόμων οι οποίοι να προβλέπουν την επιρροή των
εργαζομένων στην εκάστοτε επιχείρηση έναντι της παρούσας δυσμενούς θέσεως του
εργαζομένου ο οποίος καταντά εκμεταλλευόμενος υπό αθέμιτες συνθήκες εργασίας
και ψευδο-συνδικάτα.
Εστίαση στην ανάπτυξη καινοτόμων τεχνολογιών ως βάση ενός
ισχυρού κράτους έναντι της οπισθοδρομικής, προσανατολισμένης στις εισαγωγές,
οικονομίας.
Παραχώρηση έγγειων αγροτικών δικαιωμάτων στην ουκρανική
επαρχία, ανάπτυξη καινοτόμων τεχνολογιών και κρατικές επιδοτήσεις ενάντια στις
πολιτικές που επέφεραν την εκκένωση των χωριών και καταστροφή της γης.
Προτεραιότης στα εθνικά συμφέροντα, αναφορικά με την
εξωτερική πολιτική, ενάντια στην υποταγή στους “διεθνείς θεσμούς” και “αξίες”
οι οποίες λειτουργούν ως μανδύας ξένων συμφερόντων.
Αυστηρότερος έλεγχος στις διαδικασίες μεταναστεύσεως προς το
εξωτερικό ενάντια στην πολιτική ανοιχτών συνόρων η οποία υπονομεύει τις εθνικές
και οικονομικές δομές του κράτους.
Ανοικοδόμηση της δημογραφικής εικόνας του ουκρανικού έθνους
και επαναφορά αυτών σε θετικούς ρυθμούς μέσω κρατικών προγραμμάτων.
Εστίαση στην νεότερη γενιά και επαναφορά της στις αξίες της
αξιοπρέπειας, της τιμής και της εθνικής υπερηφάνειας.
Δημιουργία άξονος Βαλτικής – Μαύρης Θάλασσας, με την
Ουκρανία ως πυλώνα αυτού, ως παράγοντος ασφαλείας και σταθερότητος ενάντια στις
φρούδες ελπίδες συμμαχίας με Δυτικά και Ανατολικά κράτη οι οποίες οδήγησαν στην
κατοχή της χώρας.
Η επιθετική στάση της Μόσχας η οποία εκδηλώθηκε στην Κριμαία
και στο Ντονμπάς απεκάλυψε την αναποτελεσματικότητα του υπάρχοντος συστήματος
ασφαλείας και διεθνών εγγυήσεων, θέτοντας θέματα ασφαλείας στις υπόλοιπες χώρες
της Βαλτικής και της Ανατολικής Ευρώπης. Η Ουκρανία οφείλει να επικεντρώσει την
εξωτερική της πολιτική στην σύσταση άξονος Βαλτικής – Μαύρης Θάλασσας ο οποίος
μετέπειτα δύναται επεκτεινόμενος να εξελιχθεί σε άξονα: Βαλτικής – Βαλκανίων –
Καυκάσου. Ο σχηματισμός μίας τέτοιας πολιτικό-στρατιωτικής συμμαχίας θα
επιτρέψει στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης να αποκτήσουν
αυτοδυναμία απέναντι στο Δυτικοευρωπαικό και Ευρασιατικό μπλοκ και θα οδηγήσει
στην μετατροπή τους από “γεωπολιτικά αναχώματα” και κυματοθραύστες πολιτικών,
στρατιωτικών και οικονομικών εγχειρημάτων – σε ανεξάρτητους γεωπολιτικούς
εταίρους οι οποίοι θα είναι σε θέση να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους.
INTERMARIUM
Η Ουκρανία, όπως και οι χώρες της ευρύτερης περιοχής, έχουν
κληθεί και στο παρελθόν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις που τις οδήγησε στην
εφαρμογή ορισμένων αξιόλογων γεωπολιτικών εγχειρημάτων. Μερικά από αυτά είναι:
Το Δόγμα της Μαύρης Θάλασσας του Ουκρανού γεωπολιτικού και εθνικιστή Yurii
Lypa, το «Intermarium» του Πολωνού στρατάρχη Josef Pilsudski, η Ένωση Βαλτικής
με την Μαύρη Θάλασσα του Λετονού στρατηγού Peteris Radzins ο οποίος υπηρέτησε
ως στέλεχος στο στρατιωτικό επιτελείο του Ουκρανού κυβερνήτη Pavlo Skoropadsky.
Κύριο μέλημα του «National Corps», στην παρούσα φάση, είναι
η προώθηση του γεωπολιτικού εγχειρήματος «Intermarium»: Μια γεωπολιτική
εναλλακτική με βασικούς πυλώνες τα κράτη της Πολωνίας και της Ουκρανίας η οποία
σε πρώτο στάδιο θα περιλαμβάνει τα κράτη της Ουκρανίας, Πολωνίας, Λευκορωσίας,
Λιθουανίας, Λετονίας και Εσθονίας. Το δεύτερο στάδιο προβλέπεται να οδηγήσει σε
ευρύτερη ένωση κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης καθώς και ένωση με
την Αδριατική Θάλασσα συμπεριλαμβάνοντας δυνητικώς τα κράτη της Σλοβακίας,
Τσεχίας, Κροατίας, Σλοβενίας, Μολδαβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας και Ουγγαρίας.
Τα κράτη της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης απέκτησαν την
ανεξαρτησία τους ύστερα από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Αμέσως άρχισε
ένας ιδιότυπος αγώνας δρόμου για την ένταξη τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την
υιοθέτηση του ευρώ ως κοινού νομίσματος. Η επίτευξη του δυτικοευρωπαϊκού μοντέλου,
προτύπου, τάχα, “ευημερίας”, φαντάζοντας ως ένας θεμιτός στόχος, οδήγησε αυτά
τα κράτη να καταβάλουν αξιοσημείωτες προσπάθειες προκειμένου να εκπληρώσουν τα
εν λόγω κριτήρια. Ο σκοπός εν πολλοίς επετεύχθη τελικώς, ώστε τα κράτη αυτά
θεώρησαν ότι μπορούσαν επιτέλους να απολαύσουν τα πλεονεκτήματα που τους
προσέφερε η ευρωπαϊκή κοινή αγορά και η ελεύθερη μετακίνηση κεφαλαίων και
ανθρωπίνου δυναμικού. Η αρχή του 21ου αιώνα, σηματοδότησε, ωστόσο, την έναρξη
μιας ταραχώδους εποχής η οποία χαρακτηρίζεται από αστάθεια και παγκόσμια
αναταραχή. Αυτή η εποχή άρχισε συγκεκριμένα στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 με τις
τρομοκρατικές επιθέσεις στις ΗΠΑ. Ακολούθησαν, ο πόλεμος στο Αφγανιστάν (2001),
ο πόλεμος στο Ιράκ (2003), η ρωσική εισβολή στην Γεωργία (2008), η παγκόσμια οικονομική
κρίση (2008), η Αραβική Άνοιξη (2010), και η κατάσταση διαρκούς, μέχρι και
σήμερα, πολέμου σε Συρία, Λιβύη, Υεμένη.
Μεσολάβησαν επίσης, η ουκρανική
εξέγερση και η εκδήλωση της ρωσικής επιθετικότητος ενάντια στην Ουκρανία, οι
αναταραχές στο τουρκικό πολιτικό προσκήνιο και η άκρως επιθετική εξωτερική
πολιτική εκ μέρους της Τουρκίας της οποίας και η Ελλάδα υφίσταται τις
επιπτώσεις. Αυτά τα γεγονότα είχαν και έχουν ως αποτέλεσμα την κλιμάκωση της
παρεκτόπισης ανησυχητικώς μεγάλων μαζών από την Αφρική και την Ασία των οποίων
οι πεποιθήσεις και διαθέσεις είναι άκρως εχθρικές προς τις ευρωπαϊκές αξίες.
Αυτές οι μάζες τριτοκοσμικών μεταναστών, με την αφανή ενορχήστρωση γνωστών
σκοτεινών κέντρων αποφάσεων που απεργάζονται την καταστροφή της Ευρώπης, οδηγούνται
σε εποικιστικού τύπου μετεγκατάσταση στην ευρύτερη περιοχή του ευρωπαϊκού
χώρου. Οι εν λόγω μάζες αποτελούν απειλή όχι μόνο για τις θεσμικές δομές της
θνησιγενούς (και κατ’ ουσίαν …αντιευρωπαϊκής) Ε.Ε. αλλά (πράγμα υψίστης
σπουδαιότητος) και για την ίδια βιολογική συνοχή των Ευρωπαϊκών εθνών! Η
πολιτική ανοιχτών συνόρων σε συνδυασμό με τις ψευτοσοσιαλιστικές οικονομικές
πολιτικές (αντιπαραγωγική ανακατανομή πλούτου μέσω επιδοτήσεων), την σοβιετικού
τύπου γραφειοκρατία, την βιαίως και θεσμικώς επιβαλλόμενη ανοχή απέναντι σε
κάθε μορφή εκφυλισμού, οδήγησαν τις χώρες της ζώνης «Intermarium» στο να
προτάσσουν το εύλογο ερώτημα: “Αυτή είναι η Ευρώπη για την οποία πασχίσαμε;”
Το 1994 η Ουκρανία, εφαρμόζοντας το μνημόνιο της
Βουδαπέστης, εγκατέλειψε αυτό που ήταν τότε το τρίτο μεγαλύτερο πυρηνικό
οπλοστάσιο στον κόσμο, το οποίο φυσικά κληρονόμησε μετά την κατάρρευση της
Σοβιετικής Ενώσεως, σε αντάλλαγμα για μια επίσημη εγγύηση των συνόρων και της
ασφάλειάς της από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Ρωσία. Καθώς απεκαλύφθη η
πλήρης αφερεγγυότης των δυτικών συμμάχων, τόσο η Ουκρανία, όσο και η υπόλοιπη
ζώνη του σχεδίου
«Intermarium», βρίσκονται πλέον στην ανάγκη συμπήξεως
αποτελεσματικών, ουσιωδών συμμαχιών και όχι εικονικών όπως η υποτιθέμενα
“φιλο-ουκρανικές” Ε.Ε. και Η.Π.Α. οι οποίοι ζητούν την εφαρμογή των παραμέτρων
του συμφώνου του Μινσκ το οποίο προβλέπει ένα έννομο στάτους για τους
δολιοφθορείς του Κρεμλίνου, εμμέσως δίδοντας τους το έρεισμα για περαιτέρω
διεκδικήσεις, όμοιες με εκείνη της προσαρτήσεως της Κριμαίας, πάντοτε κατόπιν
…“δημοκρατικών” διαδικασιών
Παρά ταύτα, οι χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης,
με εξαίρεση την Λευκορωσία η οποία έπαιξε τον ρόλο του μεσολαβητή, έχουν
εκφράσει την ανησυχία τους όσον αφορά την επιθετική στάση της Μόσχας και
θεωρώντας την Ουκρανία ως τον πρόμαχο της ευρύτερης περιοχής. Ακόμη και η
Λευκορωσία προμήθευε ανεπίσημα τον ουκρανικό στρατό με όπλα και καύσιμα στο
κορύφωμα των στρατιωτικών επιχειρήσεων στα ανατολικά. Ο δημοφιλής πρόεδρος της
Πολωνίας, Andrzej Duda, ο οποίος στον λόγο που εκφώνησε κατά την ορκωμοσία του,
επανέφερε στο προσκήνιο την ιδέα του «Intermarium», προέτρεψε τους Ουκρανούς
πρέσβεις να επενδύσουν σε συνεργασία με τα γειτονικά κράτη από το να αναμένουν
την βοήθεια των δυτικών δυνάμεων η οποία έρχεται πάντα με «βαρύ κόστος».
Συγκεκριμένα είπε ότι οι χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης πρέπει να
δουλέψουν μαζί προκειμένου να αλλάξουν την φαύλη λογική της Δύσεως. Σε
συνέντευξή του στην “La Repubblica” o Jaroslaw Kaczynski – ηγέτης του κόμματος
“Νόμος και Δικαιοσύνη” αναφέρθηκε στην ιδέα μιας πολιτισμικής αντ-επαναστάσεως
για την οποία επίσης συζήτησε και με τον Ούγγρο προθυπουργό, Βίκτορ Ορμπάν στο
οικονομικό φόρουμ στην Krynica. Αμφότεροι εγκωμίασαν την έξοδο της Μ. Βρετανίας
από την ΕΕ και την χαρακτήρισαν ως μια ευκαιρία για ριζικές αλλαγές εντός της
ΕΕ. Η εν λόγω αντεπανάσταση, σύμφωνα με τον Kaczynski, οφείλει να στραφεί
ενάντια στις άκρως αριστερές και φιλελεύθερες πολιτικές και πρέπει να έλθει εις
πέρας αγνοώντας την φαυλότητα της “πολιτικής ορθότητος” η οποία περιορίζει την
ελευθερία του λόγου και των απόψεων. Επίσης ο Andrzej Duda, βρισκόμενος στην
60η επέτειο της αντι-κομμουνιστικής επαναστάσεως στην Βουδαπέστη, συνεχάρη τον
Βίκτορ Ορμπάν για την αντίστασή του ενάντια στην “σοβιετοποίηση”, όπως την
χαρακτήρισε, των Βρυξελλών.
Με λίγα λόγια, ο συνασπισμός των πιο αυστηρών κριτών της ΕΕ
έχει ήδη σχηματιστεί και μάλιστα με αφορμή την κατανομή λαθροεποικιστικών
μαζών. Η ένωση V4 (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία) έχει σχηματιστεί (στα
πλαίσια της ευρω-ατλαντικής ενσωμάτωσης) χωρίς αυτό να αλλάζει το γεγονός ότι
τα θεμέλια για το «Intermarium» έχουν ήδη θεσπιστεί.
Ωστόσο ένα σημαντικό εμπόδιο για την περαιτέρω πραγμάτωση
του άξονα είναι η παρούσα φιλόΕΕ κυβέρνηση του Κιέβου. Για τον λόγο αυτό, το
κίνημα AZOV λειτουργεί, παράλληλα με την κυβέρνηση, αναλαμβάνοντας αυθαιρέτως
ένα κομμάτι της εξωτερικής πολιτικής και οργανώνοντας συνόδους πολιτικού και
στρατιωτικού ενδιαφέροντος στις οποίες παρευρίσκονται αξιωματούχοι από τα κράτη
της Πολωνίας, Ρουμανίας, Ουγγαρίας και Λιθουανίας.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, η πρόοδος των Ουκρανών συναγωνιστών
και η πραγμάτωση των γεωπολιτικών τους εγχειρημάτων είναι ζωτικής σημασίας
καθώς είναι η πρώτη φορά ύστερα από την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου
οπότε εμφανίζονται στο προσκήνιο πανευρωπαϊκές απόψεις που εκφράστηκαν από
μεγάλους στοχαστές και φορείς της Ε/Σ Ιδέας όπως ο Ernst Junger, Julius Evola,
Oswald Mosley, Francis Parker Yockey, Pierre Drieu la Rochelle και Leon
Degrelle. Επίσης, απέναντι σε μια πολυ-πολιτισμική, νεο-μαρξιστική ΕΕ η οποία
μαστίζεται από την άνοδο του Ισλάμ και σε μία Ρωσική Ομοσπονδία που δείχνει να
εφαρμόζει το δόγμα της ευρασιατικής συμμαχίας (θεωρία του Ντούγκιν) και η οποία
αποτελείται από ένα μωσαϊκό φυλών και θρησκειών με το Ισλάμ να καλπάζει και τον
λευκό πληθυσμό να συρρικνώνεται, η σύσταση του «Intermarium» συνιστά μια έξοχη
και ρεαλιστικώς πραγματοποιήσιμη γεωπολιτική εναλλακτική προοπτική, με αναφορά
στις πλέον καθαρές λευκές φυλετικές δεξαμενές της Ευρώπης.
Η ένωση των κρατών
της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης μπορεί να αποτελέσει όχι απλά έναν
παράγοντα οικονομικής σταθερότητος και ασφαλείας για την περιοχή αμέσου
ενδιαφέροντος, αλλά θα είναι σε θέση να συνδράμει καταλυτικώς στην επανάκτηση
του ευρύτερου ζωτικού χώρου της Ευρώπης.
Μέσα στην ταχύτητα
των εξελίξεων που επιφέρει στο νέο Διεθνές περιβάλλον η εισβολή της Ρωσίας στην
Ουκρανία είναι σημαντικό,για το
μέλλον της επιβίωσης του Ελληνικού έθνους,να
προσπαθήσουμε να στρέψουμε την προσοχή μας ως Έλληνες Εθνικοεπαναστάτες στην ειδική διάσταση που μπορεί να πάρουν
οι Ελληνό - Τουρκικές σχέσεις από εδώ και πέρα. Αυτός είναι και ο λόγος που η αντικειμενική ανάλυση της παγκόσμιας συστημικής
έντασης οφείλει να στηρίζεται στις νέες οικονομικές, ενεργειακές και
χρηματοπιστωτικές αλλαγές που έχουν συμβεί την τελευταία δεκαετία στον
παγκόσμιο καπιταλισμό.
Οι αλλαγές αυτές
εντοπισμένες από όλους τους διεθνείς γεωπολιτικούς, αναλυτές επιστήμονες
υπογραμμίζουν ένα γεγονός: την σταδιακή μετατόπιση της παγκόσμιας ηγεμονίας του
καπιταλιστικού κόσμοσυστήματος προς Ανατολάς εξαιτίας της πλανητικής εμπορικής,
βιομηχανικής έκρηξης της Κινεζικής οικονομίας και του περάσματος μεγάλου μέρους
των αποθεματικών της Δύσης ακόμα και των ΗΠΑ στην εξάρτηση από την σχέση τους με
την Κίνα. Στα πλαίσια αυτής
της γιγαντιαίας οικονομικής αλλαγής που ήρθε μετά από την μεγάλης έκταση
αποβιομηχάνιση της Δύσης και μετεγκατάσταση της βιομηχανίας της στη φθηνή
εργατικά Ανατολή, γεννήθηκε και η μεγάλη εμπλοκή της Κίνας μαζί με Αμερικανούς
μεγαλοεπενδυτές στην έκρηξη των κρυπτονομισμάτων με σκοπό την γενικότερη
υπονόμευση του δολαρίου και του κλασικού Δυτικού τραπεζικού συστήματος. Στις
ΗΠΑ εκφραστής αυτής της προσαρμογής στην νέα αυτή περίοδο υπήρξε ο Trump ο οποίος κατανοώντας πια η μελλοντική
σύγκρουση για την παγκόσμια κυριαρχία θα παιχτεί με την Κίνα συγκέντρωσε πάνω
της ένα μόνο εμπορικό ανταγωνισμό και φυσικά προσπάθησε να προσεταιριστεί την
Ρωσία καθυστερώντ.ας την δημιουργία μιας ακλόνητης Σινορωσικής συμμαχίας.
Έτσι έκλεισε
συμφωνίες με το Κρεμλίνο, έβαλε ανθρώπους κλειδιά παλαιό δεξιούς μεγάλο
καπιταλιστές να αναλάβουν τις σχέσεις μαζί τους στρατιωτικά και σε επίπεδο
μυστικών υπηρεσιών και άφησε τα σενάρια του πολέμου στην άκρη. Τα αμερικανικά
λόμπι που κλασσικά επιθυμούν μια νέα ισοπέδωση της Ευρώπης, προσέλκυση της
Ρωσίας στην παγίδα ενός νέου τσαρισμού και συγκράτηση της κόντρας με την
Κίνα στο παρασκήνιο είναι αυτά που ανέβασαν τον Biden, συμφώνησαν με την πανδημία, σταμάτησαν την άνοδο των
κρυπτονομισμάτων και φυσικά μαζί με τις στοές του Λονδίνου προκάλεσαν το
σκηνικό στην Ουκρανία.
Η Ευρώπη είναι η
τελευταία καθαρή σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ, για αυτό και τα κράτη παρίες της με
εξαίρεση την Γαλλία τρέχουν σαν λυσσασμένοι υπηρέτες από την πανδημία ως τα
ζητήματα των κυρώσεων έναντι της Ρωσίας. Οι ΗΠΑ δεν είναι ο πλανητικός μόνος
κυρίαρχος συνεπώς αλλά ο εύθραυστος ηγέτης που χρησιμοποιεί την Ευρωαποικία και
το ΝΑΤΟ για να καθυστερήσει την γιγάντωση του Κινεζικού οικονομικού
ιμπεριαλισμού και να χάσει το σκήπτρο του πλανήτη. Σε αυτό το
περιβάλλον η Ρωσία είναι απλά ένας πληγωμένος οικονομικά γίγαντας, με ΑΕΠ και επίπεδο κοινωνικής διαβίωσης στον πάτο, χωρισμένη μεταξύ δυτικών και ανατολικών ολιγαρχών που υπό τον Πούτιν κρατάνε ισορροπία. Την σώζει η
ενέργεια και ο στρατός της ώστε να προσπαθεί να δείχνει ότι ανάμεσα σε Κίνα και
ΗΠΑ έχει έναν ρόλο. Και αυτός ο ρόλος αναγκαστικά είναι
αυτός του προμηθευτή με ενέργεια της Κίνας, δείτε το νέο μεγάλο deal της Γκαζπρόμ αυτές τις μέρες με την Κίνα, και
από την άλλη της Γερμανίας άρα κατά επέκταση και της ΕΕ. Η Ρωσία πρέπει λοιπόν
να δείχνει δυνατή και η Κίνα την θέλει για αυτό κάνει πάντα την ήρεμη και
φιλειρηνική δύναμη.
Αυτή η Ρωσία
δεδομένης της ανύπαρκτης Ευρώπης και της Ιστορίας της πηγαίνει πλήρως προς
Ανατολή. Δεν έχει ούτε το ιδεολογικό ενδιαφέρον να επηρεάσει τις Ευρωπαϊκές
κοινωνίες όπως κάποτε με τον Σοβιετικό Μαρξισμό, ούτε την νοιάζει να ανανεώσει
ένα νέο Ευρωπαϊκό Εθνικισμό που διαρκώς τον δαιμονοποιεί στο όνομα ενός δήθεν
γνήσιου αντί-ναζισμού και φυσικά οι Ευρασιατικές εμμονές της διανόησης της δεν
της επιτρέπουν και καμία σοβαρή διαμόρφωση μιας νέας Πανευρωπαϊκής
επαναστατικής ιδεολογίας. Παλαιοτσαρισμός μαζί με μπόλικο αντιφασισμό είναι ότι
έχει σε επίπεδο δημόσιας ρητορικής εμβέλειας. Συνεπώς η Ρωσία στην Ευρώπη και
στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής και Ανατολικής Μεσογείου θα συνεχίσει να
παίζει τον ρόλο της δύναμης που αναζητά νέους παίχτες που θέλουν να μπουν στο
άρμα του Κινεζικού οικονομικού ιμπεριαλισμού άρα και στο δικό της άρμα του
πολιτικό στρατιωτικού διαμεσολαβητή.
Σε αυτό το πλαίσιο
θεωρούμε την προσέγγιση της Τουρκίας μετά και το πραξικόπημα ενάντια στον
Ερντογάν μια βαθιά στρατηγική επιλογή του Ανατολικού μπλοκ του καπιταλιστικού
συστήματος. Ο πολλαπλασιασμός των εμπορικών και τουριστικών σχέσεων αρχικά
γρήγορα έγινε δημιουργία πυρηνικών εργοστασίων με Ρωσική υποστήριξη
στην Μικρά Ασία. Ακόμα πιο γρήγορα έγινε στήριξη της Τουρκίας από το πουθενά να
γίνει παίχτης στα ζητήματα της Συριακής κατάστασης, καθώς και ρυθμιστής της
νέας Λιβυκής κατάστασης με παρουσία στρατιωτική αλλά και οικονομική των Τουρκικών
κεφαλαίων. Η Τουρκία στο εσωτερικό της παράλληλα τα τελευταία χρόνια δυναμώνει
μαζί με τον νέο οθωμανισμό ένα ευρύτερο αντιδυτικό Παντουρκισμό
που αγκαλιάζει την πολιτική συνεργασίας με την Ρωσία και ζητάει όλο και πιο
δυνατά μόνιμη οικονομική σύνδεση της Τουρκίας με το Σινορωσικό μπλοκ.
Οι Γκρίζοι Λύκοι
αλλά και οι δυνάμεις του Κεμαλισμού
ουσιαστικά ζητάνε από τον Ερντογάν να υιοθετήσει ένα νέο δόγμα για την Τουρκία
που θα βλέπει την Δύση ως το απόλυτο κακό και την Αμερική ως παρελθόν. Η
Τουρκία πριν λίγο καιρό προσπάθησε να παίξει ρόλο στις ταραχές στο Καζακστάν
που θεωρείται μέρος του «Τουρκικού τόξου»
επιρροής λόγω φυσικά και της τεράστιας ενεργειακής του δύναμης. Η Ρωσία παρενέβη έντονα για να βοηθήσει το καθεστώς εκεί και υπενθύμισε στην Τουρκία
πως ακόμα «δεν έχετε διαλέξει μεριά για να σας
αφήσουμε σε όλα τα μέτωπα να έχετε μια σφαίρα επιρροής».
Το έκαναν οι Ρώσοι και στο θέμα με την σύγκρουση Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν.
Άφησαν τους Τούρκους να αλωνίζουν ενάντια στους
ορθόδοξους Αρμένιους όμως ζητάνε περισσότερα από αυτούς. Ο Τσαβούσογλου ήδη
είπε πως κυρώσεις ενάντια στην Ρωσία δεν θα επιβληθούν από την Τουρκία. Δεν λέμε
ότι αυτό συνιστά ρήξη με το ΝΑΤΟ όμως ήδη επιβεβαιώνει μια απόσταση με τις ΗΠΑ
που μεγαλώνει χαρακτηριστικά. Αν η Τουρκία δεν είχε τεράστια θέματα με την
οικονομία της που την κρατάνε σε μια τυπική διπλωματία με την Ευρώπη και την Αμερική
ήδη θα έκανε ίσως ακόμα πιο ακραίες κινήσεις στο χάρτη της περιοχής. Η διέλευση
του ΤΑΠ από τα εδάφη της αλλά και το παιχνίδι που κάνει σε Κύπρο και Αιγαίο για την ενέργεια δεν είναι μόνο θεατρινισμοί για να
παίρνει ανταλλάγματα από τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ μπορούν να τους καλύπτουν μόνο
χρηματοπιστωτικά αλλά αν μια τέτοια ανάγκη καλυφθεί κάποια στιγμή από την
Κινέζικη σκοπιά τότε οι ασκοί του Αιόλου από την Άγκυρα θα ανοίξουν προς πάσα
κατεύθυνση.
Το δυστύχημα όσο και
αν οι παραπάνω εκτιμήσεις ακόμα φαίνονται πρόωρες είναι πως η Ελλάδα βρίσκεται
σε αυτό το νέο σκηνικό χωρίς πυξίδα και σκάφος
εθνικής εξωτερικής πολιτικής. Όχι μόνο ο Κούλης αλλά όλο το σύστημα ουσιαστικά
εξαρτάται από την Αμερικανική κυριαρχία και δεν εκμεταλλεύεται καν την συγκυρία
της Ουκρανικής κρίσης στο να θέσει θέματα στο τραπέζι του ΝΑΤΟ για την
επικαιροποίηση κυρώσεων απέναντι στην Τουρκική κατοχή της Κύπρου αλλά και να
αξιοποιήσει ψύχραιμα την ανάγκη της Ρωσίας για ουδετερότητα από έστω λίγα
Ευρωπαϊκά κράτη.
Κανείς δεν τολμάει
να πει πως ο λαός μας από την ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης θα πνιγεί, ότι
οι εξαγωγές μας θα πληγούν και ότι ενεργειακά η απόλυτη εξάρτηση της χώρας από
τα αμερικανικά τάνκερ των Αλαφούζου και Μαρινάκη
δεναποτελεί παρά μονοδιάστατη αυτοκτονία. Την
ίδια στιγμή δεν υπάρχει Ελληνικό κράτος που να πει στην Ρωσία «κύριοι
αν θέλετε στήριξη καταδικάστε τώρα δημόσια τη Τουρκική κατοχή της
Κύπρουκαι την Τουρκική επιθετικότητα σε
Αιγαίο και Θράκη, ώστε να λάβουμε πρακτικές αποδείξεις
για το ενδιαφέρον σας για μια αμοιβαία ωφέλιμη διπλωματική σχέση. Πείτε μας αν
έχετε συνάψει συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με την Τουρκία σε περίπτωση
πολεμικού επεισοδίου της Άγκυρας με γείτονα της περιοχής».
Όλα αυτά όμως είναι
ψηλά γράμματα για τους Χατζηαβάτηδες της
Ουάσινγκτον και των Βρυξελλών, αλλά και τους Ρωσολάγνους δεξιούς και ακροδεξιούς του συστήματος που ερεθίζονται με την «αρρενωπότητα» του Μόσχοβου. Η Ελλάδα στήριξε όλη
την μεταπολιτευτική της ειρήνη με την Τουρκία πάνω σε μια εγγύηση,
αυτή των Αμερικανών που ελέγχουν πολιτικά και τα δυο κράτη. Η εποχή αυτή
τελειώνει. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να εγγυηθούν καμία ασφάλεια και αποτροπή
πολεμικής σύρραξης με την Τουρκία για την Πατρίδα μας. Οι μύθοι τελειώνουν, τα
παραμύθια το ίδιο. Ο λαός μας και η ιερή πατρώα γη θα κινδυνεύσουν και κανένας
από τους ισχυρούς για τους δικούς τους λόγους για άλλη μια φορά δεν θα ενδιαφερθεί για την προστασία μας.
Μόνο από αυτή την
σκοπιά μπορούμε πια να ερμηνεύουμε τις μελλοντικές ενέργειες της Τουρκίας σε
Θράκη,Αιγαίο και Κύπρο.Το αστικό σύστημα τα επόμενα χρόνια θα
αποδειχθεί ακόμα περισσότερο ανίκανο και εχθρικό για την ύπαρξη και την επιβίωση τουέθνους.
Τα πνευματικά μάτια μας πρέπει να ανοίξουν για να προετοιμαστούμε. Η τελική
συρρίκνωση του Ελληνισμού πρέπει να αποτραπεί πάση θυσία. Ας είμαστε λιγότερο
φανατισμένοι πια με το τι περνάει μόνο ο βασανισμένος Ουκρανός ή ο δήθεν
αγανακτισμένος Ρώσος και ας σκεφτούμε τα παιδιά μας, το χώμα μας και το
πεπρωμένο μας.
Ιδιαίτερος ο
Ουκρανικός Εθνικισμός. Άγνωστος σε πολλούς Δυτικούς αλλά μυστηριώδης και
παράλληλα «μαγευτικός» για τους Σλάβους, αφού πάντα υπήρξε η σπίθα της
αμφισβήτησης και της σύγκρουσης λόγω της γεωπολιτικής ιδιαιτερότητας. Η γη των
Κοζάκων γόνιμη στην παραγωγή αιρετικών ιδεών όπως και το μαύρο χώμα της χώρας
αυτής στην παραγωγή αγαθών.
Οι ιδιαίτερες ιδεολογικές αναφορές που τους ξεχωρίζουν
από τα άλλα κινήματα, η σύγκρουση με κομμάτι της Εθνικοσοσιαλιστικής ηγεσίας όπως
εκφράστηκε μετά το ’33 αλλά και η ιδεολογική επίδραση από τον Φασισμό, οι
διαμάχες και ο πολυμέτωπος αγώνας για την αντιμετώπιση των Μοσχοβιτών όλα αυτά μαζί
μια άγνωστη διαδρομή στην αιματηρή πολιτική ιστορία των ιδεών.
Στο Κίεβο (Tarasa
Shevchenka Ln, 5,) ένας πίνακας του Σικελού φιλοσόφου Ιούλιου Έβολα κοσμεί τον
τοίχο του χώρου ιδεών της μεταπολιτικής σκέψης. Εκδόσεις και ομιλίες, παρουσιάσεις
βιβλίων και αρθρογραφία, το απαύγασμα ενός Ρομαντικού Εθνικισμού μιας χώρας που
η σύγχρονη ιστορία της είναι συνώνυμη με την τραγωδία. Η διαδρομή της λέσχης - που
αποτελεί επίσημο οργανισμό και εκδοτικό οίκο του Συντάγματος Azov - είναι επηρεασμένη από την «Τρίτη Θέση»
και την «Συντηρητική Επανάσταση».
Η κίνηση αυτή οργανώνει συχνά
κινηματογραφικές προβολές αλλά και διαλέξεις αφιερωμένες στους μεγάλους
στοχαστές που διαμόρφωσαν την Ευρωπαϊκή σκέψη όπως τον Friedrich Nietzsche,
Julious Evola, Ernst Junger, Howard Lovecraft, Martin Heidegger κ.α. ενώ δεν
λείπουν και οι αναφορές σε Ουκρανούς ήρωες ή και πρόσωπα που αποτελούν
αντικείμενο ιδιαίτερης μελέτης όπως ο Theodore Kaczynski.
Δείγμα αυτής της
ριζοσπαστικής πρωτοπορίας η πρόσφατη έκδοση και η περιπετειώδης παρουσίαση του
βιβλίου του FrancoFreda«Η διάλυση του συστήματος». Του Ιταλού «αντάρτη
πόλης» που κατηγορήθηκε για «τρομοκρατία» από τα Σιωνιστικά κέντρα εξουσίας και
αδίκως βρέθηκε στην φυλακή. Ο εκδοτικός του οίκος «EdizionidiAr» προώθησε με ιδιαίτερη επιτυχία την σκέψη των Rosenberg, Goebbels, Szalasi, Codreanuκαι πολλών άλλων
προσώπων.
πηγή: Il Primato Nazionale, εφημερίδα της
Casa Pound, ηλεκτρονική έκδοση:
https://www.ilprimatonazionale.it/
Η CasaPound βγαίνει στους δρόμους της Ρώμης για
να λάβει θέση στο ακανθώδες ζήτημα Ρωσίας-Ουκρανίας. Οι «Χελώνες με τα Βέλη» θα
διαδηλώσουν το Σάββατο 5 Μαρτίου στις 4 το απόγευμα στην Piazza Santi Apostoli για
να ξεσηκωθούν ενάντια στην «εκμετάλλευση και διχοτόμηση της ευρωπαϊκής
ηπείρου, είτε είναι οικονομική, πολιτική, πολιτιστική ή στρατιωτική».
Μια διαδήλωση στο
όνομα της καθαρής απόρριψης του «ξένου ιμπεριαλισμού», του οποίου ο ζυγός, εδώ
και χρόνια, έχει υποτάξει «τους λαούς της Ευρώπης». «Είτε αυτό συμβαίνει με τη
μορφή της «κουλτούρας ακύρωσης», του ψευδο-υγειονομικού αυταρχισμού, της
τουρμποκαπιταλιστικής τοκογλυφίας ή με την μορφή των όπλων στις διαδρομές ενός τανκ», εξηγεί η CasaPound Italia σε ένα σημείωμα ευρέως
διαδεδομένο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, «εμείς δεν μπορούν πλέον να
ανεχθούμε ότι είναι οι λαοί της Ευρώπης που πρέπει να πληρώνουν για τις
ηγεμονικές πολιτικές των λεγόμενων παγκόσμιων υπερδυνάμεων».
Ο Κοινός εχθρός
Η CasaPound, λοιπόν,
απορρίπτει «το προκατασκευασμένο σχέδιο του πολέμου των πολιτισμών και της
ιδεολογικής σύγκρουσης» και «την καταστροφική λογική στην οποία θέλει να μας
ωθήσει αυτή η νέα τεχνητή κρίση», μια κρίση υπογεγραμμένη από «πολύ
συγκεκριμένους αρχιτέκτονες» που «σήμερα ασκείται στο σώμα του Ουκρανικού
λαού, αλλά εδώ και χρόνια λαμβάνει χώρα επίσης στο σώμα και στο μυαλό άλλων ευρωπαϊκών
λαών. Είναι απαραίτητο από αυτήν την κρίση, για την οποία δεν μπορούμε παρά να
καταδικάσουμε την παραβίαση της Ουκρανικής
κυριαρχίας, να γεννηθεί η χιλιετής και πάντα νέα ιδέα μιας ελεύθερης Ευρώπης».
Ελευθερία από τον
πολιτιστικό και πολιτικό ζυγό
«Η ελευθερία πρέπει
να επιστρέψει ως η λέξη-κλειδί,Ευρώπη
ελεύθερη από τον πολιτιστικό και πολιτικό ζυγό, ελεύθερη να υπερασπιστεί τα
ιερά της σύνορα τόσο στα ανατολικά από τον Ρωσικό
και Ασιατικό Ιμπεριαλισμό,
στο νότο από τη μεταναστευτική επιθετικότητα και στα δυτικά από την πολιτική
και πολιτιστική αποικιοκρατία που μας επέβαλαν ιδέες
άσχετες με τη χιλιετή ιστορία μας». Ελευθερία για την Ευρώπη «να καθορίζει τις δικές της γεωστρατηγικές
σχέσεις που θα υπόκειται μόνο στη επιδίωξη - λέει η CasaPound Italia - του μεγαλύτερου καλού για
τους λαούς της».
-wzor.jpg)
