cordura
nylon
2” x 3”
aria88michael@gmail.com
$10 for 1
$30 for 5
$50 for 10
Με τον Ελληνισμό ή με τον Eliyáhu (אֱלִיָּהוּ) ;
του Σταύρου Λιμποβίση
Το αστικό κράτος της δεξιάς γνωρίζει καλά την συνταγή της πολιτικής εξόντωσης είτε δια του περιορισμού είτε δια του εισοδισμού. Διαχρονικό θύμα ή χρήσιμος μπαλαντέρ ανάλογα με την εποχή η άκρα δεξιά στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό από την εποχή του Λαμπράκη μέχρι την Αμφιάλη. Είτε ενδεδυμένοι την στολή των «Ταγμάτων Εφόδου» που αντί για μαχαίρια στα πεζοδρόμια «ακόνισαν» τελικά στο σύνολο τους τα επιδόματα των επιτροπών και τους κοινοβουλευτικούς μισθούς, είτε προσαρμοσμένοι εσχάτως στα ακριβά κουστούμια που θυμίζουν κολωνακιώτικη αισθητική, αδυνατούν να δουν τη φάκα του συστήματος που εκσυγχρονίζεται και αναδιπλώνεται συνεχώς έχοντας την χρήσιμη εμπειρία του παρελθόντος.
Από την εποχή του ΙΔΕΑ όπου οι μάχιμοι αξιωματικοί αγνοούσαν πλήρως την δυναμική του Καραμανλισμού που έβρισκε δύναμη και κατευθυντήριες οδηγίες στις στοές της Αγγλίας μέχρι σήμερα που το περιβόητο «Εθνικό Κόμμα» θυμίζει την δυσοίωνη πορεία ενός άλλου εθνικού κόμματος της γνωστής ... ΕΠΕΝ. Κοινές λογικές και κοινές τακτικές, κοινός ο ομφάλιος λώρος με πρόσωπα που συνδέονται ή συνδέθηκαν στο παρελθόν με κορυφαίο υπουργό της ΝΔ, κοινή ξύλινη γλώσσα που δεν προσελκύει την νεολαία. Χωρίς να αμφισβητείται στο ελάχιστο το άδικο της δικαστικής απόφασης δεν μπορεί ουδείς που έχει το πολιτικό αισθητήριο να μην παρατηρήσει ότι στα ουσιώδη ζητήματα η άκρα δεξιά παραμένει ένας παρατηρητής και ποτέ ο πρωταγωνιστής.
Με αφορμή την τελευταία συνέντευξη του Ηλία Κασιδιάρη - δείτε εδώ - αναλογίζεται κανείς αν η «εθνική προσπάθεια» θα καταλήξει πάλι στον κάλαθο των πολιτικών απορριμμάτων αν όχι στην βιτρίνα τροπαίων της δεξιάς. Σημαντικό στοιχείο η παράλληλη προβολή στελέχους γνωστού συντηρητικού δικτύου. Τουτέστιν προκαλεί τουλάχιστον θυμηδία η συνεχής ευνοϊκή αναφορά του έγκλειστου και ιδρυτού του κόμματος στην φιλικά προσκείμενη στον Διεθνή Σιωνισμό Τζόρτζια Μελόνι που είναι και υπέρ των υποχρεωτικών εμβολιασμών και συνηγορεί σήμερα στην συνέχιση της οικονομικής πολιτικής της Κομισιόν μέσω του στενού συνεργάτη του Ντράγκι ενώ δεν πράττει τίποτα για τον εποικισμό. Προκαλεί τον γέλωτα για παράδειγμα η αδιανόητη απάντηση του ιδρυτή του ακροδεξιού κόμματος για το εθνικό νόμισμα όταν εθνική κυριαρχία χωρίς εθνικό νόμισμα δεν νοείται. Και για να μπούμε και στην ουσία εθνική κυριαρχία πρωτίστως σημαίνει έλεγχος της Τράπεζας της Ελλάδος, για την οποία δεν έγινε καμιά αναφορά για το ποιος την διευθύνει από την ίδρυση της μέχρι και σήμερα καθώς και η λειτουργία των γερμανικών τραπεζών που δίνουν τις εντολές.
Όπως φυσικά δεν έγινε καμιά αναφορά στην ανάγκη για επιβολή της θανατικής ποινής στους εμπόρους ναρκωτικών και στους βιαστές - παιδεραστές. Όπως δεν γίνεται καμιά ουσιώδη ενέργεια διεργασία ομιλία ή εκδοτική προσπάθεια για το θέμα της κρατικής γενοκτονίας που συντελείται μέσω των αμβλώσεων ή για άλλα θέματα όπως η μετατροπή της ενδοχώρας σε πεδίο ασκήσεων του Ισραήλ. Και τι να πούμε άλλωστε για την απάντηση στο ερώτημα περί Ευρώπης λες και είναι θετική η συνεισφορά της τεκτονικής Ε.Ε. στα μείζονα προβλήματα από την εποχή της ένταξης μας με υπογραφή γνωστών σιωνιστών. Αυτά και άλλα πολλά περισσότερα που θυμίζουν την πορεία της ΕΠΕΝ που η ηγεσία της βρισκόταν στην φυλακή χωρίς να αντιδρά σε κρίσιμα ζητήματα, και μετά στράφηκε ακόμη και ενάντια στο ίδιο της το κόμμα ενώ οι ακροδεξιοί γυμνοσάλιαγκες αλώνιζαν στην Ευρώπη ή προσεταιρίζονταν δεξιούς πολιτικούς επί σειρά ετών.
Μέσα από την φυλακή «αγαπητέ» Ηλία - στην οποία βρίσκεσαι και εσύ και οι άλλοι αδίκως λόγω της βλακείας σας να σπείρετε ρουπακιάδες και να θερίσετε φύσσες μπροστά στα μάτια του Σαμαρά - είστε εύκολος στόχος για τον αντιναβιτιστή γιο του αποστάτη. Είστε σαφώς ένα ακόμη κομματικό πείραμα και όχι κίνημα που στις δημοσκοπήσεις έχετε πράγματι σημαντικά ποσοστά εισόδου αλλά έχετε μικρές ρίζες στην εργατική τάξη στους ανέργους στους νεολαίους στους παππούδες και τις γιαγιάδες σε όλους όσους βιώνουν την ακρίβεια και την κοινωνική απειλή αυτές τις «τρίχες» όπως τις ονόμασε ο «Πατριάρχης».
Μέσα από τα κάγκελα των φυλακών υψίστης ασφαλείας όσα βιβλία και αν γράψεις αν δεν δομήσεις με απλό λόγο την καθημερινή ιδεολογική πρακτική και στάση ζωής, αν δεν παραμερίσεις τους δεξιούς στρατιωτικούς και αστυνομικούς εν αποστρατεία που σε έχουν ζώσει για τα καλά στα κλιμάκια ελέγχου, αν δεν παραμερίσεις τους «κουμπάρους» του Βορίδη και τα φιλαράκια του Άδωνη ή τους φιλοσιωνιστές διανοητές με τις γνωριμίες στο Τελ Αβίβ, αν δεν σηκώσεις το γάντι όχι μόνο σε θέματα της πολιτικής εξουσίας αλλά και της θρησκευτικής κρυφής εξουσίας που τρώει αμέριμνη το κρατικό χρήμα τότε είσαι χαμένος από χέρι.
Το κίνημα που οραματίζονται σχεδόν όλοι είτε με χορηγία του Κωνσταντίνου Πλεύρη είτε με την χορηγία του Πούτιν ακόμη και των Καραμανλικών που εκδίδουν ακροδεξιές εφημερίδες και αντικομμουνιστικά βιβλία δεν μπορεί να είναι απλά «εθνικό» αλλά βαθιά αντικομφορμιστικό και εθνικιστικό. Δεν μπορεί απλά να μιλάει επιθετικά για την ΕΕ και το ΝΑΤΟ αλλά να τα καταδικάζει στην πράξη με ομιλίες διαφώτιση και λαϊκή παρέμβαση. Δεν μπορεί απλά να κάνει κάποιος λόγο για άμεσες εξορύξεις αλλά να δίνει στοιχεία με ποιους θα γίνει η εκμετάλλευση σε ποια ποσοστά με ποια τεχνογνωσία και με ποιες συνθήκες. Και κυρίως τι στάση θα κρατήσεις μετά από αυτή την κίνηση. Δεν μπορείς να νομίζεις ότι έχεις τον παλμό της κοινωνίας στα χέρια σου μέσα από ένα καρτοτηλέφωνο και να πράττεις με συνταγές του Μιχαλολιάκου.
Η αντίσταση στο σύστημα μέσα από τον βούρκο του κοινοβουλευτισμού είναι το λιγότερο ανέφικτη αφού ούτε σε συνθήκες του ’33 ζούμε ούτε τα μέλη των «εθνικών» ή «τεταρτοαυγουστιανών» … κινημάτων διαθέτουν πρόσβαση σε ερπύστριες και δομές μάχης. Οι μόνες δομές μάχης που μπορείς να φτιάξεις είναι στην θέση της «Κιβωτού» την δική σου Κιβωτό (χωρίς τον Νώε) στην θέση της εχθρικής νομεκλατούρας τα δικά σου «κάστρα», στην θέση της εχθρικής μουσικής βιομηχανίας την δική σου μουσική, στην θέση της δημοσιογραφικής αλητείας τα δικά σου μέσα ενημέρωσης και άλλα πολλά που τα γνωρίζεις αλλά για τα οποία ουδέποτε έκανες κάποια αναφορά. Έτσι λοιπόν αν δεν έχεις ένα ράδιο και «κανάλια» επικοινωνίας όσο και αν τα στελέχη των «εθνικών κομμάτων» θεωρούν ότι με την Μελόνι και τον Ορμπάν έρχεται η «ανάταση» στην πραγματικότητα έρχεται η αποδοκιμασία ενός κουρασμένου εκλογικού σώματος που κάποτε πίστεψε σε μαυροφορεμένους τιμωρούς και είδε μια από τα ίδια.
Κάθε προσπάθεια που σήμερα κραυγάζει για «πατρίδα» στην πράξη δρα ενάντια σε αυτή πολλές φορές χωρίς να το γνωρίζει, κάθε κίνηση που δεν έχει ιδεολογικό μετερίζι είναι βορά στην όρεξη της πλουτοκρατικής δεξιάς του Μητσοτάκη και του Σαμαρά, κάθε πολιτικός φορέας που δεν προβάλλει την αισθητική και την προστασία από τις απειλές είναι εύκολος στόχος για τον κάθε νεομαρξιστή κονδυλοφόρο. Μακριά από αυτούς που τάζουν «κινήματα» και ποτέ δεν μιλούν για εσωτερική ενότητα, μακριά από τους φθαρμένους πρώην κοινοβουλευτικούς που καταδέχονται να συνομιλούν με Σιωνιστές καπιταλιστές υποστηρικτές αμερικανικών κομμάτων και να ευλογούν την συνεργασία της αστικής τάξης για τους υδρογονάνθρακες σε Ελλάδα, Αίγυπτο, Ισραήλ και Κύπρο.
Μακριά από αυτούς τους γεωπολιτικούς αναλυτές με την αμφισβητήσιμη καταγωγή που απέναντι στο δίκαιο ενός λαού για αυτοάμυνα στον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό μιλούν σήμερα για ουδετερότητα και ξεχνούν εύκολα τις παλαιότερες δηλώσεις. Για την άκρα δεξιά και το πολιτικό σύστημα ο Θεός είναι το χρήμα και ο χρυσός κανόνας, οι εντολές των πρεσβειών και οι εντολές του Γιαχβέ. Όσο και αν διακοσμήσουν τον λόγο τους με περικεφαλαίες και γαλανόλευκα τσιτάτα, όσο και αν διαβρώσουν τον εθνικιστικό λόγο με μισόλογα και ευχολόγια, όσο και αν χαλιναγωγήσουν το εκλογικό σώμα με προγραμματικές δηλώσεις και κοινοβουλευτικές προτάσεις, όλοι αυτοί παραμένουν δέσμιοι των καπιταλιστικών συμφερόντων των πολυεθνικών των δεξιών πολιτικών και του υπόκοσμου της αποικίας που ονομάζεται σύγχρονη Ελλάς.
Οι κυβιστήσεις και οι προσφορές θυσίας στον ναό των παγκόσμιων
εξουσιαστών προκαλούν αναθυμιάσεις επικίνδυνες για αυτούς που πράττουν
κοινοβουλευτικά και πάντα θεσμικά. Απέναντι στις παλινωδίες της άκρας δεξιάς
κάποιοι έχουν την δύναμη να παραμείνουν δυνατοί και υγιείς χωρίς να
καταδέχονται να γραφτούν τα ονόματα τους στις λίστες φίλων των πρεσβειών και των υπηρεσιών,
κάποιοι αρνούνται να τείνουν χείρα φιλίας σε γενικούς γραμματείς αστικών
κομμάτων της δεξιάς και σε υπουργούς που είναι σήμερα υπεύθυνοι στον τομέα της υγείας,
κάποιοι διαγράφουν χωρίς δισταγμό την κοινοβουλευτική δημοκρατία παραμερίζοντας τα κανάλια
εξουσίας και τα σκοτεινά συμφέροντα και προτιμούν τον δικό τους κώδικα τιμής, χωρίς να
οραματίζονται λόγω της χρήσης των κοινοβουλευτικών ουσιών «ποτάμια» και «λάβες» της
ακροδεξιάς που έρχονται αλλά ποτέ δεν έρχονται τελικά από το ‘74 και μετά …
Ο Δρόμος του «Kosher Εθνικισμού» προς την Σιωνιστική κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις ή «facilis descensus averno»
Ο Troy Southgate για την Giorgia Meloni
Κάποιες ωμές σκέψεις για τις Ιταλικές εκλογές (γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)
Κυκλοφορεί: «Ο Αποστάτης» Τεύχος #1 Νοέμβριος 2022 - έκδοση της συντακτικής ομάδας για την ενίσχυση της Εθνικής Αυτονομίας και της Τρίτης Θέσης
.png)
Σημεία διάθεσης:
Ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο Λόγχη
info@logxi.com
2103611590
Βιβλιοπωλείο Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκη
2310282782
Αγροτοβιβλιοπωλείο Ορφικός Αλεξανδρούπολη*
gialamas1960@hotmail.gr
6988055650
Εκδόσεις Πελασγός Αθήνα
facebook
2106440021
2106440021
Βιβλιοπωλείο Ελληνικόν Βόλος
και μέσω της συντακτικής ομάδας
blackmilitiagr@gmail.com
- Ο Ιουλιανός και οι ήρωες
- CIA και θεωρίες συνομωσίας
- Οι Ινδοευρωπαϊκές ρίζες του Σιιτικού Ιράν
- Jean Raspail
- Η τελευταία ομιλία του Λιονταριού
- Συνέντευξη Gabriele Adinolfi
- Ανυπόληπτα γνωμικά
- Εθνικιστές και πολιτισμός
.png)
.png)
Ουκ εξάγουσιν καρπόν οι ψευδείς λόγοι: όταν ο «Πατριάρχης» της ακροδεξιάς τα έλεγε αλλιώς ...
Ευχαριστούμε τον συναγωνιστή για την αποστολή των αρχείων
Otto Strasser (1897 - 1974): Παρακμή και Αυτοκρατορία
Otto
Strasser
(1897 -
1974): Παρακμή
και Αυτοκρατορία
Δημοσιεύτηκε την 15η Ιανουαρίου 2021 στην
Γαλλική εθνικοεπαναστατική ιστοσελίδα rebellion-sre.fr
Guillaume Le Carbonel
Mετάφραση: Διόνυσος Ανδρώνης
Αποθανών τον Αύγουστο του 1974, ο Otto Strasser
παραμένει ακόμα άγνωστος στη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που
αμφισβητούν και αναλογίζονται τα αδιέξοδα της εποχής μας.
Άλλες πιο εξέχουσες
προσωπικότητες της Γερμανικής Συντηρητικής Επανάστασης - εδώ σκεφτόμαστε τον
Moeller van den Bruck, τον Oswald Spengler ή τον Ernst Jünger - συνέτριψαν με
το απέραντο δογματικό τους σώμα έναν πιο προστατευτικό και πιο πολιτικό Στρασσερισμό. Ωστόσο, η σκέψη του Otto Strasser απέχει πολύ από το να είναι μη ρεαλιστική ή
ασήμαντη.
Αντίθετα, ο Γερμανός διανοούμενος και άνθρωπος της δράσης έχει
αναπτύξει μια ολόκληρη σειρά από εξαιρετικά πρωτότυπες και καινοτόμες ιδέες,
που συχνά παρουσιάζονται ως αναχρονιστικές και ουτοπικές από τους πολλούς
επικριτές του.
Για να κατανοήσουμε πλήρως τον Στρασσερισμό, είναι απαραίτητο
πάνω απ' όλα να κατανοήσουμε ποιος είναι ο Otto Strasser και ποια ήταν η καριέρα
του.
Από το μέτωπο στην πολιτική
Γεννημένος στις 10 Σεπτεμβρίου 1897 στο Windsheim της Βαυαρίας, ο Strasser καταγόταν από ένα μορφωμένο αστικό περιβάλλον. Ο πατέρας του, Peter, δημόσιος υπάλληλος στο δικαστήριο της πόλης, είναι ο συγγραφέας ενός μικρού φυλλαδίου που δημοσιεύτηκε το 1912 με το ψευδώνυμο Paul Wegr, (Das neue Wesen. Betrachtungen und Ausblicke), Το νέο μονοπάτι, απόψεις και προοπτικές, πολύ εμπνευσμένο από έναν κοινωνικό και εθνικό χριστιανισμό που διδάσκει στον γιο του κάθε μέρα. Αυτή η έντονη θρησκευτικότητα αποτελεί βασικό στοιχείο στην ανάπτυξη της σκέψης και των γεωπολιτικών απόψεων του Otto Strasser.
Όπως πολλοί συνομήλικοί του Γερμανοί, ο νεαρός επιστρατεύτηκε το 1914 και πήρε μέρος στον Μεγάλο Πόλεμο ως στρατιώτης, υπαξιωματικός και στη συνέχεια αξιωματικός του πυροβολικού. Τιμημένος με τον Σιδερένιο Σταυρό της 1ης τάξης, προτάθηκε για την τιμητική διάκριση του στρατιωτικού τάγματος του Μαξιμιλιανού - Ιωσήφ (το υψηλότερο στρατιωτικό παράσημο του Βασιλείου της Βαυαρίας) το οποίο μόνο η ανακωχή θα τον εμπόδιζε να λάβει. Δύο φορές τραυματίας, ο Στράσσερ αποστρατεύτηκε τον Ιούνιο του 1919 μετά από πέντε χρόνια έντονων μαχών.
Το 1919, τον βρίσκουμε στις τάξεις των Freikorps von Epp να πολεμά την κομμουνιστική εξέγερση στο Μόναχο. Την επόμενη χρονιά στο Βερολίνο, πολέμησε ενάντια στο πραξικόπημα του Kapp επικεφαλής των «Κόκκινων» μάχιμων ομάδων. Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, ο Strasser βλέπει το δεύτερο γεγονός ως μια παράνομη αντιδραστική κίνηση από μια αποτυχημένη στρατιωτική κάστα. Εκεί αποκαλύπτεται σιωπηρά η μελλοντική του εχθρότητα προς τον Πρωσσισμό. Μέλος του SPD για ένα διάστημα, παραιτήθηκε στο τέλος των μαχών στο Μόναχο, πιστεύοντας ότι το κόμμα είχε εγκαταλείψει τους εργάτες στην εκδικητική συμπεριφορά των Freikorps.
Ο Στράσσερ συνέχισε τις
σπουδές του στα νομικά και τα οικονομικά και στη συνέχεια προσλήφθηκε στο
υπουργείο προμηθειών. Παράλληλα με τις μισθωτές του δραστηριότητες, ο νεαρός
έγινε ανταποκριτής του Ελβετικού και Ολλανδικού τύπου και δημοσίευσε ένα
σημαντικό άρθρο για την εβδομαδιαία εφημερίδα Das Gewissen (Συνείδηση), την
εφημερίδα που κυκλοφόρησε το 1919 από την Juni-Klub. Στην συνέχεια, ο Στράσσερ
γνώρισε τον Arthur Moeller van den Bruck, τον θεωρητικό και κύριο εμψυχωτή του
κλαμπ (συλλόγου) του Ιουνίου, από τον οποίο δανείστηκε πολλούς στοχασμούς που
θα τροφοδοτούσαν τη σκέψη του.
Στα αριστερά του Χίτλερ
Η πρώτη συνάντηση με τον Αδόλφο Χίτλερ έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 1920 με πρωτοβουλία του Grégor Strasser, ενός φαρμακοποιού στο Landshut και αδελφού του Otto, μέλους του NSDAP από την άνοιξη και που ήλπιζε να φέρει τον μικρότερο αδερφό του στα νερά του. Η συνέντευξη είναι θυελλώδης μεταξύ του νεαρού δημοσίου υπαλλήλου και του πρώην δεκανέα της Βαυαρίας. Ο Otto αρνείται να συμμετάσχει στο κόμμα βλέποντας τον Hitler ως δημαγωγό, δουλοπρεπή πολιτικό που αγαπά την προπαγάνδα. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του Χίτλερ (1923-1924), ο Όττο Στράσσερ θα αναμειγνυόταν ωστόσο περισσότερο στον αγώνα του μάχιμου Εθνικοσοσιαλισμού, τον οποίο θα προσπαθούσε να ορίσει με δογματικούς όρους.
Υπό αυτή την έννοια, συνεργάστηκε με την Völkischer Beobachter και δημοσίευσε πολλά άρθρα με το ψευδώνυμο Ulrich von Hutten, στη συνέχεια άφησε τη θέση του ως σύμβουλος στο υπουργείο για να εισέλθει ως στέλεχος σε μια επιχειρηματική ομάδα για το αλκοόλ. Τελικά, ο Στράσσερ πήρε το «βάπτισμα» και εντάχθηκε στο NSDAP το 1925 για να βοηθήσει τον Γκρέγκορ, που προωθήθηκε ως επικεφαλής του κόμματος για τη βόρεια Γερμανία. Το Arbeitsgemeinschaft der nord-und westdeutschen Gäue der NSDAP ιδρύθηκε γρήγορα για να αναδείξει ένα ad-hoc δογματικό σώμα. Τα δύο αδέρφια ίδρυσαν τις Kampfverlag (Εκδόσεις Μάχης) που θα αποτελούσαν την σταθερή υποστήριξη για τις διάφορες εκδόσεις που είναι απαραίτητες για το έργο της διάδοσης και θα εξέθεταν τις ιδέες τους σε ένα εσωτερικό διμηνιαίο έντυπο το Die nationalsozialistische Briefe (Τα Εθνικοσοσιαλιστικά Γράμματα), που προοριζόταν για τα τοπικά μέλη του κόμματος.
Ένας νεαρός βοηθός επιστρατεύεται για τον Γκρέγκορ, το όνομα του είναι Joseph Goebbels. Το NSDAP της Βόρειας Γερμανίας λοιπόν πήρε έναν πολύ «αριστερό» προσανατολισμό και αποτελούσε έναν πραγματικό πνευματικό πόλο. Ο Όττο ξεκίνησε ένα φιλόδοξο έργο για την ανανέωση του κόμματος, του οποίου τον μπουρζουάδικο χαρακτήρα και τη διαφθορά κατήγγειλε από την αρχή. Ο Στράσσερ δεν διστάζει να χλευάσει τις γνωριμίες του Χίτλερ με τους καπιταλιστικούς κύκλους, ιδιαίτερα τις σχέσεις του με τον βιομήχανο Thyssen, έναν ισχυρό υποστηρικτή του κόμματος. Πολύ γρήγορα, μαντεύει ότι το NSDAP δρα μόνο κατά του Μαρξισμού, που για αυτόν είναι ημίμετρο. Οι Εθνικοσοσιαλιστές, ισχυρίζεται, δεν έχουν καμία συμπάθεια για την αστική τάξη, η οποία ευδοκιμεί μόνο στα ίδια πλαίσια με τον καπιταλισμό. Ήδη από το 1930, ο Otto Strasser συνειδητοποίησε ότι το κόμμα δεν ήταν πλέον σοσιαλιστικό και ότι είχε εγκαταλείψει τα είκοσι πέντε σημεία του προγράμματος του 1920.
Το Μαύρο Μέτωπο
Με ένα ξέσπασμα, ο Στράσσερ αποχώρησε από το κόμμα το 1930 δημοσιεύοντας ένα ιδρυτικό άρθρο στις 4 Ιουλίου με τίτλο «Οι Σοσιαλιστές εγκαταλείπουν το NSDAP»*. Στη συνέχεια ξεκίνησε το Kampfgemeinschaft Revolutionärer Nationalen Sozialisten και στη συνέχεια το 1931 το Die Schwarze Front (Μαύρο Μέτωπο). Αυτή η τελευταία οργάνωση θέλει να είναι μια σχολή στελεχών σε αντίθεση με το κόμμα. Μια αληθινή ομοσπονδία που συγκεντρώνει, εκτός από το KGRNS, τον Bund Wehrwolf, θραύσματα του Bund Oberland και την πτέρυγα Hamkens του Landvolkbewegung (Αγροτικό Κίνημα). Το δόγμα αναπτύχθηκε στο πλαίσιο της επιθεώρησης Die Tat, που διευθύνεται από τον Ferdinand Fried, και την εφημερίδα Die schwarze Front, το πρώτο τεύχος της οποίας εμφανίστηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1931.
Για τον Otto Strasser, οι Εθνικοσοσιαλιστές πρέπει να είναι ένα ρεπουμπλικανικό κίνημα, εκτός των αρχικών προνομίων, που μάχεται τόσο ενάντια στον Μαρξισμό, που έχει διαστρεβλώσει την κοινωνική ιδέα, όσο και στον Καπιταλισμό. Η βασιλεία του χρήματος ευτελίζει την ψυχή των ανθρώπων και εμποδίζει την έλευση της Volksgemeinschaft (εθνική κοινότητα). Από αυτή την άποψη, η οικονομία παραμένει επιζήμια και πρέπει να ευθυγραμμιστεί καλύπτοντας τις ανάγκες του έθνους και μόνο. Η θεωρητική παραγωγή του Otto Strasser εμφανίζεται σε μια ανθολογία δημοσιεύσεων και άρθρων.
Για να διατηρήσουμε μόνο μερικά από αυτά, ας παραθέσουμε το Πρόγραμμα του 1925, Εθνικοσοσιαλισμός και Κράτος (1929), την Διακήρυξη της 4ης Ιουλίου 1930 (Οι σοσιαλιστές αποχωρούν από το NSDAP), τις Δεκατέσσερις θέσεις της Γερμανικής Επανάστασης (1ο συνέδριο του KGRNS Οκτώβριος 1930), το Μανιφέστο του Μαύρου Μετώπου (2ο Συνέδριο Οκτώβριος 1931), Η οικοδόμηση του Γερμανικού Σοσιαλισμού (1932) ή ακόμα και οι Προγραμματικές Αρχές των Επαναστατών Εθνικοσοσιαλιστών (άρθρο του Buchücker). Ο εθνικισμός του Strasser είναι στενά συνδεδεμένος με τον χριστιανισμό της ανατροφής του. Η Στρασσερική Γερμανία εμφανίζεται ως ο πυρσός μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης.
Ο Otto Strasser υποστηρίζει τη συγκρότηση ενός μείζονος γερμανικού ομοσπονδιακού κράτους (ένωση γερμανικών κρατών), από το Memel στο Στρασβούργο, από το Eupen στη Βιέννη, το οποίο αντιτίθεται στον Πανγερμανισμό της κυριαρχίας. Φαντάζεται μια οργάνωση βασισμένη στο Ελβετικό μοντέλο, μια διάσπαση των εθνικών κρατών προς όφελος των εθνοτικών περιοχών (Σκωτία, Ιρλανδία, Βρετάνη, Φλάνδρα κ.λπ.). Από αυτή την άποψη, ο Strasser επενδύει τον εαυτό του σε έναν αντιιμπεριαλιστικό διεθνή αγώνα αλληλεγγύης που φέρνει κοντά όλα τα καταπιεσμένα έθνη. Παρτιζάνος ενός νέου πολέμου της ελευθερίας απέναντι στην Δύση, ήταν υπέρ μιας συμμαχίας με την ΕΣΣΔ. Πιστός αναγνώστης του Moeller van den Bruck, συνέχισε την θεωρία του των νέων ανθρώπων ενάντια σε αυτούς που ήταν εξαντλημένοι. Παρόλα αυτά ήταν αρνητικός στον Πρωσσισμό τον οποίο θεωρεί ότι είναι η πηγή της κυριαρχίας και του ολοκληρωτισμού.
Ο Völkisch ιδεαλισμός του ενσαρκώνεται σε μια θεϊκή καταγωγή. Το Volk είναι για αυτόν ένας ζωντανός οργανισμός με τα φυσικά, πνευματικά και ψυχικά του χαρακτηριστικά. Μόνο η εθνότητα μετράει (και όχι ο βιολογικός ρατσισμός) που δεν καθιερώνει καμία αξιακή κλίμακα. Ο εθνοκεντρισμός του είναι πρωτίστως πολιτιστικός, γλωσσικός και ενδογαμικός. Ο Στράσσερ σκέφτεται να απαγορεύσει τους γάμους με τους αλλοδαπούς και θα αρνηθεί να διδάσκεται μια ξένη γλώσσα πριν από το πανεπιστήμιο. Έτσι εξαγνισμένη, η Γερμανία θα μπορούσε τελικά να γίνει μια αυθεντική Volksgemeinschaft βασισμένη σε μορφές κατάλληλες για τη φύση των ανθρώπων (φέουδο, αυτοδιοίκηση).
Ο Στράσσερ
αρνείται την ταξική πάλη μέσα στο Volk (Λαό) και υποστηρίζει ένα ενιαίο μέτωπο
της βάσης των κομμάτων και των συνδικάτων ενάντια στην ιεραρχία τους και
ενάντια στο σύστημα. Η αρμονία είναι η λέξη κλειδί, η ενότητα στην πολυμορφία
που αντιτίθεται στην τυποποίηση. Ότι οι διάφοροι ήχοι συμφωνούν για το κοινό
καλό, ισχυρίζεται συχνά. Και εδώ, το θρησκευτικό θεμέλιο είναι προφανές αφού
μια αρχή αγάπης για το ανασυσταθέν Volk προκύπτει από αυτή την λαϊκή
επανάσταση.
Μια αγροτική ουτοπία
Oλοκληρωτικός και απόλυτος, ο σοσιαλισμός του αντιτίθεται στον φιλελευθερισμό καθώς και στον μαρξισμό. Ο Strasser βλέπει στον τελευταίο ένα προϊόν της φιλελεύθερης εποχής του οποίου η αναλυτική μέθοδος είναι ξεπερασμένη σε μια βαθιά μεταμορφωμένη Γερμανία. Δεν μπορούμε πλέον, λέει, να λογιζόμαστε με όρους ταξικούς αγώνες και σχέσεις παραγωγής (που δεν μας εμποδίζει να χρησιμοποιήσουμε την ταξική πάλη για να πετύχουμε τους σκοπούς μας). Ο Otto Strasser λοιπόν απορρίπτει τόσο το προλεταριακό μοντέλο όσο και το αστικό μοντέλο. Είναι απαραίτητο να συμβιβαστεί το γεγονός της ανάληψης υποχρέωσης (υπευθυνότητα, ανεξαρτησία, δημιουργικότητα) με το Volksgemeinschaft σε μια κοινωνία νέων εργαζομένων.
Ο Στράσσερ φαντάζεται τότε μια κοινωνία αγροτικού τύπου με αγρότες - εργάτες, αγρότες - διανοούμενους και αγρότες - στρατιώτες. Πρέπει να γίνει διαίρεση της γης προς όφελος όλων των Γερμανών καθώς και διανομή των κερδών των εταιρειών. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή ένα κρατικιστικό φεουδαρχικό σύστημα στο οποίο το κράτος κατέχει όλη τη γη και τη μισθώνει σε ιδιώτες με τη μορφή φέουδου. Ο καθένας εκμεταλλεύεται ελεύθερα τη γη του αλλά δεν μπορεί να πουλήσει ή να υπενοικιάσει κρατική περιουσία. Χωρίς να ανησυχεί για την επέκταση του ζωτικού χώρου, ο Στράσσερ σκέφτεται να αποικίσει τα γερμανικά εδάφη στην Ανατολή. Συνιστά τη διασπορά των μεγάλων βιομηχανικών συγκροτημάτων σε μικρές μονάδες που θα μετεγκατασταθούν στις περιοχές όπου δραστηριοποιούνται οι εργάτες - αγρότες.
Ταυτόχρονα, το 51% της ζωτικής σημασίας βιομηχανίας που συνδέεται με την εξουσία κρατικοποιείται προκειμένου να διαφυλαχθεί η εθνική ανεξαρτησία. Υπό αυτή την έννοια, ο Strasser μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως ένας από τους προδρόμους της αποκεντρωμένης ανάπτυξης. Αυτός ο αγροτικός και προβιομηχανικός τοπικισμός σε μια εικονογράφηση. Ειδικά αφού σε αυτό πρέπει να προστεθεί και μια σημαντική πτώση στην παραγωγή καταναλωτικών αγαθών και η υιοθέτηση ενός Σπαρτιατικού, αυταρχικού και τοπικού τρόπου ζωής. Καλύτερα, ο Strasser οραματίζεται μια οικονομία βασισμένη σε ανταλλαγές για να κάνει χώρο στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εδώ η μελέτη του Landvolkbewegung έπαιξε κάποιο ρόλο. Ας μην ξεχνάμε ότι την ίδια στιγμή, ο Ernst Niekisch, στο Γερμανικό Πρόγραμμα Αντίστασης, προωθεί επίσης μια δραστική μείωση του παραγωγικού μηχανισμού, τον αγροτικό αποικισμό ακόμη και στις πιο μέτριες συνθήκες, μια επιθυμία για λιτότητα και έναν απλό τρόπο ζωής, επιρροή του αγροτικού κινήματος.
Όσον αφορά τους θεσμούς, το Reichtag θα πρέπει να αντικατασταθεί από ένα επιμελητήριο έξι εταιρειών (εργάτες, αγρότες, εργαζόμενοι, δημόσιοι υπάλληλοι, βιομήχανοι, ελεύθερα επαγγέλματα) περισσότερο σύμφωνα με την καθημερινή πραγματικότητα. Σε αυτή την κοινωνία που φαντάζεται ο Στράσσερ, δεν πρέπει να υπάρχει η δικτατορία της τεχνολογίας. Σε αντίθεση με τον Jacques Ellul, θεωρεί ότι είναι αρχικά ουδέτερη και ότι η διαστροφή του εξαρτάται αποκλειστικά από τη χρήση που του κάνει ο άνθρωπος. Ο τεχνικός, απαραίτητος για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας, πρέπει να θέσει τον εαυτό του εξ ολοκλήρου στην υπηρεσία της Volksgemeinschaft. Ομοίως, ο Γερμανός χρειάζεται μια ισχυρή ηγεσία που να απαγορεύει οποιαδήποτε χρήση της δημοκρατίας, η οποία είναι εγγενώς αδύναμη.
Στην πραγματικότητα, όχι πολύ επικεντρωμένος στη νεωτερικότητα, ο Otto Strasser υπερασπίζεται μια επιστροφή στον Μεσαίωνα (φέουδο, επιστροφή στον Θεό) στον οποίο βλέπει το απόγειο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Σε αυτό ενώνεται με τον Edgar Julius Jung για τον οποίο το μέλλον απαιτεί ένα χριστιανικό και εταιρικό Ράιχ που ενώνει την Ευρώπη. Αυτή η ευρωπαϊκή διάσταση είναι θεμελιώδης για τον Strasser, καθώς σχεδιάζει να επεκτείνει το μοντέλο του σε ολόκληρη την ήπειρο. Η πραγματική αποστολή του Γερμανικού λαού είναι η ευρωπαϊκή ενότητα, αυτή της Αγίας Αυτοκρατορίας που διαλύθηκε το 1530. Ως εκ τούτου, ο Strasser αντιτάχθηκε σθεναρά στις αξίες της Γαλλικής Επανάστασης, αφού είδε με πίστη στον Θεό το κεντρικό στοιχείο της ενότητας της Ευρώπης στο Μεσσαίωνα. Ο αγροτικός συντηρητισμός του θα πρέπει να καταστήσει δυνατή την επανασύνδεση με τις αξίες της αλληλεγγύης και της πνευματικότητας, δηλαδή με αυτές ως αρχέγονο στοιχείο σε μια αντίληψη του κόσμου.
Είναι μια οικονομική και ψυχική αγροτική επανάσταση που ζητά, μια κοινωνικοποίηση προς όφελος της Volksgemeinschaft και όχι ένας απλός κρατικός σοσιαλισμός. Βασικά, δεν προσπαθεί να συμβιβάσει την παρακμή και την εξουσία. Κοιτάζοντας πιο προσεκτικά, καταλαβαίνουμε καλύτερα τι θα μπορούσε να αντιταχθεί στον Στράσσερ και τον Χίτλερ όσον αφορά το πολιτικό σχέδιο. Για το πρώτο, πρόκειται για την επανίδρυση μιας προβιομηχανικής κοινωνίας σε αντίθεση με τον σύγχρονο κόσμο. Για το δεύτερο, μετράνε μόνο η στρατιωτική εκδίκηση και η εδαφική επέκταση που επιτυγχάνεται μέσω του αντιδραστικού μοντερνισμού.
Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε. Το 1933, ο Otto Strasser πήγε εξόριστος στην Αυστρία πριν μετακομίσει στην Πράγα. Καταδιωκόμενος από τους άνδρες των Sicherheitsdienst, ταξίδεψε από τη μια πρωτεύουσα στην άλλη για να φτάσει τελικά στον Καναδά το 1939. Με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, ο Grégor Strasser αποφασίζει να μην εγκαταλείψει τη Γερμανία και παραμένει εντός του κόμματος ως Reichorganisationsleiter, δηλαδή ένας πραγματικός δεύτερος υπεύθυνος στο NSDAP. Κόντρα σε όλες τις πιθανότητες, στις 8 Δεκεμβρίου 1932 ο Γκρέγκορ υπέβαλε την παραίτησή του, έζησε στο περιθώριο για κάποιο διάστημα με την οικογένειά του, για να πυροβοληθεί θανάσιμα στο κελί του κατά την εκκαθάριση της 30ης Ιουνίου 1934.
Από τον Otto Strasser έχουν απομείνει μόνο λίγα βιβλία, εκ των
οποίων ελάχιστες Γαλλικές εκδόσεις. Αυτό δεν πρέπει να αποτρέψει την ενασχόληση με τον Στρασσερισμό και την αγροτική του ουτοπία. Οι εποχές που έρχονται μπορεί
κάλλιστα να αποδείξουν ότι έχει δίκιο.
Ο Νίκος Καζαντζάκης και η Ισπανική Φάλαγγα
«Αν σου πουν πως έπεσα
να ξέρεις πως πήγα στο πόστο
που με περιμένει εκεί επάνω».
- Από το “Cara al Sol”, τον Ύμνο της ισπανικής Φάλαγγας
(Κοιτάζοντας τον Ήλιο)
… Ο αρχηγός φαλαγγίτης έκλεισε την πόρτα, έπαψε η βουή.
Είναι τριάντα χρονών, κοντός, εύρωστος, με παχύτατο σβέρκο, με χοντρά μπράτσα
και γρήγορες απότομες χειρονομίες. Τύπος τορεαντόρ. Τα μάτια του είναι γαλάζια,
με ατσαλένιες αναλαμπές. Ένιωθες πως από το άφθονο αυτό, γιομάτο κρέας σώμα,
θρέφουνταν μια δυνατή, άγρια θέληση:
– Από τα τρία αιτήματα, άρχισε με βροντερή φωνή ο
Φαλαγγίτης, «Θεός, Πατρίδα, Βασιληά», εμείς μονάχα για το ένα είμαστε έτοιμοι
να πολεμήσουμε μέχρι θανάτου: Για την Πατρίδα. Μια πατρίδα όμως, όχι σαν την
περασμένη, που άφηνε τον λαό να σαπίζει στη φτώχεια και να στραβώνεται στην
αμάθεια. Μια πατρίδα δίκαιη, που να προστατεύει όλους, πλούσιους και φτωχούς,
ευγενείς και λαό, χωρίς καμμιάν προνομιούχα τάξη! …
Όσο μιλούσε τα μάτια του άναβαν, οι φλέβες του χοντρού του
σβέρκου φούσκωναν. Ο τορεαντόρ μέσα του ξυπνούσε:
… Όχι! φώναξε και με βία κρατιόταν να μη χτυπήσει τη γροθιά του
στο τραπέζι, όχι! Δεν κάναμε εμείς τον πόλεμο και δεν στείλαμε εκατό χιλιάδες
Φαλαγγίτες να πεθάνουν, για να χοντρύνουν οι κοιλιές των πλουσίων και να πέσει
πάλι ο λαός στην αθλιότητα.
Σηκώθηκε, έκαμε μερικές δρασκελιές στο δωμάτιο. Γαλήνεψε.
- Δεν είμαστε, εμείς οι Φαλαγγίτες, πολιτικό κόμμα. Είμαστε
τάγμα μαχητικό. Θέμε να φέρουμε νέα κοινωνική δικαιοσύνη. Μιαν οικονομική
οργάνωση απάνω από τα ταξικά συμφέροντα. Θέμε να καταργήσουμε τα πολιτικά
κόμματα, την καθολική ψηφοφορία, τις εκλογές, τις κοινοβουλευτικές συμμορίες.
Θέμε ένα κράτος δυνατό, που να μην είναι μήτε καπιταλιστικό, μήτε μαρξιστικό.
Όλοι οι παραγωγοί θα αποτελούν, μέσα στα πλαίσια του κράτους μια οργανωμένη
ολότητα. Καμμιά αναρχία στην παραγωγή, καμμιά αδικία στην κατανομή του πλούτου.
Να δοθεί γης στο χωριάτη. Δικαιοσύνη και ψωμί στον εργάτη. Γράμματα σε όλους.
Βλέπετε, θέμε να δημιουργήσουμε μια νέα πατρίδα …
… Έφυγα, βαθιά κρατώντας στο νου μου τα λόγια του νέου
Φαλαγγίτη. Και περισσότερο από τα λόγια, την έκφραση του προσώπου, τον τόνο της
φωνής, τη φλόγα του ματιού του. Ένιωθα πως μιλούσαν με το στόμα του εκατομμύρια
νέοι σε όλον τον κόσμο …
… Μια δεκαριά φαλαγγίτες, περνούν αγκαλιασμένοι ώμο τον ώμο
και τραγουδούν τον ύμνο της Φάλαγγας. Μπροστά πήγαιναν δυο νέες φαλαγγίτισες με
ορθά τα στήθη κι απάνω στην καρδιά τους κεντημένα τα πέντε κόκκινα φαλαγγίτικα
βέλη. Τέντωσα το αυτί να ακούσω. Έτσι όπως τραγουδιόταν από νεανικά λαρύγγια, ο
ύμνος αυτός ξεπερνούσε τα σύνορα της Ισπανίας. Ξεπερνούσε την Ιδέα που υμνούσε
και γίνουνταν, με ανάλαφρες αλλαγές, ένας παγκόσμιος ύμνος του έρωτα και του
θανάτου ...
Από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Ταξιδεύοντας - Ισπανία».
Σπάνια
φωτογραφία του Νίκου Καζαντζάκη από τον Ισπανικό εμφύλιο. Εικονίζεται ο μεγάλος
συγγραφέας ως ανταποκριτής της
"Καθημερινής", μέσα σε ένα όρυγμα της Εθνικιστικής Ισπανικής
Φάλαγγας, παρέα με νεαρούς Φαλαγγίτες Εθνικιστές, που πολεμούσαν εναντίον των
κομμουνιστών.
Ο Άγνωστος Πόλεμος
του Μοναχικού Λύκου
Οι μαυροφορεμένοι νέοι στέκονται σε στάση προσοχής μπροστά από την Πύλη του νεκροταφείου. Τρεις από αυτούς έχουν εισέλθει στο νεκροταφείο και βρίσκονται μπροστά από το μνήμα των ηρώων της φυλής. Η νύχτα παγωμένη και ήσυχη αφήνει μακριά τα φώτα της πόλης με την οχλαγωγία της.
Σιγή επικρατεί παντού μέχρι που ακούγεται μία ξεκάθαρη δυνατή φωνή: Συναγωνιστές, Εθνικός Ύμνος!!! Ξάφνου όλοι μαζί σηκώνουν το δεξί τους χέρι ατενίζοντας τον έναστρο ουρανό και βροντοφωνάζουν τον Εθνικό Ύμνο. "Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή ...".
Οι ψυχές των αθανάτων ηρώων χαίρονται βλέποντας τους συναγωνιστές τους ψηλά από τον ουρανό 9 χρόνια μετά να παραμένουν άτεγκτοι και αμετακίνητοι στα Πιστεύω τους. Η ΙΔΕΑ ζει μέσα στις ψυχές των σκληραγωγημένων νέων. Οι καρδιές τους χτυπούν δυνατά γεμάτες οργή για τον εχθρό που πολεμάει το Έθνος τους.
Τα ανθελληνικά Μέσα ενημέρωσης τους παρουσιάζουν ως αλήτες και εγκληματίες και ο αποχαυνωμένος λαός τους θεωρεί εχθρούς της ελευθερίας του. Μόνο που ελεύθεροι είναι αυτοί οι νέοι που μέσα στην νύχτα την ώρα που οι σκλάβοι είναι κλεισμένοι στα τσιμεντένια ιδιωτικά κλουβιά τους αυτοί πετούν μαζί με τις ψυχές των αθανάτων στον νυχτερινό ουρανό.
Ένας πόλεμος λαμβάνει χώρα την ώρα που οι πολίτες κοιμούνται. Ένας πόλεμος μεταξύ των φρουρών του αίματος εναντίον των οργάνων του σκότους. Ένας πόλεμος που είναι γνωστός μόνο στους μυημένους. Μία μάχη μέχρις εσχάτων που θα αναδείξει τον τελικό νικητή.
Αδέρφια ζείτε και σας υποσχόμαστε πως η ΝΙΚΗ θα είναι δική μας.
Νέο βιβλίο από τις εκδόσεις «Λόγχη»: “ Ο Μαύρος Μάης του 68, η ιστορία των εθνικιστικών ριζοσπαστικών κινημάτων της Γαλλίας 1900 -1972”
2103611590
info@logxi.com
Νέο βιβλίο από τις εκδόσεις «Λόγχη»: “ Ο Μαύρος Μάης του 68, η ιστορία των εθνικιστικών ριζοσπαστικών κινημάτων της Γαλλίας 1900 - 1972”
«Η παρακμή, πάντα η παρακμή … Η ζωή είναι μια αέναη παρακμή
από την αρχή».
Pierre Drieu la Rochelle
Μια παράξενη χώρα η Γαλλία. Δημιούργησε τον Διαφωτισμό, τη Σκοτεινή Μεγάλη Μητέρα όλων των επακόλουθων κακόβουλων σύγχρονων ιδεολογιών: φιλελευθερισμός, γιακωβινισμός, αντικληρικαλισμός, σοσιαλισμός, κομμουνισμός, παγκοσμιοποίηση.
Η Γαλλική Επανάσταση έγινε στη Γαλλία, μια καταραμένη πηγή ενός ποταμού αίματος. Ωστόσο, από τη Γαλλία προέκυψαν και οι πιο σημαντικές μορφές της αντεπαναστατικής σκέψης όπως οι Joseph de Maistre, Luis de Bonald, Donoso Cortes. Εδώ εκδηλώθηκε ο πιο βίαιος μασονικός αντικληρικαλισμός και το πιο αντεθνικό αναρχοσοσιαλιστικό μίσος.
Ωστόσο, είναι σε αυτή τη χώρα που μεταξύ του δέκατου ένατου και του εικοστού αιώνα άνθισαν καθολικοί στοχαστές και συγγραφείς, με συχνές αλλαγές «ακραίων» τάσεων και αρκετοί εθνικιστές «αντιΝτρέιφους» όπως ο Jules Amédée Barbey d’Aurevilly, ο Joris-Karl Huysmans, ο Leon Bloy, ο Charles Péguy, Georges Bernanos, Georges Valois, Εdouard Drumont, Maurice Barrès.
Στη συνέχεια, την Action française του Charles Maurras και την ομάδα διανοουμένων του όπως ο Léon Daudet, ο Gustave Thibon και ο Pierre Gaxotte.
Η Γαλλία της δεκαετίας του 1930 ήταν εκείνη του “Λαϊκού Μετώπου”, αλλά και εκείνης της λογοτεχνικής και πολιτικής εποχής που ο Paul Sérant όρισε ως «φασιστικό ρομαντισμό» και που ενάντια στους πρωταγωνιστές του υπήρξε ένας άγριος διωγμός των νικητών του Γκωλισμού - κομμουνισμού.
Ενάντια λοιπόν των λεγόμενων «συνεργατών» και οπαδών του Vichy όπως ο Robert Brasillach που εκτελέστηκε, ο Drieu La Rochelle αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει, ο Louis Ferdinand Celine εξόριστος και φυλακισμένος, ο Alphonse de Châteaubriant που καταδικάστηκε σε θάνατο και πέθανε στην εξορία, ο Henry de Montherland, ο Sacha Guitry, ο Charles Maurras, ο Lucien Rebatet και πολλοί άλλοι δικάστηκαν και καταδικάστηκαν …
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Η σχέση του αρχηγού της ΕΟΚΑ, Γεωργίου Γρίβα, με την 21η Απριλίου και τον Γεώργιο Παπαδόπουλο: ένα ζήτημα ταμπού για την ελληνική και κυπριακή ιστοριογραφία και κυρίως για τον εθνικιστικό «χώρο» (.pdf)
Στις 27 Ιανουαρίου 1974 ένας μικρόσωμος απόστρατος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού έφυγε από τη ζωή στη Λεμεσό, έπειτα από οξύ καρδιακό επεισόδιο.
Ήταν εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψει κάποιος πως ο ηλικιωμένος εκείνος άνδρας με το χαρακτηριστικό μουστάκι καταζητείτο σε ολόκληρη την Κύπρο αναγκάζοντας τη CIA να αφιερώνει εκθέσεις στη δράση του και τον Φιντέλ Κάστρο να του αποστέλλει συγχαρητήρια τηλεγραφήματα.
Κι όμως, επρόκειτο για τον στρατηγό Γεώργιο Γρίβα γνωστό ως Διγενή …
Συγγραφέας: Μανώλης Πέπονας
Έκδοση ebook: Ιδιωτική έκδοση
Ευθύνη έκδοσης: storia95
για να το διαβάσετε σε .pdf στον σύνδεσμο εδώ ...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
