ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ

Onna - musha (女武者) (https://pezetairos.blogspot.com/)

Στην προ-μοντέρνα Ιαπωνία, υπήρχε μια ομάδα πολεμιστών σαμουράι με απίστευτες νοητικές και σωματικές ικανότητες. Οι Onna-musha, ή Onna-bugeisha, ήταν μια εντυπωσιακή ομάδα γυναικών πολεμιστών που ήταν εξίσου ισχυρές και θανατηφόρες με τους άνδρες ομολόγους τους.

Παρόλα αυτά, οι Onna-musha και οι απίστευτες ιστορίες τους δεν είναι πολύ γνωστές σήμερα. Η λέξη «Onna-bugeisha» μεταφράζεται σε «γυναίκα πολεμίστρια». Αυτές οι γυναίκες ήταν εξίσου επιδέξιες στη μάχη με τους άνδρες ομολόγους τους.

Αυτή η τάξη πολεμιστών δημιουργήθηκε γύρω από την εποχή της αυτοκράτειρας Jingu, μιας θρυλικής Ιαπωνικής αυτοκράτειρας που κυβέρνησε ως αντιβασιλέας μετά το θάνατο του συζύγου της το 200 μ.Χ.

για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...

Εραστές της ολικής άρνησης - θηρευτές του ονείρου

Ο Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης είναι σύμφωνα με μαρτυρίες πολλών η πιο αναγνωρίσιμη φυσιογνωμία τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στους μάχιμους νεολαίους συναγωνιστές.

Η συνέντευξη του είχε προκαλέσει θετικότατα σχόλια και ρεκόρ επισκέψεων στο ιστολόγιο μας αλλά και νύχτες αγωνίας ανάμεσα στα μέλη του κόμματος του Ηλία Κασιδιάρη.

Ευφυής και δυναμικός, συγγραφέας ενός βιβλίου που «σαρώνει» σε πωλήσεις, αλληλέγγυος με τους αντιδημοκράτες από όποιο μετερίζι και αν προέρχονται χωρίς να πέφτει στην παγίδα της διχόνοιας.

Η συντακτική ομάδα έχει την τιμή να φιλοξενήσει ένα ακόμη άρθρο του. Τον ευχαριστούμε για τον χρόνο του.

Εραστές της ολικής άρνησης - θηρευτές του ονείρου

Θα συνεχίσουμε, είτε στρωτά, είτε βυθισμένοι στην άρνηση μίας δεινής πραγματικότητας προχωρώντας στον όλεθρο. Αυτό που ενώνει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον μας, είναι εκείνο το εγωιστικό συναίσθημα της ευτυχίας που διαθέταμε και το απωλέσαμε μαζί με την γνώση, την συνειδητοποίηση και την δράση. Ήρθε η δεύτερη βάφτιση μας, εκείνη που μας απέστρεψε από το πεπρωμένο που άλλοι καθόρισαν για εμάς. Γίναμε οι αρνητές της παραίτησης, της ηττοπάθειας, της μαλθακότητας και της οποιαδήποτε θεωρίας που αμαυρώνει την Ιδεολογία μας.

Δεν επιθυμούμε να χαϊδέψουμε αυτιά, αλλά να ακουστούμε πριν δούμε τα πάντα και τους πάντες να σαπίζουν. Πριν βιώσουμε την δημοκρατία και τις επιπτώσεις της σε τέτοιο βαθμό, που ακόμη και ο "Πύργος της Απελπισίας" μας θα μοιάζει λίγος για να διαφύγουμε. Αν ονειρευόμαστε λοιπόν μία παλινόρθωση του πνεύματος της Ελλάδος και της Ευρώπης, δεν μπορούμε να είμαστε παρατηρητές και παθητικοί δέκτες αυτής της λαίλαπας.

Στο πεδίο που απευθυνόμαστε θα συγκρουστούμε με όλους, φανερούς και κρυφούς εχθρούς, σε πάσης φύσεως υπερασπιστές της δυστοπίας των επικυρίαρχων. Κάθε προσωπική μας νίκη είναι μία νίκη για το Έθνος, κάθε μάχη που χάνεται είναι μία τάση που θα εκμαυλίσει ακόμη περισσότερο το σύνολο μακροπρόθεσμα. Δεν θα υπάρξει έλευση κάποιων κάποτε αν δεν αναλάβουμε τις ευθύνες μας και δεν θέσουμε τους εαυτούς μας σε εγρήγορση. Η κατάντια της ράτσας μας οφείλεται σε εμάς, δίνοντας μας ως κύρια προτεραιότητα την εκπλήρωση του καθήκοντος υψώνοντας ανάστημα και καλλιεργώντας το αύριο.

Διατηρώντας το σπίρτο θα έρθει και η φλόγα, θα πλάσουν οι καιροί ξανά γενναίους Συναγωνιστές και Συντρόφους με Πίστη. Αν χαθούμε η Γη θα χάσει, ο αέναος κύκλος της ζωής δεν θα γυρίζει πια με την ίδια αίγλη και η ομορφιά θα έχει χαθεί. Αυτοσκοπός η πληρότητα και μετέπειτα η απόδοση της Ιεράς Νέμεσις, όντας ολοκληρωμένοι θα λύσουμε όσα προκάλεσαν τον πόνο και φέρανε το σκοτάδι στις ψυχές μας.

Το συναίσθημα μας θα πρέπει να το επισκιάσει η πειθαρχία και η σιδερένια θέληση για την επίτευξη των στόχων μας. Ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας, διότι η μόλυνση των καπιταλιστών και των νεομαρξιστών έχει ευτελίσει στην κυριολεξία και τον αέρα που αναπνέουμε. Ας νικήσουμε τα πάθη του παρελθόντος, ας δώσουμε κάτι από την ψυχισμό μας στο Έθνος και την Φυλή. Οι γειτονιές και τα σημεία αναφοράς που μας θυμίζουν έναν κόσμο που πέθανε, είναι οι μήτρες που γέννησαν ή μας έφεραν πιο κοντά στην Ιδέα και πρέπει να γυρίσουν σε εμάς.

Το πέλαγος των εχθρών θα προσπαθήσει να μας διαβάλει και άλλο, όσοι δεν μας ακολουθήσουν τον δρόμο τους και εμείς τον δικό μας. Εμείς θα ξέρουμε ... Η δημοκρατία είναι η κατάρα και ο εχθρός του Γένους μας, χτυπάει πισώπλατα, ύπουλα και ανελέητα όσους την απειλούν. Όσοι συντάχθηκαν μαζί της και δεν το μετάνιωσαν, έχασαν κάθε ηθική και νόηση που τους παρείχε απλόχερα ο Θεός. Ως αρνητές αυτής της κατάπτωσης, είναι Τιμή μας να διώκεται καθημερινά ο καθένας μας στο περιβάλλον του, διότι οι εύκολες λύσεις δεν μας εκφράζουν.

Έκκληση για ένα «Μαύρο Μέτωπο», σκληρού και ανηλεή αγώνα κατά πάντων για την επιβίωση και την αξιοπρέπεια μας. Οι Μαύρες Σημαίες θα επιστρέψουν και υπερήφανες θα κυματίσουν ξανά, για να ξέρουν όλοι πως οι αρνητές δεν παραιτήθηκαν και δεν αποδέχονται τα δυσκολότερα χρόνια που έρχονται.

Μια επιλογή του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου: από το "Les Ames qui brûlent" (Οι ψυχές που καίνε), συλλογή σκέψεων, του Leon Degrelle:

"Αντιμέτωπος με τις περιφρονητικές ειρωνείες των γλεντζέδων και των σκεπτικιστών, δύσκολα τολμά κανείς να θυμηθεί ότι, μετά από δύο χιλιάδες χρόνια, το μεγαλύτερο από τα ανθρώπινα δράματα, αυτό του Πάθους, επαναλαμβάνεται πνευματικά κάθε άνοιξη.

Ποιος θα υποφέρει, ποιος θα βρεθεί εκεί δίπλα στον Γολγοθά αυτές τις νέες μέρες αγωνίας;

Ο Σταυρός στέκεται στην έρημο του χρόνου. Η κοινότοπη ή διφορούμενη ή διεστραμμένη ζωή των ανθρώπων θα συνεχίσει να κυλάει σαν αργό ποτάμι. Ο Χριστός θα δεχθεί τους ξυλοδαρμούς και τα αγκάθια. Θα καταρρεύσει στο έδαφος.

Το ξύλο του σταυρού του θα συντρίψει τη σάρκα του. Θα καρφωθεί σε σκληρό ξύλο με μεγάλα χτυπήματα του σφυριού.

«Μου τρύπησαν τα χέρια και τα πόδια, μου μέτρησαν όλα τα κόκαλα». Τι θα μάθει ο κόσμος;

Το αίμα θα κατέβει σιγά σιγά στο μελανιασμένο κορμί του. Τα μάτια θα αναζητήσουν τον Πατέρα και τις ψυχές μας ταυτόχρονα. Τι θα έχει καταλάβει η ψυχή μας από αυτή την τραγωδία;

Δεν θα έχουν ούτε τρέμουλο ούτε δάκρυα.

Δεν θα κάνουν καν σκέψεις.

Ούτε καν βλέμμα.

Ο Χριστός πραγματικά πεθαίνει μόνος. Ολομόναχος.

Οι ψυχές κοιμούνται, ή στείρες, ή έχουν αυτοκτονήσει, ενώ αυτό το σώμα, ακριβώς για να τις τραβήξει από τη ταραχή, από τη λάσπη, από το θάνατο, αιωρείται με πόνο μεταξύ ουρανού και γης.

Η αγωνία αυτής της καρδιάς φωνάζει μάταια απελπισίας, που πρέπει να παγώσει τον κόσμο και να σταματήσει την ανάσα των ανθρώπων.

Ακριβώς λόγω της πνευματικής του ασφυξίας ο κόσμος πέφτει στη φθορά. Είναι η ελπίδα, η φιλανθρωπία, η δικαιοσύνη και η ταπεινοφροσύνη που χρειάζεται ο κόσμος για να βρει λίγο καθαρό αέρα.

Αυτή την πνευματική ζωή, την έχουμε λάβει.

Εμείς είμαστε οι φορείς του.

Και τα χέρια μας κρέμονται. Τα μάτια μας είναι στεγνά.

Και τα χείλη μας δεν τρέμουν από θέρμη και συγκίνηση.

Οι καρδιές μας είναι σαν ξερή άμμος. Οι ψυχές μας βρίσκονται σε αδιέξοδο ή είναι ήδη νεκρές.

Η πίστη έχει αξία μόνο όταν νικάει. H αγάπη, όταν καίγεται. H φιλανθρωπία, όταν είναι αυτή της σωτηρίας."

Η Λαϊκότητα του Εθνικισμού - η περίπτωση του περιοδικού «Ο Έλληνας Εργάτης» και η Εθνικιστική Αριστερά. Περιοδικό «Ανάκτηση» τεύχος όγδοο, Νοέμβριος 2021, σελ. 38 - 40 (.pdf)

Παλαιότερος σύνδεσμος: Αφιέρωμα στην Εθνικιστική Αριστερά. Περιοδικό Αντίδοτο.

http://www.anaktisi-mag.gr/

για να το διαβάσετε σε μορφή αρχείου .pdf στον σύνδεσμο εδώ ...

Ernst von Salomon - Οι εγκαταλειμμένοι

γράφει ο Διόνυσος Ανδρώνης

Ernst von Salomon - Οι εγκαταλειμμένοι

Εκδόσεις Omnia, Παρίσι, 2007, σελ. 422

Ο Ernst Von Salomon (1902-1972) έγραψε αυτό το μυθιστόρημα το 1930 το οποίο μεταφράστηκε για πρώτη φορά στα γαλλικά το 1931 από τον André Vaillant, γνωστό και ως Claude Raynal, εκδόσεις Plon. Αυτή η πρόσφατη επανέκδοση μας δίνει τη βεβαιότητα ότι οι παλιοί μεταφραστές είναι μερικές φορές πολύ χρήσιμοι σήμερα. Ο συγγραφέας ξεκινά αποδοκιμάζοντας τον Ναπολέοντα στη σελίδα 30 και συνεχίζει την αφήγηση του κάνοντας επίθεση στη Γαλλική Επανάσταση και στους πρακτικούς της, τους Γάλλους. Αγαπάμε τους Γάλλους και παρακολουθήσαμε την ανάγνωση με κάποια καχυποψία στην αρχή.

Το μυθιστόρημα μας μιλά για την περιπέτεια που έζησε ο Φον Σάλομον όταν αποφάσισε να πάει να πολεμήσει ως εθελοντής μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (το 1919) στα σύνορα της χώρας του, της Γερμανίας, ενάντια στους Ρώσους ή άλλους συμμάχους». «Σατανικός» (op.cit.σελίδα 145). «Προερχόμενος από οικογένεια Ουγενότων, ο Von Salomon επιστρατεύτηκε το 1918 για να εγκαταλείψει τη Στρατιωτική Σχολή στο Freikorps που πολέμησε στην Άνω Σιλεσία και στις χώρες της Βαλτικής για να συντρίψει την Κόκκινη Επανάσταση» (όπ.π. γραμμένο στο οπισθόφυλλο).

Έχουμε διαβάσει σχεδόν όλα τα πολλά μυθιστορήματα του Saint Loup και τις περιπέτειες του με την LVF (Σύνδεσμος Γάλλων Εθελοντών ενάντια στον Μπολσεβικισμό) και ήμασταν πολύ χαρούμενοι που διαβάσαμε ένα μυθιστόρημα στο ίδιο μήκος κύματος αλλά αυτή τη φορά εμπνευσμένο από τον Πρώτο Πόλεμο. «Το αποτέλεσμα του 1918 είναι μόνο ένα μείγμα 48, του Γκιγιόμ 2 και του Μαρξ» (op.cit.σελίδα 170). Μαθαίνουμε στη σελίδα 167 ότι ένα άλλο πραξικόπημα έγινε το 1919 αλλά ότι «απέτυχε εντελώς» (op.cit.σελίδα 167). Έτσι ο αγαπητός μας Αδόλφος δεν ήταν ο πρώτος Γερμανός που έκανε ένα αποτυχημένο πραξικόπημα το 1923.

Ο Ernst Von Salomon καταδικάστηκε το 1922 σε οκτώ χρόνια φυλάκιση για τη συμμετοχή του στη δολοφονία του Walter Rathenau, ο οποίος ήταν ένας πλούσιος Εβραίος επιχειρηματίας και μέλος προηγούμενων γερμανικών κυβερνήσεων. Τελικά του δόθηκε χάρη το 1927. «Στον κόσμο των αφεντικών και των εργατών, όλοι πίστευαν ότι είχαν τη λύση στα τρέχοντα κοινωνικά προβλήματα και όλες οι θεωρίες που ανακοινώθηκαν με μεγάλη φανφάρα μπέρδευαν ακόμη περισσότερο την πραγματική κατάσταση» (op.cit.σελίδα 188).

Και τελικά συγκλονιστήκαμε από την αφήγηση των βασανιστηρίων που υπέβαλαν οι Γάλλοι στους Γερμανούς το 1919: «Ένας Γάλλος άναψε τσιγάρο, τον πλησίασε και του έβαλε το φλεγμονώδες άκρο στο δέρμα του» (όπ.π. σελίδα 201). Φαίνεται λοιπόν ότι πολεμήσαμε σε λάθος μέρος κατά τη διάρκεια των δύο πολέμων.

L.C.C. - Αυτόνομοι Λαμίας

Τα κρίσιμα λάθη του Χίτλερ

Ο Αδόλφος Χίτλερ δεν γνώριζε το παραμικρό για την ύπαρξη και τα αποφθέγματα του Σουν Τζου. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των πρώτων επτά ετών του δικτατορικού καθεστώτος του στη Γερμανία (από το 1933 έως το 1940), απέφευγε συστηματικά την άμεση σύγκρουση με τους ισχυρούς αντιπάλους του, ενώ φρόντιζε να εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες τους. Η επιτυχία του ήταν αδιαμφισβήτητη και όλα έδειχναν πως τίποτε δεν θα μπορούσε να αναστείλει τη φρενήρη πορεία του προς την απόλυτη νίκη.

Όμως, μετά το 1940, ο Χίτλερ εγκατέλειψε την τακτική που θα του επέτρεπε να κυριαρχήσει. Εξαπέλυσε μια κατά μέτωπο επίθεση στην πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση, χαρίζοντας έτσι πολύτιμο χρόνο στη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες να δημιουργήσουν μια γιγάντια στρατιωτική δύναμη και, τελικά, στη συνέχεια απέτυχε να αποτρέψει τις Συμμαχικές δυνάμεις από το να συντρίψουν την ευάλωτη και αποδυναμωμένη από τον πόλεμο Γερμανία.

Η σύγκρουση των Συμμάχων με τους Γερμανούς αποτέλεσε τη μεγαλύτερη πολεμική αναμέτρηση στην Ιστορία. Παρ’ όλα αυτά, το αποτέλεσμα αυτής της αναμέτρησης ήταν προδιαγεγραμμένο εξαιτίας των μοιραίων λαθών που είχε διαπράξει ο Χίτλερ το 1940. Έως τα μέσα του 1945, η Γερμανία ήταν πλέον μια κατακερματισμένη χώρα και ο ηγέτης της ήταν νεκρός.

πηγή

Η άγνωστη σε πολλούς συνέντευξη του πρώην πρέσβη της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν Μεχντί Χοναρντόστ στον «Ελεύθερο Κόσμο» (.pdf)

Με αφορμή τις απειλές των εγκληματιών Σιωνιστών για αεροπορικό πλήγμα με στόχο τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν - ώστε να αποτραπεί η δημιουργία πυρηνικού οπλοστασίου στα χέρια των Μουλάδων - καθώς και τις συχνές αεροπορικές επιδρομές στο έδαφος της Συρίας με αποτέλεσμα τον τραυματισμό και τον θάνατο μελών των Φρουρών της Επανάστασης, προβάλλουμε σήμερα μια άγνωστη σε πολλούς συνέντευξη του πρώην πρέσβη της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν. Ο Μεχντί Χοναρντόστ εξηγεί τις θέσεις των Ιρανών στον «Ελεύθερο Κόσμο» (03.10.2010) και απαντάει σε κρίσιμα ερωτήματα (.pdf)

για να κατεβάσετε το αρχείο σε .pdf στον σύνδεσμο εδώ

Σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών

του Σταύρου Λιμποβίση

Η είδηση ότι το κόμμα «Έλληνες για την πατρίδα» θα έχει για νέο επικεφαλή τον αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου έπεσε σαν βόμβα στα λιμνάζοντα νερά της άκρας δεξιάς. Ένας πολιτικός χαρακτήρας που ποτέ δεν είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στα τεκταινόμενα των εθνικιστικών εξελίξεων βρίσκεται ξαφνικά επικεφαλής ενός κόμματος με σημαντικά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Οι φήμες ότι το εν λόγω πρόσωπο διατηρεί επαφές με την Μπακογιάννη και τον γνωστό Μαρινάκη, είναι άγνωστο αν στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα και η αλήθεια δεν έχει παρά να αποκαλυφτεί σύντομα.

Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνονται πλήρως οι δηλώσεις και τα άρθρα που κάνουν λόγο για τον ομφάλιο λώρο της φιλελεύθερης δεξιάς με κομμάτι της άκρας δεξιάς. Η δεξιά δρα σαν καρκίνος στα σπλάχνα του εθνικιστικού «χώρου» και όταν δεν καταστρέφει τις υγιείς εθνικιστικές δυνάμεις αναπαράγει τις ακροδεξιές μαριονέτες σε διάφορα σχήματα και ονόματα. Τα πρόσωπα είναι στόχος της χειραγώγησης, τα πολιτικά προγράμματα δεν προσφέρουν τίποτα το νέο και αναπαράγουν το παλιό, οι όποιες δομές σύντομα σταματούν ή διαλύονται όταν κάποιοι περάσουν τις κόκκινες γραμμές του συστήματος.

Το κόμμα του Κασιδιάρη ενός ανθρώπου που είναι μια κακή φωτοτυπία του Μιχαλολιάκου υπήρξε από την αρχή ένα κομματικό πείραμα του πολιτικού εργαστηρίου. Ένα πείραμα που προτάσσει την στείρα προσωπολατρία και θυμίζει τις αποτυχημένες συνταγές παλαιοτέρων ακροδεξιών κομμάτων. Τα στελέχη του κόμματος πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων δεν είναι παρά 2^ης κατηγορίας οπαδοί της πινακοθήκης των ηλιθίων της «Χρυσής Αυγής» άνθρωποι που πάντα μέσα τους ένιωθαν δεξιοί με ακροδεξιές ανησυχίες. Όλοι αυτοί μαζί παρά το ενδιαφέρον των εθνικιστών να υπάρξει ένα νέο ποιοτικό ξεκίνημα γρήγορα σιώπησαν και δέχτηκαν τις επιλογές των κολάκων του Κασιδιάρη σε σχέση με την δομή του κόμματος, την αισθητική του λόγου και τις προγραμματικές θέσεις. Σήμερα έχουν να αντιμετωπίσουν και την αλλαγή της ηγεσίας τους χωρίς οι ίδιοι να έχουν ερωτηθεί σε συλλογικό επίπεδο.

Είναι σαφές ότι οι αντιδράσεις γρήγορα θα αποσιωπηθούν ενόψει της εκλογικής διαδικασίας. Τα στόματα θα κλείσουν για το «καλό όλων μέσα στο κόμμα» και όταν μπουν στον κοινοβουλευτικό στίβο θα ξεκινήσει μια ακόμη δυσφήμιση των εθνικιστικών εννοιών και παραδόσεων. Το «κόμμα της τηλεκάρτας» του Δομοκού σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να εγγυηθεί πέρα από τα κομματικά ποσοστά μια αξιοπρεπή πολιτική αντίσταση στο άμεσο μέλλον. Η φυλάκιση αποτελεί το πιο δύσκολο αγκάθι στην πορεία των υποστηρικτών του Κασιδιάρη ενώ κανείς δεν γνωρίζει επακριβώς ποια τα παρασκήνια που έλαβαν μέρος όλο αυτό το διάστημα, ποιες οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι και ποια τα ανταλλάγματα. Στο πίσω μέρος του μυαλού μας θα πρέπει πάντα να είναι ότι η άκρα δεξιά είναι μια χρήσιμη και κρίσιμη εφεδρεία του καπιταλιστικού συστήματος και των κέντρων εξουσίας που εκπορεύονται από τις πρεσβείες και τις στοές.

Δυο μόνο μπορούν να είναι οι άμεσες εξελίξεις. Ή για μια ακόμη φορά οι εθνικιστές θα βρεθούν όμηροι ενός λεηλατημένου από την δεξιά κομματικού σχηματισμού μέχρι αυτός να διαλυθεί εκ των έσω ή το σύστημα θα επιλέξει να αναβιώσει τον παρωχημένο ακροδεξιό λόγο σε μια κρίσιμη στιγμή και όταν θα υπάρξει ανάγκη να χρησιμοποιηθεί ως δούρειος ίππος. Στο δεύτερο σενάριο δεν θα μας φανεί καθόλου παράξενο αν ο Κασιδιάρης αποτελέσει στο άμεσο μέλλον τον Έλληνα «Φίνι» με απαραίτητες τις γονυκλισίες στον διεθνή σιωνιστικό παράγοντα για αρχή και έπειτα την πολιτική στήριξη εντός της βουλής της πολιτικής ασυδοσίας και των οικογενειών που διαφεντεύουν την χώρα.

Οι ριζοσπάστες εθνικιστές/εθνικοσοσιαλιστές/νεοφασίστες πέρα από την αποχή σε σχέση με την επερχόμενη εκλογική διαδικασία, δεν έχουν παρά να σταθούν απέναντι στους σχεδιασμούς του συστήματος χωρίς να αποπροσανατολίζονται από το γαλανόλευκο χρώμα των δήθεν πατριωτικών κομμάτων. Για μια ακόμη φορά κάποιοι δέχονται να παίξουν τον ρόλο του δεξιού ενορχηστρωτή να υπακούσουν στις εντολές των εξουσιαστών και να παρασύρουν στο τέλμα το σύνολο των υποστηρικτών τους. Πάντα υπάρχει και η επιλογή της Ολικής Άρνησης απέναντι στις «σειρήνες» του δόλιου κομματισμού και του αισχρού παρλιαμενταρισμού. Και αυτή η επιλογή για μια ακόμη φορά θα είναι συνειδητή κίνηση από αυτούς και αυτές που δηλώνουν εχθροί της δημοκρατίας και του κατοχικού καθεστώτος που σκοτώνει τον λαό μας και υποθηκεύει το μέλλον των νεότερων γενιών.

Από Πειραιά μεριά ...

Michael Kühnen: Πολιτική Στράτευση, η παράδοση και το πνεύμα των «Ταγμάτων Εφόδου».

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε σε Ολλανδικό εθνικοεπαναστατικό ιστολόγιο και μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Wood Brother.

Το βιογραφικό του Γερμανού Michael Kühnen μπορείτε να το διαβάσετε εδώ και σχετικά με την μετάφραση του βιβλίου του «Η Δεύτερη Επανάσταση» στον σύνδεσμο εδώ

Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι κάτι περισσότερο από μια κοσμοθεωρία, είναι πρωτίστως ένας τρόπος ζωής όπου το κοινό συμφέρον προηγείται από το προσωπικό συμφέρον. Περισσότερο από μια πολιτική πεποίθηση, αφορά την πολιτική πράξη. Διαχρονικές οι αρχές του εθνικοσοσιαλισμού. Βασίζονται στους νόμους της φύσης και της ανθρώπινης φύσης. Μα πάνω απ' όλα ο εθνικοσοσιαλισμός χαρακτηρίζεται από τον χαρακτήρα του ως ένα μαχητικό κίνημα. Ένα κίνημα που το μεταφέρουν οι πολιτικοί στρατιώτες. Οι πρόδρομοι αυτών μπορούν ήδη να αναγνωριστούν στους Σπαρτιάτες.

Οι πολιτικοί στρατιώτες του μεσοπολέμου γεννήθηκαν στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί εκατομμύρια στρατιώτες θυσίασαν τη ζωή τους για την πατρίδα τους. Ο πολιτικός στρατιώτης διαφέρει σημαντικά από τον α-πολιτικό στρατιώτη, που χαρακτηρίζεται από την άκριτη δοξασία της στρατιωτικής υπακοής στην υπηρεσία κάθε κατοχυρωμένου συστήματος, όσο επιζήμιο και αν είναι για τα ζωτικά συμφέροντα του λαού. Ο πολιτικός στρατιώτης, από την άλλη, αφιερώνει την ζωή του εξ ολοκλήρου στον αγώνα για την πολιτική ιδέα και το κίνημα. Είναι έτοιμος να θυσιαστεί αν χρειαστεί.

Οι μαχητές των Freikorps για πολύ καιρό αναπτύσσονταν όλο και περισσότερο σε πολιτικούς στρατιώτες υπό την πίεση των εξελίξεων μεταξύ 1918-1923. Δεν ήταν πλέον πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν το υπάρχον σύστημα. Όχι, ήθελαν να ρίξουν το κυβερνών φιλελεύθερο-καπιταλιστικό σύστημα υπέρ του μεγάλου γερμανικού εθνικού κράτους! Από αυτό το κίνημα αργότερα θα αποκρυστάλλωναν επίσης τα Sturm Abteilung (SA) ως μαχητική πτέρυγα του NSDAP.

Ένας κομματικός στρατός πολιτικών στρατιωτών, οι οποίοι μέσα από τον αγώνα και τη θυσία τους, θα έπαιζαν τον καθοριστικό ρόλο μέσα στην επανάσταση. Τελικά 400 μάρτυρες και αρκετές χιλιάδες τραυματίες ήταν η αιματηρή θυσία που έκανε η ηγεσία, για να φέρει το κόμμα στην εξουσία. Αυτός ο πολιτικός στρατός παρέλασε άφοβα και ασταμάτητα μπροστά μέχρι να εξασφαλιστεί η τελική νίκη.

Ο εθνικοσοσιαλισμός εκείνη την εποχή, μέσα από τον πολιτικό του αγώνα συνειδητοποίησε μια νέα τάξη, στην οποία δεν υπήρχε πλέον χώρος για ταξικές ταυτοποιήσεις, εκμετάλλευση και αποξένωση, την οργανική κοινωνική λαϊκή κοινότητα. Αυτή η κοινωνία χαρακτηρίστηκε από ένα νέο είδος ανθρώπου, τον εργάτη και τον στρατιώτη. Τα καφέ πουκάμισα των SA ήταν και παραμένουν η πιο αγνή ενσάρκωση αυτού του ιδανικού. Αυτό είναι το είδος του πνεύματος που πρέπει να κρατήσουμε στη σημερινή πολιτική μάχη.

Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι η αναγνώριση του βιολογικού μας έθνους. Ως εθνικοσοσιαλιστές θέλουμε να δημιουργήσουμε κάτι παραπάνω από άνεση και ευημερία για τη δική μας ζωή και τον μικρό κύκλο μας. Το πεπρωμένο μας είναι να συμβάλλουμε σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς, να αγωνιστούμε για μια εντελώς νέα τάξη πραγμάτων! Σε αυτόν τον αγώνα αντλούμε δύναμη από την παράδοση του πολιτικού στρατιώτη. Όποιες δύσκολες μέρες και να έρθουν, το κίνημά μας θα επιβιώσει ξανά και ξανά μέσα από αυτόν τον τρόπο ζωής. Δεν μπορείς να απαγορεύσεις μια καλή ιδέα.

Ο πολιτικός στρατιώτης είναι μια ηθική αρχή, ένας τρόπος ζωής που θέτει πολύ συγκεκριμένες απαιτήσεις για το αναμενόμενο. Ως πολιτικός στρατιώτης, εμπιστεύεσαι τη ζωή σου στο κίνημα, δίνοντας του νόημα και αξία. Ο εθνικοσοσιαλισμός δεν θέλει να τον έχεις ως μνήμη, αλλά θέλει να τον ζεις! Ο αγώνας είναι ο στόχος ζωής του πολιτικού στρατιώτη. Αυτό θα είναι δύσκολο και θα γνωρίζει κανείς πολλές αναποδιές όσο υπάρχουν δεσμοί με την προηγούμενη ζωή - οικογένεια, δουλειά, ενδιαφέροντα και κύκλοι φίλων.

Ο πολιτικός στρατιώτης είναι επαγγελματίας επαναστάτης: η ζωή του είναι εξ ολοκλήρου αφοσιωμένη στην καταπολέμηση του συστήματος. Σε αυτόν τον αγώνα δεν υπάρχει χώρος για ιδιωτικά συμφέροντα, ελπίδα για οικογένεια, φίλους, καριέρα ή κοινωνική θέση. Ο πολιτικός στρατιώτης είναι τελικά πρόθυμος να θυσιάσει τα πάντα και να αγωνιστεί χωρίς να υπολογίζει τον εαυτό του. Συγκεκριμένα έχει ήδη σταθεί απέναντι εντελώς με την επικρατούσα τάξη, με τους αστικούς νόμους και τα έθιμα.

Η τιμή είναι το ύψιστο αγαθό για τον πολιτικό στρατιώτη. Ανταποκρίνεται στα ιδανικά του, είναι έτοιμος να εκπληρώσει τα καθήκοντα του και να δεχτεί τις συνέπειες. Ένας τέτοιος άνθρωπος αξίζει σεβασμό στα μάτια του συνανθρώπου του και θα μπορεί και θα του επιτραπεί να σέβεται τον εαυτό του. Από όλους όσους αγωνίζονται στις τάξεις μας, περιμένουμε να είναι άνθρωποι με τιμή. Αυτή η τιμή μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω μιας δια βίου δέσμευσης στα ιδανικά μας. Το κίνημα απαιτεί πολιτικούς στρατιώτες, ανθρώπους με λειτούργημα, χρέος τιμής στο οποίο οφείλουν ισόβια αφοσίωση!

Η συντροφικότητα είναι το τσιμέντο του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος. Το κίνημα μας είναι αρραγές στις εξωτερικές πιέσεις, γιατί είμαστε μια άφθαρτη κοινότητα ομοϊδεάτων. Η προδοσία και η ασυδοσία είναι τα χειρότερα εγκλήματα που μπορεί να διαπράξει ο πολιτικός στρατιώτης. Αυτός που δεν μπορεί να είναι σύντροφος άλλου δεν έχει καμία δουλειά μαζί μας! Η συντροφικότητα είναι κάτι διαφορετικό από τη φιλία - δεν βασίζεται στην προσωπική συμπάθεια. Η άφθαρτη αίσθηση της συντροφικότητας μας δεν βασίζεται στην προσωπική ενσυναίσθηση, αλλά στην κοινή στάση ζωής μας!

Πάντα θα υπάρχουν σύντροφοι που συμπαθούν ο ένας τον άλλον και αντιπαθούν ο ένας τον άλλον. Ωστόσο, ο πολιτικός στρατιώτης δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά ότι δεν αποτελεί μέρος του κινήματος για προσωπικούς λόγους, αλλά επειδή αγωνίζεται για έναν κοινό σκοπό. Τα προσωπικά συναισθήματα δεν πρέπει ποτέ να απειλούν την εσωτερική δύναμη του κινήματος. Ως εκ τούτου, το καθήκον της συντροφικότητας είναι πάνω από κάθε προσωπική στοργή! Όποιος συμμερίζεται τις πολιτικές μας πεποιθήσεις και πράττει ανάλογα είναι σύντροφος μας! Είναι χρέος του πολιτικού στρατιώτη να τους βοηθήσει και να τους υπερασπιστεί - όχι λόγω προσωπικών συναισθημάτων, αλλά για χάρη των επιχειρήσεων. Ο εχθρός πρέπει να ξέρει, όποιος επιτίθεται σε έναν εθνικοσοσιαλιστή επιτίθεται σε όλους μας. Όποιος μας επιτεθεί μπορεί να περιμένει αντίδραση!

Επανάσταση! Ο πολιτικός στρατιώτης πρέπει να είναι σκληρός! Δυνατός για τους εχθρούς του! Δύσκολο για τον εαυτό μου, γιατί ο αγώνας μας είναι αυτοθυσία και κακουχίες. Εκείνοι που αντέχουν με επιτυχία που έχουν ήδη ξεπεράσει όλες τις αδυναμίες, τις ασήμαντες ανησυχίες και τις ασάφειες. Αλλά και ο πολιτικός στρατιώτης πρέπει να είναι σκληρός απέναντι στους εχθρούς του λαού μας. Ποτέ ξανά δεν μπορεί η εθνική κοινωνική επανάσταση να σταθεί στα μισά μέτρα και στους αστικούς συμβιβασμούς. Μέσα από το παράδειγμά του, ο πολιτικός στρατιώτης εμπνέει νέους συντρόφους. Σύντροφοι που εξακολουθούν να αμφιβάλλουν, που είναι ακόμα κολλημένοι σε παλιές ιδέες ή τυφλωμένοι από εχθρική προπαγάνδα, αλλά που θέλουν να δουν δράση αντί για λόγια. Η μάχη μέσα στις τάξεις μας είναι μια διαδικασία επιλογής κατά την οποία το άχυρο πρέπει να διαχωριστεί από το σιτάρι. Μόνο οι πραγματικοί πολιτικοί στρατιώτες προορίζονται να γίνουν φορείς της νέας τάξης!

[08] Q:B:ZEK - Ehrenmänner

Σάλπισμα Κινδύνου

πηγή

Αισχύλος

«Ο Παγκόσμιος Εχθρός» του Γιόσεφ Γκαίμπελς

«Τριακόσιοι άνθρωποι, οι οποίοι γνωρίζονται μεταξύ τους, κατευθύνουν την οικονομική μοίρα της υφηλίου. Οι διάδοχοι τους προκύπτουν μέσα από τις τάξεις τους».

Αυτό είπε ένας από αυτούς τους τριακόσιους, ο οποίος σίγουρα γνωρίζει, στις 25 Δεκεμβρίου 1909 στο «Neue Freie Presse» της Βιέννης: ο μεγαλοκαπιταλιστής, υπουργός της Δημοκρατίας, φίλος των μπολσεβίκων και Εβραίος, Walter Rathenau. Όταν πέθανε, εκατοντάδες χιλιάδες του μαρξιστικού προλεταριάτου, διαδήλωσαν ενάντια στον καπιταλισμό και την αντίδραση και υπέρ του σοσιαλισμού και του Ράτεναου.

Το διεθνές κεφάλαιο έχει θέσει υπό τον έλεγχο του τα κυριαρχικά δικαιώματα του γερμανικού λαού και τις σφαίρες εξουσίας μας. Πιστοί στον αρχαίο νόμο της εβραϊκής φυλής: «να καταβροχθίσεις όλους τους λαούς», ξεκίνησαν με εμάς, αρχικά τερματίζοντας την ικανότητα του λαού μας να αντισταθεί μέσω του πολέμου και της επανάστασης και εν συνεχεία καταλαμβάνοντας τις δομές του κράτους.

Τώρα διευθύνουν το νόμισμα μας, ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της γερμανικής παραγωγής, το σύστημα μεταφορών μας, και ως αποτέλεσμα των στρατιωτικών και διπλωματικών τους ικανοτήτων, τα σύνορα της Γερμανίας. Ο Τύπος είναι σχεδόν εξ΄ολοκλήρου στα χέρια τους. Ελέγχουν έτσι την κοινή γνώμη, καθορίζουν το κοινοβούλιο και την κυβέρνηση.

Με την βοήθεια των Γερμανών πολιτικών επέβαλαν έναν επόπτη, τον Πάρκερ Γκίλπερτ (Γενικός Επίτροπος για τις Αποζημιώσεις), για να ελέγχει τον «αποικιακό» προυπολογισμό και να επηρεάζει τα έσοδα και τις δαπάνες μας. Το κοινοβούλιο και η κυβέρνηση βρίσκονται εξ΄ ολοκλήρου στα χέρια τους και οι συνθήκες σκλαβιάς που επικρατούν στην Γερμανία από τις 9 Νοεμβρίου 1918 εγγυώνται την συνέχιση αυτής της άθλιας κατάστασης.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ezra Pοund: τα χρόνια του ψυχιατρείου …

Εγώ σήμερα, δεν θα σας μιλήσω γενικά για τον Ezra Weston Loomis Pound.

Θα σας γράψω, για τις λιγότερο γνωστές συνθήκες που τον οδήγησαν στο St. Elizabeths Hospital. Όχι για τις κατηγορίες που τον βάρυναν ως πολιτικό κρατούμενο (κατηγορήθηκε για προδοσία απ’ την Αμερικανική κυβέρνηση, εξαιτίας μιας σειράς ραδιοφωνικών εκπομπών που είχε κάνει στην Ιταλία με αντι-αμερικανικό κι αντι-σημιτικό περιεχόμενο), ούτε για όσα δήλωσε τότε στην κατάθεση του, αλλά για τις ψυχιατρικές ‘συνωμοσίες’ που προηγήθηκαν.

O Ezra Pound λοιπόν, εισήχθη στο ψυχιατρείο αυτό (αφού είχε περάσει απ’ την κόλαση στην Πίζα), μετά από εισήγηση του Dr. Winfried Overholser, που τον έκρινε «απόλυτα παράφρονα, αλλά αβλαβή» (εδώ μπορείτε να δείτε ένα σχετικό άρθρο στα γερμανικά και ειδικά το υποκεφάλαιο: Die Elisabethanische Periode.Die Anstalt in Washington 1945-1958).

Ποιος ήταν όμως ο συγκεκριμένος άνθρωπος; Σπούδασε ιατρική, οικονομικά και νομικά, θέσπισε το νόμο Briggs (που επέβαλε ψυχική αξιολόγηση για κάθε άτομο που κατηγορούνταν για σοβαρό έγκλημα), πίστευε πως οι ψυχικές ασθένειες δεν θα πρέπει να διαφοροποιούνται ιδεολογικά απ’ τις σωματικές, δίδαξε σε πολλά πανεπιστήμια ψυχιατρική και ήταν γνωστός σαν ‘ο κοσμήτορας της εγκληματολογικής ψυχολογίας’.

Τ’ όνομά του ωστόσο, συνδέθηκε και με κάποια αμφιλεγόμενα πειράματα υποβολής και υπνωτισμού, του στρατού και της CIA. Πράγμα που έχει μια παραδοξότητα, αν σκεφτεί κανείς πόσο βαθιά θρησκευόμενο άτομο ήταν και πόσο πρέσβευε τον ηθικό τρόπο αντιμετώπισης των πασχόντων.

Ο Overholser ήταν λοιπόν ο ειδικός, που ανέλαβε την υπόθεση Pound. Έθεσε όμως τον ποιητή, υπό την κηδεμονία της συζύγου του Dorothy, σύμφωνα με τους ισχύοντες νόμους της εποχής, με σκοπό να τον προστατέψει απ’ την ποινική δικαιοσύνη ή πράγματι τον θεώρησε παράφρονα;

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Φρενοκομείον "Μεταπολεμική Δημοκρατία"

Θάλαμοι με λευκό απαλό αφρολεξ οι ψυχές των αστών

Ζουρλομανδύας φανταχτερός η νέα στολή του καθεστώτος

Ουρλιαχτά απόγνωσης κοσμούν την ατμόσφαιρα με συνοδεία κλασσικής

Καμπάνες χτυπούν πένθιμα στην νέα Χιροσίμα

Χορεύουν με τον καρκίνο στο Τσερνόμπιλ τρώγοντας χόρτα

Ζωντανοί νεκροί φοράνε γραβάτες και βγάζουν πειραγμένες σελφις

Φάε λιπαρά και πιες αλκοόλ παίξε ρουλέτα πάρε δάνεια σκότωσε εσένα

Οι εντολές της νέας Σιών γραμμένες με αίμα σε πλάκες γεμάτες εντόσθια

Τον Αρίστο Καμπάνη και τον Ezra Pound βλέπουν από το μικρό παράθυρο στο κελί

Τους χλευάζουν και τους γνέφουν να χορέψουν στον νέο ρυθμό

Αυτοί ακίνητοι και ψυχροί παραμένουν μα κάποια στιγμή τους ρωτούν:

Έχεις καταλάβει ότι εσύ είσαι η μαϊμού στο εργαστήρι του τρόμου;

Ευαγόρας Παλληκαρίδης: το Κόκκινο Τετράδιο

«Το Κόκκινο Τετράδιο» του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, 159 σελίδων, φωτοαναπαραγωγή του αυθεντικού τετραδίου που ο ίδιος έγραψε, 17χρονος τότε, με 54 καλλιγραφικά χειρόγραφα ποιήματά του, χαρισμένο στη 16χρονη αγαπημένη του Λύα Χατζηαδάμου, που τον Ιούλιο του 1955 μετανάστευσε στη Νότιο Αφρική.

πηγή

Από τις εκδόσεις «Αντίδοτο»: το έπος του Azovstal - πολεμικές αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο

Από τις εκδόσεις «Αντίδοτο»: το έπος του Azovstal - πολεμικές αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο

www.toantidoto.gr

για παραγγελίες: 6949124146 και ekdoseis.antidoto@gmail.com

Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης:

Το αφιέρωμα που κρατάτε στα χέρια σας είναι η πρώτη και μοναδική μέχρι στιγμής έκδοση στην Ελλάδα η οποία φωτίζει άγνωστα γεγονότα για την Μάχη της Μαριούπολης και την Εποποιία του AZOVSTAL μέσα από τα λόγια των ίδιων των Πρωταγωνιστών τους, μελών του Κινήματος AZOV, Υπερασπιστών της πόλης και του Χαλυβουργείου.

Μιλούν οι: Denys Prokopenko «Redis», ο θρύλος εν ζωή Διοικητής του Συντάγματος AZOV και τρεις από τους μαχητές του AZOV οι οποίοι τραυματίστηκαν στις μάχες, αιχμαλωτίσθηκαν και επέστρεψαν στην Ουκρανία με τις πρώτες ανταλλαγές αιχμαλώτων.

Περιλαμβάνει τις φωτογραφίες από την έκθεση «Οι τελευταίες ημέρες αντίστασης των υπερασπιστών του Azovstal».

Pierre Drieu La Rochelle … in memoriam (Σαμουράι της Δύσης)

«Αναζητώ συνεχώς τη μοναξιά για να παραδοθώ στον φόβο. Ο φόβος ήταν πάντα μαζί μου. Ως παιδί έριξα τον εαυτό μου, χωρίς τις αισθήσεις μου, στη βαθιά συνήθεια της μοναξιάς. Αλλά τότε δεν φοβήθηκα, τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται. Σταμάτησα για πολλές στιγμές και άκουγα τη σιωπή. Η προσοχή μου ήταν ζωηρή, ζωηρή, μου έδινε την αίσθηση ενός εξαίσιου εγκλήματος, μιας ευρηματικής κλοπής, μιας ωραίας βολής: έκλεβα την εσωτερική δόξα του κόσμου. Είναι διαφορετικά όμως τώρα. Η μοναξιά γίνεται φόβος και ο φόβος αγωνία. Για ένα ασήμαντο, μια ξαφνική αγωνία με πιάνει, σαν να έκλεινα το δάχτυλο μου αργά με την πόρτα. Αυτή την αγωνία αναζητώ. Όσο περισσότερο διανύω τις μέρες, τόσο περισσότερο ξέρω ότι οι άμεσες αιτίες που επιλέγω για την αγωνία είναι παράλογες, γελοίες: να συλλαμβάνω τον λόγο ενός εχθρού στη σάρκα, να μην νιώθω πια την ευχαρίστηση της σκέψης, να φοβάμαι μήπως γερνάω. Προφάσεις»

15 Μαρτίου και συμπληρώνονται 78 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα Drieu La Rochelle. Αυτοκτόνησε αηδιασμένος από την παρακμή την οποία είχε προβλέψει.

για την συνέχεια του άρθρου εδώ ...

Ένας Εθνικοσοσιαλιστής στις Ειδικές Δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού

γράφει ο Ευρύμαχος

Η ώρα ήταν γύρω στις 10 το βράδυ. Πάνω στο βουνό μέσα στην απόλυτη ησυχία επισκεύαζα πρόχειρα τον φράκτη του στρατοπέδου με τον υπολοχαγό που τύγχανε ΑΥΔΜ εκείνης της μέρας. Ένα μεγάλο μέρος του, γύρω στα 30 μέτρα είχε πέσει μονοκόμματα. Καθώς τυλίγαμε και κόβαμε το σύρμα παγιδεύσεως που χρησιμοποιήσαμε για να μπαλώσουμε την περίφραξη, εκείνος έκανε εικασίες σχετικά με το τι θα μπορούσε να έχει συμβεί. Πιο πριν οι σκοποί είχαν ακούσει φωνές μέσα στην ερημιά τις οποίες και ο Υπολοχαγός ερμήνευσε ως αντιπερισπασμό με σκοπό την καταστροφή του φράχτη. Εμένα όλο αυτό μου φαινόταν σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Πολύ θα ήθελα να βρεθώ σε μια ασυνήθιστη κατάσταση με τον εχθρό κατά τη διάρκεια της θητείας μου, όμως κάτι τέτοιο μάλλον δεν συνέβαινε εκείνη τη στιγμή.

Είχε φτάσει η ώρα της αναφοράς που θα έπαιρνε εννοείται εκείνος, ο οποίος βρισκόταν όμως ακόμα γύρω στο μισό χιλιόμετρο μακριά μαζί μου, να επεξεργάζεται στο μυαλό του διάφορες εκδοχές τραυματίζοντας άτσαλα τα χέρια του στα συρματοπλέγματα. Το γεγονός μάλλον είχε προσδώσει λίγο νόημα στην βαρετή του υπηρεσία. Ο εν λόγω Υπολοχαγός ανήκε σε μια νεαρή φουρνιά εξαιρετικών αξιωματικών και υπαξιωματικών με τους οποίους είχαμε την τρομερή τύχη να συνυπάρξουμε στο ίδιο στρατόπεδο. Ήταν πατέρας ενός παιδιού και περίμενε το δεύτερο. Λίγο πριν, ενώ συζητούσαμε μου είχε υπερτονίσει την αξία της οικογένειας και της πατρότητας έναντι της καριέρας αφήνοντας υπόνοιες για γηραιότερα στελέχη που είχαν δώσει βαρύτητα στο δεύτερο.

Μετά από λίγο άρχισαν να ακούγονται τα συνθήματα των λόχων που κατευθύνονταν τροχάδην προς την βραδινή αναφορά. Δεν είχα βρεθεί ποτέ μακριά από τις φωνές, τα ποδοβολητά και γενικότερα αυτή τη γιορτή της σύναξης των λόχων όμως είχα την τύχη τότε, λίγο πριν φύγω από το νησί. Ακούγοντας ανακατεμένα τα συνθήματα να πασχίζουν να ξεπεράσουν το ένα το άλλο σε ένταση, ανατρίχιασα και σκέφτηκα το πως αν ήμουν εχθρός δεν θα επιχειρούσα το οτιδήποτε εναντίον της συγκεκριμένης μονάδας. Ήμασταν: ''σίδερα και ατσάλι, δεν υπάρχουν άλλοι''. Τουλάχιστον έτσι νομίζαμε, ή έτσι θέλαμε να δείχνουμε και αυτό διότι μας έλειπε το πιο βασικό συστατικό.

Εκείνο δεν ήταν η εκπαίδευση. Παρ'όλο που η ουσιαστική της πλευρά είχε αντικατασταθεί από ψυχολογικά και σωματικά καψόνια. Αυτό μας άρεσε. Είχαμε ακούσει ιστορίες για αυτά και θέλαμε να τα ζήσουμε. Ούτε η οργάνωση. Θυμάμαι πόσο αγανακτισμένος ήμουν την μέρα που μετά από 7 χιλιόμετρα τρέξιμο και σκληρή γυμναστική το πρωινό που μας προσέφεραν για να μας κρατήσει τις επόμενες έξι ώρες εκπαίδευσης ήταν μόνο κορν φλέηκς χωρίς γάλα, τα οποία φάγαμε σαν τσιπς. Το ενδεικτικό αυτό παράδειγμα έλλειψης μέριμνας με είχε νευριάσει μόνο για όσο κράτησε, μιας και θεωρούσα πως η βασικότερη και ίσως μόνη υποχρέωση που είχαν απέναντί μας ήταν η επαρκής σίτιση. Το αισθάνθηκα σαν υποτίμηση. Όμως το ξέχασα. Ούτως ή άλλως, δεν είχαμε χρόνο να σκεφτούμε και να επεξεργαστούμε το τι συνέβαινε, πέρα από τα 15 λεπτά που μας δίνονταν το βράδυ τα οποία αφιερώναμε μιλώντας στο τηλέφωνο με φίλους, γονείς και κοπέλες, εφόσον προλαβαίναμε.

Ποιο ήταν λοιπόν αυτό το βασικό συστατικό που έλειπε; Το κατάλληλο πνεύμα. Κανείς εκεί δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να μας εξηγήσει τι είχε συμβεί με τους Τούρκους. Γιατί και πως κατείχαν αυτό το κομμάτι της νήσου. Ποιοι αντιστάθηκαν και ποιοι όχι. Ποιοι έπαιξαν βρώμικα και προδοτικά παιχνίδια. Δεν υπήρχε κανένας αξιωματικός με την ''σπίθα'' για έναν εθνικιστικό λόγο. Οι περισσότεροι συνάδελφοι μου, ως χαρακτηριστικά παραδείγματα της γενιάς στην οποία ανήκουν, δεν γνώριζαν το παραμικρό. Αγαπούσαν την πατρίδα, το αίμα τους μιλούσε μέσα τους. Οι Πόντιοι φορούσαν υπερήφανα διακριτικά του Πόντου, οι Κρητικοί αντίστοιχα τα δικά τους. Οι Βόρειοι ξελαρυγγιάζονταν στα συνθήματα που αφορούσαν τη Μακεδονία. Όλο αυτό όμως ήταν κενό. Είχε περισσότερο έναν οπαδικό χαρακτήρα. ''Είμαστε εμείς και απέναντι οι άλλοι''.

Ποιοι ήμασταν όμως εμείς και ποιοι οι άλλοι ακριβώς δεν γνώριζε κανείς τους. Όλα αυτά τα παιδιά ήταν πραγματικά ότι ποιοτικότερο θα μπορούσες να βρεις στην Ελληνική νεολαία. Διάλεξαν το δύσκολο σε μια εποχή που όλοι διαλέγουν το εύκολο. Πολλοί δεν αξιοποίησαν τις διασυνδέσεις που είχαν μόνο και μόνο για να υπηρετήσουν στη συγκεκριμένη μονάδα. Με μεγάλη μου χαρά, διαπίστωσα πως η συντριπτική πλειοψηφία προερχόταν από κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Ήταν παιδιά που δούλευαν ως ξυλουργοί, οικοδόμοι, μανάβηδες, πωλητές στη λαϊκή αγορά και αγρότες από την επαρχία. Παιδιά άλλης στόφας. Όσοι ζούσαν εκτός των πόλεων μπορώ να πω ότι ήταν περισσότερο εύστροφοι και έλυναν ευκολότερα τα προβλήματα. Εξακριβώθηκε για πολλοστή φορά πως η καρδιά του έθνους χτυπάει ακριβώς εκεί. Στους ανθρώπους του μεροκάματου και του μόχθου. Σε αυτούς που η ζωή δεν έφερε τίποτα έτοιμο.

Παρασυρμένοι όμως από το κλίμα της εποχής ενώ η ορμή που τους κατεύθυνε εκεί ήταν αγνή, επέστρεφαν στο κυρίως σύγχρονο ναρκισσιστικό ρεύμα με άνεση, ποστάροντας -ως παλιοί πλέον- κάθε μέρα φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα. Ήταν όλοι τους πατριώτες και όχι εθνικιστές. Το dna τους, το χώμα που είχε λερώσει τη στολή τους κάτι σήμαινε για εκείνους αλλά δεν είχαν κάποιον να προσδιορίσει ακριβώς τι είναι αυτό. Η ορμή της νιότης δεν είχε γερή σύσταση για να ξεχειλίσει στο σωστό καζάνι. Ήταν αντρίλα για την αντρίλα χωρίς ιδεολογική και πνευματική υπόσταση. Εννοείται πως υπήρχαν και εκείνοι που βρίσκονταν εκεί μόνο για τη γυμναστική και την πρόκληση, σαν να πήγαιναν σε κάποιο παιχνίδι τύπου 'Survivor'' με μηδενικό αίσθημα φιλοπατρίας και μόνο στόχο τον κομπασμό και την επίδειξη στο αντίθετο φύλο.

Σε ότι αφορά τα στελέχη, τα στερεότυπα για τους ειδικοδυναμίτες καταρρίφθηκαν εντελώς. Δεν επρόκειτο για άξεστους, αμόρφωτους, ρηχούς ανθρώπους. Ήταν όλοι τους πραγματικά έξυπνοι με την σωστή δόση τρέλας και πολύ καλοί στο αντικείμενό τους. Όμως αποτελούσαν και αυτοί απλά μεταπολιτευτικά προϊόντα. Μπορεί να ήταν έτη φωτός ανώτεροι από τον μέσο δημόσιο υπάλληλο λόγω κατάρτισης και σωματικής διάπλασης, όμως παρέμεναν δημόσιοι υπάλληλοι. Δυστυχώς είναι και εκείνοι όργανα της αντικατάστασης πληθυσμών που συντελείται στη χώρα. Κανείς τους δεν θα τολμούσε να παρακούσει διαταγές ακόμα και αν ήταν προδοτικές για το έθνος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού, η παρακάτω στιχομυθία που είχα με έναν ΕΠΟΠ Λοχία.

Ήμουν σε υπηρεσία στο γραφείο του ΑΥΔΜ. Ήταν αργά το βράδυ και η τηλεόραση έπαιζε χαμηλόφωνα χωρίς να της δίνουμε σημασία. Θυμάμαι διάβαζα τα απομνημονεύματα του Albert Speer, τα οποία είχα ντύσει πρόχειρα με κόλλες Α4 για να αποφεύγω ερωτήσεις σχετικά με το περιεχόμενο του βιβλίου. Σε κάποια φάση στις ειδήσεις έγινε λόγος για υποχρεωτικό εμβολιασμό και ο Λοχίας έδειξε την δυσαρέσκεια του. Πήρα το θάρρος και είπα: ''Αν κάποιος θα μπορούσε να κάνει κάτι για να εμποδίσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αυτός είναι ο στρατός''. Εκείνος γύρισε και μου απάντησε με ένταση :''Τι λες ρε μ ... τι δουλειά έχει ο στρατός με αυτά;'' εγώ αποκρίθηκα :''Δεν έχει αλλά μήπως πρέπει να αποκτήσει;'' Είχα ήδη βάλει τον σελιδοδείκτη στο βιβλίο έτοιμος να σηκωθώ για έρπυση -σαν τιμωρία- γύρω από το κτίριο. O Λοχίας όμως απλώς βγήκε από το δωμάτιο και μουρμούριζε μεταξύ σοβαρού και αστείου για υποκίνηση ανταρσίας και όλα τα συναφή. Μέσα του, ήξερε.

Οι περισσότεροι εκ των στελεχών ήταν Αμερικανόφιλοι και υπερήφανα γρανάζια της ιερής συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Κάποιοι φορούσαν μπλουζάκια από κοινές ασκήσεις με τον Αμερικανικό Στρατό και γενικά το στυλ από τον ατομικό τους εξοπλισμό μέχρι την πολιτική ορθότητα που ξεχείλιζε από τα ακριβά τους άρβυλα, υποδήλωναν την πλήρη Αμερικανοποίηση του στρατεύματος. Είναι βέβαιο πως το καρκίνωμα του φραγκολεβαντινισμού ταλάνιζε πάντα τις ένοπλες δυνάμεις. Από την εποχή των Βαλκανικών είχαμε τους Γαλλόφιλους και τους Αγγλόφιλους αξιωματικούς και τις αντίστοιχες παροχές οπλισμού και εκπαιδεύσεως που μας έδεναν με φιλίες οι οποίες όμως μπορούσαν να σπάσουν εν μια νυκτί με τα γνωστά αποτελέσματα. Το ίδιο και κατά τον πόλεμο του 46 - 49 όπου και ξεκίνησε η πλήρης υποδούλωση του στρατεύματος στον ξένο παράγοντα. ''Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο'' όπως είπε και ο πατέρας μου όταν του το ανέφερα στην πρώτη μου άδεια, γεμάτος αγανάκτηση. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε πως στελέχη και στρατιώτες αντίστοιχα έπασχαν από τα ίδια σύνδρομα της μεταμοντέρνας εποχής. Η φυλή μας παράγει ανθρώπους που μπορούν δυνητικά να αγγίξουν την τελειότητα και να κάνουν μεγάλα πράγματα. Εκεί μέσα όμως ήταν όλοι θύματα της κατεύθυνσης που τους δίνει ο κόσμος στον οποίο δυστυχώς ζούμε.

Παρ'όλα αυτά, είχα την τιμή να γνωρίσω δυο πολύ αξιόλογους συναγωνιστές με τους οποίους μπορούσα να συζητήσω βαθύτερα ιδεολογικά όταν δινόταν η ευκαιρία. Ο ένας από αυτούς θέλησε να παραθέσει την δική του εμπειρία παρακάτω:

''Η δικιά μου εμπειρία ήταν αποκλειστικά μια αδιάλειπτα περιφρονητική και τιμωρητική διάθεση εκ μέρους των στελεχών που ήταν υπεύθυνοι για εμάς ως υποψήφιοι. Ελάχιστο ενδιαφέρον έδειχναν για την εξύψωση και διατήρηση του ηθικού μας, πιο πολύ έψαχναν να διασκεδάσουν βαριεστημένα με τον φόβο και το άγχος που μας δημιουργούσαν, ενώ ταυτόχρονα μας άφηναν χωρίς την παραμικρή πνευματική καθοδήγηση. Η Μοίρα διαθέτει, όπως πολλές μονάδες, μουσείο που εμπεριέχει ψήγματα της ιστορίας της. Όταν ο νέος καταφθάνει σε μια τέτοια μονάδα, το πρώτο μέρος που πρέπει να πηγαίνει είναι το μουσείο, πριν και από το φαγητό ακόμα. Εμείς ως σειρά δεν πήγαμε ποτέ. Έξω από αυτό το κτήριο, στον χώρο των προσκλητηρίων, είναι τοποθετημένο ένα μεταλλικό κατασκεύασμα που μοιάζει με άροτρο ίσως. Ποτέ δεν αναφέρθηκε κάτι για την προέλευση του. Σε μια αναφορά λοιπόν μετά από αρκετό καιρό εντός του στρατοπέδου, ο ΒΑΥΔΜ εκείνης της μέρας μας είπε ότι αυτό το αντικείμενο ήταν το σύστημα πάνω στο οποίο κούμπωναν οι τροχοί του καταρριφθέντος NORATLAS που μετέφερε τους καταδρομείς κατά την επιχείρηση Νίκη. Και εμείς δεν είχαμε ιδέα για τίποτα, μόνο σκοπιά και καψόνι''.

Προσωπικά δεν είχα ποτέ ονειρώξεις με τον στρατό. Αυτά είναι ακροδεξιά κατάλοιπα που δυστυχώς διατηρούν οι περισσότεροι στις τάξεις μας. Οτιδήποτε υπάρχει για να εξυπηρετεί το παρόν κράτος είναι εχθρός του Έθνους. Ο Ε.Σ. είναι απλώς ένα εκτελεστικό όργανο της άρχουσας τάξης και μάλιστα ούτε καν της εγχώριας. Αυτό που με οδήγησε στους καταδρομείς ήταν η ρομαντικότητα της συνέχισης της οικογενειακής παράδοσης από μέρους μου, αλλά και το ότι τους θεωρώ τον πιο άναρχο τύπο στρατιώτη. Αν κάποιοι κάποτε παράκουσαν εντολές, πήγαν κόντρα στους κανόνες, κινήθηκαν ιδεαλιστικά, αυτοί ήταν οι καταδρομείς παντός τύπου σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Από τα παλικάρια του John Singleton Mosby μέχρι τον Μπικάκη και την Α' ΜΚ. Μια φορά που εκτελούσα υπηρεσία οργάνου, προέτρεψα τον Λόχο να κινηθεί άτακτα προς τα μαγειρεία μιλώντας για την ουσία αυτού του πνεύματος και τη φύση των καταδρομέων γενικά, μάλλον όμως εντελώς μάταια σε κλειστά αυτιά με πεινασμένα στομάχια. Επίσης θεωρώ ψυχαγωγικά οξύμωρο το να με εκπαιδεύει στα όπλα και τις τακτικές το ίδιο το νεοελληνικό κράτος που μισώ με όλη μου την ψυχή.

Κατά την υποστολή ή έπαρση της σημαίας αισθανόμουν σαν ένας κομπάρσος μέσα σε ένα χιλιοπαιγμένο μεταπολιτευτικό έργο, γεμάτο ανούσιες τυμπανοκρουσίες και κατευθυνόμενα πατριωτικά αισθήματα που υποχωρούν ή αναφλέγονται ανάλογα με τα συμφέροντα του καθεστώτος. Αν κάτι με ανατρίχιασε, δεν ήταν ο Εθνικός Ύμνος που τραγουδούσαμε κάθε πρωί αλλά ο βηματισμός των συναδέλφων μου. Η τρομερή αίσθηση της ομάδας και ο απλός τρόπος ζωής. Τρως όσο χρειάζεσαι ιδρωμένος με τίμια βρώμικα χέρια, ασκείσαι συνεχώς. Επιμένεις, δεν τα παρατάς. Τηρείς μια ρουτίνα βασισμένη στην ουσία των πραγμάτων. Βρίσκεσαι μέσα στη φύση. Απολαμβάνεις το πραγματικό φως του φεγγαριού στις βραδινές εφόδους. Συνειδητοποίησα πως όλοι ήμασταν κυριευμένοι από ένα πνεύμα όμοιο με τον ''Σοσιαλισμό του Μετώπου'' του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι στολές ισοπέδωναν τις κοινωνικές τάξεις και τα χρήματα δεν είχαν καμία αξία. Αντί για την αδελφότητα των χαρακωμάτων είχε αναπτυχθεί εκείνη των καψονιών. Ο εναγκαλισμός μέσα στο κρύο νερό ήταν η καλύτερη μέθοδος για την εξασφάλιση λίγης ζέστης αλλά κυρίως μας έφερνε κοντά μεταφορικά με τρόπο που δεν είχαμε βιώσει ξανά.

Όλοι δουλεύαμε για την ομάδα, ιδρώναμε και επωμιζόμασταν τα λάθη συλλογικά. Το μπέργκινγκ όποιου δεν άντεχε άλλο στην πορεία, γινόταν αυτόματα δικό σου. Ο φυσικός εγωισμός, έβρισκε εκτόνωση στην προσφορά προς το σύνολο. Η επιδειξιομανία μας αφορούσε μόνο τη βοήθεια και την κατανόηση. Κουβαλούσα πάντα περισσότερο νερό παρακαλώντας να χρειαστεί να το προσφέρω σε κάποιον που του είχε τελειώσει. Η Μοίρα ήταν ολοκληρωτικά ταγμένη σε έναν σκοπό και διακατεχόταν από μια υγιή αλαζονεία περί ανωτερότητας σε σχέση με της άλλες, η οποία δεν έβλαπτε κανέναν, μόνο την ανύψωνε ενδυναμώνοντας τους εσωτερικούς δεσμούς της. Ο συνάδελφος σου δεν ήταν τίποτα λιγότερο από τον υπέρ-επαρκή αντικατοπτρισμό του ίδιου σου του εαυτού, των γενεών που προηγήθηκαν και των αγέννητων τέκνων μιας Φυλής που χάνεται μέσα σε έναν υγρό λάκκο σκαμμένο από την ίδια. Σκεφτόμουν πόσο ωφέλιμη θα ήταν η εκμετάλλευση όλων αυτών των υγιών ροπών των νέων Ελλήνων από ένα πραγματικά Εθνικό Κράτος. Η ανάγκη επιμόρφωσης και ιδεολογικής κατάρτισης στο στράτευμα είναι τεράστια.

Κάτι τέτοιο βεβαίως δεν θα ξεκινήσει από τα ανώτερα κλιμάκια διότι σκεπτόμενοι ριζοσπάστες εθνικιστές με αντιεξουσιαστικές ροπές είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε το σύστημα. Ένας καταδρομέας καλός αθλητής, ντόμπρος, πεισματάρης, δυνατός χωρίς όμως θεωρητικό - πνευματικό υπόβαθρο από πίσω, είναι ένας ακόμα ελεγχόμενος στρατιώτης των δογμάτων της μόνο επιφανειακά αντιδραστικής ακροδεξιάς και του συμβατικού φιλελέ πατριωτισμού. Το ότι θα βγει δυνατότερος με εμπειρίες και πρακτικές γνώσεις του προσδίδει ένα προβάδισμα το οποίο όμως στην κοινωνική του ζωή καταλήγει να έχει καθαρά ατομικό χαρακτήρα. Η ομαδικότητα και η συντροφικότητα που έχει αναπτύξει χάνονται όταν αυτός απολύεται διότι ρίχνεται να επιβιώσει σε έναν κόσμο που κυριαρχούν οι λυκοφιλίες, ο ατομικισμός, η ικανοποίηση των κατώτερων μας ενστίκτων και η υλιστική κοσμοθέαση.

Όσοι δικοί μας βρεθούν σε παρόμοιες καταστάσεις να μην διστάσουν να ρίξουν άδεια για να πιάσουν γεμάτα σε μια συζήτηση. Ο Εθνικοσοσιαλιστής κρύβεται σε τέτοια περιβάλλοντα διότι είναι διωκόμενος και του χρειάζεται ένα σήμα από έναν άλλον αδερφό για να αναθαρρήσει και να δραστηριοποιηθεί έστω συνάπτοντας μια νέα φιλία με ένα άτομο της ίδιας ιδεολογίας. Οι δυο συναγωνιστές που προανέφερα, ήρθαν σε εμένα και με ρώτησαν για να εξακριβώσουν την ιδεολογική μου ταυτότητα όταν έκανα επίτηδες αναφορά στον σοσιαλισμό μια φορά στα εστιατόρια. Διαφορετικά δεν θα τους είχα γνωρίσει και δεν θα μπορούσαμε στο μέλλον να αποτελέσουμε ένα μικρό έστω κύτταρο αντίστασης μέσα στον βάλτο.

Η συμβουλή μου προς τους νεότερους αναγνώστες είναι να καταταγούν στις Ειδικές Δυνάμεις. Τα θετικά που θα αποκομίσουν είναι πολύ περισσότερα από τα αρνητικά. Δεν τους αξίζει να κάθονται βαριεστημένοι σε μονάδες του πεζικού τρώγοντας από ντιλίβερι. Να θυμούνται όμως πάντα πως δεν εκπαιδεύονται για το κράτος αλλά για την Φυλή. Δεν γίνονται στρατιώτες, αλλά οπλίτες. Όντας η αιχμή του δόρατος δεν θα αποτελέσουν τους καλύτερους δούλους του καθεστώτος αλλά τους μεγαλύτερους κριτές και δήμιούς του. Οι μεγάλες μάχες δεν θα δοθούν στα χαρακώματα αλλά στις πόλεις. Να γαλουχούνται πάντα στα δύσκολα γιατί μόνο ο Θεός ξέρει πόσο δύσκολα είναι αυτά που θα έρθουν.