ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Ο Ιουδαϊσμός στον Αρχαίο κόσμο - Ιούλιος Έβολα

Σχετικός σύνδεσμος: http://www.juliusevola.gr/

Ο Ιουδαϊσμός στον Αρχαίο κόσμο - Ιούλιος Έβολα 
“L’ ebraismo nel mondo antico” La Vita Italiana
Ιούλιος 1938 Das Gletscherkreuz

Το κείμενο παρουσιάστηκε στο counter-currents.com

Μετάφραση στα ελληνικά: Ασφάλιος

για να το κατεβάσετε σε μορφή αρχείου .pdf εδώ

Ένα από τα τακτικής μορφής επιχειρήματα που πιο συχνά χρησιμοποιείται ενάντια σε εκείνους που αναφέρονται στο Εβραϊκό πρόβλημα σήμερα, είναι ότι ο αντι-σημιτισμός είναι απλά μια μόδα, μια εισηγμένη ιδεολογία, μια προσπάθεια να αντιγράψουμε τον Γερμανικό ρατσισμό και τον Ναζισμό, κάτι το οποίο δεν έχει κάποια πραγματική θέση στη χώρα μας. Έχουμε ήδη αντιμετωπίσει επιτυχώς επιχειρήματα αυτού του τύπου στο τεύχος μας του περσινού Ιουνίου, δείχνοντας πως στην Ιταλία το Εβραϊκό πρόβλημα μπορεί και θα έπρεπε να διατυπωθεί ανεξάρτητα ρατσιστικών ή Ναζιστικών βάσεων, και πως δεν προκύπτει τεχνηέντως, αλλά περισσότερο, στην πιο υψηλή του διάσταση, σε απευθείας σύνδεση με την Ρωμαϊκή αυτοκρατορική ιδέα. 

Ένα άλλο, επίσης τακτικής μορφής, επιχείρημα υπάρχει στην αξίωση πως ο αντι- σημιτισμός σήμερα είναι απλώς τα εκκοσμικευμένα απομεινάρια της θρησκευτικής προκατάληψης. Ο Χριστιανισμός, ισχυρίζονται, δημιούργησε τον αντι-σημιτισμό. Ο Coudenhove-Kalergi, πάνω σ’ αυτή την βάση, έχει μάλιστα προσπαθήσει να εξηγήσει την ενστικτώδη αποστροφή που νιώθουν πολλοί μη-Εβραίοι σχετικά με τους Εβραίους πάνω σε μια θεωρία υποσυνείδητης κληρονομικότητας. Στη ρίζα αυτού του ενστίκτου, ισχυρίζεται, βρίσκεται το μίσος που κάποτε έσπειρε ο Χριστιανισμός ενάντια σε εκείνους που οδήγησαν τον Ιησού στο μαρτύριο και τον θάνατο του, και οι οποίοι ανέκραξαν ότι το αίμα του ας έπεφτε επάνω τους. Αυτή η οπτική, επίσης, είναι εμβόλιμη και ανακριβής. Η κύρια κατάρριψή της συμβαίνει με το γεγονός ότι ο αντι-σημιτισμός προϋπήρχε σε έναν κόσμο στον οποίο ο Χριστιανισμός δεν είχε ακόμα εμφανιστεί. Ο αρχαίος, Άρειος, κλασσικός Μεσογειακός κόσμος ήταν ήδη κοινωνός καθαρά διατυπωμένων μορφών αντι-σημιτισμού και ήδη ενστικτωδώς διαισθανόταν την Εβραϊκή απειλή, συχνά με όρους χαρακτηριστικά παρόμοιους με τους σημερινούς. Το θεωρούμε εξαιρετικά αναγκαίο να δώσουμε έμφαση στο παραπάνω γεγονός. 

Έτσι, παρ’ όλο ότι πολλά αντι-σημιτικά κείμενα από την κλασσική αρχαιότητα είναι ήδη γενικώς γνωστά στο ευρύ κοινό, δεν θα πείραζε να τους ξαναρίξουμε μια ματιά, έτσι ώστε να εξαϋλώσουμε τελειωτικά το επιχείρημα που αναφέρθηκε πιο πάνω. Επιπρόσθετα, είναι καλά γνωστό ότι ο αντι-σημιτισμός πάνω στην Χριστιανική του βάση έχει, σε ένα βαθμό, καταστεί μπούμερανκ: κάποτε δημιουργήθηκε από τον Χριστιανισμό εναντίον των Εβραίων, και τελικά απειλεί να γυρίσει εναντίον της ίδιας της Χριστιανοσύνης. Οι πλέον ριζοσπαστικές μορφές του σύγχρονου αντι-σημιτισμού επιτίθενται στο Εβραϊκό στοιχείο μέσα στην ίδια την Χριστιανική παράδοση. Ωστόσο, επαναλαμβάνουμε, το γεγονός ότι ο αντι-σημιτισμός ήδη υπήρχε στην αρχαιότητα είναι ένας σημαντικός παράγοντας στο να αποσυνδέεται το εβραϊκό πρόβλημα από όποιες Χριστιανικές συσχετίσεις. Όταν αναφέρεται κανείς στον κόσμο της κλασσικής αρχαιότητας, πρέπει να διακρίνει το νόημα του όρου “αντι-σημιτισμός”. Η στάση στην οποία αυτός ο όρος αναφέρεται, στην κλασσική αρχαιότητα, δεν ήταν ποτέ εναντίον των Ασσυρίων, των Βαβυλωνίων ή των Αράβων, για παράδειγμα, όλοι εκ των οποίων είναι Σημιτικοί λαοί. Έτσι, θα ήταν ορθότερο να μιλάμε για “αντι-Εβραϊσμό”. Κάποιος θα μπορούσε, είναι αλήθεια, να δικαιολογήσει την χρήση του σύγχρονου όρου “αντι-σημιτισμός” με βάση την γενικότερη αντίθεση μεταξύ γενικών πολιτισμικών τύπων και κοσμο-άποψης, αυτό όμως θα μας εξέτρεπε πλήρως, και μακριά από το ζήτημα το οποίο εδώ θέλουμε να συζητήσουμε συγκεκριμένα. 

Πρέπει λοιπόν να καταστεί διαυγές εξ’ αρχής πως όταν μιλάμε περί “αντι-σημιτισμού” στον αρχαίο κόσμο, αυτό θα πρέπει να κατανοείται ότι σημαίνει “αντι-Εβραϊσμό”. Κατά την επιστροφή μας στις ρίζες, δεν θα ακολουθήσουμε τον Monsignor Trzeciak, ο οποίος ανιχνεύει τις απαρχές του αντι-σημιτισμού στην ίδια την Βίβλο, η οποία -από το Δευτερονόμιο και μετά- περιέχει πληθώρα κατηγοριών που εξαπολύονται εναντίον του Εβραϊκού λαού, καθώς επίσης και προφητείες περί της τιμωρίας που θα πρέπει να περιμένει ως συνέπειας της ενοχής και της φαυλότητάς του. Όσον αφορά την Βίβλο, θα θέλαμε αντίθετα να επισημάνουμε πως οι Αιγύπτιοι μονάρχες είχαν ήδη υποψίες σχετικά με την απειλή που συνιστούσε αυτός ο αλλότριος λαός και προσπάθησαν να κάνουν κάτι γι αυτό. Στο Έξοδος 1:9-10, διαβάζουμε: “Και είπε προς τον λαόν αυτού, ιδού ο λαός των υιών Ισραήλ είναι πολύ πλήθος και ισχυρότερος ημών. Έλθετε, ας σοφισθώμεν κατ’ αυτών, δια να μη πολλαπλασιασθώσι, και αν συμβή πόλεμος ενωθώσι και ούτοι μετά των εχθρών ημών και πολεμήσωσιν ημάς και αναχωρήσωσιν εκ του τόπου”. Ήδη από τότε, οι Εβραίοι θεωρούντο ως εσωτερική απειλή, ως φυλή που αναδεικνύεται ισχυρή εν μέσω του λαού που την φιλοξενεί και η οποία, επιπρόσθετα, είναι ικανή να τον προδώσει στους εχθρούς του, όταν η κατάλληλη ευκαιρία φανεί. 

Οι συνέπειες ήταν η λεγόμενη “αιχμαλωσία” στην Αίγυπτο, η πρώτη δηλαδή συγκυρία πρακτικών αντι-σημιτικών αντιμέτρων στον αρχαίο κόσμο. Ένα άλλο κείμενο πάνω στις απαρχές του αντι-σημιτισμού βρίσκεται στο Βιβλίο της Εσθήρ: από αυτό το κείμενο μπορούμε να συνάγουμε πως ήδη κατά τον 4ο αιώνα π.Χ., οι Εβραίοι είχαν διασπαρεί σε όλο το πλάτος της Περσικής Αυτοκρατορίας, όπου, ωστόσο, μόνο καλής φήμης δεν απολάμβαναν. Να τι λέει ο Χαμάν σχετικά με τους Εβραίους της εποχής, απευθυνόμενος στον Βασιλιά Ξέρξη (Ασουήρος), “Υπάρχει ένα λαός διεσπαρμένος στην επικράτεια και αναμεμειγμένος μεταξύ των ανθρώπων σε όλες τις επαρχίες του βασιλείου σου, και οι νόμοι τους βρίσκονται σε αντίθεση με των άλλων λαών, και ούτε υπακούν στους νόμους του Βασιλέως: έτσι δεν είναι προς το συμφέρον του Βασιλέως να τους ανέχεται.” (Εσθήρ, 3:8). Είναι ενδιαφέρον να παραθέσουμε το παραπάνω κείμενο στην Ελληνική μεταφορά του, γιατί εκεί, ο Εβραϊκός χαρακτήρας σκιαγραφείται εντονότερα. Εδώ, σχετικά με την απόφαση του Αρείου βασιλιά ενάντια στους Εβραίους, διαβάζουμε: Όταν ρώτησα τους συμβούλους μου πως θα μπορέσει να επιτευχθεί αυτό, Ο Χαμάν -που εξέχει ανάμεσα μας στην δίκαιη κρίση, και είναι γνωστός για την σταθερή του προσήνεια και αδιάσειστη εμπιστοσύνη του, και ο οποίος έχει αναλάβει την δεύτερη θέση στο βασίλειο- μας κατέδειξε ότι ανάμεσα σε όλα τα έθνη του κόσμου βρίσκεται διεσπαρμένος ένας εχθρικός λαός, ο οποίος έχει νόμους αντίθετους με αυτούς κάθε άλλου έθνους και συνέχεια παραβλέπει τις διαταγές των βασιλέων, έτσι ώστε η ενοποίηση του βασιλείου μας που με τιμή επιθυμούμε δεν μπορεί να έρθει εις πέρας. Κατανοούμε πως αυτός ο λαός, και μόνον αυτός, τίθεται συνεχώς σε αντίθεση σε όλα τα έθνη, πεισματικά ακολουθώντας έναν παράξενο τρόπο ζωής και νόμων, και είναι εχθρικός προς την κυβέρνηση μας, κάνοντας όσο κακό μπορούν έτσι ώστε το βασίλειό μας να μην βρίσκει σταθερότητα. 

Έτσι αποφασίσαμε ότι αυτοί που καταδεικνύονται σε σένα μέσα από τα γράμματα του Χαμάν, ο οποίος είναι επικεφαλής των όλων θεμάτων και δεύτερος πατέρας μας, όλοι – σύζυγοι και τέκνα περιλαμβανομένων – ας πεθάνουν από τα ξίφη των εχθρών τους, χωρίς οίκτο ή εγκράτεια, την 14η ημέρα του 12ου μήνα, Αντάρ, του παρόντος έτους, έτσι ώστε αυτοί που υπήρξαν εχθρικοί απέναντι μας και παραμένουν έτσι να κατέβουν την ίδια μέρα στον Άδη με την βία, και να αφήσουν την κυβέρνησή μας εντελώς ασφαλή και χωρίς προβλήματα από εδώ και στο εξής. Στο βιβλικό κείμενο, πάντως, το επεισόδιο τελειώνει με νίκη των Εβραίων, οι οποίοι καταφέρνουν να πάρουν εκδίκηση από τον Χαμάν και να κερδίσουν την εύνοια του βασιλιά (για την ακρίβεια, αυτό επιτυγχάνεται μέσω των χαρίτων της Εβραίας Εσθήρ και με το να εκλεγεί ένας Εβραίος ως βασιλικός αξιωματούχος: ένας πολύ γνωστός mos judaicus (εβραϊκός τρόπος). Σε κάθε περίπτωση, το κείμενο μας πληροφορεί ότι ήδη στην Περσία του τετάρτου π.Χ. αιώνος, ένα μέτωπο αντι-σημιτικής αντίστασης είχε διαμορφωθεί, το οποίο είχε ήδη αποκηρύξει τα ίδια Εβραϊκά γνωρίσματα στα οποία πολέμιοι έχουν επιστήσει την προσοχή μας σε κατοπινούς καιρούς, φτάνοντας μέχρι την ίδια την εποχή μας. Με αρχή τον τέταρτο αιώνα π.Χ., οι Εβραίοι επεκτείνονται όλο και περισσότερο μέσα στον αρχαίο κόσμο, και νομοτελειακά, η αποστροφή εναντίον τους μεγαλώνει, πρώτα στον Ελληνικό και έπειτα στον Ρωμαϊκό κόσμο. Τώρα, δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να πιστέψουμε ότι η διασπορά των Εβραίων ξεκίνησε με την δεύτερη καταστροφή της Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.), και επομένως ότι ήταν αποτέλεσμα εξωτερικών παραγόντων. 

Ήδη μέχρι τότε, και για πολύ καιρό, οι Εβραίοι είχαν διασπαρεί σε όλη τον Μεσογειακό κόσμο με την δικιά τους θέληση, και κυνηγώντας τα δικά τους συμφέροντα. Όταν ο Πέρσης βασιλιάς Κύρος τους έδωσε την άδεια να επιστρέψουν πίσω στην πατρίδα τους, για παράδειγμα, οι περισσότεροι Εβραίοι δεν είχαν όρεξη να αφήσουν τις χώρες που τους φιλοξενούσαν τις οποίες και ονόμαζαν “η αιχμαλωσία”: έκαναν καλές μπίζνες, είχαν συγκεντρώσει πλούτο και ιδιοκτησία και η ιδέα του επαναπατρισμού στην ελεεινή τους πατρίδα δεν ήταν και τόσο ελκυστική. Ακριβώς το ίδιο πράγμα αληθεύει και για τα κεφάλια της Εβραϊκής διεθνούς ανά τον κόσμο, που μειδιούν μ’ αυτούς που θέλουν να χτίσουν ένα “Σιωνιστικό” κράτος στην Παλαιστίνη και οι οποίοι περιμένουν απ’ αυτούς να εγκαταλείψουν τις περίλαμπρες θέσεις εξουσίας που κατέχουν μεταξύ των Αρείων εθνών και να λουφάξουν σ’ αυτό το μουντό κομμάτι Ασιατικής γης. Σε αυτό το ιστορικό σημείο, ευρισκόμενοι σε μια κατάσταση εθελοντικής εξορίας στον αρχαίο Μεσογειακό κόσμο, δηλαδή, πριν την λεγόμενη διασπορά, οι Εβραίοι επέδειξαν τον χαρακτήρα μιας φυλής χωρίς πατρίδα, παρασιτικής και εχθρικής απέναντι στο σύνολο της υπόλοιπης ανθρωπότητας, πάντα έτοιμοι να στελεχώσουν τις γραμμές των εχθρών των κρατών τα οποία τους φιλοξένησαν ή και ακόμη προστάτευσαν, από την στιγμή που αυτοί οι εχθροί συμβεί να καταστούν δυνατότεροι από τα έθνη που τους φιλοξενούν. Από την σκοπιά του Ελληνικού πολιτισμού, ο πιο χαρακτηριστικός χαρακτηρισμός περί των Εβραίων είναι αυτός του Απολλωνίου του Ροδίου (1ος αιώνας π.Χ.), ο οποίος αποκάλεσε τους Εβραίους “τους πλέον ανοήτους στους βαρβάρους, αφού είναι ο μόνος λαός που δεν έχει παραδώσει τίποτα χρήσιμο στον πολιτισμό” (Apud Josephus Flavius, Contra Apionem, II, 148). 

Αργότερα, με μια δυσανάγνωστη αλλά βαθιά ενόραση εκπεφρασμένη στη γλώσσα του μύθου, ο άγιος Ιερώνυμος (ΧΧ, 14) αποκάλεσε την σπορά του Ισραήλ “Τυφωνική”, κάτι το οποίο είναι εξαιρετικά σημαντικό. Ο Τυφών-Σετ, στην Αιγυπτιακή μυθολογία, αντιπροσώπευε τον εχθρό του ηλίου Θεού, μια δύναμη δαιμονικής αναταραχής, εξ’ ου και οι “υιοί του Σετ” καλούνταν επίσης “οι υιοί της αδύναμης αναταραχής”: ήδη στον αρχαίο κόσμο το Εβραϊκό στοιχείο δρούσε ως καταλύτης σκοτεινής και συνεχούς αναταραχής, βραδείας σήψης και ξαφνικής επαναστατικότητας. Γνωρίζουμε ότι από την εποχή του αυτοκράτορα Κλαυδίου, αυτή η επαναστατικότητα πήρε απτή και ευθεία μορφή, πολυάριθμες συγκρούσεις μεταξύ Εβραίων και μη-Εβραίων έχουν καταγραφεί στην Αίγυπτο και Συρία, με μια χαλαρή σχέση να αρχίζει να διαφαίνεται μεταξύ μιας επαναστατικής πολιτικής δραστηριότητας και ενός νεφελώδους μεσσιανικού μυστικισμού, υποδαυλιζόμενη από “προφητικές” προτροπές, με το επαναλαμβανόμενο μοτίβο ενός Ισραήλ με πεπρωμένο να ηγεμονεύσει επί όλων των εθνών. Υπ’ αυτό το πρίσμα, είναι επίσης ενδιαφέρον να σημειώσουμε πως τα ηθικά ερείσματα που αρχικώς συνέβαλλαν στην αντι-σημιτική στάση των Ρωμαίων είναι πολύ παρόμοια με αυτά που οδήγησαν στην προγραφή της λατρείας του Διονυσίου (cf. Johannes Leipoldt, Antisemitismus in der alten Welt, Leipzig, 1933, pp. 5, 17): το Εβραϊκό πνεύμα τους φαινόταν πολύ ύποπτο, και οι Ρωμαίοι κατηγόρησαν τους Εβραίους ακόμη και για “αθεϊσμό”, αφού η θρησκευτική τους αποκλειστικότητα που εστίαζε στον μοναδικό θεό τους, μαζί με μια έντονη δραστηριότητα προσηλυτισμού, έμοιαζε στους Ρωμαίους, και δικαίως, να ήταν στην πράξη ισοδύναμη με την άρνηση των θρησκειών και θρησκευτικών παραδόσεων όλων των άλλων λαών-για τους οποίους, τελικά, οι Εβραίοι δεν έκρυβαν την αλαζονική τους περιφρόνηση. 

Σ’ αυτό το σημείο, ας αναφερθούμε στις απόψεις των πλέον γνωστών Ρωμαίων αντισημιτών, όπως ο Κικέρων, Σενέκας, και ο Τάκιτος. Ο Κικέρων δήλωνε την αναγκαιότητα της καταπολέμησης της “βαρβαρικής δεισιδαιμονίας των Εβραίων”, δεικνύοντας ότι διαλαλούσαν την απέχθεια τους για την δόξα της Ρωμαϊκής εξουσίας, και αποδοκίμαζε εκείνους που διαχωρίζονταν από την Ρώμη, κοιτώντας προς την μακρινή πόλη της Ιερουσαλήμ και την υποστήριζαν με το χρήμα που αποσπούσαν από τα σεντούκια της ResPublica (πολιτείας της Ρώμης) (Pro Flaccus, 28, 67). Σύμφωνα με τον Κικέρωνα, οι Εβραίοι και οι Σύριοι είναι φυλές γεννημένες για δουλεία (De provinciis consularibus, V, 10). Ο Σενέκας (apud Agost., Civ. Dei, VI, 11) σημείωνε ότι “τα έθιμα αυτών των πλέον φαύλων ανθρώπων” - “sceleratissimae gentis consuetudo” - άκμαζαν μέχρι του “σημείου να απλώνονται σε όλες τις χώρες, έτσι ώστε οι κατακτημένοι να επιβάλλουν τον νόμο τους επί των κατακτητών τους”. Ο Τάκιτος προχωράει ακόμη περισσότερο, δηλώνοντας πως οι Εβραίοι θεωρούν χυδαία όλα όσα εμείς θεωρούμε ιερά, ενώ από την άλλη μεριά επιτρέπουν όλα όσα εμείς απεχθανόμαστε [...] το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν είναι να συχαίνονται τους θεούς, να αποτάσσουν την χώρα τους [Ο Τάκιτος εννοεί την όποια χώρα οι Εβραίοι κατοικούν κατά καιρούς], και να βλέπουν τους γονείς, τα παιδιά και τους αδελφούς τους ως ασήμαντους. [...] τα ήθη των Εβραίων είναι πρωτόγονα και γλοιώδη [absurdus sordidusque]. Όσο η Ανατολή βρίσκονταν υπό την κυριαρχία των Ασσυρίων, των Μήδων και των Περσών, οι Εβραίοι θεωρούνταν ως οι χειρότεροι των υπηκόων τους: κι όταν οι Μακεδόνες απέκτησαν την εξουσία, ο βασιλιάς Αντίοχος επιχείρησε να εξαφανίσει την Εβραϊκή δεισιδαιμονία και να εισαγάγει τον Ελληνικό πολιτισμό, ο πόλεμος με τους Πάρθους, ωστόσο, τον απέτρεψε από το να βελτιώσει αυτή την πρωτογονεστέρα των φυλών [taeterrimam gentem]” (Hist., V, 3-8). 

Η Εβραϊκή στάση εναντίον της Ρώμης, όπως ξέρουμε, άρχισε επί Νέρωνα και έληξε με την καταστροφή της Ιεουσαλήμ (70 μ.Χ.). Από το γεγονός ότι ο ναός όχι μόνο ισοπεδώθηκε αλλά και απαγορεύτηκε να επανοικοδομηθεί, βλεπει κανείς πως οι Ρωμαίοι έκριναν ορθά, δηλαδή διείδαν την αδιαχώριστη σχέση μεταξύ της υπονομευτικής ιδιότητας του Ισραήλ και της πίστεώς τους, της Μεσσιανικής “υπόσχεσης” της οποίας ο Ναός είναι το σύμβολο. Παρ’ όλα αυτά επί των Τραϊανού και Αδριανού νέα Εβραϊκά επαναστατικά κινήματα εμφανίστηκαν. Η Ποππαία Σαβίνα, η σύζυγος του Νέρωνα, υπήρξε η μόνη Εβραία Αυτοκράτειρα. Σε μεταγενέστερους καιρούς, η Ρωμαϊκή ψυχή ήδη έδειχνε τέτοια αποστροφή προς το Εβραϊκό στοιχείο ώστε ο Τίτος, που είχε πάρει μια Εβραία πριγκήπισσα, την Βερενίκη, ως σύντροφο του, φοβούμενος την κοινή γνώμη, δεν τόλμησε να την νυμφευτεί (Suetonius, Titus, 7 et seq.). Η πλέον πρόσφατη έρευνα στο πεδίο της ιστορίας και της θρησκείας έχει αποφανθεί πέραν πάσας αμφιβολίας ότι ένα μεγάλο μέρος των διωγμών και των μέτρων που πάρθηκαν εναντίον των Χριστιανών, ήταν αποτέλεσμα του γεγονότος ότι οι Ρωμαίοι δεν μπορούσαν να διαχωρίσουν τον Χριστιανισμό από τον Ιουδαϊσμό, και στον πρώτο έβλεπαν μια οξεία και τοξική μορφή της απειλής που ο δεύτερος ήδη αντιπροσώπευε. 

Το πραγματικό νόημα της θρησκευτικής συνιστώσας του προχριστιανικού και του Ρωμαϊκού αντι-σημιτισμού συχνά παραβλέπεται, αφού ο περισσότερος κόσμος ικανοποιείται με την φόρμουλα ενός “παγανιστικού πολυθεϊσμού”, που έχει επιβληθεί στο “σύγχρονο μυαλό” από κάποια κακοήθη κουλτούρα. Στην πραγματικότητα, οι θρησκείες της αρχαιότητας ήταν τα ανάλογα των εθνικών παραδόσεων ιδωμένες από μια πνευματική οπτική, οι αρχαίοι “θεοί” ήταν οι ίδιες οι ψυχές των αρχαίων εθνών, η βάση της ηθικής τους ενότητας, των αρχέγονων νόμων τους και της κοσμο-αντίληψης τους. Έτσι, οι άνθρωποι στην αρχαιότητα κατηγορούσαν τον Εβραίο λιγότερο ή περισσότερο για την ίδια συμπεριφορά όπου ο τελευταίος επρόκειτο να επιδείξει στην σύγχρονη εποχή, αφού η παλιά απέχθεια για τις Άρειες εθνικές θρησκείες και, γενικά, για εκείνες τις θρησκείες που επέτρεπε να υπάρχουν και προστάτευε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (με ένα πνεύμα βαθιάς κατανόησης), είναι ανάλογη με την καταστροφική συμπεριφορά που επιδεικνύεται από τον Εβραϊκό-Μασωνικό οικουμενισμό και διεθνισμό στην σύγχρονη περίοδο, και η οποία στοχεύει κάθε εθνικό πολιτισμό και παράδοση και κάθε αρχή ιδιαιτερότητας και ιεραρχίας. Ακόμη περισσότερο, ακόμη και ένας γενικά ουδέτερος ιστορικός όπως ο Μόμμσεν σημειώνει πως “ήδη στην αρχαιότητα, ο Ιουδαϊσμός ήταν ένα ένζυμο εθνικής αποδόμησης και κοσμοπολιτισμού”. 

Οι πιο αποφασιστικές μορφές αντι-σημιτισμού στον αρχαίο κόσμο, παρ’ όλα αυτά, φαίνεται να είχαν αναδυθεί κατά την διάρκεια της περιόδου όπου ο άνθρωπος της αρχαιότητας, και ειδικότερα η τάξη των διανοουμένων, άρχισε να υιοθετεί, στη βάση του νέου αυτοκρατορικού πολιτισμού, τον οικουμενισμό. Αυτό δεν αποτελεί αντίφαση. Το γεγονός είναι πως ο οικουμενισμός, ή καλύτερα, ο διεθνισμός, αποτελεί μόνο μια εξωτερική πλευρά του Ιουδαϊσμού, ο οποίος μισούσε και αποστρεφόταν όποια μη - Εβραϊκή θρησκεία όχι στο όνομα κάποιου πραγματικά οικουμενικού δόγματος, αλλά στο όνομα του δικού του θεού: με άλλα λόγια, ενός συγκεκριμένου εθνικού θεού ο οποίος δεν ανέχεται άλλους θεούς πέρα από τον ίδιο. Η αντιπαραδοσιακότητα του Ισραήλ είναι ο αντίποδας της δικιάς του παραδοσιακότητας, όπως στον αρχαίο κόσμο, έτσι και στον σημερινό, ο Εβραίος παραμένει αδιάφορος και εχθρικός απέναντι στα έθνη-κράτη στα οποία διαβιεί και κάνει τις μπίζνες του, ενώ ταυτόχρονα παραμένει απόλυτα πιστός στην δική του φυλή, διατηρώντας την ενότητα της στην διασπορά, σαν ένας λαός μεταξύ των άλλων εθνών. Εδώ ακριβώς βρίσκεται ένας από τους κύριους λόγους αντι-σημιτισμού στην αρχαιότητα. Επιμένουμε στο γεγονός πως ο ίδιος αντι-σημιτισμός βασισμένος σε θρησκευτικούς λόγους στον αρχαίο κόσμο βασίστηκε σε βαθιά αίτια και ανταποκρίνεται σε μια ακριβή κατανόηση της φύσης των Εβραίων. Εάν ο Εβραίος κυνηγήθηκε και μισήθηκε επειδή παρέμενε πιστός στην θρησκεία του, αυτό ήταν επειδή ήταν γνωστό πως ένα κεντρικό στοιχείο αυτής της θρησκείας ήταν η απέχθεια για κάθε άλλη θρησκεία, μαζί με ένα όνειρο πως έχει μια “αποστολή”, στην οποία ο λαός του Ισραήλ παίζει τον ρόλο του μόνου “μη-ειδωλολατρικού” λαού, ο οποίος πρέπει να διατηρήσει τον εαυτό του και τις παραδόσεις του και να ηγεμονεύσει πάνω σε όλα τα άλλα έθνη. 

Ακόμη και οικονομικές ή κοινωνικές πλευρές δεν ήταν ξένες προς τον αντι-σημιτισμό της αρχαιότητας. Ήδη στον αρχαίο κόσμο, εμφανίζονται σημάδια εχθρότητας προς τον Εβραίο ως έμπορο, καπιταλιστή και τοκογλύφο. Μια καταγραφή που χρονολογείται από τον 2ο αιώνα π.Χ. περιέχει την συμβουλή να “μην δανείζεσαι ποτέ χρήματα από Εβραίους”, ενώ άλλες επισημαίνουν την ανεντιμότητα των Εβραίων κατά τις συναλλαγές (L. Mitteis – Ulrich Wilcken, Grundzuge und Chrestomathie der Papyrusurkunde, Leipzig and Berlin, 1912, 1, 2, n. 56, 57, 60). Μεταξύ άλλων, ένα κείμενο έχει σωθεί μιας χαρακτηριστικής περίπτωσης, κατά την οποία Εβραίοι απομύζησαν 900% σε κέρδη κατά μια ανταλλαγή (cf. Michael Rostovtzeff, Gesellschaft und Wirtschaft im romischen Kaiserreich, Leipzig, 1931, II, p. 322). Επίσης, οι Εβραίοι ισχυρίζονται πως το Ταλμούδ αποτελεί μια μεταγενέστερη απόδοση κανόνων και νόμων που ήταν ήδη σε ισχύ από πολύ καιρό, και είναι πασίγνωστο πως το Ταλμούδ νομιμοποιεί και μέχρι που προτείνει κάθε είδους απάτη και ανεντιμότητα όταν κάποιος συναλλάσεται με τα γκογίμ, δηλαδή, με μη-Εβραίους, “ειδωλολάτρες”. Και το γεγονός πως οι Εβραίοι ήδη στον Ρωμαϊκό κόσμο είχαν δημιουργήσει το σύστημα των κλικών, αντικατοπτρίζεται, για παράδειγμα, στην δέκατη τέταρτη σάτιρα του Ιουβενάλου, όπου αναγνωρίζεται η επικίνδυνη επιρροή των Εβραίων στην Ρώμη, μέχρι του σημείου όπου φιλόδοξοι νέοι καριερίστες “δεν διστάζουν να περιτμηθούν”. 

Σε γενικό επίπεδο, έχει σημειωθεί πως ο Εβραϊκός τρόπος διεξαγωγής σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και του θείου, σχέσεων που χαρακτηρίζονται από μερκαντιλιστική μηχανιστικότητα και ανταποδώσεις, ενός do ut des (δούναι και λαβείν), υποδηλώνουν ένα μερκαντιλιστικό πνεύμα που, τελικά, θα πρέπει να είναι ένα βασικό γνώρισμα των Εβραίων από την αρχαιότητα, ένα πνεύμα που, όμως, δεν μπορούσε παρά να εγείρει την περιφρόνηση των Αρείων λαών, που ήταν συνηθισμένοι σε έναν άλλον τρόπο ηθικής και συμπεριφοράς. Γνωρίζουμε ότι ήδη στον παλαιό Νόμο, την Τορά, η μεσσιανική ιδέα είναι στενά συνυφασμένη με τα πλούτη και τις επίγειες κτήσεις, σπέρνοντας τον σπόρο του πνεύματος της καπιταλιστικής κερδοσκοπίας, και τελικά της οικονομίας ως οργάνου δύναμης στα σχέδια του Ισραήλ. Έτσι, για θρησκευτικούς λόγους (που είναι όμως στενά συνδεδεμένοι με τον εθνο-πολιτικό παράγοντα, όπως ήδη έχει καταδειχτεί), για ηθικούς λόγους και για οικονομικούς λόγους, οι Εβραίοι ήδη στην αρχαιότητα κίνησαν αισθήματα αντιπάθειας, αποστροφής και εχθρότητας, εντελώς ανεξάρτητα όποιας Χριστιανικής βάσης. Και οι Εβραίοι το ήξεραν πολύ καλά αυτό: εδώ, είναι χαρακτηριστικό πως το Ταλμούδ (b. Jeb., 47 a, b) διδάσκει ότι εάν ένας “παγανιστής” επιθυμεί να γίνει Εβραίος, οι εκπρόσωποι του Ιουδαϊσμού οφείλουν να του υπενθυμίσουν ότι αυτή η θρησκεία “μισιέται από όλο τον κόσμο”. Αυτό απαιτείται από του ραββίνους, έτσι ώστε ο νεοφώτιστος να ενημερωθεί εκ των προτέρων για το βάρος της απόφασής του. 

Τελειώνοντας αυτήν την εξαιρετικά μικρή μας αναφορά λοιπόν, μπορούμε να συμπεράνουμε πως, σήμερα, αυτούς που μας λέγουν πως ο αντι-σημιτισμός είναι “μια μόδα”, ή ότι κουβαλάμε μέσα μας, χωρίς να το γνωρίζουμε, τις προκαταλήψεις ενός σκοτεινού μεσαιωνισμού βασισμένου πάνω στον Χριστιανικό φανατισμό, οφείλουμε να τους ανταμείψουμε με ένα χαμόγελο λύπησης. Ο αντι-σημιτισμός έχει μια πολύ πιο παλιά “παράδοση”. Η μελέτη και η εξοικείωση με μαρτυρίες από την αρχαιότητα μπορούν αποτελεσματικά να θέσουν τις βάσεις του Εβραϊκού προβλήματος με αντικειμενικούς όρους που υπερβαίνουν δογματικές γραμμές, και να αναγνωρίσουν μια θεμελιακή συνέχεια και ανθεκτικότητα των πηγών του αντι-σημιτισμού. Και σε μια ομοίως αντικειμενική οδό, μπορεί επίσης κανείς να καθορίσει τον θετικό αντίποδα του αντι-σημιτισμού, δηλαδή, ενός σετ αξιών οι οποίες είναι πραγματικά ικανές να αντιπροσωπεύσουν την αντίθεση στο Εβραϊκό πνεύμα και χαρακτήρα. Δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε ότι το τελευταίο είναι πραγματικά το αναγκαίο, ώστε να αποφύγουμε τον κίνδυνο να κατηγορήσουμε τον εχθρό με ιδέες που, ίσως με άλλη φόρμα, όμως είναι εμποτισμένες με την ίδια φαυλότητα που θέλουμε να πολεμήσουμε. Και παρ’ όλο του ότι αυτό δείχνει να είναι η πραγματικότητα σήμερα -και σε τέτοιες περιπτώσεις ο αντι-σημιτισμός δικαιολογημένα μπορεί να θεωρηθεί μόνο μια “μόδα” και ένα μέσο αντιπαράθεσης- μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως αυτό δεν συμβαίνει στην δική μας περίπτωση. 

Dr. William Pierce «Στημένη Διεθνής Σκηνοθεσία και Ωμή Πραγματικότης» «Βόρειον Σέλας» (7ο τεύχος - Απρίλιος 2002)

Το παρακάτω άρθρο είναι η προβολή της ραδιοφωνικής εκπομπής του Dr. William Pierce «Στημένη Διεθνής Σκηνοθεσία και Ωμή Πραγματικότης» και δημοσιεύτηκε στο Εθνικοσοσιαλιστικό περιοδικό «Βόρειον Σέλας» (7^ο τεύχος - Απρίλιος 2002). 

Η εν λόγω έκδοση υπήρξε πρωτοβουλία του περιφερειάρχη Βορείου Ελλάδος της «Χρυσής Αυγής» Στέφανου Γκέκα ο οποίος αποχώρησε από την οργάνωση για ιδεολογικούς λόγους και σήμερα ηγείται της Εθνικοσοσιαλιστικής κίνησης ΑΡΜΑ. 

Αυτή η εκδοτική προσπάθεια ουδέποτε στηρίχθηκε ουσιαστικώς από την κομματική αυλή του Μιχαλολιάκου - μόνο προσχηματικώς - έφτασε όμως συνολικά τα 8 τεύχη τα οποία και εξαντλήθηκαν σε μικρό χρονικό διάστημα. 

για να κατεβάσετε το άρθρο σε μορφή αρχείου .pdf εδώ

για να κατεβάσετε το τέταρτο και έβδομο τεύχος του περιοδικού εδώ

Βιβλιοπαρουσίαση: Ο Εθνικοσοσιαλισμός και η Αρχαιότητα (εκδόσεις Πόλις)

Johann Chapoutot

12/2013

Σελίδες 720

Ένα ογκώδες και πυκνογραμμένο βιβλίο με πλήθος στοιχείων για την σχέση του ναζισμού και του φασισμού με τον αρχαίο ελληνορωμαϊκό κόσμο. Ο συγγραφέας ακολουθεί τα ιστορικά στοιχεία και ανατέμνει τον τρόπο με τον οποίο η εθνικοσοσιαλιστική και φασιστική προπαγάνδα εγκόλπωσε την αρχαία θεματογραφία, τα σύμβολα, τις παραστάσεις, το νόημα που προέρχεται από τον Μύθο. 

Όπως διαβάζουμε: Το ναζιστικό κόμμα, με το εγχείρημά του περί νέου ανθρώπου, προσπάθησε να δώσει σε αυτό τον άνθρωπο όχι μόνο ένα ανανεωμένο σώμα αλλά και μια νέα προσωπικότητα: ένα ήθος σφυρηλατημένο από την προπαγάνδα, μια σκέψη δομημένη σύμφωνα με τα αξιώματα της ιδεολογίας, αλλά και μια ταυτότητα συγκροτημένη από μια ιστορία, την ιστορία της ομάδας στην οποία εκείνος ανήκει. 

Ο ναζισμός ως ιδεολογία συνοδεύεται από έναν ιστορικό λόγο ο οποίος φιλοδοξεί να αφηγηθεί το παρελθόν της φυλής. Αυτή η ιστορία της φυλής έγινε κατά κανόνα αντιληπτή ως αποκλειστικά γερμανοκεντρική.

πηγή

Βιβλιοπαρουσίαση: Σημειώσεις για το Γ’ Ράιχ - Julius Evola (Omni Publishing)

Εκδότης : Omni Publishing

Συγγραφέας : Julius Evola

Σελίδες : 158 

Με τον ίδιο τρόπο που επικρίνει τον Ιταλικό Φασισμό στο βιβλίο με τον τίτλο «Fascism Viewed from the Right», ο Evola εδώ αναλύει το Γερμανικό Εθνικιστικό Σοσιαλιστικό Κίνημα, κάνοντας διάκριση μεταξύ του Εθνικοσοσιαλισμού ως ιδεολογίας και των ενδεχόμενων περιστάσεων που οδήγησαν στην ήττα του στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Παρακολουθεί την γέννηση του κινήματος από τους βετεράνους που επιστρέφοντας από τα χαρακώματα στο τέλος του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου αντιμετώπισαν με δυσαρέσκεια την αστική φιλελεύθερη κοινωνία που προέκυψε στη Γερμανία κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και η οποία με τη σειρά της οδήγησε στην δημιουργία των παραστρατιωτικών μονάδων, γνωστών ως «Freikorps», καθώς και του Συντηρητικού Επαναστατικού κινήματος στους διαφόρους πνευματικούς κύκλους της Γερμανίας.

Ο Evola αφ΄ενός, αναγνωρίζει κάποιες καλές ιδιότητες στο Γ΄Ράιχ που τις αποδίδει στην έντονη πνευματική δύναμη του πολεμιστή και την αίσθηση της εξυπηρέτησης ενός υψηλότερου σκοπού από τον Γερμανικό λαό καθώς και στην προσπάθεια για την καθιέρωση μιας «Ανώτερης Τάξης» βασισμένης σε υψηλές αρχές. Αφετέρου επικρίνει τον Ναζισμό διότι αντί να εγκαθιδρύσει μια πραγματικά νέα πολιτική τάξη δημιουργώντας έναν «τρίτο πολιτικό δρόμο» ακολουθώντας τις ανώτερες πανευρωπαϊκές αρχές και παραδόσεις, απορρίπτοντας τόσο τον Κομμουνισμό όσο και την Δημοκρατία, ακολουθεί μια εντελώς λανθασμένη πορεία που είναι αποτέλεσμα της προσήλωσης στην λατρεία της προσωπικότητας και της παρεξήγησης των θεμάτων της Φυλής. 

για να το παραγγείλετε στον σύνδεσμο εδώ

Rashid Ali al-Gaylani: ο Αετός του Ιράκ

link: Ο Μέγας Μουφτής της Ιερουσαλήμ και σύμμαχος των Εθνικοσοσιαλιστικών Απελευθερωτικών Δυνάμεων: Haj Amin al-Husseini

του Imam Abu al-Fascisti

Ανάμεσα σε πολλά άλλα ονόματα ξεχωρίζει στην ιστορία της Παλαιστίνης αυτό του Rashid Ali al-Gaylani. Η ζωή και η δράση του έχει ταυτιστεί με την μεγάλη μάχη ενάντια στους Σιωνιστές. Από τις πιο εμβληματικές μορφές του Αραβικού Εθνικισμού, διετέλεσε πρωθυπουργός και υπουργός στο Ιράκ και πολέμησε την Βρετανική κατοχή. Μαζί με τον Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ Mohammed Amin al-Husayni, έριξε τις γέφυρες για συνεννόηση με τον Άξονα και προσπάθησε να αναδιοργανώσει το κίνημα της πατριωτικής αντίστασης. Γεννήθηκε στην Βαγδάτη από αριστοκρατική οικογένεια που είχε δεσμούς αίματος με τον προφήτη της Ισλαμικής θρησκείας, και σπούδασε νομικά.

Γρήγορα αναμίχθηκε με την πολιτική και εφάρμοσε τα δικά του σχέδια απέναντι στην επιρροή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Ήρθε σε σύγκρουση με τις εσωτερικές δυνάμεις που υποστήριζαν την συμμετοχή των Ιρακινών στο πλευρό των Συμμάχων και αρνήθηκε να διακόψει τις σχέσεις που διατηρούσε με την Φασιστική Ιταλία. Οι προσπάθειες του να έρθει σε συνεργασία με τις Αντιδημοκρατικές Δυνάμεις βρήκαν θετική ανταπόκριση και ενισχύθηκαν οι δεσμοί ανάμεσα στις δυο πλευρές σε σημείο που η Βαγδάτη την εποχή εκείνη θεωρήθηκε το κέντρο της Γερμανικής κατασκοπείας στην Μέση Ανατολή.

Οι οικονομικές κυρώσεις εκ μέρους των Συμμάχων και οι Ιταλικές ήττες στην Βόρεια Αφρική δεν τον πτόησαν στο ελάχιστο. Στο σχέδιο του είχε την ανατροπή της προδοτικής κυβέρνησης με κάθε τρόπο, έτσι την 1^η Απριλίου του 1941 και με την βοήθεια ενός κύκλου ανώτατων αξιωματικών, κατάφερε με επαναστατική ενέργεια να κυριαρχήσει στην χώρα και να αντιταχθεί στις συμφωνίες με τους Άγγλους. Η πρώτη κίνηση λόγω της παρουσίας των Αγγλικών στρατευμάτων, ήταν να διακόψει την παροχή πετρελαίου στους Συμμάχους και να στείλει δυνάμεις του Πυροβολικού να πολιορκήσουν μια βάση της RAF. Απαγόρευσε άμεσα την μεταφορά ξένων στρατευμάτων στην χώρα προκαλώντας πανικό στους Δημοκράτες. Τα πετρελαϊκά κοιτάσματα και η γεωπολιτική γέφυρα που ονομάζεται Ιράκ -αφού βρίσκεται ανάμεσα σε Αίγυπτο και Ινδία- κινητοποίησαν τις δυνάμεις του Λονδίνου οι οποίες και προετοιμάστηκαν για άμεση εισβολή και προστασία των συμφερόντων τους. Έστειλαν στο μέτωπο τα Ινδικά στρατεύματα με στόχο να ανατρέψουν την εις βάρος τους κατάσταση.

Η διαμάχη εξελίχθηκε σε σφοδρή σύγκρουση των 2 πλευρών που είχε ως αποτέλεσμα την ήττα των Ιρακινών δυνάμεων. Η Γερμανική πλευρά δεν ήταν σε θέση να παρέχει πλήρη αεροπορική κάλυψη παρά το γεγονός ότι μεταφέρθηκαν αεροπορικές δυνάμεις και πολεμοφόδια από την Κρήτη. Οι δυσμενείς εξελίξεις στα πολεμικά μέτωπα ανάγκασαν τον Rashid Ali al-Gaylani να καταφύγει στο Ιράν. Η υπογραφή της ανακωχής δεν εμπόδισε τους οπαδούς του να ξεσπάσουν για αντίποινα επάνω στην Σιωνιστική παροικία της χώρας και στους παγκόσμιους τοκογλύφους. Μετά την εισβολή των Αγγλικών και Σοβιετικών δυνάμεων στο Ιράν και την ανατροπή του Σάχη, ο Gaylani μεταφέρθηκε στο Βερολίνο και έγινε δεκτός από τον Αδόλφο Χίτλερ. Εκεί υπήρξε άμεση η ευαρέσκεια του Άξονα στο πρόσωπο του αφού αναγνωρίστηκε ως ο ηγέτης της εξόριστης Ιρακινής κυβέρνησης.

Όταν το 1945 έλαβε μέρος η ήττα του Άξονα βρήκε άσυλο στην Σαουδική Αραβία. Δεν επέστρεψε από την εξορία μέχρι την στιγμή που ανατράπηκε η Μοναρχία το 1958. Μια ακόμη προσπάθεια να ανατρέψει την κυβέρνηση είχε ατυχές τέλος με συνέπεια να φυλακιστεί και να καταδικαστεί σε θάνατο. Όταν το 1961 έλαβε ειδική αμνηστία γύρισε στην Βηρυτό όπου και απεβίωσε το 1965. Το έργο του είναι ένα ακόμη σύμβολο του Αντισιωνιστικού Αγώνα και παραμένει ως λαμπρό παράδειγμα αυτοθυσίας, απέναντι στην βαρβαρότητα του Σιωνιστικού ζυγού που κρατάει αιχμάλωτα τα Έθνη.

Onore ai Camerati caduti

Μεταφρασμένα βιβλία από την ομάδα της σελίδας «Υπερβορεία» - «Richard Wagner - Δράμα και Μουσική» & «Derek Holland - Πολιτικός Στρατιώτης» (free .pdf)

για περισσότερα εδώ

Gabriella Chioma - "Συλλογισμοί σχετικά με τον Έβολα" μεταφρασμένο από τους συντρόφους των εκδόσεων "Οινιάδες"

πηγή

ΦΛΕΦΑΛΟ: "Φανταστική Λογοτεχνία" τεύχος εικοστό πρώτο

http://flefalo.blogspot.gr/

Μαρξιστική Ανθρωπολογία και Αρχάνθρωπος των Πετραλώνων (περιοδικό Χρυσή Αυγή, Τεύχος 37, Ιούλιος 1988)

για να το κατεβάσετε σε μορφή αρχείου .pdf εδώ

Ελληνική απόβαση στην Ουκρανία: Asgardsrei 2017

Ανταπόκριση από την παρουσία Ελλήνων 
Εθνικοσοσιαλιστών στην Ουκρανία:

Το βράδυ της 16^ης Δεκεμβρίου ήταν ξεχωριστό στο κλαμπ Sentrum στο Κίεβο. Την επιτυχία της συναυλίας Asgardsrei VI θα μπορούσε να προβλέψει κανείς μέρες πριν κάνοντας απλά μία βόλτα στην παγωμένη πρωτεύουσα της Ουκρανικής πρωτεύουσας. Την εβδομάδα που έλαβε χώρα η συναυλία, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από οπαδούς της NSBM μουσικής που είχαν κατακλύσει την πόλη από κάθε μεριά της Ευρώπης, αλλά και από την Βόρεια Αμερική. Μαυροφορεμένοι άντρες και γυναίκες με αρβύλες, δερμάτινα μπουφάν με ραμμένα διακριτικά από Militant BM μπάντες, τον μυστικιστικό Μαύρο Ήλιο και άλλα σύμβολα που φανέρωναν τις μουσικές και ιδεολογικές καταβολές των οπαδών εξερευνούσαν το κέντρο και τα μνημεία της πόλης.

Τα μεσημέρια εκείνων των ημερών για εμάς όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο Σπίτι του Κοζάκου, το Αρχηγείο της Νεολαίας της Στρατιάς του Azov. Αυτή η μικρή πολυκατοικία στην καρδιά της πόλης έχει πλέον καθιερωθεί ως η Μέκκα της αντιμοντερνικής, ριζοσπαστικής Αντίστασης, ο ζωτικός χώρος μιας μεγάλης πλέον Αγέλης Λύκων αποφασισμένης να κατασπαράξει τον Σύγχρονο Κόσμο. Η επιβλητική γροθιά μέσα στην σιδερένια πανοπλία σηματοδοτούσε την άφιξή μας στον χώρο. Μπαίνοντας στον σκοτεινό λόμπι ο επισκέπτης έρχεται αντιμέτωπος με μία ψηλή προσθήκη όπου βρίσκονται τοποθετημένα τα κάδρα των νεκρών Αγωνιστών, κυρίως νεαροί που έδωσαν τη ζωή τους για την Πατρίδα και τις Ιδέες τους.

Δίπλα ακριβώς ο Γάντζος του Λύκου και η επιγραφή ‘Azov’ λούζονται από ένα ισχνό παγωμένο φως.  Στρίβοντας αριστερά βλέπεις το militant zone, το περιβόητο μαγαζί με είδη ένδυσης N.S. black metal και μουσικής που περιλαμβάνει όλο το φάσμα της black metal, από απολίτικη Black Metal, μέχρι τα πιο underground NS και Pagan σχήματα αυτής της μυσταγωγικής σκοτεινής μουσικής. Η αίθουσα μοιάζει περισσότερο με έναν μικρό διάδρομο-αποθηκευτικό χώρο παρά με κατάστημα. 

Με δυσκολία μπορεί να κινηθεί κάποιος, καθώς η προσέλευση είναι πολύ μεγάλη και ο χώρος υπερβολικά στενός. Στον πάνω όροφο είναι τα ενδότερα της Οργάνωσης καθώς και το βιβλιοπωλείο. Σε αντίθεση με το ισόγειο, η βιβλιοθήκη είναι αρκετά μεγάλη. Εκεί εκτός από ιδεολογικά βιβλία βρίσκεται και το προπαγανδιστικό υλικό του Κινήματος. Ο Εβολιανισμός και ο αντικαπιταλισμός είναι ιδιαίτερα αισθητός, καθώς και ο μεσαιωνικός ρομαντισμός μέσα από εικόνες με Σλάβους πολέμαρχους και επεκτατικούς χάρτες που παραπέμπουν σε κάτι ανάλογο με τη δική μας Μεγάλη Ιδέα.

Το απόγευμα του Σαββάτου όλα είναι έτοιμα. Πριν ακόμα ανοίξουν οι πόρτες εκατοντάδες βρίσκονται έξω από τον χώρο περιμένοντας καρτερικά. Όταν αυτές άνοιξαν μπήκαν όλοι με ενθουσιασμό, αλλά και τάξη. Μέσα στο χώρο κάθε άτομο ερωτάται αν φέρει μαζί του όπλα ή ναρκωτικά και στη συνέχεια ακολουθούσε ανάλογος έλεγχος με τη βοήθεια ανιχνευτή μετάλλων. Στο θέμα των εξαρτησιογόνων ουσιών  οι Ουκρανοί σαν σωστοί μπλακμεταλλάδες και Εθνικοσοσιαλιστές είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι και δεν δείχνουν καμία απολύτως ανοχή, μάλιστα οι διοργανωτές σκέφτονταν να απαγορεύσουν και το αλκοόλ στον συναυλιακό χώρο όπως είχε γίνει σε παλαιότερα φεστιβάλ. Επιπλέον το κάπνισμα απαγορευόταν αυστηρά μέσα στην αίθουσα και οι καπνιστές έβγαιναν έξω στο διάλειμμα μεταξύ των συγκροτημάτων. Το μέρος ήταν ευρύχωρο, οι διοργανωτές δε είχαν διαθέσει μόλις 1.200 εισιτήρια ώστε να μην υπάρχει συνωστισμός. Ο χώρος ήταν γεμάτος, αλλά σε καμία περίπτωση ασφυκτικός.

Το live άνοιξε με τους Ουκρανούς Burshtyn οι οποίοι απέδωσαν ένα βαρύ και δομημένο μουσικό έργο και με πολύ ωραία σκηνική παρουσία. Λίγο απόμακροι από τον κόσμο αλλά με πολλές ελπίδες για το μέλλον.

Naer Mataron: δυστυχώς δεν έπαιξαν από τα παλιά τους, με εξαίρεση το Ιncarcerating Gallantry. Εξαιρετική σκηνική παρουσία, άρτιο παίξιμο σε πολύ πιο τεχνικά κομμάτια. Ζέσταναν τον κόσμο που άρχισε να αντιδρά πολύ δυναμικά. Ταχύτητα δύναμη, ένταση.

M8l8TH: τα μέλη τους είναι άλλωστε και εκ των διοργανωτών, συμμετοχή του κόσμου ακόμη και πάνω στην σκηνή, ο κόσμος διασκέδασε με το παραπάνω. Ανορθόδοξη παρουσία στα φωνητικά αλλά σε άψογη σκηνική παρουσία που ταιριάζει απόλυτα με το militant στυλ τους.

Absurd: βαρύς ήχος με τον κόσμο να τρελαίνεται αφού πρόκειται για μια από τις πιο ιστορικές μπάντες. Όχι τόσο έντονη η σκηνική παρουσία αλλά με εξαιρετικά visuals.

Peste Noire: απίστευτοι για πολλοστή φορά, δημιούργησαν τρομερή ατμόσφαιρα, ο κόσμος τους ακολουθούσε, τεχνικά άρτιοι και δυναμικοί. O Famine όταν πήρε την κιθάρα ανέβηκαν οι Vouivre ένα side project που σάρωσαν τα πάντα με το ύφος τους και δεν άφησαν τον κόσμο να χαλαρώσει ούτε λεπτό.

Goatmoon: ο επίλογος σε μια εκπληκτική βραδιά, απίστευτη σκηνική παρουσία που θύμιζε διονυσιακό συμπόσιο αφού υπήρχε φλάουτο, ακουστική κιθάρα, πιάνο δίνοντας μια άλλη ατμόσφαιρα. Έκλεισαν την βραδιά με τον καλύτερο τρόπο.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Συνέντευξη με μια Αυτόνομη Ελληνίδα N.S. Headbanger (Κερασφόρος Εκάτη)

Ελληνική συμμετοχή στο Asgardsrei 2017

Peste Noire - Συνέντευξη και Συνεργασία 2017 (militant.zone)

Ο Αντισιωνισμός στην Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας (DDR)

του Wolverine

Το τέλος του 2^ου Μεγάλου Πολέμου βρίσκει την Ανατολική Γερμανία κάτω από την κατοχή των Σοβιετικών δυνάμεων. Η προσπάθεια να υποστεί ο ντόπιος πληθυσμός μια πλύση εγκεφάλου ξεκινάει εντατικά αφού θα έπρεπε να ξεριζωθεί άμεσα ο Εθνικοσοσιαλισμός και να επικρατήσει ο Κομμουνισμός στην Σταλινική εκδοχή του. Το εν λόγω κράτος ιδρύθηκε επίσημα την 7^η Οκτωβρίου 1949 στη Σοβιετική ζώνη κατοχής και ο αντιφασισμός υπήρξε μια εκ των ιδρυτικών αρχών. Αρκετά γρήγορα χιλιάδες Χιτλερικοί στελέχη των υπηρεσιών ασφαλείας και αξιωματούχοι του παλιού καθεστώτος πέρασαν στην άλλη πλευρά, και συσπειρώθηκαν γύρω από την νέα ηγεσία. Δεν είναι άγνωστη εξάλλου μια συνάντηση μεταξύ στρατιωτικών και από τις 2 πλευρές της Γερμανίας η οποία είχε ως στόχο τον συντονισμό απέναντι στον αναδυόμενο τότε διεθνή Σιωνισμό.

Από την ίδρυση του «σοσιαλιστικού» κράτους οι εντάσεις και οι διενέξεις ανάμεσα στο Γερμανικό κομμουνιστικό κόμμα και τους Σοβιετικούς υπήρξαν συνεχείς, αφού οι Γερμανοί προσπαθούσαν να διατηρήσουν την αυτονομία τους σχετικά με τις αποφάσεις και κινήσεις του νέου κράτους. Πολλές φορές απέρριπταν την επέμβαση της Μόσχας και κινούνταν σε διαφορετικές πολιτικές διαδρομές σε σχέση με την εσωτερική και εξωτερική πολιτική. Τα στελέχη του Στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας παρά την επικράτηση του Μπολσεβικισμού, διατήρησαν τα αντισιωνιστικά τους συναισθήματα και μέρος των παραδόσεων της Βέρμαχτ, με αποτέλεσμα να βλέπουν τον Σιωνισμό ως μια έκφραση και άμεση απειλή της πλουτοκρατικής μπουρζουαζίας και του διεθνούς καπιταλισμού και φυσικά τον νο1 εχθρό της γερμανικής εργατικής τάξης.

Σε συνάρτηση με τις γεωπολιτικές αλλαγές και την επιθετικότητα του Ισραήλ απέναντι στον Αραβικό κόσμο, γρήγορα αυτή η αντισιωνιστική σκέψη ξέσπασε πάνω στους Ιουδαίους που μετακινήθηκαν στην Ανατολική Γερμανία όταν άφησαν πίσω τους τόπους εξορίας. Πολλοί από αυτούς είδαν ως παράδεισο του σοσιαλισμού το νέο κράτος αλλά γρήγορα οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι επιθέσεις και βεβηλώσεις σε νεκροταφεία και συναγωγές, τα βλέμματα στον δρόμο από απλούς πολίτες, οι εντάσεις μεταξύ μελών της ηγεσίας του κόμματος που είχαν εβραϊκή καταγωγή και των εργατικών συνδικάτων, η επίσημη αθεϊστική πολιτική και ο περιορισμός της θρησκευτικής επιλογής ήταν μόνο μερικά από εμπόδια που βρήκαν.

Παρά το γεγονός της αναφοράς και προβολής του «Ολοκαυτώματος» από τα επίσημα πρόσωπα και τα μέσα κομματικής προπαγάνδας καθώς και την παροχή επιδομάτων σε βετεράνους της «αντίστασης» ή τις κατηγορίες προς την Δυτική Γερμανία για προστασία και άσυλο των μελών του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, το βάρος της πολιτικής σκέψης ήταν ταυτόχρονα αντιφασιστικό και αντισιωνιστικό. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Μόσχα η δίωξη των Εβραίων γιατρών που κατηγορήθηκαν ότι προσπάθησαν να δηλητηριάσουν τον Στάλιν είχε ήδη λάβει μέρος. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’50 υπήρξε για πολλούς ερευνητές μια οργανωμένη κρατική πολιτική ενάντια στον διεθνή σιωνισμό. Πολλοί Ιουδαίοι κατηγορήθηκαν ως πράκτορες της Δύσης και προδότες της χώρας. Η δίκη στην Πράγα (Slánský trial) των Εβραίων του Κομμουνιστικού Κόμματος Τσεχοσλοβακίας (οι οποίοι έστειλαν όπλα στους Εβραίους το 1947) και η καταδίκη 11 εξ αυτών σε θάνατο δια απαγχονισμού που είχαν κατηγορηθεί ως Τροτσκιστές και Σιωνιστές έγινε το καύσιμο για την περαιτέρω αναζωπύρωση του Ανατολικογερμανικού αντισιωνισμού.

Οι συνεχείς διώξεις των Εβραίων μέσα από ανακρίσεις και κατηγορίες για κατασκοπεία έγιναν καθημερινή πρακτική στην πολιτική του κόμματος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα μέλη της εβραϊκής κοινότητας στο Ανατολικό Βερολίνο, ποτέ δεν ξεπέρασαν τον αριθμό των 3.000 ατόμων. Πολλοί Εβραίοι έσπευσαν άμεσα να εγκαταλείψουν την χώρα για 2^η φορά σε λίγα χρόνια αφού οι ζωές τους βρέθηκαν και πάλι σε κίνδυνο. Ο Λαϊκός Στρατός (NVA) είχε στις τάξεις του θύλακες αξιωματικών και υπαξιωματικών, με σαφή αντισιωνιστικά αντανακλαστικά αλλά και την παρουσία «φασιστικών» εντύπων στα στρατόπεδα. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η ξεκάθαρη εναντίωση απέναντι στο κράτος του Ισραήλ και οι διπλωματικές επιθέσεις με κάθε ευκαιρία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ουδέποτε τα 2 κράτη είχαν ομαλές διπλωματικές σχέσεις παρά τις πιέσεις των Ισραηλινών.

Μετά τον πόλεμο του Σουέζ σε όλες τις πολεμικές συρράξεις μεταξύ Ισραηλινών και Αράβων, οι Ανατολικογερμανοί στήριξαν με φανατισμό την Αραβική πλευρά και εντατικοποίησαν σε διεθνές επίπεδο τις καταγγελίες ενάντια στο Ισραηλινό κράτος. Πέρα από το γεγονός της χρηματοδότησης του  Ίλιτς Ραμίρεζ Σάντσες  του γνωστού «Τσακαλιού» ο οποίος προτιμούσε να «χτυπάει» Σιωνιστικούς στόχους και της ομάδας Baader-Meinhof, υπήρχε μέσα στην χώρα στρατόπεδο εκπαίδευσης της PLO και επαφές με τον Αραφάτ και την οργάνωση Abu Nidal, καθώς και στρατιωτική βοήθεια με υλικό και συμβούλους σε Λιβύη, Συρία και Νότια Υεμένη. Οι επαφές με Ιρακινούς και Αιγύπτιους κινήθηκαν στην ίδια πορεία, ενώ στον πόλεμο του Yom Kippur οι Γερμανοί έστειλαν στην Συρία 75.000 χειροβομβίδες, 30.000 νάρκες, 62 άρματα μάχης και 12 αεροσκάφη. Κατά την διάρκεια της αεροπειρατείας της πτήσης της Air France στο Entebbe, μέλη του Παλαιστινιακού PLFP και μέλη της Γερμανικής άκρας αριστεράς τα οποία και χρηματοδοτούνταν από την Ανατολική Γερμανία, χώρισαν τους αιχμάλωτους σε Εβραίους και μη Εβραίους με τους τελευταίους να απελευθερώνονται άμεσα. Οι Γερμανοί αντάρτες πόλης συνεργάστηκαν επίσης με τον ηγέτη της Ουγκάντας τον Idi Amin Dada ο οποίος συνήθιζε να μιλάει δημοσίως υπέρ του Χίτλερ.

Πολλοί αναλυτές θεωρούν δεδομένο το γεγονός ότι ο Σταλινισμός στην Ανατολική Γερμανία, λειτούργησε ως μέσο για να επανεμφανιστεί το λαϊκό συναίσθημα απέναντι στους παγκόσμιους τοκογλύφους. Η πολεμική της Στάζι απέναντι σε όσους προωθούσαν την ομοφυλοφιλία στην νεολαία, η προβολή του πατριωτισμού σε ένα κράτος που θύμιζε «αστακό» από άποψη πολεμικού εξοπλισμού, η μαζική ενασχόληση της νεολαίας με τον αθλητισμό και την πολεμική προπαρασκευή έκανε πολλούς να μιλούν για μια «Φαιοκόκκινη» Γερμανία που δεν είχε κανένα πρόβλημα να ενισχύει κάθε εχθρό του Σιωνιστικού τέρατος με όπλα και χρήματα. Οι ιστορικές συνθήκες επέδρασαν θετικά και οι εξελίξεις είχαν ως αποτέλεσμα την επανεμφάνιση του Εθνικοσοσιαλισμού ακόμη και από τις αρχές της δεκαετίας του 80’ στο Ανατολικό μέρος της χώρας και την επαγρύπνηση του λαού. Η αντίσταση αυτή εκφράστηκε αμέσως μετά την κατάρρευση είτε με τα ποσοστά στις εκλογές σε εθνικιστικά κόμματα είτε με την δημιουργία οργανώσεων με αντιδημοκρατική σκέψη και πρακτική. Φαινόμενα που συνεχίζονται μέχρι και σήμερα προκαλώντας τον πανικό στους παγκόσμιους εξουσιαστές.

Περιοδικό Ανάκτηση V: κυκλοφορεί στα πρακτορεία τύπου της επαρχίας!

http://www.anaktisi-mag.gr/

Από την Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου στα πρακτορεία τύπου Αθηνών και Πειραιώς κυκλοφορεί ο «Ελεύθερος Κόσμος» με μία μεγάλη προσφορά. 

Μαζί με την εφημερίδα ΔΩΡΕΑΝ παλαιότερα τεύχη του εθνικιστικού περιοδικού «Ανάκτηση», ή ένα συλλεκτικό τεύχος του περιοδικού «Αντίδοτο» με αφιέρωμα στην Συρία του Άσαντ που μάχεται. 

Στην περιφέρεια η εφημερίδα με την προσφορά θα κυκλοφορήσει με το φύλλο Φεβρουαρίου.

Τι μπορεί να συμβεί σε όποιον το κεφάλι του απεικονίζεται πάνω στο σώμα μιας κότας.

Άρθρο του Maurizio Blondet 

Μετάφραση-Σχόλια: Ιωάννης Αυξεντίου

“Εξετάζουμε την εκδοχή της τελετουργικής δολοφονίας πολύ σοβαρά. Μία σημαντική ομάδα της εκκλησιαστικής επιτροπής δεν έχει καμία αμφιβολία για αυτή την εξήγηση”. Αυτά δήλωσε πριν κάποιες ημέρες ο Αρχιμανδρίτης Τύχωνας Σεβκούνωφ, που δεν είναι μόνο ο γραμματέας της πατριαρχικής επιτροπής που συνεχίζει τις μελέτες πάνω στα λείψανα της οικογένειας του Τσάρου Νικόλαου που δολοφονήθηκε το 1918, αλλά θεωρείται και ο πνευματικός σύμβουλος του Πούτιν. Ο Αρχιμανδρίτης Τύχωνας Σεβκούνωφ δεν εννοούσε με αυτές τις φράσεις ότι επρόκειτο για ένα θρησκευτικό τελετουργικό, αλλά για ένα συμβολικό-ιδεολογικό τελετουργικό των  μπολσεβίκων. Ο Αρχιμανδρίτης, κατά την γνώμη μας, έδωσε αυτή την επεξήγηση, για να μην ερεθίσει κάποια συγκεκριμένα'πνεύματα'. Όπως και να έχει, εμείς δεν είμαστε Αρχιμανδρίτες οπότε δεν θα τηρήσουμε τα προσχήματα: θα μιλήσουμε για θρησκευτική τελετουργική δολοφονία.

Για τον πατέρα Τύχωνα, και μόνο το γεγονός ότι κάποιοι σκότωσαν τον Τσάρο, μετά την παραίτηση του από το θρόνο, με αυτό τον τρόπο, καθώς και το γεγονός ότι οι δολοφόνοι μοιράστηκαν τα θύματα, δείχνει ότι θεωρούσαν τη δολοφονία ως ένα ιδιαίτερο τελετουργικό. Αμέσως, η εβραϊκή κοινότητα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, δια στόματος του ραβίνου Baruch Gorin, διαμαρτυρήθηκε με μία ανακοίνωση του πρακτορείου Interfax δηλώνοντας το εξής:  “Αυτές οι δηλώσεις είναι ένα σαφές παράδειγμα μεσαιωνικού σκοταδισμού. Μία αντι-σημιτική θεωρία συνωμοσίας.” Βέβαια, η υποψία ότι η δολοφονία των Ρομανώφ ήταν ένα είδιος τελετουργικής σφαγής δεν είναι σημερινή. Ο αξιωματικός των Λευκών Nikolai A. Sokolov (1882-1924) που, όταν οι δυνάμεις που μάχονταν κατά των μπολσεβίκων ανακατέλαβαν, για μία σύντομη περίοδο την Αικατερινούπολη, διεξήγαγε την πρώτη έρευνα επί του θέματος. 

Στον τοίχο του δωματίου που έγινε η εκτέλεση, βρήκε μεταξύ άλλων, ένα σημείωμα με μία φράση γραμμένη στα γερμανικά: “Belsatzar ward in selbiger Nacht von seine Knechten umgebrat”, (“Ο Βαλτάσαρ  ανατράπηκε  από τους δούλους του την ίδια νύχτα”). Ήταν στίχοι του εβραϊκής καταγωγής ποιητή Heinrich Heine και είναι μία παράφραση από το βιβλίο του Δανιήλ: “Εκείνη την ίδια νύχτα ο Βαλτάσαρ, ο βασιλιάς των Χαλδαίων σκοτώθηκε”. Είναι το απόσπασμα όπου στο βασιλιά Βαλτάσαρ των Χαλδαίων αναγγέλλεται η επερχόμενη καταστροφή με τις λέξεις: “Μενέ, Μενέ, Θεκέλ, Ουφαρσίν. Αυτή είναι η ερμηνεία του πράγματος: Μενέ, ο Θεός μέτρησε τη βασιλεία σου, και την τελείωσε. Θεκέλ, ζυγίστηκες στην πλάστιγγα, και βρέθηκες ελλιπής. Φερές, διαιρέθηκε η βασιλεία σου, και δόθηκε στους Μήδους και Πέρσες.” (Δανιήλ . Κεφ. 5, 25-28)

Οι διοργανωτές της σφαγής ήταν ο Yakov Sverdlov (Yankel Solomon), ο Philippe Goloshchyokin (Shaya-Isay Fram Goloshchekin) ο Pyotr Voykov (Pinhus Wainer), ο Beloborodov Alexander Georgievich (Vaisbart Yankel Isidorovich), ο Konstantin Myachin (Vasily Yakovlev) και ο Georgy Safarov (Voldin). Κάποιοι από τους μπολσεβίκους δολοφόνους είχαν ενδιαφέρουσες ραβινικές γνώσεις. Ο αρχηγός του εκτελεστικού αποσπάσματος, Yakov Yurovskij (1878-1938) είχε μελετήσει στη συναγωγή. Το δεξί χέρι του εκείνη τη νύχτα, ο Mikhail A. Medvedev (Kudrin), κατά πάσα πιθανότητα και αυτός εβραϊκής καταγωγής πυροβόλησε στο κεφάλι τον Τσάρο και τη Δούκισσα  Μαρία  Νικολάγιεβνα (19 ετών) με το πιστόλι Browning  n. 389965  που ο ίδιος παρέδωσε, το 1964, πριν πεθάνει, στο Μουσείο της επανάστασης... 

Την αποστολή να λειώσει τα σώματα με θεϊκό οξύ ανέλαβε ο χημικός Petr Voikov (αληθινό όνομα: Pinkus  Weiner). Ο Philiph (στην πραγματικότητα Isay, που είναι υποκοριστικό στα yiddish) Isaevic Goloshchyokin, ο οποίος μετά έγινε ένας από τους αρχηγούς της επανάστασης (σε αυτόν οφείλεται ο θάνατος ενός εκατομμυρίου ανθρώπων στο Καζακστάν μεταξύ 1932 και 33), καυχιόταν ότι διατηρούσε το κεφάλι του Τσάρου μέσα σε μία γυάλα γεμάτη οινόπνευμα. Ο οπλαρχηγός που έδωσε τη διαταγή για τη σφαγή, ο Yakov Sverdlov (αληθινό όνομα Jankel  Solomon), γιός ενός πλούσιου εμπόρου και μασόνου, ήταν ο πιο άγριος οργανωτής του Κόκκινου Τρόμου εναντίον των Κοζάκων χωρικών του Ντον. Για τη συμμετοχή που είχε στη σφαγή των Ρομανώφ, η πόλη στην οποία συνέβη, η Αικατερινούπολη, μετονομάστηκε προς τιμή του, Sverdlovsk. Ο Ιουδαίος ποιητής David Bergelson τον επαίνεσε ως “την  υπερηφάνεια του εβραϊκού  λαού”.

Εξάλλου, πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-18) στη Βαρσοβία, στα εβραϊκά μαγαζιά, πωλούταν μία ευχετήρια κάρτα (1909) για το Yom Kippur στην οποία φαινόταν ένας ραβίνος  που κρατούσε την Τορά στο ένα χέρι και ένα πουλί (κότα) στο άλλο. Το πουλί έφερε την εστεμμένη κεφαλή του Τσάρου Νικόλαου. Είναι υπαινιγμός σε μία θυσία Kapparot, δηλαδή τη θυσία μιας λευκής κότας που γίνεται από μερίδα θρησκευομένων Εβραίων την περίοδο του Yom Kippur.  Στην τελετή αυτή, ο πιστός περνά την κότα πάνω από το κεφάλι του, μετά της κόβει το λαιμό προφέροντας  το ακόλουθο: “Αυτό είναι ένα ζώο θυσίας, ας είναι ο εξαγνισμός μου”.  Πρόκειται για μια τυπική θυσιαστική τελετή αίματος, η οποίο μάλλον δεν διαφέρει και ιδιαίτερα από τις πρακτικές Βουντού. Αλλά, καλά έκανε η εβραϊκή κοινότητα της Ρωσίας και διαμαρτυρηθηκε. Τι σχέση θα μπορούσαν να έχουν άλλωστε με τη σφαγή των Ρομανώφ; Προφανώς, είναι όλα αντι-σημιτικές  προκαταλήψεις .

Σημείωση: Να μην ξεχάσουμε ότι για να κοπεί το “κεφάλι της κότας” έδωσαν πολλά  χρήματα και οι ελίτ των WASPs. Βέβαια το ίδιο έπραξαν και οι Γερμανοί, αλλά μόνον επειδή  βρίσκονταν σε πόλεμο με τη Ρωσία και ήθελαν να την αποσταθεροποιήσουν. 

πηγή

Βιβλιοπαρουσίαση: Το αυτόματο υπ' αριθμόν 18226 (εκδόσεις Λόγχη)

Το αρχείο των χαμένων βιβλίων

Μυλωνάς Πέτρος

12/2017

Σελίδες 86

«Οι μάχες γίνονται με όπλα και όχι με στολισμένες ανθοδέσμες, κι ένα «χαμένο» πάνω από μισόν αιώνα βιβλίο μας μεταφέρει στην εποχή 1943-1949. Μία εποχή ακριβώς πολέμου και μάχης. Ένα ιταλικό αυτόματο το υπ αριθμόν 18226 αλλάζει χέρια διαδοχικά σε έξι ανθρώπους. Τρεις κομμουνιστές και τρεις εθνικιστές. Έξι σπονδυλωτές ιστορίες μας περιγράφουν τις ζωές και τις τύχες πολλών ανθρώπων. Δύο από αυτούς χάνονται στην ανωνυμία. Ένας μετανοεί, ένας τραυματίζεται, ένας σκοτώνεται κι ο τελευταίος λυτρώνεται. Παράλληλα με αυτούς βλέπουμε και την μοίρα κάποιων γυναικών, συζύγων, αρραβωνιαστικών των ηρώων. Κι’ αυτές (όλες) έχουν επίσης μία τραγική μοίρα. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το συγκεκριμένο αυτόματο που μεταφέρεται από χέρι σε χέρι γίνεται μία χρονοκάψουλα που μας ταξιδεύει στο παρελθόν στο κλίμα μίας εποχής δύσκολης, σκοτεινής μα και ηρωϊκής»

πηγή

Alessandro Pavolini: ο τελευταίος ένοπλος ποιητής

του Wolverine

Ο Alessandro Pavolini υπήρξε κορυφαία προσωπικότητα του Φασιστικού Κόμματος, άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών, δημοσιογράφος και μέλος της σκληροπυρηνικής πτέρυγας. Γεννήθηκε στις 27.09.1903 στην πόλη της Φλωρεντίας και σύντομα διακρίθηκε για τις σπουδές του στα νομικά και στις κοινωνικές επιστήμες. Σε ηλικία 19 ετών ηγήθηκε τμήματος Μελανοχιτώνων κατά την διάρκεια της Πορείας προς την Ρώμη και έλαβε μέρος σε δυναμικές ενέργειες και δράσεις απέναντι στους πολιτικούς αντιπάλους. 

Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τα θέματα του πολιτισμού και του αθλητισμού, διεύθυνε εκδόσεις και μέσα προβολής των ιδεών ενώ συμμετείχε και σε διάφορα προπαγανδιστικά έντυπα. Έλαβε μέρος στον πόλεμο της Αβησσυνίας ως μέλος ενός φημισμένου αεροπορικού σμήνους και ήταν ανταποκριτής εφημερίδας. Στηρίχθηκε από τον Mussolini στην άνοδο του μέσα στις δομές του κόμματος και μέχρι το τέλος του πολέμου υπήρξε πιστός στις αρχές του Φασισμού. Άκρως σημαντική η συμβολή του στα πολιτιστικά γεγονότα της εποχής με κορυφαία στιγμή την διοργάνωση του Φεστιβάλ της Βενετίας, που ιδρύθηκε ως θεσμός από τις Φασιστικές δυνάμεις. 

Μετά την σύμπραξη Μασόνων, βιομηχάνων και Μοναρχικών ενάντια στην Φασιστική ηγεσία υποστήριξε με πάθος την R.S.I. και έδωσε το έναυσμα για αντεπίθεση ενάντια στις δυνάμεις των Συμμάχων. Στις κρίσιμες στιγμές του πολέμου ανέλαβε την ευθύνη ως γραμματέας του Ρεπουμπλικανικού Φασιστικού Κόμματος και συσπείρωσε γύρω από το πρόσωπο τις Εθνικοεπαναστατικές δυνάμεις παραμερίζοντας τους ηττοπαθείς. Υπήρξε ο δημιουργός του μανιφέστου της Βερόνας και ο μαέστρος της δίκαιης τιμωρίας των προδοτικών στοιχείων της μπουρζουαζίας. 

Ήταν αυτός που οργάνωσε τις «Μαύρες Ταξιαρχίες» και προώθησε στην πρώτη γραμμή χιλιάδες εθελοντών που αψήφησαν τον θάνατο. Προσπάθησε την 28^η Απριλίου του 1945 να διαφύγει κολυμπώντας στην λίμνη Como, με το πιστόλι στο χέρι αντιστάθηκε μέχρι να τελειώσουν οι σφαίρες, και όταν ήρθε το τέλος σήκωσε το χέρι σε υπερήφανο χαιρετισμό και φώναξε «Θα Ξαναγυρίσω». Πριν την ταφή του το σώμα του διαπομπεύτηκε και κρεμάστηκε δημοσίως στην πλατεία Loreto του Μιλάνου από τις αντιφασιστικές ύαινες, ένα από τις 18 σορούς κορυφαίων στελεχών.