Τα «Τάγματα Εφόδου» και η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»: τολμώντας να θυμηθούμε την 30η Ιουνίου 1934 και την εσωκομματική τραγωδία των Εθνικοσοσιαλιστών !

Εισαγωγικό σημείωμα της συντακτικής ομάδας: το ιστορικό άρθρο που ακολουθεί - ενός εκλεκτού συναγωνιστή τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά για την τιμή - δεν έχει ως στόχο να προκαλέσει τα γνωστά «εμφυλιοπολεμικά» πάθη ανάμεσα στους συντρόφους μας Εθνικοσοσιαλιστές, κρίθηκε όμως απαραίτητο να δημοσιευθεί μετά από διαβούλευση των μελών της συντακτικής ομάδας αφού:

1^ον τα ψέμματα του συστήματος και της σιωνιστικής εξουσίας, η υποκρισία του «χώρου» που βρίσκει γόνιμο έδαφος στον σεκταρισμό, η γνωστή ακροδεξιά παρακμή μαζί με την φετιχιστική παράνοια έχουν κατακλύσει τόσο το διαδίκτυο όσο και τον έντυπο τύπο τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα να κυριαρχεί ο αποπροσανατολισμός σε ιστορικά γεγονότα όπως η 30^η Ιουνίου 1934

2^ον η σημερινή εκτενής αναφορά είναι μια ιστορική προσέγγιση για το επαναστατικό ρεύμα της «αριστερής» έκφρασης του Εθνικοσοσιαλισμού, την «μαύρη» επέτειο της «νύχτας των μεγάλων μαχαιριών» και κυρίως ένας «καταπέλτης» ενάντια σε αυτούς που προσπαθούν να παρασύρουν και άλλους στα δόλια ψέμματα τους καθώς και στην ιστορική άγνοια αλλά και μια πρώτη απάντηση στις προβοκατόρικες "αναλύσεις" που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τα τελευταία τρία χρόνια κυρίως στο διαδίκτυο

3^ον το ενδιαφέρον των Ελλήνων συναγωνιστών για τις ιστορικές εξελίξεις στα εσωτερικά του NSDAP αλλά και στην ευρύτερη πολιτική παράδοση της ιδέας όχι μόνο δεν έχει μειωθεί σήμερα αλλά αυξάνεται συνεχώς όλα αυτά τα χρόνια, ενώ όλο και περισσότεροι αναγνωρίζουν την συνεισφορά και την ιστορική αναγκαιότητα της πολιτικής σκέψης του λεγόμενου «αριστερού Εθνικοσοσιαλισμού» που αποτελεί σαφέστατα τον μεγαλύτερο εχθρό της ντόπιας «ακροδεξιάς» και του κρατικοδίαιτου «αντιφασισμού»

Κάνουμε επίσης γνωστό ότι θα ακολουθήσει στο άμεσο μέλλον ένα ακόμη άκρως αποκαλυπτικό και ιστορικό άρθρο όπου θα αποδεικνύεται  με ντοκουμέντα η αλήθεια απέναντι στα λεγόμενα συντρόφων που έχουν παραπλανηθεί όλα αυτά τα χρόνια, καθώς και στα ψεύδη διαφόρων κονδυλοφόρων πιστών υπαλλήλων της κοινοβουλευτικής ακροδεξιάς που γεμίζουν το διαδίκτυο με την παραπληροφόρηση των Σιωνιστών και του συστήματος. Με την 2^η δημοσίευση θα ολοκληρωθεί το «πάζλ» της ιστορικής αυτής περιόδου ενώ θα σημάνει και το επικοινωνιακό «Βατερλό» όλων αυτών των «εμπόρων της ιδέας» που επένδυσαν τα τελευταία χρόνια στον αποπροσανατολισμό και την συκοφαντία για την προσωπική και επαγγελματική τους επιβίωση.

Τα «Τάγματα Εφόδου» και η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»: τολμώντας να θυμηθούμε την 30η Ιουνίου 1934 και την εσωκομματική τραγωδία των Εθνικοσοσιαλιστών!

του Φαιοχίτωνος

Την 30η Ιουνίου 1934 ριπές από όπλα γράφουν το οδυνηρό τέλος των εσωκομματικών διενέξεων του Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei. Δεκάδες μέλη της ιστορικής του ηγεσίας θυσιάζονται κατά εντολή του Hitler και με ευθύνη των Göring, Himmler και Heydrich στο βωμό των κεφαλαιοκρατών βιομηχάνων (Τhyssen, Voegler, Krupp, Kirdorf)  και των Πρώσων στρατοκρατών. Τίποτα πια δε θα είναι το ίδιο στο Κόμμα, καμιά εσωτερική του λειτουργία δε θα θυμίζει τις προηγούμενες μορφές κομματικής συντροφικότητας που εκφράζονταν μέσα από διαδικασίες αληθινά αξιοκρατικές. Η συντροφικότητα "γέννημα" των κοινών αγώνων, όταν η κομματική επιβίωση απαιτούσε άφθονο αίμα στις καθημερινές συγκρούσεις είτε με τις κρατικές δυνάμεις καταστολής είτε με τους πολιτικούς αντιπάλους. Άνθρωποι βγαλμένοι μέσα από τη φρίκη των χαρακωμάτων του Α΄ Π.Π., μέσα από την οικονομική εξαθλίωση που γέννησε αυτός και ανατροφοδότησε το κραχ του ΄29, μέσα από την άδικη εθνική ταπείνωση που δέχθηκε ο λαός από τη νικήτρια Σιωνιστική συμμαχία, δολοφονήθηκαν όχι από εχθρούς αλλά από τους ίδιους τους τους συντρόφους! 

Σκοπός του κειμένου δεν αποτελεί η αναπαραγωγή της συγκρουσιακής ιδεολογικής διαφορετικότητας - η μεταφορά της άλλωστε στη σημερινή ελληνική συγκυρία θα ήταν και άκαιρη αλλά και επιζήμια για τον Ελληνικό Εθνικοσοσιαλισμό - αλλά η προσπάθεια συμβολής στην αποφυγή παρόμοιων στρατηγικών σφαλμάτων. Σ΄ αυτή τη κατεύθυνση θεωρώ αναγκαία μια συνοπτική παρουσίαση των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων που οδήγησαν στη δημιουργία του NSDAP, τούς "μεταβλητούς" εσωτερικούς όρους που καθόρισαν τη δομολειτουργικότητα του και τέλος την πολιτική διαντίδραση αφότου θεμελίωσε τη θέση του ως "κόμμα εξουσίας".

1)Η περίοδος 1875-1914 χαρακτηρίζεται από τη ταχύτατη ανάπτυξη του καπιταλισμού στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Οι μεγάλες δυνάμεις στη προσπάθειά τους να υποστηρίξουν το συνεχώς ανερχόμενο βιομηχανικό τους κεφάλαιο αποικίζουν νέα εδάφη προκειμένου να προμηθεύονται πρώτες ύλες αλλά και να προωθούν τα προϊόντα τους. Η Γερμανία έχοντας μείνει πίσω στη διαδικασία αποικισμού εγκαινιάζει το 1897 την Weltpolitik προσπαθώντας να αμφισβητήσει τη Βρετανική πρωτοκαθεδρία. Η Ευρώπη κατακερματίζεται  από εθνικές αντιθέσεις οι οποίες υποκρύπτουν τη πραγματική που δεν είναι άλλη από τη σύγκρουση των επιμέρους εθνικών βιομηχανικών κεφαλαίων. Οι φιλελεύθερες αστικές κυβερνήσεις σέρνουν τους Ευρωπαϊκούς λαούς σε μια άνευ προηγμένου αλληλοσφαγή επικαλούμενες τα "εθνικά δίκαια", καπηλευόμενες κατ΄αυτό τον τρόπο τον έμφυτο εθνικισμό τους. Στη κούρσα των εξοπλισμών, απαραίτητο στοιχείο της διαφαινόμενης στρατιωτικής σύγκρουσης, η Γερμανία αποκτά το σαφές προβάδισμα το οποίο συμβάδιζε με έναν αντίστοιχο δυναμισμό της οικονομίας της αφού εδραιώνεται ως ηγέτιδα δύναμη όχι μόνο στους παραδοσιακούς βιομηχανικούς κλάδους αλλά και στους νέους της χημικής και ηλεκτρικής βιομηχανίας.

2)Η ίδια περίοδος χαρακτηρίζεται από τη δημιουργία νέων πολιτικών κομμάτων, κατά κύριο λόγω "εργατικών", προϊόν της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Τα νέα πολιτικά κόμματα αναλαμβάνουν το μέχρι τότε ρόλο που είχε επωμιστεί η θρησκεία: της ιδεολογικής διαμεσολάβησης μεταξύ κυρίαρχων και κυριαρχούμενων.

3)Το τέλος κάθε πολέμου επικυρώνεται πάντα από συμφωνίες μεταξύ των αντιμαχομένων. Η συνθήκη των Βερσαλλιών υπογράφτηκε μονομερώς, υλοποιώντας με τους όρους της - για πρώτη φορά στη παγκόσμια ιστορία - status "νίκης χωρίς ειρήνη". Οι όροι της συνθήκης ήταν τόσο επαχθείς ώστε ο γερμανικός λαός την εξέλαβε ως Diktat αρνούμενος στο σύνολο του να την αποδεχθεί, τουλάχιστον σε επίπεδο κοινού φαντασιακού.

4)Η ολοένα και αυξανόμενη οικονομική ύφεση πέραν της «λουμπενοποίησης» του μεγαλύτερου τμήματος του λαού επιδρά καθοριστικά και σε επίπεδο πολιτικής εκπροσώπησης. Η λαϊκή δυσαρέσκεια για την αποδοχή της συνθήκης ενισχύεται ,με αποτέλεσμα τα πολιτικά κόμματα του συνταγματικού  τόξου να απονομιμοποιούνται όλο και περισσότερο. Το κοινωνικό αδιέξοδο συμπυκνώνεται θαυμάσια στον όρο "πολιτιστική απελπισία". 

Μέσα σ΄αυτό το πλαίσιο ιδρύεται το 1920 το Γ.Ε.Κ. πρόδρομος του NSDAP. Άμεσα, λόγω πραγματικών αναγκών, δημιουργείται και το σώμα περιφρούρησης Rollkommando το οποίο και θα μετεξελιχθεί στα S.A (Sturmabteilung). H δομή του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος ακολουθεί τη τυπολογία «κόμμα στρατιωτικού τύπου» που θα πρέπει σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Robert Michels να αποδοθεί στην επιτακτική ανάγκη των εργατικών κομμάτων της περιόδου να δημιουργήσουν δομές ικανές να αντιμετωπίσουν σε θέση μάχης την άγρια κρατική καταστολή. Αν στο παραπάνω στοιχείο συνυπολογίσουμε και τη πολυεπίπεδη κοινωνική διαφοροποίηση των πολεμιστών που γυρνώντας από τα χαρακώματα υποχρεώνονται να προσαρμοστούν σε μια κοινωνική κανονικότητα που πέραν της οικονομικής εξαθλίωσης  τους διαφοροποιεί και ψυχικά (κατά τον Emile Durkheim η διάρρηξη της ηθικής πυκνότητας) από τον άμαχο πληθυσμό, γίνονται αντιληπτοί οι παράγοντες διαμόρφωσης της αρχικής φυσιογνωμίας του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος. Το Γ.Ε.Κ. αναπτύσσεται στη μορφή (κατά Lefebvre) του κόμματος "αντικοινωνίας - αντικράτους" και κρατά αυτή τη μορφή τουλάχιστον μέχρι το πρώτο διάστημα της επανίδρυσης του NSDAP.

H αύξηση της επιρροής του, ιδιαίτερα με τη επαναστατική ενέργεια ενάντια στον Walther Rathenau και τις μαζικές διαδηλώσεις κατά του "περιοριστικού νόμου" που επέβαλλαν οι μαριονέτες της κυβέρνησης της Βαϊμάρης οφείλεται αφ ενός στην ευνοϊκή κοινωνική συγκυρία αλλά κυρίως στη συμπαγή δομή του που του επέτρεπε να εκμεταλλεύεται σε απόλυτο βαθμό τις διαθέσιμες δυνάμεις του. Επιπλέον, το "πρόγραμμα των 25 σημείων" του κόμματος αποτελούσε έξοχο σχεδίασμα ιδεολογικής πλατφόρμας καθώς επικαλείτο αποτελεσματικά τα δύο κυρίαρχα ιδεολογικά στοιχεία που διαπερνούσαν το γερμανικό κοινωνικό σχηματισμό: τόσο τον εθνικισμό όσο και το σοσιαλισμό. Η προσπάθεια κατανομής ποσοστώσεως (βαρύτητας) ανάμεσα στα δύο αυτά στοιχεία κάθε άλλο παρά ορθή είναι: το να προσπαθείς να ξεχωρίσεις το εθνικό από το σοσιαλιστικό σημαίνει να διαχωρίζεις τη βάση από το εποικοδόμημα.Ο Εθνικοσοσιαλιστικός αγώνας υπήρξε αγώνας κύρια εθνικοαπελευθερωτικός από το Σιωνιστικό ζυγό, προκειμένου κατ΄αυτό το τρόπο να διασφαλιστούν οι όροι του περάσματος σε μια νέα σοσιαλιστική μορφή κοινωνικής οργάνωσης. Η αποτελεσματικότητα της Εθνικοσοσιαλιστικής έγκλισης έγκειται ακριβώς στη δυνατότητά της να εγκαλεί κοινωνικά υποκείμενα διαφορετικής ταξικής προέλευσης, μορφωτικού υπόβαθρου και κοινωνικής συνείδησης. 

Ο πολυσυλλεκτικός του χαρακτήρας και η αύξηση της πολιτικής του επιρροής θα πρέπει να αποδοθεί στη παραπάνω πραγματικότητα και όχι ασφαλώς στις ρητορικές, οργανωτικές ή πολιτικές ικανότητες μεμονωμένων ατόμων. Η διαδρομή του κόμματος, στα βασικά της στοιχεία, θα ήταν η ίδια ανεξάρτητα της ικανότητας της ηγεσίας της. Η ιδεολογία ήταν αυτή που διαμόρφωσε τους όρους της νίκης, η ηγεσία του κόμματος διαχειρίστηκε απλά - σε πολλά σημεία με επιτυχία, σε άλλα όχι - τις δυνατότητες που αυτή του έδινε. Η πολυσυλλεκτικότητα όμως του κόμματος δε θα μπορούσε παρά και να εκφράζεται και στις πολιτικές και ιδεολογικές εκφορές. Από την ίδρυση του NSDAP το 1920 μέχρι τουλάχιστον και το 1931 η κοινή εθνικιστική κατεύθυνση δεν παρουσίαζε αποκλίσεις προσδιορισμού. Το πρόβλημα εντοπιζόταν κυρίως στη διαμόρφωση του στοιχείου του σοσιαλισμού, δηλαδή του προσδιορισμού της επιθυμητής μορφής κοινωνικής οργάνωσης, του τρόπου και του χρόνου εμπέδωσής του. Το δίκαιο και αναγκαίο κτύπημα στο μεταπρατικό και τραπεζικό Εβραϊκό κεφάλαιο όφειλε να αποτελεί αρχικό στόχο αλλά σίγουρα δεν εξασφάλιζε τη μετάβαση σε μια πραγματικά σοσιαλιστική κοινωνία. Ο Ernst Röhm ήδη από το 1921 επιδιώκει τη μετεξέλιξη των S.A. σε Λαϊκό στρατό ενώ οι θέσεις των αδερφών Strasser κινούνται, έστω και από διαφορετική σκοπιά, σε τροχιά παράλληλη με αυτή του Σοβιετικού συνδικάτου των μεταλλωρύχων. Οι "Εθνικοσοσιαλιστικές Επιστολές" προτάσσουν μορφές κοινωνικής οργάνωσης κατά πολύ ριζοσπαστικότερες εκείνων που υιοθέτησαν οι μπολσεβίκικες κυβερνήσεις, οι οποίες εδράζονταν όχι σε έναν στείρο οικονομικό ντετερμινισμό αλλά σε μια Χεγκελιανή θεώρηση στη βάση της "Γερμανικής ψυχής".

Οι θέσεις των αδερφών Strasser διαδίδονται ταχύτατα στους κόλπους του κόμματος και ιδιαίτερα στη Βόρεια Γερμανία όπου και κυριαρχούν. Διάδοση η οποία οφείλεται αφ ενός στη ταξική προέλευση του Εθνικοσοσιαλιστικού ακροατηρίου της περιοχής ευθύνης του και αφ ετέρου στις προηγούμενες πολιτικές τους επιρροές (να υπογραμμίσουμε ότι η Β. Γερμανία υπήρξε προπύργιο του Κ.Κ.Γ. καθώς και ότι την ίδια περίοδο ανθούν λογικές σύμπλευσης Γερμανίας - ΕΣΣΔ από κορυφαίους διανοητές όπως οι F.Niekisch, E.Junger κ.α.). Ο επιτευγματικός όμως λόγος των Strasser, πέραν της αποτελεσματικότητας - η οποία σαφώς και ενισχυόταν από τη αυστηρή στάση ζωής των, προϊόν του καθολικού περιβάλλοντος - στο περιορισμένο μέχρι το 1926 κομματικό ακροατήριο, έπρεπε να δοκιμαστεί στις πλατιές μάζες, προς τι οποίες είχε πλέον στραφεί το NSDAP μετά την επανίδρυσή του. Κομβικό σημείο της πορείας του κόμματος αποτελεί η απόφαση της ηγετικής του ομάδας μετά την αποφυλάκισή της, να ακολουθήσει την "στρατηγική της νομιμότητας" αποκηρύσσοντας ανοικτά τις προηγούμενες θέσεις της περί βίαιης κατάληψης της εξουσίας. Ο Hitler αποφασίζει να αλλάξει ταυτόχρονα και την οργανωτική δομή του κόμματος (βλ. Korps der politischen Leiter-Parteimitglieder) αλλά και να προχωρήσει στο διαχωρισμό κόμματος και «Ταγμάτων Εφόδου». O  Röhm  διαφωνεί ανοικτά μαζί του και αποχωρεί για την χώρα της Βολιβίας, ενώ ο Strasser και η ισχυρή ομάδα των υποστηρικτών του υπαναχωρούν στη κομματική διάσκεψη του Bamburg (1926).

Παρά τις προσπάθειες των αδελφών Strasser να αντιταχθούν στη κομματική μετάλλαξη, η γραφειοκρατικοποίηση του υλοποιείτο ταχύτατα. Η εσωκομματική αντιπολίτευση δεν μπορούσε να έχει καμία τύχη από τη στιγμή που το NSDAP μεταβαλλόταν από την αρχική μορφή ενός κόμματος "στρατιωτικού τύπου των ομοίων" σε ένα παραμόρφωμα "στρατιωτικοποιημένου μαζικού κόμματος". Η εξουσία, ειδικά μετά τις εκλογές του 1930, φαινόταν στόχος εφικτός και οι φιλοδοξίες της γραφειοκρατικής κάστας που είχε σχηματιστεί γύρω από τον Hitler ήταν πολύ μεγάλες για να αφήσουν την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Η εντεινόμενη ύφεση και οι συσσωρευμένες πολιτικές αντιφάσεις μιας χώρας που είχε περάσει από τη μοναρχία στη δημοκρατία απροετοίμαστη, ηττημένη και διηρημένη, προσέφεραν ιδανικό πεδίο ανάπτυξης στο NSDAP, που απεκδυόμενο το πρώιμο ριζοσπαστισμό του κατέβαλε κάθε προσπάθεια προκειμένου να ισχυροποιήσει τους δεσμούς του με τα μικροαστικά στρώματα αλλά και την αστική τάξη. Το ταξικό μίσος απέναντι στην Εβραϊκή πλουτοκρατία μεταβάλλεται σε έναν στείρο ρατσισμό - βούτυρο στο ψωμί των εβραίων εκδοτών του εξωτερικού - προκειμένου να δικαιολογηθεί η σύμπλευση με τους Γερμανούς κεφαλαιοκράτες οι οποίοι στηρίζουν πλέον οικονομικά το κόμμα, ενώ τα προνόμια της Πρωσικής αριστοκρατίας σταματούν να αμφισβητούνται (αναδιανομή γης που προβάλλει ως προτεραιότητα η «Στρασσερική» έκφραση). 

Η ασφυκτιούσα γερμανική βιομηχανία βλέπει στις εξαγγελίες του Hitler τον "από μηχανής" σύμμαχο της που θα τη βγάλει από το οικονομικό της αδιέξοδο, ενώ και οι Πρώσοι στρατοκράτες στοιχίζονται με τις επεκτατικές του βλέψεις οι οποίες ναι μεν ισχυροποιούν την αυτάρκεια αλλά αποδυναμώνουν την επαναστατική ζύμωση στα λαϊκά στρώματα. Η προοπτική των νέων αγορών που θα κατακτηθούν με πόλεμο κινητοποιούν στο πλευρό του σύσσωμη την αστική τάξη με σκοπό για τους μεν Krupp΄s και λοιπούς το κέρδος, ενώ για τους Πρώσους στρατιωτικούς την ευκαιρία να ισχυροποιηθούν κοινωνικά μέσω των ενδεχόμενων επιτυχιών τους. Η πολιτική  του NSDAP αναδομείται πλέον πάνω  σε νέες κοινωνικές συμμαχίες οι οποίες επιβάλλουν αναπόφευκτα αλλαγές  σε επίπεδο πολιτικού προγράμματος , ιδεολογικών θέσεων αλλά και οργανωτικών δομών. Ο Hitler αποθεώνεται εν ζωή ταυτοποιούμενος πλέον όχι μόνο με το κόμμα αλλά και με την Ιδέα ξεχνώντας φυσικά ότι ο αρχηγός στις κάθετες δομές οργάνωσης είναι ένα από τα μέσα και όχι η πεμπτουσία της ιδέας. Κολακευμένος από το περιβάλλον του αποκόπτεται σιγά σιγά τόσο από τη κομματική του βάση όσο και από τους παλιούς συναγωνιστές του, στους οποίους οφείλει έως ένα σημείο τη πολιτική του ανέλιξη. Θεωρώντας ότι θα μπορέσει να επιβληθεί στους Πρώσους στρατοκράτες, στηρίζεται πάνω τους υποτιμώντας το λαϊκό παράγοντα, με τις γνωστές συνέπειες. 

Σε ένα τέτοιο κόμμα δεν υπήρχε προφανώς θέση για τον ριζοσπαστικό Εθνικοσοσιαλισμό, κάτι που o Gregor Strasser διαβλέποντας εγκαίρως αποσύρθηκε. Ο Otto Strasser, χαρακτηριστικό πρόσωπο του A΄ Π.Π., δεν συμμερίστηκε την ιδιώτευση του αδελφού του - ο οποίος σε καμία περίπτωση δε θα προχωρούσε στη διάσπαση του κόμματος, γιατί απλούστατα το θεωρούσε μέρος του εαυτού του - επιχειρώντας τη διάσπαση μέσω της δημιουργίας του «Μαύρου Μετώπου». Η πορεία της κίνησης είναι ιστορικά γνωστή, ενώ τυπολογικά να επισημάνουμε ότι το «Μαύρο Μέτωπο» υπάγεται στη κατά Gramsi κατηγορία των "διαπαιδαγωγικών υποκομμάτων" και κάτω από αυτό το πρίσμα θα πρέπει να αξιολογηθεί η πολιτική του διαδρομή. Ο Röhm μετά την επάνοδο του από τη Βολιβία τον Ιανουάριο του 1931 - κατόπιν προσκλήσεως του Hitler και παρά τη λυσσώδη αντίδραση των Himler και Göring ενώ  ρόλο στην ανάκληση του πιθανώς να έπαιξε και ο ξυλοδαρμός της προσωπικής φρουράς του Goebbels από μέλη των S.A. στο Βερολίνο στην άγνωστη σε πολλούς υπόθεση της «εξέγερσης του Stennes» με τον τελευταίο να ιδρύει αμέσως μετά το NSKD - αναλαμβάνει την καθοδήγηση των S.A., τα οποία πλέον διαθέτουν περίπου 1.000.000 μέλη. Προχωράει άμεσα στην αναδιοργάνωση τους, ξαναδίνοντας τους το μαχητικό πνεύμα των προηγούμενων εποχών που είχε αρχίσει ήδη να ατονεί. Η δράση των S.A. και ιδιαίτερα η εμπλοκή τους σε προστασίες απεργιών (α΄τρίμηνο 1932 σε βιομηχανικές μονάδες κυρίως του Ρούρ και του Αμβούργου) θορυβεί το αστικό κράτος και την μπουρζουαζία, αφού δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν επιτυχώς ούτε από τις συμμορίες προστασίας των εργοδοτών ούτε ακόμα και από τις δυνάμεις κρατικής καταστολής. Ο Bruning ζητεί εντέλει τη διάλυση τόσο των S.A. όσο και των S.S., η οποία αίρεται δύο μήνες αργότερα από τον Franz von Papen. 

Ο Röhm  δείχνει ξεκάθαρα και προς πάσα κατεύθυνση ότι διαπνέεται ακόμα από τις αρχές του ριζοσπαστικού Εθνικοσοσιαλισμού  ενώ η επανεμπλοκή του στο κόμμα τον καθιστά δυνάμει αντίπαλο της γραφειοκρατικής κλίκας που περιέβαλλε τον Hitler και τον επηρέαζε βαθύτατα. H άνοδος του NSDAP στην εξουσία σηματοδοτεί και την ολοκληρωτική μετάλλαξη του σε κάθε επίπεδο. Ο κανόνας του Gaetano Μosca για την «αναπόφευκτη ανάπτυξη μιας σιδερένιας ολιγαρχίας» επαληθεύεται και στη περίπτωση αυτή. Ο χώρος για τον επαναστάτη  Röhm  και τα αλύγιστα S.A. στενεύει απελπιστικά. Οι κεφαλαιοκράτες και η Πρωσική αριστοκρατία νοιώθουν, πολύ σωστά, ότι απειλούνται και θέτουν ως όρο για τη συνέχιση της υποστήριξής τους την απομάκρυνση του και την παράλληλη απενεργοποίηση των S.A. O Ηitler προσπαθώντας να ισορροπήσει πολιτικά, καλεί τον Röhm ζητώντας του μια "μετριοπαθέστερη" στάση, ενώ παράλληλα εντάσσει 24.000 υποστηρικτές του στη Βοηθητική Αστυνομία, προκειμένου να αποσπάσει τη συναίνεση τους. Παρά ταύτα ο  Röhm δείχνει ανυποχώρητος, εμμένοντας στις θέσεις  περί "Λαϊκού Στρατού", οι οποίες προαναγγέλλουν την επικείμενη σύγκρουση του με το πλέγμα εξουσίας. Από τις αρχές του 1934 η Gestapo πλαστογραφεί στοιχεία που τον ενοχοποιούν ως χρηματιζόμενο πράκτορα των Γάλλων έναντι αμοιβής 12.000.000 φράγκων ενώ οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του αντιγράφουν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων των σοσιαλοδημοκρατών για τον «έκφυλο» βίο του προσπαθώντας να στρέψουν τα μέλη του κόμματος στην λογική της κλειδαρότρυπας και όχι στην αναγκαιότητα για την θωράκιση της επανάστασης. Ο Röhm παρότι αντιλαμβάνεται τον υπόγειο πόλεμο της κλίκας του Himmler - που το 1945 σπεύδει να εγκαταλείψει τον αρχηγό του - ως γνήσιος επαναστάτης προτρέπει ευθαρσώς για την «δεύτερη επανάσταση» (αντίστοιχες αντιλήψεις με αυτές του Leon Trotski) που θα έχει σοσιαλιστικό χαρακτήρα, ολοκληρώνοντας την εθνικοαπελευθερωτική νίκη. Η ρήξη είναι πια δεδομένη και το μόνο που απομένει είναι ο χρόνος υλοποίησής της. 

Τα γεγονότα της 30^ης Ιουνίου 1934 είναι γνωστά και δε χρειάζεται να επανιστορηθούν. Αυτό που χρήζει ερμηνείας είναι η κυρίαρχη αντίληψη περί Νέμεσις για τον Adolf Hitler: Τιμωρός του δεν υπήρξε σε καμία περίπτωση ο Κόκκινος Στρατός και ο Stalin! Τιμωροί του υπήρξαν οι πρόσκαιροι κατά επίφαση  σύμμαχοι του δηλαδή οι Krupp΄s και τα Πρωσικά κοπρόσκυλα που όταν χανόταν ο πόλεμος έτρεχαν τρομαγμένοι να βρουν προστασία στην αγκαλιά του Σιωνιστοκρατούμενου συμμαχικού μπλόκ ενώ μετά την λήξη του πολέμου συμμάχησαν και με τον διάβολο! Τιμωρός του υπήρξε η σωματική του αδυναμία (λόγω της αρνητικής στρατιωτικής κατάστασης στο διπλό μέτωπο καθώς και της εμπιστοσύνης του στις συνταγές του δόλιου Dr Morell) που δεν του επέτρεψε να διεκδικήσει έναν ένδοξο θάνατο στα πεδία των μαχών πολεμώντας δίπλα στα λιονταράκια της κομματικής νεολαίας της Hitlerjugend που υπερασπίσθηκαν μέχρις εσχάτων το Βερολίνο. Τιμωρός του υπήρξε η κατασυκοφάντηση της ιδεολογίας από τους νικητές ...

Να είστε σίγουροι ότι ο Gregor Strassser και o Ernst Röhm καθώς και οι υπόλοιποι Εθνικοσοσιαλιστές πρόμαχοι που δολοφονήθηκαν άνανδρα τον Ιούνιο του 1934 - από την αστική τάξη αλλά και την εσωκομματική διχόνοια που τύφλωσε την ηγεσία του κόμματος - «συγχώρεσαν» τους εκτελεστές τους. Πόνεσαν μαζί τους βλέποντας την Δρέσδη και το Αμβούργο να καίγονται από τις εμπρηστικές και εκρηκτικές βόμβες των Δημοκρατών. Έκλαψαν από συγκίνηση εμπρός στον ηρωισμό των υπερασπιστών του Βερολίνου, γιατί δικαιώθηκαν, έστω και μετά θάνατο, οι πολιτικοί τους αγώνες! Οι υπερασπιστές του Βερολίνου, σε αντίθεση με τα τελευταία ραδιοφωνικά μηνύματα του Goebbels, απέδειξαν ότι τους άξιζε ο Εθνικοσοσιαλισμός, απέδειξαν ότι η σπορά της Εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας έπιασε τόπο και ανθεί! 

Τιμή μας να υπηρετούμε τις ιδέες τους, χρέος μας να δικαιώσουμε τους αγώνες τους! 

Αυτόνομη παρέμβαση ενάντια στην αστική δημοκρατία !

Για τους Πολιτικούς Στρατιώτες της Αντιδημοκρατικής Σκέψης δεν υπάρχουν αυταπάτες: Αποχή από κάθε συστημική διαδικασία - Θάνατος στην Δημοκρατία!

του Αντιδημοκράτη

Για άλλη μια φορά τα πολυπρόσωπα δημοκρατικά πιόνια θα βγουν να μας δηλώσουν με θράσος ότι "κινδυνεύει η πατρίδα" αν δεν επιλέξουμε την ερχόμενη Κυριακή την διπλή παγίδα του συστήματος. Άλλη μια καλοστημένη πλάνη που χτίζουν καθημερινά τα ΜΜΕ και ενισχύουν με πάθος οι βαστάζοι της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς. Ξαφνικά οι έννοιες έθνος, πατρίδα, λαός αποκτούν και πάλι σημασία για τους προύχοντες και τους μαυροφορεμένους παπάδες που αγκαλιά με τους τραπεζίτες είχαν μάθει από την ίδρυση αυτού του ανθελληνικού κράτους να περνάνε καλύτερα και από πασάδες σε βάρος όλων μας. Θα σπεύσουν οι εξουσιαστές να μιλήσουν ακόμη και για "εθνική ενότητα" ή να σηκώσουν ακόμη και την γαλανόλευκη αν χρειαστεί κάποια στιγμή, αφού γνωρίζουν ότι συνομιλούν με έναν λαό που μοίρασε δημοσκοπικά αλλά και αυθεντικά "σαραντάρια" στους κυβερνώντες του τουλάχιστον 5 φορές τα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ ανέχτηκε  2 έκτακτες κυβερνήσεις που πρόσταξαν οι ξένοι επικυρίαρχοι. Δεν έχουμε να τους χαρίσουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο για την κατάντια τους όταν σέρνονται σαν τα σκουλήκια έξω από τις μπάνκες - των παγκόσμιων βασανιστών που τσακώνονται με τους υπερατλαντικούς ομόφυλους τους - και οι ιθαγενείς των αποικιών δακρύζουν από την απόγνωση. 

Από την εποχή που ούρλιαζαν "ζήτω ο σύνταγμας" το 1843 μέχρι την παρουσία τους στο αεροδρόμιο των Αθηνών το 1974 όπου ανέμεναν τον σωτήρα των Παρισίων με τα κεριά στο χέρι τίποτα δεν άλλαξε στην ψυχοσύνθεση του "κυρίαρχου λαού". Ένας σάπιος μέχρι το μεδούλι όχλος με βλαχοαστική συμπεριφορά που έστειλε το πιο δυνατό του αίμα να σκλαβωθεί στα ορυχεία του Βελγίου και στα σιδηροδρομικά δίκτυα της Αμερικής, ενώ εδώ έμειναν να μας διαφεντεύουν οι χειροκροτητές του Λόντου και του Μαυροκορδάτου, οι μισθοφόροι του Αβέρωφ και του Γιωργάκη. Μια καθημερινή κόλαση που οι δαίμονες της είναι όλοι αυτοί που τάζουν παραδείσους στους νεοραγιάδες με αντάλλαγμα την πώληση της ψυχής τους στον δημοκρατικό Μαμωνά. Και αφού τα χρυσά είδωλα της δημοκρατίας κόπηκαν με το δρεπάνι και πουλήθηκαν σε τιμή ευκαιρίας στα παζάρια της λαικής συναίνεσης αμέσως μετά οι πλάκες του ξένου θεού έσπασαν στα κεφάλια των πιστών. Σήμερα σε μια χώρα χωρίς εφεδρείες αντίστασης αλλά και χωρίς προοπτική, το τοκογλυφικό σύστημα χρησιμοποιεί τόσο τους υπερασπιστές τους όσο και τους δήθεν πολέμιους του για να μας υποδείξει ότι ΠΡΕΠΕΙ να δώσουμε το παρών στο γαιτανάκι της αστικής δημοκρατίας. Περιμένοντας και αυτή την φορά στις ουρές της ντροπής ως σύγγχρονοι σκλάβοι για να χαρίσουν μόνοι τους και πάλι το άλλοθι στο κυρίαρχο σύστημα, τους καλούν λοιπόν στο σύνολο τους για να τους σφραγίσουν με το καυτό σύμβολο του δημοψηφίσματος.

Οι Εθνικοσοσιαλιστές, οι Αντιδημοκράτες, οι Φασίστες, οι ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ δεν έχουν διλήμματα και αυταπάτες, δεν εθελοτυφλούν με πλαστά πιστοποιητικά και συγχωροχάρτια που μοιράζει το καθεστώς αφειδώς μέσα από τα φερέφωνα του, δεν πιστεύουν ότι ένα εσπευσμένο δημοψήφισμα και η συμμετοχή του "κυρίαρχου λαού" μπορεί να δώσει λύτρωση αφού ποτέ δεν πιστέψαμε σε λυτρωτές μεσσίες και σωτήρες. Το κατοχικό καθεστώς είναι έτοιμο να εκμεταλλευτεί είτε το ΝΑΙ είτε το ΟΧΙ αφού αυτό κρατάει στο τέλος όλα τα βέλη στην φαρέτρα. Δεν υπογράφουμε δηλώσεις μετανοίας γιατί απλά δεν είμασταν ποτέ διατεθειμένοι για κάτι τέτοιο και δεν συμμετέχουμε στο κάλεσμα της δημοκρατικής σειρήνας. Η συμμετοχή την Κυριακή είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι είναι μια ακόμη νομιμοποίηση του ανθελληνικού καθεστώτος που έσπευσε στους 5 μήνες διακυβέρνησης με την συνενοχή των γραικύλων και την συνενοχή των "άκρων" να ρίξει τα θεμέλια για το τέμενος των Σαλαφιστών, να ενισχύσει τις εφεδρείες των αλλοφύλων συνεργατών και εποίκων υποστηρικτών του καπιταλισμού και να αποδομήσει για πολλοστή φορά κάθε έννοια συλλογικής ταυτότητας επιτρέποντας τα επικοινωνιακά παιχνίδια μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη.

Ο Άγνωστος Στρατιώτης αν μπορούσε να σπάσει τα δεσμά του ελληνικού μαρμάρου και να πάρει πνοή από τον δικό μας κόσμο θα άρπαζε το όπλο του εύζωνα με την ξιφολόγχη και θα λόγχιζε με μανία τους νεοελληνέζους ραγιάδες που χειρότεροι από γιουσουφάκια ανέχονται εδώ και δεκαετίες τους τέκτονες των στοών της Ευρώπης και τους απόφοιτους του γνωστού κολεγγίου των Αθηνών. Ζούμε για την στιγμή που οι φλόγες της Ιερής Καταστροφής θα τυλίξουν τα πάντα και οι καπνοί θα ερεθίζουν τα παράσιτα της αστικής δημοκρατίας. Αναμένουμε την υπέροχη μουσική των σφαιρών καθώς το καθεστώς θα τρώει τις ίδιες τις σάρκες του και οι καπιταλιστικές ύαινες θα παλεύουν για να μοιράσουν την λειά της δημοκρατικής επικράτειας. Οι Εθνικοσοσιαλιστές δεν έχουν να χάσουν το παραμικρό από την κατάρρευση του συστήματος, απεναντίας ας θυμηθούμε τα λόγια ενός μάρτυρα της Ιδέας και ας είμαστε έτοιμοι για την τελική σύγκρουση: 

"Οτιδήποτε είναι επιζήμιο για την σημερινή τάξη πραγμάτων έχει την υποστήριξή μας. Διότι εμείς επιζητούμε την Καταστροφή. Σε ένα κόσμο που μας έχει περιθωριοποιήσει, υψώνουμε την αρχή της θέλησης για καταστροφή, διότι μόνο η καταστροφή που θα καθαρίσει τα πάντα από το σάπιο φιλελεύθερο σύστημα θα ανοίξει τον δρόμο σε εμάς τους Εθνικοσοσιαλιστές. Γι' αυτό και εμείς παλεύουμε για να επιταχύνουμε την αρχή της καταστροφής του σημερινού συστήματος στηρίζοντας ότι εναντιώνεται σε αυτό και το βλάπτει, όπως κάθε απεργία, κάθε κυβερνητική κρίση, κάθε αδυναμία του Κράτους. Κάθε αποδυνάμωση του είναι καλή, πολύ καλή για μας και πάντα εμείς θα προσπαθούμε να δυναμώνουμε όλες τις παραπάνω δυσκολίες για το κράτος, με πείσμα και με θέληση ώσπου αυτό τελικά πεθάνει".
 

Gregor Strasser

Kali Yuga - Vishnu Purana

"Οι αρχηγοί που κυβερνούν όλη τη Γη θα είναι βίαιοι και θα στερούν τα αγαθά από τους υπηκόους τους. Όσοι θα βρίσκονται σε υψηλές θέσεις θα εγκαταλείψουν την γεωργία και το εμπόριο και θα ζουν σαν υπηρέτες των διαφόρων αποκτημάτων τους. Οι αρχηγοί, με τη δικαιολογία της οικονομικής ανάγκης, θα ληστεύουν και θα απογυμνώνουν τους υπηκόους τους από τα υπάρχοντά τους και θα αποκομίζουν από αυτούς την προσωπική τους περιουσία. Οι ηθικές αξίες και το γράμμα του Νόμου θα υποβιβάζονται μέρα με την ημέρα, μέχρι που ο κόσμος θα διαφθαρεί τελείως και η άγνοια θα κερδίζει ανάμεσα στους ανθρώπους"

Ενάντια στον σύγχρονο κόσμο!

του παλαίμαχου συναγωνιστή Γεωργίου Γιαννακόπουλου

Ουρές ηλιθίων στα ΑΤΜ να συναντούν εκείνες των πανηλιθίων γραικύλων των supermarkets! Η ουσία της σύγχρονης ελληνικής αστικής δημοκρατίας αποτυπώνεται θαυμάσια στο προαναφερθέν "δίπολο" που κυριάρχησε σήμερα στην  επικράτεια! Εσμοί, αποχαυνωμένων από τα ΜΜΕ νεοελλήνων, να συνωστίζονται τρομοκρατημένοι από τους κάθε λογής Πρετεντέρηδες, προκειμένου να επενδύσουν τις λιγοστές τους καταθέσεις τους σε γάλα και μακαρόνια για τις "μέρες της πείνας". Η πνευματική τους ανυπαρξία, τους αποτρέπει από το να λειτουργήσουν, έστω και υποτυπωδώς, ορθολογικά: με τα ΑΤΜ να εφοδιάζονται ανελλιπώς , με την ΤτΕ να μην κάνει τη παραμικρή νύξη για περιορισμό στη κίνηση κεφαλαίων, με τον Δραγασάκη να επισκέπτεται την ΕΚΤ προκειμένου να συνεχίσει η λειτουργία του ELA και την ερχόμενη εβδομάδα, με τους εκπροσώπους των Θεσμών να αυτογελοιοποιούνται προσπαθώντας να δραματοποιήσουν με θεατρικό τρόπο το παζάρεμα των απαιτήσεων τους, οι οποίες τελικά θα διαμορφωθούν στα όρια  των κόκκινων γραμμών της υπερήφανης ελληνικής «αριστεράς» ... και η πλάκα καλά κρατεί! 

Πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι κάποιος που γνωρίζοντας τα παραπάνω πείθεται από το κακοστημένο σκηνικό ρήξης που έστησε ο Τσίπρας με την αγαστή συνεργασία των Ευρωπαίων εταίρων; Δημοψηφίσματα, "κυνο"βουλευτικές κόντρες και το κυριότερο (ίσως και το μόνο άξιο λόγου) οι συνεχείς επικλήσεις Τσίπρα και λοιπών "κομματικών κοπρόσκυλων" στο πατριωτικό αίσθημα. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η ουσία της σημερινής κωμωδίας. Η συμφωνία με τους δανειστές είναι δεδομένη καθώς και η παραμονή μας στο ευρώ και στην Ε.Ε. Δεδομένη είναι επίσης και η επικείμενη "βουλγαροποίηση" μισθών και συντάξεων. Το Ευρωπαϊκό χρηματιστικό κεφάλαιο αφού αφαίμαξε επί δεκαετίες τη γηραιά ήπειρο μετακινείται από ετών σε νέες αγορές (Κίνα, Ινδοκίνα και εσχάτως Αφρική) αφήνοντας κοινωνικά συντρίμμια στο πέρασμα του. Οι συντάξεις σε όλη την Ευρώπη θα διαμορφωθούν σε σημερινά επίπεδα των 300 - 400 ευρώ ενώ και οι μισθοί θα κινηθούν αντίστοιχα. Πολύ απλά το μόνο που ενδιαφέρει πλέον τους Ευρωπαίους κεφαλαιοκράτες είναι η μείωση του κόστους απαξίας του εργατικού τους δυναμικού και η κατά το δυνατόν συμπίεση του κόστους αναπαραγωγής του. 

Σ΄ αυτή τη κατεύθυνση πρέπει να ειδωθεί και η σημερινή κωμωδία Τσίπρα: Tα νέα μέτρα κατά πολύ σκληρότερα των προηγούμενων, μοιραία θα προκαλέσουν τη κοινωνική έκρηξη. Το πολιτικό σύστημα, εν πολλοίς ήδη απόνομιμοποιημένο, διαθέτει ως τελευταία γραμμή άμυνας  τον ΣΥΡΙΖΑ. Πέραν αυτού κανένας αστικός πολιτικός σχηματισμός δε μπορεί να διαχειριστεί την επικείμενη λαϊκή οργή. Το αύριο του αστικού κράτους, αν καταρρεύσει πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται στη μορφή ενός κράτους "εκτάκτου ανάγκης", κάτι που σε καμιά περίπτωση δεν συνάδει με τις πολιτικές επιλογές του Ευρωπαϊκού υπεριμπεριαλισμού και του οικονομικού του μοντέλου. Λόγω ακριβώς της ανυπαρξίας πολιτικών εφεδρειών η προστασία του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ζήτημα κομβικής σημασίας για τα ευρώ αφεντικά και τους ντόπιους ατζέντηδές τους. Ο Τσίπρας θα προστατευθεί με κάθε τρόπο και αυτό θα φανεί πολύ σύντομα καθώς μέχρι το τέλος της επόμενης βδομάδας θα έχει βρεθεί λύση αποδεκτή και από τις δύο πλευρές. Λύση που θα συνεχίζει το στραγγαλισμό μισθωτών και συνταξιούχων  αλλά ταυτόχρονα θα προβάλλεται και ως εθνική νίκη. Στο σημείο αυτό θα επικεντρωθεί και η προσπάθεια ΣΥΡΙΖΑ να εγκαλέσει το πατριωτικό - εθνικό αίσθημα της ελληνικής φτωχολογιάς προκειμένου να δικαιολογήσει τη γενίκευση της φτωχοποίησης της. 

Επικαλούμενος «σκληρές» μάχες εναντίον των στυγνών  εκπροσώπων των θεσμών, εθνική υπερηφάνεια που απορρίπτει την ταπείνωση του λαού  και άλλα φληναφήματα θα επιχειρήσει να εμφανιστεί ως υπέρμαχος του εθνικού κράτους - προστάτης των αδύναμων κοινωνικών τάξεων. Έτσι θα διαφοροποιηθεί στη συνείδηση των μαζών από τους "εχθρούς των Βρυξελλών" αρθρώνοντας  επίπλαστη εικόνα "Ρομπέν των φτωχών". Παράλληλα δαιμονοποιώντας  τους Σόιμπλε/Μέρκελ ως συνεχιστές της επάρατης «Ναζιστικής» παράδοσης (…) αφ ενός θα απαλλάξει τον Ευρωπαϊκό υπεριμπεριαλισμό των ευθυνών του - πάγια τακτική των ψευτοαριστερών κάθε είδους που προκειμένου να προστατεύσουν την "ιερότητα" της αστικής δημοκρατίας αιτιολογούν την εκφορά σταθερών δομολειτουργιών της, δηλαδή κάθε μορφή κοινωνικής καταστολής ως «φασιστική εκτροπή» λές και βρίσκεται στην εξουσία το NSDAP - και αφ ετέρου θα προσδώσει έναν επίπλαστο πατριωτικό χαρακτήρα στο κόμμα του. Στη βάση των νέων πατριωτικών χαρακτηριστικών του θα προσεταιριστεί κοινωνικούς χώρους και ομάδες των οποίων η πολιτική εκπροσώπηση είναι ελλιπής λόγω της ανυπαρξίας ενός Εθνικοσοσιαλιστικού πολιτικού φορέα, ικανού να συμπυκνώσει στα πολιτικά του προτάγματα τα κοινωνικά τους αιτήματα. Ακόμη μια φορά θα δούμε δυστυχώς να επαληθεύεται η θέση του Gregor Strasser ότι "ο εθνικισμός αποτελεί αντικείμενο καπηλείας  του καπιταλισμού", ακόμα μια φορά θα δούμε τον εξαθλιωμένο πνευματικά και οικονομικά Ελληνικό λαό να σέρνεται δέσμιος αστών πολιτικών απατεώνων. 

Για όσο καιρό ο Εθνικοσοσιαλισμός θα κινείται κυρίως στη σφαίρα του διαδικτύου αποκομμένος από τη πραγματική ζωή με τις εξαιρέσεις να βρίσκονται μόνο στις αυτόνομες πρωτοβουλίες, οι κάθε λογής Τσίπρες, Βορίδηδες, Αδώνιδες και λοιποί «πατριώτες» θα μπορούν να αλωνίζουν ανενόχλητοι, εξαθλιώνοντας σε κάθε επίπεδο τις μάζες. Για  όσους δεν αρκούνται σε επικλήσεις νεκρανάστασης ηρωικών ιστορικών μορφών που σήμερα επιβεβαιώνονται σε όλα ο δρόμος είναι ένας: ένα ΕΛΛΗΝΙΚΟ «ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ» ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Ορισμένοι εξ ημών ας αφιππεύσουν, ορισμένοι εξ ημών ας ξεπεράσουν τις αναίτιες φοβίες τους, έτεροι ας υπερβούν τα "χρυσαυγουλίτικα - ακροδεξιά" σύνδρομα που ταλανίζουν επί μακρόν το χώρο και όλοι μαζί ας προσπαθήσουμε να φανούμε αντάξιοι των Εθνικοσοσιαλιστών ιδεολόγων προγόνων μας. Μέχρι τότε οι ηλίθιοι των ΑΤΜ και των supermarkets ας κοιμούνται ήσυχοι, αναμένοντας επικείμενα δημοψηφίσματα και υπερήφανες συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα: και αύριο και μεθαύριο, έστω και χωρίς ευρώ στη τσέπη, θα παραμείνουν στη ζώνη του ευρώ όσο και αν αυτή τους πνίγει! Πανηλίθιοι, αν ήθελαν πραγματικά να σας πετάξουν εκτός Ευρώπης θα το είχαν κάνει ήδη από το 2011, όταν και ξεφόρτωσαν από τις Β.Ν.Ρ και DEUTSCHE BANK ελληνικά ομόλογα αξίας 110δισ. ΦΟΡΤΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΩΝ ΛΑΩΝ!

Ένας Αμετανόητος Στρασσερικός

Με αφορμή το άρθρο ενός «περιπλανώμενου Ιουδαίου της αντιφασιστικής ακροδεξιάς» στο τεύχος 43 του περιοδικού «Patria»: Χρήστος Γούδης, ένας «μοντέρνος δεξιός» ή ένας ακόμη καμουφλαρισμένος αντιφασίστας;

το τελευταίο δείγμα γραφής του κ. Γούδη στον σύνδεσμο εδώ ...

του Wolverine

Είναι ελάχιστα σε αριθμό τα ποιοτικά έντυπα του λεγόμενου «εθνικού χώρου» που μπορεί κάποιος να διαβάσει με πραγματικό ενδιαφέρον και να κερδίσει κάτι από αυτά. Πέρα από τις εκδόσεις που παραμένουν σε τοπικό επίπεδο ή είναι "underground" περισσότερο γνωστές είναι οι εφημερίδες «Στόχος» και «Ελεύθερη Ώρα» που αναπαραγάγουν χωρίς σταματημό τα μυθεύματα και τα κουτσομπολιά και προκαλούν γέλιο με την ακροδεξιά αισθητική τους. Η ιστορική εφημερίδα «Εμπρός» και η «Χρυσή Αυγή» εξυπηρετούν μέσω των εκδοτών τους τα συμφέροντα της κομματικής γραμμής του Μιχαλολιάκου και της κοινοβουλευτικής αυλής, ενώ ο «Ελεύθερος Κόσμος» επιτηρείται σήμερα από τον κύκλο του Κωνσταντίνου Πλεύρη γεγονός που δημιουργεί αλγεινές εντυπώσεις  κυρίως ανάμεσα στους Εθνικοσοσιαλιστές. Κοινό χαρακτηριστικό των παραπάνω εντύπων οι ιδεολογικές επιδράσεις από την άκρα δεξιά οι οποίες βρίσκονται μαζί με τον κλασσικό αντικομμουνισμό και την εθνικιστική θεώρηση.

Έτσι λοιπόν ξεχωρίζει όπως είναι φυσικό και επόμενο, το περιοδικό «Patria» που κυκλοφορεί στα πρακτορεία σε διμηνιαία έκδοση, και το οποίο σχετικά πρόσφατα «πέρασε» από τα χέρια του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου στον Δημήτρη Παπαγεωργίου. Τα τελευταία τεύχη όμως δεν έχουν καμιά σχέση με τα προηγούμενα τα οποία τόνιζαν στο παρελθόν τα στοιχεία της αντιδημοκρατικής σκέψης, και ήταν συνολικά το περιοδικό αυτό ένα πεδίο ενότητας ανθρώπων από διαφορετικές αφετηρίες αλλά στην πλειοψηφία τους με κοινό τρόπο σκέψης και έκφρασης. 

Κρίνω σκόπιμο να τονίσω ότι κάθε περιοδικό και εφημερίδα που υπερασπίζεται την έννοια του «πατριωτισμού» θα πρέπει να τυγχάνει κριτικής γιατί μόνο έτσι μπορούν να τονισθούν τα «κακώς κείμενα». Δεν θα σταθώ στις πολιτικές επιλογές και στις σημερινές απόψεις των Παπαγεωργίου και Ζαφειρόπουλου όπως θα περίμεναν πολλοί, όχι μόνο της έλλειψης του χώρου, αλλά και της επείγουσας ανάγκης να αποκαλυφτεί ο ρόλος του «περιπλανώμενου Ιουδαίου της αντιφασιστικής ακροδεξιάς» του κ. Χρήστου Γούδη.  Ο οποίος εξαιτίας των δομικών αδυναμιών των εθνικιστών «εισβάλλει» σε έντυπα που προβάλλουν τις πατριωτικές θέσεις και εκμεταλλεύεται την ανοχή των εκδοτών και φυσικά των αναγνωστών.

Τα παρακάτω γράφονται με αφορμή το email ενός μάχιμου συναγωνιστή - ο οποίος έχει το δικαίωμα να είναι καυστικός, και το δικαίωμα αυτό το κέρδισε στο πεζοδρόμιο ενάντια στο κράτος και στο παρακράτος ενώ εμφανή είναι τα σημάδια στο σώμα του από τις επιθέσεις - που λάβαμε προ καιρού σχετικά με το άρθρο του κ. Χρήστου Γούδη «Το έθνος εν κινδύνω, αλήθειες που θα πικράνουν όλους μας» στο τεύχος 43 (Μάρτιος - Απρίλιος 2015 σελίδες 34-39) στο περιοδικό Patria το οποίο και μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο εδώ.  

Θα προβάλλουμε με την ευκαιρία στο πολυάριθμο αναγνωστικό κοινό κάποιες απόψεις για αυτό το πρόσωπο. Το ιστολόγιο αυτό είναι έτοιμο να φιλοξενήσει κάθε αντίθετη άποψη στα γραφόμενα μας αλλά σε καμιά περίπτωση τους γενικούς αφορισμούς και τις ύβρεις όπως συνηθίζουν άλλωστε οι πάμπολλοι θαμώνες των «κομματικών και εκδοτικών ακροδεξιών καφενείων». Είμαστε υπέρ του διαλόγου με τον οποιονδήποτε όχι φυσικά λόγω της δημοκρατικότητας μας η οποία και δεν μας διακρίνει στο ελάχιστο, αλλά διότι πιστεύουμε στην γνωστή ρήση του Εθνικοσοσιαλιστή Otto Dietrich.

Ας μην εκπλαγούν κάποιοι με το γνωστό δημοσιογραφικό μέσο που δημοσιεύει τα λεγόμενα του Μανιάτη αστροφυσικού και στενού φίλου του κ. Μιχαλολιάκου αλλά και του κ. Βορίδη αφού ο ίδιος ουδέποτε αρνήθηκε τις δημόσιες σχέσεις του με την «δεξιά» και «ακροδεξιά» σκέψη. Όμως μας κάνει να σκεφτόμαστε πιο πέρα από το προφανές, το γεγονός ότι το ίδιο πρόσωπο πριν λίγο καιρό εξέδωσε 2 βιβλία για τον Φασίστα και κορυφαίο ποιητή του 20^ου αιώνος Ezra Pound ενώ σε μια τακτική προσέγγισης (;) έχει γράψει ποιήματα για τον Φαλαγγίτη Rivera αλλά και για τον Ιάπωνα Mishima! Αναρωτιέται όμως κάποιος αν αυτός ο άνθρωπος επειδή του άνοιξε τις πόρτες ο λεγόμενος «χώρος» και πρόβαλλε τις όποιες απόψεις του, έχει άραγε το δικαίωμα σήμερα να είναι ειρωνικός και προκλητικός απέναντι στους συναγωνιστές μας που διατηρούν ριζοσπαστική σκέψη και υπερασπίζονται τις «νεοφασιστικές» ιδέες.  

Ταυτίζει λοιπόν τον Σιωνισμό με τον Εθνικοσοσιαλισμό σε μια επίδειξη να προβοκάρει τις ιδέες των Αντιδημοκρατών, ενώ οι ίδιος έχει διατελέσει στο παρελθόν μεταξύ άλλων συνεργάτης του «μπουλντόζα» Μιλτιάδη Έβερτ και του νεοφιλελεύθερου Ανδρέα Ανδριανόπουλου, με τον τελευταίο για όσους δεν ξεχνούν να υπερθεματίζει υπέρ της διαπόμπευσης στην Χάγη των εθελοντών που πήραν μέρος στις μάχες της Βοσνίας. Διετέλεσε κορυφαίος υποστηρικτής της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, της «Δημοκρατικής Αναγέννησης» του Παπαθεμελή αλλά και της «Πολιτικής Άνοιξης» του Σαμαρά με κύριο πεδίο δράσης όμως την αυτοδιοίκηση. Δεν το κρύβει ότι έχει συμβάλλει στο έργο του «Ιδρύματος Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής» (ως υπεύθυνος ιδεολογίας …) δηλώνει μεταξύ άλλων και «αναρχοδεξιός» ενώ σε βαρυσήμαντη συνέντευξη του (σύνδεσμος εδώ) στον Εθνικοαριστερό διανοητή και πολιτευτή Ιφικράτη Αμυρά τον Μάιο του 2014 λέει πολλά και άκρως ενδιαφέροντα είναι η αλήθεια, όμως σε μια γενική αποτίμηση των λεγομένων του τόσο μέσα από το περιοδικό όσο και από την συνέντευξη αυτή βγαίνει το συμπέρασμα ότι:

1^ον μετά την παραπλανητική προσέγγιση του για την στάση μερίδας των Στρατιωτικών στην εισβολή του ’74, δεν έχει να πει το παραμικρό για τον αιμοσταγή και αντεθνικό φορέα της μεταπολίτευσης τον λεγόμενο «Καραμανλισμό» και τον μητραλοία Καραμανλή τον οποίο και υπηρέτησε πιστά επί σειρά ετών μέσα από την συμμετοχή του στα κομματικά όργανα της Ν.Δ. ενώ τόσο στο άρθρο του στο περιοδικό όσο και αλλού τονίζει ΜΟΝΟ την ευθύνη του ληστρικού ΠΑΣΟΚ και υπερθεματίζει υπέρ της Νέας Δημοκρατίας για την οποία πιστεύει ότι είχε εθνικιστική φυσιογνωμία (!) εθνικιστές (!) πολιτικούς, ενώ χαρακτηρίζει μάλιστα την διακυβέρνηση της «συνετή και ισορροπιστική».

Δεν γνωρίζει ο κύριος αυτός ότι η αστική δεξιά του Καραμανλή υπήρξε ο απηνής διώκτης των Εθνικιστών και των Εθνικοσοσιαλιστών και ο δήμιος της Κύπρου; Ότι το ίδιο καθεστώς εξόπλισε με υποπολυβόλα την καθεστωτική αστυνομία προς μια δημοκρατική επιβεβαίωση του «κουφού» μετά το ‘74, δολοφόνησε φυσικά εν ψυχρώ σειρά διαδηλωτών, έστησε βόμβες και πλεκτάνες, διαπόμπευσε και φυλάκισε χιλιάδες ανθρώπους που αγάπησαν την Πατρίδα και οι οποίοι αντιστάθηκαν στον επί πληρωμή επιβήτορα, Τέκτονα και μισάνθρωπο Καραμανλή που πούλαγε επανάσταση από τις στοές των Παρισίων; Φυσικά και τα γνωρίζει αλλά γελάει εις βάρος όλων όπως όταν κούναγε το δάκτυλο στους «νεοχρυσαυγίτες» σε δημόσια κομματική εκδήλωση και τόνιζε «ο εθνικισμός είτε θα είναι δημοκρατικός, είτε δεν θα είναι καθόλου εθνικισμός» προκαλώντας οργή για το θράσος ενός ανθρώπου της δεξιάς και παγωμάρα αλλά και πολλά χειροκροτήματα ... στο ευνουχισμένο κομματικό ακροατήριο το οποίο δεν αντέδρασε φυσικά στο ελάχιστο!

2^ον θεωρεί τον Διεθνή Σιωνισμό ως μια «παρεξηγημένη έννοια» (sic) και στηρίζει φυσικά την επεκτατική καπιταλιστική πολιτική του Τέκτονος και Ιουδαίου εκ μητρός Βλαδίμηρου Πούτιν ακολουθώντας την δουλοπρέπεια δυο εκατονταετιών εκ μέρους του Ελληνισμού απέναντι στην δόλια πολιτική της Μόσχας. Καμιά αντίδραση προς το πρόσωπο του και όλα αυτά σε περιοδικό το οποίο μέχρι χτες είχε αφιερώματα σε κορυφαίες Αντιδημοκρατικές προσωπικότητες …

3^ον δηλώνει ευθαρσώς «αντιναζί», ενώ στο άρθρο του στο περιοδικό «Patria» γράφει χαρακτηριστικά για τους ελάχιστους σήμερα εναπομείναντες (;) Εθνικοσοσιαλιστές … στο κόμμα του Νίκου Μιχαλολιάκου «η συμπαράταξη πάντως σημαντικών και κοινωνικά καταξιωμένων πολιτών στα ψηφοδέλτιά της έγινε με την ελπίδα από μέρους τους, ότι θα βοηθούσαν με την παρουσία τους να αποβάλει τα καρναβαλικά ιδεοληπτικά σημάδια των παιδικών της ασθενειών (της φασίζουσας οστρακιάς και του χιτλερικού κοκκύτη)». Αν δεν είναι αγενής, προσβλητικός και θρασύς τότε πως μπορεί κάποιος να τον χαρακτηρίσει τον κύριο αυτόν που η «Χρυσή Αυγή» τον οδήγησε σε θέση στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης των Αθηνών …

4^ον έχει το μέγιστο θράσος στην συνέντευξη με τον Αμυρά να χαρακτηρίζει δημοσίως ως «παραφερνάλια» τις πολιτικές απόψεις του κορυφαίου Ezra Pound αλλά την ίδια στιγμή πουλάει τα βιβλία του για τον Αμερικανό ποιητή και μάλιστα σε σημαντικές τιμές της αγοράς, ενώ είναι σίγουρο ότι τα οστά του ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΗ Ezra Pound θα τρίζουν στο μνήμα του για την κατάσταση αυτή.

5^ον για το γνωστό ποίημα ΜΙΣΡΑΗΛ που εκδόθηκε σε έντυπο των Σιωνιστών της Ελλάδος και του Κ.Ι.Σ. «ομολογεί» δημοσίως ότι επηρεάστηκε ψυχολογικά για να το γράψει μετά από μια επίσκεψη του στην έκθεση της Εβραίας εικαστικού Άρτεμις Αλκαλάη που έλαβε μέρος στην Πάτρα το 2000 σχετικά με το περιβόητο Ολοκαύτωμα! Αν μη τι άλλο και «νεροκουβαλητής» της επικοινωνιακής βιομηχανίας του «ολοκαυτώματος» ο κ. Γούδης λοιπόν, ο «πατριώτης» που προβάλλει η «Χρυσή Αυγή» και το «Patria» με τον οποίο όμως να σημειωθεί ότι συγκρούστηκε προ καιρού ο «φαραώ» Μιχαλολιάκος αλλά διατηρεί στενές επαφές ο έτερος διεκδικητής του «θρόνου» και «προαγωγός» του sir Μαρκεζίνη ο γνωστός Ηλίας Κασιδιάρης.

6^ον δηλώνει ότι «ο λαός των εβραίων δεν έχει σχέση με το εβραϊκό κεφάλαιο». Αναρωτιόμαστε μήπως δηλώσει στο μέλλον ότι οι Εβραίοι δεν έχουν σχέση και με την πολιτική γενοκτονίας στην γη της Παλαιστίνης, τον εξοπλισμό και την φροντίδα του ISIS και λοιπών άλλων γεγονότων. Άραγε η παραμονή του στην Πάτρα ενισχύθηκε και από την εβραϊκή παροικία της πόλης της Πελοποννήσου; Και όμως το κύριο στοιχείο της κριτικής απέναντι στον δημόσιο λόγο του κ. Γούδη - ο οποίος φυσικά δεν αμφισβητείται για τις γνώσεις στον τομέα της αστροφυσικής ή για την ευρύτερη μόρφωση του - δεν θα πρέπει να είναι μόνο το γνωστό ποίημα το οποίο μπορεί να θεωρηθεί εκ μέρους του ως και μια κάποια καλλιτεχνική αδυναμία βρε αδερφέ … ενώ έσπευσε σε μια επίδειξη άγνοιας να το κάνει «σημαία» του το εθνικιστικό κοινό, αλλά σίγουρα οι υπόλοιπες σημαντικές κινήσεις του οι οποίες και δημιουργούν εύλογες απορίες όπως η συμμετοχή του σε προθάλαμους της Μασονίας (συμμετείχε σε εκδήλωση Τεκτόνων το 2011 αλλά και των Ροταριανών στα Γιάννενα το 2012 σύμφωνα με ανακοίνωση των ιδίων). 

Η εμμονή του να μην καυτηριάζει τον σάπιο ανθελληνικό Καραμανλισμό δημοσίως καθώς και τις πολιτικές γενοκτονίας του Ισραήλ στην ευρύτερη περιοχή, καθώς και η μανία του να «γαλουχήσει» τις νέες γενιές των εθνικιστών μέσα από «εθνικιστικά» έντυπα παρόλο που ο ίδιος υπήρξε κυριολεκτικά ένας «αλεξιπτωτιστής» στον «χώρο» και διαχρονικός σύμμαχος της προδοτικής αστικής δεξιάς, άνθρωπος του περιβάλλοντος που έθαψε την Κύπρο το ’74 και έσυρε τον λαό μας στο σκλαβοπάζαρο της ΕΟΚ ενώ το πρόσφατο «κλείσιμο του ματιού» στον Σακελλαρίδη του ΣΥΡΙΖΑ για τον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών ενίσχυσε το συμπέρασμα ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έχει καμιά σχέση με τις εθνικιστικές θέσεις. Το ερώτημα λοιπόν είναι σήμερα γιατί εθνικιστικά (;) κόμματα (Χρυσή Αυγή) και εθνικιστικά (;) έντυπα («Patria» κ.α.) δίνουν για άλλη μια φορά βήμα σε ανθρώπους που κατά βάση και δεξιοί νιώθουν και ως αντιφασίστες πράττουν ενώ φιλοξενούνται σήμερα και στο «σαλόνι» του Κ.Ι.Σ. 

Το «Patria» δείχνει να έχει χάσει κάθε αντιδημοκρατική οπτική και επαφή εδώ και πολύ καιρό λόγω μάλλον της πολιτικής κληρονομιάς των εκδοτών του οι οποίοι συνεχίζουν να υιοθετούν και να προασπίζονται τις ακροδεξιές θέσεις, και αυτό έχει ως συνέπεια να βρίσκουν καταφύγιο στις σελίδες του αρθρογράφοι και άρθρα που είναι 100% απέναντι στις λεγόμενες «ριζοσπαστικές ιδέες και κινήσεις». Εξαιρούνται φυσικά κάποια αξιόλογα και ποιοτικά άρθρα που υπάρχουν αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ένας άνθρωπος που ΔΕΝ είναι Αντιδημοκράτης και δεν δηλώνει ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ βρίσκει για πολλοστή φορά την χρυσή ευκαιρία να διοχετεύσει το αντιφασιστικό του δηλητήριο με κάθε τρόπο. Φυσικά απαντήσεις υπάρχουν πολλές και πολλά πράγματα είναι γνωστά, όμως το άρθρο αυτό έχει ως στόχο να γίνει η φωνή αυτών (και είναι πολλοί) που αντιδρούν σε μεθοδευμένες πρακτικές και βλέπουν τον «δούρειο ίππο» της αστικής ακροδεξιάς να περνάει τις πύλες της σκέψης μας. Το κείμενο αυτό δεν έχει ως σκοπό να δείξει εμπάθεια ή προσωπική αντιπαράθεση με έναν ακόμη άνθρωπο της «ακροδεξιάς» όπως θα περίμεναν πολλοί αλλά να αναδείξει προβληματισμούς και να καταγγείλει τις αντιφασιστικές πρακτικές που καλύπτονται πίσω από ακροδεξιές καθεστωτικές λογικές.

Το κείμενο του κ. Γούδη στο «Patria» δεν αποτελεί μια μεμονωμένη περίπτωση των τελευταίων  μηνών όπως θα περίμεναν πολλοί αλλά μια «δύσοσμη» διαχρονική επιλογή δεκαετιών της αστικής αντιφασιστικής ακροδεξιάς να επεκτείνει την σκέψη της και τις απόψεις της. Λειτουργεί η τάση αυτή όπως η μετάσταση του καρκίνου μέσα στο σώμα που καταστρέφει τα κύτταρα, έτσι και η ακροδεξιά παράνοια διαλύει τα υγιή άτομα και τις υγιείς κινήσεις της ριζοσπαστικής Εθνικοεπαναστατικής σκέψης. Και είναι ξεκάθαρο ότι οι ευθύνες ανήκουν στις κομματικές ή όποιες άλλες ηγεσίες, αλλά και στους υπεύθυνους των εκδόσεων που αφήνουν σήμερα να προβάλλουν ελεύθερα τις απόψεις τους άνθρωποι που όχι μόνο δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα με το καθεστώς αλλά το υπηρέτησαν πιστά και μάλιστα επί σειρά ετών όπως για παράδειγμα ο κ. Γούδης υπηρέτησε λοιπόν τον τρισάθλιο «Καραμανλισμό» και δεν έχει απολογηθεί φυσικά ούτε στο ελάχιστο - όχι σε εμάς φυσικά - αλλά σε αυτούς που τον ανέδειξαν στο κομματικό πάλκο. Αλήθεια από πότε οι Εθνικιστές και οι «Φασίστες» επέλεξαν να τους κρεμάσουν οι «ακροδεξιοί» - αφού τους δώσουν μάλιστα οι ίδιοι και το σκοινί - και μάλιστα σε μια εποχή που ναι μεν ο «χώρος» είναι κατακερματισμένος και διαιρεμένος αλλά υπάρχει από την άλλη πλευρά μια ελπιδοφόρα και τεράστια αριθμητική «δεξαμενή» της ελληνικής νεολαίας που προσεγγίζει σε πείσμα πολλών τις Εθνικοσοσιαλιστικές Ιδέες και αυτό είναι ξεκάθαρο. Τόσο από την πληθώρα των Αυτόνομων κινήσεων σήμερα αλλά και από την ενίσχυση δραστηριοτήτων με εμφανές το Αντιδημοκρατικό πρόσημο. 

Ο «πατερναλισμός»του Γούδη στο άρθρο «Το έθνος εν κινδύνω, αλήθειες που θα πικράνουν όλους μας»  αποτελεί ένα μνημείο προκλητικής ακροδεξιάς αρθρογραφίας με antifa λογική που προσβάλλει φυσικά τους σκεπτόμενους Ριζοσπάστες συναγωνιστές μας και ουδείς αντιδρά δυστυχώς σε μια ακόμη προσβλητική άποψη του εν λόγω κυρίου εκτός από αυτή την ανάρτηση σε αυτό εδώ το ιστολόγιο. Και όμως ο σημαντικός ως επιστήμονας αλλά αδιάφορος ως πολιτικό πρόσωπο Χρήστος Γούδης, δεν έχει κάνει «σημαία» του όλο αυτό τον καιρό τον διωγμό των νεολαίων Εθνικιστών που ακόμη και με αποδεικτικά στοιχεία τις εικόνες του Στρατηγού Θεόδωρου Κολοκοτρώνη ή ένα μπουλόνι από τον χώρο εργασίας των κατηγορουμένων που βρήκαν οι κατοχικές αρχές πάνω τους ή στο σπίτι τους και τις παρουσίασαν φυσικά ως στοιχεία κατηγορίας στο δικαστήριο (!), δεν έχει ασχοληθεί στο ελάχιστο με τους νεολαίους του κόμματος που στήριξε και που είναι στις φυλακές χωρίς λεφτά και καμιά υποστήριξη, δεν έχει κάτι να πει φυσικά για τον ρόλο του Διεθνούς Σιωνισμού στην σύγχρονη Ελλάδα και στην μετατροπή της Ελλάδος σε ένα πεδίο ασκήσεων της Ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας. Αλλά αντί για όλα αυτά σε ένα κείμενο στο οποίο παρουσιάζεται ο ίδιος ως ο μέγιστος κριτής και γνώστης επιλέγει να εξαπολύσει αρκετά προσεκτικά είναι η αλήθεια, αντιφασιστικά τσιτάτα και «βέλη» λες και όλοι οι άλλοι δεν γνωρίζουν τα «κακώς κείμενα» του φετιχισμού ή της στείρας αντιγραφής των τακτικών των ιστορικών κινημάτων.

Το ίδιο πρόσωπο που μεταξύ άλλων έχει εκλεγεί και δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα με την «Ελληνική Αυγή» σε 5 (!) ολόκληρες σελίδες με ύφος περισπούδαστο αντί να ασχοληθεί με τα χάλια του κόμματος του που στήριξε στο παρελθόν και γέννησε εκτρωματικές κοινοβουλευτικές μοιρολογίστρες εκ Κορινθίας μέχρι Κνίτες «Ρουπακιάδες» που ενίσχυσαν με τον ρόλο τους την άκρα αριστερά, αντιθέτως προσπαθεί να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα του «ελληνικού εθνικισμού» βγαίνοντας από τα δεξιά σε ένα άκρως γνωστό έντυπο του «χώρου» - και χωρίς φλας είναι η αλήθεια - για να καταλήξει στην κορωνίδα της αντιφασιστικής λογικής και γέννημα θρέμμα της ακροδεξιάς καθεστωτικής παρακμής όπου γράφει εκεί χαρακτηριστικά με απύθμενος θράσσος:  

«Ας γνωρίζουν οι απανταχού μικρόνοες πατριδέμποροι και εθνομπακάληδες ότι: ο υγιής εθνικισμός στην Ελλάδα δεν εκφράσθηκε ποτέ μέσα από ενστικτώδεις ιαχές αγροτοποιμένων, απόβλητα κοινωνικά λούμπεν (κατακάθια) της νύχτας, ή παλιάτσους ενδεδυμένους την στολή του Ζορό, του Ζίγκφριντ, των Βαλ-κυριών, των χηνόφτερων Ιταλών κολονέλων και των τουρκογενών Βόσνιων της μεραρχίας «Χατζάρι» των SS»

Και εδώ γεννιέται εύλογα το καίριο ερώτημα: έχει δικαίωμα ο Γούδης που ανάμεσα σε άλλα αμφισβητεί και την ελληνική καταγωγή των Σπαρτιατών, στενοχωριέται που δεν είναι πρωτεύουσα του Ισραήλ η Θεσσαλονίκη (αλλά τον προωθούσαν την ίδια στιγμή για περιφερειάρχη Πελοποννήσου κάποιοι «νεοχρυσαυγίτες») να μιλάει υποτιμητικά για τους Ευρωπαϊκής καταγωγής Βόσνιους Συντρόφους του μεγάλου μουφτή της Ιερουσαλήμ και κορυφαίου συμμάχου των Εθνικοσοσιαλιστών Al - Husseini, τους μαχητές της ηρωικής 13^ης μεραρχίας των Waffen - SS «Handschar»; Οι οποίοι για όσους δεν το γνωρίζουν, αντιστάθηκαν μέχρι τέλους στους δουλοπρεπείς μοναρχικούς της Σερβίας και στους δούλους των στοών του Βελιγραδίου αλλά και στους μισητούς χασάπηδες του Ιουδαίου μπολσεβίκου Τίτο, ενώ στην συνέχεια μετά την φυγή τους λόγω των εγκλημάτων των «νικητών» στήριξαν στη συνέχεια Αντισιωνιστικές κινήσεις σε όλο τον κόσμο μεταξύ αυτών και την οργάνωση Φατάχ. Έχει το δικαίωμα να ειρωνεύεται μεταξύ άλλων τις θυσίες των Ιταλών Φασιστών για παράδειγμα της «Folgore» που στην έρημο της Λιβύης τσάκισε τα στρατεύματα της πλουτοκρατικής δαιμονικής Αγγλίας ή την ηρωική μονάδα των Μελανοχιτώνων βατραχανθρώπων «Decima Flottiglia MAS» που έγραψαν οι άντρες της κορυφαίες σελίδες θάρρους στην θάλασσα αλλά και στα λιμάνια της Μεσογείου ενάντια στα κατοχικά δημοκρατικά στρατεύματα;

Την απάντηση την αφήνω στους αναγνώστες του ιστολογίου. Οι Έλληνες Φασίστες, Εθνικοσοσιαλιστές και ριζοσπάστες Εθνικιστές δεν έχουν να απολογηθούν για τίποτα και σε κανέναν. Γνωρίζουν πλέον ποιοι είναι εχθροί και ποιοι οι «σύντροφοι» τους στον καθημερινό αγώνα για επιβίωση. Ας πετάξουμε τις μάσκες των «περιπλανώμενων Ιουδαίων της ακροδεξιάς» γιατί μόνο τότε θα αποκαλύψουμε τον ρόλο τους στην σύγχρονη πολιτική σκηνή.

Αιματηρά περιστατικά και «κακά» σύμβολα. Ποιο «πρέπει» να καταργηθεί ;

Διαβάζω σε ‘πολιτικά ορθή’ σελίδα;

Μετά την υποστήριξη στους "γάμους" μεταξύ ομοφύλων, οι αμερικανικές εταιρείες του Internet παίρνουν προοδευτική θέση σε ένα ακόμα κοινωνικό θέμα: στον απόηχο του πρόσφατου βίαιου επεισοδίου σε εκκλησία στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνα, εταιρείες λιανικής όπως οι Amazon, eBay, Walmart και Sears ανακοίνωσαν ότι θα απαγορεύουν στο εξής να πωλούνται από τα site τους προϊόντα με τη σημαία της Συνομοσπονδίας των Νότιων Πολιτειών, τη σημαία δηλαδή που είχαν οι νότιες πολιτείες κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και που για μεγάλο μέρος της αμερικανικής κοινωνίας συμβολίζει τη νοοτροπία των φυλετικών διακρίσεων. Οι εταιρείες συντάσσονται κατ’ αυτόν τον τρόπο με την απόφαση του κυβερνήτη της Νότιας Καρολίνα να καταργηθεί η «σημαία του νότου» από τα κυβερνητικά κτίρια και από τις τοπικές πινακίδες των αυτοκινήτων, θεωρώντας ότι προάγει τη νοοτροπία που οδήγησε στο αιματηρό περιστατικό – αν οι πολιτικές και οι οικονομικές αρχές συμφωνούν, η κοινωνία θα ακολουθήσει έστω και αργά και απρόθυμα.

Ένα - ένα τέτοιου είδους αιματηρά περιστατικά γίνονται βούτυρο στο ψωμί της αστυνομίας της πολιτικής ορθότητας που βάλθηκε να μας εξηγήσει σαν παλιομοδίτικη δασκάλα, ποιο σύμβολο «προάγει» και ποιο «δεν προάγει» την κακή νοοτροπία. Η οποία «νοοτροπία» με την σειρά της «οδηγεί» σε αιματηρά περιστατικά σαν κι αυτό στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας, όπου ένας τύπος «πειραγμένος» που έπαιρνε ναρκωτικές ουσίες, που είχε ειδοποιηθεί για αυτόν η αστυνομία στο παρελθόν για αλλόκοτη συμπεριφορά, που του πήρε το κορίτσι ένας μαύρος και για αυτό έγινε ρατσιστής και τελικά δολοφόνος, εμφανίζεται σε φωτογραφίες να κρατά τη σημαία της Συνομοσπονδίας (Νότου). Άρα φταίει η σημαία του Νότου. Για αυτόν τον τύπο λοιπόν, «δικάζεται» και καταδικάζεται και ρίχνεται εις στο πυρ το εξώτερον, η σημαία του Νότου από τους ιεροξεταστές του politically correct (που πάντοτε την είχαν στην μπούκα άλλωστε). Δεν θα μιλήσουμε εδώ για την ιστορία της σημαίας του Νότου και τι συμβολίζει. Τα έχουμε χιλιοπεί και χιλιογράψει. Όποιος θέλει να μένει ανιστόρητος και να διαμορφώνει «γνώμη» από τα παπαγαλάκια, δικαίωμά του. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

 Η σφαγή στο Κολουμπάιν. Αυτά που δεν ειπώθηκαν 

Η δική μας Ευρώπη.