του Γιώργου Μάστορα
Το περιστατικό που έγινε γνωστό ως «η σφαγή της Τζιλάβα» την νύχτα της 26ης Νοεμβρίου 1940 στις φυλακές της Τζιλάβα, κοντά στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας. Εξήντα τέσσερις έγκλειστοι, πολιτικοί και κρατικά στελέχη του καθεστώτος του Καρόλου Β’, εκτελέστηκαν από την Σιδηρά Φρουρά (Λεγεώνα), ενώ ακολούθησαν και περαιτέρω εκκαθαρίσεις υψηλών προσώπων αμέσως μετά.
Οι εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν περίπου στα μισά της
δημιουργίας του Εθνικού Λεγεωναρικού κράτους (14 Σεπτεμβρίου 1940 – 21
Ιανουαρίου 1941), και οδήγησαν στην πρώτη ανοιχτή σύγκρουση μεταξύ της Σιδηράς
Φρουράς και του πρωθυπουργού Ίων Αντωνέσκου, που σταδιακά οδήγησε στην
ολοκληρωτική ρήξη της Λεγεώνας με τον Αντωνέσκου το τριήμερο 21 – 23 Ιανουαρίου
1941.
Ιστορικό υπόβαθρο
Υπό την βασιλεία του Καρόλου Β’ (ο οποίος, σύμφωνα με τον
ιστορικό Στάνλεϋ Πέιν ήταν ο πιο διεφθαρμένος βασιλιάς της Ευρώπης), τα
κατασταλτικά μέτρα εναντίον της Σιδηράς Φρουράς εντάθηκαν κατά τα τέλη της
δεκαετίας του 1930. ]Άνοιξε ένας κύκλος βίας από το «ρουμανικό» κράτος, το
οποίο ήταν αποφασισμένο να εξοντώσει πλήρως την Σιδηρά Φρουρά και βεβαίως τον
χαρισματικό Ηγέτη της Κορνήλιο Ζέλεα Κοντρεάνου. Στις 16 Απριλίου 1938 ο Κοντρεάνου
συνελήφθη με την κατηγορία της «σύνταξης απειλητικής επιστολής» κατά του δεξιού
πολιτικού Νικόλα Ιόργκα, την οποία είχε αποστείλει στις 26 Μαρτίου, και
κλείστηκε στις φυλακές της Τζιλάβα μαζί με 40 ακόμη μέλη του Κινήματος, ανάμεσά
τους και ο πατέρας του, Ίων Κοντρεάνου. Ο «Καπιτάνουλ» καταδικάστηκε αρχικά, σε
έξι μήνες φυλάκιση και, εν συνεχεία, σε μια δεύτερη δίκη – παρωδία, σε δέκα
χρόνια καταναγκαστική εργασία!
Οι άθλιες και γελοίες κατηγορίες που του αποδόθηκαν στην δεύτερη δίκη ήταν, εκτός των άλλων, «η δράση για ανατροπή του καθεστώτος», «πολιτική στρατολόγηση ανηλίκων» και «οι στενοί δεσμοί με ξένους, αντεθνικούς παράγοντες». Ακόμη και μέσα από την φυλακή, όμως, ο Κοντρεάνου παρέμενε πολύ επικίνδυνος για το αντεθνικό και διεφθαρμένο καθεστώς του Καρόλου Β’. Την νύχτα της 29ης προς την 30η Νοεμβρίου 1938 (την «νύχτα των βρυκολάκων», σύμφωνα με τον ρουμανικό θρύλο) ο Κοντρεάνου κι άλλοι δεκατρείς Σύντροφοί του οδηγήθηκαν από στελέχη της στρατιωτικής αστυνομίας σ’ ένα δάσος έξω από το Βουκουρέστι, όπου και δολοφονήθηκαν με τελετουργικό τρόπο.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
-wzor.jpg)
Δεν νομίζω πως το εν λόγω γεγονός είναι κάτι που μπορεί να προκαλέσει υπερηφάνεια στους εθνικιστές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιότι ναι μεν δολοφονήθηκε, δικαίως, ο πολιτικός υπεύθυνος της δολοφονίας Κοντρεάνου, δηλαδή ο Ουκρανός αρχιμπάτσος Μορούζοφ (στον οποίο ο Ζελένσκι ανήγειρε άγαλμα στο Τσερνιβτσί κατά παραγγελία της ρουμάνικης κυβέρνησης), αλλά μαζί σφάχτηκαν και σημαίνουσες προσωπικότητες της ρουμάνικης πνευματικής ζωής, όπως ο μεγαλύτερος Ρουμάνος ιστορικός, λογοτεχνικός κριτικός, βυζαντινολόγος και ερμηνευτής του πολιτισμού, Νικολάε Γιόργκα. Οι καφρίλες αυτές ήταν που μεταξύ άλλων έκαναν τον Αντονέσκου να καταπνίξει τους Σιδηροφρουρούς τον Ιανουάριο του 1941.
Να πούμε επίσης ότι ο Χίτλερ πήρε τότε το μέρος του Αντονέσκου κατά των Φρουρών, όχι μόνο επειδή ήθελε τα πετρέλαια της Ρουμανίας στον πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ και ο Αντονέσκου υποσχόταν σταθερότητα, αλλά και, όπως επισημαίνει ο ιστορικός Ervin Rozsnyai, επειδή ο Χίτλερ θεωρούσε εαυτόν πιο κοντά ιδεολογικά όχι στα "ρουμάνικα SA" της Φρουράς και στον "Ρουμάνο Ρεμ" Χόρια Σίμα, αλλά στον κοστουμάτο συντηρητικό Αντονέσκου. Γενικά υπήρχε τότε, μέσα στους ευρωπαϊκούς φασισμούς, αυτή η ρήξη "ευγενών vs πληβείων" (Μουσολίνι vs Μπομπάτσι-Παβολίνι, Χόρτι vs Σάλασι, Αντονέσκου vs Φρουράς) και, ως το 1944, ο Χίτλερ πάντα πήγαινε με τους "ευγενείς". Μόνο στα τέλη του πολέμου, όταν δεν υπήρχε αδιέξοδο, και χωρίς πραγματικά να τους πιστεύει, στήριξε κάποιους "πληβείους φασίστες" όπως το Σταυρωτό Βέλος της Ουγγαρίας, αλλά πάλι, βλέπουμε ότι ακόμα και τότε ήθελε, όπου μπορούσε, να τους περιορίσει (πχ, στην Ιταλία, η κυβέρνηση του Σαλό μπορεί να περιείχε τους Παβολίνι-Μπομπάτσι, αλλά ηγέτης ήταν πάντα ο Μουσολίνι, αφού αυτόν ήθελε ο Χίτλερ, και όχι τους ριζοσπάστες).
Άλλο ένα θραύσμα της Ιστορίας: η συμφωνία Κομμουνιστών - Σιδηροφρουρών στη μεταπολεμική Ρουμανία:
ΑπάντησηΔιαγραφή"At the time, Nicolschi, together with Minister of the Interior Teohari Georgescu, was contacted by Nicolae Petrașcu, a fascist activist who oversaw the main interior branch of the Iron Guard (claiming to represent Horia Sima's exiled leadership of the movement).[14] Petrașcu, who had just been arrested, offered his subordinates' support for the National Democratic Front, which was an alliance controlled by the Communists (in the process, he avoided a direct mention of the Communist Party, and later carried on parallel negotiations with the opposition National Peasants' Party, PNȚ).[15] Georgescu and Nicolschi agreed to the deal, and allowed Iron Guard's affiliates (the Legionaries) to emerge from the underground, awarding them identity papers and employment on the condition that they disarmed themselves.[15] Georgescu was persuaded by Nicolschi to let Petrașcu go free;[16] the minister later confessed that this was done on suspicion that the Iron Guard would otherwise provide support for the National Peasantist leaders: "The PNȚ's attempts, successful up to a certain extent, of attracting Legionaries into their party, [thus] giving them a legal possibility to act against the regime".[17]
According to Georgescu, as a direct result of the understanding, as much as 800 Iron Guard affiliates applied for recognition, including a number of people who had "returned from Germany after August 23, 1944, having diversion as their [original] purpose".[18] In autumn 1945, the two Communist representatives intervened to have sizable groups of Iron Guard members set free from various labor camps,[19] while Petrașcu was awarded a degree of liberty in resuming political contacts.[20] On Georgescu's orders, Nicolschi drew up a list of Legionaries who had been imprisoned for lesser crimes under Ion Antonescu's regime, a document which formed the basis of pardons.[21] Most of the newly released persons were subsequently kept under surveillance by Nicolschi and his Detective Corps.[21] An unknown number of Petrașcu's supporters consequently joined the Communist Party, as part of a large wave of new members."
https://en.wikipedia.org/wiki/Alexandru_Nicolschi
"
"O Σολεϊμανί του Ιράν και ο Mughniyeh της Χεζμπολάχ, μας έμαθαν πώς να φτιάχνουμε τα τούνελ στη Γάζα"
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://twitter.com/MaknoonHashmi/status/1727253946996236382
Πολυ δυνατό αρθρο απο τον Γιωργο Μάστορα. Πιστεύω αυτή την στιγμή στην Ελλάδα ίσως είναι ο πιο ειδήμων πάνω στην Σιδηρα Φρουρά
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκλονιστική περιγραφή. Η πολυπόθητη εκδίκηση μόνο ρίγη και περηφάνια μπορεί να μας κάνει να αισθανόμαστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοταμιάνος, Μισιάκας, καλά το πας κρίνε !
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοταμιάνος, Μισιάκας, Death in June. Το κάνεις όλο και καλύτερο κρίνε !
ΑπάντησηΔιαγραφή